Een gratis campagne voor Groen

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 05 • donderdag 31 januari 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Minimaal vijftien minuten, dat is de tijd die VRT en VTM tijdens hun journaal vrijmaken om verslag uit te brengen van de opeenvolgende klimaatmarsen. De reporters ter plaatse konden hun opwinding amper de baas. Het was meer dan eens een tenenkrullende vertoning. Tal van journalisten maakten zich in de media vrolijk over de spijbelende scholieren. Privé is privé, maar plots kwamen we via Facebook en Twitter te weten dat de kinderen van redac- teurs met graagte mee optrokken in de betogingen. Meestal scholieren humane wetenschappen, zo bleek, want wie wiskunde of Latijn stu- deert, bleef braaf op school. Ook de leerlingen uit het technisch en be- roepsonderwijs. En de allochtonen zowaar, wat voor de politiek correc- te goegemeente een domper op de vreugde was.

Wie familie en kennissen heeft in de onderwijswereld hoorde de voorbije weken regelmatig het verhaal dat een aantal scholieren door leerkrachten maatschappelijke vorming, godsdienst en zedenleer verplicht werden om aan de betogingen deel te nemen. Een bewijs dat hier een agenda achter schuilt.

Critici zeggen dat dat complotthe- orieën zijn van “mannen van mid- delbare leeftijd”. En dat we daar maar beter over zwijgen. Tine Hens, een schrijvelaarster van MO* Maga- zine, stelde in De Afspraak zelfs dat klimaatcritici best niet meer aan het woord worden gelaten. Het journa- listieke heir – dat nochtans snel op de barricaden klimt om de persvrijheid te verdedigen - bleef stil.

Groen helpen richting een groen-blauwe as

Zo denkt zelfverklaard democratisch links dus. Niet verwonderlijk, want het doel heiligt de middelen.

En het doel is Groen naar een verkiezingsoverwinning loodsen. Voor één keer heeft één partij de volledige pers mee. In het verleden was de pers wel overwegend links, maar de stemmen van de journalisten werden verdeeld onder socialisten, groenen, extreemlinks en een ver- dwaalde links-liberaal die dan toch voor de Open Vld koos. Vandaag is het motto “alles voor Groen”. Het is een gratis verkiezingscampag- ne geworden. Het aantal keren dat Meyrem Almaci intussen op radio en tv is verschenen, is amper bij te houden. Maar, de topvrouw van Groen krijgt haar opwinding moeilijk onder controle. Ze pleit, vier maanden voor de verkiezingen, zowaar voor een ‘klimaatcoalitie’. Kri- tische vragen zoals ‘zouden we het resultaat van de stembusslag niet beter afwachten?’ kwamen er niet.

Blijkbaar ligt de samenstelling van de volgende regeringen al vast.

En de voorkeur van de pers gaat duidelijk uit naar de groen-blauwe as. De Vlaming wordt om de oren geslagen met analyses die moeten aantonen dat er een gat in de markt is voor een blauw-groene coalitie. Open Vld heeft inmiddels een groen jasje aangetrokken. Plots ligt een volledige analyse klaar om het bedrijfswagenpark over vijf jaar volledig te vergroenen.

In de politieke hoofdkwartie- ren van de andere partijen - uitge- zonderd Vlaams Belang en N-VA - neemt de nervositeit toe. De Vlaams-nationalistische partijen zullen zich de komende maanden profileren als ecorealisten. Weg van de hysterie. Zij kunnen garen spin- nen bij de polarisatie en zich afzet- ten tegen Groen. Open Vld probeert zich aan het groene karretje vast te haken, maar de socialisten en de christendemocraten dreigen tussen

De aanhoudende aandacht voor de klimaatbetogingen en het gebrek aan een onder- bouwd debat is geen toeval. De media en de linkerzijde hebben besloten dat alles in het werk moet worden gesteld om Groen de verkiezingen van 26 mei te doen winnen.

Ondertussen tast iedereen in het duister over de kostprijs van de zogenaamde ‘klimaat- omslag’. De factuur is blijkbaar voor later.

twee stoelen te vallen. De vlieg- tuigtaks van Joke Schauvliege is te gek voor woorden als men weet dat de ecologische voetafdruk van de luchtvaartsector maar een paar procent is van de totale industrie.

Sp.a en PVDA proberen in te spelen op de mogelijke kostprijs van de klimaatomslag, maar zeker de partij van John Crombez wordt hier amper gehoord. Peter Mertens (PVDA) blaast warm en koud. De neocommunisten doen mee aan de klimaatbetoging, maar waarschu- wen tegelijk (en terecht) “dat we ons met de blauw-groene as blauw gaan betalen aan groene taksen”.

Waar is het inhoudelijke debat?

De slogans bewijzen dat het debat over klimaat van een nooit geziene schraalheid is. Iedere dis- cussie over de opwarming van de aarde en de menselijke rol daarin is taboe. Ja, zelfs praten over de manier waarop men de CO2-uitstoot kan doen dalen, is moeilijk. Want de eco-activisten worden niet graag met cijfers geconfronteerd. Dat de uitstoot van de wagens aanzienlijk verlaagd is, bijvoorbeeld, van factor 100 in 1990 naar factor 78 vandaag.

En om het in perspectief te plaatsen: de Belgische CO2-uitstoot be- draagt 100 miljoen ton. In China is dat 9.800 miljoen ton, maar dat zal een volgende regering wellicht niet beletten om de groene taksen aanzienlijk te verhogen, waarbij de gewone burger de factuur zal moeten betalen. En nieuwe milieutaksen zullen vooral tot doel hebben de spilzieke overheid bij te springen en putten in de staatskas te vullen.

Dat vertellen de klimaatactivisten u niet.

Tezelfdertijd gaf de 70-jarige komiek aan dat politiek niet cor- recte grappen meer dan noodza- kelijk blijven. “Politiek-correctheid is zo ongeveer de grootste gesel van onze tijd.” Reeds in 2015 gaf von der Lippe aan dat hij be- zorgd was over het oprukken van de islam.

Vorig jaar heeft de Britse komiek Rowan Atkinson (Mr. Bean) ervoor gepleit ook grappen over de godsdienst te laten horen. Zon- der het recht op belediging is het begrip van “vrijheid van mening”

totaal inhoudsloos, aldus Atkin- son. Het idee “om afstotende ge-

dachten compleet te verbieden, is een zeer gevaarlijk idee,” aldus Mr. Bean. Maar niet iedereen is zo moedig als de flegmatieke Brit.

We herinneren ons bijvoorbeeld dat ook Kamagurka op een bepaald moment aangaf islam-kritische moppen voortaan achterwe- ge te zullen laten. Is islamisering

‘softe’ terreur noemen overdre- ven? Als dé kritische mensen bij uitstek, stand-upcomedians dus, hun mond beginnen te houden, dan weet je geheid dat er iets aan de hand is.

PIET VAN NIEUWVLIET

Angst voor islam neemt toe

De Duitse stand-upcomedian Jürgen von der Lippe heeft aangekondigd voortaan geen moppen meer te tappen over de islam... uit angst voor zijn leven: “Mijn leven is nog steeds belangrijker dan een geslaag- de mop,” aldus de artiest in de Duitse krant Bild am Sonntag.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

De wraak van de kernenergie

Ria was op de klimaatmars met haar doch- ter. Ze had zelf niet meer betoogd sinds

ze in haar jonge jaren ging manifeste- ren tegen kernenergie. Ria schijnt niet te beseffen dat het succes van de

groene bangmakerij, waaraan ze heeft bijgedragen, nu de voor- naamste reden is waarom het onmo- gelijk is de normen voor CO

₂

-uitstoot te halen, zoals de klimaatalarmisten

eisen. Ze moet vandaag betogen omdat ze

toen betoogd heeft.

Geen enkele ener- gie is immers zo

‘klimaatneutraal’ als

nucleaire energie. Een gratis

campagne voor Groen

(2)

Actueel 31 januari 2019

2

De liga heeft bij de Raad van Sta- te geprobeerd die beslissing te laten vernietigen, maar de liga ving bot. Volgens minister Geens hebben zijn diensten de Muslim World League er vervolgens van overtuigd de concessie op te zeggen. De liga heeft volgens de minister sinds 31 december 2018 de financiering van het Islamitisch en Cultureel Cen- trum van België stopgezet.

Vrijdaggebed

De imam van de moskee, Abdul Hadi Sweif (ook: Abdelhadi of Ab- dul Hadi Suef), vertelde volgens

In maart 2018 heeft de ministerraad op aanraden van de onderzoekscommissie Terroristische Aanslagen beslist de met de Muslim World League gesloten overeenkomst inzake de concessie voor de Grote Moskee van Brussel (ook: Islamitisch en Cultureel Centrum van België, of kortweg ICCB) te verbreken.

een betrouwbare getuige binnen de moslimgemeenschap tijdens het vrijdaggebed dat de staf van de moskee pas begin 2019 zal stop- pen. Er wordt volgens die bron wel gewerkt aan de oprichting van een nieuwe vzw om de moskee in de toekomst te kunnen beheren. Vol- gens een bericht van de moskee blijft directeur Tamer Abou el-Saod voorlopig de lopende zaken afhan- delen. Hij beweert aan een andere bron binnen de islamitische ge- meenschap dat de moskee van de regering de deuren voorlopig mag openhouden.

Geen compensatie

Volgens Koen Geens is nooit sprake geweest van een financië- le compensatie. Hij vertelde dat in de Commissie Justitie op 23 januari 2018: “Het ICCB en de Muslim World League hebben zich loyaal opgesteld bij de uitvoering van de verbreking van de overeenkomst.

De personeelsleden van het ICCB hebben hun ontslagbrief ontvangen en de in de Grote Moskee onderge- brachte medewerkers moeten vóór 31 maart het gebouw verlaten.”

Er werd volgens de minister van Justitie overwogen om een bezet- tingsovereenkomst ter bede (dat is een overeenkomst waarbij de ene partij, de verlener, de andere partij, de bezetter, het recht of de gunst verleent om gebruik te maken van een onroerend goed eventueel tegen betaling van een bepaalde periodieke vergoeding) te sluiten tussen de Regie der Gebouwen en de vzw College van het Executief van de Moslims van België in af- wachting van de oprichting van die nieuwe vzw die zal instaan voor het beheer van de gemeenschappe- lijke ruimten van de moskee. Deze nieuwe concessie zal volgens Koen Geens worden opgesteld met in- achtneming van de aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie. Het ziet ernaar uit dat de regering deze slag gewonnen heeft.

We volgen in elk geval dit gevoelige dossier op.

THIERRY DEBELS

Moslims willen nieuwe vzw

voor Grote Moskee van Brussel

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Loonoverleg blijft nog lang gecentraliseerd

Nu de werkgevers en de vakbonden er op nationaal vlak niet in slagen een loonakkoord af te sluiten, pleit de N-VA in haar confederale omslag voor een afschaffing van het Bel- gische loonoverleg. Groot gelijk. Maar dat het ooit zover komt, is twijfelachtig.

Het is vaak hetzelfde verhaal.

Wanneer vakbonden en werkgevers op nationaal of interprofessioneel vlak samenkomen om een akkoord te sluiten over de twee- jaarlijkse loonstijgingen, lopen de spanningen snel op. In hun overle- gorgaan, de Groep van Tien, bui- gen ze zich over de ‘loonnorm’. Dat is de mate waarin de lonen mogen stijgen. Bovenop de automatische loonindexering weliswaar die de lonen aanpast aan de levensduurte.

De komende twee jaar stijgen de lonen door de inflatie hier met 3,8 procent. Daar mag volgens de Cen- trale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB), die het voorbereidend rapport voor het loonoverleg opstelt, de komende twee jaar nog eens 0,8 procent extra bijkomen.

Loonkostenhandicap

Niet genoeg voor de vakbonden, die meteen een algemene staking aankondigden voor 13 februari. Zij willen extra reële – dus bovenop de inflatie – loonsverhogingen à rato van 1,5 procent. De wet op basis waarvan de CRB de loonnorm van 0,8 procent vastlegde, is veel te streng. Het zou ons te ver leiden om alles in detail uit te leggen, maar het komt erop neer dat de evolutie van de brutolonen niet te veel mag afwijken van die in de drie belangrijkste handelspartners (Frankrijk, Duitsland en Nederland). Anders worden onze bedrijven te veel uit de markt geprijsd.

Dat is de zogenaamde loonkostenhandicap. Het rapport van de CRB heeft het over een handicap van 0,9 procent. Neem daar nog een veiligheidsmarge bij van 0,1 procent en de lonen mogen niet met 1,8

procent stijgen zoals aanvankelijk gedacht, maar slechts met 0,8 procent.

Het sociaal overleg zit muurvast en dat was een reden voor de N-VA om bij de voorstelling van het ver- kiezingsprogramma voor 26 mei te pleiten voor het afschaffen van dat interprofessioneel loonoverleg.

Daar kan een logisch denkend mens niet tegen zijn. Om te beginnen zijn de economische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië tamelijk groot. De Vlaamse bedrijven zijn meer exportgericht en er is een gezond netwerk van kmo’s. In Wallonië is de rol van de overheid in de bedrijven nog altijd sterker. De productiviteit in de Vlaamse bedrijven is ook hoger.

Vandaar dat de lonen er volgens de economische logica sterker kunnen stijgen dan in Wallonië. Maar de loonnorm zorgt hier voor een carcan. Die productiviteitsverschil- len kunnen niet omgezet worden in verschillende lonen omdat de wet geen marge laat. De loonnorm is het maximum. Vlaamse bedrijven die meer willen betalen, moeten een beroep doen op allerlei construc- ties zoals winstpremies en bonus- sen. De Waalse bedrijven mogen wettelijk gezien niet onder de loonnorm gaan, ook al zou dat hun con- currentiepositie versterken.

Apart

Een apart Vlaams en Waals loonoverleg dus? Neen, het moet nog verder gaan. Het voorstel van de N-VA is dat gewoon in de sectoren en best in de bedrijven over lonen wordt onderhandeld. En dan wel over het hele pakket: zowel over de indexering als over de reële loon-

stijgingen moeten vrije onderhan- delingen worden gevoerd.

Eigenlijk is dat de logica zelve.

Het loonoverleg gebeurt in de meeste geïndustrialiseerde landen op die manier. Alleen, België is al decennia een uitzondering. Dus is de kans dat het N-VA-voorstel het ooit haalt klein. Het stringente systeem van Belgisch loonoverleg met de automatische indexering dateert al van de jaren twintig van vorige eeuw. Het is zeer taai, niet alleen omdat de vakbonden, maar ook de werkgeversorganisaties het verdedigen. Voor grote bedrijven is zo’n rigide loonvorming een voordeel.

Ze zeggen wel officieel tegen de automatische loonindexering te zijn, maar eigenlijk hebben ze graag de huidige situatie waarbij een centrale loonnorm maakt dat ze in de bedrijven niet te veel moeten onder- handelen.

De grote bedrijven en werkgeversorganisaties als het VBO, maar ook de Boerenbond (zit mee aan tafel van het overleg) en de kmo-or- ganisatie Unizo, blijven het gecentraliseerd loonoverleg verdedigen omdat het een van de laatste Belgi- sche economisch unitaire vehikels is, net als de sociale zekerheid. Bij het verdwijnen van dat overleg zouden het VBO, de Boerenbond, Unizo en de vakbonden een belangrijk deel van hun bestaansreden verliezen.Vandaar dat ze het mordicus verdedigen. Zoals VBO-topman Pieter Timmermans, die toch hoopt dat de vakbonden ondanks de nationale staking opnieuw aan tafel willen komen. Hoe zielig is zo’n oproep, niet?

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Op een pamflet van de Asielcoalitie lezen we dat de betogers de “onmiddellijke stopzetting van de jacht op migranten en vluch telingen” eisen. Er wordt betoogd voor “een warme en kwa- liteitsvolle vluchtelingenopvang’ en tegen ‘een Fort Europa”.

De verantwoordelijke uitgever van het pamflet is Thomas Weyts, met adres in Anderlecht. Op hetzelfde adres is de vzw Léon Lesoil gevestigd. Die vzw is een overblijfsel van de trotskistische beweging in België. Overigens, de statuten van die vzw zijn enkel in het Frans gepubliceerd. Thomas mag dan een troskist zijn, hij was al een paar keer verruimingskandidaat bij de PvdA, o.a. bij de jong- ste gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Er zijn tijden geweest dat het niet goed boterde tussen maoïsten en troskisten, maar vandaag worden de krachten gebundeld. Thomas Weyts loopt al lang mee in de trotskistische beweging. In het begin van de jaren negentig was hij voorzitter van de Socialistische

Jonge Wacht aan de UGent.

De Asielcoalitie die zaterdag op straat komt, doet zich voor als een gewo-

ne burgerbeweging. Wie de lijst van stappende organisaties bekijkt, kan alleen maar vaststellen dat links en extreemlinks in alle vormen en kleu- ren aanwezig zullen zijn.

En toch zullen VTM en VRT in hun reportages het hebben over “burger- forum” en “een brede burgerbeweging”, en zullen ze Thomas Weyts als

“verontruste burger” aan het woord laten. Weet dan dat die man diep-, maar

dan ook heel dieprood kleurt.

Na alle klimaatbetogingen kunt u aanstaande zaterdag nog eens gaan betogen voor een beter asielbeleid. De Asielcoalitie, een amalgaan van 131 linkse organisa- ties en verenigingen, komt zaterdag op straat voor een opener asielbeleid.

Betogen

voor meer asiel

ECONOMISCHE ZAKEN

Blok aan het been van De Block...

De Grote Moskee van Brussel

(3)

Actueel

31 januari 2019 3

Tweede keus

Mijnheer de afscheidnemer,

Bezeten als ze is – vooral voor de schone schijn, maar zo kennen we haar - van opgeklop- te genderevenwichten, wilde uw partijvoorzit- ster het liefst een vrouw op de eerste plaats van de Kamerlijst in Antwerpen. De eerste plaats op de Vlaamse lijst was al ingenomen door Bart Somers, die zijn burgemeesterschap per se wil blijven cumuleren met een goedbetaalde job onder de koepel van de Vlaamse Parochieraad.

Echter, omdat ook op andere lijsten oude kro- kodillen nog altijd niet opzij willen – politiek fossiel Patrick Dewael in Limburg en de over- verzadigde pens én PS-vriend Vanhengel in Brussel -, moest in Antwerpen gesneden wor- den om tot een evenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke lijsttrekkers te komen. Gij kondt het derhalve schudden; dat werd al een tijd aange- voeld. En – zeggen mij mensen die u kennen – gij leedt daaronder, want gij voelde u miskend en maar tweede keus.

Maar de zoektocht naar een wit konijn waar- mee de bazin in het voor de blauwen electoraal onaantrekkelijke Antwerpen wilde pronken, liep niet van een leien dakje. Niemand durfde het opnemen tegen grote kanonnen als Jambon, Van Grieken, Verherstraeten en zelfs Calvo. Gij wilde wel, maar gij werdt aan de zijlijn gehou- den. Uw resultaat in oktober was bovendien niet erg denderend en weinig wervend. En hoewel gij als minister een degelijke technocraat zijt, slaagt gij er maar niet in tussen de mensen te staan en hun taal te spreken. Er pleitte bijge- volg niet zoveel in uw voordeel. Gij kunt wel een goed politicus zijn, maar ge moet ook stemmen kunnen halen. Quod non.

Uiteindelijk kon men toch niet om u heen, bij gebrek aan een witte moer, en werdt gij tegen heug en meug dan toch door de dame met de uilenbril uit Aarschot aangezocht om de lijst te trekken. ‘Too little too late’, moet gij ontgoo- cheld en terneergeslagen gedacht hebben. Gij maakte uw rekening en gij kwaamt tot de vast- stelling dat gij op uw leeftijd gemakkelijk een carrièreomslag kunt maken en in de privé een pak meer geld kunt verdienen, zonder de po- litieke sleur, en zonder de zever van politieke leuteraars en tafelspringers aan uw hoofd.

Op de dag van de lijstvoorstelling belde gij voor dag en dauw Gwendolyn bruusk uit haar zoete dromen, om haar uw beslissing mee te delen dat gij het spelletje niet langer mee- speelt. Er kwamen veel emoties en zelfs tranen

bij te pas, waarbij ik kan aannemen dat die van u oprecht en begrijpelijk van een diep ontgoo- chelde mens waren, en die van Rutten louter krokodillentranen, zoals die in de Wetstraat wel vaker rollen.

Intussen was de dwanggedachte van het genderevenwicht bij de lijsttrekkers opgelost, omdat Sven Gatz in Brussel spontaan aanbood de Vlaamse lijst te duwen, waardoor Els Ampe de lijst kon trekken. Pas dan – en alleen dan – had uw partijvoorzitster u het lijsttrekkerschap aangeboden, want haar puzzel viel in elkaar.

Maar toen was bij u de veer al stukgespron- gen en hoefde het niet meer. Rutten mocht haar zelfgecreëerde probleem zelf oplossen na uw telefoontje.

Om de schone schijn te redden, werd rap afgesproken dat gij zoudt zeggen terug te wil- len keren naar uw oude liefdes, de wetenschap en het ondernemerschap. Op de persmeeting werd het u echter te veel en werdt gij emotio- neel, waarna de blauwe oppertrien u een soort judasomhelzing gaf. Ook het smoelwerk van Bart Somers sprak boekdelen. Mooie vrienden- club is dat daar bij de liberalen!

Ik denk dat voorzitster Rutten werkelijk niet door heeft dat Open Vld almaar slechter scoort en zowel in peilingen als bij verkiezingen op een nooit eerder geziene rampzalige laagte zit.

Het is niet voor niets dat zij nu manoeuvres uit- haalt om te pleiten voor een blauw-groene as inzake klimaat, om alzo eventueel een graantje mee te pikken bij de jeugd. Ik zeg u: het zal niet baten. Het is allemaal iets te doorzichtig.

En gij, Philippe, gij weet dat. Als verstandi- ge mens trekt gij uw conclusies. Gij houdt de eer aan uzelf. Gij zijt consequent, want voor u is het finaal afgelopen. Ook in de Antwerpse gemeenteraad houdt gij het immers voor be- keken. En dat allemaal nadat gij uw lucratief en interessant mandaat in het Europees Parlement achter u liet om ‘voor de partij’ staatssecretaris en minister te worden en kopman in Antwer- pen. Ge ziet nu wat voor Gwendolyn Rutten het belangrijkste is: genderevenwicht en politieke correctheid. Kwaliteit telt echt niet mee als het erop aankomt.

Droog uw tranen, recht uw rug en kijk met minachting neer op de politieke dwergen die u lieten vallen. Ze verdienen niet beter. Wees blij dat ge ervan af zijt.

Geen enkele energie is immers zo

‘klimaatneutraal’ als nucleaire energie.

In De Zondag van deze week gooide Paul De Grauwe nog eens een stok in het hoenderhok. “Ik ben voorstander van kernenergie”, stelt hij. “Kernener- gie stoot geen CO₂uit. Je moet eens kij- ken naar de omschakeling in Duitsland.

Om kernenergie te vervangen, stoken ze daar meer bruine kolen. Dat is toch waanzinnig.”

De Duitse energieflop

Het voorbeeld van Duitsland is inderdaad afschrikwekkend. In 2011 had dit land, na de ramp in Fukushima, besloten om kernenergie voorgoed de rug toe te keren. De ‘groene energie’ die in de plaats moest komen, bleek echter pe- perduur en niet in staat om aan de ener- gienoden te voldoen. Duitsland zag zich gedwongen zijn milieuonvriendelijke centrales van steenkool en bruinkool opnieuw op te starten.

Dezelfde groene lobby die de kernenergie uitschakelde, wil nu ook zo snel mogelijk af van steenkool. Een speciale commissie van de Duitse regering kon- digde vorige week het plan aan om ook de laatste steenkoolcentrale tegen 2038 te sluiten. De tekorten die daardoor zullen ontstaan, zullen worden opgevangen door de import van energie uit Polen en Tsjechië.

Waarmee wordt de Poolse en Tsje- chische energie opgewekt? Jawel, met kerncentrales. De Duitsers zullen dus opnieuw leven van de energie waar ze eigenlijk vanaf wilden, en voegen er afhan- kelijkheid van het buitenland aan toe.

Kernenenergie, ja bedankt

Het is belangrijk te beseffen dat alleen in het ecofanatieke West-Europa kernenergie wordt afgestoten. China, Rusland, Brazilië, Turkije, Egypte, Argen- tinië en zoveel andere landen werken momenteel aan de expansie van hun nucleaire opwekking. Zelfs olierijke landen als de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië willen zo snel mogelijk kernreactoren.

De reden is niet ver te zoeken: kerncentrales zijn de goedkoopste, meest betrouwbare en meest milieuvriendelijke manier om energie te produceren.

Kernenergie is ook, ondanks zeer in het oog springende gebeurtenissen als de rampen in Tsjernobyl en Fukushima, ver- uit de meest veilige methode van ener- gieopwekking.

In Tsjernobyl vielen 37 doden. Hoe- wel mensen nog steeds weggehouden worden uit een perimeter rond de oude centrale, is het momenteel een spontaan natuurgebied waar bedreigde diersoor- ten als lynxen, Europese bizons en Pr- zewalskipaarden welig tieren. Bij Fukis- hima viel zelfs geen enkel slachtoffer. De radioactiviteit die in zee terechtkwam, was minuscuul in vergelijking met de na- tuurlijke radioactiviteit van de oceanen.

In slachtoffers gerekend zijn fossie- le brandstoffen vele malen gevaarlij- ker voor de mens. Dat geldt trouwens ook voor de zogenaamd ‘hernieuwbare’

bronnen van energie. Wind en zon leveren nog geen 3 procent van onze energie, maar eisen wereldwijd gemiddeld 600 slachtoffers per jaar (cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie). Water- kracht is zelfs uitzonderlijk gevaarlijk. Bij de dambreuk in Banqiao (China) vielen

170.000 doden. Waarom is Fukushima dan een begrip geworden en Banqiao vergeten?

Irrationaliteit als rode draad

Of het nu gaat over klimaat, energie, GGO’s, vervoer of plastic, de ecologische ideologie zit vol tegenstrijdighe- den, onwaarheden, fanatisme en regel- recht obscurantisme. We onderschatten in welke mate onder de vlag van ‘milieu’,

‘duurzaamheid’ en ‘groene energie’ de meest dwaze beleidsbeslissingen worden genomen en hoezeer die onze wel- vaart en toekomst belasten.

Professor De Grauwe heeft gelijk wanneer hij het verzet tegen kernenergie vergelijkt met met ‘religieus fanatisme’.

Maar hij trekt dit doorzicht niet door.

Indien het mogelijk is dat de energie- politiek in West-Europa helemaal in de greep is van ideologische onredelijk- heid, zou hij op zijn minst met de moge- lijkheid moeten rekening houden dat het klimaatbeleid in hetzelfde bedje ziek is.

De ideologische krachten die op beide inwerken zijn dezelfden. Het irrationa- lisme is er vergelijkbaar, het religieuze karakter zelfs nog sterker.

Dat ziet De Grauwe niet. Hij vindt het zelfs ‘vreselijk’ als er cynisch wordt ge- daan over Anuna De Wever, de Bernadet- te van Lourdes van de klimaatreligie, en haar volgelingen. De voormalige libera- le politicus pleit ook voor strenge fiscale maatregelen tegen alles wat klimaaton- vriendelijk zou kunnen zijn. Zijn pleidooi voor kernenergie komt er trouwens enkel als voorstel van remedie voor de ver- maledijde CO2-uitstoot.

En daarmee zijn we rond. De kernuitstap is er gekomen ten gevolge van een irrationele angst die beleid is geworden.

Het pleidooi om die kernuitstap onge- daan te maken, komt er nu ten gevolge van een andere irrationele angst. Zolang het resultaat goed is, gaan we niet kla- gen. Twee maal min is plus, leerden we in de wiskundeles.

“Ecorealisme”

Tot dat besluit lijkt ook de N-VA gekomen. De partij pleitte deze week nog eens voor “ecorealisme”. In concreto be- tekent dat niet veel meer dan een pleidooi voor het langer openhouden van de oude kerncentrales. De partij telt heel wat stiekeme klimaatsceptici (alleen het Vlaams Belang telt er meer), maar die durven het debat niet openlijk aan- gaan. De onafhankelijke lijstduwer van de partij in West-Vlaanderen, Jean-Marie Dedecker, is de enige met genoeg moed om in te gaan tegen de klimaatreligie.

Maar niets belet om de inconsequenties van de groenen te gebruiken om de deur weer op een kier te zetten voor nucleaire energie.

Op termijn zullen de oude centrales niet genoeg zijn. Er moet weer volop ingezet worden op een nucleaire toekomst.

Thoriumreactoren zullen nog even op zich laten wachten, maar bieden vanaf 2050 een vrijwel oneindige bron van energie, met nauwelijks enige kernafval.

Stop toch dat geklooi met windmolens en andere groene prutserijen. Durf eindelijk opnieuw investeren in de veiligste, meest milieuvriendelijke, meest duur- zame en meest gewaarborgde bron van energie.

JURGEN CEDER

De wraak van de kernenergie

Ria, fiere moeder van een klimaatspijbelaar, was zondag met haar dochter op de klimaatmars. Ze vertelde dat ze zelf niet meer had be- toogd sinds ze in haar jonge jaren ging manifesteren tegen kernener- gie. Ria schijnt niet te beseffen dat het succes van de ecologistische bangmakerij, waaraan ze heeft bijgedragen, nu de voornaamste re- den is waarom het onmogelijk is de normen voor CO

2

-uitstoot te ha- len, zoals de klimaatalarmisten eisen. Ze moet vandaag betogen om- dat ze toen betoogd heeft.

BRIEFJE AAN PHILIPPE DE BACKER

Beeld van de week

Minister Philippe De Backer (Open Vld)

verlaat de politiek

(4)

Ervaring weg

In de Kamer waren de sterkhouders van N-VA inzake defensie in de eerste plaats Ste- ven Vandeput als minister, maar ook Karolien Grosemans. Zij was twee legislaturen na elkaar eerst gewoon lid van de commissie Defensie en daarna voorzitter van deze toch niet onbelang- rijke vergadering. Karolien ontpopte zich tot iemand die de dossiers goed beheerste en ook verbaal goed uit de hoek kon komen, ook als Franstaligen even op hun nummer moesten ge- zet worden. En nu gaan Steven en Karolien plots de lijst voor het Vlaams parlement in Limburg trekken… Hiermee gaat voor N-VA een pak ervaring voor ‘das Militär’ verloren. Begrijpe wie kan. Eenzelfde verhaal gaat op voor Cari- na Van Cauter, jarenlang Open Vld-coryfee in de Kamer, die door iedereen geroemd wordt als juridisch expert. In de moeilijkste commis- sies trad zij met veel kennis van zaken op. En nu verhuist ze naar het Vlaams parlement. Om er wat te gaan doen met zoveel expertise? Als puntje bij paaltje komt, gaat het over het strate- gisch plaatsen van de pionnen op het politieke schaakbord met het oog op het binnenhalen van stemmen. Uit een en ander blijkt overdui- delijk dat al die praatjes over ervaring er maar voor de vaak zijn.

Echt van genoten

Exact twee uur en één minuut duurde de zit- ting van vorige donderdag. Buiten het obligate vragenuurtje had men niets omhanden in de Kamer. Geen stemmingen dus, wat ook de lage opkomst van de parlementsleden verklaart…

Wie echter wel graag komt en zijn job er graag doet, is Kamervoorzitter Bracke. Hij verklaarde aan de pers zelfs dat hij er nog wel een termijn wil bij doen, want hij heeft er echt van genoten

“in een woelig parlement als het mijne”. Waar hij zeker ook van genoten heeft, is zijn dikke maandwedde. Sinds begin oktober 2017 ver- dient hij immers één euro meer dan de eer- ste minister. Dat komt neer op ongeveer netto 11.000 per maand. Tot daarvoor was dat nog een slordige 16.000 euro, maar de commissie Politieke Vernieuwing vond dat er een plafond moest komen. Desniettegenstaande zullen heel veel burgers tegen die prijs – waarvoor zij wel vier, vijf of zes maanden moeten werken - die job ook wel heel graag willen doen, vermoeden we…

Andere boeg

Toen Filip Dewinter (VB) donderdag op mi- nister Geens van Justitie afstevende, meende iedereen dat hij die nog eens om de horen zou komen slaan met kritiek op het justitieel beleid met betrekking tot vreemdelingen, illegalen en zo meer. Dewinter gooide het evenwel over een andere boeg, zodat iedereen toch even schrok toen hij het had over… parkeerautomaten.

Voor alle duidelijkheid: de vraag was eigenlijk gericht aan Kris Peeters, minister van Werk en Consumentenzaken, maar Geens verving hem.

Dewinter beklaagde er zich over dat mensen op tal van plaatsen niet meer met contant geld – briefjes of munten – kunnen betalen en dus verplicht zijn hun betaalkaart – als ze er een hebben tenminste – te gebruiken. Er is natuur- lijk wel iets voor te zeggen dat mensen ook met cash geld moeten kunnen blijven betalen, in winkels en in parkeermeters. Maar de regering verschool zich in haar antwoord achter Europe- se verordeningen en draaide alzo om de kwes- tie heen, waardoor Dewinter onverrichterzake weer naar zijn bank moest.

Voor het kiesvee

De volksmenner van de PVDA deed het weer… Samen met groene Meyrem Almaci kwam hij de minister van Energie Marghem nog eens aanpakken over het klimaatbeleid.

Almaci kwam een nieuw klimaatbeleid eisen, zonder ook maar één enkele concrete aanzet daartoe te geven. Het is wel erg gemakkelijk

Dossier 31 januari 2019

4

om te komen zeggen dat ‘wij’ geen enkele van de vooropgestelde klimaatdoelstellingen halen waaronder ‘wij’ onze handtekening hebben ge- zet in Parijs, niet op het vlak van hernieuwbare energie, niet op het vlak van de CO2-uitstoot, niet op het vlak van energiebesparing. Slogans, enkel slogans. En nog gemakkelijker is het om te komen zeggen dat Groen de klimaatbrossers steunt. De verkiezingen liggen immers in het verschiet… Hedebouw – zichtbaar blij dat nu ook Franstalige scholieren eigenmachtig een dagje vrij nemen - kwam op zijn beurt al zin- gend aan het spreekgestoelte de spreekkoren van de klimaatpubers nadoen om dan nog maar eens uit te halen naar de multinationals waar- mee de regering onder één hoedje zou spelen.

Zijn betoog kwam neer op: “Laat de rijken de CO2-uitstoot betalen.” Als de spijbelaars blijven komen op donderdag, kan je er gif op innemen dat Hedebouw en zijn groene vrienden er ook telkens weer zullen staan om de minister met lege slogans aan te pakken. Zo voorspelbaar en zo doorzichtig! Alsof niemand anders met het milieu en het klimaat begaan is.

Angst voor hoorzittingen

Als belangrijke thema’s aan de agenda ko- men in de Kamer in functie van nieuwe wet- geving, dan gebeurt het geregeld dat men

‘hoorzittingen’ organiseert teneinde de pro’s en de contra’s van een en ander te leren ken- nen, maar ook om diverse maatschappelijke inzichten over het onderwerp te beluisteren in het kader van de politieke motivering van wetsontwerpen of -voorstellen. Over een door de linkerzijde gevraagde klimaatwet bleef het in die zin vooralsnog erg stil. Het wekt bij ons de indruk dat links het liever houdt bij holle en goedklinkende, maar bovenal weinig concrete slogans zonder al te veel inhoud. Bovendien zijn ze er niet gerust in dat alle sprekers wel op de- zelfde golflengte zullen zitten. Stel je maar eens voor dat er een onderbouwd pleidooi zou gele- verd worden voor een nieuwe generatie kern- centrales, die goedkoper en properder – geen CO2-uitstoot - zou zijn. Dan zit het spel pas goed op de wagen. Groen durft zo’n inhoudelijke debatten niet aan. Het jut liever een verwende generatie schooljeugd op met ‘toffe’ slogans en te veel al te vrijblijvende engagementen.

Zouden de Anuna’s van deze wereld overigens weten dat uit de koeltoren van een kerncentra- le gewoon waterdamp komt, zonder enige CO2

en geen giftige ‘rookpluim’? En dat hernieuw- bare energie op basis van zon en wind alleen niet volstaat? Hallo, groene jongens en meisjes in het parlement? Waarom blijven jullie zo stil?

Waar is jullie democratisch debat als het over serieuze zaken gaat?

Verantwoordelijk

Vorige woensdag vond er in het parlementai- re halfrond een herdenkingsplechtigheid plaats naar aanleiding van de Internationale Dag van Herinnering aan de Slachtoffers van de Holo- caust. Daar is natuurlijk niks mis mee. Integen- deel. De gruwel die een blijvende smet op de wereldgeschiedenis heeft geworpen, mag niet vergeten worden. Maar wie had gedacht dat hierna Joden een rustig bestaan zouden ken- nen, zou zich toch moeten realiseren dat er zich uitgerekend in onze tijd een nieuw en groeiend antisemitisme ontplooit in de westerse wereld.

Neen, de nazi’s zijn niet terug en de deportaties naar schimmige kampen zijn niet aan de orde.

Maar een groeiend aantal islamitische nieuw- komers lust de Joden rauw en aarzelt niet om hen in onze Europese steden te beledigen, las- tig te vallen of zelfs te bedreigen. Het gaat zelfs zover dat tal van hun scholen en gebedsplaat- sen moeten bewaakt worden. Misschien moeten de parlementairen die verantwoordelijk zijn voor de massa-immigratie en het gedogen van de radicale islam in ons land daar voortaan ook maar even bij stilstaan… Men kan niet doen alsof er vandaag niks gebeurt en tegelijk met krokodillentranen het verleden bewenen.

UIT DE WETSTRAAT

“We zijn opgeschoven naar rechts.”

Pieter De Crem was het beu dat zijn partij maatschappelijk en eco- nomisch veel te ver naar links was opgeschoven. De gemeenteraads- verkiezingen van 14 oktober 2018 waren voor hem een kantelpunt om zich terug te plooien op het ‘Cremlin’ in Aalter. Nationaal wenste hij geen rol meer te spelen en op 26 mei wilde hij zelfs op geen enkele CD&V-lijst meer staan.

De ware reden was dat CD&V hem had laten vallen. Eerst was hij tot nutteloze staatssecretaris voor Buitenlandse Handel gedegradeerd en later kon hij fluiten naar de lijsttrekkers- plaats voor de Europese lijst. Het was genoeg geweest. Ze konden het zonder hem ook wel.

Tot N-VA uit de regering stapte. Toen had CD&V hem plots weer nodig om op Binnenlandse Zaken de rechtsere lijn van Jan Jambon verder te zetten. Hij rechtte zijn rug en zag dat hierin opnieuw perspectieven zaten.

Hij vergat algauw zijn uitspraken van oktober. En plots schoof zijn partij volgens hem weer op naar rechts, terwijl hij eigenlijk bedoelde dat als hij een hoofdrol speelt, de partij rechts is en als dat niet zo is, dat de partij links is. En ja, hij maakte zijn bocht ook in een interview vorige week in Het Laatste Nieuws: “Sinds 14 oktober heeft de partij haar koers gecorrigeerd.

Zijn we opgeschoven naar rechts, naar het centrum waar we thuishoren als volkspartij. De nieuwjaarspeech van voorzitter Beke was een kantelpunt. Vooral qua toon. De klankkleur, het timbre is bijgesteld.” Of Wouter Beke dat allemaal graag zal horen, is een andere vraag. Maar één ding is zeker: “Crembo is back!”

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegen-

woordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldbe- roemd in Vlaanderen.

Zij alleen bepaalden welke onderwerpen er op de agenda werden geplaatst, welke interpretaties en conclusies de mensen bereikten, en vooral: welke vragen er werden gesteld. Vanuit politiek oogpunt heeft hen dat natuurlijk geen windeieren gelegd.

Want degene die bepaalt welke vragen er (mogen) worden gesteld, bepaalt het hele narratief - zijn verhaal is het énige verhaal.

Een opmerkelijk voorbeeld daarvan, dat mij altijd is bijgebleven, is een interview dat Patrick Janssens eens gaf aan de VRT, na zijn terugkeer in de politiek na een jaren durende ‘pauze’. Daarin vertelde hij zonder schroom dat hij die ‘pauze’ nodig had na Bart De Wevers verkiezingsoverwinning.

Maar gedurende die ‘pauze’, trok socialist Janssens wel gewoon verder zijn parlemen- tair loon. De vraag die zich daarbij haast vanzelf opwierp, was of zulks wel verenig- baar is met enig normbesef. Maar die vraag kwam er niet. Dat voorbeeld is mij bijgebleven, niet omdat het zo’n ongelofelijk moeilijke vraag zou zijn geweest - het zou een lastige vraag zijn, maar niks onoverkome- lijks -, maar precies omdat het zo’n logische en voor de hand liggende vraag was en de VRT-journalist besloot om ze tóch niet te stellen. En dat is natuurlijk slechts een zeer kleine illustratie van de situatie tijdens de afgelopen decennia. Links kreeg de vragen op voorhand of à la carte, en werd daarom nooit geconfronteerd met moeilijke, maar daardoor vaak ook meer pertinente vragen.

En als het zelfs dán nog niet goed ging, dan mochten ze het interview desnoods gewoon helemaal opnieuw doen. Maar ironisch genoeg slaan mijn vroegere ergernissen en frustraties over het bovenstaande de jong- ste tijd steeds meer om in positieve energie, optimisme en - ja, ik geef het toe - ook een beetje leedvermaak. Waarom? Omdat ik steeds meer overtuigd ben van het feit dat

het comfort dat onze politieke tegenstanders genoten als gevolg van hun

media-monopolie, hen uiteindelijk zwak en oncreatief

heeft gemaakt.

Terwijl het ons juist sterk, dyna-

misch en c r e a -

tief maakte. Neem de proef maar op de som.

Ga naar een klimaatmars en vraag de deel- nemers eens hoe ze het klimaatprobleem willen oplossen. Verder dan “geld bijdruk- ken” zullen ze niet geraken, want het linkse journaille heeft hen decennialang niets anders voorgeschoteld dan een vrijgeleide voor inhoudsloze bangmakerij.

“Wie nooit vragen krijgt, heeft op den duur ook geen

antwoorden meer.”

Hetzelfde patroon herhaalt zich overal.

Vraag het de socialisten maar eens hoe ze de sociale zekerheid staande willen houden in combinatie met open grenzen. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de communisten van de PVDA maar eens hoe ze - mochten ze ooit aan de macht komen - hun fulmineren tegen pestbelastingen zullen combineren met een programma waarvoor hallucinante hoeveelheden extra belastingen nodig zouden zijn. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de globalisten van Groen maar eens hoeveel extra migranten volgens hun binnengehaald 11.11.11-konijn voldoende zullen zijn om eindelijk aan onze ‘morele plicht’

te voldoen. Ze hebben geen antwoord.

Daarom ook dat deze partijen steeds weigeren om met mij in debat te treden. Ze hebben simpelweg geen antwoorden. De volgende keer dat u zich ergert aan de mak- ke houding waarmee de mainstreammedia de linkerzijde al decennialang behande- len, realiseert u zich dan dat het een vergiftigd geschenk is geweest, want het heeft hen intellectueel lui en oncreatief gemaakt.

Daarom ook dat de onderbouwde rechter- zijde nu de bovenhand neemt. Wij hebben moeilijke tijden doorgemaakt. We hebben de sociale media moeten gebruiken om de mainstreammedia te ontmaskeren. We hebben onze standpunten tot in de puntjes moeten uitwerken en beargumenteren om ons tegen de continue aanvallen van het es- tablishment te kunnen verdedigen. Wij hebben dus geen schrik van moeilijke vragen.

Wij hebben geen schrik van het debat.

Laat die verkiezingen maar komen, want eens ik in het parlement zit, zal het onvermo- gen van de linkerzijde om te antwoorden op de meest simpele vragen pijnlijker en dui- delijker worden dan ooit tevoren.

Een tijdlang hadden onze politieke tegenstanders een monopolie op de ‘mainstreammedia’. Daarmee controleerden ze volledig het pu- blieke discours.

Linkse media blijken vergiftigd geschenk voor de linkerzijde

Dutroux steelt de show in de gevangenis van Nijvel

Citaat van de week > Pieter De Crem (CD&V)

(5)

Actueel

31 januari 2019 5

VLAAMS PARLEMENT

Zegebulletin

Axel Ronse (N-VA) kwam met een zegebul- letin over het aantal buitenlandse investerin- gen in Vlaanderen. Dat schijnt op een record- peil te staan. Grotendeels te danken, volgens minister Muyters, aan de vele vruchtbare Vlaamse promotie-inspanningen. Helemaal op de lauweren rusten kunnen we daarom nog niet, want er blijven aandachtspunten.

Ward Kennes (CD&V) wees op de afnemende competitiviteit van Vlaanderen en op dingen zoals de krappe arbeidsmarkt en de eerder rampzalige mobiliteit.

Ronse zag dan weer een probleem in het federale loonbeleid en kennelijke onwil om de werkloosheidsuitkeringen nog verder af te romen. Dat laatste lijkt een stokpaardje van de man te zijn. In ieder geval is dus een dik- ke vier miljard aan investeringen naar onze topregio gevloeid, wat 5.400 jobs zou kunnen opleveren. Enig optimisme mag dus.

Pandora

Bijzonder veel interesse was er voor onder- wijs. Vragen over het invoeren van onderwijs- assistenten, een door het katholiek onderwijs opgeworpen ideetje, vloeiden uit tot een babbelgebeuren waarin alle bekende pro- blemen van het lerarenberoep nog eens de revue passeerden. De eventuele oplossingen daarvoor zullen ook voor een volgende legis- latuur zijn.

Boeiender was een vraagje van Jo de Ro (Open Vld), die niet alleen de doos van Pan- dora opende, maar er ook nog eens in roerde.

Wat een detail lijkt is verstrekkend, het vast- leggen van de leerplichtleeftijd is namelijk een federale bevoegdheid. Nu zou men daar die leeftijd willen verlagen naar vijf jaar.

Vlaanderen is daar zeer voor te vinden, maar er zit een vette adder onder het gras. Aan de leerplicht is het grondwettelijke recht ver-

bonden om levensbeschouwelijk onderwijs te krijgen. Dat in de kleuterscholen invoeren zou twintig miljoen kunnen gaan kosten en dat is een brug te ver. Toch is men er zeer op gebrand om de kleuterparticipatiegraad (die al zo goed als volledig is) tot honderdtwintig procent op te trekken. Groen en sp.a stellen dan maar voor om de grondwet te verande- ren. Maar niet iedereen zit te wachten op ge- frunnik aan dit delicate onderwerp.

Breuklijn

Nog onderwijs. Chris Janssens (VB) maak- te zich druk over het Van Langenhove-filmpje en de rabiate linksigheid van sommige leden van het lerarenkorps die daaruit spreekt. Mi- nister Crevits vond het ook niet kunnen, maar vond wel dat op school aandacht voor poli- tiek moet zijn. Janssens ergerde zich aan de selectieve verontwaardiging, wat een gehuil zou er opstijgen als bijvoorbeeld Caroline Gennez door een leraar voor “linkse tuttebel”

zou zijn uitgemaakt.

Genoemde linkse tuttebel (sp.a) was toe- vallig de volgende vraagstelster, ze liet het hypothetische voorbeeld van Janssens niet aan haar hart komen, maar ging nog wat meer rommelen in de eerder aangehaalde doos van Pandora. Het levensbeschouwelijk onderricht zoals we het kennen is voorbij- gestreefd in onze seculiere en diverse maat- schappij enzovoort,… er moet eindelijk maar eens werk worden gemaakt van een vak “bur- gerschap” en nog enzovoort… en wie per se godsdienst wil krijgen, moet dat maar buiten de schooluren tot zich nemen.

Minister Crevits wilde wel aan “interle- vensbeschouwelijke” dingen doen, maar was voor de rest niet te vinden voor de ideeën van Gennez. Meteen was daarmee de aloude in- terlevensbeschouwelijke breuklijn tussen ka- loten en framassons ook weer duidelijk.

Twee regio’s, twee werelden

Niets is communautair. Terug naar Oud-België. Zo zegt en wil het toch de coalitie van Franstaligen en links Vlaanderen. Maar elke dag weer duiken er wel dossiers op die aantonen dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië erg diep is. De voor- bije week waren het er weer veel. Hieronder vooral aandacht voor de sociaaleco- nomische kloof.

De N-VA organiseerde vorig weekend de eerste van vier zogenaamde V-dagen, in aan- loop naar de verkiezingen. De partij wil af van nationale loonakkoorden, herhaalde Jan Jam- bon in De Zevende Dag. “Welk nut heeft het nog op Belgisch niveau vakbonden en werkgevers samen te brengen als ze toch geen akkoorden willen maken”, vroeg Jan Jambon (N-VA) “Welk nut heeft het om dezelfde rigide afspraken te maken in Vlaanderen, waar de arbeidsmarkt kreunt onder de schaarste, en in Wallonië, waar de werkloosheid nog toren- hoog is?”

Ben Weyts en een paar anderen verpakten het confederalisme (wie verzint eens een at- tractief en wervend alternatief voor die sterie- le term?) in toespraken, beelden, grafieken en

‘slides’.

Hebben Jambon en Weyts gelijk? Over naar de RVA. Op 28 januari 2019 telde het Vlaams Gewest 130.565 werkzoekende uitkerings- gerechtigde volledig werklozen (UVW). Het Waals Gewest 134.869 en dat is in verhouding tot het aantal inwoners dus dubbel zoveel.

Brusselse politici blijven kreunen over hun Hoofdstedelijk Gewest, “dat het almaar beter doet”. Terug over naar de RVA … Daar zijn er 61.969 UVW’s, of in verhouding driemaal zoveel als in Vlaanderen.

Handel

Een andere indicatie over de gigantische economische kloof in dit land spat uit de sta- tistieken over de buitenlandse handel. Geert Bourgeois zette ze op de kaart. Over naar dat telraam: met 32 procent van de bevolking pro- duceert Wallonië 23 procent van het Belgische bbp. De uitvoeractiviteiten vertegenwoordi- gen 22 procent van de toegevoerde waarde die de Waalse economie realiseert. In Vlaan- deren is dat 34 procent.

“Ondernemers in het zuiden van het land missen te vaak het lef om ervoor te gaan en de confrontatie aan te gaan met de grotere spelers in hun sector”, zegt Pascale Delcom- minette, de algemeen directeur van het Waal- se agentschap voor export en buitenlandse investeringen (Awex) in De Tijd. Volgens de

Luikse professor Bernard Surlemont klinkt het woord succes “een beetje gênant in Wallonië, het woord groei is bijna vulgair. Of hoe een andere politieke en sociale keuzes economische succes in de weg kunnen staan”.

“Wallonië blijft alleen overeind dankzij de geldstromen uit Europa en Vlaanderen”, herhaalde Geert Noels in De Tijd een citaat van Philippe Destatte (denktank Jules Destrée).

Marshallplannen helpen nauwelijks. Het bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking zweeft vandaag op het niveau van Vlaanderen 14 jaar geleden.

Onderwijs

Hinkt de Waalse economie ver achterop, dan heeft dat mogelijk iets te maken met het Waals onderwijs, vervolgt Noels. Wallonië presteert zwak (zie PISA-scores, een internationale ran- king die de kwaliteit van het onderwijs in de eurozone, etc ….). En dat is dan weer een op- stapje naar nog maar eens een groot verschil:

de politieke voorkeur van de twee regio’s. De macht van de PS in Wallonië blijft onwezenlijk groot, onder druk van de nog radicalere PTB.

In Vlaanderen stelt die partij weinig voor.

Als straks de vakbonden met een nationale betoging nog eens al hun registers open- trekken zal ook dat verschil daar te zien zijn.

Over zin en onzin van syndicaal protest kan je lang discussiëren, over gelijk en ongelijk ook, maar zoals Wallonië politiek linkser is, zijn ook de Franstalige vakbonden merkelijk fanatie- ker dan hun collega’s boven de taalgrens.

Demografie

Niet onbelangrijk zijn ook de demografische verschillen. Bijna 70.000 Brusselaars die vorig jaar hun stad uitweken naar Vlaanderen.

Meer dan 46.000 ervan naar Halle-Vilvoorde.

Dat blijkt uit cijfers die Barbara Pas (Vlaams Belang) kreeg van minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V). Het gaat volgens Vlaams Belang om de Franstalige mid- denklasse die “vlucht voor het multiculturele drama”, maar ook om allochtonen en vreemdelingen die volgens Pas almaar meer voor Vlaanderen kiezen. De Vlamingen doen er goed aan die demografische, sociale en cul- turele uitdaging ernstig te nemen, want één zaak staat vast: migratie kost geld, wat armoede-experts Jos Geysels (Groen) daar ook over moge roepen.

De hierboven gesignaleerde Brusselse exo- dus voegt zich bij de grotere buitenlandse in- stroom in de Vlaamse provincies. Dat bepaalt mee de sociaaleconomische toekomst van

Vlaanderen. De armoede schuift immers met de migratie mee.

Communautaire kaart

Dat de N-VA nu weer die communautaire kaart trekt is duidelijk. Het werd tijd. Op de website dateert de laatste tekst over transfers van juli 2017 (Loones en Diependaele, Trans- fers kosten Vlaams gezin jaarlijks 2590 euro).

Of die erg late revival van de communautaire belangstelling van de N-VA een schot in de roos wordt, valt nog af te wachten.

Zal nooit lukken, glunderen de francofone en de linkse tegenstanders. Zeker niet met Di Rupo als rooie lap aan de overkant. Maar ook niet met premier Michel die het confederalisme verkettert. En met Groen, dat met Almaci al denkt de president van Vlaanderen te kunnen leveren. Zal nooit lukken, zegt Rudi Ver- voort in Brussel, die bij een eventueel succes van de N-VA in zijn stad het systeem van de dubbele meerderheid (ABS-systeem uitge- werkt om het toenmalig Vlaams Blok uit het bestuur van zijn Geweste te weren) nu ook toe te passen voor de N-VA.

Toch zijn er Waals politici (Maxime Prévot, de nieuwe voorzitter van CdH en Waals minister van Begroting en Financiën Jean-Luc Crucke van MR) die de deur nog op een kier laten staan.

Vlaams Belang

Meer aandacht voor de kloof in dit land en voor meer Vlaanderen. Die boodschap geldt ook voor Vlaams Belang.

Op de website weet je meteen wat daar de prioriteit is: berichten over een vrijgelaten Marokkaanse beroepscrimineel, over wanbe- heer bij de Molenbeekse huisvestingsmaat- schappij en een voorzitter (Tom Van Grieken,

‘Times are changing’), die met veel optimisme verwijst naar de intrede van zusterpartijen FPÖ en Lega in de Oostenrijkse en Italiaanse regeringen. Van Grieken hoopt dat ook hier

“de democratische dominosteen in de juiste richting zal vallen” en rondt af met dank aan de aanwezigen op de Mars tegen het Marra- kesh-immigratiepact.

Ook bij Vlaams Belang moet je communautaire nieuws behoorlijk ver gaan zoeken. Het wordt misschien tijd dat de Vlaamsgezinden in beide partijen weer wat meer op hun stre- pen staan.

ANJA PIETERS SANDER LOONES SPREEKT HET N-VA-CONGRES TOE (FOTO TWITTER N-VA)

Dubbele meerderheid en democratie

Met het dreigement van de Brusselse minister-president Vervoort (PS) om eventueel het “ABS-systeem” te gebruiken als de N-VA in Brussel een meer- derheid zou behalen aan Vlaamse kant, is het systeem van de dubbele meer- derheden weer actueel geworden. Dat werd ingevoerd in 1989, maar in 2001, bij de vijfde staatshervorming, werd de dubbele meerderheid in de praktijk volledig uitgehold.

Vóór 2001 konden de Franstaligen geen maatregelen doordrukken zonder de steun van een meerderheid aan Vlaamse kant. Dat was een afspiegeling van de pariteit op fede- raal niveau, en het was een ijzersterke garantie. Met goedkeuring van de VLD, de sp.a en Agalev werd die harde garantie in 2001 vervangen door een vodje papier: als er geen meerderheid was aan Vlaamse kant, moest er na een maand opnieuw gestemd worden, en dan volstond een derde van de Vlaamse stemmen. Zoveel verraders zouden er altijd wel te vinden zijn. De Vlamingen konden geen veto meer stellen, ze konden hoogstens nog beetje tijd winnen voor zij zich aan de Franstalige oekazen moesten onderwerpen.

Anti-VB

De liquidatie van de dubbele meerderheid had maar één bedoeling: beletten dat het Vlaams Blok hervormingen in Brussel zou af- dwingen. Dat was helemaal niet denkbeeldig, want met Johan Demol had het Vlaams Blok een Brussels stemmenkanon binnengehaald.

De partij had in 1999 zes van de zeventien Vlaamse zetels in de Brusselse Raad binnengehaald.

Een grote overwinning, inderdaad, maar niet groot genoeg. Voor een blokkering zijn

er natuurlijk acht nodig. Onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk. Met de uitholling van de dubbele meerderheid verloren de Vla- mingen hun laatste kleine kans om ooit nog echt op het Brusselse beleid te wegen.

Collateral damage

Achteraf bekeken was dat het Brusselse sluitstuk van een langlopend politiek project om een democratische doorbraak van het Vlaams Blok te fnuiken. De andere fasen van dat project waren de invoering van censuur en opiniedelicten via de antiracismewetge- ving en het stroomlijnen van de media, waarbij de vijandige overname van de oorspron- kelijk rechtse en Vlaamsgezinde Gazet van Antwerpen het meesterstuk was. Allemaal manoeuvres tegen één oppositiepartij. Dat de democratie en de persvrijheid daaraan opgeofferd werden, vond men toen slechts collateral damage. Maar we zitten nog altijd met de nefaste gevolgen daarvan. De Vla- mingen in Brussel zijn nog slechts één van de vele stammen en minderheden, en de Belgi- sche democratie is sindsdien nog holler dan ze al was. De media zingen in essentie allemaal hetzelfde liedje en van de vrijheid van meningsuiting is slechts een skelet over.

P.B.

(6)

Het Vlaams Belang stemde gewoon mee met de (krappe) meerderheid van N-VA (6 zetels) en CD&V (1 zetel). Die meerderheid werd aangevuld door An van Uffelen, die een tijd geleden het Vlaams Belang ver- liet en als onafhankelijke zetelt. Steve van Broeckhoven, de immer kalme en altijd def- tig geklede fractieleider van Vlaams Belang Polder, zei dat zijn groep voortaan telkens met de meerderheid zal meestemmen wanneer dit nodig is (uitgenomen bij de voor- legging van de begroting, waar het VB zich zal onthouden).

De meerderheid in de districtsraad van Berendrecht-Zandvliet-Lillo bestaat voortaan uit elf tegen vier (Pro2040) en daarmee is het “cordon” dus definitief van de baan.

Wie dacht dat de “geste” van An van Uffe- len niet lang zou duren, had het mis. De volledige Vlaams Belangfractie staat nu achter de meerderheid van N-VA, CD&V en “over- loopster” Van Uffelen.

Wie het meest bekaaid uit de operatie kwam? Die van Pro2040. Dat is een zogezeg- de neutrale lijst met socialistische mandatarissen en “onafhankelijken”. Wie de verkie-

zingsuitslagen van het Polderdistrict bekijkt en redelijk kan tellen, stelt vast dat de vier

“Pro’s” die als raadslid uit de bus kwamen, allemaal socialisten zijn (op één ACV’er na, maar dat is al even erg).

De vier leden van Pro2040 trachtten het tij nog te keren en stokken in de wielen te steken van de nieuwe meerderheid. Zij dien- den een amendement in dat voorzag in een aantal themacommissies. Die zouden handelen over financiën, veiligheid, communicatie, sociaal beleid, lokale economie, markten en foren, wijkoverleg en decentralisatie. Verder over ruimtelijke ordening, publiek domein, milieu, waterhuishouding, mobiliteit en verkeer. Ook: sport, cultuur, evenementen, erf- goed, jeugd, senioren en dierenwelzijn kwamen aan bod.

Het voorstel werd weggestemd met tien tegen vier stemmen (één N-VA’er was ver- ontschuldigd). Van Broeckhoven van Vlaams Belang Polder verantwoordde desgevraagd zijn tegenstem met het argument dat het voorstel te duur uitkwam. Alleen al aan zit- penningen zou dat neergekomen zijn op een waanzinnig bedrag. PAGADDER

Het cordon sanitaire is definitief in de prullenmand beland. Althans, in het kleinste Antwerpse district, Berendrecht-Zandvliet-Lillo. Dat bleek overduidelijk uit de stemming die op maandag 28 januari plaatsvond in de districtsraad.

Cordon definitief

naar de prullenmand

Binnenland > Antwerpen

Verkiezingen zonder blokkade

Ook binnen de Vlaams-Brusselse biotoop is de lijstvorming stevig aan de gang. Wat echter de verrassing van de verkiezing zou kunnen ge- weest zijn - een sterke score van de N-VA - lijkt mede door het vertrek van twee kopstukken vrij onwaarschijnlijk te zijn geworden. Wellicht komen er enkel wat accentverschillen aan Vlaamse kant in de hoofd- stad.

Er is een cijfer dat zeker nog ergens zal opduiken tijdens de nadagen van de verkiezingen van mei aanstaande. Meestal gebeurt dit ergens in de marge, en dat heeft zo zijn redenen. Het is een beetje een ongemak- kelijke waarheid, maar raakt tegelijk een pertinent punt van de sociologische evo- luties van deze hoofdstad aan. Laten we ter zake komen: hoeveel zetels zouden er aan Vlaamse kant nog behaald worden zonder gewaarborgde vertegenwoordiging in het Brussels Parlement? Iets zegt ons dat je met twee handen nog wat vingers op overschot zou hebben. De bevolking nam doorheen de jaren fors toe, en dankzij de genereuze wetgeving groeide ook het electoraat, maar de groep kiezers die het bolletje van een Nederlandstalige lijst kleurt, slinkt. Je moet geen groot wiskundige zijn om te begrijpen welk resultaat je dan krijgt.

Maar goed, er is dus die vaste vertegenwoordiging, wat een zegen is voor heel wat mensen, verkozenen en medewerkers, aan wie de Brusselse politiek een baan oplevert.

Zeventien zijn het er in het Brussels Parle- ment (ongeveer een vijfde van het geheel),

plus nog eens zes mandatarissen die recht- streeks voor het Vlaams Parlement verkozen worden. We laten het precieze cijferwerk aan politico- en andere logen over, maar durven er grof geld op verwedden dat de ratio kie- zer-parlementslid binnen dat parlement der Brusselse Vlamingen, VGC genaamd, uniek is. Zelfs in dit land. Op zich is het binnen een federale logica verdedigbaar dat “Vla- mingen in Brussel de best beschermde min- derheid ter wereld zijn”, zoals Défi-voorman Maingain het ooit omschreef. Feit is dat deze realiteit een toch wel wat aparte politieke cultuur binnen die VGC creëert.

Wegkwijnende CD&V

Het blijft wat uit de aandacht in het Vlaam- se hinterland (zoals jammer genoeg wel meer zaken uit de Brusselse politiek), maar ook in de Vlaams-Brusselse biotoop is dit een best stresserende periode. Want wie er nu bij is, tja, die is graag een volgende keer ook van de partij, al zijn er expliciete uitzon- deringen, we komen er dadelijk op terug.

Elk verkiezingsresultaat levert enigszins een sociologische steekkaart van de samenle-

ving op, maar in Brussel tekent zich dat wat scheper af. In 2014 bleef de N-VA-vloed- golf uit (ook al steeg de partij van één zetel naar drie zetels) en kleurde Brussel ook aan Vlaamse kant groener en roder dan elders.

Open Vld was dan weer de grootste, wellicht ook dankzij hun maatschappelijk wat progressievere profilering. De Brusselse Vlaming van vandaag is niet die van wel- eer. Toen de eerste verkiezing voor de Ge- westraad in 1989 plaatsvond, haalde de CVP met kopman Chabert meer stemmen dan SP en Agalev samen. Vandaag kan het aantal stemmen van CD&V (na het VB de kleinste uit de club) zo’n drie keer in wat groen en rood samen neerzetten.

Verzwakte N-VA

Over enkele maanden zullen uiteraard verschuivingen plaatsvinden, dat is inherent aan elke stembusslag. Alleen hebben de laatste ontwikkelingen binnen N-VA in Brus- sel de verkiezingen nu al wat van hun spek- takelwaarde doen verliezen. N-VA doet het goed in de peilingen, en die gunstige curve loopt haast parallel met de populariteit van Jambon en zeker Francken. Maar wat graag worden die uitgespeeld, het is dé manier om (rechtse) Franstalige stemmen aan te trekken, waardoor de partij wat door het socio- logisch carcan kan breken. In die mate dat - nogmaals: volgens de peilingen - ze zelfs een meerderheid binnen het VGC-kransje

Dwars door Vlaanderen 31 januari 2019

6

zouden kunnen halen. Twintig jaar nadat ge- vreesd werd dat het VB dit met de populaire commissaris Demol ging doen.

Maar inmiddels liet kopman Johan van den Driessche weten uit de politiek te stappen (hij zou nog wel duwen). Kort daarop stuur- de Liesbeth Dhaene (destijds tweede plaats) dezelfde boodschap de wereld in. Ze hebben hun redenen. Het familieleven halen ze beiden aan. Natuurlijk spelen ook elemen- ten van politieke ontevredenheid, al siert het beiden dat ze hierover de nodige discre- tie aan de dag leggen. Feit is dat nationaal N-VA-ondervoorzitster Cieltje van Achter het met minder pk’s zal moeten stellen, op de lijst én tijdens de campagne. En dan is er Assita Kanko, het nieuwe goudhaantje, dezer dagen te zien op vrijwel elke nieuwjaarsre- ceptie, soms ook op besloten plaatsen waar ze zelfs niet uitgenodigd is. Haar in Brussel uitspelen had de N-VA kunnen versterken.

Waarom ze geen lijsttrekker maken op de Kamerlijst? Zelfs volgens die peilingen zou de N-VA die ‘verloren’ Vlaamse zetel kunnen halen, en met een ruggensteuntje… Politiek opportunisme is tot op zekere hoogte verdedigbaar, alleen moet het wel tweerichtings- verkeer zijn. Nu goed, persoonlijke ambitie en politieke strategie zijn puzzelstukken die soms moeilijk in mekaar passen. En voor ambitieuze lieden biedt een tweede plaats op de Europese lijst nu eenmaal meer perspectieven dan de Brusselse lijst. KNIN.

BRUSSEL

Ere wie ere toekomt

Koen de Brabander van de Facebookgroep

‘Brugs is oltied schoane’ wil dat in Brugge een straat vernoemd wordt naar de in 1994 overleden conferencier Willy Lustenhou- wer. Een opgestarte petitie haalde reeds 400 ondertekenaars. Nico Blontrock, de nieuwe cultuurschepen, verklaarde: “Een figuur als Willy Lustenhouwer met al zijn verdiensten in de Brugse volkse cultuur, waarom niet? De aanvragers moeten wat geduld oefenen, want een voorstel gaat langs de commissie voor to- ponymie en straatnamen, het schepencollege en de gemeenteraad.” Het moeten niet altijd koningen, koninginnen, prinsen, prinsessen of geestelijken zijn naar wie straten vernoemd worden, zoals de voor Vlaanderen minder ver- dienstelijke kardinaal Mercier of oorlogsmis- dadigers als veldmaarschalk Foch.

Vanzelfsprekend?!

In de Antwerpse provincieraad werd een samenwerkingsovereenkomst tussen de provincie Antwerpen en de Universiteit Antwer- pen besproken, voor het verlenen van een subsidie voor studiebeurzen naar en van China. Binnen die samenwerkingsovereenkomst zit een uitwisselings- en studieproject

“Studenten Talen”. De studie is voorname- lijk gefocust op talen, met name Chinees in Northwest University in Xi’an en Engels, Frans, Duits of Spaans in Antwerpen. Omdat de voertaal van de UA Nederlands is, Ant- werpen in Vlaanderen ligt en de provincie al haar promotie en communicatie in het Neder- lands dient te voeren, vroeg nieuwgekozen provincieraadslid Erik de Quick (VB) zich af waarom het Nederlands in dit lijstje ontbrak en prompt diende hij een amendement in om het Nederlands aan dat lijstje toe te voegen.

Iedereen leek uit de lucht te vallen. Ook ge- deputeerde Luk Lemmens (N-VA) begreep er niets van. Hij stelde alvast voor het punt te verdagen om een en ander te onderzoeken en desgevallend te laten aanpassen. Dat ver- meed alvast dat men het amendement van het VB zou moeten goedkeuren, zelfs al vonden de N-VA-raadsleden dat vanzelfsprekend. Nu zal de gewijzigde versie van de meerderheid komen… Of hoe de idiotie van het cordon sanitaire zich ziekelijk doorzet tot in details.

Omgekeerd cordon

Zelzate is de enige Vlaamse gemeente waar de maoïstische PvdA mee in het bestuurscol- lege zit. De twee schepenen van de PvdA vormen daar een meerderheid met de sp.a. Die laatste partij levert ook de burgemeester. Sa- men hebben ze een meerderheid van 13 zetels op een totaal van 23. Open Vld, CD&V, N-VA en Zelzate Positief werden naar de oppositie- banken verwezen. Op de gemeenteraad van vorige week werd de politieraad samenge- steld. In de meeste gemeenten wordt daar ook een zitje voorzien voor leden van de oppositie.

Zo ook in Zelzate, waar naast een PVDA’er en een sp.a’er, ook een lid van N-VA en een Open Vld’er werden gekozen om in de politieraad te zetelen. Echter, dan kon alleen door de steun en de stemmen van de PvdA. Och, een zitje in de politieraad stelt niet veel voor. Maar als puntje bij paaltje komt, maakt ook N-VA dank- baar gebruik van de stemmen van de PvdA.

Een omgekeerd cordon sanitaire dus!

Koning Flup steunt

Onze vorst – ja, het vriest – heeft zijn steun uitgesproken voor de jongeren die spijbelen voor het milieu. De jongeren tonen “ambitie en diepe gevoelens van authenticiteit en soli- dariteit”, aldus koning Philippe.

De koning is niet meteen de best geplaatste persoon in dit land om het over klimaatdoelstellingen te hebben. Hij woont niet bepaald in de meest energiezuinige woning van ’t land.

Integendeel. En hij heeft meerdere van die optrekjes, maar daar heeft hij zelf geen schuld aan. Anders is het natuurlijk wanneer de koning met vakantie is in het buitenland. Dan worden de staatsbelangrijke documenten met het staatsvliegtuig gebracht en gehaald. Dan wordt er één ambtenaar gestuurd met slechts één aktentas, in een groot vliegtuig.

Het goede nieuws is dat alle vluchten richting voetbalkampioenschappen, met aan boord flink wat voetbalminnende ministers, in de toekomst zullen worden afgeschaft. Her- inner u de bezoekjes aan de Rode Duivels in Brazilië waarvoor een Airbus werd ingezet.

Ook werd de kleinere Falcon 900 overgevlo- gen, als reservetoestel, mocht de Airbus in panne vallen. Hallo, Anuna?

BE39 7390 1640 4519 LUIKERSTEENWEG 244 F

3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F