€ 2,20
73ste jaargang • nummer 14 • donderdag 6 april 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
In Wallonië reageerde men kribbig op de kritiek van federaal vicepremier Alexan- der de Croo dat staatsbedrijf FN Herstal één van de belangrijkste wapenleveran- ciers is aan Saoedi-Arabië. “Economische jaloezie” uit Vlaanderen heet het. Een deel van de verwijten - hypocrisie, moralisme - was terecht, maar het blijft opvallend hoe Wallonië blijft vasthouden aan zijn oude industriële verleden.
“De regio van Luik staat sinds de renais- sance bekend om zijn wapenindustrie.” Het is één van de analyses die Waalse opiniema- kers maakten om de export van wapens van FN Herstal naar Saoedi-Arabië te verdedigen.
60 procent van de wapens van FN gaat naar Saoedi-Arabië.
Het was een reactie op het pleidooi van federaal vicepremier en minister van Ont- wikkelingssamenwerking Alexander de Croo (Open Vld), die opriep tot een wapenembargo tegen Saoedi-Arabië. Want volgens De Croo kan het niet dat België op die manier een bloe- dige oorlog ondersteunt in Jemen, waar soen- nieten (gesteund door de Saoedi’s) en sjiie- ten (gesteund door Iran) lijnrecht tegenover elkaar staan.
Nu, er valt veel aan te merken op het dis- cours van de Croo. Betekent dit dat Saoedi- Arabië niet langer een bondgenoot kan zijn van België en van het Westen? Betekent dit dat Bel- gië cavalier seul moet spelen en de spannin- gen met Riyad moet opvoeren? De geschiede- nis leert dat individuele embargo’s weinig zin hebben.
Zo’n aanpak gebeurt beter op multilateraal vlak. Eigenlijk kiest een land hier best voor real- politik: diplomaten duidelijke signalen laten sturen, maar de zaak niet doen escaleren.
Een kleine leverancier
In elk geval reageerden de Waalse politici als door een wesp gestoken. Waals minister-presi- dent Paul Magnette (PS) benadrukte dat Wal- lonië in 2015 voor 287 miljoen euro wapens uitvoerde en Vlaanderen tot drie keer zoveel:
887 miljoen euro.
Over welke wapens dat aan Vlaamse kant precies gaat, is niet duidelijk, maar waarschijn- lijk zit daar veel militaire technologie bij. Een ander cijfer: de wapens die de Saoedi’s op de internationale markt aankopen vertegenwoor- digen 26 procent van de totale import. 0,28 procent komt van FN Herstal. “Is dus 0,28 pro- cent van de Saoedische import hypocriet en 25,72 procent niet?”, vroegen Waalse politici zich hardop af. Er werd ook benadrukt dat het
den regionaliseren omdat vooral de Vlaamse socialisten en de Volksunie het niet zagen zit- ten dat wapens werden uitgevoerd naar…
Saoedi-Arabië, niet verwerkt.
Vandaag is de discussie dezelfde: er worden morele aspecten opgeworpen en “indien wij niet exporteren, zullen andere landen het wel doen”, zeggen Waalse politici. Maar vooral: de Vlamingen zouden jaloers zijn op een Waals succesverhaal.
1300 banen en een PS-bastion
Wat vaak vergeten wordt, is dat de Walen FN Herstal zien als één van de laatste regionale kroonjuwelen. Er werken 1.300 mensen bij FN Herstal. Het bedrijf dat sinds 1997 in handen is van het Waals Gewest is een PS- en FGTB-bas- tion. Er wordt regelmatig gestaakt en de Waalse regering laat begaan. In het najaar van 2014 werd zelfs het werk neergelegd toen bleek dat een federale regering zou worden gevormd zonder de Franstalige socialisten. Het is begrij- pelijk dat de Waalse politici kribbig reageren op de kritiek, vooral omdat andere symbolen van de Waalse industrie (staal, glas) zo goed als verdwenen zijn. FN Herstal laat toe de nostal- gie naar de oude Waalse industrie te voeden.
Maar de vraag blijft of dit wel verstandig is.
Ondanks het Waalse Marshallplan dat inzet op luchtvaart, biotech en andere moderne secto- ren, blijft Wallonië nog te veel teren op haar oude klassieke industriële weefsel.
Een recent voorbeeld heeft dat nog eens bevestigd: de Waalse regering heeft de oude site van Caterpillar in Gosselies bij Charleroi voor een symbolische euro overgekocht. De Amerikaanse producent van werfmachines sluit zijn vestiging op een terrein van 100 hec- tare. De Caterpillar-site ligt vlakbij de luchtha- ven van Charleroi en is één van de vier Waalse industriezones waarvoor de federale overheid een korting van 25 procent toestaat op de soci- ale lasten voor nieuwe jobs.
Maar komen daar straks nieuwe hoogtech- nologische activiteiten? De kans is klein. “Een industriële groep die bij ons actief is, heeft ook interesse in een deel van de site”, zegt Waals minister van Economie Jean-Claude Marcourt.
Onterechte hoeraberichten
Met zo’n aanpak zal Wallonië nooit een duur- zame economische conversie voltooien en dat blijft wegen op de welvaart van de regio.
Ondanks de vele hoeraberichten dat het met de Waalse economie beter gaat, blijft het hui- len met de pet op.
Waalse nostalgie naar oude industrie
Koehandel op komst inzake Eurostadion?
We schreven het reeds vorige week: de Vlaamse regering heeft alle sleutels in han- den om het Eurostadion tegen te houden. N-VA-Minister Ben Weyts besliste terecht om twee lapjes grond niet te verkopen aan Brussel, waardoor er geen op- en afritten naar Parking C kunnen worden aangelegd. Hierdoor is het onmogelijk om het stadion te bouwen. Bovendien is een bouwvergunning juridisch enkel mogelijk na een samen- werkingsakkoord tussen Ghelamco en het Vlaams Gewest. Ook via deze weg kan Weyts het stadion tegenhouden.
om pistolen en machinegeweren ging die niet direct in het conflict worden gebruikt. Ze zijn eerder bestemd voor de binnenlandse veilig- heidsdiensten. “Tanks en straaljagers leveren, dat is wat anders,” liet het Élysette, de ambts-
woning van Paul Magnette, weten.
Voor de Walen is het duidelijk: de Vlamingen hebben de wapenrel van 1991 (‘de institutio- nele atoombom’), toen de Franstalige minis- ters het federale exportbeleid eigenhandig wil-
Mogen we na de beslissing van Weyts op onze twee oren slapen? Het zou de logica zelf zijn. Maar vermits België een absurd land is en de Franstaligen altijd het laatste woord willen hebben, is een gezonde dosis Vlaamse arg- waan echt wel noodzakelijk.
Belgisch gezichtsverlies
Brussel beschouwt het dossier helemaal niet als afgesloten en achter de schermen wordt momenteel koortsachtig gelobbied om
het Eurostadion alsnog gerealiseerd te krij- gen. Belangrijkste argument schijnt te zijn dat België het slachtoffer zou worden van een onmetelijk gezichtsverlies indien er hier bij het EK van 2020 niet kan gevoetbald worden.
Bepaalde politici doen er achter de schermen alles aan om N-VA op andere gedachten te brengen. Maar ook Ghelamco zelf zit niet stil.
We hebben tot nu toe geen link willen leggen met de betrokkenheid van dit bedrijf bij het nieuwe stadionproject in Antwerpen, maar
de Brusselse krant Le Soir zag in haar editie van 30 maart toch wel een verband met het Eurostadion. Wil Ghelamco via beloftes in Ant- werpen steun winnen bij Bart De Wever voor het Eurostadionproject? We kunnen ons niet voorstellen dat De Wever zich daaraan zou laten vangen.
Arbiter De Wever
Diezelfde krant legt ook een link met het dossier van het vliegtuiglawaai boven Brussel.
“Kan het Eurostadion als pasmunt dienen voor het dossier van de vluchten boven Brussel?” zo vraagt Le Soir zich letterlijk af. De krant lanceert zelfs een oproep naar “arbiters” De Wever en Charles Michel om tussen te komen.
We dachten dat het om een absurde piste ging van een journalist, maar de jongste dagen horen we hardnekkige geruchten dat er door
partijen uit de federale meerderheid toch een koppeling wordt gemaakt tussen beide dos- siers. Op het vlak van timing is dit niet hele- maal denkbeeldig.
Over enkele weken dient er inderdaad een oplossing gevonden te worden voor het dis- puut rond de luchthaven. Anders treden de extreme Brusselse boetes in werking. Maar het zou toch al te gek zijn dat Vlaanderen het Eurostadion moet slikken in ruil voor wat een evidentie is, namelijk een rechtvaardige sprei- ding van de lawaaihinder?
Ons lijkt het volstrekt ondenkbaar dat de N-VA zich zou laten verleiden tot een dergelijke koehandel. Beide dossiers hebben niets met elkaar te maken. Bovendien kan de Vlaamse regering zich helemaal niet sterk maken dat het Eurostadion er ooit komt: de buurtbewo- ners kunnen met procedures de bouw van het stadion jarenlang blokkeren. We hopen dan ook dat de geruchten die momenteel circu- leren, zeer spoedig de kop worden ingedrukt.
BL
Actueel 6 april 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Federale regering moet zich niet moeien met investeringsplan
Vorige week stelde de federale regering plechtig een investeringsplan voor om de economie aan te zwengelen.
Op zich een goede zaak, maar eigenlijk heeft de federale regering zich daar niet mee te moeien. Publieke investe- ringen zijn een taak van de lokale overheden en van de deelstaten.
Het was opnieuw een mooi staaltje aankondigingspoli- tiek, waarop de regering-Michel stilaan een patent heeft. Eer- ste minister Charles Michel (MR) stelde gisteren in aanwezig- heid van de voltallige regering plechtig een investeringsplan voor, maar dat bestaat vooral uit al bestaande plannen met al vastgelegde budgetten. Niets nieuws dus en vooral recyclage.
Wat niet wil zeggen dat er geen nood is aan publieke inves- teringen. Omwille van tal van besparingen zijn de overheidsin- vesteringen in wat men vaste activa noemt (wegen, spoorwe- gen, scholen, enzovoort) de voorbije jaren steevast afgenomen.
In de periode 2011-2015 beliepen de overheidsinvesteringen 2,4 procent van het bbp. Dat is 0,6 procentpunt minder dan in de buurlanden en 0,4 procentpunt lager dan in de Europese Unie. Er wordt tegenwoordig slechts de helft geïnvesteerd van de bedragen in de periode 1970-1983.
Lage overheidsinvesteringen zijn slecht voor de economie.
Ze hebben als gevolg dat de kwaliteit van de wegeninfra- structuur aanzienlijk verslechtert. Kijk maar naar de situatie in de Brusselse tunnels. Op vele autosnelwegen is het na een strenge winter huilen met de pet op. Voor een logistiek cruci- ale regio als Vlaanderen is dit zeer jammer.
Als er dan weer meer geïnvesteerd wordt, leidt dat tot extra jobs – niet alleen in de bouwsector - en dus ook meer eco- nomische groei. Een onderzoek van het Internationaal Mone- tair Fonds (IMF) leert dat een toename van de overheidsin- vesteringen met 1 procent van het bbp na één jaar zorgt voor een stijging van het bbp met 0,4 procent. Na vier jaar loopt die impact op tot 1,5 procent. En dat hebben we meer dan nodig.
Het is dan ook het moment om extra te investeren. De lage rente maakt de financiering van publieke investeringen boven- dien goedkoop. De aankondiging van de federale regering kan in dat verband als een goede zaak worden beschouwd, maar eigenlijk gaat de regering-Michel haar boekje te buiten. Het is immers zo dat overheidsinvesteringen een taak zijn van de lagere overheden zoals men dat noemt, de gewesten dus en de steden en gemeenten. Zij nemen ook daadwerkelijk het gros van die investeringen op zich. Steeds meer via Publiek Private Samenwerkingen (PPS), die de effectiviteit en efficiëntie van het overheidsoptreden bij grote projecten bevorderen door de overdracht van projectrisico’s aan een privaat consortium van bedrijven. Ook omdat dit alles budgettair gemakkelijk is, al is de Europese Commissie steeds strenger voor overheden die
zo’n uitgaven buiten de begroting houden.
Echter, door de opeenvolgende staatshervormingen wordt het voor de deelstaten steeds moeilijker om die taak van publieke investeerder op zich te nemen. Zeker de zesde staats- hervorming vormt hier een probleem. Die staatshervorming was eigenlijk een besparingsoperatie waarbij de federale over- heid en het geherfinancierde Brussel de factuur hebben door- geschoven naar de gewesten en vooral Vlaanderen. De regio’s kregen meer bevoegdheden (onder andere op het vlak van arbeidsmarktbeleid en gezondheidszorg) maar slechts 85 procent van de middelen werden overgeheveld. Ook moeten de deelstaten een solidariteitsbijdrage betalen voor de ver- grijzingskosten. Bij haar aantreden, werd de regering-Bour- geois geconfronteerd met een tekort van 2 miljard euro. Deels door de lage groei, maar ook en vooral door de factuur van de staatshervorming die naar Vlaanderen werd doorgeschoven.
Ondanks die moeilijke situatie is de regering-Bourgeois een investeringsregering geworden. Momenteel zijn er al voor 955 miljoen nieuwe investeringen in zorg, onderwijs, onderzoek &
ontwikkeling en infrastructuur opgestart. De meerjarenraming 2017-2022 leert dat daarbovenop nog extra beleidsruimte is voor 200 miljoen euro in 2019. Vlaanderen doet dus zijn werk, maar de andere regio’s zoals Wallonië en Brussel, hinken ach- terop. Als de federale regering zich toch wil moeien met het investeringsbeleid, zou het beter de andere deelstaten op hun verantwoordelijkheid wijzen dan een herkauwd investerings- plan aan te kondigen.
Angélique VAnderstrAeten
Muyters en de belgische Ronde van Vlaanderen
Minister Muyters overhandigt in Oudenaarde de trofee aan de verdiende over- winnaar, Philippe Gilbert.
En dan … de Brabançonne!!!
Wouter Vandenhaute, organisator en kavi- aarlinkse televisiemaker, had dit bedacht en bekomen, en voor Vlaams (?) minister Muy- ters vormde het geen probleem.
Muyters is al acht jaar Vlaams minister van Sport. Meermaals werd hem al gevraagd om aan de aankomst van de Ronde van Vlaande- ren leeuwenvlaggen op te hangen als voor- waarde voor de rijkelijke overheidssteun aan de Vlaamse wielerweek, en steeds opnieuw weigerde Flupke Muyters dit te doen, onder het voorwendsel dat dit niet mag van de UCI (Internationale Wielerunie). Dan moet hij eens naar de slotrit van de Ronde van Frankrijk kijken, wanneer de ganse avenue des Champs Élysées in Parijs vol hangt met Franse vlaggen.
Muyters heeft nog geen enkele stap gezet om de voetbalbond en het Olympisch Comité te splitsen, zoals wettelijk nochtans bepaald is. Hij laat ook de belgicisten van het BOIC zijn topsportbeleid bepalen. De wieler- ploeg Topsport Vlaanderen Baloise is voor Muyters een Belgische ploeg, nochtans met 500.000 euro uitsluitend Vlaams geld per jaar gespekt.
Honderden Vlamingen hebben, van Ant- werpen tot Oudenaarde, de Ronde van Vlaanderen weer gesierd met leeuwenvlag- gen; zij voelen zich geschoffeerd en bele- digd door belgicist Muyters, die toeliet dat de Vlaamse Ronde besloten werd met – voor de eerste maal – het belgisch volkslied. Karel van Wijnendaele draait zich om in zijn graf!!!
PenAnti
Speelt Zuma zijn laatste troeven uit?
Wat werd voorspeld is uitgekomen. Vrijdag 31 maart laatstleden ontsloeg de president van Zuid-Afrika zijn minister van Financiën, Pravin Gordhan, in het kader van een breed opgezette kabinetsherschikking, die volgens waarnemers enkel tot doel had iedereen die niet aan de leiband liep uit te schakelen.
Het hakmes dat werd verwacht
De beslissing eind 2015 om Gordhan opnieuw als minister van Financiën aan te stellen, was enkel het gevolg van druk van- uit de financiële wereld en van de eigen par- tijgenoten na het debacle rond het ontslaan van Nhlanhla Nene en zijn vervanging door de onbekende maar Zumagetrouwe Des van Rooyen enkele dagen voordien.
Een debacle dat het land naar schatting 500 miljard rand (meer dan 35 miljard euro) zou hebben gekost en de waarde van die munt tot een verhouding van 15 tegen 1 ten opzichte van de dollar hebben terugbracht. Maar die hernieuwde aanstelling was zeer tegen Zuma’s zin; tussen hen heeft het nooit geboterd. Het verdwijnen van Gordhan werd dan ook regel- matig voorspeld. Diens weigering om een mega-atoomdeal met de Russen goed te keu- ren en vooral diens verzet tegen de greep (de zogeheten “staatskaping”) - met medewe- ten van Zuma - door de Indische zakenfami- lie, de Gupta’s, op de politiek en de economie, maakte hem in Zuma’s ogen tot hinderpaal nummer één.
Dat Zuma vroeg of laat Gordhan uit zijn kabi- net zou verwijderen, lag in de lijn der verwach- tingen. Het werd de minister van Financiën in het afgelopen jaar dan ook niet gemakkelijk gemaakt. Zo stond hij voortdurend onder poli- tieke druk en werden diverse onsuccesvolle pogingen ondernomen om hem van bedrog te beschuldigen. Toch stond Zuma voor een dilemma. Niets doen zou zijn prestige en zijn persoonlijk leiderschap in het gedrang bren- gen. Anderzijds kon er gevreesd worden dat de afdanking onvoorspelbare politieke en econo- mische gevolgen met zich mee zou brengen.
De knoop wordt doorgehakt
Toen Gordhan en zijn adjunct, Mcebisi Jonas (de man die destijds had uitgebracht dat de Gupta’s hem Gordhans portefeuille hadden aangeboden in ruil voor zakenvoordelen), enkele weken geleden bevolen werden stante pede een investeringsmissie in Londen af te breken en naar Zuid-Afrika terug te keren, zwollen de geruchten aan dat er iets stond te gebeuren.
Temeer omdat anonieme bronnen lieten uit- lekken dat Zuma toplui van de communisti- sche partij, waarmee regeringspartij ANC in een alliantie verbonden is, ervan op de hoogte had gebracht dat hij Gordhan zou ontslaan. De knoop werd op de laatste dag van maart door- gehakt. In het kader van een grote kabinets- omschakeling, waarbij een tiental ministeries, 5 ministers en 9 adjunct-ministers betrokken waren, werden zowel Gordhan als zijn adjunct de laan uitgestuurd. Niet voor niets sprak Net-
werk24, het netwerk van de Afrikaanstalige dagbladen, van een “slachting in het kabinet”.
Loyalisten aan zet
Nieuwe minister ter opvolging van Gordhan werd Malusi Gigaba, die voordien al verschei- dene ministerportefeuilles bekleedde, o.m. die van Openbare Werken, terwijl hij voor zijn over- plaatsing naar Financiën Binnenlandse Zaken leidde. De man is een rot in het vak en was ook een voormalige leider van de ANC-jeugd- liga. Sommigen zien in hem zelfs een presi- dentskandidaat in 2024. Waarnemers waren alleszins van oordeel dat Zuma met zijn ver- schuivingen vooral mensen beloonde die hem trouw waren gebleven teneinde zijn greep op het kabinet te verstevigen.
Maar dat bleek niet bij iedereen in goede aarde te vallen, temeer omdat volgens prof.
Hoessein Solomon van de universiteit van de Vrijstaat een en ander was bekokstoofd zon- der dat de top van de partij was geraadpleegd.
Dit liet ook Cyril Ramaphosa, vicepresident en kandidaat-opvolger van Zuma, die verklaarde niet gelukkig te zijn met de verwijdering van Gordhan, aan reporters horen. Wel voegde hij eraan toe dat dit weliswaar voor hem geen reden was om af te treden. En ook secretaris- generaal Gwede Mantashe liet weten dat de top van het ANC – die 6 personen omvat – niet in staat was geweest Zuma te stoppen. Ramap- hosa en Mantashe zijn volgens politiek analist Stephen Friedman enkelen van het beperkt aantal personen die vrij hun mening kunnen laten horen. Zij kunnen immers niet door Zuma opzij worden gezet.
Te ver gegaan?
Professor Solomon trekt alleszins de conclu- sie dat de president dit keer te ver is gegaan, wat zijn politieke loopbaan wel eens voortij- dig zou kunnen beëindigen. Men kan volgens Solomon duidelijk tussen de regels lezen dat de hele zaak met goedkeuring van de Gupta’s in mekaar werd gestoken.
Want, besluit de politieke analist, Gigaba is niet alleen een Zuma-loyalist, hij staat ook na aan die familie. Al valt toch nog te bezien of Zuma’s val echt nakend is. De man heeft sinds hij in 2007 partijleider en twee jaar later pre- sident werd, bewezen een overlever te zijn.
Het wapenschandaal en de Nkandla-affaire zijn daar duidelijke voorbeelden van. Volgens Andre Duvenhage, van de Noordwesuniversi- teit, is Zuma nu “lijk een gewond luipaard dat vecht tot het bittere einde”. Het standbeeld dat een provinciale ANC-regering voor hem wou oprichten, komt er alvast niet. Ook binnen de regeringspartij is “te veel” “trop” geworden.
JAnVAn Aerschot
TAxi in BxL
Op de webstek van Bruzz verscheen deze week een onwaarschijnlijk verhaal van een jong Vlaams koppel dat in Brussel woont en tij- dens het weekeinde een taxiritje maakt. Bij de betaling gaat het fout: de chauffeur aanvaardt geen betaalkaart, terwijl dat sinds 1 januari verplicht is. De vrouw betaalt dan cash, maar vraagt een betaalbewijs. Ze krijgt het niet, en ook geen wisselgeld. De chauffeur begint te schelden, waarna ‘een vriend’ van hem plots opduikt en de vrouw uit de auto sleurt. Haar man probeert haar te beschermen en krijgt rake klappen. Hij houdt er een blauw oog en een kniefractuur aan over. De taxi rijdt weg, met in de koffer de spullen van het koppel (o.a. een laptop). Maar het wordt nog erger.
Een voorbijrijdende politiecombi stopt en de man probeert uit te leggen wat hen overko- men is. De agenten vragen de twee daarop
‘of ze gedronken hebben’. Van getuigen die alles hebben gezien, worden geen gegevens genoteerd en het koppel moet mee naar het bureau voor een verklaring.
Het koppel wenst dat in het Nederlands te doen, maar alle aanwezige agenten weigeren botweg Nederlands te spreken. De vrouw kon met haar gsm een foto van het registratienum- mer van de taxi nemen, maar de politie zegt hen dat ze na het weekeinde pas ‘de taxivak- bond’ kunnen bellen. De dag erop keert het paar terug naar het politiebureau, waar hen aan de balie wordt gezegd dat alles is gere- gistreerd, maar dat ze zich geen illusies moe- ten maken, want ‘dit is Brussel’... Vervolgens zwiert de man het verhaal op Facebook, mét de foto van het registratiekenteken van de taxi.
Daarop wordt door ene Yassine geantwoord met de vraag om de post te verwijderen. Hij beweert de eigenaar te zijn van de licentie en niets te maken te hebben met de overval. Vol- gens hem staat de wagen in de garage en zelf bevindt hij zich in Engeland. Bizar genoeg ver- klaart hij ook ervoor te zullen zorgen dat het koppel zijn spullen terugkrijgt.
Wie ook reageert, is bevoegd minister Pas- cal Smet, die belooft aan de Brusselse taxi- administratie te zullen vragen een onderzoek te openen. Dat is fijn, maar nóg beter zou het zijn meteen heel de Brusselse taxisector, die veel weg heeft van een maffia en een bij- zonder slechte reputatie heeft, eindelijk eens grondig op de schop te nemen. Ook het degou- tante politieoptreden verdient, wat ons betreft, een nader onderzoek. Of kan dat niet in ‘hell- hole’ Brussel?
Actueel
6 april 2017 3
Statler? Of Waldorf?
Mijnheer de uitgebluste,
Eind vorig jaar hebt gij een goede beslis- sing genomen. Gij naamt toen afscheid van de gemeentepolitiek in Zaventem, waar gij 34 jaar lang in de gemeenteraad hebt geze- teld, waarvan 16 jaar als schepen. Vanaf 1981 waart gij achtereenvolgens Europees Parle- mentslid, federaal en Vlaams Parlementslid, Vlaams minister en tenslotte terug federaal parlementslid. Bij de jongste parlements- verkiezingen waart gij met geen stokken van de CD&V-lijst te slaan en jongeren werden voor de zoveelste keer in de wachtrij gezet, hopend op betere tijden… Nochtans zijt gij uw politieke carrière begonnen als jonge voorzitter van de toen nog roemruchte CVP- Jongeren in 1977. Gij waart toen nauwelijks 27 jaar. Kort nadien, nog maar net in de der- tig, zat gij al te blinken in de Europese fau- teuils. Gij hebt dus alle kansen gekregen als jongere. En hoe!
Als rebelse jonge gast deedt gij wat gij nu de N-VA verwijt. Die regeringspartij kleurt aanhoudend buiten de lijntjes, zegt gij. En dat stoort u, want zij moeten beter in de pas lopen en stoppen met hun profileringsdrang in de regering, laat staan een mening te ver- kondigen. Gij hebt het dus over een ándere partij dan de uwe, voor alle duidelijkheid.
Een vreemde kronkel is dat voor iemand die klaarblijkelijk zijn eigen verleden min of meer vergeten is, want gij moet u toch zeker her- inneren dat gij destijds als CVP-Jongeren- voorzitter uw éigen partij geregeld op stelten zette en zodanig buiten de lijntjes kleurde, dat gij met uw ploeg rebellen zelfs een CVP- regering deed struikelen. Ja, waar is de tijd dat op het einde van de jaren 1970 gij samen met uw jongerenploeg zwaar gekant waart tegen het Egmontpact, waaronder de hand- tekening van de grote kanonnen van uw par- tij stonden….
Ook de aanwezigheid van het Fransdolle FDF - dat nog maar net met de fameuze loket- tenkwestie in Schaarbeek de Vlamingen in alle staten had gebracht - in de eerste rege- ring-Martens was meer dan een doorn in het oog van u en uw politieke vrienden. Diezelfde CVP-Jongeren aanvaardden ook geen fede- ralisme met drie, waarbij Brussel een eigen gewest zou worden.
Na een hevige en heroïsche strijd binnen de CVP verwierpen jullie op het grote par-
tijcongres van 1979 prompt het federalisme met drie, waardoor Martens I - uw eigen pre- mier dus - zijn biezen kon pakken en naar Laken mocht vertrekken met slecht nieuws.
Toen gij nadien in het fluweel van de diverse assemblees terechtkwaamt, gingt gij langzaam maar zeker vervellen tot een echte tsjeef en werdt gij een man van het systeem, van de partij en van het regime. Theoretisch werdt gij wel tot de eerder rechtste, Vlaams- gezinde vleugel van uw partij gerekend, maar in de praktijk was dat meer schone schijn dan wat anders. Gij zoudt gaandeweg naar iedereen gaan meppen die de CD&V-cory- feeën durfde te belagen, ook in eigen ran- gen. Het is nog niet zo lang geleden dat gij het ACW kapittelde omdat zij kritiek hadden op Kris Peeters, of dat gij sneerde naar Pieter de Crem omdat die zich positief uitsprak over de democratische verkiezing van de Ameri- kaanse president Trump.
Zo zijt gij het imago gaan krijgen van de oude knorpot die als een Statler of een Wal- dorf chagrijnig zit te zeuren in de comfor- tabele loges van het politieke theater. En natuurlijk haalt gij uit naar de oude kartel- partner N-VA, die gij weinig loyaliteit in de schoenen schuift. Na die breuk kwam het nooit meer goed tussen u en hen in het alge- meen en tussen u en Geert Bourgeois - en bij uitbreiding De Wever, Francken, De Roover…
- in het bijzonder. Voor u zal het wat hen betreft nooit goed zijn, ook al leveren zij door de communautaire stilstand in op hun eigen principes en kleuren ze meer dan beleefd en wenselijk binnen de Belgische lijntjes.
De katholieke flamingant Van Rompuy uit de jaren zeventig behoort tot de geschiede- nis. Vandaag zit er een oude, verzuurde zage- vent in zijn plaats. Het lijkt dan ook hoog tijd, Eric, dat gij aan uw memoires begint te den- ken en in 2019 de politiek verlost van uw frustraties: de aan uw neus voorbij gegane ministerposten, nietwaar, en de electorale afstraffingen ten gunste van eerst het VB en dan de N-VA, van uw zwartgalligheid en van uw negativisme.
Op zeker moment is het goed geweest en is er weer ruimte nodig voor jonge rebellen, zoals in de Egmontjaren. Voor mijn part van- daag al: adieu!
Briefje aan Eric van Rompuy
In tegenstelling tot haar luie voorgangster, wil Cardon de Lichtbuer een krachtig beleid voeren voor haar gemeente, maar zij kreeg van MR en Défi zo weinig bevoegdheden en speelruimte, dat zij zich op alle vlakken gesa- boteerd ziet.
Cardon heeft nogal de neiging zich te moeien met het werk van de ambtenaren (wat niet abnormaal is voor een burgemees- ter) en botst daardoor met de top van haar administratie. Op initiatief van gemeente- secretaris Joëlle Eggermont ondertekenden enkele diensthoofden en personeelsleden in november een zeer straffe brief waarin ze de burgemeesteres een reeks verwijten naar het hoofd slingerden.
Ze spraken zelfs over de onbestuurbaar- heid van de gemeente. Bepaalde elementen uit dit protest kunnen terecht zijn, maar het is duidelijk dat de secretaris met haar gestook volledig over de schreef ging. Deze secreta- ris loopt echt wel naast haar schoenen en denkt dat ze boven de verkozen burgemees- teres staat.
Zeer ambitieuze secretaris
De FDF’ster Caprasse legde als burgemees- teres zeer weinig initiatief aan de dag en was amper geïnteresseerd in hetgeen er op het gemeentehuis gebeurde. Hierdoor kon de zeer ambitieuze Eggermont ongehinderd over alles en iedereen de plak zwaaien, maar sinds januari vorig jaar probeert Cardon de Licht- buer het bestuur steviger in handen nemen.
Dit leidde van meet af aan tot een steeds die- per conflict met haar secretaris, die er niet voor terugschrok haar burgemeesteres in aanwezigheid van personeelsleden openlijk te verwensen. Op een vergadering in aanwe- zigheid van gemeenteraadsleden had ze zelfs ongegeneerd verklaard: “De burgemeester moet weg en als zij niet weggaat, dan ga ik wel.” Cardon vertrok niet en Eggermont zit nu al enkele weken ziek thuis.
De brief van Eggermont en de diensthoof- den leidde wel tot een openlijke politieke crisis, waarbij MR (schepen Elisabeth de Foestraets-d’Ursel) en Défi (schepen Véro- nique Caprasse) partij trekken tegen hun bur- gemeesteres en al enkele maanden aanstu- ren op haar ontslag.
Omdat Cardon dit weigerde, kwam de kwestie op de agenda van de gemeenteraad van februari en zat het spel op de wagen. Er werd een commissie opgericht waarin elke partij (ook het Vlaamse ‘Open’ en de belgicis- ten van ‘Unie’) een vertegenwoordiger had-
den. Na alle betrokkenen gehoord te heb- ben, stelde de commissie tijdens de jongste gemeenteraad voor een expert aan te stel- len die de secretaris en de burgemeesteres zou moeten verzoenen. Dit voorstel kreeg de steun van de oppositie en van cdH, maar werd door MR en Défi weggestemd.
Diezelfde Franstalige partijen keurden met een nipte meerderheid een motie goed waarin burgemeestere Cardon werd verzocht gedurende vijf maanden een stap opzij te zetten “om zo de rust te laten weerkeren”.
Cardon de Lichtbuer weet dat dit haar poli- tieke dood zou betekenen en weigert hieraan gevolg te geven. Deze motie heeft juridisch geen enkele waarde, zodat Cardon ongehin- derd kan aanblijven.
Het ziet er ook niet naar uit dat spoedig een tuchtprocedure tegen haar zal opgestart wor- den. De Kraainemse politieke crisis kan bijge- volg nog een tijdje duren.
Franstalige eensgezindheid smelt weg
Heel interessant aan dit verhaal is dat de eensgezindheid onder de Franstaligen stil- aan begint weg te smelten. Zolang de kwes- tie BHV in de schijnwerpers stond, trokken zij altijd aan hetzelfde zeel, maar sinds 2012 is daar in verschillende faciliteitengemeenten een opmerkelijke verandering in gekomen.
We merken dit ook in Wezembeek-Oppem, waar een openlijk conflict losbarstte tussen de drie Franstalige partijen in de OCMW- raad. De meest interessante evolutie deed zich voor in Wemmel, waar de charismati- sche Vlaamse lijsttrekker Walter Vansteen- kiste een deel van de Franstaligen achter zich kon scharen en zo de burgemeesterssjerp wist te veroveren.
In Kraainem kon de Franstalige eenheids- lijst in 2012 maar tot stand komen door een dwingende tussenkomst van toenma- lig minister Joëlle Milquet. Voor de gemeen- teraadsverkiezingen van volgend jaar lijkt het volledig uitgesloten dat er opnieuw een gezamenlijke formatie komt. Cardon de Licht- buer zal wellicht uitpakken met een “Liste du bourgmestre” en daarmee de aanval inzetten tegen MR en Défi.
Dit geeft perspectieven voor de Kraai- nemse oppositie, die gemakkelijk zal kunnen aantonen dat de Franstalige partijen niet lan- ger garant staan voor ordelijk bestuur. Boven- dien opent dit de mogelijkheid voor een alter- natieve meerderheid in 2019. BL
Sacochengevecht op leven en dood in Kraainem
In de Vlaamse faciliteitengemeente Kraainem woedt momenteel een ongeziene vrouwenoorlog aan de top van het gemeentebestuur. Het gaat om een spektakel dat zijn gelijke niet kent. Hoofdrol speelt de adellijke Dorothée Cardon de Lichtbuer (cdH), die sinds januari 2016 burgemeesteres is geworden, in opvolging van Véroni- que Caprasse (Défi, het vroegere FDF).
Nieuwsfeit van de week
Biepost doet het weer (of niet)
Je hoopt dan dat Bpost erin zou slagen
’t Pallieterke een dag later te bezorgen, maar dat lukte maar in 50 procent van de gevallen.
Maar opvallend: op veel plaatsen in de provin- cie Antwerpen zit ’t Pallieterke niet in de bus.
Ook op vrijdag wordt ’t Pallieterke niet bezorgd.
Heel vervelend voor ons, maar nog vervelen- der voor de lezers.
Pas op maandag worden in het Antwerpse de Pallieterkes bedeeld. Ondertussen bellen onze abonnees en zij vertellen hun verhalen.
Zo is er een lezer uit Kuurne die sinds nieuw- jaar nog nooit zijn ‘t Pallieterke gekregen heeft op donderdag zoals het hoort.
Nog nooit! Een andere lezer meldt ons dat hij zijn ‘t Pallieterke toch op donderdag had gekre- gen, echter, het nummer van de week ervoor was ... acht dagen te laat. Nog een andere lezer vertelt dat hij zijn ’t Pallieterke op maandag ont- vangen heeft, maar zijn buurman, één huis ver- der, kreeg het al op vrijdag.
Een postbode getuigt: hij moet folders van Makro ronddelen, alleen zijn die folders een week in het postsorteercentrum blijven liggen.
De aanbiedingen in de folder zijn al voorbij...
Vrijdagmiddag heb ik een mail verstuurd naar al mijn contactpersonen bij Bpost met de vraag: wat is er misgelopen? Als u denkt dat ik al een antwoord gekregen heb...
Eén zaak staat vast: de Nederlanders zijn aan een ramp ontsnapt toen de overname van PostNL door Bpost niet is doorgegaan.
En mocht het u interesseren: het jaarrapport van Bpost is online te raadplegen. Winst in 2016: 324 miljoen euro. Aantal personeelsle- den: 26.987. Bpost werd in 2016 eigenaar van aanverwante distributiebedrijven in Canada, de Verenigde Staten en Australië. De ambities van Bpost zijn dus groot. Nu nog ’t Pallieterke op tijd bezorgen, en dan zijn we ook in Vlaan- deren gelukkig.
KarLvan Camp - hoofdredaCteur We dachten even dat de postbedeling van Biepost weer wat beter ging. Maar neen, hoor, voorbije week was het weer zover: geen bedeling van ’t Pallieterke op donder- dag, nochtans de dag dat het in principe bij iedereen zou moeten toekomen. Wij had- den zoals het hoort onze zending bezorgd bij Bpost op woensdagnamiddag, ruim op tijd.
KUL op Turkse lijst ‘terreuruniefs’
Op basis van spionage door de Diyanet-moskeeën in België stelde Turkije een lijst op van
‘aan Gülen gelinkte instellingen’ in ons land. Zo kwam uiteindelijk de KU Leuven op een lijst van ‘terreuruniefs’ terecht waarvan de diploma’s in Turkije niet langer worden erkend. Terro- rist Rik Torfs onderhandelt nu met Turkije om van de lijst te worden verwijderd.
Bracke de mist in
Raoul Hedebouw van de communistische PVDA/PTB heeft het ondertussen helemaal in de vingers om Bracke bij het begin van de plenaire vergadering zenuwachtig te maken en uit zijn lood te slaan. Vorige donderdag diende hij een motie in om de agenda te wij- zigen, teneinde een debat te voeren over de pensioenhervorming voor de parlementsle- den. Hij mocht die motie toelichten en nadien nam ook André Frédéric van de PS het woord, om de stand van zaken toe te lichten zoals die in de Conferentie van Voorzitters was bespro- ken. Dat had Bracke als voorzitter zelf kunnen doen, maar kom.
Met die toelichting was iedereen het eens en daaruit bleek dat een bijkomend debat niet nodig was. Bij ‘zitten en opstaan’ werd de motie van Hedebouw dan ook verworpen.
Omdat er heel wat rumoer was in de verga- dering en sommigen alsnog het woord wil- den nemen – zoals de onvermijdelijke Kris- tof Calvo van Groen -, zat Bracke wat op zijn stoel te schuiven.
Zeker toen Laurette Onkelinx dat in het snuitje kreeg, kwam zij wat zout in de wonde wrijven door te stellen dat uit democratische overwegingen zij graag de stemverklaring bij de onthouding van Ecolo-Groen zou willen aanhoren. Helemaal uit zijn lood geslagen, verleende hij dan het woord aan Calvo…
Redder in nood
Calvo was net aan zijn eerste zin begonnen of Patje Brillantine Dewael vroeg bij ordemotie het woord en kwam de Kamer – en vooral de voorzitter – een lesje geven in kennis van het Kamerreglement en redde Bracke daarmee van een gewisse afgang. Hij zette alles op een rijtje. Er was een vraag tot agendawijziging geweest, die werd toegelicht. Daarna werd een stemming bij zitten en opstaan gevraagd, die effectief plaatsvond. Bij zo’n stemming kan men zich niet onthouden (want men zit of men staat), dus kan men een onthouding ook niet verantwoorden. Kortom, de zaak is afgehandeld.
“Wij moeten overgaan tot de orde van de dag”, aldus Dewael. Al eeuwenlang parle- mentslid, gewezen minister en zelfs Kamer- voorzitter kent hij het klappen van de zweep, maar ook het Kamerreglement. Na zijn tussen- komst durfde niemand nog het woord vragen.
Bedremmeld, zwetend en zichtbaar opgelucht zei Bracke nog snel: “De motie van de heer Hedebouw is verworpen.
Wij vatten het vragenuurtje aan.” Ja, Bracke mag zich dan ‘god de vader’ wanen, toch zou hij zijn catechismus wat beter moeten ken- nen…
Taalwet (1)
Hendrik Vuye (ex-N-VA) klaagde bij Jan Jam- bon, minister van Binnenlandse Zaken en ver- antwoordelijk voor de taalwetgeving, het feit aan dat in de gemeenteraad van Linkebeek tegen alle taalwetten in voor de zoveelste keer Frans werd gesproken.
Hij vroeg om een correcte interpretatie te geven van artikel 23 van die wetten, dat zegt dat de gemeente Linkebeek een plaatselijke dienst is, waar enkel en alleen Nederlands moet gesproken worden. Jambon ging er in
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 6 april 2017
4
zijn antwoord van uit dat in de gemeente- raad van een Vlaamse gemeente Nederlands wordt gesproken, en dat voor het interprete- ren van de wet een wetgevend initiatief moet genomen worden, maar… dat dát niet in het regeerakkoord staat. Bovendien schoof hij de bal door naar de deelstaten, die er in de prak- tijk voor bevoegd zijn.
Grondwetsspecialist Vuye wees hem er daarna op dat men de wet niet moet interpre- teren bij wet, maar wel bij rondzendbrief door de bevoegde minister. Bovendien stelde hij vast dat de minister ten gronde daarover heel weinig durft zeggen… Pijnlijk, hoe dan ook.
Taalwet (2)
Nog een oud zeer in de context van de toe- passing van de taalwetgeving is de situatie bij de spoed- en MUG-diensten in Brussel en rond de taalgrens. Daar wordt al jaren over gepa- laverd, maar er komt maar geen sluitende regeling uit de bus die ervoor zorgt dat hulp- verleners en zorgbehoevenden elkaar kunnen verstaan in een van de landstalen.
Ideaal zou een taalregeling zijn met een verplichte tweetaligheid. Barbara Pas (VB) wilde dan ook weten van de minister van Volksgezondheid, Maggie de Block, hoever het intussen staat met de mooie beloftes en intenties uit het verleden. U raadt het al… “We zijn ermee bezig.” Letterlijk zei Maggie: “Het plan bevindt zich in het finaal stadium. Wij zijn de laatste gesprekken aan het voeren met het kabinet en de mensen op het terrein.” Samen met Barbara Pas zijn we benieuwd naar de duur van dat finaal stadium… Geeuw!
Pinnekensdraad
Het blijft pijnlijk te moeten horen hoe som- mige Franstalige ministers ‘pinnekensdraad braken’ als zij een poging doen om Nederlands te spreken. Willy Borsus bijvoorbeeld. Maar vorige week ook toen nobiljon Daniël Bac- quelaine, minister van Pensioenen, toelichting kwam geven bij een van de zoveel neveneffec- ten van zijn pensioenhervorming. Hij begrijpt wel Nederlands, maar slaagt er maar niet in het vlot en verstaanbaar te spreken, laat staan er een gesprek in te voeren.
Als je daartegenover dan de Vlaamse minis- ters plaatst en hun gebruik van het Frans, dan is dat een verschil van dag tegen nacht. Jam- bon, Vandeput en zelfs Francken (allemaal N-VA) spreken een aardig woordje Frans en kunnen zelfs in technische debatten meer dan goed hun plan trekken.
Vreemd toch dat de Franstalige herauten van het sacrosancte Belgikske die tegen elke splitsing en altijd voor ‘la grande unité’ zijn, de taal van de meerderheid vaak niet (wil- len) beheersen.
Eindmeet
Het was eraan te merken dat de paasvakan- tie in de lucht hing, want bij de stemmingen ontbrak maar liefst een zesde van het aantal parlementsleden. 24 Kamerleden waren niet aanwezig op hun job. We zullen het er maar op houden dat die sukkelaars zo uitgeput zijn van het harde labeur dat ze de eindmeet net niet halen… Courage, geachte fluweelzitters, aan de einder gloort reeds de zomervakantie!
Hoop doet leven!
Maandag 22 mei 1967. Ik ben nog onder- bureauchef van de sectie Inventaris van de VRT en huis met mijn opstellers in een bureautje op een tussenverdieping aan de binnenkoer van het omroepgebouw aan het Flageyplein in Elsene. Aan de overzijde waren de lokalen van Jan Briers en Regine Clauw- aert en een hoge muur.
Er komt iemand zeggen dat de Innova- tion brandt. We lopen naar een raam en zelfs daar zien we de reusachtige rookpluim die over Brussel hangt. Ons transistortje krijgt een streepje meer volume en even na 14 uur komt er een extra nieuwsuitzending en de harde mededeling dat er misschien wel …10 doden zijn.
Geen Nederlands
Ik ken “A l’Innovation” (“de Inno” is een latere benaming) zeer goed. Iedere veertien dagen doe ik op zaterdag de ronde van Brus- sel. Ik begin in de platenbakken van de “Bon Marché” aan de Kruidtuinlaan en stap dan naar “La Maison Bleue” in de Nieuwstraat.
In de grootste platenzaak van het land - met een hele verdieping klassieke muziek - kijk ik alleen maar, want ik koop nooit iets omdat de verkoopster geen Nederlands spreekt. Tegen- over “La Maison Bleue” is de ingang van de Innovation, waar ik mijn ronde voortzet.
Het is een formidabel gebouw (feitelijk vier gebouwen) met een grote glazen koe- pel, een indrukwekkende marmeren trap en een open centrale hal. Vanaf de vijfde ver- dieping kijk je naar alle andere verdiepingen beneden jou. De Innovation is het warenhuis van de betere klasse, die neerkijkt op de “Bon Marché”, de “Magasins de la Bourse” en de
“Galeries Anspach”.
De verkoopsters (“vendeuses” zegt men ook in Vlaanderen) zijn geen snotapen maar echte dames, altijd keurig gekleed, gekapt en gemaquilleerd. Bij hun standing hoort dat de meesten geen Nederlands kennen of wil- len kennen (maar die wel - zei mijn moeder - einde mei 1940 plots Duits spraken). De Innovation heeft een dagelijkse omzet van miljoenen Belgische franken. Rond de mid- dag zijn er gemiddeld 2.000 bezoekers.
Het schouweffect
Om 13.20 uur merkt een personeelslid een rode gloed op aan het verlaagd plafond van het lokaal waar de reservekinderkleding bewaard wordt. Ze verwittigt onmiddellijk drie mensen, die met een brandblusser te hulp schieten (hoewel er slangen zijn) en die de beginnende brand zonder succes probe- ren te blussen.
Er wordt nog geen alarm geslagen. Eerst 14 minuten later krijgt de Brusselse brand- weer het eerste van twee telefoontjes (10 à 20 telefoontjes bij een brand waren normaal) dat er iets mis is in de Nieuwstraat. Inmiddels verspreidt het vuur zich razendsnel via de verlaagde plafonds en bereikt de open cen- trale hal, die een reusachtige schouw wordt.
De vlammen vinden een ideale prooi in de vele kledingstukken, in die tijd nog van nylon geproduceerd. Automatische brandblussers zijn er niet.
Door die brand leert Vlaanderen het woord
“sprinkler” (zoals een latere generatie na de ramp in Thailand plots “tsunami” kent).
Paniek
De ontruiming van de lagere verdiepingen gaat nog vlot, want de rook trekt van bene- den naar boven.
Dramatisch wordt het van zodra de rook de derde verdieping treft en in de andere gebouwen opduikt. Aan het gebouw aan de Dambordstraat wordt nog 10 minuten na het eerste alarm voortgewerkt. Het alarm wordt verward met het geluid van het einde van de shift van 13.30 uur.
Vooral in het selfservicerestaurant (toen nog erg nieuw) heeft niemand iets in de gaten, tot er rook verschijnt. Op dat ogenblik is het vuur al zo hevig dat een personeels- lid de elektriciteit uitschakelt. Onmiddellijk stoppen alle liften en roltrappen, en het licht valt uit. Dan breekt wilde paniek uit. Het is ieder voor zich.
Er wordt wanhopig naar een uitgang en de trappen gezocht. Ervaren verkoopsters op de hogere verdiepingen brengen zichzelf in vei- ligheid door als waaghalzen via de koperen trapleuningen naar beneden te glijden. Men- sen op de hogere verdiepingen vinden de weinige nooduitgangen niet, vluchten naar boven, zoeken ramen die ze openen en klim- men in de dakgoten om aan het vuur te ont- snappen.
De brandweer is inmiddels aangekomen, merkt dat er binnen nauwelijks iemand te redden is en probeert de mensen op de dak- goten te redden. De Nieuwstaat is echter vrij smal en niet autovrij; in heel de straat staan auto’s geparkeerd. De brandweer kan zijn lange ladder niet opstellen en behelpt zich met houten ladders die van overal aange- sleept worden.
Rattenval
De brand is ongelooflijk hevig. Vooral het restaurant, waar 200 mensen zitten, is een rattenval, tot een paar mensen vluchten via een raam en weer in een dakgoot terechtko- men. Via een touw dat hen toegegooid wordt, kunnen ze ontsnappen. Maar met de seconde worden de kansen kleiner.
Mensen springen wanhopig uit ramen en vallen te pletter. Sommigen kijken bevend naar de brandweerzeilen op de begane grond, die toch zo klein lijken. Een halfuur na het begin van de ramp moet de brandweer zich al concentreren op de panden rond de Innovation, want die dreigen ook in vlammen op te gaan. De hele Brusselse binnenstad gelijkt in niets op de vermoorde en verloe- derde plaats van vandaag, dus stromen van overal ramptoeristen toe. Om 14 uur springt de glazen koepel en de rook verdwijnt even, maar dan verergert het schouweffect. Een kwartier later is alles voorbij.
Officieel zijn op dat ogenblik nog maar tien slachtoffers geteld; mensen die van de daken of uit de ramen sprongen. De brandweer ver- moedt al dat er honderden doden zijn. Perso- neelsleden trekken naar het Rogiercentrum, waar de directie huist. Ze registreren zich en ontdekken dat de collega x en y er niet zijn.
In heel Brussel en omgeving wachten wanho- pige mensen op de komst van een geliefde, of op een telefoontje (veel gezinnen hebben nog geen toestel). Als de man of vrouw niet verschijnt, begint een wanhopige tocht langs vele hospitalen.
Dikwijls tevergeefs. Op dinsdag betreden mensen van het Rode Kruis en de Civiele Bescherming de ruïnes om de lijken, of wat ervan over blijft, te bergen. Soms is een wind- vlaag al genoeg om de as van een mens te verstrooien. 72 van de 323 doden worden nooit geïdentificeerd. Onder de slachtoffers zijn 67 personeelsleden.
Niemand verantwoordelijk
Wie is er verantwoordelijk voor de ramp?
Het parket hoort 1.800 getuigen en onder- vraagt linkse actievoerders.
In de Innovation is, midden in de oorlog in Vietnam, een Amerikaanse veertiendaagse aan de gang en het warenhuis heeft bedrei- gingen ontvangen. “Brussel zegt neen aan de Yankee-bezetters”, staat op een pamflet van de vereniging België-Vietnam. Er werd eerder olie op de vloer gegoten, en er waren rook- bommetjes gegooid.
De politie zoekt naar resten van een bom, maar vindt niets. Actiegroepen ontkennen alles en na een grondig en zeer langdurig onderzoek eindigt alles met een sisser. Nie- mand wordt vervolgd, ook geen enkel direc- tielid. Een paar weken na de brand herbegin ik mijn ronde. Op het Rogierplein is onder een grote tent een tijdelijke en kleine Inno- vation ondergebracht. In 1970 heropent het warenhuis met een gloednieuw gebouw in de Nieuwstraat. De brand heeft als gevolg dat de politiek zich met de brandveiligheid moeit.
Een jaar later worden sprinklers verplicht in warenhuizen. Vijf jaar na de gruwel in Brussel wordt een nieuwe wetgeving goedgekeurd.
Om grote branden te vermijden, beveelt de overheid het gebruik aan van … brandwerend
asbest. Jan neckers
Brand in Brussel
Vijftig jaar is het geleden dat 323 mensen stierven in de grootste brand die het land ooit trof.
Actueel
6 april 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Cadeau
Het is altijd leuk als er iets te vieren valt. Zo schijnt het Verdrag van Rome zestig kaarsjes te mogen uitblazen. Bij die heuglijke gelegen- heid kon zowaar de president van het Hof van Justitie van de Europese Unie, Koen Lenaerts, een uitgebreide en onverteerbare speech over Europa hier en Europa daar komen afleveren in ons aller Vlaams decreetgevend lichaam.
Voorspelbaar brengt de EU niets dan prach- tige zaken voort en is zij de garant van demo- cratie en recht.
Toch erkende de hoogwaardige president dat er ook kleine probleempjes zijn. De EU kan maar moeilijk haar “meerwaarde” aan het gemene volk verkocht krijgen. Waren er vroe- ger nog grootse projecten, zoals de invoering van de euro die op gejuich werd onthaald (wat een licht twijfelachtige stelling kan heten, ook gelet op de fijne effecten die genoemde munt heeft bezorgd), dan is er nu kommer en kwel, met financiële en vluchtelingencrisissen. Alle- maal heel vervelend, maar zonder de EU zou het nóg erger zijn geweest, aldus Lenaerts.
Voorts voerde hij een boeiend en akelig gede- tailleerd betoog over de salomonspraktijken van zijn Justitiehof.
De Roemenen, bijvoorbeeld, hebben last gekregen met hun huwelijkswetgeving die nogal heterogericht was. Ook terroristen en andere gediscrimineerde lieverds kunnen op de welwillende aandacht van het Hof rekenen, want er zouden maar eens grondrechten kun- nen worden geschonden. En natuurlijk werd besloten met het afgezaagde sprookje: “De EU heeft vrede gebracht.”
Bij verjaardagen horen cadeaus, maar deze attentie hadden we liever aan ons voorbij laten gaan.
Noodlottig
Ook laten we liefst de lyrische en minder lyrische commentaren van de verkozenen des volks aan ons voorbijgaan. Matthias Diepen- daele was N-VA-gewijs nog gematigd euro-rea- listisch, waar Rik Daems (Open Vld) alle regis- ters opentrok en een eind weg zeurde over de blozende jeugd in het algemeen en zijn kinde- ren in het bijzonder die zovele heerlijke vruch- ten van de supranationale EU-boom plukken.
Helemaal door het lint ging Wouter Vanbesien (Groen) die kwam huilen over de Brexit en over boosaardige partijen die anti-Europees zijn en moslims haten.
Misschien had hij daarbij slechte mensen in gedachten zoals Chris Janssens (VB), die de Brexit wel leuk vond en de EU wegzette als een “noodlottig geheel” met een ongezonde politieke rechtspraak. Akelig populisme dus.
Pest
Terug naar Vlaanderen, waar natuurlijk en alweer Liesbeth Homans onder vuur ligt die een akkevietje heeft met de Vlaamse diver- siteitsambtenares. Heel prettig voor Yasmine Kherbache (sp.a) en Björn Rzoska (Groen) die de gelegenheid te baat namen om te zeu- ren over het falende diversiteitsbeleid en het spreekrecht van ambtenaren die zich daarmee vermeien. Kherbache zag zelfs de democratie al in gevaar komen.
Op een min of meer soortgelijk thema werd dezelfde Homans aangepakt over het gedoe met het Unia-ding. Wat Hermes Sanctorum (ex-Groen) wilde voorstellen, was niet hele- maal duidelijk, het ging in ieder geval over iets met objectief onderzoek naar het functioneren van Unia. Piet de Bruyn (N-VA) gruwde van dis- criminatie en racisme die “een pest” zijn voor onze samenleving, maar plaatste toch enige vraagtekens bij de werkwijze van het Unia- spul. Ward Kennes (CD&V) vond dat te harde, zelfs “snoeiharde” woorden waren gevallen, wat hij werkelijk verontrustend vond. Een aan- zet voor Kherbache om het te hebben over een
“afrekening”.
Chris Janssens (VB) vertolkte de mening dat best het hele circus zou worden opge- doekt. Een idee dat waarschijnlijk niet meteen zal worden nagevolgd, zodat we zullen kun- nen blijven genieten van dit pestbestrijdende
“interfederale” instituut, het leven kan immers niet “divers” genoeg zijn.
Op 29 maart 2017 was het dan zover: een afgezant van de Britse premier Theresa May overhandigde aan de voorzitter van de Europese Raad, Donald Tusk, de brief die de procedure van de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de EU in gang zet.
Eén zaak die voorlopig onderbelicht blijft, is de enorme financiële impact daarvan op de EU. Het vertrek van de Britten kost de EU naar schatting 10 procent van de jaarlijkse EU-inkomsten. En dan is het eenvoudig reke- nen. Ofwel blijft de EU evenveel uitgeven, en dan moet de inkomstenstroom vanuit het VK die wegvalt verdeeld worden over de andere landen, die méér zullen moeten ophoesten;
ofwel gaat de EU 10 procent besparen. Daar- over wordt veel gepraat, maar zal het echt gebeuren? Administraties en bureaucratieën hebben de neiging steeds verder te groeien.
Terugdringen, dat blijkt véél moeilijker. Een
‘fraai’ voorbeeld daarvan wordt dezer dagen geleverd door het Europees Parlement.
Besparen na de Brexit?
Het Secretariaat van dat parlement heeft een opmerkelijk voorstel van budget voor 2018 voorgelegd aan de budgetcommissie.
Het Europees Parlement is zich ervan bewust, zegt men toch, dat na de Brexit zal moeten
bespaard worden, en denkt aan een bespa- ring van 2 procent vanaf 2020. Maar intus- sen wil men wel in 2018 fors méér gaan uit- geven, meer dan 3 procent; zo zou in het jaar 2018 bijna 2 miljard euro uitgegeven worden.
De dure, klassieke posten van de EU-begro- ting zijn de weddes en vergoedingen voor Europees Parlementsleden en het leger aan assistenten, het loon van het legioen verta- lers en tolken, en de verdoken partijfinancie- ring via ‘Europese politieke partijen’ die nie- mand kent. De EU wil ook nog eens liefst 111 miljoen euro gaan uitgeven aan ‘informatie en communicatie’, versta: propaganda om de instelling bij het publiek bekender en bemin- der te maken. 25 miljoen euro daarvan - 1 miljard oude Belgische frank - moet daarbij gebruikt worden om de Europese verkiezin- gen van 2019 te promoten, want ondanks alle tromgeroffel zijn de Europese burgers daarin steeds minder geïnteresseerd. In de meeste landen bestaat geen stemplicht, en de ver- kiezingen van 2014 bereikten een triest diep-
terecord: amper 42 procent van de kiezers kwam opdagen.
Extra personeel
Maar ook voor de Europees Parlements- leden en hun medewerkers ligt er lekkers in het paasmandje. De begrenzing van de kosten voor werkverkeer zou opgeheven worden; de kosten van dat werkverkeer zouden daardoor stijgen met liefst 18,9 procent. De nu al fors van personeel voorziene politieke fracties zou- den nog eens 76 mensen mogen aanwerven.
De capaciteit van de gratis kinderopvang voor eurocraten zou verdubbeld worden, naar 360.
En in het nieuwe Martens-gebouw, vernoemd naar de legendarische graver van de Belgische schuldenput, zou een nieuw restaurant met 400 zitplaatsen geïnstalleerd worden.
Gaat het Europees Parlement uit de Brexit lessen trekken, rekening houdend met de ergernis van de burgers over de geldverspil- lingen? Gaat het Europees Parlement een pro- gramma van zuinigheid en afslanking uitwer- ken, of gaat het vrolijk door met geld door ramen en deuren te gooien? De EU kennende, zal het ongetwijfeld dat laatste worden...
HDG
Extra budget voor Europees Parlement?
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Doodsklok over Afrikaanstalig Stellenbosch?
De aanvallen op het Afrikaans gaan almaar verder. De voormalige Afrikaansta- lige universiteiten van Pretoria, van de Vrijstaat en Unisa zijn al in 2016 volledig op Engels overgeschakeld.
Ook in Stellenbosch heeft men plannen om Engels als enig medium te gebruiken. Afri- kaans zou dan nog enkel aan bod komen als er wordt om “gevraagd”. De argumenten voor deze omschakeling zijn steeds dezelfde: de universiteit staat in dienst van “de natie als geheel”, niemand mag worden uitgesloten (Afrikaanstaligen blijkbaar wel) en het voor- gestelde nieuwe taalbeleid zou het Afrikaans als taal “niet ondermijnen” en het evenmin als onderwijstaal “uitrangeren”.
Als de leiding in Stellenbosch haar zin krijgt, zou van de 26 universiteiten die Zuid- Afrika telt enkel op de campus van Potchef-
stroom (onderdeel van de Noordwesuniver- siteit) Afrikaans nog op gelijke voet met het Engels staan. Niet verwonderlijk dat verschei- dene organisaties de zaak voor het Hoog- gerechtshof in Kaapstad hebben gebracht.
De uitspraak had in maart moeten vallen, maar Stellenbosch had nagelaten op tijd op bepaalde vragen te antwoorden. Voorlopig is de uitspraak uitgesteld tot 14 augustus. Zeker is dat, als het Afrikaans aan de universiteiten helemaal zou verdwijnen, de taal nog moei- lijker kan overleven. Nu reeds schakelen heel wat Afrikaanstalige studenten – ook vrijwillig – op Engels over. Janvan aerscHot
ShARiA iS TOP!
Aan de universiteit van Maastricht komt een nieuwe leerstoel die moet onderzoeken
‘hoe het shariarecht kan doorwerken in Euro- pese seculiere landen’. Strikt genomen kan men zo’n onderzoek op een neutrale en objec- tieve manier doen, maar dat is – of wat had u gedacht – natuurlijk niet de bedoeling. Daar laat Susan Rutten, de hoogleraar die de leer- stoel kreeg, geen enkele twijfel over bestaan.
De Nederlandse overheid laat volgens haar
‘moslims in de kou staan’ door geen rekening te houden met het islamitisch familierecht, zoals dat is vervat in de sharia. Volgens haar
‘staat de sharia al jaren in een negatief dag- licht’, en dat vindt ze niet terecht, ‘want er zijn ook goede delen’ in de islamitische wetgeving, verklaarde Rutten in het NRC Handelsblad.
‘In werkelijkheid zijn lang niet alle regels en praktijken uit het islamitisch familierecht ver- werpelijk. Voor onderdelen die passen binnen onze rechtsstaat zou de wetgever meer ruimte kunnen bieden als hiermee problemen wor- den opgelost.’ Daarmee is de toon gezet en lij- ken de conclusies van haar ‘onderzoek’ al van meet af aan vast te staan. Deze leerstoel is dan ook enkel in naam een leerstoel. In werkelijk- heid is het gewoon een podium voor een pro- pagandiste van de sharia.
ZUURAAnVAllEn
In Pakistan worden geregeld eremoorden gepleegd. Een nog gruwelijker variant zijn de zuuraanvallen, waarbij het slachtoffer ver- minkt of zelfs blindgemaakt wordt met zwavel- zuur. Meestal, maar niet altijd, zijn de slachtof- fers vrouwen De redenen voor zo’n aanvallen kunnen zeer divers zijn: het meisje kan een huwelijksaanzoek of een seksueel avontuur- tje afgewezen hebben, ze kan de ‘eer’ van de familie hebben geschonden doordat ze het slachtoffer werd van verkrachting, of ze liep
over straat zonder chaperonne.
Volgens sommige schattingen maakt die gruwelijke praktijk zo’n 400 slachtoffers per jaar, waarvan 80 procent vrouwen, meestal tienermeisjes. De daders worden vrijwel nooit gestraft. Zelfs als de vrouw klacht durft indie- nen, blijft 98 procent van die aanklachten zon- der gevolg. Met de zoekterm “acid attack” op Google Images vindt u onmiddellijk een reeks afgrijselijke foto’s van slachtoffers.
In één bepaalde stad zijn sinds 2011 onge- veer 1.500 zuuraanvallen gepleegd. En die stad ligt niet in Pakistan. Het is gewoon Lon- den. Anders dan in Pakistan gaat het in 70 pro- cent van de gevallen om afrekeningen tussen bendes; zowel de daders als de slachtoffers zijn mannen. Maar er zijn ook 30 procent vrou- welijke slachtoffers – ongeveer 450 – die hele- maal niets met bendes te maken hebben. Zij
worden verbrand, verminkt en blindgemaakt met een mengsel van zwavelzuur en obses- sieve islamitische haat tegen vrouwen.
PEPERDUUR gEwElD
Geert Wilders en zijn echtgenote brach- ten onlangs een kort bezoek aan Gent. Het was een winkeluitstap, waarbij geen poli- tieke activiteiten gepland waren. Hoewel de Gentse bestuurders met de mond voortdu- rend belijden dat moslims verdraagzaam en vredelievend zijn, moest de stad Gent wel 57 politiemensen inzetten om de veiligheid van Wilders min of meer te garanderen. In ant- woord op een vraag van de verzuurde islamiti- sche CD&V’er Veli Yüksel in de gemeenteraad, bleek dat die veiligheidsmaatregelen 13.500 euro hadden gekost. Yüksel vroeg zich met een chagrijnig gezicht af waarom de Gentse belastingbetalers moeten opdraaien voor een privébezoek. Dat was ook de invalshoek van de meeste kranten: “Shoppingtripje van Wil- ders kost 13.500 euro” en meer suggestieve titels van die aard. Alsof dat de schuld is van Wilders. Hij is een potentieel slachtoffer, geen potentiële dader. De juiste titel had moeten zijn: “Potentieel geweld van moslims en linkse extremisten kost Gent 13.500 euro.”
