€ 1,95
71
stejaargang • nummer 7 • woensdag 11 februari 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Kwistig strooien met Vlaams geld voor
kolderieke kunst blz 11
Identiteit verdwijnt in een democratie zonder durf
Deze week
“Vlaanderen moet de islam volop omar- men en aanvaarden als onderdeel van zijn identiteit… We moeten een nieuw ‘wij’
creëren”. Van Knack kreeg Fouad Gan- doul zes pagina’s om zijn stelling over identiteit toe te lichten. Hoeft Vlaande- ren een godsdienst – om het even welke -
“te omarmen”? Het debat daarover wordt nauwelijks gevoerd. De stelling is een bazuinstoot van politiek correct denken. Er zijn er wel meer de jongste tijd. En helaas, Vlaanderen heeft nauwelijks opiniema- kers, laat staan politici die radicaal kri- tisch kunnen of durven te reageren.
Gandoul is secretaris van Empowering Bel- gian Muslims, ook actief in ACV-Limburg. Een goed geïntegreerde intellectueel, zonder twij- fel. Zijn verhaal lijkt gewikt en gewogen. “Ner- gens ter wereld hebben moslims grotere vrij- heden dan hier in België. De democratie is bovendien in het Westen geboren”, geeft hij mee. Hij bevestigt – al makkelijker dan poli- tiek correct Vlaanderen dat durft te doen - dat er uit de Turkse en Marokkaanse gemeenschap een constante instroom van importbruiden is, waardoor hetzelfde probleem zich blijft her- halen: “Net als je een beetje vooruitgang hebt geboekt, zetten we weer een stap achteruit. Dat is een processie van Echternach”.
Islamhaat
Maar de rest van zijn verhaal is minder onschuldig. Voor hem is het de islamhaat, die radicalisering in de hand werkt. Dat moslims al eens het gevoel hebben te worden gediscri- mineerd op de arbeidsmarkt, willen we graag geloven. En met Gandouls kritiek hierop is niets mis. Maar quota op de arbeidsmarkt discrimine- ren evenzeer. Bovendien, worden moslims hier
“systematisch” uitgesloten? Zijn werkgevers of huiseigenaars-verhuurders meteen xenofoob
als ze liever werken met of verhuren aan men- sen met verwante identiteit? Aan streekgeno- ten, aan Nederlandstaligen, aan autochtonen?
Is schooluitval van nieuwkomers de schuld van het Vlaams onderwijs? Behoorlijk ondoor- zichtig is de eis dat kinderen “beter begeleid moeten worden, ook bij hun schoolprestaties”.
Gandoul lijkt er niet bij stil te staan dat de isla- mieten maar een fractie zijn van de nieuwko- mers. Maken we van onze scholen dan maar een Babylonisch kiekenkot? Als migranten zich niet hoeven aan te passen (en niet omgekeerd), zagen we dan niet aan de poten van het oerde- gelijke onderwijs in Vlaanderen?
Nog merkwaardiger zijn de suggesties dat “de eindtermen en het geschiedenisonderwijs moe- ten worden aangepast”, dat de feestdagen moe- ten worden herschikt om ook het Suikerfeest en Offerfeest een plek te geven, dat instellingen als de VUB “religieuze ruimtes” moeten creëren.
Gandoul en met hem de meeste progres- sieve journalisten wensen van alles, maar geven geen antwoord op de vraag wat we hier aan- moeten met een almaar groeiende bevolkings- groep die er volstrekt niet-Westerse ideeën op nahoudt over homoseksualiteit (“ een probleem in de islam? Fundamenteel komt het daar wel op neer, ja”, zegt Gandoul ), over de rol van de vrouw, over ethische kwesties, over scheiding van kerk en staat, politieke democratie, muziek, de fatwa’s van de ayatollahs, enz…?
De wortels
Het probleem van het fundamentalisme wor- telt historisch en geografisch in het Midden- Oosten en het Westen draagt daar een deel van de verantwoordelijkheid voor, dat klopt. Maar geweld, religieuze oorlogen en slavernij vind je in alle tijdvakken en op alle continenten. Dat verhaal loopt van veroveringstochten en oorlo- gen in de prehistorie, de oudheid en de mid- deleeuwen, over kolonisatie, absolutisme en godsdienstoorlogen in de Nieuwe Tijd, langs
de excessen van de Franse Revolutie, tot de gruwel van fascisme en nazisme, stalinisme en maoïsme, en de dekolonisatie, van Vietnam tot Ruanda, van de dodenvelden van Pol Pot tot die van de Balkan en het Midden-Oosten en de brandhaarden van Boko Haram en co.
Religieus fanatisme was bijzonder vaak een factor van veel ellende en botst met de ratio- naliteit van de Verlichting (het democratisch nationalisme doet dat niet). Liever dan onze hedendaagse samenleving te dwingen tot het
“omarmen” van een godsdienst, moeten we de invloed van religie op het publieke leven beperken.
Migratie
De Westerse landen kunnen zich maar beter omvormen tot weerbare “no-nonsense demo- cratieën”. Een streng veiligheidsbeleid liever dan te moeten kijken in de loop van een geweer. Een telefoontap, meer internetcontrole, een dienst- wapen mee naar huis, bewaking voor de deur,
“de Charlies hadden dat ook niet gewild”, jam- mert Yves Desmet. Welnu, hij liegt. Die waren er, die stonden er…
Bij het ter perse gaan van dit nummer was nog niet duidelijk of na advies van OCAD (Coör- dinatieorgaan voor terreurdreiging) de federale regering de para’s uit de straten moet halen of niet. Natuurlijk kunnen soldaten het micro-ter- rorisme van enkelingen niet overal voorkomen.
Het zou een dommigheid zijn in deze tijden bedreigde sites niet grondig te bewaken.
Wanneer stopt links nu eens met dat kwezel- achtig, marxistisch gedoe over “tweederangs- burgers in uitzichtloze banlieus die een makke- lijke prooi vormen voor extremisten”? Dat ze daar De Morgen mee volpennen, oké. Dat de openbare omroep telkens hetzelfde herhaalt, is minder evident. Dagelijks wordt er zelfbe- schuldigende nonsens uitgekraamd over ons slecht onderwijs, onze strenge gevangenissen, over het paraderen van para’s in onze straten
(waar?), over “alleen onze eigen angst” die we moeten vrezen, over “toenemende agressie tegen moslims” achter elke straathoek (waar?)...
Nog zieliger is de zelfkastijding van Kristof Calvo (Groen) die meteen een parallel trekt met de criminele daden van de Noorse massamoor- denaar Anders Breivik. Het klinkt als “Wij doen het toch ook”…
Parkeren
Mogen we met onze repliek even terugval- len op andere en onverdachte geluiden, ook genoteerd in Vlaanderens meest progressieve krant…: “Dit gaat niet om een schreeuw om aandacht van een gediscrimineerde groep, lager opgeleide werkzoekende gasten. Dit komt voort uit een zeer beperkte, gevaarlijke subgroep, die religieus fanatisme combineert met ban- ditisme”, aldus de politicoloog Bilal Benyaich.
“Wat we nu zien is de creatie van een nieuwe, gewelddadige islam”, zegt de Gentse Imam Brahim Laytouss. “Niemand kan tegenspreken dat veel geweld in het hedendaagse Europa uit hun hoek komt… Je kunt niet beweren dat de islam er niets mee te maken heeft”, meent Cas Mudde. Moskeeën kunnen een tribune bieden
“aan het meest achterlijke en extreme gedach- tegoed in plaats van een vredevolle islam te ont- wikkelen”, stelt de islamoloog Rachid Benzine.
“De Moslimgemeenschap haast zich om te zeg- gen dat de terroristen geen moslims zijn. Onzin natuurlijk”, vindt Montasser AlDe’meh…
Mag hier nog gezegd dat er een voorzichti- ger migratiebeleid moet worden gevoerd, ook al hebben zowel liberalen als socialisten dat niet graag? Werknemers uit hun geboorteland wegplukken om ze hier te parkeren, hoe lang doe je dat ongestraft? Zolang tienduizenden nieuwkomers per jaar hier worden gedropt, zal geweeklaag over armoede en discriminatie nooit ophouden. Niet ginder, niet hier.
• De eurocrisis is een blijver 2
• Afscheid van Kris Peeters 3
• Brief aan Yasmine Kherbache 3
• In Memoriam Louis Davids 6
• Lichte paniek bij de PS 7
• “Geen moslims als leraar algemene vakken” 13
• Vaarwel Rik Coppens 15
Tobback en Crombez: vrolijke vrienden
Actueel
11 februari 2015
2
Uit de smalle beursstraat
De eurocrisis is een blijver
Deze week heeft een nieuw krachtmeting plaats tussen de Griekse regering en de rest van de eurozone. Zelfs als er over de toekomst van Hellas in de eurozone een vergelijk wordt gevonden, is de eurocrisis terug. En er zal niet snel een einde aan komen.
Vorige week voerde de Europese Centrale Bank (ECB) de druk op tegenover de Griekse regering van extreemlinks en nationalistisch rechts: de goedkope kredietlijn vanuit Frankfurt naar de Griekse ban- ken wordt stilgelegd. Een drama hoeft dit niet te zijn, want Grieken- land kan nog altijd rekenen op noodsteun van Europa en heeft via het ELA (Emergency Liquidity Assistance) nog altijd de mogelijkheid om zelf voor financiering te zorgen via de Griekse Centrale Bank. Maar het signaal van de ECB is duidelijk: ze geeft de toon aan van de discussie voor de volgende dagen. De regering-Tsipras moet niet denken dat ze zelfs maar een gedeeltelijke kwijtschelding van de Griekse schuld kan onderhandelen. Eventueel is een verdere spreiding van de terug- betaling in de tijd mogelijk, maar ook daar is de ruimte beperkt. De boodschap vanuit de verschillende Europese hoofdsteden is helder:
Griekenland moet verder besparen. En Griekenland moet de recente beleidsbeslissingen, zoals hogere uitkeringen en minimumlonen of het opnieuw aanwerven van ambtenaren, bijsturen.
Het land was trouwens op de goede weg, na jaren van zware cri- sis. De economie in Hellas groeit dit jaar met 2,5 procent en volgend jaar met 3,6 procent. Het begrotingstekort van -12,2 procent van het bbp zou normaal gezien volgend jaar moeten worden omgebogen in een surplus van 1,6 procent van het bbp. Maar dat waren vooruit- zichten voor Syriza aan de macht kwam.
Eigenlijk is het voor de Noord-Europese landen zonneklaar: ofwel kiest Griekenland voor besparingen ofwel wordt het een grexit. Dat laatste is iets dat de Europese Unie nu financieel wel aankan, in tegen- stelling tot vijf jaar geleden. Belgisch minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) maakte dat vorig weekend in de ‘Tijd’ duide- lijk. Zelf is hij altijd een voorstander geweest van een grexit indien er geen andere manier meer is om de Griekse economie weer competi- tief te maken. Over die grexit heeft Van Overtveldt met een voorma-
lig Europees Commissaris een weddenschap lopen, maar dit terzijde.
De Europese regeringen beseffen zeer goed dat te veel toegevin- gen aan Griekenland de doos van Pandora openen.
Want in dat geval zullen andere Zuid-Europese landen ook voor- stellen om de besparingen af te zwakken. Vandaar dat men hoopt dat premier Alexis Tsipras en zijn minister van Financiën Yanis Varoufakis zich pragmatisch zullen opstellen en zullen uitvoeren wat de ECB, de Europese Commissie, het IMF - samen de zogenaamde trojka - vra- gen. Eventueel kan een symbolische daad gesteld worden, door de rol van die trojka voor de buitenwereld af te zwakken. Door bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat het minder zichtbaar is dat mannen in donkere maatpakken de Griekse regering de les komen spellen.
Nu, we moeten ons geen illusies maken. Zelfs als Griekenland beslist de besparingen verder door te voeren, is de eurocrisis niet opgelost. Die eurocrisis is terug en is een blijver. Want ook in Spanje, Portugal en Italië groeit de ontevredenheid over het strenge bespa- ringsbeleid. In Spanje is het links-populistische Podemos op weg om de verkiezingen in het najaar te winnen. De Spaanse economie doet het weliswaar beter en de concurrentiekracht van de ondernemingen is versterkt, maar de werkloosheid is er enorm groot. Bovendien zijn allerlei Amerikaanse beleggingsfondsen goedkope Spaanse hypo- theken aan het opkopen, waardoor Spanjaarden die hun huis niet meer kunnen afbetalen op bevel van die Amerikaanse kapitalisten uit hun huis worden gezet.
Dit voedt het linkse protest. In Portugal is het niet anders. Italië zal eveneens een hele tijd de besparingen moeten aanhouden, met een steeds belangrijker wordend links protest. De centrumlinkse rege- ring van Matteo Renzi had vorig jaar al met een stakingsgolf te kam- pen. Vraag is hoelang de Italiaanse regering - het aantal regeringen sinds de Tweede Wereldoorlog is bijna niet bij te houden - nieuw pro- test kan overleven. Als de komende jaren op meer en meer plaatsen - beginnend bij Spanje - radicaal-linkse of zelfs extreemlinkse par- tijen aan de macht komen, zal de euro nog door woelige wateren moeten spartelen.
Angélique VAnderstrAeten
Een forum
en zijn boemerangeffect
Citaat uit een “forum” in het jongste nummer van “De Journalist”, het magazine van de Vlaamse Vereniging van Journalisten: “Probeer als groene of linkse partij maar eens om de bevolking via de media te bereiken, als die bevolking vindt dat de media tegen de N-VA zijn. Een journalist die iets te vaak Groen of sp.a aan het woord laat, wordt onmiddellijk als links geklasseerd. Dat is politieke tegenstanders de pas afsnijden.” Dit citaat “onthult”
één van de redenen die Bart De Wever van nut zijn om de media aan te vallen.
mensen met een afwijkende mening die voor zich houden. Zo streef je als partij naar totale hegemonie. Mooi geformuleerd, dat wel. Maar laat er in Vlaanderen - bij uitbreiding België - toevallig één journalistieke stroming zijn die al decennia de mediatouwtjes in handen houdt en politieke tegenstanders de weg afsnijdt, en dat is de roodgroene, van op links.
Een simpele vraag ter bewijsvoering van die stelling is of de redactie van “De Journalist”
met evenveel “goodwill” een forum zou geven aan, pakweg, het Vlaamsgezinde internettijd- schrift “Doorbraak”? Met als thema “waarom zo weinig mediasteun aan manifestaties genre het Vlaams-nationaal Zangfeest”?
Rekening houdend met een voor de hand liggend “njet”, of het verticaal klasseren van zo’n vraag, is het een koud kunstje om elk in het “De Groene Belg”-forum opgevoerd anti- N-VA-argument met boemerangeffect op de bij ons aller media heersende “objectiviteit”
te projecteren.
Hoofdvogel
De slinkse linke houding van die media is niet altijd rechttoe rechtaan links. Ze is dat meestal zelfs vrij subtiel. De voorbije dagen enkele voorbeelden optekenen, was een fluitje van een cent. De krantentitel “Oorlog tussen N-VA en CD&V” is goed voor de uit te dragen anti-N-VA-perceptie.
De waarheid is nochtans dat CD&V-minis- ters zich alleen en eenzijdig op het oorlogspad begaven. Of het om para’s in het straatbeeld ging dan wel om plots opduikende problemen rond het afnemen van de Belgische nationa- liteit aan jihadisten, het was niet de N-VA die tot “oorlog” inspireerde. De titel “CD&V voert oorlog tegen N-VA” zou dichter bij de waar- heid liggen, maar voldeed blijkbaar niet aan
“de perceptie”.
Volgens recente peilingen is Charles Michel in Vlaanderen ook al populairder dan Bart de Wever. Toen bekend werd dat Liesbeth Homans strijd wil voeren tegen huurders van sociale woningen die een huis bezitten, haal- den kranten “toevallig” het voorbeeld aan van een vrouw uit Oostende die in 2001 een flat erfde en toch nog een sociale woning huurt. Als
“pittig detail” werd erbij gezegd dat die dame in 2012 voor de gemeenteraadsverkiezingen opkwam voor... N-VA. Men had voorbeelden kunnen geven van “nieuwe Belgen” die hier een sociale woning betrekken en in hun land van herkomst een eigen huis of meerdere hui- zen bezitten, maar ik geef toe dat dat “de per- ceptie” niet vooruit helpt.
De hoofdvogel van slinkse mediaopposi- tie tegen N-VA schoot – kan het anders? – de ter zake onklopbare VRT af. In het “Journaal”
van maandag 2 februari bestond men het te toeteren “dat er van op rechts geen oppositie bestaat tegen deze regering”. Blijkbaar wist de nieuwslezer niet af – of mocht dat niet weten – van het bestaan van die ene partij die, onein- dig veel meer dan N-VA, mag genieten van de onvolprezen “objectiviteit” van de “Vlaamse”
media. Het is maar dat men zou beseffen dat al het geklaag van N-VA en/of Vlaams Belang over die media volkomen onterecht is. Zoals door “De Groene Belg” duidelijk geduid in “De
Journalist”. D.Mol
Vermijden dat er te veel kritiek uitgaat naar het programma en het beleid van de N-VA is een andere reden. Journalisten onder druk zet- ten met “jullie altijd met die kritische vragen”
is er ook één. Evenals “de media afschilderen als links, elitair en dus ongeloofwaardig, zodat N-VA overkomt als enige dienaar van het volk”.
Aldus Jan-Pieter Everaerts, schrijvelaar bij “De Groene Belg”, naar eigen zeggen “een onafhan- kelijk groenlinks ‘e-zine’ dat enkel via e-post en op afspraak verspreid wordt”. Het was dan stel- lig op afspraak dat kameraad Jan-Pieter in “De Journalist” een forum kreeg om zich te bekla- gen over het klagen van N-VA over de media.
Als één politieke partij daar geen reden toe heeft, is het wel die van BDW; zeg dat Everaerts het zegt, met als sterkste argument dat het de media zijn die de krachttoer realiseerden om de N-VA in recordtijd van minipartijtje tot de grootste partij van het land te doen groeien.
Met vooral dank aan de quiz “De slimste mens ter wereld” van de VRT.
Ik ben de laatste om te ontkennen dat dat tv-spelletje heeft bijgedragen tot de popula- riteit van Bart de Wever. Ik ben ook de eerste om me af te vragen of hij, mocht de VRT de klok kunnen terugdraaien, nog in “De slimste mens” zou opdraven. Pieter-Jan mag één keer raden! Als deze eenvoudige journalistieke ziel bevalt van de vraag welk nut de N-VA heeft door kritiek op de media te leveren, dan is het antwoord even kort als alleszeggend: het- zelfde nut als die andere Vlaamse partij, die in de media nog slechter af is en zoveel mogelijk wordt doodgezwegen, tenzij om haar in een negatief daglicht te stellen.
“Zwijgspiraal”
Noch de trompetter van “De Groene Belg”, noch – en dat is erger – het VVJ-bestuur, noch de redactie van “De Journalist” hebben blijk- baar ooit gehoord van het boemerangeffect.
Of ze zijn vergeten wat dat betekent. Even ver- duidelijken.
De conclusie van Jan-Pieter is dat de kritiek van de N-VA op de media het creëren van een
“zwijgspiraal” tot uiteindelijk doel heeft. Als de visie van een partij overal aanwezig is, gaan
Il Silenzio
Bruno Tobback is kandidaat om zichzelf op te volgen als voorzitter van de sp.a, liet hij weten aan het begin van het Crescendo-congres van de Vlaamse socialisten. In zijn speech wenste hij zijn concurrent John Crombez veel geluk, maar, voegde hij er grappend aan toe, «niet te veel».
Waarna de zaal… geen kik gaf, zoals op het VRT Journaal goed te zien was. Gênanter kon amper.
Nieuwsfeit van de week
Lieven Boeve is officieel directeur-gene- raal van het katholiek onderwijs, maar hij gedraagt zich steeds meer als een soort grootmoefti. Of nauwkeuriger gezegd, als het knechtje een grootmoefti. We weten niet of hij een CD&V-er is of vroeger een CVP- er, maar hij reageert in alle geval op een typische CVP-manier op de golf van chris- tenvervolgingen, sektarische moorden en terreuraanslagen door islamitische fanatici, namelijk door op alle terreinen te capituleren voor de islam. Hij maakt zelfs geen knieval,
hij gaat als een volleerde dhimmi plat op zijn buik liggen, aan de voeten van zijn meesters.
Het begon met Boeves pleidooi voor meer moslimleerkrachten in het katholiek onder- wijs. Daarna kondigde hij aan dat er onder- handeld moest worden over islamlessen in katholieke scholen. En nu wil hij het ver- bod op de hoofddoek in alle onderwijsnet- ten afschaffen. Ja, terreur loont. De moslims vermoorden steeds meer mensen, en een dhimmi als Boeve bemoedigt hen aan met steeds meer toegevingen.
Boeve beloont terreur
Actueel 11 februari 2015 3
Gedegouteerde meesterstratege
Mevrouw de fractie-‘lijdster’,
Als kabinetschef van Elio di Rupo dwongt gij respect af bij vriend en vijand. Al zijn wij het bijna nooit met u eens, toch zijt gij op het intellectuele vlak een madam van een seri- eus politiek kaliber. Maar in het Antwerpse socialisme past gij – excuseer mij voor de uitdrukking – ‘als een tang op een varken’, want fijnbesnaarde klasse en frêle vrouwe- lijkheid kenmerken u in uw politieke handen en wandel. Dat is wat anders dan de stam- boeksocialisten (m/v) en de volkse viswijven die er niet voor terugdeinzen elkaar eens de volle laag te geven, inclusief gevloek, getier en gescheld. En die vaak – zoals Kathleen van Brempt bijvoorbeeld – weinig getuigen van een toch wel noodzakelijke intellectu- ele bagage…
Na de smadelijke aftocht van Patje Jans- sens, na de verloren gemeenteraadsver- kiezingen van 2012, waart gij het nieuwe gezicht van de Antwerpse sossen. Gij werdt afdelingsvoorzitter, maar ook chef van de fractie in de gemeenteraad. Sindsdien ging het echter van kwaad naar erger, crescendo.
Interne combines en kwaadsprekerij, fluis- tercampagnes en roddels stapelden zich op tegen uw persoon en gingen dan ook begrijpelijk op uw systeem werken. Vorige week gooide gij de handdoek in de ring, door uw fractievoorzitterschap ter beschik- king te stellen.
En daarmee was de bom gebarsten. Gij kondt onvoldoende op tegen burgemeester De Wever, zegden uw hoofdzakelijk vrou- welijke belagers. Gij waart niet ruw genoeg en zelfs uw allochtone roots zouden geen reclame voor de partij zijn. Bovendien wer- den uw sympathiebetuigingen aan Dyab Abou Jahjah u erg kwalijk genomen. Eigen- lijk zijt gij te links voor de oude systeem- socialisten.
De wonde was feitelijk bij de lijstvorming vorig jaar ontstoken geraakt. Als nummer één in Antwerpen moest gij het stellen met een derde plaats op de Vlaamse lijst, na een man en Caroline Gennez op de eerste plaats;
zij had immers in 2010 een ‘toffe ministers- post’ aan haar neusje zien voorbijgaan…
In uw eigen stad bedienden de twee vrou- wen die de lijst samenstelden zichzelf ‘baat- zuchtig’ door de lijst voor Europa te trekken (Kathleentje van B.), alsook de Kamerlijst (Monica de Coninck). Het lijkt wel een vrou- wenoorlog! Na uw ontslag als fractievoor-
zitter leek iedereen plots verbaasd. De pop- pen gingen aan het dansen. Er brak paniek uit tot op de Grasmarkt in Brussel. In het licht van de nationale voorzittersverkiezin- gen gingen enkele belanghebbende tenoren zich moeien in de Koekenstad. John Crom- bez nam het voor u op en zei dat gij de toe- komst van sp.a-Antwerpen blijft. Handige jongen, die John, want zijn piepjonge ‘run- ningmate’ voor het voorzitterschap is Step- hanie van Houtven, districtsschepen in Bor- gerhout én… parlementair medewerkster van Monica. Ook van ’t stad dus. Kwestie van er voet aan de grond te krijgen. Maar ook het kleine chagrijn Bruno T. heeft steun nodig en hij wierp zich op als grote verzoe- ner. In Antwerpen liet men daarop meteen weten aan dat soort spelletjes niet mee te doen en ze kondigen aan het wel intern te zullen oplossen.
De Coninck kan het schudden, want haar link met Tobback is te groot en haar mede- werkster leunt aan bij Crombez. Schaakmat gezet, kondigde zij dan maar aan dat ze geen ambitie heeft om in 2018 kopvrouw te worden. Maya Detiège kwam zich ook even moeien en zij spreekt over een karakter- moord op u. Wellicht is dat juist. En daarom naamt gij de vlucht naar voren, om voor uzelf de schade te beperken.
Oud-schepen Robert Voorhamme en pro- vinciaal gedeputeerde Inga Verhaert moeten nu proberen de brokken te lijmen, hoewel Verhaert nu als ‘runningmate’ van Tobback zal optreden… Het moet nu toch niet fraaier worden! Het voorlopige resultaat is dat gij én fractievoorzitter, voorzitter van sp.a-Ant- werpen én Vlaams parlementslid blijft. Als dat het resultaat is dat gij wilde bereiken, dan hebt gij het meesterlijk gespeeld: nati- onaal op afstand gehouden, Monica doen afdruipen en Kathleen doen zwijgen, zeker nu Robert op het voorplan is gekomen.
Wie bij Di Rupo en de PS vriend aan huis is, weet beter dan wie ook hoe men zich uit een lastig parket kan redden door zijn rivalen, tegenspelers, politieke vrienden of gewone vijanden te ‘neutraliseren’, om uit- eindelijk zelf met de prijzen te gaan lopen…
Ik wens u nog veel lol daar, bij de broe- ders en zusters van de socialistische ‘kame- radenbond’ en de verworpenen der aarde!
Briefje aan Yasmine Kherbache
En dus is het ook normaal dat ervaren waarnemers zich in ernst afvragen of de coa- litie, althans die tussen CD&V en N-VA, nog een lang leven beschoren is. Wim van de Vel- den besluit een uitvoerig overzicht van de politieke toestand in De Tijd (31 januari) met de woorden dat de conclusie (van zijn over- zicht) is “dat rechts nu al aan het einde van zijn latijn is”. In Het Laatste Nieuws (2 febru- ari) besluit Luc van der Kelen zijn overzicht met de bedenking: “zo (als ze tegenwoordig bezig is) kan de regering-Michel niet langer functioneren”, want “politieke stabiliteit is op deze manier niet mogelijk”. En met name Kris Peeters krijgt van Van der Kelen de raad er liefst per direct mee te stoppen. Het zal niet lang meer duren of een commentator herin- nert de politieke wereld en zijn lezers aan de oude waarheid dat kabinetten vallen door interne spanning, niet door de oppositie. Zo, en niet anders, ontstaat er een behoefte aan vervroegde verkiezingen.
Peeters niet onmisbaar
Waarom Peeters? Omdat niemand eraan twijfelt dat deze man het leed hem aange- daan sinds de verkiezingen niet kan ver- werken, en dat hij hierdoor een permanent gevaar voor het voortbestaan van de coa- litie vormt. Het begon al met de voor hem zeer nadelige verkiezingsuitslag op 25 mei van vorig jaar.
Voor de provincieraadsverkiezingen in de provincie Antwerpen stond de CD&V met Peeters als boegbeeld twintig procent ach- ter de N-VA. Zelfs Liesbeth Homans kreeg meer voorkeursstemmen dan Peeters, en niet weinig. Overkomt een toppoliticus zoiets, dan verdwijnt hij na enige tijd onvermijdelijk uit de top. Hij kan zijn wil niet meer opleggen aan de partij, want hij is niet meer onmisbaar, en iedereen weet dat.
Van dan af is Peeters aan het blunderen geslagen. Het begon al met zijn stellige uit- spraak dat als hij geen Vlaams minister-pre- sident kon blijven, omdat de N-VA als groot- ste partij dat ambt opeiste, hij in geen geval een gewone minster zou worden. Het was dus het Belgische eerste-ministerschap voor Peeters of niets. Dat mag je nooit zeggen, ten- zij je ‘t meent. In elk ander geval maak je je belachelijk. Dat gebeurde dus toen Peeters diende te wijken voor de mateloos ambiti- euze Mw. Thyssen, die via haar Luxemburgse vriend Juncker aan de CD&V had laten weten dat Europa slechts kon instemmen met een
“oplossing” voor het probleem van de Arco- gedupeerden als zij, Thyssen, voortaan Bel- gisch euro-commissaris werd. En dus liet de CD&V, op bevel (het woord is niet te sterk) van het ACV-ACW, waar men alleen nog aan het geld dacht, de kans varen om de eerste minister te leveren, als dat de voorwaarde was om Thyssen naar “Europa” te laten gaan.
Peeters aanvaardde het ambt van vice-pre- mier hoewel hij van tevoren luid had geroe- pen dat hij dit nooit zou doen. Hoe triest, vooral nu ondertussen gebleken is dat de zaak-Arco tenminste vier jaar uitgesteld werd, zodat de tussenkomst van Thyssen niet meer hoeft. Het offer van Peeters is dus nutte- loos geweest. Zou echt niemand dat gewe- ten hebben? Ook Thyssen niet? … Peeters werd minister van Werk, hem opgedrongen door voorzitter Beke (wiens geschenken een verstandig man nooit aanvaardt), die er dus voor gezorgd heeft dat de “rechtse” Peeters naar buiten toe de rol mag spelen van “links”
imago van de CD&V.
De N-VA coujoneren
Peeters had zijn les nog niet geleerd, en trapte weer – ditmaal onherroepelijk – in de val, toen hij zijn medewerkers en de Ant- werpse CD&V’ers die hem genegen heetten te zijn, tips aan de hand deed om de N-VA te coujoneren. Ondermeer ging van zijn kabi- net het advies uit om mensen te laten protes- teren tegen de aanwezigheid van militairen in het Antwerpse stadsbeeld, hoewel daar- toe door de volledige regering, inclusief Pee-
ters, was besloten. Zo’n blunder is normaal dodelijk. Peeters leeft nog, maar zijn politiek prestige is tot een zeer laag niveau geslon- ken. Hij heeft zichzelf uitgerangeerd, en hij ziet blijkbaar niet eens hoe Beke aan de zij- lijn staat te grinniken. De lek, die Het Laatste Nieuws in staat stelde om het bericht over Peeters’ stokerij tegen de eigen regering te publiceren, kwam trouwens uit Antwerpse CD&V-kringen.
De vraag is waar Beke naartoe wil. Het kan toch wel niet zijn bedoeling zijn het bewijs te leveren van zijn talent voor manipula- tie en intrige? Hij draagt de huidige coali- tie niet in zijn hart, maar hij is loyaal tegen- over belangengroepen die reeds vòòr de verkiezingen eisten dat de N-VA de socia- listen in de regering zouden vervangen. Dat was immers ondermeer nodig om de begro- ting van Defensie drastisch te doen stijgen.
Wat in een periode van bezuinigingen geen vanzelfsprekende zaak was. Dit opzet werd gesteund door uittredend minister van Defensie De Crem, die zijn ambt met plezier overdroeg aan de N-VA als zij wilde garan- deren dat de generaals en hun leveranciers van wapentuig hun zin kregen. Het verband dat er bestaat tussen dit opzet en het gekon- kel rond de benoeming van Thyssen zal pas later duidelijk worden. Op hetzelfde moment dat De Crem in de pers herinnerde aan de regeringsafspraken in verband met Defen- sie, maakt ACV-ACW bekend dat het niet lan- ger zou deelnemen aan politieke stakingen tegen de regering.
Partij van Leopoldsburg
De CD&V heeft ook een zwak punt: ook als men zou willen, kan de partij zich geen regeringscrisis veroorloven, want het alterna- tief, een traditionele drieledige regering met socialisten, is maar denkbaar als de defen- sie-uitgaven voor tenminste vijf jaar vastlig- gen en daar is men nog niet aan toe. Boven- dien blijkt uit de laatste opiniepeiling van Het Laatste Nieuws (8 december 2014) dat van de drie Vlaamse regeringspartijen de CD&V de enige is die een zeer groot aantal kiezers telt (21 procent) die spijt hebben dat ze op 25 mei 2014 hun stem aan de CD&V heb- ben gegeven.
Dat maakt dat de partij momenteel elec- toraal zeer zwak staat. De nervositeit die in haar bestuursorganen heerst, en die tot het fenomeen-Peeters hebben geleid, zien som- migen reeds als een soort existentiële angst, of althans een vertwijfeling die alle rangen en standen van de partij aanvreet. Van voorzitter Wouter Beke gaat buiten strategie, tactiek en belangenbehartiging weinig of geen uitstra- ling uit. De partij ondergaat de gebeurtenis- sen, en probeert er het beste van te maken voor haarzelf en haar voortbestaan, maar dat is het zo ongeveer. Niet ten onrechte wordt soms gezegd dat de partij bestuurd wordt alsof ze de stad Leopoldsburg was.
Op de keper beschouwd mist de CD&V de geloofwaardigheid die haar in staat zou stel- len het aan de N-VA verloren terrein terug te winnen.
Ze doet geen poging om zich bijvoorbeeld op het vlak van Vlaamsgezindheid te profile- ren ten nadele van de N-VA. Ze heeft geen sociaal-economisch programma waarmee ze naar de kiezer kan als de coalitie toch mocht uiteenvallen. Straks moet ze zich bezighou- den met de invulling van de zesde staatsher- vorming, die ze mee tot stand heeft gebracht in de vorige regering. En er komt een moei- lijk debat over nieuwe bezuinigingen in de lente. Er heerst grote onzekerheid over het leiderschap van de partij, nu Peeters zichzelf vrijwel uitgeschakeld heeft. Kan Beke meer aan dan wat prutswerk? CD&V beschikt niet meer over een reserve aan leidende figuren die achter de schermen opereren, zelfs niet over burgemeesters van grote steden. Er zijn slechts tweederangsfiguren die optreden als hoeders van de geheimen van de partij en de regeringsformatie.
MARK GRAMMENS
Afscheid van Kris Peeters
Toen het middagnieuws op VRT dezer dagen begon met een uitvoerige uiteenzet- ting over ‘pestgedrag’, dachten we een seconde lang dat het zou gaan over de pes- terijen die de CD&V, en speciaal haar vice-premier Kris Peeters, tegenover de N-VA beging. Maar neen, zoveel ernst vanwege de VRT was ons niet gegund. Hoewel, het had gekund, want de speldenprikken zijn bijna dagelijks nieuws. Zelden hebben we het meegemaakt dat zoiets zich voordeed tussen regeringspartijen.
Waar eindigt het?
De kogel is door de kerk. We kondigden al aan dat N-VA’ers Hendrik Vuye en Yoleen van Camp zich tot de Kamervoorzitter hadden gewend om voortaan foie gras van de menu’s in de parlementaire restaurants te laten halen.
Dat is gelukt. Het is verordend vanuit Kamer en Senaat. Meer nog: voortaan moet er dage- lijks een vegetarisch alternatief te krijgen zijn in de restaurants.
Op een nieuwjaarsreceptie in haar regio had Yoleen al gezorgd voor vegetarische hap- jes. Ze lijkt wel heel fanatiek in dat soort din- gen. Vraag is wat de volgende stap gaat zijn.
Halal-voeding? Koosjere menu’s? Veganisti- sche schotels? Of alleen nog bepaalde gras- soorten? Wie er helemaal niet mee kon lachen, was MR-Kamerlid Denis Ducarme, die zich ostentatief liet fotograferen terwijl hij foie gras aan het eten was. Zelfs de groenen stonden erbij en keken ernaar. Zover waren zelfs zij nooit durven gaan.
Pets tegen de oren
Donderdag kwamen de linkse oppositiepar- tijen jeremiëren over de verdeeldheid in de regering over de para’s in de straten, de ver- mogenswinstbelastingen, de indexsprong en noem maar op. Kristof “Chaplin” Calvo deed dat met zijn aangeboren acteertalent, in zijn geheel eigen theatrale stijl, terwijl platte mus Karin Temmerman van de Vlaamse sossen als een kleuterleidster de regering stond te vermanen.
Premier Michel was het echt beu en hij schoot – uitzonderlijk – uit zijn krammen. Hij stelde dat de sp.a’ers beter een toontje lager zouden zingen wanneer zij over eenheid en eensgezindheid spreken, waarbij hij de voor- gelegde bal los in open doel trapte, door te verwijzen naar de socialistische paleisrevolu- tie in Antwerpen. Ja, zo’n pets tegen de oren, die men had kunnen zien aankomen, moet pijn doen… Karintje zat er maar beteuterd bij.
Ja, maar: of ja, of neen
De meerderheidspartijen N-VA, MR, CD&V en Open Vld brachten donderdag hun resolu- tie ter sprake en ter stemming in de plenaire vergadering, met als doel ‘een politiek proces, inclusief onderhandelingen tussen Israël en Palestina, te herlanceren of te steunen’, wat moet leiden tot de erkenning van de Pales- tijnse staat. Maar zij beseffen dat dàt net iets moeilijker ligt. Daarom laten zij het tijdstip van de erkenning van de Palestijnse staat afhan- gen van de evolutie van vredesonderhande- lingen.
Ooit misschien eens, dus. N-VA is daar bij monde van Peter de Roover zeer gelukkig mee, want eindelijk komt de zelfstandige Palestijnse staat in beeld, het oude droombeeld van de volksnationalisten. Maar een ondubbelzinnige erkenning komt er nog lang niet. De linkse oppositie vond de resolutie niet verregaand genoeg en wilde graag de onvoorwaardelijke erkenning van de Palestijnse staat gestemd zien. Filip Dewinter vond dat vreemd, want als het over onafhankelijkheid gaat van staten of regio’s in Europa, zoals Vlaanderen, Schotland en Catalonië, dan kijken zij de andere kant op.
Daarnaast etaleerde hij nog eens zijn besla- genheid in de Midden-Oosten-problematiek en vond hij de resolutie bijzonder wazig en aan zoveel voorwaarden gekoppeld dat ze eigen-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
11 februari 2015
4
lijk gebakken lucht is. Zijn partij is voorstander van een Palestijnse staat, maar vindt dat dat nooit tot doel mag hebben om Israël te vernie- tigen en van de kaart te vegen. De hamvraag is volgens hem: willen de Palestijnen, deel van de moslimwereld, überhaupt wel een Israëli- sche staat? Hij is ervan overtuigd dat zolang de PLO, Hamas, Fatah en co Israël willen ver- nietigen, er niks van zal komen. Een oplos- sing voor de Palestijnen zal altijd mét en nooit tégen Israël tot stand moeten komen. De reso- lutie is dan ook naïef en politiek waardeloos, stelde Dewinter. Het VB onthield zich dan ook omwille van die gemiste kans.
Korte liefde
In de commissie Bedrijfsleven stelde Jan Penris (VB) een vraag aan minister Peeters over de massale import van Chinese en Taiwa- nese inox op onze markten aan dumpingprij- zen, wat een negatieve invloed heeft op onze economie en tewerkstelling. Hij werd daarin erg collegiaal gevolgd door Werner Janssen van N-VA, Eric Massin van de PS en Benoit Fri- art van de MR, die zijn inleidende uitleg vol- ledig ondersteunden om dan met hun speci- fieke vragen te komen.
De eensgezindheid kon niet op, want plots zei Friart, al zwanzend: “Dès l’abord, je me réjouis que notre collègue du Vlaams Belang se soucie de l’emploi en Wallonie; c’est impor- tant et je l’en remercie.” Astemblieft! Waarop gevatte Jan meteen én in het Frans repli- ceerde: “Je suis devenu parlementaire belge.
Hélas!” Waarop Friart terug: “Sur ce point, nous ne partageons pas votre souci.”
De liefde was snel over. Misschien had Jan eerst moeten bekendmaken dat hij als Bel- gisch parlementslid opnieuw zijn Franse stu- dentennaam hanteert: Jean Penris du Bois du Peuple…
Moeilijke kwestie
Peter Dedecker van N-VA stelde in de com- missie Bedrijfsleven dat als onze kleine en middelgrote bedrijven willen deelnemen aan opdrachten van buitenlandse bedrijven of overheden, en dat zij dikwijls bepaalde attes- ten nodig hebben die de rechtstoestand en enkele feitelijke gegevens bevestigen. De meeste van die attesten kan men vinden op het portaal van de Kruispuntbank van Onder- nemingen, maar dit kan niet altijd, of zelfs meestal niet, in het Engels.
Hij vroeg aan de minister een aantal van die attesten beschikbaar te maken in het Engels.
Kris Peeters wees hem er echter op dat er in dit land iets bestaat als een taalwetgeving en dat men de zaak al had voorgelegd aan de Vaste Commissie voor Taaltoezicht. Men had dus gevraagd of het voorleggen van attesten in het Engels kan zonder dat deze gevat wor- den door nietigheid. Maar de VCT heeft nog niet geantwoord. Dedecker hoopt dat de VCT groen licht zal geven, omdat hij in deze aange- legenheden ‘zeer pragmatisch’ wil zijn.
Allemaal goed en wel, maar dat soort pragmatisme heeft in België al meermaals geleid tot een verwaterde toepassing – of zelfs niet meer – van de bestuurstaalwetge- ving. Vreemd, zo’n discussie, want het kan ook anders. Men kan een attest in het Nederlands, Frans of Duits door een beëdigd vertaler laten vertalen, op eigen kosten. Zo simpel is dat.
Misschien voortaan even ’t Pallieterke bellen voor een goed advies?!
Links aan de macht
Eerlang wordt die beheersovereenkomst met de Vlaamse overheid vernieuwd. Theore- tisch bestaat de mogelijkheid dat er wat ver- andert. Daar is nogal wat links verzet tegen.
Als de raad van bestuur de omroep zou bestu- ren, doet volgens het pas afgetreden raads- lid Jozef Deleu (sp.a) de politiek zijn intrede, want “de leden van de Raad van Bestuur mogen geen handpoppen worden van de politieke partijen”, en “leden van de Raad van Bestuur zouden in de eerste plaats het belang van de openbare omroep moeten beharti- gen” (De Standaard, 24 januari). Dat is code- taal om te zeggen dat de situatie bij de VRT, waarbij sp.a, Groen en PvdA op hun wen- ken bediend worden, kan worden besten- digd. Partijpolitiek hoort inderdaad niet thuis op het scherm en voor de microfoon, waar die vandaag nauwelijks vermomd aanwe- zig is. maar partijpolitiek hoort wel degelijk thuis in een nu onmachtige raad van bestuur.
Alleen een echte bestuursraad kan doordruk- ken dat naar objectiviteit in plaats van naar pseudolinkse dada’s gestreefd wordt. De raad van bestuur moet, in tegenstelling tot de prietpraat van Deleu, niet de belangen van de omroep dienen, wel die van de aan- deelhouders, dat wil zeggen de zes miljoen Vlamingen die de instelling financieren. De bestuursraad is door een democratisch ver- kozen instelling - het Vlaams Parlement - aan- geduid om toe te kijken dat alles koosjer ver- loopt. Hij is niet verkozen om kritiekloos te knikken voor de eisen van de instelling en van haar legioen personeelsleden, maar om de wensen en de regelgeving van het demo- cratisch verkozen parlement in te willigen.
Raadsleden hebben jammer genoeg altijd de neiging zich meer met een instelling te ver- eenzelvigen dan met hun echte opdracht- gevers - de Vlaamse belastingbetalers. Dat is niet speciaal des VeeErTees, want ook in andere culturele instellingen bestaat de nei- ging om de eigen instelling te verdedigen en de beslissingen van een democratische rege- ring te saboteren. Raadsleden maken zich graag sympathiek bij hun geestesgenoten die zich in de kaas konden murwen.
Anoniem rekruteren via examens
De nieuwe bestuursraad van de VRT doet voorlopig niet wat de naam zegt: bestu- ren. Dat mag ie niet, door toedoen van een nul als Eric van Rompuy, gevolgd door een naïeve Geert Bourgeois, en ten slotte door een haai als Ingrid Lieten, die gelukzalig toe- zag hoe haar ideologie uit alle omroeppo- riën tevoorschijn komt. U moet op de website van de omroep maar eens het pakket taken van de bestuursraad lezen. “Het maken van strategische keuzes” is de gebakken lucht die voortdurend terugkomt. Maar volgens de beheersovereenkomst mag de bestuurs- raad niet praten over de “tactische” keuzes, d.w.z. de keuze van de programmamakers en de inhoud en de aard van de programma’s.
Feitelijk is het nog erger. De bestuursraad oefent de bevoegdheid om van de VRT een echte openbare omroep te maken niet uit.
De bestuursraad kan de voorwaarden voor aanwerving bepalen, maar laat dat over aan de VRT-bonzen. Nochtans is de enige oplos- sing voor objectieve programma’s een fat- soenlijke rekrutering. Dat kan alleen maar via anonieme examens waaraan iedereen met het vereiste diploma mag deelnemen.
Dat kan niet met de huidige “assessments”
waardoor men via bijvoorbeeld Facebookpro- fielen kandidaten die Vlaamsgezind of katho- liek zijn, of die een akkefietje met racistische mohammedanen hadden, op voorhand kan uitsluiten. Nu kunnen alleen een paar dui- zend kennissen en kennissen van kennis- sen solliciteren. Alle andere Vlamingen kun- nen de pot op. Volgens goede N-VA-traditie zal de partij zich waarschijnlijk beperken, en een zwakke figuur als topbaasje Leo Helle- mans bij zijn pensioen vervangen door een
“flamingant van het laatste uur”. Dat is op zich geen slechte zaak, op voorwaarde dat ie tezamen met de rechtse meerderheid van de bestuursraad de drogredenen van links
verwerpt. “Examens kosten teveel en duren te lang.” Wel, dan kost het maar veel. Een gedelegeerd bestuurder en zijn hele direc- tiecomité en managersstaf maken geen pro- gramma’s. Aan de basis wordt beslist wat er in een programma of een journaal verteld wordt. Alleen examens zijn een waarborg dat mensen zonder onderscheid en met diverse ideeën een kans krijgen - een bijzonder soci- ale maatregel -, zodat het huidige overwicht van 80 procent nep-linksen geleidelijk tot fat- soenlijke proporties herleid wordt.
Politisering was kleiner in de oude VRT
Ik zeg het nogmaals: de oude VRT was min- der gepolitiseerd dan de huidige. Het kwaad zat vroeger bij ambitieuze producers en jour- nalisten. Wij moesten (een beetje) knikken om bevorderd te worden, maar we hadden een vlakke loopbaan (tot dienstchef) als we weigerden. De meesten onder ons (onder wie uw dienaar) vertikten het om te buigen, waren tevreden met die loopbaan en deden ons ding. De strebers klommen op in de hië- rarchie, maar ze wisten wat de prijs was: min- achting; voortdurende guerrilla met de pro- grammamakers als het baasje de belangen van een politieke broodheer wou dienen en een gebrek aan het enige gezag dat er toe doet: moreel gezag. De gevolgen waren er soms naar. Juist omdat de politiek bevorder- den niets te vertellen hadden, werd er duch- tig geprofiteerd van die gezagszwakte. De oude VRT was inderdaad een anarchie. Velen trokken zich weinig of niets aan van kijkers en luisteraars en maakten programma’s voor hun vrienden van de Groote Witte Arend in de Reyndersstraat in Antwerpen. De verdienste van zwansbaron De Graeve en warhoofd Van Roe bestond erin dat ze de onnozele politici op de mouw spelden dat de omroep te wei- nig geld had (gevolg: begroting maal vier), maar ze hamerden er ook op dat de program- ma’s er waren voor de kijkers en niet voor de programmamakers. Dat daarbij geleide- lijk alle coherentie in het beleid sneuvelde, en dat niemand bij de nieuwe VRT nog weet wie verantwoordelijk is voor wat of wie, nam men erbij. Een mooi voorbeeld is de huidige her- structurering van de nieuwsdienst. Na negen- tien jaar experimenteren komt er een “Direc- tie informatie”, want dat is “efficiënter en een besparing”. De sp.a-schandknaap (dixit Koen Meulenaere) Luc Rademakers mag wel die directie leiden.
Wel, wel. Daarmee zijn we exact terug bij de vroegere bestuursdirectie Informatie van Karel Hemmerechts en later Mark Gevaert, die ook alle informatie coördineerden en con- troleerden. Maar zolang er niets aan de rekru- teringszijde van de journalisten gebeurt, zal kabinetschef Overmeer van minister Muyters nog veel mogen protesteren tegen manipula- tie. Veranderen zal er niets.
De bestuursraad blijft voorlopig een zwakke “Raad van Toezicht”; een passender naam. Het Vlaams Parlement heeft alleen wat zwakke “Toezichters” aangeduid, die zich mogen bezighouden met passionele discus- sies over niets. Voorzitter Van den Brande heeft al een inkijk gegeven in de belang- rijke onderwerpen waarover zijn bestuurs- raad oeverloos mag kletsen zonder dat er iets op de werkvloer verandert. Volgens de Bon- heidenaar (de adresvervalser die een nep- adres in de stad regelde toen hij burgemees- ter van Mechelen wilde worden) moet de VRT
“maatschappelijke ontwikkelingen bevorde- ren” en “trendsetter worden”. Ander staaltje van gebakken lucht uit zijn mond: “Informatie is een basisrecht als gas en water.” Precies of er bestaan in Vlaanderen buiten de VRT geen kranten, commerciële tv-stations of internet.
Waar ergens in Vlaanderen wordt dat gas en die elektriciteit geleverd door een vennoot- schap van publiek recht die voor het groot- ste deel met belastinggeld werkt? Benieuwd of de nieuwe mediaminister, Gatz, van de
“Raad van Toezicht” een “Raad van Bestuur”
wil maken. Ik vrees van niet en ik betwijfel of de N-VA de politieke wil en het politieke ver- stand heeft om dat te eisen.
Jan neckers
Bestuurders mogen niet besturen bij de VRT
De nieuwe “bestuurders” bij de VRT zijn aangeduid door het Vlaams Parlement. Zij mogen op de elfde verdieping van blok L vergaderen en ze mogen leuteren, op voor- waarde dat ze met geen woord over de essentie (de radio- en tv-programma’s) rep- pen, want dat is verboden volgens de beheersovereenkomst.
TOOGPRAAT
Actueel 11 februari 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Sociale woningen
Zoals met veel dingen in dit land van melk en honing, zogenaamd een sociaal paradijs, loopt ook betreffende de sociale huisvesting één en ander spaak. Björn Anseeuw (N-VA) stipte de voorgenomen maatregelen van Homans aan.
Kernpunt is de invoering van tijdelijke huur- contracten in plaats van levenslange, wat de doorstroming moet verbeteren en scheefgroei- ingen (zoals mensen met hoge inkomens die in sociale woningen blijven hangen) tegen- gaan. Joris Vandenbroucke (sp.a) kwam met cijfers schermen en vertolkte het standpunt van de linkerzijde dat ongebreideld sociale woningen moeten worden bijgebouwd. De opmerking van Anke van dermeersch (VB) dat zowat een vierde van de sociale woningen door allochtonen wordt bevolkt, werd door minister Homans niet in haar repliek “mee- genomen”.
Schattig poesje
Tom van Grieken (VB) sloeg op de spijker van de (niet-)benoemingsvaudeville van pseu- doburgemeester Damien Thiéry van de lieflijke Randgemeente Linkebeek (tot nader order in Vlaams-Brabant, maar waar men zich als Vla- ming soms een vreemde snuiter voelt). Vol- gens Homans zijn er geen nieuwe feiten en wordt Thiéry nooit of jamais burgemeester.
Ze heeft het volste vertrouwen in de gemeen- teraad die met een nieuwe kandidaat moet komen (maar daar helaas nog “geen tijd” voor heeft gevonden). Van Grieken heeft daar iets minder vertrouwen in. Kennelijk bijzonder geïnspireerd, zei hij dat Homans zich ‘s mor- gens voor de spiegel misschien een Vlaamse leeuwin waant, maar dat ze voor de Fransta- ligen in de Rand meer een “schattig poesje”
is. Dan toch een poesje om niet zonder hand- schoenen aan te pakken, volgens ons.
Radicalisering
Een ander “schattig poesje”, met een diep- rode vacht, Yasmine Kherbache (sp.a) kwam pleiten voor meer geldmiddelen om de gemeentebesturen te ondersteunen in hun strijd tegen “radicaliserende jongeren” en Syri- estrijders. Minister Homans ziet meer heil in het verschuiven dan het verhogen van midde- len. Nadia Sminate (N-VA) trad vanzelfspre- kend de minister bij. Sminate gelooft in con- creet terreinwerk. Ward Kennes (CD&V) lichtte een tipje van de sluier op over wat we ons bij sommige initiatieven moeten voorstellen – we vatten het voor u samen: steunpunten, vzw’s en studiedagen. Overigens, volgende week begint de commissie radicalisering, na een reeks (deels achter gesloten deuren gehouden) hoorzittingen, aan het échte werk.
Er komen nog heel, heel veel vermoeiende ideeën op ons af. Hoe dan ook, we mogen niet zeggen dat het Vlaams Parlement niet met de problematiek bezig is.
De Lijn, drift en delirium
Er zijn natuurlijk nog wereldproblemen: De Lijn, bijvoorbeeld, het “alfa en omega” van het Vlaamse beleid. Karin Brouwers (CD&V) stak van wal met een vraag over de basisbe- reikbaarheid. Daarmee maakte ze de socia- listen, minnaars van het busvervoer, wakker.
Met om te beginnen Joris Vandenbroucke, die nog maar eens de besparingen hekelde en nog maar eens een desolaat, busloos Vlaams land- schap ziet opdoemen. De uitleg van minister Weyts werd gehinderd door de oprispingen van Ingrid – “Dé Lijn” – Lieten (sp.a), wat dan weer de – hem zo eigen – drift van voorzitter Peu- mans opwekte (als groot nieuwsfeit opgepikt door de confraters van de VRT).
Vandenbroucke ging in zijn delirium nog wat verder en had het over treinen die fede- raal worden afgeschaft en moeten worden ver- vangen door bussen die op hun beurt Vlaams worden afgeschaft die dan weer moeten wor- den vervangen door busjes van OCMW’s die ook... worden afgeschaft. Daarop werd Van- denbroucke nog eens lekker afgekat en in het gezicht gekrabd (om in die beeldspraak te blijven) door Annick de Ridder (N-VA), die hem met het failliet van jarenlang socialistisch beleid confronteerde. Met De Lijn wordt het in ieder geval nooit vervelend.
Teksten over Albert Frère beginnen vaak met het verhaal dat hij is begonnen als een- voudige winkelier in ijzerwaren. Niet voor niets heet één van de boeken over hem ‘Le fils du marchard de clous’, de zoon van een han- delaar in nagels. Het klinkt wat neerbuigend en het klopt ook niet helemaal. Zijn vader, Oscar Frère-Bourgeois, baatte in het geboor- tedorp van Albert, Fontaine-l’Evêque, een win- kel uit waar hij ook kettingen en smeedwerk verkocht. Oscar kocht het staal bij één van de vele staalbedrijven in de regio en hij liet het verwerken door een tiental loonwerkers. De Waalse staalsector was in die tijd nog versnip- perd over tal van industriële families. Frère ver- diende zijn brood met de handel. En de zaken liepen lekker.
Vader is al veertien jaar dood, wanneer Albert op zijn 18de in de zaak stapt. Hij heeft een humanioradiploma Latijn-wiskunde op zak. Hij heeft bewezen een begenadigd stu- dent te zijn. En hij zal hetzelfde bewijzen als zakenman. “De enige universiteit waar ik naar- toe ben gegaan, is die van het gezond ver- stand, het nadenken en de flair,” zei hij in één van zijn zeldzame interviews. Hij zal nooit graag in de kijker lopen. Veel zullen we nooit van hem weten. Intimi verklappen dat hij best aimabel en grappig kan zijn. Van medewer- kers weten we dat hij enorm hoge eisen stelt, geweldige driftbuien kan hebben, maar tege- lijk heel gul kan zijn wanneer hij erg tevreden is over de geleverde prestaties.
Van handelaar tot fabrikant
De jonge Albert is ambitieus en hij wil meer dan een ijzerwarenwinkel. Tot grote vreugde van de lokale staalbaronnen, begint hij hun producten te exporteren naar Zuid-Amerika, nadien Noord-Amerika. In 1950 lacht de toe- komst hem toe. De oorlog in Korea zorgt voor een explosie van de wereldprijzen van staal.
Het geld rolt binnen. De firma Frère-Bour- geois krijgt vleugels. Om zeker te blijven van zijn handel, moet hij verzekerd zijn van de bevoorrading. Waarom niet zelf staalprodu- cent worden? Hij is nog maar 28 jaar wanneer hij zijn stoute schoenen aantrekt en naar de Luxemburgse staalreus Arbed trekt met een overnamebod op de Laminoir du Ruau, een fabriek van Arbed.
Na die deal zal hij handig gebruik maken van de versnippering van de lokale staalindu- strie om kleine fabrieken te kopen. Hij wordt stilaan een begrip en komt zo in het vizier van de Franse bank Paribas, die via haar dochter Cobepa belangen heeft in de Waalse staal- industrie. Een nauwe samenwerking met Frère zou geen kwaad kunnen, denken ze bij Cobepa. Zo zal Frère, dankzij Paribas, in 1968 de patroon worden van Hainaut-Sambre, na Cockerill de grootste staalgroep van het land.
Het minste wat van Frère kan gezegd wor-
den, is dat hij een hele fijne neus heeft. In 1975 breekt de grote staalcrisis uit, maar Frère, die het had zien aankomen, heeft al een deel van zijn fabrieken verkocht. Met Hainaut-Sam- bre blijft hij wel zitten, maar geen nood. In 1978 komt er het Staalplan, van de toenma- lige (socialistische) minister van Economische Zaken Willy Claes. Het plan moet de sector redden en zal de staat handenvol geld kos- ten. Het brengt geen soelaas. Door toedoen van PS-boegbeeld André Cools zal Hainaut- Sambre fuseren met Cockerill tot het nieuwe Cockerill-Sambre.
De winst voor mij, het verlies voor de staat Frère heeft niet alleen flair, hij is ook een sluwe vos. Nog voor de fusie zondert hij de handelsactiviteiten af van de productie van Cockerill-Sambre. Hij verleent zichzelf voor een periode van dertig jaar het wereldwijde monopolie toe voor het verhandelen van de staalproducten van Cockerill-Sambre. De situ- atie is even absurd als aberrant. Terwijl de staalreus, ondanks de enorme overheids- steun, met verlies blijft produceren, kan Frère op de verkoop van het staal vrolijk tonnen geld verdienen. Cockerill-Sambre blijft flirten met het faillissement.
In 1983 wordt de Fransman Jean Gandois door de regering aangesteld om te redden wat er te redden valt. Daarover zal Gandois later het boek ‘Operatie Staal’ (Lannoo) schrijven.
Veel schrijft hij niet over Frère, wel over de moeizame onderhandelingen over de terug- koop van de handelsactiviteiten. “De eigen- domsoverdracht werd getekend op 17 okto- ber 1983”, schrijft Gandois. “Cockerill-Sambre beschikte eindelijk over het instrument dat ze lang vreselijk had moeten ontberen. Ze had weer vaste greep op de commercialisering van haar eigen producten, ze kon weer instaan voor haar eigen strategie en toekomst.”
Anders gezegd: dat Cockerill-Sambre in het moeras zakte en dat de overheid geld bleef pompen in het bodemloze vat, was te danken aan Frère. Een mens zou denken dat hij enige schroom zou tonen bij de verkoop, maar niets van dat. Frère strijkt liefst 47 miljoen euro op voor de verkoop van de handelsactiviteiten.
Frère woont inmiddels in Gerpinnes, in de streek van Charleroi, in een riant landgoed, omzoomd met uitgestrekte gazons en aan een bos van 300 ha. Hij heeft trouwens een andere bezigheid: de haute finance, de wereld van het grote geld en van de aandelenbeur- zen. Hij heeft zich al ingekocht bij de Franse bank Paribas en bij Cobepa. Hij heeft met zijn Canadese zakenpartner Paul Desmarais ook de controle verworven over de holding Groep Brussel Lambert (GBL). Die bezit onder meer aandelen van de Generale Maatschappij van België, de holding die zowat duizend bedrij- ven in ons land controleert en onder meer het koningshuis als aandeelhouder heeft.
Met dank aan Carlo
De flamboyante Italiaanse industrieel Carlo de Benedetti kondigt in 1988 aan dat hij een openbaar bod uitbrengt op de aandelen van de Generale. Er gaat een siddering door de Belgische salons. Maar voor Frère worden het fijne dagen. Wanneer de Franse groep Suez begint op te bieden tegen De Benedetti, wordt Frère slapend rijker. Hij verkoopt zijn aande- len aan Suez. De deal is onderdeel van een rui- mer akkoord, waarbij Suez en GBL onderling belangen zullen ruilen. In de bedrijven waar de ene partij al het sterkst is, mag die de aan- delen van de andere partij overnemen. Op die wijze zal de Belgische energiesector (in Trac- tebel) in handen komen van Suez (nu GDF Suez). In ruil krijgt Frère de aandelen van de Belgische petroleumgroep Petrofina. Die zal hij later laten fuseren met de Franse groepen Elf Aquitaine en Total.
Hoe hij het doet? Het imperium van Frère is gekenmerkt door een perfecte cascades- tructuur. Het is een beetje zoals met Russi- sche poppetjes. De buitenste pop is een hol- ding. Binnenin andere poppetjes, of andere holdings, die elk eigenaar zijn van een rist bedrijven. Zo kan Frère met een soms erg klein aandeel in een holding, toch de con- trole verwerven over een hele reeks bedrijven.
Die poppetjes heten Frère-Bourgeois, Pargesa Holding, Nationale Portefeuillemaatschappij, GDF Suez en uiteraard GBL.
Veel van de bedrijven die hij direct of indi- rect controleert, zijn genoteerd op de beurs van Parijs. Frère wordt wel vaker de koning van de CAC40 genoemd, de beursindex van Parijs.
De man die een deel van de Belgische kroon- juwelen aan Frankrijk verkocht, werd in 1994 door koning Albert II tot baron verheven. De Franse president Sarkozy sloeg hem in 2008 tot de Grande Croix de La Légion d’Honneur, de grootste onderscheiding denkbaar bij onze zuiderburen. Volgens het zakenblad Forbes bouwde Frère een vermogen op van 4 miljard dollar , omgerekend 3,49 miljard euro. Frère is met voorsprong de rijkste Belg. Eigenlijk is hij ook de machtigste. Frère is bezeten van wijn.
Hij controleert samen met zijn vriend Bernard Arnault van de luxegroep LVMH de kasteel- wijn Cheval Blanc, een absolute topwijn. Die kan hij nu nuttigen in één van zijn zeven stul- pen, of aan de bar van de golfclub van Knokke waar hij nu en dan een balletje kan kloppen.
Nog een leuke uitsmijter, uit een boek van een paar jaar geleden over het beleid van toenmalig minister van Financiën Didier Reynders. Marco van Hees beschrijft in ‘Didier Reynders, l’Homme Qui Parle à l’Oreille des Riches’ (Reynders, die in de oren fluistert van de rijken) hoe onder deze liberaal de belastin- gen voor de rijksten almaar lager gingen. Hij geeft onder meer de Nationale Portefeuille- maatschappij van Frère als voorbeeld. Het gaat weliswaar al over 2005, maar toch. De NMP boekte dat jaar een winst van 1,48 miljard euro en betaalde daarop welgeteld 2.880,87 euro belastingen. Van Hees: “Berekend aan een nettoloon van 1.170 euro zou de poets- vrouw van NMP hetzelfde jaar 3.000 euro belastingen hebben betaald.”
RVW
Albert Frère, de Waal die een imperium kon uitbouwen op de rug van de staat, stopt ermee
“Ik ga nooit met pensioen.” Dat zei Albert baron Frère - met een geschat vermogen van 3,5 miljard euro de allerrijkste Belg – in de zeldzame interviews die hij ooit heeft gegeven telkens weer. Maar zie, nu heeft hij, op de gezegende leeftijd van 89 jaar, beslist dat hij de fakkel doorgeeft aan het hoofd van zijn holding GBL. Hij houdt als belangrijke aandeelhouder natuurlijk een oogje in het zeil, maar zich dagelijks moeien zal hij niet meer doen. Hij kan nu in alle rust bij een glas wijn uit zijn wijngaard, Che- val Blanc, tevreden terugblikken op de manier hoe hij een imperium kon uitbouwen.
Onder meer op kap van de overheid, dus van ons.
ExIt BrIAn WILLIAMs
Exit wie? Brian Williams is al jaren één van de bekendste nieuwslezers van de VS, voor de teeveezender NBC.
Wat heeft die man mispeuterd? Hij beweert al jaren dat hij destijds in Irak tijdens een reportage in een helikopter zat die door een raket neergeschoten werd. Blijkt, nadat enkele Irak-veteranen eens goed uit de biecht klapten, dat daar niets van klopt. Dus verdwijnt Brian Williams voor een tijdje van het NBC-scherm.
Een sterjournalist die wat fantaseert in zijn berichtgeving? Dat deed ons spontaan denken aan VRT-coryfee Robin Ramaekers (ondertus- sen overgestapt naar VTM). Enkele jaren gele- den ensceneerde die een schietincident, om zijn reportage vanuit Haïti wat extra cachet te geven - de kogels floten hem om de oren -, maar in realiteit had hij met de geluidsband geknoeid en er wat knallen bij gefantaseerd.
De Amerikanen hebben nu hun eigen Robin Ramaekers, in de persoon van Brian Williams.
