€ 1,95
70
stejaargang • nummer 14 • woensdag 2 april 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De lessen van Wilders en Le Pen
Deze week Lees blz. 3
De PS-greep
op de Nationale Bank 2
Briefje aan
Marc Descheemaecker 3
Roddels uit de Wetstraat 4
Geen angst
voor de Parti Populaire 7
Ja voor Vlaanderen 5
Rechtse Afrikaners op de dool 8
De Morgen staat voor aap 10
De lange weg naar zelfbeschikking
Mark Grammens
Mooi weer en veel volk in Brussel, vorige zondag, al was het eerste meer waard dan het tweede. Het is hier niet de plek om de voorspelbare tegenwerking van de Brusselse PS nog eens uit de doeken te doen. Een hond met een hoed op mag in Brussel komen manifesteren, geen pro- bleem, maar nationalisten? Daar wil men wel eens een plaagstok voor steken.
We leven in een tijd waar de nieuwscon- sumenten hapjes verkiezen boven een volle maaltijd. Wat op de nieuwssites verschijnt, wordt al na een paar uur genadeloos weg- gedrukt door nieuw leesvoer. Een bericht over de betoging verdween al snel uit beeld.
Geen lezer van dit blad wellicht zonder res- pect voor de moed waarmee een harde kern van Vlaams-radicalen het beste maakte van een door de PS getreiterd initiatief. Maar na zondag mogen vragen worden gesteld over het rendement van de actiemiddelen die men best hanteert.
Driekleur
Van Halle over Gent tot Vilvoorde en Linkebeek, voor alle grote betogingen van de jongste tien jaar kwamen enkele duizenden Vlamingen op straat. Maar de media zijn gena- deloos: een manifestatie waar geen inciden- ten zijn, heeft nauwelijks nieuwswaarde. Ter- wijl de betoging hooguit een paar minuten in beeld kwam, slaagden een handvol belgi- cisten erin met hun driekleur minstens even lang in beeld te komen in de live-uitzending van Gent-Wevelgem. Je kunt dat betreuren. Je kunt er ook over nadenken. Dat prikacties met
voldoende pit en spirit bedacht en uitgevoerd minstens evenveel media-aandacht krijgen, weten ze bij TAK ook wel.
Niet zo heel lang geleden manifesteerden op hun nationale feestdag een miljoen Cata- lanen voor hun zaak. Dat is van een andere orde. Maar ook daar is de tegenstand sterk.
Het Catalaans Parlement nam in januari 2013 een onafhankelijkheidsreferendum aan, dat er zou komen op 9 november dit jaar, maar het Spaanse grondwettelijk hof vernietigde onlangs die verklaring. “We gaan onze wegen- kaart niet aanpassen. We blijven de weg naar soevereiniteit bewandelen. Op dat pad zullen we hindernissen tegenkomen. Maar we zullen een manier vinden om die te omzeilen en ze te overwinnen”, zei Artur Mas de dag nadien. Op 8 april wil hij het Spaans Parlement vragen de Catalaanse regering de bevoegdheid te geven een referendum te organiseren. “De kans dat de parlementsleden op zijn verzoek ingaan, is nihil”, schreef De Tijd vorige week, want in het Spaans Parlement heeft de conservatieve PP een volstrekte meerderheid. Wordt onge- twijfeld vervolgd.
De Schotten willen al op 18 september hun referendum over onafhankelijkheid organi- seren. Naarmate de datum nadert, wordt de tegenstand vanuit Londen, maar vooral vanuit Europa, erg groot. Volgens Commissievoorzit- ter José Manuel Barosso zou Spanje kunnen dwarsliggen als een onafhankelijk Schotland lid wil worden van de EU. De Schotse premier Alex Salmond (SNP) reageerde geïrriteerd op de aanvallen op de pijlers van zijn pro- ject. Salmond voorspelde dat ‘Project Fear’, zoals hij de Britse campagne noemde, een
averechts effect zal hebben op de Schotten.
Enkele maanden geleden sprak Salmond op een manifestatie in Edinburgh voor 20.000 toehoorders volgens de organisatoren, 8.000 volgens de politie. Toch zal Salmond nog veel overtuigingskracht nodig hebben om de Schotten in de pas te krijgen. Wordt ongetwij- feld vervolgd.
Kiezer en betoger
In Vlaanderen is geen sprake van een referendum. Hier verloopt de “campagne” de facto via verkiezingen, maar vooral ook via val- len en opstaan. Leuvense politicologen becij- ferden in diverse onderzoeken dat het aantal voorstanders van onafhankelijkheid hier heel lang schommelde rond 10 tot 12 procent, en de jongste jaren toenam tot ongeveer 20 pro- cent. Een fraai resultaat, maar er is nog werk aan de winkel.
Belangrijker dan dat gegeven is de vast- stelling dat het jongste decennium veertig en meer procent van de Vlamingen gezwind stemde voor partijen die van Vlaamse onaf- hankelijkheid hun einddoel hebben gemaakt.
Dat dit streven voor een heel pak kiezers van VB en N-VA niet de eerste motivatie was om voor die partijen te stemmen, doet niets ter zake. Ze zorgden voor toenemende macht van de V-partijen. En die macht telt. Wordt ver- volgd.
Houden zo
In Brussel werd betoogd voor “het recht op zelfbeschikking voor volkeren”. Een omschrij- ving die zachter klinkt dan “voor onafhanke- lijkheid”. Hebben de Catalanen het niet vooral over “soevereiniteit”? VTM en VRT spraken
van “separatisten”, maar ook van “regionalis- ten”. Volgens Jan Jambon (N-VA) ging het ook om “confederalisten”. Een beetje sneu op een betoging van nationalisten, maar ongetwijfeld zullen de organisatoren blij zijn geweest dat naast prominenten en militanten van Vlaams Belang ook parlementsleden en sympathisan- ten van de N-VA aanwezig waren. Houden zo!
Autonomie is wat de betogende Vlamingen willen. Autonomie is wat de manifestanten uit andere regio’s van Europa willen. En ieder geeft daar zijn invulling aan, inzake snelheid en einddoel, maar ook inzake sociaalecono- mische thema’s. Schotten en Catalanen stel- len zich zonder enige twijfel linkser op dan de meeste Vlaams-nationalisten dat plegen te doen. Toch liepen ze hand aan hand, vlag aan vlag. Houden zo!
De N-VA’ers hebben nog veel werk om hun achterban te overtuigen van de doelstelling geformuleerd in de kop van hun statuten. Ze nemen hun tijd, en het doel ligt nog achter de horizon. Nog een heel eind verder dan de ver- kiezingen van 25 mei. Vlaams Belangers snij- den liever de hoeken eraf, en gaan recht op doel af, maar VB’ers met veel gezond verstand zullen ook wel beseffen dat er tussen droom en daad wel eens praktische bezwaren in de weg staan. Ook voor hen wordt 25 mei een heel belangrijke dag.
In Catalonië slagen partijen van verschil- lende strekking erin toch naar buiten te komen met één gemeenschappelijk doel: indepen- dentzia! Alleen als die eensgezinheid ook in Vlaanderen realiteit wordt, komt misschien onze onafhankelijk in zicht. Even dromen is niet verboden.
Marc Descheemaecker
Ja voor Vlaanderen
De Morgen staat voor aap
De lange weg naar zelfbeschikking
Harde aanpak tegen foorkramers
Actueel
2 april 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De PS-greep op de Nationale Bank
Het gewicht van de PS in de Nationale Bank neemt toe. De socialisten zijn het beu dat de huidige gouverneur, Luc Coene, de Belgische regering steevast de les spelt, ook al gebeurt dat op basis van objectieve cijfers.
Luc Coene, die een blauw etiket heeft, blijft nog een jaar op post.
Wie de komende jaren de Nationale Bank van België (NBB) zal leiden, is bekend. Op 11 maart 2015 wordt Coene opgevolgd door de chris- tendemocraat Jan Smets. Ook de huidige vicegouverneur, Françoise Masai van de PS, blijft nog een jaar in functie. Zij vertrekt in 2015 met pensioen. Dat zorgt voor een stoelendans. De ULB-econoom Mathias Dewatripont, die nu al directeur is bij de Nationale Bank, zou vice- gouverneur worden. Dat is een uiterst belangrijke functie, die straks dus aan een econoom met een PS-etiket wordt toegewezen. De hui- dige functie van Dewatripont moet dan ook worden ingevuld, en de Franstalige socialisten hebben al een mannetje klaarstaan: de rela- tief onbekende PS-cabinettard Vincent Magnée.
Magnée is een echte PS-studax. Hij werkte op verschillende socia- listische kabinetten en hij was tot nu de begrotingsspecialist van het kabinet-Di Rupo. Magnée wordt beschouwd als de begrotingsexpert bij uitstek van de Franstalige socialisten. In de pers wordt Magnée bestempeld als de architect van de saneringsoperatie van de rege- ring-Di Rupo. Al is de term saneringsoperatie een te mooi compliment.
Zoals bekend heeft de regering-Di Rupo vooral gekozen voor extra belastingen, in plaats van beperkingen van de uitgaven.
De komst van Magnée naar de NBB en de promotie van Dewatri- pont kaderen in meer dan een gewone stoelendans. De PS hoopt op die manier haar greep op de instelling te vergroten. Om te beginnen zitten die twee er voor jaren gebeiteld en kunnen ze niet meteen wor- den opzijgeschoven indien de PS niet in een volgende federale rege- ring zou zetelen. Maar die twee socialisten hebben vooral tot taak te proberen aan de Berlaimontlaan een koerswijziging door te voeren.
Onder Luc Coene is de NBB een strenge waakhond van de federale
regering geworden. In zowat elk rapport wordt gewezen op de nood- zaak om de uitgaven te verminderen en de concurrentiekracht van de ondernemingen te versterken. Dat laatste betekent dat aanzienlijke lastenverlagingen voor bedrijven nodig zijn. De gouverneur vraagt ook dat de regering haar begrotingsdoelstellingen rigoureus respec- teert. Dat alles valt ter linkerzijde niet in goede aarde. Al meermaals hebben de vertegenwoordigers van de vakbond in de Regentenraad van de Nationale Bank geweigerd het jaarverslag goed te keuren, net omwille van het pleidooi van Coene voor lagere lasten op arbeid.
De PS wil dat de Nationale Bank meer in de pas van de rege- ring loopt. Ze is nog altijd niet vergeten dat Coene een paar jaar geleden met een studie over de index het taboe rond de automa- tische loonindexering probeerde te doorbreken. Eigenlijk willen de socialisten dat de NBB zoals het Planbureau is: een instelling die rapporten aflevert op maat van een links beleid. Zo kwam het Planbureau vorig jaar met een betwistbare berekening op de prop- pen waaruit zou moeten blijken dat de btw-verlaging op energie een goede zaak is voor onze economie.
De socialisten hebben heimwee naar de tijd van Fons Verplaetse als gouverneur. In de jaren 90 was die ACW’er steevast vol lof voor de regering-Dehaene. De NBB leek wel de spreekbuis van de CVP en in het bijzonder van het ACW. Zegebulletins, daar heeft de Wetstraat nood aan. Niet aan het vermanende vingertje van Elio di Rupo. Daar moeten Dewatripont en Magnée voor zorgen. En dat zal wel lukken, denken ze aan de Keizerslaan. Want van de wat goedige ACW’er Jan Smets als gouverneur valt niet echt veel tegenstand te verwachten.
Interessant detail: Dewatripont en Magnée verdienen per jaar 370.000 euro (plus dienstwagen en pensioenplan). Dat is een pak meer dan de 290.000 euro die de PS eist voor de managers van publieke ondernemingen.
Voor de rode vrienden in de Nationale Bank van België mag men blijkbaar een uitzondering maken.
Angélique VAnderstrAeten
Wraakroepend
De kreet “wraakroepend” was enkele dagen niet uit de lucht, na een overbodige en dus onverstandige uitspraak van Geert Wilders.
Geen detail hebben lezers noch kijkers moe- ten missen van alle daardoor ontstane heisa in Nederland en in België, opgepookt tot een regelrechte hype.
Dat lag anders voor de dubieuze rechter- lijke uitspraak in Brussel om een schadever- goeding van 5.000 euro toe te kennen aan één van de drie gangsters die in 2007 politieagente Kitty van Nieuwenhuysen doodschoten toen ze een homejacking wou verijdelen. Dat trio werd opgepakt, kreeg dertig jaar cel en wordt regel- matig onder apart regime geplaatst om ont- snappingspogingen te voorkomen.
Blijkt dat een bajesklant dat regime bij wet kan aanvechten. Helaas is die al in 2005 gestemde wet bij ontstentenis van een Konink-
Is het merkwaardig of juist niet dat de media in de aanloop naar de moeder van alle verkiezingen soms collectief last (moeten?) hebben van selectief geheugenverlies? Een ja of een neen doet niet ter zake, want het resultaat blijft hetzelfde. Dat stimuleert, zo valt te vrezen, niet bepaald het geloof van Jan Modaal in de alertheid, objectiviteit en betrouwbaarheid van berichtgeving waarmee die media zo graag uitpakken.
lijk Besluit nog altijd niet uitvoerbaar. De poli- tieke boog kan niet altijd gespannen staan. Het gevolg is bekend. Advocaat Marc Uyttendaele verdedigde één van de drie moordenaars op hun proces. Door de onuitvoerbaarheid van genoemde wet eiste en kreeg hij een “scha- devergoeding” voor zijn “cliënt”. De eis werd nog kracht bijgezet door het feit dat de “cli- ent” bij een kort verblijf in de Gentse gevan- genis zijn disciplinaire rapporten in het Neder- lands kreeg, terwijl die brave ziel Franstalig is.
“Een flagrante schending van zijn taalrechten”, voerde Uyttendaele aan.
Waarheid
Hoe wraakroepend zowel de schadeclaim als het kraaien over schending van taalrechten ook zijn, deze keer bleef de heisa in de media uit, laat staan dat er van een hype sprake was.
Een voor de gelegenheid optredend selectief geheugenverlies bracht zelfs mee dat lezers, kijkers en luisteraars verstoken bleven van meer gedetailleerde info over advocaat Marc Uyttendaele. Maar zoals steeds is er dit krantje om, in samenwerking met briefschrijvers aan kranten, de onder opportunistische vergeet- achtigheid lijdende berichtgeving waarheids- getrouw aan te vullen. Het advocatenkantoor van Marc Uyttendaele geniet ruime bekend- heid als min of meer bevoorrecht gepositio- neerd bij het binnenhalen van juridische dos- siers waarbij de Belgische staat betrokken is.
Het is ook bekend dat zijn echtgenote Laurette Onkelinx heet. Het zegt veel over een man die er als wederhelft van een gewezen minister van Justitie geen graten in ziet om een leemte in de wetgeving te misbruiken om er voor een moordenaar - van een jonge vrouw in een overheidsfunctie - financieel voordeel uit te puren op kosten van de belastingbeta- ler. Het is ronduit wraakroepend dat de media die “details” onvermeld en onbesproken laten, terwijl een onwelriekende juridische uitspraak recht kan doen gelden op een ereplaats in de tijdens de voorbije jaren indrukwekkende reeks opgebouwde justitionele blunders. De waarheid wil dat de Brusselse rechtbank een gans ander vonnis had kunnen en moeten vel- len.
Voedingsbodem
Is een “financiële schadevergoeding” voor een allochtone moordenaar van een politie- agente top om de voedingsbodem van de denkpiste “omgekeerd racisme” te stimuleren, de neiging van de media om de identiteit van allochtone criminelen onder algemene noe- mers te blijven verschuilen, is dat ook. En wat te denken over de uitlatingen van de Franse columnist Eric Brunet aan het adres van de Vlamingen? Hij noemt Vlamingen bruten die zijn Waalse broeders onderdrukken en ze die- nen ter orde geroepen door het Franse leger
“dat de Schelde moet oversteken om vier mil- joen Franse broeders van onder het Vlaamse juk te halen en Wallonië te annexeren naar het voorbeeld van Poetin met de Krim”. Of Brunet al dan niet een slag van een molenwiek heeft gekregen, doet er als mogelijk excuus niet toe.
Omgekeerd racisme komt dus niet noodza- kelijk uit allochtone monden, al kennen de
“jongeren” er wat van wanneer in grootsteden vrouwen of holebi’s hun pad kruisen.
Hopelijk nemen lezers uit het Gentse het me niet al te kwalijk dat ik mijn woordkeuze nog niet aangepast heb aan het officieel van kracht zijnde alternatief voor het door het Gentse stadsbestuur geschrapte woord allochtoon,
“persoon met migratieachtergrond”. Het is geen kwestie van slechte wil, wel van te wei- nig plaatsruimte, dat ik het nog even vertik om een kat geen kat meer te noemen.
Naar verluidt zijn het volwassen mensen, meer nog, volksleiders, die zich met het uitdok- teren van dat soort onvolwassen onzin bezig- houden. Trauma of hersenschim? Bezeten of van lotje getikt? De keuze staat vrij. Feit is dat het Gentse stadsbestuur de eer mag opeisen om, tot nader en nog idioter order, de opperste piek van politieke correctheid bereikt te heb- ben. “De term is iets te lang maar het is wel een duidelijke definitie”, aldus Jozef de Witte van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, bekend als onbetwistbare koploper in het eenrichtingsverkeer in racisme-
bestrijding. d.Mol
LEugENS
ovEr WaaLS HErStEL
We komen even terug op het jaarverslag van de RVA. Het aantal uitkeringsgerech- tigde volledig werklozen steeg in Vlaan- deren met 6,2 procent, in Brussel met 7,8 procent, terwijl het in Wallonië daalde met 5,6 procent. Is de Waalse en Brusselse eco- nomische renaissance gestart? Ho maar!
Eventjes kijken naar cijfers die relevan- ter zijn. Vlaanderen telde in 2013 afge- rond goed 161.000 werklozen, Wallonië 194.000 en Brussel 76.000. Dat is een heel ander verhaal. In verhouding tot het aan- tal inwoners wordt de kloof pas duidelijk.
Vlaanderen telt dubbel zoveel inwoners als Wallonië. Brussel telt bijna half zoveel werklozen als Vlaanderen, terwijl Vlaande- ren toch ongeveer zesmaal meer inwoners heeft. De “vergoede werkloosheidsgraad”
bedraagt in Vlaanderen 5,6 procent, in Wallonië 12,9 procent en in Brussel 15,2 procent. Het “Belgische cijfer” (8,8 pro- cent) is statistisch waardeloos. Het her- stel van Wallonië en Brussel blijft een mythe. Het wegknabbelen van wat achter- stand heeft alles te maken met het feit dat Wallonië en Brussel “kunstmatig” jobs blijven creëren in de overheidssector. Daarnaast worden er in die twee gewesten meer werklozen “omgeleid” naar het leefloon.
arMoEDE EN MIgratIE
De OESO raamt het aantal armen in Bel- gië op 9,7 procent, maar het kan blijkbaar nog erger. Volgens het Jaarboek Armoede, waaraan professor Jan Vranken (Univer- siteit Antwerpen) heeft meegewerkt, leeft 15,3 procent van de totale Belgische bevol- king in armoede. Het Jaarboek zegt dat de inkomensongelijkheid in België toeneemt en dat de kloof tussen rijk en arm gro- ter wordt, maar de OESO zegt het tegen- overgestelde. Merkwaardig verschil, maar goed, ook bij een brand roept de ene luider dan de ander. Volgens Vranken loopt de armoede in Brussel op tot 34 procent, ruim driemaal hoger dan in Vlaanderen. Zoom je in op de kinderarmoede, dan wordt het drama nog duidelijker: 4 op 10 kinderen in Brussel is arm, 2,5 op 10 in Wallonië en 1 op 10 in Vlaanderen. Volgens Vranken komt dat omdat Brussel meer allochtone jonge- ren zonder scholing en zonder werk telt.
Misschien er toch maar even over naden- ken of het dan geen tijd wordt de instroom van nieuwe Belgen te beperken?
Actueel 2 april 2014 3
Met vertraging
Vlaams-nationalist
Mijnheer de kameleon,
In de vaart van de blauwe stroom die dezer dagen richting N-VA vloeit, hebt gij u ook laten meedrijven om terecht te komen op een mooie plaats op de Europese lijst van die partij. Met wat geluk kunt gij de droom van Louis Ide, die op de strijdplaats - vierde plaats - staat, aan diggelen slaan door over hem te springen.
Ze zullen blij zijn, de oude en jonge par- tijsoldaten, die alweer gouden schotels zien aangeboden worden aan mensen zonder Vlaams-nationale pedigree en waarvan men niet weet of ze op termijn loyaal zullen blijven of hun eigenste goesting zullen doen.
Ik reken u daar zonder meer bij, want gij zijt een dwarsligger, zeker nu wij uw recente boek hebben gelezen, en ook omdat alge- meen geweten is dat gij een onberekenbare en lastige einzelgänger zijt.
Even ieders geheugen opfrissen. Het was Open Vld die u in 2005 voordroeg als de grote baas van de NMBS, of beter: als één van de drie bazen in de politiek opgedeelde NMBS-structuur. Nog niet zo lang geleden konden zij een verlenging van dat mandaat niet waarmaken en kreegt gij als troostprijs een riante afscheidspremie - een goede 1 miljoen euro - en het maar pover betaalde voorzitterschap van Brussels Airport – de luchthaven van Zaventem – als toostprijs.
Sindsdien liep het tussen u en de Open Vld mis.
Was dat niet gebeurd en waart gij op post kunnen blijven, staat het in de sterren geschreven dat gij een blauwe jongen waart gebleven en zoudt blijven. Er zou dan geen reden zijn geweest naar een andere wedde, excuseer, een andere partij, uit te kijken.
Gij hebt het belabberde imago van de NMBS niet kunnen verbeteren ten aanzien van vele duizenden pendelaars. Naast het Fyra-debacle en enkele droevige zware ongelukken waarmee gij geconfronteerd werdt, was er immers het blijvende euvel
van de vertragingen, waartegen gij het hoofd maar niet kondt bieden.
Toen gij uw overstap naar de N-VA maakte, gonsde het dan ook van de grappen en de woordspelingen. David Geerts van de sp.a trof zeker de roos:
“Descheemaecker is dan toch consequent:
hij heeft zijn overlopen naar de N-VA met vertraging bekendgemaakt.”
Hij doelde duidelijk op het feit dat gij eerst uw boek hebt willen uitgeven, waarin gij afrekende met Johan vande Lanotte.
Een andere spotter sprak over een nieuwe slogan voor N-VA: “Verandering door vertra- ging.” Of nog: “De kracht van vertraging.”
Enzovoort…
Maar, mijnheer de kameleon - al is het prachtige Afrikaanse woord ‘verkleurman- netjie’ veel duidelijker -, toch ook iets over uw dwarsliggend boek. Gij beschuldigt
‘Vandela’ daarin van jarenlange politieke inmenging aan de top van het spoorbedrijf.
Dat zal allemaal wel waar zijn; ik twijfel er geen seconde aan. Maar zaagt gij niet de poten onder uw eigen stoel weg door u nu zelf in de politiek te storten? Als gij der- gelijke stap zet, is dat toch niet van van- daag op morgen?! Dan waart gij toch al een tijd met politiek bezig, tenminste in uw hoofd?! Al was het maar met de omzetting van donkerblauw naar lichtblauw en zo naar zwart-geel. Ik voel het aan als het klassieke gezegde dat de pot de ketel verwijt dat hij zwart ziet. En afrekenende beschuldigingen horen daar vrijwel altijd bij. Hebt gij onder- tussen nog geen vertraging opgelopen met het creëren of bestuderen van een visie op Europa? En denkt ge op veel stemmen van wachtende pendelaars te kunnen rekenen?
Op naar de Vlaamse onafhankelijkheid! Of houdt gij het liever bij een Belgisch confe- deralisme? Laat ge dat bij gelegenheid eens weten aan de Vlaams-nationale kiezers?
Briefje aan Marc Descheemaecker
De lessen van Wilders en Le Pen
De elites die Europa besturen, lijken verschrikkelijk de weg kwijt te zijn. Zowel in Nederland als in Frankrijk, waar toevallig ongeveer gelijktijdig gemeenteraadsver- kiezingen plaatsvonden, stemde een opvallend groot aantal mensen tegen iedereen die met het bestuur werd geassocieerd. Nooit bleven zoveel mensen gewoon thuis.
Men gaat niet meer stemmen want het is toch allemaal één pot nat. Dat is in Neder- land begonnen met de komst van de super- intelligente vrijbuiter Pim Fortuyn en zijn pamflet “De puinhopen van acht jaar paars”, uit 2002, waarin hij betoogde dat “links” en
“rechts”, die elkaar vonden in een “paarse”
regering – zoals er toen ook in Vlaanderen een bestond –, aan elkaar gewaagd waren.
Fortuyn werd vermoord, maar in allerlei vor- men en gedaanten leeft zijn kerngedachte voort. Dit heeft geleid tot een toestand die Nederland moeilijk bestuurbaar maakt, ten- zij in de vorm van de meest conservatieve van alle denkbare coalities, namelijk opnieuw
“paars”, met “links” (Partij van de Arbeid) en
“rechts” (de liberale VVD), precies de for- mule die volgens Fortuyn aansprakelijk was voor alle onheil. En ziet wat het resultaat nu is: de “linkse” PvdA is alle grote steden die het het bestuurde, kwijt. Nooit heeft de PvdA in Amsterdam of Rotterdam minder raadsle- den gehad dan sinds de jongste verkiezingen.
De Liberalen (VVD) houden iets beter stand, maar verliezen ook.
De erfenis van Fortuyn
In zijn tijd werd het “Fortuynisme”
omschreven (in Elsevier, 23 maart 2002) als een bevreemdende combinatie van “zedelijk libertinisme, ouderwets burgerfatsoen, eco- nomisch liberalisme, conservatief nationa- lisme en democratische vernieuwingsdrang”.
Succes met deze combinatie hebben thans allerlei plaatselijke partijen die dicht bij de burger staan, de links-socialistische SP met haar slogan “stem tegen, stem SP”, D66 met haar absoluut vrijheidsideaal, en natuurlijk de Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders.
Van die partijen verwacht de kiezer blijkbaar het minste onheil.
Geert Wilders kreeg een klap door op de verkiezingsdag in het nieuws te komen met een aanhang die zestien keer “minder”
schreeuwde in antwoord op zijn vraag of men meer of minder Marokkanen wilde in Den Haag. Het is een vraag die wellicht bij negentig procent van de burgers, niet alleen in Nederland, al eens is opgekomen, en waar dus niets speciaals aan is. Zeker wie in Den Haag woont, of in Rotterdam, Antwerpen of Molenbeek, heeft bij zichzelf al ooit gedacht:
moeten die Marokkanen hier echt met zove- len zijn? Fortuyn had zo’n vraag ook kunnen stellen. Het incident – want meer was het niet – bood de media, die al lang zaten te wach- ten op een kans om roekeloos, armenzwaai- end en zich hees krijsend Wilders en het volk dat hem steunt, af te maken, de aanleiding om hun haatgevoelens de vrije loop te laten.
Nergens immers treft men groter onverdraag- zaamheid aan dan bij de hogepriesters van het antiracisme.
Al heel gauw gaat de scheldpartij over in verwijzingen naar Hitler en een doorzichtige poging om Wilders en de zijnen, die kwets- baar zijn, te demoniseren. Op dat punt geko- men kan men een wig drijven tussen het naïeve volk en zijn “populistische” leider, wat thans in Nederland bezig is. Elk verant- woordelijkheidsgevoel is de media en hun medestanders in de bestuurlijke cenakels van Den Haag en Brussel vreemd. Zij zul- len nooit erkennen dat de PVV een waarde- volle rol vervult door heikele kwesties aan de orde te stellen waarvoor andere partijen lang de ogen hebben gesloten. “Het is goed dat zij (de PVV) wees op de gevaren van de islam, op de negatieve gevolgen van massale immigratie” (Gerry van der List, in Elsevier, 22 maart 2014).
Het succes van Le Pen
Het is aan die demonisering, waaraan de partij van Wilders in Nederland thans ten prooi valt, dat Marine Le Pen, sinds ze de leiding van het Franse Front National over- nam van haar vader, met succes wist te ont- snappen. Daardoor is ze er thans in geslaagd een groot verkiezingssucces te boeken. Daar-
enboven wordt zij blijkens de peilingen door een meerderheid van de Fransen beschouwd als een valabele kandidaat om het land te besturen. Precies zoals in Nederland, is het in Frankrijk ook “links” dat van Marine Le Pen kloppen krijgt. Mèèr nog dan in Neder- land vertoont het Front National in Frankrijk wat daar kenmerken van “gaucho-lepénisme”
worden genoemd. Het nationalisme van Le Pen is immers niet “anti-links”, maar wel anti- socialistische partij, wat niet hetzelfde bete- kent. Kenmerkend voor Frankrijk is dat het Front National steeds meer traditionele kie- zers van de destijds populaire communisti- sche partij aantrekt.
Laten we deze Nederlandse en Franse verkiezingsresultaten nu bekijken tegen hun heel-Europese achtergrond, en zien wat ze ons leren. Laurent Joffrin van het tame- lijk “linkse” weekblad Nouvel Observateur meent, in een gesprek met de altijd boei- ende Parijse correspondent van Le Soir (22 maart), dat het om een crisis van de moderni- teit gaat. Veel mensen kunnen niet meer mee.
De Europese elites hebben gefaald doordat zij er niet in slaagden fenomenen als de globa- lisering, de Europese eenmaking, en de ope- ning van de grenzen voor immigranten, te beheersen op een voor de massa aanvaard- bare manier. In die omschrijving kan men zich vinden. Vele mensen geven aan dat zij het weliswaar goed hebben, maar ontevre- den zijn, en de voornaamste reden daarvoor is een gevoel van uitsluiting.
We beleven een economische crisis zonder recent precedent. Voor het beheer van de cri- sis tekent “Europa”. Dat vreemde administra- tieve bolwerk dat zich boven ons bevindt en waar we geen greep op krijgen, neemt aller- lei beslissingen buiten ons, maar wel over ons. Wie voelt zich niet als een vreemde in dit “Europa”? Dat gevoel van vervreemding wordt aangewakkerd door de aanwezigheid van veel te veel vreemdelingen. Vandaar de roep van Wilders: “minder, minder, minder”, die geheel beantwoordt aan wat zeer velen denken.
Triomf van de anti-politiek
Dit riskeert van kwaad naar erger te gaan.
De zichzelf links noemende partijen heb- ben het volk dat voor hen stemde, weggezet als xenofobe halve misdadigers. Daardoor is een kloof ontstaan tussen het volk en de bestuurselite, die op termijn onvermijdelijk leidt tot een klimaat van “anti-politiek”, dat het absenteïsme bij verkiezingen verklaart, en dat zich uitstrekt over heel Europa. Kijk niet slechts naar Nederland en Frankrijk maar ook naar Italië, waar politieke hopeloosheid overheerst.
Kijk naar Spanje, dat zich op de rand van de maatschappelijke afgrond bevindt. Kijk naar Engeland, dat ongeduldig wacht op de kans om een radicaal neen te zeggen tegen Europa en terloops ook tegen de door Europa toegelaten immigratiegolf. Kijk naar Duits- land en naar wat zijn burgers zullen doen bij de Europese verkiezingen. Kijk naar de Grie- ken, die op verkiezingszondag de middelvin- ger zullen opsteken naar Europa. Kijk naar Slowakije dat onlangs een nazi tot provin- ciegouverneur heeft gekozen. Kijk naar Tsje- chië, dat politiek uit balans wordt gespeeld door het plotse succes van een protestpar- tij. Enzovoort.
Laten we niet alleen stemmen voor Europa, maar laten we vooral goed bestuderen wat er in al die landen plaatsgrijpt, waarheen dit gebeuren ons leidt, en dan kunnen we in de verzameling van al deze gegevens de voor- bode zien van een nieuwe tijd die aanbreekt.
Het is een klok die men niet kan terugdraaien door mensen en partijen te diaboliseren. Dan hoort men ze wellicht niet meer, maar dan weet men ook niet meer wat ons te wach- ten staat, en worden we niet slechts door de feiten achterhaald, maar wordt ons ook door onwetendheid het zicht op de toekomst ont-
nomen. Mark GraMMens
BEstE WaalsE
ZiEkENhuiZEN oNBEkEND
De overlevingskans na een borstkan- keroperatie varieert afhankelijk van het gekozen ziekenhuis. Vijf jaar na de diag- nose leefde 88 procent van de patiënten in het beste ziekenhuis, en 56 procent in het slechtst scorende ziekenhuis.
Dat is de situatie in Vlaanderen. Hoe het in Wallonië is, weet niemand. In Vlaande- ren publiceren de goede ziekenhuizen de cijfers op hun website, maar de slechte houden zich muisstil. Het vrijgeven van
de ziekenhuiscijfers is een actie van de Vlaamse overheid en de ziekenhuizenver- eniging. Zolang de Waalse ziekenhuizen niet meedoen, kunnen Waalse patiënten het best een Vlaams ziekenhuis bezoeken dat goed scoort, zoals voor borstkanker het AZ Nikolaas in Hasselt, dat scoorde 87 pro- cent. Of het UZ Leuven dat derde werd met 85 procent.
Er komt vermoedelijk een website waar alle scores van de Vlaamse ziekenhuizen bijeen staan, met wat relativeringen, want sommige ziekenhuizen nemen meer risico- patiënten aan, en dat moet je meetellen.
Commissie zakt diep weg
In de commissie Justitie werd vorige week het wetsvoorstel besproken dat niet-begeleide minderjarigen uit andere EU-landen die in België verzeild geraken, moet beschermen.
Bert Schoofs (VB) stelde zich kandidaat als ver- slaggever, maar werd straal genegeerd door voorzitster Kristien van Vaerenbergh (N-VA).
Zij gebaarde van krommenaas door alleen in de richting van partijgenote Sophie de Wit te kijken, en naar... Manuella Senecaut van de PS! Schoofs liet het niet aan zijn hart komen.
Hij hekelde het feit dat vanuit Roemenië en Bulgarije vele kinderen gedumpt worden in andere EU-landen en hij deed dat ‘met dank’
aan de EU die deze landen binnenloodste.
Schoofs beklemtoonde de nood aan bescher- ming voor kinderen die aan hun lot worden overgelaten, maar werd dan onterecht aan- gepakt door Nahima Lanjri (CD&V). De VB’er had nochtans op geen enkel ogenblik het voor- liggende voorstel bekritiseerd, maar enkel de EU die zich onder druk laat zetten vanuit Oost- Europa. Tunnelvisie en vooroordelen in hoofde van brave Nahima, omdat het een VB’er was die gesproken had. Een dieptepunt in het par- lementaire debat. Nadat Schoofs nog eens het puntje op de i had gezet, haalde Lanjri uitein- delijk bakzeil. Maar de kritische discussie die dit onderwerp verdiende, had door haar nut- teloze cordon-aanval helaas wel het vereiste niveau gemist. Ja, als men alleen maar schiet op de boodschapper die men niet kan luchten en niet op de boodschap, dan belandt men in het politieke moeras.
En het kan nog dieper
Nog een dieptepunt die dag was de repara- tiewet voor de gerechtelijke hervorming. Die wet moest het boeltje dat door de oorspron- kelijke wettekst gecreëerd was op orde bren- gen. De Raad van State sabelde echter ook de herstelwet genadeloos neer. Geen nood, dacht men bij de meerderheid. De oppositie kreeg immers welgeteld twee minuten toegemeten om het advies van de Raad van State te lezen.
De tekst met liefst 46 bladzijden aan opmer- kingen werd eerst rondgedeeld in de com- missie, samen met, jawel, de amendementen die de meerderheid al klaar had ingevolge klaarblijkelijke voorkennis van het advies.
Vervolgens stemde men het verzoek tot uit- stel vanwege Sophie de Wit (N-VA) gewoon weg. Een treffelijke bespreking werd onmo- gelijk. Het siert De Wit dat ze in haar eentje, alleen gesteund door een capabele medewer- ker, de meerderheid het vuur aan de schenen bleef leggen. Uiteindelijk was het Manuella Senecaut (PS) die doodleuk voortijdig de zaal verliet, waardoor het onding alsnog niet afge- handeld kon worden. Annemie Turtelboom werd door haar eigen meerderheid getackeld!
Men had dus zonder moeite van in het begin toch uitstel kunnen verlenen, maar dan had de oppositie allicht te fel kunnen schieten met de munitie die was aangeleverd door de Raad van State. Stel je voor: een debat ten gronde…
Dat is aan deze regering niet besteed.
CD&V: pak voor de broek?
In de commissie Justitie valt één zaak steeds nadrukkelijker op: de futloosheid en de zwak-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
2 april 2014
4
heid van de CD&V. Men is wel wat gewoon van die politieke keurmerkmosselen, maar hun huidige lijdzaamheid is historisch te noemen.
Er is duidelijk frustratie aanwezig, die zich ver- taalt in koppigheid en nukkigheid ten opzichte van (ex-CD&V’ster!) Turtelboom. Zij slaat op haar beurt geregeld arrogant terug. Soms zo onhandig dat het voor de eerste de beste tsje- venbackbencher een koud kunstje zou zijn Annemie alle hoeken van de zittingzaal te laten zien. Maar of het nu de euthanasie voor minderjarigen betreft, of de nieuwe wet op de naamgeving, of het hopeloze gestuntel van de Open Vld en haar minister bij de repara- tiewet voor de gerechtelijke hervorming, de CD&V laat zich telkens de broek afdoen en zich afkletsen tot de billetjes zo rood zien als het zondagse strikje van Di Rupo. Onbegrij- pelijk. Janken lukt soms nog, maar daar blijft het dan ook bij. Getuige hiervan de jeremiade van Raf Terwingen twee weken geleden bij zijn debacle bij de wet op de naamgeving, waar- over we het al uitgebreid hadden. Wat Raf en zijn tsjeventeam betreft, zou men haast gaan denken dat zij met hun lethargische houding misschien nu al proberen te wennen aan het ultieme pak voor de broek dat dreigt op 25 mei.
Rotvaart
De laatste weken zijn overladen met wets- voorstellen en wetsontwerpen die nog rap rap moeten gestemd worden. Gevolg is dat niets nog grondig wordt besproken en dat veel nieuwe wetten maar met haken en ogen aan- een hangen. Het is quasi zeker dat veel van die wetten na 25 mei in reparatie- of zoge- naamde containerwetten onder de naam
‘Diverse bepalingen’ of ‘Programmawetten’
zullen terechtkomen en dan in de diepvries zullen belanden omdat er geen uitvoerings- besluiten komen, of volledig zullen moeten herwerkt worden. Momenteel stoort zich daar geen kat aan. Alles wordt in een rotvaart ver- dergezet. Parlementair niveau? Jawel! Bel- gisch parlementair niveau.
Te gortig
Het Franstalige onafhankelijke Kamerlid Laurent Louis maakt het geregeld erg bont in de Kamer. Hij tiert en scheldt, houdt zich niet aan zijn spreektijd, komt grofgebekt uit de hoek en beschuldigt alles en iedereen van cor- ruptie, woordbreuk en leugens. Vorige donder- dag was het weer van dat, en hij overschreed duidelijk een grens. Hij noemde Elio di Rupo openlijk vanop de tribune ‘monsieur le pédop- hile’. De Kamer ontstak in woede en de zaal liep uit protest leeg. Zelfs de grootste poli- tieke tegenstrevers van Di Rupo, de Vlaams- nationale partijen, stapten mee op bij zoveel grauw onfatsoen. Voorzitter Flahaut schorste onmiddellijk de zitting, maar Louis bleef op het spreekgestoelte staan. Het leverde hem een furieuze tirade van Laurette O op. Het mocht niet helpen. Hij genoot ervan. Die man is dui- delijk gek én gevaarlijk. Onbegrijpelijk dat Flahaut hem nog niet manu militari heeft laten verwijderen. Decroly van Ecolo werd destijds voor minder buitengedragen, letterlijk!
Karel de Grote
Hoeveel namen uit onze vroegmiddeleeuwse geschiedenis laten nog een belle- tje rinkelen? Geen meer, sinds geschiedenisonderwijs afgeschaft is of herleid tot een zeurvak over structuren, waarbij vooral spannende verhalen moeten verme- den worden.
De prijs
Iedere 9-jarige kende vroeger vanaf het 3de studiejaar Karel de Grote. Vandaag is de Frankische keizer vooral bekend als “vader van Europa”, een kwalificatie die hij welwil- lend zou aanvaard hebben en die hij al van zijn tijdgenoten kreeg. Feitelijk is de “Karel de Grote-prijs” bekender dan het leven van de man zelf. Die prijs is een initiatief uit 1949 van een handelaar uit Aken, de stad waar Karel in de laatste tien jaar van zijn leven twee derde van zijn tijd doorbracht. De stad besloot een prijs te geven aan mensen die de westerse eenwording op basis van vrede stimuleerden.
Bijbedoeling was natuurlijk de man te doen vergeten die dat vijf jaar met geweld had geprobeerd. Dat laatste lukt niet helemaal, maar toch kreeg de prijs geleidelijk prestige omdat de jury zoveel mogelijk grote namen uit de politiek bekroonde, zodat de onder- scheiding een soort orde van het gulden vlies werd waarmee ieder staatshoofd, regerings- leider of minister van Buitenlandse Zaken (Tindemans, Spaak) verguld was. Natuurlijk heeft de prijs niet zo veel te maken met de historische vorst, al zijn er wat overeenkom- sten tussen de EU en het rijk van Karel de Grote.
Vlamingen waren duivels
Het rijk van Karel overlapt grotendeels het grondgebied van de zes stichters van de Euro- pese Unie, al kwam dat rijk niet altijd met vredelievende middelen tot stand. Het rijk hoorde aan de vorst toe, niet aan de bur- gers, en die verdeelde het volgens Franki- sche gewoonte onder zijn zonen. Karel was nog een kind toen zijn vader, Pepijn, een geslaagde staatsgreep uitvoerde, met hulp van de Kerk, en zichzelf tot koning liet kronen.
Bij Pepijns dood werd het rijk onder zijn twee zonen verdeeld. De jongste zoon, Karloman, stierf na een paar jaar en Karel schakelde Karlomans zoontjes uit en hield als enige de macht. Hij breidde het rijk uit met het groot- ste deel van Duitsland en Italië, na tiental- len jaren oorlog. We kunnen ons niet meer indenken hoe dat gebeurde. Zeker in Duits- land waren er geen wegen, want het was nooit een deel geweest van het Romeinse Rijk. Men kon niet van het vrij woeste land leven, dus vergezelden enorm veel dienaren en lastdieren het al bij al niet te grote leger gedurende de zes mogelijke oorlogsmaan- den. Snelle verplaatsingen waren uitgeslo- ten: 15 kilometer per dag was al een succes.
Communicatie met het thuisfront was moei- lijk. Soms duurde het een paar weken voor- aleer men Karel vond terwijl er ergens anders problemen waren. Tegen het moment dat Karels instructies arriveerden, geleek de toe- stand misschien in het geheel niet meer op de aanvankelijke toestand. Veroveren bete- kende meestal achtervolgen, doden en de oogst, de veestapel en het zaaigoed in beslag nemen, zodat de vijand gegarandeerd ver- hongerde in de winter. Karel eindigde zijn oorlogen niet altijd als overwinnaar, zoals bij Orreaga (Roncevaux) waar zijn achter- hoede in een hinderlaag van Basken liep (Roelandslied). Zijn oorlogen met de Saksen in Duitsland kon hij tenslotte winnen door 4.500 gevangenen koudweg te laten executeren. Bij een volgende opstand liet hij overal nederzet- tingen ontruimen en mensen massaal depor- teren naar het weinig bevolkte Vlaanderen en Brabant. Vijfhonderd jaar later was men dat nog niet vergeten. De broer van Filips IV van Frankrijk zei naar aanleiding van 1302: “Karel heeft de Vlamingen met Saksers gemengd en nu hebben we twee duivels in plaats van één.” In Karels rijk was het nooit rus- tig; altijd was er wel ergens een rebellie van een hoge edelman of van één van zijn zonen.
Een deel van Karels gunstige reputatie is aan het toeval te danken. De man had minstens negentien kinderen bij zes of meer officiële vrouwen en minnaressen. In 806 verdeelde Karel zijn rijk onder drie officiële zonen, doch twee van hen stierven voor hem. Alleen zoon Lodewijk bleef over. Hij erfde alles, zodat bij Karels dood in 814 een verwoestende bur- geroorlog uitbleef.
Dezelfde mentaliteit
Karel gebruikte altijd het bekende “subsi- diariteitsbeginsel”, zo geliefd (zij het alleen met woorden) in de EU. Nieuwe veroverin- gen mochten de eigen wetgeving behouden zo die niet te veel wrong met de wetten die voor het hele keizerrijk golden; al kunnen de vrij eenvoudige regels die Karel oplegde niet vergeleken worden met de diarree van de Brusselse overbetaalde bureaucraten. De kei- zer had één leidende ideologie waar hij geen duim van afweek: het christendom. Niemand twijfelde aan de diepe christelijke overtuiging van de vorst. Volgens de mentaliteit van die tijd was een niet-christelijk onderdaan een opstandeling. Natuurlijk gebruikte Karel het geloof ook om de politieke eenheid te bevor- deren. De EU doet juist haar best om, onder invloed van fascistoïde politici als de Gentse oorlogshitser Verhofstadt, het christendom uit Europa te verbannen. Maar de mentali- teit is wel dezelfde: desnoods met alle mid- delen een nieuw geloof (multikul en eurofi- lie) in de strot van tegenstribbelende mensen duwen. Ook in Karels tijd waren de geestelij- ken onderworpen aan de wereldlijke macht, al onderschatte Karel de sluwheid van de paus. Toen de Frankische koning naar Rome trok in 800 was hij al zinnens zich tot kei- zer te laten kronen en het christelijke West- Romeinse Rijk te herstellen. Eerst vernederde hij paus Leo, die zich in het openbaar met een eed moest zuiveren van vele aanklachten.
Op kerstdag nam die weerwraak. De bedoe- ling was dat Karel zich door de hoge Franki- sche en Romeinse adel tot keizer zou laten uitroepen, waarna de paus hem als bevesti- ging de kroon op het hoofd mocht zetten. Leo nam wraak door dat meteen te doen, waarna de uitroeping door de adel volgde, zodat de valse indruk ontstond dat Karel de kroon uit de handen van de paus kreeg. Die was wel zo voorzichtig om vervolgens voor de keizer te knielen, de laatste paus die dat deed.
Onderwijs versus kunstjes leren
De Karel de Grote-prijs verwijst graag en terecht naar de Karolingische renaissance.
Het klopt dat Karel, over wie we niet weten of hij kon lezen of schrijven, er alles aan deed om het onderwijs en de geletterdheid te bevorderen. Dat was één van de redenen dat hij kloosters met alle middelen hielp. Veel van de antieke teksten werden gered omdat ze in Karels tijd gekopieerd werden vooral- eer het papyrus waarop ze geschreven waren definitief verpulverde. Onder Karel werden eindelijk weer (handgeschreven) boeken ver- vaardigd en ging de kennis met sprongen vooruit. Karel vaardigde zelfs wetten uit om correct te spellen. Hoewel in zijn rijk monde- linge en geschreven wetten naast elkaar ble- ven bestaan, kregen de geschreven wetten voorrang. Daar kan de EU alleen maar een belachelijke universiteitshervorming tegen- over stellen, die een groot deel van de diplo- ma’s sinds de Bologna-hervorming waarde- loos heeft gemaakt. De klemtoon en de eisen van de EU om zo virtuoos mogelijk kunstjes te leren op een computertoetsenbord heeft in realiteit alle kenniseisen de grond in geboord,
“want je kunt het toch opzoeken”, al weet je niet wat je moet opzoeken.
Er is ten slotte nog een overeenkomst tussen Karels rijk en de EU. Beide zijn op zand gebouwd, want niet helemaal aan- vaard door de burgers. Onder Karel waren de reële afstanden haast onoverbrugbaar.
Onder de EU zijn de mentale verschillen tus- sen het werkende en beschaafde Noorden en het parasiterende Zuiden afgronddiep, zoals het Belgische voorbeeld bewijst. Bij de dood van Karels zoon Lodewijk vlogen diens zonen elkaar naar de keel en in 843, in Ver- dun, werd het rijk gesplitst. Hoelang de EU het in de huidige vorm uithoudt, met een politieke euromunt die dreigt het Noorden mee te sleuren door de verspilling van het Zuiden, is een vraagteken, maar dat dit niet blijft duren, is een zekerheid.
Bron: Raoul Bauer: Karel de Grote (Davids-
fonds) Jan neckers
Actueel 2 april 2014 5
Ja voor Vlaanderen
Voorbije zondag trokken enkele dui- zenden Vlamingen, Schotten, Catalanen, Zuid-Tirolers en nog wat andere volkeren door de straten van Brussel, met een roep voor onafhankelijkheid.
De organisatoren van de manifestatie, in casu de Vlaamse Volksbeweging, mogen twee personen danken: Yves Mayeur, PS-burge- meester van Brussel, en de Chinese president Xi Jinping. Beide heerschappen kleuren bloed- rood en zijn – niet toevallig – gespecialiseerd in het onderdrukken van minderheden. Vraag dat maar aan de Oeigoeren en de Tibetanen wat Xi Jinping betreft, en aan de Vlamingen wat Mayeur betreft.
Even verduidelijken: PS-burgemeester Yves Mayeur heeft er alles aan gedaan om de mani- festatie in het Jubelpark onmogelijk te maken.
Eerst kregen de organisatoren geen toelating, ondanks een gunstige risicoanalyse van de politie. Pas na een parlementaire vraag in de Kamer door Barbara Bonte, op vraag van VVB- voorzitter Bart de Valck, kwam er drie weken zogezegd schot in de zaak. Minister Milquet beloofde plechtig dat de manifestatie zou mogen plaatsvinden. Maar dat was blabla op het spreekgestoelte. In de praktijk bleef het wachten op de officiële toelating.
Probleem
Tot twee weken voor datum duurden de pesterijen verder. De organisatoren moesten nu ook toelatingen verkrijgen van de milieu- dienst van Brussel en van de Dienst Monu- mentenzorg. Immers, het Jubelparkmuseum is een monument, en dus ook het omliggende park. De VVB wilde enkele witte “partytent- jes” opstellen, maar dat kan niet zonder toe- lating van Monumentenzorg.
Pure pesterijen van een aantal Franstalige ambtenaren, dus besloot de VVB de manifes- tatie om te buigen tot een betoging. Met of zonder toelating, ze zullen ons niet stoppen, aldus de VVB. Een geluk bij een ongeluk, want de tegenwerking van Yves Mayeur en zijn PS- kliek had een omgekeerd effect. Ineens schoot de Vlaamse Beweging wakker en het aan- tal inschrijvingen voor de bussen schoot de hoogte in. Met dank aan Yves Mayeur.
O ja, de officiële toelating kwam aan bij de VVB op woensdag 26 maart, drie dagen voor de feitelijke manifestatie.
Chinese president
Maar wat komt de Chinese president in het verhaal doen? De politie van Brussel en de federale politie zaten met de handen in het haar.
Een brave manifestatie in het Jubelpark onder controle houden, dat zagen ze nog wel zitten, maar enkele duizenden betogers die de straat optrekken, al dan niet volgens een opge- geven parcours, dat is andere koek. De politie zat ook nog met het bezoek van de Chinese president. Niet alleen een zware opdracht inzake veiligheid, maar vooral, men wenste geen incidenten op dezelfde dag. Op vrijdag- namiddag kwam het verlossende bericht: men zou de betoging “gedogen”. Met dank aan de Chinese president.
Catalanen
Om 10.30 uur waren nog voornamelijk Catalaanse vlaggen te zien rond het podium
dat opgesteld stond in het Jubelpark. De “par- tytentjes” van de VVB en de buitenlandse delegaties werden gedoogd. Geen Monumen- tenzorg te zien. Wel veel hondendrollen in het gras, om maar te zeggen hoe de stad Brussel met Belgische monumenten omgaat.
Stelselmatig kwamen uit heel Vlaande- ren bussen toe en de Vlaamse leeuwenvlag kreeg de overhand. Tussen de aanwezigen:
Schotten, Zuid-Tirolers en uiteraard heel veel Catalanen. We zagen delegaties uit Lombar- dije (die willen ook weg uit Italië, blijkbaar), een eenzame Venetiaan, en een kleine groep uit Brescia, ook al een regio in Italië dat blijk- baar onafhankelijk wil worden.
Laten we de Corsicanen niet vergeten, voor de gelegenheid gehuld in witte overalls.
Somaliland
Toen de betoging zich op gang trok, met de Drumband Nijlen op kop, kwam vlug een groep echte zwarten aangelopen met een groen-wit-rode vlag met Arabische tekst. Nu is de kennis van het Arabisch van uw die- naar zeer beperkt, maar navraag leerde ons dat we met een delegatie uit Somaliland te maken hadden. Ooit een onderdeel van Soma- lië, maar Somaliland verklaarde zich zelfstan- dig in 1991 en werd internationaal erkend. Er is dus hoop voor de niet-onafhankelijke vol- keren. Even verderop zagen we een kleine
“zwarte” delegatie uit Biafra. ‘t Is lang geleden dat we nog van Biafra gehoord hebben, het goede nieuws is dat de Biafranen niet meer tot Nigeria willen behoren.
Donkergekleurd
Ter attentie van onze vrienden van het AFF, willen we toch even melden dat die donkerge- kleurde medemensen zonder problemen mee in de betoging konden opstappen. De radicale Vlamingen worden dan wel als baarlijke racis- tische duivels afgeschilderd, in de praktijk zijn
het breeddenkende mensen. Niet dat we ooit anders gedacht hebben.
Verlaten
Over de betoging kunnen we kort zijn: we stapten anderhalf uur door de Europese wijk, langs verlaten kantoorgebouwen. Niet al te veel ambiance in de betoging, er werd rustig gescandeerd. Hier en daar een muziekgroepje, om de sfeer erin te houden. Wat vooral opviel:
alles en iedereen liep door elkaar. Geen aparte blokken van Vlamingen, Catalanen en Schot- ten, neen, alles “gemengd”. Partijvlaggen waren afwezig. Geen Vlaams Belang-vlag- gen, en geen N-VA-vlaggen. Idem voor de buitenlandse delegaties. En ook bij de V-par- tijen geen duidelijke “blokken” zoals in andere betogingen. Goed zo.
Met hoeveel
‘t Is de vraag die velen bezighield. Hoe- veel volk zou er zijn? Niet gemakkelijk om tel- len. Laten we het toch maar op 7.000 man houden. Dat is goed, natuurlijk, maar het kan nog altijd beter. Mocht de N-VA nu eens vol- uit gemobiliseerd hebben… Maar die partij heeft het blijkbaar moeilijk zich achter de eis tot onafhankelijkheid te scharen. Al zagen we toch een 15-tal N-VA-parlementsleden mee opstappen. Volgens Jan Jambon waren die enkel aanwezig om het confederalisme te ver- dedigen. Ja wadde. Later op de dag verstuurde de VVB een persmededeling waarin het aan- tal van 25.000 betogers vermeld stond. Maar da’s dan weer een getal dat we lichtelijk over- dreven vinden. Of was de mededeling opge- steld na het nuttigen van een aantal flessen
“Ja voor Vlaanderen”-bier?
Belgen
Neen, Belgen liepen er niet mee in de betoging. Maar toen de betoging voorbij de
“Square Marie Louise” trok, konden enkele
appartementsbewoners het niet laten enkele Belgische drapeau uit de mottenballen te halen en aan het balkon te hangen. Het was tijdens de lange wandeling de enige “provoca- tie” die we te verwerken kregen. We zijn geluk- kig meer gewoon.
Media
Meer dan de betoging zelf is natuurlijk de vraag: wat brouwen onze media ervan. In het middagnieuws kondigde VTM de manifesta- tie aan met de titel “Omstreden betoging”.
Waarom het volgens VTM een “omstreden”
betoging was, werd er niet bij gezegd. Daar had de kijker het raden naar.
Of zijn voor VTM manifestaties voor onaf- hankelijkheid altijd “omstreden”? In het middagnieuws kregen we nog twee zinnen duiding van de Catalaanse schone Anna Arqué en VVB-voorzitter Bart de Valck. In het avond- nieuws waren die twee al deskundig wegge- knipt. Kris Hoflack, hoofdredacteur van de VTM-nieuwsdienst en fervent tegenstander van al was Vlaams is, kon als een tevreden man naar huis keren.
In vergelijking met het VTM-nieuws was de verslaggeving op de VRT een stuk degelij- ker. Aan de beelden te zien, was het duidelijk dat Michaël van Droogenbroeck tot het einde gebleven was. Jan Jambon werd geïnterviewd, maar die gaf meteen een partijpolitieke draai aan de betoging.
Precies of er op die betoging ook maar één Vlaamse confederalist rondliep. Of het zou Jan moeten geweest zijn. Voor de N-VA blijft het een moeilijk evenwicht zoeken tussen artikel nummer één (de Vlaamse onafhankelijkheid) in de statuten en de officiële partijlijn.
RTL en RTBf stuurden hun kat naar de beto- ging. Geen beelden op de Franstalige zenders.
We zijn een land met twee snelheden, dat wis- ten we al, maar we zijn ook een land met een verschillende visie op berichtgeving. Of toch tenminste op sommige berichtgeving.
Internet
Even “plankzeilen” op het internet. Op de webstekken van Le Soir en La Libre: nul komma nul aandacht. Er waren geen inciden- ten, - en geen skinheads, geen neonazi’s - dus valt er niets te melden.
Op de webstekken van Gazet van Antwer- pen en Het Nieuwsblad: nougatbollen. Op HLN.be en De Standaard: enkel een overname van een Belgabericht dat ‘s middags verspreid werd nog voor de betoging vertrokken was.
De tekst werd later op de dag niet aangepast, nochtans juist het voordeel van internetbe- richtgeving, dachten we zo.
Besluit
De sfeer van de betoging was “koet”. Geen incidenten, veel schoon volk (vooral dan bij de Catalanen, laten we eerlijk zijn), en een gemoedelijk sfeertje. Veel hongerige magen (en vooral veel dorst) op het eindpunt en daar nog een serie toespraken te verwerken. Die besparen we u, maar u kan al raden waarover Christopher White (uit Schotland), Anna Arqué (uit Catalonië) en onze Bart de Valck het zoal gehad hebben. De weerslag in de pers is ech- ter tienmaal belangrijker dan het aantal beto- gers. Benieuwd of de roep voor onafhankelijk- heid in binnen- en buitenland enige weerklank gaat vinden.
Met de “Foto van Vlaanderen” wil de VRT ons vanaf einde deze week leren waar de Vlaming van wakker ligt. Die wetenschap is gebaseerd op een enquête bij 3345 Vla- mingen.
Op de VRT-site zelf lees je trouwens dat de VRT met dit onderzoek “in de week voor de paasvakantie de politieke agenda wil helpen bepalen”. Een wel heel eigenaardige invulling van journalistiek op een openbare omroep, maar goed..
Het onderzoek is uitgewerkt door de VRT Stu- diedienst en de Nieuwsdienst in samenwer- king met TNS en WHY5Research. Trekpaard van heel dat gebeuren is Tim Pauwels, nog niet de kwaadste op de Reyerslaan. Het volledige rap- port is vanaf 4 april voor iedereen vrij beschik- baar op de website van VRT.
Marc Van de Looverbosch mocht maandag in
De Ochtend al even het gordijn opentrekken.
De boodschap van “de Vlaming” is duidelijk:
staatshervorming en confederalisme zijn geen topprioriteit, want eindigt 15de op 17 prioritei- ten. Smerige VRT? Wat zou het, dat zal wel klop- pen als een bus. Dat bleek ook alle voorgaande onderzoeken in het verleden.
De mensen denken vanzelfsprekend vooral aan hun pensioen en aan betere en strengere justitie.
De Vlaming wil – zo blijkt ook – “minder migratie”, vreest de radicalisering en de concur- rentie door goedkope arbeidskrachten.
“Opvallend laag” dus staat die Vlaamse zelf- standigheid?” vroeg de reporter van De Och- tend aan Van de Looverbosch. Van laatst- genoemde hoef je niet te verwachten dat hij er dan op wijst dat zowat alle hierboven genoemde “echte” prioriteiten bijna naadloos aansluiten op het programma van de V-par-
tijen. Van die reporter hoef je niet te verwach- ten dat hij uitlegt dat je die prioriteiten van- zelfsprekend makkelijker realiseert naarmate Vlaanderen meer autonomie verwerft. De Sociale Zekerheid blijft een transfertenkanaal vanuit het supersolidaire Vlaanderen.
Tot in der eeuwigheid? Ooit moet daar onder meer voor betere Vlaamse pensioenen toch een einde aan komen. Een betere justitie en meer veiligheid? Verwachten wie van de PS? Een aan- pak van de hypermigratie en een beperking van de instroom goedkope arbeidskrachten?
Welke partijen zijn daar het meest om bekommerd? Blijkbaar niet die van de ploeg Di Rupo. It’s the economy, stupid? Inderdaad!
Vergelijk de economische parameters van Vlaanderen met die van Brussel en Wallonië en je weet genoeg…
Einde deze week worden de resultaten van dit onderzoek op het internet vrijgegeven. Ga
er maar van uit dat professionele vragenstel- lers tientallen keren het vraagje op tafel zullen gooien: meer Vlaanderen en confederalisme of onafhankelijkheid, “daar ligt toch niemand wak- ker van?”. De papieren journalistiek zal dat alle- maal nog eens herkauwen.
Het zou goed zijn dat de V-politicus, maar ook de militante Vlaminge daarop “gewapend”
kan en blijft antwoorden. De job is niet af met een betoging. Met alertheid en zakelijke argu- menten gewapend zijn, vanaf vandaag tot de ochtend van 25 mei, dat maakt het verschil.
Volgens de “Foto van Vlaanderen” zijn 42 pro- cent van de Vlamingen immers “niet bang” voor de splitsing van België.
Eenderde is voor confederalisme, eenderde tegen. En Vlaams onafhankelijkheid hoeft geen fetisj te zijn. Dat is beter nieuws dan men ons zal willen doen geloven. Meer Vlaanderen, dus.
Aan het werk! A.P.
