De ware speculanten

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

De ware speculanten

Ook al een ticket gekocht voor ‘Niet in onze naam’, het artistiek evenement waarmee bekende kunstenaars in de KVS zich willen afzetten tegen het communautaire gekrakeel en de chaos in de Wetstraat? Komende zondag alvast vrij gehouden om samen met “mis- noegde studenten” te gaan betogen in de straten van Brussel? Hoe lang is uw baard al intussen? Hebt u op het Internet al een virtuele tent geplant voor de ambtswoning van de premier? Het nieuwe schotschrift van Tom Lannoye tegen de Nieuw-Vlaamse Elite (N-VE

= N-VA) al besteld: ‘Quousque tanden abutere, Bart De Wever, patientia nostra’? Uw lid- kaart van het ACV al vernieuwd nu Cortebeeck nog eens een donderpreek heeft gehouden over de zondeval van het nationalisme? Of toch minstens Luc De Bruyckere van VOKA al gefeliciteerd omdat ook die de N-VA voor de tweede keer op rij publiek afviel (ditmaal over de splitsing van de RVA)? Kijk, dat zijn nu allemaal symptomen van wat Louis Tobback vorig najaar in een interview naar voor schoof: laat de onderhandelingen maar betijen, de mensen raken op de duur de N-VA wel beu.

Neem nu de voorpagina van De Morgen van vorige week dinsdag. Met de ronkende titel:

‘Speculanten dwingen Leterme tot besparen’. En daaronder een grafiek met de evolutie van de langetermijnrente op Belgisch schuldpapier waarbij Bart De Wever de voornaam- ste boosdoener is en de rente alsmaar doet oplopen. Wel, dan vonden wij de vaststelling van een journalist in De Tijd toch heel wat meer gevat: ‘Arm land dat een financiële crisis nodig heeft om overeind te blijven!’ Want dat geeft heel precies de levenslijn weer waar- aan de Franstaligen en de Belgische nationalisten zich met beide handen vastklampen: zon- der de druk van de financiële markten dreigt Bel-

gië nog sneller dan verwacht uiteen te vallen. En daarom zal het veel van die heerschappen worst wezen dat er nog eens wat extra-speculatie tegen België uit de bus komt: des te meer en des te snel- ler zal men de N-VA kunnen demoniseren en als het van de Franstalige partijen afhangt eruit trap- pen. Des te meer zal men het huidige status quo kunnen handhaven en het federale niveau zelfs kunnen versterken. Met de medewerking van de Vlaamse socialisten en de groenen, die weten dat ze in Vlaanderen enkel kunnen overleven als ze zich vastklampen aan hun broeders en zusters van de overkant.

Dàt zijn de ware speculanten, beste lezer: zij die zo goed als openlijk belijden dat de tijd aan hun kant staat, en dat het publiek recht heeft op een bijkomende injectie paniekstemming. Het cynisme ten top gedreven! Om zo De Wever en consor- ten aan een spies te rijgen en boven een langzaam smeulend vuurtje te kunnen rondwentelen, te roosteren en te braden. De Wever, ce connard

(die smeerlap), zoals de voormalige fractieleider van de PS Claude Eerdekens hem vorige week op een Franstalige televisiezender betiteld heeft.

Overigens wordt er niet alleen op nieuwe glorie voor het oude België gespeculeerd, maar ook op verdere verfransing van de Vlaamse Rand.

Tegenover de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde plaatsen de Belgische nationalis- ten - geconsacreerd in de nota Vande Lanotte - het idee van een Metropolitane Gemeen- schap om Brussel verdoken uit te breiden. Mobiliteit, leefmilieu, ruimtelijke ordening en zelfs toerisme zouden in en rond Brussel boven het hoofd van Vlaanderen worden uitgeoefend. In en rond Brussel, dat betekent ook in Halle-Vilvoorde, dat op die manier helemaal niet aan de klauwen van de francofonie zou ontsnappen. Het volstaat om de web- stek van de ‘Union Francophone’ aan te klikken om een beeld te krijgen van de verder oprukkende verfransingsdruk in tal van Vlaamse gemeenten. Daarom waren wij in okto- ber al bijzonder ongelukkig over de mogelijkheid die De Wever in zijn eigen (afgescho- ten) nota voorzag voor inwoners van de zes faciliteitengemeenten om voor Kamer, Senaat en Europees Parlement in de kieskring Brussel te gaan stemmen. Dat zou in wezen een ondemocratische uitholling van de Vlaamse voogdij over die gemeenten betekenen. Het zou bij nader inzien ook de deur openzetten om in de toekomst een gelijkaardig systeem in andere gemeenten van Halle-Vilvoorde te organiseren, als ze voldoende “gemetropo- liseerd” en verfranst zouden zijn. Dat kan niet de bedoeling zijn van de strijd die we nu al decennia voeren voor de splitsing van zowel het kiesarrondissement als het gerechtelijk

arrondissement BHV.

Maar het Brussels imperialisme is ver van verdwenen, het heeft hoogstens een andere gedaante aangenomen. Trouwens, nauwelijks was het idee van een splitsing van de RVA - op redelijk onhandige wijze overigens - door de N-VA naar voor gebracht, of Milquet en Maingain kraaiden om ter hardst opnieuw om de uitbreiding van Brussel. Er is dus, Bart De Wever, nihil novi sub sole: niets nieuws onder de zon.

Intussen zijn we opnieuw in een tussenfase van zinloze palavers beland, en kunnen ook CD&V en Open VLD verder speculeren op het afkalven van publieke steun voor de N-VA. Al willen we dat laatste nog zien gebeuren, gelet op de radi- cale reacties op menig krantenforum. Voorlopig durven de christendemocraten en de liberalen een openlijke confrontatie nog niet aan. Afwach- ten wat de komende tijd ons brengt.

Deze week :

• Verbazing bij een huwelijk 2

• Briefje aan Willy van Lennik 3

• Radicale geluiden op VVB-hoogmis 3

• Het “cultureel” offensief 5

• Ecolo versus de loge 7

• Is Jeroen Brouwers gek geworden? 11

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

jaargang • nummer 3 • woensdag 19 januari 2011 1,90 euro

De drie tenoren...

De dingen dezer dagen 2

Er is een leeftijd waarop, voor wie die weet te bereiken, niets nog echt kan ver- bazen. Of toch heel weinig. Desondanks heb ik me de voorbije week verbaasd.

Zeer zelfs. Dat was niet het nieuws op zich dat Marie-Rose Morel en Frank Van- hecke elkaar het jawoord hadden gegeven. Evenmin dat ze zelf hun huwelijk wereldkundig hebben gemaakt, in schrille tegenstelling tot het steevast ontken- nen van een relatie in voor hen vroegere en betere tijden. De omstandigheden willen dat de vraag of ze toen ook “iets met elkaar hadden” er niet meer toe doet. En voor zover ze er al ooit toe deed.

Verbazing bij een huwelijk

Wat me dan wel heeft verbaasd was de vloedgolf sympathiebetuigingen voor het koppel die vanuit gans Vlaanderen de redac- ties en het internet overspoelde. En navenant aandacht kreeg in de media. Uiteraard heeft dat veel, zo niet alles, te maken met het feit dat dit huwelijk met recht en reden de bena- dering “uitzonderlijk” verdient. Waarom dat zo is, hoef ik niet nader meer te verklaren.

Iedereen weet dat, behoudens een mirakel, een jonge vrouw veel te voortijdig afscheid zal moeten nemen van het leven. En tevens dat haar kersverse echtgenoot, op hetzelfde moment dat hij haar huwde, ook al én het weduwnaarschap én de zorg voor haar beide kinderen op zich nam.

Voor de hand liggend is dat allesbehalve.

Mogelijk beseffen “de mensen” niet ten volle wat dat in de dagelijkse praktijk allemaal met zich kan en zal meebrengen. Maar zeker is wel dat ze het hoog uitzonderlijke van de verbintenis tussen Marie-Rose en Frank zeer goed ingeschat en begrepen hebben.

De honderden, zonder uitzondering posi- tieve reacties, van de gewone man en vrouw in de straat zijn daar stuk voor stuk blijvende bewijzen van.

Vreemd

Graag leg ik de klemtoon op “gewone”

mannen en vrouwen. Hun gelukwensen zijn tegelijk bedoeld als boodschappen van troost. Zeker voor wat voor Marie-Rose onvermijdelijk lijkt. De manier waarop ze al die voorbije weken en maanden strijd heeft gevoerd tegen haar ziekte, laat er geen twij- fel over bestaan dat het geen holle woorden zijn als in de vele reacties op haar huwelijk geprobeerd werd en wordt om haar “met grote bewondering en diep respect” alsnog moed in te spreken.

Over Frank las en lees ik nu heel andere

“kwalificaties” dan die hem toegemeten wer- den tijdens zijn actieve loopbaan als voorzit- ter en mandataris van destijds Vlaams Blok en vandaag Vlaams Belang.

Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeg- gen dat die vroegere kwalificaties niet uit de mond of de pen kwamen van de al genoemde

“gewone mensen”. Die kwamen in eerste instantie van politiek correcte tegenstan- ders, kortzichtige nuttige idioten en de daar- aan verk(n)ochte regimepers.

Het komt vreemd over, zelfs een tikje wrang om, bij lectuur van de gelukwen- sen van die honderden “gewone” mensen, Frank Vanhecke omschreven te zien als “een prachtmens”,”een onbaatzuchtige man”, “een moedige vent”, “iemand met een hart van goud”, “een voorbeeld voor de samenle- ving” of “een lieve en toegewijde echtge- noot”. Nochtans zijn dat dezelfde mensen die sinds “zwarte zondag” anno 1991 onaf- gebroken gemanipuleerd en gehersenspoeld zijn om in diezelfde man en de partij die hij leidde, weinig anders te zien dan de baar- lijke duivels zelf.

Hoe?

Een goede vraag is hoe sommigen zich van- daag wel voelen bij die spontaan gegroeide explosie van sympathie in Vlaanderen voor

Marie-Rose en Frank? En vooropgesteld dat ze door de dikte van hun olifantenvel nog in staat zijn om wat dan ook te voelen?

Hoe zouden de vele mediaduiders en manipulators van de linkse kerk zich voe- len, die zich, na de moordtocht van Hans van Temsche in de straten van Antwerpen, uitsloofden om een link te vinden met de gedoodverfde zondebok van Vlaanderen?

En die de “link” ook nog vonden in de per- soon van zijn tante Frieda die, o geschenk uit de politiek correcte hemel, toen mandataris was van Vlaams Belang?

Hoe zou de ex-premier zich voelen die destijds gans Vlaanderen afstruinde tot hij in zijn eigen Gent eindelijk een “onafhanke- lijke” rechter vond die zich bereid toonde om de partij van Frank Vanhecke te veroor- delen voor racisme?

Hoe zou de vroegere rode burgemees- ter van Sint-Niklaas zich voelen die zich het vuur uit de sloffen liep om de parlementaire onschendbaarheid van Frank Vanhecke te laten opheffen? Zodat hij hem voor racisme zou kunnen laten veroordelen omdat hij de verantwoordelijke uitgever van een lokaal partijkrantje was waarin een foute dader van een misdrijf vermeld stond? Een vergis- sing waarvoor Vanhecke dadelijk zijn excuses aanbood, maar die niets konden afdoen van de regelrechte haatgevoelens van de toen- malige burgemeester.

Hoe zouden de lieden zich voelen die Marie-Rose, toen ze nog gezond en wel en vol ambitie was, bedachten met koos- naampjes als de Mata Hari en de splijtzwam van het Vlaams Belang, de Eva Braun van de Wetstraat of de madame de Pompadour van Vlaanderen?

En, last but not least, hoe zou de “royal”

uit Laken zich voelen die er, op handelsmis- sie in China, zorg liet voor dragen dat Marie- Rose, die haar invalide vader Chris Morel vergezelde en bijstond, op zijn minst vijftig meter afstand diende te bewaren?

Zou een van al die “dapperen” ook al een moment zijn blijven stilstaan bij de trieste achtergrond van een huwelijk dat in gans Vlaanderen tegelijk ontroering en medele- ven heeft opgewekt? De vraag stellen is ze

beantwoorden. D. M^ol

Goed, laten we eerlijk zijn. In deze tijden van veel politieke spanning en weinig beweging, is het geen kleine klus om dagelijks volledige kranten of talloze praat- programma’s gevuld te krijgen. Logisch dan wellicht dat ook niemendalletjes opgepikt worden om de gat dicht te rijden.

Facebook-democratie

Maar tegelijkertijd stel je vast dat de par- tij Vlaams Belang sedert enkele maanden van het toneel verdwenen lijkt. Opgeheven en de laatste die de deur dichttrok vergat het te melden? Of verboden door een overijverige rechter die zijn vonnis niet publiek maakte?

Isolatie

Neen, het Vlaams Belang is best wel actief bezig met wat toch nog altijd één van haar meest belangrijke programmapunten mag heten, te weten de Vlaamse staatsvorming.

Gerolf Annemans wist zich nog enigszins tussen de mediadeuren te wringen met zijn boek over de manier waarop Vlaamse onaf- hankelijkheid kan verwezenlijkt worden.

Maar daar eindigt het wel. De rest van de VB-activiteiten, en die zijn er dus wel, bleek niemand in de media op te vallen.

Ten dele begrijpelijk, omdat de partij door de omstandigheden zoals ze nu bestaan niet in het middelpunt van het debat zit. Ander- zijds zit ze niet in de buurt van het middel- punt omdat de pers het VB negeert. Een vici- euze cirkel, die erg frustrerend moet zijn voor de hardwerkenden onder de VB-par- lementsleden.

Die blinde vlek is niet alleen voor het Belang een probleem. De maneuvers in de Wetstraat gaan steeds duidelijker in één richting: N-VA isoleren. Doelwit: CD&V.

Die partij heeft de woede opgewekt van het hele establishment door de nota Vande Lanotte niet te aanvaarden. Vandaar dat de druk wordt opgedreven, vooral vanuit vak- bondshoek. Maar wat is dat: N-VA isole- ren? Drie van de vier Vlaamse en zes van de zeven Belgische partijen die akkoord gaan en één die neen zegt; is dat isolatie? Zoals je het bekijkt natuurlijk. Want Vlaams Belang en LDD doen ook niet mee en zo bekeken staat dan wel een kleine helft van de Vlaamse kiezer ‘geïsoleerd’

Ietsisme

Wordt het VB vakkundig geweerd van de schermen, dan blijkt er wel heel veel ruimte voor de ‘ietsisten’. De term komt van Tom Naegels, om de talrijke initiatieven te benoe- men die vinden dat de politici snel een rege- ring moeten gaan vormen.

We hoorden die protesteerders op radio, zagen hen op televisie en lazen over hen in de kranten, een heel weekeinde lang. De zoon van Stefaan De Clerck werd op één week

tijd een BV. Hij roept op om op 23 januari te gaan betogen en we kregen ruim de kans om over zijn initiatief geïnformeerd te wor- den (en over het virtueel tenten zetten aan de Wetstraat 16 en over het idee van Benoit Poelvoorde om ons niet meer te scheren zolang er geen regering is). Hét volk mort, die boodschap krijgen we er met de voor- hamer ingeramd.

En wat wil de jonge De Clerck? Het is geen betoging tegen Bart De Wever, wist hij op de 7e Dag. Hij wil geen keuze maken tussen Vlaanderen en Wallonië.

Hij wil een regering die denkt aan de toe- komst van de jongeren. Hij... Het viel ook wel enkele commentatoren op: dit soort ini- tiatieven gaat eigenlijk inhoudelijk zo goed als nergens over. Vandaar dat Naegels de term ‘ietsisme’ lanceerde. In De Morgen kon Bart Eeckhout het ook niet laten de leegheid ervan vast te stellen. In de 7e Dag zaten vier

‘ietsisten’ aan tafel, zonder tegenspreker.

Maar Ivan De Vadder kweet zich wel van z’n taak en stelde kritische vragen.

Het ballonnetje liep meteen leeg. Zoon De Clerck viel zwaar door de mand. Geoffrey Hantson van de actie ‘camping 16’: “De men- sen maken zich zorgen en wij laten dat zien.

Maar we zijn geheel politiek neutraal.” Twee handige reclamejongens aan de tafel, die de kans schoon zien om de naambekendheid van hun bedrijf op te krikken, lanceerden

“beards for Belgium”. Dat lijkt dan toch al iets inhoud te hebben. Zij zijn tenminste voor België. Maar dan klonk het toch weer:

“Wij hebben geen politieke message”.

We willen de goede bedoeling van som- mige actievoerders niet in twijfel trekken, maar in feite komt het ‘ietsisme’ er op neer dat de N-VA gemaand wordt het contract met de kiezer op te breken. En daarmee worden die internet- en straatprotesten eigenlijk een campagne tegen de verkiezings- uitslag. De facebook-democratie tegen de stembus-democratie.

Benieuwd hoeveel mensen volgende zondag in de val trappen om zich voor deze antipolitieke kar te laten spannen. Of zal blij- ken dat het allemaal over een opgeklopte mediahype gaat? Herinner u Stijn Meuris. In juni vorig jaar niet uit de pers te slaan met z’n oproep om niet te gaan stemmen. En wat was de impact van die hype? Juist, nul komma nul.

J.K.

Peter De Roover (VVB) wacht al jaaaren op een goede regering

Wereldberoemde VrT

Met steeds groeiende bewondering heb- ben we vastgesteld dat de wereldberoemd- heid van de VRT in het algemeen en die van de quiz “de allerslimste mens ter wereld”

grenzeloos is. Als zelfs “The Washington Post” en “Le Monde” er schande over spre- ken dat Bart De Wever het bestaan heeft om in volle regeringscrisis aan een quiz deel te nemen, dan moeten we de duidende herau- ten van Het Laatste Nieuws wel geloven als die toeterden dat “de hele wereld vol onbe- grip naar De Wever kijkt”. Overal is de man kop van Jut, aldus deze Vlaamse herauten van het “weg met ons” en het “vive la Bel- gique”. Voor zover men in dezelfde “hele wereld” al van het bestaan van “la Belgique”

afweet, en men daar bovendien geïnteres- seerd zou zijn in het reilen en zeilen van ons aller nepland, is het maar de vraag wie dat soort prietpraat als “nieuws” aan genoemde kranten verkoopt en nog verkocht krijgt ook?

Neen, meer dan een keer raden kan niet. En als Caroline Gennez in de Pappenheimers opdook, maar daarvoor geen kritiek kreeg, dan is dat louter toeval. Of wat dacht U?

rijp Voor heT Verdomhoekje De van de “parachutemoord” bekende strafpleiter Vic Van Aelst moet beginnen opletten of hij wordt door “politiek correct”

in het verdomhoekje geplaatst. Zo liet hij er in de Zevende Dag geen twijfel over bestaan dat, als België financieel onderuit dreigt te gaan, dat niet de schuld van Bart De Wever en zijn N-VA is, maar die van de oude poli- tieke krokodillen die, met het air van staats- man, decennia lang van het ene naar het andere “compromis” sukkelden om de “even-

wichten” tussen twee verschillende volkeren overeind te houden. Van Aelst beviel tijdens een pleidooi voor de correctionele rechtbank in Antwerpen ook nog van de als “opmerke- lijk” gedefinieerde uitspraak dat de beste straf voor op diefstal betrapte Roma zigeu- ners zou zijn hen te verplichten te werken.

De recente geschiedenis leert dat er in dit land mensen zijn die voor minder het label

“racist” opgespeld hebben gekregen.

Gekleurd TapijT

Wij vernemen via de media dat einde juni het VRT-programma “De rode loper” er defi- nitief mee ophoudt en wij dus afscheid zul- len moeten nemen van Katja Retsin en Evi Gruyaert. Toch willen wij onze trouwe lezers onmiddellijk geruststellen: er is geen sprake van om de rode loper in duidingsprogram- ma’s en spelletjes op te rollen en definitief op te bergen, wel integendeel. Is er één lezer voor wie wij een tekeningske moeten maken om dat te begrijpen?

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

3

De dingen dezer dagen

Aan Willy Van harte!!!

Lennik

Brief aan ...

Gij Stormklok,

Het gebeurt niet vaak dat we in de aan- hef van ons herderlijk schrijven de volle naam van onze correspondent niet ver- melden, maar zoals Willy de Waele is er maar één, dat weet de Beweging, en de Beweging staat als één man achter u!

Dat bleek ook tijdens de Nieuwjaarsont- vangst van de VVB afgelopen zaterdag in Antwerpen toen gij omwille van alle dien- sten bewezen aan Vlaanderen op een staande ovatie werd onthaald. Eind novem- ber vorig jaar hadt gij aangekondigd dat gij uw ontslag indiende als burgemeester van uw dierbaar Lennik. Gij wilde daarmee bepaalde strubbelingen overstijgen in het college van Burgemeester en Schepenen, en het siert u dat gij u ook in dat opzicht een echte burgervader hebt getoond. Maar zoals VVB-voorzitter Guido Moons het passend uitdrukte: voor ons zult gij altijd Burgemeester zijn en blijven, een van de voornaamste voorvechters van de split- sing van Brussel-Halle-Vilvoorde en mee het boegbeeld van die strijd. Als er ooit een écht Brabants trekpaard in de poli- tiek heeft gezeten, dan zijt gij dat, en het is dan ook volkomen treffend dat er in het centrum van Sint-Kwintens-Lennik een vier meter hoog standbeeld van zo’n werk- paard staat neergepoot.

Gemeenteraadslid sinds 1970, lange tijd schepen, en burgemeester sinds 2000.

Tevens vijf jaar lang provincieraadslid, juist toen de unitaire provincie Brabant het loodje moest leggen en in twee werd gehakt. En toen haalde de gewezen minis- ter van Binnenlandse Zaken en MR-kop- stuk Antoine Duquesne het in zijn hoofd om bij de Vlaamse en Europese verkiezin- gen 11.000 stemmen van Belgen in het bui- tenland - natuurlijk vooral Franstalige - in het kanton Lennik te droppen. Gij zette toen uw schouders onder de oprichting van de Conferentie van Burgemeesters en de Staten-Generaal in Halle Vilvoorde, en het fameuze arrest van het Arbitrage- hof over de onwettelijkheid van het niet- gesplitste kiesarrondissement BHV stak verder het vuur aan de lont. Gij werd een voorman, een ijveraar, en ijverde vurig van

jaar tot jaar. Het bracht u onvermijdelijk in conflict met het partijbestuur van de VLD, omdat gij Verhofstadt en zijn trawan- ten herhaaldelijk stevig tegen de schenen schopte, en er zullen maar weinig plaatsen in Vlaanderen zijn waar gij niet de Kroniek van een Aangekondigde Scheiding zijt gaan verkondigen.Dat die scheiding voorlopig nog niet rond is, kan allerminst aan u wor- den verweten. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt ten volle bij de kwade wil van de Franstaligen en de collaborateursmen- taliteit van de Vlaamse “beleidspartijen” en hun politieke top.

Lezer, plakzeil eens naar Willy de Wae- le’s weblog: http://willydw.wordpress.com.

Geniet ervan hoe bijvoorbeeld Dehaene en Somers in verband met BHV door Willy in zijn vlijmscherpe ‘Open Brieven’ vak- kundig werden gefileerd. Hoe Philippe Loureaux en Karl-Heinz Lambertz werden aangepakt, en hoe het heerschap dat de toekomstige premier der Belgen zou moe- ten worden ervan langs kreeg:’Aan Elio Di Rupo. In uw francofone verblindheid ver- wart ge nog altijd democratie met het uit- oefenen van voorrechten door een min- derheid. Democratie betekent nog altijd dat een democratisch gekozen meerder- heid de wetten goedkeurt, en dat die wet- ten door de beleidsvoerders worden uit- gevoerd. Onderhandelen daaromtrent is de inhoud en de betekenis van het begrip democratie onderuit halen en de minder- heid toelaten haar wil op te dringen: dit wordt een dictatuur genoemd.’

Beste Willy, het doet ons plezier dat ge op de laatste gemeenteraad van vorig jaar in Lennik bekomen hebt dat de Belgische tricolore alsnog persona non grata blijft aan het gemeentehuis, en dat ze enkel zal worden uitgehangen op dagen dat het wet- telijk verplicht is. Om het met de woorden van Guido Moons te zeggen vorige zater- dag: voor Klauwaard en Geus! Waarna gij u kort en krachtig richtte tot het publiek:

‘Ik heb maar één vraag, één boodschap: blijf geloven in Vlaanderen! Blijf ervoor gaan!’

Een oproep voorwaar die deze dagen meer dan ooit van toe-

passing is!

Zaterdag 15 januari j.l. was het verzamelen geblazen in het Antwerpse Elzen- veld voor de nieuwjaarsbijeenkomst van de Vlaamse Volksbeweging. Gastspre- ker was Jean-Pierre Rondas met “Een staatloze natie in een natieloze staat”. De op een zucht van zijn pensioen staande Klara-producer deed zijn decembertirade (zie Pallieterke van 8/12) tegen de “verpaarste” Vlaamse socialisten nog eens over, al waren er ook enkele nieuwe accenten te beluisteren.

Radicale geluiden op VVB-hoogmis

“N-VA, trek de stekker eruit!”

Het neo-unionisme dat zich nu volop pro- fileert, te onderscheiden van het klassieke Belgische patriottisme, is volgens Rondas louter gebaseerd op het dogma van de ondeelbaarheid van de sociale zekerheid.

Het is dan ook van belang dat zoveel moge- lijk Belgen aan deze communio deelnemen, zodat het socialisme de ideologie van de steuntrekkende massa wordt, wat het in Wallonië allang is.

De actualiteit geeft hem uiteraard gelijk:

met de socialist Johan Vande Lanotte is de neo-Belgische restauratie in haar beslissend fase. Mede dankzij de onhandige communi- catie van Bart de Wever hebben nu ook de Vlamingen schrik gekregen voor hun toe- komstig pensioen en voor de economi- sche afgang in het algemeen. Op de web- stek van Res Publica werd de foto uit 2008 bovengehaald waarop Van de Lanotte zich, in het gezelschap van de twee travestieten Debbie en Nancy, met een enorme kunst- baard tooit. Een profetisch beeld zo blijkt, nu acteur Benoît Poelvoorde de Vlamingen aanspoort om hun baard te laten groeien, tegen het verfoeilijke Vlaams-nationalisme dat onze beschaving bedreigt, en voor de Belgische zaak. Op de VVB-blog spuwt de (gebaarde) huisideoloog Peter De Roover volop zijn gal uit over dit “Taliban-achtig”

réveil van vaderlandgetrouwen.

Ten gronde gelooft Rondas, zo bleek uit een gesprek achteraf, helemaal niet meer in Belgische onderhandelingen. In het verlengde van de fameuze OVV-verklaring van eind december ziet hij het begrip “staatshervor- ming” an sich als een perverse vicieuze cir- kel, en meent hij dat Vlaanderen nu het heft in eigen handen moet nemen om datgene wat historisch evident is, ook af te dwingen, namelijk echte soevereiniteit.

Reusachtige hand

VVB-voorzitter Guido Moons mocht dan, in zijn gekende weinig subtiele donderpre- kersstijl, het werk afmaken. Vooral het blij- vend gechipoteer rond BHV zit deze oud- Takker dwars: “Alle Vlaamse politieke partijen hebben dure en plechtige eden gezworen dat Vlaanderen geen prijs zal betalen voor de split- sing. Waar blijft vandaag de consequente nale- ving van de belofte van toen?” We noteerden dat de VVB nu ook officieel het Belgische

onderhandelingskader voor bekeken houdt en de N-VA sommeert om met de kome- die te stoppen, onder het motto: “Bart De Wever, trek de stekker eruit!”

Radicale geluiden dus. Naarmate de deci- bels van Moons’ stem de hoogte in schoten, zag ik mensen wel denken: “Nu mag Guido ook wel de stekker uittrekken”. Zeker toen hij, na een bulderend “Stop aan de verfran- sing!” de daad bij het woord voegde en in de coulissen dook om een reusachtige karton- nen hand aan het publiek voor te houden.

Hilariteit alom.

De speech zakte dan af naar een einde- loze reeks bedankingen aan het adres van VVB-medewerkers, bloemen voor de vrou- wen van de sprekers die gefeliciteerd wer- den om het genie dat ze mogen vertroete- len, en last but not least nog een hulde aan de Lennikse ontslagnemend burgemeester Willy De Waele (Open-VLD) die geprezen werd om zijn rechtlijnige Vlaamsgezinde houding.

Waarbij er hier en daar werd gemompeld:

“Dan zit hij wel in de verkeerde partij”. Een her- inneringsplaket werd zijn deel. En dan was het tijd voor de Vlaamse Leeuw.

Veel volk in elk geval, en een warme sfeer.

De politieke aanwezigheid of afwezigheid op zo’n gebeuren is misschien nog veelzeggen- der dan de toespraken zelf. Aan de N-VA- kant merkten we enkel Jan Jambon en Ben Weyts op, een beetje schuw schuifelend door de menigte, naast ex-VVB voorzit- ter Eric Defoort. Vlaams Belang was ruimer vertegenwoordigd, met o.a. Bruno Valke- niers, Gerolf Annemans, Filip Dewinter, Bart Laeremans, Philip Claeys en Rita De Bont.

Het is duidelijk dat deze partij aan zelfver- trouwen wint, nu de N-VA-strategie op een fiasco afstevent en de Vlaamse beweging radicaliseert.

Voor LDD gaf Boudewijn Bouckaert pre- sent. Verder merkten we uit de culturele sector nog op: Erik Stoffelen, voorzitter van het ANZ, nationaal voorzitter van de Marnixring Filip De Vlieghere en OVV-voor- zitter ad interim Wim De Wit. En dan ver- geten we er ongetwijfeld nog een pak ande- ren.Afwachten maar, hoe de oproep van beide sprekers, om het Belgische onderhandelings- kader definitief te verlaten, in Vlaanderen politiek wordt ingevuld.

Echo’s uit de Koepelzaal

Braaf

De van nature al weinig opwindende ple- naire zittingen van de Vlaamse Parochieraad bleken vorige woensdag wel heel erg aan bloedarmoede te lijden. Dat krijg je als een democratische gekozen instelling zichzelf tot onmacht veroordeelt en tot in het absurde en de eeuwigheid maar braaf zijn extreme best blijft doen om nooit buiten de lijntjes van het Belgisch dictaat te kleuren. Toch noteerden we nog een aantal leuke stand- punten! Zo was er Filip Dewinter die - vol- komen terecht - het feit aanklaagde dat het Vlaams cultuurcentrum ‘De Brakke Grond’

in Amsterdam zijn infrastructuur verhuurde aan de PvdA van Job Cohen om daar een anti-regeringsmanifestatie te houden wat dus minstens de schijn van politieke partijdigheid kan wekken. De bevoegde ministerin, Joke Schauvliege, maakte er zich met een Jantje van Leiden vanaf door te wijzen op de spel- regels van de commerciële verhuring en de vrijheid van meningsuiting. Een even voor- spelbaar als achtbaar standpunt...

Zielig

Wat bezielde dan haar partijgenoot Eric van Rompuy met zijn opwerping toen zij uitgesproken was? Het epitheton ‘zielig’

dat hij meende te moeten reserveren voor Dewinter kwam als een boemerang in zijn eigen tsjevenfacie terecht met zijn eindzin:

‘Mijnheer Dewinter, ik wil er trouwens op wijzen dat wij ook in die (Nederlandse - n.v.d.r.) regering zitten. U zou beter eens een

regering met christendemocraten in Vlaan- deren gedogen. U zou dan misschien iets kunnen realiseren.’ Nou breekt ons toch wel even de klomp! Een regering, meneer de broer van de zogeheten Europese presi- dent, van welke politieke samenstelling dan ook, moet zich ook wel willen laten gedo- gen! Voor zover wij weten heeft uw zeer christelijke partij altijd en overal waar de roden en de groenen het initiatief namen en u ermee chanteerden dat ondemocra- tisch cordon sanitaire in stand gehouden en mee vorm gegeven, tot op heden! Mogen we u nu vanaf heden daar een tegenstander van noemen? En gaat u daar bij de volgende gelegenheid (op welk niveau dan ook waar u actief bent) dan ook naar handelen? We zijn benieuwd...

Bergbewoner Peeters

De minister-president zelf werd aan de tand gevoeld over zijn verklaringen en het standpunt van zijn regering betreffende de nota van Vande Lanotte en een mogelijke federale noodregering (of een versterkte regering in lopende zaken). Zowel Joris van Hauthem (VB) als Karim van Overmeire (die sinds de zomer zetelt als onafhanke- lijke) hekelden het feit dat Vlaanderen zich te veel op de vlakte houdt in de onderhan- delingen die momenteel gevoerd worden.

Allebei haalden ze de fameuze Octopusnota uit 2008 aan.

Daarin vraagt de Vlaamse Regering (onder meer) de splitsing van BHV, de overheve- ling van het arbeidsmarktbeleid, het mobi- liteitsbeleid en delen van Justitie. Die nota geraakt stilaan ondergesneeuwd stelden bei- den. Meer nog: de CD&V en de sp.a, beiden

Vlaamse (nou, ja) meerderheidspartijen zit- ten duidelijk niet meer op dezelfde lijn. Van Overmeire was scherp en heel erg ad rem:

‘U zit boven op uw berg te kijken tot er ooit iets gebeurt, tot er ooit een akkoord komt.

Dan zult u dat vastnemen en zeggen: dat is precies niet wat in het regeerakkoord staat, dat is jammer, over tot de orde van de dag’, voorspelde hij.

Hoeder

In zijn antwoord verzekerde Kris Peeters dat hij de ‘hoeder’ blijft van de Vlaamse belangen (meervoud en zonder lid- woord, uiteraard). ‘Maakt u zich geen zor- gen, het regeerakkoord en de Octopusnota

worden niet herbekeken, laat staan dat er opnieuw over wordt onderhandeld. (...) Maar ik zou niet graag bevoegdheden krijgen waar- van we op een bepaald moment moeten zeg- gen: dit is zo versplinterd en zo niet-homo- geen dat we een slechte dienst bewijzen’.

Daarmee heeft hij natuurlijk geen ongelijk.

Maar hoe zou het toch komen dat wij altijd een wat wee gevoel in de buik krijgen als een politieker ons bezweert onze zorgen opzij te zetten? Peeters mag dan het zogeheten tri- umviraat (dat nu - hoelang nog? - aan zet is)

‘alle kansen geven’ maar blijft waakzaam voor de budgettaire impact van mogelijke toe- komstige bevoegdheidsoverdrachten. Dat zal in elk geval nodig zijn, ja!

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Eieren of jong?!

•

Men is duidelijk het noorden en alle andere windrichtingen kwijt in de praatbarak. Eerst wordt er een plenaire vergadering gepland, zelfs met vragenuurtje en kort nadien wordt er dan weer doodleuk meegedeeld dat er gewoon geen plenaire vergadering zal zijn.

De onzekerheid en de kakofonie als gevolg van de meer dan stresserende regeringsvor- ming zijn daarvan ongetwijfeld de oorzaak.

Komt daarbij dat het voor bepaalde partijen als N-VA of de VLD niet altijd meer duide- lijk is wanneer en of ze een nieuwe of oude meerderheid behoren. Want er is tegelijk een regering en geen regering. In Het Edel Land hebben we echt al alles gezien, zodat niets nog echt verbaast.

In het offensief

•

In lange crisisperiodes is het niet altijd duidelijk wat de bevoegdheden zijn van een regering van lopende zaken. Normaal gezien gaat het om zaken die al beslist waren en die nog moeten uitgevoerd worden of bijvoor- beeld ook Europese of andere internationale richtlijnen of afspraken die nog moeten uit- gevoerd worden. Iedereen is het wel over eens dat het parlement autonoom beslist wat er nog kan en mag gebeuren binnen die perken. Het parlement kan dus nog aller- hande taken opleggen aan de regering, maar de regering moet zelf met niet al te veel frat- sen afkomen.

Maar wat zien we nu? De man uit Laken moeit zich en geeft uittredende premier Leterme zowaar de opdracht om het begro- tingstekort in te dijken en aan de slag te gaan voor de begroting 2011. En men gaat er daar- bij van uit dat wanneer er een meerderheid in de Kamer te vinden is voor dit soort capri- olen, de regering mag uitvoeren. Het gevaar dat de regering alsnog haar boekje te buiten gaat, is dus reëel.

Spook

•

Wie dat al lang in het snuitje had, is Gerolf Annemans van het Vlaams Belang. In een persmededeling heeft hij alles eens goed op een rijtje gezet en duidelijk gesteld dat zijn partij vindt dat op die manier ‘spookrege- ringen’ ontstaan met virtuele meerderhe- den (een ontslagnemende regering, gesteund door een anders samengestelde meerder- heid). Een debat daarover in de Kamer werd natuurlijk geweigerd.

Vandaar dat Annemans zich voorneemt voor elk koninklijk of ministerieel besluit van de regering een vernietigingsberoep aan te tekenen bij de Raad van State. En wie er sommige arresten uit het verleden eens op naleest, zal kunnen zien dat het hoge rechts- college in dit soort zaken onverbiddelijk is.

Wie leeft, zal zien!

Déjà vu?!

•

In de grote N-VA-fractie zitten enkele dynamische jongens en meisjes die er een

sport van maken de klassieke thema’s van het VB over te nemen en dan te doen alsof ze het warm water opnieuw hebben uitge- vonden. We zagen zo al dat Sarah Smeyers zich in het asieldossier opwierp. Vorige week was het de beurt aan de jonge welbespraakte Theo Francken om zich op te boeien over Milquet die de gezinsherenigingen niet wil aanpakken, laat staan beperken. Allemaal zaken waar de Belangers al jaren mee op de bres staan. Toen werd alles weggehoond en als racistisch afgeschilderd. Vandaag is er dus duidelijk een nieuwe strategie: politiek cor- recte partijen nemen gewoon het discours over, zeggen hetzelfde als de Belangers, maar willen dat niet geweten hebben. Waarmee bewezen wordt dat degene die iets zegt, het criterium is en niet de boodschap.

Dikke komedie

•

In de commissie Binnenlandse Zaken werd een sterk staaltje van hypocriete komedie opgevoerd. Bartje Somers uit Mechelen en

van de Open Blauwen, ondervroeg er zijn eigen minister Turtelboom over de werking van het Rampenfonds. Het antwoord van

‘the lady in black’ was voorspelbaar en de minister bracht niks nieuws. Bart Somers hield zich serieus en zei met een uitgestre- ken gezicht: “Mevrouw de minister, ik dank u van harte voor uw uitstekend antwoord.”

Een aantal Kamerleden kon zijn grijns nau- welijks onderdrukken. Somers overigens ook niet...

Lezer van ons blad?

•

In de commissie Seksueel Misbruik is de politieke greep en dus de subjectiviteit totaal.

Zelfs Hendricus Torfs heeft er nu zijn buik van vol. Terecht klaagt hij de ondermaatsheid en de redelijke nutteloosheid van zo’n com- missie aan. Volgens hem schiet ze haar doel- stellingen voorbij door zich bevoegdheden aan te meten die ze niet heeft en gedraagt ze zich meer als een inquisitie dan objectieve verzamelaar van gegevens.

En sommige politici handelen uit ‘profile- ringsdrang’ en ‘persoonlijke rancune’. Het stoort hem dat urenlang dezelfde vragen worden gesteld, alleen al omdat de camera’s draaien. Straffer nog: hij ziet de commissie als een nederlaag voor het parlement. Zou perfesser Rik ‘t Pallieterke hebben gelezen?

Want daarin hebben we allang gezegd wat hij nu ook doceert.

Kans(loos)

•

Zowel Sarah Smeyers van N-VA als Sabien Lahaye van Open VLD hebben zich vastgebe- ten in de welbekende kansspelsector en leg- den staatssecretaris Paul Devlies op de roos- ter. Af en toe moet het geluk wat meezitten:

net rond die tijd kon je in onze kranten ook lezen dat zelfs serieuze wiskundige bollebo- zen er niet in lukken om belspelraadsels op te lossen, ook niet door ze met veel wiskun- dig geweld te lijf te gaan. De dames mogen van ons dus met overtuiging op de kansspel- nagel blijven kloppen.

De eerste in Albanië gefilmde beelden dateren uit 1912, het jaar dat het land onafhankelijk wordt en de Ottomaanse heersers definitief vertrekken. Als je ze bekijkt, is Europa ver weg. Dit lijkt op om het even welk land in het Midden-Oos- ten: zelfde kledij, zelfde primitieve huizen en wegen, minaretten en bijna uitslui- tend mannen op straat. Negenennegentig jaar later heeft Albanië nog altijd die erfenis niet afgeworpen, maar de overbetaalde klasse die het in de EU voor het zeggen heeft, ziet er geen probleem in om een stroom Albanezen los te laten op de minder bevoorrechte mensen in de Unie.

De Albanezen komen

Moord en geweld

Albanië is in 1912 alleen een aardrijkskun- dig begrip, een verzameling van mensen die dezelfde taal spreken en die meestal moslim zijn. Het leven in Albanië is hard, industrie en nijverheid zijn er haast niet, alleen zeer pri- mitieve landbouw. Albanezen leven meestal in clans die elkaar naar het leven staan.

Bloedwraak is een ingewortelde gewoonte.

Het Noorden haat het Zuiden en de kust- bewoners minachten de bergbewoners.

Een echt centraal gezag is er niet in deze anarchie en dat biedt kansen aan de buren die in 1913 bijna de helft van Albanië en de Albanezen inpikken. De Serviërs en Montenegrijnen gaan met het grootste deel van de buit lopen met alle gevolgen van dien tot vandaag: een niet door ieder- een erkende gangsterstaat Kosovo die zich uit Servië heeft losgescheurd en een grote Albanese minderheid in het deel van het vroegere Montenegro dat nu bekend is met de belachelijke naam “Voormalige Joegosla- vische republiek Macedonië”.

Oudere lezers herinneren zich nog mis- schien koning Zog; een bloeddorstige clan- leider die tussen de wereldoorlogen het land min of meer in zijn greep heeft, maar die de groeiende invloed van fascistisch Italië niet kan verhinderen. Op Goede Vrijdag 1939 lan- ceert Mussolini een aanval op Albanië en het land is op een paar dagen tijd veroverd. Kan men wel van een Italiaanse bezetting spre- ken? Vele clanleiders collaboreren of vech- ten afwisselend met en tegen de Italianen om andere Albanezen er onder te krijgen. Na de Italiaanse capitulatie in 1943 verschijnen de Duitsers en daar is het kwader kersen eten mee. Ze rekruteren een Waffen SS-divisie bij de Albanezen, de 21ste Skanderberg.

En natuurlijk ontstaan er verzetsbewegin- gen tegen de Duitsers en tegen de andere Albanezen: een grote rechtse en een kleine

extreemlinkse. De communistische vari- ant gehoorzaamt in alles de veel machtiger Joegoslavische communisten en de Albanese communistenleider Enver Hoxha gedraagt zich opportunistisch als de volmaakte lakei van Tito. Omdat de Britten de Joegoslavi- sche communisten veel efficiënter vinden dan andere bewegingen, krijgen die wapens en erkenning en veel wordt doorgesluisd naar Hoxha.

Na de aftocht van de Duitsers in novem- ber 1944 is het tijd voor een afrekening:

Hoxha en zijn partijgenoten vermoorden duizenden collaborateurs, landeigenaars, clanleiders, intellectuelen en persoonlijke vij- anden en vestigen een communistisch schrik- bewind. De familieleden van de vermoorden worden meestal jarenlang in werkkampen opgesloten. Dan begint de afrekening in de partij zelf. De gematigden of de communis- ten met enige kritiek op Tito en Stalin moe- ten er ook aan.

De partij verdeelt het land onder de kleine boeren en start met een geleide economie naar het voorbeeld van de Sovjet-Unie.

Albanië hangt volledig aan de Joegoslavische fopspeen en wordt in de praktijk een satel- lietstaat die alleen maar wat grondstoffen en eventueel wat landbouwproducten mag leve- ren. Sommige Albanese leiders stellen voor om de zevende staat van Joegoslavië te wor- den. Hoxha is daar niet gelukkig mee en staat op het punt om gearresteerd en gefusilleerd te worden, maar op dat moment maken Stalin en Tito kletterende ruzie. De partij kiest voor de machtige Stalin en de tegen- standers van Hoxha eindigen voor het vuur- peloton. De Sovjet-Unie, die geen gemeen- schappelijke grens heeft met Albanië, helpt met goederen en kredieten en dus doen de beruchte vijfjarenplannen voor een ver- snelde industrialisering hun intrede. En ten- slotte moet de landbouw er ook aan geloven

en worden alle boerderijen gecollectiviseerd vanaf 1955.

De levensstandaard stijgt geleidelijk, maar blijft zeer laag voor Europese begrippen. De gezondheidszorgen verbeteren wel en het uitzonderlijke hoog analfabetisme verdwijnt al dient het onderwijs in de eerste plaats om de kinderen te indoctrineren. Hoxha is een onverbeterlijke Stalinist en betreurt dat Chroestjov de teugels een eindje laat vie- ren na de dood van Stalin. Bij de ruzie tus- sen de Sovjets en de Mao-Chinezen kiest hij voor de harde lijn van China en voortaan komt de hulp uit het verre Oosten. Zelfs de wreedaardige culturele revolutie met al zijn uitspattingen wordt bloedig gekopieerd en overal zoeken hysterisch opgezweepte stu- denten naar sporen van religiositeit om ze te vernietigen en gelovigen zwaar te straffen.

Trots kondigt Hoxha aan dat Albanië de eer- ste atheïstische staat ter wereld is.

Albanië krijgt een regime dat het best te vergelijken is met het door een beesten- bende geterroriseerde Noord-Korea. Een sympathieke lezeres bezorgde me een DVD met authentieke beelden uit de verschrik- kelijke tijd tussen 1950 en 1985. Je gelooft bijna je ogen niet. Papegaaiende mensen die hun vreugde uitschreeuwen over het onein- dig geluk, de materiële rijkdom en de gees- telijke verheffing die hen ten dele valt dank zij de geniale Enver Hoxha en zijn even geni- ale dochter. Dat is misschien het enige kleine positieve punt in deze Balkanhel: de vrouwen worden uit hun islamachterlijkheid gesleurd, maar tegen een verschrikkelijke prijs. Altijd en overal waakt de geheime dienst, arres- teert echte en vooral vermeende vijanden en vermoordt ze. Niemand vertrouwt nog iemand anders, ook niet de eigen gezinsle- den. Op diezelfde DVD zie je filmbeelden die in het geheim gedraaid worden tijdens de vergaderingen van de criminelen die in het politbureau zetelen. Hoxha bestudeert altijd achteraf de beelden aandachtig om te zien of er niemand een gebaar maakt of een wenk- brauw optrekt, want dat is een bewijs van dissidentie en dan wacht het vuurpeleton.

Wanneer de Chinezen een deel van hun verstand terugkrijgen, breekt Albanië ook met Peking. De Albanese leider begint te flippen. Op filmbeelden uit 1985 hoor je hem zeggen dat het vijfjarenplan voor 1955 moet besproken worden, dat er maatregelen noodzakelijk zijn om de economie in 1939 te verbeteren. De tiran sterft datzelfde jaar en

het partijgeboefte slaagt er nog zes jaar in om het deksel op de pot te houden.

“Democratisch” Albanië

De communistische partij wint met intimi- datie en vervalsingen de eerste democrati- sche verkiezingen van 1991, maar wordt een jaar daarna toch aan de deur gezet door een zogenaamd democratische partij. Het is lood om oud ijzer. De meeste oude, maar ook nieuwe politici hebben niet het minste benul van democratie en zijn alleen bekommerd om de eigen rijkdom en het eigen hachje. De altijd bestaande corruptie wordt endemisch en niets of niemand werkt zonder smeergeld.

Politieke en persoonlijke moorden zijn weer aan de orde van de dag. Bij de verkiezingen van 1997 vervalsen de “democraten” de uit- slagen op grote schaal en ze schakelen het leger in om de tegenstanders te overtroeven.

Maar dat lukt niet meer, want het leger is ver- rot en bestaat feitelijk niet meer. De meeste militairen hebben hun wapens verkocht. Men denkt dat de Albanezen ongeveer 650.000 machinegeweren en pistolen hebben opge- kocht. Het struikroversrecht van de sterk- ste is de wet. De Albanezen hebben nooit een vrije markt gekend en hebben niet het geduld en de zin om iets geduldig op te bou- wen. De een of andere schurk kan hen trou- wens ieder moment beroven. En dus nemen honderdduizenden mensen deel aan pirami- despelen die natuurlijk in financiële kraters eindigen waarna de beelden van reusachtige rellen in heel Europa te zien zijn.

Natuurlijk stromen veel ondernemende Albanezen legaal of illegaal naar de EU waar ze zich dikwijls specialiseren in prostitutie, kinderuitbuiting en drugs. “Albanees” wordt voor veel Europeanen zoiets als een syno- niem voor crimineel. Hilarisch is het bezoek van president Bush in 2007. Hij gaat handen schudden en merkt te laat dat een Albanees zijn uurwerk heeft gejat. De Amerikanen trekken zich voor de rest niets aan van de Albanese reputatie en kijken alleen naar de havens aan de Adriatische zee en dwingen de andere Navo-staten om Albanië als lid te aanvaarden in 2009. De laatste jaren is de economische toestand wat verbeterd in het land maar de gemiddelde Albanees kan ook in 2010 maar een vierde besteden van wat een EU-burger als koopkracht bezit. De helft van de Albanezen heeft dus al een paspoort gevraagd om Europa “te ontdekken”.

J^an n^eckers

Wateroverlast blijft

De dingen dezer dagen

5

Ze zijn terug!

Ironisch opgedragen aan drie tronies...

Ze zijn weer aan de slag voor vorst en volk en ‘k voel me bij dat weten opgelucht.

Hoe dikwerf heb ik, van het volk de tolk, toen alles weer muurvast zat, niet gezucht:

“Kom weer bijeen, gij slaven van de staat.

Kom overeen eer ‘t vaderland vergaat!”

Nu zie ‘k hen weer op buis en in gazet en ongewild ontglipt mijn oog een traan die ik werktuiglijk met m’n zakdoek bet, want ‘k hou van ‘n man wat sy man kan staan.

Geen man staan zij, maar een triumviraat dat, drie man sterk, is tot de daad paraat!

Ze zijn terug en zijn met verse moed voor ‘t welzijn van de natie aan de slag.

Geen wonder dat ik lyrisch hen begroet en wapper met de trikolore vlag.

Ik wapper trikoloor en licht m’n pet want, God zij dank, de natie is gered!

We zijn gered, want keerden zij niet weer, een drama was ‘t geworden zonder paal en perk!

Het land gebarsten en geen geldstroom meer en vorst en koninklijke sibbe zonder werk...

En ondertussen werd ons vaderland het mikpunt van de eurospekulant.

Ik vind het, triumviri, ongelooflijk tof

dat gij van wijsheid blijk gegeven hebt en moed.

Er is nu meer dan lang genoeg gedaan alsof.

Zie om naar wat de Walen willen en ‘t is goed.

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

Huckleberry Finn

Menig jongelingenuur werd verleven- digd door de spannende avonturen van Huckleberry Finn, waarin de lotgevallen langsheen de Mississippi-rivier verhaald worden van een vrijgevochten knaap. Mark Twain schreef het in 1884, maar bij de eer- ste uitgave stootte het boek op nogal wat kritiek omdat het tegen de slavernij en de verdrukking van de zwarten was gericht.

Avonturen blijven avonturen, dus waarom zouden jongeren van vandaag niet meer kunnen genieten van die klassieker?

Het antwoord is eenvoudig: omdat het boek op de lijst van verboden boeken staat in veel Amerikaanse scholen. Heeft het segrationisme weer de overhand gekregen in de States? Neen, Huckleberry Finn moet uit de handen van onze spruiten gehouden worden omdat Twain daar het woord ‘nig- ger’ in gebruikt. Niet één keer, maar vol- gens secure tellers liefst 219 maal. De index op dus met dat verderfelijk schriftuur.

Maar er is weer hoop. De nieuwe uitgave van het boek zal eindelijk opnieuw openlijk onder de ogen kunnen geschoven worden van onze zo beïnvloedbare spruiten. De uitgever heeft in zijn wijsheid beslist het n-woord te vervangen door ‘slave’, slaaf dus. Zwarten, euh Afro-Amerikanen gelijk- stellen aan slaven mag dus wel.

Voila, daarmee zetten we weer een belangrijke stap in het al te dikwijls erg trage beschavingsproces. Kuifje in Congo werd al eerder in de ban geslagen. Van John Lennon verscheen pas een nieuwe cd. Met oude liedjes uiteraard, want deze beatle mocht dan al bij leven een haast godde- lijke status bereikt hebben, nieuw muzi- kaal materiaal mogen we van hem toch

echt niet meer verwachten. De foto op het hoesje werd geretoucheerd. Hij houdt nu zijn vingers wat vreemd, maar de sigaret werd vakkundig weggefotoshopt. Lucky Luke zuigt al jaren aan een sigarettenver- vangend strootje. ‘t Is dat deze lonesome comboy lange mouwen draagt, anders had men er bijvoorbeeld een rookstopklever op kunnen aanbrengen.

Wie mocht denken dat de klus met deze ingrepen geklaard is, dwaalt. In de rap- muziek moet dringend gesnoeid worden.

De ‘niggers’ vliegen in die teksten heen en weer en, als ik het mag zeggen, bleeks- moel is ook niet meteen bedoeld als com- plimentje.

Met Animal Farm lijkt ook wel best wat mis. Alle varkens zijn gelijk? Ho maar. Wat moet je daar als brave moslim van denken?

En dat de bijbel dringend stevig gereviseerd moet worden en tot zolang best niet meer vrij in de handel wordt aangeboden, staat toch ook als een paal boven water.

Het Verbond van Belgische Onderne- mingen overweegt dan weer een klacht tegen Das Kapital, waarin ondernemers op een meer dan onvriendelijke wijze wor- den beschreven. Doen jongens, we kun- nen dit soort literatuur niet langer tole- reren. De hardnekkige geruchten dat het Vrouwen Overleg Comité zich momenteel zou buigen over de Koran, kunnen, noch durven we bevestigen, want anders lopen we het risico dat ze dit Pallieterke eerst moeten gaan herschrijven vooraleer het op de winkelrekken wordt losgelaten.

V^oorheteenmanscollectief

D^en B^looten K^oonincK

Den Blooten Kooninck

Voor wie het nog niet door moest hebben: het ziet er naar uit dat het offensief der “weldenkenden” tegen de N-VA nu op kruissnelheid is. Laten we daar eens een stukje van onder de loep nemen, bijvoorbeeld de avond op 21 januari in de Brusselse KVS. “Solidariteit maakt een cultuur groot / La solidarité grandit une culture” is de slagzin en het is een organisatie van het wat schimmige “niet in onze naam” van de gelijknamige webstek. Slechts 5 euro kost de toegang u. Nu zijn er twee mogelijkheden. Ofwel is de KVS een extreem goedkoop te huren zaal en dan verdient dat in koeien van letters bekend te worden gemaakt bij al wie in het Brusselse dergelijke zaal wil gebruiken. Ofwel is er een anonieme weldoener die het saldo betaalt en dan zouden we ook heel graag weten wie dat is, kwestie van die ook te kunnen aanspreken voor àndere culturele aangelegenheden.

Het “cultureel” offensief

Wie?

De oorspronkelijke initiatiefnemers van de webstek en van dit feestje zijn drie mensen uit de culturele sector: Dirk Tuypens, Lieve Franssen en Lebuin D’Haese. Dirk Tuypens ondertekent als acteur en zo kent u hem ook, o.a. als de baas van Witse. Waarom Dirk op de genoemde webstek niet vermeldt dat hij fervent kandidaat is op de kieslijsten van de PVDA is ons een raadsel. Dan heb- ben we Lieve Franssen die zichzelf omschrijft als dirigente van het Brecht-Eislerkoor en voorzitster van de Louis Paul Boonkring in Brussel. Allemaal waar, en Lieve had er even goed bij kunnen vermelden: kandidate op de kieslijsten van de PVDA. De derde is Lebuin D’Haese, beeldend kunstenaar. En, voegen wij daaraan toe: kandidaat op de kieslijs- ten van de PVDA. ‘t Is wel een beetje raar dat zij hun politieke aanhankelijkheid ach- terwege laten, maar dat heeft er misschien mee te maken dat zij zich daar een beetje voor schamen. Of zou daar een andere reden voor zijn?

En verder

Op het ogenblik waarop wij dit tikken, hebben zich volgens de webstek van de PVDA ook anderen aangemeld om present te zijn op 21 januari als de actrices Maaike Neuville en Marijke Pinoy en acteur/zanger Claude Semal. Die laatste is een Franstalige Brusselaar, maar Neuville en Pinoy, die ken- nen we wel. Dat Maaike Neuville zich ver- bindt met de extreme linkerzijde, is een ver- rassing, maar van Marijke Pinoy weten we al lang dat zij zich ter linkerzijde situeert, de laatste tijd groenlinks: ze steekt dat zelf niet onder stoelen of banken. In het in 2008

verschenen boek “Expodochters” van Lut Geypens, uitgegeven door Van Halewyck, lees je daar trouwens meer over, want Pinoy is één van die geïnterviewde expodochters.

Volgens de webstek Dewereldmor- gen doen ook Stefan Hertmans, Stef Kamil Carlens, Daan Hugaert, Dimitri Verhulst en... Will Ferdy mee. Van die laatste is dat toch wel even opkijken, want Will is in het verleden niet te beroerd geweest om op het Zangfeest op te treden. Een late beke- ring, Will? Of plat opportunisme? Dimitri Verhulst kennen we dan weer als de schrij- ver die in de Pays wallon is gaan wonen om het gehate Vlaanderen te ontvluchten en die op zijn eentje een transfer van noord naar zuid organiseert, te weten de opbrengst van zijn in Vlaanderen succesrijke boeken, die zo door en door... Vlaams zijn. Daan Hugaert - inspecteur Van Deun uit Witse en “den Eddy” uit thuis - sprak zich net als Dirk Tuypens eerder uit als PVDA-sympa- thisant. Schrijver Stefan Hertmans was niet te beroerd om de Vlamingen in Le Monde een kleedje van bekrompenheid aan te pas- sen en hun cultureel narcisme te verwijten.

Stef Kamil Carlens van Zita Swoon was dan weer prominent aanwezig op het Belgavox- concert in 2010.

Op de webstek van de PVDA worden nog Tom Lanoye (groenlinks) en Herman Brusselmans (oudlinks) in stelling gebracht, net als schrijfster Anne Provoost. Die laat- ste houdt wel een slag om de arm: zij is niét tegen een staatshervorming en houdt ook niet van het Belgisch nationalisme. Toch wat verdacht, vinden wij. In ieder geval: op 21 januari, met zijn allen naar de KVS!

K.r

Objectieve VRT...

Oeps!

Onvervaarde VRT-sterreporter Robin Ramaekers, want van geen kleintje vervaard en niet te beroerd met zijn came- raploeg daar te gaan waar het brandt - is ook niet te beroerd om zijn verhaaltje wat op te schonen.

Eind oktober maakte Ramaekers een reportage in een tentenkamp in Haïti dat toen tot overmaat van ramp werd getroffen door een cholera-epidemie. Er werd gescho- ten en er werd geworpen met stenen. Een- tje kwam in de richting van Ramakers die zich snel bukte. De steen kwam echter niet in beeld en bij de montage fikste Ramaekers het zo alsof hij zich moest bukken voor de rondvliegende kogels.

Volgens hoofdredacteur Kris Hoflack een zware deontologische fout, maar Ramakers wordt niet ontslagen; hij wordt alleen een tijdje op non-actief gezet. Met andere woor- den: hou u gedeisd, kop in kas en laat u niet

opmerken. Ge kunt u afvragen: als een zo een reporter die echt van wanten weet zoiets fabriceert, is hij dan de enige? En zien wij op teevee wel echt wat er echt gebeurt?

VRT? Lach eRmee!

Laten we nog even verder doorbomen over die Robin Ramaekers, de VRT-journalist die het leuk vindt om het nieuws wat op te smuk- ken met “gevaarlijke situaties” die van voor naar achter en van boven naar onder toneel- spel zijn.

Ramaekers was ook degene die destijds de “Hitler-onthaalmoeder” op Vlaanderens scherm bracht en daarbij anoniem wilde blij- ven, want om glorie was het hem zogezegd niet te doen.

Om carrière waarschijnlijk nog minder.

Daarbij tikken we even iets uit zijn verde- diging van toen over: “Het gaat om de vast- gestelde feiten”. Ziedaar de kwaliteit van de VRT-verslaggeving.