Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
67
stejaargang • nummer 23 • woensdag 6 juni 2012 1,95 euro
Deze week :
Een les economie voor Hugo de Ridder 2 Briefje aan André Flahaut 3
Gravensteengroep 5
De PS heeft een probleem 7
Op de praatstoel: J-M Dedecker 11 Dirk Melkebeek overleden 14 Ontwikkelingssamenwerking afpikken van de Vlamingen
Magnette draait de klok terug
Ontwikkelingssamenwerking is grotendeels een exclusieve bevoegdheid van de deelstaten. Maar de Franstaligen en behouds- gezind-links Vlaanderen (inbegrepen nogal wat toppers en het vrij- gesteldenapparaat van de hulporganisaties) houden de zaak liever in federale handen. Tot ergernis van het Vlaamse Parlement. Nu is het Paul Magnette (PS) die zijn best doet om alles naar zich toe te trekken.
De splitsing van ontwikkelingssamenwerking was een oude Vlaamse eis (Vlaamse resoluties), en werd goed tien jaar geleden vastgelegd in de Lambermontakkoorden (2000-2001, vijfde staats- hervorming). Het bleef nadien en tot vandaag wachten op de overhe- veling van het bijhorende budget. Verhofstadt beloofde in zijn paars regeerakkoord (2003) die afspraak na te komen, maar draaide (niet alleen in die materie overigens) vervolgens vierkant zijn kar. Hij kreeg er een muilpeer voor terug vanwege de Vlaamse kiezer. Dit terzijde.
“Niet splitsen om te splitsen”, was de snelle kritiek op die afspraak.
Waren en zijn er goede redenen om ontwikkelingssamenwerking te organiseren op het niveau van de deelstaten? Natuurlijk. Belangrijke beleidsdomeinen zoals Onderwijs, Landbouw, Klimaat en Buiten- landse Handel situeren zich immers ook op dat niveau.
Wat de wispelturige Verhofstadt wou, is van geen tel meer in de Wetstraat. Maar er zijn anderen die met plezier zijn mollenwerk onder de autonomie van de deelstaten voortzetten.
Vandaag moet je zoiets geen twee keer vragen aan Paul Mag- nette (PS). Begin mei organiseerde die federale minister van (onder meer) Ontwikkelingssamenwerking een Staten-Generaal van de Ontwikkelingssamenwerking met het oog op meer “beleidsco- herentie”, een “absolute prioriteit van zijn ontwikkelingsbeleid”.
“Coherentie” lees je in dit geval best als “unitaire recuperatie”.
Mooie woorden, inderdaad. Ze enerveren en frustreren ook Kris Peeters (CD&V), zo bleek uit zijn antwoord op vragen van Marc Hendrickx (N-VA).
Vlaamse kalmte
De Vlaamse minister-president zei dat noch de Vlaamse regering, noch de Vlaamse administratie bij het initiatief van Magnette waren betrokken. Magnette speelde nog maar eens solo slim. Peeters zei
“moeite te hebben om de kalmte te bewaren” bij zoveel federale eigengereidheid. Hendrickx noemde dat “platte federale recupera- tie” van Vlaamse bevoegdheden. Magnette wil de klok terugdraaien.
Magnette weet hoe hij zijn ambities moet camoufleren: met een Europese saus. In dit geval de vage vraag van een opdringerig Europa om over heel ons bestaan te confereren en het vervolgens te regle- menteren. Dat kan binnen dat EU-raderwerk volgens hem blijkbaar alleen maar in een pakket met een Belgisch naamkaartje.
Blabla
Het federale parlement moet een grote rol spelen, aldus Magnette.
Het beleid moet vorm krijgen in een “Interministeriële conferentie voor de Beleidscoherentie voor de Ontwikkeling” (sic), met aan de top natuurlijk de PS’ers Di Rupo en Magnette. Er moet een “coördi- nerende Interdepartementale Commissie” komen als adviesorgaan om jaarlijks een studie te publiceren. En vanzelfsprekend ook een secretariaat “van voldoende personeel voorzien” (mocht u eraan twijfelen) “binnen het Directoraat-Generaal voor Ontwikkelings- samenwerking”.
Binnen Europa, waar men kickt op vergaderen, commissietje spe- len en macht vergaren, zijn ze enkele jaren bevallen van het idee dat samenwerking een goed uitgangspunt is voor een beter beleid. Goed dat we dat nu ook weten, zie. Er werden afspraken gemaakt om dat te doen op een twaalftal grote thema’s (handel, milieu, klimaatveran- dering, veiligheid, landbouw, visserij, globalisering, migratie, onder- zoek en innovatie, informatiemaatschappij, transport en energie).
Dit Heiligdom der Afspraken noemen ze in het Europese jargon de PCD, de Policy Coherence for Development Commitments, de
“Beleidssamenhang voor ontwikkeling”… Begrepen?
Magnette wil flink(s) doorgaan met zijn recuperatiestrijd. Na de palavers moet er nu een “raadgevend comité” worden opge- richt, met “ngo’s en vakbonden in het bijzonder”, met universitei- ten en “deskundigen van de privésector” en zijn kabinet. Veel volk rond de tafel, dat vooral goed is in het organiseren van uitgaven. De Conferentie moet voortdoen om “het werk dat we vandaag aange- sneden hebben te voltooien”, zegt de PS’er.
Unaniem?
Het wordt interessant om volgen met hoeveel daden Vlaanderen op die ambitie reageert. Met woorden valt het voorlopig nogal mee.
Maar wat worden de feiten?
De commissie Buitenlands Beleid van het Vlaamse Parlement schaarde zich unaniem achter de oproep van Hendrickx om deze federale recuperatiepoging niet zo te laten. Minister-president Peeters zal met de steun van de commissie de zaak “aankaarten”
bij Magnette. En dan?
Wie het regeerakkoord van Di Rupo leest, weet dat de Vlaamse partijen die Di Rupo volgden ook de passages volgen waarin sprake is van dezelfde “doeltreffende en coherente ontwikkelingssamen- werking… om te zorgen voor een samenhangend Belgisch optre- den inzake ontwikkelingssamenwerking”. Belgisch breien en Vlaams kakelen? Het zou niet de eerste keer zijn.
Zoals voorspeld, suddert de regering-Di Rupo rustig in de pot.
Verwacht geen spectaculaire din- gen van die ploeg, want daarvoor hangt ze te veel met haken en ogen aan elkaar. Maar het cement dat de coalitiegenoten aan elkaar smeedt – de afkeer voor de N-VA – is meer dan sterk genoeg om de funda- mentele tegenstellingen onder de mat te vegen. Het is een geweldig voordeel voor een regering om een gezamenlijke vijand te hebben. Dat smeedt de partners aan elkaar.
Is dat de reden waarom de Vlaamse regering steeds meer steekjes en steken laat vallen? Vlaams Belang en Open Vld scoren zwak in de peilingen, LDD ver- dwijnt van de radar en Groen blijft sput- teren tussen 5 en 10 %. Wordt de coali- tie daarom onvoorzichtig?
Herinner u de bijwijlen haast idyllische sfeer die de vorige Vlaamse regering ken- merkte. Dirk van Mechelen groeide uit tot kopstuk van Open Vld in die Vlaamse regering en verkondigde tijdens de ver- kiezingscampagne zowaar dat alles hele- maal naar wens verliep onder minister- president Kris Peeters. Een electorale stommiteit, want als Peeters het zo geweldig doet, waarom dan niet meteen voor hem kiezen?
Open Vld kreeg bij de verkiezingen uiteraard een fors pak slaag. Maar de Vlaamse regering werd gezien als een baken van rust te midden van de zwal- pende Belgische baren. Open Vld vloog buiten en sp.a nam de plaats in; dat gebeurde rustig en zonder veel opwin- ding.
Toen het meer dan 500 dagen duurde vooraleer er een Belgische regering kon gevormd worden, waren we allemaal heel erg blij dat er een Vlaamse rege- ring bestond. Dankzij de ploeg van Kris Peeters bleven we op koers en stoorde de Belgische impasse ons niet echt.
Maar de ploeg van Peeters zit niet lan- ger goed in het politieke vel. De bot- singen worden almaar intenser. Vorige week zorgde het Uplace-project voor een hoogtepunt, of dieptepunt.
Uplace gaat over een immens win- kelcentrumproject in de buurt van het Vlaams-Brabantse Machelen, tegen de grenzen van Brussel, naast de ring rond de hoofdstad. Open Vld’ster Patricia Ceysens gooide de zaak als minister in de vorige Vlaamse regering op tafel.
Lees verder blz. 2
Manke Vlaamse democratie
Nieuwe anti-verdwaalpalen op het strand van Oostende
Interview met Jean-Marie Dedecker
“In het rode keizerrijk
Oostende
passeert alles”
De dingen dezer dagen 2
6 juni 2012Het lijkt uitgesloten dat Annemie uit het landelijke Puurs de eenpersoonsdenktank is achter zowel de justitionele omzendbrief met een voorstel om het leven van de “betere cri- mineel” wat gemakkelijker te maken, als ach- ter de duistere machinaties om een topsche- pen in de grootste stad van Vlaanderen uit te rangeren. Als federale minister van Justitie in het eerste geval en als lijsttrekster van de Antwerpse Open Vld-lijst in het tweede, is het alleen zij die bakken terechte kritiek over zich heen krijgt. Wie de lijst misdrijven overloopt die volgens de omzendbrief “afkoopbaar” kun- nen zijn, moet zich pijnlijk hard in de arm knij- pen om zeker te zijn niet midden een nacht-
merrie te zitten. Omkoping, oplichting, heling, diefstal zonder geweld, bendevorming ook zonder geweld, door ambtenaren gepleegde verduistering, het is allemaal niet zo zwaar cri- mineel als het voor de binnen de lijntjes kleu- rende Jan Modaal lijkt. Als er maar voldoende kassa, kassa voor de schatkist tegenover staat, kunnen niet alleen celstraffen tot twintig jaar afgekocht worden, als toetje op de afkoop- taart behoudt het strafblad de witte kleur van een eerstecommuniezieltje. Het goede nieuws is dat een “nieuw middel wordt gecreëerd om justitie efficiënter te maken”. Zeg dat Anne- mie Turtelboom het gezegd heeft, in naam van haar partij en van de regering-Di Rupo.
Een les in economie voor Hugo de Ridder
Het gebeurt zelden dat de vader van de Wetstraatjournalistiek nog eens een interview geeft. Naar aanleiding van zijn 80ste verjaardag en de publicatie van een becommentari- eerde bloemlezing van zijn teksten komt Hugo de Ridder opnieuw in de openbaarheid.
Dat is altijd een garantie voor opvallende uitspraken. In een lang gesprek met Knack stelt De Ridder dat politieke kopstukken vroeger in nauw contact stonden met de basis.
Topministers als Jos de Saeger (CVP) en André Cools (PS) woonden in volkswijken. Dat is gedaan. Nu worden ministers omringd door knappe koppen uit hetzelfde milieu en door hoogopgeleide academici. De Ridder: “Ze vertrekken niet meer van de bekommer- nis voor ‘de kleine man.’ Ze rijden vaak voor de betere middenklasse.”
De Ridder slaat de bal voor een groot deel mis, zeker als we zijn economische analyse bekijken. Het klopt dat de politieke klasse de gewone bevolking, betreffende thema’s als veiligheid en migratie, laten vallen heeft, maar op economisch vlak verdedigt de politiek niet de middenklasse. Neen, het zijn de rijken en de uitkeringstrekkers die gepamperd worden. De middenklasse moet het gelag betalen.
Hier volgt een les economie voor De Ridder, in drie delen. Ten eerste is het zo dat België een inkomstenbelastingensysteem heeft. Iemand met een gemiddeld loon (2.900 euro bruto per maand) zit al direct in de hoogste belastingschaal (50 procent). België heeft inderdaad een vlaktaks: één van 50 procent die vooral door de middenklasse wordt betaald. De onderste inkomensgroepen kunnen dankzij de verhoging van het belasting- vrij minimum (wat een goede zaak is, overigens) genieten van een zeer lage fiscale druk.
De inkomstenbelasting voor een hogere bediende met 4.000 euro bruto is in percen- tage even hoog als voor een kaderlid dat 7.000 euro verdient. Bovendien kunnen hogere inkomens zich een dure boekhouder veroorloven, waardoor ze zich door het kluwen van allerlei belastingaftrekken een weg kunnen banen.
Tweede les: de sociale zekerheid. De Ridder noemt zich een adept van specialist wij- len Herman Deleeck, die stelde dat de middenklasse de sociale zekerheid heeft gekaapt.
Dat is te gek voor woorden. De middenklasse wordt door de sociale zekerheid gepluimd.
Dat zit zo: sociale bijdragen op het loon zijn niet geplafonneerd, uitkeringen wel. Hoe meer je verdient, hoe meer sociale bijdragen je betaalt. Voor uitkeringen geldt dat niet.
Alles wat je als werknemer meer verdient dan 3.000 euro per maand, wordt niet mee- geteld in de berekening van het pensioen. De sociale bijdragen die je daarop betaalt zijn zuivere belastingen geworden. Dat is een aanslag op de middenklasse.
De sociale zekerheid, die een combinatie van verzekeringen en solidariteit moet zijn, is te veel in de richting van solidariteit doorgeslagen. Maar hoe komt het dan dat onze sociale zekerheid armlastig is en dat de pensioenen zeer laag liggen? De reden is bekend:
de inefficiënte economische unie België met zijn noord-zuidtransfers. Die transfers wor- den door de Ridder als een echte tsjeef altijd gerelativeerd.
Derde les: de index. Volgens De Ridder zijn de middeninkomens voorstander van het behoud van de automatische loonindexering omdat zij bij een loonsverhoging - dat gebeurt in procenten - meer krijgen dan een laag inkomen.
De Ridder weet blijkbaar niet dat veel werkgeversorganisaties voorstander zijn van een bijsturing van het systeem waarbij vooral de lage lonen een indexaanpassing krij- gen en de middeninkomens en de hogere lonen niet. Kwestie van de koopkracht van de mensen in de onderste inkomensklassen niet teveel te raken. Allerlei belastingverlagin- gen sinds 1996 hebben trouwens vooral de koopkracht van de lagere en de hogere lonen versterkt, niet die van de middeninkomens.
De stelling dat de middenklasse de politiek heeft gekaapt, klopt niet. Integendeel, zij betaalt de rekening.
Dat verklaart het succes van de LDD in 2007 en de N-VA in 2009 en 2010. De Ridder, een analist van de vorige eeuw, is duidelijk niet meer mee.
Angélique VAnderstrAeten
Uit de smalle beursstraat
Zelfmoordneigingen
Peilingen zijn wat ze zijn, maar als politieke partij kun je momenteel beter in het vel van N-VA zitten dan in dat van Open Vld. De jongste “inspiratiegolven” bij de nationale partijtop wijzen niet bepaald op een vakkundige registratie van dat gege- ven. Men kan zich afvragen of de leiders van het blauwe fabriekje zelfmoordnei- gingen vertonen, federaal en lokaal openlijk gedemonstreerd door zwaargewicht Annemie Turtelboom.
Mocht ik niet iemand van uitzonderlijk goede wil zijn, vol geloof in de innerlijke goed- heid van de mens, ik zou zowaar aan een maat- regel durven denken om, wie zich straks aan corruptie schuldig maakt, uit de nor te kun- nen houden. “Om de immer lege staatskas te spekken zijn blijkbaar alle middelen goed”;
“Ethiek? Moraal? Nog nooit van gehoord”;
“Een crimineel met poen komt goed weg en één zonder gaat de cel in maar van klassen- justitie is geen sprake”. Het zijn enkele flarden uit de tonnen kritiek door “de burger” geven- tileerd in alle kranten. “Overdreven”, vindt Turtelboom. Dat zal dan wel. Zoals het allicht overdreven is te vinden dat “de politiek” er in dit onland alles blijft aan doen om in elke legis- latuur “justitie” verder te degraderen tot een karikatuur van zichzelf.
Wereldvreemdheid
Geen betere manier om de verregaande wereldvreemdheid van “partijcollega’s” aan de kaak te stellen dan wat Luc Bungeneers presteerde bij wijze van prematuur afscheid aan zijn mandaat van schepen van Antwerpse Financiën. Het verhaal van de op gang getrok- ken electorale campagne van “Patrick” van de stralende “A” is gekend. Het voetbalstadion de ijskast in en de vrijgekomen miljoenen beste- den aan het verhelpen van het capaciteitste- kort in het stedelijk onderwijs. Burgemeester Janssens was in een vorig leven niet voor niks een volbloed reclamejongen. Dat besefte zijn grote uitdager, Bart de Wever, die “Patrick” er prompt van beschuldigde met het bestuursak- koord de vloer aan te vegen. Getrokken mes- sen, aan beide kanten.
Het is niet overdreven te zeggen dat dit, gezien “de omstandigheden” de man die het reilen en zeilen van de Antwerpse stadskas jarenlang heeft bijgehouden als de betere huis- vader, compleet koud had kunnen laten. Maar wat deed Bungeneers? Hij zette zijn beste
boekhouderhoed op en toverde er een oplos- sing uit die op slag rust in de politieke tent bracht: het project “voetbalstadion” blijft overeind en in één moeite wordt het capaci- teitstekort in het onderwijs aangepakt. Ieder- een blij en tevreden, behalve dan de blauwe kopstukken die in het hoofdkwartier in Brus- sel aan Turtelboom de opdracht hadden gege- ven Bungeneers diets te maken dat zijn tijd van gaan gekomen was. Om plaats te maken voor anderen, al zullen dat bezwaarlijk beteren zijn.
Eén en twee
Iemand als Bungeneers blijvend onderschat- ten, kan al eens verkeerd uitdraaien. Hij sloeg met zijn boekhoudkundige ingreep twee vlie- gen in één klap. Hij bewees, één, alweer, dat hij over alle partijgrenzen behalve die van zijn eigen partij, erkend blijft als de best denkbare schepen op Financiën. Twee, zette hij diege- nen binnen zijn partij voor schut die het op zijn vel gemunt hadden, al zal hij dat nooit met een onvertogen woord beamen. Hij hield het, met zijn imago van gedreven onkreukbaar- heid en competentie, passend en eenvoudig bij: “Ik neem verantwoordelijkheid op tot ik mijn functie verlaat.”
Hij zei zelfs niet “moet verlaten”. Het belet niet dat zijn mogelijk laatste sterk staaltje vak- manschap en zijn “sobere commentaar” de publieke opinie nog sterker overtuigd heeft dat de would-bearchitecten achter een “ver- jongde” en “sexy” ogende Antwerpse Open Vld een bok categorie één geschoten heb- ben. Niet alleen door een zeer bekwame col- lega af te schieten maar tegelijk een werkne- mer op zekere leeftijd aan de deur te zetten, terwijl ze unisono toeteren dat allen bereid moeten zijn langer te werken. Woorden en daden, ze zijn in het politieke vak (te) dikwijls als water en vuur.
d.Mol
Manke Vlaamse democratie
Vervolg blz.1
Minister Philippe Muyters (N-VA) zorgde voor de bouwvergunningen. Dus bleef het alleen nog wachten op Joke Schauvliege (CD&V) die over de milieuvergunning gaat.
Vorige week zette Schauvliege het licht op groen. In principe staat niets meer de bouw van dat winkelcentrum nog in de weg. We gaan de pro’s en contra’s niet op een rijtje zetten en zullen ons beperken tot de politieke chaos die er uit voortvloeit.
Schauvliege van CD&V zegt ja, nadat Muyters van N-VA dat ook deed. De Vlaamse regering telt evenwel een derde partner, de sp.a.
Die is tegen dat Uplace-project maar had er toevallig niets mee te maken, omdat ruim- telijke ordening in de schoot van N-VA ligt en milieu bij een CD&V-minister. Sp.a mag dan al deel uitmaken van de regering, die regering blijkt zo verkaveld in haar verantwoordelijk- heden dat een coalitiegenoot alleen maar kan registeren wat er gebeurt in kabinetten met een andere kleur. De Vlaamse vicepremier
Ingrid Lieten liet aan vriend en vijand horen niet gediend te zijn door de beslissing van Schauvliege, al blijkt ze in haar eigen Limburg wel voor shoppingcentra te zijn. Sp.a-voorzit- ter Bruno Tobback trekt volledig de kaart van zijn topmadam in die regering, maar bevalt dan van de bizarre woorden: “Wij zijn tegen, maar er is politiek niets aan te doen. Ik hoop dat de rechtbank het project toch nog tegenhoudt.”
Laat die woorden even doorsijpelen, beste lezer. De sp.a is tegen een beslissing van een regering waar die partij zelf in zit. Ging het over een klassiek compromis, dan was daar nog iets voor te zeggen. Je legt niet op elke slak zout. Maar als de vicepremier én de par- tijvoorzitter het nodig vinden publiek te ver- tellen tegen te zijn, dan gaat het niet over een bagatel. Sp.a zegt niet meer of minder dan harde tegenstander te zijn van een beslissing van een regering, waar die partij zelf deel van uitmaakt. Blijkbaar is niet alleen de oppositie machteloos in dit systeem, maar zowaar ook een regeringspartij als het over bevoegdheden gaat die in andere partijhanden zitten.
Als de voorzitter van die regeringspartij daar dan aan toevoegt te hopen dat de recht- bank de beslissing van de regering zal terug- schroeven, dan zegt die sp.a-voorzitter niets minder dan dat hij hoopt (en vermoedt) dat de rechtbank zal vaststellen dat de regering waar sp.a deel van uitmaakt wetten of decre- ten heeft overtreden. Ongezien.
Ook in dit dossier laat de Vlaamse regering weer van haar pluimen. We willen ons niet uitspreken over de inhoud van het dossier, maar de besluitvorming roept ernstige vra- gen op over de manier waarop de democra- tie in Vlaanderen functioneert.
Geef een blad dat al decennia elke week meer Vlaamse autonomie bepleit het recht de vinger op de wonde te leggen: Vlaanderen moet bijzonder kritisch omgaan met de eigen democratie. Deze dagen en weken wordt daar echter op een bijzonder dubieuze wijze mee omgesprongen. Vlaanderen verdient beter!
JK Brief Van de maand
In enkele kranten verscheen een lezersbrief getekend “Louis Janssens”.
Dat doet denken aan een schuilnaam.
Het had ook Jef Peeters kunnen zijn. Temeer omdat de woonplaats van de auteur onver- meld bleef. Neemt niet weg dat we Louis Jans- sens als briefschrijver van de maand bekronen.
Hij had het boek “De keizer van Oostende”
over kameraad Johan vande Lanotte gele- zen. Zijn conclusie? “Ik doe een suggestie aan alle onderzoeksjournalisten. Pluis de machts- verhoudingen eens uit in alle 589 Belgische gemeenten. Ik kan u nu al zeggen dat het land vol zit met keizers.” Waarom twijfelen we niet, dat het hier minder om een boutade en meer om een juiste stelling gaat?
3
De dingen dezer dagen
6 juni 2012André Flahaut Holle Bolle Gijs Nijvel
Gij, PS-creatuur,
Gij zijt in uw lange politieke carrière op alle treden van de PS-ladder opgeklom- men, waardoor gij als vanzelf een honds- trouwe dienaar zijt geworden van die Belze systeempartij. Zo werdt en wordt gij ver- eenzelvigd met vriendjespolitiek, cliënte- lisme en natuurlijk een flinke dosis Vlaams- onvriendelijkheid. In uw tijd als minister van Landsverdediging hebt gij die reputa- tie pas echt doorgedreven kunnen gestalte geven. Zoals het een PS’er past, hebt gij u daar geen barst van aangetrokken, laat staan dat gij u daar ooit een gewetensvraag over gesteld hebt. Wij herinneren ons levendig de benoemingspolitiek aan de legertop en in het brandwondencentrum van Neder- over-Heembeek, de ‘weldoende’ effecten van het langskomen op uw zitdagen ter ver- werving van gunsten en benoemingen, het voortrekken van Waalse bedrijven als het om investeringen ging en het overplaatsen naar uw kant van de taalgrens van tal van operationele – en dure – militaire eenhe- den. De vaak gezamenlijke Vlaamse oppo- sitie in de Kamer van Vlaams Belang en CD&V (onder leiding van uw latere opvol- ger Pieter de Crem) daartegen was hevig en bijwijlen massief, maar het mocht niet baten. Het gleed allemaal van u af als water van een gans.
Toen iedereen na de keus van 2010 dacht dat gij u met uw ondertussen flink aange- komen pens zoudt gaan te rusten leggen, werdt gij in het kader van de regerings- onderhandelingen als tegenpool van de N-VA’er Danny Pieters in de Senaat plots- klaps voorzitter van de Kamer gebombar- deerd, ook al had De Wever eerder gezegd dat Flahaut en democratie twee begrippen zijn die heel ver uit elkaar liggen: “In een democratie die naam waardig, had Flahaut allang zijn boeltje mogen pakken, maar niet zo in het België van Di Rupo en de PS.”
Hij heeft dat gezegd nadat gij het Congo- lese lieverdje Joseph Kabila een eredocto- raat aan de Koninklijke Militaire School had bezorgd. Maar zelfs De Wever was niet bij machte u van de Kamertroon te houden…
Ondertussen werd Pieters afgedankt, maar gij zit er nog.
En dan kwam vorige week het fameuze rapport van het Franse parlement opdui-
ken, waarin gij een paar uitspraken hebt gedaan die niet erg vleiend voor de Vla- mingen waren. Gij deedt uitspraken over het staatsapparaat dat helemaal vervlaamst zou zijn en dat de niet-benoeming van de rabiate Franstalige burgemeesters in de Vlaamse Randgemeenten een ontkenning van de democratie door de Vlamingen zou zijn. Ook merkte gij denigrerend op dat Vlaanderen nog steeds het Minderheden- verdrag niet heeft goedgekeurd. Over de welwillendheid van de Vlaamse meerder- heid tegenover de Franstalige minderheid inzake taalkaders bij ambtenaren, de pariteit in de regering, alarmbelprocedures, dubbele meerderheden en de faciliteiten, hebt gij met geen woord gerept, wellicht omdat gij dat allemaal vanzelfsprekend vindt.
Over uw verklaringen aangesproken in de Kamer, waart gij te hoogmoedig en te ijdel om op zijn minst uw excuses aan te bieden.
Het enige wat gij wist te orakelen, was dat gij uw best zult doen om respect te hebben voor alle partijen en alle leden van de Kamer en om voor goede debatten te zorgen.
Het is beschamend wat gij daar als een zelfvoldane Baas Ganzendonk uit uw bot- ten sloegt. Stel u even voor dat dergelijke geringschattend incident andersom was gebeurd. Ik bedoel dat een Vlaming der- gelijke uitspraken zou hebben gedaan over de Franstaligen… Het kot zou te klein zijn geweest. Het tirannieke gejoel van de min- derheid in dit land – waarvan gij deel uit- maakt - zou oorverdovend en brutaal zijn geweest. De onverlaat zou beladen met alle zonden van Israël de woestijn zijn ingejaagd.
Het enige grote voordeel aan een derge- lijk incident is in ieder geval dat gij alweer hebt bijgedragen tot de aanzwellende afkeer in Vlaanderen van de Belze constructie, die door en door onrechtvaardig en oneven- wichtig is. Als nu de N-VA nog meewil en resoluut kiest voor onafhankelijkheid in plaats van confederalisme en het status quo binnen België, dat ons nog nooit iets opge- leverd heeft, dan kunt gij eindelijk definitief naar huis. Dan is er geen Belze praatbarak meer. Dan kunt gij vanuit Nijvel uit uw nek slaan wat gij wilt.
Brief aan
Het aantal seponeringen in het arrondis- sement Brussel ligt ontzettend hoog, liefst 78 procent. Vier vijfde van de gewelddelic- ten wordt daarenboven niet vervolgd. Dat blijkt uit de parketcijfers van 2010. Toen wer- den 140.590 van de 180.277 zaken door het Brusselse parket geseponeerd. In België scoort alleen het stedelijk arrondissement Bergen, de thuisbasis van onze premier, slechter.
In de meerderheid van de gevallen gaat het om vandalisme, diefstallen en bedrog, goed voor 46 procent van het aantal seponerin- gen. Opzienbarend is dat het aandeel delic- ten tegen personen – slagen en verwondingen, moord, doodslag – die zonder gevolg bleven, het afgelopen decennium fors gestegen is. In 2003 ging het om bijna 7 procent van alle sepo- neringen, in 2010 was dat 14 procent. Waar er in 2010 alles samen 26.275 delicten tegen per- sonen werden behandeld, bleven 20.095 van die delicten zonder gevolg - vier vijfde.
Volgens Paul Ponsaers (°1952) – gewoon hoogleraar in de criminologie en de rechts- sociologie aan de Universiteit Gent – worden te veel lichte misdrijven niet meer vervolgd en werkt dit frustratie en geweld in de hand:
“Algemeen genomen wordt de toenemende anonimiteit tussen al die mensen gezien als een grote oorzaak van geweld. Mensen ken- nen elkaar niet, en dat heeft grotendeels te maken met het grote bevolkingsverloop. In bepaalde Brusselse wijken vernieuwt de bevol- king zich zo snel dat men geen tijd heeft om elkaar te kennen.”
De bevolkingstoeloop en het bevolkings- verloop in Brussel is enorm. Je wordt continu geconfronteerd met mensen die elkaar niet kennen, en vooral, die elkaar niet verstaan.
Hoe onbekender jouw omgeving is, des te sterker de afname van de sociale controle. Dat leidt tot confrontaties en botsingen, gezien de enorme diversiteit aan nationaliteiten. “Men kan dus bijna niet meer met elkaar commu- niceren, en voer maar eens sociale controle uit als je niet met elkaar kunt communiceren.
Dan nemen meer primaire vormen van com- municatie de overhand. De vuisten, bijvoor- beeld,” aldus Ponsaers.
Naar aanleiding van de moord op de NMBS- medewerker geeft Ponsaers volgende reactie:
“Tja, het lijkt wel of men zo de verruwing van
de maatschappij wil compenseren. Door over- trokken empathische reacties, door collec- tieve rouw. Dat is een fenomeen dat gegroeid is sinds de Witte Mars. In grote mate drai- neren zulke processen kritiek op de over- heid: “Je hebt ons niet beschermd.” Eigen- lijk verwacht de bevolking dat de overheid voor de veiligheid zorgt. Als signaal kan dat tellen, niet?”
Bevolkingsexplosie
Veel verbetering valt er niet te verwach- ten. Brussel ondergaat als het ware een bevol- kingsexplosie. In 2010 groeide de bevolking in Brussel met 2,7 % of 30.000 eenheden, over- wegend van allochtone afkomst. Demograaf Patrick Deboosere berekende dat Brussel bin- nen vijfentwintig jaar meer dan anderhalf mil- joen inwoners kan tellen. Onnodig te zeg- gen dat door de enorme demografische druk nog veel meer Franstalige en allochtone inwo- ners naar het rijkere Vlaanderen zullen uitwij- ken. De druk op de Vlaamse binnensteden en diensten zullen spectaculair toenemen. Burge- meester Vincent de Wolf (MR) van Etterbeek voelt nu al de gevolgen: “Etterbeek telt nu al meer dan 45.000 inwoners. Twee derde van de bevolking vernieuwt zich om de zes jaar. Ze hebben simpelweg geen tijd om zich te inte- greren. De veiligheid en het samenleven staan hierbij op het spel.”
Ook in Anderlecht is de aanwas van arme, allochtone inwoners enorm. In enkele jaren kwamen er 20.000 zielen bij. Walter Vanden- bossche (CD&V) zegt letterlijk dat de behoef- testructuur onbetaalbaar wordt en dat Brussel de bevolkingsaangroei niet aankan.
De grote problemen voor heel wat wijken in Brussel zijn de diversiteit, de snelheid waar- mee de bevolking zich vernieuwt en de ver- vreemding die ermee gepaard gaan.
Al jaren geleden signaleerde de Harvard- politicoloog Robert Putnam al dat groepen mensen in een erg diverse samenleving zich meer op zichzelf terugplooien en individualis- tischer worden, waardoor de anonimiteit en dus de criminaliteit zullen toenemen.
Heel wat Brusselse gemeenten en OCMW’s wakkeren deze problemen nog aan door steevast te weigeren mee te werken aan de inburgering van nieuwkomers. De Brusselse gemeenten en OCMW’s verwijzen potentiële inburgeraars nauwelijks door naar het BON (Onthaalbureau Inburgering Brussel).
Wat de problemen erger maakt, is het feit dat de snel-Belgmachine op volle toeren blijft draaien. Straffer nog: omdat de hervorming van de nationaliteitsverwerving in het regeer- akkoord wordt aangekondigd, zullen veel vreemdelingen en hun advocaten nog gebruik maken van de huidige soepele regeling.
In Vlaanderen is veel te weinig het besef aan- wezig welke tijdbom Brussel is en nog minder besef van het feit dat de Brusselse en de fede- rale overheden weinig of niets doen om de precaire situatie aan te pakken.
De N-VA zit al geruime tijd in de Vlaamse regering. Vanuit haar positie kan ze eisen de geldstroom van Vlaanderen naar Brussel stil te leggen tot wanneer er werk wordt gemaakt van daadwerkelijke inburgering van alle nieuw- komers in Brussel, tot wanneer eindelijk de hervorming van de nationaliteitsverwerving wordt aangepakt.
JB
Broeikas Brussel
Uit het rode pluche
Met verdachte haast
Soms is de Senaat in vergelijking met de Kamer inderdaad een beetje slaperig, maar nu worden de achtbare senatoren en - erger!
- hun arme medewerkers afgebeuld als galei- slaven. Het wetsontwerp over BHV wordt er met onfatsoenlijke haast doorgejaagd. Men wil die infame BHV-regeling absoluut vóór het reces laten goedkeuren, zodat de gemeente- raadsverkiezingen en de komende ineenstor- ting van de euro geen roet in het eten kunnen gooien. Geen hoorzittingen! Geen adviezen van grondwetspecialisten! Geen debatten ten gronde! Deze week wordt maandag en dinsdag de hele dag vergaderd over BHV, ook ’s avonds vanaf zeven uur, woensdag de hele voormiddag en vrijdag de hele dag en nog eens ’s avonds.
Voor juli zijn alle verloven ingetrokken, zoals bij legers aan de vooravond van een oorlog.
Desnoods zal men in het reces doorwer- ken. Senaatsvoorzitster Sabine de Bethune (CD&V) toont zich een gewillige medeplich- tige van Di Rupo. Zij danst naar het pijpen van een regering die in Vlaanderen niet eens een democratische meerderheid heeft. Men kan zich afvragen waarom. Voor een adellijke titel hoeft ze het niet (meer) te doen. Ze is al barones.
“Honingzoet geschoffeerd”
Na de goedkeuring van het BHV-luik van de staatshervorming zouden de bevoegdheids- overdrachten moeten volgen. De Vlaamse
administratie heeft daarvoor een reeks fiches opgesteld. Die zijn al drie maanden klaar, wer- den in het Frans vertaald en werden aan de federale overheid bezorgd. Di Rupo had maan- den geleden beloofd dat de federale overheid hetzelfde zou doen, maar dat is nog altijd niet gebeurd. Bart Laeremans stelde daarover een kritische vraag aan Di Rupo, die liet antwoor- den door zijn slaafje, pardon, staatssecreta- ris Melchior Wathelet, die bevestigde dat het parlement en vooral de Senaat “aan een stevig ritme onderworpen” worden om BHV er nog vóór het zomerreces door te kunnen jagen.
Maar hij repte met geen woord over een tijd- schema voor de overdracht van de bevoegd- heden. In zijn repliek hekelde Laeremans die werkwijze: “We worden door de staatssecre- taris […] op zijn bekende honingzoete manier geschoffeerd. Hij zegde dat de Senaat op korte termijn aan een stevig tempo onderworpen wordt. Het is toch niet aan een staatssecre- taris of aan de regering om ons te zeggen aan welk tempo wij moeten werken, en zeker niet dat wij onderworpen worden aan een stevig tempo. Dat is antiparlementair en schandalig.
[…] De Franstaligen winnen over de hele lijn.
Wat voor hen heel belangrijk is, BHV, wordt er op korte termijn met de karwats doorge- jaagd. De bevoegdheidsoverdrachten, die wor- den op de lange baan geschoven, daarover gaat men nog eens nadenken. Zo gebeurt het in dit land: alles wat in het voordeel van de Vlamin- gen is, wordt verschoven naar sint-juttemis.”
Di Rupo’s genoemD
Mario en Franco di Rupo, broers van Elio, worden genoemd in een zaak van valsemun- terij.
Volgens Knack wordt Mario in een proces- verbaal gesitueerd in het organigram van een criminele organisatie die banden met de maf- fia zou onderhouden.
De zaak kwam aan het licht in mei 2011.
“Als Mario en Franco afwezig zijn, dan moet mijn cliënt hier vandaag ook niet zijn”, aldus de advocaat, die citeerde uit het onderzoek.
Mario was tien jaar lang huurder van een han- gar waar een drukpers werd gevonden om vals geld te maken.
Zijn broer Franco, een elektricien, zou mee- gewerkt hebben. Geen van beide broers van de premier is in staat van beschuldiging gesteld.
Dat betekent dat het parket geen aanwijzing van schuld kan aantonen.
De dingen dezer dagen 4
6 juni 2012Roddels uit de Wetstraat
De grote revolutie:
de aardappel
In een agrarische maatschappij was voed- sel uiteraard het eerste oorlogsmotief. 90 % van de mensen woonde en werkte op het platteland en zorgde met het surplus van hun productie voor de belastingen (dikwijls in natura) die de vorst, de adel en de huurlin- genlegers onderhielden. Veroveringen of inlij- vingen gebeurden niet om wat groter te lij- ken op een weinig correcte landkaart, maar om meer onderdanen te hebben. Meer voed- sel betekende meer belastingen, minder kin- dersterfte, lagere broodprijzen, minder soci- ale onrust. Hongersnoden waren vrij frequent omdat agrarische maatschappijen erg afhanke- lijk zijn van het weer en omdat de wegen er in vroeger tijden zo erbarmelijk bij lagen dat goedkoop voedsel niet elders kon gebruikt worden omdat het transport te duur was.
In bedevaartsoorden gebeurden soms mira- kels omdat pelgrims een ander en beter dieet aten. De honger verdween in West-Europa dankzij de belangrijkste historische gebeurte- nis in honderden jaren; veel belangrijker dan alle Franse en andere revoluties tezamen: de komst van de aardappel. Aardappelen leve- ren op een veld van gelijke omvang minstens viermaal meer calorieën op dan tarwe. Hon- gersnoden werden verleden tijd, tot het dra- matische moment van de mislukte aardappel- oogsten in de 19de eeuw. Vlaanderen lijdt nog altijd onder de gevolgen. De Vlaamse kruipe- rige en achterbakse braafheid, het nederig buigen voor alle gezag, is grotendeels geboren in die dramatische jaren 1845 -1848, toen bijna de helft van de Oost- en West-Vlamingen van de bedeling leefde. De extensieve landbouw- bedrijven in de VS en de Amerikaanse spoor- wegen en de stoomschepen liquideerden de hongersnoden in Europa definitief, want voortaan was er altijd meel om brood te bak- ken. De oorlog 1914-1918 bewees onmiddel-
Oorlog en voedsel
We kunnen ons vandaag niet meer indenken dat er een oorlog zou uitbreken tus- sen de Europese Unie en Rusland over iets triviaals als eten. In onze zalige onwe- tendheid geloven we dat er voor ons, onze kinderen en kleinkinderen altijd genoeg te bunkeren zal zijn. Dat is een naïeve gedachte. Er zijn meer oorlogen gevoerd om brood en biefstuk dan om geld en eer.
lijk dat ons land en ook Duitsland niet langer de eigen bevolking konden voeden. De Britse blokkade veroorzaakte honger en miserie en de verzwakte mensen stierven als vliegen toen in 1917 de Spaanse griep opdook.
Dictaturen en honger
Hitler vergat nooit die les. Veel - waarschijn- lijk te veel - wordt door politiekcorrecte jour- nalisten en historici de klemtoon gelegd op zijn afschuwelijk ideologisch concept van de
“Übermensch”. De essentie van zijn verhaal ging over “Lebensraum” en dat kwam erop neer dat Duitsland nooit zichzelf kon voe- den. Dat lukte alleen maar als hij aanvaardde dat het Britse imperium de dans leidde omdat het de zeewegen beheerste langs waar het nodige voedsel moest aangevoerd worden met alle kosten, tariefverhogingen en politiek meesterschap van dien. Zijn oplossing was gruwelijk maar logisch. Duitsland moest de Oekraïne, de graanschuur van Europa, ver- overen. Na de verovering zou hij het honger- wapen gebruiken en de autochtone bevol- king juist genoeg calorieën toestaan om de grond te bewerken in dienst van Duitse boe- ren. Eens er genoeg Duitsers waren, mochten de Oekraïners creperen van de honger. De nazi’s hadden zelfs een cijfer in hun gedach- ten: twintig tot dertig miljoen doden. Ook de Shoah stond in het teken van die voedingslo- gica. In 1939 dachten Hitler en zijn bende nog aan Madagaskar, maar na de oorlogsverkla- ring van het Britse imperium was dat eiland een onmogelijkheid geworden. Met de ver- overing van Polen en van het westen van de Sovjet-Unie kwamen miljoenen joden, die vol- gens de nazi’s letterlijk het brood uit Duitse monden aten, onder de hiel van de nazi’s, nu er weer een Britse blokkade was. De radi- cale oplossing bestond erin de joden uit te roeien, zodat er genoeg voedsel was voor de Duitsers. Hitler kende het voorbeeld van de Sovjet-Unie. Stalin creëerde hongersnood als
politiek wapen om de Oekraïne te terrorise- ren. Ongeveer drie miljoen mensen stierven een vreselijke dood. Met hun graan voedden de communisten Rusland en exporteerden zij in de jaren dertig voedsel zodat ze in het bui- tenland de nodige machines voor de industri- alisering konden kopen. Tegelijk was die geor- ganiseerde hongersnood een duidelijk signaal aan de rest van de Sovjet-Unie om zich in het ideologische plaatje van de collectieve boer- derijen en bedrijven in te schakelen.
Voedsel was ook de motor van het Amerikaanse succes. Na de depressie van 1929-1932 bleef de economie in de VS kwak- kelen tot de oorlog begon. Dankzij de nodige technologische verbeteringen (pesticides, kunstmest) en de vraag naar voedsel in het buitenland werd de VS weer de graanschuur van de wereld en dus de belangrijkste super- macht. De Sovjets wonnen de oorlog omdat de Amerikanen hun miljoenenlegers bevoor- raden met voedsel en oorlogstuig.
Japan leed de nederlaag in een oorlog die al evenzeer gevoerd werd om territorium en voedsel te veroveren. Japan kon zichzelf hele- maal niet voeden. De uitgehongerde Japanse soldaten vochten hard en met succes bij het begin van de oorlog tegen een geallieerde meerderheid, omdat ze wisten dat in de Britse, Franse en Nederlandse kolonies veel voedsel was. Eens de Amerikanen dat begrepen, zorg- den ze voor zoveel mogelijk schaarste, met o.a. acties in China. Er stierven meer Japanse soldaten door de gevolgen van ondervoeding dan door kogels. Dankzij het Marshallplan kon West-Europa eindelijk zijn honger stillen en de VS nog welvarender en machtiger maken, want het geld van het plan moest aan Ameri- kaanse producten besteed worden. Vanaf de jaren zestig begonnen dan de bekende wel- vaartsziektes, zoals zwaarlijvigheid en diabe- tes. We zijn in Europa volkomen vergeten wat honger is en we proberen wanhopig wat kilo’s te verliezen, maar in grote delen van de wereld herinneren ze zich nog altijd hoe een lege maag aanvoelt.
Moderne hongersnoden
De belangrijkste hongersnood in de wereldgeschiedenis is nog altijd niet verge- ten in China. Die is vrij recent. Tussen 1958 en 1961 stierven minimum 36 miljoen men- sen. De meeste demografen houden het bij 43 miljoen doden; een onwaarschijnlijke moord-
partij. Het weer zat China in die jaren niet mee, maar de belangrijkste oorzaak was de Grote Sprong Voorwaarts - de collectivise- ring van de Chinese boerderijen, een waanzin- nige klemtoon op de productie van onbruik- baar ijzer en staal op het platteland, plus de wettelijke voorrang voor de stadsbewoners.
Het huidige China geeft nu het veel te lage cij- fer van 15 miljoen doden toe en stelt de par- tijpolitiek verantwoordelijk voor 70 % van het aantal slachtoffers. De Chinezen houden het drama in hun achterhoofd.
De Chinese landbouwgronden zijn er door erosie altijd maar slechter aan toe en zoals vorige week in dit blad te lezen stond, zijn tientallen miljoenen “illegale” plattelanders zonder toestemming of verblijfsvergunning naar de steden gevlucht. De agressieve Chi- nese politiek om op de wereldmarkten grond- stoffen en olie te kopen, heeft wel degelijk een reden. De industriële producten wor- den tegen een zo laag mogelijke prijs, onder andere door een kunstmatig te laag gehouden munt, in het Westen gedumpt, want met dat geld moeten enorme hoeveelheden voedsel gekocht worden zodat de macht van de partij niet in gevaar komt.
Een interessante variant op een hongersi- tuatie zien we in Noord-Korea. De misdadi- gers die er de baas spelen, hebben al meerdere keren een zware hongersnood veroorzaakt.
Ideologische dwaasheid en een agressieve klemtoon op een reusachtig en zwaar bewa- pend leger maken het oneindig moeilijker om de burgers te voeden dan het in normale omstandigheden al harde klimaat toestaat.
Maar in tegenstelling tot andere schurken- regimes hebben de Noord-Koreanen er iets op gevonden om toch voedsel in te zame- len. Ze deinzen niet terug voor af en toe wat barbaarse daden, dreigen voortdurend met een invasie van Zuid-Korea en geven blijk- baar geen ene malle moer dat het eigen land het risico loopt volledig verwoest te worden.
De leiders kennen maar al te goed de onein- dig hogere levensstandaard van Zuid-Korea.
Ze weten dat men daar niet zit te wachten op een hereniging, omdat geen enkel rijk land met 48 miljoen inwoners op korte tijd 24 mil- joen hongerlijders kan integreren. Dus perst dat communistische regime geregeld het zui- den en de VS af om voedselhulp te schenken, want anders…
Jan neckers
Smoezelig
Hét nieuws dat de vorige dagen vanuit de Kamer de wereld werd ingestuurd, was onge- twijfeld dat over de zogenaamde smoezelige handdoeken. Jawel. In een strenge interne nota werd melding gemaakt van smerige hand- doeken in de toiletten en er werd zeer drin- gend gevraagd een einde te maken ‘aan dit soort ontsporing’ en ‘vlekken van smoezelige herkomst’. Nochtans worden de ruim honderd handdoeken driemaal daags ververst door ijve- rige medewerkers van de Kamer. Maar telkens raken ze weer vervuild en smoezelig. Wie de vunzige bunzings met de vuile pollen zijn, zal altijd een geheim blijven, maar dat er heel wat grappen over zijn verteld, staat als een paal boven water. Men had in de nota nog kun- nen suggereren zich altijd te laten vergezel- len, zodat er altijd iemand zou kunnen klik- ken over de smoezeligaards.
Rel met Flahaut
De zitting van donderdag ving aan met een ordemotie van Jan Jambon van de N-VA, over de uitspraken die Kamervoorzitter Flahaut had gedaan in het fameuze rapport van de Franse Assemblée Nationale over de toestand in België. Daarin kwam Vlaanderen niet goed uit de verf, laat staan de Vlaams-nationale partijen. Het was overigens ’t Pallieterke als eerste medium melding maakte van dat rap- port en de kwalijke kantjes ervan. Het is pas toen de N-VA naar de pers trok - en daar zoals gewoonlijk een welwillend gehoor vond - dat het een hot item werd. Hoe dan ook, Fla- haut werd zwaar onder vuur genomen over zijn uitspraken over o.m. de burgemeesters van de faciliteitengemeenten die op onde- mocratische manier van hun mandaat wer- den gehouden door de Vlamingen. Jambon was boos en vroeg hem waarom hij aan de Fransen niks had gezegd over de wijze waarop de Franstalige minderheid in dit land beschermd wordt door die zogenaamde ondemocratische
Vlamingen. Hij doelde op de pariteit in de rege- ring, de grendels in de grondwet, de dubbele meerderheden bij fundamentele stemmingen, het niet in aanmerking nemen van de bevol- kingscijfers bij de aanstelling van ambtenaren in federale overheidsdiensten. Jambon eiste excuses voor zijn uitlatingen in het rapport.
Flahaut gaf die in zijn repliek niet. Hij maakte er zich vanaf dat hij zijn best zal blijven doen als voorzitter van alle fracties en Kamerleden en dat hij iedereen aan het woord zal laten.
Daarmee moest Jan Jambon het stellen.
Opdoeken
Gerolf Annemans van het Vlaams Belang zei dat hij ten gronde de N-VA kon volgen en stond in principe achter de motie. Alleen herin- nerde hij de N-VA eraan dat zij er in de onder-
handelingskoehandel n.a.v. de regeringsvor- ming toch mee voor verantwoordelijk was dat Flahaut Kamervoorzitter werd. Hij zei aan de N-VA dat het echt geen zin meer heeft het Belgische status quo te helpen handhaven en riep de N-VA’ers op hun tijd liever te steken in het opdoeken van dit onzalige land. De oproep werd niet beantwoord…
Karwats
Wanneer u deze lijnen leest, zijn de werk- zaamheden in de commissie Grondwet over de BHV- en aanverwante akkoorden flink aan de gang. Andere commissies zijn opgeschort en men wil zelfs de nacht in gaan om alle mogelijke tijd te besteden. Men is in Kamer en Senaat duidelijk in een versnelling hoger geschakeld. De Vlaams-nationale oppositie
zal zich moeten reppen om het tempo te kun- nen volgen, want de meerderheid zal zeker op de loer liggen bij elk politiek manoeuvre. Het doet allemaal wat aan Hugo Schiltz denken, toen die zei dat desnoods de karwats moest gebruikt worden om er één en ander door te jagen…
Er komt nog
Wie denkt dat het met de splitsing van het kies- en het gerechtelijk arrondissement BHV allemaal zal afgelopen zijn, heeft niet goed gevolgd. Nadien - vanaf het najaar - komen ook nog eens de bevoegdheidsoverdrachten aan de orde. Daar zullen we pas echt gaan zien hoe slecht die hele staatshervorming voor Vlaanderen is en hoe weinig er eigenlijk wordt overgedragen aan de gemeenschappen en de gewesten. We durven er op hopen dat de Vlaams-nationale partijen werkelijk alles uit te kast zullen blijven halen, tot de laatste snik, om aan te tonen dat de klassieke ‘Vlaamse’
partijen zich voor de zoveelste keer hebben laten rollen.
Besparingen
Het is de jongste tijd in de Kamer al be- sparen wat de klok slaat. Minder broodjes tij- dens de zittingen, bepaalde frisdranken zijn afgeschaft, de lichten moeten sneller uit, de eetbonnetjes van de medewerkers werden duurder, enzovoort. Ondertussen blijven de voormalige Kamervoorzitters genieten van een wagen met chauffeur.
Herman de Croo die quasi dagelijks in de Kamer is – hij behoort eigenlijk tot het antieke meubilair -, laat zich nog steeds majesteitelijk thuis afhalen en netjes tot aan het paleis der natie brengen, keurig zetelend op de achter- bank. ’s Avonds gaat het in omgekeerde rich- ting. Het zou beter zijn dat soort ‘verworven- heden’ af te schaffen. Het zou een hele slok op de borrel schelen en een goed signaal zijn aan de kleine garnalen die de besparingen wél voelen.
De dingen dezer dagen
6 juni 20125 Echo’s uit de
Koepelzaal
Joeplees
Het christendommecratische lichtge- wicht Joke Schauvliege heeft het - zoals te verwachten viel - dan toch niet aangedurfd het megalomane winkelcentrumproject in Machelen (dat er blijkbaar moet en zal komen) stokken in de wielen te steken.
Met een hardnekkigheid een betere zaak waardig, heeft Kris Peeters het vuur uit zijn sloffen gelopen om alle juridische en andere bezwaren weg te schamoteren.
Dat arme Joke zijn in een fluwelen glimlach verpakte bulldozergeweld niet zou kunnen weerstaan, stond in de lucratieve sterren geschreven... Alles komt nu via een aan- tal beroepsprocedures in handen van de rechterlijke macht.
Transparantie
Intussen heeft de sp.a eens te meer een kluchtig drama mogen opvoeren. De o zo belangrijke perceptie van de men- sen over de samenhang en de efficiëntie van de Vlaamse regering zal er niet mee gebaat zijn geweest. Peeters was meer dan duidelijk “not amused”, al deed hij nog zo zijn best om ferm doch gematigd over te komen toen hij bij Kathleen Cools in
“TerZake” zijn uitleg mocht doen. Naar goede gewoonte zegde hij drie keer het- zelfde in slechts licht andere bewoordin- gen. En dan – voor onze debiele vriendjes die het nog niet allemaal zouden begrepen hebben - een vierde keer!
Alles ongetwijfeld onder de hoofd- ing “Openheid van bestuur”. Wie de dag nadien tijdens de persconferentie van de minister-president (waarop geen vragen mochten worden gesteld) de gelaatsuit- drukking van de hem flankerende minis- ter Lieten in het oog heeft gehouden, weet dat hierover het laatste woord nog lang niet gezegd is. Hetzelfde blijkt ook uit de manier waarop haar partijbestuur haar in de feiten de hand boven het hoofd blijft houden…
Onvoorstelbaar
De manier waarop heel dat project uit de hemel komt neder dalen, doet uiter- aard denken aan de weerzinwekkende wijze waarop de Vlaamse overheid Doel gewurgd heeft, de Hedwigepolder weldra onder water wil zetten (waar de Neder- landers onbegrijpelijk genoeg op toegege- ven hebben wat hen juridisch wellicht zuur zal opbreken) en de Beverse gehuchten Oudendoel en Rapenburg wil kaal slaan.
De toekomst van de Antwerpse haven zou - voorwaardelijke wijs! - dat alles ver- gen, maar daarover bestaat op zijn minst gerede twijfel, terwijl een alternatieve oplossing op geen enkel moment door de administratieve moloch zelfs maar over- wogen werd!
De soms kafkaiaanse waanzin van de Belgische administratie is sinds een paar decennia vervangen door de vaak kafkai- aanse waanzin van de Vlaamse administra- tie. Tel uit je democratische winst!
Subsidies
Schauvliege heeft de bonen gevreten bij de cultuurbobo’s. Zij overweegt de subsi- dies aan een aantal groepen, instellingen en gezelschappen te korten, of die zelfs helemaal in te trekken.
We willen ze zeker niet allemaal over één kam scheren, maar vanwege ons slecht karakter hebben we daar bij zekere artiesten en kunstenmakers toch wel een heel klein beetje leedvermaak bij. Hoe vaak immers beten zij met tricolore en niet eens verholen haat in de Vlaamse hand waaruit zij manna ontvingen?
Versta ons niet verkeerd: subsidies moeten uiteraard niet afhangen van de graad van (partij)politieke horigheid, maar een minimum aan Vlaamse loyauteit t.o.v.
de lammerende Vlaamse overheid is toch niet ongepast?
Overigens zijn wij van mening dat over- heidssubsidies aan kunstenaars in het alge- meen geen goede zaak zijn en tot een strikt minimum beperkt zouden moeten blijven.
Gravensteengroep wijst traditionele partijen aan als schuldig
Het gat in de Belgische democratie
De Gravensteen- groep heeft een boek geschreven. Veel kans dat u dat niet weet. De pers heeft er geen oren naar; niet omdat het niet interessant is, maar
juist omdat het wel eens interessant zou kunnen zijn. Dat kon je leren op de boek-
voorstelling in een volgepakte “Schelp”, de zaal onder het
Vlaamse Parlement.
Veel schoon volk in de zaal, nochtans. Zeg gerust “altijd dezelf- den”, de weinigen die soms enige toegang hebben tot de publieke opinie om het Vlaamse standpunt eens te verdedigen: Bart Maddens, Tinneke Beeckman en Jean-Pierre Rondas als leden van de Gravensteengroep, en verder Peter de Roover en Dirk Roch- tus. Schoon Vlaams volk, uit een bepaald deel van de Vlaamse beweging. Inderdaad, weinig schoon volk van het Vlaams Belang.
Wegens niet uitgenodigd, of geen interesse? In beide gevallen jammer, al kan je na al het gedoe over “zwarte zondag” en alle negatieve gevolgen daarvan wel vermoeden dat je als VB’er liever wegblijft. Ere wie ere toekomt, Tanguy Veys was er. Hij sprok- kelde naarstig handtekeningen in zijn boek, zelfs professor Etienne Vermeersch tekende (zou hij geweten hebben wie het was?). De N-VA had wat meer volk geleverd, met meerdere parlementsle- den en medewerkers.
Hoewel ook zij, iets meer verdoken, wat onder vuur lagen. Het is geen geheim dat sommige Gravensteengroepsleden het pro- gramma van de N-VA wat te “neoliberaal” vinden. Zeg nu nog dat er in de Vlaamse beweging geen discussies worden gevoerd.
Daarnaast zagen we de voorzitter van het OVV, de VVB en voor- zitters en bestuursleden van een heleboel V-verenigingen. En met de voorzitters ook de militanten, natuurlijk. Helemaal achterin de zaal zat Jan Verroken, 95 en fris geschoren, klaar voor een poli- tieke comeback leek het wel.
En de pers? Die was er ook. ‘t Pallieterke, Doorbraak en een cameraploeg van “De Zevende Dag”. Dat was het zowat. Die Zevende Dag kon niet anders: Ivan de Vadder interviewde op de voorstelling en de Gravensteengroep heeft een BV in de persoon van Jan Verheyen. Aan de Reyerslaan interviewen ze geen intel- lectuelen; een verstandige BV, dat kan nog net.
Op het boek komen we met veel plezier later terug, maar het zegt genoeg over onze pers dat dit niet “het verhaal van het week- end” was.
Een groep intellectuelen van divers pluimage schrijft een boek waarin de huidige politieke opties van de regering met de grond worden gelijkgemaakt… en de pers kijkt de andere kant op. Vol- gens Jean-Pierre Rondas omdat ze “stilzwijgend een positie geko- zen hebben”.
Ze willen het niet brengen. Hetzelfde verhaal geldt voor het eerder besproken tiende manifest: noch De Standaard, noch De Morgen vonden het een vrije tribune waard. Knack.be wou het nog net publiceren.
De boodschap van de voorstelling was duidelijk en werd nog het best door Maddens geformuleerd: we moeten er alles aan doen om de staatshervorming tegen te houden, want later gaan we zeg- gen: “Hoe konden we ooit zo dom zijn die staatshervorming van 2012 te aanvaarden!” De rekening komt misschien in 2014, maar het kan dan allang te laat zijn.
PVA groep heeft een boek geschreven. Veel kans dat u dat niet weet. De pers heeft er geen oren naar; niet omdat het niet interessant is, maar
juist omdat het wel eens interessant zou De Gravensteengroep is een
ideologisch nogal heterogeen samengestelde denkclub, vaak links of progressief genoemd, al past de ene deelnemer al beter dan de andere in dat plaatje.
Het uitgangspunt van Etienne Vermeersch, Bart Maddens, Ludo Abicht, Jean-Pierre Rondas en anderen is de bezorgdheid om democratie en mensenrech- ten. Wie daar tegen is, steekt nu de vinger op… Iets relevan- ter is de focus van die “progres- sieve” groep op het publiceren van manifesten met een commu- nautair uitgangspunt.
Er zijn ter linkerzijde altijd wel voortrekkers geweest met een Vlaamsgezinde reflex. Sinds 2008 publiceert de Gravensteengroep bedenkingen over het democra- tische deficit in de staatkundige ontwikkelingen in dit land dat geen land meer is. Teksten over de taalwet, de taalgrens, Brus- sel, de staatshervorming, het ver- grendelde België…
Minorisering
Van de geleerde hoofden van de Gravensteengroep werd al eens gezegd dat ze dringend een tekstschrijver onder de arm moesten nemen om hun manifes- ten zo te formuleren dat ook de modale Vlaming ze begrijpt. Een aantal van de tien documenten lees je best met een heldere kop, net na het ontbijt, of als de kin- deren in bed liggen… Het tiende manifest is in vergelijking met veel oudere broertjes een hel- der document.
Het tiende manifest evalu- eert het Vlinderakkoord van de huidige federale regering. De Vlaamse regeringspartijen – in de regering-Di Rupo de drie traditi- onele partijen - vertegenwoor- digen niet eens de helft van de Vlamingen. Hun “akkoord” is niet wat de Vlaamse kiezer wil. Het minoriseert de Vlamingen nog meer dan al het geval was. Slechts een fractie van de communautaire eisen van het Vlaamse Parlement (de quasi unaniem goedgekeurde Resoluties) werd gerealiseerd, de rest werd gewoon genegeerd.
Goed onderhandeld? “Vaarwel copernicaanse revolutie”!
Liever dan allerlei onde- mocratische grendels (pari- teit) af te bouwen, die er alleen maar zijn om de kracht uit de Vlaamse meerderheid te halen (de fameuze grendelgrondwet), maakt de federale regering er nog wat bij. Onder meer via misbruik van artikel 195 van de grondwet.
De Gravensteengroep spreekt van een “betonneringsstrategie van de Franstalige partijen”, maar wijst nog meer met de vinger naar de Vlaamse regeringspartijen die zomaar hebben meegespeeld in een spel om het Belgische status quo te verankeren.
De auteurs wijzen erop dat de Vlamingen zelf hun asiel- en immi- gratiezaken willen regelen. Het is vrij nieuw dat een overwegend linkse groep verder gaat dan de oproep tot het “beter integre- ren” van de nieuwkomers en een
“strenger, eenduidiger en huma- ner asielbeleid”. Vlaanderen mag voortaan van prominente pro- gressieven met flinke duidelijk-
heid zeggen dat het welletjes is geweest met de gratuite, maar onhoudbare opendeurpolitiek die onder druk van de Franstali- gen nog altijd het migratiebeleid bepaalt. Misschien meer nog dan de communautaire verzuchtingen behoort die duidelijkheid tot de opvattingen van de “democrati- sche grondstroom” in Vlaande- ren… De Vlamingen willen een verstrenging van de naar Euro- pese normen gemeten véél te lakse immigratie- en asielwetten.
Bravo! Eindelijk.
Transfers
In het tiende manifest merkt de lezer enige radicalisering in het standpunt over de geldstromen.
Ze hebben het over “een voor de
Franstaligen billijke afbouw van de transfers”, die nog maar eens onmogelijk werd gemaakt door het regeerakkoord van Di Rupo I. Dat akkoord maakt de afbouw, de transparantie en de eindigheid van de transfers nog een kwar- teeuw onmogelijk, luidt de kri- tiek. Bravo! Eindelijk, de Vlamin- gen die dat al veel langer vragen zijn geen perverse egoïsten meer.
“Dat over tien jaar Wallonië ‘op zichzelf’ zou staan, zoals sommige Waalse politici beweren, is een mythe.” Waar hebben we dat nog gehoord en gelezen…
In het manifest wordt erop gewezen dat er van de overheve- ling van de arbeidswetgeving (het minimum voor de Vlaamse rege- ringspartijen) bijna niets in huis komt, “terwijl alleen deelstaatop- lossingen tegemoetkomen aan de complexe realiteit”.
Goed is de verwijzing naar Brussel, waaruit de Vlaamse Gemeenschap stukje bij beetje wordt verdrongen, iets wat in het negende Gravensteenmanifest
centraal stond. Maar, zouden de auteurs zelf nog geloven dat die Brusselse situatie zal beteren? De Brusselaars hebben het geld bin- nen. Wat stond daar tegenover?
Kolenkot
Dat de Gravensteengroep zich blijft uitsloven om zich van
“extreem-rechts” te distantiëren, moet ze toch eens beter uitleg- gen. Met het permanent uitslui- ten van de democratisch verko- zen parlementaire fracties van Vlaams Belang haalt de groep de eigen stellingen onderuit.
Hoe dan wel? Niemand zegt dat Vermeersch en co het eens moe- ten zijn met de maatschappelijke standpunten van andersdenken- den van de radicale Vlaamse rech- terzijde, maar een soort “eeu- wige verering” van het cordon van Jos Gheysels en company, is slechte stratego. Zo amputeren ze permanent zelf de Vlaamse politieke kracht om voor “ver- andering” te zorgen.
Er is meer. Als die denkclub beweert dat de Vlaamse meer- derheid (in Gravensteenjargon:
“de grondstroom”) in 2010 voor een staatkundige omwenteling heeft gekozen, dan klopt dat niet.
Met Vlaams Belang gestraft en opgesloten in het zwarte kolen- kot wogen N-VA en LDD na de jongste parlementsverkiezin- gen in de ingesnoerde Vlaamse democratie immers níét “zwaar- der” dan de drie traditionele par- tijen. Voor de lezer die zich over die bedenking zorgen maakt: dat betekent niet dat je het mislukken van De Wever niet kunt betreu- ren. Tegenover al die minpunten voor Vlaanderen “is er van alles wel gekomen wat slechts enke- len hebben gevraagd”: samen- vallende verkiezingen, die het bestaande, onvolmaakte federa- lisme nog eens terugschroeven, en nieuwe – dit keer juridische – faciliteiten onder de vorm van een “aparte justitie voor Frans- taligen in Vlaams-Brabant” (aan- geklaagd in het achtste manifest).
De oplossing
Besluit? Dit tiende Graven- steenmanifest bevestigt de radi- calisering in Vlaanderen, ook in bepaalde progressieve kringen.
Het is in de analyse scherper dan vorige edities. Het is ook in de conclusie radicaler. “Hoe kunnen we de stem van de Vlaamse kie- zer opnieuw het gewicht geven dat hem toekomt? Door de logica van de Belgische structuur te ver- anderen.” Breek de grendels, ver- werp elke federale pariteit. Juist.
Maar hoe? Nu wordt het interes- sant: “Het wettelijke instrument daartoe bestaat al. Het is immers het wettelijk verkozen Vlaams Parlement dat hier uiteindelijk initiatieven zal moeten nemen.”
Nog eens: bravo! Met dank aan Hugo Schiltz, prof. Robert Senelle en anderen, die dat al eerder sug- gereerden.
Is dat een haalbare kaart? Dat valt nog te bezien. De Graven- steengroep wijst met de vinger naar de huidige Vlaamse rege- ringspartijen, maar in een vol- gende zin roept ze die op om mee te helpen aan het her- stel van de democratie. Vooral- eer die “Wende” er komt, zul- len er ongetwijfeld nog wel een paar manifesten worden geschre- ven. Tenzij de Vlaamse kiezers de kaarten anders schudden. En ten- zij alle Vlaamse kiezers meetellen, wel te verstaan…
ANJA PIETERS Met de zesde staatshervorming hebben vooral de Vlaamse
meerderheidspartijen, meer dan de Franstalige partijen, de Belgische democratie uitgehold. Ze deden dat in een zucht om het Belgische status quo te verankeren. Dat stelt de Gravensteengroep in haar tiende manifest, samen met de negen vorige manifesten en veertien essays neergepend in het boek “Gravensteengroep. Land op de tweesprong”, dat vorige zaterdag werd voorgesteld.
