Het definitieve einde van de sociaaldemocratieDe voorbije eeuw hebben de socialisten zich voor hun electoraal overleven altijd weten

(1)

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 24 • donderdag 15 juni 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het definitieve einde van de sociaaldemocratie

De voorbije eeuw hebben de socialisten zich voor hun electoraal overleven altijd weten aan te passen aan de gewijzigde maatschappelijke omstandigheden. Tot vandaag. De sociaaldemocratie krijgt in zowat alle Europese landen zware klappen. Deze keer lijkt een herstel niet meer mogelijk.

De klassieke sociaaldemocraten bloeden zowat overal in Europa. In maart werd de Nederlandse PvdA bij de Tweede Kamerver- kiezingen gedecimeerd: van 29 naar 9 zetels.

Vorige week ging de Franse PS kopje-onder.

Bij de presidentsverkiezingen had hun kandi- daat Benoît Hamon geen tien procent van de stemmen gehaald. De parlementsverkiezin- gen bevestigen dat resultaat: ongeveer 10 procent van de stemmen en straks in de Assem- blée Nationale 20 tot 30 zetels, in plaats van de absolute meerderheid van 290 in de periode 2012-2017. In ons eigen Vlaanderen blijft de sp.a in de peilingen rond 14 procent hangen. Het oppositiewerk tegen een centrumrechtse regering levert weinig of niets op. En wat te denken van de PS in Wallonië? Dertig jaar geleden nog dicht bij 45 procent, nu in de peilingen weggezakt naar goed 20 procent.

Zelfs in rode bastions hebben de klassieke socialisten het moeilijk.

Al is het niet overal kommer en kwel. In het Verenigd Koninkrijk haalde Labour een zeer degelijk resultaat. Maar het extreemlinkse programma van Jeremy Corbyn neigt eerder naar partijen als de Belgische PVDA/PTB en de Franse extreemlinkse partij van Jean-Luc Mélenchon. Labour is geen klassieke sociaal- democratische partij meer. Dat is de Duitse SPD evenmin. Kijk naar het sociaaleconomische beleid dat de partij de voorbije jaren gevoerd heeft: loonmatiging en een flexibeler arbeidsmarkt. De Duitse socialisten zijn eerder links-liberalen.

Geen antwoord op de globalisering

Hoe komt het dat de klassieke socialistische partijen het zo moeilijk hebben? Een eer-

ste verklaring is dat ze geen antwoord hebben gevonden op de uitdagingen van de globalisering. Meer economische concurrentie, een neerwaartse loonspiraal, minder rigide arbeidsmarkten… Het zijn economische evo- luties waar een deel van de bevolking moeilijk mee kan omgaan. Met de digitalisering van de economie en het verdwijnen of vervangen van klassieke kantoorbanen door computers gaan veel klassieke jobs voor de bijl. Er komen er wel andere in de plaats, maar dan vooral voor hooggeschoolden. De Europeanen die de boot van de globalisering hebben gemist, zoeken electoraal heil bij de uitersten op het politieke spectrum. Ook omdat de toplieden van de socialistische partijen hen hebben laten vallen. Dat electoraat, in Frankrijk bijvoorbeeld het rurale

noorden, is voor de socialistische elite blijkbaar niet interessant. De partijtop trok zich terug in hippe lofts in de grootsteden en kijkt sindsdien neer op het volkse electoraat. Ook dat is een verklaring waarom de socialistische top van de basis is vervreemd. Jarenlange financiële schandalen in landen als België, Frankrijk en Italië hebben de kloof nog vergroot.

Een andere verklaring is het besparingsbe- leid dat de socialistische partijen de voorbije jaren hebben moeten voeren. De financiële crisis van 2008-2009 sloeg in tal van landen een gat in de staatskas. De Europese Commissie verhoogde de druk op de nationale regeringen:

de begrotingstekorten moesten snel worden weggewerkt. Het linkse electoraat was gewoon dat de socialisten een sinterklaaspolitiek voer- den. Onder druk van ‘Europa’ gebeurde het omgekeerde.

Op zoek naar nieuw electoraat

Het is wel zo dat de socialisten er in het verleden altijd in geslaagd zijn zich aan te pas-

sen aan de gewijzigde tijd en omstandigheden. Indien het klassieke electoraat verdween, ging men op zoek naar nieuwe kiezers. Socia- listen waren aanvankelijk de verdedigers van de arbeidsklasse. Door - in tegenstelling tot de communisten - deel te nemen aan het beleid, konden ze de leefomstandigheden en de koop- kracht van die arbeidersklasse aanzienlijk versterken. Het was het naoorlogse welvaarts- model van hoge sociale uitgaven en hoge belastingen dat vooral door de rijken werd betaald. Maar de oliecrisis van 1973 maakte een einde aan dat model. Toen al was er sprake van besparingen en liberaliseringen. Een deel van de arbeiders had zijn welvaart zo zien toe- nemen dat ze een stem voor de socialisten niet langer nodig achtten. Een ander deel van de arbeidersklasse viel uit de boot en keerde zich af van de socialisten. Het volgende doelpubliek van de socialistische partijen waren de grote migrantengemeenschappen. Mensen met een laag inkomen, vaak arbeiders. Kortweg, het nieuwe proletariaat voor de linkse partijen.

Echter, ook dat electoraat heeft zich intussen afgekeerd van de socialistische partijen. Velen onder hen werden welvarender en waren niet langer een onderdeel van de arbeidersklasse.

Het aantal allochtonen dat een eigen zaak of bedrijf begon, nam toe. Een ander deel haakte af omdat de vrijzinnige socialisten zich bleven verzetten tegen de religieuze normen en waar- den (hoofddoek, niet aanvaarden van de gelijk- heid man-vrouw) van vooral moslimmigranten.

Resultaat: vandaag blijft bij het rode electoraat enkel een kleine groep van socialistische stamboomkiezers over; gepensioneerde ambtenaren, onderwijzend personeel uit het staatsonderwijs en een aantal verdwaalde syndicalisten. Tussen 5 en 10 procent van het electoraat. Die zoektocht naar nieuwe kiezers is anno 2017 mislukt, of gewoon nooit echt begonnen. De socialisten betalen er een zware prijs voor.

Samusocial wordt ondergang voor sp.a. Lees blz. 6

(2)

Actueel 15 juni 2017

2 Uit de smalle beursstraat

Lukt de derde gok van Michel?

Van eerste minister Charles Michel (MR) is bekend dat hij politieke risico’s durft nemen. In 2011 verbrak hij het kartel met het FDF in de hoop een doorbraak te kunnen forceren in het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde. Het lukte. Het gevaar was dat de MR zonder het FDF (ondertussen Défi) in Brussel zou worden weggevaagd. Het draaide anders uit. De Franstalige liberalen houden min of meer gelijke tred met de socialisten van de PS. De tweede gok volgde in de zomer van 2014 toen de MR bij monde van voorzitter Michel besloot om als enige Frans- talige partij in een federale regering met de N-VA te stappen.

Sommige politieke waarnemers en de Franstalige oppositie- partijen zagen de regering-Michel snel crashen. Dat gebeurde niet. Tweede geslaagde gok.

De derde gok is die van het regeringsbeleid. Van bij haar aantreden had de regering-Michel beloofd om tegen 2018 een begroting in evenwicht voor te leggen. Een doelstelling die verder af is dan ooit. De zakenkrant De Tijd berekende dat het begrotingstekort volgend jaar uitkomt op 1,9 procent van het bruto binnenlands product (bbp), of ruim 8 miljard euro. Dat is 5 miljard euro meer dan de doelstelling die voor 2018 met Europa is afgesproken. Namelijk: een tekort van 0,7 procent van het bbp of zo’n 3 miljard euro. Ondanks de aantrekkende economische groei krijgt de regering haar begroting niet op orde.

Maar Charles Michel en co hebben een andere doelstelling:

de kiezer tonen dat deze regering in onzekere tijden voor extra banen zorgt. En daarvoor beloond worden met een verkie- zingsoverwinning in 2019. Een gewaagde gok. Denk maar aan Guy Verhofstadt, die als premier urbi et orbi aankondigde dat er onder zijn bewind 200.000 banen zouden bijkomen. Een boude uitspraak die hem tot zijn ergernis lang bleef achter- volgden. Verhofstadt kwam maar aan 130.000, en daar zaten dan nog vooral overheidsjobs of gesubsidieerde banen (via dienstencheques) bij.

De regering-Michel is daarentegen wel op weg om de kaap van de 200.000 extra banen te overschrijden. In de periode 2017-2018 komen er 105.000 banen bij. Volgens het Planbu- reau zal de totale banencreatie tijdens deze legislatuur uitko- men op 205.000. En dat enkel in de privésector. In de amb- tenarij is zelfs een lichte daling gepland van een paar duizend banen. Charles Michel en de Vlaamse regeringspartijen zullen terecht op hun verkiezingsaffiches de woorden ‘jobs, jobs, jobs’ mogen plaatsen.

Is die positieve ontwikkeling de verdienste van de regering?

Economen zijn daarover verdeeld. Er is zeker een effect van de lagere belastingen op arbeid en het versterken van de con- currentiekracht van de bedrijven. Maar het is vooral de inter-

nationale trend naar sterkere economische groei die een rol speelt. De Belgische economie groeit dit jaar met 1,6 procent.

Dat is 0,2 procent meer dan de 1,4 procent die begin dit jaar werden voorspeld. Wel zit België nog onder het gemiddelde in de eurozone (1,7 procent). Wordt dat gemiddelde volgend jaar bereikt? Of gaan we misschien naar 2 procent groei, wat niet meer gezien was sinds de financiële crisis? De regering-Michel hoopt van wel. Dan ligt een boulevard open voor de regeringspartijen om de verkiezingen van 2019 te winnen. Immers, bij een sterkere groei zal er minder moeten gesaneerd worden in de begroting. 0,1 procentpunt groei brengt de staatskas al meteen 200 miljoen euro op.

Maar vooral: een deel van de taxshift komt pas in 2018-2019 op kruissnelheid. Namelijk de verlaging van de personenbelas- ting, waarbij onder andere het belastingtarief van 30 procent verdwijnt en de belastingvrije som (dat deel van het loon waar je geen belastingen op betaalt) verder verhoogd wordt. Gezien de lage rente is de kans klein dat de Vlamingen dat geld van de belastingverlaging op hun spaarboekje zullen zetten. Dus zullen ze het wellicht consumeren. Dat ondersteunt de groei en de jobcreatie. Niets beter voor een centrumrechtse regering dan naar de verkiezingen te stappen met een economie die op volle toeren draait. Over het begrotingstekort zal niemand dan nog praten. “Trouwens, met het begrotingsbeleid win je toch geen verkiezingen,” is in de Wetstraat te horen.

Angélique VAnderstrAeten Inzetten op jobcreatie en het herstel van het concurrentievermogen van de ondernemingen. Liever dat dan een

begroting op orde, want daarmee win je de verkiezingen niet. Het is de derde gok van premier Charles Michel. En hij lijkt te slagen.

Zuma: een brug te ver?

Heeft president Zuma van Zuid-Afrika zichzelf de das omgedaan? Het langverwachte ontslag van zijn minister van Financiën Pravin Gordhan heeft alleszins het land op zijn kop gezet. De meeste waarnemers zijn echter van oordeel dat de president heel goed wist wat hij deed. De meerderheid, die hij recent nog altijd kon verzamelen in het Nationaal Uitvoerend Comité van de partij, is daar een duidelijke illustratie van.

De climax van een schandaalsfeer

Rond Zuma’s loopbaan – als vicepresident onder Mbeki en sinds 2009 als verkozen staats- hoofd – hing doorlopend een schandaalsfeer.

De aanklacht wegens corruptie in verband met wapentransacties die hij jaren voor zich kon uitschuiven en die in 2009 zelfs geseponeerd werd, is dankzij gerechtelijke stappen van de Democratische Alliantie (DA), de grootste oppositiepartij, weer boven water gekomen.

Binnenkort zou de president zich dan toch voor 783 (!) aanklachten moeten verantwoor- den. Inzake Nkandla, de buitensporige uitgaven op kosten van de belastingbetaler, kwam hij er goedkoop van af, maar gesloten is de zaak niet. En de “staatskaping”, de verstrekkende invloeden van de Indische zakenfamilie Gupta op de politiek, waar ook omkoping aan te pas kwam, was in Zuid-Afrika het voorbije jaar het nieuws. Tot Zuma besloot er met de grove bor- stel door te gaan.

De grote kuis

Op 31 maart ll. besloot de president de knoop door te hakken. Hij ging over tot een kabinetsherschikking waarbij een rist ministe- ries betrokken waren. Voornaamste slachtof- fer was Pravin Gordhan, de man die Zuma in december 2015 zeer tegen zijn zin weer op het departement Financiën heeft moeten plaatsen, maar die hem op diverse terreinen dwars zat.

Zo heeft Gordhan zich steeds verzet tegen de aankoop van een aantal kerncentrales in Rus- land, omdat hij van mening was dat het land die megadeal niet aankon.

Nadat men de minister meer dan een jaar het leven zuur heeft gemaakt, in de hoop dat hij er uiteindelijk zelf de brui aan zou geven, moest hij er dan toch aan geloven. Dat was ook het geval met Derek Hanekom, minister van Toerisme. Die bracht op de bijeenkomst van het Nationaal Uitvoerend Comité (NEC) van de partij eind november vorig jaar voor het eerst de positie van Zuma ter sprake. Ook hij kreeg nu, samen met anderen, de rekening gepresenteerd.

Reacties

Reacties konden natuurlijk niet uitblijven.

Prompt verwezen de kredietbeoordelaars Standard & Poor’s en Fitch Ratings Zuid-Afrika om reden van politieke onstabiliteit naar de rommelstatus. Ook de bevolking liet van zich horen. Op verschillende demonstraties werd het ontslag van Zuma geëist. Op 12 april trok- ken zelfs 30.000 betogers naar de Uniegebou-

wen in Pretoria. Toen Zuma midden april zijn 75ste verjaardag vierde, stuurden vier van de zes toplui van de partij, waaronder vicepresident Cyril Ramaphosa, hun kat. En tijdens de 1 meiviering van de linkse vakbond en bondge- noot Cosatu, een van de drie pijlers van de alliantie die Zuid-Afrika bestuurt (naast de regeringspartij ANC en de communistische ZAKP), werd Zuma het spreken belet door gejouw uit de menigte en moest hij afdruipen.

Dat de oppositie in het parlement een her- nieuwde poging zou wagen om Zuma weg te stemmen, lag voor de hand. Dat is in het verleden nog gebeurd, maar men stuitte telkens op de regeringsmeerderheid (het ANC beschikt over 249 van de 400 zetels). Men hoopt het nu via een geheime stemming te halen, in de hoop zo een aantal ANC-leden mee te krijgen. Daar- toe is wel het fiat van het Grondwettelijk Hof nodig. Die beslissing van het Hof wordt in de komende dagen of weken verwacht, maar de vraag blijft of het geen verloren moeite is. De meeste waarnemers zijn van oordeel dat al bij al, zelfs bij zo’n geheime stemming, het gros van de ANC-parlementariërs achter Zuma zal blijven staan. Dat hij enige weken geleden tijdens een speciale vergadering van het Natio- naal Uitvoerend Comité van de partij, toch nog altijd het gros der leden (er waren slechts 18 dissidenten op de 86 leden) achter zich kreeg, spreekt boekdelen.

Een staatsgreep?

Hoewel geopperd werd dat Zuma’s kabinetsherschikking een wanhoopsdaad was die voor de president slecht zou eindigen, meenden die waarnemers dat het eerder een stoutmoedige zet is geweest. Zo nam Frans Cronjé, hoofd van het Instituut voor Rassenverhoudingen, zelfs het woord “staatsgreep” in de mond. En voor Piet Croucamp van de universiteit van Noord- wes mag Zuma wel een “ongesofisticeerde, ongeletterde populist” zijn, hij wist steeds hoe hij de zaken moest aanpakken en hoe hij mensen aan zich kon binden. Weinigen zijn immers geneigd, aldus Rapala Tabane van de krant City Press, om een hoog salaris of voorrechten als gratis transport en huisvesting en lijfwachten op de helling te zetten. En zegt Croucamp, gelet op het feit dat Zuma in 2019 niet kan worden herkozen (de grondwet beperkt het ambt van president tot maximum 2 termijnen van 5 jaar) zijn de kiezers voor hem niet belangrijk meer.

Het enige wat nog telt, is een volgzaam kabi- net, door de kabinetswijziging inderdaad volge- stopt met loyalisten, zodat hij door alle onder-

de niet fraaie resultaten werden tot in de jaren

‘90 geheim gehouden. En ook voor de Waar- heids- en Verzoeningscommissie die na de val van de blanke regering werd opgericht, werden de feiten geminimaliseerd. En, voegt Scholtz eraan toe, de corruptie, het machtsmisbruik en de zelfverrijking werden na 1994 gewoon voortgezet. Scholtz besluit dat de wortels van de strijd om de ziel van het ANC in de periode van de ballingschap liggen. En hij vraagt zich terecht af of zo’n partij wel in staat is om anders te worden.

JAnVAn Aerschot zoeks- en vervolgingsorganismen die het land

kent met rust wordt gelaten, en dat na hem een president komt – zijn ex-vrouw? – die hem later uit de gevangenis houdt. Daarbij blijken zijn drie opponenten, te weten partijsecretaris- generaal Gwede Mantashe, vice-president Cyril Ramaphosa en penningmeester Zweli Mkhezi, vleugellam te zijn gemaakt. De eerste twee hebben de laatste tijd wat aan aureool verloren en Mkhezi moet voorzichtig zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze bij de kabinetsherschikking niet geconsulteerd werden, maar Zuma’s beslissing braaf moesten slikken.

Meer nog, het is best mogelijk dat van de huidige situatie gebruik zal worden gemaakt om de opposanten in de eigen gelederen uit te sto- ten. Dit kan de kans dat de volgende ANC-voorzitter uit het Zumakamp komt enkel vergroten.

De ziel van het ANC

Reeds midden vorig jaar schreef historicus en journalist Leopold Scholtz dat in wezen het ANC steeds dezelfde partij is gebleven. Van- zelfsprekend waren er tijdens de “struggle”, de strijd tegen het blanke bewind, mensen die in een bevrijdingsstrijd geloofden. Vandaag moeten die mensen vaststellen dat ze bedrogen werden. Want reeds tijdens die tijd was er binnen de beweging sprake van machtsmisbruik en corruptie. Misbruiken die leidden tot twee muiterijen binnen Umkhonto we Sizwe, het guerrillaleger van het ANC in ballingschap. Die muiters werden toen streng gestraft, opgeslo- ten, zelfs gemarteld en terechtgesteld. Vooral Kamp Quatro in Angola was in dat opzicht berucht.

De top van het ANC was van die feiten op de hoogte. Er kwam dus wel een onderzoek, maar

Zuid-Afrika

Het kenmerk van een

goede socialist...

(3)

Actueel

15 juni 2017 3

Gevallen PS-krokodil

Mijnheer de geldwolf,

‘God-de-Moeder’ heeft geoordeeld: bar- bertje moet hangen! Gij kondt dus gaan.

Zonder pardon mocht gij uw tricolore bur- gemeesterssjerp inleveren. Even hadt gij een krampachtige poging gedaan om toch nog als schepen te kunnen aanblijven in Brus- sel, maar ook dat werd door de ‘allerhoog- ste’ vakkundig de grond ingeboord. Eerst had Elio u al schoorvoetend laten vallen. De demarche van Laurette was dan ook niet minder dan het ultieme genadeschot. Zij heeft u jarenlang de hand boven het hoofd gehouden; als haar poulain rees uw ster steeds hoger. Maar, hoogmoed komt voor de val. En dat hebt gij alleen maar aan uzelf te danken, of beter: te wijten. Gij staat immers bekend als een oude PS-krokodil en als pro- totype van de arrogantie van de macht. Toen gij nog Kamerlid waart, blonkt gij uit in hoog- moedigheid en misprijzen voor allen – de Vlamingen in het bijzonder – die gij bene- den uw waardigheid achtte. De tirades, de brutaliteit en het weigeren van Nederlands te spreken – dat gij als autochtone Marollen- Brusselaar wel beheerst – zijn de kenmer- ken die men u toedicht als men aan die tijd terugdenkt. Vijanden maken aan de lopende band werd als het ware uw handelsmerk.

Het werd er niet beter op toen gij in 2013 de Kamer verliet om burgemeester te worden van Brussel, uw geboortestad, waarvan gij ook al eens OCMW-voorzitter waart. Daar voelde gij u niet alleen burgemeester, maar de almachtige zelve, die met niemand, laat staan met de Nederlandstaligen, rekening moest of wilde houden. Als een alleenheer- ser en PS-potentaat zette gij u boven alles en iedereen, daarin gesteund door de hier- boven genoemde heilige tweevuldigheid.

Het kaviaarsocialisme regeerde. Uw coali- tiepartners waren al blij dat de dag voorbij- ging zonder dat zij voor het minste uw toorn moesten ondergaan. In die geest woekerde de PS-vergroeidheid in alle mogelijke instel- lingen en structuren. Het stond in de sterren geschreven dat vroeg of laat die etterbuil moest openbarsten. En zo gebeurde vorige week toen bleek dat Samusocial, de daklo- zenorganisatie uit uw stad, bestuurd werd door een illuster viermanschap van PS-sig-

natuur dat onder uw bevel stond en dat niet aarzelde om zich royaal te laten vergoeden met giften die voor de sukkelaars bestemd waren. Daarmee overschreedt gij, ondertus- sen volkomen normloos en ethisch gevoel- loos geworden, alle grenzen van het fatsoen.

Gij zaagt er helemaal geen graten in, zelfs niet toen bleek dat de vergaderingen waar- voor gij vorstelijk vergoed werdt, helemaal niet hadden plaatsgevonden… Vreemd, een socialist die zich schaamteloos verrijkt op de kap van daklozen… Ieder fatsoenlijk mens heeft het daar moeilijk mee.

In uw zog teerde de anti-Vlaamse PS-furie Kartine Lalieux op uw almacht, ook in de Kamer en nadien als schepen in Brussel.

Het scheelde geen haar of zij was u opge- volgd als burgemeester, maar haar abso- luut gebrek aan kennis van het Nederlands speelde in haar nadeel. En dat van u, want had zij het gehaald, dan hadt gij als haar eerste opvolger terug in de Kamer gezeten.

Men moet tenminste een tekst in vloeiend Nederlands kunnen aflezen, zoals bleek bij de voorstelling van Philippe Close, uw opvol- ger. Ook hij is gepokt en gemazeld in het oude PS-socialisme. Hij is een man die in de luwte opereert, die over een enorm netwerk beschikt en die vanuit de eerste lijnen overal een vinger in de pap heeft. Kijk maar naar zijn talloze mandaten in Brusselse vzw’s en dies meer. Maar hij blijkt te kunnen lachen en vlotte babbels te houden. Dat op zich is al een trendbreuk.

Met groot genoegen zie ik dat gij op de keien staat, en dat zelfs de grote kanonnen van de PS, van Di Rupo over Laurette tot Piqué en Vervoort, u de rug hebben toege- keerd. Recht is geschied. Of uw opvolger het roer zal omgooien, zal moeten blijken, al durf ik daar niet op wedden. Maar gij zijt alvast volkomen terecht ‘uit de weg geruimd’. Mede dankzij uzelf. Uw enige troost wellicht, is het nettoresultaat van heel die vaudeville: er is nu een Vlaamse schepen minder nadat de sp.a, die de kat de bel aanbond, de laan werd uitgestuurd, mede door de dhimmi-Vlamin- gen van Open Vld. Dat genoegen zou u ten voeten uit tekenen.

Tot nooit meer, zo hoop ik.

Briefje aan Yvan de Zonnekoning

Dit staat te lezen in een rapport van het Nati- onaal Instituut voor Criminologie en Criminalis- tiek (NICC) over de geregistreerde criminaliteit van jongvolwassenen in Brussel. Drie criminologen bevestigden daarmee wat iedereen al lang wist. Zij leverden vooral koele cijfers aan, waarvan we de duiding moeten lezen tussen de regels.

De geanalyseerde gegevens werden bijeen- gebracht in het kader van een onderzoek dat werd uitgevoerd in opdracht van het Brussels Observatorium voor Preventie en Veiligheid, een instelling die onder het rechtstreekse gezag valt van minister-president Rudi Vervoort. Oor- spronkelijk werd gevraagd een balans op te maken van de jeugddelinquentie in het Brus- sels Gewest, maar volgens het NICC is dat niet zo gemakkelijk. Nogal wat criminaliteit is niet geregistreerd omdat er geen aangifte wordt gedaan, omdat de betrokkenen als minderjari- gen onder de bevoegdheid van de jeugdrecht- bank vallen, of gewoon omdat de politie en correctionele rechtbanken weinig of geen sta- tistieken publiceren over de leeftijdscategorie van daders. Ook de woonplaats van verdach- ten wordt in Brussel blijkbaar minder geregistreerd dan op andere plaatsen in het land. De cijfers zijn volgens het NICC dan ook per defini- tie onderschat en verhullen wellicht een groter percentage criminaliteit dan vermoed bij jongeren in de leeftijdsvork 18-25 jaar. Per gemeente werd ook het aantal inwoners in deze leeftijdscategorie als referentiekader gebruikt. Hier dient volgens het rapport opnieuw genuan- ceerd te worden. Jongeren die officieel in het buitenland wonen, of geen verblijfsvergun- ning hebben, werden evenmin meegerekend.

Een extractie maken op basis van leeftijd en gemeente was dus geen gemakkelijke klus.

Grote verschillen

Wat zeggen de cijfers? Er zijn vooreerst grote verschillen volgens de gemeente van domi- cilie. Ze zijn zelfs meer dan driemaal hoger in de gemeenten met de hoogste percentages dan in de gemeenten met de laagste percentages. Bovenaan de rangschikking staan Molenbeek en Sint-Joost, gevolgd door Ander- lecht, Brussel-Stad en Koekelberg. Onderaan staan Sint-Pieters-Woluwe en Sint-Lambrechts- Woluwe, die de laagste percentages hebben.

Deze gemeenten worden nog voorafgegaan door Ukkel, Watermaal-Bosvoorde en Ouder- gem. Over een periode van vijf jaar komen 10,7 procent van de geregistreerde (!) jongeren tussen 18 en 25 jaar van Molenbeek in aanra- king met het gerecht, tegenover 3,1 procent van dezelfde leeftijdscategorie in Sint-Pieters-

Woluwe. Vervolgens suggereren de cijfers een duidelijk verband tussen de sociaaleconomische context en de aanmeldingsgraad bij de parketten. Wij kunnen ons inderdaad inbeelden dat leven in Molenbeek toch iets anders is dan leven Sint-Pieters-Woluwe. Daarom werden de cijfers door de onderzoekers getoetst aan de indicatoren werkloosheid, gemiddeld inkomen per inwoner en percentage leefloontrekkers. Hieruit kwam naar voor dat de percentages delinquenten recht evenredig zijn met het aantal werklozen, het gemiddeld inkomen en het aantal leefloontrekkers. Vooral het verband met werkloosheid is opmerkelijk, dit ongeacht het misdrijf dat werd gepleegd.

Frustratie

Conclusies trekken de criminologen niet echt. Op zoek naar interpretatie verwijst men al vlug naar eerdere, goed onderbouwde studies die een belangrijk verband aantonen tussen de sociaaleconomische situatie en criminaliteit. Interessant is wel de beschouwing dat zowel welvaart als armoede en uitsluiting aan de basis kunnen liggen van crimineel gedrag. In een eerste theorie, omschreven als ‘de gelegenheid maakt de dief’, schrijft men delinquentie toe aan verhoogde welvaart, waarbij er vooral een toename is van criminaliteit tegen de goe- deren (diefstal bijvoorbeeld) omwille van een groter aanbod van doelwitten en kansen.

Een andere theorie gaat ervan uit dat delinquenten doorgaans geen doelen hebben die verschillen van burgers die de wet wel respec- teren. Meestal gaat het om geld en waardering. Het verschil zit hem in de middelen om die doelen te bereiken. Bij een ongunstige economische situatie, werkloosheid of toenemende sociale ongelijkheid, zou de drijfveer om op illegale wijze geld en waardering te krijgen lei- den tot een algemene stijging van de criminaliteit. Vooral uitsluiting en een gevoel van frustratie zou hier aan de basis liggen. De twee theorieën spreken elkaar enigszins tegen. Het is - hoe dan ook - geen geheim dat de sociale barometer in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest grote verschillen toont tussen de jongeren en tussen de gemeenten. Jammer genoeg konden de onderzoekers niet beschikken over betere cijfers en ging het om een analyse van anoniem gemaakte extracties van de correctionele parketten. Wellicht zouden andere indicatoren dan werkloosheid, gemiddeld inkomen en leefloontrekkers, nog een beter inzicht kunnen geven over de criminaliteit van jongvolwassenen in het Brusselse. Jammer genoeg mogen sommige indicatoren echter niet worden bijge- houden of vrijgegeven. RIRO

Werkloosheid belangrijkste indicator voor criminaliteit Brusselse jongere n

In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) is het percentage bij het gerecht aan- gemelde jongeren tussen 18 en 25 jaar rechtstreeks evenredig met het werkloosheids- cijfer, het gemiddeld inkomen en het percentage leefloontrekkers die in de gemeenten kunnen worden vastgesteld.

Verwaarloosd

We meldden al eens dat er dikke proble- men zijn in het beheer van de Pensioenkas van de Kamer. Niet alleen hebben twee amb- tenaren van de Kamer zich – wellicht te goeder trouw en niet op eigen initiatief – verrijkt met een maandelijkse toelage van zo’n 500 euro gedurende vele jaren, uit een verslag van een bedrijfsrevisor en een aantal interne nota’s die aan alle Kamerleden werden bezorgd, blijkt dat men in het beheer van die kas schrome- lijk is tekortgeschoten. De Pensioenkas is een vzw en liet zijn statuten niet publiceren in het Staatsblad. Evenmin werden na het jaar 2000 nog lijsten van bestuurders opgemaakt. Ook van de jaarrekeningen werd bij de Nationale Bank niets teruggevonden. Tevens bleek dat er al twintig jaar geen notulen van de raad van bestuur meer te vinden zijn, evenmin als verslagen van het rekeningnazicht door de Commissarissen. Dat uitgerekend een vzw die rechtstreeks van de wetgevende macht afhangt op deze wijze verwaarloosd en gede- genereerd is, doet nog het meest de wenk- brauwen fronsen, want het is immers een verantwoordelijkheid van de Kamer (en de Senaat) zelf, die erin vertegenwoordigd zou moeten zijn via de erkende fracties. Zolang de parlementaire pensioenen maar stipt wer- den uitbetaald, heeft er jarenlang geen haan

naar gekraaid. Er dient flink wat rechtgezet en uitgeklaard te worden.

drooM en daad

Voor Patje Dewael was het vorige woensdag een grote dag. Met gekrulde neus kon hij aan- kondigen dat ‘zijn’ parlementaire onderzoeks- commissie naar de aanslagen van 22 maart een unaniem akkoord had bereikt over het omvangrijkste luik: de Belgische veiligheids- architectuur. Naast een uitgebreid verslag over het werk van de veiligheidsdiensten, bevat het 500 pagina’s dikke rapport conclusies en aan- bevelingen waarin alle partijen zich konden vinden. Enkel het luik rond radicalisme moet nog afgewerkt worden. Bedoeling is daarmee nog voor het zomerreces te landen. Zijn con- clusie is dat “België geen failed state is, maar dat er wel zand in de machine zit”. Enkele vaststellingen uit het rapport: diensten die te veel op zichzelf werken, te stroeve en onvol- ledige uitwisseling van informatie, preventie moet beter, de informatie van de wijkagent is belangrijk en de budgetten en het aantal men- sen op het terrein moeten omhoog. Allemaal goed en wel, maar nu zal het zaak zijn een en ander om te zetten naar wetten om alles ook te kunnen uitvoeren. En de ervaring leert dat dat knap lastig kan zijn, want tussen droom en daad… Dewael zal de komende twee jaar zijn handen nog flink vol hebben.

(4)

Gemakkelijke oplossingen

Verleden week schreven we dat Peter de Roover in het kader van de politieke vernieu- wing voorstelde om het aantal Kamerleden te verminderen van 150 naar 100. Wij sug- gereerden meteen dan ook maar een oud voorstel (uit de oppositietijd) van de N-VA boven te halen: namelijk de afschaffing van de Senaat. Onze vriend De Roover meldt ons daarom in een vriendelijk schrijven dat de afschaffing van de Senaat ook in zijn commu- nicatie van verleden week was opgenomen.

Waarvan akte.

Maar Peter is evenmin tevreden met ons berichtje over zijn afwezigheid in de commis- sie Reglement. Reden, aldus Peter in hetzelfde vriendelijke schrijven: mijn aanwezigheid bij de voorstelling van het eindverslag van de parlementaire onderzoekscommissie naar de aanslagen van 22 maart, enkele zalen verder.

“Ik had collega Peter Buysrogge - die voor onze fractie aanwezig was op die commissie Reglement - gevraagd me te waarschuwen als er in die commissie zou begonnen worden maar wegens te weinig volk is dat er (zoals door ’t Pallieterke geschreven) niet van geko- men. Dus moest ik me ook niet verplaatsen van de ene commissie naar de andere. Een kat heeft misschien 7 levens maar zelfs dat beestje kan niet in twee commissies tezelfdertijd aan- wezig zijn.” Waarvan – nogmaals – akte.

Matrakkeren

Onvermijdelijk stond de heisa rond Samu- social centraal, waarbij Brussels (ex-)burge- meester Mayeur en zijn (ex-)OCMW-voorzitter Peraïta in het oog van de storm stonden omdat zij zich – zonder er een klop voor te doen – roy- aal lieten betalen met giften voor de opvang van daklozen. Het was voor de oppositie- en de meerderheidspartijen een uniek ‘moment suprême’ om met de matrak op de PS te mep- pen. Men had er lang op gewacht om zich af te reageren op de arrogante PS, die nu kans- loos, maar door eigen schuld, in de touwen hing. Brussels schepen Lalieux en PS-voorzit- ter Di Rupo – beiden Kamerlid – waren in geen velden te bespeuren. Onkelinx daarentegen, führerin van de Brusselse PS, had wel de moed aanwezig te zijn. Maar het dient gezegd, haar tronie stond als nooit tevoren op onweer. Geen gekrijs deze keer, geen ‘big smile’, geen gemo- lenwiek, niks… Gewoon braafjes zitten en slik- ken en incasseren. Ze wist dat haar PS het heeft verkorven en dat er willens nillens spits- roeden moest gelopen worden. Het is eens wat anders. Niemand die dit ooit voor moge- lijk had gehouden.

Striemende geseling

In alle toonaarden werd de PS onder vuur genomen voor dit zoveelste schandaal. Maar deze keer had het een dikke morele rand, namelijk dat men zich had verrijkt ten nadele van daklozen. Meer nog: dat het dan juist soci- alisten zijn, die anderen anders altijd met de vinger wijzen. De verontwaardiging – voor de gelegenheid wat opgeklopt en met extra verheven stemmen – was groot en de oude politieke cultuur van de PS werd onderuit gehaald als nooit tevoren. De geseling was striemend. Ook premier Michel deed zijn duit in het zakje. Hij betreurde de aangebrachte schade in de geloofwaardigheid van de demo- cratische instellingen en met staatssecreta- ris Demir beloofde hij alles te zullen doen om de Inspectie van Financiën haar werk te laten

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 15 juni 2017

4

doen bij Samusocial, en de daklozen en al de vrijwilligers die zich daarvoor inzetten niet in de steek te zullen laten.

Ook PS’ers pikken het niet meer

Na haar toespraak kreeg Meyrem Almaci van Groen niet alleen vanuit haar eigen frac- tie applaus, er waren ook enkele PS’ers die de handen op elkaar kregen, zoals Eric Thié- baut en Fabienne Winckel. En toen PVDA’er Hedebouw de verontwaardiging bij de par- tijen hekelde en hen wees op hun betrokken- heid in andere schandalen, zoals Publipart, Kazachgate, de job bij Telenet van Bracke en dies meer, applaudisseerde zelfs het PS-fos- siel André Frédéric mee. Het was intussen niet alleen in Brussel (stad en gewest) duide- lijk geworden dat er top-PS’ers waren – zoals Brussels Parlementsvoorzitter Piqué en minis- ter-president Vervoort – die vonden dat ontoe- laatbare grenzen overschreden waren; ook in de Kamer waren er dus PS’ers die de caprio- len van hun toplui niet meer pikten. Zijn het die zwaluwen die de lente zullen gaan maken?

Eerst zien en dan geloven.

Pilatus

Donderdag werd in de Kamer een serieuze boom opgezet over het ‘voorstel van resolu- tie om het buitenlands beleid van België ten aanzien van het Koninkrijk Saudi-Arabië te herzien’. Het initiatief kwam van Groen-Ecolo, maar had in de loop der besprekingen in de commissie de steun weten te krijgen van heel wat fracties, zelfs van sp.a, Vlaams Belang én de Waalse regeringspartij cdH. Dat laatste was bijzonder, want het Waals Gewest voert flink wat wapens uit naar Saoedi-Arabië en dat wordt nu onder meer opgeroepen daarvan af te zien. Zowel de PS als de PVDA onthielden zich, want zij willen een Belgisch wapenem- bargo tegen Saoedi-Arabië vervangen door een “Europees”. Op die manier willen zij de hete aardappel doorschuiven naar een hoger niveau en ondertussen gewoon voortgaan met het verkopen en leveren van wapens. Wachten op Europa, en de wapenindustrie dus boven ethiek plaatsen. Het PS-Kamerlid dat luistert naar de naam Gwenaëlle Grovonius wrong zich in het debat in vele bochten om de Waalse wapenindustrie af te schermen en de hoge principes in de Europese schoot te werpen en ondertussen gewoon voort te doen. Pilatus kon er een lesje van leren.

Alles kan beter

Hoewel alles altijd nog beter kan, vonden de steunende fracties dat er met deze resolu- tie een stap vooruit werd gezet ten aanzien van het regime in Saoedi-Arabië door de prak- tijken die daar gehanteerd worden in zake vrouwen- en bij uitbreiding mensenrechten, de doodstraf, folteringen, et cetera, te veroor- delen. Niettemin betreurden enkele sprekers van cdH, MR, N-VA en VB het ontbreken in het beschikkend gedeelte van de resolutie van de link tussen het moslimextremisme en Saoedi- Arabië. Zo had Barbara Pas (VB) graag gezien dat er zou opgeroepen zijn om de erfpacht voor de Grote Moskee in Brussel te verbre- ken en dat elke materiële of financiële onder- steuning van religieuze organisaties of instel- lingen zoals moskeeën, Koranscholen, import van religieuze lectuur en noem maar op, in dit land zou worden verboden. Het mocht niet zijn.

Groen wilde duidelijk zover niet gaan. Hoe dan ook was deze resolutie een stap in de goede richting en kreeg ze brede steun.

Vijftig jaar geleden waren Biafragrappen courant. Vandaag zou dat niet meer kunnen, maar toen was er nog geen misdadig Unia geleid door een groene staliniste die met belastinggeld graag onschuldige grappen over Afrikanen, Marokkanen en anderen wil vervolgen, maar permanent en soms geweld- dadig allochtoon racistisch gedrag altijd door de vingers ziet.

Een late kolonie

Biafra is de oostelijke regio van Nigeria;

vandaag de volkrijkste staat van Afrika met 186 miljoen mensen en verscheurd door het moorddadige gedrag van de Nigeriaanse mohammedanen. Nigeria zoals we het vandaag kennen, is een zeer late loot van het Britse kolonialisme.

De Britten zijn wel de baas in de zeer diverse regio’s, maar eerst in 1914 maken ze er het huidige Nigeria van. Ze besturen het land volgens het principe van “indirect rule”, zodat de plaatselijke chefs (in tegenstelling tot Belgisch Kongo) grotendeels hun macht behouden. Het animistische zuide- lijke deel christianiseert geleidelijk, maar in het mohammedaanse noordelijke deel res- pecteren de Britten onvoorwaardelijk de bar- barenideologie.

Het wordt bestuurd door gearabiseerde negers (de emirs) die de feodale verhoudin- gen en de traditionele mohammedaanse ach- terlijkheid in stand houden. De mentaliteit van organisaties als Boko Haram is eeuwen- oud. In 1960 vertrekt de kolonisator. Het Ver- enigd Koninkrijk is op dat moment nog een eenheidsstaat, maar zelfs de Britten begrijpen (in tegenstelling tot de regering-Eyskens in hetzelfde jaar) dat 300 volkeren en volk- jes met 300 talen niet in een unitaire staat te wringen zijn.

Ze verdelen het land in drie regio’s die geënt zijn op de drie belangrijkste etnieën: de Hausa (meestal mohammedaans), de Yoruba (gemengd) en de Igbo (meestal christelijk).

De geschiedenis na 1960 wordt één lange lij- densweg van etnisch geweld, onvoorstelbare corruptie in de magistratuur en de overheids- diensten en de ene na de andere moorddadige staatsgreep van militairen. Vergeleken met Nigeria lijkt het Zaïre van Mobutu bijna op een oase van rust.

Shell en BP

Nigeria heeft één grote troef: olie! Maar de inkomsten zijn voor de grote maatschappijen (Shell en BP) en de corrupte elite. De Britse kolonisatoren hebben het land wat gemo- derniseerd, dus verhuizen nogal wat mensen uit het Zuiden naar het Noorden, waar werk is en handelsmogelijkheden zijn. De Britten zorgen er lange tijd voor dat etnische ruzies niet uit de hand lopen. In 1961 wordt een laatste erfenis van de Eerste Wereldoor- log opgedeeld.

De Duitse kolonie Kameroen is na de oorlog verdeeld in een Frans en een Brits deel.

Het mohammedaanse deel van Brits-Kame- roen sluit zich na een referendum aan bij Nigeria, waardoor het politieke gewicht in die staat naar het noorden verschuift. De etnische ruzies worden talrijker. In het noordelijke deel beginnen pogroms op de inge- weken Igbo. Die zijn door hun christelijke ach- tergrond actiever op alle terreinen; ze worden gehaat door de mohammedaanse meerderheid.

De hongerdood

In 1966 plegen een paar Igbo-officieren een staatsgreep, die mislukt, maar ze worden niet gestraft door de Igbo-bevelhebber van het leger. Volgt een tegencoup, en deze keer is de beer echt los in het Noorden. Met een gruwelijke wreedheid - die we sindsdien beter kennen uit Soedan, Rwanda en Oeganda - worden tienduizenden Igbo afge- slacht, terwijl een paar miljoen mensen naar het stamland in het oosten van Nigeria vluch- ten.

De militaire machthebbers herverdelen het land, waarbij ze de belangrijke vindplaatsen

van olie uit Igbo-handen houden. Nu juist 50 jaar geleden is het genoeg geweest. Het oosten verklaart zich onafhankelijk onder de naam Biafra. De nieuwe staat breekt met de heilige koloniale grenzen. Biafra heeft maar een klein leger. Een paar kleine Afrikaanse staten erkennen Biafra, maar de meeste kij- ken de kat uit de boom.

In juli 1967 begint het officiële Nigeria met de burgeroorlog en lanceert een offensief om de afscheiding ongedaan te maken. De sme- rigste rol wordt door het Verenigd Koninkrijk gespeeld. De Britten bevoorraden het Nigeri- aanse regime massaal met wapens en muni- tie; zogezegd omdat ze hun vroegere kolonie één willen houden, maar feitelijk omdat de oliemaatschappijen Shell en BP gebaat zijn bij die unie. Alleen Frankrijk en Israël steu- nen heimelijk Biafra. Het veel sterkere Nige- riaanse leger dwingt de Biafranen met veel moeite en veel verliezen in het defensief, en aarzelt niet om overal duizenden onschuldige burgers te vermoorden.

Maar satelliettelefoons, laat staan de huidige goedkope en efficiënte Live-U-toestel- letjes, bestaan nog niet, dus heeft de wereld geen idee van de tragedie. Daarenboven wordt Afrika na de dekolonisatie op veel plaatsen een heksenketel en denkt men in het Westen “dat men niets anders kan ver- wachten van die negers”.

Omsingeld

Hoewel de Nigerianen de Biafranen niet militair verslaan, slagen ze er wel in Biafra zowel aan de land- als aan de zeezijde te omsingelen, iedere toevoer te blokkeren en het land geleidelijk uit te hongeren. Het duurt tot bijna midden 1968 vooraleer de verschrikkelijke beelden van stervende vol- wassenen en kinderen met hongeroedeem gemeengoed worden. De Franse arts Bernard Kouchner werkt ter plaatse. Hij is een kraan om westerse media te interesseren voor de humanitaire ramp. Met een paar collega’s sticht hij Artsen zonder Grenzen.

Nu begrijpen ook Amerikaanse organisaties dat een door mohammedanen gedomi- neerd regime vooral christelijke Afrikanen wil vermoorden, en met luchtbruggen voeren ze voedsel en medicijnen aan, al is dat dikwijls de bekende druppel op een gloei- ende plaat. Hoeveel mensen verhongeren in Biafra? De cijfers variëren, tussen 500.000 en 2,5 miljoen. Voeg daar nog honderddui- zenden vermoorde burgers bij en honderd- duizend gedode soldaten. Van overal komen steunbetuigingen om een einde aan de crisis te maken.

Ook de paus en nogal wat westerse lei- ders vragen het, maar in de praktijk doet niemand iets. Integendeel, de Britten steken nog een tandje bij in hun hulp aan het Nige- riaanse leger. Dat leger begint in 1969 aan een eindoffensief en in januari 1970 is de oorlog voorbij.

Sharia

Officieel verklaart de Nigeriaanse regering dat niemand schuldig is aan het conflict, maar in de praktijk gaat het er anders aan toe. Veel Igbo zijn gevlucht voor het Nigeriaanse leger en als ze toch terugkeren, ontdekken ze dat ze al hun ambten en woningen verloren zijn, want ze hebben “vrijwillig” ontslag genomen en hun huizen achtergelaten. Hun spaarte- goeden worden geliquideerd, om te verhin- deren dat ze weer een belangrijk deel van de handelsactiviteiten overnemen.

Het herenigde Nigeria heeft veel geluk.

Door de oliecrisis van 1973 stijgen de olie- prijzen duizelingwekkend, zodat zeer veel geld Nigeria binnenstroomt, de zakken van corrupte politici en militairen vult en zelfs de gevolgen van de oorlog verzacht.

Maar de meeste Igbo zijn het drama niet vergeten en hebben de wandaden zeker niet vergeven. Het assertieve mohammedanisme (in bijna de helft van het land is de sharia de wet) herinnert er hen dagelijks aan.

Jan neckers

Biafra

Hoe krijg je 100 Biafranen in een telefooncel (of 10 Biafranen in een Dafje)? Ik herinner me het antwoord niet meer en waarschijnlijk is de Biafraanse tragedie hier grotendeels vergeten.

(5)

Actueel

15 juni 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Ongenoegen

Het zal voor altijd een raadsel blijven waarom een land dat leeft van zijn knoop- puntfunctie zo duchtig zijn voeten veegt aan de transportinfrastructuur. Het Vlaams Parle- ment wijdde een debat aan de spoorwegplan- nen van federaal minister van treinen Bellot.

Die plannen komen neer op een investering van een miljard euro, waarvan 368 miljoen in Vlaanderen zou worden gespendeerd. Zeer tot ongenoegen van de Vlaamse volksverte- genwoordiging, “kamerbreed”. Het realiseren van de Vlaamse spoorwegprioriteiten zou op zich al drie miljard kosten, dus stelt het geld- potje van Bellot niks voor en bovendien zou dat dan niet eens ook maar in de richting van de Vlaamse spoorbehoeften gaan. Er werd zelfs opgemerkt dat men over los zand debatteerde, want er lagen geen concrete plannen van Bel- lot voor. Duidelijk is dat er communautaire angels in het dossier zitten. Vlaanderen heeft zo goed als niets te vertellen over spoorweg- zaken en er is nog steeds de 60/40 verdeel- sleutel die voor het Noorden nadelig uitvalt.

Matthias Diependaele (N-VA) stelde overigens dat Bellot alleen maar investeert om de Waalse kant van het Gewestelijk Expresnet rond Brus- sel verder af te werken.

Joris Vandenbroucke (sp·a), en met hem de gehele linkerzijde, vond dat maar “cinema”, het echte probleem zijn de besparingen bij de spoorwegen: de schuld van N-VA, uiteraard.

Ruggengraat

Wel bestond roerende eensgezindheid over het feit dat een deugdelijke spoorinfrastruc- tuur de ruggengraat van Vlaanderen is en dat Vlaanderen absoluut medezeggenschap moet hebben in het spoorwegbeleid. Bijvoorbeeld de Antwerpse haven schreeuwt om meer en betere spoorwegen en zo’n Bellot gaat dan met wat armzalige miljoentjes hier en daar een per- ron verhogen. Voor Marino Keulen (Open Vld), die als Limburger weet wat het is om karig te zijn bedeeld met treintjes, was het duidelijk dat er van “eigen spoorwegen eerst” niet veel zal terechtkomen als Vlaanderen zelf niet met (veel) centen komt. Nog een stap verder ging Stefaan Sintobin (VB), die zich afvroeg hoe het stond met het intieme verlangen van minister Weyts om de spoorwegen maar beter te split- sen of te regionaliseren. Een interessant denk- spoor dat echter niet verder werd verkend.

Minister Weyts wilde maar al te graag meer investeren in onze “ruggengraat” en waar Bel- lot mee aankomt, is onvoldoende. Maar het is

“niet zo simpel” om iets gedaan te krijgen op spoorwegvlak; blijvend druk uitoefenen is de boodschap. Voorstellen die Weyts niet beval- len zal hij altijd aanvechten. Belangrijk is de ontwikkeling dat de minister zijn neus niet langer ophaalt voor vormen van cofinancie- ring. Als federaal het niet doet, moet Vlaande- ren het maar doen. Verre van ideaal, gelet op de bevoegdheidsverdeling, maar “nood breekt wet”, aldus Weyts.

Losse eindjes

Dan diende nog een “verzameldecreet”

voor onderwijs door het halfrond te worden gejaagd. Bedoeling daarvan is wat losse eindjes te fatsoeneren in de zeer indrukwek- kende onderwijsdecreetgeving, om het nieuwe schooljaar “ordentelijk” van start te doen gaan.

Tussen alle techniciteit, toch enkele opvallende dingen. Het wordt mogelijk om in het basison- derwijs andere vreemde talen dan Frans aan te bieden (de voorrang van het Frans wordt overigens geschrapt) en bovendien vroeger dan nu het geval is. Minder positief is dat de taalvereis- ten voor buitenlandse docenten bij het hoger onderwijs nog eens worden afgezwakt. Ze zouden nog steeds een niveau B2 moeten halen (wat op zich al niet super is), maar ze mogen langer op niveau A2 blijven hangen, wat ongeveer betekent dat ze min of meer een kopje koffie in het Nederlands kunnen bestellen.

Het grote stokpaard van de kleuteronder- wijsparticipatie wordt ook wat bijgespijkerd.

Kleuters zullen vaker op school aanwezig moeten zijn. Een teleurstelling voor ons aller Elisa- beth Meuleman (Groen) en Caroline Gennez (sp.a), die zeer begaan zijn met het welbevin- den van de allerkleinsten en graag nog veel meer capaciteit en werkingsmiddelen naar het kleutergebeuren hadden zien gaan.

“ZWIJG, GIJ ZWARTE RAKKER! ZWIJG!”

De Vlaamse Gemeenschapscommissie in Brusel is niet direct bekend bij het grote publiek, maar het is het politieke orgaan van de Vlaamse Gemeenschap bevoegd in Brussel voor Nederlandstaligen. De Vlaamse Gemeenschapscommissie heeft zelfs een parlement: de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Gekend of niet, het weerhoudt er de verkozenen niet van om af en toe flink rel te schoppen. In de ple- naire zitting van vrijdag 9 juni vloog Jef van Damme (sp.a) in een razende colère uit tegen Dominiek Lootens (Vlaams Belang) na een aantal keren onderbroken geweest te zijn. “ZWIJG, GIJ BRUINE RAKKER!”, riep de rode democraat, flink boven zijn toeren

Jef van Damme is als Nederlandstalige lid van de Raad van de Vlaamse Gemeen- schapscommissie. Afgelopen vrijdag wou Van Damme zijn collega’s toespreken over de “dramatische situatie” van de Brusselse school- gaande jeugd. Van Damme betoogde dat kinderen uit Brussel niet de slaagkansen hebben in het hoger onderwijs die ze “zouden moeten hebben”. Van Damme verklaarde een en ander door de stedelijke context “die de laatste jaren drastisch veranderd is”. Meertaligheid, multi- culturaliteit en kansarmoede in de stad zijn de

“hoofdingrediënten” van de slechte doorstro- ming in het onderwijs, oreerde Van Damme vrijdag. En nog: ”[…] een dramatische reali- satie die erop wijst dat het niet de schuld is van onze Brusselse kinderen of van de leer- krachten.”

Waarop Lootens even tussenkwam: “Nee, van de socialistische ministers van Onder- wijs!” Van Damme probeerde, ietwat verward, toch zijn betoog voort te zetten: “Het is een structureel probleem van ons onderwijssy- steem dat al vijftig jaar hetzelfde is”… Waarop Lootens: “Vandenbroucke heeft dat niet veranderd, Smet heeft dat niet veranderd…” (Frank Vandenbroucke en Pascal Smet waren opeen- volgend onderwijsminister voor de sp.a, van 2004 tot 2014, red.).

“Ik ben u kotsbeu”

De voorzitter tracht Lootens nog op de vingers te tikken wegens de onderbreking, maar voor Van Damme wordt het allemaal wat te veel en hij buldert vanop het spreekgestoelte:

“Meneer Lootens, ik zou graag hebben dat u met uw haatpraat effe uw mond houdt en even zwijgt!” Lootens riposteert echter: “Haat- praat? Dat is de realiteit! Socialisten zijn jarenlang aan de macht geweest wat onderwijs

betreft. Ge hebt niets veranderd. Vandaag even zeggen dat het moet veranderen…”

Waarop Jef van Damme de trappers verliest en brult: “MENEER LOOTENS, IK BEN U KOTS- BEU. GA MET UW HAATDRAGENDE ZEVER NAAR BUITEN!”

De tirade van Van Damme zorgt voor zicht- bare verlegenheid bij de collega’s in de raad- zaal. Sp.a’er Jef van Damme tiert vrolijk verder: “ZWIJG, GIJ ZWARTE RAKKER! ZWIJG, GIJ BRUINE RAKKER!” Lootens blijft al bij al rustig na de naar het nazisme en fascisme verwij- zende scheldtirade: “Een beetje rustig, hé!”

Zelfs VGC-collegelid van Onderwijs, Vorming en Begroting Guy Vanhengel (Open Vld) kijkt even op van zijn smartphone om te zien waarover de commotie gaat.

Voorkeurstemmen

Jef van Damme geraakte in het Brussels Par- lement in 2014 als opvolger van Pascal Smet, die minister werd. Van Damme haalde als eerste opvolger een monsterscore van 764 stemmen (met zulk stemmenaantal kan men zich dus “volksvertegenwoordiger” noemen). In de wandelgangen konden we vernemen dat Jef er al enkele weken gespannen bijloopt. Nog niet zo lang geleden bulderde hij er tijdens een bureauvergadering van de VGC op los, zelfs tegen zijn eigen sp.a-partijgenoten

We zouden zeggen: volhouden, Jef. Het reces van het Brussels Parlement begint op zaterdag 8 juli. Nog een drietal weken te gaan, en dan kun je genieten van een welverdiende vakantie. Ge hebt het blijkbaar nodig.

Het filmpje met de tierende Jef van Damme gaat ondertussen viraal op het internet, dankzij onze collega’s van Sceptr.net die het filmpje op YouTube gezet hadden. Bij het ter perse gaan van dit ’t Pallieterke was dat filmpje al door meer dan 130.000 mensen bekeken. Jef van Damme mag ’t Pallieterke en Sceptr dank- baar zijn. Hij is op slag wereldberoemd.

K^arl^van C^amp

Zuid-Afrika, een land in brand

Vorige week werd ik serieus geraakt door nieuws uit mijn tweede vaderland. In de weelderige bossen van Knysna, de “parel van de Tuinroute”, woedden meerdere zware branden. In een mum van tijd verspreidden die branden (volgens hardnekkige geruch- ten aangestoken) zich over het populaire stadje aan de mooie baai met haar indrukwek- kende kliffen en uitgestrekte meren.

De verschillende vuurhaarden eisten tot vorige zaterdag vijf doden, onder wie een jong paartje met een kindje van drie en de mama acht maanden in verwachting van een tweede, en een jongeman van 24 die als vrij- willige brandweerman door de vlammen was ingehaald.

Alles verloren

Minstens 500 huizen zijn door de branden tot tegen de grond verwoest en duizenden woningen werden ontruimd. Radeloze men-

sen zijn voor de vuurzee gevlucht in pyjama, of met niks meer in hun bezit dan de kleren die ze droegen. Zij zijn nu aangewezen op de solida- riteitsacties die in heel de republiek spontaan op gang zijn gekomen, o.a. onder stuwing van de zeer verdienstelijke organisatie Helpende Hand van de beweging Solidariteit.

De expresdienst DHL heeft aangeboden voor de getroffen gezinnen hulpgoederen gratis in Knysna af te leveren, zoals dekens (het is nu winter in Zuid-Afrika), kleren en eetwa- ren. Warenhuisketens zijn ook te hulp gescho- ten. Zelfs de hoge regeringscommissaris van Australië in Zuid-Afrika heeft zich van zijn vrij- gevigste kant laten zien. Een protestantse kerk van George heeft hulpgoederen ingezameld en heeft een vrachtwagen 52 keer over en weer naar Knysna gestuurd om die massale solidariteit daar aan de man en de vrouw te bren- gen, maar ook andere kerken zijn letterlijk in de brand gesprongen om te helpen.

President niet present

Op de sociale media doken verontwaardigde reacties op over de omstreden president Zuma, die het zou vertikken enig medeleven te beto- nen met de zwaar getroffen inwoners van Kny- sna, omdat die … bij de verkiezingen over- wegend voor de Demokratiese Alliansie (DA) gestemd zouden hebben.

Dat de DA ginder maar haar kiezers gaat bijstaan, hebben boze blanken hun corrupte staatsleider als het ware horen denken. Die roemruchte sociale media bulken trouwens

van racistische oprispingen van de grofste soort. Met mijn slecht karakter zou ik die uit- latingen willen brandmerken als symptoma- tisch voor een land dat niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk in brand staat.

Ranzige randverschijnselen

“Geniet” mee, beste lezers, van een greep uit wat ongecensureerd op die sociale media gepost mag worden en waarover de mensen- rechtenorganisatie AfriForum aangifte heeft gedaan bij de politie en tevens bij de Zuid-Afri- kaanse Mensenrechtencommissie. Ik heb de rotzooi uit de lingua franca, Engels dus, ver- taald naar het Nederlands.

- “Dierbaar Wit Volk, wat gebeurt in Knysna wordt Vutha (brandend vuur in Bantoetaal) genoemd en alleen zwart volk kan jullie daarvan redden. Geef ons land terug”.

– “Ik heb eigenlijk moeten lachen toen ik zag wat Knysna allemaal te doorstaan kreeg, omdat wij allemaal weten welk volk daar in de meerderheid is”

– met verwijzing naar de zware stormen die de Kaap hebben geteisterd: “Bid dat de Kaap- storm is opgestoken om het blanke volk weg te voeren naar Europa”

– “Lieve Jezus, laat de Kaapstorm enkele witten meenemen en dit is niet bedoeld om te lachen”

– “Europeanen eindelijk geëvacueerd izwe lethu (een PAC-slagzin die wil zeggen: Land is van ons)”

– “Kon het Knysnavuur alleen maar die bepaalde bevolkingsgroep treffen… je kan er alleen maar van dromen.”

Op racistische haatspraak staat in Zuid- Afrika een boete van 100.000 rand, maar “wit- mense” durven openlijk betwijfelen of die strenge bestraffing ook geldt voor haatspraak

“in ’t zwart”. Waarom toch die twijfel? hvo

(6)

De droom van steeds meer containers doorprik t

Samusocial wordt ondergang voor sp.a De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 15 juni 2017

6

Jan Creve van Doel 2020 stelt zich grote vragen bij de komst van het reuzencontai- nerschip Madrid Maersk. Vragen die te maken hebben met de Waaslandhaven, ook de “Antwerpse haven op de Linkeroever” genoemd.

Eerst en vooral merkt hij op dat het Ant- werpse stadsbestuur een reeks “eufori- sche berichten en hoerakreten” de wereld instuurde. “Zowel de burgemeester als havenschepen Van Peel dreunden het gekende riedeltje af over werkgelegenheid en andere baten die de Antwerpse haven met zich meebrengt. Maar de vraag is of er veel reden tot feesten is bij de komst van steeds grotere containerschepen naar Ant- werpen”, zegt hij. Die containerreuzen, aldus Jan Creve, zorgen voor steeds toene- mend scheepsverkeer op de Schelde, met alle gevaarlijke toestanden van dien en een toenemende erosie van de oevers, slikken en schorren door steeds grotere golfslag.

Jan merkt ook op dat reuzen van het type Madrid Maersk meer dan 20.000 containers kunnen laden. Hij berekende dat zo’n volume een lengte van meer dan 120 km inneemt.

Bij aankomst veroorzaken zij voor onge- kende pieken in de afwikkeling.

“Daar komt nog eens de verhuis bovenop van MSC, de grootste containerrederij in Ant- werpen, die van Rechteroever is overgehe- veld naar Linkeroever, terwijl het grootste deel van de containervracht juist bestemd is voor het hinterland van de Rechteroever.

Alles wat gelost wordt op de Linkeroever moet dus voor het grootste deel opnieuw naar de Rechteroever.”

Jan trapt hier op zere tenen. Zijn bemer- kingen zouden best gelezen worden door de enthousiastelingen die nu dwepen met de verlegging van het Oosterweeltracé naar het noorden. De dagelijkse files in de Waas-

landhaven, de gigantische colonnes vracht- wagens op de Ring, de E17, E34, E313, die tijd staan te verliezen. De Liefkenshoektun- nel die volledig verzadigd is. En de verbin- dingswegen naar het Deurganckdok (waar de grootste schepen nu aankomen in plaats van in het Delwaidedok, dat een wachtdok voor lichters is geworden) veranderen in één lange file. “Als gevolg daarvan klagen bewo- ners van Melsele, Beveren, Nieuwkerken en Vrasene steeds meer over sluipverkeer van zwaar vrachtvervoer. Ook de Belgische trans- porteurs zelf klagen met betrekking tot deze situatie steen en been. Zij willen dringend spreken met minister van Mobiliteit Ben Weyts.” Volgens Jan Creve heeft de komst van de containerreuzen niet gezorgd voor veel extra werkgelegenheid. “Van de dui- zenden extra arbeidsplaatsen die ooit in het vooruitzicht werden gesteld met de bouw van het Deurganckdok kwam nooit veel in huis.” Volgens hem zou de Antwerpse haven een moment van introspectie moeten ken- nen in plaats van euforie.

“Nooit leek het minder zinvol om te blijven inzetten op almaar méér containers. Want met nog méér containers op de Linkeroever staan we binnenkort helemaal stil. Het feit dat de Deense rederij Maersk twee belang- rijke loops verlegt van Antwerpen naar Rot- terdam maakt duidelijk hoe onvoorspelbaar de containerniche is.

En dat voor Antwerpen de grens van wat werkbaar en draagbaar is op vlak van con- tainerbehandeling bereikt is.”

Pagadder

Brussel vervuilt Vlaanderen

“De Vlamingen komen Brussel vervuilen”, verklaarde zowat een jaar geleden Brussels burgemeester Yvan Mayeur. Yvan is intussen met de staart tussen de benen en met de kassa onder een arm vertrokken. Intussen werd ook duidelijk dat het Brussel is dat de Vlaamse Noordrand komt vervuilen. De Brusselse lozing van ongezuiverd afvalwater in de Zenne blijkt namelijk rampzalig voor de biodiversiteit in de rivier ten noorden van de hoofdstad. In principe wordt het afvalwater via een grote rioolcollector naar het waterzuiveringsstation Brussel- Noord geleid. Maar bij hevige regenbuien kan die collector de hoeveelheid afvalwater niet slikken en wordt het rechtstreeks in de Zenne gestort. Een grote laag bezinksel in de collector vermindert de capaciteit ervan immers beduidend. “Dat bezinksel kon zich blijven ophopen doordat de rioolcollector al meer dan tien jaar niet meer gereinigd is”, stelde Brussels Parle- mentslid Liesbet Dhaene (N-VA) vast. Begin 2018 zal de rioolcollector eindelijk gereinigd worden door VIVAQUA. Dat is toch het plan, maar je weet maar nooit. De voorzitter van VIVAQUA is namelijk niemand minder dan…

Juist: Yvan de Verschrikkelijke Mayeur!

Brusselse leerlingen gebuisd

Leerlingen uit Brusselse middelbare scholen doen het niet zo goed in het hoger onderwijs. In vergelijking met leerlingen uit de rest van Vlaanderen hebben zij de laagste slaagkansen van allemaal. Dat heel wat leerlingen in het Nederlandstalig onderwijs in Brussel zo goed als Nederlandsonkundig zijn, is daar zeker niet vreemd aan. Het resultaat van dit alles is dat Brusselse schoolverlaters het veel moei- lijker hebben op de arbeidsmarkt. Uit cijfers die Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens kon verzamelen, blijkt dat 1 op 5 Brusselse schoolverlaters na een jaar nog steeds niet aan het werk is. Dat ligt hoger dan in de rest van Vlaanderen, waar het cijfer rond 15 procent schommelt. Daarom pleitte Lootens in de VGC voor een verplicht taalbad voor anderstaligen vooraleer ze hun studies in

onze Vlaams-Brusselse scholen zouden aan- vatten. De vraag die Lootens aan Guy Vanhen- gel (Open Vld) stelde was dan ook eenvoudig:

“Bent u bereid om te komen tot een absoluut voorrangsbeleid voor Nederlandstalige leerlingen in onze scholen, en een verplicht taalbad voor anderstaligen, of kiest u ervoor om kop- pig te blijven vasthouden aan uw Grote Gelijk, en zo de toekomst van onze jeugd verder op het spel te blijven zetten?” Het antwoord van Vanhengel was even voorspelbaar als ontluis- terend.

Echte vakmannen van bij ons

Het gelijkekansencentrum Unia is een onderzoek naar racisme en discriminatie gestart bij AVL Woningbouw in Beringen. Zaakvoerder Johan Poelmans van AVL had een werfdoek laten ophangen met de boodschap: “Deze appartementen worden volledig gebouwd door echte vakmannen van bij ons.” Lie Verrij- sen van Unia: “Wij onderzoeken of bepaalde acties van het bedrijf in strijd zijn met de anti- discriminatie- en antiracismewetgeving in ons land.” “Wij willen Belgische bouwvakkers ook kansen geven”, reageerde zaakvoerder Poel- mans. De selectieve verontwaardiging en de onderzoeksdaden van Unia zijn al meermaals onderwerp van verbazing geweest bij politici en burgers.

Brugse universiteit

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Cre- vits komt op vrijdag 16 juni naar de Brugse Spoorwegstraat voor de officiële opening van de nieuwe KU Leuven-campus. In september zullen er een 600-tal studenten starten met de opleiding industrieel ingenieur en revali- datiewetenschappen/kinesitherapie. Half mei begon men reeds met de verhuizing van de machines en het meubilair van de technologie- campus Oostende, want verschillende onder- zoekslabo’s moeten daar eveneens een aan- gepaste ruimte vinden. Wordt Brugge daarmee eindelijk een echte Vlaamse universiteitsstad, zoals Gent, Leuven, Antwerpen, Hasselt en Kortrijk het al lang zijn?

De morele afkeuring van alles wat mis liep bij Samusocial wordt stilaan een grijsge- draaide plaat. En gezien alle antecedenten die op conto van PS en co geschreven kun- nen worden, neemt de hypocrisie het vrij snel van de verontwaardiging over. Interes- santer is het politieke luik. Voor de PS, dat spreekt, maar ook voor de Nederlandstalige evenknie, het kleine broertje, de sp.a.

Op heel wat plaatsen zorgde het vertrek van Yvan ‘Armani’ Mayeur voor knallende cham- pagnekurken. Want geliefd kan je deze kille griezel niet noemen; het vertaalde zich altijd al in betrekkelijk weinig voorkeurstemmen. CDH- voorzitter Lutgen liet zich ooit ontvallen dat zijn eerste schepen in Bastenaken meer bol- letjes achter zijn naam gekleurd krijgt dan de burgemeester van Brussel. Niet toevallig trok Freddy Thielemans in 2012 nog de lijst, ook al was de machtswissel voorzien. Bon vivant Freddy haalde immers wél stemmen en stond voor een (electoraal) gewicht een burgemeester waardig.

Nu goed, het zal Mayeur worst wezen.

Na twintig jaar aan het hoofd van het Brus- selse OCMW te hebben gestaan (zijn bijnaam

‘Armani’ slaat op zijn poging om via vestimen- taire weg zijn eenvoudige komaf te verdoezelen), bemachtigde hij de sjerp. Voor PS’ers van zijn soort zijn verkiezingen een noodzake- lijk kwaad om aan de macht te komen. Want daar is het hem om te doen. En bij Mayeur speelt ook persoonlijke verrijking. Anders dan bij de Molenbeekse ex-burgemeester Mou- reaux, ergens ook zijn politieke vader. Van hem werd gezegd dat geld hem niet interesseerde.

“Il en a toujours eu”, klonk het. Niet bij Yvan.

Zijn levenswandel roept de herinnering op aan de rake opmerking van Ferdinand Nothomb ten aanzien van toenmalig premier Leo Tin- demans, die beiden een stomdronken en zie- dende André Cools aanschouwden: “Voilà monsieur le premier ministre, ce qui arrive quand un homme faible devient un homme fort.” Hier zie je het resultaat van een zwakke man die plots sterk of machtig wordt. Maar terug naar Samusocial, die heerlijke construc- tie die in de ‘vochtige kamer’ van een Brusselse logetempel ontstond.

Sociaal assistent

Wat kunnen we nog meer zeggen over de moraliteit van deze en vele andere praktijken?

Het zijn inkomstenbronnen, waarbij de inspan- ning en vooral de bestuurdersbekwaamheid vaak niet in verhouding staan met de bezoldi- ging. Toegegeven, een zitpenning van 140 euro is niet overdreven. Lucratief wordt het pas bij een inflatie aan spookvergaderingen. Mayeur gaf aan dat hij “sociaal assistent is en geen vrij- williger”, wat ergens ook klopt, al was het maar omdat hij van opleiding effectief sociaal assistent is. Zij het dat zijn latere parcours sterk verschilt van de overige alumni. De opportu- niteit van deze reactie zegt alles over hoe de smeer zo iemand losweekt van de realiteit.

Of op zijn minst toch van de moraliteit; daar hebben we het weer... Boeiender is de politieke dimensie van het schandaal rond Samu- social. De PS-top wist dit natuurlijk, zoals ze vele andere dingen weet. En zelfs als men aan de top van de piramide paal en en perk wil stellen, zou dit alleen al door de complexe machtsstructuren van de partij onmogelijk blijken te zijn. Er was een moment dat Di Rupo beduidend meer macht had dan vandaag. Op

enkele maanden na is het precies twaalf jaar geleden dat hij de strijd aanbond met de “par- venu’s”. Hopelijk voor hem was dat niet meer dan een show, anders zou het zoveel jaar later vooral een draak van ergernis en ontgooche- ling zijn.

Interne afrekening

Het vertrek van Mayeur is geen morele ver- oordeling, eerder een afrekening door de Onkelinx-clan. Luikse Laurette is voorzitter van de partijafdeling, en Mayeur is een van haar acolieten.

Maar daar tegenover staan dan weer mensen als Rudy Vervoort en Charles Picqué, res- pectievelijk voorzitter van de Brusselse regering en het hoofdstedelijk parlement. De clans doorkruisen ook de bestuursniveaus: gewest versus de stad. Toen Charles Picqué kwam ver- klaren dat de toen nog Brusselse burgemeester misschien toch ontslag moest overwegen, wist men hoe laat het was.

“De druk wordt te groot”, heet dat dan.

Precies, en zijn graaigrage vingers worden omgetoverd tot een corpus delicti voor de afrekening. Zijn opvolger, Philippe Close, is in hetzelfde bedje ziek (zo mogelijk nog meer, klinkt het intern), maar hij behoort wel tot een andere clan. Niets nieuws onder de zon, oude

wijn in nieuwe zakken; er zijn voldoende uit- drukkingen die deze machtswissel samenvat- ten. Vele katers moeten doorgespoeld worden, maar misschien de pijnlijkste is die van

‘zusterpartij’ sp.a. Minister Pascal Smet oefent het toezicht uit over Samusocial en hij diende vast te stellen dat het haast clandestiene van de werking maar moeilijk te doorprikken viel.

Hij was hard voor Mayeur en drong vrij snel aan op ontslag. Moest hij misschien zijn eigen gebrek aan inzet in dit dossier verdoezelen?

Wat hem echt dreef, weten we niet, maar bij de PS waren ze razend.

Kind van de rekening

En plots kristalliseert de rel zich rond een ander punt: de uitgeleide van Mayeur. Of wer- kelijk overwogen werd hem alsnog een sche- penambt te gunnen (wellicht ten koste van Ans Persoons van de sp.a) zullen we wellicht nooit weten. Feit is dat de sp.a van de besprekingen vertrok, de andere Vlaamse schepen Els Ampe (Open Vld) mooi bleef zitten (tot daar het ‘Vlaamse front’ voor een nieuwe politieke cultuur in Brussel; “laffe boeren”, zei sp.a-voorzitter Crombez) en er nu plots één Vlaamse schepen minder is. Eerlijk gezegd, we zullen haar niet missen. Op een Vlaamse reflex is ze nooit betrapt, maar goed, dat is een ver- haal op zich. Belangrijker is dat de sp.a uit gratie van de PS gevallen is, wat enorme gevolgen kan hebben voor de gemeenteraadsverkiezin- gen van volgend jaar. De demografie in Brus- sel is wat ze is, en toch nog wat gemeentelijke mandaten in de wacht slepen is enkel mogelijk bij gratie van de Franstalige partijen. Enkele schaarse uitzonderingen niet te na gespro- ken. Als de impasse aanhoudt, zal er geen sp.a meer zijn op gemeentelijk vlak in Brus- sel. Zelfs als men erin slaagt de kloof van het conflict wat te vernauwen, zal dit hele voorval sowieso een blijvend negatieve effect hebben op de relatie. Misschien kan de droom van een eigen bed & breakfast voor Pascal Smet snel- ler bewaarheid worden dan gepland. Met dank aan de Samusocial. En misschien is er voor de ex-burgemeester nog een functie weggelegd bij dat andere gezelligheidsclubje waar hij ooit zo’n hevige militant van was: SOS Racisme.

KNIN.