Toespraak Plaatsvervangend Commandant der Strijdkrachten, luitenant-generaal Onno Eichelsheim, ter gelegenheid van de uitreikingsceremonie Herinneringsmedaille Internationale Missies,
op 7 november 2019 in de Nieuwe Kerk in Den Haag
Let op: alleen het gesproken woord geldt!
Excellenties, beste decorandi,
De sprekers voor mij gaven al aan hoe belangrijk het is dat Nederland andere landen de hand reikt.
Dat wij regeringen en burgers helpen een stabiel
bestaan op te bouwen in gebieden waar de oorlog nog vers in het geheugen ligt…
In landen waar de vrede kwetsbaar is.
Dat wij dat doen, is voor ons hier allemaal niets nieuws.
Het is eigenlijk zelfs iets vanzelfsprekends.
Want wij weten…: veiligheid stopt niet bij een grens.
Criminelen en terroristen houden zich simpelweg niet aan de lijntjes op de kaart.
Of het nou te land, ter zee of in de lucht is: zij vinden een weg.
En tegelijkertijd overschrijden zij de grenzen die wij internationaal in verdragen hebben afgesproken.
Afspraken waarvan wij zeggen: ‘Tot hier en niet
verder’… als het gaat om de rechten van mensen, waar ook ter wereld.
Dat is waarom wij, met elkaar, de krachten bundelen om iets te betekenen voor anderen.
Waarom wij samen opstaan.
Militairen, politiefunctionarissen, diplomaten… militaire én civiele specialisten.
Om een basis te leggen voor een veiliger leven in die gebieden waar dat niet vanzelfsprekend is.
En te voorkomen dat die instabiliteit de grenzen oversteekt en onze eigen veiligheid raakt.
U zette zich daarvoor in.
Ik wil alle decorandi dan ook bedanken voor hun werk.
En met uw goedvinden richt ik mij nu specifiek tot onze militairen van de Koninklijke Marechaussee, die
vandaag de Herinneringsmedaille Internationale Missies krijgen.
In Nederland wordt u 24/7 ingezet op onze nationale luchthavens, in zeehavens en bij grensovergangen.
Altijd operationeel voor onze veiligheid, zichtbaar én onzichtbaar… en in het bijzonder als het erop aankomt.
Binnen onze grenzen, maar óók daarbuiten… zoals in uw geval in Afghanistan, Libanon en Mali.
U diende daar als trainer, adviseur of voerde als opsporingsambtenaar de militaire politietaak uit.
U bouwde zichtbaar aan relaties en vertrouwen.
Op zo’n manier dat uw gezicht een vertrouwd gezicht werd voor de Afghanen, Malinezen, Libanezen en uw Nederlandse collega’s.
Hoe belangrijk het opbouwen van lokale relaties is, ondervond ook majoor Maria Donk.
Zij was 10 maanden onze genderadviseur in Libanon.
Maria ging mee op patrouilles en bezocht verschillende evenementen, zoals de marathon van Beiroet.
Daar kwam zij in contact met de bevolking… in het bijzonder met de vrouwen en kinderen.
Voor hen werd Maria dat zichtbare, vertrouwde gezicht.
Dat leidde onder andere tot haar medewerking aan de cursus ‘communicatie en gender’ aan de militaire
vrouwen van de Lebanese Armed Forces… inmiddels al zo’n 4.000 vrouwelijke militairen sterk.
Ook werd Maria gevraagd om aanwezig te zijn bij een cursus van UNESCO aan vrouwelijke militairen over het behoud van cultureel erfgoed tijdens conflicten.
Maria was zo betrokken, dat zij ervoor koos haar verlof in Nederland te laten schieten voor deze unieke cursus.
Zij deelde met de deelneemsters haar eigen,
persoonlijke verhaal als 1 van de eerste vrouwelijke militairen op een leidinggevende positie bij de
marechaussee.
De bedankjes na de cursus waren hartverwarmend.
Zoals Maria zelf zegt – en ik quote: “het maakt je écht van betekenis.” [einde citaat]
Die uitspraak zullen alle collega’s hier herkennen.
En ik weet uit eigen ervaring ook dat het nog knap
lastig is om dat gevoel goed uit te leggen aan anderen.
Hoe klein je bijdrage daar ook lijkt, de effecten zijn groter dan je in eerste instantie denkt.
Die kun je meestal niet onmiddellijk aanwijzen of meten…
Maar herken je in iemands fonkelende ogen, een verandering in gedrag of een soms fluisterend zacht
“thank you”.
Maria’s uitzending – haar 4e alweer – liep heel anders dan zij van tevoren had gedacht.
Het is dankzij Maria’s loyaliteit en collegialiteit dat zij haar uitzending verlengde, om zo bij te springen voor een collega die onverwachts niet meer kon gaan.
Dit deed zij geheel vrijwillig.
Extra bewonderingswaardig wat mij betreft, als
alleenstaande moeder met een 15-jarige zoon thuis…!
Dank je wel, Maria
(…)
In Mali waren onze collega’s niet de enige met de Nederlandse driekleur op de mouw, zoals Maria dat in Libanon wel was.
Zo verbleven adjudant Nick Vermeulen en opperwachtmeester Rob Diepenhorst daar
tegelijkertijd als individual police officers – of IPO’s.
Nick 1 jaar in de woestijn van Gao, Rob 9 maanden op het hoofdkwartier in Bamako.
Anders gezegd: de 1 meer tussen het stof, de ander meer tussen het beton.
Het mooie is dat deze heren elkaar al 20 (!) jaar niet meer hadden gezien… en… – u raadt het al – elkaar na al die tijd voor het eerst weer zagen in de bloedhete Afrikaanse Sahel.
Inmiddels werken zij op dezelfde kazerne en zien zij elkaar nu regelmatig.
Rob bleef vanwege zijn liaison functie en taken als projectmanager voor de UNPOL-afdeling grotendeels binnen op het hoofdkwartier.
Aan het einde van zijn uitzendperiode kwam hij meer buiten dankzij een Franse collega, met wie hij
interventie-eenheden van de Senegalese gendarmerie trainde.
Nick ging als adviseur veel samen met de Malinese politie op pad.
Hij liet hen ervaren dat patrouilles van meerwaarde zijn voor hun werk… om zo te kunnen doorgronden wat
burgers écht nodig hebben.
Dat maatwerk kun je niet leveren als je alleen maar binnen blijft, veilig verstopt achter de muren van je politiebureau…
Ver van daar, waar het gebeurt: in de stad, op straat.
Plekken waar ontploffingen en moorden soms aan de orde van de dag zijn.
Alleen door erop uit te trekken, uit je auto te stappen en actief het gesprek aan te gaan, win je het
vertrouwen van de bevolking.
Voor ons is die kennis misschien de normaalste zaak van de wereld…
Voor de Malinese agenten is het een compleet andere manier van werken, die zij vanuit hun cultuur niet gewend zijn.
(…)
Ik noemde nu Maria, Rob en Nick, maar zij zijn zeker niet de enige met mooie, sprekende ervaringen.
U leverde allemaal een bijdrage aan een veiliger bestaan voor de mensen in Afghanistan, Mali en Libanon.
Het is niet voor niets dat in situaties waar het net even iets moeilijker wordt, er vaak specifiek naar u wordt gekeken.
Want u helpt mensen vanuit uw expertise écht verder.
Waar u uw werk ook heeft gedaan, of u nou jong bent of iets ouder, man of vrouw, voor het eerst weg of voor de 7e keer als Nick...
U stond daar, omdat u iets wil betekenen voor anderen.
Omdat u optreedt tegen overschrijding van onze grenzen…
Omdat u helpt beschermen wat ons dierbaar is.
Dat betekent iets wezenlijks voor de mensen daar en voor ons Nederlanders hier.
En dat verdient waardering… ook al zou u waarschijnlijk zeggen: “Ik deed gewoon mijn werk”.
(…)
Dames en heren, jongens en meisjes van het thuisfront,
Als je een militair vraagt wanneer hij of zij uitgezonden was, kunnen zij je de data precies vertellen.
Ook vele jaren later nog, want het staat in hun geheugen gegrift.
En dat geldt voor jullie net zo.
Want een uitzending heeft zonder meer ook impact op jullie levens.
Je vangt de afwezigheid thuis op en gaat door… met het missen van je partner, vader of moeder, broer of zus, zoon of dochter, familielid en vriend.
Militairen kunnen hun belangrijke werk doen, omdat jullie dat mogelijk maken.
Ons motto is niet voor niets: zonder thuisfront, geen missie.
Daarom zullen wij straks aan alle kinderen van de militairen een speciale kindermedaille uitreiken en krijgen de partners een anjer.
Daarmee laten wij zien hoe dankbaar wij zijn voor jullie inzet.
Tot slot wil ik graag de vrijwilligers van het Thuisfrontcomité KMar en Politie bedanken.
Zij zijn de onmisbare stille krachten die achter de
schermen voor u bergen werk verzetten en ook nu weer belangeloos aanwezig zijn.
Mag ik een heel groot applaus voor jullie allemaal!
Dank u wel.
-0-0-0-
