€ 1,95
67
stejaargang • nummer 45 • woensdag 7 november 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Lees blz. 5
De VS leiden de economische
dans 2
Sociale schreeuw van VDB
vooral hypocriet 3
De erfenis van Moureaux 6
Wordt Termont paranoïde? 7
Schijn bedriegt: de nota 6
De Waalse mediawatcher 7
Iedereen tegen Di Rupo, ocharmen
Dit artikel kan uw gezondheid schaden
‘Het opstellen van de begroting 2013 verloopt moeizaam’, klonk het zondag- middag op de radio. Dat geloven we graag. We hopen voor Di Rupo dat hij geen kranten leest, want die brengen hem zeker niet dichter bij de oplossing. De vak- bonden willen voor de getroffen Ford- werknemers brugpensioen op 50. Een absolute vergissing, beweren veel eco- nomisten in opiniestukken.
De btw van 21 naar 22 procent optrek- ken? Dat zou meteen wat nieuw geld naar het overheidsbakje voeren, maar de kloof met het buitenland wordt dan nog groter en we wonen bijna allemaal zo gevaarlijk dicht bij de grens. Wat nog erger is, zo’n btw-ver- hoging kost evenveel jobs als de sluiting van Ford Genk. Dat beweert een studie die wel- iswaar werd opgesteld door de belangenor- ganisatie van de handels- en dienstensector.
Ieder z’n gelijk
Onder geen beding raken aan het index- mechanisme, vinden de vakbonden. Een ramp voor de concurrentiekracht van onze bedrijven, berekenen bollebozen die jaren hogere economische studies achter de kie- zen hebben. Volgens Christine Lagarde, top- vrouw van het Internationaal Monetair Fonds en een slimme madam, is die automatische indexkoppeling ‘voorbijgestreefd’. Doch, ze blijkt voor haar eigen loon wel zo’n koppe-
ling onderhandeld te hebben. Misschien zorgt Agoria, de sectorfederatie van de technische industrie, voor wat frisse lucht. Door volop in te zetten op groene energie kunnen er tot 30.000 banen geschapen worden, vindt die lobbygroep.
Dat standpunt was zeker opvallend te noe- men, want werkgevers en groene jongens zitten zelden samen aan dezelfde kant van de debatgrens. Ivan van de Cloot, hoofd- econoom van de denktank Itinera, wijst op de valkuilen. Sectoren ondersteunen met overheidsgeld lijkt hem niet een geweldig idee, want wie het best kan lobbyen, haalt de meeste centen binnen. Dat kost dikwijls veel geld om de doodsstrijd alleen maar wat te verlengen.
Laten we toch gewoon de budgettaire teugels wat vieren en de economie zuur- stof geven door het overheidstekort niet te drastisch terug te schroeven. PS-vicepremier Laurette Onkelinx ziet daar wel wat in, maar ze wordt meteen door de Europese Commis- sie teruggefloten.
Zonder nieuwe inkomsten kan dat absoluut niet, klinkt het ter linkerzijde. Vooruit dan, of zijn de inwoners van dit landje zo egoïstisch dat ze niet inzien dat een extra inspanning nu echt wel noodzakelijk is? Tja, die inwoners weten natuurlijk ook dat het overheidsbe- slag nu al een recordhoogte heeft bereikt. Uit
‘Paying Taxes 2012 – the global picture’, de zevende editie van de jaarlijkse studie van de
Wereldbank naar belastingsystemen, blijkt dat België wereldwijd op de 153e plaats staat (op 183) wat de belastingdruk voor bedrijven betreft. Binnen de EU is dat 24e op 27. Een mens moet echt gaan geloven dat we in een marxistisch land wonen.
Zeker als je die hoge belastingdruk verge- lijkt met hetgeen de burger daarvoor terug- krijgt. Nederland en Zweden leggen ook hoge taxen op maar de overheidsschuld is daar wel een pak lager en de dienstverlening van de overheid is beduidend beter. Mensen beta- len nooit graag belastingen, maar zeker niet aan een overheid die geen vertrouwen wekt.
Doorstart
Arme, arme Di Rupo. Hij moet in die barre omstandigheden 3,7 miljard eurootjes extra vinden. Dat loopt ‘moeizaam’. ‘Regering-Di Rupo zoekt tweede adem’, lezen we op de voorpagina van De Standaard van 29 okto- ber. Caroline Gennez vindt het in de week- eind-editie van diezelfde krant ‘tijd voor een doorstart’. Zij onderhandelde het regeerak- koord mee en maakt deel uit van de rege- ringspartij sp.a. Als zo iemand vaststelt dat de trein stilstaat, dan zit de regering echt wel met een probleem.
Di Rupo moet dan ook vele vijanden bevechten. De middenstandsorganisatie Unizo roept op om virtueel te betogen en kreeg al ruim 20.000 positieve reacties. Unizo behoort tot de directe omgeving van CD&V
en Open Vld. Andere werkgeversorganisaties vegen dagelijks de vloer aan met het rege- ringsbeleid. De Europese Unie houdt de druk op de Belgische ketel. De vakbonden zijn erg zenuwachtig en willen meer overheidsingrij- pen. De vroegere Di Rupo-vrienden van de cdH hebben het nu wel even gehad met de premier, nadat topvrouw Milquet uit de Brus- selse meerderheid werd gewipt. De liberale regeringspartij MR zit de PS zo veel mogelijk op de kap. En als men denkt dat het niet meer erger kan, dan laat ook goede vriend Fran- çois Hollande onze Elio in de steek. Socialis- ten onder elkaar, Franstalig bovendien. Bin- nenkort moeten ze samen 5 miljard euro op tafel smijten om Dexia weer eens te redden en Hollande vindt dat Di Rupo meer dan de helft voor zijn rekening moet nemen. De inter- nationale socialistische solidariteit is ook niet meer wat er ooit van verwacht werd.
Vakbonden en werkgevers, coalitiepart- ners aan Franstalige zijde, Europese Unie, partijgenoten over de zuidergrens; het lijkt wel alsof Di Rupo alleen maar vijanden telt.
Goed dat er nog het fenomeen BDW is. De gezamenlijke schrik/afkeer voor De Wever zorgt voor het laatste cement dat de rege- ringspartijen bij elkaar houdt. We vermoe- den dat Di Rupo ‘die ploat’ dikwijls laat spe- len op kabinetsraden. Kwestie van de sfeer er toch een beetje in te
houden.
Bollekenskermis 14
Boeken 11
4 blz.
EXTRA
De kracht van verontwaardiging
Actueel
7 november 2012
2
Uit de smalle beursstraat
De VS leiden de economische dans. Opnieuw
De Amerikaanse economie zorgt ervoor dat we niet in een wereldwijde recessie belanden. De VS blijven de motor die de mondiale welvaart aanjaagt, en dat zal nog een tijdje duren.
Wanneer u dit leest, zult u net wel of net niet weten wie vier jaar het Witte Huis in Washington mag bewonen. Wie het ook wordt, de nieuwe president zal een Amerikaanse economie erven die het al bij al goed doet. Dat is belangrijk aangezien de Verenigde Staten tot nader order nog altijd de grootste economie ter wereld zijn. Als de VS kuchen, krijgt de rest van de wereld een verkoudheid. Is Amerika in goede conditie, dan profiteren ook andere delen van de wereld daarvan.
Het nieuws liep wat verloren tussen de dramatische beelden over de schade die de orkaan Sandy heeft aangericht, maar de Ameri- kaanse economie doet het op meerdere vlakken stukken beter dan een paar maanden geleden. In die mate zelfs dat het economische herstel daar ervoor zal zorgen dat er geen wereldwijde recessie maar hoogstens een milde terugval wordt genoteerd.
Een paar cijfers om alles te verduidelijken. Ten eerste is de industri- ele productie in de VS in september met 0,4 procent gestegen. Niet indrukwekkend, maar in augustus kromp de industriële productie nog met 1,5 procent. Interessanter is de stijging van de woningver- koop. Op jaarbasis is die gestegen naar 4,8 miljoen stuks, de hoog- ste toename in jaren.
Maar het cruciale cijfer is dat van de autoverkoop. Nergens anders ter wereld is de wagen zo’n heilige koe als in de VS. Als die verkoop stijgt, is dat een teken dat het Amerikaanse consumptievertrouwen toeneemt. En wat blijkt: in september nam de autoverkoop met 1,3 procent toe. Ook het consumentenvertrouwen ging algemeen in stij- gende lijn.
Gevolg is dat de werkloosheid in de Verenigde Staten, nu 7,8 pro- cent, voor het eerst sinds lang onder de grens van 8 procent is gedaald.
We moeten al teruggaan tot begin 2009 om betere statistieken te vin- den. Ondanks de hoge staatsschuld en het zware begrotingsdeficit raakte de Amerikaanse economie opnieuw op de sporen.
De oorzaken zijn tweevoudig. Daar waar in Europa een debat woedt
over de desindustrialisering, is in de VS het omgekeerde aan de gang.
Het lijkt vreemd in tijden van sluitingen van productiesites, zoals Ford in Genk, maar productie-eenheden die lang geleden uit de VS zijn verdwenen, keren nu terug. De redenen daarvoor zijn veelvuldig.
Ten eerste zijn er veel bedrijven in China en andere groeilanden die er niet in slagen dezelfde kwaliteit te leveren. Ten tweede: het pro- bleem van intellectuele eigendom. Originele ideeën worden in som- mige landen schaamteloos gekopieerd. Maar ook het feit dat zelfs in de groeilanden de loonkosten sterk stijgen, is een argument om naar de VS terug te keren. Men mag in de internationale handel en tegen de achtergrond van een geglobaliseerde economie niet vergeten dat goederen nog altijd vervoerd moeten worden. Is het transport plus de loonkost te hoog, dan is de verleiding groot de productie te ver- plaatsen naar een locatie die dicht bij de afnemers staat. Veel econo- men zien hierin een algemene trend.
De loonmatiging in de VS heeft er volgens een aantal experts voor gezorgd dat een aantal bedrijven teruggekeerd is naar de thuishaven.
Een voorbeeld: General Electric heeft besloten een nieuw type koel- kast niet in Azië te produceren zoals gepland, maar in een vestiging in Indiana. Die terugkeer naar de thuismarkt plaatst een ander element in een specifiek perspectief. Bedrijven investeren pas in een bepaald land als er voldoende moderne infrastructuur is. De voorbije maanden werden we in Europa overspoeld door verhalen dat de VS over een wegennet in slechte staat beschikken en dat de nutsvoorzieningen (gas, water, elektriciteit) ondermaats zijn. Zeker na de schade die de storm Sandy heeft aangericht, werd opnieuw het beeld gecreëerd van Amerika als een quasi achterlijk land. Echter, een investeerder heeft wel nood aan een moderne infrastructuur. Als die er niet was, zou GE nooit naar de VS teruggekeerd zijn om koelkasten te produceren.
Voor de VS ziet het er goed uit. Een onderzoek van de Boston Con- sulting Group leert dat die versterking van de Amerikaanse industrie de vier grootste Europese economieën (Duitsland, Frankrijk, Groot- Brittannië en Italië) 2 tot 4 procent van hun export zal kosten. Enige hinderpaal voor een duurzaam Amerikaans herstel: de stijgende olie- prijzen. Maar voor de rest is het herstel zeer stabiel.
Angélique VAnderstrAeten
Ik wens de creatie van dat nieuwe begrip en zijn definitie op te dragen aan de heer Jos Digneffe, notoire ex-topman van de rode vak- bond bij “het Spoor”, de instelling die, zoals elke pendelaar (m/v) weet en ervaart, mee dankzij de inbreng van “toppers” à la Jos, het meer niet dan wel presteert hem/haar elke werkdag, en liefst op tijd, van punt a naar punt b te voeren. Wie, zoals kameraad Jos, bij sta- king nummer elfendertig van hetzelfde jaar blijft toeteren dat het nadien allemaal snor zal zitten, bezondigt zich aan het opwekken van plaatmoeheid.
Wie dacht dat Jos, die met pensioen gaat, zijn kansen om te zwijgen eindelijk zou benut- ten, dacht verkeerd. Plaatmoeheid zit bij hem blijkbaar ingebakken. De “dada” van de ver- enigde politiek correcte Belgische krachten om elk Vlaams denken onmiddellijk, of toch zijdelings, vast te koppelen aan de collabo- ratie met de Duitse bezetter is al evenveel decennia bekend als het einde van de Tweede Wereldoorlog. Zonder rekening te houden met de daarover allang ingetreden plaatmoeheid dacht Jos nog een “pakkende bijdrage” te moe- ten leveren aan de “nieuw” waaiende storm- wind tegen de N-VA-vesting van De Wever. Het kon niet eeuwig tegen het Vlaams Belang en Filip Dewinter blijven.
Dankbaarheid
Voor Jos Digneffe is Bart de Wever de nieuwe versie van Adolf Hitler. Niet meer en niet minder. “Alle ingrediënten zijn aanwe- zig”, aldus dat lichtende baken voor een “mis- leid” volk: ”Er is een grote leider met racisti- sche principes opgestaan. De Wever maakt van de Walen de nieuwe Joden.” Dat kan tellen als
“vergelijking”, maar het is verklaarbaar voor een populist die anderen daarvan beschul- digt, en tegelijk geenszins gehinderd wordt door een gebrek aan historische kennis. Ten- zij het juist zou zijn, te orakelen dat wie miljoe- nen doden op zijn geweten heeft in hetzelfde bedje ziek was als iemand die vandaag bij het duiden van oorzaken van het dreigende fail- liet van een staatsvorm, man en paard durft te noemen.
Het kan tegensprekelijk klinken, toch zijn
Plaatmoeheid
In Kramers Nieuw Woordenboek wordt het woord “plaatkieuwigen” (schelpdieren) gevolgd door “plaats”. Een oproep om in een volgende editie tussen die twee het begrip
“plaatmoeheid” aan te brengen en te officialiseren, lijkt gewettigd. Een definitie geef ik graag. Plaatmoeheid is de diepe zucht, annex jammerkreet, die bij lectuur van achter- haalde maar tot in den treuren herhaalde “statements” gezamenlijk opstijgt.
de V-partijen een vorm van dankbaarheid verschuldigd aan de heer Digneffe. Te oorde- len naar de hoeveelheid lezersreacties in de serieuze gazetten, waarin met hem de vloer werd aangeveegd, heeft de man een door- braak gerealiseerd. Ze zou “zet die ploat af”
kunnen heten, mocht daar al geen patent op bestaan. Hoe dan ook, het ziet ernaar uit dat Digneffe de grammofoonnaald iets te lang en te diep ingedrukt hield op een hopeloos grijs- gedraaide plaat. Plaatmoeheid heeft ter zake de ultieme piek bereikt. Het zou verstandig zijn dat “politiek correct links” eindelijk “die ploat ni allien afzet”, maar haar in één moeite bij het huisvuil kiepert. Met dank aan een vol- bloed kameraad. Het volk zal niet morren, inte- gendeel.
“Moedig”
Zat het de voorbije dagen “politiek cor- rect links” niet mee, ook links-progressieve kunstminnaars moesten een dreun verwer- ken. Jan Fabre is in kringen van échte kunst- kenners al langer als kwakzalver en charla- tan berucht, dan sinds hij in het Antwerpse stadhuis met katten liet gooien als decor voor zijn film “Fabre Will Cure You”. Blijkbaar is de Vlaamse goegemeente hem aan het genezen van de eigendunk waardoor hij zich boven alles en iedereen verheven voelt.
Waarnemend burgemeester Robert Voor- hamme mocht hem, in het kader van de ver- kiezingenverliezerslogan “maak het de win- naar zo moeilijk mogelijk”, dan wel de rode hand boven zijn pseudo-artistieke kop hou- den, de zelfverklaarde kunstkenner heeft het bij Jan Publiek grandioos verkorven. Hij beseft dat blijkbaar ook. Voorhamme gaf, tegen het advies van N-VA in, toestemming verder te fil- men met nog andere dieren. Maar zoals lui op zijn niveau het begrip “moedig” meestal interpreteren, bleef Fabre wijselijk weg van het Sint-Jansplein, waar de volgende opna- mes gepland stonden. Ge weet maar nooit wat zelfs een kunstpaus overkomen kan in een multiculturele omgeving die hij wel zeer genegen is, maar waar de collectieve gedrags- lijn onvoorspelbaar is.
Het ziet ernaar uit dat de weinigen – zeg
maar de zelfverklaarde linkse “culturele elite”
– die bereid blijven gelijk wat kunst te noe- men om “erbij te kunnen horen”, nu echt wel alleen komen te staan om decadente onzin, zoals het met hesp bepleisteren van gevels,
“kunst” te noemen, en daar devoot naar te staren als koeien die een trein zien voorbijrij- den. Bewijs? Gazet van Antwerpen geniet niet dadelijk de reputatie een anti-linkse krant te zijn, maar toch stelde ze de vraag of de (rijke- lijke) subsidies al dan niet van Jan Fabre afge- nomen moeten worden. Het antwoord van
haar lezers oogde verpletterend. Meer dan negentig procent vond van wel, amper negen procent dacht van niet. Zou het kunnen dat de “yes men” in dezelfde kringen tieren als de hogervermelde kunstminnaars met hun koei- enblik? Het is maar een vraag. Zoals de vraag of plaatmoeheid rond het aanpraten van kunst die in de verste verte niet op kunst lijkt, moge- lijk, en met dank aan Jan Fabre, geen tussen- station maar het eindstation heeft gehaald. Ik help het echte kunstenaars en dito kenners hopen. d.Mol
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
tel 0477 723 085 BIjNA
“We zouden bijna vergeten dat de orkaan Sandy ook heeft huisgehouden op Haïti en Cuba”, zei nieuwslezer Wim de Vilder zater- dagavond in het Journaal. Bijna? Helemaal, bedoelde hij zeker. Als Sandy op Haïti al ver- meld werd, kwam dat allicht dankzij ene pater Hoet die zelf een filmke gemaakt had en allicht opgestuurd naar de VRT. Wie wilde weten hoe groot de vernielingen waren die Sandy op Haïti en Cuba had aangericht, moest zeker niet bij de VRT zijn, maar wel bij de Duitse televisie.
ProPAgANDISt
Wanneer u dit ‘t Pallieterke onder ogen krijgt, is al bekend wie het in Amerika gehaald heeft, Obama of Romney. Als Romney mag juichen, zal er zeker geween en tandenge- knars zijn op de redactie buitenland van de kwaliteitskrant De Standaard. Want daar uitte men zich onbeschaamd als partijgangers van Obama. Steven de Foer, die voor die gazet de kiescampagne in Amerika ging volgen, trad in alle geval niet op als journalist, wel als enthou- siast lid van de Propagandastaffel van Obama.
Maar De Foer is dan ook lid van een kwaliteits- krant, nietwaar?
SPEcIAlISt
De grote Amerika-specialist Björn Soenens - hij heeft er zelfs een boek over geschreven - mocht op de VRT zijn zeg over de verkiezings- campagne in Amerika, over Obama - die goeie - en over Romney - die simpele - komen doen.
Hij mocht ook berichten over andere dingen des levens in Amerika. Vorige zondag stond hij ergens voor een kerk en meldde de Journaalkij- ker dat de zondagsmis nog erg in trek was en dat de pastoor er aan politiek deed. Pas toen hij binnen was en al het een en het ander had gehoord en gezien kwam hij erachter dat het een Baptistenkerk was en dat de man die van voor stond te prediken met bijbel in en bij de hand een dominee was. Maar ja, ge zijt speci- alist of ge zijt het niet.
VtM KlEurt jE DAg
Donderdagavond: het VTM Journaal opent spectaculair: er zijn enkele filmrolletjes ont- dekt in het archief van Leopold III.
Ongelooflijk belangrijk nieuws, volgens VTM, want de eerste 8 minuten van het Jour- naal werden eraan gewijd. Waarbij we zowat alle beelden tweemaal te zien kregen.
Om te eindigen met de mededeling dat er nog meer familiebeelden zullen te zien zijn in Royalty.
Het enige beeld dat ons is bijgebleven, is de jonge Albert die aan het handje trekt van zijn halfbroertje Alexander. Op een even bib- berende manier als bij zijn eedaflegging…
AflEIDINg
Niet dat het de ontdekking van de dag was.
De filmrolletjes zijn al een tijd geleden ontdekt maar moesten eerst omgezet worden naar een digitaal platform. De 16 millimeterband- jes zijn immers heel delicaat om te projecte- ren. Het filmarchief van Leopold III puilt ove- rigens uit van foto’s, dia’s en films. We mogen ons in de nabije en verre toekomst aan meer spectaculaire onthullingen verwachten.
Vraag is waarom VTM er nu mee uitpakte.
Moest er snel een bliksemafleider komen na onthullingen in het boek van Frédéric Deborsu? De vraag stellen, is ze beantwoor- den.
Actueel 7 november 2012 3
Vandenbroucke is inzake sociale zaken een ervaringsdeskundige. Als minister van Werk en Sociale Zaken in de eerste regering-Verhof- stadt (1999-2003) was hij de architect van “de actieve welvaartsstaat”. Goed bedoeld, maar in België (pardon, in Brussel en in Wallonië) niet meteen een succesverhaal, wat VDB ook een beetje toegeeft.
Het telraam
Als kersverse professor aan de Universiteit Antwerpen haalde Vandenbroucke de pers met zijn paper ‘The Active Welfare State Revisi- ted’, een publicatie waaraan het Vlaamse pro- letariaat weinig genoegen zal beleven, alleen al omdat je voor academische publicaties van- daag de dag door de muur van de verengel- sing moet gaan. Misschien moet de professor daar eens aandacht voor hebben.
Aandacht voor zijn boodschap nu. Senioren stellen het goed, de jongeren zijn de pineut, het armoederisico verschuift van oud naar jong. Zo’n 20,2 procent van de 65-plussers is arm. Dat was in 2005 nog 23,2 procent. Van de -18-jarigen is 18,7 procent arm, waar dat in 2005 slechts 15,3 procent was. Dat de senio- ren het beter stellen, is een evidentie. Het pen- sioenstelsel is verbeterd en er zijn onder de senioren vooral veel meer ex-tweeverdieners, met twee pensioenen in de portemonnee. Bij de jongeren zijn er almaar meer eenouderge- zinnen met kinderen én meer gezinnen waar niemand werkt.
Thermometer
VDB concludeert dat de kloof tussen die generaties de “nieuwe sociale kwestie” wordt.
Niet meteen een indrukwekkende stelling.
Dat kinderarmoede (het percentage kinde- ren dat opgroeit in een gezin met een inko- men lager dan 60 procent van het mediaan inkomen) nu de nieuwe koortsthermometer van de welvaart zou zijn, is wat overtrokken, maar is vooral geen nieuws. Het is een afge- leide van een voldoende bekende parameter:
de cijfers over de werkloosheid.
Ook over hoe we de sociale kwestie moe- ten aanpakken, is Vandenbroucke nogal kort van stof. “Net als je denkt dat je aan de con- clusie met de aanbevelingen komt, krijg je de bibliografie”, schampert Bart Haeck in De Tijd.
Werkloosheid
De politiek moet inzetten op de “active- ring”, herhaalt de voormalige minister. Daar-
over zal de hele wereld het wel eens zijn. Hoe de overheid dat met schaarse overheidsmid- delen moet klaarspelen, dat vernemen we niet. Een paar keer geeft hij een slappe voor- zet, meer niet.
Vandenbroucke moet toch maar eens gron- dig uitleggen hoe een overheid voor active- ring kan zorgen, terwijl ons land op budgettair vlak al kreunt onder het logge overheidsappa- raat, een veel te hoge overheidstewerkstel- ling op alle bestuursniveaus, een overschot aan ambtenaren, en een weelderige sociale economie die de facto een heel betwistbaar economisch rendement haalt. Allemaal goed en wel, maar wie zal dat betalen? Of gaan we een samenleving scheppen waar we bij elke werkloze een door de overheid betaalde amb- tenaar-begeleider posteren? Wij dachten dat alleen de sovjets in dergelijke marsrichting hebben geloofd?
Kinderbijslag
Selectiever omspringen met de kinderbij- slag en het geld geven aan degenen die het echt nodig hebben, is één van de voorzichtige wegwijzers van Vandenbroucke. De gezins- bond zal het niet graag horen, maar een kop- peling van kinderbijslag aan het inkomen van een gezin moet bespreekbaar zijn en voor her- vorming vatbaar. Tot daar niets aan de hand.
Maar herverdeel je het budget voor kinderbij- slag in het voordeel van specifieke doelgroe- pen (een interne verschuiving)? Of verschuif je dat budget naar de activering van werklo- zen (een externe bestemming)? De profes- sor post de vraag gewoon in de bus van de Vlaamse regering, die met de jongste staats- hervorming bevoegd wordt voor… kinderbij- slag en activering.
Pensioenen
Iets minder vaag is zijn roep om maatre- gelen te nemen tegen de vergrijzing en de exploderende pensioenkosten. De pensioen- regeling - federale materie - deugt niet, en
“ik maakte ook fouten”, geeft Vandenbroucke toe. Langer werken stimuleren via bonussen en toeslagen, dat verhaal klonk mooi, maar levert uiteindelijk niets op, omdat het meteen de pensioenen duurder maakte. Niet (meer) doen dus, suggereert VDB.
Wat dan wel? We proberen samen te vat- ten. Lagere pensioenen uitkeren aan mensen die vroeg(er) stoppen (of het lager pensioen
ontwijken via ziekteverlof of schijninvalidi- teit). Brugpensioenen koppelen aan controle op werkbereidheid. Knippen in de toppensi- oenen. “Heeft de directeur echt nood aan een hoger pensioen?” Neen, pak het hem af, want hij heeft meestal een leuke baan, een langer en een gezonder leven. VDB’s roep om her- verdeling (ook) in de pensioenregeling is niet eens onzinnig.
De kloof
Maakt Vandenbroucke een juiste analyse, maar op de verkeerde plaats? We denken van wel. De nieuwe “sociale kwestie” situeert zich veel minder in Vlaanderen, dan in de andere gewesten. Hij kent dat gegeven als geen ander, maar doet er nauwelijks iets mee.
Meerdere tabellen in zijn studie verduide- lijken nochtans hoe groot de regionale kloof wel is. De werkloosheid in jonge gezinnen is veel meer een Waals en een Brussels pro- bleem dan een Vlaams. In topland Duitsland zou Vlaanderen behoren tot de Länder met de hoogste tewerkstellingsgraad, Wallonië zou – op Berlijn na – helemaal onderaan de rang- schikking bengelen (blz. 42).
Het risico op armoede (vooral een afgeleide van werkloosheid) is de jongste jaren in Vlaan- deren nauwelijks toegenomen (10,2 procent naar 10,8 procent, in Wallonië fors gestegen (19,2 procent naar 24,2 procent) en in Brussel compleet ontspoord (30,5 naar 36,3 procent).
Vandenbrouckes tabellen zijn ongenadig.
Schrik
Wanneer horen we de voormalige toppo- liticus wat duidelijker zeggen dat de Belgi- sche gemiddelden de realiteit camoufleren (15,3 procent naar 18,7 procent)? Natuurlijk wordt ook Vlaanderen geconfronteerd met een schaarste aan middelen, maar het pro- bleem is – buiten de Belgische context – veel makkelijker beheersbaar.
De professor moet zijn tekst dringend naar de andere gewesten sturen. Daar heeft alleen l’Echo aan zijn studie een beetje aandacht besteed. Wanneer horen we Vandenbroucke eens reageren op de onzin over “Brussel als motor voor Vlaanderen”? Over de onzin van een “unitair” economisch en sociaal beleid?
Wanneer durft hij het probleem te lokaliseren waar het zich vooral situeert?
Waarom zegt Vandenbroucke in de media niet wat hij wel in zijn tekst schrijft? “Als we Vlaanderen en Wallonië als aparte landen beschouwen, zou Vlaanderen behoren tot de cluster van Noord-Europa, Wallonië tot die van Zuid-Europa.”
Waarom zegt hij niet dat “Belgische” statis- tieken de realiteit gewoon vervalsen? Waarom heeft hij schrik van de conclusie van Guy Tegenbos in De Standaard: “België heeft die verschillen niet kunnen wegwerken.”
We wachten nog altijd op een moedige pro- fessor Vandenbroucke die zijn socialistische collega’s van over de taalgrens wijst op hun beleid dat verantwoordelijk was en is voor de veel grotere “sociale kwestie” die zich in de PS-regio’s stelt.
Vlucht
Dat is nog niet voor meteen, blijkbaar. In De Morgen ontvlucht hij de realiteit: “In plaats van voortdurend bezig te zijn met een vol- gende staatshervorming, confederalisme of andere Copernicaanse omwentelingen die er in 2014 zouden moeten komen, kan men mis- schien eens beginnen met de bevoegdheden te gebruiken die men heeft.” Yves Desmet toe- tert boven drie bladzijden VDB in zijn krant:
“Een nieuwe staatshervorming is nu niet aan de orde.” Daarin geen woord over regionale verschillen, wat dacht je. Alleen patriottische cijfers en gemiddelden; we leren ermee leven.
Schrik (bis)
Er is nog iets dat Vandenbroucke ontwijkt:
de hele “sociale kwestie” heeft bijzonder veel te maken met de nefaste federale politiek inzake immigratie. Zit “het falende integra- tiebeleid voor niet-EU-immigranten” er voor iets tussen, wou Het Nieuwsblad weten. “Dat kan ik niet zeggen, daarover loopt er momen- teel een diepgaand onderzoek”, vlucht Van- denbroucke andermaal weg. Nochtans zijn die cijfers hem vast wel bekend. De open- grenzenpolitiek van het jongste decennium zorgde voor een toestroom van honderddui- zenden immigranten. En ja, inderdaad, dat probleem situeert zich vooral in Brussel, ook in Wallonië en helaas ook meer en meer in de Vlaamse steden.
Een samenleving die vooruitziet, en daarin niet geremd wordt door een aftandse PS (en bondgenoten als Desmet), beseft dat de eco- nomische groei niet volstaat om dergelijke instroom in al zijn kosten te financieren, en telkens opnieuw een massa nieuwkomers van kinderopvang, onderwijs, zorg, werk en pensioen te voorzien. De socialisten moe- ten vooral eens leren inzien dat hun sociale schreeuw ronduit huichelachtig overkomt bij Jan Modaal, die in zijn eigen stedelijke omge- ving ziet wat er aan de hand is. Die Jan Modaal is geen bloeddorstige migrantenvreter, meer iemand die best wel ziet dat je niet ongestraft met alleman de vloer aanveegt.
Besluit
Vandenbroucke en Desmet zullen, valt te vrezen, nog veel frustrerende verkiezingen meemaken. Vlaanderen kan best wel de crisis aanpakken, sociale bijsturing van kinderbijsla- gen en pensioenen inbegrepen. Maar Vlaan- deren moet daarvoor de immigratie kunnen beheersen en de transfers eindelijk reduce- ren. Alleen een copernicaanse omwenteling kan ervoor zorgen dat de Vlaamse democratie de crisis overleeft. De PS-staat moet worden ontmanteld. Almaar meer Vlamingen tonen via de stembus aan dat vooral het bereiken van dat doel perspectieven opent. Maar als de Vlaamse socialisten blijven steken in hun dog- ma’s? Ze doen maar. Laat 2014 maar komen. In de weg van Vlaanderen staan Di Rupo, Onke- linx en de PS. Dit verzwijgen of negeren is - ook voor een professor - een onvoorstelbare dwaasheid.
AnjA Pieters
“Vooral jongeren lopen kans om arm te worden.” Professor en voormalig sp.a- minister Frank Vandenbroucke trekt die conclusie uit al bij al weinig verrassende cijfers. Zijn studie bewijst dat “Belgische” economische cijfers bijna bedrog zijn.
Bij nader toezien, illustreren ze perfect de gigantische economische kloof tussen de regio’s in dit land. Merkwaardig hoe Vandenbroucke - een week lang alomte- genwoordig in de media - dit gegeven in zijn perscontacten ontwijkt.
Sociale schreeuw
van VDB vooral hypocriet
Een kemel die in uw gegeerd blad verschenen is, heeft onze hoofdredacteur enkele slapeloze nachten bezorgd.
Wat schreef dit blad in de rubriek “Bollekenskermis”? Lees en sidder mee: “In de Brusselse gemeente Kraainem”.
Ja, watte. Natuurlijk weet de aandachtige lezer dat Kraai- nem nog altijd een Vlaamse gemeente is, weliswaar met faciliteiten, maar zeker geen onderdeel van Brussel.
Had de redactie al last van het Stockholmsyndroom,
waarbij we sympathie krijgen voor de Franstaligen die ons land gijzelen? Je zou het begin- nen denken!
Onze oprechte verontschuldigingen aan alle Vlaamse inwoners van Kraainem, met een speciale vermelding aan mevrouw Ria Platel.
***
Onze muziekrecensent schudde op zijn beurt wat data door elkaar. In het verslag over 20 jaar PhaedraCD, schreef hij dat Georg Solti honderd jaar geleden is overleden. Fout natuur- lijk, hij werd in 1912 geboren en overleed in 1997.
Wij vermoeden dat de receptie na het jubileumconcert in deSingel er voor iets tussen zit.
***
Met dank aan de lezers die ons opmerkzaam maakten op beide lapsussen. Lezers die graag willen weten welke der redacteurs zulke dingen durfden neerpennen, zijn aanstaande vrij- dag welkom op onze redactie, tussen 14 en 16 uur, alwaar beide medewerkers zullen vast- gemaakt worden aan onze middeleeuwse schandpaal. Onnodig eieren of tomaten mee te brengen, die zullen voorradig zijn en gratis ter beschikking worden gesteld.
De kemels dansen
Solti in Kraainem
Dossier
7 november 2012
4
Zijn ze wel veranderd?
Soms denk ik dat spraakmakend Duitsland nog altijd niet veranderd is, na tachtig jaar. Met dezelfde soepelheid, drammerigheid en poli- tieke correctheid waarmee de grootvaders der Führer en zijn beestenkliek prezen, looft van- daag de kletsende klasse de democratie en impliceert de leugenachtige boodschap: “Als wij er toen maar geweest waren, dan zou het wel anders uitgedraaid zijn.” Neem de cor- rupte boef die tot februari dit jaar Bondspre- sident speelde tot hij moest aftreden omdat hij geld van bevriende ondernemers in zijn zak stak. Hij bestond het bij het begin van het Friedrich-Jahr de lof van de Pruisische koning te zingen wegens zijn “tolerante Zuwande- rungspolitik”. Hij vergat er wel bij te zeggen dat Frederik II niet de koning was van een luilek- kerland met sociale zekerheid waar de geluks- zoekers uit de hele wereld willen wonen, maar dat migranten welkom waren als ze een goede opleiding bezaten en bereid waren keihard te werken. Of een ander teken van de tijd:
de grootse viering in het vroegere koninklijke Potsdam ging door met de slogan “Happy Birthday Friedrich”.
Ook typisch: tussen 1920 en 1942 draai- den Duitse cineasten om de twee à drie jaar een speelfilm over het leven van Frederik II.
Vervolgens duurde het tot dit jaar vooraleer Duitsers het aandurfden de Pruisische koning weer eens de hoofdrol te geven; in een tele- visiefilm weliswaar, want de angst voor de huidige politiekcorrecten verlamt Duitsland nog altijd. Er moest maar eens een moreel superieure linkse Übermensch refereren aan de aanbidding van Frederik II tijdens het nazi- regime. In werkelijkheid hadden Hitler en Frederik II zeer weinig gemeen.
De intellectuele Machiavelli
Hitler - het wordt graag vergeten - was een loot van de democratie. Hij had een parle- mentaire meerderheid toen hij aan de macht
Der Alte Fritz
Net voor het scheiden van de markt herinner ik me dat Duitsland dit jaar de 300ste verjaardag van de geboorte van koning Frederik II de Grote van Pruisen herdenkt; niet
“viert”, want zoals altijd in officieel en media-Duitsland wordt het vermanende vinger- tje opgestoken om zich te verontschuldigen voor het Duitse oorlogsverleden.
kwam. Frederik II en al zijn tijdgenoten, en daar waren zeer veel verlichtingsintellectue- len bij, zagen democratie alleen als een syno- niem van anarchie waar het algemeen belang en zeker het staatsbelang bij inschoten. Een aristocratie zoals in het Verenigd Koninkrijk of in de Republiek kon nog net, maar de meeste mensen verwachtten toch heil van een ver- lichte vorst die dankzij zijn (min of meer) abso- lute macht het goede voor de staat en al zijn burgers nastreefde. Keizer Jozef II van het Hei- lige Romeinse Rijk der Duitse Natie was zo iemand, al waren zijn Vlaamse, Brabantse, Henegouwse en Naamse onderdanen door zijn initiatieven niet erg gecharmeerd. Frederik II was een heerser uit hetzelfde hout.
Hij wist dat hij de vorst was van een arm land en hij had zo zijn ideeën om de levens- standaard (dus zijn eigen inkomsten) te ver- hogen. Hij slaagde erin de grootste revolutie van de 18de eeuw in Pruisen in te voeren: de definitieve doorbraak van de… aardappel; vier keer meer calorieën dan tarwe op een zelfde oppervlakte.
Geen hongersnoden meer, minder epide- mieën en sterkere mensen. Hij stelde grote stukken onbewerkte grond ter beschikking van migranten die in ruil succesvol moesten boeren. Frederik II was verdraagzaam - niet op de belachelijke modieuze manier van vandaag om zich beter te voelen dan de man en de vrouw in de straat - maar omdat hij praktisch de voordelen berekende. Ieder kon volgens hem zalig worden op zijn eigen manier, dus waren de hardwerkende Franse hugenootse ambachtslieden en de protestantse wevers uit Bohemen welkom.
Een enorm verschil met Hitler was het feit dat Frederik II een cultuurmens was. De Führer sprak alleen Duits. Frederik II sprak, las en schreef even goed Frans als Duits en trok zich daarenboven goed uit de slag in het Engels, Italiaans, Spaans en Portugees en vanzelfspre- kend kende hij Latijn en Grieks. Van Hitler is
alleen Mein Kampf en het tijdens zijn leven nooit verschenen vervolg bekend. Frederik II was een gepassioneerd en stilistisch uitste- kend brievenschrijver, zeker in het Frans. Hit- ler was een moderne passieve muziekverbrui- ker maar hij kon geen noot muziek lezen, al bewijst zijn voorkeur voor Franz Lehar (en in mindere mate Wagner) dat er weinig was aan te merken op zijn muzikale smaak. Frederik II componeerde zelf symfonieën en fluitcon- certen.
Ik wil nog altijd de proef doen om de bestaande opnames op de radio te program- meren en dan te vragen wie de componist is.
Ik wil er vergif op innemen dat veel luisteraars de jonge Mozart zullen noemen. Frederik II schreef zelfs het libretto voor de opera Monte- zuma van zijn hofcomponist, Graun, begin dit jaar in Berlijn in concertvorm opgevoerd. Hij koos zelfs partij voor de Aztekenvorst tegen- over de koloniale veroveraar; een sterk stukje machiavellisme van zijn kant.
Beperkt “Lebensraum”
Maar het is natuurlijk zijn veroveringszucht die de vergelijking met Hitler heeft gestimu- leerd. En toch is het verschil enorm. Frederik II was keurvorst van Brandenburg en koning in (Oost-)Pruisen; “in” omdat Pruisen nooit een deel van het keizerrijk geweest was. Later werd hij dan toch erkend als koning “van”
Pruisen. Tussen Brandenburg, met als hoofd- stad Berlijn, en het eigenlijke Pruisen, met als hoofdstad Königsberg (nu Kaliningrad), lag een flink stuk Polen. Frederik II profiteerde van de dood van keizer Karel VI om diens doch- ter Maria Theresia het vruchtbare Silezië, dat grensde aan Brandenburg, af te nemen. Zij en haar zoon Jozef joegen in drie lange en uit- puttende oorlogen half Europa tegen hem in het geweer, maar ze slaagden er niet in hun vroegere eigendom te heroveren, want de koning was een geniaal strateeg die ondanks de enorme overmacht van zijn tegenstanders meestal met zijn legers veel vlugger op het slagveld verscheen en de verdeelde vijande- lijke legers één voor één versloeg. Hij keek niet op een paar duizend gesneuvelden min of meer. Over Frederik II wordt de anekdote verteld dat hij “Honden, willen jullie eeuwig leven?” riep, toen op één bepaald moment zijn soldaten zich terugtrokken tegen de bevelen in. Het verhaal is waarschijnlijk uit de duim gezogen, maar ze typeert wel de koning die
altijd het voorbeeld gaf, want hij voerde zelf zijn troepen aan. Zes paarden werden onder hem neergeschoten, tijdens zijn veldslagen.
In tegenstelling tot Hitler wist Frederik II wel wanneer hij moest stoppen en hij gunde zijn oude vijanden ook veel, zolang men hem met rust liet.
Hij keek nog eens naar de kaart en kreeg het idee zijn oude vijanden Maria Theresia en Catherina van Rusland te sussen. Polen was een reusachtig maar zwak land, met een cen- trale overheid die zeer weinig te vertellen had aan de machtige Poolse grootgrondbezitters.
Pruisen, Oostenrijk en Rusland vielen als gie- ren op Polen en annexeerden een flink stuk van het land (de eerste Poolse deling). Op die manier slaagde Frederik II erin West-Pruisen te annexeren en de verbinding tussen Oost-Prui- sen en de rest van zijn koninkrijk te realiseren.
Dat hij in Silezië en West-Pruisen nogal wat Poolse onderdanen kreeg, was geen pro- bleem in de tijd van de veelvolkerenstaten.
De bekende Duitse historicus Sebastian Haff- ner schreef dat die Poolse onderdanen zo uit de klauwen van hun eigen edelen ontsnapten en het aanzienlijk beter kregen. Het op Polen en Maria Theresia veroverde gebied zou tot 1919 Duits blijven, want toen werd na refe- renda een deel van Frederiks veroveringen bij het weer onafhankelijk geworden Polen ingelijfd. Maar daarmee was Frederiks honger naar “Lebensraum” voldoende gestild. Hij ver- diende met zijn succesvolle oorlogen twee bij- namen. Na zijn definitieve overwinning werd hij “de Grote”, want veroveringen wogen bij zijn tijdgenoten zwaarder dan intellectuele prestaties. Hij kreeg tevens de bijnaam “der Alte Fritz”; hoewel hij maar 51 was.
Feitelijk is er maar één verhaal dat Hitler en Frederik II verbindt. Op het einde van de derde oorlog over Silezië (de Zevenjarige Oorlog) zag de situatie er bijzonder benard uit voor de Pruisische koning. Onverwachts stierf zijn grootste vijand, de keizerin van Rusland. Haar opvolger was een bewonderaar van Frederik II en die stopte onmiddellijk de strijd.
Op 12 april 1945 stierf de Amerikaanse pre- sident Franklin Roosevelt. Propagandaminis- ter Goebbels stormde naar Hitler om hem het mirakel te melden. Een dag later ontdekten de Duitsers het verschil tussen een autocratie, die van vandaag op morgen een oorlog stopt, en een democratie, waar dat niet kan.
Jan neckers
Er is opnieuw een baby gevonden in de vondelingschuif in Antwerpen en dat jongetje wordt goed verzorgd.
Getuigen zagen enkele minuten ervoor een man met een bloot manneke over zijn schouder heimelijk en met tranen in de ogen door de straat schuifelen. Aan de vondeling- schuif zou hij geroepen hebben: “Hier se, uw straf; ge hebt me verdomme geen enkele extra stem opgeleverd!” Een weinig later zagen ze hem zonder kleine richting Roma trekken, enkele straten verder. Daar zou hij nog enkele Bollekes gedronken hebben.
Wie kan helpen de ware identiteit van de vader te achterhalen, gelieve zich te melden.
Hulp gevraagd
SPeelGoeD vaN het jaar
Geen dag gaat voorbij of ergens in dit land worden mensen in elkaar geslagen, getrapt en vermoord. Wat in vroegere, minder “pro- gressieve” tijden uitzonderingen waren, is nu een “fait divers” dat in de media amper enkele regeltjes waard is.
Met Sinterklaas en “de kerstman” in aan- tocht, is voor speelgoeddistributeurs de tijd daar hun waar te promoten. Een machinege- weer dat twintig schuimrubberen kogeltjes kan afvuren, werd verkozen tot “buitenspeel- goed van het jaar”.
Ge moet geen beroepspedagoog zijn om te betreuren wat je hoort, leest en ziet. Véro- nique Maes, nota bene een vrouw, verdedigt de keuze van het machinegeweer. Ze organi- seert dan ook die janboel. Wie nog meent dat de samenleving niet compleet op hol gesla- gen is en naar de haaien gaat, kan op een- voudige aanvraag lid worden.
herSeNverlammING
Wat gebeurt er met “De Journalist”, het magazine van de Vlaamse Journalistenbond?
Verknocht aan vorst en vaderland, zoals dat voor het rood-groen gekleurde journalisten- heir past, werd in het jongste nummer zowaar
“royalty-watcher” Jan van den Berghe geci- teerd, met zijn mening over het anachronisme dat “monarchie” heet.
Volgens Jan moet je al een halve hersenver- lamming hebben om nog te aanvaarden dat iemand al van in de testikels van zijn vader voorbestemd is de kroon te dragen. (Symbo- lisch, want er is geen kroon om te dragen.)
“Stel je voor”, gaat Jan op zijn elan verder,
“dat iemand in patiënten zou mogen snijden omdat hij de zoon van een chirurg is.” Al was het enkel voor het inhoudelijke van de ver- melde job, helemaal kloppen doet die verge- lijking niet, maar compleet van de pot gerukt, is ze evenmin.
BeDrIjFSklImaat
Algemene verontwaardiging! Ford maakt grote winsten in zijn vestigingen in de VS, ter- wijl het in Genk een fabriek sluit en duizen- den mensen afdankt. Schandelijk! Hoe kapi- talistisch! We begrijpen dat mensen op zo’n bericht emotioneel reageren, en we begrijpen zelfs dat ze woedend zijn op de opperhoofden van Ford. Maar zo’n bericht bewijst alleen dat het bedrijfsklimaat in de VS veel beter is dan in België. Als we op iemand woedend moe- ten zijn, dan is het op de Belgische politieke kaste die verantwoordelijk is voor dat slechte bedrijfsklimaat. Als de Amerikaanse vestigin- gen van Ford wél winstgevend zijn, en de Belgische niet, of veel minder, kan men het de directie dan kwalijk nemen dat zij haar
“beste” fabrieken openhoudt en de andere sluit? Het zou iets anders zijn als Ford die winsten maakte in China, of in lageloonlan- den. Daar kunnen wij niet tegenop concurre- ren. Maar Amerika is een westers land, waar arbeiders in de auto-industrie heel behoorlijk betaald worden.
term walloNISerING
Naar aanleiding van de Ford-crisis had De Wever het over “wallonisering”. Een term die econoom Geert Noels al in 2009 gebruikte als omschrijving van de teloorgang van de automobielsector in Vlaanderen. Vandaag haasten de Tobbacks en Van Rompuys van deze wereld zich om afstand te nemen van
deze stigmatiserende term. Noels bibbert zelfs mee. Snelle schrik zoiets. Volgens prof. Erik Buyst (KU Leuven) zijn er wel degelijk paral- lellen tussen de huidige crisis in de Vlaamse automobielindustrie vandaag en wat Wallo- nië is overkomen in de jaren tachtig (de teloor- gang van de Waalse staalindustrie). Sinds Renault Vilvoorde in 1997 is meer dan de helft van de autoassemblagebedrijven in Vlaan- deren verdwenen. Eén van de fundamenten van de Vlaamse economie gaat onderuit. De vraag is hoe Vlaanderen het tij kan keren.
“Alvast niet door het voorbeeld van Wallonië te volgen en massaal subsidies te pompen in de autosector, zoals dat in de jaren tachtig gebeurde met de Waalse staalsector”, stelt Buyst. “Vlaanderen moet volop inzetten op nieuwe groeisectoren zoals de informatica- sector, de biotechnologie en de groene tech- nologie.”
GoeD GeProBeerD
In De Standaard van vorig weekeinde zei Caroline Gennez dat zij “altijd veel zuurstof vond door aanwezig te zijn op het terrein”, maar dat zij tegelijk ook probeert “intellectu- eel bezig te zijn met het links project”.
Juist, ja! Probeert! Ten andere, haar men- tor Steve Stevaert had toch al geen hoge pet op voor lieden die vooral intellectueel bezig waren. Het moest vooral gezellig zijn en blij- ven, liefst met pronte madammen in de buurt.
Zoals Caroline Gennez.
Actueel 7 november 2012 5
“Plus est en vous!” We doen ons best met deze bijdrage zoveel mogelijk lezers te schofferen in de ijdele hoop Bart te overtroeven. Want Brokkenbart beheerst de edele kunst van het beledigen. Tenzij u op vakantie was en het vorig
‘t Pallieterke niet gelezen heeft, weet u dat het over volgend citaat gaat: “De enige bijdrage die de Vlaamse beweging vandaag nog kan leveren aan een onafhankelijk Vlaanderen, is ophouden te bestaan.”
“Bam, in uw gezicht”, zeggen de Amerika- nen. Een al bestoft zinnetje van een allicht slechtgezinde Bart, over een onderwerp dat ook al niet vrij van stof is, stak het vuur aan de lont. Met wat brandversnellers van de regime- en andere pers werd het lontje een bran- dende hooischuur. Maar liefst 678 - excu- seer 679 - artikels werden in gans Vlaanderen aan het “incident” gewijd. “De Wever rekent af met achtergrond”, “De Wever ziet Vlaamse beweging als rem voor Vlaanderen”, “De Wever hekelt eigen achterban”, “De Wever pleegt vadermoord”, et cetera. Iedereen is verontwaardigd - volkssport nummer 1 in Vlaanderen, waarin ook kaakslagflamingan- ten thuis zijn. De laatste keer dat ons landje nog zo op zijn kop stond, was toen aartsbis- schop Léonard iets zei over De Wever. Het kan verkeren. Ieder zijn beurt, dunkt ons.
Elke week staan de boekskes vol met “ver- ontwaardigden”. En nee, dat zijn niet steeds de kaakslagflaminganten, ook vakbondslei- ders, miskende Bekende Vlamingen, nieuws- lezers, kunstenaars en politici doen hun
duit in het zakje. Elke verbale uitschuiver, elke wat te drastisch geformuleerde oneliner, elk uit de context geïsoleerd statement zorgt voor een onmiddellijke golf van verontwaar- diging waarop de scalpenjagers der media gretig meesurfen.
Vorige week was het de beurt aan katten- minnend Vlaanderen, met Luc Bungeneers, schepen van “Dierenwelzijn”, en de immer boze Michel van Gaia op kop. Zij namen aan- stoot aan het onnozele gedoe met katten op de trappen naar het Schoon Verdiep. Deze week is “dader” Jan Fabre zelf verontwaar- digd omdat hij een paar kletsen heeft gekre- gen. Dat komt volgens hem door de hetze van de N-VA. “Het is alsof sommige mensen blij zijn dat ze eindelijk eens een kunstenaar kun- nen aanvallen”, zei een letterlijk aangeslagen Fabre. Een mens zou inderdaad voor minder verontwaardigd zijn.
De Vlaamse stilstand
Wat zo’n klein zinnetje al niet kan veroor- zaken! In elke geval beweegt er nu nog eens
wat in de Vlaamse beweging, want we krui- pen massaal in de pen om onderling een robbertje te vechten. Tot groot jolijt van het anti-Vlaamse journalistieke gild, met op kop De Morgen, die een aan het Stockholmsyn- droom leidende De Wever maandenlang intiem mocht begeleiden. Als reactie op de diagnose van dr. Bart Bibber publiceerde de verontwaardigde Vlaamse Volksbeweging (VVB) een persbericht met veel te veel inder- haast bijeengezochte Latijnse citaten. Men voelt zich blijkbaar zo aangesproken dat men de eigen organisatie verdedigt. Men wentelt zich in zelfanalyse en rustige verontwaardigd- heid, maar vergeet niet te zalven, waar men slaat. Het is de reactie van de underdog. Als men geschoren wordt, moet men niet bewe- gen, maar stilzitten. De enige reactie van de VVB had moeten zijn: “Wij voelen ons niet aangesproken door de kritiek.” Ziet men dat zelf niet in?
Kwamen er te veel telefoontjes en e-berichtjes van zelfontbrandende leden?
De Vlaamse beweging is een huis met vele kamers, waar iedereen zijn plaats heeft. Ook de politieke partijen maken daar deel van uit.
En de VVB heeft gelijk waar ze stelt dat op de carrièristen bij de N-VA en het Belang na, de meesten toch wel ergens hun wortels in de Vlaamse beweging hebben. Maar daarover gaat het niet.
Dat wisten wij en Bart ook al. De reac- tie van de VVB is fout, maar wel begrijpelijk.
Erger is de manier waarop Vlaams Belang uit dit incidentje garen probeert te spinnen. Het is natuurlijk de gelegenheid bij uitstek om zich op te werpen als de enige echte verde- diger van de kleine vendelzwaaiende Vla- ming. Zijn er dan geen grenzen aan politiek opportunisme? Goed, we gunnen ze in deze barre/Bartjes tijden dat succesje wel, maar mooi is het niet.
Verba volant, scripta manent
Omdat in elk artikel over De Wever een Latijns citaat moet komen, geven we er ook eens een - fris gegoogeld. Vroeger, toen de Vlaamse beweging nog een beweginkje was, gold dat enkel het geschreven woord blijft duren. Vandaag de dag is zelfs het gesproken woord niet meer veilig door de overal aanwe- zige cameraatjes en opnameapparatuur. Via de moderne media kan een golf van veront- waardiging zo snel gecreëerd worden dat hij nauwelijks nog te stoppen is. En vloedgolven richten veel schade aan. Schade om niets in dit geval - om Shakespeare eens uit zijn con- text te citeren.
Mensen wier kop boven het maaiveld uit- steekt, dienen goed op te passen. Vroeg of laat zullen zij immers een bepaalde groep
“beledigen”. Mensen die zich ledig houden met verontwaardigd te zijn, zullen keihard terugslaan tot ze een deemoedige knieval van publieke verontschuldiging kunnen afdwin- gen. En zelfs die knieval kan dan nog niet vol- doende zijn. Denk maar aan de arme Karim van Overmeire, die zich in alle wereldtalen distantieerde van zijn verleden. Zijn meelij- wekkend mea culpa wordt niet aanvaard - zelfs niet door zijn vorige partij.
Ik heb lak aan mensen die zich veront- schuldigen voor akkefietjes of verkeerd begre- pen citaten. Ik heb lak aan de “sorry, ik zal het nooit meer doen”-cultuur. Ik heb lak aan kaakslagflaminganten die hun tijd verdoen met navelstaren terwijl er zoveel werk is aan Vlaanderen. Mijn advies? Doe gewoon goed
en zie niet om! PAN
PS. Verwacht in een volgend nummer dus geen verontschuldigingen omdat ik de zaak minimaliseer en u als Vlaamse bewe- ger (N-VA of Vlaams Belang) schoffeer. Wie te veel bij de zaken stilstaat, ziet de Vlaamse beweging immers aan zich voorbij trekken.
Dit artikel kan uw gezondheid schaden
De kracht
van verontwaardiging
Lieve lezeres, beste lezer,
Nadat alle Vlaamsgezinde pennen verdwenen zijn in de “serieuze gazetten”, valt er in die kranten nog maar bitter weinig nieuws te rapen. Over De Morgen en Het Laatste Nieuws van B-plusser Luk VDK zullen we dan nog maar zwijgen. Tja, en bij de BRT en de BTM valt er ook niet veel nieuws te rapen als het over Vlaamse beweging gaat.
Kortom, alleen ’t Pallieterke trekt nog aan de Vlaamse kar, en dat willen we graag blijven doen. Elke week opnieuw brengen wij het nieuws waarover anderen zwijgen, niet gebonden door zuil of partij. Maar… dat kan alleen met uw steun. ’t Pallieterke kan maar blijven verschijnen als u vandaag nog abonnee wordt.
Tenzij u liever een kookprogramma bekijkt, of een belspelletje speelt. Die rubrieken ontbreken bij ons. Want wij verkopen u geen gebakken lucht.
Neem vandaag nog een abonnement. Er is keuze voor een abonnement van 3 maan- den, 6 maanden of 12 maanden. Het goede nieuws is dat onze tarieven volgend jaar ongewijzigd blijven. Wilt u er meer over weten, bel dan 03/232.14.17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.
Bericht aan de bevolking
Opsinjoorke vliegt!
DE SCHILDPAD EN DE HAAS
Nederland kreeg na 50 dagen een rege- ring. Hier duurde het bijna 550 dagen. Paul Geudens probeerde dat in de Concentra-kran- ten te verklaren. Nagenoeg elke verklaring heeft te maken met de communautaire kloof in dit land. Tegenover de W-macht van Di Rupo staat de V-macht van De Wever. Het verschil is dat Di Rupo regeert met Vlaamse verliezers. Rutte met VVD en PvdA regeert met uitsluitend winnaars (1). Die Vlaamse losers moe(s)ten op eieren lopen (2). Elke federale regeringsformatie begint met discus- sie over de staatsstructuur; de Nederlanders hebben daar geen last van (3). België is een land met twee democratieën. Over ongeveer élk thema denken Vlamingen en Franstali- gen anders. Nederland kent dit fenomeen niet (4). In Nederland baseert men zich op cijfers, hier op emoties en vermoedens (5). Di Rupo rookt zijn gesprekspartners uit tot ze bewe- gen en bijvoorbeeld De Wever laten vallen, terwijl ze toch hadden gezworen nooit een regering te vormen zonder de N-VA. Rutte en Samsom gebruikten een nieuwe onderhan- delingsmethode: elke partij mag scoren (6).
België heeft een staatsschuld van 100 procent van het bnp, Nederland 70 procent. Neder- land kan een soepeler begrotingstraject vol-
gen (7). De Federatie Nederlandse Vakbewe- ging (FNV) is een koepel voor 19 vakbonden, die soepeler en constructiever zijn dan de par- tijpolitiek gebonden Belgische, en zeker dan de Waalse bonden.
WAT HEEFT N-VA TEGEN GROTE KUNST?
Aan Het Nieuwsblad vertelde de buiten- gewoon begaafde kunstenaar Jan Fabre dat hij, na zijn kattig experiment in het Antwerpse Stadhuis, al zo’n 20.000 elektronische haat- berichten had gekregen en dat er al 10.000 onverdraagzamen zijn die hem zijn subsidies afgepakt willen zien. Hij zou bij het joggen ook grondig in elkaar geslagen zijn en daar zag de artiest de hand van de N-VA in, want díé onverlaten hadden zijn stadhuiskunst aan de grote klok gehangen. “Ze hebben mij met matrakken op het hoofd en in de nieren geslagen”, jammerde de kunstige favoriet van Paola. Hij had net zo goed kunnen zeggen dat ze hem hebben behandeld als een kat.
MAGNETTE GEEFT TOE
Pittig detail in een opiniestuk van Paul Magnette in De Standaard. De PS’er heeft het over de ‘mars op het stadhuis’ van de N-VA in
Antwerpen. Als zoveelste socialist in de rij zei hij “verontrust” te zijn, zoals wel meer men- sen die hun geschiedenis kennen (fakkels, stoere optochten…). Was het een communi- catiefout van De Wever of een bewuste ver- andering van houding en discours? Nu komt de pittige les: “De Vlaamse nationalisten zou- den hoe dan ook moeten nadenken over de historische fout die de Franstaligen in 2007 hebben begaan: omdat zij dachten dat zij de boodschappen uit de andere helft van het land konden negeren, stortten zij België in 541 dagen crisis en politieke verlamming.”
Wablieft? Even herlezen: de “fout” van de Franstaligen. Was niet – ook toen – De Wever bron van alle ellende? Neen dus, goed dat we dat nu eens uit de mond van een PS’er horen.
VURIGER VOKA
Steven Samyn noemt in De Morgen de werkgeversorganisatie Voka “de economische stoottroepen van de N-VA…”. Ge ziet van hier dat Vlaamse bedrijfsleiders meteen in een hoekje kruipen van de schrik. Samyn had de nieuwe Voka-voorzitter Michel Delbaere op de RTBf horen zeggen dat de regering-Di Rupo
“de welvaart van het land afremt”, dat links
“niet efficiënt” is door de PS. Delbaere toonde zich ook een confederalist. Wat Vlaanderen en Wallonië nog samen moeten doen: bui- tenlands beleid, het leger en een deel justi- tie. Niet de eerste keer dat Voka kordaat uit de hoek komt. Hopen maar dat hij iets stand- vastiger is in die houding dan zijn wel erg rus- tig geworden voorganger, Luc de Bruyckere.
WAALSE ZIEKEN KRIJGEN MEER
De uitgaven van de ziekteverzekering voor uitkeringen aan werknemers en zelfstandi- gen liggen in Wallonië een kwart hoger dan in Vlaanderen, zelfs een derde hoger dan in Brussel. N-VA-Kamerlid Nadia Sminate kreeg de cijfers van minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx.
In het stelsel van de werknemers (2010, recentste cijfers) ging het om gemiddeld 1.275 euro per Waalse versus 998 euro per Vlaamse verzekerde werknemer. In het stelsel van de zelfstandigen krijgt een aangeslotene in Wallonië gemiddeld 612 euro, in Vlaan- deren 481 euro en in Brussel 353 euro. De cijfers omvatten RIZIV-uitkering bij arbeids- ongeschiktheid door kortstondige ziekte of door langdurige ziekte (invaliditeit), bij ouder- schapsverlof of adoptieverlof.
In Wallonië ligt het aantal uitkeringen hoger en zijn er meer alleenstaanden en een- oudergezinnen (die krijgen hogere bedra- gen), luidt de verklaring. Het gaat om een uit- gavenpakket van ruim 4,7 miljard euro (4,4 miljard voor werknemers, 0,3 voor zelfstandi- gen). De verschillen tussen de gewesten zijn verkleind, maar over de verschillen in de uit- keringen is veel minder geweten.
Nadia Sminate roept Onkelinx op meer in dergelijk onderzoek te investeren. Een audit van het Rekenhof leerde dat de administra- tieve controle zelfs zwaar tekortschiet. Vla- mingen zijn wonderbaarlijk gezonde, maar vooral ook politiek geduldige mensen zeker?
