e 1,95
69
stejaargang • nummer 25 • woensdag 19 juni 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Taallessen Nederlands in Vilvoorde Deze week
Betere wereldeconomie, slechter
België 2
Briefje aan
Gwendolyne Rutten 3
Een feest van herkenning
bij de Pil-Van Gastelprijs 4
Ben heeft nog wat
werk voor de boeg 5
Roddels uit de Wetstraat 4
Hommeles bij de MR 6
Steeds meer duidelijkheid over 2014
De combinatie VTM/De Morgen pakte voorbije weekeinde uit met een nieuwe peiling. Meer dan de grove lijnen van de tekening kunnen er niet in herkend wor- den. We leren dat de grote terugval van N-VA nog niet is ingezet, dat de anderen partijen blijven spartelen op laag niveau, dat de V-partijen samen opgeteld welis- waar heel sterk scoren maar (nog) niet voorbij de klassieken zijn geraakt en dat de Vlaamse regeringspartijen uit de club- di Rupo samen nog altijd geen meerder- heid van de Vlaamse bevolking kunnen bekoren.
Eigenlijk bood deze nieuwe enquête dus in essentie geen nieuws, want dat Bart de Wever en Kris Peeters met elkaar wedijveren voor de titel van populairste politicus, had- den we ook zonder al die moeite wel onge- veer kunnen vertellen.
Scholenbezoek
Die twee jongens moeten dus in het oog gehouden worden. Vlaams minister-president Kris Peeters weet dat hij de enige is die CD&V misschien nog een beetje kan redden. Hij is zich daar ten volle van bewust en speelt de rol van de enige die nog telt binnen die partij steeds nadrukkelijker. Zo is Peeters begonnen met een reeks bezoeken aan Vlaamse scho- len. Dat is zeer opmerkelijk, want hij is geen minister van onderwijs en viel nooit eerder
op door bijzondere belangstelling voor het thema. Dat hij aan zo’n scholentocht begint is logisch, want CD&V moet in dat milieu de sympathie terugwinnen die door het onder- wijsakkoord naar N-VA is verschoven.
Dankzij de steun van de Guimardstraat, de koepel van het katholieke onderwijs en zijn functie als Vlaams regeringsleider, beschikt Peeters over een grote logistieke voorsprong op De Wever. Voor hem gaan de poorten van de onderwijsinstellingen sneller en gemak- kelijker open en kan hij ontkennen dat de bezoekjes een politieke betekenis hebben.
Onderwijs wordt wel degelijk een topthema bij de verkiezingen.
Maar wat nog opmerkelijker was dan die scholentocht; Kris Peeters, Vlaamse minis- ter-president, doet een nadrukkelijke oproep naar Elio di Rupo, Belgische eerste-minister, de nodige maatregelen te nemen om de loon- kosten eindelijk te laten dalen. Dat wordt al jaren gezegd door iedereen die er iets van kent, dus nieuws bracht de inhoud van de tussenkomst niet.
De tussenkomst zelf was dan weer wel onuitgegeven. Vergeet niet dat CD&V met vice-premier Pieter De Crem en minister van financiën Koen Geens twee vermeende zwaargewichten in die regering van di Rupo heeft zitten.
Dat de feitelijke partijkopman die twee topministers gewoon straal negeert als mogelijke aangevers van CD&V-wensen in
de regering grenst eigenlijk aan een bele- diging. Kris Peeters laat hiermee eigenlijk publiek weten dat De Crem en Geens toch geen vuist kunnen maken tegenover de coalitiepartners en dat de grote man het werk dan maar zelf zal opknappen. Peeters is dus niet te beroerd zijn federale partijgenoten in de kou te zetten als hij zijn aureool van door- tastende Vlaamse kopman daarmee kan ver- sterken. Hij moet natuurlijk wel opletten dat zijn partij nog kan volgen.
Als de nood aan de man komt en er door- tastend moet worden opgetreden, dan mogen politieke leiders natuurlijk niet flauw doen. Maar dit manoeuvre ging wel heel ver en leert dus dat de nood wel degelijk heel erg aan de man komt.
Grendels
Open Vld komt in die tweestrijd – waar- van nog altijd hoogst onduidelijk is of en in welke mate De Wever zich daarin wil men- gen – trouwens al helemaal niet voor. De poging van voorzitter Gwendolyn Rutten om de agenda weer een beetje naar zich toe te trekken, faalde door een onwaarschijnlijk amateuristische communicatie.
Open Vld zou even laten horen dat die partij volledig wil inzetten op de ‘echte pro- blemen’ en komt dan op de proppen met de eis dat de grendels worden afgeschaft, zeg maar de meest onhaalbare der onhaalbare ideeën in de Belgische context. Gelukkig voor
Open Vld bleek nog eens dat N-VA nog niet helemaal rond is met de zoektocht naar een vervanger voor Bart de Wever, zodat die partij – N-VA – de kans liet liggen om die andere partij – Open Vld – weer eens een stevige uppercut toe te dienen.
Wie betrouwbaar is om een Vlaamse stem aan te geven in 2014, is niet altijd duide- lijk. Wie is rechtlijnig, wie is doeltreffend?
Het is bron voor hevige discussies in Vlaams- nationale kringen.
Wiskunde-technieken geven geen uitsluit- sel. Wie niet betrouwbaar is, daarover kan dan weer geen twijfel bestaan. Open Vld én CD&V delen duidelijk mee dat Belgen- land voor hen nog een hele tijd mag blijven bestaan zoals het nu bestaat. Sp.a en Groen hebben daar nooit een geheim van gemaakt.
Daarmee wordt de wedstrijd in 2014 toch anders gespeeld dan in 2010. Formeel stonden CD&V en Open Vld in 2010 nog in het kamp van degenen die ‘iets vroegen’.
Nu behoren ze voluit tot het kamp van de
‘démandeurs de rien’.
Zo heeft het grote succes van een Vlaams-nationale partij het perfide gevolg dat het totale spectrum van de Vlaamse politieke partijen eerder wegschuift van de V dan van de B. Dat is een vreemde vaststelling maar ze zorgt wel voor duidelijkheid.
Ibn Ghaldoun 7
Bart Maddens en
de Waalse partijen 7
Jong geleerd is oud gedaan
Actueel
19 juni 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Betere wereldeconomie, slechter België
Een rapport van de VN leert dat de welvaart de voorbije jaren wereldwijd sterk is toegenomen. Ondanks de financiële crisis en de problemen met de euro is er zelfs hoop voor Zuid-Europa.
Voor België ziet het er minder rooskleurig uit.
Bekijken we de wereldeconomie, dan ziet die er 2.000 dagen na de financiële crisis nog niet zo slecht uit. De Verenigde Staten heb- ben de huizencrisis overwonnen en zijn aan het herindustrialiseren.
Japan heeft de geldkraan opengedraaid en de economie begint na twee decennia van stilstand eindelijk te groeien. China groeit wat tra- ger maar zit nog altijd rond + 7 procent. Idem voor India. Ook Indo- nesië en Vietnam zien hun welvaart toenemen. Een analyse van de Verenigde Naties leert dat de middenklasse wereldwijd tussen 2009 en 2020 van 1,8 miljard naar 3,2 miljard zal stijgen.
Ondanks een paar financiële crisissen - in Latijns-Amerika in de jaren 90, in Azië aan het eind van vorige eeuw en de bankencrisis van 2007-2008 - is het aantal mensen dat in extreme armoede leeft sinds 1990 gedaald, van 43 naar 42 procent van de wereldbevol- king. De groeilanden hebben hun aandeel in de wereldhandel zien toenemen van 25 procent in 1980 tot 47 procent in 2010. In 1950 waren China, India en Brazilië goed voor 10 procent van de wereld- productie. Tegen 2050 zal dat 40 procent zijn. En niet onbelangrijk:
de groeilanden beschikken over aanzienlijke deviezenreserves. Van de 10.200 miljard dollar hebben ze twee derde in hun kluizen. China controleert nog altijd 3.000 miljard dollar.
Belangrijk is ook dat een aantal grote onevenwichten in de wereld- economie aan het verdwijnen zijn. In het eerste decennium van de vorige eeuw was er het broze evenwicht tussen China en de Ver- enigde Staten. China was de fabriek van de wereld. De producten werden vooral naar de VS uitgevoerd. De dollars die China binnen- kwamen, werden in de VS herbelegd zodat de Amerikanen zich met schulden konden beladen om nieuwe Chinese producten te kopen.
Dat evenwicht is nu wat bijgestuurd, om te beginnen omdat China meer importeert (vooral uit Duitsland), weliswaar voor de consume- rende opkomende middenklasse. De VS voeren dan weer meer uit
dankzij de herindustrialisering. Ook zijn in China de lonen gestegen, zodat fabrieken met enorm lage lonen zich meer en meer in landen als Bangladesh en Vietnam vestigen.
Het bijstellen van de economische onevenwichten schept inter- nationaal vertrouwen bij beleggers en investeerders. Dat is goed nieuws voor de wereldeconomie.
Europa lijkt op dat vlak wat achterop te hinken. De onzekerheid over de eurocrisis blijft. Zeker in de muntunie raakt de groei niet echt van de grond. En de eurocrisis kan op elk moment opflakkeren.
Toch zou het fout zijn alles te negatief te bekijken. Velen beweren dat Griekenland een derdewereldland in de Europese Unie gewor- den is en dat klopt.
Maar door de harde besparingsmaatregelen lijkt het met de andere Zuid-Europese landen toch iets beter te gaan. In Spanje zijn de loon- kosten sterk gedaald, 6 procent in één jaar. Gevolg is dat de export van de Spaanse bedrijven toeneemt: met 41 miljard euro sinds 2007.
Ook Italië (+ 25 miljard euro) ziet zijn uitvoer toenemen. Idem voor Portugal (+ 8 miljard). Het nadeel voor die landen is wel dat de bin- nenlandse vraag enorm sterk is gedaald: - 8,6 procent in Portugal, -8,9 procent in Italië en - 6,6 procent in Spanje.
Dat is slecht nieuws voor andere Europese exporterende landen en zeker voor een open economie als de Belgische. Niet alleen vinden de producten uit Noord-Europa minder afnemers in Spanje, Italië en Portugal, ook is het zo dat de verbeterde Spaanse export vooral ten nadele van zijn buren gebeurt. De rapporten van de Nationale Bank tonen aan dat België marktaandeel blijft verliezen.
Door de sterke loonmatiging zijn de Zuid-Europese landen plots competitiever geworden. Dat is de reden waarom Vlaams minister- president Kris Peeters de alarmklok luidt. Recente cijfers van Eurostat zijn zeer duidelijk: sinds 2008 is de loonkostenhandicap (gecorri- geerd voor productiviteit) van de Zuid-Europese landen ten opzichte van Duitsland (dé economische referentie in de muntunie) gedaald van 35 naar 20 procent. In België is die in dezelfde periode geste- gen van 20 naar 25 procent.
A
ngéliqueV
AnderstrAetenDelta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
“Mensen verander je niet”
Laat ik eufemistisch stellen dat ik me enigszins onwennig voel als de media over
“Vlaamse jongeren” spreken die in Syrië vechten en namen als Elias Taketloune of Houssien Elouassaki dragen. Om het begrip “Vlaams” te stutten, klinkt Peeters of Janssens vertrouwder in de oren. Jejoen Bontinck leunt daar het dichtst bij aan. In het gewapende dienstbetoon aan Allah en co in Syrië klinkt zijn naam als een uitzondering tussen die van de “Vlaamse jongeren” die tegen “ongelovige honden” strijd voeren.
Uit hoofde van de “snel-Belg-wet” en aan- verwante maatregelen om het land met (on) bekwame spoed multicultureel te “verrijken”, klinkt het wettelijk onheus om het mediage- toeter over “Vlaamse jongeren” in Syrië als hypocriet en dom te catalogeren. Wetten en regeltjes even terzijde gelaten, ligt dat anders.
Het ziet er niet naar uit dat de overheidsin- spanningen voor integratie en inburgering bij sommigen, ongeacht hier geboren en getogen, of deel van de derde of al vierde immigran- tengeneratie, veel respect hebben opgeleverd voor waarden, normen, cultuur en gewoonten van hun gastland.
Een gerechtspsychiater noemde het “te gek”
voor woorden dat Vlaamse jongeren – daar gingen we weer – die een relatief zorgeloze
jeugd beleefden in een mum van tijd radicali- seren en, duizenden kilometers verder, tegen- standers gaan martelen en onthoofden, door- drongen van het idee dat wat zij doen de enige waarheid is.
De geachte gerechtspsychiater mag het me niet kwalijk nemen dat ik het te gek voor woorden vind dergelijke godsdienstfanatici als
“Vlaamse jongeren” te benoemen.
Al dan niet gerekruteerd en geïndoctrineerd door het gespuis van Sharia4Belgium gaat het over kereltjes die én een opvoeding én een levensvisie kregen die in veel opzichten niks te maken hebben met Vlaams of Belgisch, wel met de landen en regio’s waar hun wortels liggen. Door een totaal ongecontroleerde en daardoor compleet mislukte immigratiepolitiek
is die eenvoudige waarheid, om meestal elec- toraal opportunistische redenen, altijd gene- geerd.
Wijsheid
Wat in Syrië door enkele “Vlaamse jonge- ren” al werd aangericht, en nog kan worden aangericht, is daar een onrechtstreeks gevolg van. Toegegeven, het gaat om een stel extre- misten en fundamentalisten, maar het is fout te denken dat honderdduizenden hier en elders neergestreken gematigde immigranten zonder meer bereid zijn op te geven wat ze voor aan- komst in een westers, democratisch land als normaal beschouwden. Ze spreken thuis hun eigen taal, ze blijven trouw aan hun gewoon- ten, en ze schatten hun omgeving en buren, op zijn zachtst gezegd, “ietwat ongewoon” in. Ze blijven dat doen.
“Mensen verander je niet, je verslijt ze!” Eén van mijn mentors drukte me in een vorige fase van mijn journalistieke leven die zelf gevon- den wijsheid meermaals op het hart. Ik heb ze onthouden. Te vrezen valt dat ze hout snijdt voor de illusie om de wereld te kunnen veran- deren in een groot dorp. Heel recent werd ik aan genoemde wijsheid herinnerd door wat een goede vriend als een ijskoude douche had ervaren. Hij is wat men noemt “sociaal geën- gageerd”. Daar is niks mis mee. Hij zet zich, onder andere, al jaar en dag in om een in zijn buurt gevestigde Koerdische familie met raad en daad bij te staan bij het oplossen van aller- hande problemen en probleempjes.
Dat gezin paste zich, naar zijn zeggen, vol- komen aan. De man en de vrouw verwierven de Belgische nationaliteit. Hun twee kinderen, een dochtertje en een zoontje, zijn hier gebo- ren en gaan naar de kleuterschool. De ouders hebben beiden een job. Ze hebben stemrecht.
Ze kochten een huis. Ze hebben een hypotheek en ze betalen belastingen, zoals elk modaal Vlaams gezin. Mijn vriend gaat geregeld bij hen op bezoek, zij bij hem. De ontvangst is steeds even hartelijk. Gastvrijheid staat bij Koerden hoog aangeschreven. Er wordt over koetjes en kafjes gepraat. De familie is, zoals mijn vriend zei, volwaardig ingeburgerd.
Kiezen
Bij zijn jongste bezoek viel het woord “huwe- lijk”. Wijzend naar hun dochtertje dacht mijn vriend te kunnen zeggen dat ze nog jaren tijd hebben de voor haar juiste man uit te kie- zen. Lachend ging de vrouw des huizes daarop in. Ze liet zich ontvallen dat haar dochter de man in kwestie wel binnen de enig mogelijke juiste gemeenschap zal moeten kiezen, met name de Koerdische. Mijn vriend, goedlachs als altijd, wierp op: “Mocht ze in een Vlaming, een Nederlander, een Duitser of een Fransman haar witte ridder zien, wat dan?” Dat zou, werd hem allesbehalve lachend geantwoord, nooit aanvaard worden, noch door de ouders, noch door hun familie, noch door hun gemeenschap.
En wat, wou hij weten, als hun in Vlaande- ren geboren en opgegroeide dochter toch haar zin zou doordrukken en voor een niet-Koerd zou kiezen? In dat voor hen ondenkbare geval, klonk het, zouden alle bruggen tussen haar en haar ouders, familie én gemeenschap definitief opgeblazen worden. Huwen met iemand uit het gastland is ondenkbaar, zo bepalen Koerdi- sche gewoonten en zeden. Het was zelfs zo dat binnen de familie al suggesties waren gedaan betreffende mannelijke leeftijdsgenootjes uit andere Koerdische families als mogelijke huwelijkskandidaten voor hun dochtertje. Het werd voor mijn vriend geen knipperen met, maar uitwrijven van de ogen, bij het incasseren van die blijde en vooral van “volledige inburge- ring” getuigende mare. En zeggen dat de poli- tiek correcte toeters over multiculturele verrij- king van geen wijken willen weten.
d.M
olPARITEIT IS DIEFSTAL
Open VLD, zo bevestigde ook Bart Somers, wil de paritair samengestelde regering (even- veel Franstalige als Nederlandstalige minis- ters) afschaffen, want de werking van de regering wordt nu door talloze mechanismen geblokkeerd. Vindt hij dat de Vlamingen, goed voor 60 procent van de bevolking, worden gediscrimineerd? Dat moeten we hem dan toch nog eens duidelijk horen zeggen. Zijn par- tij vond het geen bezwaar om in de oneven- wichtig samengestelde regering Di Rupo te stappen. Zijn partij zal dat na 2014 evenmin een probleem vinden. Zijn partij hoorden we nooit protesteren tegen het feit dat de Bel- gische pariteit een miljoen Vlaamse stem- men wegveegt en dat een Franstalige min- derheid een Vlaamse meerderheid blokkeert.
Een Vlaamse Kamerzetel kost 30.000 stem- men, een Waalse 20.000. Hoorden we Somers hiertegen protesteren? De N-VA behaalde een half miljoen stemmen meer dan de PS, maar krijgt hiervoor evenveel zetels. Pariteit is poli- tieke diefstal. Zal die schitterende zesde staats- hervorming van Rutten, Beke en Tobback die onmogelijk maken? Daar willen we komen naar kijken. Desnoods te voet.
KOMPANY BAAS OF DWAAS?
Twee weken na de verkiezingen van vol- gend jaar start het WK voetbal in Brazilië. Ver- velend voor de N-VA, zoals De Morgen vorig weekend nog maar eens schreef? Is Kompany de grootste bedreiging voor De Wever, zoals Van der Kelen in Le Soir nog maar eens zaagt?
Misschien. Sportief België doet het vrij goed (voetbal, hockey, volleybal wél, wielrennen en tennis minder). Dat sommigen het nooit over hun Vlaams hart krijgen om voor een trico- lore ploeg te supporteren, is best te begrijpen.
Dat veel Vlamingen “duivels” en “lions” liever zien winnen evenzeer. Gezever hierover dient de politieke strijd niet. En journalisten van B-Plusstrekking doen maar, ze deden dat ook toen de N-VA maar enkele procenten haalde.
Invloed in de stembus: nul. Maar zodra sport- mensen zelf politieke orakels te moeten twee- ten, is Vlaamse assertiviteit wél op zijn plaats.
Ook tegenover de hitsige Vincent Kompany.
De Morgen noemt het succes van de natio- nale ploeg “een bijzonder krachtig argument pro-België” en Kompany een “belgicist” die
“ongestoord het Belgisch nationaal gevoel ver- der kan aanwakkeren”, mag dat een wens van een linkse journalist zijn. Het is niet meer dan journalistieke dwaasheid.
Actueel 19 juni 2013 3
Boekenschrijfster
Mevrouw de bevlogene,
Gij hebt u een plaats veroverd in de lange rij van boeken schrijvende politici. Uw ont- boezemingen liggen samengevat in een boek dat weinig volk zal lezen, maar des te meer zal verslonden worden door de partij- haviken, die er voer in zullen zoeken en vin- den om u een hak te zetten en u te ambete- ren. Open Vld heeft het debat over tal van zaken nog niet ten gronde gevoerd, maar gij hebt al een flink aantal zaken naar voor geschoven waarvan iedereen meent dat ze blauwe wenkbrauwen zullen doen fronsen.
Voer voor een open debat, laat gij weten.
Alle middelen zijn klaarblijkelijk goed om de schone schijn van grote eensgezindheid en grote openheid op te hangen, in de hoop het flink geschonden en bemorste partijblazoen wat op te poetsen. Het is u gegund, maar het zal allemaal niet veel helpen, dunkt mij.
Wat de jongste dagen nogal opviel, waren uw ‘statements’. Een aantal verkla- ringen leken wel van Gerolf Annemans van het Vlaams Belang overgenomen. Een tijdje geleden, toen hij het heft in handen nam om zijn partij terug op de kaart te zetten, zei Annemans: “You ain’t seen nothing yet.” Dat zegt gij nu ook bij het rollen van de voorzit- tersspierballen. Annemans pleitte op de 1 meiviering van zijn partij voor een nieuwe, Vlaamse lente. En gij komt warempel met dezelfde beeldspraak op de proppen, in uw pleidooi voor een nieuwe lente voor uw par- tij. Alleen jammer dat gij zijn ideeën over een ordelijke opdeling van België en een socialer Vlaanderen niet overneemt.
Gij verklaarde, wat schooljuffrouwach- tig, dat uw boek een oproep is aan al wie het beu is het beu te zijn. Het is onduidelijk of gij toestanden in de verzuurde samen- leving of de interne twisten in uw eigen partij bedoelde. Laten wij ervan uitgaan dat ge beide bedoelde. Gij wilt orde op zaken stellen met nieuwe ideeën, meldde gij de goegemeente. En om niet de indruk te wek- ken dat gij de buikspreekpop zijt van één of meerdere oude ego’s in uw partij, stondt gij bij uw boekvoorstelling helemaal alleen de pers te woord. Al is het maar al te duide- lijk dat gij voortdurend in verbinding staat met de oude clanhoofden en met jongere generatiegenoten, zoals uw goede vrienden Turtelboom en Quickie.
Helaas keert gij terug naar een oud idee, door het confederalisme te schrappen en als een vergissing te aanzien. Gij pleit voor een sterker federaal België, waarmee gij meteen de klok terugdraait - de oude PVV werd in dit blad meer dan vaak als de Pest voor Vlaanderen omschreven. Ook gaat gij terug naar diepblauwe stellingen als de inperking van het stakingsrecht, de afbouw van het sociaal overleg, de afschaffing van de cao’s en het beuken tegen heilige huis- jes als de index, de gezondheidszorg en de sociale zekerheid, vaste benoemingen en loon door anciënniteit. Dat is niet niks.
En daarmee wilt gij een warmere samen- leving in de hand werken? Ge zult de door de crisis, de belastingdruk en de met werk- onzekerheid bedreigde gewone burger daar echt geen plezier mee doen. Dat werd zelfs in uw rangen nog dezelfde avond van de boekvoorstelling al duidelijk, toen de liberale vakbond zich hardop afvroeg waar het sociaalliberalisme gebleven is. Gij wilt ook geen staatshervormingen meer, net op een moment dat gij met uw partij in de rege- ring daar actief mee bezig zijt. Gij wilt min- der staat… We hebben het ooit nog gehoord in burger- en andere manifesten onzaliger gedachtenis.
Uiteraard zit er in heel uw discours een verwoede poging om de band met de werk- gevers te herstellen, want het werkt op uw systeem dat N-VA de kaas van uw brood is komen pikken.
Gij zegt heel goed te weten dat de komende maanden nog heel wat turbu- lentie zal komen alvorens de rangen weer kunnen gesloten worden op het congres in november. Daarmee hebt gij een loodzware taak op uw schouders genomen, die u siert in uw voluntarisme, maar of dat tegen de verkiezingen van 2014 tot betere resulta- ten gaat leiden, is nog maar de vraag. Gij kunt misschien de neuzen in uw partij op relatief korte termijn in dezelfde richting proberen te krijgen, maar of de verloren kiezers op basis van mooie praatjes gaan terugkeren, valt te bezien. Ik wens u alvast de neerstigheid tijdens uw nieuwe lente.
Houd uw regenscherm toch maar in de buurt…
Brief aan Gwendolyn Rutten
Nu er daadwerkelijk bloed vloeit, is het leer- rijk eens te kijken wat links dacht vanaf maart- april 2010, toen Sharia4Belgium voor het eerst boven water kwam en zich onder meer liet opmerken door in Antwerpen een lezing van de islamkritische auteur Benno Barnard onmo- gelijk te maken.
Tom Naegels, links schrijver, De Standaard, 2 april 2010:
‘Eigenlijk is het nog niet zo dom om het Vlaamsnationale radicalisme (…) te vergelij- ken met het islami(s)tische radicalisme - of beter: het geheel van de Vlaamse Beweging met het geheel van de islami(s)tische eman- cipatiebeweging, hoe gefragmenteerd die ook is. (…) De vergelijking gaat allicht niet helemaal op. De flaminganten onder u zijn vast al tegen- voorbeelden aan het zoeken. Maar de essen- tie is: die islamitische (of allochtone, hoe je ze ook wil noemen) actiegroepen gedragen zich als een normale politieke beweging. Ze zijn geen gevaar voor onze democratie; ze zijn een onderdeel ervan. Zelfs de radicale uitlopers.
Links en de Sharia4Belgium-terroristen
‘Geen gevaar voor onze democratie’
De voorbije dagen is duidelijk geworden dat Sharia4Belgium een uiterst gevaarlijke terreurgroep is, die opereert vanuit een villa in Aleppo, in Syrië. Omdat de club op het echte slagveld tegen de troepen van Assad weinig voorstelt, gooit ze zich op weerloze burgers, die zogezegd ‘vijanden van de islam’ zijn: christenen, sjiieten en andere min- derheden. De details die bekend raken zijn huiveringwekkend. Een oude man werd het hoofd afgesneden. Een man gegijzeld voor losgeld werd klunzig geëxecuteerd, met eerst een kogel ernaast, dan één in zijn hand en dan één in zijn hoofd. Dat is het lot van de mannen. Het lot van de vrouwen kan de lezer zich zelf voorstellen, zeker als men weet dat voor jihadisten wereldwijd seks één van de grote drijfveren is, en niet alleen met de maagden in het Paradijs.
Die ook maar zijn wat ze zijn.’
Walter Pauli, links journalist voor Knack, in De Morgen, 3 april 2010:
‘Ze kunnen moeilijk op vrijmoedige wijze dialogeren met iemand die hun godsdienst het recht ontzegt om ‘te zijn’. Zeker niet als het gaat om jonge en heethoofdige moslims die aan een universiteit studeren. Die zijn namelijk varianten van de Eeuwige Student, een feno- meen dat al lang bestond voor Paul Goossens en de zijnen er in 1968 de vlam in zetten. Een vast kenmerk van geëngageerde studenten is juist dat ze jong en heethoofdig zijn. Een mens betreurt haast het makke bij de actuele gene- ratie. Leve de studenten die bewogen blijven, maar op hun leeftijd nog geen maat kunnen houden. Dat leren ze later wel, door scha en schande.’
Lucas Catherine, zelfverklaard links islamexpert, De Morgen, 3 april 2010:
‘En wat met Sharia4Belgium? Een groepje marginale religieuze punkers. In plaats van vlammende haarpieken en piercings dragen
ze tulband en boerka. Provocateurs met hun kleding en door wat ze zeggen, zoals de rond- reizende punkers in de straten van Brussel die voor bier en hun hond geld schooien en schel- den als je niets geeft. Beide groepen zijn even marginaal en staan buiten de maatschappij en hun gemeenschap.’
Anoniem redacteur, De Standaard, 3 april 2010:
‘Benno Barnard beleefde deze week zijn moment de gloire. (…) Barnard houdt van polemiek. Deze week wilde hij een voordracht houden met de titel ‘Lang leve God, weg met Allah’. Een zootje moslimradicalen verstoorde de lezing en Barnard mocht in alle kranten en op alle televisiezenders vertellen hoe hij ter- nauwernood het vege lijf had gered. Barnard zou Sharia4Belgium op gesuikerde thee moe- ten trakteren. Want hebt u op YouTube dat filmpje van de rel goed bekeken? Denk die heethoofden weg, en er blijft drie man en een paardenkop over voor zijn lezing.’
Rik Coolsaet, professor in Gent, Knack, 14 april 2010:
‘Die figuren worden meteen gedemo- niseerd, en dat is verkeerd. Abou Jahjah probeerde actief burgerschap te creëren bij mensen die opkwamen tegen discriminatie en andere problemen. (…) En nu is er de over- dreven hetze tegen een marginaal groepje als Sharia4Belgium. Het is erg dat we samen- levingsproblemen altijd vermengen met veilig- heidsproblemen. Die vermenging duwt men- sen in een egelstelling en is dodelijk voor een maatschappij.’
Laten we even samenvatten: volgens links in maart-april 2010 was er aan Sharia4Belgium helemaal niks onrustwekkends. Het zijn wat
rebelse nozems, regimekritische punkers, en in de lijn van mei ’68 is het zelfs fijn dat ze ‘geen maat kunnen houden’. In het ergste geval, horresco referrens, zijn het een soort flamin- ganten, maar dan met een jurk aan. Hoogstens is er sprake van wat samenlevingsprobleem- pjes. En die Barnard? Een aansteller.
Aan de andere kant van het spectrum stond rechts, dat over de ganse lijn verklaarde: dit kan niet door de beugel. Laeremans eiste als eerste van de minister van Justitie een optreden, Dewinter en Vanhecke dienden klach- ten in. Turtelboom liet de webstek aanpakken.
Bourgeois liet weten dat Sharia4Belgium onaanvaardbaar was. Rechtse mensen heb- ben blijkbaar gewoon minder tijd nodig om in te zien wat er aan de hand is.
Het doet enigszins denken aan die zaak van de linkse prof Etienne Vermeersch, die twintig jaar geleden schreef dat pedofilie in orde was. Vandaag zegt hij daarover: ‘Ik heb ingezien dat dat fout was dankzij voortschrij- dend wetenschappelijk inzicht.’ De rechtse Voorpost-militanten, die in die tijd tegen het pedofiele toneelstuk ‘Snoepjes’ in Gent gin- gen betogen, waren al meteen tot dat inzicht gekomen, dus blijkbaar slimmer dan die prof.
Een correcte en geloofwaardige politieke doctrine slaagt erin de samenleving correct te doorgronden, om zo toekomstige ontsporin- gen te voorzien en soms te vermijden. Had de rechterzijde haar zin gekregen, dan zaten de Sharia4Belgium-schoften al jaren in de cel en dan liepen hun onschuldige slachtoffers levend en wel rond in Syrië. Mogen we van links, dat dol is op excuses voor wat dan ook, even excuses vragen, te richten aan de getroffen Syrische families?
HGV
Zo’n 1,8 miljoen personen met een laag inkomen genieten van de zogenaamde “hogere terugbetaling van geneeskundige zorgen (dok- terskosten, geneesmiddelen, hospitalisatie”.
Het gaat om een pak geld (8,8 miljard euro uit- gaven per jaar).
En zoals gebruikelijk zijn de regionale hap- pen in die koek “merkwaardig” verdeeld: het aantal begunstigden mensen dat de gunstre- geling geniet is, in verhouding tot de bevol- king, hoger in Wallonië (36%) en veel hoger in Brussel (47%) dan in Vlaanderen (17%).
Van 2007 tot 2011 kregen elk jaar 50.000 tot 80.000 personen gunsttarieven (recht op ver- hoogde terugbetaling en Omnio) zonder dat ze er recht op hadden. Dat alles blijkt uit gege- vens die minister Onkelinx aan N-VA-Kamer- lid Nadia Sminate overmaakte. Van terugvor- dering van ten onrechte betaalde prestaties is nauwelijks sprake en het recht op de ver- hoogde tegemoetkoming blijft vaak nog een jaar ten onrechte doorlopen. De makkelijke aanvraagprocedure (soms op basis van een verklaring op eer) zet de deur open voor mis- bruik. Bovendien komen de controles op basis van fiscale gegevens twee to drie jaar later, en beschikken de fiscus of het RIZIV niet over sluitende informatie (buitenlandse inkomsten, kadastrale gegevens bvb). Voorts worden ten onrechte uitgekeerde bedragen niet terugge-
Diefstal in de gezondheidszorg
vorderd. De kinderbijslagwetgeving bevat al jaren te weinig middelen om op te treden tegen georganiseerde fraude. Een recent wetsont- werp wil de betaling nu opschorten bij ern- stige aanwijzingen over frauduleuze informa- tie. Onder meer Sminate en Siegfried Bracke en de Gezinsbond wezen erop dat die wetge- ving te ver ging, met het argument dat men kinderen “niet mag straffen voor de fouten die hun ouders maken”. Deze week geeft staatsse- cretaris Courard (PS) in de Kamer meer tekst en uitleg.
Nog een optie om op te treden tegen soci- ale fraude zou een “meldpunt” worden, dat de Sociale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (SIOD) later dit jaar wil lanceren, een initia- tief van Staatssecretaris voor Fraudebestrij- ding John Crombez (sp.a). Ook dat werd vanuit diverse hoeken (Groen, CD&V, Open VLD) een
“heksenjacht” genoemd. Premier Elio Di Rupo merkte op dat het voorstel van de administra- tie “nog niet binnen de regering is besproken”
en zal worden (her)bekeken met aandacht voor de rechten van de geviseerde personen of bedrijven en van de personen die klacht indienen, net als voor de procedures. Sminate vindt dat niet het al dan niet anonieme karak- ter van een klacht, maar wel de relevantie van de aangebrachte feiten van belang zijn. En mis- bruik van het meldpunt moet bestraft worden.
Dossier
19 juni 2013
4
Commissie in de prak
Woensdag stond er in de commissie-Lands- verdediging naast een reeks vragen aan de minister een voorstel van resolutie van de N-VA op de agenda, over de gendergelijkheid in het leger. Ten gronde kan men daar niet veel op tegen hebben. Waarschijnlijk was dat één van de redenen van de meerderheidspartijen om de behandeling van de resolutie te verhin- deren, door afwezig te blijven in de commis- sie, zodat er geen quorum was om de zaak te behandelen. Er moeten negen commissiele- den aanwezig zijn. De oppositie dreigt altijd de zaal te verlaten als er geen negen leden van de meerderheid aanwezig zijn. Op zeker moment waren er vier leden van de meer- derheid en vijf van de minderheid aanwe- zig, in principe genoeg om te vergaderen. De N-VA’ers zijn niet van gisteren. Ze wilden toch de behandeling, wat bij stemming zou kun- nen leiden tot een meerderheid voor de…
minderheid. Plots had een PS’er dat spelle- tje door en hij maakte zich snel uit de voe- ten. CD&V’er Waterschoot maande hem aan niet meer terug te keren. In de gang stonden PS’ers en MR’ers te keuvelen, want ze gunden de N-VA geen behandeling van hun resolutie, laat staan een goedkeuring ervan. De minister was voor niks afgekomen, want de commissie werd afgelast. Triestig schouwspel, een parle- ment onwaardig.
Lepe zet
Donderdag vroeg lepe Siegfried Bracke van N-VA de hoogdringende behandeling van een
Roddels uit de Wetstraat
wetsvoorstel dat het kraken van panden straf- baar moet maken. Zo’n vraag wordt gevolgd door het stemmen bij ‘zitten en opstaan’. Er was evenwel een probleempje. Bracke pro- mootte met zijn vraag geen N-VA-voorstel, maar een voorstel van Herman de Croo en Mathias de Clercq van Open Vld. Hij noemde het zelfs een even simpel als geniaal voorstel.
Omdat in sommige steden, zoals zijn eigen stad Gent, het kraken van woningen de pan uit swingt, wilde hij dit voorstel snel doen behan- delen, om een dringende regeling van het probleem te kunnen treffen. Wie dacht dat er grote euforie zou uitbreken omdat iemand van de oppositie een wetsvoorstel van de meer- derheid kwam aanbevelen, was eraan voor de moeite. De urgentievraag werd immers bij
zitten en opstaan… verworpen, ook door de Open Vld. In de Belgische augiasstallen is wer- kelijk alle zin voor logica zoek.
Dappere Jan
Na een heel lange afwezigheid wegens een ernstige ziekte en een lang genezingsproces maakte Jan van Esbroeck van N-VA opnieuw zijn opwachting in de Kamer. Dapper als hij is, beklom hij meteen het spreekgestoelte om aan Joëlle Milquet over de Syriëstrijders een vraag te stellen. Bij de aanvang van zijn tussenkomst dankte hij de collega’s uit alle partijen voor hun blijken van steun en aan- moediging die hij de voorbije tijd had mogen ontvangen. Het was dan ook niet meer dan normaal dat de voltallige Kamer hem met een
welgemeend applaus verwelkomde. Het was een mooi, maar zeldzaam moment van mede- leven en collegialiteit in de praatbarak. Het is alleen jammer dat dat alleen blijkt te kunnen als er eerst erge dingen gebeuren.
Geen geld? Toch wel!
Nadat Kris Peeters, Vlaams minister-pre- sident, Elio di Rupo had opgeroepen nu toch dringend werk te maken van de loonkosten- problematiek, lag het voor de hand dat de Vlaamse partijen, behalve de CD&V, deze zaak in de plenaire vergadering aankaartten. Pee- ters was in een kramp geschoten nadat twee grote investeerders voor Nederland kozen, in plaats van voor Vlaanderen, wegens de hoge loonkost. Hij had die oproep al wel vaker gelanceerd, maar één en ander bleek steeds weer in dovemansoren te vallen. De teneur van alle vragen was gelijkluidend: wat gaat er nu eindelijk gebeuren, en wanneer, zeker nu de premier en de deelstaatregeringen hier- over binnenkort gaan samenzitten. Het ant- woord van Di Rupo was voorspelbaar: we doen ons best en we zien wel, maar er zijn weinig middelen voorhanden. Niet meer of niet min- der dan een status quo. Barbara Pas van het Vlaams Belang bracht een oplossing aan: “Als men alleen al de transfers in de sociale zeker- heid van Vlaanderen naar Wallonië stopzet, kan er al probleemloos een loonlastverlaging van zelfs 25 procent doorgevoerd worden.” Het is niet te vatten dat Jan Jambon van N-VA dat discours niet volgt. Vlaams-nationalisten van dit onzalige land, verenig u, om het geld van de Vlamingen veilig te stellen!
De beste koop
Maar dankzij die prijs heb ik het bekroonde boek “Vechten tegen de bierkaai – Over het uitgevershuis van Angèle Manteau” van Kevin Absillis gelezen. Ik beken dat ik niet direct de schakel zag tussen Manteau en de Vlaamse beweging, temeer omdat in de afgelopen jaren toch waardevolle boeken verschenen zijn, zoals de biografie van Willems of de memoi- res van Joris Lannoo of dokter Lievens. Maar zoals een jurylid me meedeelde: iedereen ging akkoord dat het boek van Absillis de beste koop was; schitterend geschreven en met een originele invalshoek en veel nieuwe inzich- ten. Dat kan ik alleen maar bevestigen, al ben ik bevooroordeeld want het is een feest van herkenning.
Bijna een halve eeuw geleden werd ik regent Nederlands-Engels en dat betekent dat ik bijna iedere titel uit het toenmalige Manteaufonds gelezen heb, dat ik nog al de omslagen her- ken. Ik heb nooit zelfs maar een halfuur les gegeven, want het belangrijkste diploma had ik niet: naast een lidkaart van de ACOD kreeg je ook een lidkaart van de socialistische partij aangeboden. Een vriend had minder scrupules.
Maar Francis deed eerst zijn legerdienst en hij pakte ernaast, want inmiddels was de liberaal Frans Grootjans minister van Onderwijs. “Geen probleem”, zei Hugo Adriaensens, de socialis- tische burgemeester van Willebroek, “neem er ook eentje van de liberalen maar gooi die van ons niet weg, want binnen een paar jaar zitten wij er weer.” Francis volgde die gouden raad en had een vruchtbare loopbaan in het gemeen- schapsonderwijs.
Het riedeltje van Angèle
Een feest van herkenning dus. Op zater- dag 11 mei 1982 was er een Louis-Paul Boon- dag aan de Radboud-universiteit in Nijme- gen, georganiseerd door de Vlaamse docent Bert Vanheste. Hij kende mijn program- ma’s “Geschiedenis van de kleine man” en vroeg me een referaat over het verband tus- sen Boons “Mijn kleine oorlog” en de reali- teit van het dagelijks leven tijdens de oorlog.
Eerst voerde in die grote aula Angèle Manteau het woord. Daar draaide ze haar bekende rie- deltje af over haar gevecht tegen de Vlaamse bierkaai: “Vlaamse achterlijkheid, bekrompen katholieke mentaliteit, sabotage door al die kaloten van haar prachtboeken”, enzovoort.
Een bekend verhaal dat door Absillis briljant
Een feest van herkenning bij de Pil-Van Gastelprijs
Eerlijk? Ik had nog nooit gehoord van de Pil-Van Gastelprijs voor de beste studie over een aspect van de Vlaamse beweging (zie het stukje van HvO vorige week). Dat heb je met een Vlaamse beweger die gepokt en gemazeld werd in het rijksonderwijs en dan nog afstu- deerde aan de loge-universiteit. Je behoort dan nooit helemaal tot de klassieke beweging en aan de VUB lusten ze ’t Pallieterke rauw.
gerelativeerd en zelfs helemaal onderuitge- haald wordt. Toen mocht ik een woordje zeg- gen. Ik vertelde de Nederlandse studenten dat Vlaanderen een land was van veel katholieke dorpjes met duizenden katholieke bibliotheek- jes die niet direct Manteauproducten koch- ten. De vrijzinnigen woonden in de steden en de verkiezingsuitslagen bewezen dat ze - zelfs voor de oorlog - al bijna even talrijk waren als de katholieken. In hun openbare bibliothe- ken was ieder Manteauboek in vijf exemplaren beschikbaar maar die dertig of veertig instellin- gen kochten natuurlijk geen honderd exempla- ren van iedere titel. Die sociologische realiteit had niets te maken met Vlaamse achterlijk- heid of katholieke terreur. En over Boon had ik ook een mening. Hij deed me denken aan die twee progressieven die elkaar na tien jaar ont- moeten. “Mijn vrouw en ik verdelen het werk op 50/50 basis. Om de week doen we ieder de was en de strijk en de boodschappen en zor- gen we voor de kinderen”, zegt de eerste. “Wij verdelen het werk ook”, antwoordt de tweede.
“Zij doet de boodschappen, poetst en kookt iedere dag en ze let op de koters. Ik doe de rest, zoals de zorg voor de hongerbestrijding in de wereld, de strijd tegen het racisme en de beto- gingen tegen de kernraketten.” Boon behoorde duidelijk tot de tweede categorie progressie- ven. Jammer genoeg kon ik niet blijven voor de discussie omdat ik die avond een belangrijke verplichting had in Mechelen, gezien KV voet- balde. Een paar Nederlandse studenten schre- ven me dat mevrouw Manteau en zoon Jo Boon ziedend waren.
Overigens, Absillis geeft een paar mooie voorbeelden dat de (latere) barones niet mocht klagen over officiële steun. De vrijzinni- gen bij het ministerie van Onderwijs bestelden grote hoeveelheden boeken om uit te delen aan de rijksscholen. Grote lobbyist en Man- teau-auteur was Karel Jonckheere. In een hila- risch verhaal vertelt Absillis hoe Jonckheere Jan Albert Goris (Marnix Gysen) bijna tot de rand van de corruptie dwong, om als hoofd van het Belgian Information Center in New York in 1960 stapels onverkoopbare Manteau-foto- boeken aan te kopen. Weer een feest van her- kenning, want een vriend had een tweede- handsboekenzaak in Mechelen. Jonckheere was één van zijn bevoorraders, die recensie- en cadeauexemplaren kwam verpatsen. Hij drong er voortdurend op aan dat Gilbert eens een “stapeltje boeken” kwam kopen, in zijn
villa in Rijmenam. Gilbert vertrouwde het niet erg en zond mij in zijn plaats. Dat “stapeltje”
bestond uit duizenden boeken, waaronder bij- zonder veel onverkoopbare Manteaudruksels en tien exemplaren van ieder met belasting- geld vertaald Vlaams werk dat Jonckeere de gelegenheid had gegeven de aardbol rond te reizen. Kortom, de dood in de pot. Al die Man- teaus stonden al als onverkoopbare winkel- dochters in Mechelen. Later vertelde iemand me dat Jonckheere bij zijn pensionering al de kelders, kasten en zolders van het ministerie geplunderd had.
Wie schrijft, die blijft… liegen
Feitelijk wordt het riedeltje van Manteau over
“achterlijk en bekrompen Vlaanderen” van- daag nog altijd gefloten door zogenaamd grote auteurs. Absillis bewijst hoe oud die legende al is. Zelfs de generatie-Walschap vertelde ze al. Een “ernstig” auteur trok naar Nederland en als ie daar niet gepubliceerd geraakte, was ie een kneusje. Angèle Manteau werd haar hele leven lang verweten dat ze het debuut van Boon en Claus publiceerde en hen daarna bui- ten gooide omdat Vlaanderen te stom was om hun genialiteit te begrijpen. Absillis bewijst dat Claus al bij zijn tweede boek zelf de bruggen met Manteau opblies, terwijl de Nederlandse uitgevers jarenlang hun broek scheurden aan de onverkoopbare romans van die twee heren.
Maar in tegenstelling tot Manteau hadden ze wel bestsellerschrijvers in hun fonds en beza- ten ze genoeg kapitaal om die Vlaamse verlie- zen te compenseren. Manteaus fonds was bijna altijd verlieslatend, tenzij in de oorlog, toen er als gek gelezen werd en Angèle de Duitse Pro- pagandastaffel zo charmeerde dat ze enorme hoeveelheden schaars papier kreeg. Tijdens de meeste andere jaren werd de uitgeverij in leven gehouden door Nederlandse zakenpartners die haar stijl en flair waardeerden en door de vingers zagen dat ze dikwijls een chaotisch en amateuristisch beheer voerde, dat ze verborg achter een afstandelijke houding en de weige- ring om moeilijke telefoons of brieven te beant- woorden. De keerzijde van de medaille belicht Absillis ook: de onvoorstelbare minachting van Nederlandse uitgevers, vertegenwoordigers en boekhandels voor alles wat Vlaams was en is. Manteau liet haar boeken door Nederlan- ders vorm geven en drukken en ze engageerde jonge Nederlandse auteurs, maar het hielp niet: het was en bleef te Vlaams. Haar manusje-
van-alles Jeroen Brouwers schreef brieven om erop te wijzen dat hij wel degelijk een Neder- lander was en zijn boeken Nederlands.
Nog twee bedenkingen. De Manteau-opla- ges waren dikwijls klein maar al dat geknet- ter in letterenland werd in detail besproken in de Vlaamse media, met hoofdrollen voor…
Het Laatste Nieuws en de Gazet van Antwer- pen. Heeft iemand in die kranten (of zelfs in De Standaard met een uitzondering voor de bel- gicistische collaborateurs) nog ooit een arti- kel over een literair boek gelezen? Nog een veeg teken. Het bekroonde boek is vier jaar oud. Ik was de eerste die het in de Mechelse bib ontleende in al die jaren. Mechelen stikt van de onderwijsinstellingen. En ten slotte.
Absillis heeft vorig jaar de draak gestoken met die Vlaamse zelfhaat, die modieuze afkeer van pseudolinks Vlaanderen voor iedere vorm van Vlaamse identiteit in de prietpraat van nitwits als Hertmans, Lanoye en Verhulst. In vier kerst- artikelen in - ere wie ere toekomt - De Mor- gen veegde hij de vloer aan met hun onhis- torische politiekcorrecte zwendelarij. Hoon en afkeer waren uiteraard zijn deel. Hij kreeg de zwaarst mogelijke beschuldiging naar zijn hoofd: N-VA’er. Reden temeer om “Vechten tegen de bierkaai – Over het uitgevershuis van Angèle Manteau” (en de artikels op de web- stek van de krant) te lezen.
J
ann
eckers Volgende week: de repressie ineen provinciestad
Actueel 19 juni 2013 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Verzameldecreet (1)
Mocht u zich afvragen hoe gedegen en met welk een scherp oog voor detail uw verte- genwoordigers zich buigen over ons fantas- tisch Vlaams onderwijs, uitzonderlijk deskun- dig door Pascal Smet geleid, dan moet u maar eens in de gelijknamige commissie gaan kijken.
Daar werken ze - nog liever dan elders - met verzameldecreten. Dat is een ratjetoe in een zo technisch en hermetisch mogelijk jar- gon. Het biedt de mogelijkheid stoemelings allerlei rotzooi en onzin door het parlement te jagen, want de dames en heren weten nauwe- lijks welke gebakken peren ze goed bevinden, waar wij dan mee zitten.
Een voorbeeld? In het verzameldecreet
‘Onderwijs XXII’ zitten onder meer voorstellen vervat om de kwaliteit van het huisonderwijs te waarborgen (lees: meer controle) en om Frans te onderwijzen vanaf het derde leerjaar (sic).
Verzameldecreet (2)
Het wordt nog mooier: in het secundair onderwijs worden in alle opleidingen van de derde graad TSO en BSO leerlingenstages ver- plicht. Daar zal niemand iets tegen hebben, maar wie gaat het allemaal organiseren en opvolgen?
Bovendien wordt het ook daar mogelijk een niet-taalvak in een vreemde taal te geven. Zo schaft het Vlaams Parlement de Belgische taal- wetten op het onderwijs stilaan zelf af!
En het Lukaku-traject maakt het mogelijk dat topsportleerlingen in een gewone school een flexibel leertraject krijgen. We schreven het al:
voor sport zijn er in dit land altijd wel creatieve oplossingen en geld te vinden.
Luxeverzuim
En dan is er nog de jaarlijks weerkerende heisa over de laatste dagen van het schooljaar en de zinvolle invulling daarvan.
Of liever: hoe kan men efficiënt en kordaat beletten dat ouders een paar dagen van het schooljaar afpitsen en met hun kroost onder hun vleugels naar de andere kant van de wereld vertrekken.
Veel wollig gezanik. Zoals zo vaak werd de kern van het probleem in duidelijke taal gesteld door het VB (bij monde van Wim van Dijck):
het echte probleem zijn de doktersbriefjes, en de dokters die ze schrijven. Bovendien mogen ouders voor meerdere dagen afwezigheid zelf tekenen.
Dat is het gevolg van de normvervaging, in veel gevallen zelfs met een culturele achter- grond. Er blijft niets anders over dan controle met sancties, zoals de schooltoelage vermin- deren.
Wedden dat daar niets van in huis komt en dat we daar de volgende jaren rond deze tijd telkens weer heel even over gaan horen?
Inburgering
Deze week dinsdag staat daarover een inte- ressante vraag op de agenda van de Commis- sie-Inburgering. Willy Segers (N-VA) en Khadija Zamouri (Open Vld) zouden van de bevoegde minister, Geert Bourgeois, willen horen of hij het boek van de Brusselse politicoloog Beny- aich gelezen heeft.
Daarin waarschuwt Benyaich voor de stij- gende invloed van het salafisme in onze hoofd- stad. Het spreekt nogal vanzelf dat dat een uiterst negatieve invloed op het inburgerings- beleid (voor zover daarvan sprake is) heeft.
Is de minister het eens met de bevindingen van de onderzoeker? En wat is hij van plan te ondernemen om dat probleem het hoofd te bieden?
Heel mooi vinden we dat de interpellan- ten willen weten hoe de Brusselse overheden erbij betrokken zullen worden. In Brussel is er namelijk een eindeloze expertise, een uitge- sproken wil en vooral een traditie van ener- gieke probleemaanpak.
Volgende week
Vlaanderen is rijk aan verenigingen.
Zoveel zijn er dat je soms denkt: is deze of gene er nog? Wat betreft Vlamingen in de Wereld, ja dus. Na vijftig jaar blijft VIW jong en nodig. Daarom op de praat- stoel: voorzitter Jan van Doren.
Ben heeft nog wat werk voor de boeg
N-VA verliest wat aan
populariteit bij ondernemers
Uit de jaarlijkse poll die Voka Limburg op zijn jaarvergadering organiseert, blijkt dat N-VA de populairste partij blijf onder de meer dan 1000 deenemers. Toch verliest de partij op dat Voka-veld terrein. Onder de vooral Limburgse zakenmensen blijft N-VA met 38 procent de grootste partij, maar vergeleken met de 47 procent van vorig jaar is dat toch een stap terug. CD&V springt van 17 naar 22%, Open VLD wint één procent (28%). Ook sp.a (7%), Groen (2%) en Vlaams Belang (2%) winnen een procentje.
Frustratie alom
De resultaten van de peiling van Ipsos in opdracht VTM Nieuws en De Morgen zullen bij de tegenstanders van de N-VA tot enige frustratie leiden. De N-VA blijft het bijzonder goed doen, ondanks alle pogingen tot destabilisatie in de media.
In de jacht op De Wever missen alle pijlen voorlopig doel.
De N-VA zou vandaag nog 35 procent van de Vlaamse kiezers overtuigen. Pijn- lijk veel voor wie de opmars meende te kunnen stoppen, want nog altijd zeven procent meer dan bij de verkiezingen van 2010. En nog altijd meer dan het dub- bele van CD&V, de tweede Vlaamse par- tij (15,7%). Sp.a (13,9%) en Open Vld (13,2%) zwoegen in de achtervolging om uit de buurt van de tien procent te blijven.
Voor Vlaams Belang (9,4%) blijft het voor- alsnog wachten op een remonte. Anne- mans weet dat zijn partij niet is uitgeteld.
De V-partijen samen blijven cirkelen rond de 45 procent. De drie traditionale partijen samen blijven steken op 42,8 pro- cent. Een beetje weinig voor Di Rupo II, maar alles is mogelijk in dit land. Groen (7,7%) moet het met nog een stuk min- der doen, ondanks de opvallend “sympa- thieke” media-aandacht.
Een belangrijk gegeven dat wel wordt bevestigd, is de terugval van de PS. Aan Waalse zijde krijgt de partij van Di Rupo klop. In vergelijking met de verkiezingen van 2010 verliest de partij bijna tien pro- cent (van 37,6% bij de verkiezingen naar 28,7% nu). Zoals we reeds schreven in ons nummer van 29 mei: De N-VA zit niet, de PS zit wel in de problemen.
De N-VA kreeg op een halfzonnige zaterdag een 150 belangstellenden bij- een voor de studiedag ‘Werken in België:
werken áán België?’. De studiedag over arbeidsmarktbeleid was een stap in de voorbereiding van het confederalisme- congres dat de N-VA in 2014 organiseert.
Ben Weyts mocht enkele conclusies trek- ken. Hij heeft nog wat werk voor de boeg.
De N-VA haalde de mosterd bij de gastspre- kers Michael Jung en Jens Høj. Wablief, zegt u? Jung en Høj, inderdaad.
Jung (McKinsey&Company) verdiende zijn sporen als begeleider van de grote Duitse eco- nomische hervormingen van zo’n tien jaar geleden. Høj is arbeidsmarktspecialist van de OESO. Grote namen in de hemel van de eco- nomie, dat wel, maar nauwelijks vermeld in de Vlaamse pers van de jongste twintig jaar.
Duits voorbeeld
Voor Jung keren we even terug naar het Duitsland van tien jaar geleden. Duitsland telde bijna vijf miljoen werklozen (werkloos- heidsgraad 12 procent). Het BBP stagneerde en werkgevers klaagden vooral over hoge loonkosten. Peter Hartz, personeelsdirecteur van Volkswagen, leidde de hervorming van de Duitse arbeidsmarkt, die werd opgestart door toenmalig bondskanselier Gerard Schrö- der. Vandaag, tien jaar later, zijn er in Duits- land 2,7 miljoen nieuwe banen gecreëerd en is het aantal werklozen tot 3,1 miljoen gezakt.
Wat veranderde er precies? De “Hartz-her- vormingen” bestonden vooral uit het lance- ren van de mini-jobs (aanvankelijk 400, van- daag maximaal 450 euro bijverdienen zonder belastingen en sociale zekerheid te moeten betalen), meer verplichtingen voor werklozen om jobs te aanvaarden en verlaagde de werk- loosheidsuitkeringen.
De hervorming kreeg veel kritiek, maar bleek wel efficiënt. Niet minder dan 7,3 mil- joen van de 81 miljoen Duitsers (studenten en gepensioneerden, werkenden en werk- lozen en vooral veel vrouwen) stapten in dit verhaal. Duitsland knokte zich uit de crisis en werd het groeiwonder van Europa. De soci- aal-democraat Schröder (SDP) werd in 2005 evenwel niet herkozen en Merkel (CDU) nam de macht over. Ze duwde nog wat door, en verhoogde de pensioenleeftijd van 65 naar 67 jaar.
De OESO
Jens Høj haalde even de pers toen hij namens de economische denktank OESO voorstellen deed aan de regering van pre- mier Herman Van Rompuy. Nu mocht hij de N-VA adviseren over hoe de werking van onze arbeidsmarkt concreet kan worden versterkt.
In het jongste tweejaarlijkse rapport van de OESO (mei 2013) kreeg de Belgische econo- mie een voldoende (warm), maar de bespa- ringsmaatregelen moesten blijven om de begroting in evenwicht te houden en de Belgi- sche schuldgraad en rentebetalingen te verla- gen (koud). Dit alles om de kosten van de ver- grijzing de kunnen opvangen. Slaan en zalven.
Extra besparen vindt de OESO contrapro- ductief, maar de automatische koppeling van de lonen aan de index wordt beter afgeschaft, de huidige brugpensioenregeling gaat niet ver genoeg. Alleen via minder schuld kan de eco- nomie weer groeien. Dat vereist structurele hervormingen op de arbeidsmarkt, in de pen- sioenen en in de gezondheidssector, zoals de loonindexering afschaffen, de pensioenleef- tijd optrekken…
Van onderuit
Ongetwijfeld veel theorie dus, vorige zater- dag. Congresvoorzitter Ben Weyts moest daar dan maar de conclusies uit trekken. Niet mak- kelijk. Wat de N-VA daarmee zal aanvangen is minder duidelijk.
Weyts liet weten dat we het sociaal over- leg in dit land maar beter niet langer op fede- raal niveau, maar wel “van onderuit” zouden organiseren. De N-VA noemt dat “confederali- seren”. Niet alleen omdat bij de tweejaarlijkse onderhandelingen tussen werkgevers en vak- bonden zowat alles vierkant draait en blok- keert, maar ook omdat dwingende afspraken op federaal niveau de vrijheid van sectoren en bedrijven beknotten.
Overleg gebeurt dus beter “op de werk- vloer”, binnen de sectoren en de bedrijven.
Daar zou makkelijker te praten zijn over de te hoge loonkost, over ploegenarbeid, flexib- liteit, aanvullende voordelen, etc…. Zo kun- nen bedrijven in moeilijkheden afwijken van de centrale loonafspraken. Omgekeerd kun- nen bedrijven die flinke winsten boeken hun werknemers meer aanbieden. “Sociaal over- leg van onderuit” zou dus beter zijn voor bedrijven én voor werknemers.
Confederaal?
De N-VA wil het “sociale overlegmodel inpassen in een confederale logica”. Geen makkelijke oefening. De term confederalisme blijft vermoeiend abstract en krijg je voorlopig aan de man in de straat niet uitgelegd. Gaat het om meer subsidiariteit? Om meer Vlaan- deren? Of gaat het in dit geval vooral om de verzuchtingen van de Vlaamse werkgevers (sectoren, bedrijven)?
Als ook de Vlaamse werknemers belang zouden hebben bij het “confederale” over- legmodel van N-VA, dan zal de partij dat toch maar eens wat beter moeten uitleggen.
Lag de focus op de studiedag op de inter- regionale kloof? Dat blijkt alvast niet of nau- welijks uit de communicatie. Toch sputteren
de economische motoren van België vooral door de onophoudelijke prominente rol van de PS, die gefixeerd blijft op de primaire rol van de overheid.
Leverde de studiedag vitaminen op voor een assertieve repliek op al wie te pas en te onpas beweert dat voor Vlaams-nationa- listen communautair gezever belangrijker is dan de economie? Binnen België valt er over economie niet te praten zonder het verschil in visie tussen noord en zuid aan te kaarten.
Schreeuw dat van de daken, N-VA.
Was de “economische” studiedag de start voor het rigoureus en volgehouden regionaal aftoetsen van alle cijfers over werkloosheid, werkgelegenheidsgraden, leefloners, migran- ten, buitenlandse handel, productiviteit, fail- lissementen, interregionale transfers, fiscale scheeftrekkingen en nog veel meer? Wie met OESO-cijfers werkt (zoals Høj) beperkt de aandacht voor de verschillen tussen noord en zuid in dit land.
Nog het meest onduidelijk blijft ook de sociale kant van het economische N-VA-ver- haal. Trekt de partij exclusief de kaart van de ondernemers? En zoniet, waar zit de sociale dimensie?
Bart De Wever pleitte einde 2012 voor het overnemen van dit Duitse systeem. Het zal hem niet zijn ontgaan dat het “Duitse” verhaal ook een keerzijde heeft. Een mini-job bete- kent minder vast personeel, maar vooral ook lagere lonen, nauwelijks pensioenrechten en minder sociale bescherming. Sommige werk- gevers misbruiken het systeem door bijvoor- beeld vast personeel te vervangen door tijde- lijke, laagbetaalde krachten. Gaat De Wever exclusief mee in dat verhaal?
Gewone man
Zijn tegenstanders zullen hem daar vooral proberen treffen. Eén voorbeeld maar. Paul Goossens in De Standaard (13 mei): “Het nationalisme van De Wever, Jambon & co is een nationalisme van nouveaux riches dat de tegenstelling tussen arm en rijk als een natuurwet beschouwt en graag buiten het politiek debat houdt, vakbonden aan de ket- ting wil leggen en solidariteit liefst tot ver- edelde liefdadigheid reduceert.”
De rangen van de gauchisten van mei 68 mogen dan al flink zijn uitgedund, die van de gewone man zijn dat niet. Het lijkt onverstan- dig met die groep geen rekening te houden.
De Wever kan met tevredenheid vaststel- len dat hij het bij peilingen verbazend goed blijft doen (zie kader), maar hij heeft nog een jaar te gaan. Het zal hem niet zijn ontgaan dat de N-VA wel wat aan populariteit verliest bij ondernemers, zo blijkt uit een peiling van Voka Limburg.
Et alors? De bonus voor ondernemend Vlaanderen mag er best zijn. De zorg voor een sociaal Vlaanderen echter evenzeer.
Zelfs als De Wever de verkiezingen wint, maakt dat van hem nog geen winnaar. Verge- lijken we nog even met Merkel. Ze mag – zoals de recente Duitse peilingen uitwijzen - als IJze- ren kanselier nog zo sterk zijn, met veertig pro- cent van de stemmen komt ze er niet. Als de Duitse liberalen (FDP) onder de kiesdrempel blijven hangen, ligt een overwinningsneder- laag bij de Duitse verkiezingen van september klaar achter de hoek. Misschien zal de schran- dere De Wever dat goed in de gaten houden.
