Een vodje papierDe CVP wil het vertrouwen herstellen. De sp.a wil het vertrouwen herstellen. De

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Een vodje papier

De CVP wil het vertrouwen herstellen. De sp.a wil het vertrouwen herstellen. De VLD wil het vertrouwen herstellen. De Groenen willen het vertrouwen herstellen. We weten hoe ze dat hopen aan te pakken. Als ze voldoende stemmen in de wacht slepen, ruimen ze zo snel mogelijk het obstakel B/HV uit de weg. De handleiding is klaar, de voorstellen van Dehaene moeten alleen maar worden afgestoft en van een vers laagje Franstalige vernis voorzien. Gouwleider Maingain kan worden geneutraliseerd door aan Franstalige zijde een olijfboomcoalitie op poten te zetten (zowel de PS als cdH hebben zich al in die zin uitgesproken, en Ecolo is zo regeringsgeil dat het zich niet zal laten pra- men). Welke coalitie aan Vlaamse kant gevormd wordt, is verder van weinig tel, zolang men de N-VA, het Vlaams Belang en LDD maar uit de regering kan houden.

Bijgevolg is het risico reëler dan ooit op Franstalige lijsten en lijstverbindingen in heel Vlaams-Brabant, op een extra pak miljoenen euro’s voor Brussel en wie weet als kers op de taart nog een federale kieskring. Daarmee zou de eigenlijke splitsing van Brussel- Halle-Vilvoorde een complete farce worden, maar dat interesseert de knechtfederalis- ten en consorten niet. Ze zijn doodsbang nog eens het verwijt te krijgen drie jaar niets te hebben uitgericht, en willen zich daarom zo snel mogelijk gaan bezighouden met “de echte problemen” van de mensen (die anders niet meer komen stemmen). Terwijl ze zich godbetert drie jaar lang door de Franstaligen in een hoek hebben laten drummen, mee talloze vertragingsmanoeuvres hebben opgezet – belangenconflicten, zelfhulpgroe- pen van wijzen allerhande, gemeenschapsdialoog ja, gemeenschapsdialoog neen, gemeen- schapsdialoog volgens het ritme der seizoenen – om uiteindelijk zichzelf belachelijk te maken met een stemming over de B/HV-wetsvoorstellen nadat de regering al was geval- len, wat uiteraard geen enkel effect meer had, terwijl het juist een bijzonder effectief cul- minatiepunt had kunnen zijn mits op het gepaste moment doorgedrukt. En we hebben het al geschreven en zullen het blijven herhalen: de Open Collaboralen hebben op geen enkel moment gehandeld omwille van de Vlaamse belangen. Afrekenen met Leterme én met de oude VLD-generatie, dat was de bedoeling van De Croo en Van Quicken- borne, met de hoop uiteraard er persoonlijk beter van te worden. Door de ontbinding van het parlement zijn de wetsvoorstellen intussen tot een vodje papier herleid, en ook dat komt de VLD (en de andere “vertrouwenspartijen”) bijzonder goed uit.

Kijk, en dan zijn er 12 Nederlandstalige voorzitters van de rechtbanken van eer- ste aanleg die klaar en duidelijk stellen dat de verkiezingen niet kunnen georganiseerd worden in de huidige kieskringen, omdat het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26 februari 2003 nog altijd niet is uitgevoerd. (Ter herinnering: al in 2007 liet Marc Bos- suyt, de voorzitter van het Grondwettelijk Hof, optekenen dat nieuwe verkiezingen zonder regeling voor het kiesdistrict B/HV niet wettelijk zouden zijn.) Uiteraard kon minister van Binnenlandse Zaken Annemie Truttelboom zich daarmee niet verzoe- nen, want anders hadden de Collaboralen moeten bekennen dat ze de regering zonder grond om zeep hadden geholpen. Nog straffer was het optreden van de CVP: minister van Justitie De Clerck deed een beroep op Ghislain Londers, de voorzitter van het Hof van Cassatie, om die belachelijke rechters tot de orde te roepen. Londers, die ten tijde van het Fortis-arrest hoogstpersoonlijk Leterme heeft genekt! Maar de patriottische ziel van Londers ontwaakte, en meteen werden de bedoelde rechters gekortwiekt: ze kregen te horen ‘dat het hun grondwettelijke plicht is om de verkiezingen mee in goede banen te leiden’. Zelfs als die dus ongrondwettelijk zouden zijn! Wat ze trouwens ook zijn, dat beseft zelfs het kleinste kind, en het is niet door de Kamers te ontbinden en nieuwe verkiezingen uit te schrijven dat die ongrondwettelijkheid opgeheven wordt.

Ook al beweert VLD-Kamervoorzitter Dewael het omgekeerde. Er ontstaat zelfs een compleet juridisch circus, want de Grondwet roept op zijn zachtst gezegd contradic- ties in het leven, en wie dat probeert aan te klagen, wordt samen met het Grondwet- telijk Hof bij het groot huisvuil gezet.

Kijk, dat is nu de manier waarop men “het vertrouwen” probeert te herstellen, en wij hopen dan ook van ganser harte dat de verkiezingen voor of na 13 juni gerechtelijk scherp zullen worden aangevochten. De ingebrekestelling van het parlement en de rege- ring door de Werkgroep B/HV – wegens grondwetsontduiking – is in deze een eerste en toe te juichen stap. En het zijn niet de burgemeesters van Halle-Vilvoorde, noch de Vlaamse Volksbeweging, noch het Halle-Vilvoorde- of Taalaktiekomitee die de chaos hebben veroorzaakt! Het zijn Leterme en co die regeerden met een Vlaamse minderheid, en voortdurend dansten naar het pijpen van de Franstaligen. Daar ligt de kat gebonden, en wij zien voor die kat met graagte een knoert van een veroordeling tegemoet.

Er was ooit een premier die vanop de tribune van het parlement verklaarde dat de grondwet voor hem geen vodje papier was, en dat hij op staande voet naar de koning trok om het ontslag van de regering aan te bieden. De geitenboer beschouwt de grond- wet wél als een vodje papier, net als het arrest van het Grondwettelijk Hof, en hoopte dan nog dat het paleis zijn ontslag zou blijven weigeren. Leterme is zonder meer één van de meest onwaardige politici die dit land ooit heeft gekend.

Het ei van Columbus

Het ei van Columbus kan na de verkie- zingen gelegd worden. Gedaan met stam- mentwisten, op met België in de vaart der volkeren. De Wetstraatspecialist van de VRT, Ivan de Vadder, is ervoor gewonnen, zo blijkt uit zijn pas gepubliceerde boek. Humo polst politici en mensen met een mening (liefst niet te ver afwijkend van die van Humo). Letter- koningin Kristien Hemmerechts blijkt even- eens voorstander van dat ei van Columbus.

Yves Desmet pleit er ook voor (net zoals Bart Eeckhout in De Morgen zelf). Groene vete- raan Vera Dua zegt subtieler ja, maar toch.

Partijgenote Meyrem Almaci kiest er nadruk- kelijk voor. Voorzitter Van Besien noemt het een “intelligent voorstel”.

Reclameman Guillaume van der Stighe- len richtte er een facebookgroep voor op en kon al 13.000 aanhangers lijmen. Luc van der Kelen geeft zijn ja-woord in zijn Laat- ste Nieuws. En zet Geert van Istendael ook maar op het lijstje. Historicus Marnix Beyen ook, al verwijst die naar het Duitse model, dat zo’n ei evenwel niet kent.

Slechte punten voor de wetenschapper, maar als het hart spreekt. Tom Naegels noemt het de enige oplossing. Voornaamge- noot Lanoye springt mee op de boot. Ora- kel Dave Sinardet natuurlijk ook. Didier Reynders (MR) wil er ook één. Net als Jean- Michel Javaux (Ecolo). Paul de Grauwe is voor, maar vreest dat het niet zal voldoen.

Een weifelende gelovige dus.

We stoppen onze opsomming hier, want gaan slechts één maand terug in onze vader- landse pers. We vergeten dan nog de ont- dekkers van dat ei, de hooggeleerde profes- soren Deschouwer en Van Parijs. De lijst van

grondwetsartikelen die voor herziening vat- baar werden verklaard, biedt de mogelijk- heid het eitje tijdens de volgende legislatuur te koken. Dus, beste lieden, laat alle neer- slachtigheid varen. Dit vaderland staat weer voor een periode van groei en bloei.

Hebt u nog steeds geen idee waar we het over hebben? Dan bent u wellicht een vieze Vlaams-nationalist of een gewone idioot die van de hogere politiek geen kaas gegeten heeft.

Het gaat over de federale kieskring. Yves Desmet verwoordt waarom die zo dringend nodig is. “Er moeten in het kiessysteem ver- anderingen komen die gematigden bevoor- delen en het de radicalen moeilijker maken.”

Wat een hartverwarmende eerlijkheid. Des- met wil het democratische systeem wat mani- puleren ten voordele van de ene (die denkt zoals hij) en ten nadele van de andere (die anders denkt).

Mocht later blijken dat deze ingreep dan toch niet volstaat om de kiezer in de gewenste richting te duwen, dan dringen meer doortas- tende maatregelen zich op. Het meervoudig stemrecht bestond hier van 1893 tot 1919.

Die periode kende geen gemekker over B/

HV. Daarom stellen we voor om leden van B-Plus een tweede stem te geven en de stem van de aanhangers van de Vlaamse Volksbe- weging te halveren. Het resultaat voor VB, N-VA en LDD vermenigvuldigen we met een factor 0,49, zodoende vermijdend dat ze ooit de meerderheid halen in Vlaanderen. Wed- den, dat we dan van die communautaire zever definitief verlost zijn?

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Verruimers en kiezersbedrog 2

• Vlaanderen = Kosovo? 3

• Leve België!? 4

• Volkscafés 10

• Vlamingen in de diaspora 11

• Taalverdediging 12

• Wallonië = Griekenland? 14

• De slag om Vlaanderen 15

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

65

jaargang • nummer 19 • woensdag 12 mei 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Verbijstering

Op het Antwerpse stedelijke zendertje ATV en de openbare VRT noteerde ik, naast het “normale” negeren van Vlaams Belang, zowaar ook de afwezigheid van de in de voorbije maanden en weken tot nochtans op stratosfeerhoogte gehypte Bart de Wever.

Tegenover rode ATV-rakker Karl Apers zat nog wel N-VA’er Jan Jambon. Maar die wist snel waarom toen het collectief poco’s van Groen!, sp.a, CD(&V) en VLD in hem de geschikte schietschijf vond. De VRT bakte het nog bruiner. Daar vertelde Indra Dewitte dat “de fractieleiders” van het federale parle- ment aan de debattafel zaten. Juist, maar dan, zoals gebruikelijk, wel zonder die van het VB en, minder gebruikelijk, die van N-VA.

Het is een makkie om samen te vatten wat er door de “geselecteerden” getoeterd werd. Alles wat verkeerd liep, was de schuld van de anderen. En iedereen zag in dat “ver- antwoordelijkheid nemen” nu echt voorrang moest krijgen op politieke spelletjes. Want daar spon alleen de “antipolitiek” garen van.

Gemakshalve - maar het kan ook een mix van arrogantie en domheid zijn - verloren de aan het woord komende dames en heren van de

“traditionele partijen” uit het oog dat “anti- politiek” eerder is wat hun diverse partijen al decennia aan miskleunen “gepresteerd”

hebben. Ik kan dus enkel een beroep doen op het woord “verbijsterend” om de pijn- lijke taferelen te duiden die zich voor mijn oog voltrokken.

Verstand gebruiken

Maar het beste moest nog komen. Bij de RTBf zag ik dat tegenover het verenigde kop- stukkenfront van de politieke Belgofonen een aantal van “nos amis flamands” was neer- gestreken. Zonder, dat spreekt voor zich in de nieuwe perceptie “einde hype, aanval begonnen”, Bart de Wever.

Ik vermoed dat “nos amis” in eerste instan- tie opgetrommeld waren om, stilzwijgend, de superioriteit van het francofone grote gelijk te ondergaan. Zoals dat bij elkaar geka- keld werd door de Onkelinxen en de “mada- mes non” van beneden de taalgrens. Ik leid dat af uit het feit dat Jean-Marie Dedecker in zijn beste Frans de heersende stilte onder

“nos amis” verbrak om te durven zeggen dat er wat hem betrof, ooit een einde aan de transfers moest komen. Het moet zijn dat tante Laurette er nog net op tijd aan dacht dat Jean-Marie in een vorig leven aan topjudo had gedaan, waardoor ze zichzelf in bedwang kon houden om haar “ami flamand” aan te vliegen en zijn ogen uit te krabben.

In het “debat” op RTL was slechts plaats voor een enkele geïsoleerde “ami flamand”

in de persoon van ampersander Eric van

Rompuy te midden van een soms op het randje van collectieve hysterie halve waar- heden uitspuwende Belgofone meute. Voor hem had ik een vorm van medelijden opge- bracht, ware het niet dat hij op een bepaald moment beviel van de fel toegejuichte uit- spraak dat de Vlaamse kiezer zijn hersens moest gebruiken en stemmen op een “sta- biele partij”. Om het voor u aantrekkelijk te maken, mag U één keer raden welke. Op een doorschuivend bandje onderaan het scherm konden ook kijkers hun mening kwijt. Ik heb er één enkele uit weggeplukt. Ze geldt wel voor de godganse reeks opgevoerde spek- takels op één en dezelfde druilerige zondag- morgen op vier verschillende zenders: “Et ça sont les gens qui vont nous gouverner?” En dat zijn de mensen die ons gaan regeren?

Paniek

Deze regelrechte dooddoener sluit naad- loos aan bij de steeds luidere roep naar de in de twee woorden samen te vatten oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid, “blijf thuis!”. Waarvan de onverdachte poco én notoir spraakmakend lid van de linkse intel- lectuele scène Stijn Meuris zich de geeste- lijke vader mag noemen. Hun revolte pre- dikende geestesgenoot heeft - ik gebruikte het woord hoger al in een andere samenhang - verbijstering gewekt bij de sekte progres- sieve poco’s die zich al decennia met welbe- hagen aanschurken tegen een regime en een land die hun de garantie bieden op behoud van hun status.

Doodsbang voor de dreiging van een daad- werkelijke “change” mocht in juni een aan- zienlijk aantal traditiestemmers voor tradi- tionele partijen figuurlijk de middelvinger opsteken, bliezen duiders en opiniemakers in de regimemedia - zelden was de betekenis van dit woord zo op zijn plaats - alle hens aan dek. En werd en wordt massaal geprobeerd het groeiende aantal mensen dat vol afkeer de rug keert naar de politieke club en haar wansmakelijke spelletjes te manipuleren. Ik onthoud ook uit het daarvoor gebruikte pak- ket veelal lulkoek die ene “oproep” van Luk van der Kelen in Het Laatste Nieuws: “Als gematigde mensen die het goed voor hebben met ons land niet meer gaan stemmen, leve- ren ze zichzelf en de burgers uit aan extre- misten, clowns en tuig.” Niet slecht gevon- den, al kan dat mits kleine aanpassing ook in de andere richting gebruikt worden: “Als gematigde mensen die het goed voor hebben met hun toekomst, nog wel gaan stemmen, leveren ze zichzelf en de burgers uit aan pro- fiteurs, clowns en tuig.”

D.Mol

Zondagmorgen na de val van Leterme 2 zapte ik van ATV naar VRT en van RTBf naar RTL. En omgekeerd. Niet dat ik last had van een vlaag van zinsverbijs- tering. De regen hield me binnen. Dus hield ik me onledig door te luisteren naar wat “democratische politici” in de diverse debatten op die zenders te vertellen hadden over Het Edel Land in duidelijke ademnood.

Briljant(en) ‘t Pallieterke

‘t Pallieterkes blaasorkest zet zijn beste beentje voor ter gelegenheid van zijn briljanten jubelfeest. En ook voor diegenen die ter gelegenheid van het feest een abonnement nemen.

Wie dat doet, een abonnement nemen tot het einde van het jaar, krijgt ‘t briljante(n) Pallieterke als welkomstgeschenkje gratis tot en met juni.

Stort 48,10 euro op ons rekeningnummer BE82 4096 5194 9168 (bic KREDBEBB) en het is zo gebeurd. Wilt u er meer over weten, bel dan 03 232 14 17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

Verruimers en kiezersbedrog

Politiek zou over inhoud moeten gaan, maar de koppetjes spelen toch altijd weer de hoofdrol. Dat is de schuld van de kiezer, die naar bekende namen zoekt.

Die fixatie op koppetjes maakt dat de voorbije week vooral werd ingezoomd op verruimers, witte konijnen en BV-toestanden. Waarom koos Bracke voor de N-VA? Dat is natuurlijk dé vraag. Het antwoord daarop (“Na jaren analyse ben ik tot het besluit gekomen dat die partij, van nature niet de mijne, gelijk heeft.”) is dan ook dé troef die De Wever uitspeelt. Waarom koos Torfs voor CD&V?

Dat is natuurlijk dé vraag. Dat antwoord bleek overigens een stuk minder over- tuigend.

Gwendolyn Rutten, VLD-lijsttrekster in Leuven, kwam zowaar vertellen dat ze trots is dat haar partij geen witte konij- nen uit de hoed toverde. Tja, wie bij onver- wacht bezoek geen fles wijn in de kelder heeft staan, probeert het gezicht te redden door zich geheelonthouder te noemen. Er bestaat een wiskundige wet die toch moei- lijk kan genegeerd worden: wie de stembus- slag wil winnen, moet verruimerskiezers aan- trekken; te weten mensen die vorige keer niet voor die lijst kozen. Dat er ook kandi- daten van dat slag aantreden, is dan ook de logica zelf.

Plus en min

Niet elke verruimer is een succes. We noemen voor de vuist weg Fernand Huts, Peter Leyman of Paul de Grauwe, die geen enkel spoor nalieten van hun kortstondige uitstapje naar de politiek. Reginald Moreels werd staatssecretaris en zakte dan pijnlijk door het ijs. Christine van Broeckhoven mocht vorige keer de Antwerpse sp.a-lijst trekken, maar wordt nu vakkundig naar de uitgang begeleid wegens totaal ongeschikt voor het métier. Bij het Vlaams Belang denkt niet iedereen met plezier terug aan de grote intrede van Marie-Rose Morel. Idem dito bij VLD als het over Dedecker gaat.

Maar er zijn evenveel tegenvoorbeelden.

Patrick Janssens, Vincent van Quickenborne of Inge Vervotte bleken blijvers en klom- men op naar de absolute top. Dat beeld is niet anders bij partijgetrouwen die na jaren- lang militeren een verkiesbare plaats kunnen afdwingen. Met namen van illustere onbeken- den die ooit een Kamerzetel hebben bezet na trouwe dienst voor de partij, maar ver- der totaal onbekwaam bleken voor de stiel kunnen we een halve telefoongids vullen. De N-VA moest Els de Rammelaere wegschui- ven. Een verdienstelijk partijmeiske, maar onzichtbaar in de Kamer. En wanneer dan gekozen wordt voor mensen uit de eigen partijachtergrond, volgen de verhalen van geparachuteerde paladijnen van de partij- toppers. Uit Geert Bourgeois’ kabinets- nest staan nogal wat mensen op uitzicht- rijke plaatsen. Dan schrijft de pers dat hij

“teruggrijpt naar kunstgrepen die heel erg naar Oude Politieke Cultuur neigen”. Filip Dewinter mocht dat verwijt vroeger ook slikken. Het is niet rap goed.

Valsaards

Er gaat ook veel aandacht naar het zoge- naamde kiezersbedrog van de valse kandi- datuurstelling. De voorbeelden zijn legio.

Maar als Ingrid Lieten of Geert Bourgeois uitdrukkelijk zeggen hun zetel niet te zul- len innemen, welk kiesbedrog wordt dan gepleegd? Lieten kreeg vorig jaar te horen dat ze nooit voor de kiezer was verschenen.

Die wil nu dus haar electoraal gewicht laten meten. Niet zonder risico en best moedig.

De N-VA beschikt in West-Vlaanderen over geen andere grote naam dan Bourgeois om op te tornen tegen Leterme, Van Quicken- borne of Dedecker. Wie Bourgeois het ver- trouwen van een stem schenkt, zal ook wel

kunnen leven met de persoon die door Bour- geois op de opvolgersplaats wordt gezet.

Zoals een aankomende zanger het moet stel- len met het voorprogramma, om van daar- uit te bewijzen dat hij het hoofdpodium wel waard is.

Het programma

Dit soort operaties versterkt de macht van de partijhoofdkwartieren natuurlijk.

In de beste der werelden zouden alle kie- zers geïnformeerd hun keuze moeten kun- nen maken tussen alle kandidaten, die alfa- betisch op de lijst worden gezet. Hopen dat de kiezer zich een beetje bezighoudt met de partijprogramma’s is echter zowat het beste wat kan verhoopt worden. En als die eerste opvolger van de nietzetelende vedette dat programma ook echt als leidraad neemt, mag de kiezer best tevreden zijn. Mooi toch dat het Vlaams Blok ooit verkiezingen won in kieskringen met de spreekwoordelijke hond- met-een-hoed-op als lijsttrekker. Dat waren duidelijk keuzes voor een programma en niet voor bekende namen. Toch een stuk beter dan een keuze voor een BV die goed kan zin- gen. Kortom, bekwame BV’s en talentrijke onbekenden zijn goede politici. Opportunis- tische bekende namen en slaafse partijsolda- ten zijn slechte politici.

Het echte bedrog

Al dat gedoe over opportunistische ver- ruimers en valse kandidaturen is natuurlijk bedoeld om de aandacht af te wenden van het echte probleem: het bedrog van par- tijen die hun eigen programma bij het rest- afval deponeren na verkiezingen. Ja, CD(&V) beschikt over zo’n ruim potentieel kandida- ten dat Kris Peeters dit keer niet moet mee- doen en het gros van de verkozenen zal ook echt zetelen. Maar wat die dan daadwerkelijk doen, hebben we nu drie jaar mogen meema- ken. Marianne Thyssen wordt plots bevor- derd tot ‘maagd’, alsof zij niet al enkele jaren voorzitter is van dezelfde CD(&V) waar Leterme actief was en met een ongewijzigd programma waarmee ze haar hoge hakken afveegde. Met een ‘nieuwe’ kop, zouden we dus beginnen aan een leeg blad? Dat is het echte bedrog.

J.K.

Nieuwe Doorbraak

Doorbraak, het zogenoemde ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, werd grondig onder han- den genomen en het resultaat mag gezien zijn.

Het ziet er als een echt modern ogend maga- zine uit. Doorbraak wordt nu uitgegeven door de Vlaamse Uitgeversgroep (VLUG). En presen- teert zich als “vrijmoedig maandblad”. Vrijmoe- dig Vlaams uiteraard. De colofon ziet er indruk- wekkend uit. Hoofdredacteur Jan van de Casteele heeft een groep mannen en vrouwen weten warm te maken die instaan voor de kwaliteit van de inhoud. De kernredactie bestaat uit Pieter Bau- wens, Frans Crols, Peter de Roover, Karl Drabbe, Dirk Rochtus, Jan van de Casteele, Marc van de Woestijne en Roger van Houtte. De lijst mede- werkers belooft ook kwaliteit: van Ludo Abicht, over Bart Maddens, Jean-Pierre Rondans, Luc van Braekel, An de Moor, Pieter-Jan Verstraete en vele anderen. Zeker te lezen is het merkwaardige

interview met de Gentse prof Carl Devos, die zich bekent als sociaaldemocraat, maar zegt: “Tussen Vlaams-nationalisme en socialisme bestaat geen Berlijnse Muur.” Als u nu nog niet nieuwsgierig bent, weten wij het niet meer. Kun je je niet meer houden, contacteer dan viz: Passendalestraat 1A, 2600 Berchem, e-post: redactie@doorbraak.org, tel. 03 320 06 30, fax: 03 366 60 45.

Niet Die koeN

Op de 15e plaats van de N-VA-Senaatslijst staat ... Koen Dillen. Is dat dé Koen Dillen die tot na de verkiezingen van vorig jaar in het Europees Parlement zetelde voor het Vlaams Belang? Na navraag wisten ze het bij de N-VA ook niet onmid- dellijk. Maar na een paar telefoontjes bleek de Koen Dillen van de N-VA niet de Koen Dillen van het VB te zijn. De niveaanse Koen Dillen is een dokter uit Mol, altijd VU-man geweest en nu voor het eerst op een N-VA-lijst.

3

De dingen dezer dagen

Vlaanderen gaat Kosovo achterna

Overigens, ongeacht welk juist het aan- tal slachtoffers van de hele Joegoslavische desintegratie geweest is, Eyskens is in ieder geval medeschuldig aan hun dood. Hij was Belgische minister van Buitenlandse Zaken in 1991 (tot maart 1992) toen het desinte- gratieproces begon. Op dat ogenblik hadden de EU en de NAVO een werkbare formule voor de reorganisatie van de Zuid-Slavische ruimte op de sporen kunnen zetten: onaf- hankelijke staten met grenzen hertekend in functie van de wil van de bevolking. Als stich- tend lid en zetel van het hoofdkwartier van beide statenbonden kon België een boven- proportioneel gewicht in de schaal leggen om een verstandige oplossing door te druk- ken. Maar het tegendeel is gebeurd, en wel om bij uitstek Belgische redenen.

Landen met een slecht geweten inzake de behandeling van hun geminoriseerde etni- sche groepen, zoals Spanje en Frankrijk, maar vooral natuurlijk België, zetten zich schrap om het uiteenvallen van Joegosla- vië tegen te houden. De wil van de betrok- ken bevolking interesseerde hen niet, alleen het voorbeeldeffect dat een geslaagd sepa- ratisme op hun eigen achtergestelde volke- ren zou kunnen hebben.

Toen Slovenië en Kroatië (in navol- ging van de Baltische staten) en nadien de andere deelrepublieken de antidemocrati- sche bemoeienissen van de “internationale gemeenschap” negeerden en toch hun onaf- hankelijkheid uitriepen, vielen de Eysken- sen van deze wereld terug op een tweede afweerlinie om de uitbrekende democratie in te dammen: vasthouden aan de toevallige administratieve grenslijnen van de verdwij- nende staat. Daarom moesten de Kroaten en Serviërs in Bosnië, waar zij samen een ruime meerderheid vormden, in die kunst- matige staat opgesloten blijven.

Als de Kroaten het recht hadden op een eigen staat, dan hadden de Serviërs dat ook, en dat vergde een hertekening van de grenzen, zodat Servische gebieden in Kro- atië of Bosnië naar een nieuwe staat Ser- vië zouden overgeheld worden, en omge- keerd. Ook de Bosnische Muslimani hadden dan in hun regio’s een etnische staat kunnen krijgen. Zulk een harmonische afwikkeling onder westerse supervisie had bovendien een sfeer van goede wil geschapen die aan de overblijvende etnische minderheden vol- ledige burgerrechten en een correcte behan- deling zou verzekeren. Spijts alle CVP-praat over “de mens centraal stellen” gaven de ver-

beeldingloze staatsnationalisten echter voor- rang aan dat toevallige keurslijf van grens- lijnen boven de wil van de mensen die erin gedwongen werden.

In 1991-’92 had een resolute keuze van EU en NAVO voor een opdeling in natiestaten op basis van bevolkingscijfers of districts- gewijze referenda een ordelijke reorgani- satie van de Zuid-Slavische ruimte kunnen waarborgen. Dat is geen gemakkelijke wijs- heid achteraf, want ook toen waren er stem- men (onder meer dit blad) die tegenover de Joegoslavische “volkerengevangenis”

het alternatief van de democratische opde- ling in natiestaten voorstelden. Maar Eys- kens en zijn collega’s met een gelijkaardig slecht geweten beslisten er anders over. Zij hadden vele duizenden Albanese, zigeuner- en Slavische mensenlevens over voor hun dwingende prioriteit, de Basken en Vlamin- gen en andere benadeelde volkeren van een hoopgevend model voor een vreedzaam en geslaagd separatisme te beroven.

Niets om fier op te zijn, en misschien is het daarom dat Eyskens in zijn jongste com- mentaar bij de Belgische crisis, bij nadere lezing, niet blijkt te doelen op het bloed dat in Kosovo gevloeid zou zijn. Wel wil hij gezegd hebben dat Vlaanderen een staat met slechts geringe erkenning zal worden. Als we zijn vergelijking met Kosovo ernstig nemen, valt het met die erkenning echter nogal mee.

Om te beginnen heeft de NAVO er een oorlog en een flagrante schending van het VN-handvest (inzake territoriale integriteit van de lidstaten) voor over gehad om de onafhankelijkheid van Kosovo af te dwingen.

Dat is voor Vlaanderen niet nodig, noch wen- selijk, maar het toont wel dat de wereld niet noodzakelijk bezwaar maakt tegen separa- tisme. Binnen de twee jaar nadat Kosovo de onafhankelijkheid uitgeroepen heeft, is de jonge staat door 67 staten erkend, waar- onder de VS, Japan en 22 EU-lidstaten. En dat vreselijke noodlot zou Vlaanderen te wachten staan? Volgens Eyskens zal Barack Obama dus tegen 2012 de Vlaamse repu- bliek in de gemeenschap der vrije naties ver- welkomen.

Ja, uitgerekend het jaar waarvoor Madame Soleil het einde van de wereld voorspelt. Kan natuurlijk gebeuren, maar aan betwistingen rond Vlaanderens onafhankelijkheid zal het echt niet liggen.

K^oenraad e^lst Op 7 mei haalde Mark Eyskens de Daily Telelegraph met zijn voorspelling dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen een soort Kosovo-scenario zou inluiden.

De overgrote meerderheid van vluchtige lezers zal daaruit begrijpen dat er hier bloed gaat vloeien. Véél bloed, want volgens de VS-propaganda die de bombar- dementen op Servië voorbereidde, was er daar een “genocide” gepleegd op “een kwart miljoen Albanese Kosovaren”. Alsof er naar verhouding in België een mil- joen mensen gedood zouden zijn. Van die genocide is nooit een spoor gevonden, en NAVO-bronnen hebben dat verhaal een stille dood laten sterven nadat het zijn doel gediend had. Alleen Eyskens zelf is dat cijfer nog jaren na de oorlog blij- ven herhalen.

Aan de N-VA

Nieuwe Verruimers Associatie Gent - Berchem - Mol

Goede Bewegers,

Brief aan ...

Wij voelden enige tijd geleden bij het lezen van een interview met Geert Bour- geois enige mistroostigheid van diens kant omdat ‘zijn partij’ eigenlijk de partij van Bart de Wever was geworden. Bart de Wever - zo stond het er ongeveer - die grote bekendheid had gekregen door eigenlijk deel te nemen aan de ‘Slimste Mens’, een gegeven dat niet onmiddellijk is weggelegd voor Geert uit Izegem. En kijk, nu wordt er Iemand binnengehaald die een nog grotere schermbekendheid geniet dan Bartholomeus de Wever zelf. Hoe zit dat, Geert, voelt ge u nu niet helemaal in de aap geLogeerd? Wij in elk geval verslikten ons die bewuste dinsdagmorgen welhaast in onze ochtendkoffie, toen wij de VRT- radiopresentatrice van dienst hoorden aankondigen dat Siegfried Bracke een paar uur later wellicht zijn intrede zou doen bij de N-VA. (Even

terzijde: diezelfde trienemie speelde het klaar een item over de verkiezin- gen aan te kondi- gen met: ‘Het thema van de staatshervorming is weer opgedo- ken. Dat belooft niet veel goeds.’) En jawel, rond de middag was de blijde intrede een feit, en kon de dis- cussie beginnen over de vraag:

wie heeft nu eigenlijk wie gestrikt? Helt de balans over in het voordeel van Bracke wiens carrière op de openbare omroep blijkbaar niet veel perspectieven meer had, of van de N-VA die een verrassende Deus ex Machina tevoorschijn toverde om haar electorale ambities nog meer kracht bij te zetten? Waarbij onmiddellijk moet onder- streept worden dat die Deus nooit heeft uitgeblonken door sympathie voor het Vlaams-nationalisme, en dan drukken we ons nog heel zacht uit. Zijn voorkeur ging uit naar linkse, uiterst-linkse, geheime en geheimzinnige vennootschappen, die het Vlaamse gedachtegoed vijandig gezind zijn en blijven. Maar eens te meer is bewezen dat in de politiek (van)alles mogelijk is, en dat de wegen des Heren en van sommige Broeders ondoorgrondelijk zijn.

Er zijn buitenstaanders die de mening verkondigen dat de N-VA onmogelijk neen kon zeggen op zo’n gelegenheid om zich te profileren als een Vlaamse, maar tevens brede en vernieuwende partij. Dat Bracke met zijn langzaam gegroeide inzichten over de noodzaak van een confederaal model dat thema op een andere manier onder de schijnwerpers kan brengen dan de ‘tra- ditionele flamingant’ die op de kasseistro- ken van Parijs-Roubaix volgens een ver- roest cliché vlaggen in de wielen van de renners steekt. Er zijn er andere die stel- len dat de N-VA met deze aanwerving eens te meer bewijst dat het haar helemaal niet om Vlaamse onafhankelijkheid te doen is, hoewel dat toch in haar programma voor- komt. Die mening strookt ook met de uit- spraak van de heer Bracke zelf tijdens zijn

blijde intrede: ‘De vernietiging van België is geen doel, hoe gek ben je wel om dat te willen?’ (Al sluit dat natuurlijk een evolutie stap per stap niet uit.) Met andere woor- den: een discussie over het nut van ver- ruimers die in wezen geen voeling hebben met de basis van de beweging of de partij waar ze plots toe gaan behoren. En waar- bij opportunisme een belangrijke drijfveer is. Daar draait het ook om in het geval Bracke: heeft de N-VA geen kortetermijn beslissing genomen, één die ze zich nadien hardop zal betreuren?

Wij hebben nadrukkelijk de woorden genoteerd die de ontslagnemende VRT- coryfee in de mond nam tijdens de uit- zending van Terzake ‘s avonds (waar Bart en Sigi als twee olijke dikke vrienden in de zeteltjes zaten): ‘Ik ga fulltime aan politiek doen.’ Anders gezegd: de heer Bracke komt niet naar de N-VA om daar de vierde viool te spelen. Hij was als journalist een ‘enfant terrible’

- en dat zijn niet onze woorden, maar die van Ter- zake-inquisitrice Kathleen Cools die wellicht weet wat voor vlees er in de kuip zit - en we zien niet in wat hem zal tegenhou- den dat ook in de politiek te zijn. De hele polemiek ‘ik zou willen handelen in de traditie van Hugo Schiltz’ is al zo’n voorbeeld. Gaat het om de Schiltz die met de karwats het Egmont- pact door de strot van zijn partij wou ram- men, of de meer gelouterde politicus die op het einde van zijn leven leek in te zien dat het cordon sanitaire, of toch minstens het gebrek aan eendracht aan Vlaams- nationale zijde, geen goede zaak was voor het inwilligen van de Vlaamse eisen? Zoon Schiltz heeft namens de Open(lijke) Col- laboralen al geclaimd dat zijn vader vooral een vertrouwensfiguur tussen Noord en Zuid wou zijn, zogezegd ook de strate- gie waarom de VLD de federale regering heeft opgeblazen. De ijdelheid van Bracke is groot genoeg om het portret van Schiltz op zijn beurt te willen bijstellen naar eigen beeld en gelijkenis. Of daar veel volk naar zal komen kijken, is een andere vraag. Wij hebben de voorbije dagen genoeg signa- len opgevangen dat de achterban van de N-VA niet onverdeeld gelukkig is, maar door de rush naar 13 juni is er weinig tijd en ruimte voor kritiek op de slimste van het partijbestuur.

Intussen heeft CD(&V) Rik Torfs aan de haak geslagen. Nog zo’n enfant terrible.

Maar Torfs is wel voorbestemd voor de Senaat, anders had hij samen met Bracke in het parlement nog een kartel kunnen vormen. Zoals ze bij de vorige verkiezin- gen ook samen een programma hebben gepresenteerd. Dat overigens geen hoge ogen scoorde bij het publiek.

Echo’s uit de koepelzaal

Lieten in Limburg

•

Na de verklaringen van de afgelopen week zou men zich de vraag kunnen stellen hoe groot de impact is van minister-president Peeters op zijn Vlaamse regeringsploeg. La Lieten was de eerste om zich in de kiesstrijd te werpen als sp.a-boegbeeld in Limburg, ook al poneerde ze meteen heel uitdrukke- lijk dat ze ministerin wilde blijven. Men weet al decennia waar de loyauteit van socialisten ligt en hun prioriteiten...

Bourgeois

•

Ook Geert Burger (N-VA) zal de vol- gende weken vooral in zijn West-Vlaamse fief te zien zijn om daar te werven en te ronselen. Hij heeft evenmin de bedoeling de

Vlaamse regering te verlaten en hanteerde als argument dat de kaders van zijn partij in de kustprovincie nog jong waren en het moesten opnemen tegen een paar grote kanonnen.

De totaal ongeloofwaardige rode sjoe- melaar Vande Lanotte een groot kanon? De blaaskaak Bart Tommelein (VLD-lijstduwer) een groot kanon? En de obussen waarmee Jean-Marie tegenwoordig schiet, lijken ook meer op nat vuurwerk dan regimebedrei- gende onthullingen, wat ooit zijn handels- merk scheen te gaan worden! Volgens Bour- geois is er trouwens in de schoot van de Vlaamse regering goed afgesproken hoe ze zich individueel zouden profileren bij de ver- kiezingen en klopt het al helemaal niet dat Peeters zou gevraagd hebben geen lijsttrek- ker te zijn.

Gewaagd voorbeeld

•

Uiteraard leverde dat Lieten en Bourgeois het LDD-verwijt op van twee walletjes te willen eten. Dedecker vond zelfs dat ze hun ambt moesten neerleggen en verwees daar- bij naar het voorbeeld van... Louis Michel, die tijdens de vorige verkiezingen politiek verlof nam als Europees commissaris om actief campagne te kunnen voeren. Godhe- mel, dat we dat nog mogen meemaken: Big Loulou als voorbeeld gesteld door Dedec-

ker. Wat gaan we nog mogen verwachten de komende weken?

Verdediging

•

In ‘De Standaard’ sprong De Wever in zijn heel eigen stijl Geert Bourgeois bij onder het motto dat het geen zin heeft heiliger dan de paus te willen zijn: ‘De regels nodigen uit om vals te spelen. Dus ofwel verander je de regels voor iedereen, ofwel zal iedereen vals blijven spelen. (...) Wij speelden (in het verle- den) als enige de match volgens de regels ter-

wijl alle anderen vals speelden en we kregen er niet eens applaus voor. (...) Voelen we ons daar goed bij: nee. (...) Maar ik kan mij ook naar de slachtbank laten leiden met zwakke lijsten. Moet ik dan achteraf trots zijn dat we proper afgeslacht zijn?’ Krijg daar maar eens een speld tussen!

Bij het Vlaams Belang

•

Ondertussen rijst de vraag wat Filip Dewinter, VB-fractieleider in de Vlaamsche Parochieraad, Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Lichten uit en boeken toe

•

Nog twee dagen - woensdag en donderdag van vorige week - troepten de praatbarak- kers samen om uiteindelijk de lichten uit te doen. Sommigen keken nog eens goed rond vanuit het kikkerperspectief naar de grote zuilen en de forse lampen en het blinkende gestoelte, want ze wisten dat het hun laatste uren zouden zijn. De al zekere kopmannen (en dito vrouwen) daarentegen glunderden en liepen er al blinkend bij met een air van

“wie doet mij iets?”. Ook Patje Brillantine Dewael besefte dat hij wellicht nog enkel zal terugkeren als gewone fluweelzitter, maar niet meer als dirigent van het circus.

Loere loere!

•

Woensdag ving de vergadering aan met alweer een door de Bozen uitgelokt inci- dent. Bart Laeremans beklom het spreekge- stoelte en richtte zich enkel tot de Vlaamse Kamerleden. De farfelus van het FDF en de Waalse hervormers van MR ontstaken in gloeiende toorn. Onverstoorbaar hamerde Boze Bart op de ongrondwettelijkheid van de verkiezingen en op het feit dat de alarm- belprocedure altijd kan stopgezet worden.

Hij riep dus de Vlaamse collega’s op in actie te schieten. Tevergeefs, uiteraard... Nadien achtte Dewael zich verplicht de schoolfrik uit te hangen. Wanneer een sprekerd de pupi- ter bestijgt, wordt hij geacht heel de Kamer toe te spreken, niet een bepaald segment.

Waarop een loeiend hoongelach opsteeg vanop de VB-banken.

Lik op stuk

•

‘s Anderendaags speelde Gerolf Annemans Patje flink met zijn voeten. In zijn betoog inzake de Grondwetsherziening en de alge- mene politieke toestand, richtte hij zich tot iemand anders en “verontschuldigde” zich telkens bij de Kamervoorzitter. Op ‘deze vierkante meter’ mag ik zeggen wat ik wil en

tegen wie ik wil, hoonde Boze Gerolf. Dus richtte Annemans het woord tot Leterme, dan tot de Ampersanders, dan tot de colla- boralen, dan weer tot de Belgofonen,... Patje keek toe en zweeg.

Andere tijden

•

Tijdens de woensdagvergadering werd nog druk gedaan over de lening aan Griekenland en de verlenging van de crisismaatregelen, terwijl het donderdag vooral ging over het voorstel van de regering tot herziening van de Grondwet. Het parlement kan nu een- maal maar ontbonden worden als dat goed- gekeurd is. Maar dat het een door de Belgo- fonen gekleurd voorstel zou worden, stond in de sterren geschreven. Zo had het front der Belgofonen aan de ‘Vlaamse’ partijen opgelegd dat de rol van de koning onbespro- ken moest blijven en dat het fameuze arti- kel 35 - waarin zou bepaald worden wat men nog samen zou willen doen - uit beeld zou blijven. Enkel de V-partijen stemden voor de toevoeging van dat artikel... En zeggen dat CD(&V), toen het in 2007 nog in de oppo- sitie zat, bij monde van Pieter de Crem een ganse argumentenbatterij aanbracht om arti-

kel 35 te doen wijzigen. Tja, ge zijt tsjeef of ge zijt het niet.

Wie gelooft die mensen nog?

•

Niveanen, Bozen en Zean-Maristen waren van mening dat alle artikelen van de Grond- wet - allemaal zonder uitzondering - zou- den moeten kunnen gewijzigd worden om een zo breed mogelijke basis te hebben om tot een grote en fundamentele staatsher- vorming (volgens de niveanen) of staatsvor- ming (volgens de Bozen) te kunnen komen.

Zij dienden een eigen voorstel in alsook een batterij amendementen op het regerings- voorstel. Alles werd vakkundig weggestemd, ook door de andere ‘Vlaamse’ B-partijen.

Eens benieuwd wat CD(&V) nu zijn kiezers zal proberen wijsmaken. Wie gelooft die mensen nog?

Geschiedenisles

•

Normaal richt een Kamerlid zich slechts in één taal tot zijn gehoor. Kattrin Jadin van de MR deed dat in haar tussenkomst in drie talen. Uiteraard en voorspelbaar was de grondtoon van haar betoog dat voor de Duitstaligen de federale staat - zeg maar het

behoud van het Belzjiekske zoals het nu is - de beste garantie is.

Wie ook meertalig uit de hoek kwam, was Francis van den Eynde, de keizer van Gent en afscheidnemend Kamerlid voor de Bozen. Zijn redenaarstalent is bekend en dit- maal bewees hij dat ad ultimo met verve. Hij sprak de Belgofonen in hun eigen taal toe.

Hij gaf hen een lesje geschiedenis en maakte hen duidelijk wat de Vlamingen hen verwij- ten. Het hek was van de dam. Hij werd her- haaldelijk onderbroken, zelfs in... het Neder- lands. Een uit zijn lood geslagen cdH’er kon het niet langer aanhoren en hief zelfs de Bravezeun aan, in het Nederlands! Van den Eynde had zich geen beter afscheid kunnen wensen met Belgofonen voor zijn neus die zo tekeergingen. Hij sloot vrank en vrij zijn parlementaire carrière af met de woorden:

‘Leve het vrije en onafhankelijk Vlaanderen en België barst!’

Der Alte

•

Het was Herman de Croo aan te zien dat hij ook nu weer genoot van de laatste zittin- gen. Theatraal ging hij zowat ieder begroe- ten met omhelzingen, handjesschudden of wangzoenen, inclusief het Kamerpersoneel.

Wie gedacht had dat hij na zoveel eeuwen als parlementslid zijn ‘schup’ zou afkuisen, heeft het deerlijk mis. Aan wie het horen wilde, zei hij immers met een glimlach tot achter zijn oren: ‘Tot binnenkort.’ Ja, van het Orakel van Brakel is men nog niet af. Hij is eigenlijk al jaren een vast meubel van het Paleis der natie. Antiek zelfs.

3.958

•

Zo tussendoor werden ook nog even maar liefst 3.958 nieuwe Belgen gecreëerd. In één stemming werd het boek met de nieuwe Bel- gen vlotjes goedgekeurd. Bozen en bijna alle niveanen stemden tegen. LDD onthield zich, samen met oud-Boze Niveaan Luk Seven- hans en Niveaan Patje de Groote. Ja, de natu- ralisatiewetten waaraan CD(&V) eens gron- dig ging sleutelen... Ook daar is niks van in huis gekomen.

Leve België!

En nu dus naar de redenen waarom Bel- gië moet blijven bestaan. Eerst een paar sym- bolische maar daarom hoogst emotionele bezwaren uit de weg werken. De naam kan geen probleem zijn. Dat is tenslotte maar een vernederlandste versie van Belgica en betekent “Nederland”. Daar kunnen we nog een tijdje mee leven. Die vlag mag ook geen probleem zijn. Dat zijn nu eenmaal de kleu- ren van het hertogdom Brabant en dat her- togdom is de kern en ook het rijkste deel van het huidige Vlaanderen en wij Braban- ders moeten nu al 180 jaar dulden dat men altijd met de vlag van het graafschap Vlaan- deren zwaait, zij het soms met gelakte rode Brabantse teennagels.

En dan de echte redenen. Volgens de bou- tade is België een huis met verscheidene kamers waar de ruziënde leden van het gezin ieder hun eigen leven leiden. Dat kan wel zijn, maar het is de Vlaamse bewoner die het huis gekocht en betaald heeft, zelfs in de 19de eeuw toen er niet eens genoeg geld was om een tafel en vier stoelen in die Vlaamse kamer te zetten. En terwijl ze op de grond zaten en alleen maar aardappelen met ajuinsaus aten, betaalden de Vlamin- gen voor het comfort in de andere kamers.

Vandaag bedraagt die gelegaliseerde dief- stal en uitbuiting zo’n 10 miljard euro per jaar. Kortom, België is van ons en van ons alleen, tot en met de laatste baksteen van een corrupt PS-gemeentehuis. En dat laten we ons niet afnemen, want die anderen zul- len nooit de som kunnen ophoesten die wij er in gestopt hebben.

Als we ons verstand hebben, ijveren we

niet voor een Vlaamse onafhankelijkheid waarbij we België in de steek laten. Hij of zij die het echtelijke dak verlaat, krijgt altijd ongelijk, laat het huis over aan de tegenpartij.

Probeer het dan maar terug te krijgen. We zijn geen Tjetsjenen of zelfs Quebecqois die ons losscheuren van de meerderheid. WIJ zijn de meerderheid en zij zijn de minderheid die naar ons pijpen moet dansen. Zijn ze niet akkoord? Goed zo. Des te beter. Dus, geen beuzelpraatjes meer van “Waalse vrienden, laat ons scheiden”. Een groot deel van de Walen zijn onze vijanden en niet onze vrien- den. Iemand vergeten dat de authentieke neonazi Happart Monsieur Wallonie was? Kun je je indenken dat de grootste toenmalige Vlaamse partij, CVP, een Vlaamse schurk die een Waals dorp terroriseerde, een eerste plaats op de verkiezingslijst zou gegeven heb- ben? En dat zo’n Vlaamse SS’er als populair- ste politicus zou verkozen zijn? We moeten de Walen dus niet voorstellen om te schei- den. Zo ze niet akkoord gaan met onze eisen, dan rotten ze maar op.

Redenen te over

Met andere woorden Vlaanderen moet de Walen aansporen uit België te vertrekken:

naar “la grande mère patrie”, naar Luxemburg of desnoods als eigen République populaire wallonne in een Waalse versie van Noord- Korea. Dat kan heel democratisch: Vlamin- gen tegen Franstaligen in het federale parle- ment of eventueel in een stemming van alle verkozen Nederlandstalige parlementsleden uit het federale en het Vlaamse Parlement.

Redenen om de Franstaligen aan de deur

te zetten, hebben we genoeg. Negen genera- ties lang discriminatie en geïnstitutionaliseerd racisme tegenover Vlamingen. Honderdtach- tig jaar uitbuiting en zwendel. Permanente draaideurcriminaliteit en dan nog proberen het stukje grond van de weldoener in te pik- ken. Nooit stoppen met provocaties en die recht evenredig intensiveren met de hoe- veelheid bloed die ze uit het Vlaamse infuus toegediend krijgen.

Wel, het is tijd dat wij ze nu maar eens provoceren met een paar kleine maatrege- len, want “racisme is geen mening, maar een misdaad”. Het Vlaams Parlement kan direct het bevel geven om te weigeren nog langer één cent te betalen aan Franstalige scholen in Vlaamse gemeentes, want daar wordt van in de kleutertuin al aan peuters het gevoe- len gegeven “que nous sommes des Übermen- schen”. Gedaan met de racistische maatre- gel dat topfuncties 50/50 verdeeld worden in het land. 70/30 is een voorlopig juiste maatregel op basis van de 60/40 bevolkings- verhouding plus 10% Waalse Wiedergutma- chung. Een inventaris van de Waalse diefstal van 1830 tot vandaag opmaken en Wallonië een afbetalingsplan opleggen, enz.

Er is zelfs een precedent in onze geschie- denis voor deze verstoting. De hertog van Brabant, graaf van Vlaanderen, enz. (ook bekend onder de naam keizer Frans II van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Natie) schreef in mei 1794 een brief waarin hij zijn geliefde onderdanen meedeelde dat ze kon- den ophoepelen. Hij was ze beu tenzij ze nu eindelijk eens zelf gingen betalen voor het onderhoud van het leger dat hen moest beschermen. Zijn geliefde onderdanen gin- gen tegen heug en meug akkoord, maar ik zie Wallonië niet akkoord gaan om niet lan- ger meer met de bedelnap rond te trekken.

Met wat geluk en wat discreet onderhande- len, geraken we ze kwijt bij Frankrijk. Geen enkele Franse president kan de verleiding weerstaan zijn land wat groter te maken op de landkaart, al kost het fortuinen, want dat zou de eerste Franse gebiedsuitbreiding zijn sinds Frankrijk in 1859 Nice en de Savoie ten geschenke kreeg in ruil voor Lombardije.

Wij zijn de Noordelijken

Wij houden de naam België, wij houden het leger, de ambassades, de vertegenwoor- diging bij de VN, de NAVO en de EU. Zij

mogen op hun knietjes vragen lid te worden als ze toch zo dom zouden zijn het op eigen in plaats van op Franse kracht te proberen.

Wij houden zelfs de Belgische grondwet en die paar artikels die ons niet bevallen, knik- keren we eruit. Maar we stellen zelf geen eigen grondwet op alsof wij, zoals in de Ame- rikaans burgeroorlog de Confederates (de Zuidelijken, de rebellen) en zij de Unionists (de Noordelijken, de wettigen) zijn. WIJ zijn de Noordelijken met dat verschil dat bij ons de Zuidelijke oproerkraaiers wel mogen ver- trekken. Liefst gisteren en als het niet anders kan, vandaag. Maar wij blijven België zodat de ambtenaren, de rechters, de federale politie, enzovoort, verder in de illusie kunnen leven dat ze nog altijd enigszins in het oude vader- land functioneren en sabotage achterwege laten. Zodanig dat de rest van de wereld denkt dat België nog bestaat.

We willen zelfs grootmoedig zijn. De Walen mogen Brussel mee besturen als toezichthouder op één agglomeratie zon- der baronieën. Als het Franstalige tuig dat nu de 19 gemeentes bestuurt, één vinger naar een Brusselse Vlaming uitsteekt, snijden we de toegang tot de ring af en dan mogen ze proberen te overleven van de Brusselse land- bouw. Ze hebben er een ministerie voor.

En als we de Walen eindelijk kwijt zijn, kunnen we er aan denken de Vlamingen in de verpleging en de verzorging en in het onder- wijs eens behoorlijk te betalen. Dan kunnen we belastingen innen bij hen die het geld hebben. Dan kunnen we ons milieu vergroe- nen. Dan moeten we niet langer gedogen dat 17-jarige moordenaars naar voetbalwedstrij- den gaan kijken. Dan kunnen we tegen de Kongolese massamoordenaars zeggen hier geen voet te zetten of we draaien ze ach- ter de tralies. Dan schoppen we het profi- tariaat van Laken aan de deur zonder enige compensatie. Ze mogen in Ciergnon gaan wonen bij hun nieuwe en tevens oude land- genoten. En dan kunnen we eens ernstig met Nederland praten over eventueel geza- menlijke belangen. En na één of twee jaar- tjes rustige bezinning, kunnen we doen wat zoveel staten ons al voorgedaan hebben: de naam van ons land wijzigen en het bijvoor- beeld Vlaanderen noemen.

J^an n^eckers Nu denkt u dat ik de hartenkreet van le ministre Schiltz à Groningen herhaal.

Vergeet het maar. Dat is mijn eigen mening. Nog erger. ik ben resoluut een tegen- stander van iedere Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring. Nu denkt u dat ik u voor het lapje houd. Nee, dit meen ik. België moet blijven bestaan en ik wil nog een tijdje Belg blijven.

En dit in ‘t Pallieterke? Dat is erger dan vloeken in de kerk. Dat is van een kerk een werkplaats maken voor de installatie van een nieuwe grootmeester van het Grootoosten. Nu kunt u twee dingen doen: ofwel geërgerd verder lezen ofwel deze bladzijde onmiddellijk overschilderen met zwarte inkt, maar misschien maakt u dan ook de bijdrage van Koen Elst op pagina 3 onleesbaar en die is ook niet vies van een beetje provoceren, hoewel zijn analyse van de onmacht van het Vlaams Belang vorige week waarschijnlijk zo correct was dat vele lezers er buik- pijn van kregen omdat ze in hun diepste innerlijk weten dat hij gelijk heeft.

‘t Pallieterke BRILJANT

5

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”

19. Van staatsconservatisme tot separatisme

‘t Pallieterke van Jan Nuyts noemt de derde staatshervorming (de derde sinds 1980) een misvorming en een wange- drocht, enkel en alleen uitgedacht om den belzjiek aan een regering te helpen. Omdat de CVP, na haar kiesrammeling van decem- ber 1987, niet wil weten van een regering met de socialisten en omdat de socialisten niet willen weten van een driepartijenrege- ring met geel en blauw, bedenkt “loodgie- ter” Jean-Luc Dehaene - ja, dezelfde die in 2010 door het Hof als redder des vader- lands is gevorderd - de truuk van een rege- ring met de Volksunie erbij. Dat die partij zich aan dat slinkse maneuver heeft laten vangen, verbaast en verdriet ‘t Pallieterke, vooral omdat het Hof de VU de pap in de mond heeft gegeven, “om ‘salut en de kost’ te roepen, het tricolore stof van hun schoenen te schudden en om met vlie- gende vaan opnieuw het juichende Vlaams- Nationale kamp binnen te trekken!”

Unieke kans gemist, wijst het hoofdar- tikel Hugo Schiltz (1927-2006) met de vin- ger. Die had in twee strijdredes op 11 juli betoogd: “Wallonië is ons probleem niet meer, België evenmin. Europa en de wereld en hoe wij daar als Vlaamse Gemeenschap tegenover staan, dàt is het actuele Vlaamse probleem.” Taal naar het hart van elke Vla- ming, maar niet naar de zin van “de Een- zame Man in Laken”, die Wilfried Martens, toen voor de zoveelste keer eerste minis- ter, de niet zo stille wenk geeft “dat de producent van die onvertogen woorden ze publiekelijk zou herroepen en, zo niet, kon ophoepelen”.

Schiltz wordt in ons blad beklaagd als

“een lakei die als een geslagen hond de hand van zijn meester likt. Welk prestige, welk krediet kan er nog uitgaan van iemand die kleintjes zijn tweemaal toegejuichte strijdrede inslikt en er nog gedwee de for- mule aan vastnaait dat hij elke vorm van separatisme afwijst”? Dat de “hogepries- ters van de Volksunie” hem in die onder- worpenheid en die eeuwige trouw aan het Belze vaderland zijn gevolgd, noemt stel- ler een historisch spektakel van “afgang in zijn onwaarschijnlijke benepenheid”. De partij die nog altijd staande houdt dat zij de politieke speerpunt van het Vlaams- nationalisme is, toont zich nu een hech- tere steunpilaar van Saksen-Coburg “dan de Vlaamse kadodders, die in één van hun jongste CVP-congressen den belzjiek heb- ben weggegomd als overbodige schakel tussen Vlaanderen en het eengemaakte Europa”.

Door het separatisme af te zweren, geeft de VU Vlaanderen prijs aan chan-

tage en afpersingspraktijken zowel van uni- taristen als van Francofonen en Walen:

“Wie had het voor mogelijk gehouden, dat het politieke Vlaams-nationalisme zich nog eens zou ontwikkelen tot Belze Staatsbe- houdende Partij?”

Hugo Schiltz heeft de kans gemist het Vlaams Blok totaal de wind uit de zeilen te nemen. Nu moet hij beleven dat de Vlaams Blok Jongeren hem “de prijs” van “Mossel van het jaar” toekennen. Op 17 juli 1988 wordt vicepremier Schiltz de “eer” gegund een Belgische week te openen in Gronin- gen. In het BRT-journaal kan heel Vlaande- ren de tot Belg bekeerde Vlaming geest- driftig “Lang leve België!” horen roepen, wat hem nog jaren door meer dan één medewerker van dit blad onder de neus zal worden gewreven.

In tegenstelling tot de zwalpende Volks- unie, voert het strijdvaardige Vlaams Blok onvervaard het separatisme in zijn vaandel.

Sinds de oprichting van de partij, heeft zij bij elke stembusslag vooruitgang geboekt, al was dat aanvankelijk niet opzienbarend.

De eerste grote doorbraak komt er met de gemeenteraadsverkiezingen van 9 okto- ber 1988. In de “zwarte” burcht Antwer- pen suist de partij meteen van twee naar tien zetels. ‘t Pallieterke maakt zich vro- lijk over de “ongenietbare smoelwerken”

van de andere politikasters die, met zeld- zame eendrachtigheid, hun afrossing wij- ten aan “de schaamteloze exploitatie van de migranten door de poulains van Dillen en C°”. Ze slaan daarmee Jan Publiek een blaas in de nek, meent ‘t Pallieterke: “In alle geval hebben zij jarenlang hun koppen in het zand gestoken en ofwel gedaan alsof er geen migrantenprobleem was ofwel hebben zij zich vergenoegd met wat loze kunstgrepen die het probleem veeleer aan- scherpten dan wegwerkten.” Het migran- tenstandpunt heeft zeker meegespeeld, maar niet als hoofdelement. Om twee redenen: het Blok ging ook stevig vooruit in districten zónder samenlevingsproble- men en de Volksunie heeft veel meer ver- loren dan SP, CVP en PVV. Het gaat dus om een “vertrouwensbreuk tussen de VU-par- tijtop en een ruim gedeelte van de traditio- nele Vlaams-nationale achterban”.

Bij wijze van rouw verschijnt De Morgen de dag na “bollekenskermis”, met een vol- ledig zwarte voorpagina. Was het niet Kop Van Eynde die ooit had gedroomd van een zwarte gazet? In de traditioneel rooie Ant- werpse wijk Seefhoek rijft het Vlaams Blok 28,5% van de stemmen binnen, in Borger- hout wordt het met 27,23% de grootste partij, terwijl de Volksunie, die Borger- hout ooit nog de burgemeester leverde, in één klap terugvalt van 19,9 naar 8,9 t.h. In Antwerpen, Mechelen en Kortrijk wordt de VU gehalveerd in aanhang en in zetels.

Volgens ‘t Pallieterke niet te wijten aan schaamteloze demagogie van de politieke concurrentie, maar aan “opportunistisch arrivisme in het eigen kamp”. Het blad ziet voor de VU maar twee keuzes: “terug naar de bron of terug naar... af”. Wij weten alle- maal wat het geworden is...

H^vO (^{wOrdtvervOlgd})

Om de macht is het te doen

Antwoord aan Koenraad Elst

Op het symposium van Pro Flandria had ik een kort gesprek met Koenraad Elst over de positie van het Vlaams Belang in het politieke landschap en mijn visie terzake. Ik beloofde aan Koenraad dat ik hem zou uitnodigen voor een wat diep- gaander gedachtewisseling. Nauwelijks drie weken later word ik evenwel vereerd met een artikel in ‘t Pallieterke van zijn hand, waarin ik geprikkeld word om mijn standpunt publiekelijk toe te lichten.(‘t Pallieterke, 5 mei) De sympathieke pro- vocateur Koenraad Elst zet mij op deze manier natuurlijk een lelijke pad in de korf. Kiezers, militanten en partijbestuur zitten echt niet te wachten op manda- tarissen die in volle verkiezingstijd kritische beschouwingen ventileren. Misschien worden er door malafide blokwatchers bepaalde zinnen uit hun context gerukt en uitvergroot. Maar als ik niet reageer, dan lijkt het alsof ik het eens ben met het besluit van Koenraad Elst als zou het Vlaams Belang gefaald hebben. Die conclu- sie heeft hij vanzelfsprekend opzettelijk te scherp geformuleerd.

Koenraad Elst noemt mij een ‘strategische dissident’. Dat klinkt als een heel ernstige ziekte. Laten we zeggen dat ik mij geregeld de vraag stel of we op de meest efficiënte manier bezig zijn. Politiek is een aparte stiel, neem dat van mij aan. Omdat het resultaat van politiek engagement vaak weinig tastbaar is, hebben politici de neiging om te focussen op wat wel meetbaar is: polls, verkiezingsre- sultaten en voorkeurstemmen. Dat lijdt tot politieke bijziendheid. Want wat heeft bij- voorbeeld Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen kunnen doen? En ik lieg toch niet wanneer ik zeg dat de sp.a met ongeveer evenveel stemmen als het VB, veel meer macht heeft? Of dat de impact van het FDF op de recente gebeurtenissen niet in verhouding staat tot de stemmen die deze partij haalt? Er is dus maar een zeer beperkte correlatie tussen het verkiezingsresultaat van een partij, en de invloed die deze kan uitoefenen op het gevoerde beleid. Moeten we dan niet op zoek gaan naar de manier om aan de Vlaams-nationale stemmen maximaal gewicht te geven?

Het Vlaams Belang kiest er nog steeds voor om een zweeppartij te zijn. Dat is deels het gevolg van het criminele cordon sanitaire, maar deels ook van een bewuste keuze. Ik geloof dat het concept van de zweeppartij kan werken, maar alleen ten opzichte van partijen met min of meer gemeenschappe- lijke waarden en doelstellingen. Meer dan één N-VA-parlementslid heeft me al beves- tigd dat het loutere bestaan van het VB de N-VA ‘scherper’ houdt. Groen! dwingt de socialisten om hun ecologische flank af te dekken. Maar de invloed van het VB op de sp.a, of van Groen! op de Open VLD is veel kleiner. De impact van een Vlaamse zweep- partij op een Franstalige partij is nul. Een federale regering bestaat evenwel voor de helft uit Franstalige ministers. Dit verklaart waarom er, zelfs met een Vlaams Belang dat piekte op 24%, toch een laks immigratiebe- leid bleef bestaan.

Het alternatief heet regeringsdeelname.

Nogal wat mensen binnen de radicale Vlaamse beweging menen dat een beweging met revolutionaire doelstellingen niet aan het beleid kan deelnemen. Ik betwist dit. In het buitenland vormt dit participationisme geen probleem. Ik vermeld slechts Sinn Fein, de SNP en de Lega Nord. Zitten deze par- tijen vol verraders van hun eigen zaak? Of zijn deze partijen wel standvastig in het pro- gramma, maar flexibel in de methode om dat programma stapsgewijs te realiseren?

Bij mijn analyse van succesvol opgedeelde tweeledige federaties (Noorwegen-Zweden 1905, Tsjechië-Slovakije 1992, Servië-Mon- tenegro 2006) stelde ik vast dat de motor van de onafhankelijkheid telkens bij de rege- ringen van de deelentiteiten lag. In geen van de drie scenario’s was er een rol wegge- legd voor politieke formaties die ‘buiten het systeem’ stonden.

Het mobiliseren van een segment van

het electoraat, in de hoop dat men dan als zweeppartij het beleid kan bijsturen, lijkt me onvoldoende om onze toch wel heel ambiti- euze doelstellingen te realiseren. De meest efficiënte manier om iets gerealiseerd te krij- gen, is om het op te nemen in een regeerak- koord en erover te waken dat dit regeerak- koord wordt uitgevoerd.

Front

Mijn stelling is niet dat het allemaal slecht, verkeerd en zinloos is, maar wel dat de strategische context sinds 1978 ingrijpend gewijzigd is. België wordt nu al jaren geteis- terd door een institutionele crisis. Stel u een Vlaanderen voor waarbij een samen- werkingsverband van de drie V-partijen als onbetwistbaar leidende politieke formatie naar voor zou komen. Dat zou de machts- verhoudingen in België fundamenteel kunnen wijzigen. Dit front kan alleen bereikt wor- den wanneer N-VA en LDD hun angst over- winnen om in het cordon te worden mee- gezogen en wanneer het VB een ernstige en volgehouden strategie aanhoudt om uit het cordon te breken. Als Koenraad Elst mij na de verkiezingen nog eens provoceert, wil ik wel eens uitleggen hoe ik dat concreet zie.

Op dit ogenblik volstaat het om te ver- melden dat ik mij onvoldoende kon terug- vinden in de lijn die door het nieuwe partij- bestuur in oktober 2009 werd uitgestippeld om verder zitting te hebben in dat orgaan.

Voor het overige ben ik niet geïnteresseerd in een uitzichtloze guerrilla die de partij en de beweging alleen maar schade kan toe- brengen. Ik heb mij de voorbij maanden inge- zet als Vlaams parlementslid, gemeenschaps- senator, fractieleider in Aalst, uitgever van Splits.be en The Flemish Republic en beheer- der van de huisuitgeverij. En u vindt mij op 13 juni terug als kandidaat op de senaatslijst van het Vlaams Belang, ter ondersteuning van vrienden die de voorbije dertig jaar - om het met de woorden van Koenraad Elst te zeg- gen - “hard gewerkt en veel haat en ostra- cisme getrotseerd hebben”.

Ik maak graag gebruik van dit forum om te pleiten voor godsvrede. Godsvrede tus- sen de drie V-partijen en godsvrede binnen de drie V-partijen. Wat nu telt is dat de drie V-partijen een resultaat neerzetten dat sterk genoeg is om het Belgische status-quo te doorbreken. Het Vlaams Belang heeft een toegang tot de volkswijken die de andere V-partijen niet hebben. De N-VA weet zelfs de Siegfried Brackes van deze wereld te char- meren. LDD zorgt ervoor dat de vele don- kerblauwe Vlamingen niet op een belgicisti- sche partij moeten stemmen. Na 13 juni zien we dan wel. Maar ondertussen: godsvrede.

Veertig dagen godsvrede. Zou dat kunnen?

K^arim v^an O^vermeire Dit is een ingekorte versie.

Het volledige artikel kunt u lezen op www.pallieterke.info

AlexAndrA

Bij het Vlaams Belang zit Alexandra Colen op de wip. De partijleiding zou haar van de tweede plaats die ze vorige verkiezing bezette, deze keer wat naar beneden willen duwen. Haar plaats zou worden ingenomen door Rita de Bont en Alexandra zou afdalen naar de vierde plaats - een strijdplaats - of zelfs naar de vijfde.

Alexandra Colen was vorige keer goed voor een 20.000 stemmen. We hebben niks in de VB-pap te brokkelen, maar wij zouden er toch nog maar eens goed over nadenken, om de eenvoudige reden dat Alexandra Colen de verpersoonlijking is van de ethische the-

ma’s die nog altijd in het partijprogramma staan: tegen vruchtafdrijving, tegen eutha- nasie, tegen homohuwelijk. Diegenen die de termijn voor vruchtafdrijving willen verlengen en euthanasie voor wilsonbekwamen beplei- ten, hebben de trom al geroerd.

In de volgende legislatuur zullen ze zeker proberen dat door te duwen. Op de CD(&V) hoeft men niet te rekenen om daar een stokje voor te steken. Met andere woorden, Alexan- dra Colen is één van de weinigen in de partij die stemmen van buiten de partij aantrekt.

En Freddy van Gaever zou nog graag eens één keer meedoen voor de Senaat, de laat- ste keer. En wel op zijn geliefkoosde plaats:

de laatste. Maar men zegt dat men zegt dat men deze keer die laatste plaats aan Vlott(e) Hugo Coveliers wil geven. Ook voor de laatste keer.

de VU Moest kApot

In De Standaard van vorige zaterdag 8 mei doet Ivan de Vadder een merkwaardige uitspraak. De invoering van de provinciale kieskringen werden weliswaar ingevoerd op uitdrukkelijke wens van de socialisten in het

algemeen en meer bepaald door Johan Vande Lanotte, maar eigenlijk en feitelijk, zegt De Vadder, werden ze ingevoerd om de Volks- unie van de kaart te vegen. De VU moest kapot. Met andere woorden: het Vlaams- nationalisme en zijn politieke uitdrukking - de Vlaams-nationale partijen - zijn de echte vijanden van het Belze regime. Dat wisten we natuurlijk al door het beruchte Vlaams Blokproces (Verhofstadt: we zullen zolang zoeken tot we een rechter vinden die het VB veroordeelt). En wat de uiteindelijke bedoe- ling is van al diegenen die nu pleiten voor een zogenoemde federale kieskring, weten we nu ook al.