Djahid!Vorige week kon u bovenstaande krachtterm in omgekeerde vorm lezen toen we een

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Djahid!

Vorige week kon u bovenstaande krachtterm in omgekeerde vorm lezen toen we een fatwa uitspraken tegen Le Soir. Deze week zal La Libre Belgique onze leidraad zijn in het conflict rond Brussel-Halle-Vilvoorde. Het was laatstgenoemde krant die Oberstgefrei- ter Maingain een tribune gaf om de denazificatie te eisen van de faciliteitengemeenten Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem. Twee dagen tevoren had Bart de Wever in dezelfde krant mogen aankondigen dat de drie criminogene burgemeesters in geen enkel geval zouden worden benoemd. Waarop Geert Bourgeois in zijn hoedanigheid van minister van Binnenlandse Aangelegenheden prompt de daad bij het woord voegde en van die niet-benoeming een feit maakte. Voor het merendeel van de vaderlandse pers was de N-VA, gezien de chronologie der mediatieke feiten, dan ook de gebeten hond. Niet het minst voor de openbare omroep, waar Terzake en Phara om ter luidst de partij van De Wever aan de kaak stelden voor de gedoemde mislukking van de dis- crete onderhandelingen van Dehaene.

De wereld op zijn kop uiteraard (djahid!), dat belachelijke spel van ‘wie is er begon- nen?’. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2006 en de federale verkiezingen in 2007 hebben de heren Thiéry (Linkebeek), de Lantremange (Kraainem) en Van Hoobrouck (Wezembeek-Oppem) oproepingsbrieven in het Frans verstuurd en ze hebben dat nog eens overgedaan bij de regionale en de Europese verkiezingen vorig jaar. Daar- mee veegden zij vierkant hun voeten aan de rondzendbrief-Peeters die door de Raad van State volledig in orde is bevonden en weigerden het gezag van de Vlaamse over- heid te erkennen. Nogal wiedes dat zij daar de prijs voor betalen, temeer daar ze zich aan verschillende andere provocaties schuldig hebben gemaakt. In zoverre dat de gou- verneur van Vlaams-Brabant, Lodewijk de Witte, ook officieel Geert Bourgeois advi- seerde niet tot hun benoeming over te gaan. Bovendien kreeg Bourgeois twee inter- pellaties voorgeschoteld in het Vlaams Parlement: één van Christian Van Eyken (Union des Francophones) en één van Joris van Hauthem (Vlaams Belang), die elk vanuit hun invalshoek op duidelijkheid aandrongen: de ene waar de burgemeesterssjerpen ble- ven, de andere waarom een sanctionering op zich liet wachten. Verwachtte men dan werkelijk dat Bourgeois de CD(&V) een plezier zou doen en met een antwoord zou talmen? Trouwens, bij CD(&V) waren ze wel degelijk op de hoogte, en Kris Peeters had - zij het met lange tanden - met het optreden van Bourgeois ingestemd. En als we goed zijn ingelicht, heeft ook oppertsjevin Marianne Thyssen niet neen gezegd, hoe- wel ze het nadien anders liet uitschijnen. Het gebruikelijke CD(&V)-dubbelspel? Als Dehaene straks faalt, kan de N-VA, die electoraal aan kracht wint, met alle zonden van de wereld worden beladen. Terwijl uit eerdere uitspraken van Maingain en Cler- fayt al bleek dat het FDF niet tevreden was over het stappenplan dat Dehaene aan het uitdokteren was/is.

De grond van het probleem is dan ook niet veranderd: de MR (Reynders) is onder druk van het FDF niet bereid wat voor splitsing dan ook te slikken. Dus zullen de drie opnieuw worden voorgedragen, al stelde Bart de Wever in La Libre evenzeer op zoek te zijn naar een manier om dat te voorkomen. Van Hoobrouck heeft hem al van ant- woord gediend: een eventuele regeringscommissaris zal op alle mogelijke manieren worden gedwarsboomd. En de andere Franstalige partijen willen uiteraard in straffe taal niet onderdoen. Philippe Moureaux (PS) vindt dat het tijd is om de toon te verhar- den: ‘Ik vraag zeer formeel dat we een systeem uitwerken dat hysterici als de mensen van N-VA niet langer toelaat om de benoeming van burgemeesters tegen te houden’, zo klonk het op de RTBF-radio. Het zal wel niet lang duren voor ook cdH en Ecolo een gelijkaardig standpunt ventileren.

Intussen worden de Vlamingen in de Rand schandelijk in de rug geschoten door andere Vlamingen, met alweer de openbare omroep in een hoofdrol. Nogmaals: de wereld op zijn kop! Volgens een uitzending van het poco-programma Panorama - dat zelfs een verborgen camera inschakelde - worden Franstaligen door informele afspra- ken tussen gemeentebesturen en bouwpromotoren weggehouden uit de Vlaamse Rand en weerhouden van het aankopen van woningen. (We gaan er op onze binnenbladzij- den verder op in.) Wat blijkt de essentie van de zaak? Dat sommige gemeentebesturen een deeltje van de woningmarkt bij voorkeur verkocht zien worden aan een Neder- landstalig publiek, of toch aan mensen die bereid zijn zich te integreren. Wij zien hoe- genaamd niet in wat daar verkeerd aan is, gelet op de tergende traagheid waarmee de voorbije decennia maatregelen zijn genomen om de verfransing van de Rand tegen te gaan. Die gemeentebesturen verdienen ten volle onze steun en het is de VRT die aan de kaak moet worden gesteld! Samen met hardroepers als Marino Keulen en Eric Van Rompuy, die al onmiddellijk hun broek afstaken voor de Franstalige commentaren, en

“het onwettige systeem” veroordeelden. Welk onwettig systeem?

We komen daar volgende week zeker op terug. Nog even melden dat - alweer vol- gens La Libre Belgique - Bart en Béatrice (jawel, dé Béatrice) binnenkort buren wor- den. De N-VA verhuist zijn hoofdkwartier zowaar naar de Koningsstraat, waar ook Le Soir gevestigd is. Toch een pacificatie in zicht?

De Profeet!

Frituur O. te D.

Via de gespecialiseerde frituurpers wer- den we op de hoogte gebracht van een feit dat zich afspeelde in frituur O. te D. (we wil- len discreet blijven). Een 27-jarige moslima wilde daar na gedane arbeid met enkele col- lega’s een frietje steken. Op het werk draagt ze geen hoofddoek, maar buiten gaat ze wel getooid met haarafdekkend textiel. De uitba- ter van frituur O. te D. liet haar weten dat ze haar bestelling alleen maar mocht verorbe- ren in de zaak zelf, mits ze haar hoofddoek zou afzetten. Zoals verwacht kon worden, werd meteen gewaagd van racisme. Enige kanttekening is hier echter op z’n plaats.

Zelf actieve bezoeker van frituren, erken- nen we de zaak O. te D. niet te kennen.

Maar de handelwijze van uitbater van O. te D. deed ons wel spontaan denken aan onze eigen grootmoeder. Een minzaam grootje, onze bomma, maar aan tafel erg gesteld op het naleven van haar strikte vestimentaire normen. Het dragen van een pet aan de dis werd ons, kleinkinderen, ten zeerste verbo- den. We hebben haar nooit het huis weten verlaten zonder hoed, maar aan tafel droeg ze die nooit.

Dus, teneinde ons oordeel over hogerge- noemde aangelegenheid op juiste feiten te kunnen steunen, trokken we zelf naar frituur O. te D. We bestelden een kleintje met may- onaise en een cervela. Daarop zetten we ons aan een tafeltje en wachten op wat komen

zou. De uitbater bracht het bestelde en zette het dienblad op tafel. “Handschoenen uit”, klonk het streng. We ontdeden ons van de wanten, waarop de uitbater onze handen aan een strenge controle onderwierp. “Was- sen”, gebood hij ons op een toon die geen tegenspraak duldde. Inderdaad, we hadden in de tuin gewerkt en onze vingernagels ver- toonden een zwarte rand.

Na het reinigen onzer vingers, maakten we nog even gebruik van de toiletfaciliteiten.

De uitbater stond ons op te wachten aan het tafeltje, bekeek ons van kop tot teen en beval, wijzend naar ons kruis: “Broek toe.”

We hadden de sluiting inderdaad vergeten dicht te ritsen. Toen we naar het eerste frietje grepen, wees hij dwingend naar het plastie- ken vorkje dat hij op het dienblad had gelegd.

Op het drupje mayonaise dat op onze kin achterbleef reageerde hij door ons een ser- vetje toe te schuiven.

Daarop hebben we de frituur verlaten, een stuk wijzer geworden. Hier huist geen racist, maar een man die met een uitzonderlijk te noemen zin voor tafeletiquette begiftigd is.

Wel is waar dat hij niet echt op z’n plaats leek in zijn etablissement. Een driesterren- restaurant leek een passender omgeving. Of beter nog, we zagen in hem een uitstekende schooldirecteur.

EE n m a n s c o l l E c t i E f

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Vlaamse ondermijners 2

• Leve A, weg met M! 3

• Digitale diefstal 4

• Liegen voor de “goede zaak” 7

• Optisch bedrog 8

• Hoe een Britse Brugge ziet 9

• Vakantiefilms 10

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Aan-Randers

65

jaargang • nummer 14 • woensdag 7 april 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

“Iconen” in de belangstelling

Wie in de dagen dat de opkuisfactuur ophef maakte op een andere planeet geze- ten zou hebben, wil ik er even aan herinne- ren dat de 79-jarige Georgette tijdens een fietstochtje langs de Dender zwaar ten val kwam en een bloedende hoofdwonde opliep.

Het kostte haar acht dagen ziekenhuis en...

een factuur van 250 euro voor... het opkui- sen door de lokale brandweer van een op het wegdek achtergebleven bloedplasje. Een maatregel die burgemeester Ilse in haar eer- ste reactie inspireerde om de standaardpro- cedure te citeren “dat de vervuiler betaalt”.

En vermits Georgettes bloed het wegdek

“bevuild” had...

De storm van kritiek die na dit onthut- sende voorbeeld van flagrant misbruik van dwaze regelneverij opstak, bewoog Ilse er in haar tweede reactie toe de beruchte bocht van honderdtachtig graden te maken en haar verontwaardiging over zoveel onrecht uit te krijten. Nu vond ze het, zij het ietwat laat- tijdig, maar daarom niet minder “oprecht”

veronderstel ik, onmenselijk dat die mensen de kosten van de opkuis moesten ophoes- ten. Maar ondanks ze haar best ging doen dat te realiseren, kon ze nog niet zeggen of de stad de factuur zou betalen. Al die regel- tjes, nietwaar?

Een derde reactie waarin ze zou laten weten dat haar best doen tot resultaat had geleid, heb ik tot dusver nergens gelezen of gehoord, maar dat kan aan mij liggen. Des- ondanks ben ik gewonnen voor de conclu- sie dat Ilse Uyttersprot mogelijk geschikt kan zijn voor een zeker aantal jobs, maar dat die van burgemeester spelen daar niet tussen zit. En naar het heet, zijn er in de ajuinenstad nog weinig mondige burgers die dat wensen tegen te spreken.

Gewone realiteit

Burgermeesterlijke Ilse van Aalst was de voorbije dagen niet de enige “icoon” van de politieke kaste die in de “publieke belang- stelling” kwam op grond van aan het licht gekomen toestanden die van aard zijn “de mensen”, voor wie ze het naar eigen zeggen toch allemaal doen, in de gordijnen te jagen.

Zo loopt het, sinds het federale “vreemde- lingenbeleid” in handen is van de Belgofo- nen, meer bepaald in die van cdH-staatsse- cretaris voor Asiel, Melchior Wathelet, de spuigaten uit met de “voorwaarden” waar- aan dient voldaan om asielzoekers te regu- lariseren. Wat zeggen wil, dat er zogoed als geen voorwaarden meer zijn. Tenzij het ver- valsen van een document om te bewijzen dat de asielzoeker in kwestie een job heeft, geen beletsel kan zijn, maar een voorwaarde is, waaraan voldaan moet worden om kans te maken op regularisatie.

Dat is ongeveer wat de cdH van “madame non” in het algemeen en haar poesjenel Wathelet in het bijzonder, er ongestraft vanaf mogen brengen, met als doel zoveel mogelijk stemmen van “nieuwe Belgen” te ronselen.

Want bij de “aanvraag”, aldus de wonder- knaap en zoon van zijn vader in een verhel- derende interne nota aan “zijn diensten”,

“dient niet alleen gefocust op valse documen- ten, maar moet actief op zoek gegaan wor- den naar andere positieve elementen om de aanvrager te kunnen regulariseren.” Ziedaar een nota, die na niet eens een keiharde, maar gewone analyse weinig anders zegt dan dat valsheid in geschrifte voor aspirant-Belgen niet strafbaar is, maar integendeel beloond kan/moet worden.

Met andere woorden, kunnen toestanden niet zo gek en/of zo leugenachtig bij elkaar gefantaseerd worden, of ze zijn in het Belgi- sche modelstaatpatrimonium gewone rea- liteit.

In elk land dat zichzelf ietwat respecteert en waar dit aan het licht komt, valt de ver- antwoordelijke regering in haar geheel, of op zijn minst de “ijveraar voor het algemeen belang” die dergelijke “stoot” op zijn palma- res schrijft. In Het Edel Land heeft Melchior Wathelet de televisieshow van het parlemen- taire “op de rooster leggen” doorstaan met de vingers in de neusgaten en zonder ave- rij op te lopen.

Onvergetelijke week

Terwijl het land in het algemeen en de modale burger in het bijzonder probeert recht te krabbelen uit een crisis waar onder andere het schaamteloos opportunistische bankwereldje schuld aan heeft, laat “de heer”

Jozef de Mey, topman van de Fortis Holding, het Belgische restant van de door “de poli- tiek” verpatste financiële groep, via de media doodleuk weten dat hijzelf en zijn raad van bestuur “onderbetaald” zijn en dat een aan- passing van hun wedde via een nieuw sala- ris- en bonusbeleid straks zal worden voor- gelegd aan de algemene vergadering van de aandeelhouders. Wie het met een pensioen- tje moet rooien, zal er alle begrip voor kun- nen opbrengen dat het met een salaris van 40.000 euro en een vergoeding van 1.000 euro per bestuursvergadering een aarts- moeilijke klus is voor “de heer” De Mey om de eindjes aan elkaar te knopen. Het mag dan zo zijn dat volgens de overlevering de wereld aan de durvers is, ge moet al uit een héél bij- zonder soort wrakhout gesneden zijn om dat soort durf tentoon te spreiden. Voor zover dat dan durf is en geen regelrechte aanslag op wat in feite bekend zou moeten staan én overeind blijven als een extreme vorm van witteboordencriminaliteit.

Om mijn week helemaal onvergetelijk te maken mocht ik tenslotte nog vernemen dat veelbesproken politiebaas Fernand Koekel- berg nog maar eens gered werd door de poli- tieke gong achter de werking van een recht- staat. Naast andere “stoten” waarvoor hij al vrijuit gaat, heet het dat Koekelberg op ille- gale wijze benoemd is. De auditeur van de Raad van State adviseerde dan ook de ver- nietiging van zijn benoeming. Héél uitzon- derlijk volgt de Raad van State het advies van de auditeur niet. In de zaak Koekelberg dus wel, zodat onkreukbare Fernand ook nu weer overleeft, zoals hij al eerder liefst drie rapporten van het comité P in het nadeel van zijn persoontje overleefde. Het heet dat dit

“goed nieuws” is voor de godganse, uiter- aard politiek benoemde, politietop. Want Koekelberg afgezet, had in de nasleep allicht ook afzetten van diezelfde politietop bete- kend. De bijzonder merkwaardige beslissing van de Raad van State heeft uiteraard niets te maken met het feit dat Koekelberg een door de PS benoemde vazal is. En evenmin met het feit dat diezelfde PS de enige echte baas is in modelstaat België.

Aan het einde van dit summiere kransje opwekkende verhalen luidt de conclusie dat ongeschiktheid voor een job, schaamteloos gesjacher, gesjoemel en de onwaarschijnlijke schraapzucht van (te) veel profiteurs van een regime in een kwakkelstaat in ontbin- ding, aan de (te) goedgelovige goegemeente verkocht worden als synoniemen van “goed bestuur”, “solidariteit” en “openheid”.

D.M^ol Wie het nog niet zou weten, de Aalsterse burgemeester Ilse Uyttersprot van de CD&V is er voor “de mensen”. En dus laat ze niet met zich spotten. Spreek daar het bejaarde en ook Aalsterse koppel Jef en Georgette Uyttersprot op aan, en die zullen dat spontaan bevestigen. Om er “off the record” allicht aan toe te voegen heel blij te zijn dat de burgmeester geen familie is. Hun verhaal over de inmiddels beruchte “opkuisfactuur” werd in de media uitgebreid uit de doeken gedaan. En wat de “christelijke” burgemeester daar in een “eerste reactie” over te toeteren had ook.

FDF

FDF

Vlaamse ondermijners

in het Vlaamse frontgebied

Een groepje belgicisten slaagde er zondag in om aan de aankomst van de Ronde van Vlaanderen enkele immense tricolore vaandels te ontrollen en konden zo de zee van Vlaamse Leeuwen langs het zowat volledige parcours even aan het zicht onttrekken. De ‘daders’ moeten gezocht worden in een opsplitsing van een opsplitsing van een opsplitsing van één van die minuscule belgicistische politieke partijtjes. De voortrekker ervan, mocht voor de VRT-camera’s zijn zegje doen over de Ronde van Vlaanderen-stunt. Over de duizenden Vlaamse leeuwenvlag- gen amper één woord en al zeker geen interview. Heeft Ivan Mertens al ooit zijn zeg mogen doen op de VRT?

Maar dat is slechts een fait divers verge- leken met de Panorama-uitzending van zon- dagavond. In echte RTBf-stijl werden enkele Vlaamse burgemeesters uit Vlaams-Brabant die inspanningen doen om hun gemeenten een beetje Nederlandstalig te houden, in het beklaagdenbankje gezet. Verkavelaars worden door de gemeentebesturen aange- spoord hun publiciteit in het Nederlands te voeren en woningen bij voorkeur te verko- pen aan mensen die Nederlands spreken of, jawel, bereid zijn Nederlands te leren. Frans- taligen die zoals elk normaal denkend mens van plan zijn de taal te leren van de streek waar ze zich willen vestigen, wordt dus geen strobreed in de weg gelegd. Het gaat hier overigens over een beleid dat al zo’n vijftien tot twintig jaar wordt gevoerd in sommige gemeenten.

Wat is dan de nieuwswaarde op een paas- zondag in 2010? Geen natuurlijk. Of toch weer wel. Het dossier B/HV ligt weer boven op de stapel. Tijd om aan wat sfeerschep- ping te doen en de indruk te wekken dat die bekrompen Vlaamse boerenpummels in Vlaams-Brabant gewapend met riek en hark de wereldburgers willen verdrijven. Die aan- pak mag niet verbazen als ze komt van RTBf of Le Soir. Maar dit keer meende de VRT haar duitje nog eens in het zakje te moe- ten doen.

Grof, grover, grofst

Vorige week besliste Bourgeois de drie kandidaat-burgemeesters van de facilitei- tengemeenten niet te benoemen, waarop Maingain fijnzinnig ging verwijzen naar de nazitijd. De Standaard bestond het om hier- over twee opiniestukken te publiceren, te weten van de hand van Dave Sinardet en Marc Reynebeau. Die deden hun uiterste best de Vlaamse ‘extremisten’ in één zak te steken met Maingain. Kwestie van een beetje objectief over te komen, nemen we aan. Op dezelfde pagina kreeg Bart de Wever dan een broekje aangemeten door Rik Torfs. Niet één Vlaamsgezinde tegenstem!

Le Soir drukte een foto af van een Nigeri- aans massagraf ter illustratie van het Vlaamse

woonbeleid in Vlaams-Brabant, Maingain ver- wijt de Vlaamse regering nazipraktijken en na het nummertje schiet-de-Vlaams-Brabantse- burgemeesters-in-de-rug door de Panora- maploeg van de VRT trok Christian Laporte van La Libre Belgique de vergelijking met

“wat Israël doet tegenover de Palestijnen”.

Het wordt moeilijk om in grofheid nog een versnelling hoger te schakelen.

Maar Eric van Rompuy en Marino Keu- len vonden het ook nodig om het voorzich- tige beleid van de Vlaamse burgemeesters onwettig te noemen en er op aan te drin- gen dat de Vlaamse regering zou ingrijpen.

Begrijpe wie kan.

Collabopers

Niet één Franstalige laat zelfs maar een begin van kritiek horen op het totale gebrek aan respect van de Franstaligen die zich in Vlaams-Brabant vestigen. Hoe zeer de poli- tieke tegenstellingen aan de overzijde van de taalgrens ook op scherp staan, op dat punt vertoont het Front des Francophones geen barst.

Vergelijk dat met de Vlaamse zijde, waar het bon ton is het beleid in Vlaams-Brabant belachelijk te maken.

Dat het Vlaamse verenigingsleven in de faciliteitengemeenten gewurgd wordt door de gemeentelijke overheden, is geen Pano- rama-uitzending waard. Dat Van Hoobrouck de Nederlandstalige gemeenteschool in Wezenbeek-Oppem de duvel aandoet, wordt in de Vlaamse pers niet opgemerkt.

Zoals gezegd dient één en ander natuur- lijk vooral als sfeerschepping tegen de ach- tergrond van het zoeken van een ‘onderhan- delde oplossing’ voor B/HV. Daarin geraakt CD(&V) steeds meer in een wurggreep op zichzelf, met aan de ene kant Leterme/Thys- sen/Dehaene en aan de andere Kris Pee- ters, die bevestigde dat Geert Bourgeois zijn beslissing over de niet-benoeming eerst aan hem had gecommuniceerd. Nu krij- gen we het spektakel van Eric van Rompuy die van leer trekt tegen Vlaams-Brabantse burgemeesters, van wie sommigen uit zijn eigen partij. Zo ging het onder meer over Michel Doomst, burgemeester van Gooik en Kamerlid. Ze zijn daar bij CD(&V) de trap- pers behoorlijk kwijt.

Maar dat kan dus niet gezegd worden van onze pers. Die blijft een consequente koers varen. Weliswaar recht tegen de bescher- ming van het Vlaamse karakter van Vlaams- Brabant in.

J.K.

ConstruCtief voorstel

Wij zijn diep getroffen door het tragische lot van de drie niet-benoemde franskiljonse burgemeesters, die nu, naar de mening van Maingain, dreigen gearresteerd en gefol- terd te worden door de Duitse bezetter. Wij stellen voor dat de Vlaamse regering onmid- dellijk een sterke politiemacht verzamelt om die ongelukkigen te beschermen en hen onder gewapende escorte in veiligheid te brengen ten zuiden van de taalgrens, in het niet-bezette, Vrije België.

Wij kunnen er wel eens mee lachen, maar eigenlijk is de Vlaamse Rand rond Brussel oorlogsgebied. In het hinterland mogen de Franstaligen elkaar voortdurend in het haar vliegen, maar in het frontge- bied staan zij schouder aan schouder. De Vlaamse Rand en als het kan heel Vlaams- Brabant zal en moet gekoloniseerd worden en onder het bestuur van het Franstalige Herrenvolk komen. Zij voeren een bijzon- der efficiënte guerrilla en worden bovendien volop gesteund door Vlaamse collabo’s van de uitgebreide stam van Weg-met-ons!

Aan Vlaamse zijde valt men zoals gewoon-

lijk al kijvend en twistend over elkaar heen.

Niet voor niets lacht een ouwe vos als Phi- lippe Moureaux de Vlamingen vierkant uit.

Wanneer een Vlaamse camera voor hem wordt opgesteld, valt de minachting voor dat minderwaardige volkje politieke lilliput- ters van zijn gezicht af te lezen.

3

De dingen dezer dagen

Aan Janneman Renders Rerum Antiquarum

Brussel

Brief aan ...

Gij Aftredende,

Nog luttele tijd rest u aan het hoofd van het ACW, het Algemeen Christelijk Werk- nemersverbond oftewel ‘de Beweging’. Dat is een soort inktvis met veel tentakels, die het grootste deel van zijn tijd onder water doorbrengt, maar zich helaas ook verplicht acht om de zoveel tijd aan de oppervlakte te komen en de wereld te verbeteren. Voor gij de scène verlaat en de fakkel doorgeeft aan uw opvolger, hebt ge nog snel een boek- ske gepleegd bij het Davidsfonds om uit te leggen waarom een sociale beweging als het ACW nodig is. Wij hebben dat uiter- aard niet gelezen, want wij koesteren een fundamenteel wantrouwen jegens imams, of ze nu van oosterse of westerse origine zijn. Bovendien heeft het ACW onder uw voorzitterschap bewezen allerlei adjectie- ven te dienen: middenvelderig, progres- sief, groen, multicultureel, samenzweerde- rig, tsjeverig en kleverig. Maar in elk geval niet Vlaams, laat staan Vlaamsvoelend. De Vlaamse beweging is in veel opzichten ook een sociale beweging te noemen, maar uw sociale Beweging op weinig manieren ook een Vlaamse. Als gij de voorbije jaren de christendemocratie zijt blijven steunen, dan is dat niet bepaald omdat die politieke strekking ooit op een congres in Kortrijk voor een ampersand en een V van Vlaams heeft gekozen en voor het zogezegd nastre- ven van een confederaal model. Neen, gij hebt de christendemocratische boegbeel- den sinds die verwerpelijke dag er onafge- broken aan herinnerd dat zij het Kwaad in eigen persoon in huis hadden gehaald. En zo is er ook langzaam maar zeker een einde gekomen aan die gruwelijke periode dat een omhooggevallen Ieperling een tegen- natuurlijk verbond aanging met de beelden- stormers van Geert Bourgeois en het hele zootje ongeregeld in zijn kielzog.

Hoeft het te verwonderen dat bedoelde Ieperling op de eerste rij zat toen uw boek- ske ‘Macht of kracht?’ werd voorgesteld?

Een titel die perfect op Leterme van toe- passing is, want hij is weliswaar bezeten van de macht, maar mist de kracht om die op waardige wijze te bekleden. Gelukkig staat hij sinds enige tijd weer op een goed blaadje bij het ACW, zodat hij met toch enige rug- gensteun een regering kan leiden waarin de Vlamingen in de minderheid zijn. Gij hadt namelijk goedkeurend geknikt toen hij zijn uiteindelijke bocht nam en de N-VA uit het Kartel knikkerde. En gij hebt bij de recente Vlaamse regeringsvorming tegenover Kris Peeters dan weer niet onder stoelen of banken gestoken dat gij zware bedenkingen had bij Bart de Wever en wat er in diens

kielzog rondzwemt. Met de onvermijdelijke waarschuwing dat een Vlaamse hospitalisa- tieverzekering een eerste stap zou kunnen zijn in een splitsingsscenario van de fede- rale sociale zekerheid. En dat zou zonder meer gruwelijk zijn!

Maar het allerergste hebt gij al die tijd weten te voorkomen, met name dat een partij die nog niet zo lang geleden goed was voor een miljoen Vlaamse stemmen, ook enige zeggenschap zou krijgen in het beleid.

Met trots liet gij vorige week in De Stan- daard noteren: ‘Dat het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang al die jaren heeft standgehouden, daar hebben wij ook mee voor gezorgd.’ Hoeft het te verwonderen dat één van de uitvinders van dat cordon uitgebreid het woord mocht voeren bij de voorstelling van uw boeksken? Jos Geysels, het gewezen groene boegbeeld, noemde u zowaar ‘iemand die een gigantische omelet moet bakken zonder eieren te breken’. Dat zal dan wel niet op het Vlaams Belang heb- ben geslagen, eerder op het smeden van brede coalities om edele en minder edele doelstellingen na te streven. Zoals vakbon- den die leden van die partij fundamentele rechten ontzeggen. Hoe sociaal en sociaal- voelend kan dat worden genoemd?

We kunnen dit epistel onmogelijk afslui- ten zonder te verwijzen naar de dubbelzin- nigheid die uw Beweging ook kenmerkt op financieel-ethisch vlak. Jarenlang hebt gij er met de holding Arco geen graten in gezien stevige dividenden en altijd maar meer divi- denden binnen te rijven via het aandeelhou- derschap van Dexia. Maar toen de bankwe- reld over de kop dreigde te gaan, ontdekte gij plots weer de deuken in het econo- misch liberalisme en werd opnieuw het belerende vingertje opgestoken: hier en nu en onmiddellijk een vermogensbelasting!

Gelukkig dat de Jean-Luc voor dit BHV wél een oplossing wist te vinden, anders hadt gij nu het ACW kunnen bijeenvegen. De Jean- Luc moet daarom maar eens gaan surfen op het internet en het interview lezen dat gij aan een progressief mediacollectief gege- ven hebt. En waar ge letterlijk het volgende verklaart: ‘Ik voel me niet op mijn gemak bij de weg die Dehaene aflegt. Binnen onze beweging zijn er mensen die zeggen: waar is die man mee bezig? Ik ben genuanceerd.

Wij zijn er nog altijd van overtuigd dat hij zijn idealen niet verloochent, maar... we kunnen het niet bewijzen.’

Dat is niet genuanceerd, dat is een dolk in de rug. En dat is precies waar heel uw tsjevenbeweging al sinds mensenheugenis ziek aan is.

Leve A, weg met M!

Als titel had ik eigenlijk willen plaatsen:

“Leve Allah, weg met Mohammed!” Een Per- zisch spreekwoord zegt echter: “Je mag grap- pen maken over God, maar wees voorzichtig met Mohammed!” Ik wil in vrede leven, dus schuw ik provocaties. Hout vasthoudend, meen ik stilaan te weten hoever ik kan gaan met uitspraken waardoor moslims zich bele- digd voelen. In mijn ervaring kun je over de islam zonder gevaar eender wat schrijven en publiceren, mits je het niet te opvallend doet.

Mohammed een pedofiel of een terrorist noemen, daar kun je veilig mee wegraken, mits je het wat discreet doet, in een aange- past medium. Weinig mensen lezen een tekst of geven een bal om zijn inhoud; maar beel- den en titels trekken meer aandacht.

Zo ook de titel van Benno Barnards lezing:

“Leve God, weg met Allah!” Die deed in bepaalde zenuwcentra van de islam het alarm afgaan, en de gevolgen kennen we inmid- dels. Een klinkend vertoon van islamitische onverdraagzaamheid dat de media wegens de bekendheid van de auteur niet konden negeren. (Extreemlinks doet regelmatig zulke tussenkomsten tegen rechtse spre- kers, maar daarover wordt nauwelijks gerap- porteerd.)

Toen de studentenopstand op Tiananmen door tanks gesmoord werd, blokletterde het maoïstische weekblad Solidair: “Eufo- rie in de kapitalistische media”. En daar was iets van. Bij alle opzichtige verontwaardi- ging over het bloedbad waren de “kapitalis- tische” (waarmee bedoeld was: anticommu- nistische) opiniemakers eigenlijk maar wat blij dat het communisme nog eens zo dui- delijk het ware gelaat getoond had. In stilte dachten sommigen: wat goed dat ze in Bei- jing zo stom zijn tanks te gebruiken in plaats van waterkanonnen.

Iets dergelijks monkelden ook Vlaamse islamcritici na de poging van moslims, opge- trommeld door de groep Sharia4Belgium, om Benno Barnard de mond te snoeren en af te tuigen. Nu doet een hele meningsindu- strie zó haar best om het “vooroordeel” van islamitische onverdraagzaamheid de kop in te drukken en dan komen uitgerekend de begunstigden van dat beleid, de moslims, dat mooie opzet verbrodden. Lachen, gie- ren, brullen.

“Gematigde” radicalen

De reacties van moslimzijde waren bijzon- der leerrijk en maken met één slag honderd campagnes tegen “vooroordelen” ongedaan.

We konden bij Phara onder meer kennisma- ken met Sharia4Belgium-woordvoerder Abu Imran. Noteer eerst even dat deze naam geen schuilnaam is, zoals aan de gastvrouw verteld was. Het element Abu wordt wel- iswaar vaak gebruikt in bijnamen, Abu X in

de zin van “de X-kerel”, bv. toen de jonge Lucas Catherine met de camera in de ene en het machinegeweer in de andere hand deelnam aan aanvallen op Israëlische stel- lingen, noemden zijn Palestijnse kornuiten hem “Abu Camera”. Maar in beginsel, en ook in dit geval, is het een konja, de typisch Arabische zoonsnaam: “vader van Imran”.

Die naamgeving wordt door de Belgische wet niet erkend, maar is in de Arabische cultuur legitiem. De profeet bijvoorbeeld heette zowel Mohammed ibn Abdullah,

“zoon van Abdullah”, als Mohammed Abu Qâsim, “vader van Qâsim”, zijn vroeg gestor- ven zoon. De tweede vorm is beleefder, want erkent dat een man een zoon heeft en dus bewezen heeft een echte man te zijn.

In ieder geval, Abu Imran verdedigde de actie tegen Barnard zonder reserve. Hij legde uit hoe Europa volgens plan op geweld- loze wijze de democratie door de islamwet (shari’a) zal vervangen. De niet-terroristi- sche meerderheid van moslims is dus niet ipso facto gematigd, zij omvat een grote groep radicalen die ingezien hebben dat bij de hui- dige machtsverhoudingen geen gewapende strijd nodig is (en veeleer contraproductief zou zijn) voor de islamisering van Europa.

Wat je zegt, ben je zelf

In Terzake ontmoetten we de welbe- spraakte sociologe Samira Azabar, leid- ster van de campagne pro hoofddoek. Ik beschouw mijn levenswerk als onvoltooid zolang verstandige moslims als Samira niet hebben leren lachen om hun jeugddwaas- heid, in de begoochelingen van de profeet geloofd te hebben. Inmiddels vermeed zij de actie te veroordelen. Ze vond dat vrijden- kende intellectuelen zoals Benno Barnard en Etienne Vermeersch zélf extremisten zijn.

Welja, het is haar al zo vaak voorgezegd:

islamkritiek is geen mening, het is een mis- daad. Belangrijker was echter haar terechte opmerking dat we niet moeten leuteren over een incidentje, maar naar de grond van de zaak moeten gaan. Doen we. De grond van de zaak is dat alle moslims zonder uitzon- dering regelmatig het Arabische equivalent (en origineel) van Barnards titel scanderen:

Lâ ilâha illâ ‘llâhu, “er is geen god behalve dé God [= Allah]”, uit Koran 47:19/21. Deze leuze betekent dat behalve Allah alle wezens die aanbeden worden, vals zijn of alleszins niet vererenswaardig, en dat hun cultus een kwaad is. Zij betekent: “Leve Allah, weg met Hubal (de oorspronkelijke godheid van de Kaäba), weg met Sjiva, Ahura Mazda, Chris- tus, Boeddha en de rest.” Barnard heeft niets gezegd dat moslims niet dagelijks zelf zeggen.

Zie, daarover zou ik eens met Samira willen debatteren. Het mag voor een aula vol mos-

lims zijn. K^oenraad e^lst

Echo’s uit de Koepelzaal

Populair

•

In de peiling die vorige week uit de verlos- kamer van de ‘Libre’ den volke werd kond gedaan, valt op te maken dat Bart de Wever veruit de populairste politicus is bij de Ména- piens. Hij gaat daarbij Leterme, Peeters en de president van Europa vooraf en dat is toch geen kattenpis! Als u het ons vraagt, heeft hij dat te danken aan zijn hoogstpersoonlijke en ijzersterke combinatie van humor, geloof- waardigheid en een recht-voor-de-raapse

uitleg die aanslaat bij iedereen die kan lezen en schrijven. Het maakt De Wever anders dan de anderen. De vraag is alleen hoe lang die brave borst dat nog gaat volhouden. Men- sen die het kunnen weten, vertellen ons dat zijn dagen (en nachten en weekends) eivol zitten en dat is dan nog het eufemisme van deze week. Wij zien overigens tussen de bleekneuzen en kontdraaiers die hem omrin- gen, niet meteen een opvolger klaar staan...

Onbekend begrip

•

Uit dezelfde enquête bleek ook dat na meneer (nou, ja) Di Rupo (en dan een hele tijd niks) de populairste politicus bij de Belgo- fonen de genaamde Guy Verafstoot is! Tenzij alle Walen en de meeste Brusselaars plots een stel olijke grapjassen geworden zijn die hiermee hun meesterproef in het vak ‘Ironie’

moesten maken, mag men dat zonder meer veelbetekenend heten. Om het met Laurette onkelinx te zeggen die ooit kraaide: “Avec Verhofstadt, c’est génial!” In een normaal land zou een beetje politicus bij zulke uit- slag in de grond kruipen van schaamte, maar dat verwachten we niet van die bedrieger en aartsleugenaar die waarschijnlijk - waar hij zich ook bevond - meteen champagne besteld heeft: hij moge erin verzuipen!

Een brug? Een tunnel?

•

‘Een tsjeventruuk’ noemde VB-fractielei- der Dewinter het konijn dat minister-presi- dent Peeters vorige week uit zijn hoge hoed toverde inzake de Oosterweelverbinding. De

man is dan wel van zijn paard gevallen, maar blijkbaar niet op zijn hoofd, en het ziet er dus naar uit dat hij voorlopig de geit en de kool heeft kunnen sparen: ‘Il faut le faire’, zeg- gen ze in China. Maar hoelang kan deze sur- place, waarbij de sossen en de N-VA elkaar in een strakke wurggreep houden, nog duren?

Ondertussen is Antwerpen (en met Antwer- pen gans Vlaanderen) de dupe: alweer een aantal maanden uitstel van een dossier dat reeds veel te lang aansleept!

Sjaria

•

En dan is er natuurlijk nog de (verhin- derde) lezing van schrijver Benno Barnard aan de Universiteit Antwerpen, die een rug- gengraatloze pannenkoek als rector heeft (waarvan we ons de naam niet herinneren - en mocht dat toch het geval zijn geweest:

die we ons ook niet wensen te herinneren).

Heeft niets te zien met deze rubriek? Wie anders dan Filip Dewinter - vraag van de auteur overigens - dacht u dat de lijfwach- ten leverde die Barnard ter plekke hebben beschermd? De Antwerpse politie kon of wilde immers voor die taak niet instaan en heeft zich ertoe beperkt een twintigtal

‘demonstranten’ het gebouw uit te leiden.

Of die ook nog een cola en een balpen (met

opdruk ‘De politie, uw vriend’) gekregen hebben, is ons niet bekend, maar lijkt niet geheel en gans uitgesloten.

In de roos!

•

Zonder Joris van Hauthem (VB) zou er vorige woensdag in de Vlaemsche Parochie- raad - schrik van zijn eigen schaduw? - geen debat geweest zijn over de stompzinnige uit- spraken van de sinistere Maingain, die de niet-benoeming van de drie burgemeesters van Kraainem, Wezembeek-Oppem en Lin- kebeek had vergeleken met de praktijken van de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Niettemin had de anders zo minzame en zachtmoedige Joris van Hauthem zin om een paar journalisten voor het kanon te zetten.

Na het antwoord van Kris Peeters sloten ook Demesmaeker en Van Rompuy zich bij het debat aan. Maar tijdens het verslag van de VRT waren alleen Peeters, De Mesmaeker en Van Rompuy te zien en te horen. Van Hau- them, toch de oorspronkelijke vraagsteller, was van geen tel voor de “objectieve” VRT.

Men toonde niet de actie, alleen de reactie.

Een mens zou voor minder moordlustige nei- gingen krijgen.

Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Niets te vertellen

•

Michel - Hik! - Daerden kwam vorige week zijn fameus ‘Groenboek’ toelichten in de commissie Sociale Zaken. Zijn inleiding duurde net iets minder dan vier minuten en de kous was af. Wie er iets van had begrepen, had begrepen dat dit werkstuk iets te maken had met de pensioenen en dat het als funda- ment zou dienen voor het zgn. ‘Witboek’ dat bol zou staan van de suggesties en voorstel- len. Maar dat zou iets voor de nazomer zijn, als de bladeren vallen en als de regering dan nog niet zelf gevallen is.

Voilà, klaar was Michel en hij dacht dat hij meteen weer huis- of kroegwaarts kon. De praatbarakkers zaten er bij en keken er naar, de ene al wat meer verbouwereerd dan de andere. Ook de kleine Tobback, zoontje van en de voorganger van Daerden, moest even slikken bij zoveel nietszeggendheid. Bozen en meloenen lieten in diverse toonaarden ver- staan dat ze met dit gehaspel niks konden aanvangen. Daerden werd verzocht meer tekst en uitleg te geven. Maar lepe Michel kaatste de bal terug: iedereen mag nu voor- stellen doen voor het komende Witboek en dat hij die met aandacht zal willen lezen en bestuderen. Ja, zo kunnen wij het ook.

Geen stijl

•

Los van het onderwerp is het altijd wel de moeite om ‘Papy’ Daerden gade te slaan in zo’n commissie. Het is een merkwaardige verschijning. Om te beginnen zijn stijl: ogen halfopen, of halfdicht, al naargelang: het glas halfvol, of halfleeg, de glimlach der gelukza- ligen op het gelaat, lallend en lullend, armen- zwaaiend, molenwiekend, een fameuze pens en een vest aan die een maat te groot is.

Tijdens zo’n commissievergadering staat hij geregeld recht omdat hij klaarblijkelijk geen

‘zittend gat’ heeft, knielt hij met een been op een stoel of zet zich weer neer met de benen wijd open en met een elleboog op één van de knieën geleund. Geregeld wrijft hij zich met de blote bovenkant van de hand eens onder de neus of zit hij met een vinger aan zijn oren te prutsen. Wanneer hij een tas koffie of water drinkt, buigt hij zich met het hoofd tot net boven de tas in plaats van deze op te hef- fen en tot aan de mond te brengen. En tijdens een pauze spreekt hij breed lachend iedereen aan met wat kwinkslagen dat de aangespro- kene zich gegeneerd voelt en hoopt dat hij weer snel afdruipt. Geen mens die begrijpt dat zo iemand minister kan zijn!

Onaanvaardbaar

•

Boze Gerolf Annemans kon zijn oren en ogen niet geloven toen hij de Grote Woord- breker uit Ieper had ondervraagd over de uitspraken van Ollie Maingain, de Führer van het Front des Fascistes aan het adres van de Vlamingen over de niet-benoeming van de drie wetovertredende burgemees- ters in de Rand. Vlamingen zijn Duitse bezet- ters gelijk.

Leterme vond het slechts ‘onaanvaard- baar naar de vorm’. Waarop Annemans zich dan afvroeg of Leterme het dan wel eens was met de inhoud... Tevens klaagde hij de slaafse onderdanigheid van Leterme aan Reynders en Maingain aan. In zijn wiek geschoten, maande hij Leterme aan zich ‘weg te scheren’ opdat de Vlaamse leden van de Kamer alvast datgene kunnen doen waar- voor zij verkozen zijn, namelijk vijf minu- ten politieke moed vergaren en de splitsing onverwijld goedkeuren.

Gelaatsbedekking...

•

Met veel poeha werd ‘unaniem’ in de com-

missie Binnenlandse Zaken het voorstel om het dragen van gelaatsverhullende bedekkin- gen te verbieden, goedgekeurd. Het voor- stel van de MR, zoals de Bozen er overi- gens in het verleden al één indienden, haalde het. Zonder het zo te willen of te durven noemen, moet het dragen van boerka’s of nikaabs op straat worden verboden.

Omdat van een persoon, van kop tot teen gehuld in een allesverhullend omhulsel, de identiteit niet kan worden vastgesteld. Vrou- wen met hoofddoek, moet echter kunnen op straat.

Niet te geloven!

•

Michelleke - Splits nu! - Doomst is allang niet meer bezig met B/HV, waarvoor hij door vele keizers naar de Kamer werd gestuurd.

Hij is kampioen geworden in het stellen van nutteloze vragen om bezig te blijven en zijn statistieken aan te dikken. Zo wilde hij in de commissie Binnenlandse Zaken van Leterme weten hoever het staat met de aangekon- digde nationale voetbalconferentie die onder zijn leiding zal staan. Houd u vast, hier komt het antwoord van de Standard-supporter: “Ik

ben aan het nadenken over de opportuniteit en de wijze waarop. In de komende weken zal ik nagaan of ik daartoe al dan niet kom.”

Waarop een uitermate tevreden Doomst:

“Mijnheer de eerste minister, bedankt voor uw antwoord. We kijken uit naar de con- crete resultaten van die bedenkingen.” Zeg nu nog eens dat er niet aan grote politiek wordt gedaan in de Wetstraat...

Er tussenuit

•

En toen werd de praatbarak voor twee weken gesloten. Paasreces heet dat. Vakan- tie klinkt zo profiteurachtig, nietwaar? De fluweelzitters gunnen zichzelf weer enige tijd rust na weken van hard labeur en niet te onderschatten beulswerk. Vorige donder- dag waren er bij de stemmingen alvast een twintigtal van de 150 al niet meer aanwe- zig. Waren zij al vertrokken naar hun vakan- tieoorden of waren zij al paasinkopen gaan doen, of in hun hof aan het werken? Of mis- schien gewoon vergeten te komen? Of mis- schien zelfs geen goesting? Allemaal moge- lijk in dat vreemde huis dat ook wel eens het Paleis der Natie wordt genoemd.

Auteursrechten

Al bij al is dat uiteraard piraterij en een schending van de auteursrechten. Maar de piraten weten natuurlijk ook, dat noch de auteur, noch de hoofdredacteur, noch de uitgever hen een proces voor één of twee tekstjes zal aandoen, want de eventuele scha- devergoeding zou nauwelijks een honderdste van de juridische kosten bedragen.

Feitelijk is dit allemaal typisch voor de jungle van het internet waar iedere burger er maar op los plundert. Mensen die van hun pc moeten leven, in de eerste plaats de schrijvende pers (en haar webstekken) res- pecteren wel de wetgeving. Vijf jaar geleden schreef ik bijvoorbeeld een stukje over het tragische leven van de Joodse tenor Joseph Schmidt en Louis Davids publiceerde het in zijn toen nog bestaand Belgisch-Israëlitisch Weekblad onder de titel “Perspiegel”. Dat moest de indruk wekken dat alleen geciteerd werd, maar in werkelijkheid verscheen de column van de eerste tot en met de laatste letter, foto inbegrepen (één van de weinige keren dat er ooit een foto in dit blad ver- scheen). Ik informeerde even bij oud-collega Filip Voets, die nu zo’n akkefietjes behan- delt bij de Persbond, schreef een vriendelijk briefje naar Davids, eiste een schadevergoe- ding, zijnde een jaarabonnement op het BWI, kreeg nooit een antwoord, maar wel om de veertien dagen het nummer toegezonden (en geen nummer meer dan één jaargang).

Digitale diefstal

Zo’n klein overtredinkje is klein bier ver- geleken met de dagelijkse diefstal die via het internet de hele amusementsindustrie teis- tert. Volgens de wet mag alleen de maker (of hij aan wie hij/zij zijn/haar rechten afstaat) een werk van letterkunde, wetenschap of kunst het eigen werk openbaar maken en

vermenigvuldigen. Maar toen kwam de digi- tale revolutie en de onbeperkte vrijheid van het internet, en vrij vlug werden massaal lied- jes, teksten en afbeeldingen op het net gezet zodat anderen ze er met hun computer kon- den afplukken. Inmiddels kun je daar hele concerten, zelfs opera’s vinden en is niets meer veilig: strips, de nieuwste gestolen film en uiteraard iedere cd of dvd.

De gevolgen zijn dramatisch, want de jeug- dige gebruikers die beter met de pc overweg kunnen dan Rubinstein piano speelde, zijn jaren gewoon geweest alles wat hen inte- resseerde gratis te downloaden. Gevolg: ze vertikken het om nog één euro neer te tel- len voor om het even wat. Legale stekken die wel auteursrechten betalen zijn goed voor nauwelijks een paar procent van de verkoop van muziek en de muziekmarkt is herleid tot een vierde van haar vroegere omvang.

Vooral het zogenaamde BitTorrent- systeem (van het Engelse stortvloed) is een succes. Sommige piratenstekken vergemak- kelijken in theorie alleen maar de omgang tussen jongeren van over heel de wereld die films en muziek aanleveren en anderen die alles downloaden en meestal plaatst de jongere een gestolen filmkopie op de stek terwijl hij tezelfdertijd zelf een andere film opslaat.

De bekendste roverstek is het van oor- sprong Zweedse The Pirate Bay, dat al een paar keer aangepakt is door de Zweedse jus- titie, veroordeeld is tot een boete van meer dan twee miljoen euro en toch lekker ver- der doet, dankzij processen in beroep en de mogelijkheid om bliksemsnel uit cyberspace te vertrekken en in een ander land met een lakse wetgeving weer op te duiken.

Over één ding is feitelijk iedereen het eens. Al die gebruikers van illegale producten

delven iedere dag wat meer het graf van hun eigen liefhebberijen. Ze weten het, maar ze vinden dat iemand anders maar moet begin- nen met betalen.

Kopje-onder

Twee Nederlanders hebben daar een bij- zonder antwoord op: schaf het auteurs- recht af (Joost Smiers, Marieke van Schijndel:

“Adieu auteursrecht, vaarwel culturele con- glomeraten”). De één heeft politieke weten- schappen gedoceerd en de ander smoest wat rond in de kunstwereld. Uiteraard heb- ben ze geen juridische vorming en natuurlijk moeten ze niet leven van de eigen produc- ten. Volgens hen mag om het even wie wat kopiëren waarna de creativiteit ongekende hoogtes zal bereiken, want dan kan ieder- een om het even wat stelen en herbewer- ken. Dat is gewoon onvoorstelbare zever, want historisch heeft de cultuurindustrie eerst reusachtige sprongen gemaakt toen het auteursrecht wettelijk beschermd werd. Het was voortaan gedaan met La Bohème, de trieste situatie waarin vele schrijvers, com- ponisten, beeldhouwers en schilders zaten omdat iedereen alles maar gratis kon opvoe- ren of kopiëren. Armoezaaier was een syno- niem voor kunstenaar en het was wonder- lijk om zien hoe de scheppingsdrift van de meeste kunstenaars stijgt eens ze een dak boven het hoofd en een warme maaltijd om 18 uur hebben.

Inmiddels is niet alleen de amusementsin- dustrie geleidelijk kopje-onder gegaan, maar staat het water nu ook al aan de lippen van de schrijvende pers. Natuurlijk denken pc- gebruikers die gewoon zijn alles gratis bin- nen te rijven, er niet meer aan een krant te kopen. De New York Times heeft inder- tijd de absolute stommiteit begaan om zijn hele krant gratis op het net te gooien. Toen het schip begon te zinken, vroeg de NYTi- mes een kleine som voor artikelen van hun beste columnisten. Dat werd een absolute sof. Mensen die alleen het woord gratis ken- den, dachten er niet aan nog ooit één cent te betalen. Een ouderwetse krantenmag- naat als Rupert Murdoch weigerde direct aan die gratispolitiek mee te doen; feitelijk omdat hij van het internet maar weinig kaas had gegeten. Toen hij toch overstag ging, liet hij direct betalen voor de belangwekkend- ste stukken in The Wall Street Journal en de Britse The Times. Zijn kranten staan er dan ook beter voor.

Voorsprong

In Vlaanderen zijn de krantenuitgevers iets voorzichtiger geweest en blijven er artikels voorbehouden aan de abonnees, maar toch ziet men hoe de erosie zich verderzet. Het belangrijkste actuele nieuws is wel gratis op het net te vinden en het zijn niet de reclame- boodschappen in de marge of de irriterende pop-ups die kosten en baten in evenwicht brengen. Overigens kan iedereen dankzij het internet belgicistische kranten als De Stan- daard en De Morgen lezen zonder iets te betalen aan die collaboratiekranten. Iedere abonnee krijgt een code en maakt een pas- woord aan. Een abonnee kan zijn krant op iedere computer lezen en kan dus ook zijn paswoord aan al zijn vrienden en kennissen uitlenen.

Uw eigenste weekblad geniet in dat opzicht van de wet van de remmende voorsprong.

Die historische wet stelt dat sommige bedrij- ven, streken of hele landen een voorsprong hebben qua techniek, geografie en delfstof- fen, waar ze een tijdje op teren. Een mooi voorbeeld is Neo-Nazistan, dat land ten zui- den van Vlaanderen dat iedere verstandige Vlaming er toe aanzet liever zijn mond met zeep te spoelen dan een stuitende term als België of Belg te gebruiken. Maffonië zoals het soms ook heet, had na de oorlog een nog intacte industrie en ging verder op de voor- oorlogse manier tot het ineenstuikte en een profiteurstaat werd.

Bij ‘t Pallieterke stond een ervaren kran- tenrot aan het roer die verbaasd naar de haast keek waarmee de rest van de Vlaamse pers naar het internet stoof. En omdat aan- vankelijk nogal wat oudere lezers ook geen uren op het web plankzeilden, werd de inter- netstek maar traag uitgebouwd. Eén artikel uit het recente nummer volstond, plus nog wat oudere artikelen. Maar tot spijt van wie

‘t benijdt, heeft het blad daarmee weer voor- sprong genomen, want nog altijd moeten we geen beroep doen op de reclamehaaien.

Iedereen met interesse voor het Staatsblad van het Vlaams-nationalisme moet wekelijks de onmenselijke som van 1,85 euro neertel- len (tenzij men een abonnement neemt of naar een bibliotheek trekt, of nog erger: het blad in de Carrefour lezen). Zelfs de jongere lezers zijn eraan voor de moeite, want het blad heeft geen gratispolitiek.

Jan neckers

Wat hebben de volgende namen gemeen? Wielerarchieven, Skadi Forum, DutchFaithfreedom, Italiaanse Rapsodie, Menara, Stormfront, Bormshuis, Camp des Saints, de kruisvaarders, enzovoort. Dit zijn allemaal namen van webstek- ken die mijn stukjes uit ‘t Pallieterke publiceren en die daar nog nooit toestem- ming voor gevraagd hebben. Sommige hebben teksten gegapt bij The Brussels Journal, het webwinkeltje van Paul Belien toen ik daar nog publiceerde, maar ik weet wel zeker dat zij hem niets gevraagd hebben. Andere zetten doodleuk een recenter stukje op hun stek en gebruiken het als discussiestof. Verscheidene van mijn columns staan op Marokkaans-Nederlandse stekken en dus kun je je wel de reacties aldaar indenken. En op zeker ogenblik vroeg een ex-collega mij sinds wanneer ik in het Frans schreef? En inderdaad, een paar stukjes zijn keurig ver- taald door ik weet niet wie, al verdenk ik iemand die bij dit blad nogal goed thuis is in Franse toestanden.

Strengere snel-Belgwet in de maak

‘t Pallieterke BRILJANT

5

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”

14. Amnestie

Deze aflevering gaat over amnestie, waarop dit rioolkrantje, zowel onder Bruno de Winter als onder Jan Nuyts en Leo Custers bij herhaling heeft aangedron- gen bij de politikasters van dit apenland, die zich met veel branie voordeden en voordoen als christenen of als beschaafde humanisten, maar het tot op de huidige dag, 70 jaar na de feiten, vertikken dat christelijke en humanistische gebaar van vergeving en verzoening te maken. Naar aanleiding van een verklaring in 1957 van de Waalse socialist Edmond Leburton (1915-1997), die toen minister van Volks- gezondheid en Gezin was, dat Verdinaso- leider Joris van Severen (1894-1940) ten onrechte was aangehouden en terecht- gesteld (vermoord kreeg de man natuur- lijk niet over zijn lippen), greep het Komi- tee Joris van Severen die “rechtzetting”

onmiddellijk aan om de minister een tele- gram te sturen waarin werd gehoopt dat er nu zeer spoedig (in 1957...) een alge- meen rechtsherstel zou worden verleend.

Een tweede telegram ging naar Louis Kie- booms (1903-1992) om die CVP-volksver- tegenwoordiger te danken, omdat hij in de Kamer de eerste was geweest om “offici- eel en voor de gehele natie de hoge vader- landse deugden van Joris van Severen te belichten”. Een jaar later, rond Kerstmis, noteert ‘t Pallieterke dat er nog omtrent 150 “incivieken”, onder wie Hendrik Elias (1902-1973) en Frans Daels (1882-1974), in de bak zaten. Zij zaten daar al 15 jaar en ons rioolgazetje vroeg zich af of één praat- barakker deze vraag in het parlement zou durven smijten: “Hoeveel veroordeelden die nièt wegens tekort aan discipline sup- plement kregen of wier geestelijk even- wicht niet teloor ging, hoeveel veroordeel- den - zij mochten dan nog hun moeder, hun vrouw of hun kinderen hebben ver- moord - verbleven langer dan vijftien jaar in de gevangenis sedert de belgiek bestaat, hoeveel?” “Ik stel de vraag’, vervolgt het hoofdartikel, “maar ik denk in mijn bin- nenste: niemand, zelfs niet de grootste misdadiger die, noteer dat goed, veroor- deeld werd, niet wegens zijn opinie maar wegens zijn moraliteit, werd langer dan

vijftien jaar gekerkerd.” Het blad acht de tijd rijp om aan de christelijke ministers Gaston Eyskens (1905-1988), P.W. Segers (1900-1983) en soortgenoten te zeggen

“dat wij het kotsbeu zijn en niks meer met hen te maken willen hebben”. Aan Mgr.

De Smedt, die dat jaar van de kansels had doen waarschuwen dat stemmen voor de Volksunie zware zonde was, en de andere bisschoppen wordt gevraagd waar hun herderlijke brieven over amnestie blijven.

Begin 1959 gewaagt het blad van krenten- tellerij in ‘t parlement, waar men de inci- vieken wil indelen in categorieën van ver- oordeelden tot vijf jaar, van vijf tot twintig jaar, enzovoort. Lapmiddelen op een stin- kende wonde, klinkt het en dan komt er, voor lezers die de politiek van vandaag op de voet volgen, een toch wel heel merk- waardig zinnetje: “Vijf minuten politieke moed vanwege de CVP zou voldoende zijn om die abces weg te snijden, door doodge- woon amnestie te verlenen aan àlle zuiver politieke delinkwenten en door vrijlating onder bepaalde voorwaarden van dege- nen die nog gedetineerd zijn.”

In de lente van 1958 sturen enkele CVP- senatoren, onder leiding van hun katho- lieke voorzitter Paul Struye (1896-1974), een telegram naar de Spaanse “Cortes”

in Madrid, waarin de Spanjaarden (onder

“bloedhond” Franco) gevraagd wordt de rechten van de mens te respecteren. Jan Nuyts moet zich daarbij inhouden om niet de kernachtigste krachttermen af te druk- ken. De termen die hij wel afdrukt, liegen er nochtans niet om: walgelijke huiche- laars, grenzeloze schijnheiligheid, geraffi- neerde komedie... Dat precies een Struye,

“die in België zelf duizenden en duizen- den mensen heeft opgesloten gehouden wegens opiniedelicten en om dezelfde reden zoveel sukkelaars heeft doen neer- schieten”, doet Jan Nuyts bijna uit zijn vel springen. Hij ging zowaar erger te keer dan zijn voorganger, die in 1953 van de CVP- politikasters had moeten vernemen dat de meerderheid van de bevolking (nog) geen voorstander was van amnestie (dat- zelfde “argument” is nog gebruikt door Leo Tindemans in de jaren zeventig). Bruno de Winter strijdt dat niet af, maar stelt daarbij de venijnige vraag: “Als de meer- derheid in Vlaanderen ten jare 1953 niet VOOR amnestie is, aan wie ligt dat dan?”

En zelf geeft hij het antwoord: “Aan onze zogenaamd katholieke politici en de even- eens zogenaamd katholieke kranten.” Zijn besluit, dat nog geen ene moer aan actua- liteitswaarde heeft verloren: “En de pers is in dit edel land der Belgen zelden groot en zelden moedig.”

HvO (wOrdtvervOlgd)

Bram Herman,

jongste voorzitter van het OVV

Na het overlijden van voorzitster Hugu- ette de Bleecker in december 2009, ging het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) ijverig op zoek naar een nieuwe voor- zitter. En zie, er kwam zowaar een verrassing uit de bus. Want twee kandidaten dienden zich aan: eeuwige rebel Julien Borremans en oud-KVHV-preses Bram Hermans. Die laat- ste werd met een heel grote meerderheid verkozen en zo kreeg het OVV de jongste voorzitter ooit, 28 jaar bij zijn uitverkiezing.

En dat in een beweging die het imago heeft gedragen te worden door grijsaards. Bij zijn aanvaardingsrede pleitte hij al onmiddellijk voor verjonging. Hij haalde daarmee zowaar de krantenkoppen. Wij vroegen ons af wat deze jonge leeuw wil doen en hoe hij het zal doen. Wij vroegen het de voorzitter zelf.

De nieuwe voorzitter verschilt in visie op het OVV niet zoveel van zijn voorgangster.

Volgens Hermans is het OVV in de eerste plaats een overlegcentrum en dat moet het blijven. “Maar het OVV is ook meer dan dat.

Denk maar aan de actie rond ‘woord hou- den’, daarin heeft het OVV echt bewezen dat krachten bundelen, werkt. Daarnaast is ook het lobbywerk heel belangrijk.”

Het OVV kan in dat lobbywerk bij politici zijn gewicht uitspelen. Het overlegcentrum vertegenwoordigt een grote groep vereni- gingen en op die manier meer dan honderd- duizend Vlamingen. Maar dat is tegelijk ook de zwakte van het OVV. De lidverenigin- gen van het OVV zijn heel verscheiden, van de Gezinsbond tot Voorpost, bijvoorbeeld.

Daardoor blijft het zoeken naar de grootste gemene deler, een standpunt dat door elke vereniging kan worden onderschreven. Het OVV kan bijvoorbeeld niet de grote voor- trekker van de onafhankelijkheidsgedachte worden. Anders zou het wel eens een aan- tal grote verenigingen kunnen verliezen en

dan verliest het OVV de macht van het getal in het contact en gelobby met de politici. Het is dus voor een OVV-bestuur, en zeker voor de voorzitter, niet gemakkelijk iedereen op eenzelfde lijn te krijgen.

Bram Hermans weet dat ook: “Ik wil als OVV-voorzitter inzetten op enkele concrete dossiers: de splitsing van BHV zonder prijs, en het behoud van het Nederlands als onder- wijstaal en Vlaams-Brabant.” Daarnaast wil hij werk maken van een jonger imago en ver- jonging van de top van het OVV. Hermans benadrukt daarbij dat hij niet de oude garde wil buitengooien, maar wel wil aanvullen met enkele nieuwe jonge krachten.

Hermans droomt er van de lidverenigin- gen meer bij de werking te betrekken, ze vra- gen om mee de standpunten van het OVV uit te dragen naar hun achterban.

En die vergrijzing? Dat stond allemaal een beetje scherper in de serieuze gazet- ten dan het bedoeld was. De vergrijzing van de Vlaamse beweging is een probleem. Maar hetzelfde kan gezegd worden van de ver- enigingen uit de katholieke of de socialis- tische zuil, zegt Hermans. Wat hij bedoelt, is: we moeten daar als Vlaamse beweging nu aandacht voor hebben. Als we willen dat de Vlaamse beweging overleeft als een slag- krachtige beweging, moeten we nu iets doen, anders stopt het misschien. OVV-voorzitter Hermans staat erop daaraan toe te voegen dat het zeker geen blijk is van gebrek aan res- pect voor de ‘grijze’ Vlaamse bewegers, inte- gendeel. “Mijn oproep tot verjonging is juist ingegeven door de bekommernis hun verhaal verder te schrijven, hun inspanning verder te zetten”, zegt Hermans.

Wij wensen deze jonge kracht in ieder geval veel succes in zijn voorzitterschap.

PFS

Profeet

Oeioei! Dat had Benno Barnard nooit moeten zeggen. In de Frut van 2 april: “Ik heb twintig jaar lang Filip Dewinter uitge- maakt voor fascist. Ik was fout. De fascis- ten zitten bij de moslims. Dewinter had dus altijd al gelijk. En dat zegt een oude linkse jongen als ik.” In De Standaard van 2 april:

“Ik heb de islam grondig bestudeerd, door de Koran te lezen maar ook door de lec- tuur van andere boeken. Tegenwoordig vind ik dat Filip Dewinter een profeet is. Vroeger noemde ik hem een racist, maar toen droeg ik oogkleppen. Hij heeft bijzonder vroeg ingezien wat de ware aard van de sharia is. Als belgicist ben ik wel geen minnaar van Vlaams Belang.”

Hij zal het geweten hebben. De dag daarop, kreeg hij de volle laag. Met De Standaard en De Morgen in de frontlinie.

Waarbij kan worden vastgesteld dat jour- nalistieke kwakzalvers als Yves Desmet en Walter Pauli zich al heel behaaglijk voelen in het statuut van dhimmi.

toen al

Als Dewinter twintig, dertig jaar gele- den al profetische gaven bezat, dan kunnen wij dat evengoed aan het toen nog Vlaams Blok toedichten. Thema’s waar men toen al

op hamerde, blijken nu hoogst actueel. De faciliteit(calamiteit)gemeenten, bedreigde Vlaamse Rand, de Herrenmentaliteit van de Belgofone inwijkelingen, nogmaals op bru- tele wijze verwoord door Maingain, de doel- bewust gewilde immigratietsunami met al zijn problemen en de islamisering... Noem maar op.

Nu is het al zover gekomen dat iemand die kritiek heeft op de islam lijfwach- ten nodig heeft en dat getabbaarde en bebaarde korangetrouwe mohammedanen de invoering van de shari’a bepleiten als

“de” oplossing voor al onze problemen.

De media, de VRT op kop, vallen uiter- aard nog liever dood dan toe te geven dat het Vlaams Blok/Belang gelijk had en nu gelijk gegeven wordt door “traditionele”

partijen.

GeMatiGd hyPocriet

Het is positief dat een aantal islamiti- sche verenigingen de actie van Sharia4Bel- gium veroordeelde. Let wel: de actie, niet de inhoud van hun boodschap: de invoering van de shari’a in in dit land. Maar die ver- enigingen zijn natuurlijk dikke hypocrieten als ze beweren dat ze nog nooit van Shari- a4Belgium hadden gehoord. De oprichting van die groep werd al in januari van dit jaar

aangekondigd door de Britse moederorga- nisatie Sharia4UK, kort voor Sharia4UK in Groot-Brittannië verboden werd. Dat leidde toen - natuurlijk - tot grote commotie, vooral op internet. Op 19 maart, ruim twee weken geleden dus, vroeg Filip Dewinter al dat de webstek van Sharia4Belgium afgesloten zou worden omdat men daar links legde naar rekruteerders van Al Kaida. En die moslim- organisaties, die allemaal heel actieve inter- netters zijn, die zouden van al die heibel en die provocaties helemaal niets gemerkt hebben? Zij zouden Sharia4Belgium hele- maal niet kennen? Maak dat de kat wijs.

Geen shari’a

In de nasleep van de verstoorde lezing van Benno Barnard is ook een interessant inhoudelijk debat ontstaan. Volgens Benno Barnard wordt de shari’a ook aan de Uni- versiteit Antwerpen onderwezen, namelijk in de postacademische vorming voor islam- leerkrachten. Een woordvoerder van de UA

ontkende dat met klem. Hij beweert dat die postacademische vorming juist in het leven was geroepen om de opkomst van de shari’a te vermijden. Volgens hem wil die vorming

“islamleerkrachten in het secundair onder- wijs een verdieping op academisch niveau bezorgen over de islam in de context van onze westerse maatschappij. [...]. Ik denk dat Barnard dus verkeerd geïnformeerd is”.

Misschien. Maar die uitleg klinkt heel ongeloofwaardig. De shari’a is de wetgeving voor àlle moslims, zowel de gematigden als de fundamentalisten. Hoe kun je een oplei- ding voor islamleerkrachten geven zonder daarin ook les te geven over de shari’a? Dat is even onwaarschijnlijk als lessen over het christendom waarin nooit over Jezus wordt gesproken. We denken óók niet dat men aan de universiteit het afhakken van han- den aanmoedigt, of het vermoorden van ongelovigen. Maar dat men helemaal géén shari’a doceert, dat lijkt heel ongeloofwaar- dig.