De dubbele tong van GroenBegin mei vaardigde Groen een verbod

(1)

e 1,95

71

^ste

jaargang • nummer 33 • woensdag 12 augustus 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De dubbele tong van Groen

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

Begin mei vaardigde Groen een verbod uit voor het Vlaams Belang om nog lan- ger de rechten van holebi’s te verdedigen.

Bruno de Lille en Petra de Sutter stelden in De Standaard dat de verdediging van holebi-rechten door het Vlaams Belang niet oprecht is, want alleen maar een mid- del om de islam te treffen. Het zal de lezer niet verbazen dat het Vlaams Belang geen wederwoord kreeg tegen die beschuldiging.

Net zoals het de lezer niet zal verbazen dat Groen zelden of nooit aangesproken wordt over haar dubbelzinnige houding rond hole- bi’s en islam. Of de vele andere dubbelzin- nigheden die in haar partijprogramma inge- bakken zitten.

Neem de recente verhoging van de btw op elektriciteit. Groen, en bij uitbreiding de hele milieubeweging, heeft altijd op de barricades gestaan voor extra belastingen, accijnzen en taksen op zo ongeveer elke vorm van energie.

Alleen marginale vormen van energieproductie die nog minstens drie tot vier technologische revoluties nodig hebben voor ze als ernstig alternatief voor de klassieke olie en kernener- gie kunnen dienen, ontsnappen aan de toorn van de groenen.

Energieprijzen: omhoog of omlaag?

Maar wat gebeurt er als de btw op elektriciteit teruggebracht wordt naar het «normale»

tarief van 21 procent? Dan klaagt Groen over de verminderde koopkracht van de bevolking! De btw op elektriciteit moet dus opnieuw omlaag voor de groene partij, net zoals ze de accijnzen op benzine en diesel wou terugschroeven toen de olieprijs enkele jaren geleden eventjes hoge toppen scheerde.

Geen enkele journalist die het aandurft een Kristof Calvo te vragen of de elektriciteitsprij- zen eigenlijk niet nog een pak hoger zouden moeten liggen, om de mensen aan te sporen meer energie te sparen. Zo staat het toch in hun programma? Maar blijkbaar is het electo- rale hemd nader dan de ideologische rok wanneer puntje bij paaltje komt. Daarom dat de partij populistisch voor lagere energieprijzen pleit in plaats van te ijveren voor meer ener- giebesparingen.

Goedkope ongeschoolde arbeidskrachten

Soms zijn de tegenstrijdigheden in het groene discours iets subtieler. Zo pleit Groen in de praktijk voor een ongebreidelde immi- gratie naar onze streken: we moeten zoveel mogelijk asielzoekers zo snel mogelijk onder de beste omstandigheden opvangen, neen, zelfs naar hier halen. Het loutere feit dat een asielzoeker tot hier geraakt, volstaat in prin- cipe al om meteen asiel toegekend te krijgen, en waarom niet in één moeite ook de Belgi- sche nationaliteit. Stuitende bewijzen dat men eigenlijk alleen maar uit is op Belgische uitkeringen vormen geen enkel bezwaar.

Maar zelfs de economische vluchtelingen die naar hier komen om de handen uit de mou- wen te steken, zijn gewoonlijk totaal onge- schoold en bereid om voor een appel en een ei het vuilste werk op te knappen. Het laat zich raden dat dit leidt tot een neerwaartse druk op de laagste lonen, volledig conform de wetten van vraag en aanbod.

Enerzijds pleiten voor een volledig opengren- zenbeleid, en anderzijds steen en been klagen over lage lonen voor ongeschoolde arbeid is zoals roepen om meer zon, en dan klagen dat de tuin er droog bijligt. Maar opnieuw: geen enkele journalist die een groene jongen of een groen meisje daar ooit op zal aanspreken.

Dierenwelzijn of moslimwelzijn?

Diezelfde groene jongens en meisjes doen al jaren hun best om de luchthaven in Deurne weg te pesten. Aanleiding van dienst zijn de vleermuizen in het fort van Borsbeek, maar zoekt men maar hard genoeg, vindt men altijd wel één of andere bedreigde diersoort. De dia- gonaal gestreepte brompotkikkers die er in een poeltje langs de Krijgsbaan leven bijvoorbeeld, of de linkspotige groen-wit gespikkelde bril- mug in de grasberm.

Er is altijd wel iets, zoals al menig Vlaams gemeentebestuur heeft mogen ondervin- den bij de aanleg van een industriepark op een braakliggend terrein waar niemand ooit naar omgekeken heeft, of één of andere ver- bindingsweg. Zelfs een dode of zieke boom omhakken mag amper, want je weet nooit of toevallig geen rare kever zijn eitjes in de kruin gelegd heeft. Maar wat als op massale schaal schapen in de meest erbarmelijke omstandigheden gekeeld worden, bovendien nog expli- ciet verboden door de Europese regelgeving?

Dan geeft de partij niet thuis. Straffer nog: dan pleit de partij voor nog wat meer begrip en tegemoetkomingen aan de dierenbeulen. Ze hebben per slot van rekening nog «maar» zes

jaar de tijd gehad om zich eindelijk aan te pas- sen aan wat niet meer dan de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn, anno 2015. En opnieuw: geen enkele journalist die Groen hierover het vuur aan de schenen wil leggen.

Mystery calls naar een halalzaak?

Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Fraude moet altijd en overal hard aangepakt worden. Behalve fraude met sociale uitkeringen, want die bewijst alleen maar dat te weinig mensen uitkeringen krijgen, en dat ze veel te laag zijn. Belastingontduiking of -ontwij- king bewijst echter nooit dat de belastingen te hoog zijn. Vlamingen zijn aangeboren racis- ten. Daarom moeten er ook ‘mystery calls’ uit- gevoerd worden, om dat racisme met wortel en tak uit te roeien. Jodenhaat bij moslims ligt toch ook een beetje aan de Joden zelf. En wie een ‘mystery call’ naar een halalzaak doet onder een valse joodse naam, loopt vooral zelf het risico een proces wegens racisme aangesmeerd te krijgen.

Vrouwen zijn gelijk (niet gelijkwaardig) aan mannen, en moeten dus overal hun ding kunnen doen. Zij moeten net als homo’s katho- liek priester kunnen worden, en elke lesbische bisschop in de Anglicaanse Kerk wordt uitgebreid gevierd als een grote stap voorwaarts in de menselijke beschaving. Maar in de buurt van moslims moeten vrouwen wel spontaan een hoofddoekje opzetten, «uit respect», en geen zotte dingen eisen zoals gehoord te willen worden of zelfs een handdruk te krijgen.

Medeplichtige media

Een andere partij zou met zoveel dubbelzinnigheden in haar programma in de media nooit wegkomen. De N-VA wordt al om de haverklap terechtgewezen omwille van de valse tegenstelling tussen de wens voor een nieuwe staatsher- vorming en een federale regering zonder de PS.

Politici van Groen hoeven echter niet te vrezen voor een terechte en moeilijke vraag over de vele dubbelzinnigheden waar zij mee zitten. De dubbele tong van Groen kan maar blijven lallen bij de gratie van de pers die met twee maten en twee gewichten werkt. Wanneer komt daar eindelijk eens verandering in?

Immigratiestroom

bereikt piek!

(2)

Actueel

12 augustus 2015

2 Uit de smalle beursstraat

Zomercrisissen

Economische historici hebben er geen pasklaar antwoord op, maar grote financieel-economische schokken en verande- ringen doen zich vaak in de zomermaanden voor. Een overzicht maakt dat duidelijk. In deze zomer is er van een grote schok geen sprake, wel van een paar kleine schokken: in Grieken- land en China.

Politiek is het in augustus komkommertijd, maar economisch lijken de zaken in die periode soms te versnellen. Het was op 15 augustus 1971 dat Richard Nixon de goudstandaard opzegde en het stabiele monetaire systeem van Bretton Woods uit 1944 neerhaalde. Nixon wou onbeperkt geld drukken om zo de kosten van de Vietnamoorlog op te vangen. Het bekwam de Amerikaanse economie slecht. Blij- vende monetaire instabiliteit en hoge inflatie kreeg men pas begin jaren tachtig onder controle.

Het was op 2 augustus 1990 dat Irak het kleine Koeweit binnen- viel. Een geopolitieke daad van Saddam Hoessein met grote gevol- gen, maar die ook een economische impact had. Na de euforie van de bevrijding van Koeweit volgende in 1991-‘92 een recessie die vader George Bush zijn herverkiezing kostte.

We maken een sprong in de tijd, naar 7 augustus 2007. BNP Pari- bas meldt dat drie van haar fondsen in de problemen zitten. De Ame- rikaanse vastgoedbubbel loopt leeg. De financiële crisis die een jaar later volop zal losbarsten, kondigt zich aan. Het is opnieuw in een zomer - die van 2011 - dat de impact van de financiële crisis zich volop laat voelen in de eurozone en niet alleen Griekenland maar ook Ita- lië en Spanje besmet.

En in 2015? Merken we een zomercrisis die economische ramp- spoed aankondigt? Misschien zal de zomer van 2015 ingaan als de periode dat Griekenland definitief afscheid moet nemen van de euro, ook al beseffen de Grieken en de rest van Europa het nog niet. Met het akkoord dat in juli werd bereikt, wordt Griekenland in de eurozone gehouden, maar is er vooral tijd gekocht. Op 20 augustus wordt een nieuwe terugbetaling verwacht. Zal het lukken? Economisch is Grie- kenland dood, met een financieel systeem dat aan het infuus zit en

een ondernemerswereld die onbestaande is. De schuldgraad komt in de buurt van 200 procent van het bbp.

Naast de Griekse crisis was er de – voorlopig - kleine schok in China. De Chinese beurzen gingen vorige maand kopje-onder, met dalingen van tientallen procenten. De Chinese regering bleef echter niet bij de pakken zitten en heeft voor een zekere stabiliteit gezorgd, door een reddingsfonds voor de beurskoersen van 3.000 miljard yuan op te zetten. Maar in het land van de Draak is er iets fundamenteels aan het veranderen. Er zijn meerdere zeepbellen gebarsten, onder andere in de vastgoedsector. Sommige wijken waar grote apparte- mentsgebouwen staan, en zelfs steden, zijn volledig leeg. De econo- mische groei in China is ondertussen gedaald naar 7 procent. Een aantal jaren geleden zat men daar nog aan 9 procent van het bbp.

Die groeicijfers zullen wellicht nog verder neerwaarts moeten wor- den bijgesteld, omdat de buitenlandse handel in het eerste deel van 2015 met zo’n 6 procent is gekrompen.

Een Chinese economie die het minder goed doet, is slecht nieuws voor de rest van de wereld. De redding zal niet van grote econo- mieën als Brazilië (-1 procent) of Rusland komen (-4 procent). Mis- schien zullen we opnieuw op de Verenigde Staten moeten rekenen.

De werkloosheid in de VS bedraagt slechts 5,3 procent, het laagste peil in zeven jaar. Het bewijs dat de grootste economie van de wereld het zeer goed blijft doen. Maar dat wil ook zeggen dat de Federal Reserve, de Amerikaanse Centrale Bank, haar beleid van nulrente stilaan zal stopzetten, kwestie van de Amerikaanse economie niet te doen oververhitten. Vraag is hoe de financiële markten dan zullen reageren. Bij een hogere rente gaan die vaak kopje-onder omdat ze vrezen dat bedrijven het lastiger zullen hebben om hun kredieten terug te betalen.

Een renteverhoging is niet voor meteen, maar in de komende maanden onvermijdelijk. Misschien komt er na een eerste rentever- hoging geen negatieve reactie van de beurs, maar in elk geval wel na een tweede renteverhoging. Bijvoorbeeld in de zomer van 2016.

En dan is de volgende zomercrisis een feit.

Angélique VAnderstrAeten

Van Gordel naar Gordelfestival

Het einde van een monument?

Op 6 september vindt nu voor het derde jaar op rij het zogenaamde Gordelfestival plaats.

Het zal dan 34 jaar geleden zijn dat op 27 september 1981 in Sint-Genesius-Rode de aller- eerste Gordel plaats vond. Eén van de initia- tiefnemers toen was Herman Brijssinck, een marketeer uit Dilbeek.

In een gesprek met ’t Pallieterke legt de geestelijke vader van het grootste familie- en sportevenement dat Vlaanderen ooit kende uit dat het in 1981 ging om een marketingidee dat werd omgezet in een sensibiliseringspro- ject met als onuitgesproken baseline: “Wij houden van alle mensen die het Vlaams karakter van onze gemeente eerbiedigen.” In die dagen

Focus Vlaamse karakter?

Op de webstek van het Gordelfesti- val komen we te weten dat er “via de aandacht voor de faciliteitengemeenten nog steeds een grote focus ligt op het ondersteu- nen van het Vlaamse karakter van de streek”.

Die aanwezigheid rond de gemeenschapscen- tra is vandaag alleen helaas een beetje te vergelijken met Vlaamse actie in Brussel door een pint te gaan drinken in het Vlaams Huis daar.

Geen kat die het merkt, maar je bent in Brussel.

En er is vooral niemand geprovoceerd.

Focusgemeente van het Gordelfestival dit jaar is Londerzeel, zo ongeveer op 20 km afstand van Brussel. U leest het goed. Naast de vaste trefpunten Huizingen en Hofstade in Zemst (tegen Mechelen sic), gaan we het Vlaamse karakter van Londerzeel onderstre- pen. Dubbel gescoord, zal men gedacht hebben: geen boze Franstaligen en een kans om schepen Nadia Sminate (N-VA), die in 2016 één van de eerste burgemeesters met allochtone roots wordt, in de kijker te zetten.

Geen publiek voor

Het louter toeristische Gordelfestival is meer dan enkel fietsen of wandelen. In feite zijn er er allerlei sportieve en culturele activiteiten gedu- rende de ganse zomer. Op zondag 6 september wordt dan een grote slotdag georganiseerd.

“Om het Vlaams karakter van de Vlaamse Rand extra te beklemtonen zijn we die dag ook met activiteiten aanwezig in de faciliteitengemeenten Sint-Genesius-Rode, Wezembeek-Oppem, Kraainem en Wemmel en in gemeenschaps- centrum de Bosuil in Jezus-Eik, zo lezen we op de webstek van het Gordelfestival. Wat die activiteiten inhouden, komen we op de webstek vna het Gordelfestival niet te weten.

Hoe dan ook, de slotdag van het Gordelfesti- val trekt al sinds de eerste editie in 2013 amper volk. Vzw ‘de Rand’, dat samen met Bloso en de provincie Vlaams-Brabant verantwoorde- lijk is voor de organisatie, beweert dat men in 2013 zo’n 12.500 deelnemers mocht verwel- komen en in 2014 zelfs meer dan 23.000. Wie er bij was weet wel beter. Er is voor Vlaamsge-

zinde gordelaars geen enkele reden meer om naar een van de gordelcentra af te zakken en dat heeft deze groep ook zo begrepen. Daar waar vroeger in zowat alle “boekskes” van de Vlaamse beweging werd opgeroepen om naar De Gordel af te zakken, is het nu zoeken achter een vermelding in de agenda.

Vlaamse Beweging

De beperkte opkomst maakt het er voor de Vlaamse Beweging, voor wie de faciliteiten een belangrijk strijdpunt blijven, niet gemakkelij- ker op. Men wil uiteraard erg graag het Vlaams karakter van de Rand opnieuw in de verf zetten en de regering prikkelen, maar dan moet er wel volk zijn om ballonnen en leeuwenkle- vers aan te geven. Dan moeten er wel camera’s zijn. Een fractie van de deelnemers van vroeger is nu verspreid over heel Vlaams-Brabant.

De media-aandacht is om die reden navenant afgenomen. Marnixring Dilbeek nam vorig jaar het nobele initiatief om De Gordel nieuw leven in te blazen, daarin gesteund door de Vlaamse Volksbeweging. Hoewel het initiatief vrij laat werd opgestart was het een redelijk succes.

Dit jaar worden de activiteiten in Dilbeek onder druk van de plaatselijke N-VA sterk terugge- schroefd. Een succesvolle officieuze Gordel naast het officiële Gordelfestival, min of meer te vergelijken met het debacle tussen de IJzer- bedevaart en de IJzerwake, kan men immers missen als kiespijn.

Naast wat overblijft van het Gordelinitia- tief van de Marnixring in Dilbeek, organi- seert de VVB een fietstocht vanuit Dilbeek naar Sint-Genesius-Rode. Het doel is om op die manier stap voor stap de Gordel opnieuw rond te maken. Opmerkelijk is dat op het Dil- beekse Gordelpamflet het gemeentebestuur en het Gordelfestival worden vermeld. Op de gemeentelijke webstek van burgemeester Willy Segers (N-VA) is nochtans niets terug te vinden van het initiatief. De Gordelpagina is nog wel aanwezig, maar is zelfs blanco.

Bladzijde omdraaien

De vraag is of het enerzijds nog mogelijk is om de Gordel uit zijn as te laten herrijzen en anderzijds of het wenselijk is. Bij N-VA (en minister Weyts) valt te horen dat het niet de intentie is om terug te keren naar de Gordel van vroeger. Ook bedenker Herman Brijssinck is de mening toegedaan dat het genoeg is geweest.

Het bestaan van een Vlaamse rand rond Brus- sel is intussen algemeen bekend. Voor Brijss- inck is daarmee de opdracht volbracht. “Einde verhaal en punt andere lijn”, zo zegt hij.

De Vlaamse Beweging heeft er van haar kant alle belang bij om de krachten zo efficiënt mogelijk in te zetten. Is het in deze omstandigheden niet beter om alternatieve of nieuwe manieren te bedenken om de aanhoudende verdrukking van het Nederlands in de Vlaamse Rand rond Brussel onder de aandacht te brengen? Minister Ben Weyts hebben we over dit thema nog maar weinig in beeld gezien. Als hij op tv komt is het in verband met dienerasielen, het dienenwelzijn, de opening van een jaag- pad, een nieuwe jeugdherberg of de installa- tie van de zoveelste flitspaal. Wanneer zal hij zich eens op Tv vertonen met een stoere ver- klaring over het Vlaams karakter van de faciliteitengemeenten rond Brussel. De vraag stellen is ze beantwoorden.

De wandeling van de Marnixring en fietstocht van de VVB gaan door op zondag 6 september. Net als het Gordelfestival natuurlijk.

K^vC In 2012 kondigde Bloso aan dat De Gordel van dat jaar de laatste zou zijn. De kieskring

Brussel-Halle-Vilvoorde was gesplitst en dus was er geen nood meer aan een Vlaamse manifestatie als De Gordel. Zo meende althans Carla Galle, tot 2013 hoofd van organi- sator Bloso. Galle is tevens socialist en was de partner van Karel Van Miert. Toenmalig voogdijministers van Sport en de Vlaamse Rand, respectievelijk N-VA’ers Philippe Muy- ters en Geert Bourgeois, gaven geen krimp.

wisten immers maar weinig mensen dat Brus- sel omringd is door Vlaamse gemeenten. De Gordel was een medium, een vehikel, een jaar- lijkse activiteit, die door zijn stijl en markten publieksbenadering die gordel van Vlaamse gemeenten rond Brussel positief onder de aandacht bracht. Een evenement dat Brussel en de omgeving positioneerde of preciezer en correct positioneerde.

Overheersend belangrijk hierbij was dat ‘De Gordel’ sportief moest blijven, rustig famili- aal, zelfbewust, hoffelijk en apartijpolitiek.

“De Gordel was dus zeker niet bedoeld als een zoveelste Voerense wandeling…” aldus Herman Brijssinck.

Logo 1981

(3)

Actueel 12 augustus 2015 3

Rap-rap met pensioen

Mijnheer de donkerrode,

Gij bolt het dus af. Gij laat uw topfunctie als directeur-generaal aan het hoofd van het Vlaamse departement voor Economie, Wetenschap en Innovatie voor wat ze is. Gij gaat met vervroegd pensioen, uiteraard en vanzelfsprekend nog wel aan de comforta- bele voorwaarden van vóór de pensioen- hervormingen van Daniel Bacquelaine en Peter de Roover. Officieel klinkt het dat gij tegen de besparingen van de Vlaamse rege- ring zijt…

Na een doortocht met topfuncties in kabi- netten van rode ministers als Norbert de Bat- selier, Eddy Baldewijns, Steve Stevaert, Gil- bert Bossuyt, Frank Vandenbroucke en, nog niet zo lang geleden, Ingrid Lieten, werdt gij in 2010 uiteindelijk beloond voor uw zeloten- werk met een lucratieve topfunctie.

Een indrukwekkende carrière, die begon aan de ‘katholieke’ universiteit in Leuven, zult gij doorlopen. Gij studeerde er geschie- denis en gij waart er meer dan actief in zowat alle kringetjes rond AMADA/Marxis- tisch-Leninistische Beweging, het soort grou- puscules waar ook Frankie Vandenbroucke, de rode van Zichem, zijn eerste revolutio- naire stappen zette. Het was in die jaren ook dat die linkse volksbevrijders niet vies waren van wat straatgeweld en een onfris knokpartijtje met ‘fascisten’ en de toenma- lige rijkswacht.

Na het behalen van uw diploma werdt gij secretaris van de Bond Beter Leefmilieu en werdt gij haast een prototype van ‘groen vanbuiten, maar knalrood vanbinnen’… In die tijd kocht gij, vooruitdenkende kaviaar- socialist in spe, een lidkaart van de Socialis- tische Partij (SP). Goed gezien, want in 1988 treedt gij in dienst bij ‘Vlaams’ minister Nor- bert de Batselier om in 1992 al kabinets- chef te worden op Milieuzaken. Dat wordt gij later ook bij Eddy Baldewijns. En zo rolde de sneeuwbal, die almaar groter en gro- ter werd, altijd maar voort. Het zal u poli- tiek en financieel flink voor de wind gaan, want naast uw job haalt gij nog wat schnab- bels binnen in het OCMW van Herzele, en in diverse bestuursorganen van intercom- munales en overheidsbedrijven, waar gij in wezen nooit iets meer zult zijn dan ‘his master’s voice’. Bijvoorbeeld de nv Liefkens- hoektunnel, het Vlaams Energiebedrijf, de watermaatschappij TMVW, om er enkele te noemen.

Natuurlijk voert gij vanuit die posities ook de strijd tegen ‘extreemrechts’ en schuwt gij daarbij het platvloerse niet. We vergeten nooit uw lezersbrief van 18 januari 2008 in

‘kwaliteitskrant’ De Standaard, waarin gij uw haat tegenover de omstreden VB-coryfee

Marie-Rose Morel niet verborgen kondt hou- den. In huis-tuin-en-keukenlatijn hadt gij het toen over haar als ‘mens cruella in corpore pulchro’, wat te vertalen is als ‘een monster in een mooi lijf’. Gruwzaam…

Terug naar vandaag. Gij moest dus als topambtenaar van de nieuwe regering, waarvan uw partij geen deel uitmaakt, mee de besparingstoer op, door o.m. te gaan snoeien in de personeelskosten van het ambtenarenapparaat. En daar hebt gij het moeilijk mee, meldt gij. Komende uit tijden van zelfbediening, profitariaat en het kwis- tig creëren van functies en het rondstrooien van gemeenschapsgeld, kunt gij de knop moeilijk omdraaien ten aanzien van het leger ambtenaren dat in u de grote goeroe zag. Gij komt nu aandragen met principes als ‘beroepseer’ en dat er momenteel een soort wantrouwen tussen u en de regering zou gegroeid zijn. Het is natuurlijk allemaal niet zo ingewikkeld als gij doet uitschijnen, want gij kunt en wilt dat gewoon niet meer maken tegenover uw toenmalige broodhe- ren. Zo simpel is dat.

“Ik wil me opnieuw engageren in the- matische werkgroepen binnen de sp.a”, onderstreept gij niet toevallig, dezer dagen.

Energie is één van die thema’s. Met mijn ellenbogen voel ik onwillekeurig aan dat gij uw partij nog wat diensten wilt bewijzen. Ik durf dan ook wedden dat gij politiek zult ver- rijzen en gereïncarneerd zult worden in een comfortabele bestuurderszetel om de belan- gen van uw partij te verdedigen, in ruil voor wat zak(kenvullers)geld. Want, gelet op mijn reeds 70-jarige leeftijd, weet ik uit ervaring dat ik er in dit soort voorspellingen haast nooit naast zit.

Voor ’t geld danst den beer! Laat de kavi- aar maar komen!

Briefje aan Dirk van Melkebeke

En nog een teken waaruit linkse hopeloosheid blijkt, nu komend van de nieuwe partijvoorzitter John Crombez: zijn eerste en voornaamste beleidsdaad is de rangen te sluiten met de Waalse “vrienden”, die, naar nu blijkt, door Tobback enigs- zins werden verwaarloosd. Dit betekent dat Crombez geen andere mogelijkheid meer ziet om in een regering te belanden dan te rekenen op de steun van de PS van Di Rupo.

Op eigen kracht kan de sp.a niets meer.

Hoewel het in bijna alle kranten heeft gestaan, heeft het nieuws nauwelijks enige belangstelling gewekt: het eerste persbe- richt van Crombez was de aankondiging dat de traditionele “fractiedagen” (bijeen- komsten van de Vlaamse socialistische verkozenen in Belgisch en regionaal parlement), traditioneel in het najaar gehouden voordat het parlement terugkeert uit vakantie, dit jaar gezamenlijk zal georganiseerd worden door sp.a en PS, voorge- zeten door het duo Crombez-Di Rupo. Het Laatste Nieuws (1 juli) tekende hierbij aan:

“Bij de PS steken ze helemaal niet weg dat er iets veranderd is sinds de sp.a geleid wordt door Crombez”, en daar verheugt men zich blijkbaar over: een samengaan van sp.a en PS versterkt de onderhande- lingspositie van de PS en verzwakt de posi- tie van de sp.a zodra het om de regerings- vorming gaat. De “Belgische” fractiedagen gaan niet door in Nieuwpoort, zoals de sp.a dat gewoon was, maar in Gent, sinds het burgemeesterschap van de socialist Termont meer dan ooit de hoofdstad van de Vlaamse francofonie.

Alles in één zak

“Nog niet lang geleden was de PS “niet echt een partner waarmee veel sp.a’ers graag geassocieerd werden”, aldus nog Het Laatste Nieuws, maar dat ligt nu ineens anders, al “blijft de PS voor veel Vlamin- gen de horror”.

Dat zal er niet op verbeteren nu zelfs vanuit de rangen van het Waalse ACV stem- men opgaan om zich te distantiëren van het Waalse ABVV, onder andere die van Marie-Hélène Ska, die zich in een inter- view (Le Soir, 1 augustus), sprekend in haar functie van leidster van de Waalse christelijke vakbondsleden, laat ontval- len, dat met name in Charleroi de PS nog steeds de partij is van “alles komt in mijn zakken terecht en ik beslis alleen”.

Het is echt uit hopeloosheid dat Crom- bez bij het begin van zijn partijvoorzitter- schap alles zet op de Waalse kaart. Dat hij dit heeft gedaan, mag volgens Wim van de Velden (De Tijd, 4 juli) “een risi- covolle opener worden genoemd”, want voorheen was de relatie tussen sp.a en PS eerder aan de koele kant. “Zelfs voor progressief Vlaanderen staat de PS voor een socialisme van de oude stempel”, aldus Van de Velden.

Gaan de Vlaamse socialisten nu ook teruggrijpen naar de leer en de methode van vroeger? Niet helemaal, want sinds zijn aanstelling tot voorzitter mijdt Crom- bez zelfs het gebruik van de term “links”

(volgens De Standaard, 16 juni). Hij bepleit wat hij zonder het nader te definiëren

“radicaal socialisme” noemt. Men weet wat men aan Crombez heeft. Tobback legde zijn hart bloot, en deed geen belof- ten, allerminst aan Di Rupo. Van Crom- bez daarentegen “weten ze (de top van de sp.a) dat hij de gevestigde belangen niet in het gedrang zal brengen” (Rik van Cau- welaert, in De Tijd, 13 mei).

Links in Europa

De achteruitgang van de socialistische partijen is een internationaal verschijnsel.

In Griekenland werd de sociaal-democratie weggeblazen door een radicalere linkerzijde, in Spanje en in Italië wacht ze angstig de volgende verkiezingsuitslagen af, in Duitsland stelt een gedeelte van de partij voor om niet meer, zoals de traditie wil, met een eigen kanselierskandidaat aan de verkiezingen deel te nemen, want Merkel wint toch.

In Frankrijk zijn, na de Europese verkiezingen van vorig jaar, ook de kantonale verkiezingen van dit jaar op het randje van een ramp geëindigd. In Engeland wilde men niet meelopen in de regionalistische trend en verloor de sociaal-democratie op één na al haar kamerleden uit Schotland.

Bovendien sloeg de “verlinksing” van de partij onder Ed Miliband niet aan, inte- gendeel. In Nederland heeft de gewezen partijleider Wouter Bos zich afgevraagd of

“links” überhaupt nog wel een bestaans- reden heeft.

In heel Europa verkeren de gematigd- (of burgerlijk-) linkse partijen in een diepe crisis. En dus haakt de sp.a politiek haar wagen vast aan wat er maar vlot lijkt te rij- den, dat is hier de PS. Naar de Groenen toe wordt een slag onder de arm gehouden maar zelfs sp.a plus Groen haalt nog maar een kwart van de kiezers, en “de cultuur- verschillen” tussen de twee partijen blijven groot, aldus Jan Callebaut, een elec- toraal expert (in De Standaard, 27 juni), want “volgens het denken van Groen moet er veel veranderen, volgens het denken van rood moet er juist niets veranderen”.

Gelegenheidsgroeperingen

Ondertussen komt vanuit Engeland een debat op ons af tussen socialistische intel- lectuelen die vinden dat de partij moet radicaliseren, in de hoop dat het volk na twee of drie verkiezingsnederlagen van de partij zal weten waar zijn belangen liggen, en de meer op bestuursambten gerichte tendens van de kaderleden en andere ambitieuze mensen, die stellen dat men zo toegeeflijk mogelijk moet zijn tegenover de smaak en de waan van de dag.

Ook bij ons treft men de strekking aan die zoveel mogelijk tegen de regering wil staken en de daaraan tegengestelde tendens, die stelt dat “stakingen rechts groot maken”, zoals Walter Zinzen schrijft (in De Standaard , 3 juni). Het conflict tus- sen deze radicale en pragmatische stel- lingen zal in het najaar ten top gedreven worden door de stakingsenergie van de vakbonden, voor wie de te verwachten krachtmeting ook dient als voorbereiding op de “sociale verkiezingen” van volgend jaar. Vakbonden willen zich dan zo scherp mogelijk profileren, en storen zich niet altijd aan de vraag wat voor de partij elec- toraal de beste houding is.

Frank Vandenbroucke, wijs als steeds, zegt (in De Tijd, 13 juni): “dertig jaar gele- den overheerste nog de heldere tegenstelling tussen arbeid en kapitaal, maar die eenvoud is weg”, en derhalve mag men de mogelijkheid niet uitsluiten dat de traditionele socialistische of sociaal-democrati- sche linkerzijde haar tijd gehad heeft, zoals Wouter Bos al heeft betoogd (zie hierbo- ven), en dat men gaat naar een partijland- schap waarin traditioneel “links” opgaat in een gedeelte dat onderdak vindt bij “centrum” of “populair rechts”, en een ander gedeelte, dat opgaat in het soort gelegenheidsgroeperingen die tegenwoordig overal in Europa uit de grond aan het krui- pen zijn, vaak tegen een achtergrond van nationalisme en euroscepticisme.

MARK GRAMMENS

Crombez vindt onderdak bij Di Rupo

Wanhoop overheerst ter linkerzijde in Vlaanderen. De tegen de “rechtse” regering gerichte acties overtuigen alleen de overtuigden. De meesten echter schijnen te denken dat de anderen (niet linksen) aan de beurt zijn en dat die een eerlijke kans moeten krijgen. De inmiddels vervangen (of ontslagen, ten dele door toedoen of zelfs op initiatief van De Morgen) sp.a voorzitter Bruno Tobback gooit de armen in de lucht als hij aan zijn partij denkt, en zegt dan (in De Morgen, 27 juni, weekendbijlage): “Niemand heeft vandaag een alternatief voor het dominante rechts-liberale systeem. Is er een ander systeem mogelijk? Ik mag hopen van wel,” maar zeker is het volgens Tobback allerminst, nu de sp.a in 2014 is teruggevallen op welgeteld 595.486 Vlaamse kiezers.

Nieuwsfeit van de week

Extreme droogte teistert de aardappeloogst!

(4)

Dossier

12 augustus 2015

4 De BBC-kloon

Ik heb Radio 3 altijd een pretentieuze en meestal overbodige windbuil gevonden. De parochiezender BBC begon lang geleden met een Third Programme voor de elite, zodat ze tezelfdertijd het klootjesvolk elders muzikale rommel kon aansmeren.

Dus bleef de toenmalige BRT niet achter;

eerst met een Derde Programma in 1961 voor de zogenaamde fijnproevers (drie uur per dag) en later met een volledige zender zodat er veel overbodige hiërarchische baantjes bijkwamen (al was directeur Radio 3 Karel Aerts een charmante vent). In de jaren zestig en zeventig was goede muziek nog niet naar Radio 1 en 2 verbannen ten voordele van stompzinnig gebonk.

Maurice Vercammen en na zijn te vroege dood Yvonne Verelst produceerden mooie operetteprogramma’s op Radio 1. Het zon- dags Opera en Belcantoprogramma van Eti- enne van Neste was van 1945 tot zijn jam- merlijke en ook al te vroege dood in 1973 een vast signaal op Radio 1 om na het zon- dags gebraad een dutje te doen. Jo Lee- mans presenteerde lange tijd op dezelfde dag 78 toerentijd en vergat nogal eens de ontleende platen terug te brengen. Het Fes- tival van Vlaanderen werd gesticht door Jan Briers, directeur Radio 2, en dat vond niemand raar.

Componisten zoals Renier van der Vel- den bij Gewestelijke Zender Antwerpen pro- grammeerden veel goede (nu zou men zeggen populair klassieke) muziek.

Daar ben ik nog nooit geweest

Dat Derde Programma specialiseerde zich aanvankelijk vooral in kamermuziek, ingewikkelde causerieën en hedendaagse avant-gardemuziek, met Lucien Goethals en Louis de Meester. Ik herinner begin de jaren tachtig nog het absolute meesterwerk van Luc Breways: concerto voor orkest en stookolieketel. De componist zei fier dat hij de juiste ketel in Wenen gevonden had.

“Prime” zendtijd kenden ze bij Radio 3 niet.

De zendtijd tussen pakweg 17 en 19 uur - het moment om iets populairder te pro- grammeren om de filerijders te verleiden - werd jarenlang verpest door de afgrijse- lijke etnische muziek van Herman Vuylsteke.

En de ook al goede zendtijd van zaterdagmorgen was bestemd voor het ko-ooooo- oorleven in Vlaanderen. Maar dat was nog niets vergeleken met de humbug van de woordprogramma’s; getekend Frans Boen- ders en Freddy de Vree. Freddy bad voortdurend aan het altaar van Willem Frede- rik Hermans (Freddy mocht Wim zeggen) en Hugo Claus. Freddy was één van de drie naakte mannen in Claus’ bewerking van Marieke van Nijmegen, waarvoor de schrij- ver veroordeeld werd. Freddy was zelfs zo galant de door Claus afgedankte Sylvia Kris- tel over te nemen. Maar met Freddy kon je lachen. Op het formulier ‘Reisaanvraag Bui- tenland’ moest altijd een lange motivering ingevuld worden.

Freddy schreef lapidair: “Australië. Daar ben ik nog nooit geweest.” Vraag geweigerd. Niet geweigerd was een wekenlange reis van Freddy met universeel genie Hugo Claus door Mexico. Bij hun terugkeer lazen de twee heren hikkend van de lach gewoon het lemma Mexico uit de Winkler Prins voor. Maar ze hadden wel een schitterende vakantie op kosten van de belastingbetaler.

De intellectuele pauze

In 1975 ontstond de Instructieve Omroep en zo’n nuttige directie moest natuurlijk programma’s aan Radio 3 aanleveren, ook op zaterdagmorgen. Ik had een korte televi- siereeks over de boekenindustrie en daar hoorde ook een radiofiliaaltje bij. Voor Radio 3 kon ik niet hoog genoeg scoren. Ik con- tacteerde Nederlands bekendste literaire criticus Kees Fens (niet goedkoop) en trok naar Amsterdam voor mijn eerste radiore- portage. Fens debiteerde in een halfuur literaire wijsheden.

Dit was wel heel goed betaald, en als toe- maatje vertelde hij nog wat grappige anek-

dotes over zijn boekhandels. Ik draaide het bandje van mijn Nagra-taperecorder om en nam die verhaaltjes ook maar op. Terug in Brussel ontdekte ik dat je met de Nagra niet recto-verso kon opnemen. Al de wijsheden van Fens waren verloren, dus maakte ik van de nood een deugd en zond zijn grapjes uit.

Ik kreeg er gelukwensen voor, want dat was nou eens wat anders.

Lang duurde dat gelukkig huwelijk niet, want bij Radio 3 waren ze die televisieoenen liever rijk dan kwijt; zeker die ene u bekende klojo die een uit Nederland geïmporteerde cursus Italiaans vervolledigde met Napo- litaanse liederen van zijn favoriete tenor Franco Corelli. Bij Radio 3 leerde ik de “intellectuele pauze” kennen.

De omroeper moest na ieder programma een paar seconden wachten met afkondi- gen, want met een ernstig gezicht beweerde men dat de luisteraar uit de hogere sferen moest neerdalen waarin hij door het vorige programma beland was.

Over luisteraars gesproken: toen radio- baas Piet van Roe eventjes een radiofre- quentie tekort kwam om pop uit te zenden (en reclame binnen te harken voor André Leysen en co), gaf hij een tijdlang de zendtijd van Radio 3 in de voormiddag cadeau aan een lawaaizender.

Geen hond protesteerde. Directeur Radio 3 André Laporte schreef zonder blozen in het jaarverslag: “Dit bewijst dat Vlamingen geen briefschrijvers zijn.” Dat er misschien haast geen luisteraars waren, kreeg hij niet uit zijn pen.

Van Studio Brussel naar Klara

Maar er kwamen andere tijden. Luister- cijfers werden altijd belangrijker voor de reclame-inkomsten van de VRT, wegens de concurrentie van de commerciële radio’s.

Alle fatsoenlijke muziek werd verboden bij 1 en 2 en doorgeschoven naar 3. Frans van den Broeck huilde hete tranen toen zijn Opera en Belcanto ook wegmoest bij 1 en hij bij Radio 3 niet mocht schnabbelen. Het werd een tijdje gezelliger omdat De Vree en Boenders wegdeemsterden ten voordele van Jean-Pierre Rondas, al wachtte die tot een paar jaar voor zijn pensioen vooral- eer hij “flamingant de service” werd. Tus- sen mijn vertrek en zijn Vlaamsgezinde programma’s lag bijna een gat van tien jaar.

Maar toen sloeg ook de commerciële en politiekcorrecte gekte toe bij de inmiddels tot Klara herdoopte zender.

Zeker toen een wicht als Chantal Pattyn de zender mocht leiden. Ze kwam van Stu- dio Brussel, waar zoals bekend minstens één keer per maand de hele Ring van Wag- ner wordt gedraaid naast de motetten van Vivaldi. Klara kreeg een top 100 en er werden vooral stukjes muziek gedraaid (waar- schijnlijk de “interessantste” delen van een symfonie).

Woordprogramma’s gingen naar groene Werner Trio. Patrick Donnez mocht voortaan zelfgenoegzaam voortdurend zijn gespreks- partners onderbreken. Hoogtepunt: zijn radiogesprekken vorig jaar met Yves Des- met, al 35 jaar zijn boezemvriend, al deed dat uiteraard niets ter zake. Waarom zou Mechelen geen twee universele geesten bezitten? Inmiddels heeft men bij Klara ook begrepen dat een zender zonder Angelsak- sisch geneuzel geen echte zender is.

Dat is nu verholpen met Zanzibar; rock-

’n-roll, rhytm & blues, en sterren van La Scala Milaan en de Met in New York als Elvis Costello en Robert Dylan. Nu is het nog vakantie, maar ik kan haast niet meer wachten tot Babel weerkeert in september. Heidi Lenaerts - ook afkomstig uit cul- tuurhuizen Studio Brussel en Ketnet - laat dan haar huig-r rollen in gesprekken met gesubsidieerde belgicisten en culturo’s genre opgeblazen kikker De Caluwe van de Munt die minstens één keer per jaar tien minuten lang de inhoud van een bekende opera komt voorlezen, want Klara-luisteraars weten blijkbaar niet waarover het in La Traviata gaat.

J^an n^eckers

Van Radio 3 naar Klara

Een vriendelijke lezer vraagt me wat ik van de radiozender Klara denk. Niet zo veel goeds, maar zijn vraag impliceert een beetje dat het vroeger zo veel beter was en dat was niet altijd het geval.

TOOGPRAAT

Grensbeveiliging:

Een blik op de Verenigde Staten

Recent besloot EU-land Hongarije om een hek neer te zetten op haar grens met Ser- vië om migratie tegen te houden. Griekenland en Bulgarije hebben in het verleden het- zelfde gedaan. Steeds kunnen deze maatregelen rekenen op grote kritiek vanuit de media en mensenrechtenorganisaties. Nooit wordt er de vraag gesteld in welke mate zulke beslissingen zinvol zijn.

Om deze vraag te kunnen beantwoorden kan er gekeken worden naar de Verenigde Sta- ten. Daar werd de grensbeveiliging grondig aangescherpt, verbeterd als uitgebreid na de aanslagen van elf september 2001. Men wil verhinderen dat illegale migranten, terroris- ten en smokkelgoederen het land binnenstro- men en als men het niet kan verhinderen, dan zoveel als mogelijk te vertragen. Wat men ook wil voorkomen is dat er geen smokkel plaats- vindt van (automatische) wapens en cash geld vanuit de Verenigde Staten naar Mexico. Dit laatste dient specifiek om het voor grensover- schrijdende drugskartels zo moeilijk mogelijk te maken.

Een deel van die uitbreiding was besteed aan de bouw van een immens netwerk van grenshekken. Deze loopt vooral door de staten Californië, New Mexico en Arizona. In Texas is hier minder nood aan omdat de grensri- vier El Paso al een natuurlijke hindernis vormt.

Belangrijk is dat deze grenshekken niet uit één structuur bestaan maar aaneenschakeling zijn van diverse fysieke structuren. Het kan vari- eren van niets, een vangrail voor voertuigen, een eenzijdig hek, een dubbel hek met spe- ciale randen.

De bouw van het type hek hangt af van cri- teria zoals beschikbare fondsen, het inwo- neraantal van een gebied, geografie en pro- bleemzone. Het juridisch instrument van de expansie na elf september is de Secure Fence Act, finaal ondertekend door George Bush in 2006, al is dit tot op heden de verdere uitbouw gepauzeerd. Activisten hebben grote kritiek op deze grenshekken om diverse redenen. Talrijke onteigeningen moesten plaatsvinden, het ver- stoort leefgebieden van diersoorten, illegale Mexicaanse immigranten kunnen niet meer ongestoord op familiebezoek en illegale immigranten proberen hun weg te vinden via woes- tijngebieden, waar velen van hen sterven door dorst en uitputting. Er is ook een zeer hoge kostprijs om deze fysieke obstakels te bouwen én te onderhouden.

Daarnaast zijn er ook virtuele hekken. Dit

zijn allerlei monitoringsystemen zoals dro- nes, infraroodcamera’s, bewegingssensoren.

In tegenstelling tot de fysieke varianten in de impact om de leefomgeving minder groot maar zijn de problemen eerder technisch van aard.

Personeel moet voldoende getraind zijn om deze apparatuur te bemannen en er moet de nodige software zijn om al deze informatie te verwerken. Een andere belangrijke uitdaging in deze component volgens de Amerikaanse Rekenkamer is de communicatie die niet goed genoeg verloopt.

Vervolgens patrouilleren er immigratieagen- ten met quads, jeeps, boten en helikopters om hetgeen wat er doorheen is gekomen, tegen te houden. Dit is personeelsintensief, daarom heeft men het aantal agenten in het afgelopen decennium fors uitgebreid. Het probleem hierbij is het gevaar. Er vinden geregeld verkeers- ongelukken plaats waarbij agenten sterven of gewond raken. Geregeld ontstaan er ook vuur- gevechten tussen rivaliserende drugskartels aan de overzijde van de grens, wat een risico inhoudt op overvliegende kogels. Drugskar- tels willen uiteraard dat hun miljoenenladin- gen niet in beslag worden genomen en zijn daarom ook onberekenbaar voor de agenten.

Ten slotte zijn er talrijke controleposten van het Department of Homeland Security op een aantal wegen in het binnenland aan de grens- gebieden. Deze vormen het allerlaatste fysieke obstakel. De kritiek is hierbij juridisch omdat agenten binnen een gebied van 161 kilometer vanaf de grens extra bevoegdheden hebben die een uitzondering vormen op een aantal grondwettelijke rechten. Zo mag men bijvoorbeeld aan het checkpoint vragen of men een Amerikaans staatsburger is.

Of deze maatregelen allemaal werken is de vraag hoe dat met het bekijkt. Enerzijds kan men stellen dat er zich miljoenen illegale immigranten in de VS bevinden ondanks deze maatregelen. Anderzijds kan men ook zeggen dat indien deze obstakels niet bestonden, er nog veel meer illegale immigranten zouden zijn.

JM

(5)

Op de praatstoel 12 augustus 2015 5

Praten met Willy Kuijpers

“Een partij van heiligen en helden”

De Vlaamse Leeuw aan de vlaggenmast is niet gestreken na 11 juli. In de Swertmo- lenstraat in Herent, op een zuidelijke helling, wonen Willy Kuijpers en Lieve Devijver, met kinderen en kleinkinderen in de buurt, want de familieliefde is hecht.

Deze verkaveling op een weide van de benedictijnen van het nabije Keizersberg - toen bekend als Mont César, want de woor- den en de geesten waren er Frans - begon deels als een commune-ideaal van Chirolei- ders. Lieve Devijver lacht: “Het mooie idee werd snel beknot tot tuinen zonder hagen.”

In 1954 werd Willy Kuijpers lid van de Volks- unie en door dik en dun een volksnationa- list, overtuigd van het levensrecht van de Vla- mingen en de overige naties. Villa Kuijpers is een archief van Vlaamse zaken, volksgemeen- schappen wereldwijd, poëzie (Lieve schrijft gedichten) en bellettrie in honderden boe- ken, mappen, ordners en dozen.

De muren hangen vol prenten, foto’s en souvenirs van de ontvoogdingsstrijd in Bel- gië en het buitenland. Koerdistan, Basken- land, Catalonië, Griekenland, Gaza, Ethiopië, Latijns-Amerika…, overal waar er minderheden te verdedigen vielen, scheerde Willy Kuij- pers langs.

Wie zijn inboedel verwerft, kan een lange periode puzzelen, peinzen en proeven. Voor het lange gesprek met ‘t Pallieterke verga- derden Mohamed Sarbast, een Koerdische vriend (jaren geleden een huisgenoot en vandaag burger van het Vrije Koerdistan in Irak), twee schepenen van Herent en Willy en Lieve voor een vriendschapsproject in de semi-zelf- standige staat. “Door hun olie staan de Koer- den er uitstekend voor”, lacht Willy Kuijpers,

“hun portemonnee is dikker dan die van de gemeente Herent.”

‘t Pallieterke: Herent was geen dorp van flaminganten toen u hier in 1965 begon met de Volksunie?

Willy Kuijpers: “Herent, zoals andere dor- pen rond Leuven, was het politieke winge- west van bourgeoisfamilies. De strijd voor Leu- ven Vlaams deed als neveneffect, en dat is historisch amper onderzocht, de sociologie van de streek kantelen. De traditionele politieke geslachten verloren hun grondvesten en er kwam ruimte voor verandering. In die verandering wrikte de Volksunie in Herent zich naar het bestuur. Vergeet niet, Herent was een zeer gepolariseerd dorp van witten en zwarten. Robert Verbelen, de Vlaamse SS’er die de wrede chef werd van het Veiligheids-

“Onbarmhartigheid is de duivel van de politiek”, zegt de 78-jarige Willy Kuij- pers. Hij spreekt uit ervaring, na zestig jaar binnen- en buitenparlementaire actie.

In gedachten en idealen een daensist, bleef Kuijpers de rechtvaardigheidspartij die de Volksunie was en de N-VA is, trouw. Wat brachten breuken als de Vlaamse Demo- craten, ID21 en Spirit ten goede voor Vlaanderen?

korps dat vocht tegen het verzet, was de zoon van de lokale Belgischgezinde politiecommis- saris. Begin maar, in zo’n wespennest. Het lukte, door geduldig, bijna huis na huis, te praten over Vlaanderen, over onze ontvoog- ding, over het federalisme, over onze plannen voor een democratischer en volkser land. Ik bezocht uit nieuwsgierigheid en om zijn tijd beter te begrijpen Robert Verbelen in Wenen, waar hij na 1945 Amerikaans spion en Oosten- rijks staatsburger was. Een maat voor niets. De man was zeer gesloten, met zijn Nederlands dik onder het Duits. Maar ik vond het nodig om mythes te ontmantelen. In dezelfde geest las ik later het revolutionaire boek “Greep naar de Macht” van Bruno de Wever, waarin gede- tailleerd, rustig, met duizenden bronnen, het VNV voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog, en de wedijver met het sterker collaborerende DeVlag, verhelderd werd. Een Vlaams-nationa- list mag geen schrik hebben van de feiten en de fouten van toen.”

‘t Pallieterke: wanneer verschijnen uw memoires?

Willy Kuijpers: “Liever niet. Ik heb de politiek en mijn gezin met vijf kinderen, en door de jaren tientallen pleegkinderen, hartstochte- lijk beleefd. Eerlijke memoires zijn onthullend, tegen de privacy, en zo adem ik niet, want van verzinsels en halfzacht gedoe houd ik niet.

Onbarmhartigheid is de duivel van de politiek.

Ik respecteer onverminderd de persoonlijke sfeer van mijn vrienden en politieke tegen- standers. Wilfried Martens was een gewaar- deerde kameraad en hij biechtte bij mij privé en politiek; wat wil je dat ik over hem zou los- sen? Wel had ik voor mijn eigen geheugen een dagboek moeten bijhouden.”

‘t Pallieterke: Vlaams Blok/Vlaams Belang heeft u nooit bekoord?

Willy Kuijpers: “Tut, tut. Weinigen weten dat Karel Dillen humoristisch was. Hij dopte wel zijn pen in lood en de diepste diepzinnigheid, zodat de brede spreidstand tussen zijn oog- merken en de politieke werkelijkheid hem en zijn partij tot Zwarte Zondag in de marge duw- den. De opmars van het racisme van de strekking-Dewinter heb ik steeds betreurd. Wat die inhumane draai te maken heeft met het stre- ven van de Vlaamse Beweging naar de liefde voor de volkeren en culturen, niet alleen die van de Vlamingen, blijft een mysterie. Heel snel werd het federalisme de dragende filo- sofie van de Volksunie en dat deinde breder en verder uit dan de politiek. De Franse vader van het federalisme, Pierre-Joseph Proudhon,

werd bestudeerd en die beoogde via dialoog, via mensenliefde, via structuren van eenheid in verscheidenheid alle mensen, ook de tegen- standers, samen te brengen. Die vorm van het federalisme blijft tot vandaag waardevol en inspireert bijvoorbeeld mijn kijk op de islami- tische inwijkelingen in Vlaanderen.”

‘t Pallieterke: Hugo Schiltz was voor u geen verrader?

Willy Kuijpers (verontwaardigd): “Absoluut niet. Je mag van mij vanuit verschillende uit- gangspunten dezelfde Vlaamse doelen trach- ten te bereiken, ook nu, en in die zin steun ik de keuze van N-VA om met MR allereerst de economie van dit land te redden, en pas nadien opnieuw communautair te zijn. Ik was ziek van de ontmanteling van de Volksunie en ijverde met de groep “Geen Splitsing”, die 38 procent haalde, tegen haar einde. Hugo Schiltz was radicaal-Vlaams, bovendien voor een dialoog met de Franstaligen, en dat com- bineerde hij met de weifelingen van een intellectueel die wikte en woog. Sla er deel 1 van zijn biografie op na en lees hoe Hugo zich in zijn jeugd en studentenjaren pijnigde om het goede te doen en het kwade te laten. Dat tobben volgde op een katholieke thuis, op de jaren bij de jezuïeten, op zijn succes bij het schone geslacht. Ik blijf Hugo, met zijn lichte Antwerpse pretentie, hoogachten, omdat hij rationeler en gedurfder dacht dan veel mede- standers in de Volksunie. Als een officier die stappen voor de manschappen loopt en han- delt, ook al is hoon het lot. (buldert) Zijn bou- tade dat Vlaanderen van verraad na verraad naar de Vlaamse staat marcheert, is toch erg gevat.”

‘t Pallieterke: mijn partij is die van hei- ligen en helden, zegt u?

Willy Kuijpers: “Ja. Het openbloeien van de N-VA in de Vlaamse regeringen van het jongste decennium en in de federale regering van nu, is een raadsel. Die eruptie maakt mij blij en trots.

Zij leidt naar een beter Vlaanderen. De toestand van vandaag is voorafgegaan door een halve eeuw wroeten en zweten van duizenden idealisten en de nijd van de traditionele partijen die hun zuil, hun belangen en hun mensen voortrokken ten koste van het gemene- best van de Vlamingen. Een ijveraar van de Volksunie, en in de beginjaren van N-VA, wist dat er geen benoeming, geen voordeel en geen maatschappelijke bekroning zou volgen.

In de 308 gemeenten van Vlaanderen moet een standbeeld worden opgericht voor Mau- rits van Haegendoren.

Die man is intellectueel en politiek van zeer groot belang voor de Verlichting van Vlaan- deren. Denk aan de volksopvoeding met de Stichting Lodewijk de Raet, zijn pocketboe- ken over de Vlaamse Beweging, zijn rol bij de democratisering van het elitaire scouting in Vlaanderen, zijn wetenschappelijke werk.

Steeds deed hij dat hoofs, in zwierig en vol- wassen Nederlands. Ook in zijn partijpolitieke jaren als senator van de Volksunie. Eenmaal heb ik hem ontroostbaar zien wenen, wat ik nooit zal vergeten, want die droefheid weegt vandaag verder bij mij en veel politieke flaminganten.

Na de grendelgrondwet van 1970 kon Vlaanderen slechts verder emanciperen met een tweederdemeerderheid in het parlement en een meerderheid in elke taalgroep. Die juridische kneveling van de democratie was en is een schande, een belgicistische fielten- streek. Maurits was er kapot van. Als heilige en held staat hij niet alleen. Denk aan Frans van der Elst: zo toegewijd en stevig, maar naar het einde toe doodmoe. Nelly Maes, welk kaf heeft men niet over haar kop gekapt. Frans Baert, Walter Luyten, Robert Vandezande, Jaak Vandemeulebroecke, Bart Staes, Chris Lam- bert, de pa van Geert, enzovoort. Idealisme is broos, maar dat kruid wortelde volop bij de Volksunie.”

‘t Pallieterke: N-VA is een kapitalisten- partij, aldus Hart boven Hard en DeWe- reldMorgen. U bent een progressieve N-VA’er?

Willy Kuijpers: “De beide anti-N-VA-actie- groepen zijn afdelingen van de unitaire Belgi- sche vakbonden en die zijn verkalkt, verstard Vader Jan Kuijpers, een Nederlander, was leraar wiskunde in Leuvense colleges en een

christen met een open geest. Moeder Kuijpers was een volgeling van Emiel Vliebergh, de sociale denker en flamingant. Tijdens de repressie van 1945-’49 werden de ouders Kuijpers, gedreven door hun gevoel voor rechtvaardigheid, voogd van tachtig kinderen van mee- lopers en collaborateurs. Willy Kuijpers: “Thuis waren wij met vijf kinderen, zonder Dietse of collaboratieachtergrond. Van het ‘Houzee’-gedoe moest vader niks hebben.” Het gezin Kuijpers woonde in de bloedrode en proletarische parochie Sint-Jacob van Leuven: “Een mensenleven later is dat ondenkbaar, maar honger was er op grote schaal, de armoede droop van de muren in de hokken en krotten.

De socialisten en de communisten verdedigden hun revolutie in de wijk, en de christen- democraten waren nog niet gezakt tot Rerum Fanfarum. In Leuven werd in elke parochie ook in het Frans gepredikt. Ik liep school bij de Frères des Ecoles Chrétiennes, de Slabber- doeken, en “la section française”, de beruchte transmutatieklassen, voelden zich veel beter dan de Vlaamse pummels. Op straat, na school, werden wij gesurveilleerd door een frère, en de Franstalige scholieren riepen naar ons boches, sale Flamand en Ménapien. Vader zei: “De Menapiërs waren Kelten die nooit onder de duim van de Romeinen hebben geze- ten.” In het vierde jaar van de lagere school stichtte ik met kameraadjes de Club van de Menappen, met de leuze ‘In Vlaanderen Vlaams’. (lacht)

Zalig straatjongensgedoe was dat, maar je dacht na, en bij pa leerden wij veel tijdens lange fietstochten. Mijn jeugdbeweging was de Chiro, in een gebouw met allure. Veel leden hadden geen nagel om hun gat te krabben en geen geld voor een uniform. Leuven telde toen negentig gangetjes en de zatlappen koeioneerden van verdriet en radeloos- heid hun vrouw en kroost.”

En de zonen van mijnheer Kuijpers? Willy werd federaal en Europees parlementair, Paul werd de eerste Vlaamse notaris van Leuven, Jan de vervlaamser van het verzekeringswe- zen, en Frans medestichter van Argenta.

Rerum Fanfarum

Willy Kuijpers is geboren in 1937. Hij werd leraar en was van jongs af geboeid door de Vlaamse Concentratie en de Volksunie. Hij huwde in 1965 met Lieve Devijver en ontwikkelde met haar de pleeg- gezinnenwerking, de daklozenopvang en de zorg voor autistische kinderen in het Leuvense. Hij stichtte mee het vormings- blad Nieuw Vlaanderen, de Vereniging voor Vlaamse Leerkrachten en later, vanuit de Volksunie, de Europese Vrije Alliantie. Willy Kuijpers was zesentwintig jaar parlements- lid, eerste schepen van Herent van 1983 tot 1989, en van 1995 tot 2013 burgemeester.

Daarna raadslid.

In het kort

en verloren.

De socialistische syndicalisten en hun politieke vrienden en de christendemocratische syndicalisten en hun politieke vrienden zouden beter voor de eigen dorpel vegen. Zij speel- den kapitalist en mismeesterden het geld van de Belgische belastingbetaler bij Ethias en het geld van hun coöperanten bij Arco. N-VA-parlementair Peter Dedecker schreef over het ACW en zijn economische strapatsen een heerlijk en eerlijk boek. Hart tegen Hard heeft zijn adres bij beweging.net - ex-ACW - en DeWereldMor- gen leeft van de euro’s van de vakbonden. Voor hen is elke verandering een vloek en voor mij, als progressief, zijn het conservatieven.”

‘t Pallieterke: wat denkt een progressief van N-VA over Griekenland?

Willy Kuijpers: “Als Europarlementariër van 1984 tot 1988 reisde ik voor het Europees Par- lement drie jaar intensief, als verslaggever over Europese minderheden en dat leidde tot een dik rapport dat nog steeds actueel is. In Grie- kenland zag ik het Griekse socialisme en con- servatisme in actie, met zijn onderdrukking van de lokale Macedoniërs, de ontstellende fiscale corruptie, de kaduke politiek en de op uitbuiting gerichte voorrechten van de Grieks- Orthodoxe Kerk.

Op de Griekse identiteitskaart staat je godsdienst, en niet van de goede obediëntie zijn, betekent tweederangs zijn. Dat land was dood- ziek. De blindheid van de Europese Unie voor de werkelijkheid van die Balkanstaat met Osmaanse trekjes heeft de situatie verergerd.

De EU, de ECB en het IMF zijn heden, omdat het niet anders kan, harde heelmeesters.”

‘t Pallieterke: wapentransporten, Yas- ser Arafat, zorg voor pleegkinderen. Pries- ter Daens zou u kussen.

Willy Kuijpers: “Ik koester een foto met Yas- ser Arafat. Ik heb hem gezegd: ‘Als ik in Pales- tina zou wonen, was ik PLO’er, want door mijn christendom, een godsdienst van bevrijding, sta ik aan uw kant.’

In Zeebrugge gooide de Volksunie met Piet Wittewrongel en met hulp van de havenarbei- ders de wapentransporten buiten. In de Swert- molenstraat zijn daklozen welkom; er hebben er veertig tijdelijk verbleven.

Lieve en ik blijven geïnspireerd door het evangelie. We hebben ons met vallen en opstaan bevrijd van de triomfalistische, bestraf- fende, wereldvreemde en onwaarachtige kerk- structuur.”

Frans Crols

Foto: Jan DeviJver

(6)

Toen we nog jong waren, werden varkens nog aan huis of op de boerderij geslacht. Het was een eerder folkloris- tisch gebruik, dat gepaard ging met het maken van wor- sten en beuling, met een “eerste potje” en met het uit- delen van de blaas die als voetbal diende.

Maar geloven of niet, het varken werd niet zomaar neer- gesabeld of met een messteek om het leven gebracht. Nee, het werd verdoofd. De slachter sloeg het dier met een hou- ten voorhamer op de kop en bracht het zo in een bewuste- loze toestand. Om maar te zeggen dat het verdoofd slachten van alle tijden is. Ook bij het gansrijden in de Polderdorpen ten noorden van Antwerpen gebeurde in de goede oude tijd

hetzelfde: de gans werd de avond voor het spel rond gevoerd en bezocht, met de gansrijders en begeleid met muziek, alle cafés van het dorp. In iedere drankgelegenheid werd de gans op de tapkast gezet en jenever opgegoten: een geestrijke drank die ganzen bijzonder lusten. Op die manier werd het beestje zo dronken dat het geen gevoel meer had en het kon

“geslacht” worden. Tegenwoordig worden de ganzen door een veearts verdoofd en dan gereedgemaakt voor het spel.

Moesten de gansrijders moslims zijn, dan zou dit niet mogen gebeuren. Dan zou minister Ben Weyts getackeld worden, zoals nu gebeurt bij zijn besluit om het onverdoofd slachten te verbieden. “De moslimgemeenschap eist van Ben dat hij voor 1 september zijn ‘onwettige beslissing’ op onverdoofd

slachten intrekt”, lezen wij in Het Nieuwsblad. Blijkt dat 48 organisaties hem een officiële ingebrekestelling op zijn dak stuurden. “Doet hij geen knieval, dan trekken ze alle juridische registers open.” Bovendien willen de organisaties suggere- ren dat Weyts het Offerfeest zou erkennen als een Vlaamse, culturele traditie. Zo zou een uitzondering mogelijk zijn op de Europese dierenwelzijnsregels, waardoor onverdoofd slach- ten op tijdelijke slachtvloeren wel mogelijk is. Maar Weyts laat zich niet vermurwen. Hij blijft bij zijn standpunt en loopt nu de kans voor de rechter te moeten verschijnen. Misschien wordt hij ooit nog geboeid weggevoerd uit zijn woonstede en naar de gevangenis gebracht. Wij wachten vol spanning af.

Pagadder

Pagaddertoren

Ben Weyts de onverdoofde slachter Verkeersvrije warboel

Met de komst van een min of meer verkeersvrije zone op de centrale laan in hartje Brussel kan voor sommigen de pret niet op. Een prima voorbeeld tot wat een beleid van ideologische vooringenomenheid kan leiden. Ondertussen komen steeds meer onprettige gevolgen aan het oppervlak drijven.

Het is vreemd welke hersenkronkels sommige mensen met fierheid vullen. Neem nu het nieuwe ‘circulatieplan’ in Brussel-centrum, en dan hebben we het eerst even over de benaming. In het Frans klinkt het ‘plan de circulation’, wat steek houdt. Maar de veel te letterlijke Nederlandse vertaling is een taalkundig misbaksel. Men moet geen linguïst zijn om dit in te zien. Hierover aangesproken wist schepen Els Ampe (Open Vld) met trots te melden dat de benaming haar idee was. Tja, zij is ook degene die het schandelijke BXL-logo verdedigt. Zelfs met tricolore Chabert, om er slechts één te noemen, was dit niet mogelijk geweest. Maar dat was dan ook iemand die wél zijn geschiedenis kende. Ondanks alles.

En dan het plan zelf. Het is belangrijk ideologische vooringenomenheid niet te verwarren met een gezonde praktische benadering van de zaak. In wezen is dit geen ethisch debat voor of tegen een verkeersvrije zone. Uiteraard is het prettig om in bepaalde perimeters onbe- zorgd te kuieren zonder risico door de ‘heilige koe’ aangereden te worden. Alleen berust deze beslissing op een verkeerde ingesteldheid. Bij een aantal politieke figuren, veelal van groen-rode overtuiging, druipt de aversie voor de auto er ronduit af. Ban dat ding, en daarmee is de kous af. Welke praktische gevolgen dit kan hebben? Het interesseert hun geen moer, ook al verschuilden ze zich achter algemeenheden. Zolang ze zelf maar rustig met de tweewieler door de vijfhoek kunnen flaneren, tenzij hun dienstwagen hen en stoemelings ergens deponeert. Bij voorkeur ‘s nachts en op locaties waar het misschien toch niet zo fijn fietsen is, maar we dwalen af...

Was er dan geen ruimte voor zo’n verkeersvrije plek? Uiteraard wel, ook al kan men ein- deloos lang discussiëren over het waar en hoe. Maar wat men nu heeft gedaan, is het afslui- ten van de traditionele Noord-Zuidverbinding, met een mobiliteitsinfarct tot gevolg. Neem het van ons aan: in september zullen we pas echt de draagwijdte van de ingreep zien. Dit gebeurde allemaal zonder gebruik te maken van alle mogelijke praktische voorbereidingen, wellicht eigen aan beslissingen die vooral ideologisch ingegeven zijn.

Het psychologisch front is een cruciaal hoofdstuk in het verhaal. Op een haast orwelliaanse manier wordt de boodschap systematisch overgemaakt. Auto is slecht, dus voetgangerszone is goed. Misschien wat kort door de bocht? Mogelijk. Maar als men sommige reacties leest of hoort, beseft men dat het inderdaad in die richting gaat. Kritiek wordt onmiddellijk met morele argumenten neergesabeld. Een beetje zoals wie voor een maximumsnelheid van 130 kilometer per uur pleit onmiddellijk als moreel medeverantwoordelijk voor honderden ver- keersdoden afgeschilderd wordt.

Edoch, alle moraliteit ten spijt is er een keerzijde die niet ontkend kan worden. Het verkeersvrije stuk van den Boulevard blijkt ‘s avonds en ‘s nachts een vuilnisbelt te worden. Het sche- pencollege laat weten dat rond 10 uur een ander soort publiek de plek inneemt. Een beetje kenner van de Brusselse realiteit weet dat men in wezen de gekende woestelingen bedoelt die, naarmate men verder richting Zuidstation gaat, in steeds grotere concentraties aanwezig zijn. Ondertussen bevestigen politiebronnen informeel dat de gangs, om ze zo te noemen, actief in precies dat gebied hun operationeel terrein duchtig aan het verruimen zijn. Jammer genoeg is de realiteit van het terrein mijlenver verwijderd van het “coole” Brusselse verhaal van de fietsende binnenstad. De stad heeft terrein op de auto veroverd, klinkt het heroïsch.

Klopt ook. En met voormeld resultaat.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen

12 augustus 2015

6 Stoffig, maar slimmer dan Yale

Volgens metingen van de beroemde Yale University, gebaseerd op satellietwaarnemin- gen, is de luchtkwaliteit in Gent heel slecht.

De concentratie fijn stof is er zelfs hoger dan in Londen of Parijs. Nu slikt Vlaanderen veel fijn stof dat uit de buurlanden overwaait, en daar kan het milieubeleid van één stad natuurlijk niet veel aan verhelpen. Maar ook als men de gegevens van Yale over de andere Vlaamse steden bekijkt, dan komt Gent er nog altijd uit als het morsigste - of stoffigste - broertje van het land. Er zit daar meer stof in de lucht dan in Brugge, Antwerpen of Brussel. De genieën die Gent besturen, beweren nu dat ze nauw- keuriger metingen kunnen uitvoeren dan Yale.

Wat we zelf meten, meten we beter. Ja, ja. En wie zijn eigen examens verbetert, haalt altijd meer punten.

Contradictie

De progressieve roodgroene krant, ook gekend als Gazet van Antwerpen, toonde zich onbetwistbare “marktleider” inzake de bericht- geving over de Antwerp Pride, het vier dagen durende feestje onder regenboog- en LGBTQ-

de ellende lag, verschanste zich in een huis gewapend met een kruisboog. Voor hij het van kwaad naar erger kon doen gaan, werd hij eruit gehaald. In de media heette het dat “de identiteit van de jongere voorlopig nog niet gekend was”. De kans is groot dat, als het van die media afhangt, “voorlopig” in ”definitief”

overgaat. Kwestie van de modale autochtone burger niet ongerust te maken.

Inspraak en transparantie

Waar hebben we dat nog gehoord? Onlangs kreeg het Brugse stadsbestuur van het Vlaams Agentschap Binnenlands Bestuur de medede- ling dat er een onderzoek loopt betreffende de correcte samenstelling van de raden van bestuur van de vzw’s Brugge Plus en Meeting Brugge. Eerder was er reeds een vraag omtrent de omvorming van het regionaal jongerencen- trum Het Entrepot tot gemeentelijke vzw.

“Omdat de provincie zich moet terugtrekken uit bepaalde vzw’s krijgt onze stad de opdracht gemeentelijke vzw’s op te richten. Dit gebeurde reeds voor Brugge Plus en Meeting Brugge en het is vreemd dat het Vlaams Agentschap nu maar reageert. Duidelijk een politiek spelletje van de N-VA die in de Vlaamse regering zetelt maar in Brugge slechts in de oppositie!”, aldus burgemeester Renaat Landuyt.

Bisschop voor rechtbank?

Slachtoffers van misbruik door bedieners van de kerk willen dat de paus kardinaal Dan- neels, aartsbisschop Léonard en de Limburgse bisschop Hoogmartens voor het tribunaal brengen dat nalatige kerkleiders moet beoordelen.

Zoals bisschoppen die nalatig waren in dos- siers van pedofiele priesters. Aartsbisschop Léonard is de enige die tot nu toe veroordeeld werd tot 10.000 euro schadevergoeding door een burgerlijke rechtbank. Benieuwd voor welk

‘misdrijf’ bisschop Hoogmartens zal moeten verschijnen. Reactie van het bisdom Hasselt:

“Wij zijn van niets op de hoogte.”

Klacht tegen schepen Carlier

De N-VA-fractie in Sint-Truiden blijft schepen Carlier (CD&V) onder vuurnemen. Zij diende opnieuw klacht in bij de gouverneur tegen Car- lier. Aanleiding is het agendapunt dat op de vorige gemeenteraad werd goedgekeurd en dat de sociale bouwmaatschappij vrijstelling geeft van belasting op de inname van openbaar domein. Raadslid Jelle Engelbosch: “Particulie- ren of private aannemers die een bouwkraan of een werfomheining plaatsen, moeten deze dure belasting wel betalen. Dat is een brug

te ver. Onbegrijpelijk dat Carlier geen enkele terughoudendheid aan de dag legt en hiermee het imago van de politiek en de sociale bouw- maatschappijen schade toebrengt.” Wij blijven het herhalen: Sint-Truiden is een plezante stad.

Werkloosheid in Limburg

Is de werkloosheid in onze provincie nu gestegen of gedaald? Dat is de hamvraag die moet worden beantwoord door RVA en VDAB.

Feit is dat beide instanties tegenstrijdige cijfers publiceren. Volgens de cijfers van de RVA is de werkloosheid gedaald. Volgens die van de VDAB is de werkloosheid gestegen. Bij nader onderzoek blijkt: zij hebben allebei gelijk. Vol- gens de RVA was het aantal werklozen eind juni 2015 gedaald met liefst 20,8 procent. Besluit:

de economie is er weer bovenop in Limburg en de sluiting van Ford Genk is verteerd.

Ontnuchtering echter: uit de cijfers van de VDAB blijkt dat de werkloosheid in onze provincie met 1,9 procent is gestegen. Want, de sluiting van Ford Genk drijft de werkloosheid op. Navraag bij VDAB en RVA leert dat beide berekeningen kloppen. Het ligt gewoon aan wat men telt, vertelt provinciaal RVA-directeur Diane Lambrigts. Beide instellingen hebben dus gelijk, maar ze tellen elk iets anders. Wij hebben weeral iets bijgeleerd. Blijft natuurlijk de hamvraag; is de werkloosheid nu gedaald of gestegen?

Pater Van Isacker

Op 25 augustus zal het precies vijf jaar geleden zijn dat de grote Vlaamse historicus en jezuïet Karel van Isacker op 97-jarige leeftijd overleed. Zijn werken, zoals onder meer ‘Mijn land in de kering’ en het ‘Dossier Irma laplasse’, staan in het collectieve Vlaamse geheugen gegrift. De jaarmis te zijner nagedachtenis – in de door de pater herontdekte oude ritus – wordt opgedragen in de door hemzelf opge- bouwde kapel te Niel-bij-As, Caelenbergstraat 40, op zondag 30 augustus om 10 uur. Jawel, net op de dag van de IJzerwake, die ook Karel van Isacker een waardige en terechte vervan- ging vond van de teloorgegane IJzerbedevaar- ten…

Wie toch ter IJzerwake trekt, maar ook alle anderen natuurlijk, kan toch helpen om het werk van de grote Vlaamse jezuïet in het verre Limburg in stand te houden, door een steun- bedrag over te maken op BE33 0013 9285 6746, t.n.v. vzw Caelenberg. Het is niet onze gewoonte in dit blad dergelijke steunverzoeken te brengen, maar voor Karel van Isacker maken we graag een uitzonderlijke uitzondering.

vlaggen. Die laatste “nomenclatuur” staat voor lesbisch, gay, biseksueel, transgender en queer als jongste “toegevoegde waarde”. Ze verwijst naar wie nog naar zijn/haar ware geaardheid zoekt. Waarvan akte, evenals van het alweer mega promoten van de “happening”, met als topper het “wereldnieuws” van de eerste deel- name van een heuse moslimdelegatie. We voelen stilaan wel een tikje vermoeidheid bij dat eeuwige gedoe van de godganse LGBTQ-club.

Die wil o zo graag dat haar leden door het leven schrijden als elke Jan Modaal, maar krijgt er blijkbaar niet genoeg van om hen zoveel mogelijk te laten opdraven en opvallen. Als contradictie kan dat tellen.

“Voorlopig”

Twee “jongeren” vielen twee jonge vrouwen lastig op het Antwerpse Zuid. Gevraagd door getuigen om daarmee op te houden, kregen ze eerst “de middenvinger”, en dan de belofte dat ze zouden terugkomen. Dat deden ze, met

“versterking”.

Die organiseerde een vechtpartij. Er was een interventie van het Bijzondere Bijstandsteam van de politie nodig om de orde te herstellen.

Eén van de “jongeren” die aan de basis van