€ 2,50
75ste jaargang • nummer 13 • donderdag 28 maart 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Een politiek waarnemer met een gemiddeld IQ had de Nederlandse Eerste Kamerverkiezingen niet no- dig om tot het besluit te komen dat we in tijden van politieke polarisa- tie leven. Wie op rechts of op links duidelijke en scherpe standpunten inneemt, heeft electoraal de wind in de zeilen. Dat was vorige week zo met het Forum voor Democratie van Thierry Baudet, maar daarvoor was het elders in Europa niet an- ders. Denk aan de successen van AfD en in zekere zin ook die Linke (Duitsland), de Vijfsterrenbeweging en de Lega in Italië, het Rassemble- ment National (ex-FN) in Frankrijk, Vox in Spanje… Ook hier doet zich aan twee kanten van de taalgrens eenzelfde fenomeen voor. Het ziet ernaar uit dat de partijen weg van het centrum op weg zijn naar een verkiezingsoverwinning. En dat aan de twee kanten van de taalgrens.
Beginnen we met Vlaanderen. De adoratie van de opiniemakers en journalisten voor Groen hebben die polarisatie aangewakkerd. Aange- zien de hele meute aanhanger werd van de klimaatreligie en critici wer- den geëxcommuniceerd, wordt de tweedeling versterkt. Weldenkend links kan blijkbaar moreel gezien niet anders dan op Groen stem- men. Aan de andere kant van het politieke spectrum kunnen N-VA en Vlaams Belang garen spinnen bij de klimaathysterie. De recente heisa rond de klimaatwet versterkt dat nog. Zo’n klimaatwet is niet al- leen een uitholling van de democra- tie (het vergroot immers de macht van rechters in deze discussie, net als bij het Migratiepact), het roept allerlei organen en instellingen in het leven waar klimaatactivisten be- zoldigd aan de slag kunnen. Kortom, een door de belastingbetaler gefi- nancierde ‘commerce’ voor Anuna de Wever en co.
De verbrokkelende MR
Bezuiden de taalgrens heeft de klimaatdiscussie het politieke land-
schap nog grondiger door elkaar gehaald én gepolariseerd. De PS sprong op de groene kar, uit vrees voor Ecolo, uiteraard. De boodschap van Europees lijsttrekker Paul Mag- nette is duidelijk: met de PS wordt een ecologisch beleid gevoerd en het zal niemand iets kosten. Het is te zeggen: er zullen wel allerlei mi- lieutaksen komen, maar die zullen vooral door de Vlamingen worden opgehoest. De PS is verder volop bezig met een electorale aanval op de radicale linkerzijde van PTB/
PVDA. PS-voorzitter Di Rupo pleit voor arbeidsduurvermindering met loonbehoud, gratis openbaar vervoer en een pensioen van 1.500 euro voor iedereen. Onbetaalbaar natuurlijk, maar het is een poging om de kiezers die richting Raoul Hedebouw neigen terug te winnen.
Misschien lukt dat, want in de cam- pagne - die weliswaar pas is gestart - zijn de neocommunisten opval- lend afwezig.
Ondertussen neemt de bezorgd- heid bij de partijen die zichzelf in het centrum situeren toe. Zeker en vast bij de Franstalige liberalen van de MR. Daar kampt men niet alleen met de rechtse afscheuring van Lis- tes Destexhe, want op de koop toe neigt de sociaalliberale vleugel steeds meer richting Ecolo. Gevolg is dat premier én partijvoorzitter Charles Michel niet weet van welk hout pijlen te maken. Lange tijd was de MR tegen een klimaatwet, maar opgejaagd door Ecolo is men plots voor. De politieke middelpuntvlie- dende krachten zijn door de kli- maatdiscussie sterker aan het door- werken bij de liberalen in Wallonië en Franstalig Brussel. De paniek bij de MR is zo groot dat men plots be- gint met de primaire en infantiele vergelijkingen boven te halen waar de Franstaligen het patent op heb- ben. Michel waarschuwde op het verkiezingscongres van de partij voor de nationalistisch-socialisti- sche alliantie. Daarmee bedoelde
Premier Charles Michel die plots begint met primaire verwijzingen naar het nazisme te maken. Wouter Beke die blijft vasthouden aan de holle slogan “de revolutie van de re- delijkheid”. Bij de partijen die het centrum van de politiek uitmaken staan de zenuwen gespannen. De reden is dat we in een tijd leven waarin radicalere standpunten op rechts of links de wind in de zeilen hebben. De PS blijft pogingen ondernemen om die radicale- re linkerzijde voor zich te winnen. Maar de links-rechts-polarisatie komt vooral partijen als N-VA, Vlaams Belang en Groen goed uit.
hij de N-VA en de PS, die volgens de ontslagnemende premier het land naar de onbestuurbaarheid leiden.
En tegelijk worden ze door het taal- gebruik van Michel bestempeld als een gevaar voor de democratie. Hij gebruikte in zijn toespraak uiter- aard niet het woord ‘nazisme’ of ‘na- tionaalsocialisme’. Maar de bood- schap was duidelijk, ook al had hij het later over een lapsus. Bij de MR is men naar verluidt al blij als straks nog 20 procent van de Waalse stem- men wordt gehaald.
De vergrijzing nekt de CD&V
Ook bij de CD&V voelen ze dat het centrum van het politieke land- schap onder druk staat. Voorzitter Wouter Beke probeert met zijn kleffe boodschap van de “revolutie van de redelijkheid” zoveel moge- lijk gematigde kiezers aan zich te binden, maar dat wordt zeer moei- lijk. In alle, werkelijk alle peilingen brokkelt de CD&V verder af. Dat komt niet alleen omdat de kiezer zich niet aangesproken voelt door het wollige taalgebruik van Beke en consorten. Het electoraat is gewoon langzaam maar zeker aan het uit- sterven. De bezorgdheid bij CD&V en MR maakt ook dat de oude as tus- sen Beke en Michel, die aan de ba- sis lag van de Zweedse coalitie met de N-VA, verzwakt is. De geruchten over een Bourgondische coalitie op Vlaams niveau, waarbij N-VA zich aan de Open Vld en sp.a vastklikt, worden steeds hardnekkiger. CD&V ziet daarin een wraakactie van N-VA voor de sabotage door Kris Peeters in de vorige federale regering en de te linkse onderwijskoers van Hil- de Crevits in de Vlaamse regering.
Een Vlaamse coalitie zonder CD&V betekent geen controle meer van de christendemocraten op de voor de katholieke zuil zo belangrijke sectoren van onderwijs en welzijn.
Of anders gerekend: er waren gemiddeld zo’n 25 personen per vereniging aanwezig. Maar dat is een gemiddelde. Want er wa- ren stevige delegaties van PV- DA-PTB en Groen-Ecolo.
Wat betekent dat bepaalde or- ganisaties de platformtekst wel ondertekend hadden, maar hun kat stuurden naar de betoging.
De vakbonden ACV en ABVV hadden weliswaar opgeroepen om mee te manifesteren, maar hadden geweigerd de platform- tekst te ondertekenen. Blijkbaar ligt de opheffing van het verbod op levensbeschouwelijke tekens
(lees: hoofddoekenverbod) en de eis tot regularisatie van men- sen zonder papieren blijkbaar moeilijk bij de vakbonden. De marxistische PVDA was uiteraard aanwezig, Peter Mertens op kop, met nog een tiental mantelorga- nisaties zoals Progress Laywers Network (advocaten), Genees- kunde voor de Derde Wereld (dokters), Comac (studenten) en ManiFiesta (partijfeest).
Op die manier krijg je ge- makkelijk 160 verenigingen bij elkaar, natuurlijk, maar in de praktijk gaat het over dezelfde mensen.
Betogen tegen racisme
Paniek in het centrum
Vorige zondag kwamen zo’n 3.800 betogers in Brussel op straat tegen racisme en discriminatie en voor gelijke rechten. De betoging was georganiseerd door het “Platform 21 maart”, maar dat is een werkgroep van Hart boven Hard. De betoging kreeg steun van 160 organisaties.
Lees het volledige interview met Alain Destexhe op blz. 11
“In Wallonië heb je geen gezond rechtse partij”
Eind februari verliet senator en Brussels Parlementslid Alain Destexhe de Fransta-
lige liberalen van de MR.
Hij stapt naar de verkiezin- gen met zijn eigen ‘Listes
Destexhe’. Reden?
De MR voert een veel te linkse politiek, onder an- dere op het domein van het migratiebeleid. Destexhe wil met zijn rechts-liberale partij een soort van Franstalige N-VA
“maar zonder het confe- deralisme” uit de grond
stampen. Een gesprek.
Actueel 28 maart 2019
2
De centrumrechtse coalitie haal- de zo’n 43 procent van de stemmen, 18 procent stemde daarbij op de Lega. Daarmee komt een eind aan 24 jaar links bestuur in de regio.
Ook bij de regionale verkiezin- gen van Sardinië vorige maand bleek de strategie van Salvini, om met zijn Lega rechts aan de macht te helpen, succesvol te zijn. De centrumrechtse coalitie haalde 47 procent van de stemmen, waardoor zowel de meerderheid in het parle- ment als de minister-president van Sardinië (in de persoon van Solinas) rechts zullen zijn.
Voor de Vijfsterrenbeweging (M5S) was het resultaat slecht, zowel op Sardinië als in de regio Basilicata.
De partij blijft weliswaar de grootste in Basilicata – met 20 procent van de stemmen –, maar verliest meer dan de helft in vergelijking met de na- tionale verkiezingen van vorig jaar.
In Sardinië haalde de Vijfster- renbeweging maar een magere 10 procent van de stemmen. Dezelfde partij haalde tijdens de parlements-
De rechts-nationalistische Lega van Italiaans vicepre- mier Matteo Salvini heeft opnieuw een overwinning be- haald. Ditmaal won de centrumrechtse coalitie – waartoe de Lega behoort – in de zuidelijke regio Basilicata.
verkiezingen op 4 maart 2018 nog meer dan 40 procent van de stem- men in Sardinië.
Gespreide slagorde
Het is al een geruime tijd zo dat de twee coalitiepartners in de Ita- liaanse regering – de populisti- sche Vijfsterrenbeweging en de rechtspopulistische Lega – in ge- spreide slagorde opkomen.
De voorzitter van de M5S, vice- premier Luigi Di Maio, laat niet in zijn kaarten kijken en houdt zich sterk: “De beweging leeft. Wij zijn in het regionale parlement verte- genwoordigd, wat vroeger niet het geval was.” Ondanks de nederlaag sluit Di Maio “nationale gevolgen”
uit: geen regeringscrisis als het aan hem ligt, geen nieuwe verkiezingen.
Maar de kritiek binnen de partij, en dan vooral van de linkse vleugel, wordt sterker. Links binnen M5S werpt Di Maio voor de voeten dat hij en zijn medestanders alle idealen en principes overboord hebben ge- kieperd om toch maar deel te kun-
nen uitmaken van de populistische regering van Salvini.
En zo komen we opnieuw bij de winnaar van de regionale verkiezin- gen: Matteo Salvini van de Lega. Hij kon weliswaar het verbluffende re- sultaat van de regionale verkiezin- gen in de Abruzzen van 10 februari niet evenaren (waar de Lega voor het eerst opkwam en 24 procent van de stemmen achter zijn kandidaten wist te verzamelen).
Salvini staat aan het hoofd van een populistische regering met de M5S in Rome, terwijl hij op regio- naal niveau blijft vasthouden aan zijn voormalige ‘rechtse’ partners, zoals de Forza Italia van Berlusco- ni en Fratelli d’Italia. Die regionale strategie zorgt bij M5S voor groei- ende ergernis.
Oude partijen hebben afgedaan
Sardinië en Basilicata stemden centrumrechts. Maar dat is mis- schien niet de voornaamste les die we uit deze verkiezingen moeten trekken. Misschien nog belangrij- ker is het feit dat de oude, traditio- nele partijen hebben afgedaan. De socialisten (PD) houden in Sardinië slechts 13,5 procent over – de soci- aaldemocratische “nieuwe hoop”, Massimo Zedda, heeft het niet waar- gemaakt. Het allerbelangrijkste po- litieke feit is dat de kiezers van de MS5 in Sardinië massaal zijn over- gelopen naar de Lega. En dat rechts hiermee zeven regionale verkiezin- gen op rij heeft gewonnen: Friuli, Molise, Trentino, Süd-Tirol, Abruzzi, Sardinië en nu Basilicata. Natio- naal blijft de Lega in de peilingen percentages halen van rond de 30 procent – al blijven het peilingen, natuurlijk.
PIET VAN NIEUWVLIET
Salvini’s slimme strategie
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Een interessant beleggingsboek
Over beleggen worden jaarlijks honderden boeken gepubliceerd. De teneur is vaak het- zelfde: de lezer krijgt tips om een nooit geziene winst of return te kunnen binnenrijven.
Vaak zijn zo’n beloftes niet realistisch. Het beleggingsboek van beursexpert Jan Longe- val is in dat verband een verademing. Wondermiddeltjes bestaan ook hier niet. Succes- vol beleggen betekent hard werken en soms tegen de stroom ingaan.
Het is verleidelijk: beursexperts die gigantische winsten beloven.
Beleggersboeken die het hebben over rendementen van 10 procent of meer. Methodes om de “beurs te verslaan”. Lees: methodes om een grotere return te genereren dan de beurs doet. Daarover zijn al tal van boeken verschenen en die verkopen vaak als zoete broodjes.
Beursexpert Jan Longeval maakt daar komaf mee in “God dobbelt niet op de beurs” (Kounselor, 300 blz., 28,50 euro).
De beurs verslaan is vrijwel onmogelijk
Met cijfers in de hand toont hij aan dat het moeilijk is om de beurs te verslaan, zelfs zeer moeilijk. 99 procent van de particuliere beleg- gers doen het gewoon slechter dan de beurs. Is het geld in een gespe- cialiseerd fonds storten dan een op- lossing? Neen, want ook 85 procent van de beleggingsfondsen doen het na kosten slechter dan de beurs. Hij heeft het hier over actieve fondsen waarbij beursexperts op zoek gaan naar rendement door in aandelen te beleggen waarin weinig men- sen interesse hebben. Of het nu om fondsen gaat die enkel in aandelen beleggen of de al meer voorzichti- ge gemengde beleggingsfondsen (aandelen en obligaties): beter willen doen dan de beursgroei is zo goed als hopeloos. Als de beurs jaarlijks groeit met 3 procent, pro- beer dan gewoon ook dat rende- ment te halen.
Eén van de redenen van het min-
der presteren van fondsen is welis- waar dat er een kostenpercentage verbonden is aan het beheer van uw portefeuille. De bankiers en be- leggers die met uw geld omgaan, moeten daarvoor uiteraard vergoed worden. Maar zelfs zonder die kos- ten voor beurstransacties is er geen mirakeloplossing.
Slapend geld verdienen op de beurs kan niet. Het is volgens Longe- val hard werken en tegen de stroom ingaan. Men kan, als men daarvoor voldoende tijd heeft, individueel goed presteren als belegger en een rendement halen dat gemakkelijk verschillende procenten bedraagt.
En dat is beter dan het geld op een spaarboek of termijnrekening laten staan.
Internationaal en op lange termijn beleggen
Volgens Longeval kan je goed presteren op de beurs als je je niet laat meeslepen door groepsden- ken. In de aanloop naar de Ame- rikaanse presidentsverkiezingen van 2016 dacht iedereen dat Trump geen schijn van kans had. Uitein- delijk won hij toch. Longeval zegt daarover: “Je werd uitgelachen als je erover begon, maar ik hield het voor mogelijk.” Wie zulke gebeur- tenissen als belegger realistisch in- calculeert, kan scoren op de beurs.
Daarnaast roept hij op niet en- kel te beleggen in lokale aandelen dicht bij huis. Dat is comfortabel en geeft een gevoel van veiligheid.
Bovendien is het niet enkel een Eu- ropees verschijnsel. Ook Japanners
waren jarenlang geneigd om voor- al in eigen aandelen te investeren.
Ze hebben zich dat beklaagd, want de Japanse beursindex is nog altijd maar de helft van de piek van 1989.
Longeval roept op meer interna- tionaal te beleggen. En het argu- ment van Europeanen dat dit een risico inhoudt (onder andere door de schommelingen in de wissel- koersen), lacht hij weg: “Het is niet omdat een aandeel in euro noteert, dat het bedrijf geen wisselkoers- risico loopt. Denk aan het Franse luxeconcern LVMH, dat meer dan 80 procent van zijn omzet buiten de eurozone boekt en dus via zijn busi- ness wisselkoersrisico loopt.”
Tenslotte wijst hij op het belang van het beleggen in aandelen op lange termijn, want die halen het meeste rendement. Toch bestaat daartegen een historische aversie.
Zeker in België. Fout, volgens de beursexpert in een interview met De Tijd: “Belgen beleggen veel te weinig in aandelen omdat ze niet kunnen omgaan met marktvola- tiliteit, de koersschommelingen.
Daardoor verlies je andere kwali- teiten uit het oog die van aandelen de beste welvaartsbescherming op lange termijn maken. Op lange ter- mijn bieden aandelen een veel ho- ger rendement, net als compensatie voor de volatiliteit op korte termijn.”
Meer nog, voor hem is beleggen in aandelen een manier om een kapi- taal op te bouwen dat als aanvullend pensioen kan gelden.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Los van de Belgische structuren zouden de gewesten beter te besturen zijn en eigen accenten kunnen leggen. Althans, dat was het opzet. In dit blad hebben we al dikwijls gewezen op de ver- schillen tussen Vlaanderen en Wallonië, of anders vertaald, tussen Nederlandstaligen en Franstaligen. Zo was het veertig jaar gele- den, en zo is het nog steeds vandaag.
Ikzelf heb altijd geloofd dat een zelfstandig Vlaanderen ook een beter Vlaanderen zou zijn. In de praktijk blijkt dit fameus tegen te vallen. “Wat we zelf doen, moeten we beter doen”, naar de be- roemde uitspraak van Gaston Geens, onze eerste minister-presi- dent.
Is dat zo? Neem nu de gezondheidszorg, en meer specifiek de kinderpsychiatrie. In Vlaanderen zijn er 523 bedden beschikbaar op alle afdelingen voor kinderpsychiatrie samen. Ze zijn allemaal bezet. En er is een lange wachtlijst. Tientallen jongeren tussen 11 en 14 jaar zouden dringend opgenomen moeten worden, maar er is geen plaats. Ze komen op een wachtlijst terecht. Dat kon u deze week in de pers lezen. Het gebrek aan gepaste begeleiding zorgt voor gevaarlijke toestanden voor het kind, de ouders, familie en omgeving.
In november vorig jaar protesteerden een 500-tal gehandicap- ten en hun begeleiders voor het gebouw van minister Van Deur- zen. Zij eisten meer geld en middelen om de lange wachttijden weg te werken. Vorige maand kwamen nog eens een 1000 perso- neelsleden van de Vlaamse woonzorgcentra op straat. Zij protes- teerden tegen het personeelstekort en de hoge werkdruk. Blijk- baar wordt ook in de ouderenzorg gesnoeid door onze Vlaamse minister. En ondertussen jammeren ook onze leerkrachten over de werkdruk, de grote klassen en verouderde gebouwen.
Een land toont zijn grootheid in die mate dat het aandacht heeft voor ouderenzorg, ge-
handicaptenzorg, geestelijke gezond- heidszorg en onderwijs. Na 38 jaar
‘zelfbestuur’ wordt hier het sociale Vlaanderen getoond. In mijn ogen behaalt Vlaanderen hier een dikke buis. Als we in de toekomst meer au- tonomie willen voor de regio’s - en de man in de straat overtuigen –, dan zal een dynamischer beleid nodig zijn. De volgende Vlaamse regering moet op dit vlak meer ambitie tonen, de woorden van Gaston Geens indach-
tig. Werk aan de winkel dus voor de volgende minister-president.
Sinds 1981 heeft Vlaanderen een eigen regering, al werd dat in de beginjaren nog ‘Vlaamse executieve’
genoemd. Op die 38 jaar zogezegd ‘zelfbestuur’ zijn er zo’n 14 verschillende Vlaamse regeringen geweest.
Vlaamse regering, toon ambitie!
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
28 maart 2019 3
Weg met ons?
Mevrouw de overdrijfster,
Het Leuvense onderwijsnetwerk “Sa- men Onderwijs Maken” (SOM) geeft een
‘racismevrije kleurpotlodenset’ uit en gij steunt als sp.a-schepen die actie volmon- dig en luid enthousiast. Gij meent daar- mee ongetwijfeld dat er een reuzenstap wordt gezet om ‘racisme’ uit de hoofden van kinderen te kunnen bannen. Want wat stelt een ‘onderzoek’ van SOM vast? Kinde- ren in Vlaanderen, van welke afkomst ook, blijken steeds lichtroze te gebruiken om in hun tekeningen huidskleur aan te geven. O gruwel! Dus moest daar dringend iets aan gedaan worden en werd er een speciale kleurpotlodenset gemaakt.
Gij zegde hierover: “Omgaan met diver- siteit is een uitdaging als we van gelijke kansen ons hoogste doel willen maken. De verwachtingen in het onderwijs ten aan- zien van kinderen met verschillende ach- tergronden zijn immers vaak uiteenlopend en hebben een impact op schoolprestaties van leerlingen. Tijd dus om te werken aan bewustwording en los te komen van veron- derstellingen. Dat is exact wat we met de kleurpotlodenactie doen: mensen laten ervaren dat huidskleur niet alleen lichtroze is.” Oef en slik! Even op adem komen. Wat een woordenbrij!
Mijn eerste reactie op de SOM-actie was:
“Ja, en dan?!” In Vlaanderen is nu eenmaal meer dan 90 procent van de bevolking blank. (Excuseer voor het grof koloniale begrip, ik bedoel natuurlijk politiek-cor- rect: wit.) Ik had voor ik reageerde hele- maal geen rekening gehouden met de anti-racismepausen die dag-in-dag-uit op zoek zijn naar racisme-zondaars en slui- merend racisme dat de multiculturaliteit en de zegeningen daarvan in de weg staan.
Ik verontschuldig mij voor mijn voort- varendheid, want dat komt allemaal door mijn ‘slechte’ jeugd in witte scholen, wit- te jeugdbewegingen, een wit gezin, witte vriendengroepen, een witte sportvereni- ging, het lidmaatschap van een kerk die zilverpapier voor de negertjes verzamel- de en die de kerstenende missionarissen hoog op handen droeg. Ik ben een zondaar en verdien uw banbliksems.
Ik geef het toe, mevrouw de schepen, dat ik er de draak mee aan het steken ben en dat ik een tikkeltje overdrijf. Daarom nu even serieus. Ik vraag mij in alle ernst
af waar jullie eigenlijk mee bezig zijn en of jullie de kluts en het noorden niet he- lemaal kwijt zijn. Kinderen die vandaag in Vlaanderen leven, zijn het al lang gewoon dat er op school en in hun omgeving an- ders gekleurde mensen aanwezig zijn. Zij maken daar terecht helemaal geen punt van. Veel minder dan gij en SOM in ieder geval.
Al uw beschouwingen zijn derhalve erg overtrokken en willen klaarblijkelijk kin- deren en hun ouders alleen maar racisme aanpraten en in de schoenen schuiven. Ik vrees dat dit soort acties – en ik wil zelfs moeite doen om aan te nemen dat ze in wezen goed bedoeld zijn – niet verstandig zijn en alleen maar het tegenovergestelde effect kunnen hebben. Bovendien baadt uw actie in dat sfeertje van de altijd foute westerling die zich elke dag opnieuw moet verontschuldigen voor zaken uit het verle- den waarover wij vandaag bedenkingen hebben. Stop alstublieft met dat gedaas en de racisme-industrie, en doe een beetje normaal en creëer geen problemen waar er geen zijn. Het moet nu toch niet gekker worden.
Overigens, wat denkt gij van de campag- ne van de sp.a in West-Vlaanderen? Zowat op hetzelfde moment waarop gij u in Leu- ven stondt interessant en vrolijk te maken met kleurpotloodjes in de hand, trokken de West-Vlaamse sp.a-jongeren in Brugge in gezelschap van John Crombez een verkie- zingscampagne op gang onder de titel – in modern Nederlands - “Next Generation”.
25 kandidaten, jonger dan 35 jaar op top- plaatsen van de kieslijsten geven gestalte aan de verjonging van de partijkaders. De jeugd heeft de toekomst in handen. Mooi is dat.
Maar toen ik de foto’s van de campagne bekeek, schrok ik toch wel even en dacht ik onwillekeurig aan u en uw kleurpot- loodjes… Ga zitten en hou u vast: allemaal lichtroze gezichten! Van diversiteit was er niks te merken. Zou het geen tijd worden dat gij u naar West-Vlaanderen spoedt om eens een hartig klapke te gaan doen met
‘den John’? Ik zou alvast de kindjes van Leuven geen tekening laten maken van de
“Next Generation”…, want er zouden veel ongebruikte potloodjes in het doosje blij- ven zitten.
Als je al naar vier verschillende per- sonen moet verwijzen om vergelijkings- punten te vinden, kun je je er maar beter bij neerleggen dat Thierry Baudet een geval apart is.
Dandy
Dat betekent echter niet dat zijn stijl en persoonlijkheid niet passen bij een boegbeeld van een rechtse stroming van vandaag. Baudet is niet terug te brengen tot een zuiver fenomeen van alt-rechts, maar zijn flamboyante stijl is ook niet die van conservatieve leiders van de vorige generatie. Gekunstelde bijna-naaktfoto’s van jezelf aan het zwembad: van Karel Dil- len, Jean-Marie Le Pen of Patrick Bucha- nan had je die niet moeten verwachten.
Alain Mouton, journalist bij Trends, zag op zijn Facebookpagina meer raakpun- ten met dandy’s als Drieu la Rochelle, Van Severen en d’Annunzio.
Het is niet dat hij geen boodschap heeft.
Integendeel, Baudet is een volwaardige cultuurstrijder. Hij wil de verdediging op- nemen van de Europese beschaving in al haar facetten en tegen alle bedreigingen.
Hij verdedigt de natiestaat, verzet zich te- gen massa-immigratie, wil de economie beschermen tegen de kimaathysterie, hekelt de linkse greep op de cultuur- wereld en het onderwijs, en bepleit een sterkere defensie.
Maar hij koestert ook zijn stijl. En die is provocatief, humoristisch, origineel, bij wijlen hoogdravend. Dat heeft zijn voor- delen, maar het stelt hem ook bloot aan verwijten, zoals ijdelheid en eigenwaan.
Boreaal
Al snel na de eerste verkiezingsuitsla- gen begon het gekende proces van de- monisering van de rechtse overwinnaar.
Er werd gescholden, geridiculiseerd en verdacht gemaakt dat het een lieve lust was. Een van de meest hilarische aan- klachten richtte zich op het gebruik van de term “boreaal Europa” in de overwin- ningstoespraak van Baudet. Het zou vol- gens sommigen zijn stiekeme voorkeur voor een blank Europa verraden, “want de nazi’s gebruikten ook dat woord”!
Himmler heeft ooit een theorietje ont- wikkeld over de vermeende oorsprong van het Arische ras in “hyperborea”, maar voor de rest betekent “boreaal” ge- woon “noordelijk”, meer bepaald in de context van klimaat. Helaas, ondanks de opwarming van de aarde die ons volgens sommigen vreselijk aan het treffen is, behoren Nederland en Vlaanderen nog steeds tot de noordelijke klimaatzone. En daar kan ook, zonder al te veel fantasie, een onderscheiden cultuurzone in ont- waard worden.
Baudet van racisme beschuldigen, is trouwens niet eenvoudig: hij heeft Indo- nesisch bloed. Hij heeft ook - ik moet het u verklappen - Henegouws bloed. Maar geen paniek: de familie Baudet komt uit de zone van de taalgrens ‘s-Gravenbra- kel, zodat we ons kunnen geruststellen met de gedachte dat er ook wel enige Vlaamse inslag zal zijn.
Freek
Ondanks die hetzerige artikels en com- mentaren (links zal altijd links blijven en daar hoort nu eenmaal haat voor politieke tegenstanders bij) vielen mij toch de vele stemmen van redelijkheid op. In heel wat commentaren en columns in de Neder- landse kranten werd opgeroepen geen heksenjacht tegen Baudet te organiseren.
Jesse Klaver, voorman van GroenLinks,
feliciteerde Baudet met zijn overwinning.
Geen enkele Vlaamse partij heeft in veer- tig jaar ooit één keer felicitaties voor het Vlaams Belang over de lippen gekregen.
Er is ook geen sprake van een cordon te- gen Baudet.
Een professor die op Facebook “Vol- kert, waar ben je?” plaatste, een verwij- zing naar Volkert van der Graaf, de moor- denaar van Pim Fortuyn, kreeg iedereen over zich heen en werd geschorst. (Bij ons zijn de moordfantasieën van Nic Baltha- zar geen probleem voor werkgever VRT.) De scheldtirade van cabaretier Freek de Jonge tegen Baudet op het Boekenbal wekte meer medelijden en vermoedens van seniliteit op dan applaus of ergernis.
Ook in Vlaanderen was van veront- waardiging weinig te merken. Zelfs Peter Vandermeersch, normaal niet vies van forse uithalen naar alles dat hij van racis- me verdenkt, liet zich in De Zevende Dag eerder genuanceerd uit over het feno- meen Baudet.
Enigszins afwijkend van die vaststelling las ik in De Standaard toch één bijzonder hatelijke column. Baudet werd daarin zelfs in verband gebracht met Breivik en de moordpartij in Christchurch. Mijn verbazing over zoveel domheid vermin- derde toen ik bij de naam onderaan het stuk kwam: Paul Goossens. Als de na- zivergelijkingen enkel nog komen van een gauchistisch overblijfsel van andere tijden, onze eigen Freek de Jonge als het ware, valt het allemaal nogal mee.
Lessen voor Vlaanderen
Welke lessen moet rechts Vlaanderen trekken uit de overwinning van Baudet?
Ten eerste: wees niet bang om eens in- tellectueel te zijn. Het intellectuele ima- go van De Wever heeft de doorbraak van de N-VA geholpen, niet gehinderd. Als je de kiezers behandelt als kinderen die je naar de mond poogt te praten met sim- plistische slogans, ondermijn je je geloof- waardigheid op lange termijn en stoot je in het bijzonder de meerwaardezoekers bij de jeugd af. Baudets overwinningstoe- spraak was geen toonbeeld van toegan- kelijkheid, maar dat is niet zo erg. Het is beter dat mensen je even niet verstaan dat je ze als simpele zielen behandelt.
Ten tweede: voer de cultuurstrijd. Het gaat over de gehele westerse bescha- ving. Die wordt door heel wat meer in gevaar gebracht dan enkel islamitische immigratie.
Ten derde, en als afgeleide van de vorige raad: durf de ideeënstrijd aan- gaan met de ideologie die vandaag het klimaatdebat monopoliseert. De partij GroenLinks had in Nederland vooraf aan- gekondigd dat ze “klimaatverkiezingen”
wilde. Ze kreeg die ook, maar niet zoals gepland. GroenLinks ging vooruit, maar de grote overwinnaar, en meteen de grootste partij van het land, werd de po- litieke formatie met het meest uitgespro- ken klimaatsceptische programma dat ik in West-Europa al heb gehoord.
Vorige week raadde ik N-VA en Vlaams Belang aan om iets te bieden aan de steeds grotere groep kiezers die de kli- maathysterie beu is en al zeker niet de zware financiële gevolgen van absurde klimaatplannen wil dragen. Ik durf die goede raad, na de spectaculaire overwin- ning van Baudet, met nog grotere stellig- heid herhalen.
JURGEN CEDER
Baudet,
cultuurstrijder anno 2019
“Hij verenigt de intellectuele slagkracht van Bart de Wever, het dwar- se karakter van Theo Francken, het posterboygehalte van Dries van Langenhove en de bevlogenheid van Guy Verhofstadt.” Zo karakte- riseert Peter Vandermeersch, de Vlaming die de Nederlandse krant NRC-Handelsblad leidt, de overwinnaar van de Nederlandse verkie- zingen.
BRIEFJE AAN LALYNN WADERA
Grondwetsherziening
Donderdag werd de regering aangesproken door Kristof Calvo (Groen) en Patrick Dewael (Open Vld) over de mogelijkheden om een voorstel tot herziening van de grondwet in te dienen, wat door de regering zou geblokkeerd worden. Beiden zijn daar voorstander van, elk vanuit hun eigen invalshoek. Dewael begon zijn tussenkomst met volgende uitspraak: “Het kan ook perfect dat verschillende fracties bepaalde artikelen voor herziening vatbaar willen laten verklaren, maar het helemaal niet eens zijn over wat daar uiteindelijk mee moet gebeuren. Dat is een zaak voor de volgende legislatuur. Het komt er dus eigenlijk alleen op neer dat het Parlement de openheid van geest heeft om over een aantal artikelen het debat te voeren in de volgende legislatuur.” Eigenlijk komt het hier- op neer: zet de grondwet open en het volgende parlement zal wel bepalen wat en hoe er een en ander gewijzigd wordt. Woorden met zin voor staatsmanschap. Maar algauw sloeg hij de deur weer dicht door te stellen dat er enkel een uitzondering moest gemaakt worden voor alles wat met een staatshervorming te maken heeft.
Voor hem mag het alleen gaan over fundamen- tele rechten en vrijheden. Ook Calvo haastte zich om te zeggen dat artikels met betrekking tot een staatshervorming uitgesloten zijn. Hij wil immers alleen via een bijzondere wet zijn kli- maatplan regelen. De Vlaams-nationalistische fracties daarentegen zijn voorstander van gans de grondwet bespreekbaar te maken, inclusief de mogelijkheid tot een verdere staatshervor- ming. Kortom: Calvo en Dewael willen een à la carte-grondwetsherziening die in hun kraam past. Onze mening: maak alles bespreekbaar, laat de kiezer zijn mening zeggen op 26 mei en hou daar dan rekening mee. Gewoon democra- tisch, zo simpel is dat. Het houdt toch geen steek dat het huidige parlement en de huidige rege- ring gaan bepalen wat er morgen mag gezegd en beslist worden?
De Tondo van Bracke
De werken voor het dure prestigeproject bij uitstek, dat Kamervoorzitter Siegfried Bracke nog van start wilde zien gaan voor zijn afscheid als Kamervoorzitter, zijn onlangs aangevat. We hebben het dan over de Tondo, een cirkel- vormige en voornamelijk uit glas bestaande
‘passerelle’ die boven de Leuvenseweg zal hangen als verbinding tussen het Huis van de parlementsleden en het Forumgebouw, zodat de achtbare dames en heren parlementsleden de straat niet meer moeten oversteken op risico van lijfsgevaar of een verkoudheid. De eerste openingen zijn gemaakt in de gevels van bei- de gebouwen. Bij een eerste raming twee jaar geleden werd er al gesproken over 417.000 euro. Naar verluidt circuleert momenteel al het bedrag van 600.000 euro. Wie dat allemaal be- taalt? Die keer raden…
Wijziging taalwet verworpen
Hendrik Vuye (V&W) had een wetsvoorstel ingediend om een bijzonder administratief toezicht in te stellen, dat wordt toegelaten door artikel 7 van de bijzondere wet van 8 augustus 1980, om zo de toepassing van de taalwetgeving - vooral in Brussel - af te dwingen. De taalwet zelf zou daardoor niet moeten gewijzigd wor- den. Er zou enkel een corrigerend mechanisme aan toegevoegd worden. Daarmee kwam hij tegemoet aan de herhaalde antwoorden van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Die stelde dat hij er niks aan kon doen en dat de zaak federaal moest geregeld worden. Zijn partij zat toen overigens in de re- gering en had daartoe de mogelijkheden, maar deed niets. V&W kregen enkel de steun van het VB. Het voorstel was lang ‘hangende’ in de com-
Actueel 28 maart 2019
4
missie, tot er uiteindelijk enkele weken geleden over gestemd werd. N-VA zat toen al in de op- positie en had weer de handen vrij om de com- munautaire snaar te betokkelen. De partij stem- de dan ook voor het voorstel van Vuye. Deze was daar blij mee en zei donderdag in de Kamer, toen het finaal ging gestemd worden: “De N-VA heeft het licht gezien (…). U hebt vóór een wets- voorstel gestemd waarvan de heer Jambon hier altijd heeft gezegd dat dit onmogelijk was. (…) Bekeerlingen, zij zijn altijd welkom. De deur staat wijd open voor wie berouw toont.” Maar de stemming in de commissie had weliswaar uitgewezen dat een meerderheid vroeg om het voorstel te… verwerpen. En zo moest er donderdag in de plenaire definitief gestemd worden over die verwerping van het voorstel.
In de commissie hadden Open Vld en CD&V zich onthouden, wat ze donderdag ook deden samen met Groen-Ecolo en zelfs PTB. Alle ande- re Franstaligen van MR, DéFi (FDF), de PP en PS kregen daardoor vrij spel om het af te schieten.
Stemden tegen de verwerping: N-VA, VB, V&W en… jawel… de sp.a. Had CD&V enige Vlaamse ruggengraat getoond, dan was het voorstel niet verworpen geweest. Arm Vlaanderen!
De heilige kiezer
In de wandelgangen van de Kamer hangt een vreemde sfeer en een geur die ruikt naar ver- kiezingen. Sommige Kamerleden weten dat ze niet meer gaan terugkomen en beginnen stil- aan dozen in te laden. Ze laten zich nog weinig zien. Anderen zijn niet zeker van een herverkie- zing en weten met zichzelf geen blijf. Nog ande- ren zijn er zeker van dat ze wél terugkeren en stralen gelukzaligheid uit. Ze laten zich graag zien en voeren met iedereen gesprekken, liefst in het zicht van anderen.
Naar verluidt worden de diensten van de Kamer overstelpt met vragen om simulaties te maken van uittredingsvergoedingen en pensi- oenen. Een mens kan maar nooit weten… En ook veel politieke medewerkers leiden een af- wachtend bestaan, want het hangt vaak van het parlementslid waaraan ze zijn toegewezen af of ze al dan niet kunnen terugkeren. Kortom, na de verkiezingen wordt een en ander weer duide- lijk en valt alles weer in de plooi. Maar voorlo- pig is het voor een flink aantal ‘Wetstraters’ nog even stress en wordt er gehoopt dat de heilige kiezer hen genadig is.
Parlementaire ernst
Woensdag om 14 uur 20 startte de commis- sie Volksgezondheid. Er was maar weinig volk te bespeuren. Minister Kris Peeters zat erbij en keek ernaar en vroeg zich zichtbaar af of hij zo zijn kostbare tijd moest doorbrengen. Vraag- stelster Nele Lijnen (Open Vld) was niet komen opdagen, vier vragen van de extreemlinkse volkstribuun Raoul Hedebouw (PVDA) werden omgezet in schriftelijke vragen, ook een vraag Georges Dallemagne (cdH) werd omgezet in een schriftelijke vraag en Olivier Henry (PS), die een vraag moest stellen, was ook niet aanwezig en had zelfs niets laten weten. De voorzitster van de commissie, Anne Dedry (Groen), had welis- waar een vraag ingediend, maar die werd door de Conferentie van Voorzitters doorverwezen naar de commissie Sociale Zaken, waar ze die zal moeten gaan stellen aan… minister Peeters.
Kafka op zijn best. Enkel Els van Hoof (CD&V) stelde dus effectief haar (lange) vraag, waarop Peeters uitgebreid antwoordde. Na 18 minuten was deze ‘vergadering’ - in feite een bescha- mende vertoning - dan ook afgelopen. Jawel, onze parlementairen houden van hun vak en houden het vaandel van de parlementaire inzet en ernst erg hoog. Bij voorkeur als er camera’s en journalisten in de buurt zijn.
Als we wetenschappers mogen geloven, is dat zelfs meer dan de wereldwijde vulkaan- uitbarstingen. Nu, wetenschappers spreken zich wel eens meer tegen, maar er heerst een consensus dat er weinig is dat we kun- nen doen om die natuurlijke cyclus te stop- pen. Zo zou er ook 56 miljoen jaar geleden al eens een ecologische ontwrichting heb- ben plaatsgevonden door een opwarming van 5 graden Celsius. De mens ontbrak er toen aan daar hij zich voor het eerst 350.000 jaar geleden manifesteerde in, jawel, Marra- kesh. Ons aandeel in de klimaatopwarming zal dus een ecologische ontwrichting niet tegen houden als die er komt. We gokken en hopen dat Moeder Natuur ons nog wat tijd koopt, zodat we ondertussen wel dingen kunnen doen die onze luchtkwaliteit dras- tisch verbeteren.
Angst is een slechte raadgever en daar- om moeten wij het vandaag als verwerpelijk beschouwen hoe linkse politieke partijen in Europa het klimaatdebat op een wel zeer perverse manier misbruiken door tot op de schoolbanken kinderen schrik aan te jagen om hen daarna, niet zonder enig risico, de straat op te sleuren. Als kleuters op het jour- naal tijdens een optocht in een interview stamelen dat ze net als de ijsberen nog niet dood willen, dan word ik daar in elk geval woedend over! Trouwens, waar hebben we dat nog gezien, dat opposanten van een re- gime kinderen als schild gebruiken? En van een minister van Onderwijs zouden we op zijn minst mogen verwachten dat de school- directies of de overkoepelende organisaties op de vingers getikt worden. Het beleid be- paalt ook hier de maatstaf, natuurlijk.
In de onderste schuif
Toen tien jaar geleden de sluiting van Opel Antwerpen zich aankondigde, riep toenmalig Vlaams minister-president Kris Peeters op om over de partijgrenzen heen na te denken en te werken aan een plan B voor de automobielsector, met in bijzon- derheid de toekomst van de Antwerpse Opel-fabriek. Als antwoord daarop ontstond binnen het Vlaams Belang een werkgroep die met steun uit de academische en be- drijfswereld al redelijk snel antwoorden kon bieden op zowel economisch als ecologisch vlak. Met ondersteuning van de Vlaams Be- lang-studiedienst werd door de werkgroep een plan B voorgeschoteld aan de politie- ke verantwoordelijken. Vanop het spreek- gestoelte (en dus niet ‘aan de zijlijn’ zoals vaak wordt beweerd) braken volksverte- genwoordigers van het Vlaams Belang een lans voor rijden op aardgas (CNG). Opel was in die periode Europees marktleider in dit segment en de onontgonnen markt in België bood een waaier aan opportuniteiten voor de autoconstructeur. Het was tegelijk een antwoord op de fijnstofproblematiek die zich toen voelbaar begon te manifeste- ren. Metingen van de luchtkwaliteit waren toen alarmerend hoog en liepen simultaan de hoogte in met de verkoop van dieselwa- gens. Het is nu eenmaal een gegeven dat hoe minder geraffineerd de brandstof is, hoe meer fijnstofpartikels en NOx (stiksto- foxiden) er uit de uitlaat komen. Helaas zette de politiek in op de snelle winst en liet ze de gezondheid van de mens voor wat het was.
Groenpremies werden meer dan terugver- diend aan de pomp.
De werkgroep stuitte in haar onderzoek op een resolutie die ingediend werd op 29 oktober 2010 door een CD&V-Kamerlid dat eveneens pleitte voor de bevordering van het gebruik van aardgasvoertuigen. Blijk- baar zat er toen niet genoeg vlees aan het bot, want het dossier belandde in de onder- ste schuif en daarmee verdween ook het laatste levenslicht uit de site Opel Antwer- pen.De inspanningen van het Vlaams Belang resulteerden wel in het feit dat het CNG- concept terug op de nationale agenda werd geplaatst. De Vlaamse regering nam het zelf mee op in het “Clean Power for Transport plan” ter introductie van een direct beschik- bare technologie. Aardgasvoertuigen stoten
77 procent minder fijnstof uit en minder CO2 dan diesel en benzinewagens. Toch is er binnen de Vlaamse regering weinig of toch veel minder animo als het gaat om de sensibilisering ervan. Dat heeft zo zijn re- denen. Toch weten gelukkig enkele spelers op de brandstofmarkt hier wel raad mee en werken ze hard aan de implementatie van het rijden op aardgas. DATS 24 is zeker een voorbeeld. Op Europees vlak hinken we achterop, maar we noteren een heuse inhaalbeweging. Volkswagen kan bijvoor- beeld in Italië moeilijk aan de vraag naar de Golf TGI (niet GTI!) voldoen door de popu- lariteit ervan.
Diesel is vandaag veel properder
Het is niet zonder reden dat enkele jaren geleden vanuit Amerika milieuorganisa- ties de Europese automobielindustrie aan de kaak stelden (dieselgate). Het gevolg van het sjoemelschandaal resulteert in het feit dat onder druk van wetenschappers en klimatologen door de Europese Commis- sie strengere eisen worden gesteld aan de autoconstructeurs. De huidige technologie die de constructeurs hanteren in aanloop naar de Euronorm7, komt tegemoet aan de strenge eisen die worden gesteld. Het is twijfelachtig of een lage-emissiezone in de toekomst nog wel nuttig blijft als de techno- logie zich dermate aanpast. Bij de Europese constructeurs heerst ondertussen een zeke- re ontevredenheid en hekelen ze de wispel- turigheid van de Belgische regeringen die zich onder druk van de lobby’s meer be- ginnen te focussen op het elektrisch rijden.
Energiereuzen zien dan ook een opportuni- teit in het feit dat de EU zich op termijn ook voorzichtig wil losweken van de oliepro- ducerende landen omwille van de klimaat- doelstellingen.
Elektragate?
Hoewel de elektrische wagen in de on- middellijke omgeving veel minder schade- lijk is voor mens en milieu, heeft deze een behoorlijk negatieve ecologische voetaf- druk. Het produceren en recycleren van een elektrische wagen is op zijn minst even vuil als een diesel die tienduizenden kilometers op de teller heeft staan. Er moet ook reke- ning gehouden worden met de ‘non pipe emissions’. Zo slijten door het totale gewicht remmen en banden sneller. China, dat de meeste lithium- en kobaltmijnen exploiteert, is in staat de prijs van de grondstoffen te be- invloeden. Tijdens de jongste jaren zijn die prijzen verdriedubbeld. Dat gegeven maakt het voor constructeurs wel zeer moeilijk om een betaalbare elektrische wagen op de Europese markt te brengen. China kan dit wel! Een ander moreel bezwaar is de kin- derarbeid in de mijnen en de onmenselijke werkomstandigheden. Wat energiebevoor- rading betreft: voor het opladen van elektri- sche voertuigen kan dit enkel maar lukken met kernenergie aangevuld met groene stroom. Het is de intentie van de regering om in 2025/2030 de kerncentrales te slui- ten en te vervangen door honderd procent groene stroom, wat echter op dit ogenblik een onmogelijke optie is. De kerncentrales zijn vandaag in een zeer zorgwekkende en gevaarlijke staat, en dat betekent dat we best vandaag nog starten met de bouw van kernreactoren van de vierde generatie. Ze maken efficiënter gebruik van splijtstoffen, halen een hoger rendement met veel min- der radioactief afval als gevolg. Sterker nog is dat ze tot 50 keer meer energie opwekken dan de vorige generaties en in staat zijn om opnieuw energie op te wekken uit bestaand radioactief afval.
We mogen besluiten dat de ‘quick wins’
ten bate van het milieu voor het rapen lig- gen, maar het is duidelijk dat grote ideolo- gische debatten dit verhinderen of toch ver- tragen. Roepen dat er geen stappen worden ondernomen, of dat de politiek op apega- pen ligt, is een flagrante leugen. Kinderen hebben het recht om goedgeïnformeerd te zijn.
LUC VAN DER SCHOEPEN
Een kind als schild!
De opwarming van de aarde is een natuurlijk fenomeen dat zich pe- riodiek doorheen het bestaan van onze planeet herhaalt. Het klimaat- probleem is dus niet uit de lucht gegrepen, maar wordt vandaag meer dan dankbaar aangegrepen door linkse partijen die er een hefboom in zien om op politiek vlak opnieuw bij te benen nu de slinger in Europa naar rechts zwaait. Wij beseffen dat de mens, net als elk ander levend wezen of organisme, invloed heeft op het milieu. Daar moeten we niet flauw over doen.
UIT DE WETSTRAAT
Actueel
28 maart 2019 5
Desinteresse voor onze taal, twijfel over onze “hoofdstad”
Heel even maar was het de voorbije dagen weer nieuws: het aantal kinderen en jongeren uit het kleuter-, lager en secundair onderwijs in Vlaanderen dat thuis geen Nederlands spreekt, blijft toenemen. Niet alleen in Brussel is de situatie ontnuchterend. De Vlamingen reageren nauwelijks.
Vlaams volksvertegenwoordigster Vera Celis (N-VA) stelde hierover een aantal parle- mentaire vragen. Vorig schooljaar (2017-2018) spraken volgens Celis in totaal 21,5 procent van de leerlingen uit het Vlaamse basisonder- wijs thuis geen Nederlands. In het schooljaar 2012-2013 was dat nog 17,6 procent. Ook in het secundair onderwijs is er een stijging: van 11,7 procent in het schooljaar 2012-2013 tot 16,7 procent in 2017-2018.
“Deze cijfers bewijzen dat maatregelen om de taalachterstand bij te spijkeren bij kinde- ren en jongeren broodnodig blijven”, zegt Celis. Tja, welke maatregelen bedoelt ze hier- mee? De verlaging van de onderwijsplicht- leeftijd naar vijf jaar vanaf het schooljaar 2020-2021 en meer Vlaams geld voor taaltes- ten, taalbaden tot een jaar, bijspijkerlessen en vervolgcoaches. Mooi werk van Celis, maar al bij al minder moedig dan je zou verwachten.
Ze bouwt haar analyse (en remedie) op gevol- gen, goed zo, maar nauwelijks op oorzaken.
Heeft de N-VA te weinig ambitie en denkt de partij te politiek correct om in het debat op zoek te gaan naar de oorzaken van die trend?
Ontbreekt niet de moed om daaraan iets te proberen doen? “We moeten met deze reali- teit omgaan”, stelt Celis.
Durf
“Nog meer leerlingen spreken thuis geen Nederlands”, kopte De Morgen maandag. De krant merkte terecht op dat deze situatie nog een extra probleem is voor lesgevers, die nu al gebukt gaan onder de onderwijslast die onze scholen verlamt (het M-decreet, de pa- piermolens, de fysieke en mentale toestand van de kinderen, het gedoe met alwetende ouders). Daar komt dus de jongste tien, twin- tig jaar nog een zware taaloverlast bij. Die komt op de schouders van het onderwijsveld (1, lesgevers). Hoe zit het met de gevolgen voor het algemene onderwijsniveau (2, leer- lingen)? Hoe zit het met de maatschappelijke kost van die zwakkere instroom en op de ar- beidsmarkt (3), op de woningenmarkt (4)? Wat
VLAAMS PARLEMENT
Onderwijsstaking
Het Vlaamse onderwijs heeft dus een dagje gestaakt. Als dat destijds aan Franstalige zijde gebeurde, lag het hele onderwijs meteen zes maanden helemaal plat en werden zelfs ge- welddadige acties niet geschuwd. Om maar te zeggen dat men in Vlaanderen niet veel gewend is, want in het Vlaams Parlement was men zeer verontrust over het signaal uit het onderwijs. De pijnpunten zijn bekend: werk- druk, overdreven planlast en, zoals we vorige week schreven, het M-decreet. Allemaal din- gen waardoor men eigenlijk nog nauwelijks aan lesgeven toe komt. Hoewel groenen en roden iets anders vinden, is er niet meteen geldgebrek. Eerder gaat het onderwijs ge- bukt onder alle onzin die er op wordt losge- laten. Ook niks nieuws. Koen Daniëls (N-VA) had het over het belang van inhoud en in- vesteren en noemde het M-decreet, waarvan minister Crevits de impact bleef minimalise- ren, “doorgeslagen”. Het onlangs opgelaten ideetje over “onderwijsassistenten” vond hij onzinnig, mensen aannemen om papieren in te vullen, waarbij men beter de papierwinkel zelf zou aanpakken. Voor de vele onderwijs- problemen zal toch wat meer nodig zijn dan enkele bijsturingen.
Inclusief
Links, dat wereldwijd om zijn onderwijs- vernielzucht bekend staat, liet zich tijdens het debat zeer kennen. Volgens Caroline Gennez (sp.a) heeft de huidige regering volstrekt niets aan of voor het onderwijs gedaan, ze heeft er integendeel in gedesinvesteerd. Het toverwoord is natuurlijk “inclusief” onderwijs, wat lijkt te betekenen dat bergen geld moe- ten worden verstouwd om allerlei gauchis- tische onderwijsopvattingen in praktijk te brengen. Nog steeds is men doende enige puinhopen van vroegere socialistische on- derwijsministers weg te werken, God verhoe- de dat er ooit nog een komt. Het schrijnend-
ste optreden was van Elisabeth Meuleman (Groen), dé onderwijsspecialiste. Zeer re- gelmatig weet deze dame iets zinnigs te zeg- gen, maar haar ideologische rabiaatheid is absoluut verblindend. Koen Daniëls wist haar er met veel moeite toe te brengen om duide- lijk te zijn over het M-decreet. Ook hier was inclusie het kernbegrip. Op termijn zouden het gewoon en het buitengewoon onderwijs in elkaar moeten overvloeien. Ja, Elisabeth wist wel dat dat niet zomaar snel kon, maar ze zag een verre utopische toekomst. Het beleid moest zich daar op richten. Een akelig inkijk- je in de linkse geest.
Inburgering
Na de onderwijspalaver was men nog niet debatmoe, want er moest nog een en ander worden gezegd over de problemen met de inburgeringscursussen. Grote problemen zijn er, althans volgens Yasmine Kherbache (sp.a), die gewag maakte van enorme wachtlijsten.
Niks van aan, volgens minister Homans, die staande hield dat slechts 4 procent van de nijvere inburgeraars niet meteen “passend”
konden worden geholpen omdat ze een te zeldzame taal spreken, te ver bij een oplei- ding vandaan wonen, aan het werk zijn of voor de kinderen moeten zorgen of… omdat ze in de gevangenis zitten. Wat enige bedenkin- gen ontlokte aan Chris Janssens (VB), die ook vraagtekens plaatste bij het gratisbeleid in verband met dat inburgeringsaanbod. Ove- rigens schijnt Vlaanderen met zijn inburge- ringsaanpak alweer aan de Europese top te staan, zoals iedereen dagelijks kan merken.
Duur is het in ieder geval wel: 4.300 euro per inburgeringstraject. Homans wilde wel af van gratis tolkendiensten voor figuren die hier al ettelijke jaren verblijven en nog steeds niet echt Nederlands hebben geleerd. Een gruwel voor links uiteraard, dat het bij monde van An Moerenhout (Groen) had over de volledige afbrokkeling en het falen van het hele Vlaam- se integratiebeleid. Ontroerend.
het gevolg is van taalachterstand wordt snel
“discriminatie”.
Cijfers
De Vlaamse thuistaalcijfers komen van Kind
& Gezin, terwijl VUB-onderzoeker Rudi Jans- sens al vier onderzoeken over Brussel (en ééntje over de Rand) publiceerde in de zoge- naamde BRIO-Taalbarometer.
Ook dat vierde onderzoek zou ogen moe- ten openen. Het is degelijk materiaal, dat Janssens voorstelde in het Vlaams Parlement.
Het resultaat van twintig jaar onderzoek. Het toont waar voor de Vlaming de vervreemding begon (Brussel). En het roept vragen op: tot waar zal die slinger slaan? Zal/kan/moet die vervreemding afzwakken, en zo ja, wanneer/
waar/hoe? Is de culturele, pedagogische en sociaal-economische draagkracht onbeperkt?
Wijst Brussel de weg?
Brussel
In de stad Brussel heeft bijna 70 procent van de leerlingen in het Nederlandstalig basison- derwijs een andere moedertaal dan het Ne- derlands. In de Brusselse gemeenten Ouder- gem of Sint-Jans-Molenbeek zelfs 79 procent.
Nu blijkt, volgens het Nederlandstalige weekblad Bruzz, dat sommige politici zich daar toch een beetje zorgen over beginnen maken. Toch diegenen die aanwezig waren in de commissie Brussel en de Vlaamse Rand van het Vlaams Parlement, waar Janssens de vierde taalbarometer kwam toelichten.
Van de zes Vlaams-Brusselse parlementsle- den waren alleen Elke van den Brandt (Groen) en Karl Vanlouwe (N-VA) aanwezig. Van CD&V’ers en Open Vld’ers geen spoor in de zaal. “Les absents ont tort”, zei minister Sven Gatz (Open Vld).
De Brusselse taalcijfers zijn hallucinant, bleek uit de vergelijking die Janssens maakte tussen 2000 (zijn eerste studie) en 2018 (zijn vierde studie):
• Nederlands was in 2000 nog de thuistaal van 9,3 procent van de Brusselaars. Tegen-
Citaat van de week > Barbara Pas ( Vlaams Belang )
De Brusselse postbeambten moeten volgens de taalwet in principe allemaal tweetalig zijn.
Een stand van zaken voor het jaarbegin 2019 gaf een onthutsend beeld over de periode van de regering Michel I. Bij het aantreden van deze regering was 38 procent van de Brusselse postbodes en 54 procent van het loketpersoneel nog tweetalig. Aan het einde van deze rege- ring is dat teruggezakt tot respectievelijk 30 en 46 procent. Een forse achteruitgang dus van telkens acht percent en dat op nauwelijks een viertal jaren tijd. Bij de Brusselse postbodes is 98 procent het Frans machtig en bij de loketbedienden is dat zelfs 99 procent. Daar staat tegenover dat slechts 32 procent van de postbodes en 47 procent van het loketpersoneel de Vlamingen in Brussel in het Nederlands kan bedienen.
Barbara Pas (VB): “Ik kan hieruit alleen maar vaststellen dat de tweetaligheid bij de Brus- selse post er onder de regering-Michel met reuzensprongen op achteruit is gegaan en dat het uitsluitend de Vlamingen zijn die daarvoor het gelag betalen. Het is écht een blaam voor de N-VA dat zij daar in deze regering geen punt van heeft gemaakt, want het gaat hier im- mers louter om het toepassen van de wet, niet meer dan dat. Maar zelfs dat kon er blijkbaar niet van af.”
woordig (2018) nog van 5,6 procent van de bevraagden
• De Franstaligen hebben almaar minder interesse voor het Nederlands (in Wallonië is Nederlands geen verplicht vak meer, in Brus- sel is er geen geld voor).
• Ze blijven zich allergisch tonen voor al wat Vlaams is in Brussel, maar nu ook voor het Ne- derlands, ook al weten ze dat ze hun kansen op de arbeidsmarkt met een basiskennis van die taal fors verhogen.
• Minder dan tien procent van de leerlingen die het Franstalig onderwijs verlaten kent Ne- derlands. In 2001 was dat nog twintig procent.
• Niet minder dan 90 procent van de werklo- zen kent geen Nederlands. Een kleine twintig jaar geleden was dat nog 80 procent.
“De kennis van het Nederlands daalt, maar het gebruik ervan in combinatie met andere talen stijgt” (gemengde gezinnen), zo troost- ten de Vlaamse Brusselaars zichzelf.
“Liefst een Franstalige”
Ook Gatz klampte zich vast aan wat licht- puntjes: de interesse voor het Nederlands zal toenemen met het inzicht dat die taal meer mogelijkheden biedt op de arbeidsmarkt.
En we moeten erop vertrouwen dat Neder- lands in het almaar meertalige Brussel wel zal
“standhouden”. In Brussel wonen zoveel Vla- mingen als in een middelgrote Vlaamse stad, gaf hij nog mee. Hij pleitte ervoor om na de verkiezingen in mei een “Brusselse minister voor Meertaligheid” en “liefst een Franstali- ge” te benoemen.
Groen pleitte voor meertalig basisonder- wijs. Is dat laatste niet een zoveelste pedago- gische dommigheid? Wordt een tussentaaltje (slang) de nieuwe norm? Elke van den Brandt (Groen) vroeg – alweer conform de bekende groene methode – een verse zak met geld voor Brussel, want “de ontnederlandsing heeft wellicht met de armoedekloof te maken”.
Slechts tien procent van de Vlaamse Brusse- laars is arm terwijl het cijfer bij allochtonen oploopt tot 40 procent, trapt ze een open deur
in. Blijkbaar is Groen de partij van rijstpap met gouden lepeltjes.
Ook voor de socialiste Katia Segers is het een troost dat meertaligheid toeneemt, “maar we mogen niet blind blijven voor de achteruit- gang van het Nederlands”.
En de Vlaamsgezinde politici dan? Karl Van- louwe (N-VA) is “ontgoocheld”. En zijn partij- genoot Willy Segers had minstens een status quo verwacht. Vanlouwe vroeg aan Gatz om het rapport van Janssens aan de Franstaligen te bezorgen.
Vragen
Hoe rijm je bovenstaande cijfers met de antwoorden op andere vragen? Daaruit zou dan weer blijken dat “zeven op de tien Brus- selaars” vinden dat “tweetaligheid deel uit- maakt van de Brusselse identiteit” en dat “80 procent het belangrijk vindt om Nederlands te kennen”. Bizar. Janssens noemt dat een vreemde “paradox”, maar hij heeft er geen verklaring voor.
En hoe rijm je die informatie met de vast- stelling dat almaar meer Nederlandstalige Brusselaars zichzelf steeds minder als Vla- ming zien? Dat zou gelden voor 90 procent van de bevraagden, enkele jaren geleden was dat nog één op twee.
Het zou goed zijn als er een wat kordater Vlaams antwoord zou worden klaargestoomd om een ernstig debat te openen. Helaas blijft het morrelen in de marge. En erger: de Vla- mingen steken hun kop in het zand. Pleiten voor een matiger migratie blijft een taboe of gebeurt in veel te scherpe bewoordingen.
Een groot vraagteken plaatsen bij onze keuze voor Brussel als hoofdstad is een ander taboe, zelfs binnen de Vlaams-nationalistische partijen. Daar ook overheerst de overtuiging dat men met veel getater en met nog veel meer geld van Brussel nog een Vlaamsvrien- delijk nest zou kunnen maken. In realiteit gaan we nog altijd een andere richting uit. En snel.
ANJA PIETERS
