“Eendracht maakt macht zeggen de Vlantons”Criminaliteit en de illusionist

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

67

^ste

jaargang • nummer 16 • woensdag 18 april 2012 1,95 euro

Brussel is de veiligste stad van het land

De socioloog Jan Hertogen is een cijferfetisjist, ongetwijfeld, maar tegelijk ook een illusio- nist. Recent was het weer prijs na een foutje in een reportage van de Duitse televisiezender ZDF, gemaakt naar aanleiding van de dood van een MIVB-supervisor en de publicatie van Europese statistieken. ZDF noemde Brus- sel één van de onveiligste steden van Europa.

ZDF had het over 33.000 misdrijven per 100.000 inwoners, terwijl dit cijfer slaat op Brussel-Stad en niet op het Hoofdstedelijk Gewest (BHG), waar er de helft minder misdrijven zijn.

Hertogen windt zich op over die fout, maar gaat voorbij aan essentiële basis- gegevens in de statistieken. En die lie- gen niet: in het BHG worden dubbel zoveel criminele feiten gepleegd als in het Vlaamse Gewest.

Hertogen gaat compleet voorbij aan het feit dat er grote regionale verschil- len zijn in zowat alle aspecten van de ernstige criminaliteit. Dat geldt voor autodiefstallen (Wallonië 50 %, Vlaan- deren 31 %, Brussel 19 %), voor carjac- kings (Wallonië 55 %, Vlaanderen 22

%), voor de sterk toegenomen misdrijven tegen personen (slagen en verwon- dingen, belaging…), voor woninginbra- ken (Charleroi 25 per 1.000 inwoners, Brussel 22 per 1.000, Luik 21 per 1.000, Antwerpen 17 per 1.000), voor diefstal- len gewapenderhand (Brussel 1,33 per 1.000, Wallonië 0,61, Vlaanderen 0,27).

Luik (1,12) en Charleroi (1,07) scoren flink boven de grootste Vlaamse stad Antwerpen (0,66). Van dit soort socio- logen zijn we wel wat gewoon. Massale immigratie? Geen probleem, goed zelfs!

Hoge criminaliteit? Onze eigen schuld.

Dat komt door “de toeristische aan- trek, de hoofdstedelijke en Europese functies, de aanwezigheid van een groot Centraal Station, waardoor er veel volk rondloopt”. Moet er nog zand zijn!

Andere commentaar

De dader van het dodelijk incident heeft met Laurent Kennes een schit- terende advocaat onder de arm genomen. Kennes is strafpleiter en vennoot van… Marc Uyttendaele, alias meneer Onkelinx. “De dader heeft enorm veel spijt…”, klonk het meteen. Operatie dimmen is ingezet.

In lezersrubrieken en commen- taarstukken ventileerden wereldver- beteraars hun boodschap: “We (de niet-criminelen dus – red.) moeten dringend onze mentaliteit wijzigen.”

En: “We willen toch niet dat België op een politiestaat gaat lijken?” Met der- gelijke “humane” redeneringen worden de niet-criminelen zo ongeveer de daders…

“Brutale pech”, relativeerde de chef van De Morgen. De doodslag had overal elders kunnen gebeuren... Verkeers- agressie zit overal. Tragische afloop?

Lees verder blz. 2

“Eendracht maakt macht zeggen de Vlantons”

Criminaliteit en de

illusionist

Deze week :

• Doe ie het of doet ie het niet? 3

• Briefje aan Joëlle

Milquet, tovenares. 3

• Bert de Graeve van de VRT 4

• Cordon à la Jambon 5

• Deadline 14/10 5

• Open brief van de folkpodia 11 Vrij en met lede ogen naar Morris Lucky Luke door de Con-serviteur van het Musée Bels Museum

Spanje zit in crisis en is op weg om dezelfde status te krijgen als Griekenland. Spanje heeft een werkeloosheid van 25% van de actieve bevolking en er moet dan ook drin- gend op allerlei vlakken bespaard worden.

En wat doet koning Juan Carlos? Hij trekt naar Botswana om er op olifanten te gaan jagen. Pech voor de man, het ging er iets hef- tiger aan toe dan verwacht en de man brak zijn heup. Met een privé-vliegtuig werd hij onmiddellijk naar Madrid overgevlogen. Nu ligt de man niet enkel in het ziekenhuis maar ligt hij ook onder vuur. Want niet iedereen is even gelukkig met de dure en omstreden hobby. Bij een internetenquete van de krant El Païs waren 96% van de reacties negatief.

Wat een verschil (sic) met Prins Willem- Alexander: die kocht zojuist een sjieke villa in Griekenland. Daar zijn nu koopjes te doen.

En Willem-Alexander zat op een berg cash, want na negatieve kommentaar, moest hij zijn buitenverblijf in Mozembique verkopen.

Wat ons ineens doet denken aan die villa van ene Laurent in Italië. Dat huisje wordt geschat op 2 miljoen euro. Laurent heeft dat allemaal bijeen gespaard door hard, heel hard te werken…. Of het nu Spanje is, of Nederland of den Belgique: belastinggeld gebruiken voor eigen speelgoed blijft een geliefkoosde activiteit van prinsen en konin- gen, of het volk nu in crisis leeft of niet. Dat laatste interesseert hen niet.

De Koninck van Spaniën

(2)

De dingen dezer dagen 2

18 april 2012

“Het vertrouwen is weg”

Minister van Binnenlandse Zaken Mil- quet greep zonder dralen in, dacht ze toch, toen ze zonder verpinken 400 politiemensen méér beloofde voor veiligheidsdienst- betoon in het Brusselse. Ze stond verbaasd, toen haar belofte prompt werd toegevoegd aan een al indrukwekkend pakket “kluitjes in het riet”. Luk van der Kelen in Het Laatste Nieuws: “Op een dag volstaan lapmiddelen niet meer. Zo ver is het gekomen.” De grens tussen lapmiddelen en loze beloftes is flinter- dun. Het Nieuwsblad bewees dat met ont- nuchterende cijfers. Voor de 1.500 agenten die jaarlijks met pensioen gaan, komen er, jaarlijks, slechts 1.000 bij. Het federale politiekorps telt in theorie 12.000 manschap- pen, maar in de praktijk zijn het er 1.200 minder. De spoorwegpolitie in Brussel heeft een tekort van 100 agenten. Voor grenscontro- les in Zaventem bedraagt het tekort 65 man- schappen. In Antwerpen en Gent loopt het in de dozijnen. Toch zegt madame “Non!”

vlot “Oui!” om in Brussel 400 agenten méér te stallen.

“Het vertrouwen is weg”, concludeerde Van der Kelen. Gelijk heeft hij. Gazet van Antwerpen dook in de regeringsbeloftes van de voorbije jaren. Van 2.500 beloofde extra plaatsen in de gevangenissen werden

er slechts 638 gerealiseerd. 2.000 enkelban- den werden voorzien. 882 kwamen er. Van 10.267 uitgesproken werkstraffen werden er 5.898 uitgevoerd. Van de 30 opgelegde uit- wijzingen geen enkele. Als kers op de tart, liet de krant weten dat van 272 betrapte handtasdieven in Turnhout er 249 nooit de binnenkant van een cel te zien kregen. Mag ik eraan herinneren dat conclusies pas getrok- ken werden en cijfers pas gepubliceerd werden nà het “incident” in Brussel? Blijkbaar ebt het vertrouwen niet alleen weg bij Jan met de pet, ook bij de opiniemakers van de regimemedia.

Fenomeen

Nochtans was dat “incident” slechts de exponent van een reeks grotere en kleinere gewelddaden in amper één week, de week voor Pasen, en voor zover de reeks volledig is. Niet over alle “kleine criminaliteit” wordt in kranten bericht. Overigens is niet alleen geweld verantwoordelijk voor de almaar verder oprukkende verloedering van de samenleving. De boter op het hoofd van de herauten van in de “sixties” ingevoerde progressieve leuzen “vrijheid, blijheid” en

“verboden te verbieden” is ver van gesmol- ten, tenzij het normaal zou zijn dat notoire Het potje “onveiligheidgevoel” is overgekookt. Zoals gebruikelijk in de Bel- gische modelstaat was er een onomkeerbaar feit nodig. MIVB-controleur Iliaz Tahiraj werd het dodelijke slachtoffer van een “incident” in Brussel. Over het losgebroken protest moet ik het niet meer hebben. Nog wat meer van derge- lijke “oorzaken en gevolgen” en een volksopstand komt angstaanjagend dichtbij.

jeugdleiders seksorgieën op vakantiekampen

“normaal” vinden en daar “vol” achter staan.

Terug naar de “voorbodes” van het exponent “busincident” in Brussel. In Seraing ontsnapte een jongetje van zes jaar ter- nauwernood aan een kidnapping door drie Roemenen. Hopelijk loopt het voor dat trio minder goed af dan voor de vermoedelijke roofmoordenaar Rachid E.K., die in Bergen

“voorlopig” vrijkwam, omdat zijn proces pas in het najaar van 2013 op de rol staat.

Bleek dat de pas aangehouden pedofiel, die bij Justitie al 25 jaar als pedofiel bekend staat, al drie keer was opgepakt en even dikwijls weer op vrije voeten gelaten. De man had op zijn computer liefst tien miljoen (!) pedofiele bestanden vergaard.

In Brussel werd een 25-jarige Albanees na een caféruzie doodgestoken. In Berchem sleurden twee “jongeren” een 61-jarige vrouw van haar fiets en smakten haar tegen de grond. Ze maakten vijf euro buit. Vier treinbegeleiders werden in vijf dagen aan- gevallen. Eén in Welkenraedt bij Luik, twee op de lijn Gent-Brussel en één op de lijn Brussel-Antwerpen. Dat bericht werd afge- sloten met de opmerking “dat het fenomeen duidelijk in de lift zit”. Alleen dat

“fenomeen”? In het Waalse Châtillon bij Aarlen vond de 25-jarige politieman Damien Henryon de dood, toen hij niet tijdig kon wegspringen bij het opzetten van een weg- blokkade voor voortvluchtige gangsters.

Collega’s van het slachtoffer getuigden dat de bestuurder met opzet op de politieman

inreed. In de Antwerpse Seefhoek pro- beerde een groepje van vijf “jongeren”, van 13 tot 17 jaar, een vrouw van haar handtas te beroven. Haar vriend verhinderde dat…

en werd grondig in elkaar geslagen. Na het afleggen van haar getuigenis wilde de vrouw anoniem blijven, uit vrees voor represailles.

Ze woont in de Seefhoek.

Gelukkig

In West-Vlaanderen vrezen politie en par- ket dat “de mensen” het recht in eigen handen zullen nemen, als er niet snel krachtdadig opgetreden wordt tegen de Noord-Franse gangsterbende die al maanden de streek ter- roriseert en al ruim dertig overvallen op haar

“palmares” heeft staan.

Intussen raakte bekend dat ruim driehon- derd slachtoffers van geweldmisdrijven die een beroep deden op het “Fonds voor finan- ciële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden”, al drie maanden hun medische kosten niet meer vergoed krijgen. Hun dos- sier liep “vertraging” op. Eind deze maand zou de achterstand verholpen moeten zijn, al dan niet met de klemtoon op “zou”.

Tegenover al dat zeer opbeurende nieuws, exponentieel aangevuld door het Brusselse

“busincident” en de beloofde maatregelen voor een “Dat nooit meer!”, staat de blijde mare dat de helft van de jongeren tussen 15 en 25 jaar zich in onze modelstaat heel gelukkig voelt. Geef toe dat men dat al voor veel minder zou zijn dan voor wat hierboven is

samengevat. D.M^ol

Geen Super Mario’s

Een lenteavond in 2001. In het Brusselse toprestaurant Comme chez soi schuiven twee heren in maatpak aan. De ene is Mario Monti, Europees Commissaris voor Con- currentiebeleid, de andere is Jack Welch, topman van de Amerikaanse industriegigant General Electric. Welch probeert tijdens het diner Monti gunstig te stemmen om de overname van Honeywell door General Electric goed te keuren, maar hij vangt bot, ondanks een resem dreigementen. De Amerikaan zegt dat hij van plan is de Europese GE-vestigingen te sluiten. Monti houdt echter voet bij stuk. De overname wordt gewei- gerd. Het typeert Monti.

Hij probeert nu al een aantal maanden zijn land door woelige financiële wateren te loodsen. Italië leek eind 2011 economisch een vogel voor de kat. De rente op staatspapier steeg tot boven 7 procent en kwam in de gevarenzone terecht. Beleggers gaan ervan uit dat een staatsrente vanaf 7 procent betekent dat dat land meer en meer problemen heeft om de schulden af te betalen en wellicht nooit meer schuldenvrij zal worden.

Door een strak besparingsplan op te leggen en, onder andere, de arbeidsmarkt flexi- beler te maken, is Monti erin geslaagd het vertrouwen van de financiële markten deels terug te winnen. Maar dat is niet voldoende. Italië bevindt zich nog altijd in de risico- zone, net als de andere Zuid-Europese landen. De grote Amerikaanse hedge funds en pensioenfondsen blijven de belangrijkste actoren op de internationale financiële markten en zij deinzen er voor terug massaal Zuid-Europees staatspapier aan te kopen.

Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste vrezen ze dat de besparingen die worden opgelegd veel te zwaar zijn en dat ze het economische herstel zullen bemoeilijken, wat het voor Zuid-Europese landen sowieso lastiger maakt de schulden af te bouwen.

Ten tweede is er wat men moral hazard noemt. Economen gaan ervan uit dat som- mige Zuid-Europese landen maar mondjesmaat besparingen gaan doorvoeren omdat Europa - en dan vooral de Europese Centrale Bank (ECB) - toch met geld over de brug zal komen wanneer de financiële situatie desastreus wordt. Zo heeft de vorige Italiaanse premier, Berlusconi, een belasting ingetrokken toen zijn land Europese steun kreeg en de rente op Italiaans staatspapier daalde. Het wantrouwen bij de beleggers blijft groot, ook ten aanzien van een technocraat. Mario Monti is geen Super Mario, net als zijn landgenoot en ECB-voorzitter Mario Draghi dat niet is. De ECB in Frankfurt heeft de voorbije maanden meerdere steunmaatregelen genomen om de eurozone en de Zuid-Europese landen in het bijzonder te ondersteunen. Dat ging van de aankoop van staatspapier door de ECB tot leningen met lage rente aan banken.

Daarmee kocht de ECB tijd, maar is de eurocrisis niet bezworen. Openlijk wordt het niet gezegd maar Griekenland is door de internationale financiële instellingen allang opgegeven. Het land maakt slechts 2 procent van de eurozone uit. Anders is het met Spanje. Het gezamenlijke bbp van Griekenland, Portugal en Ierland maakt slechts de helft uit van het Spaanse bbp. Geen enkele econoom weet hoe Madrid uit de crisis kan raken. Het heeft geen sterke industriële basis. De belangrijke bouwsector ligt in de lappenmand. Ook daar gaan meer en meer stemmen op om het land uit de eurozone te laten stappen en via een devaluatie opnieuw concurrentieel te worden. Maar gezien de omvang van de Spaanse economie dreigt in Europa dan wel economische chaos.

Uiteraard kan de ECB ingrijpen, maar dan is Draghi het imago van Super Mario kwijt.

Schulden opkopen van Spanje ligt in Noord-Europa zeer moeilijk, want het bewijst dat landen met een laks begrotingsbeleid - het deficit is er meer dan 8 procent van het bbp - uiteindelijk toch geholpen worden. De ECB kan opnieuw geld pompen in het banksy- steem, maar de balans van de ECB wordt zo opgeblazen en dat kan op termijn tot een nieuwe zeepbel of inflatie leiden. Het derde alternatief is chaos in Zuid-Europa. Al is de situatie in Italië minder onrustwekkend. Italië heeft ondanks een hoge staatsschuld nog twee belangrijke troeven: een sterke industrie in het noorden en kapitaalkrach- tige inwoners met veel spaargeld. Die kunnen altijd naar de geldbeugel grijpen om de overheid van de nodige middelen te voorzien. Dat de rente die Italië moet betalen op staatsobligaties van 2,76 naar 3,89 procent stijgt, hoeft geen gigantisch probleem te zijn.

De grootste uitdaging voor de eurozone op lange termijn, en de echte achilleshiel, is wellicht Frankrijk. De Franse overheidsschuld bedraagt meer dan 80 procent en zal nog stijgen door de slechte economische positie van het land. De begroting is sinds 1974 niet meer in evenwicht, de handelsbalans kleurt steeds roder en 54 procent van het bbp wordt voor overheidsuitgaven gebruikt. Als de financiële markten zich de komende maanden van de tweede grootste economie van de eurozone afkeren, is het voorbij met de Europese eenheidsmunt. Daaraan kunnen zelfs geen tien Super Mario’s iets doen.

A^ngélique VAnDerstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Vervolg van blz. 1

“Brute pech.” De straf? “Het kan geen kwaad te beseffen wiens proces er gevoerd moet worden… Niet het proces van de leef- baarheid in Brussel en de onveiligheid in het openbaar vervoer, maar enkel dat van een dolleman.”

De Brusselse procureur Bruno Bulthé wees erop dat “gratuit geweld” in ons land een steeds groter probleem wordt, maar noemde de cijfers van Eurostat “onzin”.

Uitwassen kunnen zich overal voordoen, maar volgens Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Unie, in Brussel toch net iets meer. Bij de NMBS steeg het aantal gevallen van fysieke en verbale agressie vorig jaar tot een record van 1.230 mel- dingen. Inderdaad, de verruwing zie je overal:

op de trein, op de bus, in het verkeer, in het onderwijs, relativeerde ook de Gentse crimi- noloog Brice de Ruyver, maar hij voegde er toch aan toe dat je vroeger zelden of nooit verhalen hoorde van scholieren die hun leer- kracht te lijf gingen.

Kan zijn, maar is er niet meer aan de hand?

Met evenveel gemak kun je verwijzen naar de impact van het progressieve denken: het lakse gezag en discipline in de opvoeding, de rotzooi in het onderwijs, de collectieve opvangkampen in plaats van het gezin, het gebrek aan fatsoen en de focus van beeld- media op bloed en tranen (zowel in de infor- matie als in de ontspanningsprogramma’s), de afschaffing van het leger, de recente aan- drang om huisvrouwen van het gezin naar het werk te jagen, en jawel, ook de ongebreidelde migratie waarvan men de maatschappelijke gevolgen onderschat, de weekheid van sociale vzw’s en de financiering van een hele meute opvangwerkers, die als minder-

Criminaliteit en de illusionist

heid maatschappelijke blindheid programmeert, de angst voor “repressie” en harde aanpak, de laksheid van het gerecht.

Wat kan dan wel de oplossing zijn? Meer blauw op straat? Ons land telde in 2009 39.861 agenten. (3,7 per 1.000 inwoners), veel meer dan Duitsland (3), Luxemburg (3,2) en Nederland (2,2).

Meer blauw, zo wou en deed Rudy Giuliani het, de burgemeester van crime city New York. Het moordcijfer zakte er de jongste twintig jaar van bijna 31 naar minder dan 6 op 100.000 inwoners. De kans overvallen te worden is vandaag zes keer kleiner dan in 1990. Het aantal autodiefstallen is nog 7 procent van dat van twee decennia geleden. Druggerelateerd geweld? Dat is met 90 procent gedaald. Heather Mac Donald, specialiste van de conservatieve denktank Manhattan Institute For Policy Research, for- muleerde het zo in De Tijd: ”De wetenschap staarde zich blind op het uitroeien van wat ze zag als de wortels van criminaliteit: armoede, ongelijkheid, werkloosheid, racisme. Mis- daadpreventie was altijd het domein van economisch of sociaal beleid.”

Mac Donalds is een stuk realistischer dan veel Brusselse politieke tenoren én hun progressieve supporters. De Vlaming die niet van de hoofdstad houdt is een oen, daarom, geef ons meer poen. Niet één die zich de vraag stelt of het wel zo’n wijze gedachte is niets te doen aan de permanente instroom van nieuwkomers. Zijn het er te veel, geef Brussel dan maar meer Lebensraum. Om die reden moet Vlaams-Brabant dan maar boe- ten. Het Brusselse probleem is blijkbaar nog niet groot genoeg… Criminaliteit wordt in de grootsteden zeker een verkiezingsthema.

Goed zo. Anja Pieters

Brussel 2012...

(3)

3 De dingen dezer dagen

18 april 2012

Joëlle Milquet

Tovenares van politieagenten Broekzele

Madame de kortzichtige,

De dramatische gebeurtenissen in Brus- sel waarbij een busbegeleider werd dood- gemept, heeft het dringende probleem van de onveiligheid op het hoofdstedelijk openbaar vervoer nog eens duidelijk in het dag- licht geplaatst. Het was niet abnormaal dat heel het boeltje een aantal dagen werd platgelegd en dat de mensen van de ver- voersmaatschappijen nu dringend maatregelen eisten.

Gij kondt dan ook niet anders dan straffer dan straf uit de hoek komen. Gij beloofde binnen twee maanden 100 bijkomende agenten, waarvan er 70 al meteen worden ingezet om op het openbaar vervoer toezicht uit te oefenen. Die agenten worden zomaar weggeplukt bij de een- heden die instaan voor de bewaking van het NAVO-hoofdkwartier in Evere en - o republikeinse gruwel! - en voor de beveiliging van de koninklijke familie. Het lijkt wel de put dempen met het zand van een put er vlakbij… Daarnaast worden in juni 30 tot 40 federale politieagenten aangewor- ven en nog eens 60 tot 70 in het najaar om de spoorwegpolitie in Brussel te versterken. Voorts zullen 50 federale agenten in juni 2013 in dienst treden en enkel ingezet worden voor de beveiliging van het openbaar vervoer in Brussel. Ten slotte worden 250 bijkomende politieagenten aangewor- ven binnen de zes Brusselse politiezones voor de beveiliging van het bovengrondse openbaar vervoer. Astemblieft! Het lijkt wel alsof gij ze ineens uit uw hoge hoed kunt toveren. Niks in de handen, niks in de zakken, niks trukendoos en… hop! Joëlle l’a fait.

Die van de vakbond zijn echter niet zo dom te geloven dat dat zomaar allemaal ineens kan, zoals gij triomfantelijk laat uit- schijnen. Het probleem zit immers dieper en moet structureel aangepakt worden. Er is berekend dat er in ons land zowat 3.000 agenten tekort zijn. Vandaag de dag is het een feit dat elk politiekorps schreeuwt om meer middelen en meer mensen. In 2009 tekenden zich al de contouren van die tekorten af, maar om budgettaire redenen hield de regering de boot af. Men zou wel zien. Wel, we zien het vandaag.

Men moet geen rechtse rakker zijn om te weten dat de zorg om veiligheid kan beantwoord worden met het vrijmaken

van middelen om meer mensen in te kunnen zetten. Dat is gewoon de conclusie van ieder weldenkend en vredelievend mens.

Een samenleving moet zich nu eenmaal beschermen tegen janhagel en crapuul.

Wat gaat gij ten andere doen als er zich morgen op een autobus in Vlaanderen of Wallonië een gelijkaardig incident voor- doet? Wat als er op de lijnen van de NMBS gewelddaden worden gepleegd? Wat als jonge zomerrecreanten het dermate bont maken in de zwemvijvers en -paradijzen dat de gewone burger met de angst op het lijf ligt te rillen op het kunstmatige strand?

Wat als het op een voetbalveld tot een gewelddadige uitbarsting komt? Of zijt ge de incidenten al vergeten in Gent, bij de wedstrijd België-Turkije? Of die van Bor- gerhout, na een matchke tussen Marokko en Algerije. En wat als de cipiers gaan sta- ken – ook daar tikt een tijdbom – en gij op zoek moet gaan naar politiemensen om de taken in de gevangenissen over te nemen?

Gaat gij dan opnieuw de toverstok boven- halen om de contingenten aan politieman- nen en -vrouwen in één tik op peil te bren- gen? Non, madame, zo werkt dat niet.

En nog iets, waar gij als linkse Waalse weinig oren naar zult hebben, maar waar de goegemeente in het rechtse Vlaande- ren het wél over eens is: alles heeft te maken met het (opnieuw) aanleren van waarden en normen, het bijstellen van de veel te lakse opvoeding van jongeren, het inprenten dat er naast rechten ook plich- ten bestaan, en dat er respect moet zijn.

Daaruit volgt vanzelf het sanctioneren van wie daar zich geen moer van aan trekt. Als zelfs Brice de Ruyver, de veiligheidsgoe- roe van Verhofstadt, vandaag komt zeggen dat het falende strafbeleid moet bijge- steld worden, dan is dat duidelijke taal. Als zelfs die blinden het licht zijn gaan zien, dan betekent dat niet meer of niet minder dat die “rechtse” praat nog niet zo dwaas was.

Gij hebt dus nog veel werk met het op korte en op lange termijn uitwerken van een veiligheidsbeleid die naam waardig. Dat zal wat anders zijn dan uit het niets agent- jes toveren.

Ga er maar meteen aan staan, zonder blabla, en zonder eerst de toelating aan tante Laurette te vragen.

Brief aan

Doet ie het of doet ie het niet?

In het vroege najaar verkiezen we nieuwe gemeenteraden. In kleine dorpjes komt die zesjaarlijkse gebeurtenis vaak dicht in de buurt van folklore. In grotere gemeenten en stadjes proberen nationale politici via die weg hun positie te verstevigen. Bij nogal wat parlementsleden is het zowaar eerder omge- keerd. Hun nationaal mandaat dient om hun burgemeesterssjerp meer luister bij te zetten. Wetstraat en Dorpsstraat lopen dikwijls onzichtbaar in elkaar over.

In grote steden krijgt het resultaat altijd een betekenis die boven het stadhuis uit- stijgt, al blijft dat stadhuis wel meespelen.

Louis Tobback krijgt in Leuven ook stemmen van mensen die er niet over zouden peinzen een rood bolletje in te kleuren voor Kamer of Vlaams Parlement. Hetzelfde geldt voor de Gentse burgervader Termont en zijn Antwerpse collega Janssens.

Terecht of onterecht, ze konden zich een aureool aanmeten dat de eigen partij over- stijgt. Patrick Janssens doet er alles aan om de lettercombinatie sp.a nooit te dicht in de buurt van zijn eigen naam te laten voor- komen.

Alles opgeteld, blijft ook een gemeente- raadsverkiezing een politieke maatstaf die tot in Brussel nazindert. De christendemo- craten verdwenen haast van het stedelijke toneel (op Brugge, Genk, Turnhout en Kort- rijk na), maar ze waren altijd ijzersterk op het platteland. De liberalen blijven in vele gemeenten kleurloos en zijn al blij als ze hier en daar de scalp van een kleinere stad aan de gordel kunnen hangen (Lier, Loke- ren, Zaventem). De socialisten mogen in Vlaanderen electoraal dan al naar nooit geziene dieptepunten weggezakt zijn, in de grote steden bleef de partij tot nu dominant.

Wie in Vlaanderen de burgemeesters van Antwerpen, Gent, Hasselt, Leuven en Sint- Niklaas levert, speelt geen bijrolletje.

Net geen breuk door het cordon

De meeste ogen blijven natuurlijk gericht op Antwerpen. Herinner u de situatie van zes jaar geleden. Het Vlaams Belang stond na de zegerijke Vlaamse verkiezingen van 2004 voor de breuk door het cordon sanitaire. De vraag in 2006 was niet zozeer of die schutskring ging breken, dan wel waar dat zou gebeuren. Schoten, de gemeente van Marie-Rose Morel, stond bij de gokkers hoog genoteerd. De hele avond liepen gun- stige resultaten binnen voor Vlaams Belang, tot rond een uur op acht ’s avonds de breuk kwam.

In Antwerpen bleek het VB nog te winnen, maar Patrick Janssens veegde de rest op een hoopje en hij stak Dewinter voorbij.

De rest van die geschiedenis kent u. De over- winningsnederlaag van het VB werd het begin van een hoop ellende voor de partij, waarvan ze nu, zes jaar later, nog herstellende is.

Ook dit jaar zal Antwerpen alle aandacht naar zich trekken. We stellen u de deelne- mers voor: titelverdediger Patrick Janssens (sp.a mét CD&V!); de allochtone Meyrem Almaci (Groen); de inwijkelinge Annemie Turtelboom (Open Vld); de outsider Peter Mertens (PvdA) én de man die op zoek is naar z’n comeback, Filip Dewinter (Vlaams Belang). Geen uitdager, zult u zeggen? Wel, straf genoeg, maar dat weten we pas komend weekeinde. Dan maakt Bart de Wever offici-

eel bekend of hij hét doet of niet. Treedt hij in de ring tegen Janssens? Laat hij die strijd aan zich voorbij gaan? U hebt nog enkele dagen om een gokje te wagen. Jawel, een gokje, want het is allerminst zeker wat hij zal doen. De argumenten om de N-VA-lijst te trekken zijn eigenlijk minder talrijk dan alge- meen wordt aangenomen. Het belangrijkste argument is dan nog vrij mager, namelijk dat iedereen het verwacht en dat De Wever geen moeite heeft gedaan die indruk weg te werken. Sommigen lijken in De Wever een bulldozer te zien, overal inzetbaar om puin te ruimen.

Daar komt bij dat N-VA in Vlaanderens grootste stad niet over een overschot aan bekende figuren beschikt.

De overstap van schepen Ludo van Campenhout (en zijn entourage) was vooral nodig om bestuurservaring in huis te halen.

Liesbeth Homans kon zich de jongste jaren wel een naam(pje) maken als rechterhand van De Wever. Kamerlid Zuhal Demir liet zich kennen als stevige dossierkenner. Kan zij inbreken in het allochtone volksdeel? Voor een Koerdische, die de islam níét belijdt, lijkt dat erg onwaarschijnlijk.

In Berchem huist verder nog Rob van de Velde, ooit Kamerlid voor Lijst Dedecker en nu een sterkhouder achter de schermen, als secretaris van de N-VA-Kamerfractie.

Luc Lemmens is een vertrouwde naam bij de oudere garde. Verder telt Antwerpen enkele invloedrijke figuren uit de interne partijstructuur, behorend tot de binnenste vertrouwenskring rond De Wever, maar zo goed als onbekend buitenshuis.

Niet echt genoeg om een ijzersterke lijst op poten te zetten. Dat N-VA zich in oktober in Antwerpen geen slecht resultaat kan veroorloven, is wel duidelijk. Dus toch met De Wever naar de burgemeesterssjerp?

Veel nadelen

De Wever is meer dan verstandig genoeg om de nadelen te beseffen. Als hij de lijst gaat trekken, dan is hij kandidaat-burgemeester en dan wordt hij het of wordt hij het niet.

In het tweede geval, als hij de duimen moet leggen voor Patrick Janssens, wordt zijn bla- zoen voor het eerst electoraal besmeurd.

Geen mooi uitgangspunt om de slag van 2014 aan te gaan. Hij kan eens aan Filip Dewin- ter vragen hoe lang een dreun van Janssens doorwerkt.

De Wever kan natuurlijk ook winnen. Dan staat hij voor een coalitie met…? Een samenwerking in Vlaanderens grootste stad met het Vlaams Belang zal door de partijstra- tegen als een stap naar de totale isolatie beschouwd worden. Denk u even in met welke middelen de hogere overheden zo’n coalitie van N-VA en Vlaams Belang zouden bestrijden.

Het staatsbestel zal er alles aan doen die combinatie te doen mislukken. Geen enkel project zou op enige medewerking kunnen rekenen. De doodsverachting die nodig is om daaraan te beginnen, zien we niet aanwezig bij N-VA.

Jawel, een coalitie met de partij van Patrick Janssens dan? Of dat De Wevers imago van vernieuwer echt ten goede komt, valt te betwijfelen. Maar er is meer. Als De Wever in 2012 burgemeester van Antwerpen wordt, is hij natuurlijk uitgeschakeld voor 2014. Hij kan die sjerp twee jaar later niet wegsmijten om een andere strijd aan te gaan. Steve Ste- vaert was gespecialiseerd in dat soort job hoppen. Het bleek fataal voor z’n geloof- waardigheid.

Nu is het toch wel De Wever zelf die publiek verklaarde dat 2014 cruciaal wordt voor de toekomst van Vlaanderen. Dan moet Di Rupo weg. Dan is een echte breuk met deze regering dé inzet. Als dat klopt, is hij natuurlijk onbeschikbaar voor dat Antwerpse Schoon Verdiep, want van daaruit kan hij Di Rupo wel plagen, maar niet ver- ontrusten. In regeringskringen hopen ze allemaal dat De Wever zich in de strijd voor dat Schoon Verdiep stort.

Besluit: er zijn voor De Wever meer nadelen dan voordelen te vinden om als lijsttrek- ker te fungeren en zich aldus als kandidaat- burgemeester te profileren. Wij wagen een gok: Bart de Wever trekt de N-VA-lijst in Antwerpen niet, maar ondersteunt die als lijstduwer.

Zaterdag komt Bart de Wever het ons allemaal persoonlijk uitleggen, dus zullen we er volgende week nog wat gedachten aan wij-

den. J.K.

n.v.d.r.: dit “briefje aan” werd geschreven op vrijdagavond. Enkele uren later ontsnapten er twee gevaarlijke gangsters, met enkele stakingen in gevangenissen tot gevolg. En Mil- quet die meteen op zoek kon gaan naar agenten om de stakende cipiers te vervangen.

(4)

De dingen dezer dagen 4

18 april 2012

Roddels uit de Wetstraat

Bert de Graeve en de depolitisering van de VRT

Van Rompuy en zijn “gouden Bertje”

Fred had niet helemaal ongelijk. In het voorjaar van 1995 waren de slechte kijkcij- fers van de openbare omroep nog verder gedaald. Op dat moment kreeg eerste minister Dehaene signalen dat de georganiseerde misdadigers van de PS en hun Vlaamse col- laborateurs zich weer eens schuldig hadden gemaakt aan grove corruptie.

Dehaene wist dat het schandaal weldra zou uitlekken, en hij hoopte op winst voor de CVP. Hij overtuigde de PS en de SP om de voor eind oktober voorziene verkiezingen naar mei te vervroegen. Eens die datum vaststond, liet hij het Agusta-schandaal los- barsten. Die vervroegde verkiezingen werden voor zowel het federale als het Vlaamse Parlement gehouden. In de nieuwe Vlaamse regering (CVP & SP) werd Eric van Rompuy minister van Media.

Hij ging de augiasstal aan de Reyerslaan eens uitmesten. Hij kon rekenen op de enthousiaste steun van het nieuwe Vlaamse Parlement dat toch geen echte bevoegdheid had en graag over de omroep klaagde, want daarmee haalde het altijd de kranten. Van Rompuy liet een decreet goedkeuren dat zogenaamd een einde aan de politisering maakte. Alle politiek bevorderden moesten vervroegd vertrekken. De onnozele minister wist niet dat die baasjes in omroepland weinig in de pap te brokken hadden, want hun (moreel) gezag was haast nihil. De omroep was feitelijk een anarchie, waar de producers en hun medewerkers programma’s brachten waarin vooral zijzelf en hun vrienden geïn- teresseerd waren. Van Rompuy kwam op de proppen met Bert de Graeve als hoog- ste baas. De Graeve begon met een gunstig vooroordeel bij de regimemedia want hij was de schoonzoon van de luie leugenaar Maurice de Wilde; een intellectuele nul die ooit zijn verontschuldigingen moest aanbie- den voor het éne programma dat hij zelf geresearcht had.

De Graeve was een West-Vlaamse manager die in Gent rechten gestudeerd had en die later financieel beheer volgde aan het Ufsia en het Vlekho. Hij begon zijn loopbaan bij Arthur Andersen, het fraaie multinatio- nale auditbedrijf dat in 2002 over de kop

ging, wegens criminele leugens en bedrog.

De Graeve had vervolgens veel te danken aan vader Morel die een pionier was van de handel met China. Drie jaar was De Graeve general manager van Shangai Bell Telephone Equipment. Hij moest daar onderhandelen met de partijbonzen, en de communisten zorgden ervoor dat stakingen en perso- neelsinspraak onbekend waren en jaknik- kende ondergeschikten een zekerheid. Van Rompuy zou er geen seconde aan gedacht hebben iemand aan te stellen met een verleden in nazi-Duitsland, maar een manager die samenwerkte met een nog moord dadiger extreemlinks boevenregime, dat was geen probleem. Niemand wist dat er op dat eigenste moment een conflict was uit- gebroken bij het schijnbaar oppermachtige VTM. De aandeelhouders onder leiding van Christian van Thillo hekelden de politiek van de VTM-directeurs Guido Depraetere en Mauriske Verdrengh, want al de inkomsten werden besteed aan de programma’s en niet aan de uitkering van dividenden. Voor de aandeelhouders mochten er rustig veel minder kijkers zijn, op voorwaarde dat de kosten nog harder daalden zodat de dividenden ste- gen. Tezelfdertijd gaf afscheidnemend televi- siebaas Jan Ceuleers bij de BRTN groen licht voor een reeks programma’s van twee jongeren: Tom Lenaerts en Bart de Pauw. In janu- ari 1996 deed De Graeve zijn intrede bij de omroep: koud en afstandelijk.

Ik herinner me nog de afschuw op zijn gezicht toen journalist Roger Creyf hem vroeg: “We mogen toch gewoon Bert zeggen?” Maar hij begreep vlug hoe sterk hij stond, omdat de politici alles op zijn kaart hadden gezet. Hun tussenkomst stopte nadat ze BRTN in VRT hadden gewijzigd.

De Graeve bracht dure medewerkers van buitenhuis mee. Eentje, Marcel Opel was zijn bijnaam, kreeg de personeelsdi- rectie in handen en zijn grootse prestatie bestond erin die afdeling voortaan Human Resources Department te noemen. De Graeve was in de beste der werelden verzeild.

Hij had geen lastige aandeelhouders en al zijn beslissingen werden toch door de belasting- betaler betaald. Hij bestelde verscheidene dure studies en trok zich geen zier aan van de wet op de openbare aanbestedingen. Hij zette nogal wat vastbenoemde medewerkers

op non-actief met behoud van hun salaris. De kosten waren voor de gemeenschap.

Alle geluk van de wereld

Hij had “hoerenchance”. Bij VTM waren de duimschroeven aangedraaid en de pro- grammatie ging op een lager, zichzelf herha- lend en goedkoop pitje. In diezelfde maand begon Schalkse Ruiters van Lenaerts en De Pauw; het grootste kijkcijferkanon in jaren.

De Graeve had er geen sikkepit verdienste aan maar de makers speelden handig in op zijn komst met de slogan: “Bert de Graeve, red Michiel!”

Hij verscheen in de laatste uitzending alsof hij zelf de maker was. Jan Ceuleers moet in die maanden als een ketter gevloekt hebben, want zonder de vervroegde verkiezingen van Dehaene zouden hij en andere politiek bevorderden nooit uitgerangeerd zijn. In de plaats van Ceuleers stelde De Graeve Piet van Roe aan, gewezen PVV-fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad en vroeger direc- teur-generaal radio (maar officieel trok De Graeve zich niets aan van de politiek). Deze absolute warkop veroorzaakte een chaos bij de televisie door de creatie van tiental- len overbodige functies, maar hij stond wel voor één principe: “Televisie is er voor de kijkers, niet voor de makers.” Hij gaf in feite alles in handen van zijn adviseur Aimé van Hecke, die vastberaden van “één” een betere kopie van VTM maakte. Van Hecke en niet De Graeve is de echte vader van het succes van de VRT, al deed hij dat vooral door ieder jaar bijna een miljard frank naar Woestijnvis te sluizen. Maar natuurlijk vergemakkelijkte De Graeve het pad van Van Hecke. De politici verdubbelden de VRT-subsidie en De Graeve joeg de schrik in het verwende per- soneel door meerdere mensen brutaal aan de deur te zetten ondanks hun zogenaamde vaste benoeming.

Ze moesten maar procederen bij de Raad van State en ze mochten minstens 500.000 frank advocatenkosten ophoesten op eigen kosten om hun recht te krijgen. Het berucht- ste ontslag was dat van Emiel Goelen voor zogenaamd wanbeheer. Goelen won met klank zijn proces, o.a. omdat de jurist De Graeve de elementairste rechtsregels niet respecteerde of zelfs niet kende. In de dading die De Graeve met Goelen sloot,

toonde de grote manager hoe klein hij was.

Hij was er alleen op uit het eigen hachje te redden. Goelen moest beloven dat hij De Graeve nooit persoonlijk zou verantwoordelijk stellen voor de geleden ellende. De Graeve slaagde erin de zultkoppen van het Vlaamse Parlement wijs te maken dat het nooit iets zou worden als de ervaren pro- grammamakers niet opstapten. Een voorge- nomen Vlaamse belastingvermindering ging niet door, omdat 400 VRT’ers (de jongste was 47) vrijwillig afscheid namen en naar huis mochten tot hun pensionering (dank je Bertje; ik was er ook bij). Twee jaar later waren er meer personeelsleden dan ooit tevoren.

Rood of geen brood

Kwalijk was de rol die De Graeve speelde bij de ontmanteling van het personeelssta- tuut. De maatregel met de grootste impact:

weg met de objectieve examens, die nogal eens voor gevolg hadden dat ongewenste (lees niet-villa-linkse) mensen ook een kans kregen. Voortaan was het tijd voor “asses- ments” waar alleen de vrienden mochten aan deelnemen. Op zestien jaar tijd werd de wacht volledig afgelost.

De partijlidkaart was niet altijd nodig, maar iedere programmamaker en iedere journalist werd en wordt zorgvuldig gescreend op sympathie voor de multikul, voor kaviaar- links, voor la Belgique. De Graeve depo- litiseerde zogenaamd de omroep door de voorwaarden te scheppen waarbij alleen nog een kleine anti-Vlaamse minderheids- strekking personeelsleden mag leveren.

De Graeve ging ter wille van de traditionele partijen op zoek naar die jurist die bereid was een à la carte advies te verstrek- ken dat het Vlaams Blok/Belang zo ongeveer een nazipartij noemde. Waarmee hij tevens een vrijbrief aan de programmama- kers gaf om iedere objectiviteit overboord te gooien (nog vorige week is de VRT ver- oordeeld voor multikulleugens). Na zes jaar hield De Graeve het voor gezien, want zijn 300.000 euro per jaar (fluisterde men) was niet genoeg. Bij Bekaert zorgde circusba- ron Buysse ervoor dat De Graeve in 2008 door het gajes van Laken beloond werd met de belachelijke barontitel, wegens zijn ver- diensten in de strijd tegen het Belang. De Graeve ontdekte tot zijn verbazing dat de personeelsleden van Bekaert geen onsoli- daire lafaards waren zoals de omroepmede- werkers. Zijn Chinese methodes hebben al meerdere keren sociale conflicten uitgelokt, met de recente stakingen als hoogtepunt.

J^an n^eckers

“Hoerenchance!!!” Het spijt me lezers, maar dit was de letterlijke reactie van ex-collega Fred Bodequin toen hij inder- tijd altijd te horen kreeg dat het succes van de vernieuwde omroep te danken was aan Bert de Graeve.

• Vakantie!

Elke legislatuur opnieuw pleit Gerolf Annemans ervoor om het parlementair zomerreces in te korten. Hij diende daar jaar na jaar de nodige voorstellen voor in, maar naar aloude gewoonte werden die vro- lijk van tafel geveegd. Dezer dagen echter, kwam Theo Francken van N-VA ruim in het nieuws met het lumineuze idee om… de parlementaire vakantie in te korten. Hoe- wel dus niet erg origineel, is het wel zijn verdienste er wat commotie rond los te weken.

Patje Brillantine Dewael gaat in het verweer, door te zeggen dat hij wél werkt tijdens het reces en dat er in september toch al commis- sies samenkomen. Ook Rafke Terwingen van CD&V zit op die lijn. Yvan Mayeur van de PS gaat nog een stapje verder in het afschieten van het voorstel: “We moeten almaar meer aanwezig zijn voor steeds minder geld? Dat is pure demagogie.” Valt het op? Hij spreekt niet over meer werken, maar over meer aanwezig zijn! Het rauwe biefstukkensocia- lisme op zijn best. Wees maar zeker dat een inkorting van het reces er niet komt, zelfs al staat er iets over in het regeerakkoord.

Veel blabla, ja.

• Dubbel werk?!

Op 1 maart diende Gerolf Annemans een vraag in bij de staatssecretaris voor Ambtenarenzaken aangaande het overwicht van Waalse federale ambtenaren ten aanzien van Vlaamse. En inderdaad, Hendrik Bogaert bevestigde één en ander met cijfers. Op 5 maart diende Ben Weyts een soortgelijke vraag in, enkel met dit verschil dat hij de cijfers vraagt per provincie, niet per gewest zoals Annemans deed. Natuur- lijk kwam Weyts tot dezelfde conclusie. En wie haalde breed de pers? De vraag stellen,

is ze beantwoorden. Triestig.

• Eigen wetsvoorstel eerst?

N-VA heeft het grote geluk van gre- tige spreekbuizen te vinden in de regimepers. Daar is op zich niks mis mee, mochten de anderen in gelijke mate hun zegje kunnen doen. Maar daar knelt het schoen- tje. Afijn, vorige week mochten we verne- men dat opnieuw Theo Francken een wetsvoorstel in de pijplijn heeft zitten om de dubbele nationaliteit af te schaffen. Daar is veel voor te zeggen. Het zou in ieder geval heel wat duidelijkheid scheppen. Nu kan men van twee walletjes eten. Dat zou niet meer

mogen, volgens Francken. Heeft Theo hier- mee een origineel standpunt geuit? Neen…

U raadt het: men is hem voor geweest. Die andere Vlaams-nationale partij, weet u wel, die heeft daarover al eerder een wetsvoorstel in Kamer én Senaat ingediend. Maar die heeft het niet in de pers mogen komen zeggen. Dus weet niemand het…

• Liefst rap-rap

Het paasreces is afgelopen. Het was angstaanjagend stil in de wandelgangen en de kantoren van de Kamer. De parle- mentairen waren wellicht thuis ijverig aan het werk, zoals Patje Dewael en Rafke

Terwingen beweren. Maar in de luwte werden in Kamer en in de Senaat een pak voorstellen van de regering ingediend met betrek- king tot de splitsing van BHV en nog andere pakketten uit het institutionele akkoord van Di Rupo. Denk maar aan de invoering van het grootstedelijk gebied van Brussel, de modali- teiten in verband met de benoeming van de burgemeesters in de Randgemeenten, de oprichting van het aparte kieskanton van de Randgemeenten, de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV, de bijkomende financiering van Brussel, enzovoort.

Ondanks het feit dat het zwaartepunt van het politieke gebeuren in de Kamer ligt, krijgt die evenwel de kleinste en de saaiste brok te verwerken: het gerechtelijk arrondissement. De Senaat, die nooit veel media- aandacht krijgt, kreeg het volle bord. Alweer een truc om de boel te laten vooruitgaan en zoveel mogelijk pottenkijkers buiten te sluiten.

• De boodschap

Uit goede bron vernamen we dat de Vlaams-nationale partijen heel die boel niet zomaar gaan laten passeren. Zij zullen met een vergrootglas en een fileermes heel dat pak voorstellen ontleden dat het geen naam meer heeft. Het is niet zeker of ze het filibus- terwapen gaan hanteren, maar dat de kritiek grondig en de amendementen gespierd zullen zijn, staat als een paal boven water. En of dat nu in Kamer of Senaat is, zal hen worst wezen. Uiteraard weten zij bij voorbaat dat al hun alternatieven zullen worden wegge- stemd, maar daar lijken zij zich niet echt aan te storen. Het gaat erom dat hun boodschap luid gehoord wordt en dat de klassieke

“Vlaamse” partijen bij zoveel toegevingen nog maar eens in hun hemd gezet worden.

(5)

De dingen dezer dagen

18 april 2012

5

Deadline 14/10

In onze kolommen hebben we de voorbije weken al meermaals aandacht besteed aan de fictiereeks “Deadline 14/10”. Deze teeveeproductie komt eind augustus op de buis, op VTM én op ATV.

Dat laatste is sowieso al opmerkelijk, want ATV is een regionale zender die nor- maal geen fictiereeksen programmeert.

“Deadline 14/10” draait rond een jonge GVA-journaliste die een onrust- wekkende verdwijning van een tiener- meisje onderzoekt.

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de komende gemeente- raadsverkiezingen, waarbij een progres- sieve burgemeester (gespeeld door Koen de Graeve) en een uitdager, een Vlaams- nationalistisch politicus (gespeeld door Peter van den Begin), tegenover elkaar komen te staan.

De acht delen van de reeks worden op dit ogenblik door productiehuis Menuet volop ingeblikt.

Menuet is het productiehuis van Dirk Impens. Impens oogstte al successen met

“De Helaasheid der Dingen”, “Daens” en nog een twintigtal langspeelfilms. In een ver verleden was Impens manager van het linkse theatergezelschap “Interna- tionale Nieuwe Scène”, wat men noemt een “maatschappijkritisch toneelgezel- schap”, dat alleen door gul uitgedeelde subsidies kon overleven.

Toen de subsidiekraan in 1993 werd dichtgedraaid, was het vier jaar later over en uit. Impens was in 1989 al vertrokken bij het INS en met een eigen productie- huis begonnen.

Toen “Deadline 14/10” vorig jaar aan de pers werd voorgesteld, ontkende Impens dat hij de verkiezingen wil beïn- vloeden. Het blijft fictie… Zogezegd.

Want in het scenario staat te lezen dat – half september – uitlekt dat de lijst- trekker van de VDU (men leze Bart de Wever van de N-VA) ooit, in zijn studen- tentijd, lid geweest is van het extreem rechtse NSC (men leze NSV, de Natio- nalistische Studentenvereniging).

Geen beïnvloeding van de kiezer? Het voorgestelde scenario lijkt wel heel erg op het geschrijf van het AFF, dat te pas en te onpas uitpakt met namen van zogezegde

“overlopers” van het VB naar de N-VA.

Herinner u de heisa in de pers rond de (meer dan) twintig namen van “aange- brande” ex-VB’ers die nu hun kans wagen bij de N-VA.

De doelstelling van het AFF is duidelijk:

schade berokkenen aan het imago van de N-VA. Dat het AFF dat doel nastreeft, is normaal, het ligt nu eenmaal in de ide- ologische lijn. Dat de doelstelling van het AFF wordt overgenomen door scenario- schrijvers, dat is niet normaal, want abso- luut niet objectief.

Gazet van Antwerpen, de gazet van Patrick van A, is sponsor van deze televi- siereeks. Maar van beïnvloeding is geen sprake, dixit de scenarioschrijvers, dixit Dirk Impens. Mogen we even glimla- chen, ja?

K^vC PS: we weten nog niet hoe het met het ontvoerde meisje afloopt. We gaan er vanuit dat het een “happy end” wordt.

Wedden dat het meisje teruggevon- den wordt in een klein keldertje in een gebouw van een Vlaamse partij die we niet bij naam noemen, en die met de ont- voering enkel het gevoel van onveiligheid wilde versterken?

De “extreem-rechtse” partij wist immers van geen hout pijlen meer te maken en moest bijgevolg wanhopig op zoek naar radicale actiemiddelen.

Het meiske wordt bevrijd, de ontvoe- ring blijkt opgezet spel, “extreem rechts”

is de boeman, en meteen wordt bewezen dat het onveiligheidsgevoel bij de men- sen ten onrechte bestaat. Allemaal fic- tie, natuurlijk.

Jarenlang verkondigde de N-VA bij hoog en bij laag tegen het ondemocrati- sche cordon sanitaire te zijn. En dan verklaart de nummer 2 van de partij (of is het ondertussen nummer 3, en is Bracke hem voorbij gestoken?), dat er na de gemeenteraadsverkiezingen nergens een coalitie zal gevormd worden met het Vlaams Belang. Want: “Vlaams Belang heeft een vijand gemaakt van één bevolkingsgroep, namelijk van iedereen die de islam aanhangt. En wij gelo- ven niet in dat maatschappelijk beeld.”

Cordon à la Jambon

In een interview voor het dilemma gesteld, wie verkiest ge, FDF-voorzitter Maingain of VB-voorzitter Bruno Valkeniers, ver- koos die Bracke resoluut Vlamingenhater Maingain. Gelukkig voor de N-VA deed hij die uitspraak in het RTL-programma L’Invité, gelukkig omdat daar weinig of geen Vlamin- gen naar kijken.

Van Siegfried Bracke kan ik zo’n uitspraak nog snappen, gezien zijn afkomst en verleden, maar de bekentenis van Jambon in De Zondag kan ik niet volgen. Is het dan echt de angst voor de regimepers? Jambon weet natuurlijk dat elke handdruk met een VB’er naar een steeds nijpender cordon media- thique leidt.

Misschien werd hij door de media onder druk gezet om zo’n uitspraak te doen, op straffe anders niet meer aan bod te komen.

Of hebben de traditionele partijen er al mee gedreigd dat de N-VA in 2014 op alle manie- ren buitenspel zal worden gezet bij de vor- ming van een nieuwe Vlaamse regering, als er ook maar ergens op plaatselijk vlak een coalitie zou komen tussen VB en N-VA? Herin- ner u het aanbod, afgelopen vrijdag, van Filip Dewinter, gedoogsteun te geven in Antwer- pen. Dat er in Antwerpen nooit een coalitie tussen N-VA en VB zal komen, weten ze bij sp.a, CD&V en Open Vld maar al te goed; daarmee groeit hun eigen kans tot de volgende bestuursmeerderheid te behoren.

Het aanbod van gedoogsteun door het VB zou wel eens roet in het eten kunnen gooien.

Moeten we daar de reactie van Jambon (en de N-VA-top) zoeken?

De jongste peilingen tonen aan dat de N-VA een groot pak van de kiezers van het VB inlijft. Wel, beste N-VA-leiding, doe gerust nog zo een paar uitspraken à la Bracke, en nu dus ook à la Jambon, en voor je het weet, keert een pak kiezers terug naar het origineel.

Beste vriend Jan, uw standpunt over de schutskring vertoont een draai van 180 gra- den. Zelden een politicus zo een pirouette zien maken. Van Bracke had ik zoiets verwacht. Van u had ik beter verwacht.

K^vC Jambon zoekt blijkbaar drogredenen

om toch maar niet in het hoekje bij het Vlaams Belang geduwd te worden. Het

“cordon sanitaire” is ontstaan in 1989, op een moment dat het Vlaams Blok nog niet echt met de (radicale) islam bezig was.

Toen ging het nog over gastarbeiders en immigratie. Pas jaren later richtte het VB zijn pijlen op de islam.

Men hoeft niet superslim te zijn om te zien, zowel in onze onmiddellijke omgeving als in het buitenland, dat er met geradica- liseerde moslims samenlevingsproblemen opduiken. Is het verboden daar de aandacht op te vestigen? Of gaan we opnieuw de ogen sluiten en de problemen nege- ren, zoals toen het verguisde VB twintig jaar geleden al problemen aankaartte, die nu werkelijkheid geworden zijn: een nau- welijks te beheersen drugshandel (toenemend), criminaliteit (toenemend), verpau- pering van bepaalde wijken (toenemend), enzovoort. Is dat allemaal de schuld van de islam? Natuurlijk niet. En niet elke islamiet is een radicale islamiet.

Dat er in Antwerpen geen coalitie tot stand zal komen, begrijpen we. De kloof – zeg maar het ravijn – tussen De Wever en Dewinter is zowel te breed als te diep, niet alleen ideologisch maar bovenal op persoonlijk vlak. De Wever zal in Antwerpen NOOIT een coalitie aangaan, en hij hui- vert bij de gedachte van een gedoogsteun.

Maar er zijn gemeenten waar het wel mogelijk zou kunnen zijn, zoals bijvoor- beeld Mechelen, of Grimbergen. In Grim- bergen werpt Bart Laeremans zich op als kandidaat-burgemeester. Iedereen kent

Bart als een hardwerkende Vlaams-natio- nalist, die heel ver van racisme of moslim- haat staat. Maar Laeremans staat wel op de barricaden om de verfransing van zijn gemeente tegen te houden, en daar zou de ondersteuning van de N-VA (en plaatselijke samenwerking) misschien wél oppor- tuun zijn. “Njet!”, zegt Jambon en met hem de N-VA-top.

Aan de basis van de Vlaamse beweging klinkt alsmaar meer gemor, ook bij N-VA’ers die op plaatselijk vlak soms goede contacten onderhouden met VB’ers.

Waarom ook niet. N-VA’ers en VB’ers ont- moeten elkaar op neutraal gebied, zoals een Marnixring. Moet kunnen! Of aan de toog van de kantine van de plaatselijke voetbalploeg. Dikwijls gaan die vriend- schappelijke contacten terug naar gemeen- schappelijke lidmaatschappen bij jeugd- of studentenverenigingen. Het feit dat ze daarna in een andere partij gesukkeld zijn, belet hen niet de vriendschapsbanden te onderhouden. En gemor klinkt er zeker bij een groot deel van de niet-partijgebon- den Vlaamse beweging, die dat gekrakeel meer dan beu zijn, en misschien wel eens terug voor de underdog zouden kunnen stemmen. Want met de uitspraak in De Zondag schraagt Jambon zich bij de traditionele B-partijen. Niet slim voor een partij die zich aanbiedt als het alternatief voor de Belgische regimepartijen. Het is zeker niet slim nu ineens het cordon sanitaire te omhelzen, na het tien jaar te hebben verguisd.

Enkele weken geleden deed kameraad Bracke een al even opmerkelijke uitspraak.

Verruwing en verschraling van de jeugd.

In opdracht van de Vlaamse minister van Onderwijs – Pascal Smet (sp.a) – peilden onderzoekers naar de kennis van Wereld- oriëntatie bij 4.500 leerlingen. De resultaten zijn erg ontgoochelend, maar zeker niet verrassend. Ondanks vele verwoede pogin- gen en vele hervormingen, klagen leerkrachten over het dalende niveau, het gebrek aan interesse, het gebrek aan verantwoordelijkheidszin en betrokkenheid, de toenemende verruwing van de omgangsvormen en het terugplooien op de eigen leefwereld van heel wat leerlingen.

Het onderzoek toont duidelijk aan dat de Brusselse scholen het een stuk slechter doen dan de Vlaamse. Hoewel, de Vlaamse scholen moeten niet te hoog van de toren blazen.

Op de PISA-ranking van het beste onderwijs ter wereld, bekleedt Vlaanderen niet meer de absolute top. Het Vlaamse onderwijs zakt stilletjes aan weg en moet vooral Aziatische landen laten voorgaan.

De instroom van nieuwkomers, allochtonen, en kinderen van asielzoekers haalt het niveau naar beneden. In Vlaanderen en in Brussel ontwikkelt zich een nieuw soort multi-etnisch subproletariaat waarvan 60 tot 70 % werkloos is, en het merendeel is compleet onaangepast.

Meer dan 50 % van de leefloners in Vlaan- deren is van vreemde afkomst. Vooral de Marokkaanse jongeren doen het heel slecht.

Politieonderzoek heeft aangetoond dat ruim de helft al in contact met de politie is geweest. 90 % van hen zijn recidivisten.

Terug naar het onderzoek: meer dan een derde van de leerlingen weet op een wereld- kaart de Noordpool niet liggen. De helft van de ondervraagden is niet in staat in een station een uurrooster te lezen. 66 procent slaagt er niet in uit een overzicht van metro- lijnen de juiste route af te leiden. Dit gebrek aan essentiële vaardigheden bij leerlingen wijst uiteraard op een structureel falen.

Ervaren leerkrachten wijzen er al geruime tijd op dat jongeren steeds minder de basis- vaardigheden onder de knie hebben.

De toenemende onwetendheid en desin- teresse gaan hand in hand met een verruwing en een verschraling van de omgangsvormen.

Recent onderzoek heeft aangetoond dat verbale agressie en onbeschoft gedrag in scholen fel zijn toegenomen.

Minister Smet wil met de scholen rond de tafel gaan zitten. Deels wijt hij deze lacune aan een gebrek aan motivatie bij de leerkrachten. Ziet die man echt niet in dat zijn ideologische machtsgreep in het onderwijs brokken maakt? Hij pleit voor een grote gelijkschakeling van alle richtingen en scholen, waarin de diversiteit aan niveaus, moge- lijkheden en etnische afkomst worden ont- kend. Minister Smet maakt van het onderwijs een puinhoop.

De feiten spreken voor zich: er is de ongebreidelde instroom van nieuwkomers, allochtonen en kinderen van asielzoekers die veelal met een grote leerachterstand wor- stelen. Nieuw is dat niet. Vanuit rode hoek blijft men erop wijzen dat de achterstand sociaaleconomisch moet worden geduid.

Eind jaren tachtig wezen meerdere Ame- rikaanse onderzoekers er reeds op dat dit niet helemaal klopt. Ervaring leert immers dat ook jongeren met een andere etnische achtergrond maar met stevige sociaalecono- mische fundamenten ook een achterstand oplopen. Antropoloog John Ogbu stelt dat

leden van bepaalde minderheidsgroepen het schoollopen relatief onbelangrijk vinden. Ze investeren liefst in de eigen leefwereld en komen zo terecht in zwarte cir- cuits met hoge werkloosheid en criminaliteit.

Een zekere dedain tegenover onze waarden, normen en de maatschappij vormt de ondertoon.

Een andere factor heeft te maken met het feit dat ze niet in staat zijn op lange termijn te investeren. Onderwijs is uiteraard een inves- tering die over vele jaren wordt uitgesmeerd.

De vruchten worden pas jaren later geplukt.

Dat schijnen ze onvoldoende te ervaren.

De verschraling van de kennis over de wereld en de terugval van basisvaardighe- den heeft ook te maken met de focus op de eigen leefwereld van die jongeren. Jarenlang werd het dogma gehanteerd dat onderwijs gefocust moest zijn op de “beperkte” leefwereld van jongeren. Herkenbaarheid, betrokkenheid, motivatie… zouden daardoor in de hand worden gewerkt.

De slinger sloeg natuurlijk door in de ene richting, waardoor de andere richting – betrokkenheid op wat buiten de leefwereld gebeurt – onderbelicht bleef. Tel daarbij de verbrokkeling van het maatschappelijk weef- sel, het gebrek aan verantwoordelijkheidszin en je kunt je best voorstellen dat kinderen voor minder het overzicht verliezen en zich richten op de eigen, beperkte niche.

Zelfs het peperdure decreet Gelijke Onderwijskansen (GOK) lijkt daar weinig aan te kunnen veranderen. Integendeel. De stroom jongeren die uit het onderwijs ver- trekt zonder diploma secundair onderwijs neemt sterk toe. Ongeschoold en onge- manierd belanden ze aan de zelfkant van de maatschappij. De criminaliteit lonkt en de resultaten zijn gekend. Dagelijks worden mensen overvallen, bestolen, vermoord door falende jongeren. Brussel wordt stil- aan een onleefbare stad. De binnensteden in Vlaanderen volgen. Het wordt meer dan tijd dat minister Smet zijn ideologische bril afzet en het onderwijs op een andere leest schoeit. Onze normen en waarden moeten daarbij de hoeksteen vormen. JB