Niet conservatieven, maar dromers zoals Verhofstadt creëren risico

€ 2,20

73ste jaargang • nummer 6 • donderdag 9 februari 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Niet conservatieven, maar dromers zoals Verhofstadt creëren risico

Iemand moet Verhofstadt eens uitleg- gen dat zijn optredens geen goeie zaak zijn voor de Vlaamse en Europese libera- len. Onlangs was het bij zijn bezoek aan Londen (BBC) weer prijs. Hij vergeleek er Trump met Poetin en IS. Hij noemde er zonder enige nuance nationalisme verant- woordelijk voor de Holocaust, voor twin- tig miljoen slachtoffers. “Vandaag winnen nationalistische partijen weer aan popula- riteit. Het gaat niet om nationalisme geba- seerd op nationaliteit, maar om nationali- teit gebaseerd op etniciteit. Dat is spelen met vuur”, aldus Verhofstadt.

Moeten we nu ook het socialisme veroor- delen, omdat het leidde tot de Goelag, het maoïsme en andere vormen van de dictatuur van het proletariaat? En kunnen we het libe- ralisme inspitten, omdat het een politieke dak was boven roofzucht, kolonialisme en de uit- zinnigste vormen van het kapitalisme?

Verhofstadt verwijdert zich wel biezon- der ver van wat de Nederlandse top-liberaal en premier Mark Rutte zegt… Ruttes VVD is met voorsprong de sterkste liberale partij in Europa. Merkwaardig toch hoe Verhofstadt zijn ideologie liever parkeert in de buurt van de Nederlandse PVDA-lijsttrekker Lodewijk Asscher die het had over “een nazi aan de macht in Amerika”?

“Aan de linkerzijde van het politieke spec- trum lijkt zich een wedstrijdje verontwaardi- ging af te spelen”, aldus Syp Wynia in Elsevier.

Hierbij wil men via Trump Wilders treffen. Zal een scheutje Hitler en Holocaust in de Neder- landse verkiezingsstrijd (15 maart) de PVDA van pas komen?

Dat lukt vandaag niet meer. Dat lukte des- tijds ook al niet met het schandaliseren van Pim Fortuyn. Het is duidelijk wie Verhofstadt samen met nog een paar ‘hardcore’ liberalen bij ons viseren: de N-VA. Die partij stak hem de loef af. Dat leidt tot frustratie. Frustratie leidt tot permanent lijden.

Oude plaat

Verhofstadt blijft maar zijn oude plaat afdraaien. Wanneer leert hij dat zoiets ave- rechts werkt? Het is een machteloze reactie op het stemgedrag van burgers met een geheu- gen. Burgers die zich herinneren hoe de libe- rale toppers in 1999 de CVP kraakten met een smerige campagne rond de dioxinecrisis, hoe ze de cultuur van de overloperij in gang zet- ten, hoe ze als “liberalen” een kwart van de Vlamingen, de ‘mestkevers’, met hun cordon de mond snoerden.

Burgers die zich herinneren hoe Verhofstadt en co via de snelbelgwet de migratiepoorten wel heel wijd openzetten, de criminaliteit te soft aanpakten, hoe ze het vertikten in de eco- nomisch gunstiger beginjaren van deze eeuw de staatsschuld te verminderen, hoe ze de media naar hun hand probeerden te zetten, en nog veel meer…

Burgers die zich herinneren hoe die gene- ratie liberalen – eens aan de macht - het fede- rale België overeind probeerden te houden, nadat ze enkele jaren voordien de kiezer had- den verleid met een uitgesproken Vlaams pro- fiel. Men leze er even hun boekjes van toen op na: Verhofstadts ‘Tweede Burgermani- fest’ (1992) en ‘De Belgische ziekte’ (1997),

Dewaels ‘Vlaams Manifest. Ruimte voor regio’s’

(2002), De Guchts ‘De toekomst is vrij’ (2002).

“Woord houden”, was jaren lang de waar- schuwing vanuit de Vlaamsgezinde publieke opinie. Het resultaat van dat alles was ver- bluffend. De Vld die in 1999 nog 21,5 procent haalde, en in 2003 zelfs 24,6 procent, zakte weg naar 19,8 procent in 2004, 15 procent in 2009 en 13,9 procent in 2010. Met Maggy De Block ging het in 2014 iets beter (15,5 procent), maar de jongste tien grote peilingen sukkelt Open Vld weer als een laagvlieger tussen de 12 en de 14 procent.

Open Vld ging aan hoogmoed ten onder. En aan een onbegrijpelijke koerswijzigingen. Ver- hofstadt en co onderschatten het geheugen van veel burgers.

Ook vandaag blijven de liberalen maar door- gaan. Ook die tweede Vlaams-nationale partij moest met slogans bekampt worden. Verhof- stadt haalt al zo lang uit naar het nationalisme, naar het “extreemrechtse” Europese discours van de N-VA… De Gucht blijft maar orakelen over “nationalistische bloedlijnen” binnen die partij.

Vandaag ook naar de brexit en naar Trump,

“een narcist, die laveert tussen “een socio- paat en een psychopaat”. Maar ook naar de onnozele kiezer. “Die heeft niet altijd gelijk”, zo zei hij op VTM, daar zondag om een reactie gevraagd op de verkiezing van Donald Trump en het referendum over de brexit. “Het idee dat iets per definitie democratisch is als er een meerderheid voor is, dat klopt niet”, aldus De Gucht. Wacht een even… Dus heeft de minder- heid gelijk? Of enkel en alleen meneerke Ber- lare misschien?

Succes?

Erg succesvol was het bochtenwerk en dat ongenuanceerde verhaal van de liberalen niet.

Open Vld werd verpulverd tot een kleine par- tij. Zelfs ondernemend Vlaanderen, ooit de natuurlijke achterban van de partij, ging op de loop. De andere toppers (Rutten, De Croo, De Block, maar ook Tommelein, Somers, e.a.) vol- gen braaf of maken weinig aanstalten om iets te ondernemen tegen het sloganeske verhaal van het oude toptrio. Ook zij lijken te wedden op kreupele paarden: dat van de Belgische staat, dat van een gedopeerd Europa. Twee- maal mis?

Europees

Een ongeremd Europees voluntarisme is geen pap voor de kiezer. Moet lastig zijn voor Verhofstadt: de door hem zo geliefde EU- machine sloot de Balkanroute af voor vluch- telingen, sloot een merkwaardige deal met Erdogans Turkije, vergrendelde de Spanje-route (Spanje kocht die af van Marokko). Ze besliste vorige week in Malta nu ook de Lybiëroute dicht te timmeren. De liberale premier Rutte (VVD) sprak over “Richting nul”.

Verhofstadt lijkt in het spoor van dromerig links goed op weg om de positie van de libe- ralen ook via het Europese debat danig te ver- vuilen. Met “vrienden” als Verhofstadt heeft de EU geen vijanden meer nodig. Zijn omstre- den en opruiende speech op het Maidanplein in Kiev resulteerde mee in de afscheuring van de Krim en het industriebekken rond Donetsk in de Oekraïne. “Waarna hij zich uit de voeten maakte door in eerste klas terug naar Brussel

te vliegen”, merkt Oswald Van Ooteghem op in Dag Allemaal.

Hij schoffeerde Erdogan, zonder het min- ste succes. Voor en na de Brexit kon hij zijn aversie tegen de Engelsen niet onderdrukken.

Zijn pleidooi voor een ‘Verenigde Staten van Europa’, voor een ‘perfecte unie’ wordt een achterhoedegevecht.

Hij zag zichzelf al voorzitter van het Euro- pees Parlement worden, versterkt met de vol- gelingen van Beppe Grillo, maar ook dat feestje ging niet door… Waarom zou radicaal Europees federalisme tussen zoveel natiestaten een suc- ces worden als het binnen die ene Belgische staat al een fiasco werd? Zijn wereld zonder grenzen mag misschien formidabel zijn voor grootkapitalisten, de burger lijkt een voorkeur te hebben voor subsidiariteit, kleinschaligheid, identiteit.

Met hyperkinetische clownerie - “blaffen tegen de maan” noemde voormalig EU-com- missaris Fritz Bolkestein dat – blijven Verhof- stadt én De Gucht ver verwijderd van een even- wicht tussen meer of minder Europa. Derk Jan Eppink formuleerde het helder in De Volkskrant (18 jan.): “Hij decreteert eenrichtingsverkeer:

‘meer Europa’… De EU-begroting moet van ruim 140 miljard euro naar 600 miljard. De eurozone wordt een onbeperkte transferunie en het Europees Leger staat paraat. Wie vragen stelt, is ‘populist en anti-Europees’. De enige manier om de ‘visie Verhofstadt’ te realiseren is een Europese dictatuur. Maar die mislukt onherroepelijk. Verhofstadt vernietigt zo wat hij nastreeft. Een lachende Farage schiet hem graag te hulp.”

Tusk

Waar Europa werkelijk voor kiest, zullen we wat beter weten op 25 maart, bij de viering van het Verdrag van Rome, 60 jaar geleden onder- tekend bij de oprichting van de EEG. EU-leider Donald Tusk wil dat de premiers van alle 27 lidstaten de violen stemmen en weer eenheid uitstralen. Een soort ‘gelofte van trouw’ zelfs en een intentieverklaring met de plannen voor de komende tien jaar, vooral gericht op het ver- sterken van de monetaire unie en een steker gezamenlijk buitenlands beleid.

Alvast de Nederlandse premier Mark Rutte (VVD) riep zijn collega’s op te stoppen met het dromen over een federaal Europa. Als die verklaring er komt, zal ze vermoedelijk flink geamendeerd zijn door de realo’s binnen de EU. Vooral in Oost-Europa wil men minder Brus- sel… We willen nog wel eens zien wat daar uit de bus komt.

In L’Echo noemt Paul Magnette zich een

“radeloze federalist”, die beseft dat de Euro- pese desintegratie niet zal stoppen met de brexit. De man die Wallonië zegt te willen beschermen tegen de koude tocht van het glo- balisme, voorspelt ook een ‘exit’ van Polen, Hongaren, Roemenen en Bulgaren, misschien ook Zweden en Denen. De Europese slinger gaat weer de andere richting uit. Te ver? Mis- schien wel. Niet meer, maar alleen wat min- der EU kan voorkomen dat die wijzer overslaat.

Niet de EU-kritische conservatieven, maar pro- gressieve eurofielen als Verhofstadt creëren dat risico.

Praten met Koen Metsu blz.11

Actueel 9 februari 2017

2

Uit de smalle beursstraat

De Nationale Bank:

belgicistischer kan bijna niet

In ‘De Geldmakers’ vertelt journaliste Véronique Goossens wat er zich achter de schermen van de Nationale Bank afspeelt. Eén van de meest opvallende vaststellingen is dat de Nationale Bank in een sterk gefederaliseerd land een belgicistisch bastion is. Regionale economische indicatoren worden in studies met tegenzin meegegeven en lopen vaak jaren achter.

In een Histories-uitzending op Canvas twintig jaar geleden, over Gaston Eyskens, vertelde Mark Eyskens het volgende:

zijn vader werd als jong econoom met meer dan gewone aan- dacht gevolgd door een paar directeurs van de Nationale Bank van België. Eén van hen zei tegen Gaston Eyskens: ‘U bent een briljant econoom. U zou moeten komen werken op de stu- diedienst van de Nationale Bank. Maar er is een probleem: u bent een Vlaming.’

In de jaren dertig van vorige eeuw was de Nationale Bank een belgicistisch-francofoon bastion. En daar is slechts zeer langzaam verandering in gekomen. Dat leert de lectuur van De Geldmakers (Polis, 294 blz., 22,50 euro) van Kanaal Z-nieuwsanker Véronique Goossens. Zij neemt de lezer mee achter de schermen van de instelling aan de Brusselse Berlai- montlaan. Ze doet dat aan de hand van een aantal portretten van personen die een belangrijke rol spelen of gespeeld heb- ben bij de Nationale Bank. Eén ervan is huidig directeur Mar- cia de Wachter (CD&V-signatuur). In het hoofdstuk dat aan De Wachter is gewijd, gaat het natuurlijk ook over haar bescherm- heer Fons Verplaetse, gouverneur van de Nationale Bank van 1989 tot 1999. Hij was slechts de tweede Vlaamse gouverneur sinds de oprichting van de instelling in 1850. Robert Vande-

putte (1971-1975) ging hem voor.

Verplaetse mag dan een Vlaming zijn geweest, de man had niet echt een Vlaamse reflex. Toen hij gouverneur was, veran- derde België in een federale staat, maar in de beheersorga- nen van de Nationale Bank was daar weinig van te merken. In 1994 vroeg Vlaams minister van Begroting en Financiën Wivina Demeester dat de deelgebieden een plaats zouden krijgen in onder andere de regentenraad, zeg maar de raad van bestuur van de Bank. Ze refereerde daarbij naar een studie die aan- toonde dat dit in andere federale staten wel het geval was. In Duitsland zijn bijvoorbeeld de Länder toegetreden tot de Bun- desbank. Verplaetse vond dat niet nodig.

Daarmee trok hij de lijn van het verleden door. In de Nati- onale Bank werd pas vanaf de jaren zestig in het Nederlands gecommuniceerd. Het gros van het personeel was vanaf die periode wel Nederlandstalig, maar in de topfuncties waren ze ondervertegenwoordigd. 46 procent van de kaders was Neder- landstalig, maar de hoogste functies - directeur, onderdirec- teur en inspecteur-generaal - bleven een exclusief Fransta- lige aangelegenheid. Reden was dat er aanvankelijk gewoon geen Nederlandstalige examens werden afgenomen voor de topfuncties.

Pas in de jaren zeventig kwam daar langzaam verandering in. En het klinkt hallucinant, maar pas in 1987 werden er voor de kaderfuncties vaste percentages bepaald voor elke taal.

De Nationale Bank begon langzaam maar zeker te vervlaam- sen, maar het blijft tot op de dag van vandaag een belgicistisch bastion. Dat blijkt uit vele studies die de bank aflevert. Daarin zijn slechts met mondjesmaat regionale economische cijfers in terug te vinden. Werkloosheidsstatistieken, jobcreatie, inkom- sten en uitgaven van de sociale zekerheid, fiscale recettes,….

Het blijft met een vergrootglas zoeken naar regionale indica- toren. En als de Nationale Bank regionale cijfers deelt met de wereld, dan lopen die jaren achter.

Een oude erfenis van Fons Verplaetse die zich jarenlang bleef verzetten tegen regionaal cijfermateriaal. Zijn opvolger, de PS’er Guy Quaden (1999-2011) bleef volgens Goossens “een even unitaristische visie huldigen”.

Ere wie ere toekomt: het is sp.a-directeur Norbert de Bat- selier die er zich als hoofd van het departement statistiek over verwonderde dat hij diep moest graven vooraleer aparte cijfers over Vlaanderen, Brussel en Wallonië te vinden waren. Onaan- vaardbaar voor De Batselier, die vond dat hiermee de econo- mische realiteit gedeeltelijk werd verduisterd.

Na veel trekken en sleuren slaagde hij erin daar verandering in te krijgen. Onder gouverneur Luc Coene (2011-2015) werd een opening gemaakt in de richting van regionaal opgesplitst cijfermateriaal. Het moet gezegd: de studiedienst Nationale Bank doet dat met tegenzin, maar hij kan moeilijk anders. De druk kwam ook van buitenaf. Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Commissie, drong aan op het hanteren van regionale statistieken.

Angélique VAnderstrAeten

Zuid-Afrika

In het teken van de toekomst

2017 wordt een bijzonder jaar voor Zuid-Afrika. Eind dit jaar wordt immers beslist wie het voorzitterschap van de regeringspartij, het ANC, zal overnemen. Dat die strijd in het teken zal staan van de opvolging van Jacob Zuma – in 2019 – als president van Zuid- Afrika, staat buiten kijf.

Horrorjaar

Dat 2016 noch voor Zuma noch voor zijn par- tij een jubeljaar was, staat als een paal boven water. Het Amerikaanse blad “Time” klasseerde toen niet toevallig Zuid-Afrika onder de meest politiek risicovolle landen ter wereld. De presi- dent moest inderdaad klap na klap incasseren.

Er was vooreerst de vaudeville rond de vervan- ging van zijn bekwame minister van Financiën Nene eind 2015, wat eindigde met de benoe- ming van drie ministers op het departement in één week tijd, en het terug aanduiden van Pra- vin Gordhan, die de post al eerder had bekleed.

Er was het Nkandlaschandaal, de buitensporige uitgaven voor zijn residentie in Kwazulu-Natal waarvan hij nu – althans een beperkt deel – moet terugbetalen.

Maar vooral was er de “staatskaping”, de ontoelaatbare inmenging van de Indische

zakenfamilie Gupta in het aanstellen van minis- ters alsook de belangenvermenging die daar- mee gepaard ging en waarbij de naam Zuma regelmatig opdook. Het leverde hem een nega- tief verslag op van “openbaar beschermer”, ombudsvrouw Thuli Madonsela, dezelfde die ook de Nkandla-affaire had onderzocht.

Gevolg en reactie

De rekening kwam bij de lokale verkiezin- gen in augustus vorig jaar waar het ANC meer dan 8 procent moest inleveren en het bestuur verloor over drie belangrijke metropolitaanse zones: Tshwane (Pretoria), Johannesburg en Nelson Mandelabaai (Port Elisabeth). Met alle gevolgen van dien.

Blijkbaar tegen de verwachting van Zuma in, werd op de vergadering van de Nationale Uitvoerende Raad (NEC) van de partij eind november een motie van wantrouwen tegen hem ingediend, motie die slechts door het optrommelen van alle getrouwen kon worden verijdeld. Zelfs zijn minister van Buitenlandse Zaken, Nkosazana Dlamini-Zuma, ex-vrouw van de president, moest ijlings vertrekken uit Kameroen waar ze op missie was voor de Afri- kaanse Unie, de organisatie van Afrikaanse sta- ten, en huiswaarts keren.

Voor zich uitschuiven

Sindsdien is Zuma opnieuw overgegaan tot zijn fameuze strategie van het voor zich uit- schuiven van de problemen. Dat was reeds het geval toen hij in het eerste decennium van deze eeuw voor de rechter moest verschijnen omwille van zijn vermeende corruptie in het wapenschandaal. Hetzelfde gebeurde toen hij geconfronteerd werd met Nkandla. Het werd niet anders in de Gupta-zaak. Immers, omdat de ombudsvrouw te weinig concrete bewij- zen in handen had, deed ze in haar verslag eind oktober vorig jaar het voorstel om bin- nen de maand een commissie samen te stel- len geleid door een door de voorzitter van het Hooggerechtshof aangestelde rechter, com- missie die dan binnen zes maanden de zaak grondig moest onderzoeken.

Sindsdien wordt Madonsela – wiens ambts- termijn midden oktober afliep – door Zuma aangevallen o.m. omdat ze geen rekening zou hebben gehouden met het principe van de scheiding der machten. Zuma was immers van oordeel dat hij de betrokken voorzitter moest aanduiden. Tevens probeert hij via Madonse- la’s opvolgster, Busisiwe Mkhwebane van wie

meer en meer personen beginnen te geloven dat ze op Zuma’s hand is, de aandacht af te lei- den van zijn problemen door het terug oprake- len van een zaak die zou zijn gebeurd tijdens de laatste jaren van het blanke bewind. Toen zouden door de Reservebank grote bedragen zijn geleend aan bepaalde banken (waaronder de bekende Absabank), bedragen waarop ach- teraf niet altijd intrest is betaald. Zowel Man- dela als zijn opvolger Mbeki bleek daarvan op de hoogte te zijn maar hebben daar nooit werk van laten maken omdat ze vreesden de positie van een aantal banken zo in gevaar te brengen en de kleine aandeelhouders te zullen treffen.

Dat was niet naar de zin van advocaat Paul Hoffman, voorzitter van de non-profitorgani- satie Accountability Now, die de zaak in 2011 terug onder aandacht van Madonsela bracht.

Deze zat echter op dat ogenblik zo over haar oren bezig met het onderzoek naar de talrijke affaires waarbij Zuma betrokken was, dat ze er evenmin energie in stak.

Dat de affaire nu een heet hangijzer is geworden, is volgens waarnemers dan ook dui- delijk een poging van de Zumaclan om de aan- dacht van het publiek in een andere richting te duwen. Of hoe boeman apartheid opnieuw zijn nut bewijst.

Machtsstrijd

Hoe dan ook, het is voor Zuma onontbeer- lijk dat na hem – in 2019 – een persoon aan de macht komt die hem tegen verdere vervol- ging kan beschermen.

Wie dit jaar tot ANC-voorzitter wordt ver- kozen, is van het grootste belang, vermits die hoogstwaarschijnlijk ook de volgende presi- dent van Zuid-Afrika wordt. En hoewel van ANC-kant nu ten stelligste wordt ontkend dat de strijd om dat voorzitterschap al is gestart zijn er duidelijk twee kampen en twee kandidaten.

Vooreerst is er de reeds vernoemde Nkosa-

zana Dlamini-Zuma, ex-vrouw van de presi- dent, minister van Buitenlandse Zaken en uit- tredend voorzitster van de Afrikaanse Unie. Zij heeft de steun van de Vrouwenliga van de par- tij, van de Jeugdliga, van de veteranen van de strijd tegen het blanke bewind en vooral van de premiersliga, een reeks toplui op provin- ciaal niveau. Van haar wordt verwacht dat ze Zuma, wanneer ze wordt verkozen, de hand boven het hoofd zal houden. Haar naam is ech- ter een handicap.

Daarnaast is er huidig vicepresident Cyril Ramaphosa die, ondanks zijn verleden als zakenman, kan rekenen op de twee andere pijlers van de regeringsalliantie, de linkse vak- bond Cosatu en de Zuid-Afrikaanse Commu- nistische Partij (ZAKP). Zijn achilleshiel is het drama van Marikana waar in augustus 2012 32 protesterende mijnwerkers werden gedood.

Ramaphosa was inderdaad medebeheerder van de Lonminmijn waar het drama plaats- greep. Weliswaar werd hij later vrijgepleit, maar men kan verwachten dat het in volle opvol- gingsstrijd terug zal worden opgerakeld.

Uiteraard is nog altijd een ander scenario mogelijk. Temeer omdat de twee grote kam- pen ook uit diverse clans bestaan die elk hun eigen agenda hebben. Een hele reeks namen van compromiskandidaten doen dus al de ronde. Deze van Zweli Mkhezi (ANC thesau- rier-generaal), van Kgalema Motlanthe, die al in 2008-2009 een tijd president was toen Mbeki voorbarig was afgetreden, van de vroe- gere schatkistbewaarder Mathews Phosa en van Jeff Radebe, een belangrijke adviseur van Zuma, die door waarnemers als een bruggen- bouwer wordt beschouwd.

Want, alhoewel het al jaren meermaals ten onrechte werd voorspeld, is een scheuring bin- nen de partij niet geheel uit te sluiten.

JAnVAn Aerschot

De Vlaamse vakman

Actueel

9 februari 2017 3

Nog niet vergeten

Mijnheer de twitteraar,

Op 30 januari mocht gij uw honderdste verjaardag vieren. Onder meer via Twitter kwamen wij dat te weten, want gij tweet nog steeds dat het een lieve lust is. Zo houdt gij contact met de buitenwereld. Dit rioolblaadje, dat uw naam zo vaak heeft genoemd in de woelige jaren van de taal- grensstrijd, Leuven Vlaams en Egmont, wenst u daarmee graag te feliciteren en hoopt dat gij nog lang moogt blijven ‘ase- men’.

Voor de jongere generaties zijt gij zon- der meer iemand ‘van vroeger’. Behoudens enkele geschiedeniskenners zullen de mees- ten u niet meer kunnen plaatsen in de naoor- logse geschiedenis. Om maar iets te zeggen:

gij waart er als Vlaamsgezinde katholiek – gij kwaamt immers uit de KSA-Jong-Vlaan- deren - nog bij toen in 1945 de CVP werd opgericht en in de streek van Ronse had men zo iemand nodig om het grote onrecht dat Leo Vindevogel tijdens de repressie aange- daan was – executie! – te kanaliseren. Toen jaren later de Volksunie werd opgericht, vondt gij dat een blunder van de CVP die gij daardoor een leidende rol voor een zelfbe- wust Vlaanderen uit de handen zaagt glip- pen. Als een duiveltje uit een doosje bleeft gij ook daarom het Vlaamsgezinde ‘enfant ter- rible’ van die partij en deedt gij op dat vlak – niet zonder invloed - uw goesting.

Het was de tijd dat Komen-Moeskroen naar Wallonië werd overgeheveld en Voe- ren naar Vlaanderen. Dat eerste hebt gij altijd verdedigd als een middel om de ver- fransing en de invloed van de franskiljons in West-Vlaanderen (tot aan de kust) tegen te houden. Hoe dan ook, daarin hebt gij gelijk gekregen. Later legde gij mee de taalgrens vast en waart gij de drijvende kracht in de Groep van Acht, een groep CVP’ers die een belangrijke rol speelde in de totstandkoming van de taalwetten in 1963-1966 die ervoor zouden zorgen dat Vlaanderen als homo- geen Nederlands taalgebied werd erkend en de franskiljons zich moesten aanpassen.

Enkel de onvolmaakte kwestie van de facili- teiten, waarmee gij het overigens niet eens

waart, blijft Vlaanderen tot vandaag parten spelen. In 1968, toen de kwestie Leuven het land in zijn greep hield, eiste gij in een inter- pellatie in de Kamer van uw eigen regering- Van den Boeynants een formele overheve- lingsverbintenis, waardoor de Franstalige afdeling van de KUL zou moeten uitwijken naar Wallonië. De regering viel en … Leu- ven werd gesplitst. De UCL in Waver was geboren. Nog later zoudt gij aan de kant van de flaminganten gaan staan om het onzalige Egmontpact uit 1977-‘78 mee te bekampen. In 1979 werd het Europees Par- lement voor het eerst rechtstreeks verkozen, en gij werdt naar Straatsburg ‘gestuurd’. De CVP was net na het Egmont-debacle daar- mee verlost van de communautaire dwars- ligger en kwelgeest. En Wilfried Martens, die toen zijn opgang als premier maakte, kon u missen als kiespijn. In 1988 na de zoveelste staatshervorming verliet gij dan de CVP om in Oudenaarde als onafhanke- lijke te zetelen, wat gij prompt deedt tot in 2000. Gij waart toen al 83 jaar! Ik heb u als Pallieterke herhaaldelijk toegejuicht, maar ook bekritiseerd. Onze strategische inzich- ten waren niet altijd dezelfde. Maar nu, na zoveel jaren en de geschiedenis aanschou- wend zoals ze is, moet ik eerlijk bekennen dat gij vanuit uw gezichtsveld een eerlijke inzet hebt geleverd voor Vlaanderen en dat wij altijd dichter bij elkaar stonden dan wij toen meenden.

Dat gij vandaag liever bloemen hadt gezien van Bart de Wever dan van Wouter Beke, zegt genoeg. En dat gij democraat in hart en nieren zijt gebleven, kan ik ook best pruimen, getuige daarvan uw vernietigende uitspraak over het cordon sanitaire tegen die andere Vlaamsgezinde partij: “Een cordon sanitaire is een product van antidemocrati- sche waanzin.” Jawel, gij zijt een monument voor het strijdende Vlaanderen. Ik wens u nog mooie jaren. Er zijn maar bitter weinig CVP’ers/CD&V’ers waarop Vlaanderen zo trots kan zijn. Dat gij vandaag haast uitslui- tend applaus krijgt van het strijdende Vlaan- deren, spreekt

boekdelen.

Briefje aan Jan Verroken

Het idee dat de natuur goedaardig maar breekbaar is, is een bijzonderheid van deze tijd en deze beschaving. Sinds de jaren zeventig zien we de mens, in zijn verhou- ding tot de natuur, steeds meer als een roof- zuchtige materialist, die in zijn drang naar verrijking heel wat broze evenwichten ver- stoort en daardoor alle leven op de planeet bedreigt. Deze (weinig feitelijke) ideolo- gie bleek uiteraard, wanneer op het einde van vorige eeuw duidelijk werd dat er een opwarming van de aarde aan het optreden was, heel ontvankelijk voor de boodschap van menselijke schuld. We geloven vooral wat we willen geloven.

Goed nieuws is geen nieuws

Deze gunstige voedingsbodem kreeg nog wat extra ondersteuning van het “tiers- mondisme”, de opvatting dat het Westen de schuld draagt voor alle problemen in de derde wereld en dat tot het einde der tijden moet goedmaken door geldoverdrachten.

Het verhaal van klimaatrampen, in the- orie veroorzaakt door westerse industrie, maar met de ergste gevolgen voor de derde wereld, past naadloos in die visie. Elke kli- maatconferentie wordt steevast beëindigd met de belofte van het Westen om nog meer miljarden aan derdewereldlanden te schen- ken als “hulp bij de strijd tegen klimaatop- warming.” Tegen 2020 zal die vrijgevigheid zelfs 100 miljard dollar per jaar bedragen.

De ideologische voorbeschiktheid van onze samenleving verklaart echter slechts ten dele het gemak waarmee de klimaat- religie zo dominant geworden is in het publieke debat. Voor elk van de betrokken actoren zijn er ook nog bijzondere rede- nen waarom het verhaal zo aantrekkelijk is. Voor de media is de verklaring eerder simpel: slecht nieuws verkoopt. “Vreselijke catastrofe op komst!” is een veel boeiender titel dan “Niets aan de hand”. Reken daar- bij nog het linkse overwicht in onze media en de luiheid van journalisten, die kritiek- loos gebruik kunnen maken van de voorge- kauwde “nieuwsberichten” van milieuver- enigingen en klimaatagentschappen, en je begrijpt hoe gemakkelijk het klimaatalar- misme gedijt in de pers.

De laatste toevlucht voor traditionele politici

Maar vooral de politieke wereld blijkt erg vatbaar voor de klimaatideologie. Meer zelfs, de berichten van komende rampspoed blijken een godsgeschenk voor partijen op zoek naar relevantie in snel veranderende tijden. De Europese Unie fungeerde lang als de laatste toevlucht van de traditionele poli- tiek. De beloftes van deze heilstaat waren vaag genoeg om ze gedurende lange tijd niet ontmaskerd te zien als de bezigheids- therapie van een nutteloos geworden poli- tieke generatie.

Maar op die illusie zit nu zware sleet. De strijd tegen de klimaatverandering wordt daarom niet alleen een centrale bezigheid van de kwakkelende EU. In de overlevings- strategie van traditionele politiek wordt ze zelfs belangrijker dan die instelling zelf.

Het gepolitiseerde klimaat biedt immers waanzinnig veel voordelen tegenover andere beleidsterreinen. Ten eerste omdat het klimaatbeleid eigenlijk niet kan afgere- kend worden op zijn resultaten. Het streef- doel van de conferentie van Parijs moet pas gehaald worden in 2100. Pas dan zullen

“we” weten of de zeer dure klimaatplan- nen nuttig en zinvol zijn geweest. Een pracht van een politieke zwendel is dat. Vandaag moeten wij vertrouwen geven, maar pas binnen een eeuw weten “we” of daar ook iets tegenover staat. Het tweede voordeel voor de politici is dat de (zelfverzonnen) inzet zo hoog is. Wie zijn wij om te zani- ken over beuzelarijen als geldstromen naar Wallonië, terrorisme, migratie of economi- sche stagnatie, terwijl Verhofstadt, Belet en Van Brempt werken aan maatregelen die gewoon de hele planeet van de ondergang zullen redden?

De klimaatreligie

Karl Marx noemde godsdienst ooit

“opium voor het volk. Eigenlijk vervult het klimaatgeloof vandaag dezelfde rol. Het laat een voorbijgestreefde politieke kaste toe de aandacht af te leiden van problemen die het niet kan of, om ideologische redenen, niet wenst op te lossen.

Het was de schrijver Michael Crichton die als eerste het klimaatdiscours als een soort religie identificeerde. Deze godsdienst heeft zijn eigen geloofsbelijdenissen, ritu- elen en ketters. Het veranderende klimaat wordt zelfs in alle ernst gebruikt als verkla- ring voor problemen als armoede, oorlog en migratie, vergelijkbaar met de goddelijke interventie die in andere tijden een steeds dienstige uitleg was. Niets versterkt mijn klimaatscepticisme trouwens zoveel als dit soort manifeste flauwekul die niet wordt tegengesproken door andere klimaat- gelovigen. De tolerantie voor nonsens en overdrijving wijst erop dat wetenschap en liefde voor de waarheid definitief onder- geschikt zijn gemaakt aan militantisme voor

“de goede zaak”.

Het voornaamste godsdienstige kenmerk van deze schijnwetenschap is, volgens de conservatieve politicus Nigel Lawson, de visie op de mens als onvermijdelijke zon- daar, wiens schuld enkel kan vergeven wordt als hij boete doet. Het valt op dat bij de grote klimaatconferenties de nadruk meer ligt op de aanzienlijke offers en inspanningen die we absoluut moeten leveren, dan op de onbewezen en futiele resultaten die de dure klimaatplannen ooit kunnen hebben. Met offers hopen we de wraakzuchtige klimaat- god gunstig te stemmen.

Dat politici en pers heel gevoelig zijn voor ideologie en daarom de waarheid wel eens op systematische wijze geweld kunnen aan- doen, leerden we al uit andere dossiers, zoals immigratie en islam. Maar waarom zouden wetenschappers zich daartoe lenen? Wat is eigenlijk de correcte inschat- ting van de aanzienlijke wetenschappelijk steun voor de klimaatreligie? Daar kom ik graag op terug in het derde en laatste deel van dit artikel. J^urgen C^eder

Waarom ik een

klimaatscepticus ben (deel 2)

Bij de officiële klaagzang over het klimaat kunnen heel wat vragen gesteld wor- den. In het vorig nummer van dit blad zette ik de redenen uiteen waarom dat zelfs een heel redelijke bezigheid is. Maar waarom zijn pers en politiek dan zo fanatiek gehecht aan de meest verontrustende veronderstellingen over de klimaatevolutie?

Welke belangen of ideeën kunnen hun voorliefde voor een eenzijdige en extreme voorstelling van zaken verklaren?

Britse Queen 65 jaar op troon

Vier kinderen van het VNJ werden in Bel- sele tijdens een stadsspel omsingeld en mis- handeld door zes “jongeren” tussen vijftien en achttien jaar oud. De aanvallers eisten geld. De kinderen werden bedreigd met een stroom- stootwapen. Eén kind kon ontkomen en de leiding waarschuwen, de drie anderen wer- den op de grond gegooid, geschopt en gesla- gen. Eén van hen liep een gebroken vinger op.

Deze meer dan verontrustende gebeurtenis haalde enkel de regiobladzijden van de kran- ten. En de kranten “vergaten” natuurlijk één detail te vermelden. Geen enkele krant schreef dat minstens vier van de daders vreemdelin- gen waren. Wat we ons afvragen: hoe zouden de media berichten indien vier zwarte kindjes gemolesteerd waren door zes blanke tieners?

De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Detail gecensureerd

Truc van luie Charel…

Het was een korte zitting, vorige week in de plenaire vergadering van de Kamer. Het groot- ste deel van de tijd werd ingenomen door de vragen aan de ministers en staatssecretaris- sen. Daarnaast moesten ook nog een reeks wetsvoorstellen en -ontwerpen goedgekeurd worden. Die zijn in commissie besproken en komen voor de finale stemming nog eens aan de beurt voor de ‘voltallige’ Kamer. Normaal brengt de verslaggever uit de commissie – offi- cieel is dat een Kamerlid, maar in de praktijk is dat verslag opgesteld door de ambtenaren van de Kamer – nog eens mondeling verslag uit over wat allemaal gezegd is, en welke de diverse standpunten zijn. Vorige week verwe- zen haast alle verslaggevers naar ‘hun’ schrif- telijk verslag, waarmee er geen toelichting en geen debat meer kwam. Technisch is dat alle- maal mogelijk, maar deze manier van werken komt erop neer dat slechts een kleine groep commissieleden op de hoogte is van wat er werd besproken en dat de rest bij de uiteinde- lijke stemming blindelings volgt. Waarbij een groot deel van de stemmers vaak bij benade- ring niet weet waarvoor men stemt of tegen- stemt… Ja, spitsvondig is ze wel, de Belgische democratie…

Slechte verliezers

Barbara Pas van het VB pakte premier Michel fors aan over de politieke speech van de ‘koekjesdooskoning’ voor de ‘gestelde en ongestelde lichamen’ vorige week in het paleis. Ja, ja, zo zei ze het, puur pallieteriaans!

Zijn uithaal naar een democratische beslissing van een soeverein land aangaande de Brexit en naar een democratisch verkozen president kon volgens haar niet door de beugel. Ze wilde bovendien weten of deze demarche door de ganse regering werd gesteund. Dit laatste omzeilde Michel heel tactisch, goed wetende dat de grootste regeringspartij eerder terug- houdend is. Maar voor de rest vond hij dat het allemaal moest kunnen… Barbara was het daar niet mee eens en sneerde dat als koning Filip aan politiek wil doen, hij maar troons- afstand moet doen en op een kieslijst moet gaan staan. Toen de groene brulboei Charlie Chaplin Calvo het spreekgestoelte beklom en kwam zeggen dat hij de koning fantastisch en verrassend goed vond, en probleemloos een applaus kreeg van de linkerzijde en zelfs een deel van de Belgischgezinde regeringspar- tijen, wisten we precies hoe erg het gesteld is met de opgeklopte hysterie van de politiek correcten die slecht of niet tegen hun verlies kunnen, zelfs als dat op basis van democrati- sche spelregels is bepaald.

Liever terughoudend

Toen het daarna ging over de houding van de Europese Unie ten aanzien van de VSA, kwam Kristof Calvo voorspelbaar eens te meer drammerig zeuren over de mensenrechten die in het gevaar dreigen te komen door het Trump-beleid. Hij kondigde zelfs aan een voor- stel van resolutie voor te leggen in die zin.

Patje Dewael was even voorspelbaar met een klassiek pleidooi voor meer EU als antwoord op de nieuwe regering in Amerika.

Als alter ego van Verhofstadt destijds blijft hij die rol bijwijlen met verve spelen. Het meest nuchter was Peter de Roover van N-VA. Hij

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 9 februari 2017

4

stelde dat we terughoudend moeten zijn in onze beoordeling van het resultaat van een democratisch proces, want, zei hij, “het res- pect voor soevereiniteit is immers een bouw- steen in de internationale orde”. Meer nog:

“We mogen niet de indruk wekken dat we in dit halfrond met morele superioriteit wereld- leidertje kunnen spelen.”

Hij zei ook nog dat ‘we’ ons geen zorgen maken over het handelsbeleid van president Trump, dat de facto neerkomt op het beleid van de heer Magnette en de linkerzijde in dit halfrond. Die zat! En aan het adres van Calvo sneerde hij dat zijn resolutie de golven van de Atlantische Oceaan ongetwijfeld zal doen overslaan… En toen werd het stil, want de voorzitter ‘sloot het incident’, zoals dat in par- lementair jargon heet.

Verander de wet!

Veerle Wouters (van de tandem met Hen- drik Vuye) blijft op de nagel slaan als het gaat om uit uitblijven van een toelatingsproef in de Franse Gemeenschap voor 2.500 studen- ten geneeskunde en tandheelkunde. Opnieuw stromen alle studenten door.

Net als vorig jaar is het, in tegenstelling tot in Vlaanderen, “vrijheid blijheid” in de Franse Gemeenschap en blijven zij RIZIV-nummers opsouperen. “De Vlaming is dit beu!” riep Veerle Wouters in de Kamer aan het adres van minister De Block. “Doe er iets aan! Wij- zig de wet!” Het is een juridisch kluwen gewor- den. De Franstaligen veegden hun voeten aan alle eerdere afspraken en nieuwe compromis- regelingen doorstonden de toets van de Raad van State niet. En tot op de dag van vandaag spelen de Franstaligen de vermoorde onschuld en duwen zij de bal in het kamp van de fede- rale regering, goed wetende dat de MR hen geen millimeter in de weg zal leggen. Wat betekent dit concreet? Simpel: er komt geen toelatingsproef. Voor Wouters is het duide- lijk dat de enige uitweg erin bestaat dat er een fundamentele wetswijziging of zelfs een nieuwe wet komt, en daarom zegt ze tegen Maggie: “Overtuig uw meerderheid en stem een nieuwe basiswet!” Maar zij kijkt terecht ook in de richting van N-VA, haar voormalige partij. Dit is zo’n typisch communautair dos- sier dat smeekt om een oplossing. We hopen dan ook dat Valerie van Peel van N-VA de gespierde taal van een tijdje geleden in dit dossier hard kan maken. Als dat niet gebeurt door een regering met Vlaams-nationalisten erin, dan zal het nooit meer gebeuren!

Met horten en stoten

Het is niet omdat iets gebeurd is dat het ook zo moest gebeuren. De communistische tirannie stond niet in de sterren geschreven, maar begin 1914 zuchtte Lenin nog dat zijn generatie nooit de macht zou krijgen. Nau- welijks vier jaar later excuseerde Felix Dzer- jinski, hoofd van de nieuwe politieke politie, zich bij Lenin omdat ie op één jaar tijd maar 8.000 “vijanden” had geëxecuteerd… wegens een gebrek aan munitie. Niets wees er tussen 1905 en 1915 op dat Rusland een schurken- staat zou worden, al was het duidelijk dat de democratisering een langzaam en moeilijk proces werd. Tussen 1890 en 1905 kreeg het land een ander uitzicht. De industrialisering begon op grote schaal in de steden, waar men dankzij vele Franse en Belgische (maar geen Duitse) leningen en de goedkope en talrijke arbeiders de fabrieken uit de grond stampte.

Fabrieken van minder dan 1.000 arbei- ders waren zeldzaam. Goede verhoudingen zoals die dikwijls tussen patroon en arbei- ders in kleine zaken bestaan, waren er niet en de kloof tussen bazen en ondergeschikten bleef altijd groot, en door overmatig drank- gebruik eindigden conflicten dikwijls met geweld. Toch bleef Rusland nog altijd een land van boeren, die 85 procent van de bevol- king uitmaakten. De lijfeigenschap was in 1861 afgeschaft, maar de grond werd maar met mondjesmaat verdeeld. 1 procent adel- lijken bezaten nog altijd 25 procent van het land. De staat had veel andere edelen ver- goed in ruil voor hun grond, en stelde die grond ter beschikking van de dorpsgemeen- schappen, maar niet van individuele boeren die dus geen zelfstandig eigenaar werden.

Alle boeren moesten wel ieder jaar een fikse som betalen aan de dorpsgemeenschap, die met dat geld de overheid compenseerde voor de onteigeningsvergoeding. Vooruitgang ging dus met horten en stoten, maar aan de voor- avond van de oorlog kon 65 procent van de Russische mannen lezen en schrijven. Het staatstoezicht op de universiteiten was sterk verminderd en duizenden burgerkinderen studeerden er een beetje en agiteerden er des te meer, want zij aanvaardden niet langer het volslagen verouderde politieke systeem dat schijnbaar alle vooruitgang tegenhield.

Het leger redt de monarchie

Keizer Alexander II (de “tsaar-bevrijder” die de lijfeigenschap afschafte) werd opgevolgd door zijn zoon Alexander III, die een echte reactionair was en geen enkele politieke toe- geving wou doen aan de groeiende burgerij en de intellectuele elite. De “autocraat” was de enige bron van politieke macht. Hij stierf vrij jong en werd opgevolgd door zijn zoon Nicolaas II; een voorbeeldige familievader maar een politieke onbenul.

Zijn vader had hem nooit betrokken bij het beleid en hij kende niet eens zijn minis- ters. Nicolaas, die getuige was geweest van de moord op zijn grootvader, zette de hard- handige politiek van zijn vader voort. Elf jaar na zijn troonsbestijging leek het er korte tijd op dat zijn dynastie gedoemd was te verdwij- nen, tijdens de opstand van 1905, nadat de zoveelste economische crisis en een (verlo- ren) oorlog tegen Japan de troon deden wan- kelen. Maar de adel, het leger (iedere officier was nog een edelman) en de hoge burgerij schaarden zich rond de troon als baken van gezag en rust. Zij het wel in ruil voor ernstige toegevingen.

Een vleugellam parlement

Rusland moest een constitutionele monar- chie worden met een parlement (de Duma), verkozen met algemeen maar meervoudig mannenstemrecht, waarbij de stem van de rijken meer telde dan die van de armen (het- zelfde systeem toen in België). Maar de kei- zer begreep niets van de veranderingen in zijn land. Hij leefde met zijn familie volko-

men geïsoleerd in een gemakkelijk te bewa- ken paleis buiten de hoofdstad Sint-Peters- burg. Met gewone Russen had hij nooit contact en hij verkoos te geloven dat zij hem als hun “vadertje” beschouwden. Hij wilde geen afstand doen van zijn autocrati- sche macht. Zodra het leger loyaal de opstan- den had neergeslagen, herriep hij beloften die hij tegen heug en meug had gedaan. De verkiezingen voor de Duma verliepen goed;

temeer omdat sommige kleine maar geweld- dadige socialistische partijen niet deelnamen.

Maar een paar dagen voor de eerste Duma bij elkaar kwam, vaardigde Nicolaas weer ordonnanties uit waarbij alle macht van hem uitging. Hij weigerde de ministeriële verant- woordelijkheid te erkennen en dat eerste Russisch parlement was dus deels vleugel- lam. Wel werd de vrijheid van mening en vergadering erkend. Dat leidde op korte tijd tot een levendige pers die haar vitriool niet spaarde. Vakbonden werden legaal. Maar het probleem was dat alles willekeurig afgeremd werd omwille van de “staatsveiligheid”. In dat reusachtige en soms chaotische Rusland hadden hoge bureaucraten en politiemen- sen altijd de mogelijkheid kranten of vereni- gingen te verbieden in een district, terwijl er honderd kilometer verder geen probleem was. Nicolaas zelf was geschokt door wat in zijn ogen misbruiken waren en hij ging steeds harder op de rem staan. Hij aanvaardde de gerechtvaardigde kritiek op zijn politiek niet en ontbond verscheidene keren het parle- ment. Iedere keer liet hij de financiële verkies- baarheidseisen opschroeven zodat de Duma steeds conservatiever en minder representa- tief voor Rusland werd. In zijn laatste Duma zaten zoveel aristocraten en rijken dat het geregeld zwaar botste met de regering van de keizer. Die stelde soms maatregelen voor om de sociale zekerheid (die wel degelijk bestond) en de bescherming van arbeiders en boeren uit te breiden en botste op een parlement waar een meerderheid dat niet wenste. Nicolaas had zes jaar lang één grote troef: de bekwame eerste minister Pjotr Sto- lypin, die echter door zijn eigen keizer gere- geld tegengewerkt werd. Stolypin probeerde de grond te privatiseren zodat een zelfstan- dige en conservatieve boerenstand kon ont- staan. Toen hij vermoord werd, in 1911, was dat nog maar voor 10 procent geslaagd.

De vlucht vooruit

Na de rampzalige Japans-Russische Oor- log matigden de Russen eventjes hun pre- tenties. Ze verplaatsten hun aandacht weer naar Europa en naar de Balkan, waar ze op de invloed van Oostenrijk-Hongarije stuit- ten en zelf de agressieve Serviërs steunden.

De Russen keken met een begerig oog naar het zieltogende Ottomaanse Rijk. Als zelfge- kozen opvolger van Byzantium bleef het een Russische droom Constantinopel te bezitten en de Dardanellen te controleren zodat de Zwarte Zee een Russisch binnenmeer werd.

De goede havens zoals Odessa, langs waar de meeste Russische goederen geëxporteerd werden, waren dan volkomen veilig. Nico- laas was ook een groot voorstander van de russificatie van de vele minderheden, die hij meer en meer tegen zich in het harnas joeg.

Toen in de zomer van 1914 de spanning steeg, twijfelde Nicolaas even, want een oorlog kon twee kanten uit. Hij koos voor de vlucht voor- uit. De keizer gokte erop dat het hele land zich in een oorlog achter hem zou scharen, zodat de constitutionele monarchie weer wat ver- der weg was. Gedurende een paar maanden overtuigde die agressieve Russische politiek het land, maar het botste op een even agres- sief Duitsland. De Duitse generaals overtuig- den elkaar dat Rusland tegen 1920 econo- misch en militair onverslaanbaar zou zijn, dus kon men er beter nu komaf mee maken.

(Vervolg en slot toekomende week) J^an n^eckers

De Russische Revolutie:

100 jaar geleden (1)

In 2017 herdenkt men de Russische revoluties. Maak u geen illusie. De democrati- sche Februarirevolutie van begin 1917 zal weinig aandacht krijgen; de brutale staats- greep van oktober 2017 des te meer, al was dat geen echte revolutie maar een tocht naar de barbarij.

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

5 minuten

persoonlijke moed!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Actueel

9 februari 2017 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Moslimban

Het ziet ernaar uit dat president Trump nog wel even onderwerp van gesprek zal blijven.

In de weldenkende media wordt hij zelfs al vergeleken met Adolf Hitler (Duits politicus en dictator, 1889-1945), wat iets zegt over de heersende hysterie. In het Vlaams Parle- ment struikelde men over de inreisbeperkin- gen die Trump heeft bedacht. In strijd met het internationale recht en de mensenrech- ten, islamofoob,… en nog wat zaken, vonden Sabine de Bethune (CD&V) en Wouter Van- besien (Groen). Ze wilden dat Vlaanderen de maatregel scherp veroordeelde. Minister-pre- sident Bourgeois stelde dat het spul “arbitrair”

en problematisch is. Tom van Grieken (VB) was graag de spelbederver, misschien zit er toch muziek in het Trumpplannetje en zouden we ook in Europa maar beter de grenzen dicht- gooien. Matthias Diependaele (N-VA) wees op de Amerikaanse democratisch besluitvor- ming waar wij niks over hebben te zeggen en op de Vlaamse belangen die we moeten beschermen. Intussen werd in het Vlaamse halfrond – ze zijn daar sterk in - alweer een nieuw woord bedacht,: “moslimban”. Tegen iets zo schandelijks kunnen Vlaanderen en Europa niet hard genoeg optreden, meende Vanbesien, die ook wilde tonen dat “wij aan de juiste kant van de geschiedenis staan”. Het is maar hoe je het bekijkt.

“Brokkenparcours”

Willy Segers (N-VA) was het geterg van de Linkebeekse vrijheidsstrijder Damien Thiéry beu. Thiéry blijft de Raad van State platlopen om elke keer ongelijk te krijgen en blijft dan maar doorgaan met zijn treiterijtjes. Voor de zoveelste keer verklaarde minister Homans dat Thiéry zijn burgemeestersbenoeming kan opbergen waar de zon niet schijnt. Ook voor de zoveelste keer pleitte Chris Janssens (VB) voor verdergaande tuchtmaatregelen tegen Thiéry. Bovendien moet een halt worden toe- geroepen aan de steeds weer opgelaten bal- lonnetjes voor de Anschluß bij Brussel van de faciliteitengemeenten. Van dat laatste was Homans zeker niet gecharmeerd. Ze gaf mee dat ze de troubadours van de Raad van Europa

“uit beleefdheid” zal ontvangen. Segers hoopte dat er definitief een einde zou komen aan het

“brokkenparcours” van Thiéry die uiteindelijk het lokale en het Vlaamse behoorlijk bestuur belachelijk heeft gemaakt. Op naar het vol- gende.

Bevoegd?

Joris Poschet (CD&V) heeft uitgevonden dat de armoede in Brussel explodeert. Dat komt onder meer door migratie en ook door het feit dat de middenklasse de stad ontvlucht (hoe zou dat toch komen?) en Brussel in het slop blijft zitten. Of Liesbeth Homans daar niet snel iets aan zou willen verhelpen, vroeg Poschet.

Klein probleem daarbij is dat Vlaanderen, dus Homans, bepaalde bevoegdheden (armoe- debestrijding, wonen) in het Brussels Hoofd- stedelijk Gedrocht niet heeft. Ook voor werk, zoals bekend een belangrijke hefboom tegen armoede, is Brussel zelf bevoegd – iedereen weet overigens hoe goed die materie daar wordt aangepakt. Wat Vlaanderen wel kan, voornamelijk onderwijs, doet het ook, getuige daarvan het – zij het dan wat dubbele – suc- ces van dat onderwijs. Niks van aan, volgens Poschet en nog wat andere leden van de Brus- selse cosmoclub, er móét meer gebeuren.

Homans kon alleen maar vaststellen dat din- gen zoals de Gemeenschappelijke Gemeen- schapscommissie (GGC) en de Franstalige Gemeenschapscommissie (Cocof) er abso- luut niks van willen of kunnen bakken en lang- uit achterover blijven leunen waar het gaat om armoedebestrijding en integratie. Zelfs onze eigen VGC is wat aangetast door een zeker Brussels je-m’en-foutisme. De bij dit soort onderwerpen onvermijdelijke Elke van den Brandt (Groen) zwetste iets over Brusselse vzw’s die spaghettiavonden en zo organiseren en daarvoor geen of te weinig Vlaamse subsi- die vangen. Karl Vanlouwe (N-VA) schoot zijn minister te hulp met de terechte opmerking dat het de Brusselse vroede bestuurders zelf zijn die “schuldig verzuim” plegen. Voor het plezier citeren we nog eens Trump: “Brussel is een hel- legat.” Zo dom is die man nog niet.

door Bart Maddens

Filip heeft het staakt-het-vuren geschonden

Sinds de regeringsvorming bestaat er tussen de N-VA en koning Filip een stilzwijgend staakt-het-vuren. De N-VA laat de koning met rust. Het spervuur van lastige vragen over de monarchie in de Kamer is stopgezet. De N-VA-ministers leven stipt hun proto- collaire verplichtingen na. Tijdens het militair défilé van 21 juli ontbreken Jan Jambon en Steven Vandeput niet op het appel.

Net zoals Kamervoorzitter Siegfried Bracke met zwier de rol van ceremoniemeester ver- vult op koningsdag. In ruil daarvoor houdt koning Filip zich politiek op de vlakte. In zijn publieke toespraken beperkt hij zich tot onschuldige banaliteiten. In tegenstelling tot zijn oom en nadien zijn vader fulmineert hij niet meer tegen de omfloerste separatisten.

Venijnige slagen onder de gordel blijven de Vlaams-nationalisten bespaard.

Tot vorige week dinsdag. In zijn toespraak voor de overheden van het land begaf Filip zich voor het eerst duidelijk op politiek ter- rein. Hij haalde scherp uit naar de Brexit en naar Trump. Je moet maar durven om als niet verkozen staatshoofd perfect democrati- sche beslissingen in andere landen te veroor- delen. De N-VA, die juist het hoofd koel pro- beert te houden ten aanzien van Trump, was not amused. En er was meer. Voor de eer- ste keer sinds lang klonk in de toespraak ook een onmiskenbaar anti-flamingantisch geluid:

“Laten we samen aan een Europa voortbou- wen, waarin onze nationale eigenheid wordt versterkt door samenwerking, in plaats van dat ze wordt verzwakt door interne twisten.”

Zeker, Filip maakt het nog niet zo bont als zijn vader, die de separatisten expliciet veroor- deelde. Maar toch laat zijn uitspraak weinig ruimte tot interpretatie. Iedereen weet zeer goed wie hier wordt geviseerd, wie de onver- laten zijn die “de nationale eigenheid verzwak- ken door interne twisten”.

Gedekt door de regering?

De koninklijke toespraken worden in prin- cipe politiek gedekt door de regering, dus ook door de N-VA. In werkelijkheid echter dekt de koning zich bij de regering in via een flinter- dunne procedure. De teksten worden geschre- ven op het Paleis. Het is niet zo dat er vooraf met de regering wordt afgetoetst welke the- ma’s het best aan bod zouden komen. Het is ook niet zo dat de koninklijke toespraken worden voorgelegd op de ministerraad. De premier krijgt de tekst voor zijn neus gescho- ven tijdens de wekelijkse audiëntie. Hij moet die meteen lezen en eventueel aanpassingen suggereren. Hij kan hierover met niemand overleggen, ook niet met de andere ministers of met zijn persoonlijke medewerkers. Dat wisten we al uit de memoires van Jean-Luc Dehaene. Maar vorige week donderdag heeft

de premier dat nog eens uitdrukkelijk beves- tigd in de Kamer, in zijn antwoord op een vraag van Barbara Pas: “Ik bevestig hierbij aan de Kamer dat ik als eerste minister mijn poli- tieke dekking heb gegeven aan de toespraak van de koning. Dat is klaar en duidelijk. Daar is geen discussie over in de ministerraad. Dat is onze traditie in België. Er vindt een persoon- lijk gesprek plaats tussen de eerste minister en de koning.”

Blijkbaar heeft Michel niet beseft dat bepaalde passages nogal gevoelig konden lig- gen voor zijn belangrijkste coalitiepartner. Mis- schien heeft hij als Franstalige te weinig fee- ling voor die Vlaamse gevoeligheden, al is dat eigenlijk amper een excuus voor een federaal premier. Maar dat excuus geldt natuurlijk nog veel minder voor het Paleis. Zeker de huidige kabinetschef Frans Van Daele weet maar al te goed wat politiek controversieel is in Vlaande- ren. Hier heeft men de N-VA doelbewust een steek onder water willen geven.

Einde wapenstilstand?

Waarom dan? Heeft de monarchie er geen belang bij om de wapenstilstand met de N-VA te respecteren? Misschien wel. Maar wellicht zou de koning antwoorden met het spreek- woordelijke “meester, hij is begonnen !” Want inderdaad, voor het Paleis is het de N-VA die het bestand al een paar keer flagrant heeft geschonden. Zo protesteerden Hendrik Vuye en Veerle Wouters in juni vorig jaar tegen het feit dat koningin Mathilde de voorzitter van de Wereldbank “in audiëntie” ontving. Eer- der hadden ze al de constitutionele fraude aangeklaagd, waarbij de regering post fac- tum toestemming gaf voor het huwelijk van prins Amedeo zonder hiervoor de grondwet- telijk vereiste toestemming te vragen aan het parlement. Volgens indiscreties in Le Soir (29 september 2016) reageerde het Paleis woest op die incidenten. “La N-VA a rompu la trêve”

klonk het verontwaardigd in Laken.

En dan was er nog ‘De maat van de monar- chie’ waarin het rebelse duo brandhout maakte van het koningshuis (en onder meer de kwestie van de toespraken uitbeende).

Dat Vuye en Wouters zich niet hielden aan de wapenstilstand en daardoor de N-VA-minis- ters in verlegenheid brachten, heeft er wel- licht toe bijgedragen dat ze in ongenade geval- len zijn bij de partijtop. Maar kennelijk was dit

zoenoffer niet voldoende om de toorn van het Paleis af te wenden.

Voor de N-VA is het vervelend dat Filip de politieke toer begint op te gaan in zijn toe- spraken. Dat de koning zich sinds 2014 op de vlakte hield was voor de partij mooi meegeno- men. Daarmee kon men de kritische republi- keinse achterban wat sussen. De N-VA houdt de koning netjes aan de leiband. Dankzij de regeringsdeelname van de N-VA moet Filip op zijn tong bijten en de afkeer voor alles wat Vlaams-nationaal is inslikken. Sinds vorige week dinsdag klinkt dat verhaal wat minder overtuigend.

Aftasten

Zeker, de koning trekt nog lang niet alle registers open tegen het Vlaams-nationalisme.

Maar je krijgt de indruk dat hij de grenzen aan het aftasten is en die ook wil verleggen.

Ongetwijfeld bestaat bij de N-VA de vrees dat Filip de politieke gaspedaal gaandeweg dieper zal indrukken. Na een aarzeling van een paar dagen heeft de partij dan ook een stevig schot voor de boeg gelost. Wat fractieleider Peter De Roover vorige donderdag verklaarde in Villa Politica was inderdaad niet min: “We waren een beetje verbaasd over de tonaliteit van de boodschap van de koning. We willen ervoor waarschuwen dat men voorzichtig moet zijn op dat pad. Men moet daar niet te ver op gaan, want dan worden er brokken gemaakt.” Het was geleden van de kerstboodschap van 2012 dat een lid van de meerderheid zich zo uit- drukkelijk distantieerde van een koninklijke toespraak. De dag nadien was Jan Jambon voorzichtiger in De Afspraak op Vrijdag. Maar ook hij stak zijn wrevel over de toespraak niet onder stoelen of banken.

Al bij al heeft de N-VA gepast gereageerd op de koninklijke provocatie. Nu kan de partij enkel maar hopen dat die waarschuwing goed is aangekomen. Want als Filip volhardt in de boosheid, dan zit de partij pas echt met een probleem. Nog een keer dreigen met ‘brok- ken’ zal dan niet volstaan. Maar zou de partij de regering durven op te blazen omwille van een koninklijke toespraak? In elk geval heeft dit incident aangetoond dat men niet teveel op Charles Michel moet rekenen om uitschui- vers in koninklijke boodschappen te detecte- ren. Jan Jambon heeft dan ook overschot van gelijk als hij voorstelt dat de toespraken voort- aan door de volledige regering worden beke- ken. Laat ons hopen dat de N-VA die eis nu ook hard maakt en hierover eens hard met de vuist op tafel slaat in de regering. Of zou dat een inbreuk zijn op de communautaire stil- stand? Bart Maddens

TurKiJe: geeN liVeVerSlAggeViNg biJ AANSlAgeN

RTÜK, de regulator voor de Turkse radio en televisie, heeft besloten dat in het vervolg de gewone programmatie niet meer onderbroken mag worden wanneer in Turkije een aanslag wordt gepleegd.

Ook mogen er geen rechtstreekse beelden meer vanop de plaats van de aanslag uitgezonden worden. Onderaan het scherm mag geen balkje meer met “breaking” of iets derge- lijks getoond worden. Alleen de beelden en de informatie van de overheden mogen nog weergegeven worden.

Reden voor het verbod is dat RTÜK paniek onder de bevol- king zou willen voorkomen. Maar het is duidelijk dat de Turkse regering hiermee haar greep op de media wil verstevigen, en in het bijzonder in het geval van aanslagen de informatiestroom volledig onder controle wil houden. Nu al is het de gewoonte dat bij een aanslag zowel Twitter als Facebook geblokkeerd worden, zodat mensen onderling geen “verkeerde” informatie kunnen verspreiden.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel, die deze week in Turkije op staatsbezoek was, heeft de nieuwe maatregel al met- een veroordeeld. In een democratie zijn de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting cruciaal, zo stelde ze in een lang gesprek met de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Het is echter zeer twijfelachtig of de Turkse president erg onder de indruk was van haar aanmaningen. Zolang er niet geraakt wordt aan de betrekkingen met Turkije, of de onderhandelin- gen over het Turkse EU-lidmaatschap niet stopgezet worden, zijn de waarschuwingen van Merkel uiteindelijk niet veel meer dan lippendienst aan een persvrijheid en vrijheid van meningsui- ting waar ze zelf in eigen land ook niet zo tuk op is. We kunnen ons immers niet herinneren dat ze de hetzes in de Duitse media tegen PEGIDA of AfD ooit al veroordeeld heeft. Of het eeuwige verschil tussen woorden op een ander, en de daden thuis…

Peter De Roover doet een

warme oproep aan Calvo