Speculeren voor België

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Speculeren voor België

Toegegeven, het heeft lang geduurd, maar we hebben eindelijk door wat dat fameuze plan B écht inhoudt: het betekent kort en bondig een extra blik België opentrekken! Wie afgelopen zondag op de BRT de Zeverende Dag heeft gevolgd, zal ons allicht niet tegen- spreken. Wie de uitzending heeft gemist, niet getreurd: uw cholesterol vaart er wel bij, en wij gaan zo dadelijk voor een beknopte weergave zorgen. Ten behoeve van Bart de Wever evenwel eerst de volgende captatio benevolentiae.

De N-VA dreigt weg te zakken in een moeras. De partijtop weet dat. Vande Lanotte, de Koninklijke Deeltjesvertrager, haalt in samenspraak met Le Palais/Het Paleis langzaam, maar zeker de strik nauwer aan. Toppunt vonden we vorige week het communiqué van zijn hand waarin de vier Vlaamse partijvoorzitters benadrukken ‘dat niemand met een dub- bele agenda aan tafel zit, en iedereen naar een oplossing zoekt’. Welnu, als er één gepaten- teerde bedrieger niet met een dubbele, maar met een driedubbele agenda werkt, dan is het precies de rode windhaan uit Oostende. Hij heeft samen met zijn trawanten de zwakke plek van de N-VA onderkend en bouwt daar zijn manoeu-

vres rond. De Wever en c° willen ofwel een ingrijpend akkoord, ofwel een eervolle uitstapmogelijkheid om niet met alle zonden van Israël te worden overladen. Vande Lanotte gunt hen noch het een, en zeker niet het ander.

De N-VA mag in geen geval onder applaus van het publiek het onderhandelingstoneel verlaten. Als ze toch opstapt, dan moet dat gebeuren met zoveel mogelijk gezichtsver- lies en vooral met bakken kritiek in de media.

De tijd speelt daarbij in het voordeel van de Konink- lijke Ralentisseur: hoe langer de N-VA wacht om de knoop door te hakken, hoe moeilijker ze het verkocht zal krijgen dat de bevolking opnieuw ter stembus geroepen wordt.

Het hoeft dus geenszins te verbazen dat Vande Lanotte al een tijdstabel naar voor heeft geschoven waarin hij zich- zelf voort ziet werken tot 15 december, en waarbij hij de onderhandelaars nu eens afzonderlijk en dan weer apart uitnodigt, zodat hij als enige een overzicht houdt over het grote geheel (al zal Di Rupo ongetwijfeld wel een bevoor- rechte getuige zijn). Midden december wil hij dan “de finale onderhandelingen” opstarten, en dat is geen toe- vallig moment: het valt samen met een cruciale Europese Top in Brussel die het Belgische voorzitterschap afsluit, en die zich moet buigen over zowel de toestand van de euro als de begrotings- en bezuinigingsplannen van de diverse lidstaten. Midden december is ook een cruciale periode voor het overleg tussen vakbonden en werkgevers over de lonen en het statuut arbeiders-bedienden, en naar twee- jaarlijkse gewoonte verkeert dat overleg rond die tijd in een crisissfeer. Alles samen kan dat voor een explosieve

Deze week :

• Hoe verkiezingen vermijden 2

• Eerst pesten, dan praten 3

• Freddy 4

• De Republiek Amsterdam 7

• De voetafdruk van Cancun 8

• Herman van Veen in Vlaanderen 10

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

65

jaargang • nummer 48 • woensdag 1 december 2010 1,85 euro

cocktail zorgen, waardoor het nog onwaarschijnlijker wordt dat een partij er zonder veel kleerscheuren van onder kan. Zeker nu in Anglosaksië een geruchtenstroom is gelanceerd dat na Ierland en Portugal ook België “wel eens aan de beurt zou kunnen zijn”.

Beroepscynici zouden wellicht beweren dat Vande Lanotte zelf dat fameuze artikel op de voorpagina van ‘The Guardian’ heeft laten plaatsen waarin België tot volgend doel- wit van internationale speculanten wordt gebombardeerd. Het komt hem en andere anti- N-VA-combattanten in elk geval goed uit. De vaderlandse pers dan weer, die hoeft Vande Lanotte niet extra te manipuleren. Ons eigen journaille is van een dusdanig niveau dat het ofwel om spektakelredenen mee paniek begint te zaaien, of om politieke motieven mee op de kar springt. Voeren we ter illustratie gewoon Ivan Vaddermans op: de ene week presenteert hij een Panorama-uitzending over het mogelijke einde van België, de week daarna probeert hij samen met het lichtgewicht Indra Dewitte in de Zevende Dag de panelleden zoveel mogelijk de uitspraak te ontlokken dat daardoor het financiële zwaard van Eurocles boven onze hoofden hangt. Uiteraard was er een deskundoloog uitgenodigd in de persoon van Paul de Grauwe, om met klem te waarschuwen dat we abso- luut niet goed bezig zijn. En uiteraard mocht namens de sp.a John Crombez, een vertrouweling van Vande Lanotte, zijn vrees komen uitspreken voor onnoemelijke scenario’s als de Koninklijke Bemiddelaar niet in zijn opdracht zou slagen. En al even uiteraard mocht Annemie Turtelboom van Open VLD tot vervelens toe verklaren dat de speeltijd voorbij is en dat we dringend de sociaaleconomische dos- siers moeten aanpakken: dat communautaire gedoe heeft nu wel even afgedaan. (Tiens, wie trok er nu ook alweer de stekker van de vorige regering uit?)

Ook Derk Jan Eppink (dank u, LDD) stak zijn scepsis over de veerkracht van de Belgische financiën niet onder stoelen of banken. En dat bood het wicht Dewitte de kans om De Grauwe tot slot de vraag te stellen: ‘Zijn de onder- handelaars dan niet onverantwoord bezig?’ Waarop die braaf volgens het draaiboek antwoordde dat ze zich bezig hielden met futiele verschillen, maar: ‘Misschien zijn er wel partijen die geen akkoord willen.’ Meer werd er niet aan toegevoegd, maar iedereen begreep perfect over wie en welke partij het ging. (De PS had twee dagen eerder al een perscommuniqué in gelijkaardige zin uitgestuurd.)

Kijk mensen, dat bedoelen we nu met speculeren voor België: inspelen op de primaire instincten van het publiek om af te rekenen met die vunzige geelzwarten. De N-VA op kop.

De dingen dezer dagen 2

Natuurlijke waterbehandeling voor huishoudelijk en professioneel gebruik.

Gezond, smakelijk licht mineraal water voor minder dan 0,03 euro/liter.

AQUA-VITAE

AQUA-VITAE bvba

Kouterdreef 45 • 2800 Mechelen 015-20 66 96 • aquavitae@telenet.be

“Houden jullie hen dom, wij houden hen arm”

Op de eerste dag van 2011 zal het twaalf jaar geleden zijn dat de oude vertrouwde frank werd af- en de euro ingevoerd als nieuw betaalmiddel. Het “beleid” liep zich in de deel- nemende landen vanaf dag één het vuur uit de sloffen om de goegemeente te bezweren dat de nieuwe munt de koopkracht niet zou aantasten. Prijzencommissies zouden er als Cerberussen altijd en overal over waken dat de geringste poging om uit de ommezwaai gro- tere winsten te puren, in de kiem gesmoord zou worden. Wat daar van is terecht geko- men, is voor iedereen overduidelijk. Spreek daar twaalf jaar later trouwens gelijk welke goede huisvrouw in gelijk welk aan de euro participerend land op aan, en het stijgen van de levensduurte sindsdien varieert al naarge- lang de bron tussen 25 en 30 procent. Voor een procent lager doet, terecht, geen enkele huisvrouw het nog. Het belet niet dat in de media regelmatig “specialisten” worden opge- voerd om met uitgestreken gezicht het tegen- overgestelde van overal tastbare realiteit te komen prediken.

Het is zeker zo dat, voor de invoer van de door “de politiek” als onontbeerlijk voorge- stelde euro, ook al eens een klacht gehoord werd over de weinig schitterende financiële toestand van, alweer, (te)veel gepensioneer- den in de Belgische modelstaat. Maar omdat er in de frank van toen van 25 tot 30 procent meer koopkracht zat dan in de glorieuze euro die we nu met zijn allen moeten ondergaan, waren die klachten meer uitzondering dan regel. Vandaag kan, neen moet, mede dankzij die euro, het omgekeerde gezegd worden.

Belgische pensioenen behoren niet alleen tot de laagste van de ons omringende landen, bovendien is de ongelijkheid tussen de ene en de andere gepensioneerde schrijnend.

Dat ambtenaren op rust nog altijd meestal het dubbele krijgen van wat iemand ontvangt met een loopbaan in de privésector, kan moge- lijk in het verleden min of meer verantwoord geweest zijn, maar dient anno 2010 als ach- terhaald bekeken. Het is maar één voorbeeld

uit de chaotische wirwar van “teveel” voor de ene en “te weinig voor de andere”, waaruit volgens een door de KU Leuven uitgegeven

“Pensioenatlas” blijkt dat zowaar één op vijf gepensioneerden in Het Edel Land de armoede riskeert.

Als mensen met een dergelijk “statuut” dan moeten horen en lezen dat een asielzoeker 15.000 euro kreeg omdat de ongecontroleerde en nu oncontroleerbare immigranteninstroom belette dat hij tijdig een dak boven zijn hoofd kreeg, dan zegt dat veel, om niet te zeggen alles, over bijvoorbeeld de persoonlijke inzet van de Vlaamse minister-president voor pri- oriteiten, zoals het toelaten van paarden in het Peerdsbos van Brasschaat. Of het afschaf- fen van de jobkorting die men probeert te verkopen als een “niet helemaal geslaagd pro- ject”. Terwijl de simpele waarheid is dat men de gemakkelijkste weg zocht om, zoals altijd en eeuwig op de kap van Jan Modaal, door een nieuwe en nauwelijks gecamoufleerde belas- ting een gat in de begroting te dichten. De laagste pensioenen en de hoogste belasting- druk blijven inmiddels ongestoord deel uit- maken van het pakket “België” dat, zoals Jos Vaessen, Limburgse topindustrieel en ex-voor- zitter van Racing Genk onomwonden stelde, naar de haaien gaat. Voor zover het dat al niet is. De krant Het Laatste Nieuws maakte werk van de alarmkreet en polste zes andere top- industriëlen over die uitspraak. Vier van hen gaven Vaessen gelijk. Een zei zelfs beschaamd te zijn als hij dit land binnenreed. Omdat hij vroe- ger aftandse auto’s en verloederde gebouwen in onze buurlanden zag en het nu andersom is.

Twee industriëlen dachten dat Vaessen “onzin uitkraamde en dat dergelijke onheilsbood- schappen het systeem onderuit haalden”. Dat was voldoende voor onverbeterlijke belgicist en HLN-meningenspuier Luc van der Kelen om er voor te waarschuwen “dat we ons met zijn allen moeten hoeden voor demagogen”. En voor wie niet helemaal mee is, het waren niet de twee steunpilaren van het systeem noch zichzelf die hij daarmee bedoelde. D. M^ol Bovenstaande titel is een veel gebruikte boutade aan het adres van enerzijds de media en anderzijds “bewindslui” allerhande, waar veel waarheid in zit. Want wat de media Jan met de Pet (te) dikwijls op de mouw trachten te spelden grenst, ook (te) dikwijls, aan het ongelooflijke. En wat het “beleid” allemaal in praktijk brengt, is niet van aard om de levensstandaard van dezelfde Jan met de Pet op te vijzelen, laat staan zijn geloof in “de politiek”.

Verkiezingen en hoe ze vermijden

Ja, dat is zonder meer het ergste dat hem en zijn N-VA zou kunnen overkomen. Elke minnaar van het vaderland zamelt nu al gif- ten in voor het op te richten standbeeld van Johan Vande Lanotte, mocht die er in slagen een doorbraak te forceren. Maar zo ver zijn we dus nog niet en vandaar dat het woord verkiezingen steeds openlijker wordt uitge- sproken. Op zich al een politiek feit, want tot voor enkele weken mocht het idee zelf niet overwogen worden.

Logisch. ‘t Zou ook het ultieme bewijs zijn van het falen van het Belgische systeem.

Ongezien, een verkiezing organiseren zon- der dat er na de vorige een regering werd gevormd. Vandaar de vrij algemene vrees dat een volgende stembusslag zou uitdraaien op een omfloerst referendum over België. Toch is het een democratische plicht de kiezer weer op te roepen wanneer de boel totaal geblokkeerd zit.

“Ik hoor hier in de wandelgangen dat vele collega’s al verkiezingsborden aan het tim- meren zijn”, vertelde Gerolf Annemans don- derdag in Villa Politica aan Linda de Win.

“Het echte plan-B zijn nieuwe verkiezingen”, reageerde Bart de Wever maandagochtend op radio 1 na de Panorama-uitzending over het einde van België. Aangezien de eerste bekend staat als openlijk aanhanger van het opdoeken van dit koninkrijk en de tweede daar - volgens zijn tegenstanders - een hei- melijke roerganger van is, maakt dat soort uitspraken de kans op nieuwe verkiezingen er niet meteen groter op. De indruk ont- staat dat de Vlaamsgezinden in zo’n nieuwe verkiezing een reuzenkans zien om hun slag te slaan.

Met Vlaamse minderheid?

CD&(V) verkiest een nieuwe voorzitter en maakt zich daarmee op voor een nieuwe stembusslag. Maar vicepremier Vanackere vindt zelfs een mislukking van JVDL geen reden om naar de stembus te trekken en Wouter Beke zegt dat verkiezingen geen plan-B zijn. PS-voorzitter Di Rupo oogt elke

dag vermoeider en pessimistischer. Hij kan stemmen winnen bij verkiezingen, maar ziet zijn positie wel verzwakken als de Vlaams- nationalisten ook echt nog sterker zouden worden. Ecolo en cdH dreigen een pandoe- ring te krijgen en zijn als de dood voor het electoraat.

Dus moeten verkiezingen, als het enigs- zins kan, vermeden worden. Hoe? La Cour/

Het Hof heeft al z’n best gedaan met het uit- sturen van allerhande (tussen)personen die er voor moeten zorgen dat de publieke opi- nie vermoeid raakt en de ‘halsstarrigen’ in de onderhandelingen murw gekookt wor- den. Faalt JVDL toch, dan zou een nieuw vertragingsmaneuver toch wel stilaan aan het belachelijke grenzen en de erosie van het Belgische feit eerder versterken dan tegen- houden.

Uit welke andere vaatjes kan getapt wor- den? Doorgaan met de zes zonder N-VA.

Geeft een Kamermeerderheid van drie zetels (78 op 150), maar slechts 35 zitjes op 88 Vlaamse stuks. Voordeel: er komt geen staatshervorming en daarmee ontkomen we alleen maar aan een ramp. De Vlaamse oppo- sitie kan gewoon rustig de flaters optellen en het CD&(V)-lijk leegpikken. Beke zal voor zo’n uitgesproken door links en de Frans- taligen gedomineerde constructie niet echt warm lopen. Ze staat ook compleet haaks op de wil van de Vlaamse kiezer.

Bibberen voor België

Die ploeg aanvullen met de liberalen, geeft meer ruimte. Zo’n regering beschikt over een meerderheid van 109 zetels op 150 en 48 op 88 Vlaamse zitjes. Ruim genoeg, ook voor een (dan zonder twijfel héél slechte) staatshervorming. CD&(V) zit dan comfor- tabeler. En VLD-voorzitter De Croo lijkt de bocht naar zo’n oplossing voor te bereiden.

Maar dan moeten de liberalen wel regeren mét socialisten en groenen, ook over bespa- ringen en asiel. Een akkoord over de staats- hervorming komt er dan zeker snel, maar de rest van het regeerprogramma kan niet anders zijn dan een kakofonie van tegenstrij- digheden. De kans dat die onnatuurlijk coali- tie de hele periode uitzit is vrijwel nul. Ook dan staat de Vlaamse oppositie nog schone tijden te wachten, afgerond met een over- weldigende verkiezingsoverwinning.

Die oplossingen zouden de druk zelfs ver- hogen en dan koopt België alleen maar tijd om te eindigen in een nog explosievere situ- atie. Dan toch maar beter meteen naar de stembus en hopen dat het publiek echt angst kan worden aangepraat voor “de avonturen van De Wever”? Kiezen tussen de pest en de cholera.

Voor de Belgische krachten is er maar één echt goede oplossing: een akkoord tussen de huidige onderhandelende zeven partijen.

Dan breekt het “momentum” dat de N-VA kon opbouwen, wordt die partij een onge- vaarlijke deelnemer aan het compromis en heeft het vaderland weer zo’n tien tot twin- tig jaar gewonnen. Het lot van het vaderland ligt in handen van Vande Lanotte. Al de rest is bibberen voor vorst en vaderland.

J. K.

In de weekeindeditie van De Morgen hangt chef politiek Bart Eeckhout al enkele maanden graag de plezante uit door een facebookpagina met berichten van politici te fantaseren. “Voor alle duidelijkheid: het is maar om te lachen”, staat er uitdrukkelijk bij. Soms toch, want Muyters elke week ten tonele voe- ren als getallenanalfabeet zegt minder over de rekenenvaardigheden van onze Vlaamse begrotingsminister dan over de beperkte fantasie van Eeckhout. Maar er staan ook wel eens echt grappige berichtjes tussen. Wat denk je van volgend gefantaseerde facebookberichtje: “Bart De Wever is pessimistisch. Straks komen we nog tot een akkoord”.

Wanneer u de colofon (op blz. 14) bekijkt, ziet u daar staan: hoofdredac- teur Leo Custers: 200-2010. Inderdaad, vanaf vandaag, 1 december, geef ik de fakkel door aan Karl van Camp.

Wie is Karl van Camp? Die vraag kan alleen maar gesteld worden door diege- nen die niet zo thuis zijn in “Vlaamse mid- dens”. Daar kennen ze hem wel.

Karl kwam vijftig jaar geleden ter wereld, in Antwerpen. Zijn studietijd brengt hij, van papschool tot hogere stu- dies, door in scholen waarvan de naam begint met “Sint”. Desondankst werd hij nooit misbruikt gedurende al die jaren tussen paters en pastoors. Al op “het middelbaar” begint het Vlaams bloed te kriebelen, maar het duurt nog tot wan- neer hij naar de hogeschool trekt dat hij zich ook daadwerkelijk gaat inzetten voor “de goei zaak”. Wat niet zo moeilijk is, want hij komt in Brussel terecht voor zijn studies als architect en leert daar het Vlaams studentenleven (en de daar- bij horende kroegen) van dichtbij ken- nen. Hij richt het NSV-Brussel op en is er gedurende jaren de praeses van.

In 1982 schrijft hij zijn eerste stukje voor ‘t Pallieterke, als studentencor- respondent voor Brussel. Ook na zijn studies blijft hij stukjes schrijven en mag zelfs af en toe al eens een interview gaan afnemen. Ondertussen gaat hij Jan Nuyts ook nog wat assisteren op de drukkerij, helpt mee aan de opmaak, en vervangt hem af en toe, zodat Jan ook eens met vakantie kan vertrekken voor een iets langere periode. En Karl is ook de man die ervoor zorgt dat ‘t Pallieterke met een promotieteam aanwezig is op o.a.

Even uw aandacht!

IJzerbedevaart en Zangfeest. Begin jaren negentig wordt het wat stiller rond hem, wanneer Cupido goed raakt schiet. En er moeten natuurlijk ook plannen getekend worden, want ondertussen heeft hij zich ook als zelfstandig architect gevestigd.

Hij werkt ook enkele jaren mee aan de regie van het Zangfeest en staat ook nu nog vermeld als ANZ-deelgenoot. Maar hij houdt niet alleen van Vlaanderen, maar ook van Zuid-Afrika en engageert zich ook bij de Vrienden van Zuid-Afrika. En hij staat als stichtend lid mee aan de wieg van Marnixring Max Wildiers, waarvan hij zojuist opnieuw verkozen werd als ring- voorzitter.

Kortom, ‘t Pallieterke en Vlaamse Beweging zijn hem niet onbekend.

Karl draait ondertussen al enkele maanden achter de schermen mee. De voorbije maanden zorgde hij o.a voor de vernieuwde webstek van ‘t Pallieterke en voor de start van onze elektronische nieuwsbrief. En hij zorgde ervoor dat ‘t Pallieterke nu wereldwijd digitaal kan gelezen worden. In de nabije toekomst zal ‘t Pallieterke verdere stappen zetten in de digitale wereld en wie weet kunt u het binnenkort ook op uw iPad lezen.

’t Pallieterke, naast de onvervangbare gedrukte versie, verder doen groeien en bloeien in de 21ste eeuw van de elektro- nische snelweg en van “dingen” die met een ‘i’ beginnen, ook dat moet gebeuren.

En zal ’t Pallieterke ’t Pallieterke blijven?

Zonder enige twijfel! Vrij en vrank. Zoals het al 65 vrij en vrank zijn zeg doet. Met als devies: Vlaanderen eerst! Met Karl van Camp zal dat niet veranderen!

l^eo C^usters

3

De dingen dezer dagen

Mandataris versus partij

In de praktijk kon zijn campagne de partij alleen maar schade berokkenen, zoals bij de verkiezingen gebleken is. En iemand die daar- toe bereid is, is natuurlijk niet aanvaardbaar als voorzitter. Je kunt je als politieke nieu- weling een plaats op de landkaart verwer- ven door jezelf tot kampioen van een bepaald programma te maken, niet door een louter persoonlijk moddergevecht te beginnen.

Dedecker zelf was eerder bij de VLD tegen de partijleiding in opstand gekomen, en kreeg daarbij bijna de helft van de leden achter zich in de voorzittersverkiezingen.

Hij diende zich aan als kampioen van hun tegenstand tegen Guy Verhofstadts open- grenzenbeleid. Nadat Dedecker het partij- apparaat van manipulatie van de stemmen- telling beschuldigd had (wat terecht bleek), vroeg iedereen zich af hoe hij in een partij zou kunnen blijven die volgens hem zo sta- linistisch te werk ging. De leiding zelf rea- geerde op die contradictie door hem uit de partij te zetten. Toen kersvers N-VA- senatrice Kim Geybels na haar Thais drugs- avontuur onder druk van haar partij haar ontslag ingediend had, maar zich nadien bedacht, kondigde zij aan dat zij haar zetel via een proces terug zou eisen. Daarmee gooide ze dan grondig haar eigen ruiten in. Als voor- zitster van de N-VA-jongeren had zij haar politieke lot helemaal met dat van de partij verbonden. Haar talrijke voorkeurstemmen had zij niet voor haar schone ogen gekregen, wel voor haar werk als N-VA-boegbeeld.

Zij had geduldig een tweede kans kunnen afwachten, onderwijl als trouw partijsol- daat zonder mandaat haar blijvende toewij- ding aan de N-VA-idealen bewijzend. Door zich tegen haar partij te keren, niet om een princiepskwestie (bv. namens de basis tegen één of ander verraad aan het partijpro- gramma) maar voor een louter persoonlijk belang, heeft zij die kans verspeeld. Onze verkiezingen sturen immers geen individuen naar het parlement, maar partijpionnen.

Ook ontslagen VB-personeelslid Bart Debie gaat tegen zijn eigen partij procede- ren. Misschien heeft hij gelijk dat zijn vreugde- kreten op facebook iets onschuldigs betrof- fen en niet de verergering van de ziekte van Marie-Rose Morel, en dat de partij hem dus ten onrechte gestraft heeft. Maar juist als hij gelijk heeft, zal hij met een gewonnen proces zijn partij schade berokkenen. Maak t die bereidheid om het voertuig van zijn voorgegeven politieke idealen te beschadi- gen niet met terugwerkende kracht zijn hele engagement in die partij ongeloofwaardig?

Programma

Deze conflicten tussen individuele politici en hun partij illustreren één van de proble- men met de particratie. De Belgische grond- wet kent eigenlijk geen partijen. Dat zij des- ondanks in ons politiek bestel de hoofdrol spelen, illustreert ten overvloede dat wet- telijke structuren en reële macht heel ver- schillende zaken zijn.

Uit respect voor de grondwet en door slechte ervaringen met de particratie is men geneigd, de individuele politici tegen de par- tijen te steunen. Toch kan men de partijen een democratische meerwaarde toeken- nen. Als men slechts een individu als verte-

genwoordiger van een kiesdistrict naar het parlement stuurt, dan geeft men hem een vrijbrief om gedurende de hele legislatuur naar eigen goeddunken standpunten in te nemen, formeel in naam van zijn kiezers, maar in feite zonder dat zij er nog iets aan te zeggen hebben. (Die opvatting van “volks- vertegenwoordiging” werd openlijk door Edmund Burke bepleit, en recent bijgetre- den door Bart de Wever.)

Binnen een partij verbindt de verkozene zich echter tot een programma, een partij- lijn. Via de partij krijgt de kiezer dus enige zeggenschap over de wetgevende macht:

hij kiest niet voor individuen die vervolgens hun eigen zin doen, maar voor een politiek programma waartoe die individuele manda- tarissen zich verbinden. De pioniers van de partijvorming met een ideologisch onder- bouwd programma en strakke partijdisci- pline waren de socialisten. Het is geen toe- val dat de SP.a betrekkelijk gevrijwaard blijft van het hierboven geschetste gekra- keel. De vete destijds tussen Karel van Miert en Willy Claes bleef binnenskamers.

De uitdaging van Erik de Bruyn aan Caroline Gennez verliep correct en focuste op strikt politieke verschillen, en de door haar onheus bejegende Frank Vandenbroucke onthield zich van wraakacties tegen haar of de partij. Je kunt de socialisten van veel beschul- digen, maar binnen de grenzen van het poli- tiek mogelijke blijven zij wel trouw aan hun programma en aan de partij die het instru- ment is om dat programma uit te voeren.

Zij moeten nooit met het schaamrood op de wangen aan hun kiezers het zoveelste verraad gaan uitleggen.

Spijts onze welwillendheid tegenover het partijenstelsel moeten we echter vaststel- len dat partijtucht wel een zeer onvolmaakt middel is om de kiezer politieke macht te geven. De rechte weg van de kiezer naar de wetgevende macht is de rechtstreekse deel- name van de kiezer aan het wetgevend werk via het bindend referendum op burgeriniti- atief, zoals dat in Zwitserland goed functio- neert. Cut out the middleman, laat het volk zelf zijn soevereiniteit uitoefenen. Een bij- komend voordeel daarvan is dat het ons de koude drukte van de egoconflicten tussen politici en partijen zou besparen. Die leiden nu maar de aandacht af van het basisfeit van ons politiek stelsel, namelijk de machteloos- heid van de kiezer. K^oenraad e^lst Tijdens de voorzitterverkiezingen van de Lijst Dedecker beschuldigt tegenkan- didaat Chris Dobbelaere de eponieme stichter-voorzitter van ernstige malversa- ties. Maar wat doe je nog in een partij als je haar allesbepalende leider zo’n mis- dadiger vindt? Formeel geloofde Dobbelaere dus nog in het partijprogramma, maar niet in de bedenker ervan, en wou hij de partij alleen “wakker schudden”.

Echo’s uit de Koepelzaal

Kritiek van Eric

•

De politieke houdbaarheidsdatum van de CD&V in het algemeen en van Eric van Rompuy is al geruime tijd serieus over- schreden (met de bijhorende gevaren voor de gezondheid van de onvoorzichtige consument). Maar om de zoveel weken pro- duceert het slecht karakter van de broer van de zogeheten Europese president een niet mis te verstane oprisping die in de hogere partijcenakels zelden of nooit ongemerkt voorbijgaat. Vorige week was het weer van dattem: “In het Vlaams Parlement moet de Vlaamse regering zich bijna wekelijks verant- woorden voor uitschuivers van haar minis- ters en ze heeft duidelijk niet de middelen om een aantal beloftes na te komen. Het valt bovendien op dat ze geen duidelijk pro- ject meer heeft”, schreef hij zowaar op zijn weblog.

Niet goed bezig!

•

Zowat nergens ziet hij voorbeelden van het fameus ‘goed bestuur’: de Vlaamse schat- kist staat er niet goed voor; sectoren als onderwijs, welzijn, wetenschappelijk onder- zoek en sociale huisvesting hebben met grote betalingsnoden te kampen. En door de finan- ciële crisis draagt het gewest een hoge schuld met een ontspoorde begroting als gevolg.

Zoeken naar een ‘tweede adem’ is overbo- dig als de ‘eerste adem’ nog niet gevonden is, stelt hij boudweg - al is het niet zozeer de afschaffing van de jobkorting voor wer- kende Vlamingen die hij betreurt. Fijntjes wijst hij er op dat de regering-Dewael des-

tijds ook eenmalig een korting invoerde en ze ook maar eenmaal toepaste. ‘Tien jaar Vlaamse belastingpolitiek is geen voorbeeld van ‘goed bestuur’. Nu hoort u het ook eens van een ander!

Citaat

•

Niet alleen qua stijl is de Vlaamsche Paro- chieraad al te vaak een lamentabel door- slagje van de Belgische praatbarak, ook het democratisch gehalte ligt niet echt hoger.

We laten het ervaringsdeskundige Van Rom- puy zelf even zeggen: ‘Zelf ben ik voorzit- ter van de Commissie Financiën en Begro- ting en zal dinsdag officieel van de Minister van Begroting moeten vernemen dat de begroting zal worden geamendeerd met een afschaffing van de jobkorting. Ten gronde heb ik hiermee geen probleem; ik was steeds een groot scepticus van de economische en sociale impact van die maatregel. Maar in de 25 jaar dat ik lid ben van de Begrotings- commissie heb ik nooit meegemaakt dat een ingediende begroting nog ingrijpend werd gewijzigd door de Regering nog vóór ze wordt gestemd en dit zelfs zonder overleg met de meerderheidsfracties. Toen ik dat in de Commissie vorige week zei als voorzit- ter, merkte ik dat de regering niet happy was.

Maar moet het Vlaams Parlement niet meer op zijn strepen staan?’De vraag stellen, is ze beantwoorden!

Debat

•

De plenaire vergadering heeft deze week nog maar eens bewezen wat we al zo lang zeggen en schrijven in dit weekblad: het Vlaams onderwijs is het ultieme bewijs dat we lang niet alles beter doen wat we zelf doen. Natuurlijk werd er weer uitvoe- rig weg en weer gezwamd over het zoge-

heten gebrek aan burgerzin en democra- tische en maatschappelijke attitudes bij de Vlaamse jeugd (zoals die de voorbije zou- den gebleken zijn uit wat bijeen gescharrelde studies en rapporten), want Smetje de Sim- pele had ook al de kans laten liggen om over die zever te zwijgen. Het was dus allemaal zo voorspelbaar als de pest: de tot volledige smakeloosheid uitgekauwde politiek cor- recte standpunten, de door media voor- geschreven modewoorden, de uitgeschru- welde andersculturele ongerustheid (zoal niet verontwaardiging)... Zelfs de uitzon- deringen waren voorspelbaar, maar (ook alweer) zo braaf: Gerda van Steenberge (VB) en Vera Celis (N-VA) lieten op zeer voorzichtige wijze wat pruttelende geluid- jes horen en ‘onderwijsspecialist’ Kris van Dijck (N-VA) was eens te meer zijn wollige zichzelf. Het meest kon ons - zowel naar de inhoud als naar de vorm de aanpak van Boudewijn Bouckaert (LDD) bekoren. De prof weet waarover hij het heeft...

Een mooi voorbeeld van de ratjetoe die van het thema werd gemaakt, leverde Luckas van der Taelen (Groen!). Die brak (volko- men terecht) een lans voor het vak geschie- denis en stelde letterlijk: ‘Er is geen vak in het humanioraonderwijs dat de afgelopen jaren zo waanzinnig slecht is behandeld’. Daar is geen woord van gelogen, wel integendeel - en hij pleitte dus tegelijk voor meer kennis- onderricht. Maar waar hebben we het nou?

Weet de heer Van der Taelen dan niet dat

‘het humanioraonderwijs niet meer bestaat (en dat de toekomstplannen van Smet daar weldra het allerlaatste restant van zullen platwalsen)? Weten hij en zijn collega’s dan niet dat in het Vlaamse onderwijs kennis niet langer op de eerst plaats komt? Waarom niet? Omdat zulks gewoon niet meer mag van de satrapen van het departement!

Aan de Syndicaten Eerst pesten

Dan praten

Brief aan ...

Gij Vakbondsbonzen,

De enen worden gepest, de anderen worden gepakt. Gij behoort tot de laat- ste categorie: de media hebben u terecht ter verantwoording geroepen nadat de walgelijke beelden van de folterpraktijken bij MACtac tot het grote publiek waren doorgedrongen. De verontwaardiging nam overhand toe toen bleek dat de maker van de beruchte video-opname 250.000 euro aan auteursrechten had opgestreken. En zeker toen uw juridische diensten kraaiden dat ze de verdediging van de daders naar behoren hadden aangepakt! Ze hadden zich hardnekkig en met sluwe ijver verzet tegen het ontslag om dringende redenen van drie beulsknechten en op die manier het patronaat een stevige pad in de korf gezet! Driewerf hoera, en als doekje voor het bloeden zou er voortaan wel wat meer vorming aan de miltanten worden gegeven dat pesten op het werk eigenlijk toch wel een ernstige zaak is. Tegelijk werd het VBO het recht ontzegd om kritiek te geven op de bescherming van vakbondsafgevaardig- den, want de tweejaarlijkse hoogmis van het loonoverleg is volop aan de gang en dan moeten alle tere plekken zoveel mogelijk worden afgedekt.

Maar toen dook er bij MACtac nog een ander slachtoffer van grove vernederingen op, en al evenzeer drong door dat preven- tiediensten en -adviseurs de voorbije jaren een stijgende tendens van pesten op het werk hebben vastgesteld. Ook bij Sidmar in Gent kwam een bijzonder onverkwikke- lijke zaak aan het licht. En wij moeten ver- onderstellen, kardinaal Cortebeeck, dat gij en andere hoofden van uw broeder- schap gaandeweg toch door twijfel wer- den beslopen. Want wat lezen wij plots in Visie, het ledenblad van het ACW? Laten we ten behoeve van de lezer maar citeren:

‘Met de kennis van de feiten die we nu heb- ben, moeten we zeggen: er zijn beoorde- lingsfouten gemaakt. De man die de feiten filmde, hoorde gewoon niet op een ACV-

lijst te staan. En ACV-leden hebben inder- daad recht op juridische bijstand, maar die bijstand mag niet op automatische piloot gebeuren. (...) Achteraf bekeken had de juridische ondersteuning in dit geval op ethische gronden geweigerd moeten wor- den in plaats van de zaak louter juridisch te bekijken.’

Hoofden van Lebak! Wie toch zal dan recht doen in Bantan-Kidoel? Want als het kalf verdronken is, pas dan vult men hier de put!

Eerlijkheidshalve dient gezegd dat het ACV een stuk dieper in eigen boezem kijkt dan de brontosaurussen van het ABVV die het nog altijd van geen kanten hebben begrepen, en die hun eigen pestkoppen bij MACtac blijkbaar nog altijd de hand boven het hoofd houden. Zoals gewoon- lijk steekt Rudy de Rode Lantaarn zijn kop diep in het zand en hij zal pas terug aan de oppervlakte komen wanneer er weer eens stoere taal moet gesproken worden over de pestkevers van de N-VA. Maar dat alles neemt niet weg dat ook het ACV de fei- ten achterna holt en nu waarschijnlijk een speciaal concilie zal belasten met de taak om langdurig na te denken over concrete maatregelen om toekomstige MACtacs te voorkomen. Neem dat langdurig maar let- terlijk: aan de IJzer heeft het ook vier jaar geduurd voor ze uit de loopgrachten geko- men zijn.

Intussen is het niet meer dan normaal dat er grote vragen worden gesteld bij de exuberante bescherming van kandidaten bij de sociale verkiezingen. En de bonden moeten niet zeveren: ze weten maar al te goed dat er nogal wat mensen op de lijs- ten terecht komen die het vooral om die bescherming te doen is en niet zozeer om de belangen van de andere werknemers.

Dat betekent niet dat de werkgevers vrij spel moeten krijgen om buiten te gooien wie ze willen, maar het is hoog tijd dat er naar een nieuw

evenwicht wordt gezocht.

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Freddy Willockx stamt uit een vuurrode familie, belgicist tot in de kist en nog een graadje erger, want vader was een vrijwil- liger bij de bekende Brigade Piron. Freddy is het eerste kind dat dank zij de democra- tisering aan de universiteit studeert. Hij denkt aan een academische loopbaan tot neef-BSP-schepen van Sint-Niklaas binnen- valt in 1970. Mag hij Freddy op de lijst van de partij voor de gemeenteraadsverkiezin- gen plaatsen? Want deze apparatsjik (woord van Willockx) kweekt liever zelf talent dan dat hij het ondergaat. Bijna wordt de kan- didatuur van Willockx geweigerd, want de partij ontdekt dat zijn ouders geen 10.000 frank per jaar in de plaatselijke winkel van de socialistische COOP besteden. “Ze kozen voor het vers brood van bakkerij De Daele in plaats van voor het droge brood van de industriebakkerij.” Tot ieders verrassing en tot woede van hoger geplaatste kameraden op de lijst wordt Willockx met voorkeur- stemmen gekozen. Maar “de Freddy” kent veel mensen in alle sportverenigingen en hij is een tijdje “soigneur” geweest van een ren- ner tot hij gedegouteerd afhaakt wegens het vele dopinggebruik in het peloton. Later sub- sidieert hij als schepen en burgemeester alle mogelijke volleybal-, duivenmelkers-, voet- balverenigingen: “een electorale goudmijn”

schrijft hij droogjes Hij ijvert jarenlang om Beveren bij Antwerpen in te lijven; zoge- naamd ter wille van de eenheid van havenbe- leid en tezelfdertijd haalt hij een wit voetje bij de machtige Antwerpse kameraden. “En om het geelzwarte Beveren in het rode Antwer- pen onder te dompelen” bekent hij eerlijk.

Na een baantje bij het ABVV (zijn eerste taak is het breken van een ACV- staking) botst hij tijdens een plaatselijke par- tijvergadering met de machtige Willy Claes.

Die onderkent het politieke talent van een zeldzame vogel in de rode dierentuin, een economist en fiscalist, en rekruteert hem voor zijn kabinet. Willockx schrijft zijn toe- spraken. “Nooit heb ik geweten of Willy Claes tevreden was over die teksten.” In 1974 wordt Willockx schepen in Sint-Niklaas, want zijn neef begint een stomende relatie met een CVP-gemeenteraadslid en verkast door het schandaal naar Gent als besten- dig afgevaardigde. “Nooit heeft iemands lief-

desrelatie zoveel impact op mijn loopbaan gehad”, noteert de auteur. Willockx is heel zijn politieke leven lang een kampioen van het dienstbetoon. Eén voorbeeld dat hij waar- schijnlijk zelf allang vergeten is en niet in het boek staat. Collega Emiel Goelen krijgt op een avond thuis een telefoontje van minister Willockx die hem dringend aanmaant de Waaslander Bob Benny een paar contrac- ten voor televisieshows te geven.

Agusta

Willockx is een van de jonge Turken (Tobback, Van den Bossche, Vandenbroucke) die met Karel van Miert naar boven drijven.

Volksvertegenwoordiger, staatssecretaris van Financiën, een paar keer minister van PTT en Pensioenen, Europees parlementslid en twee keer burgemeester van Sint-Niklaas (de laatste keer van 2001 tot 2010): een mooi politiek parcours. Clichés over “poli- tiek is een hard vak” en “politieke vriend is de definitie van persoonlijke vijand” worden hier van naaldje tot draadje bewezen. Wil- lockx ontvangt de nodige corrupte Agusta- miljoenen om de partij aandeelhouder te maken van het invloedrijke “Het Vrije Waas- land”. Neen, hij houdt vol dat hij niets wist van de eigenlijke smeergeldoperatie, maar geeft toe dat hij en alle partijbonzen opzet- telijk niets wilden weten over de partijfinan- ciering, want ze voelden op hun klompen dat de inkomsten uit de lidgelden van de partijle- den maar een klein deel van de uitgaven dek- ten. De heilige Frank Vandenbroucke is min- der onthecht dan die altijd laat uitschijnen.

De partijbonzen proberen de zwarte piet in het Agusta-dossier door te spelen naar Carla Galle, vriendin van de juist naar Europa verkaste ex-voorzitter Van Miert. Willockx organiseert een verzoeningsvergadering van alle topapen met Van Miert. Nieuwe voorzit- ter Frankie Vandenbroucke verschijnt er met zijn vrouw, doet alsof het een gewoon eten- tje is en verbiedt Willockx met één woord over Agusta te spreken.

In 1999 belooft de partij Willockx een ministerpost in Paars 1 en de Waaslan- der wil in die euforie twee doodsvijanden, Verhofstadt en Europees parlementslid Vandenbroucke, verzoenen. Hij ontdekt te laat dat de twee heren allang achter zijn rug

in te voeren; een maatregel die de vakbonds- onderhandelaars wel voor zichzelf geregeld hadden. Zelfs de Belgicist Willockx is een beetje geschokt door het ziekelijk unitaire standpunt van de Halse franskiljon Georges Debunne. Die had een medestander in “le roi Baudouin”. Volgens de schrijver dreigde de koning er herhaaldelijk informeel mee een referendum te organiseren als de Vlaamse zucht naar federalisme of confederalisme te groot werd. Baudouin eiste op hoge toon van minister Willockx dat die onmiddellijk een postzegel ter ere van Damiaan zou uitge- ven. “Ik bleef beleefd”, zegt Willockx (m.a.w.

Baudouin kreeg zijn zin). Hij vermeldt wel dat Saint-Baudouin “een affairistisch kantje”

had, maar geeft geen verdere details over de corruptie van Sa Majesté.

Nog een “zakenman” is Willy Claes; een van de socialistische “elektriciens” die altijd en overal Electrabel hun zin geven. Willockx schrijft letterlijk: “omdat zij (= de energie- reuzen), en ik wik mijn woorden, op alle niveaus - patronaal, syndicaal en politiek - een gestructureerde vorm van actieve cor- ruptie hadden georganiseerd.” En zo gaat het nog vele bladzijden verder, soms hilarisch en soms schokkend, want Willockx is op zeker ogenblik “chef politieke bevorderingen bij de socialisten”.

“Op de kaart”

En dan is er dat ene zinnetje:” Steeds dacht ik dat ik te hoog gepromoveerd was”

en hij is niet te beroerd om zijn vele flaters te vermelden wanneer hij tegen beter weten in toch toegeeft ter wille van de partij en van de politieke correctheid. Releverend is zijn

“Steeds opnieuw stak ik mijn kop in het zand wanneer ik werd geconfronteerd met verha- len over misbruiken door migranten, over samenlevingsproblemen, over incidenten op het recreatieoord De Ster en in de uit- gaansbuurt.” Maar nog altijd wil hij niet toe- geven dat een groot deel van de problemen in Sint-Niklaas veroorzaakt worden door het racisme van vele Marokkanen. Over zijn rol in zijn eigen stad is hij minder beschei- den, want hij heeft “Sint-Niklaas weer op de kaart gezet.” Dat klopt en er is een leuk shoppingcentrum, maar de ooit zo gezellige winkelstraten Anker- en Truweelstraat zijn morsdood en zelfs in de Stationsstraat is er leegstand.

De grootste markt van Vlaanderen is nu autovrij, maar tezelfdertijd een haard van hels lawaai voor de hele omgeving, want er zijn wat te veel “levendige” evenementen.

Auto’s rijden nog altijd dwars door de stad op weg naar Hulst. Wel heeft hij veel gerea- liseerd voor het verenigingsleven en cultuur (maar hij had dan ook zeer goede cultuur-

schepenen). J^an n^eckers

Guinness-boek gehaald?!

•

Een van de vorige weken spraken we hier al smalend over de erg korte commissie- vergaderingen. Met commissies die zo’n 20 minuten duurden, meenden we dat er records gebroken werden. Niets is minder

waar! Vorige week werd het absoluut record gebroken, dat zal worden opgenomen in het wereldberoemde Guinness Book of Records.

In de commissie “voor de Volksgezond- heid, het Leefmilieu en de Maatschappelijke Hernieuwing” stond welgeteld één (1) vraag aan de agenda van een zeker heer Blanchart van de Parti Scandal (PS). De vergadering begon stipt om 10 u. en eindigde stipt afge- klokt om 10 u. 05! Astemblieft! Probeer u maar eens voor te stellen hoeveel zo’n com- missie kost aan dienstpersoneel, elektrici- teit, tolken, gedrukte verslagen, koffie en frisdrank, verplaatsing van een minister en ook de parlementsleden,... Dit is toch van het goede (?) veel te veel!

Schone schijn

•

Wie had gedacht dat lachebekje Eva Brems, een van de lievelingen van progres- sief Vlaanderen en wereldberoemd gewor- den door ‘De Slimste Mens’, er eens van meet af aan een lap op zou geven in de praat- barak, komt flink bedrogen uit. Ze laat zich om te beginnen maar matig zien en is duide- lijk met nog een andere job bezig, die prio- riteit heeft. Een mens vraagt zich af waarom zo iemand zich laat verkiezen. Let maar eens op wat ze binnenkort zal te vertellen heb- ben in Van Looys ‘Allerslimste Mens’. Wed- den dat ze zegt dat haar volksvertegenwoor- digerschap een zware job is en dat ze zich er helemaal voor geeft?! Wie dat niet gelooft, maakt ze wel iets anders wijs.

Prioritair afwezig

•

Voortaan werkt men in de Kamercom- missies met prioritaire en andere vragen.

De prioritaire vragen worden dus uiteraard eerst behandeld. Een mens zou dan kunnen

denken dat het betrokken parlementslid in de startblokken staat als de commissie aan- vangt. Het liep even anders in de commis- sie Binnenlandse Zaken, voorgezeten door woelwater Benjamin Weyts van de N-VA.

Toen de zitting werd geopend zei de voor- zittende N-VA’er: “Collega’s, met uw toe- stemming open ik de vergadering niet met

de geplande prioritaire vraag van mevrouw Galant (MR), want haar vraag is dermate pri- oritair dat ze nog niet aanwezig is.” Gelach alom. Toen daarna de zitting met een half uur werd geschorst om even te wachten op de prioritaire vraagsteller, mocht het alle- maal niet baten. Ze stuurde gewoon haar prioritaire kat.

naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

• Recepties • Buffetten

• Communiefeesten

• Levering aan huis

• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

van tuinen

Van Mol en Zonen bvba

Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie

Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be

Kameraden!!!

Ergens zijn de politieke herinneringen van Freddy Willockx wat tussen de plooien gevallen. Toeval? Ik denk het niet. Zijn boek “Hier klopt mijn hart” (Meu- lenhoff) is geen saai verhaal à la Eyskens, Tindemans of Martens. Hij is er fier op dat hij het zelf geschreven heeft en het is alsof hij aan de toog van zijn stam- café over zijn jaren in de politiek vertelt. En hij noemt meestal man en paard bij zijn geliefde sp.a en dan kennen de mediakameraden hun plicht en zwijgen ze als vermoord.

hebben uitgemaakt dat Vandenbroucke zijn Europese zetel in de steek laat om ten koste van Willockx zelf minister te worden. Ver- hofstadt legt Willockx het verschil uit tussen socialisten en liberalen. De roden proberen vooral corruptiegeld voor de partij binnen te slepen en de blauwen doen dat meestal om zichzelf te verrijken.

Affairisten

Willockx looft het politieke talent van zijn

“kameraden”, maar hij kent ook hun andere eigenschappen. Tobback (“een bullebak”

noemt hij hem) is een van de grote tegen- standers van Claes als het rakettendossier opduikt, maar gaat akkoord met de plaatsing wegens “partijtucht”. Hij is razend als hij zijn beloning niet krijgt en de partij De Wulf en Boel aanduidt als ministers. De Leuvenaar is een van de intriganten die Willockx in 1999 de pas afsnijden. Wanneer de Waaslander naar het Leuvens stadhuis trekt om met par- tijvoorzitter Tobback te spreken, laat die hem opzettelijk een uur in de wachtkamer zitten om hem te vernederen.

Willockx kent ook het ABVV zeer goed.

Hij geeft toe dat de socialistische vakbond tot vandaag een bolwerk is van lokale anti- democratische baronnen. Hij schrijft dat de Postcheque onderging door vakbondssabo- tage en hij herinnert zich hoe hij als minister van Pensioenen op een veto van het ABVV stootte om overal een aanvullend pensioen

Leterme gaat

toezien op uitwijsbeleid

5

Als de dag van gisteren

Voor al uw Kaapse Wijn moet U bij Halewijn zijn

Halewijn

Schouwvegerstraat 15 2040 Berendrecht

Tel.: 03-569.08.21 - 0475-69.23.20 Fax: 03-568.02.02

E-mail: halewijn@halewijn.be Webstek: www.halewijn.be BTW: BE 458.469.015

Zaakvoerder Halewijn De Lie

Openingsuren: vrijdag van 14 tot 19 u. - zaterdag van 10 tot 14 u.

(en op afspraak)

Iedereen welkom op onze opendeurdagen 8-9 mei van 14u tot 18 u

Halewijn De Lie nodigt uit Kaapse Wijnproeverij 4 en 5 december 13 u – 18 u

Cultuurcentrum

“De Schelde”

De Keyzershoeve 66 - 2040 Zandvliet

Iedereen welkom !

www.halewijn.be - halewijn@halewijn.be

03 569 08 21 of 0475 69 23 20

Opvangprobleem voor de vele asielzoekers wordt steeds erger

Lierke plezierke

Het bestuur van Lierse SK nam vorige week een beslissing die de haren van elke rechtgeaarde Vlaming ten berge deed rij- zen. Op verplaatsing naar Waalse ploe- gen zou de club geen Vlaamse leeuwen- vlaggen meer dulden bij haar supporters.

Meent het bestuur van de sympathieke Pallieterploeg nu echt het moment geko- men om het Vlaams zelfbewustzijn wat te gaan tegenwerken, zo klonk het verbaasd op diverse webfora?

Maar wat bleek enkele dagen later?

Deze maatregel had niet zozeer tot doel om Vlaamse symboliek te weren, dan wel die Vlaamse kentekens voor hoon en schande te behoeden. Lierse ging bij Standard Luik verliezen met 7-0 en dankzij de genomen maatregel kon die dramatische en verne- derende nederlaag niet gekoppeld worden aan het Vlaamse Leeuwensymbool. Zijn we - Vlamingen, niet Lierenaars - daar dank- zij dat vooruitziend Liers bestuur even aan een blamage ontkomen.

De Egyptische voorzitter Maged (Tmag- dusnie) Samy huist nog maar enkele jaren in onze contreien en reeds geeft hij blijk van een diep inzicht in de politieke verhou- dingen. Hij heeft begrepen dat de officiële vlag van de Belgische deelstaat Vlaande- ren vijandige reacties uitlokt in de Belgische deelstaat Wallonië, alwaar de bevolking weliswaar zeer Belgisch gezind is maar niet erg hoog oploopt met de noordelijke stam die nochtans 60% van die geliefde Belgi- sche bevolking uitmaakt. Doet me denken aan een oude vriend die het niet zo begre- pen heeft op onze noorderburen. “Ja”, stelde hij zich compromisbereid op tegen- over een Groot-Nederlands denkende ken- nis, “goed, de Nederlanden één, akkoord, maar dan zonder de Hollanders.” Geeft zo ongeveer het België gevoel van onze

zuiderburen weer: “Leve België, maar bij voorkeur zonder de Vlamingen”. Als we hier niet zoveel centen zouden overheve- len, waar zou de tricolore liefde dan nog in wortelen?

Blijft de vraag in hoeverre de eis van het Liersebestuur in overeenstemming is met de wet. Kan men het hanteren van de vlag van een deelstaat zomaar verbieden en bestempelen als provocatief? De vlag van Frankrijk of Zweden verbieden, kan best onder belediging van een bevriende natie vallen. De Vlaamse Leeuw wraken is wel toegestaan?

Niet dat het Lierse bestuur iets tegen de Vlaamse Leeuw heeft. Op eigen veld en bij Vlaamse tegenstrevers wordt die wel getolereerd. Maar op Waals grondgebied moet ons vaandel dus beschouwd worden als een uitdaging.

Mooi verhaal dat beter dan een cur- sus politieke instellingen leert hoe erg het gesteld is met dit landeke. Dit keer zijn het niet een zooitje balsturige politici die tegen beter weten in weigeren elkaar te verstaan in een akkoord. Hier gaat het over La Wallonie Profonde en de Vlaamse Onderbuik die elkaar blijkbaar niet meer kunnen luchten.

Zoals gebruikelijk snijdt uw dienaar geen thema aan, zonder oplossingen te suggereren. In deze ligt die voor de hand.

Als Lierse gewoon een smal rood biesje aanbrengt op de mouwen van de gele truitjes boven de zwarte broekjes, dan kan de Vlaamse Leeuw vervangen wor- den door de Belgische driekleur. Maar dan dreigt weer een ander probleem en moet het bestuur de supporters wellicht het meedragen van de tricolore verbieden bij uitwedstrijden elders in Vlaanderen EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Den Blooten Koonick

Tom Cochez, ex-De Morgen, heeft van het VB zijn kostwinning gemaakt. Er mag bij het VB niemand een ietwat diepere zucht dan normaal slaken of Cochez vermeldt dat uitgebreid op zijn nieuw werkadres www.

apache.be en peilt naar de achterliggende oorzaken en bedoelingen van bedoelde zucht. Eerlijksheidshalve moeten we hier aan toevoegen dat Tom Cochez heel vaak heel goed geïnformeerd is, of beter: geïnformeerd wordt, wat eigenlijk betekent dat hij gevoed wordt door mensen uit het VB zelf. Maar dat moeten zijzelf maar weten! Als zij zichzelf in de voet willen schieten! Zij doen maar!

En nu de nieuwe rel. Op dinsdag 23 novem- ber meldt Het Nieuwsblad dat de dagen van Marie-Rose Morel geteld zijn, letterlijk. Valé- rie Seyns, voormalig Brusels parlementslid van het VB en nieuw lief van Bart Debie, schrijft op haar face book pagina: “Valérie Seyns vraagt zich af of het einde nu werke- lijk in zicht is. Laat ons hopen”. Daarop ver- schijnt op de face book – het smoelenboek – van vriend Debie: “Leg de champagne al maar koud”. Volgens Tom Cochez kan dat nergens anders op slaan dan op de verslech- terde gezondheidstoestand van Marie-Rose Morel. In het voeren van intentieprocessen is Cochez een echte krak.

Volgens de achteraffe uitleg van Debie hebben die opmerkingen niks te maken met de gezondheidstoestand van Morel, maar alles met een op handen zijnde vergunning voor een handelszaak voor vriendin Seyns.

Kan zijn – het is woord tegen wederwoord - maar de perceptie is intussen gecreëerd, door Tom Cochez met behulp van voorma- lige VB-voorzitter Frank Vanhecke: Debie en Seyns zijn onmensen. De in een Brugse woede ontstoken Frank Vanhecke stelt zijn ultimatum: Debie eruit of ik eruit. Het werd Debie. Liever de korte pijn dan te riske- ren de rel te laten uitgroeien tot een heuse storm. Zelfs Filip Dewinter, die zijn oude getrouwen nooit in de steek laat, kon deze keer niks meer doen. "Alleen de indruk wek-

RibbeDebie

ken de spot te drijven of leedvermaak te hebben met de gezondheidstoestand van iemand, kunnen we niet goedkeuren", zegde Dewinter tijdens De Zevende Dag. De ach- teraffe uitleg van Debie deed niet terzake, alzo Dewinter.

En voor wie het nog niet goed beseft: let op wat ge op uw smoelenboek allemaal zet!

Zeker als ge van het VB zijt. Tom Cochez leest mee.

Maar het is nog niet gedaan. Oud-politie- commissaris Bart Debie is ook niet van gis- teren. Via een eenzijdig verzoekschrift bij de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen wordt www.apache.

be gedwongen Debies recht van antwoord – met andere woorden: Debies versie van de feiten - te publiceren op straffe van een dwangsom van duizend euro per dag. Zoveel geld heeft Tom Cochez ook niet en dus kon hij niet anders dan de gerechtelijke beslis- sing uit te voeren. Maar hij vindt dit niet leuk. Boven Debies versie zet hij de kop:

“Bart Debie wil Apache zwijgen opleggen”.

Maar Bart Debie wil Apache helemaal niet het zwijgen opleggen, Bart Debie wil alleen dat Apache zijn versie van de feiten publi- ceert. In het voeren van intentieprocessen is Cochez een echte krak.

Maar het is nog niet gedaan. Debie gaat klacht indienen tegen Frank Vanhecke wegens laster en eerroof. En iedereen die op zijn smoelenboek doodsbedreigingen tegen hem en zijn vriendin heeft geuit, mag zich aan het- zelfde verwachten. Tenslotte zal hij nagaan of zijn ontslag door het VB juridisch kan aange- vochten worden. Met andere woorden Bart Debie is nog niet ribbedebie.

En de boer, hij ploegde voort; en het VB, zij kibbelen voort. En als nog eens ergens op een of andere manifestatie het “Gebed voor het Vaderland” wordt aangeheven, zouden zij maar best de regels die gaan over “haat, broedertwist en schande” overslaan.

LvR

Dat lucht op!

Wel ja, haal ‘t Pallieterke iedere week in huis en je kunt met een gerust gemoed en zonder een bezwaard gemoed al uw Belgische encyclopedieën naar De Slegte doen.

Profiteer dan nu van ons aanbod om elke week in 2011 ons blad te kun- nen lezen:

abonnement 6 maanden (januari tot juni): 49,40 euro

abonnement 12 maanden (januari tot december): 98,80 euro

En verblijft u net als Sire Bébert dikwijls in het buitenland, dan is de digi- tale versie van ‘t Pallieterke ook een optie.

Als u zich nu abonneert, ontvangt u gratis nog de resterende nummers van 2010. Dus, hoe sneller u reageert, hoe meer gratis nummers. Boven- dien maken alle abonnees in 2011 kans op een gratis ballonvlucht boven Vlaanderen.

Om gebruik te maken van dit aanbod, kunt u ons telefoneren tijdens kan- tooruren 03 / 232.14.17 of stuur een e-post naar:

secretariaat@pallieterke.info

Ambtsplicht?!

•

Bij de aanvang van de Kamerzittingen meldt de voorzitter de verontschuldigde afwezigen. Op zich niks mis mee, want een griepke of een buitenlands missietje kunnen al eens verhinderen dat een mens zijn job kan doen. Maar onze wenkbrauwen plooiden zich toch even in een frons toen we hoorden afroepen dat Melchior Wathelet, Laurette

Onkelinkx, Joëlle Milquet en Duce Di Rupo afwezig waren “wegens ambtsplicht”. Waren ze op de koffie bij Vandelanotte of waren ze ergens hun “conseil de guerre” aan het hou- den en, zoals gewoonlijk, hun strategie tegen de Vlaamse vijand op elkaar aan het afstem- men? Is dat ook ambtsplicht?

De ‘Sekscommissie’

•

De commissie Seksueel Misbruik, in de parlementaire volksmond omgedoopt tot de ‘Sekscommissie’, is vorige week van start gegaan. De eerste gast was Rik Devillé, een priester die al jaren in onmin leeft met de kerkelijke hiërarchie en zich met een werk- groep ‘Mensenrechten’ o.m. inzet voor slachtoffers van seksueel misbruik door reli- gieuzen, maar vooral een Belgische kerk wil los van Rome. Hij had een heuse suppor- tersclub meegebracht met aan het hoofd de gehuwde priester De Bethune. Hij beukte dan ook fors in op “de Kerk”.

We beoordelen zijn uitspraken niet, maar stellen enkel vast.

Een dame van een andere hulpgroep, die weliswaar nog maar enkele weken bestaat en een afscheuring is van de groep Devillé,

ging nog veel verder en stelde onomwonden dat kardinaal Danneels nooit de waarheid zal spreken voor een rechtbank omdat hij zijn trouw aan Rome voor alles stelt.

We hopen dat ondanks het gevoelige onderwerp de sereniteit en de ernst zal mogen zegevieren in de commissie, want aan met spek en met scherp schieten heeft niemand wat. Vooral de commissieleden niet die toch zullen moeten afkomen met seri- euze conclusies en aanbevelingen.

Inleveren

La Cour/Het Hof heeft voor het jaar 2011 alweer ingeleverd. Fabiola, Astrid en Filip zagen hun jaarlijkse aalmoezen van respec- tievelijk 1.461.000, 935.000 en 323.000 euro verminderd met 1,4 procent. Van de 311.000 euro van Laurent wordt 1,3 pro- cent afgeroomd. Hopelijk moet vooral Fabi- ola straks geen beroep doen op het OCMW van Laken om rond te komen.