Een schitterend begin

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Geen zelfgenoegzaamheid!

‘In Vlaanderen blijft men de traditionele industrie verdedigen. Maar daardoor zou het wel eens kunnen dat Wallonië het Vlaanderen wordt van de jaren 50, 60 en Vlaan- deren het Wallonië van de jaren 50, 60.’

Aan het woord is Luc Coene, op dit ogenblik nog vicegouverneur van de Nationale Bank, maar volop aan het aftellen om over enkele maanden het volwaardige gouver- neurschap over te nemen van Guy Quaden. Die laatste is altijd een trouwe PS-appa- ratsjik geweest, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we uit zijn mond nooit een denigrerende verklaring over Vlaanderen hebben gehoord. Dat mag blijkbaar wel als je kabinetschef van Verhofstadt bent geweest en denkt dat je op jouw beurt geroe- pen bent Vlaanderen de broek af te doen.

Coene deed zijn uitspraak in een eindejaarsinterview met De Tijd, als antwoord op de vraag of het nuttig is te blijven investeren in de auto-industrie. Zowel genoemde krant als Coene zelf lijken de mening toegedaan dat Wallonië beter beseft dat er moet worden ingezet op nieuwe technologie. Eén van de commentatoren van De Tijd deed er daags voor Nieuwjaar nog een schepje bovenop: de Vlaamse regering zou niet bij machte zijn met de schaarse middelen toch de juiste impulsen te geven om onze wel- vaart veilig te stellen. Peeters II is nog maar een schaduw van Peeters I. Niets lijkt nog te lukken. Net nu bewezen is hoe belangrijk sterke overheden zijn, laat de Vlaamse regering het afweten, dixit De Tijd.

Als we advocaat van de duivel willen spelen, dan kunnen we daar een reeks cijferge- gevens op kleven. De Vlaamse begroting 2009 sluit af met een tekort van 1,2 miljard, dat is 200 miljoen euro meer dan verwacht. Het aantal faillissementen in Vlaanderen is afgelopen jaar met 17 procent gestegen, tegen een nationaal gemiddelde van 11 pro- cent. Er zijn op één jaar 19 procent meer uitkeringsgerechtigde werklozen in Vlaan- deren, dat is procentueel een veel hogere stijging dan in Wallonië of Brussel. Vlaan- deren bespaart in 2010 meer dan 30 miljoen euro op het budget voor innovatiesteun, door voorzitter Karel Vinck van de Vlaamse Raad voor Wetenschapsbeleid als nefast bestempeld voor de Vlaamse concurrentiepositie. En de haven van Antwerpen heeft een vijfde minder trafiek verwerkt dan in 2008. De lezers doen er dus goed aan zo snel mogelijk have en goed bij elkaar te grabbelen en te verhuizen over de taalgrens, of zich te hervestigen boven de Moerdijk.

Maar laten we eerst even de verdediging aan het woord. Als we de faillissements- cijfers beter ontleden, komt er een heel ander plaatje naar voor. In Vlaanderen moest één bedrijf op 127 actieve ondernemingen de boeken sluiten, in Wallonië was dat één op 100, in Brussel één op 64. Er zijn en blijven namelijk nog altijd veel meer bedrijven in Vlaanderen, en bij uitstek kmo’s (die volgens de Europese Centrale Bank in de hele Europese Unie zwaarder getroffen worden dan grote bedrijven). Omdat Vlaanderen meer ondernemingen telt, is het ook logisch dat er door de crisis relatief meer werk- lozen bijkomen dan in Wallonië of Brussel, waar de totale werkloosheidsgraad overi- gens veel hoger was en blijft dan in het Vlaamse gewest. De haven van Antwerpen lijdt zwaar onder de onzekerheid over de uitdieping van de Schelde, en eigenlijk zouden we daarvoor Nederland in het algemeen en Rotterdam in het bijzonder voor een inter- nationaal tribunaal moeten brengen. (De trafiek in Zeebrugge is met 6 procent geste- gen.) De bedoeling blijft onverminderd om in 2011 de Vlaamse begroting in evenwicht te brengen (en dat zal gemakkelijker gaan als bepaalde socialistische excellenties zoals Pascal Smet op onderwijs mee de begrotingsdiscipline handhaven). En wat innovatie- steun betreft, minister van Wetenschappelijk Onderzoek Ingrid Lieten heeft daarvoor tegen het einde van de legislatuur 1,2 miljard euro extra in het vooruitzicht gesteld.

We hebben Luc Coene eerder al zwaarwichtige uitspraken horen doen die achteraf volkomen ongegrond bleken, zoals de stelling dat de juridische strijd van de Fortis-aan- deelhouders van België een nieuw IJsland zou maken. Was het overigens niet dezelfde Coene die tijdens de onderhandelingen over de vorming van de regering-Peeters II stelde dat Vlaanderen meer moest doen om de federale begroting overeind te hou- den, omdat het nu eenmaal de sterkste schouders had?

En premier Leterme wil zo snel mogelijk met de regio’s aan tafel gaan zitten om een nieuw budgettair meerjarenplan uit te werken voor de gezamenlijke overheid, in de hoop dat Vlaanderen toch meer inspanningen wil doen dan vooropgesteld. Zo slecht zal het hier dan toch wel niet gaan. En wat die automobielindustrie betreft: Opel zit in de maalstroom van het protectionisme, maar bij Volvo Gent en Ford Genk wordt ste- vig ingezet op de ontwikkeling van milieuvriendelijkere en elektrische wagens. Wat wij moeten vermijden, is zelfgenoegzaamheid: Vlaanderen kan en moet vooruit, maar er moet dag en nacht aan worden gewerkt.

Meer fiscale autonomie en responsabilisering van de deelgebieden zijn daarbij een absolute vereiste, alle Coenes en andere onheilsprofeten

ten spijt.

Feest van Nieuwkerst

Het lijkt niet eens zo lang geleden; de kerst- en nieuwjaarsfeestjes thuis, met (groot)ouders, broers, zusters, nonkels, tan- tes, neven, nichten. Kerst bracht godsvruch- tige geschenken en voor de leute ook sur- prises. Waren we de eerste vakantieweek zowat voltijds mee zoet. Nieuwjaar bood nuttige cadeaus en omslagen met geld voor de kinderen.

Toen kwamen er vrijers en lieven. De groep deinde uit en viel uiteen nadat de grootouders hadden beslist kerst dichter bij de Gevierde door te brengen en de respectievelijke ouders het voorvoegsel ‘groot’ erfden. De surprises verdwenen als eerste. Ellenlange en ellendige discussies over het tijdstip van samenkomst volgden. Want er waren de schoonfamilies, die blijkbaar ook niet overeenkwamen, want die hadden ook weer schoonfamilies. Zelfs met kerst is de gave van omnipresentie schaars bedeeld.

Kort na de thuiskomst uit Blankenberge of Benidorm begon het geschuif met agen- da’s al, en elk jaar weer zorgde het gemar- chandeer voor ongenoegen op het feest van de vrede. En vroege vertrekkers, die, in com- binatie met late arriveerders, alle tempo uit de feesten halen. Het kerstfeest begon meer en meer op een tramrit te lijken, met te veel haltes om vaart te krijgen. Dan was er het pakjesprobleem. Wiskundigen kunnen uit- rekenen hoe bovenmatig het aantal com- binaties groeit bij een wassende groep. Lie- ven en vrijers werden vrouwen en mannen en dus kwamen er nieuwe kinderen. Vrou- wen werden ex’en, ex’en werden vrouwen en leverden weer nieuwe kinderen die bij ons het stadium van baby hadden overge- slagen. Schoonbroers werden ook ex’en en vervangen door ‘mijn vriend’. Bleek het jaar

daarop dat ‘één van mijn vrienden’ bedoeld was, want deze leek in niets op de vorige.

Enfin, er kwam geen eind aan en dus wer- den lotjes getrokken. Ieder kreeg één geluk- kige toegewezen. Soms liep het toen al mis, wanneer iemand zichzelf trok.

Maar begin eens geschenken te kiezen voor mensen die je amper kent. Het per- soonlijke presentje werd vervangen door een zo neutraal mogelijke passe-partout. Welke aftershave gebruikt die kerel? En als hij die bij de definitieve breuk in de opwinding van het moment vergeet, welke aftershave draagt die volgende kerel?

De cadeaubons brachten soelaas. Maar dat is afzetterij, want met zo’n bon van 25 euro koop je iets van 22 euro en het reste- rende tegoed van 3 euro verplicht tot een volgend, overbodig bezoek aan een winkel waar je anders nooit komt. Zo gaan je eigen cadeaus je nog geld kosten.

Dus werd een oplossing gezocht en gevon- den in de vorm van omslagen met inhoud.

Voor één dag peter of meter van degene wiens lot je trekt. Die optie bleek fataal. Non- kel William had tante Myriam getrokken. Zij haalde manliefs naam uit de pet. Ze wisten het niet van elkaar. Op de feestavond van, laten we het Nieuwkerst noemen, gaf Wil- liam Myriam een omslag, waarop zij hem een enveloppe retourneerde. Beide bevat- ten de afgesproken som van 100 euro. Voor het gezinsbudget een neutraal manoeuvre, maar pijnlijker kon de zinloosheid van deze rationalisatieoperatie niet blijken. Wie fees- ten rationaliseert, maakt ze kapot.

Volgend jaar alleen nog surprises en hopen dat het nog ooit goed komt.

EEnmanscollEctiEf DEn BlootEn KoonicK

Deze week :

• Poco-Marc grimlacht 2

• Schurfttaaltje 7

• China über alles? 8

• Het jaar van de Vlaamse film 10

• Onnozele kinderen 12

• De Crisisburgs 16

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus Lijfkijker

65

jaargang • nummer 1 • woensdag 6 januari 2010 1,85 euro

Een schitterend begin

De dingen dezer dagen 2

(OTELS RESTAURANTS 6LAMINGEN

/OK HAARLAAT

(/4%,

!LBERTZAL 4EL

!CHOUFFE

$E 4E RICHTING

4EL

7IJ 6ERLIEFD +OM

(/4%,

Preventief pro-”Patrick”-pamflet

Als daardoor iemands haren ten berge gerezen zijn, zullen het stellig niet die van De Wever geweest zijn. Die van “Patrick”

allicht wel. Het is eerder waarschijnlijk dan mogelijk, dat bij lectuur op het “Schoon Ver- diep” van de Libre-peiling een vorm van pre- mature paniek ontstond en er op een of andere manier een richtlijn richting Linker- oever werd afgevuurd om een aan de poli- tieke horizon ontluikend gevaar in de kiem te smoren. Genoemd “Antwerps spookver- haal” dat eerder rechten kon doen gelden op de nominatie “Preventief pro-Patrick- pamflet” was het ja knikkende antwoord van de gazet.

Een mogelijke gooi van De Wever naar de burgemeesterssjerp in 2012 die dan ruim tachtig (!) jaar onafgebroken in rode handen gelegen zal hebben, werd prompt verticaal geklasseerd. Samen met die andere “wilde speculatie” dat de opperniveaan zijn gooi zou doen als leider van een monstercoali- tie tegen “Patrick”. Waarvan ziener Moole- naar meteen al de samenstelling, met CD&V en Open Vld naast en met N-VA, openbaar maakte. Maar niet zonder de voor de moge- lijk daardoor opgeschrikte spallochtonen er in dezelfde moeite op te wijzen dat hij die

“urban legend” eventjes snel uit de wereld zou helpen.

Want om te beginnen, zijn de lokale ver- kiezingen van 2012 nog “eeuwen verwij- derd”. Wat politiek gesproken juist is, maar Lex nochtans niet belette nu al coalities in het leven te roepen. En te orakelen dat De Wever zijn populariteit zal - en niet zou, zoals men met nog een eeuwigheid voor de boeg zou kunnen veronderstellen - inzetten om nog enkele andere N-VA’ers in de gemeen- teraad verkozen te krijgen. Wellicht opnieuw op een kartellijst met CD&V. Verder is De Wever “gefocust” op de federale verkie- zingen van 2011. Pas daarna wil hij bepalen waar hij verder op zal focussen. Wat niet zeggen wil dat Lex dat al niet weet. Aan de gebruikte en geen tegenspraak duldende stijl te zien mogelijk zelfs uit eerste hand, en dus die van Bart zelf. Die is, zo gaat het betwe- terig verder, uitsluitend en alleen in de poli- tiek gestapt om voor zijn Vlaams-nationalisti- sche idealen te ijveren. En België hervormen doe je niet als burgemeester van Antwerpen, maar in het federale parlement.

Anders gezegd, aldus de eerste vaandel- dragende supporter van “Patrick”, de burge- meesterssjerp interesseert De Wever geen fluit! (Sic.) De aan de lezerskudde opgedron- gen conclusie is duidelijk. Een stem voor De Wever in 2012 is dus weinig anders dan een

“verloren stem”. Zodat de kudde zich alvast nu al moet beginnen realiseren dat stem- men op iemand wiens interesse veel ver- der draagt dan een fluit, zonder meer een

“must” is. Anders gezegd: “Patrick”.

Ik heb sinds de “ommezwaai” al sterke

staaltjes van pure rode propaganda gezien in de Gazet van Janssens, maar dit nummer is mee absolute top!

“Minder dan”

Is Gazet van Antwerpen zwaar ziek in het stedelijke bedje van “Patrick”, de Vlaamse media zijn dat blijkbaar even zwaar in het belgicistische regimebedje. Dat blijkt ander- maal uit de interpretatie van een andere pei- ling van La Libre Belgique over het gevoel van betrokkenheid bij “probleem 177”, zeg maar dat van B-HV. “Nauwelijks 35 procent van de Vlamingen beschouwen de splitsing van BHV als prioritair”, stond in die krant te lezen.

In de Vlaamse kranten werd dat collectief en zonder uitzondering geduid als “minder dan één op drie Vlamingen”. Naar het heet zou een “foutief” bericht van het agentschap Belga mee oorzaak zijn van een “lichte”

afwijking van de realiteit. Enkel en alleen de persdienst van Vlaams Belang slaagde erin het cijfer van 35 procent als een derde van de Vlamingen en dus juist te interpreteren.

Trouwens, niet alleen dat cijfer. De pers- dienst van het VB wist ook als enige dat men slechts aan 93 en niet aan de volle 100 procent kwam, als alle geciteerde getallen werden samengeteld. Her en der werd even schamper als terecht opgemerkt dat ook de

“politieke journalisten” het allicht te druk hadden met berichtgeving over de einde- jaarsaankopen en feesten, en beperkte de redactionele inbreng zich tot het knippen en bijplakken van berichten van Belga.

Terwijl volgens de peiling in Wallonië en Brussel veel minder mondige burgers zich wat aantrekken van “probleem 177” (15 pro- cent in Wallonië en 22 procent in Brussel) dan in Vlaanderen, doen de Vlaamse media- lakeien er wel alles aan om zich aan de kant van die minderheden te scharen door te ora- kelen dat een dergelijk “akkefietje” verwaar- loosbaar is in het licht van de “echte proble- men” en dat het uitblijven van een oplossing hoe dan ook geen regeringscrisis waard mag zijn. En dat terwijl de beduidend mindere interesse aan de andere kant van de taal- grens precies een stimulans zou moeten zijn voor “Vlaamse” media om Wallonië ertoe aan te zetten het verzet tegen de splitsing op te geven.

Kort en goed gezegd, als 35 procent van een bevolkingsgroep belangstelling toont voor een probleem en een oplossing als pri- oritair naar voor schuift, is het bijna wraak- roepend dat dit opzettelijk én genegeerd én geminimaliseerd wordt door de zogeheten

“vierde macht” die precies het omgekeerde zou moeten doen en dus de belangen van zijn regio verdedigen. Door op zijn minst te wijzen op de reële impact van bepaalde cij- fers en niet door die verkeerd voor te stel- len en/of als bijkomstig af te doen. Maar voor de rest niks dan goeds te melden over de

“Vlaamse” media. D.M^ol

Meer baby’s en kleuters mishandeld door crisis

Persoonlijkheid van het jaar

Aan jaaroverzichten geen gebrek aan het eind van een jaar. De Standaard wilde op 1 januari eens origineel uit de hoek komen en bracht een jaaroverzicht voor...

2010. Dan verwacht een mens enige satire, maar De Standaard zette de prima donna van de redactie op de klus. Jawel, Marc Reynebeau. Daarmee weten we meteen uit welke hoek de wind waait. Maar Reynebeau vertegenwoordigt natuur- lijk wel de mainstream van weldenkend Vlaanderen; een man ook die hét milieu door en door kent. Dus toch maar even zijn jaaroverzicht doorgenomen, want daaruit kunnen we haarfijn opmaken over wie Vlaanderens meningmakers zich graag vrolijk maken.

Leterme komt veelvuldig voor. Hij zal dit jaar, volgens Reynebeau, nog enkele keren ontslag nemen en weerkeren. Letermes Vlaamse periode blijft een stuk onverwerkt verleden. Zo hebben we Leterme-de-ont- slagnemer. Jean-Marie Dedecker mag enkele schandalen aankondigen, maar daar komt verder niets van. Dit is Dedecker-de-schan- daaljager. Philippe Muyters zal natuurlijk ook in 2010 rekenfouten maken. Daar komt ook de spelfout VBH bij. Muyters-de-kluns moest er in.

De Vlaamse regering zal met de regelmaat van een klok belangenconflicten inroepen, volgens grappige Reynebeau. Voor elk nie- mendalletje zal het prijs zijn. Het beeld van de Vlaamse regering-als-stokebrand mocht in Reynebeaus sprookje niet ontbreken. Om een of andere reden ligt dokter Beaucourt Reynebeau ook niet en dus komt de spoed- arts meermaals in het overzicht voor. Beau- court-de-verongelijkte is de volgende pis- paal.

Ook Joke Schauvliege mag zich verheugen in bovengemiddelde belangstelling. Schau- vliege-het-licht(ge)wicht moet het ontgel- den. Herman van Rompuy mocht niet ont- breken. Hij is vooral grappig volgens ons orakel als Van Rompuy-de-vrome. En prins Filip wordt koning. Een klassieker natuur- lijk. Verder vullen nog wat enkelingen het overzicht, maar de VLD’ers zijn schaars in getal en sp.a’ers of Groenen waarmee te lachen valt; neen, die zijn er niet. Volgens Reynebeau.

Slecht nieuws ook voor het Vlaams Belang.

Behalve de obligate Marie-Rose Morel ont- breken de eertijds Bozen vrijwel volledig.

De partij van Valkeniers dreigt uit het vizier te geraken.

Er worden ook tien politici opgelijst die aan “een nieuwe politieke toekomst”

beginnen. Nog een poging tot plezant zijn.

Ook werk van genoemde Reynebeau. We sommen op: Geert Lambert, Marie-Rose Morel, Philippe Muyters, Jurgen Verstrepen, Pol van den Driessche, Dirk Vijnck, Jean- Marie Dedecker, Bart Somers, Rik Torfs en Bart de Wever. We groeperen ze even: 1 keer (nieuw) Groen!, 1 keer Vlaams Belang, 1 keer niets (Torfs), 1 keer VLD, 1 keer CD&V, 2 keer N-VA en 3 keer LDD, 0 keer

sp.a. Zeg nu nog dat de Vlaamsgezinde par- tijen niet aan bod komen in de media. Als het er op aan komt zich over hen vrolijk te maken, komen ze zowaar aan 60% van de vermeldingen.

Fenomeen

Verder in de krant krijgen we 20 opinie- makers die hun zeg doen over 2010. Met Paul Goossens, Rik Torfs, Mia Doornaert, Béa- trice Delvaux van Le Soir, Marc Hooghe en Nadia Fadil krijgen we zes uitgesproken bel- gicisten aangeboden. Eigenlijk hoort Geert Buelens daar als zevende ook bij, maar die heeft wel het verstand te hopen dat BHV in 2010 zal gesplitst worden. Een slimme Belg dus, want Buelens beseft blijkbaar beter dan zijn kompanen dat die BHV-kwestie vooral het merk België belachelijk maakt en de onbestuurbaarheid ervan loepzuiver illustreert. Vooral België heeft er belang bij dat die zaak gewoon van de agenda verdwijnt.

In de reeks van 20 moet de eenzame Bart de Wever als enige met een Vlaams imago de meubelen redden. Die De Wever krijgt ove- rigens ook een interview van drie bladzijden en blijft de uitzondering die de regel beves- tigt. Opinievormend Vlaanderen is in grote meerderheid tricoloor gezind.

Dat feit maakt het fenomeen De Wever des te merkwaardiger. Op de webstek www.

deredactie.be ging de VRT op zoek naar de persoonlijkheid van het jaar. Ze rangschikten de kandidaten in volgorde van kanshebberig- heid. Ze begonnen bij de laatste en de voor- laatste en het publiek mocht één van beiden er uit wippen. De winnaar nam het ‘s ande- rendaags op tegen de volgende in het rijtje.

Mensen als Frank de Winne of Barak Obama kwamen er verrassend niet aan te pas. Frank Vandenbroucke speelde dan weer wel dagen- lang alle tegenstand op een hoopje, tot hij De Wever tegenkwam. De N-VA-voorzitter stopte de zegereeks van Vandenbroucke om zo naar de finale door te stoten. Daar kwam hij uit tegen de gedoodverfde kandidaat Her- man van Rompuy. Het duel bekwam de kers- verse Europese “president” slecht, want De Wever won met vlag en wimpel en werd door de surfende VRT-bezoekers als per- soonlijkheid van het jaar uitgeroepen.

Het fenomeen De Wever lapte het hem weer, ook tegen Van Rompuy. Het publiek krijgt (voorlopig) niet genoeg van de man.

Duren is natuurlijk een schone Duitse stad, maar Blaiven Duren staat op geen enkele kaart. Dat beseft De Wever ook en vandaar dat hij geen interview laat voorbijgaan om zijn eigen slijtage aan te kondigen. Pats, weer een hoop sympathie er bij, want een politicus die zijn eigen eindigheid erkent valt op.

De Wever speelt het spel briljant en lukt er zo in toch één zwartgele schoen tussen het belgicistische voetenwerk te plaatsen. De zurigheid van Reynebeau en co. zal er alleen

maar door toenemen. J.K.

Volgens een “Antwerps spookverhaal” van de hand van stedelijke opinieschrij- ver Lex Moolenaar in de Gazet van Janssens rijzen de haren van N-VA-voorzit- ter Bart de Wever ten berge. Dat fenomeen vindt volgens de auteur zijn oor- zaak in de (ook) gerezen “speculaties” rond een “peiling naar het kiesgedrag”

van La Libre Belgique. En die niet alleen naar een verdere opgang van zijn partij verwijst, maar tevens, en vooral naar de stijgende populariteit van de bijna slim- ste mens ter wereld. In zoverre dat hij “Patrick”, de zelfverklaarde burgemees- ter van Antwerpen, is voorbijgestoken.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Aan Ben Weyts Noest en nijver Beersel

Gij Subversieveling,

Tot grote ergernis van madam Leterme en ongetwijfeld ook van de vakbonden zijt gij vorige week voor de pinnen gekomen met cijfers die duidelijk bewijzen dat de federale overheid geenszins haar belofte houdt om het ambtenarenapparaat af te slanken. Met madam Leterme bedoelen we minister van Ambtenarenzaken Vervotte, die bij de terugkeer van de braaf geworden Yves haar afkeer voor de federale regering overwon en prompt de plaats weer innam van Steven Vanackere, die bedoeld depar- tement ongeveer een jaar voor haar had warm gehouden. De lezer zal zich herin- neren dat Vervotje samen met Leterme en Vandeurzen de deur van haar kantoor met een smak achter zich had dichtgetrokken, toen de grote woordbreker volgens haar valselijk van poging tot beïnvloeding der magistratuur bij het Fortis-arrest beschul- digd werd en zijn verblijf in de Wetstraat 16 voortijdig moest afbreken.

Maar om te beginnen uw nuchtere vast- stellingen: er was een besparing beloofd op de loonenveloppe voor de federale amb- tenaren van 2,9 procent, maar het is uit- eindelijk een stijging geworden met bijna 1 procent. In geld uitgedrukt betekent dat een kloof of meeruitgave voor de fede- rale overheid in 2009 van maar liefst 234 miljoen euro. Bovendien vertrokken er vorig jaar 2.000 ambtenaren op pensioen, terwijl er uiteindelijk eind december in totaal maar 74 minder bleken te zijn. Gij constateert dan ook terecht dat er van een ontvetting van het overheidsapparaat niets in huis komt. De federale staat leeft met andere woorden ver boven zijn stand, ondanks de desastreuze budgettaire toe- stand. Wij citeren: ‘Als de federale over- heid niet écht gaat afslanken en zich blijft volproppen met belastinggeld, dan dreigt ze te bezwijken aan zwaarlijvigheid.’ Ter- wijl er intussen van allerlei kanten tot ver- velens toe wordt gejeremieerd dat het Bel- gische niveau ten onder gaat aan de veel te gulle financieringswet voor gewesten en gemeenschappen. (Dat is trouwens ook om andere redenen larie en apekool.)

Natuurlijk ging de Maagd van Meche- len onmiddellijk in het tegenoffensief. Vol- gens haar zijn de geplande besparingen wel degelijk uitgevoerd. Maar: ‘Het is nooit alleen de bedoeling geweest om het bud-

get te verminderen. We wilden ook mid- delen vrijmaken voor nieuw beleid. En dat hebben we gedaan. Er zijn onder meer dui- zend mensen extra in dienst genomen bij Justitie. Dat de teller van het aantal amb- tenaren dan toch op min staat, bewijst alleen dat het selectieve vervangingsbe- leid van gepensioneerde ambtenaren wel degelijk werkt.’

Dergelijke redeneringen horen zonder meer thuis onder de noemer ‘regeerwerk dat slecht is, maakt krom wat recht is’, en gij hebt derhalve niet nagelaten te verwij- zen naar stoere uitspraken eerder vorig jaar van Vanackere en Van Quickenborne, die stelden dat er op tien jaar tijd zowat 15.000 ambtenaren zouden verdwijnen.

Aan het tempo van 74 per jaar zijn we nog ruim 200 jaar bezig om die doelstelling te halen. Men zou dat langetermijnvisie kun- nen noemen, maar met sarcasme alleen komen we er niet. Overigens vindt gij niet dat er lineair of met de botte bijl moet worden gehakt. De belastingbetaler voor- liegen echter, en achter de schermen het tegenovergestelde doen van wat men heeft voorgespiegeld, is ook niet de bedoeling.

Al zult gij door zo’n standpunten wellicht nooit geroepen worden tot de rangen van de Graairidders van het ACW.

Vriend Weyts, wij moedigen u aan op de ingeslagen weg voort te gaan. Onze archie- ven leren ons trouwens dat gij eerder vorig jaar in mei ook al de immense achterstand in het federale personeelsbeleid gehekeld hebt. En na de zomervakantie waart gij samen met het VBO de kop van jut van de Belgische vakbonden, die zich dieper dan ooit in de loopgraven hebben weggestopt en er niet uit zullen komen voor het hele land naar de haaien is. Doe wel en zie niet om! En zeg trouwens ook nog eens tegen Bart de Wever dat er geen duimbreed mag worden afgeweken van het principe dat BVH in de Kamer moet worden gesplitst!

Want ook inzake Brussel-Halle-Vilvoorde zijt gij terdege onderlegd. Vandaar dat ge ook wel zult weten dat de N-VA zich ter zake geen enkele misstap kan permitteren.

En dat er anders van onze kant een heel ander herderlijk schrijven komt.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Tof!

In het zoveelste kranteninterview - deze keer in de weekeindeditie van De Standaard - zweert Bart de Wever bij hoog en bij laag en voor de zoveelste keer dat hij er in de verste verte niet aan denkt een gooi naar de burgemeesterssjerp van Antwerpen te doen. Maar zoals dat gaat, hoe verbetener hij ontkent, hoe gretiger “men” het wil gelo- ven. En tussen ons gezegd en gezwegen, wij zouden dat eigenlijk wel tof vinden. Met uit- zondering van de oorlogsburgemeesters Leo Delwaide (1940-1944 en nog eens in 1976) Jan Timmermans (1944) en Emile van Put (1944) zijn de sossen nu al zo een driekwart eeuw baas op ‘t Schoon Verdiep. In 2012 een Vlaams-nationalist op datzelfde verdiep zou ons ten zeerste plezieren. De sossen zijn er

heilig - als we dat mogen zeggen - van over- tuigd dat Antwerpen hun patrimonium is.

Zij dolen!

EEns TsjEEf ...

... altijd tsjeef. Ook de jaaroverzichten van 2009 onderstrepen dat. Op Actua-TV zagen we Kris Peeters in een terugblik op de maand maart of april met veel bomba- rie verkondigen: ‘Het is aan de Vlamingen om te onderhandelen over de staatshervor- ming (nvdr.: via de gemeenschapsdialoog), dat is de les die we hebben geleerd en die we moeten toepassen op het terrein.’

Citeren we daarentegen Herman van Rompuy, thans Europees Imperator, kort na de verkiezingen van juni nog gewoon kardi- naalpremier in het CD&V-ledenblad Amper- sand: ‘Kris Peeters en ik hadden afgespro- ken dat we de dialoog opnieuw zouden heropstarten na 7 juni. (...) Wij hadden in januari een ploeg van acht mensen samen- gesteld die zou zoeken naar een onderhan- delde oplossing voor BHV. Maar omdat de dialoog zelf in panne is gevallen op 15 janu- ari, is ook die groep begraven. Ook daar- voor zal een nieuwe methode moeten wor- den gevonden.’

We weten intussen wat die nieuwe methode is, of beter: we weten het niet. De Koninklijke Opdrachthouder uit Vilvoorde is

achter de schermen bezig met niet nader te benoemen gesprekken, waarvan we mogen vrezen dat ze neerkomen op het verkwan- selen van de Vlaamse Rand. En Peeters, die staat erbij en kijkt ernaar. We zijn nu al benieuwd naar het volgende jaaroverzicht.

nsV LEuVEn

De socialistische en communistische

“democraten” aan de Gentse univ kunnen niet verkroppen dat de Vlaams-nationale NSV erkend werd als volwaardig lid van het Konvent. Ze gaan dus, zoals dat “democra- ten” betaamt, boel maken. De weerslag is al te horen in Leuven. NSV Leuven wil ook een zitje in LOKO, de overkoepelende Leuvense studentenorganisatie. LOKO had geen bezwaar, vorige week keurde de sub- sidiecommissie de erkenning goed. Een erkenning betekent dat een vereniging gra- tis lokalen van KU Leuven kan gebruiken én aanspraak kan doen op een subsidiepot.

De linkse “democraten” konden dat uiteraard niet pruimen, zodat de Algemene Vergadering van LOKO de aanvraag afgelo- pen vrijdag toch weer uitstelde. De vraag is of het NSV zijn leden op een vrije manier werft, dat moet volgens LOKO eerst uitge- klaard. Gezien de nakende examens wordt de finale beslissing uitgesteld tot februari.

Goed gevonden, maar duidelijk is wel dat LOKO buigt voor linkse terreur.

PriETPraaT?

“We moeten het kiesrecht van alle min- derheden in dit land op gelijkwaardige manier beschermen!”, aldus professor Hendrik Vuye. Na een lange (geschiedkun- dige) uiteenzetting over wat hier op poli- tiek communautair gebied verkeerd loopt en wat men er tevergeefs probeert aan te doen, komt de eerbiedwaardige man tot het besluit dat B-HV het voortbestaan van België niet op het spel zet als Nederlands-, Frans- en Duitstaligen dezelfde bescher- ming, beperkt of ruim, van hun kiesrecht krijgen. Ofwel opheffing van alle bestaande en uiteenlopende beschermingsmaatregelen (faciliteiten, grendels, alarmbellen, inschrij- vingsrechten, enz) voor kiezers, ofwel het andere uiterste, namelijk de invoering van een federale kieskring.Prietpraat? Geens- zins. Iets wat iedereen weet! Maar er is een grote maar! Vlamingen zullen wel akkoord gaan met afschaffing van de vele bescher- mingsmaatregelen, omdat ze daar toch niet voor in aanmerking komen. België daaren- tegen streeft vooral naar het voortbestaan van de huidige voordelen en de invoering van een federale kieskring, een grote B-HV, kan daartoe bijdragen.

Brief van de koning aan ‘t Pallieterke

Dames en heren,

Toen Ik mij vandaag omwille van een bepaalde aandrang argeloos terugtrok in ‘het hui- zeke’ te mijnent, schrok Ik nog geen klein weinig. Mijn kabinetschef had Mij immers - als naar aloude gewoonte ondertussen - het wekelijkse schrijfsel van Mijn Verkleefde Ver- knochte Vlerk meegegeven ter lezing. Ik moet dat immers in de beslotenheid doen en zeker nooit in Mijn luie zetel of aan de keukentafel omdat Mijn beminde Rufo van Calabrië daarmee - net als met zoveel andere geestige dingen - niet kan lachen. Bovendien vindt zij dat Ik niks moet lezen in het Noord-Belgisch omdat zij daar zelf maar nauwelijks iets van verstaat. Mijn verbazing was dus ongemeen groot toen Ik vernam dat Mijn wekelijkse briefschrijver met pensioen gaat. Ik was enerzijds opgelucht. Want Ik moet in alle ernst toegeven dat Ik mij altijd echt aangesproken heb gevoeld door de Vlerk. Het leek wel of hij Mij en onze familie, en Mijn establishment erg goed kende. Opgelucht dus omdat de wekelijkse spiegel die Mij werd voorgehouden, komt te verdwijnen. Maar, dames en heren,... Ik ben ook een beetje verdrietig. Want Ik ga nu niet meer uit eerste hand kun- nen vernemen wat “la Flandre profonde” denkt en voelt. Vooral ten aanzien van Mijn persoon en Mijn uitgebreide familie. Bovendien - en dat is misschien nog veel erger - ga Ik veel minder redenen hebben om Mij op de porto te storten nadat uw schrijvelaar Mij met de neus op de feiten had gedrukt. Ik ga nu met handen en voeten aan onze Philippe moeten uitleggen waarom Ik na Mijn terugkeer uit het kleinste plaatsje niet meer regel- recht ter borrelkast zal tiegen. Het zal niettemin ook zijn goede kant hebben, want Mijn cholesterol en Mijn calorieën zullen er wel bij varen. Misschien moet ik daar ook maar eens een proto’ke op drinken...?! Ik heb er lang over nagedacht om u, dames en heren, dit briefje te schrijven. Neen, mocht Gij het al gehoopt hebben, Ik ga ulieden niet uitno- digen ten paleize. Met Mijn vader en schoonvader zaliger heb Ik al genoeg aan collabo- zwartzakkerij-miserie gehad. Hardnekkige Noord-Belgische amnestie-eisers kan Ik dus missen als kiespijn. Het was onze jongste zoon, monseigneur Laurent, die Mij aanspoorde om u te schrijven teneinde u op de valreep nog mede te delen dat onze familie en vooral hijzelf het beu waren uitgelachen en bespot te worden. Dames en heren, “de tijd spoedt heen en bakent reeds de laan waar ook nieuwere tijden ons wenken!”, zongen wij in de heerlijke koloniale tijden. Ik ga dus met het gemis leren leven. In ieder geval zal Ik met een geruster hart Mijn toespraak voor de overheden van het land houden na de jaarwende, terwijl Ik u in Mijn moedertaal verzeker: “La Belgique restera une et indivisible!” En laat Mij nu voorgoed gerust. Het zal ook deugd doen aan Mijn darmen.

A bon entendeur, salut! En doe de groeten aan uw onbeschaamde vlerk . Albertde belgique

De dingen dezer dagen 4

Een bedroefd bezoek in Bethlehem

De wijzen, op bezoek bij Jozef en zijn sibbe, zij zaten wat verzuurd te kijken bij de kribbe.

De engelen zongen mooie liederen nochtans, nu eens in ‘t Nederlands en dan weer in het Frans.

De herders speelden Susa Nina van Preudhomme.

Die was wel fout geweest maar ‘t kon hun niet verdommen.

Hij maakte immers schone dingen, die lekker waren om te zingen.

En toch... Het kon de wijzen zichtbaar niet ontroeren.

Zij zaten maar mistroostig naar de krib te loeren.

Zij bleven onberoerd bij fluiten en schalmei.

Maria voelde zich er ongemakkelijk bij.

Ze vroeg hun minzaam in twee talen wat er scheelde en of het lied van Susa Nina hen verveelde.

Zij schudden neen maar bleven zwijgen.

Er was geen woord uit hen te krijgen.

Sint-Jozef trachtte hen tot vrolijkheid te porren met spotternijen op de prinsen Flup en Lorre,

maar kreeg geen glimpje van een lach op hun gezicht.

Zij trokken een grimas als leden zij aan jicht.

Maria sprak: “Maar, sires, kijk zo triestig nie!”

Toen zei die ene triest: “We zijn normaal met drie, maar Herman, die de grote ster was van de tsjeven, trok naar Europa om wat rijker te gaan leven.

Sint-Jozef kon zijn schaterlach ternauwernood bedwingen:

“En moet díé Sarkozy een toontje lager laten zingen?!”

“Geen sprake van”, begon de zwarte toen te grienen,

“maar Herman gaat in elk geval meer poen verdienen.

Hij liet ons weten ‘’k Doe het niet voor geldgewin’

en gaf voor ‘t Kind een boekje mee met haikoes in.”

Hij stak het boekje uit. Sint-Jozef nam het aan en polste of er ook iets grappigs in zou staan, al was het maar om os en ezel te vermaken.

De complimenten, zei Sint-Jozef nog, in Laken.

‘t Zal niet mankeren, groetten zij en vloden met z’n tweeën op weg naar ‘t land van compromissen en van Beehaveeën.

H^ectorvan o^evelen

Van onze hofdichter

De Vernederlandsing (2)

Door de wet op het verplicht lager onderwijs van 1914 hebben alle kinderen tot hun veertiende leerplicht. In Vlaanderen trekken nu ook de allerarmste kinde- ren naar school en uiteraard is dat een Nederlandstalig schooltje. Nauwelijks een paar maanden later vallen de Duitsers binnen. Een gevolg van de Duitse Flamen- politik is de verplichting om in Vlaanderen uitsluitend Nederlands in de lagere school te gebruiken al wordt daar in de praktijk niet al te streng op toegezien.

Die verplichting heeft alleen een praktisch gevolg in Brussel waar nogal wat kin- deren nu weer onderwijs in hun moedertaal volgen. In 1918 komt de weerwraak en stromen onder de druk van de patriotten en van hun eigen ouders de leerlin- gen weer naar het Franstalige onderwijs in de hoofdstad.

In Vlaanderen verandert er niet zoveel. De meeste scholen hebben inmiddels hun admi- nistratie vernederlandst en blijven daarbij.

Maar nog altijd bestaan er veel Franstalige lagere scholen of afdelingen: zo’n tweehon- derd in het gemeentelijke en vrij gesubsi- dieerde onderwijs. En in het niet-gesubsi- dieerde vrij onderwijs (in de handen van religieuze congregaties en volledig door de ouders te betalen) mag men doen wat men wil. In de praktijk zijn dat meestal pensio- naten waar alles in het Frans gebeurt. Mijn vader en mijn tante worden in die taal in

“Saint-Nicolas” opgevoed tot ze door de volledige verarming van mijn grootmoeder van vandaag op morgen in een Mechels paro- chieschooltje terechtkomen en daar verne- derlandsen.

In 1932 wordt dan de volgende taalwet goedgekeurd die bepaalt dat onderwijs in Vlaanderen in het Nederlands gegeven wordt. Maar zo eenvoudig is het nooit in een land waar een Belgofone minderheid tot vandaag een Übermenschengevoel koestert tegenover hen die “le Ménapien” spreken.

Ook na de wet van 1932 blijven nog altijd achterpoortjes bestaan met zogenaamde transmutatieklassen om half Nederlands half Franstalig onderwijs te geven. En aan de betaalde Franstalige pensionaten raakt niemand.

In Brussel gaat het inmiddels van kwaad naar erger tot de Duitsers er zich in de Tweede Wereldoorlog mee moeien. Flor Grammens krijgt eindelijk de toestemming om Belgische wetten te laten naleven. Mijn overleden radiotechnicus Ward heeft me ooit verteld hoe op zeker ogenblik een strenge slanke heer met een goed verzorgd baardje in zijn Franstalige klas verscheen. Hij sprak de kinderen aan in perfect Frans en

haalde er zo de dutsen uit die hem niet ver- stonden. Hij pakte Ward en co. bij hun kraag en plaatste hen persoonlijk in de Neder- landstalige afdeling. Ward, een vurige socia- list, wou zijn leven lang geen kwaad woord horen over Grammens, want die had een einde gemaakt aan de ongelukkigste maan- den van zijn leven. Dat neemt niet weg dat het overgrote deel van de Vlaamse kinderen vanaf september 1944 in Brussel onmiddellijk overschakelt op Frans onderwijs.

Het duurt tot 1963 vooraleer de onder- wijsfranskiljonnerij de nek gebroken wordt.

Dit keer is het definitief: in Vlaanderen wordt in het Nederlands les gegeven (uitzondering:

de lagere scholen in faciliteitengemeentes) en daarmee basta. Voor sommige nonnen in de pensionaten is dit een klap die ze niet te boven komen.

Kwaliteit

Ook de vernederlandsing van het middel- baar onderwijs is een echte processie van Echternach. Maar men mag niet vergeten dat in tegenstelling tot het lager onderwijs lange tijd alleen een kleine, maar belangrijke elite geïnteresseerd is. De meeste Vlaamse kinderen volgen tot na de Eerste Wereld- oorlog alleen lager onderwijs. Verder stude- ren betekent een paar jaar les volgen in een ambachtschool (“de vakschool” voor de jon- gens of “snit en naad” voor de meisjes) en dan werken. Deze scholen zijn in Vlaande- ren bijna altijd Nederlandstalig en behouden uiteraard die taal wanneer ze zich later tot echt technisch onderwijs ontwikkelen.

Problemen zijn er in de humaniora die voorbereidt op de universiteit of in som- mige handelsafdelingen. Alle lessen worden vanaf 1830 in het Frans gegeven, ook het Nederlands dat een onbelangrijk bijvak is,

al zijn er overal flamingantische priesters die Nederlands, Duits, Engels en godsdienst in de moedertaal doceren. Eerst na zestig jaar moeten vijf vakken in het Nederlands gedoceerd worden in het Rijksmiddelbaar onderwijs. Maar toch is dit de voet tussen de deur, want in de meeste vrije scholen is men Vlaamsgezinder dan bij het rijksonder- wijs en dus eisen leerlingen en leraars dat het voorbeeld van de officiële scholen gevolgd wordt. Dat gebeurt in sommige, maar zeker in niet alle katholieke middelbare scholen in Vlaanderen. Maar tezelfdertijd ontstaan op het einde van de belle époque eilandjes waar alleen nog in het Nederlands onderwe- zen wordt (H. Graf in Turnhout, Sint-Lutgar- dis in Antwerpen) en die bewijzen met hun kwaliteit dat Nederlandstalig onderwijs niet minderwaardig is.

Kwaliteit is het belangrijkste argument na de Eerste Wereldoorlog om het bisschop- pelijk verzet tegen vernederlandsing te bre- ken in Oost- en West-Vlaanderen. De Luikse bisschop Rutten (een Vlaming) heeft ook geen probleem met een geleidelijk over- wicht van het Nederlands; tot grote woede van de bourgeoisie in Tongeren en Hasselt.

Alleen kardinaal Mercier blijft zich verzetten in het aartsbisdom, maar zijn opvolger kar- dinaal Van Roey geeft toe dat vanaf school- jaar 1930-1931 vanaf het eerste middelbaar uitsluitend Nederlands gesproken wordt.

Grosso modo is iedere katholieke school vanaf 1936 Nederlandstalig of heeft ze een Nederlandstalige afdeling, want het Frans verdwijnt niet uit zichzelf. Alleen in sommige dure katholieke niet-gesubsidieerde kost- scholen blijft het Frans tot zelfs in de jaren 60 nog de voertaal. Eén maatregel voor alle katholieke scholen wordt nooit genomen en in de praktijk heeft zowat iedere school een eigen vernederlandsinggeschiedenis.

Het laatste bastion

In het rijksonderwijs gaat het allemaal wat gemakkelijker. Vanaf 1910 worden in de mid- delbare scholen en athenea eenderde van de lessen in het Nederlands gedoceerd, al blij- ven er overal Franstalige afdelingen bestaan (met zo’n 25% van de leerlingen) die geen letter Nederlands onderwijzen. Minister Camille Huysmans maakt van dat éne derde tweederde in 1927 al zijn er dan al rijks- scholen die alleen het Nederlands gebruiken.

In 1932 volgt de volledige vernederlandsing en doven de Franstalige secties traag maar zeker, maar zeker traag, volledig uit. In Gent gebeurt dat tijdens de Tweede Wereldoor- log en in Antwerpen stoppen de franskiljons eerst einde de jaren 40. In Brussel stopt de verfransing in het middelbaar onderwijs een tijdje door de acties van Flor Grammens en zijn staf. Zij slagen erin 40% van de leerlin- gen naar het Nederlandstalige onderwijs te loodsen. Na de oorlog stort dit in elkaar en Grammens betaalt een zware prijs. Het gerecht haalt alles uit de kast en slaagt erin hem vijf jaar in de gevangenis te stoppen. In de rest van Vlaanderen stopt de verneder- landsing niet meer. Door de evolutie van de maatschappij wordt middelbaar onderwijs altijd maar belangrijker. Na de oorlog ont- staan overal technische scholen die van bij de aanvang Nederlandstalig zijn. De paarse regering Van Acker-Lilar bouwt tijdens de schoolstrijd veel nieuwe en gratis rijksscho- len waar (in tegenstelling tot het katholieke onderwijs) altijd les gegeven wordt door gediplomeerde leraars zodat in de jaren vijf- tig het aantal leerlingen in het rijksonderwijs drastisch stijgt. Maar ook in het katholieke onderwijs zijn de ouders sommige paters en nonnen beu die samen met hun wijding blijk- baar de bevoegdheid krijgen om het even welk vak te onderwijzen. Die concurren- tie tussen de beide netten vijzelt feitelijk de kwaliteit van het onderwijs naar omhoog en bewijst de deugdelijkheid van Nederlandsta- lig onderwijs. Alleen in sommige peperdure katholieke kostscholen kunnen de franskil- jons nog terecht. Vooral nonnen zijn hate- lijke Nederlandshaters, maar de wet van 1963 bakent de taalgrens wettelijk af en ver- plicht hen om te stoppen, naar Wallonië of Brussel te vluchten (wat sommigen ook doen) of te vernederlandsen, anders kun- nen ze voortaan geen wettelijke diploma’s meer afleveren. Sommigen vechten bij wijze van spreken nog tot ter dood. Het H. Hart- instituut van Heverlee behoudt zijn Fransta- lige sectie door zich als een juridisch kind van de tweetalige universiteit te presenteren.

Als de Waalse ratten hun matten rollen, ver- dwijnt ook deze laatste burcht van racisme en kinderachtige pretentie in 1969 uit het Leuvense.

J^an n^eckers

Weer tWeede

Als er nu verkiezingen waren, dan zou de N-VA met 15% van de stemmen de derde grootste partij in Vlaanderen worden. Dat blijkt uit een peiling van La Libre Belgique.

De CD&V verliest lichtjes, maar blijft met 22,2% de grootste. Bij de Bozen is men waarschijnlijk opgelucht, want ondanks de aanslepende interne problemen zit de partij weer een beetje in de lift. Ze herovert haar positie als tweede grootste partij in Vlaan- deren. Het Vlaams Belang zou 17,1% beha- len. Dat is een lichte winst vergeleken met de vorige verkiezingen. Niemand zegt open- lijk dat hij in peilingen gelooft, maar niet in positieve peilingen geloven is plezieriger dan niet in negatieve peilingen geloven. Bij het Vlaams Belang blijven ze trouwens niet bij de pakken zitten. De hervormingen van Bruno Valkeniers hebben in alle geval op één punt al een positief en zichtbaar resul- taat opgeleverd: het VB-Magazine heeft een echte metamorfose ondergaan. Kleiner van formaat, moderner van uitzicht, maar nog altijd even strijdbaar.

LiberaLe eLLende

De blauwen lachen maar groen. In de recentste peiling zit de Open VLD met 14%

op een dieptepunt. Als er een Alexander de Croo-effect bestaat, dan is het voorlopig nog negatief. Groen en LDD blijven samen op 7,2% hangen. Niet rampzalig, maar ook niet de groei die men van oppositie- partijen mag verwachten. De nieuwe par- tij van Mischaël Modrikamen haalt in één klap meer dan 3%. Goed voor een beginne- ling, maar natuurlijk nog ver onder de kies- drempel. Maar anderzijds kunnen die 3%

afgesplitste liberale en centrumrechtse kie- zers er misschien wel voor zorgen dat Reyn- ders en consorten de nek-aan-nekrace met de PS verliezen. Als Modrikamen ooit veron- gelukt of “zelfmoord” pleegt, dan is Reyn- ders de eerste verdachte.

een kurken zieL

Volgens Het Laatste Nieuws staat Her- man van Rompuy op nummer twee van de lijst van “de 100 Belgen van 2009”, na Kim Clijsters. Over zijn uitverkiezing als voorzit- ter van de Europese Raad van 27 staats- en regeringsleiders zegt hij: “Wie denkt dat ze mij hebben gekozen omdat ze de ande- ren niet wilden, heeft het goed mis. De ove- rige 26 staats- en regeringsleiders moeten toch iets in mij hebben gezien. Of ben ik verkeerd te denken dat ik toch over enkele kwaliteiten beschik?”

Zet het raam al maar open. Eigen stoef stinkt. Gelukkig eindigt hij met: “Ze mogen dan wel zeggen dat ik een wonderbaarlijk geheugen heb, ik stel vast dat ik al heel wat vergeten ben en dat ik stilaan in mijn eigen verhaaltjes begin te geloven.” Bijvoorbeeld in zijn eigen kwaliteiten. En dat ze hem gekozen hebben omdat hij zo een goeie is.

Ja, ja, een goed gedacht en een kurken ziel, en ge drijft altijd boven.

‘t Pallieterke BRILJANT

5

Het succesverhaal van dit weekblad

“voor mensen met een goed hart en een slecht karakter” begon op die gedenkwaar- dige 17 mei 1945. Of toch niet. Eigenlijk was prematuur het succesverhaal begon- nen toen de jeugdige Bruno de Winter, die zijn middelbare studies niet had afge- maakt, een klusje had gekregen bij Het Handelsblad, de Antwerpse krant die door de sinjoren gemeenzaam “Het Gaanzeke”

werd genoemd. Nadat Bruno daar in 1931 was mogen beginnen - om de stiel te leren, want dat moest in die tijd nog - met klas- sements- en vertaalwerk en tussendoor als kopijspuier voor de rubriek “gebroken armen en benen”, werd hij bevorderd tot verslaggever van het parlementaire bedrijf in de Brusselse Wetstraat. Al was hij op de schoolbanken geen hoogvlieger geweest, Bruno was een snugger en leerzaam man- neke en hij had niet zo heel veel tijd van- doen om door te krijgen dat het parlement waar hij voor zijn Handelsblad over moest berichten, in feite de moeite niet was om over naar huis te schrijven. Met zijn slecht karakter had hij er al gauw een nieuwe naam voor uitgevonden, die intussen zowat journalistiek gemeengoed is geworden: de praatbarak.

Voor zijn latere loopbaan als hoofdredac- teur van een satirisch weekblad, was die praatbarak een flinke leerschool, evenals Bruno’s belevenissen als krijgsgevangene van de Duitse bezetter in Frankrijk. Toen hij uit Frankrijk terugkwam, kon hij zijn werk bij het Ganzeke niet hervatten, want het was oorlog en zoals de meeste dagbladuit- gevers had ook Het Handelsblad besloten dat zijn journalisten onder Duitse bezetting

“hun pen zouden breken”, zoals dat toen heette. Voor Het Handelsblad kwam die verzetsdaad eigenlijk goed van pas, want de krant zat toen financieel in niet zo’n beste papieren en kreeg dank zij de Duitse overweldiger enig uitstel van bankroet (dat er in oktober ‘62 toch gekomen is).

Allemaal goed en wel, maar Bruno was echtgenoot en vader en er moest dus brood op de plank komen. Daarom aanvaardde Bruno een betrekking bij de Landbouw- en Voedingscorporatie, waar ook een zekere Jan Nuyts - zegt die naam u iets? - werk had gevonden. Na de oorlog heropende Het Handelsblad zijn deuren en mocht Bruno de Winter zich vlijtig verder bekwa- men in het journalistieke vak. Hij vroeg en kreeg een eigen kolommetje - tegenwoor- dig moet het een “column” heten - op de rechterkant van de voorpagina, waarin hij zonder vaar of vrees van leer trok tegen de heersende politieke klasse die hij in de praatbarak aan het werk had gezien en gehoord en hij ondertekende zijn scherpe, ironisch-satirische pennenvruchten met de schuilnaam “’t Pallieterke”.

Dat dagelijkse Pallieterke in Het Han- delsblad kende in die “kwade jaren”, naar het woord van “onze” Arthur de Bruyne, zoveel bijval dat het zowaar de slabak-

kende oplage van de krant de hoogte injoeg. Sommige waarnemers waren zelfs van mening dat ‘t Pallieterkes bijdrage in die dagen Het Handelsblad van de onder- gang heeft gered. Wat daar ook van aan is, of niet, Bruno de Winter zelf was zich maar al te goed bewust van zijn succes en vond dat hij daarvoor wel een beloning verdiende. Dus trok hij zijn stoute schoe- nen aan en toog naar de directie met het voorstel zijn bescheiden, maar veel gele- zen kolommetje te doen uitgroeien tot een eigen weekblad, uiteraard onder zijn lei- ding. Dat de grote bazen daar geen oren naar zouden hebben, was min of meer voorspelbaar, maar ook toen al hadden de muren oren, namelijk die van de commer- cieel ingestelde reclamejongens Polderman en Van Gool. Die twee zagen wél brood in de gedurfde ambitie van de 35-jarige De Winter en boden hem hun deskundige medewerking aan indien hij met zijn eigen blad van start wou gaan.

Hij dééd het en op de historische datum van 17 mei 1945 rolde het eerste ‘t Pallie- terke, met Bruno de Winter als verantwoor- delijke uitgever en hoofdredacteur (andere redacteurs waren er toen niet), van de per- sen. De vier bladzijden op groot formaat met soloteksten van Bruno en rake teke- ningen van o.a. de onlangs overleden Jef Nijs, werden verkocht tegen de “voorlopige woekerprijs van... 3 frank”. In zijn “doop- rede” hekelde de enige schrijver de opvat- tingen over persvrijheid en democratie van

“Adolf de Grote”, maar evenzeer de pogin- gen tot machtsmisbruik bij de eigen pers nà Adolf met de snor. Hij dankte “Het Gaan- zeke” voor het jarenlange vertrouwen en eiste in een vrij land met een vrije pers, waarin zelfs “een hond met een hoed op een gazet mag uitgeven”, voor zichzelf het recht op dat ook te mogen doen. Die pers- vrijheid bestaat juist dààrin, schrijft stout- moedige Bruno, dat het een redacteur vol- komen vrij staat ook meester te worden:

“Een hèèl klein meesterke van een hèèl klein gazetteke.” En wat voor meesterke!

“De ene mens heeft al wat meer gal mee- gekregen dan de andere en ik werd helaas goed bedeeld”, klonk het in die dooprede,

“maar als ge ‘t hebt, geraakt ge ‘t moeilijk kwijt en houdt ge u in, dan wordt ge maag- lijder...” Daarom zijn Pallieteriaanse reme- die: “... dat slecht karakter botvieren bij elke gelegenheid en zoveel gelegenheden te maken als ge kunt. Daarom maakte ik dit gazetje dat ik vandaag op Gods genade de wereld in zend.”

Met zijn slecht, mààr eerlijk, karakter kon Bruno het ook niet laten dat hij met zijn blaadje niet alleen was begonnen om zijn gal kwijt te raken, maar “Ik deed het ook om geld te verdienen”. Veelbelovend:

het eerste nummer had zo’n reuzensucces dat het in allerijl moest bijgedrukt worden.

Het glorierijke begin van (voorlopig) 65 jaar

‘t Pallieterke.

(wordt vervolgd)

1. Het stoutmoedige begin

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

Bekende mensen wensen

- Herman van Rompuy: Als eerste voor- zitter van de EU... EU... EU... wens ik alle Bel- gen een even eu... eu... eu... euforisch jaar als het mijne!

- Yves Leterme: Bedankt, Herman, en ik wens alle Vlaamse Belgen een zalig en bedaard Nieuwjaar zonder politieke moed en allons enfants de la patrie-e!

- Didier Reynders: Allemaal een gelukkig jaar... tot ge uw aanslag in de bus krijgt, hihi.

- Tsjefaan de Clercq: Beste wensen voor alle mensen en voor de criminelen ook. En van

‘t jaar BINNENBLIJVEN, hé!

- Joëlle Milquet: Wensen voor de Vlamin- gen? NON! NON! NON!

- Michel Verschueren: Leve De Wever en Weg met België! Of moet het andersom?

Ja, mijn geheugen begint een beetje te verschu- ren, maar ik heb het toch maar weer eens ferm gezegd, nescepas.

- Jean-Marie Pfaff: Allez, allemaal ne gelukkige en tot ziens op den teevee met heel de familie. MIJN familie vaneigenst.

- Jean-Luc Dehaene: Ik los de problemen op als ze zich stellen, maar zelfs in 2010 is B-HV niet te splitsen zonder toegevingen. Ik zal al maar beginnen met die ene wens van de Frans- taligen hard te maken: Brussel hale Vilvoorde.

- Wilfried Martens: Als evidente ex-Vla- ming wens ik aan alle democratische politici voor ‘t nieuwe jaar de vervulling van mijn vurige wens: “Geef ons wapens... tegen alle ambetante flaminganten!”

- Bert Anciaux, socialist uit roeping:

Awel, mijne wens voor ‘t nieuwe jaar: veel gebleit en weinig wol.

- Peter Vandermeersch: Wat kan ik alle lezers van kwaliteitskrant De Standaard voor 2010 beter wensen dan: AVV-VVK?

- Marie-Rose Morel: Voor 2010 wens ik aan alle politiek actieve vrouwen én aan mijn spiegel: “Vrouwen aan de top!”

- Filip Dewinter: Mogen in 2010 alle Vlaamse vogels zingen zoals ik gebekt ben.

- Caroline Gennez: Laat ons in dit nieuwe jaar met alle progressieve krachten samenspan- nen om verstandige politici aan de kant te zetten en onbenullen aan de macht. En dat meen ik.

- Bart de Wever: Allez, allemaal ne geluk- kige en tot ziens op den teevee, met slimme mensen ondereen!

- Gerolf Annemans: En voor het overige ben ik met Cato Senior van mening dat in 2010 de eter uit de VRT moet verdwijnen.

- Brussels groene ministerin Huyte- broeck: De Brusselaars en de Flamins de la province wens ik in ‘t nieuwe jaar proper water, zenne.

- Kris Peeters: Mag ik alle Vlamingen in dit nieuwe jaar als primeur mijn nieuw reddingsplan voor Opel Antwerpen voorstellen? Als wij in 2010 alle zes miljoen een nieuwe Opel kopen, is de autofabriek gered, met mijn beste wensen.

- Prins Philippe: Mijn baard is als een dia- mant. Zet hem in 2010 op de troon en hij blinkt!

Begrijpt u?...

Proficiat!

Lieve lezeressen, beste lezers,

U hebt ons zoals ieder jaar opnieuw overstelpt met uw beste wensen voor het nieuwe jaar, zowel middels de slakkenpost als via de elektronische snel- weg. Waarvoor onze hartelijke dank. En onze beste wederwensen.

Maar eigenlijk moeten wij ù feliciteren. Want ‘t Pallieterke viert dit jaar zijn 65ste verjaardag. Een briljanten jubileum! En dit is alleen maar mogelijk dankzij de trouw van u, onze lezers. Met andere woorden: u hebt het moge- lijk gemaakt en maakt het nog steeds mogelijk dat ‘t Pallieterke groeit en bloeit. Tot spijt van wie het benijdt. Wij steken de pluimen dus op uw hoed.

Een dikke proficiat! En doe zo voort.

Leo Custers

JAJA ...

De spiksplinternieuwe voorzitter van het IJzerbedevaartkomiteit, Paul de Bel- der, heeft elektronische nieuwjaarswen- sen rondgestuurd. We vernemen dat het in 2010 opnieuw ‘heel druk zal worden aan het IJzerfront’. Zo komt er een ‘pres- tigieuze’ tentoonstelling rond de rol van de Bretoenen in Wereldoorlog I en zal het fes- tival Ten Vrede in mei ‘artistiek heel hoog scoren en heel verrassend zijn’ (dat is weer eens wat anders). Verrassend is in zekere zin ook de korte zinsnede ‘IJzersterk wordt opnieuw IJzerbedevaart’. Meer uitleg volgt er niet, maar dat hoeft ook niet echt. Het betekent zoveel als: “We hebben in Diks- muide twee jaar geëxperimenteerd, gegokt en nog meer belangstellenden verloren.” Of er opnieuw aangeknoopt wordt bij de vroe- gere formule van de bedevaart en of dat nog enige kans op succes maakt, valt af te wachten. Want: wat Baeten kaars en bril, als de uil niet zien en wil?

40 PRoCenT

Het gaat goed met de V-partijen, als we tenminste de jongste Libre-enquête mogen geloven. Vlaams Belang 17,7 procent, N-VA 15 procent, LDD ruim 7 procent. Samen 39,7 procent, laten we zeggen 40.

Wat doen zij ermee? Elkaar blijven judas- sen? Of voor de verkiezingen van volgend jaar eindelijk de handen strategisch in elkaar slaan? Komaan, jongens, Vlaanderen ver- wacht veel van u! We duikelen toch het jaar van de hoop in, zeggen ze.

MisBRuiKT

Rik van Nieuwenhuyse, in 2005 wereldbe- roemd in Vlaanderen - zelfs de koning ver- eerde hem met een bezoek - wegens aan hem gerichte doodsbedreigingen omdat hij zijn gesluierde werkneemster Naïma Amzil weigerde te ontslaan, is zwaar ontgoocheld in de VLD en stapt uit de partij en de poli- tiek. Hij had zich door Vincent van Quicken- borne laten verleiden bij de verkiezingen van

juni dit jaar op de lijst te gaan staan. Maar, zegt hij nu, zij hebben mij gewoon misbruikt.

Niemand luistert naar mij.

Ja, wat had hij gedacht? Dat Q hem een goedbetaald postje zou bezorgen?

BeDenKeLiJK

In dit land kan iedereen die een Belgi- sche identiteitskaart heeft of tenminste drie maanden in dit land heeft gewoond klacht neerleggen tegen oorlogsmisdadigers. Dus is een aantal Israëli’s naar hier verhuisd om politieke en militaire leiders van Hamas aan te klagen, wegens oorlogsmisdaden. Hun advocaat is Roel Coveliers. Enkele joodse organisaties uit Antwerpen en Brussel vinden dit laatste zeer bedenkelijk, want Roel Cove- liers is een zoon van Hugo Coveliers, baas van het met het VB verbonden Vlott.

Is de zoon verantwoordelijk voor de daden van zijn vader? Wij denken van niet. Die joodse organisaties vinden van wel. Een staal- tje van Sippenhaft?

WeG Die VoD!

Toen Bruggeling Willy Retsin van de Dienst Monumentenzorg het bevel kreeg aan zijn historisch geklasseerd gebouw uit 1756 dringende herstelwerkzaamheden uit te voeren, liet hij tegen de gevels stellingen plaatsen. Samen met zijn broer bracht belgi- cist Retsin er allerhande attributen op aan, zoals kapotte stoelen, brandblusapparaten, vuilnisbakken en vooral Belgische vlaggen en doopte dit kunstwerk (?) van zestig meter lang “Retsins Ark als Hommage aan België”, een nieuwe toeristische attractie.

Na aanmaning de versieringen (?) te verwijderen, gevaar voor de omgeving met lawaaihinder, en omdat er niets gebeurde, schoten verschillende stadsdiensten in actie.

Volgens Retsin bestaat er geen wettelijke basis om de stellingen weg te nemen. In de vergunningsvoorwaarde voor de werken is namelijk voorzien dat je verlenging kan aan- vragen zolang de werken niet voltooid zijn.

En dit jaar na jaar? Wel wil hij zijn voorgevel schilderen... vol Belgische vlaggen..