LEDENJOURNAAL 24 JANUARI 2021
Beste mensen,
Ik heb eigenlijk geen tijd om dit Ledenjournaal te maken, want ik ben verwikkeld in een moeilijke legpuzzel, geleend van Elly Dunant. Niet dat ik hele dagen aan de puzzeltafel zit, maar het vult toch wel wat lege uurtjes. Naar genoegen.
En die puzzel heeft geen haast, want voorlopig hebben we nog niet veel avontuurlijks in het vooruitzicht. Zelfs een vrijdagborrel lijkt nu al een hele belevenis, laat staan een filmavond! Met maaltijd! Stel je voor!
De stilte geschiedt met recht en reden en laat het maar zo lang duren als nodig is, maar het is en blijft saai. Steeds saaier. We missen nieuwe prikkels, verse ideeën, een ander gespreksonderwerp dan dat ene.
Mirjam Meijer gaf ons een heel mooi gedicht. Maanden geleden al, maar ik bewaarde het voor versoepelde omstandigheden. Die komen nog niet. Ik wil het u nu al laten lezen. Mirjam Meijer kent u niet? Dat klopt. Zij is de echtgenote van Rogier Chorus.
Hij had zijn vrouw gevraagd of wij het gedicht mochten lezen. En dat mocht.
Engelina Lucas is bezorgd over de ganzenbevolking in het Park van Tervuren. Deel haar kopzorgen.
U krijgt hieronder ook en alweer een kort verhaal van Annemarie Enters. Heel hartelijk dank, Annemarie.
Tenslotte laten wij (bijna) gewoontegetrouw een van de biljarters aan het woord. Dit keer is het Hans Bender met een nostalgische ontboezeming.
En een mopje natuurlijk.
Namens het bestuur Annelies
annelies_smilde@outlook.com
PS. Denkt u ook eens aan een bijdrage voor het Ledenjournaal of voor het E-blad?
CORONA AFSTAND
Na lange maanden niet gezien
hebben we elkaar toevallig weer ontmoet;
de winkelstraat stond stil op anderhalve meter;
mijn ogen raakten aan de jouwe…
Hoe is het?
wuifden onze plastic handen terwijl we lachen wilden…
Maar onze lippen drukten tegen doek, blauw met wit,
met dunne banden, dat niet wou wijken niet wou buigen,
maar onze lippen lachten niet.
Mirjam Meijer
SANDRA’S LAATSTE PARTIJ
Annemarie Enters-Gijsberti Hodenpijl
Vandaag zou ze 100 worden. Het hele huis was versierd. Sandra Orlov stond langzaam op. Het hele feest interesseerde haar niets. Sinds het verdwijnen van Yuri was het leven voor haar afgelopen. Ze had verder geleefd omdat haar uitgever haar telkens een contract voorlegde. Op deze leeftijd was mooi om uit te stappen. Ze liep naar de grote spiegel en bevoelde de achterkant met haar rechter hand. De brief zat er nog.
Financieel had ze niets te klagen. Als kind van oude ouders, was ze vroeg wijs.
Tijdens haar beschermde opvoeding, kreeg ze alles, maar mocht niet veel. Yuri haar grote liefde bleef onbereikbaar, doordat haar ouders hem ongeschikt vonden als echtgenoot. Ze begon te schrijven als een vlucht. Hiermee werd ze beroemd.
Haar held Yuri had duizenden vrouwenharten sneller doen kloppen. Yolande, de hulp kwam met een grote doos haar kamer in.
‘Uw fanmail mevrouw. Zal ik de brieven openmaken?’
‘Zet daar maar neer. Ik heb nu geen tijd. Straks geef ik een partij.’
‘Maar mevrouw… we hebben niets klaargemaakt.’
‘Dat is niet nodig, ik heb alles in huis. Ik wil niet gestoord worden.’
Yolande liep gepikeerd weg. Sandra schuifelde naar haar kast en pakte de ring, die ze ooit van Yuri kreeg toen hij haar eeuwige trouw beloofde. In haar mooiste jurk en goed opgemaakt, sloot ze de deur af, pakte de brief en ging zitten. Met trillende handen herlas ze de liefdesbrief, al kende ze de inhoud van buiten. Ze doezelde even weg. Yuri zweefde binnen. Hij was nog net zo jong als ze zich herinnerde.
Ook in haar boeken was hij altijd 28 jaar gebleven. Als schrijfster wist ze dat het
verschil tussen fantasie en werkelijkheid soms nauwelijks bestond. Yuri gaf haar een handkus.
‘Liefste Sandra, van harte.’
‘Dank je, Yuri, kom naast mij zitten.’ De knappe jongeman knikte.
‘Je hebt mij een interessant maar vermoeiend leven gegeven.’
‘Ja, maar het was de moeite waard. Je hebt de hele wereld gezien en leerde veel mensen kennen. Jij hebt al die berovingen opgelost. Met je dolk kon jij je vijanden
goed uitschakelen.’
‘Zonder jouw hulp had ik dat nooit kunnen doen. Heb je nog een klus voor mij?’
‘Ja, Yuri. Dit is de laatste.’
Ze zag Yuri al met de dolk spelen en ze wees op haar hart. Yuri keek verbaasd.
‘Toe, doe maar. Zo wil ik het. Het is mooi geweest.’
Yolande kreeg geen gehoor toen ze het avondeten bracht. Ze haalde de politie erbij om het slot van haar deur te laten forceren. Ze vonden Sandra met een glimlach om haar lippen en een brief in haar hand. Yuri luidde de ondertekening.
‘Maar dat is…’
Onthutst dacht Yolande aan de tachtig boeken die Sandra Orlov had geschreven.
De dokter constateerde dood door een dolksteek. De politie stond voor een raadsel, maar Yolande lachte fijntjes.
De ganzen in het park van Tervuren
Ik hield ervan de ganzen in het park van Tervuren te observeren, en wel de tamme witte ganzen van de Wammes-Waggel-soort. (Je weet wel: Wammes Waggel, de knecht van Oma Duck). In het voorjaar van het eerste jaar dat ik ze bewust waarnam, dat was in 2017, waren er drie grote ganzen die met zijn drieën vier kleintjes hadden. Geen conventioneel gezinnetje dus.
Het daarop volgende jaar (2018) hadden zeven grote ganzen twee kleintjes. Een van die kleintjes had een afwijking – het had een grote bruine vlek op de kop - maar dat
verstoorde zijn levenslust niet. Ook de andere ganzen aanvaardden hem zoals hij was.
Het daarop volgende jaar (2019) hadden negen grote ganzen één kleintje.
De tamme soort was dus niet erg kinderrijk, dat in tegenstelling tot de wilde nijl- en
canadaganzen die in veel grotere getale het park van Tervuren bevolkten. Terwijl de tamme witte ganzen altijd te vinden waren op de vijver bij het bootjeshuis, de vijver dus die het dichtst bij het centrum van Tervuren is gelegen, krioelde het op de verder gelegen vijvers van de wilde nijl- en canadaganzen, en terwijl de inheemse tamme ganzen dus heel weinig kinderen hadden, hadden de allochtone ganzen twee maal per jaar vier tot acht kuikens waarvan de meesten volwassen werden. Je hoorde wel dat die ganzen een plaag waren en dat regelmatig een deel ervan geëlimineerd moest worden.
Dan komt maart 2020 en naar mijn berekening hadden er tien grote witte ganzen moeten zijn – met misschien één of meer kleintjes. Maar ik zie er slechts negen. Misschien is de tiende nog bezig met het uitbroeden van eieren.
Er gaan verschillende maanden voorbij zonder dat ik in het park kom. Pas in augustus kom ik daar weer. Maar nergens zijn de tamme ganzen te bekennen. Niet één. Ik maak de daaropvolgende dagen tochten langs de andere vijvers maar ook daar zijn ze niet.
Wat op de bootjeshuisvijver wel te vinden is, is een zwanenechtpaar met twee kleine zwaantjes. Het is echter zo dat zwanen wel sierlijk voorbijdrijven, maar geen gezellige beesten zijn. Op zijn best negeren ze mensen – maar ze zijn gauw verstoord en kunnen dan woedend reageren.
Dan de tamme ganzen. Zodra ik ze riep, kwamen ze met zijn allen naar mij toe en wandelden graag een stukje met me mee. Misschien dachten ze wel eten van mij te krijgen, maar dat heb ik ze nooit gegeven. Ze kregen eten genoeg van andere mensen.
Desalniettemin kwamen ze meteen op me af als ik ze riep – en wandelden – of liever waggelden – dan een eindje mee. Waarschijnlijk hoopten ze steeds op wat eten. Ze gaven de moed nooit op en bleven altijd optimistisch.
Maar die gezellige dieren zijn dus verdwenen.
Het gemeenteblad van Tervuren was in oktober voor een groot deel aan dieren gewijd.
Er is ook een artikel over de watervogels in het park. Met name wordt het
zwanenechtpaar genoemd met zijn schattige kleintjes. Over de ganzen geen woord.
Wel wordt het e-mailadres vermeld van het agentschap bos en natuur, waarbij nadere inlichtingen ingewonnen kunnen worden.
Ik zend daarop een e-mail naar dat agentschap waarin ik vraag wat er met de groep tamme ganzen is gebeurd die zo plotseling is verdwenen. Dat weet het agentschap niet, schrijft het mij terug, maar het is natuurlijk heel goed mogelijk dat die ganzen door vossen zijn opgegeten of naar een andere plaats zijn vertrokken.
Ik geloof niets van die veronderstellingen – in jaren is er niet één gans verdwenen – laat staan door een vos opgegeten. En nu zouden ze ineens allemaal door vossen zijn
opgegeten. En hoe zouden deze beesten naar een andere plaats zijn vertrokken? Zij waren zo honkvast. Bovendien kan de soort niet of nauwelijks vliegen.
Ik heb een boos vermoeden dat de ganzen als veel te gewone beesten werden beschouwd en zijn opgeruimd, terwijl de “aristocratische” zwanen tot vestiging op de vijvers zijn aangemoedigd en dit terwijl de ganzen in de loop der jaren een band met vele parkwandelaars hadden opgebouwd en de zwanen nooit een band met een
parkwandelaar zullen hebben. Integendeel, grote kans dat ze het komende jaar
verdwenen zijn, want de vele mensen die in de weekends voorbij wandelen bevallen hun allerminst en ze worden ook zwaar gestoord door de drukke, brutale meerkoetjes die op de vijver aanwezig zijn.
Of heeft iemand de groep ganzen misschien ergens gezien? De groep is te herkennen aan het feit dat één van hen een bruine vlek op zijn kop heeft.
Engelina Lucas
Beste vrienden, biljarters,
laatstleden vrijdag, bij het nemen van de laatste slok van mijn Blonde Leffe, werd ik overweldigd door een gevoel van weemoed. Alweer een middag zonder jullie
inspirerende gezelschap. De wekelijkse boodschap van onze onvolprezen voorganger Jacobus maakte het me helaas niet makkelijker. Zijn uitweiding over het
sneeuwbalgooien deed me denken aan die keer dat mijn ouders besloten hadden dat ik niet met hen mee mocht naar theater Carré voor het jaarlijkse optreden van Toon Hermans. Het was oneerlijk, de vrijkaarten lagen er al. Mijn vader was bij de
Amsterdamse Rijtuigmaatschappij verantwoordelijk voor de verhuur van bedrijfswagens en kreeg jaarlijks vrijkaarten voor Toontje en de Snip en Snap-revue. Ik was gewoon wat later voor het middageten uit school gekomen omdat ik met mijn vrienden sneeuwballen
moest gooien naar de meisjes van de
meisjesschool aan het Valeriusplein. Het was een bovenmatig strenge straf, die mijn moeder doordrukte. Ik moet wel bekennen dat ik wel vaker te laat was omdat ik op weg van school naar huis moest knikkeren met Wim Setzekorn. Zo blijkt al weer dat het spelen met de ballen veel plezier kan geven, behalve die ene keer dan.
De maatregelen tegen de virussen hebben tot gevolg dat mijn haar langer is dan normaal en ik vind dat het me wel staat, er dreigt zelf een slag in te komen, wat me eraan
herinnert dat ik, tot de leeftijd van vier jaar, blonde krullen had. Tot mijn moeder (alweer zij) me naar Kapper Koning op de Overtoom sleurde en mijn krullen nooit meer
terugkwamen.
Tot daar mijn nostalgische ontboezemingen. Hopelijk kunnen we ons spoedig laten vaccineren en hoeft Co niet meer alles te ontsmetten, maar het stofzuigen van het laken mag volgehouden worden van mij, de ballen zijn er sneller bij.
Met hartelijke groet, Hans
