Demotte draait aan het kraantje Als voluntarist benadert Rudy Demotte (PS) stilaan Guy

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

67

jaargang • nummer 15 • woensdag 11 april 2012 1,95 euro

• Comical Steven 2

• Briefje aan Hendrik Vuye 3

• Als proffen aan politiek doen 3

• Van Piet Heyn tot Albert Heyn 5

• Bardot in Brussel 6

• Op de praatstoel: Lode Vereeck (LDD) 11

Demotte draait aan het kraantje

Als voluntarist benadert Rudy Demotte (PS) stilaan Guy Verhofstadt. In interviews blijft hij euforisch over de successen van het Marshallplan. Het zou met Wallonië steeds beter gaan. Waalse economen vertellen echter een ander verhaal. Henri Capron (ULB) zei in het Waalse Parlement dat tien jaar niet zal volstaan voor het herstel van Wallonië. Arbeidsplaatsen komen er nauwelijks bij. De werkloosheid blijft torenhoog, de vorming van gekwalificeerd per- soneel blijft ondermaats.

Demotte schept op over de handelsprestaties van zijn gewest.

Dat is niet meer dan politieke peptalk uit Namen, die helemaal niet strookt met de cijfers, schrijft De Tijd. Vlaanderens aandeel in de totale Belgische export is opgelopen tot een record van 82,5 procent.

Het Waalse studiecentrum “Centre de recherches en Econo- mie Régionale et Politique Economique” becijferde dat het fede- raal primair overschot (zonder rentelasten) in de periode 2006- 2010 evolueerde van 12,95 miljard euro bonus naar 1,69 miljard verlies. Vlaanderen realiseerde een positieve balans (+ 41,43 miljard euro), terwijl Wallonië (-21,19 miljard) in het rood ging.

Brussel scoorde licht positief (+4,19 miljard). Als ook de interest- lasten op de staatsschuld (366,56 miljard euro) in rekening van de gewesten worden gebracht (verdeeld op basis van het aantal inwo- ners) ziet het plaatje er nog duidelijker uit: het saldo van de staats- schuld (primair saldo min het deel van de rentelasten) wordt dan: + 6,01 miljard euro voor Vlaanderen, - 41,05 miljard voor Wallonië en - 1,85 miljard voor Brussel. Anders geformuleerd: Vlaanderen heeft door zijn gematigd beleid in de jongste vijf jaar de staatsschuld doen afnemen met 6 miljard euro, terwijl Brussel en Wallonië samen de staatsschuld deden toenemen met maar liefst 43 miljard euro.

Geldstroom op peil houden

Voor Demotte blijkbaar geen zorg: de Franstaligen konden de Vlaamse regeringspartijen al verleiden de geldstroom naar Wallonië nog tien jaar “op peil” te houden. Dat Vlaamse geld is nodig voor de Waalse “relance”. En als die meer tijd vergt, dan moet en zal die afspraak worden verlengd, dicteert Demotte nu al. Solidariteit heeft blijkbaar niets te maken met vrijwilligheid, voor Vlaanderen is ze gewoon verplicht, al decennia. Om dat te onderstrepen, ver- gelijkt Demotte Wallonië met Griekenland, de paria van Europa.

Welnu, zoals Europa solidair móét zijn met Griekenland, móét Vlaanderen solidair blijven met Wallonië, zolang Wallonië dat wil.

Er is meer… Nu de federale staat af wil van enkele zogenaamde

fantoombevoegdheden (en er flinke ruzie is tussen de diverse rege- ringen over hoe dat moet worden betaald) dreigt Demotte dat hij ook op dat punt meer geld wil. Zijn verklaring is simpel: “Als het geld dat wordt gebruikt om de economie te stimuleren moet dienen om de nieuwe bevoegdheden te betalen, zal de kloof te groot blij- ven… De transfers zullen pas stoppen als wij nog over de nodige financiële middelen kunnen beschikken om te investeren in de eco- nomie.” In welke soort economie?

Pretentie heeft Demotte wel, en absoluut geen gêne over leugens om bestwil. Zo sleurt hij er ten onrechte het verleden weer bij. Na de dood van de Waalse industrie kreeg Wallonië palliatieve zorg toege- diend, terwijl de vitamines naar Vlaanderen gingen. Terwijl het Bel- gische wafelijzer tot in het absurde toe zorgde voor een billijke ver- deling, waarna Vlaanderen investeerde en Wallonië opsoupeerde.

Tussen Griekenland en Portugal

Louis Verbeke (Vlerick Leuven Gent Managementschool) vatte de werkelijkheid van de jongste decennia mooi samen. De Vla- ming zorgt voor beter onderwijs en voor meer werk, voor weten- schappelijke innovatie en behoorlijk bestuur, beheerst zijn schuld, spaart, en is genereus tegenover nieuwkomers. Zo voedt Vlaan- deren vooral de federale staat en via transfers de andere gewes- ten. Wallonië en Brussel verteren meer dan ze verdienen. Wallo- nië zit helemaal niet in het Europese peloton, zoals Demotte zegt.

Het heeft een zwaar primair deficit en leeft ver boven zijn stand.

Geen woord van Demotte over de malheuren van een PS-regime.

Wallonië hangt sociaal en economisch tussen Griekenland en Portugal, Vlaanderen benadert de prestaties van de Scandinaviërs…

“Een zinnig beleid van Wallonië zal nooit van de PS komen”, vreest Verbeke. “Haar macht is vooral de laatste strohalm voor het behoud van het België dat geen toekomst heeft.”

“Alle herstel begint met de erkenning van de waarheid”, schrijft Verbeke. Zijn opiniestuk is gericht aan Demotte. Jammer. Hij had het beter gericht aan alle Vlaamse onderhandelaars van de laatste twee jaar. Zij hebben het belangrijkste argument in het commu- nautaire debat genegeerd en de transfers naar de andere gewes- ten quasi onvoorwaardelijk voor jaren weer gebetonneerd.

Als Demotte en zijn PS iets proberen, dan is dat hun recht. Als Vlaamse partijen om tactische redenen daarover zwijgen, dan is dat hun dwaasheid. Als ze ronduit meegaan in een inefficiënt beleid en in de leugen, dan is dat hun schande.

Wat hebben Bert de Graeve, de elektriciteitsbedrijven en het ACW gemeen? Juist, u weet het, maar u wilt het niet luidop zeggen, want er zijn kinderen in de buurt.

Wat ze doen, is allemaal heel wet- telijk. Vooral in het geval van de last- minute tariefverhoging van de groot- ste elektriciteitsleveranciers kan dat als blamage aan het adres van de rege- ring tellen. Vande Lanotte toetert luid- ruchtig dat hij de energietarieven dit jaar in de greep zal houden en maakt daar een wet voor, waarop Electrabel en consorten doodleuk in een immens gat in die wet springen, om het omge- keerde te doen van wat de bedoeling was. “Ik trek naar de rechtbank”, jam- merde Vande Lanotte haast hysterisch.

“Verlies van tijd en geld”, reageerden vaklui die er iets van kennen. Vande Lanotte lijkt dat intussen in te zien, want hij spreekt over een interpreta- tieve wet die de gaten moet dichten.

Onze sp.a-vicepremier speelt heer en meester in Oostende, maar de grote jongens van Electrabel zijn van een ander kaliber dan Maria van de vismijn.

Dat de elektriciteitsbedrijven handig gebruik maken van een wettelijk man- kement, maakt hun gedrag er overigens niet fatsoenlijker op.

Inschattingsfouten

Ook het ACW blijft netjes binnen de grenzen die de wetboeken afbake- nen. Na dagen harde kritiek aan het adres van zijn club gaf topman Patrick Develtere vorige week tekst en uitleg.

Het ACW maakte inschattingsfouten, gaf hij toe. “Iedereen, ook grote eco- nomen, geloofde toen in groot, gro- ter, grootst.” Een christelijke bewe- ging zou moeten weten dat hoogmoed niet zomaar één van de hoofdzonden is, maar wel degelijk de eerste, de ergste en de bron van alle andere.

Develtere liet meteen verstaan er niet aan te denken afstand te doen van de winstbewijzen in Belfius. Even ter herinnering: Belfius, de vroegere Dexia-bank, werd opgekocht door de Belgische staat, die de enige aan- deelhouder werd, maar door een dis- creet handigheidje van Yves Leterme kreeg de ACW-holding Arco 300.000 winstbewijzen in de schoot gesmeten.

Terecht, vindt Develtere, want “wij brengen veel klanten aan en dat is de tegengeste voor de inbreng van Bacob indertijd”. De brave man vergeet dat de Dexia-bank gered werd met belas- tinggeld, en dat zijn oude aandelen geen cent meer waard waren.

Develteres poging de zaken wat uit te klaren, draaide uit op een geloof- waardigheidsstriptease. In een vraag- gesprek met De Tijd ontkent hij dat de ACW-bestuurders bleven aandringen op dividenden toen het water al aan de Dexia-lippen stond. Hij vindt in het Dexia-rapport geen verwijzing naar de dividendenhonger van ACW.

Economische crisis?

Neen, erger…

Lees verder blz. 2

Deze week :

De dingen dezer dagen 2

Vervolg van blz. 1

Over naar bladzijde 319 van het experten- rapport van de Dexia-commissie: “Eind mei 2011 ten slotte zetten de beide aandeelhou- ders de raad van bestuur van de groep sterk onder druk opdat het management maxi- maal garandeert dat de groep opnieuw zal aanknopen met een dividendgericht beleid en zal streven naar een degelijke solvabiliteit voor 2012. Terwijl de groep er na het opdro- gen van de liquiditeitsbronnen op de Ame- rikaanse markt alles aan doet om te overle- ven, bekommeren die aandeelhouders zich om aangelegenheden die door het manage- ment en de regulatoren op dat moment als details lijken te worden beschouwd.”

Maatschappelijk engagement

Develtere zegt dat het ACW die winst- bewijzen nodig heeft “om de werking van de beweging te garanderen”. Die is goed!

De gewone spaarder, die zijn belegging in Dexia-aandelen zag wegsmelten, had die centen ook nodig om “de werking van zijn huishouden te garanderen”. Als het ACW die winstbewijzen moet afstaan, “dan zullen we onze relatie met deze bank beëindigen”, stelt Develtere, naadloos op platte chan- tage overgaand.

Develtere, nochtans geen aandeelhouder meer, is niet te beroerd om eisen te gaan

stellen over het te voeren beleid van Belfius in de toekomst. De bank moet een speci- aal maatschappelijk engagement waarmaken.

Wat bedoelt de ACW-topman daarmee?

Zorgen voor de financiering van maatschap- pelijke behoeften in het onderwijs, de zorg- sector en in rusthuizen. Klinkt mooi. We zouden Develtere de absolutie geven zonder biecht, mochten zijn voorbeelden zich niet toevallig situeren daar waar de brede chris- telijke zuil in Vlaanderen een pseudo-mono- poliepositie bekleedt. In mensentaal: Belfius moet de werking van de ACW-vrienden blij- ven financieren.

Dat Bert de Graeve zich van zijn smal- ste, meest inhalige kant laat kennen, valt dik tegen. Hij had zich kunnen profileren als een ondernemer met oog voor het algemeen belang. Dat soort rolmodellen kunnen we echt wel gebruiken in deze harde tijden van angst en het ieder-voor-zich. Hij bevestigt daarmee spijtig genoeg vooral de gemeen- plaatsen die bestaan over de vuige kapita- listen.

Als ook een vakbond, zelfs een christe- lijke, het algemeen belang opzijschuift, dan lijkt dat erger. Dat we in een crisis zitten, is voor iedereen duidelijk. Of het in eerste instantie een economische crisis is, mag ern- stig betwijfeld worden.

J.K.

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Comical Steven

Vorige week was premier Elio di Rupo met vakantie. Naar verluidt verbleef hij in New York. Minister van Financiën Steven Vanackere (CD&V) werd een tijd waarnemend premier. Dat zullen we geweten hebben. De onzin die deze zetbaas van het ACW in amper tien dagen heeft uitgekraamd, grenst aan het onwaarschijnlijke.

Zijn eerste opvallende uitspraak had te maken met de kritiek van N-VA’er Jambon op de ACW-zelfbedieningspolitiek in het Dexia-dossier. Eerst waren er de coöperan- ten van Arco (de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging) die een staats- garantie kregen op het verloren Dexia-geld. Bovendien blijkt het ACW over Belfius- winstbewijzen te beschikken. Al is de band tussen het zieke Dexia (de restbank met de financiële rommel) en de staatsbank Belfius doorgeknipt, het ACW kan van twee wal- letjes eten. De christelijke arbeidersbeweging zorgt ervoor dat de verliezen worden gesocialiseerd via de staatsgaranties voor de zieke Dexia-poot. Via de winstbewijzen van Belfius worden mogelijke winsten geprivatiseerd en komen ze ten goede aan het ACW. Bronnen in de Wetstraat zijn duidelijk: bij het afwikkelen van de Dexia-deal had toenmalig premier Yves Leterme twee petjes op. Hij zat er niet alleen als eerste minis- ter maar ook als pion van het ACW. Binnen het politiek comité werd er door ACW- ministers (o.a. Vanackere), ACW-baas Develtere, ACV-voorzitter Marc Leemans en CM-baas Marc Justaert alles aan gedaan om zo weinig mogelijk schade te ondervinden van de Dexia-ramp. Jan Jambon (N-VA) insinueerde terecht dat de regeling rond de winstbewijzen tussen ACW-toplui en -ministers werd bedisseld in het politiek comité van het ACW. Vanackere maakte zich belachelijk door te stellen dat het om een “lage bewering” van Jambon ging.

Onder andere door de schuld van de ACW-figuren binnen Dexia hangen de 54 miljard euro staatsgaranties als een zwaard van Damokles boven onze hoofden. Uiter- aard zullen niet alle verliezen moeten worden uitgewonnen, maar experts laten in ver- trouwelijke gesprekken weten dat Dexia de belastingbetaler 10 tot 20 miljard euro kan kosten. Dat betekent dat wanneer die waarborgen moeten worden aangesproken, de overheidsschuld opnieuw boven de 100 procent komt en het begrotingsdeficit verder in het rood gaat: van -3 procent van het bbp tot -6 of -9 procent.

Het is een ziekelijk makende bewering van Vanackere dat de belastingdruk in België de komende jaren hoog zal blijven omwille van de noodzakelijke sanering van de overheidsfinanciën. De belastingen zullen al evenzeer hoog blijven om de Dexia- factuur te betalen.

Volgens de minister van Financiën hoeft het hoge Belgische overheidsbeslag - 53

% van het bbp - geen probleem te zijn, aangezien dat beslag in Scandinavische landen nog hoger is. “Volgens internationale rapporten leven daar de gelukkigste mensen ter wereld”, aldus Vanackere. Hij vergeet wel dat in Zweden, Denemarken en Noorwe- gen de werkloosheidscijfers veel lager liggen dan hier, onder andere door een flexi- bel arbeidsmarktmodel. Het ware beter dat het overheidsbeslag in die Scandinavische landen wat lager lag, maar zolang er genoeg private economische activiteit is om dit te financieren hoeft dit geen verschrikkelijk drama te zijn. Dat is niet het probleem met België: het zware overheidsbeslag fnuikt de private economische groei. Vanackere gaat als overtuigd belgicist uiteraard voorbij aan het feit dat het vooral de Vlamingen zijn die de hoge belastingen betalen.

Helemaal hilarisch wordt het wanneer Vanackere dat hoge overheidsbeslag verde- digt “omdat de collectieve dienstverlening toch van een hoog niveau is”. Excuseer? De minister van Financiën is duidelijk een Belgische versie geworden van “Comical Ali”, de Iraakse minister van Informatie die de Amerikaanse successen bij de invasie van Irak in 2003 bleef ontkennen. Zijn onze wegen in zo’n puike staat? Werkt onze administratie zo goed? Vanackere heeft de kans gemist om te zwijgen. En dan durfde hij nog te pochen met het in zijn ogen fraaie begrotingsdeficit van België: -3 %. “In Nederland en Frankrijk ligt dat veel hoger.” Akkoord, maar die landen torsen niet zo’n torenhoge staatsschuld.

Vanackere is een politicus van derde garnituur die enkel denkt aan de belangen van zijn zuil, het ACW. Dat betekent dat hij blijft streven naar het behoud van de door de Vlamingen betaalde sociaaldemocratische uitkeringseconomie. Het kan geen kwaad een vergelijking te maken met wijlen zijn vader, Leo Vanackere (1927-1979), een onterecht vergeten CVP-zwaargewicht en voor zijn plotse dood 100 dagen gouverneur van West- Vlaanderen. Die man had een Vlaamse reflex. Hij was voorzitter van het Komitee voor Frans-Vlaanderen. Hij was één van de oprichters van Protea en zag in de organisatie een middel om de economische banden tussen Vlaanderen en Zuid-Afrika te versterken.

Wie weet nog dat Leo Vanackere, samen met andere politici, een bemiddelende rol speelde bij de repatriëring van het stoffelijk overschot van Cyriel Verschaeve in 1973?

Angélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Grote bekeerlingen

Het was typisch voor de geloofwaardig- heid van de media, dat de opiniemakers nadere duiding over die flagrante omme- zwaai van de “grote bekeerlingen” zoveel mogelijk vermeden. Als regimegetrouwe vazal kan je vandaag niet afvallen wat je giste- ren nog aanbad. Ondanks nadrukkelijk volks protest bracht Guy Verhofstadt de eerste regularisatiegolf op gang. Ze was “eenma- lig”, aldus het troostende woord voor het plebs van de premier. Tien jaar later was Herman van Rompuy dat woord vergeten.

Ondanks opnieuw massaal protest, wist ook die premier wat goed was voor “de mensen”.

Hij lanceerde een tweede regularisatiecam- pagne. Toen hij meer prestige en vooral geld- gewin zag in de functie van slippendrager van Merkel en Sarkozy, verontschuldiging, van

“Europees president”, zei hij “saluut en de kost” en liet de Belgische migratieboel ver- der verzieken.

Uitzonderingen bevestigen de regel. Ere ook wie ere toekomt, Paul Geudens, edito- rialist bij Gazet van Antwerpen, was de enige die man en paard noemde. In zijn opiniestuk

“Berouw komt na de zonde” verduidelijkte hij dat liberalen, socialisten en groenen mee- werkten aan de eerste campagne, CD&V en weer liberalen aan de tweede. “Boter op het hoofd bij alle Vlaamse partijen”, luidde zijn conclusie, behalve de V-partijen.

“Wellicht”

In één moeite vernoemde Geudens de

enige reden voor beide regularisatiecampag- nes: de PS. De grote meerderheid “nieuwe Belgen” stemt immers rood. Waarom de

“Vlaamse” partijen dan instemden met de wensen van de PS? Ook daarover was Geudens duidelijk. “Iedereen tegen en het toch doen, dat is Belgische politiek op zijn best. Een politiek waar de minderheid over de meerderheid baas speelt.” Indringende illustratie van die voor Vlaanderen wrange waarheid is de manier waarop de regering- Di Rupo met de politieke collaboratie van de Vlaamse traditionele partijen én de uit- gesproken steun van het Hof gevormd werd en in stand gehouden wordt. Als Geudens iets vergat, om een voor de rest keiharde waarheid te vervolledigen, dan was het dat.

Toch zijn de regularisatiecampagnes slechts gedeeltelijk verantwoordelijk voor de toestanden waartoe de “politiek correct”

gepredikte multiculturele illusie geleid heeft, en leidt. Stijgende criminaliteit, overbelaste OCMW’s, een in het gedrang gebracht soci- aal stelsel, armoede en ellende in gettowij- ken in de meeste grootsteden, en een non- migratiebeleid dat te lang heeft aangesleept in functie van politieke recuperatie van elke vorm van integratie-ellende. Niemand die kan betwisten wat iedereen met gezond boe- renverstand elke dag opnieuw ziet en hoort.

Het is geen slechte zaak, dat de linkse topherauten van de leuze “de wereld is een groot dorp” door omstandigheden einde- lijk gedwongen zijn te herzien wat ze voor- Fout bekennen ligt moeilijk in een wereld waarin hypocrisie hoogtij viert.

Dat verklaart de opvallende stilte van de regimemedia over de honderdtachtig- gradenbocht van sterkhouders van de multiculturele illusie. Jozef de Witte van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding nam als eerste die bocht. Tot veler verbazing, want allesbehalve “politiek correct”. Stemmen binnen Groen volgden. Het licht was gezien. Unisono klonk het dat de regulari- satiecampagnes van de voorbije jaren vergissingen waren. Meer nog, plots kwam het besef dat de integratie een mislukking is.

dien als een onaantastbare en ideale samen- levingsvorm gepromoot hebben en door de strot van “de mensen” ramden. Als CGKR- directeur Jozef de Witte vandaag zegt dat de integratie “wellicht mislukt” is, zou het een even goede zaak zijn, denkend aan een asiel- beleid dat er geen is, dat woord “wellicht”

weg te laten. Overigens, de ommezwaai van

“grote bekeerlingen”, zoals De Witte, doet niets af van hun verpletterende verantwoor- delijkheid voor het amalgaam aan wantoe- standen, veroorzaakt door een jarenlange quasi ongecontroleerde menseninstroom vanuit de vier windstreken.

Perceptie

In enkele kranten werd de door De Witte genomen bocht “opmerkelijk” genoemd.

Wie weet - en wie doet dat niet? - dat de directeur van het CGKR in het verleden een hartstochtelijke pleitbezorger was voor een maatregel om in de vreemdelingenwet vaste regularisatiecriteria op te nemen, klinkt die benadering even schijnheilig als de ganse hou- ding van de media in al de jaren dat het van kwaad naar erger ging, door het linkse goed- praten en het onder de mat vegen van elke vorm van vreemdelingenproblematiek, tot het punt waar men nu is beland, waarop de felste tegenstanders van een “foute percep- tie” door Jan met de pet toegeven dat het eerder met hun eigen “perceptie” fout zat.

Verwonderen doet het niet, dat alleen

de PS nog tegenspartelt. Via Kamerlid Yvan Mayeur liet die partij weten dat de regu- larisatiecampagnes van toen zowel nodig als wenselijk waren, omdat ze een gevolg waren van een falend migratiebeleid. De heer Mayeur heeft kennelijk moeite om de bete- kenis van het begrip “contradictie” te vatten.

Terwijl hij zegt dat het ene goed was, zegt hij tegelijk dat het andere niet deugde, en ver- geet te zeggen dat het één met het andere onlosmakelijk verbonden blijft. Je bent man- dataris van de partij die het in “la Belgique”

voor het zeggen heeft, of je bent dat niet.

d.Mol

Economische crisis? Neen, erger…

3

De dingen dezer dagen

Hendrik Vuye

Verguisde professor Namen

Mijnheer de belaagde,

Uw uitspraken over de op handen zij- nde staatshervorming van de regimepar- tijen en de manipulatie van artikel 195 van de grondwet door wat zich een rege- ring noemt, zijn niet overal even goed in de smaak gevallen. Het minst bij RTBF en de gazet Le Soir. Gij hebt namelijk met flink wat goed onderbouwde argumen- ten beweerd dat heel de knoeiboei van Di Rupo als ongrondwettelijk moet gecatalo- geerd worden. De Vlaams-nationale par- tijen Vlaams Belang en N-VA hebben uw discours overgenomen en staven er hun forse parlementaire tussenkomsten mee om Di Rupo en de zijnen onverbiddelijk aan te pakken.

In principe zou er niks mis mee mogen zijn, dat gij als academicus deelneemt aan het publieke debat, zeker niet als gij daar- voor put uit uw competenties en uw vak- gebied. Goede en deskundige raad kan toch geen overbodige luxe zijn?! Overigens, hoe vaak doen de regeringspartijen niet beroep op grondwetspecialisten als Van Orshoven, Senelle, Alen en consorten? Om nog maar te zwijgen van “mijnheer Onkelinx”! Dan is er geen vuiltje aan de lucht.

Neen, heel de kwestie zit hem in het feit dat gij als geleerde mens al eens door de N-VA geconsulteerd werd en een advies verstrekte aangaande de genoemde the- ma’s. Meer nog: gij hebt het al eens opge- nomen voor Bart de Wever. Gij hebt al eens te kennen gegeven dat gij u kunt vin- den in heel wat stellingen van de N-VA, zelfs als gij niettegenstaande stelt absoluut geen separatist te zijn. Bovendien waart gij lid van de expertengroep van de N-VA tijdens de regeringsonderhandelingen. Als dan bovendien het Vlaams Belang zich goed gevoed weet met uw beschouwingen, dan is natuurlijk het hek van de dam. Dan is zon- der meer de democratie in gevaar en staat ons een terugkeer naar de donkerste dagen uit de geschiedenis van het Avondland te

wachten. De RTBF en Le Soir hebben heel het boeltje ferm opgeklopt. Ze onderna- men zelfs pogingen om uw studenten aan de Naamse rechtsfaculteit te intimideren en tegen u op te zetten. Een journalist van de Waalse staatszender ging daarbij - vol- gens sommige bronnen - zelfs zover aan de studenten te vragen of zij niet vonden dat gij een racist waart en of gij niet ontslagen moest worden. Dit ging allemaal zover dat heel die vunzige actie van beschadigings- journalistiek fameus de stank kreeg van een roep naar “Berufsverbot” en verdrijving.

Uw studenten zorgden voor de meest gepaste repliek op zoveel drekkerige vuil- spuiterij. Eind maart beloonden zij u met de “Poullet d’Or”, een prijs waarmee de studenten van de Naamse rechtsfaculteit – waar overigens heel wat Vlamingen les volgen – de beste professor van het jaar waarderen. Ook de rector van de Naamse universiteit vond het er allemaal ver over.

Zelfs Christian Laporte van La Libre Bel- gique zei dat het “dom, triestig en stom is”

dat Le Soir en de RTBF u zo aanpakken. Dat kreeg dan op zijn beurt weer de steun van Yves Leterme, die dan weer heel de RTBF over zich kreeg. Daar is men nog niet ver- geten dat hij die zender ooit eens “Radio Mille Collines” heeft genoemd.

Gij zat ongewild in het oog van een storm die door anderen was aangewak- kerd. Mooi is dat. Het toont aan dat er in dit land niet alleen twee snelheden en twee culturen bestaan, maar dat er in het zui- den krachten aan het werk zijn die meer dan zij zelf vermoeden en wellicht willen de Belze eenheid op de helling zetten. Ons niet gelaten.

Zodoende, professor, blijf zeggen wat gij te zeggen hebt. Zeker als gij de Belze machthebbers, met hun zo aanbeden maar door henzelf als een vodje papier behan- delde grondwet, in hun hemd kunt zetten.

Brief aan

Als proffen aan politiek doen…

De Leuvense professoren Marc Swynge- douw en Jaak Billiet van het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek ana- lyseren al meer dan twintig jaar het stem- en schuifgedrag van de kiezers. Ze doen dat na elke verkiezing, postelectoraal. De onderzoeksresultaten publiceren ze nadien in schijfjes. Hun cijfers zijn interessant, de duiding is dat veel minder. Wie hun rappor- ten leest, botst keer op keer op een merk- waardige conclusie: erg Vlaamsgezind is de Vlaamse kiezer niet, laat staan separatistisch.

Ook niet als de radicaal Vlaamse partijen (N-VA, VB en LDD) in zes jaar hun score konden verhogen van 28,7 % in 2004 naar 44,5 % in 2010. We gaan dieper in op hun drie recentste onderzoeken.

In 2004 analyseerden de proffen de fede- rale verkiezingen van 2003 en de Europese verkiezingen van 2004. Het aantal mensen dat iets voelt voor separatisme schommelde in hun onderzoek al sinds de jaren negentig van vorige eeuw rond 10 %. Dat was vol- gens hen in 2004 niet anders. Dat zowat alle peilingen in die tijd aangaven dat dit aan- tal bij momenten toch veel hoger lag, dat deerde de proffen niet. Dat Swyngedouw, Billiet en hun collega’s zich in hun analyses al eens schromelijk vergisten, maakte hen niet voorzichtiger. Eén voorbeeld: “De socialis- tische partij hoeft niet meer te vrezen dat haar electoraat verdwijnt”, schreven Billiet en Swyngedouw in 2004. Merkwaardig. De sp.a is zes jaar later gehalveerd.

Vlaanderen of Vlaams

Na de federale verkiezingen van juni 2007 volgde een nieuw onderzoek. Weer haastte Swyngedouw zich om ons te leren dat het met dat separatisme wel meeviel. Maar ook in 2007 ging Swyngedouw de mist in met zijn conclusies. Eén voorbeeld (DS, 14 juni):

“Bij een referendum zou wellicht blijken dat overtuigde belgicisten en dito Vlaamsgezin- den elk ongeveer twintig procent van de bevolking uitmaken”, meende hij. Vreemd.

Belgicistische partijtjes die zich aan de kiezer aanboden, spartelden rond het nulpunt, ter- wijl het Vlaamse politieke landschap almaar Vlaamser kleurde.

Vraagstelling, methodiek van onderzoek, tijdstip van bevraging, wegingen van de resul- taten… het zijn allemaal factoren die pro- fessoren tot voorzichtigheid zouden moe- ten aanmanen, en de pers tot een kritische analyse. Daar was zelden iets van te mer- ken. Waarom bereikte ISPO in 2007 maar

11,4 % VB’ers en 3,8 % LDD’ers, terwijl die partijen toen in de verkiezingen goed waren voor 18,4 % en 6,2 %? Nooit uitgelegd, wel

“gecorrigeerd”… Maar hoe? Hoe kan men Vlaamsgezindheid meten met abstracte begrippen als “gewenste staatsstructuur”, terwijl de woorden Vlaanderen of Vlaams in de keuzelijst niet één keer worden ver- meld? Verbaast het Swyngedouw werkelijk dat “staatshervorming” in zijn prioriteiten- lijstje minder wordt aangestipt dan werk, gezondheid en pensioen? Drie evidente top- thema’s, maar met een even evident commu- nautair kantje… Uit die nonsens leidt Swyn- gedouw af dat de Vlaamse kiezer “op zoek”

is naar… “communautaire stabiliteit”. Ern- stig is dat niet.

Nieuwe analyse

Na juni 2010 gebeurt hetzelfde. Een eer- ste rapport (2011, gelijkaardige prioriteiten- lijstjes) zou moeten aantonen dat het thema staatshervorming “veel minder belangrijk”

was voor de winnende N-VA (“maar” 16,8 % separatisten, en – jawel – 10 % unitaristen).

Vorige week kwam Swyngedouw met een nieuwe analyse, over het verloop van de kie- zer. Vier op de tien nieuwe N-VA-kiezers van 2010 (464.500) kwamen van het kartel dat CD&V en N-VA in 2007 vormden, 231.500 van Vlaams Belang, 131.500 van Open Vld, 65.000 van sp.a en quasi geen van Groen. En dan volgt zijn duiding. Eerst over de N-VA:

“We dachten dat de populaire De Wever ook links aansprak, maar dat is niet het geval”, stelt Swyngedouw. Geen conclusie waarvoor een mens hogere studies moet hebben gedaan. En wat moet N-VA doen om groot te blijven? Zwijgen over de split- sing van België! Want de splitsing naar voren schuiven, zou de N-VA heel wat kiezers kun- nen kosten, is het minzame advies van Koen Apts. Dan over CD&V. De partij moet blij- ven compromissen sluiten met de PS, want als De Wever niets van z’n programma rea- liseert, waait het momentum van de N-VA vanzelf wel over. Niet achter de N-VA aan- hollen, dus. Dat is remmende duiding, geen wetenschap.

“Vraiment out’

En wat wordt de toekomst Vlaams Belang? Die meent Swyngedouw te kunnen afleiden uit het kiesgedrag van jonge, nieuwe kiezers. Bij jong Vlaanderen haalt VB slechts 4 % van de stemmen. De partij is “vraiment out”, noteert Le Soir in een interview met de ISPO-topman. Dat die conclusie is gebaseerd op amper vijftig “nieuwe” kiezers, vindt hij niet erg. Geen wonder dat Bruno Valke- niers zich kwaad maakte over dit werkstuk.

Valkeniers mocht vorige week na meer dan één jaar eindelijk nog eens naar het Radio 1-programma De Ochtend. Hij was scherp voor het ISPO: “We twijfelen aan het wetenschappelijke gehalte van peilingen én van dergelijke studies die soms bewijzen wat ze moesten bewijzen… Toen we aan onze steile opgang bezig waren, bewezen de studies van Swyngedouw dat al onze kiezers idioten waren, ‘tattoo Johnny’s’ en derge- lijke.” Valkeniers geeft zijn verlies aan vooral N-VA toe: “Daar hebben we geen studie voor nodig.” Voormalige “topmensen” ver- lieten de partij, maar Vlaams Belang is verre van dood. “We hebben nu de rangen geslo- ten en doen weer aan politiek.” Als dit lukt, staat Swyngedouw bij een volgende verkie- zing nog maar eens in zijn blootje.

A^njA P^ieters

ZomerbenZine

Verheugt u allen. De schommelingen van de olieprijzen op de internationale markten zijn verleden tijd. De recordprijzen aan de pomp om die reden, zijn voorbij. Niet dat de benzineprijzen zullen dalen, het tegendeel is waar, maar als ze van nu tot eind septem- ber verder de hoogte in schieten, ligt dat aan de zomer. Geen zinnig mens die al ooit van

“zomerbenzine” gehoord heeft, maar dat product bestaat. Zomerbenzine mag niet zo fel verdampen als “winterbenzine”, waar- over ook niemand al ooit heeft gehoord. In zomerbenzine mag een aantal goedkopere bestanddelen niet worden vermengd. Van- daar dat nog wat dieper in de geldbeugel dient getast. Schitterend toch, die onuitput- telijke vindingrijkheid van al wie de modale burger wil blijven stropen. Of eind septem- ber winterbenzine zijn blijde herintrede zal doen én goedkoper uitvallen, werd niet ver- duidelijkt. U mag één keer raden!

Zoek een tak uit

Alleen burgemeesters die hun zitje beu zijn, zouden het aandurven nu al de gemeen- tebelastingen te verhogen, of dat zelfs maar aan te kondigen. Oktober is al (te) akelig dichtbij. Zo akelig dicht, dat het bestuur van één op drie gemeenten alleen maar over- weegt dat te overwegen. Twee op drie bur- gemeesters denkt alleen en uitsluitend aan besparingen. Een trendbreuk, zeggen ana- listen die het kunnen weten. Jan met de pet weet echter al langer hoe het in de praktijk met politieke trendbreuken gaat. Hij vreest dat na de verkiezingen in het beste geval één op vijf burgemeesters aan besparingen zal denken en vier op vijf aan… Juist. Het is nu al raadzaam een tak te zoeken waaraan u zich kunt vasthouden.

oef!

De N-VA is dan toch geen extreem- rechtse partij. Het “Europees Netwerk tegen Racisme” (ENAR) heeft dat ten over- vloede bevestigd. Hoogstens kan men Bart de Wever populisme verwijten, wat dan nog een appreciatie is die ENAR geleend heeft van B-professor Swyngedouw. Uiteraard is, volgens ENAR, het Vlaams Belang wel een

“extreemrechtse” partij.

Maar, wat is ENAR eigenlijk? Een oplet- tende lezer meldde ons dat ENAR bestaat uit 16 Belgische organisaties: 12 Fransta- lige, 3 Vlaamse en de Belgisch-nationalis- tische rooie vakbond FGTB-ABVV. Tja, dan ligt de uitslag toch op voorhand vast?

De ene rechter is De anDere niet

Er is een groot verschil tussen de recht- spraak in Wallonië en die in Vlaanderen, stelt de rechtersvereniging NVM.

In Wallonië wordt op de Romeinse manier gepleit, in Vlaanderen op de Germaanse manier. De Franstaligen heb- ben meer tijd nodig om een zaak te behan- delen, omdat ze veel uitgebreider en uit- voeriger te werk gaan. Wallonië heeft ook meer rechters per inwoner dan Vlaanderen.

De rechtbank in Hasselt protesteert daartegen.

“We zijn deze wanverhouding beu”, zegt een woordvoerder.

“Als wij er kaderleden bij krijgen, krijgen de Waalse rechtbanken er ook mensen bij en dan blijft de scheve situatie bestaan.” Nu is er een plan om de gerechtelijke werklast te meten, zodat met objectieve maatstaven het aantal benodigde rechters bepaald kan worden.

De dingen dezer dagen 4

Zuur en zoet

Het verdoemde leger

De bloedlanden

Men is het bijna vergeten, maar de Tweede Wereldoorlog begon omdat Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk (en hun reusachtige imperiums) de Duitse invasie in september 1939 van Polen niet duldden. Dat Polen alles- behalve een democratie was, speelde geen rol. In 1926 had het Poolse leger een staats- greep gepleegd. Polen werd geleid door een militaire dictatuur, zij het met wat democra- tische franjes, zoals zwaar gemanipuleerde verkiezingen. De Polen hadden geprofiteerd van de Duitse zwakheid in 1918 en 1919 om een flink stuk Duits grondgebied in te pik- ken; zij het dat de meerderheid van de men- sen daar Pools was. In het oosten hadden de Polen de jonge Sovjet-Unie militair verslagen en tweehonderdduizend vierkante kilome- ter ingelijfd met een meerderheid van Wit- Russen en Oekraïners en een minderheid van Polen (38 %). Polen had ook de belang- rijkste Litouwse stad Vilnius veroverd op de Sovjets en dacht er niet aan die aan de Litouwers terug te geven. Duitsers en Sov- jets sloten in augustus 1939 een bondge- nootschap waarbij ze heimelijk Polen ver- deelden op basis van de Curzonlinie. In 1920 had de Britse politicus Lord Curzon zo goed mogelijk een lijn getrokken op de kaart die de grens markeerde tussen de echte Poolse gebieden en die delen van Wit-Rusland en de Oekraïne waar de Polen een minderheid waren. Veertien dagen na de Duitsers trok- ken de Sovjets Polen binnen om hun deel van de buit in te lijven. Frankrijk en het VK had- den niet de moed ook de Sovjets de oor- log te verklaren. Vanaf dat moment kwam Polen in de hel terecht. De Duitsers begon- nen met op grote schaal jacht te maken op Poolse intellectuelen om hen te vermoor- den. Polen waren untermenschen en moes- ten horigen worden die alleen met manuele arbeid de Duitse kolonisators mochten hel- pen, in afwachting dat ze overbodig en uit-

gezet werden. Massa-executies dienden om de schrik er goed in te jagen. In het door de Sovjet-Unie bezette deel ging het er niet veel beter aan toe. Een zogenaamde volksstem- ming eiste de inlijving bij de Sovjet-Unie en de etnische Polen werden massaal afgevoerd naar de goelag, tenzij ze bekende anticom- munisten waren want dan wachtte hen het vuurpeloton. De vooroorlogse Poolse gebie- den staan daarom bekend als de bloedlan- den. Nazi’s en communisten vermoordden er in totaal zo’n drie miljoen Poolse joden en drie miljoen etnische Polen, Wit-Russen en Oekraïners.

De AK

Na de Poolse nederlaag vluchtten nogal wat Poolse soldaten naar het Westen waar ze o.a. de 1ste Poolse Pantserdivisie vorm- den, die grote delen van West-Vlaanderen bevrijdde. Het grootste deel van de door de Sovjets gevangengenomen officieren werd vermoord, maar de overlevenden en zo’n 80.000 soldaten kregen na de Duitse inval de toestemming om naar het Westen te trek- ken waar ze zich onderscheidden in de Ita- liaanse veldtocht bij Monte Cassino. In het bezette land ontstond de Armia Krajowa (het Thuisleger) dat zich bezighield met sabo- tage, inlichtingen en liquidatie van Poolse col- laborateurs. Het Thuisleger bereidde zich voor op een algemene opstand zodra de Duitsers tekenen van verzwakking zouden tonen. De AK gehoorzaamde theoretisch aan de Poolse regering in ballingschap die in Londen zetelde, maar handelde grotendeels autonoom. De AK telde ongeveer 300.000 leden. In januari 1944 verschenen de eer- ste Sovjet-soldaten op het grondgebied van de vooroorlogse staat. Overal kregen ze de steun van de AK-soldaten die probeerden tezamen met de Sovjets steden en dorpen te bevrijden en daar mensen aan te stellen die de Poolse regering vertegenwoordigden.

Die militaire steun was aanvankelijk welkom, maar er was geen sprake van Poolse politieke macht, want dit waren de gebieden achter de Curzonlinie die de Sovjets al eens hadden geannexeerd en die ze met medewerking van de westerse geallieerden terug zouden inlij- ven. In juli 1944 staken de Sovjets de Curzon- linie over (de nieuwe na de oorlog erkende Poolse oostgrens). Dat was het moment dat Stalin besliste een communistische mari- onettenregering en een zogenaamd Pools Volksleger op poten te zetten, die maar één doel hadden: in alles en nog wat Sovjetbe- velen te gehoorzamen en er een Pools ver- nisje op aan te brengen. Aanvankelijk kreeg het Sovjetleger in de strijd tegen de Duitsers ook hier de steun van de AK, maar na het gewone leger arriveerden duizenden gewa- pende soldaten van Stalins geheime diensten.

Ze begonnen de Poolse officieren te arres- teren. De Poolse soldaten konden kiezen:

in dienst treden van het Poolse Volksleger, of Siberië. De AK overspeelde definitief zijn hand toen het absoluut zelf Warschau wilde bevrijden. Een groot deel van het leger ging ten onder in twee maanden bittere gevech- ten tegen de Duitsers, terwijl de Sovjets een paar kilometer verder belangstellend toeke- ken en niets deden om te helpen.

De laatste verzetslui

Begin 1945 waren er zo’n twee miljoen Sovjetsoldaten in Polen en de Stalinpolitiek werd alsmaar duidelijker. Het nieuwe Polen moest herleid worden tot een machteloze satellietstaat geleid door collaborateurs die met de pink op de naad ieder Sovjetbevel uit- voerden. Sommige Poolse communisten gin- gen zo ver dat ze voorstelden Polen als 17de republiek bij de Sovjet-Unie te voegen, maar Stalin met zijn historische kennis was te ver- standig om die waanzin te aanvaarden. De bevelhebbers van de AK ontbonden in janu- ari onder Sovjetdruk het Thuisleger, in de hoop dat er zoiets als een compromis met de communisten mogelijk was. Naïef natuur- lijk, want de Sovjets hadden inmiddels ook Poolse “veiligheidsdiensten” opgericht om nog beter jacht te maken op tegenstanders.

De meeste ex-soldaten van de AK verbor- gen hun wapens en zochten een baan in de burgermaatschappij, maar zwegen over hun AK-verleden. 15.000 soldaten legden zich niet bij de Sovjetbezetting neer en verko-

zen de gewapende strijd tegen de nieuwe bezetters en hun marionetten. De mees- ten doken onder in de wouden en vormden honderden kleine partizaneneenheden, die soms een geregelde veldslag uitvochten met Sovjettroepen en die geregeld gevangenissen aanvielen om medestanders te bevrijden. In augustus 1945 kondigde een zogenaamde regering van nationale eenheid – waar de communisten in werkelijkheid de baas waren – amnestie af. Een deel van de verzetsstrij- ders was het harde en gevaarlijke leven beu en keerde naar huis terug, waar ze meestal prompt werden opgepakt. Inmiddels begon het langzamerhand tot de harde Poolse kop- pen door te dringen dat het Westen Polen had laten vallen en niet zinnens was één vin- ger uit te steken. In Polen waren er nogal wat opportunisten die de tekens begrepen, een loopbaan als communist wel zagen zit- ten en bereid waren jacht te maken op hun landgenoten. Begin 1947 kreeg het verzet de zwaarste klap. De communisten wonnen met veel overmacht de vervalste verkiezin- gen en kondigden een nieuwe amnestie af.

Nogal wat Polen gaven het nu definitief op.

Ze vroegen amnestie en kregen die meestal ook, zij het in ruil voor informatie over al hun kameraden. Tussen 1.100 en 1.800 ver- zetsmensen bleven in de wouden wonen, maar ze waren geen bedreiging meer voor het regime. Zij vochten niet langer gecoör- dineerd maar in kleine wisselende groep- jes. De communistische veiligheidsdiensten hadden er geen kind aan, maar ze slaagden er maar langzaam in, ondanks hun enorme overwicht, de guerrillero’s te doden. Door infiltratie, verraad en informatie die geheime Poolse agenten aan in het Westen achterge- bleven Polen (bijna niemand van de Poolse soldaten keerde terug naar het land) ontlok- ten, slaagde men erin tegen 1953 een einde te maken aan effectief verzet. De historicus kijkt wel verbaasd naar de vele bestaande foto’s die de verzetslui heel de tijd van zich- zelf maakten. Hoe trots, maar ook hoe onnozel kon men wel zijn om duidelijk her- kenbare foto’s te produceren die de com- munisten natuurlijk intens bestudeerden als ze ze te pakken kregen. Hier en daar bleven een paar partizanen over. In 1956 waren er nog zes. In 1963 werd de laatste soldaat van het verdoemde leger neergeschoten.

J^AN N^ECKERS Een paar weken geleden was er in het Europese Parlement in Brussel gedu-

rende drie dagen een fototentoonstelling gewijd aan “spuuglelijke reactionaire dwergen”; een communistische lieflijkheid aan het adres van de Poolse soldaten die zich na de aftocht van de nazischurken uit Polen niet goedschiks neerlegden bij de komst van de Sovjetboeven.

Strijdmeeting in Dilbeek

Blijven strijden!

De regeerakkoorden inzake de komende staatshervormingen laten weinig goeds verwachten. Al blaast de CD&V van de hoge toren dat zij erin slaagt BHV gesplitst te krijgen, over de toegevin- gen ter zake zwijgt de partij in alle toonaarden. Dat de Di Rupo- akkoorden geen geschenk zijn voor Vlaanderen, hoeven we u niet meer te vertellen. De Vlaamse Volksbeweging blijft niet bij de pak- ken zitten. “We moeten blijven ageren”, laat Guido Moons weten.

Daarom wordt op zondag 22 april een strijdmeeting georganiseerd in cultureel centrum Westrand in Dilbeek, vanaf 10.30 uur. Het motto is: “naar een Vlaamse staatsvorming”.

De boodschap van de VVB is duidelijk: “De tijd van de staather- vormingen is voorbij. Het is voor iedere nuchtere, weldenkende mens nu wel duidelijk dat er geen goede Belgische staatshervor- mingen kunnen zijn. Toch niet voor Vlaanderen, wel voor Wallo-

nië, Brussel en België. Dus gedaan met rommelen in de marge. Op deze strijdmeeting zullen we ons alternatief, het enige goede alter- natief trouwens, naar voren brengen. Enkel Vlaamse staatsvorming kan in Vlaanderen soelaas brengen.”

Met sprekers als Marc Platel, Kurt Moons en Guido Moons is de toon gezet. Elk vanuit hun specialiteit zullen ze aantonen dat het zo niet verder kan én dat er een alternatief is. Wilfried Hae- sen staat in voor de presentatie. Hij zal de diepsnijdende bindtek- sten van Anton Aldi brengen. Muziekgroep Tantris zorgt voor een muzikale noot.

Laat deze gelegenheid om je Vlaamse batterijen op te laden niet voorbijgaan. Vanuit alle provincies vertrekken er bussen. Inschrij- ven vooraf is noodzakelijk, via secretariaat@vvb.org, of het tele- foonnummer 03/320.06.30.

11.30 uur: eucharistieviering, in de Sint-Franciscuskerk, Bredabaan, Merksem 12.30 uur: plechtigheid aan het graf Van Heybeeckstraat, met bloemen-

hulde en gelegenheidsrede door Frans Crols.

13.30 uur - 16.00 uur: Bormshuis (Volkstraat) geopend voor bezoek.

66ste BORMSHERDENKING ZONDAG 15 APRIL 2012 GAY GEPEILD

Op de webstek gaybelgium.be werd gepeild naar de politieke voorkeur van de homo’s. Het aantal respondenten nadert de duizend. Blijkt dat N-VA ook bij homo’s goed in de markt ligt. Met 38 procent van de stemmen behaalt de partij meer dan het dubbele van alle achtervolgers (sp.a 16 %, Groen 15 %, Open Vld 13 %). Veel lager scoren Vlaams Belang (7 %), CD&V (5 %) en LDD (1 %). Zeven procent is onbeslist.

NU DURVEN ZE

Tien jaar geleden zou een handtasdief- stal met geweld verstopt zijn in een kort berichtje van tien lijntjes, of ergens op blad- zijde elfendertig van “uw” krant, om toch maar niet uitgescholden te worden voor racist, fascist of, nog erger, Blokker.

Des te opmerkelijker was het, dat “uw”

krant - de GvA, om ze niet te noemen - van 5 april bladzijde drie volledig had vrijge- maakt om een handtasdiefstal met geweld, gepleegd door “jongeren” van Noord-Afri-

kaanse afkomst, te melden, geïllustreerd met een reuzenfoto en al.

Opmerkelijk? Toch niet! Sinds Yous- souf de Witte van het beruchte CGKR en zelfs de Groenen hebben vastgesteld dat de “integratie” is mislukt, mag er - en zelfs uitvoerig - melding gemaakt worden van

“kleine criminaliteit”, met zelfs vermelding van de afkomst van de “kleine criminelen”.

SPOKEN EVEN VERDWENEN

We hadden het onlangs over de onzin- delijke discussie over de “usurperende bevoegdheden”. Wat schuiven Di Rupo en Vanackere naar de deelgebieden? Wie zal dat betalen? De deelstaten voelen zich niet gebonden de 250 miljoen euro te vinden die de federale regering wil schrappen. Een eerste overleg tussen alle regeringen van dit land (Vlaanderen en een rist PS-minis- ter-presidenten) is achter de rug. De ver- schillende regeringen gaan zes werkgroe- pen oprichten, om de discussie over de fantoombevoegdheden (ambtenarenpensi- oenen, EU-bijdrage, ontwikkelingssamen- werking…) en de responsabilisering van de deelstaten te helpen beslechten. Typisch Belgisch: ingewikkeld en tijdrovend.

De dingen dezer dagen

5

Om de tonnen subsidiegeld voor het wetenschappelijk onderzoek publiek te verrechtvaardigen willen academici wel eens gaan voor het kleine ver- haal. Zo gaat de legende dat Willem van Oranje, alias Willem de Zwijger en leider van de opstand der Nederlanden tegen het Spaanse gezag in de 16de eeuw, in zijn laatste ogenblik memorabele woorden zou hebben gesproken:

«Mon Dieu, mon Dieu, ayez pitié de moi et de ce pauvre peuple.» Mooi gezegd, maar pure fantasie, blijkt uit recente lectuur van het lijkschouwingsrapport.

De man werd namelijk van dichtbij door drie kogels in het hart getroffen, en kon geen sterfscène meer spelen. Volgens bronnen uit die tijd was Willem overigens op dat moment te dronken om wat dan ook gezegd te hebben, of misschien reutelde hij iets in de aard van “Miljaarde dju, fils de pute!”, want de Vader des Vaderlands sprak graag een woordje Frans.

In Groot-Nederland wordt de confituur alleszins goedkoper (*)

Van Piet Hein tot Albert Heyn

Onderschat deze verschillen niet: ze zijn his- torisch authentieker en zitten cultureel die- per dan wat bepaalde elites zich voorstellen.

Wat met Beatrix?

Vanwing en Niessen schatten de taalkun- dige en culturele eenmaking nogal optimis- tisch in, zelfs een beetje Hollands-neerbui- gend tegenover Vlaanderen.

De economische aspecten dan. Zeker en vast zijn daar goede kanten aan. In alle pro- ducten, ook telefonie, internet, energie en dergelijke, zijn we schandalig duur en valt van de open Nederlandse markt veel te ver- wachten. De kleinhandelsprijzen liggen in Nederland steevast minstens 10 % lager dan in Vlaanderen. Laat maar komen die Albert Heijn met zijn goedkope confituur, al blijft het opletten geblazen dat we niet verso- demieterd worden (Noord-Nederlandse uitdrukking, om u al wat te oefenen) met nepgelei, afkomstig van ingedikte en aange- suikerde Heineken.

Infrastructureel en macro-economisch is het een ander paar mouwen. Euforisch spre- ken ze in Leo Belgicus over de as Antwer- pen-Rotterdam, maar er is natuurlijk slechtst plaats voor één wereldhaven. Antwerpen wordt in het document “de tweede haven van het land” genoemd, en krijgt als troost- prijs de aanleg van de IJzeren Rijn - een pro- ject dat er nooit zal komen als het van het noorden afhangt, zogezegd om “ecologische”

redenen.

Ook economisch zal Vlaanderen wellicht de tweede viool spelen in de Unie. We wor- den misschien wel het Wallonië van Groot- Nederland. Ik stel het zwart-wit, om het debat even aan te zwengelen. We spreken dan nog niet over het heikele politieke punt van de staatsvorm. De Vlaamse separatis- ten gaan resoluut voor de republiek en een verkozen president als staatshoofd, terwijl in Nederland de monarchie niet ter discus- sie staat, ook niet bij Geert Wilders, die zich nochtans een paar keer positief uitliet omtrent een Vlaams-Nederlandse eenma- king.

Leo Belgicus houdt de kerk schroomvallig in het midden, maar voor Vlaamse republi- keinen zoals ondergetekende is de oprichting van een nieuwe, democratische burgernatie, los van de Belgische staat, onverbrekelijk verbonden met de afschaffing van een 18de- eeuws instituut zoals het koningschap: geen inruiling van Albert II voor Beatrix, zelfs niet in een zogenaamd protocollaire vorm.

Er zal nog heel wat water door de Schelde vloeien... Het lijkt zinniger en realistischer onze energie te bundelen voor een Vlaamse republiek, verbonden aan de eis dat de N-VA haar onzinnig veto tegen het Vlaams Belang laat varen. Ondertussen is een toenaderings- scenario tussen Vlaanderen en Nederland zeker aan de orde, maar dat zal dan eerder van onderuit moeten gebeuren, niet via ver- dragen en bureaucratische cenakels zoals de Taalunie.

Op dus naar die broodjes frikandel uit de muur. En zeker wegentaks heffen voor Hol- landers die tóch nog met hun caravan naar de Ardennen “tjaffen” zonder hier iets op te doen.

JS (*) Of moeten we dan zeggen “jam”?

Goed dat de Zwijger op het allerlaatste gezwegen heeft. Maar het brengt ons wel op het Loch Nessmonster van de Groot- Nederlandse gedachte, zoals dat weer opduikt n.a.v. het symposium “De Neder- landse cultuur en taal in een zich integre- rend Europa” te Antwerpen, op 12 mei eerstkomend. Veel sjiek volk wordt daar verwacht, zoals de onvermijdelijke Kris Peeters en de Nederlandse minister-pre- sident Mark Rutte. Maar, hoe realistisch en wenselijk is dat perspectief van de Vlaams- Nederlandse eenmaking?

Regionaal knuffeldier

Het zit eraan te komen dat de Europese Unie politiek en economisch zal uiteenval- len. In de verwarring die daar ongetwij- feld mee zal gepaard gaan, zullen allerlei kwesties de kop opsteken: wie gaat ver- der met wie? Vormen de sterke, noorde- lijke landen een nieuwe economisch allian- tie? Zien de Catalaanse, Baskische, Schotse en Vlaamse autonomisten op dat moment hun kans schoon en roepen ze de onaf- hankelijkheid uit? En wat met Vlaanderen en Nederland, die twee-eiige tweeling vol liefde-haatsentiment?

Historisch gezien was de eenheid alles- zins van korte duur en dan nog ingege- ven door geostrategische overwegin- gen van heersers en grootmachten, niet zozeer door de volkswil. In 1384 werd het Graafschap Vlaanderen bij de Bourgon- dische Nederlanden gevoegd, dus onder Franse voogdij. In 1549 werden de Zeven- tien Provinciën onder de Spaanse Habsbur- ger Karel V een feit, die er zijn persoonlijke speeltuin en machtscentrum van maakte.

In 1581 verklaarden de Provinciën, onder leiding van Willem de Zwijger, zich onaf- hankelijk. De herovering door de Spaanse troepen van de Zuidelijke Nederlanden en de Val van Antwerpen, in 1585, maakten definitief een einde aan de Unie, afgezien van het intermezzo tussen 1815 (de neder- laag van keizer Napoleon gevolgd door het Congres van Wenen) en 1830, de fameuze

“Belgische Revolutie”.

De Zuidelijke Nederlanden - Vlaande- ren - zijn al vijf eeuwen de speelbal van de internationale diplomatie en krijgslust.

Dat is ons echte trauma. Het is wellicht een brug te ver om te stellen dat Vlaande- ren en Nederland historisch voorbestemd zijn met elkaar te trouwen, wat niet weg- neemt dat er opportuniteiten voor een cohabitatie zijn.

De werkgroep Leo Belgicus, een initia- tief van de Vlaming Sven Vanwing en de Nederlander Ernst Paul Niessen, leverde in dat opzicht een boeiend document af om

de eenmaking te bepleiten. Maar ongewild stelt het de kloof tussen droom en daad scherp. In alle details wordt de blauwdruk van toekomstig Groot-Nederland gete- kend. De vlag zou het oranje-blanje-bleu blijven en de regering zou in Den Haag zetelen. Wij zouden dan onze Leeuw moe- ten uitvagen of herformatteren tot een regionaal knuffeldier. Ga dat eens uitleg- gen aan radicale flaminganten…

Borsten en billen

De auteurs zetten zich sterk af tegen multiculturele staten zoals België en het voormalige Joegoslavië, maar de vraag is hoe homogeen-identitair Holland wel is. De rancune tegen de “dikke nekken”

van Amsterdam en Den Haag is méér dan folklore. Geert Wilders moet men beschouwen als een provinciaal-Veluwse opstand tegen de multiraciale en groot- stedelijke Randstad. De Friezen hebben zelfs beperkte autonomie afgedwongen en hebben van het Fries de officiële voertaal gemaakt. De Vlamingen daarentegen (in de blauwdruk behorend tot drie provincies:

Vlaanderen, Zuid-Brabant en Limburg) hebben volgens de auteurs géén recht op het Vlaams, want dat is maar een “regio- lect” (samentrekking van regio en dialect).

Kortom: voor de orangisten van Leo Belgicus moet de Vlaamse cultuur opgaan in de Hollandse. Zeg nooit meer “een tas koffie”, laat u enkel nog een kopje koffie inschenken.

Ter compensatie zouden we wel het volkslied mogen leveren, namelijk het Gebed voor het Vaderland, geschreven door Remi Piryns - volgens de auteurs in 1922, toen was Remi twee jaar. Piryns schreef het in 1946, als repressieslachtof- fer, in de gevangenis. Beetje slordig huis- werk toch wel.

Overigens is dat Gebed een slechte keuze als nationaal volkslied: het is een droefgeestige zucht van een geketende, en gaat niet uit van de scheiding tussen Kerk en staat die hopelijk in de nieuwe grond- wet wordt verankerd.

Voor de rest hanteren we wel degelijk verschillende mythologieën. Nederland is een waterland met Piet Hein als icoon, een straatboef die het tot admiraal bracht mits veel vechtlust en ook enig schuinmar- cheren en intrigeren. Ons element is het slijk van de Groeninghebeek (zie het stukje van vorige week, waar de Hollandse zeur- piet Benno Barnard naar Mokum wordt teruggestuurd), waarin kleine zelfstandigen zoals Jan Breydel aan verzuipende ridders de genadeslag toedienden met een zelfge- maakte knots. Wij hebben de weelderige

Welkom in Absurdistan

Wit is altijd schoon

Witte auto’s zijn altijd veiliger dan zwarte. Die allesbehalve politiek-cor- recte vaststelling komt van de experts van het gerenommeerde Duitse testbe- drijf Tüv-Nord. Een witte auto is bij zwak licht beter zichtbaar dan een zwarte en geeft minder kans op ongelukken. Don- kere auto’s zijn het minst zichtbaar, zelfs wanneer de zon schijnt. Ook de popu- laire kleuren antraciet en grijs vallen een pak minder snel op dan wit. Het is wach- ten tot de verzekeringsmaatschappijen hiervan lucht krijgen. Men schat de meer- kans op ongevallen rond tien tot vijftien procent. Roze auto’s zijn dan weer het minst betrokken bij ongevallen. Wij heb- ben nog nooit een roze auto gezien – dus de verklaring is misschien niet ver te zoe- ken. Jozef de Witte laat weten de zaak te onderzoeken.

Politiek-correcte gekheid

Het New Yorks ministerie van Onder- wijs is mikpunt van internationale spot, nadat een lijst uitlekte van vijftig te mijden woorden in toetsen. Zo zou het woord dinosaurus niet meer gebruikt mogen worden omdat het de tegenstanders van de evolutieleer tegen de borst kan stui- ten. Halloween is als “heidens” feest dan weer beledigend voor christenen. Woor- den die verwijzen naar echtscheiding of ziektes moeten worden vermeden omdat kinderen die misschien familieleden heb- ben die gescheiden of ziek zijn onnodig gekwetst worden. Woorden als alcohol, sigaretten, zwembaden, gokken, daklo- zen, godsdienst, religieuze feestdagen, hekserij en wapens staan op de omvang- rijke lijst. Het wordt moeilijk nog iets zin- nigs te schrijven als deze knotsgekke idee werkelijkheid wordt. We hopen maar dat onze Pascal Smet zich niet geroepen voelt iets gelijkaardigs te ondernemen. In het Vlaamse onderwijs werkt men thans al met een positieve lijst. Men probeert zoveel mogelijk over onderwerpen als homofilie, diversiteit, allochtonen, België, collabora- tie, solidariteit en seks te spreken.

Bruxelles la morte

Brussel staat vijfde in de Europese top van gevaarlijke steden. Alleen in Amsterdam, Luxemburg, Talinn en Vil- nius loopt u meer kans slachtoffer te worden van moord. Willen de critici van Di Rupo nu voor eeuwig en altijd zwij- gen over de noodzaak van een driekop- pige escorte voor de premier? Dat is ooit anders geweest, maar we gaan niet over de geneugten van de vooruitgang klagen.

De veiligste Europese hoofdstad is Valetta in het brave Malta. Daar werd geen enkele moord gepleegd. Het is natuurlijk maar een klein stadje.

Baanbrekende ontdekkingen

Bij De Morgen zitten ze echt om kopij verlegen. 67 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog komt die kwali- teitskrant met de ontstellende vaststelling dat de Duitse staat pensioenen voor “nazi- collaborateurs” (sic) betaalt. Zelfverklaard onderzoeker Alvin de Coninck heeft dat

“ontdekt”. Of juister, “herontdekt”, want het was zestig jaar geleden al bekend. Wat thans de nieuwswaarde is, mag u aan de weinige nog levende oostfronters en hun weduwes vragen. Zij namen dienst in het Duitse leger, of bij de SS, en ontvangen net als alle andere soldaten nog steeds een pensioentje van de Duitse staat. Ook de dwangarbeiders krijgen een klein aan- vullend pensioentje. Dat Alvin het in het massaal verspreide sensatienieuws steeds over “beulen”, “oorlogsmisdadigers” en

“nazi-collaborateurs” heeft, verwondert ons niets, gezien het feit dat hij als zoon van een verzetsstrijder wordt gediplo- meerd. Verder weten we niet wat zijn aca- demische (?) merites zijn. Het typeert de tendentieuze pseudojournalistiek van De Morgen. Het zal wel aan ons slecht karak- ter liggen dat we eventjes glimlachten bij de melding dat de soldatenpensioenen veel hoger liggen dan die voor de dwangarbei- ders. Duitsland zorgt goed voor zijn inwo- ners en sympathisanten. Maar dat wisten we al…

VlaaMse ploeG weGGepest Jeugdvoetbalploeg KHO Huizingen stapt uit de derde provinciale voetbalklasse. De club kiest bewust voor een degradatie naar de regionale reeksen omdat ze niet langer wil uitkomen tegen de Brusselse clubs met

“agressieve jongeren”.

De club spreekt van communautaire spanningen: “Wij zijn een Vlaamse ploeg, en daar kunnen niet alle Brusselse ploegen mee overweg.

Ze stampen onze jongens van het veld en lachen hen uit.” Anno 2012 worden Vla- mingen in en rond Brussel dus nog steeds als “sales flamands” beschouwd.

VrouweN zIjN slIMMer

Een mooie quote in Vacature van de Bekende Nederlandse Marianne Zwager- man: “We hebben in Nederland nog nooit een vrouwelijke minister-president gehad.

Jullie ook niet, maar dat komt omdat België zo’n puinhoop is: geen vrouw is zo stom om daar aan te beginnen.”

Het zwarte scHaap De wItte In de hemel is er meer vreugde om één zwart schaap dat terug naar de kudde keert, dan voor negenennegentig getrouwe schapen.

Zwart schaap van dienst, grootinquisi- teur Jozef De Witte, liet in de Standaard optekenen dat de regularisatiecampag- nes van de afgelopen jaren een vergis- sing waren en dat hongerstakingen erover zijn. Ook neem De Witte het uitwijsbeleid (bestaat dat dan?) op de korrel. Misschien ligt het aan niveaan Theo Francken, de per- soonlijke kwelgeest van De Witte, dat hij terug grond onder zijn voeten begint te voe- len. Of is het maar een afleidingsmanoeu- vre? Wie leeft, zal zien.