Dark room: einde celibaat?
Nederlands dagblad, 4 april 2019, p.12
Het bisdom Haarlem-Amsterdam heeft na twee nachtjes slapen een prachtige verklaring uitgegeven. Zondag had pastoor Pierre Valkering zijn coming out, met een publieke biecht van seksuele escapades. Maandag was het bisdom geschokt en werd hij geschorst. Dinsdag volgde een betere, rustigere verklaring. De bisschop hechtte eraan te verduidelijken dat – zoals hij al eens letterlijk gezegd had – de geaardheid geen probleem is, en ongemak met het celibaat evenmin. Beide had hij rustig kunnen bespreken. Daarbij is de bottom line wél of pastoor Pierre bereid is om het celibaat te houden, of met begeleiding een weg te gaan in die richting.
Prachtige uitspraken, vol aanvaarding, ruimte en realisme, zij het niet grenzeloos. De kerk staat wel ergens voor.
Precies over waar de kerk voor staat verheldert deze hele zaak iets. (Je zou bijna zeggen, dan is het toch nog ergens goed voor.) Het verheldert dat minder-lukken erbij hoort.
Coming out en publieke biecht, dat was dus het probleem niet. Verder klinkt het natuurlijk schokkend: de dark rooms, porno, …. Toch komt z’n verhaal er in feite ‘slechts’ op neer dat hij het niet haalde. Voor wie geldt dat wel? Het celibataire ideaal is hoog en diep en
veelomvattend. In z’n volheid gaat het veel verder dan het leven zonder partner, en staat het voor God zoeken, de leegte toelaten, de naaste dienen. De werkelijkheid is anders. De een vult de leegte met werk en wordt workaholic, de ander doet dat met drank of eten. Luxe, carrière-zucht of een autoritaire identiteit zijn verdere valkuilen. Ook dat is geen celibaat: geen leegte, geen God, geen dienst aan de naaste. Er bestaan (bijna?) geen priesters die niet af en toe aan één van deze zwaktes lijden. Het is eigenlijk goed dat we een keer zeggen: ‘priesters zijn net mensen’ (zo Ronald de Boer in Jinek).
Het is natuurlijk wél belangrijk dat je het ideaal aanhangt en nastreeft, en dat met enige kans op succes. Ik hoop dan ook dat Valkering zal zeggen dat hij z’n uitgebreid beschreven
celibataire dwaalwegen betreurt, dat hij ze liever niet herneemt, en dat hij nederig en met frisse moed herbegint. Hij is in het goede gezelschap van priesters die ook proberen (proberen!) er iets van te maken, in een bisdom dat mild toezegt priesters op die weg te steunen.
