De onzichtbare staatshervorming

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 41 • donderdag 10 oktober 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De aandacht voor de Vlaamse begrotingscijfers de voorbije dagen was terecht. Een regering die zichzelf respecteert, moet met be- rekende voorstellen komen en dat heeft de ploeg van Jan Jambon (N- VA) dan ook gedaan. We mogen ook eens positief zijn: Vlaanderen toont zich nog maar eens een betere leerling dan Wallonië en Brussel, waar de budgettaire toestand on- duidelijk blijft. Het taalgebruik in de pers is vaak ergerlijk. Zo wordt er gesproken over een bloedbad en zware besparingen. Het zal wel.

Wie de cijfers nader bekijkt, merkt dat er gekozen wordt voor een klassieke aanpak. Niet echt besparen, maar de uitgaven minder snel doen toenemen. Dat is België en dus ook Vlaanderen. Besparen betekent niet dat de uitgaven dalen. Wel dat men minder (snel) meer gaat uitgeven.

De focus op de Vlaamse over- heidsfinanciën trok de aandacht weg van een aantal maatregelen in het regeerakkoord die we gerust als communautair dynamiet kunnen bestempelen. De regeerverklaring draagt op dat vlak duidelijk een Vlaams-nationale stempel. In die mate zelfs dat we van een paar stappen richting onzichtbare staatshervorming kunnen spreken. Een overzicht maakt dat duidelijk. De ergernis aan de overkant van de taalgrens zal niet lang op zich laten wachten.

Op weg naar een kleine so- ciale zekerheid

Nemen we bijvoorbeeld de besparingen in de kinderbijslag. Of beter: het vertraagde groeipad in de uitgaven, want echte besparingen zijn het niet. De Vlaamse regering indexeert de komende vijf jaar de kinderbijslag vanaf het derde kind niet. Dat is geen geld afnemen.

Dat is een toename van de kinderbijslag stopzetten. Dit is symbolisch belangrijk. Het gaat hier om een deel van de sociale zekerheid dat

met de zesde staatshervorming is overgeheveld. De Vlaamse regering toont aan dat ze de budgetten van die tak van de Vlaamse zekerheid naar eigen goeddunken kan behe- ren.Ook de jobbonus is - zij het beperkt - het aanwenden van de eigen bevoegdheden inzake fiscaliteit en sociale zekerheid. De Vlaamse regering geeft een belastingkorting tot 600 euro per jaar voor de laagste lonen, en een derde van de Vlaam- se werknemers zou ervan kunnen genieten. Het is een maatregel die werken aantrekkelijker moet maken. Caroline Copers, voorzitster van de Vlaamse vleugel van de so- cialistische vakbond ABVV, ergert zich aan die maatregel, want het wil zeggen dat Walen die in een Vlaams bedrijf werken in dezelfde functie als hun Vlaamse collega’s dit voordeel niet ontvangen. En de loon- kloof tussen werkende Vlamingen en Walen wordt hiermee sowieso groter. Ze sprak niet van discrimi- natie, maar wel van onaanvaardba- re verschillen. Nochtans: met twee verschillende arbeidsmarkten en economieën zijn die verschillen niet meer dan normaal.

De aanval in de gezond- heidszorg en in justitie

Ander communautair buskruit is de houding van de Vlaamse regering ten opzichte van de federale quota die bepalen hoeveel artsen er elk jaar mogen bijkomen in Vlaan- deren en Wallonië. Minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) zegt dat Vlaanderen zich daar niet meer aan zal houden. “Als Vlaamse Ge- meenschap zijn wij de enigen die die naleven, terwijl de Franse Ge- meenschap elk jaar mooie woorden gebruikt, maar uiteindelijk een mid- delvinger opsteekt.” Het toelatings- examen voor de opleidingen blijft wel bestaan, maar meer studenten zullen na dat examen aan de oplei- ding mogen beginnen. Daarmee zit

Van confederalisme zal de komende jaren geen sprake zijn. Laat staan van een stap verder: Vlaamse onafhankelijkheid. Dat is in de Wetstraat ondertussen duidelijk. Daar- voor is het wachten tot N-VA en Vlaams Belang een Vlaamse meerderheid hebben. In het Vlaamse regeerakkoord zit echter wel communautaire munitie die de komende jaren gebruikt kan worden. Daardoor kan de regering-Jambon I een onzichtbare staatshervor- ming doorvoeren in afwachting van een grotere clash in 2024.

men op ramkoers met de Franstali- gen. Vraag is of dit uiteindelijk niet zal leiden tot de splitsing van extra takken van de gezondheidszorg.

Dan is er de op het eerste gezicht vreemde beslissing om aan Zuhal Demir (N-VA) onder andere de bevoegdheid Justitie of ‘Handhaving’

te geven. Is justitie niet federaal?

Welnu, sinds de zesde staatshervorming zijn de justitiehuizen, de opvolging van het elektronisch toe- zicht en de juridische eerstelijns- bijstand gesplitst. Afwachten of de regering-Jambon I dit optimaal gaat invullen. Niet vergeten dat men ook denkt aan een soort van Vlaamse Staatsveiligheid.

En in een vrije tribune die de eminente juristen Stefan Sottiaux en Karel Reybrouck dinsdag in De Tijd publiceerden, staat te lezen dat

“de regering ook zoveel mogelijk betwistingen inzake het Vlaamse omgevingsrecht door de Vlaamse bestuursrechtspraak wil laten behandelen”. Kortom, een Vlaamse Raad van State. “Het is dus duidelijk dat de regering-Jambon I zich heeft voorgenomen haar justitiebevoegd- heden op maximalistische wijze in te vullen en af te tasten waar de uiterste grens van die bevoegdheden ligt.”

Vermelden we ook nog dat de Vlaamse regering de Brusselse Ring wil uitbreiden, en dat tegen de wil van de Brusselse regering in. En men wil ook niet weten van de Brus- selse kilometerheffing. Afwachten hoe de Franstaligen hierop zullen reageren. Met belangenconflicten?

Wat als een federale regering zonder N-VA rond die maximaal inge- vulde Vlaamse economie zal botsen met de Vlaamse? Confederalisme en Vlaamse zelfstandigheid lijken veraf, maar door politieke druk de komende jaren kan toch een stap in die richting worden gezet.

“Aan de ene kant staat het mooie, maar bijzonder korte beeld van de bonte ballonnen- massa in de wolken, aan de andere kant gaan vogels eraan kapot.”

Recentelijk heeft de stad Güter- sloh uit milieuoverwegingen be- sloten bij allerlei manifestaties het oplaten van luchtballonnen gevuld met gas voortaan niet meer toe te laten. In Elmshorn in Schleswig-Holstein mochten kinderen vorig jaar hun kerst- wensen niet meer aan ballonnen hangen, nadat ook daar milieuac- tivisten zich hadden gemoeid.

Er zit dus een luchtballonnen-

verbod aan te komen. Ware het niet dat men in de webwinkel van Die Grünen tot op vandaag

… luchtballonnen kan kopen. Zo kan men er onder meer terecht voor een groene ballon met de opdruk “Klima. Ohne wenn und aber”.

Tja, rechtlijnigheid is niet het sterkste punt van de groene jongens en meisjes. Men is ver- wittigd: als Calvo voor de deur staat, zorg er dan voor dat uw wijnvoorraad, uw dure kunstboe- ken en uw laatste opblaasballon goed verstopt zijn. De groene Gedapo is onverbiddellijk.

Nooit meer 99 Luftballons

De onzichtbare staatshervorming

De Grünen in de Duitse deelstaat Saksen hebben een verbod ge- eist op luchtballonnen. “Luchtballonnen die worden opgelaten, lan- den in de meeste gevallen ergens in de natuur”, aldus voorzitster Anne Kura. “Vogels en andere dieren eten de zachte resten van die ballonnen op en verhongeren dan als het ware met een volle maag.”

Lees het volledige interview met Ignace Vandewalle over de Ghelamco Arena op blz. 11

“Rechters bevestigden steeds dat ik geen leugens noch onjuistheden geschreven heb”

Ignace Vandewalle joeg de po- litieke kaste tegen zich in het

harnas met zijn boeken “De illegale Ghelamco- arena”

en “De valse profeet”, dat over het financiële impe- rium van Johan Vande La- notte in Oostende gaat. Het

eerste boek leverde hem een klacht op van Termont en doodsbedreigingen door Gentse hooligans. Het tweede boek leidde tot een strafrechtelijke klacht van Vande Lanotte. Betere aan-

bevelingen kan men bijna niet bedenken…

Een gesprek.

(2)

Actueel 10 oktober 2019

2

Zo pompt de Vlaamse overheid vanaf dit jaar 25 miljoen euro in het corrupte Afrikaanse land Ma- lawi. Volgens Transparancy Inter- national (TI) - dat de corruptie van landen wereldwijd meet - is de publieke sector van dat land zelfs de meest corrupte ter wereld. Vol- gens TI gebeurt in dat land niets zonder de betaling van aanzienlij- ke sommen smeergeld aan ambte- naren.

Vlaams geld om federaal doel te halen

In het regeerakkoord van de Vlaamse regering staan slechts enkele regels over dit onderwerp:

“Vlaanderen draagt bij aan de re- alisatie van de SDG Agenda 2030 in ontwikkelingslanden en de ver- ankering van de internationale ontwikkelingsagenda in Vlaande- ren, zoals vastgelegd in het kader- decreet ontwikkelingssamenwerking. Daarom leveren we verder inspanningen om de norm voor 0,7 procent BNI op Belgisch niveau te behalen. We steunen de visie om dit doel tegen 2030 te bereiken.”

Weinig burgers weten dat de Vlaamse overheid jaarlijks tientallen miljoenen euro’s aan ontwikkelingssamenwer- king besteedt. De term ‘samenwerking’ is misleidend, aangezien het om een geldstroom gaat die enkel vanuit Vlaanderen naar Afrika gaat. Veel samenwerking is er niet. En een deel van dat geld bereikt ook nooit het voor- opgestelde doel.

Vrij vertaald: Vlaanderen blijft geld geven aan corrupte Afrikaan- se landen om de federale overheid te helpen. Een Vlaamse regering geleid door een Vlaams-nationa- list die de Belgische staat helpt?

De inzet van de ontwikkelingssamenwerking door Vlaanderen is momenteel gericht op drie fo- cuslanden: Zuid-Afrika, Malawi en Mozambique. Dat was een keuze van de vorige Vlaamse regering, onder leiding van minister-president Geert Bourgeois. De achter- liggende gedachte is wel goed:

het is beter de middelen te con- centreren in een beperkt aantal landen. Op die manier zijn, alles- zins hypothetisch, resultaten mogelijk. Het typische probleem in deze sector is immers de verspreiding en verspilling van middelen over te veel landen en projecten.

Koerswijziging m.b.t.

Zuid-Afrika

De samenwerking met Zuid-Afri- ka wordt onder minister-president Jambon geheroriënteerd van een ontwikkelings- naar een poli-

tiek-economische diplomatieke samenwerking in de brede zin, zodat deze samenwerking geen beroep meer doet op middelen van ontwikkelingssamenwerking.

Dat is een enorme koerswijziging.

Wat dit precies inhoudt, zal de toe- komst moeten uitwijzen.

Tegelijk start de nieuwe Vlaam- se regering een nieuwe samenwerking op met een of meerdere landen uit de regio Noord- en Oost-Afrika. Hiermee wordt de focusstrategie van Bourgeois ver- laten. Dat is een zeer vreemde en tegelijk erg foute koerswijziging.

Het zou dus zomaar even kunnen dat Marokko Vlaamse ontwikke- lingssteun krijgt. Tot slot bekijkt Jambon, bevoegd voor deze ma- terie, eveneens of een deel van de middelen geheroriënteerd kan worden naar meer Vlaamse nood- hulp.

Er is nooit belangstelling geweest van de traditionele media (MSM) voor de Vlaamse ontwikkelingssamenwerking. Het gevolg is dat veel Vlamingen niet eens weten dat Vlaanderen veel geld pompt in Malawi en Mozambique.

Dat is nu ook het geval met het onderdeel van het regeerakkoord over ontwikkelingssamenwerking.

De nieuwe strategie van de Vlaam- se overheid op dat punt belooft alvast weinig goeds. Een garantie: ik blijf het opvolgen.

THIERRY DEBELS

Vlaanderen kiest het verkeerde pad in Afrika

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Een centraal bankier blikt terug (1)

Jan Smets, van 2015 tot 2019 gouverneur van de Nationale Bank, kijkt in een nieuw boek in de economische achter- uitkijkspiegel en laat tegelijk zijn licht schijnen over ac- tuele economische thema’s zoals de lage rente, de begro- ting, de overheidsschuld en de werkgelegenheid.

Jan Smets is nog maar een jaar met pensioen als gouverneur van de Nationale Bank en naast de mis- daadroman “Theater” heeft hij nu ook “Economie en het goede leven.

Wat ik geleerd heb” (Polis, 208 blz.) geschreven. Het is een combinatie van beschouwingen over de huidi- ge economische toestand en een persoonlijke terugblik.

Jan Smets bevond zich immers veertig jaar in het centrum van het economische leven. Hij leidde lange tijd de studiedienst van de Nationale Bank en was ook economisch adviseur van de eerste ministers Wilfried Martens en Jean- Luc Dehaene. De oliecrisis van de jaren zeventig, het einde van de ongebreidelde welvaartsgroei na de oorlog, de val van de Muur, de Europese Muntunie, de financië- le crisis van 2008, het expansieve geldbeleid van Europese Centrale Bank: hij maakte het allemaal mee.

Niet alleen als toeschouwer, maar als actor.

De staatsschuld

Vijf hoofdstukken uit het boek (er zijn er acht in totaal) verdienen de nodige aandacht omdat ze een brug slaan tussen verleden en heden. Drie hoofdstukken - die over de staatsschuld en die over het herstelbeleid van de jaren 80 en 90 - komen deze week aan bod. Vol- gende week hebben we het over de arbeidsmarkt en het zwaar bekriti- seerde rentebeleid van de Europe- se Centrale Bank.

Eerst dus de staatsschuld. De hoge overheidsschuld is iets dat België al decennia achtervolgt. Het

toeval wil dat Jan Smets aan de Uni- versiteit Gent in 1972 een eindwerk maakte over die staatsschuld. Hij is dus goed geplaatst om de toestand te analyseren. Een deel van zijn standpunt over de overheidsschuld is klassiek: regeringen moeten besparen om ervoor te zorgen dat die schuld daalt. De kosten voor de ver- grijzing zullen de komende jaren immers alleen maar oplopen en de pensioenen en de uitgaven voor de gezondheidszorg moeten gefinancierd worden.

Schuld aangaan is vandaag niet zo’n groot probleem omdat de ren- tevoeten laag zijn. “Maar dat zal niet eeuwig blijven duren”, waarschuwt Smets. “Ooit stijgt de rente opnieuw.” Tegelijk wil hij de toestand niet dramatiseren: de Belgische staatsschuld heeft de eigenschap dat ze vooral door de Belgen zelf gefinancierd wordt. De burgers moeten via belastingen de schuld en de intresten terugbetalen, maar de houders van die schuld zijn vooral Belgen die overheidsobliga- ties bezitten. Tegenover de schuld van 100 procent van het bbp en dus de arme staat, staan rijke burgers met activa - spaargeld, obligaties, aandelen - die meer dan duizend miljard euro waard zijn of 225 procent van het bbp. Wat betekent dat degenen die de lasten van de schuld moeten financieren als voldoende ‘rijk’ worden beschouwd om dat te kunnen doen.

Met het mes op de keel

Twee andere interessante hoofdstukken zijn nummer twee (over de oliecrisis en de devaluatie van

1982) en vier (over het globaal plan van 1993). Daarin toont Smets aan dat hervormingen in België enkel mogelijk zijn wanneer men met de rug tegen de muur staat. Door de oliecrisissen van 1973 en 1979 stond de Belgische economie aan de rand van de afgrond. De oliecrisis jaagde de inflatie omhoog en door de automatische koppeling van de lonen aan de prijsstijgingen moesten bedrijven de lonen con- stant opwaarts aanpassen, waar- door ze hun producten en diensten duurder moesten maken en zichzelf uit de markt prijsden. Gevolg was dat het aandeel van de export in het nationaal product verschrompelde, terwijl de consumptie haar aandeel zag stijgen tot 82 procent in 1980.

Tegelijk steeg de werkloosheid en ontspoorde de begroting richting een deficit van 14 procent. België moest in het buitenland gaan le- nen om zijn bestedingen te financieren. De economie was dermate verzwakt dat een schokeffect nodig was. Dat kwam er met de devaluatie van 1982 en het herstelbeleid. Met het mes op de keel werd de economie plots wel gesaneerd.

Hetzelfde gebeurde in 1993 met het Globaal Plan, dat ervoor moest zorgen dat België in 1999 kon toe- treden tot de eurozone. De regering-Dehaene nam een mix van maatregelen met goedkeuring van de Waalse socialisten: hogere belastingen (onder andere op vermo- gen), maar ook minder uitgaven in de gezondheidszorg en loonmati- ging met een afzwakking van het automatisch indexeringssysteem.

Besluit bij het lezen van die pas- sages: enkel in omstandigheden waarbij het land economisch onder zware externe druk staat, kan men overwegen met partijen als de PS te regeren. Dat is nu niet het geval.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Het moest allemaal oerdegelijk overkomen, en de ‘cruciale’

data van 15 en 23 september werden niet gehaald omdat “alles tot in de puntjes moest uitgeklaard worden”. Het zou nog duren tot 1 oktober, na ellenlange en nachtelijke onderhandelingen.

Maar de voorbije dagen moesten de verschillende politici en coalitiepartners uitleg geven bij de cijfers, en vooral uitleg geven over de verschillende interpretaties van de cijfers en de invul- ling ervan. En wat blijkt: er zijn nog grote onduidelijkheden die tijdens de onderhandelingen blijkbaar onvoldoende zijn bespro- ken. Neem nu de afschaffing van de woonbonus. Ik spreek me niet uit over de voordelen of nadelen van de afschaffing, maar de communicatie errond was erbarmelijk. De maatregel gaat in op 1 januari 2020, maar blijkbaar had men niet tot in detail nagedacht of dit ook de uiterste datum is voor het ondertekenen van de ver- koopsakte dan wel de ‘compromis’. Pijnlijk. En dat is maar één voorbeeld van de onduidelijkheden in het regeerakkoord die al onmiddellijk een extra woordje uitleg verdienden. De communicatie van Jan Jambon was niet altijd even diplomatisch, en ik vraag me af wat de doorsnee ‘man in de straat’ van het schouwspel vond.

Beste Jan, dit kon alvast beter!

Tot slot: ik lees in de regeringsverklaring volgende zin “Orga- nisaties die segregatie in de hand werken subsidiëren we niet langer, maar initiatieven die samenleven bevorderen, verdienen onze steun.” Het staat onder het hoofdstuk ‘Een inclusieve samenleving’. In eerste instantie denk ik dan dat men het over ra- dicale Marokkaanse, Turkse en linkse pro-immigratie vzw’s heeft.

Dat zou logisch zijn in de context van dat hoofdstuk. Maar echt duidelijk is het niet. Voor hetzelfde geld gaat het evengoed over islamkritische verenigingen, lees ‘rechtse’ organisaties, of bij uit- breiding: alle verenigingen die niet rond diversiteit willen werken. Daar ben ik dus heel erg benieuwd naar: gaat deze Vlaamse regering de absurde subsidiëring in de culturele sector durven hervormen? Want 80 procent van de gesubsidieerde vzw’s in de sociaal-culturele sector is te situeren ter linkerzijde. En dat per- centage stemt helemaal niet overeen met de maatschappelijke realiteit, kijk maar naar de stembusuitslag. Een eerlijke verdeling van het subsidiegeld, lees uw belastinggeld, is alvast een onderdeel waar we de bevoegde minister – Jan Jambon himself – op zullen beoordelen.

Ik denk niet dat de N-VA de voorbije week electoraal gescoord heeft. Je zou van ‘de partij van de verande- ring’ beter verwachten, maar blijkbaar loopt niet alles van een leien dakje. Ik ga enkele weken terug in de tijd: op 13 augustus startte Jambon als formateur voor een Vlaamse regering. Officieel, want natuurlijk waren er al voorafgaandelijk aftastende gesprekken geweest tussen de mogelijke coalitiepartners.

Alles kan beter, alles moet beter

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

10 oktober 2019 3

Veelvuldig afscheidneemster

Mevrouw de stervensbegeleidster,

Gij hebt de jongste jaren al meer dan eens afscheid genomen van de politiek, om na- dien telkens weer terug op te duiken en uw krijsend lawaai te laten horen. Telkens als wij dachten dat gij eindelijk definitief weg waart, stondt gij daar weer. Het afgehakte hoofd van de draak groeide altijd elders weer aan.

Gij maakt u ongerust over uw dierbaar vaderland dat eens te meer dreigt mede be- stuurd te worden door de N-VA, en dan nog wel samen met uw partij. Gij ziet een en an- der met lede ogen gebeuren en gij gaat op de rem staan. Gij haat immers Theo Francken, wiens komst in de regering in 2014, toen gij- zelf nog in de Kamer zat, gij vergeleekt met het binnentreden van ‘le bruit des bottes’, de laarzen van de nazi’s. En ja, kort nadien kwam het uit dat gij het geluid van dat soort laar- zen snel herkent, want uw grootvader had ze ook geregeld over zijn vloer weten komen, uit sympathie dan… Vandaag verklaart gij dat “le bruit des bottes oorverdovend is” wegens de vele tweets en voorstellen van Francken en dat bijgevolg de PS en N-VA niet-compatibel zijn. Ondertussen staat gij op vraag van Elio Di Rupo en Paul Magnette zelfs ter beschikking als federaal onderhandelaar. De reden is dui- delijk: gij wilt de N-VA afblokken en die partij tot toegevingen dwingen als samen regeren echt onontkoombaar blijkt. Hierover onder- vraagd in de Morgen zegt gij: “Als ze hem kie- zen als hun bruggenhoofd met de Franstali- gen, dan wordt het toch enorm moeilijk. Niets is onmogelijk, maar we zullen alleen ergens raken wanneer er respect is voor de Fransta- ligen en voor de identiteit en de prioriteiten van de PS.” Vlaanderen moet dus buigen en knielen voor de PS en voor haar ‘identiteit’, wat dat ook moge betekenen.

Als gij in dat interview zegt van Vlaande- ren te houden, dan weet iedereen dat gij dit veinst, want gij hebt altijd de harde politieke kaart tegen Vlaanderen getrokken, vooral als het om het aftroggelen van onze centen - lees:

de voor u sacrosancte sociale zekerheid - gaat. Gij hebt altijd de neus opgehaald voor ons en gij hebt na zoveel jaren ervaring in de politieke leeuwenkuil nooit begrepen of willen begrijpen welke gevoeligheden hier aan onze kant van de taalgrens liggen. “Ver- hofstadt, c’est génial!” was een van uw on- vergetelijke uitspraken destijds. Inderdaad, Vlamingen waren voor u alleen geniaal en best te verdragen als zij zich als een dweil of schoothond van de Franstaligen gedroegen.

Maar Vlamingen die voor zichzelf opkomen, bemoeienissen en de financiële aderlatingen

via de transfers beu zijn, kregen altijd de wind van voren van u, meedogenloos. Het België dat gij altijd verdedigde, was dat van de demo- grafische minderheid die enkel maar ophield met pruilen als ze haar goesting kreeg van de lankmoedigen uit de traditionele partijen.

Wel, Laurette, in Vlaanderen zijn die trado’s op de terugweg richting kiesdrempel. Stilaan is er een nieuwe generatie Vlamingen die elke bevoogding en onderhorigheid definitief van zich wil afschudden. 43 procent van de Vla- mingen stemde op 26 mei voor meer Vlaan- deren en minder België, voor meer rechts en minder links beleid, en het ziet ernaar uit dat dat over vijf jaar nog wel eens veel meer Vla- mingen zou kunnen bekoren.

Maar… toch vind ik het best goed dat gij mee zult aanschuiven aan de federale on- derhandelingstafel, echt waar, want dat kan immers alleen maar het Belgische eindspel versnellen. Uw arrogantie en uw onverzette- lijkheid werken in Vlaanderen alleen nog als een rode lap op een stier. Bovendien is de reputatie van uw partij in Vlaanderen na alle sjoemelschandalen tot nul herleid, zeker om- dat gijzelf in de Brusselse stinkende beerput- ten een aantal mensen zoals Mayeur en zijn vlam Peraïta de hand boven het hoofd gehou- den hebt. Wij zijn dat in Vlaanderen niet ver- geten. Gij behoort tot het soort machtspolitici dat de geloofwaardigheid van de politiek mee onderuit heeft gehaald.

Ik weet zeker dat Bart De Wever en zijn kom- panen dat allemaal in hun achterhoofd zullen hebben als ze met jullie aan tafel moeten gaan zitten. De Wever weet bovendien dat hij het in Vlaanderen nooit nog verkocht krijgt als hij ten aanzien van Franstalig België in het alge- meen en de PS in het bijzonder een knechten- rol gaat aannemen. Het in de diepvries steken van het communautaire verhaal op vraag van de Franstaligen is hem zo al zuur opgebroken.

Hij zal dus zeker Vlaamse eisen op tafel leg- gen, of gij dat nu wilt of niet. En als jullie dat hooghartig van tafel vegen, is uw o zo dier- baar België verder onbestuurbaar. Met mijn slecht karakter hoop ik dan ook vurig dat het zover komt en dat wij u van harte zullen kun- nen bedanken.

Krijs dus maar, Laurette. Brul het kot maar bijeen. Jut Di Rupo en Magnette maar op.

Maar houd met één ding goed rekening: dit keer zullen de toegevingen van jullie moeten komen of ge kunt gaan janken bij uw vriend in Laken. Om de Belgische uitvaart te gaan regelen.

Begint het

met woorden?

In een editoriaal met deze titel herhaalde Le Monde nog eens de oude bewering dat misdaden tegen de mensheid beginnen met woorden.

Lees daarover ook onze Franse rubriek op bladzijde 9. Le Monde haalt daarbij het voorbeeld aan van de uitroeiing van de Joden door de na- zi’s, die zou zijn begonnen met de woorden: “Stigmatisation, exclu- sion, expulsion, extermination.” En men citeert de Joods-Italiaanse auteur Primo Levi, die ooit schreef: “Aan het einde van die ketting, was er het concentratiekamp.”

BRIEFJE AAN LAURETTE ONKELINX

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ Ik heb alle boeken van Primo Levi gelezen. Het citaat is juist. Levi was echter een schrijver, iemand die geloofde in de kracht van woorden, ten goede en ten kwade. Hij heeft, voor zover ik weet, nooit gepleit voor censuur of voor het monddood maken van tegenstanders. Dat legt Le Monde hem nochtans op een slinkse manier in de mond.

Hij schreef boeken en artikels, hij gaf lezingen en spreekbeurten over zijn ervaringen in Auschwitz en hij zocht voortdurend de confrontatie op, ook met een onverschillig publiek, ook met politieke tegenstanders. Hij geloofde dat de waarheid kon zegevieren door te getuigen over zijn ervaringen in Auschwitz, door tegensprekelijke de- batten en discussies. Maar niet door censuur.

Sofisme

Begint haat met woorden? Begint een genocide met woorden? Niet altijd, maar dikwijls wel… Bijna alles begint met woorden. De afschaffing van de slavernij, bijvoorbeeld, begon met woorden, argumenten, traktaten en boeken zoals “Uncle Tom’s Cabin”

van Harriet Beecher-Stowe. Het verzet tegen de nazi’s begon met woorden.

Woorden van kritische Duitsers, van Churchill, van Joden die smeekten om een Amerikaanse interventie. Soms begint een moord met een scheldpar- tij. Soms begint een verkrachting met woorden. Maar een liefdesverklaring of een huwelijksaanzoek begint ook met woorden…

Het simplisme van die linkse rede- nering is angstwekkend. Het is een sofisme van hetzelfde soort als “ik kan in mijn jas, mijn jas kan in mijn koffertje, dus ik kan in mijn koffertje”. Genocides beginnen met woorden, dus… verbied de woorden. Maak een samenleving zoals in Orwells “1984”, of Bradbury’s

“Fahrenheit 451”. Voer censuur in zoals in de USSR, Noord-Korea of… of zoals in Hitlers nazi-Duitsland. Ja, toch?

Genocide begint met censuur

Als we echte geschiedenis bekijken, dan zien we dat woorden inderdaad gebruikt kunnen worden om groepen en soms hele naties mee te slepen in vernietigingsoorlogen, genocides of massamoorden. Maar in álle concre- te gevallen die we kennen, werkte dat alleen maar doordat er geen tegensprekelijk debat meer was, doordat één partij, één religie of één politieke stroming een monopolie had op de verspreiding van informatie, als alle kritische stemmen monddood waren gemaakt, als álle kranten en álle radio- en tv-stations dag na dag ongehinderd hun indoctrinatie konden spuien. Pas

dan kunnen mensen geïndoctrineerd worden tot haat en massamoord. Kijk maar naar de Armeense genocide, de slachtpartijen tijdens de Franse Revo- lutie, de miljoenvoudige moordmachi- ne die de USSR was, de afslachting van de Tutsi’s in Rwanda… Het past allemaal in hetzelfde schema.

In de negentiende eeuw rolden in Frankrijk minstens evenveel hatelijke en bekrompen antisemitische publi- caties en boeken van de persen als in Duitsland, en na de Dreyfuss-affai- re waarschijnlijk zelfs meer. In de VS werden massa’s racistische artikels en schotschriften gepubliceerd, meestal tegen Afro-Amerikanen, maar ook tegen Joden, Aziaten en zelfs tegen Zuid- en Oost-Europeanen.

Maar Frankrijk en de VS bleven democratische landen, met een vrije pers en een breed - en soms venijnig! - maat- schappelijk debat, waarin ook tegenar- gumenten naar voor gebracht konden worden. Niemand had een monopolie op de waarheid. Iedereen werd gecon- fronteerd met kritiek Het kwam er niet tot een genocide; niet tegen Joden en niet tegen andere geviseerde groepen.

Ook in het keizerlijke Duitsland gebeurde dat niet, zelfs niet in de chaoti- sche Weimarrepubliek. Het begon pas in de jaren dertig, nadat Duitsland een brute dictatuur was geworden, waarin het onderwijs en de media er allemaal hetzelfde haatcredo in konden hameren. De Holocaust was maar mogelijk omdat er geen vrije pers meer was die beginnende excessen kon aanklagen.

En op dezelfde manier kunnen jihad- terrorisme, moorddadige Jodenhaat en massamoorden op christenen als uitslaande bosbranden door de isla- mitische wereld razen: omdat er zo’n verstikkende religieuze “pensée uni- que” is ontstaan, dat niemand er nog kan of durft tegenin gaan. Het pleidooi van links voor censuur “tegen de haat”

is in het beste geval een verschrikke- lijke, gevaarlijke misvatting, die al heel de geschiedenis door heeft bewezen contraproductief te zijn. In het slechtste geval is het alleen een camouflage voor hun totalitaire opvattingen. Voor hun pogingen alle critici monddood te maken en een even ongestoorde indoctri- natiecampagne te kunnen voeren als…

ja, als Stalin, Mao en Hitler. Ze zijn er al heel, heel dichtbij.

De haat van Le Monde

En wie de moeite neemt het oor- spronkelijke artikel “Éric Zemmour et la haîne télévisé” in Le Monde te lezen, zal de nauwelijks verholen fanatieke haat zien die achter die titel schuilgaat.

De haat van de stalinist tegen de dis- sident. De haat van een bekrompen, domme geest tegen een groot intel- lectueel als Zemmour. De haat van de Franse revolutionairen die zelfs een ge- nie als Lavoisier lieten onthoofden. De haat van de Rode Khmers tegen iedereen die kon lezen en schrijven of een bril droeg.

De haat van de professionele leuge- naar tegenover die ene dappere man die de waarheid durft spreken, en die daarom “een misdadiger en een py- romaan” wordt genoemd. En een nazi, natuurlijk. Herlees die drie termen. Zo denken de linksen over ons. Zo zullen zij ons behandelen. Als ze ooit de kans

krijgen. PAUL BÄUMER

(4)

Stoelendans

De opvolgingen naar aanleiding van de re- geringsvorming op Vlaams niveau deden zich uiteraard ook voelen in de Kamer. Wouter Beke (CD&V), Zuhal Demir en Jan Jambon (beide N-VA), maar ook Jean-Marc Nollet van Ecolo, die zich voor het federale niveau hadden la- ten verkiezen, verkassen naar de regio’s om, aldaar niet verkozen zijnde, toch een uitvoe- rend mandaat op te nemen. Eerder gingen Di Rupo en nog twee PS’ers hen al voor… Je zal daar als kiezer dan toch maar staan met je stem, die je misschien uitbracht op basis van een mooie verkiezingsfolder of van een babbel- tje-met-schouderklop op een of andere markt.

Dat mensen dan woorden als ‘postjespakkerij’

of ‘stoelendans’ of ‘verkiezingscarrousel’ in de mond nemen, mag dan toch niet echt meer ver- bazen. Maar zij moesten dus vervangen worden door mensen die niet verkozen zijn, maar als eerste opvolger op de lijsten stonden. En dat gebeurde donderdag. Kwam daar dan nog bij dat Wouter Beke - voorlopig nog oppertsjeef - die federaal minister was, dus ook als minis- ter moest vervangen worden. En dat werd dan Nathalie Muylle, die dan weer als Kamerlid moest vervangen worden. Belgische politieke spelletjes op z’n best…

Bezigheidstherapie

Hoewel er nog steeds - en wellicht nog lang - een federale regering in lopende zaken zich overeind probeert te houden, die geen volheid van bevoegdheid heeft, willen de Kamerleden wekelijks het vragenuurtje organiseren. Velen doen dat om zich te profileren, anderen willen gewoonweg dat de Kamer werkt en vooral veel jonge veulens willen het woord nemen, al was het maar om de stiel te leren. Heel fundamen- teel zijn de vragen niet, en nog minder de ant- woorden. Maar de praatbarak kabbelt voort en geeft de indruk zichzelf ernstig te nemen, ook al is het allemaal - of toch veel - maar praat voor de vaak en feitelijk bezigheidstherapie. En ja, natuurlijk, de oppositiepartijen gaan ervoor om wat straffe uitspraken te doen en de regerings- leden wat te jennen. Idem dito voor het com- missiewerk, dat ook al flink op dreef komt, maar eveneens weinig om het lijf heeft.

Ik zal handhaven

Oude rot Marijke Dillen, dochter van het al- lereerste VB-Kamerlid en met al flink wat jaren op de teller, vooral in het Vlaams parlement, kwam zonder spiekbriefje en afgemeten mi- nister Koen Geens een vraag stellen over de ci- piersstakingen en wat men gaat doen om tege- moet te komen aan de al jarenlange vraag van de cipiers, die het steeds moeilijker krijgen. In haar korte inleiding feliciteerde ze de minister ook: “Want u zit hier nog, terwijl verschillende van uw collega’s het hazenpad hebben gekozen.

Dat siert u.” De immer minzame minister dankte Dillen daarvoor en antwoordde even gevat: “De heer Francken herinnert mij aan de spreuk van het Huis van Oranje, die ook de spreuk van Nas- sau is geworden. Ze is - excuseer mij - helaas in het Frans, maar ik gebruik ze zelf graag: je maintiendrai.” Leuk, toch?

Talent

Veel nieuwe Kamerleden die voor het eerst voor de leeuwen worden gegooid, slapen de avond voor hun eerste vraag in de plenaire

Dossier 10 oktober 2019

4

vergadering onrustig, lopen de dag zelf wat gestrest rond en komen met knikkende knieën naar voor, want ze worden bekeken en begluurd door de anciens. De winnaars van de verkiezin- gen hebben doorgaans de meeste nieuwelin- gen die de vuurpoef moeten doorstaan. Maar soms zijn er toch neofieten die erin slagen de indruk te geven dat ze al jaren vragen stellen en tussenkomsten houden; we hadden het er al wel eens over. Wie donderdag in die zin in het oog sprong, was Katleen Bury, voormalig kabi- netsmedewerkster van Geert Bourgeois en tot nog niet zo lang geleden ook van Ben Weyts, ge- wezen gemeenteraadslid en provincieraadslid voor N-VA, maar nu Kamerlid voor het Vlaams Belang. Met vlotte zwier en rad van tong kwam ze pleiten voor het behoud van het systeem van de terbeschikkingstelling van de strafuit- voeringsrechtbank voor criminelen als Michel Lelièvre, de handlanger van Dutroux die de- zer dagen vrijkomt. Patrick Dewael moest haar herhaaldelijk aansporen om af te ronden en tot haar vragen te komen. Het ziet er naar uit dat we deze ex-N-VA’ster nog vaker zullen horen.

Dode mus

DéFI (het vroegere FDF), Ecolo/Groen en PV- DA-PTB ondervroegen de kersverse minister Muylle over de voor hen niet te pruimen be- slissing van de nieuwe Vlaamse regering om de samenwerking met UNIA stop te zetten. Het is uit het antwoord van de minister dat bleek dat er in cycli van drie jaar wordt samengewerkt met het unitaire UNIA. En nu wil toch wel dat uitgerekend een dikke week geleden - op 15 september - een nieuwe periode van drie jaar onherroepelijk is ingezet… Kortom, pas uiter- lijk op 15 september 2022 moet men meedelen dat men zich terugtrekt uit het samenwerkings- akkoord om dan definitief te breken met UNIA op 15 maart 2023… De ontnuchtering bij veel Kamerleden van N-VA was groot. En sommi- gen zijn daar echt niet blij mee, omdat zij daar al zolang voor hebben gepleit. Op die manier wordt immers heel dat gespierde verhaal uit het Vlaams regeerakkoord een bijna dode mus.

Zeker omdat uit de regeerverklaring ook bleek dat er een eigen Vlaams anti-discriminatiecen- trum komt. Zij voelen zich ‘gezjost’ en van de regen in de drup beland… CD&V en Open Vld deden moeite om hun lach in te houden…

De teller loopt

In de Kamer zijn ondertussen sinds 26 mei al meer dan 500 parlementaire initiatieven geno- men. We hebben het dan over ingediende wets- voorstellen en voorstellen van resolutie. Dat komt indrukwekkend over, maar in werkelijk- heid zijn het heel vaak heringediende voorstel- len die aan het einde van de vorige legislatuur vervallen zijn verklaard omdat ze gewoonweg niet werden behandeld, bijvoorbeeld omdat er geen tijd meer voor was, omdat men het niet in- teressant of opportuun vond of omdat het van de oppositie kwam,… Het oogt altijd leuk voor de achterban dat nieuw- of opnieuw verkoze- nen meteen al een eerste palmaresje kunnen voorleggen, ook al is ‘het stuk’ niet echt van hun hand. Maar… hún naam staat er nu wel op ge- drukt. De persoonlijke scorelijst is altijd leuk om mee uit te pakken. En dan hebben we het nog niet over schriftelijke en mondelinge vra- gen, waar vooral medewerkers zich voor uit de naad werken…

UIT DE WETSTRAAT

Citaat van de week > Chris Janssens (VB)

Vorige zondag was er op De Zevende Dag een debat tussen de Vlaamse fractievoorzitters. Van- zelfsprekend werd het een clash tussen meerderheid en oppositie, ook al bleken ook die geen homogene blokken te zijn. Toen het thema ‘inburgering’ of ‘samenleven’ aan bod kwam, haalde Chris Janssens van het Vlaams Belang fel uit naar de minister van ‘Samenleven’, Bart Somers, die veelzeggend “alle vertrouwen” kreeg van Björn Rzoska van Groen: “Bart Somers is de diversiteits- goeroe van Open Vld en krijgt een hernia van het buigen voor de islam. Als de Vlaamse regering deze man tot minister van Inburgering maakt, toont ze aan dat ze het signaal van de kiezer niet begrepen heeft.” Niet alleen is er ontevredenheid bij heel wat N-VA’ers dat zij dat ministerie niet hebben kunnen binnenhalen, ook tal van kaderleden denken en vrezen dat Bart Somers het regeerakkoord op dat vlak inderdaad erg minimalistisch gaat interpreteren en dus op de rem zal gaan staan. En meer nog: dat hij op die manier en hoe dan ook de rode loper klaarlegt voor het VB bij volgende verkiezingen. Het staat in de sterren geschreven dat het nog gaat spannen in die nieuwe Vlaamse meerderheid. De oppositie scherpt alvast de messen om hen uit elkaar te spelen.

De vraag is of je, in een tijd waarin je elke hoek van de wereld op je tele- foon kunt ontvangen, mag wegkijken als overheden hun lokale bevolking uit- moorden omdat hen dat goed uitkomt.

Het rechtvaardige antwoord is ‘neen’.

Het ware antwoord daarentegen is dat we het elke dag weer doen. Telkens weer, opnieuw en opnieuw. Soeverei- niteit is heilig en diplomatie het code- woord. Ondertussen vallen er doden.

En weglopen terwijl je weet dat de ach- terblijvers vermoord zullen worden?

Srebrenica was niet uniek, behalve dan dat het dankzij vernieuwde communicatie zichtbaar werd.

Turken steunden IS

Op afstand, vanuit een veilig land en warm huis, is het ook makkelijk de andere kant uit te kijken. De exodus van Syriërs en de bombardementen op degenen die achterbleven, waren afschu- welijk. Het verkrachten van Jezidi-vrouwen mensonterend. En het sadisme van IS’ers onvoorstelbaar, ware het niet dat we allemaal films over de Tweede Wereldoorlog hebben gezien en de IS-strijders ook. Maar in ons dagelijkse bestaan in West-Europa raakte het di- rect. Totdat die barbaren opeens terug naar huis willen om weer rustig door te gaan met hun leven. Alsof we de ‘safe haven’ Argentinië zijn waar de nazi’s heenvluchtten. Gezien alle mazen in de wet waarmee advocaten het voor elkaar krijgen om IS-vrouwen en kinderen (in het geheim weliswaar) hier te krijgen, begint het er wel op te lijken.

Blijft de vraag waarom het zo moeilijk is om de Koerden te steunen, als we het erover eens zijn dat die IS-moordenaars daar berecht mogen worden. Hoe kán het dat de wereld akkoord gaat om de Turken een ‘veilige zone’ te laten vor-

men? Dezelfde Turken die de IS-strijders bewapenden?

En Koerden m o n d d o o d

maken door Koerdische

p o l i t i c i achter slot en gren- del op te b e r g e n - en dat is

dan nog

aardig. De Koerden die bezweken zijn aan Turkse kogels, tellen niet eens mee.

Opportunisme in plaats van rechtvaardigheid

Op de een of andere manier is diplomatie meer opportunisme geworden dan rechtvaardigheid. De Turken krijgen Noord-Syrië voor wat? In ruil voor geen vluchtelingen meer naar Europa?

Ooit een Turkse politicus betrapt op

‘zijn woord houden’? Rechtvaardig- heid zou inhouden dat de Koerden hun eigen staat krijgen. Rechtvaardigheid zou inhouden dat de Koerden onze IS-strijders berechten, desnoods tot de dood erop volgt. Beter nog, laat de Jezi- di-vrouwen een voor een bepalen welk lot die mannen beschoren is. En geef ze de lol het zelf uit te voeren als ze willen.

Juridisch misschien niet in orde, maar in welk rechtssysteem is het tot slaaf maken van vrouwen en systematisch verkrachten dan wél opgenomen?

Hoe kan het dat hun bevrijding zo lang duurde? En dat er nog dagelijks strijders op ónze straten geronseld worden om daar misdaden te plegen?

Hoe kan het dat de Koerden gestraft worden voor óns falen? Anders dan dat onze politici zich bezig houden met de waan van de dag -vandaag de dag heet die Gretha Thunberg casu qou klimaat- crisis. Een waan die alleen maar geld kost, maar wél goed beeldmateriaal oplevert en PR-punten scoort. Oorlog, met verwoeste steden, dode kindjes, huilende vaders, verkrachte moeders en sadistische overlevers die hun baard afscheren en als vluchteling terug naar Europa komen om hun hobby weer op te pakken, levert geen goed beeld voor tv, geen goede quotes voor radio en al helemaal geen karmapunten tijdens verkiezingen.

Dus vertrekt Trump uit Noord-Irak, wenst hij de Turken veel succes en belooft hij de Koerden op te treden als de Turken niet braaf zijn. Wij Westerlingen zijn opportunisten die halen, graaien en zelfvoldaan terug naar huis gaan.

Om vervolgens verbaasd op te kijken dat we agressie importeren naar onze straten. De wereld heeft meer Koerden nodig.

Tenzij onze politici, met Trump voor- op, meer weten dan wij belastingbe- talende burgers en wel dat ‘eindeloze oorlogen’ juist in ons voordeel zijn.

Koerden worden

gestraft voor óns falen

Ergens heeft de Amerikaanse president Trump gelijk: ze hebben niets te zoeken in eindeloze oorlogen. Met uiteraard de kanttekening ‘behal- ve als het in ons voordeel is’. En blijkbaar is er geen voordeel meer te behalen in Noord-Syrië en komen de Amerikaanse soldaten terug naar huis. Of, je kunt het ook anders stellen, laten ze de Koerdische strij- ders in de steek met hun IS-gevangenen en mag Turkije het probleem verder ‘oplossen’. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

“Bart Somers is de

diversiteitsgoeroe

van Open Vld”

(5)

Actueel

10 oktober 2019 5

Hernieuwd vertrouwen in

Recht en Rechtvaardigheid?

Komende zondag is het de beurt aan Polen om een nieuw parlement te kiezen.

Het is vrijwel zeker dat de regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) meer stemmen zal halen dan vorige keer. Of dat die partij ook meer zetels in de Sejm, het Pools Parlement, zal opleveren, is echter onzeker. Bij de vorige verkiezin- gen haalde PiS een nipte meerderheid van 235 op de 460 zetels. Het is zeer waar- schijnlijk dat de partij de meerderheid zal behouden, maar een absolute zeker- heid is dat niet.

U mag ze alvast verwachten, de klachten in de weldenkende pers over het ingewikkelde en ondemocratische kiesstelsel in Polen. De partij Recht en Rechtvaardigheid, die in het Europees Parlement in de fractie van de Britse Conservatieven en de Vlaamse N-VA zit, haalde vier jaar geleden een volstrekte meerderheid in het Pools Parlement. Nochtans haalde de partij niet meer dan 37,6 procent van de stemmen. Een rechtse partij die met een minderheid aan stemmen toch een meerderheid in het parlement haalt, dat is uiteraard funda- menteel ondemocratisch. Alleen, op een paar eigenaardigheidjes na verschilt het Poolse kiesstelsel niet zo heel veel van het Portugese of het Spaanse kiesstelsel, of het Belgische.

Grootste verschil met het Belgische kiesstelsel: Polen heeft als groter land meer kies- kringen en om verkozenen te halen, moeten partijen de kiesdrempel van vijf procent op nationaal niveau overschrijden, en niet in elke kieskring apart. Voor kartels van twee of meer partijen ligt de kiesdrempel op acht procent, en voor minderheden - de Duitse - geldt de kiesdrempel niet. U ziet het: aan het Poolse kiesstelsel is niets ondemocratisch, maar dat een rechtse partij in Polen een meerderheid in het parlement haalt, is voor de pers een

VLAAMS PARLEMENT

It giet oan…

Zoals de Friezen zeggen. Van Jan Jambon moeten we immers naar het Noorden kijken.

De laatste verkiezingen hebben het aan- schijn van het Vlaams Parlement enigszins gewijzigd. Meest opvallend - jaja, oude tijden herleven - er is weer een flinke Vlaams Be- lang-falanx te bezichtigen en - sinistere spo- ken herleven - vier PVDA-lachebekjes deden hun intrede. Sinds twee oktober zijn we ook in het blijde bezit van een heuse Vlaamse re- gering die zich voor het eerst presenteerde in ons aller Parlement. De meerderheid kan dus weer het wierookvat opdiepen en de op- positie kan de schietkarabijntjes uit het vet halen. Dat laatste gebeurde al meteen omdat minister-president Jambon niet samen met zijn verlate Septemberverklaring de bijbe- horende cijfertjes had meegenomen. Nog een novum ten slotte. Het Parlement heeft in de persoon van Liesbeth Homans (N-VA) een nieuwe voorzitter gekregen. Afwachten hoe de functie de vrouw zal maken.

Stalinorgel

Op vrijdag zou dan het superdebat over de regeerverklaring plaatsvinden. Helaas was intussen het gesteggel over het al dan niet voorleggen van enige begrotingsgegevens al helemaal geëscaleerd. Groen, sp.a en VB ble- ven op de zaak hameren. Jos D’Haese (PVDA) mocht al meteen vol op het Stalinorgel gaan,

‘democratie’ hier, ‘parlement’ daar en ‘par- lementaire democratie’ overal. Nogal een mondvol voor iemand van een partij met zulk een eerbiedwaardige democratische stam- boom. Iets zegt ons dat we ons nog duchtig zullen gaan vermaken met onze communis- tische vrienden. Voorzitter Homans slaagde er niet in om de fracties te verzoenen. Met de oppositiepartijen, die het debat tot volgende week wilden verdagen wanneer de cijfertjes er zouden zijn, en die van de meerderheid, die toch maar meteen aan het banket van de regeerverklaring wilden. De oppositie verliet daarop de speeltuin.

Knus debat

Zo kon dus een niet al te tegensprekelijk knus debat aanvangen met slechts de meer- derheidspartijen. Wilfried Vandaele (N-VA) was uiteraard vol lof over de regeringsinten- ties. Het idee om de blik naar het Noorden te wenden, sprak hem zeer aan. Dat ook fouten uit het verleden, het M-decreet, worden ge- corrigeerd (opgedoekt) vond hij zeer po- sitief. De fameuze canon was ook een stap voorwaarts. En eigenlijk is alles goed en zit Vlaanderen op een waar lichtend pad. Enig

probleempje is dat Vlaanderen, wil het zich spiegelen aan Nederland en Scandinavië, toch niet helemaal over dezelfde ‘burgerzin’

beschikt. Ook wij voorzien daar wat moeilijk- heden.

Dada’s

In betere tijden bestond de ongeschre- ven parlementaire regel dat een nieuw par- lementslid een jaar lang zweeg en obser- veerde om het vak te leren. Dat is in onbruik geraakt. Zo had Sihame El Kaouakibi (Open Vld), weliswaar een frisse verschijning, het bijna uitsluitend over (allochtone) vrouwen, inclusieve samenleving en veel van dat in een vaag verband met het lerarentekort. We vonden daarin weinig samenhang en haar ideeën over ‘neutraliteit’ schenen eerder in een CD&V-discours te passen dan in dat van de ‘verlichte’ liberale religiehaters. CD&V zelf mocht vanzelfsprekend ook niet ontbre- ken en had als spreekbuis Peter van Rompuy, die ook al helemaal in Scandinavische sferen verkeerde en het vooral had over het the- ma ‘werk’ en ook over welzijn. Hij spiegelde ons daar een soort komend paradijs in een prachtig top-Vlaanderen voor. Daarnaast bespeelde hij de klassieke dada’s van het Vlaams Parlement: De Lijn (propere bussen voor het klimaat), internationale spullen zoals Brexit (erg), het Midden-Oosten (nog erger) en Trump (vreselijk). We konden ook ver- nemen dat tenminste de energiefactuur niet verhoogd zal worden en dat we geen pole- miek tussen “linkse ratten en rechtse rakkers”

moeten willen gaan voeren.

Scandinavisch?

Een vrij gedegen uiteenzetting kwam nog van Willem-Frederik Schiltz (Open Vld), die een nogal mooie reflectie over vrijheid had en daarbij scheen in te zien dat het niet ie- dereen zomaar voor de wind gaat. Over het algemeen een eerder realistisch betoog, al valt nog te bezien hoe het ook door Schiltz toegejuichte regeerprogramma zal uitpak- ken. De nieuwbakken minister-president moest toegeven dat, bij afwezigheid van de op bloed beluste oppositie, van een echt de- bat geen sprake was geweest. Het vuurwerk zal volgende week wel spetteren. Jambon zelf - zo is wel gebleken - heeft het Scandinavi- sche nog niet in de vingers, wellicht heeft hij federaal wat teveel Franstalige vlooien gekre- gen. De Noormannenregering wensen we in ieder geval veel moed, want in Nederland en Scandinavië wordt niet met wijn en bier ge- luncht en de Vlaamse onderzaat is Latijnser van inborst en gedrag dan men graag hoort.

veel groter probleem dan dat een linkse partij in Portugal op vrijwel dezelfde wijze een meerderheid in het parlement haalt.

De PiS wint stemmen

Maar goed, hoe staat de regeringspartij PiS er komende zondag werkelijk voor? Vermoe- delijk doet de partij er vergeleken met vier jaar geleden enkele procentjes bij, tot rond de 45 procent. Sommige peilingen plaatsen haar zelfs dicht tegen de vijftig procent, andere houden het bij een goede veertig procent. Hoe dan ook, de Polen kunnen ondanks de vele ‘Europese’ klachten het beleid van PiS wel degelijk smaken, en geven de partij er graag nog vier jaar bij.

Burgerplatform van Tusk verliest

Het laat zich raden dat PiS met zulk stem- menaantal veruit de grootste blijft. Grootste achtervolger is de Burgercoalitie, met als grootste partij het Burgerplatform (PO) van EVP’er Donald Tusk. Bij die Burgercoalitie hebben zich ook enkele kleinere partijen aan- gesloten, die geen kans maken om op eigen houtje de kiesdrempel van vijf procent te halen, of gewoonweg het risico niet willen lopen.

Onder meer de Poolse groenen en een kleine sociaaldemocratische partij zitten mee in de

Burgercoalitie, en verder nog de partij Mo- dern, die verleden keer toch 7,6 procent van de stemmen haalde. Tel daar de 24,1 procent van het Burgerplatform bij en eigenlijk zou de Burgercoalitie vlot over de dertig procent moeten gaan. Maar, volgens de peilingen ziet het ernaar uit dat de coalitie ruim onder die grens zal blijven en dus parlementsleden zal verliezen.

Worstelen met de kiesdrempel

Nog erger is het gesteld met de achtervol- gers. Zoals Lewica, de linkse coalitie. Die be- staat uit de SLD, de ‘traditionele’ sociaaldemocratische partij in Polen, Lente, een afsplitsing van de SLD, en Samen, een radicaal-linkse partij. Wat voor zin heeft het om, zoals Lente, eerst af te scheuren van SLD om er vervolgens toch mee in kartel te gaan bij de eerstvolgen- de verkiezingen? Erg veel succes zal die coalitie niet boeken. Bovendien lijkt het er niet op dat ze zelf heel hard in haar kansen gelooft.

Een kartel rond de SLD haalde bij de vorige verkiezingen … 7,55 procent van de stemmen, net onder de kiesdrempel voor kartels dus. Aangezien zelfs linkse ezels zich geen twee keer aan dezelfde steen willen stoten, gaat Lewica deze keer niet als een kartel naar de verkiezingen, maar als een partij, om de kiesdrempel van acht procent niet te hoeven nemen. Gevolg is wel dat de partij na de verkiezingen vergoed zal worden als één partij, in plaats van als een kartel van partijen, en dat scheelt financieel. Maar dan toch beter dat, dan helemaal geen verkozenen, denken ze bij Lewica.

Een gelijkaardig scenario bij enkele cen- trumpartijen, waaronder de Poolse agrarische Volkspartij PSL, in kartel met het centrum-po- pulistische Kukiz’15. Zij zullen het echter al

moeilijk hebben om de kiesdrempel van vijf procent te halen. En rechts van PiS treffen we het kartel Confederatie aan, waar ze heel blij zullen zijn als ze die kiesdrempel zullen halen, tegen de meeste peilingen in.

Mogelijk zetelverlies, ondanks stemmenwinst

Met een oppositie die meer energie besteedt aan het onderling bestrijden van me- kaar, en bovendien meer en meer verbrokkelt in kleine partijen die vervolgens toch samen- hokken in een kartel, is het voor PiS natuurlijk niet moeilijk om een imago van ernst en stabiliteit op te houden. Maar ondanks de ver- wachte stemmenwinst is het toch mogelijk dat de partij zetels zal verliezen en haar meerderheid zal kwijtspelen. De oorzaak hebben we hierboven aangehaald: verleden keer bleef het linkse kartel onder de kiesdrempel van acht procent, terwijl het deze keer het zeke- re voor het onzekere neemt, en als een partij opkomt. Daarmee haalt links vrijwel zeker zetels, en zullen haar stemmen dus niet verloren gaan in het Poolse kiesstelsel.

Nog slechter ziet het eruit indien de Con- federatie tegen de verwachtingen in toch de kiesdrempel haalt. Dan belandt de Confede- ratie wellicht op de wip, en zal PiS moeten on- derhandelen met een van de andere kartels of partijen. Misschien zal dat ook nodig zijn als PiS haar meerderheid verliest zonder dat de Confederatie doorbreekt, want een regering bestaande uit de drie andere partijen/

kartels lijkt voorlopig niet veel kans op slagen te hebben. Al weet je natuurlijk nooit of een anti-PiS-sentiment toch voor voldoende lijm in zo’n monstercoalitie kan zorgen.

FILIP VAN LAENEN

SCHAF HET NEDERLANDS AF!

“Ik hoop dat het verplichte Nederlands wordt afgeschaft.” Met zo’n uitspraak krijgt men natuurlijk een forum in De Standaard, met een grote foto erbij. De vrouw in kwestie is Barbara Tournay, die het charmante uiterlijk heeft van een buldog of een beroepsbokser.

Ze stuurt dikwijls leerlingen door naar Wallo- nië, om te vermijden dat ze verplicht zouden worden Nederlandse lessen te volgen. Want dat zou een absolute gruwel zijn, toch? Maar goed, zelfs vele Franstaligen met een normaal IQ, die voor de rest wel middelbaar en ho- ger onderwijs aankunnen, zijn klaarblijkelijk toch te dom of te koppig of te arrogant om een boerentaaltje als het Nederlands te le- ren. Barbara Tournay staat aan het hoofd van het Institut Marius Renard in Anderlecht, een school voor beroeps- en technisch onderwijs.

Het is een probleemschool. Alle leerlingen

daar hebben een verleden van leermoeilijk- heden, spijbelen, schooluitval of agressief gedrag, en dikwijls al die zaken tegelijk. Som- migen zijn gewoon onwillig, anderen hebben te grote intellectuele of mentale beperkingen om in een gewone school te functioneren, zelfs in een beroepsschool. Heel dikwijls ko- men ze uit probleemgezinnen. Heel dikwijls komen ze ook uit het buitenland: die school telt wel honderd verschillende nationaliteiten.

Het Nederlandshatende schoolhoofd geeft het zelf toe: “Sommige scholieren van 14 tel- len nog op hun vingers.” Het is tekenend voor het lamentabele niveau van het onderwijs in Brussel en voor het derdewereldniveau van sommige immigrantenmilieus. In principe hebben al die leerlingen wel de lagere school doorlopen. Op papier toch. Maar zelfs als ze echt in de klas zaten, hebben ze daar duidelijk niets geleerd. Zelfs niet tot tien tellen. Ook dat is Brussel.

(6)

Keizer zonder kleren

Daden zijn natuurlijk belangrijker dan woorden, maar of acht pagina’s voorgekauwde koek en platitudes aan de basis van een daadkrachtig beleid zullen liggen, is erg twijfelachtig. Op een moment dat Vlaande- ren zijn rol in Brussel grondig zou moeten bijsturen, wordt gewoonweg naar het recept van de voorbije jaren - decennia - gegrepen. Een eerste lezing.

Kwantiteit mag dan geen garantie zijn voor kwaliteit (en vice versa), maar als amper 8 van het 300 pagina’s tellende Vlaams Re- geerakkoord (ergens weggemoffeld op pagina 276) over Brussel gaan, dan schept dat een vermoeden van desinteresse. Of zijn we te streng? Het gezegde ‘the proof of the pud- ding is in the eating’ indachtig, slaan we aan het lezen. Eerst de schijnbaar obligate alge- meenheden over kansen en troeven, waarna we vernemen dat de Brussel-norm en Brus- sel-toets onverminderd blijven gelden. De VGC blijft natuurlijk de poot in de hoofdstad, maar zie, de Vlaamse minister zal ook de vergaderingen van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) bijwonen.

Dat is zijn volste recht, voor alle duidelijk- heid, maar voorganger Sven Gatz heeft daar systematisch aan verzaakt uit vrees provo- catief over te komen (sic). Dat belooft voor de rol die hij de komende jaren als Brussels minister zal spelen. Benieuwd wat zijn opvolger zal doen. Wat als die ook een legestoel- politiek bedrijft? Niets, natuurlijk...

Afdwingbaarheid

Veel zal afhangen van het gewicht dat de nieuwe Brussel-minister Benjamin Dalle (CD&V) in de schaal zal weten te leggen. Zijn

‘bekwaamheid’ kwam de voorbije dagen meermaals ter sprake, maar ons interesseert vooral welke rol hij als bestuurder zal willen en kunnen spelen. “We blijven inzetten op de herkenbaarheid van het Vlaamse netwerk in Brussel”, lezen we. Mooi. Maar wat als het terrein daar vierkant zijn pet naar gooit?

Wat zal de minister dan doen? “De door de Vlaamse overheid bestuurde en meebe- stuurde culturele instellingen, herkenbaar als Vlaamse instellingen in Brussel, maken zich kenbaar als ambassadeurs van het Vlaamse cultureel beleid.” Andermaal, mooi, waarna we de vorige vragen opnieuw her- halen. Die lui leven in een andere realiteit, multicultureel en stedelijk, die onvoldoende verlichte geesten toch niet vatten. Enkel wanneer de vinger op de knip gehouden wordt, zullen ze werk maken van deze ‘herkenbaarheid’. Laten we ook niet vergeten dat

de CD&V de junior-partner in de Vlaamse coalitie is en in Brussel met de onovertroffen Bianca Debaets (stel u voor dat die nogmaals minister was!) helemaal verschrompeld op de oppositiebanken is beland. Het zal de samenwerking met de VGC er bovendien niet makkelijker op maken.

Taalwetgeving

“We dringen er bij de andere besturen op aan om hun wettelijke verplichtingen na te leven en te zorgen voor een werkelijk door- leefde tweetaligheid. In overleg met de VGC en andere partners zoeken wij naar een manier voor een betere opvolging en gevoelig- heid voor de naleving van de taalwetgeving.”

Wat de eerste zin betreft: dat verzoek belandt met één armbeweging in de prullen- mand. Wat de tweede zin betreft: waren die instrumenten er niet al?

Als we ons niet vergissen, vloeiden niet zo lang geleden enkele erg interessante pistes uit de pen van Hendrik Vuye. Veel wettelijk werk is trouwens niet nodig om er beleid van te maken. Het zou de VGC en al die stakehol- ders heel wat moeite besparen.

Onderwijs

Uiteraard mag onderwijs niet ontbreken, waarbij het dan gaat over “infrastructuurno- den” en “capaciteit”. Niets over de kwaliteit van dit aanbod. Ook niets over die tientallen

Dwars door Vlaanderen 10 oktober 2019

6

gezinnen die hun kinderen buiten Brussel laten schoollopen, of vaak gewoonweg de stad de rug toekeren, omdat het niveau dat ze willen, zoals dat vrijwel elders in Vlaan- deren wel te verkrijgen is, er in Brussel niet is. O ja, ze “rekenen erop dat de Franse Ge- meenschap een evenredige inspanning doet en gaan daartoe in overleg”. Wedden dat die staat te popelen? Precies zoals ze de voorbije jaren deden.

Chamberlain

Elke nieuwkomer verdient het voordeel van de twijfel, zelfs Benjamin Dalle. Maar als hij met zo’n document aan de slag moet, is de kans groot dat hij niet meer dan een soort Chamberlain-rol zal kunnen uitspe- len. Die stond te zwaaien met de Akkoorden van München, maar het resultaat daarvan is genoegzaam bekend. “Peace for our time”, klonk het, maar een jaar later was de Twee- de Wereldoorlog een feit.

Hoe dan ook, we wensen hem veel geluk met het ‘vragen’, ‘aandringen’ en ‘ervan uit- gaan’ dat de tegenpartij haar verantwoor- delijkheid neemt. Misschien kan de term

‘hoffelijkheid’ nog eens uit de kast gehaald worden? Ook daar zijn destijds fraaie resultaten mee geboekt. Veel ‘bruit des bottes’ zit er alvast niet in deze intentieverklaring.

KNIN.

BRUSSEL

Goede wil?!

Voorbije maandag stond de gemeenteraad van Turnhout onder hoogspanning.

Reccino Van Lommel (fractievoorzitter van het VB) ging op zijn strepen staan en vroeg namens zijn zevenkoppige fractie de hoofdelijke stemming, apart over elk van de ruim 150 straten die de meerderheid (Groen-CD&V, sp.a en N-VA) wilde omvormen tot zone 30 en waarmee 85 procent van de Turnhoutse straten zo een snelheidsbeperking van 30 kilometer per uur kregen opgelegd. Van Lommel he- kelde dat de meerderheidspartijen hier kritiekloos plat op de buik gaan voor de

“bakfietsers van Groen”, die hiermee een grote slag thuishalen. Hij ontkende niet dat er een aantal straten zijn waar dat nodig is, maar een veralgemening is voor hem over- bodig. Normaal kan er per fractie gestemd worden en dan gaat het snel vooruit, maar dat gebeurde dus niet. Het VB, dat zich als tweede grootste partij in die stad vaak onheus behandeld voelt en uitgesloten wordt, ook al doet de partij constructieve voorstellen, wilde naar verluidt een signaal geven dat het nu genoeg is geweest en liet daartoe een globale stemming niet toe. Gevolg: meer dan 150 keer – voor elke straat - moest de voorzitter alle 35 namen van de gemeenteraadsleden afroepen om de individuele stemmen te horen. Twee uur en een half duurden de stemmingen.

Het VB zegt te willen dat de goede wil van twee kanten moet komen en dat de partij zich veel inschikkelijker wil opstellen als de anderen het politieke spel ook eerlijk en correct spelen, met respect voor de op-

Historische Beurs in Kontich

Voor de 24ste maal gaat op zon- dag 20 oktober de Historische Beurs Vlaamse Beweging door. Dat is een beurs waar (nieuwe en oude) boeken, tijdschriften, lp’s, kunstwerken enz. kunnen gekocht worden bij een 20-tal standhouders. Men zou ervan versteld staan hoeveel boeken er over het Vlaams-nationalisme geschreven zijn. Ook uitgeverij Polemos en Week- blad ’t Pallieterke zullen aanwezig met een stand. Er zijn ook twee lezingen gepland: om 10.30 uur spreekt Wido Bourel over de Nederlanden in Frankrijk. Om 15.00 uur spreekt François Van Gehuchten over de Boe- renkrijg. Van deze auteur verscheen bij onze uitgeverij Polemos het boek:

“Liever de kogel of de guillotine”.

(www.polemos.be)

De organisatie is in handen van het Vormingsinstituut Wies Moens. (www.wiesmoens.be).

Plaats: zaal Het Halfdiep, Duf- felsesteenweg 145 te Kontich. U kunt er terecht vanaf 9.00 uur tot 16.00 uur.

Het grote digitaliseringsproject van ’t Pallieterke is een feit

Enkele jaren geleden bracht een student enkele dagen door op onze re- dactie, zijn tijd vullend met in ons archief van ’t Pallieterke te bladeren op zoek naar artikels over het onderwerp dat hij behandelde in zijn the- sis. Het gebeurde trouwens regelmatig dat studenten bij ons aanklopten om alle oude Pallieterkes te doorbladeren.

pallieterke.advn.be

Natuurlijk is dat dan een monniken- werk. En bovendien is het ook niet gezond voor ons papieren archief. Want al onze jaargangen zijn ingebonden per jaar, en zelfs met de nodige voorzichtig- heid is het niet ongewoon dat er schade ontstaat, ezelsoren, scheuren, vette vingers, enz. Zeker onze eerste jaargangen moeten extra omzichtig behandeld worden.

Het is in die periode dat we het idee kregen om alle jaargangen in te scannen.

Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want we spreken hier toch over 74 jaargangen van elk 52 nummers; omgere- kend zijn dat 3.848 exemplaren, en als we gemiddeld 16 blz. per nummer rekenen, komen we op een 61.000 afzonderlijke bladzijden.

Met de financiële hulp van onze lezers verzamelden we de nodige penningen, want ja, voor niks gaat alleen de zon op.

Tegelijkertijd namen we contact op met het ADVN, het Archief, Documentatie en Onderzoekscentrum voor het Vlaams-nationalisme. Beslist werd om het digitale archief bij het ADVN onder te brengen.

Vandaag kan ik u meedelen dat het in- scanproject beëindigd is en dat iedereen vanaf vandaag toegang heeft tot al onze oude jaargangen.

De werkwijze is simpel: plankzeil als de bliksem naar: http://pallieterke.advn.be

U dient zich wel (eenmalig) te registre- ren en enkele vragen te beantwoorden;

dat dient enkel voor onze statistiek. Daar- na kunt u alle oude exemplaren doorbladeren. U kunt ook gebruik maken van een zoekfunctie. Zo wordt het een klein kunst- je om bepaalde artikels uit het verleden terug te vinden. Er zijn nog enkele kleine kinderziektes aan de webstek, maar die worden de komende weken nog opge- lost.

Sta me toe om alle mensen te bedanken die van dicht of van ver meegewerkt hebben aan dit project. Dank aan de mensen met goede raad en advies, dank aan de milde financiële schenkers, dank aan de lezers die hun oude Pallieterkes ter beschikking stelden, dank aan allen.

KARL VAN CAMP

positiefracties. Natuurlijk waren de andere partijen niet blij met deze gang van zaken, maar ze konden niet anders dan alles te ondergaan. De gemeenteraad moest de volgende dag verder gezet worden omdat het na die fameuze stemronde al richting middernacht liep en de meeste gemeenteraadsleden gewoon groggy waren.

Geld genoeg

In een persmededeling laat het Vlaams Belang ons weten dat – volgens de meest recente cijfers – in Antwerpen zo’n 7.548 mensen een leefloon of een equivalent leefloon ontvangen. Het is het OCMW dat beslist wie in aanmerking komt voor een leefloon, al zijn daar natuurlijk voorwaar- den aan verbonden. 61 procent van alle leefloners in Antwerpen zijn niet-Europe- se vreemdelingen. Het overgrote deel van die niet-Europese vreemdelingen, zo’n 70 procent, zijn vluchtelingen waarvan 2.363 OVN-vluchtelingen en 880 subsidiair be- schermden (vluchtelingen afkomstig uit een oorlogsgebied). De totale kostprijs van het aantal leeflonen uitbetaald aan vluchtelingen bedraagt maandelijks mini- maal 1.968.533 euro. “De maatschappelijke kostprijs voor de opvang van vluchtelingen in Antwerpen is gigantisch”, aldus Filip Dewinter. Het Vlaams Belang dringt erop aan dat in het kader van de federale regeringsonderhandelingen werk gemaakt wordt van een inschrijvingsstop voor vluchtelingen in Antwerpen. Nu reeds vangt Antwerpen maar liefst 25 procent van het totale vluchtelingenaantal in Bel- gië op.