€ 2,20
73ste jaargang • nummer 3 • donderdag 19 januari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Afgaande op de lezersbrieven in de gazetten en de reacties op de sociale media zal het voor La Rutten een eerder koele ontvangst worden.
De meeste mensen vragen zich terecht af hoe het mogelijk is dat een politica - een partijvoor- zitster dan nog – die al twintig jaar bezig is, pas nu besluit haar oor te luisteren te leggen bij het volk dat ze wordt geacht te vertegenwoordigen.
Vermoed wordt dat de verkiezingen van 2018 en 2019 er voor iets tussen zitten, al ontkent
‘Kwekkelien’ Rutten dat in alle toonaarden.
Gerede twijfel
Ach, zo’n ‘luisterrijke’ ronde van Vlaanderen kan natuurlijk nooit kwaad, maar de vraag is of hij ook resultaat gaat opleveren.
Beleidsdaden die een beetje in de lijn liggen van de verzuchtingen van een meerderheid van de Vlamingen, bedoelen wij daarmee. Sta ons toe daarover gerede twijfel uit te spreken. Het zou immers veronderstellen dat Rutten alvast op sommige punten haar wereldbeeld zal moe- ten bijstellen, en daar zijn politici, en zeker die van de progressieve soort, doorgaans bijzon- der slecht in.
Een voorbeeld. We kunnen ervan uitgaan dat Kwekkelien meer dan haar lief is zal gecon- fronteerd worden met ongezouten kritiek op het immigratiebeleid in dit land. Dat er in de ogen van veel mensen ‘te veel vreemdelingen’
naar hier zijn gekomen, en maar blijven komen.
Dat het vooral met de moslims nogal vooruit gaat, zodanig zelfs dat we kunnen spreken van
‘islamisering’.
Om het met John Crombez te zeggen: Rut- ten mag zich ‘vasthouden aan haar bretellen’.
Maar zal zij daardoor het licht zien, zelfs maar een klein beetje? Zullen zij en haar partij naar
aanleiding van de verkiezingen aansturen op een strenger immigratie- en vluchtelingenbe- leid en het tegengaan van verdere islamisering en vervreemding van onze samenleving? En na 2019 eventueel het beleid voeren dat daartoe nodig is? Wij kunnen nu al met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat zulks niet het geval gaat zijn.
Eerder zal Rutten zaken verkondigen als ‘er is veel angst bij de mensen’, ‘het wij-zij-denken verontrust mij’, ‘wij moeten het pessimisme tegengaan’ en dat soort overbekende holle fra- sen. Het beleid zal wellicht bestaan uit meer van hetzelfde: buurtbarbecues, moskeebezoe- ken, imamopleidingen aan onze uniefs, coa- ches, buurtwerkers en subsidies voor Unia.
Pose
We mogen Rutten zonder twijfel rekenen tot de progressieven in Vlaanderen, ze is een echte ‘liberal’ in de Angelsaksische betekenis van het woord. Progressieven veranderen zel- den of nooit hun met waarden- en cultuurre- lativisme doorspekte wereldbeeld.
Dat is heel simpel te verklaren: ze vinden hun visie namelijk moreel superieur aan alle andere. Die visie aanpassen, zou dus bete- kenen dat ze afdalen op de morele ladder en hun status van Goedmens dreigen te verliezen.
Geen haar op hun hoofd dat daaraan denkt.
Ruttens rondgang is niet meer dan een pose.
Een pose die haar in het vooruitzicht van de verkiezingen een beetje meer geloofwaardig- heid moet opleveren, wat zich dan zou moe- ten vertalen in (een beetje) meer stemmen.
We durven hopen dat de Vlaamse kiezer zich door dat stukje theater niet laat inpakken, maar helemaal zeker zijn wij daar helaas niet van.
Gwendolyn Rutten geeft dus haar stekje in het Vlaams Parlement op om zich onder den volke te begeven ‘om te luisteren’. Ze gaat zoals dat heet ‘de boer’ op om de pols- slag van ons Vlaanderland te voelen.
Rutten gaat de boer op
Aanval op Romanie is aanval op Vlaanderen
De Vlaamse Romanie Schotte werd dit weekend Miss Belgium 2017. Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van een gemeenschappelijke vriend. Hij vroeg me om haar aan bod te laten komen in een weekblad. Dat heb ik toen ook gedaan. Meer was het niet. Ze stuurde me een vriendelijk dankwoordje.
Ook voor mij was het een verrassing dat de Brugse won. Ze stond niet eens in de top 5 van favorieten. Maar de Walen waren woest.
Opnieuw geen Waalse Miss Belgium. Daarom zonnen ze op wraak.
Bewuste heksenjacht
Ik werk al een tijdje samen met de grootste Waalse persgroep, en van een journalist heb ik vernomen dat ze dit weekend, na haar over- winning, de oorlog hebben verklaard aan de Vlaamse Romanie. Het is uiteraard geen toeval dat haar Instagram-geschiedenis werd onder- zocht. Ook andere sociale media van Roma- nie zoals Facebook werden door redacteurs op zondag 15 januari doorzocht om bezwa- rend materiaal te vinden. De heksenjacht was geopend. Als je alle berichten van een persoon doorzoekt, dan zal je altijd wel iets vinden om die persoon aan te vallen. In de duizenden berichten van Romanie hebben de Walen één emoticon gevonden op Instagram.
Die beruchte ‘kaka’-emoticon is uiteraard op geen enkele wijze goed te praten. De enige correcte reactie van de jongedame is om ver- ontschuldigingen aan te bieden. Dat heeft ze ondertussen gedaan. Kous af zou je dan den- ken? Uiteraard niet. De Waalse pers heeft bloed (of stront?) geroken en heeft Romanie vogel- vrij verklaard. Want het gaat de Franstaligen
niet om al dan niet vermeend racisme - daar wordt trouwens niet door hen over geoordeeld - maar om het feit dat een Vlaamse schone heeft gewonnen.
Vlaamse pers doet gretig mee
Mogen we even aanstippen dat het om een jonge vrouw gaat die aan haar volwassen leven moet beginnen. Is het echt nodig dat de Waalse pers haar vernietigt? En is het echt nodig dat de Vlaamse pers het perfide spel van de Walen meespeelt? Want dat is het uiteindelijk. Het gaat niet om al dan niet vermeend racisme van Romanie (waarvoor al excuses werden aange- boden), maar om een regelrechte oorlogsver- klaring van de Waalse pers aan Vlaanderen om hun ontgoochelde Waalse lezers te plezieren.
Vandaag lezen we de grootste onzin over Romanie en de Miss Belgiumverkiezing. Er wor- den vergelijkingen gemaakt die geen steek houden - bijvoorbeeld over het aantal kijkers in België tegenover Frankrijk. Er worden beschul- digingen geuit die geen steek houden.
Volgend jaar is er opnieuw een verkiezing.
En dan is het misschien een Waalse die wint.
In Vlaanderen zullen we dat aanvaarden en we zullen geen redacteurs de opdracht geven om het sociale leven van de winnende dame Sta- sigewijs door te lichten. Beloofd.
Thierry Debels
Ceci n’est pas une populiste?
S.O.S. GwendOlyn
De inauguratie van het monster
Vrijdag, 20 januari, is het dan zover. Donald J. Trump legt de eed af als president van de Verenigde Staten en wordt (vermoedelijk) vier jaar lang de machtigste man ter wereld.
Voor links is de verkiezing van Trump nog steeds een nachtmerrie waaruit het maar niet kan ontwaken.
Het begon allemaal op die vreselijke avond van 8 november. Donald Trump, het monster dat nochtans volledig kansloos werd geacht, bleek Hillary Clinton te hebben verslagen. De eerst reactie was er een van complete verbijs- tering. Daarna ging men over naar de ontken- ningsfase.
nachtmerrie
Progressief denkend Amerika klampte zich na de verkiezing vast aan elke strohalm en elke minimale kans dat het onafwendbare zich dan
toch niet zou voltrekken. Men vestigde eerst de hoop op een hertelling (Trump bleek daarna echter nog meer stemmen te hebben), ver- volgens op een grootscheepse desertie van Trumps kiesmannen (het waren uiteindelijk kiesmannen van Clinton die overliepen) en tenslotte op de beschuldiging van Russische inmenging in de verkiezingen (die er wel was, maar geen belangrijke impact had op resulta- ten). Geen van die barricades van het laatste uur kon soelaas bieden. Het monster kwam er aan.
Popster Madonna verklaarde: “Ik word wak- ker en denk: wacht eens even, Donald Trump is president. Dit is geen kwade droom. Dit gebeurt echt.” Zij en een aantal andere vedet- ten, die nog steeds in de waan verkeren dat ze meer het “echte” Amerika vertegenwoordigen dan degene die door het volk is verkozen, orga- niseren de dag na de inzwering een grootscha- lige “vrouwenmars” tegen Trump. “Mars tegen de democratie” zou een geschiktere benaming zijn, want een betoging tegen een man die nog geen beleidsdaden heeft gesteld is zo zinvol als een betoging tegen de verkiezingen zelf.
Madonna maakt reclame voor de protest- betoging met een foto van een vrouwelijke schaamstreek. Dezelfde artistieke arrogantie, die Trump tijdens de campagne onbedoeld veel stemmen heeft opgeleverd, is blijkbaar van plan om hem ook na de verkiezingen van dienst te zijn.
Lees verder blz.3
Actueel 19 januari 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Verkiezingen naderen, en de cadeautijd dus ook
De zondeval van Verhofstadt
Er doet een grapje de ronde in de wandelgangen van het Europees Parlement. Het zou Louis Michel van de MR geweest zijn die Verhofstadt eind vorig jaar aanspoorde om onderhandelingen aan te knopen met David Borrelli, delegatieleider van de zeven- tien Europese verkozenen van de door de komiek Beppe Grillo aangevoerde Italiaanse Vijfsterrenbeweging (Movimento 5 Stelle, afgekort M5s), met het oog op een eventuele toetreding tot de liberale fractie ALDE.
Louis Michel wist goed, fluisteren de rod- delaars, dat het bureau van de fractie er nooit mee zou instemmen. Wordt Verhofstadt wan- delen gestuurd, dan kan ik, gewezen Europees Commissaris voor Ontwikkelingssamenwer- king, in zijn plaats fractievoorzitter worden, zo zou Michel bij zichzelf gedacht hebben.
Frustratie en ambitie
Een grapje? Misschien niet. Het beestje ken- nende, weet Michel drommels goed hoezeer de ziel van Verhofstadt verteerd wordt door frustratie en ambitie. Frustratie omdat hij er tot vandaag niet in slaagde een Europese top- functie voor zichzelf binnen te rijven. Ambitie omdat carrièrisme nu eenmaal zijn natuurlijke drijfveer is, in die mate zelfs dat ze hem en de mensen die hem adviseren in deze verblind heeft. Met de Italianen erbij zou ALDE de derde grootste fractie van het Europees Parlement worden. Met de Italianen erbij zou Verhofstadt parlementsvoorzitter kunnen worden. Heeft hij daar geen maanden voor gelobbyd? Het Euro- pese ideaal van een federale superstaat mag voor zo’n nobele ambitie toch even wijken?
Wat het kleinste kind kon voorspellen, is uit- gekomen. Verhofstadt is op zijn bek gegaan.
Hij is voor de ogen van iedereen door het stof moeten kruipen. Hij werd vernederd en ei zo na kaltgestellt nadat het voltallige bureau van
zijn fractie njet zei op zijn vraag om de Itali- anen aan boord te hijsen. Niemand binnen ALDE begreep de eigen voorzitter nog. Nie- mand was op voorhand op de hoogte gebracht van de schimmige manoeuvres van de voorzit- ter. Behalve dan Louis Michel. Niemand gelooft dat Verhofstadt het zou aandurven “cavalier seul” te spelen, zonder op zijn minst Michel te polsen.
De versie van Verhofstadt versus de werkelijkheid
Je moest Verhofstadt na zijn afgang zien lie- gen tegen de VRT en Rob Heirbout. Hij bestond het zowaar te beweren dat hij zelf neen had gezegd. De verkozenen van de Vijfsterrenbe- weging waren, aldus Verhofstadt, “politiek wel- iswaar in de goede zin geëvolueerd”, zeker “als je naar hun stemgedrag in sommige dossiers kijkt”, maar “de verschillen bleken uiteindelijk te groot”. Ah ja? En waarom wist hij dat twee uur daarvoor niet?
Inderdaad, je moest ziende blind zijn om te geloven dat de paringsdans tussen Beppe Grillo en Guy Verhofstadt enige kans van sla- gen had. Je moet Beppe Grillo geen linkse nar noemen, zoals Jean-Marie Dedecker dat in zijn laatste column in Knack doet. Over ille- gale immigratie en het vluchtelingenprobleem heeft Grillo in het verleden uitspraken gedaan die hem bij momenten het etiket van “fascist”
opleverden. Onder meer de serieuze Engelse Financial Times vergeleek hem niet zo lang geleden met Benito Mussolini. Neen, we zou- den hem eerder een politieke anarchist noe- men die groot werd door met veel humor en redenaarstalent te fulmineren tegen de ban- kiers, het politiek correcte establishment, de vermolmde Italiaanse politieke klasse en...
Europa. Met het resultaat dat we kennen. In 2014 mocht de M5s vanuit het niets zeventien parlementsleden naar Straatsburg sturen en vorig jaar waren de pentastellati, zoals ze dat in het Italiaans zo mooi zeggen, de grote over- winnaars van de gemeenteraadsverkiezingen.
Liberale Vijfsterrenbeweging?
Kortom, Grillo had, om het zacht uit te druk- ken, allesbehalve een liberaal imago en toen hij in de zomer van 2014 de leden van zijn beweging - je mag zijn M5s geen partij noe- men - via een internetreferendum de vraag stelde bij welke fractie zijn kersverse Europarle- mentariërs moesten aansluiten, was de keuze snel gemaakt. De Grillini - nog zo’n onvertaal- baar Italiaans neologisme - besloten hun lot
te verbinden aan dat van die andere anti-esta- blishmentfiguur die als grote overwinnaar uit de Europese stembusslag was gekomen, de Engelsman Nigel Farage van het Britse UKIP, de grote pleitbezorger van de Brexit. Zeg maar de absolute tegenpool van Guy Verhofstadt.
Farage is al jaren voorzitter van de door het establishment verguisde eurosceptische EFDD- fractie (Europe for Freedom en Direct Demo- cracy). EFDD was een logische keuze voor de Italianen van Grillo. Ook zij dragen directe democratie hoog in het vaandel, in tegenstel- ling tot de Verhofstadt van na de Burgerma- nifesten.
Wat heeft de sympathieke clown Grillo dan wel bezield om contact te leggen met ALDE?
Hij heeft simpelweg naar malafide raadgevers geluisterd. Om de ware toedracht van het ver- haal te begrijpen, is daarom enige inside-infor- mation nodig.
Want de toenaderingspoging tussen de Itali- anen en Verhofstadt werd allesbehalve ingege- ven door rationele motieven, en nog het minst van al langs Italiaanse kant. Je mag daarbij ook de vraag stellen wat een VRT-correspondent als Rob Heirbout in feite uitspookt in Straatsburg.
Niet één keer heeft hij een poging onderno- men om eens in de coulissen van de fracties te duiken en te achterhalen hoe de vork wer- kelijk aan de steel zat.
Mocht Heirbout zijn oor te luisteren heb- ben gelegd in de EFDD-fractie, dan had hij snel vernomen dat de wanhoopspoging van Bor- relli - een vertrouweling van Grillo - om onder- dak te vinden bij de liberalen al voorafgegaan werd door pogingen om toe te treden tot de extreemlinkse fractie GUE, of tot de Groenen.
Nogal wat M5s-verkozenen zijn inderdaad van linkse signatuur, maar die linkse gevoeligheid was de hoofdreden niet om Farage te verla- ten. Er zitten bij die Italianen evenzeer rechtse jongens, getuige daarvan iemand als Marco Zanni, die zijn partij inmiddels ontgoocheld verlaten heeft en is toegetreden tot de fractie van Marine Le Pen.
Strijd binnen de EFDD-fractie
Neen, de waarheid is zoals zo vaak prozaï- scher. Binnen de EFDD-fractie wordt al maan- den gebakkeleid over de keuze van een nieuwe secretaris-generaal, na het vertrek van de Fransman Pierre Vaugier, die door de Italianen letterlijk werd buitengepest. Aan de schijn- bare koerswijziging van de Italianen liggen veel minder ideologische dan wel persoon- lijke motieven ten gronde. David Borelli was tot voor kort cofractieleider van EFDD, samen met Nigel Farage. Numeriek hielden de Italia- nen en de Engelsen elkaar daar in evenwicht, terwijl EFFD voor de rest nog wordt aangevuld door enkele één- en tweekoppige minidele- gaties uit andere landen. Maar Borelli komt qua politiek talent en naambekendheid niet aan de enkels van Farage, en dat stak. Farage heeft zijn levensdoel, de lang verhoopte Brexit, bereikt en Donald Trump zou hem zelfs graag als ambassadeur van het Verenigd Koninkrijk in Washington verwelkomen. En Borrelli? Ja, wie kent die nu? Afgunst en rancune aan Itali- aanse zijde en tomeloze ambitie aan Vlaamse zijde hebben de explosieve cocktail gecreëerd.
Het is niet altijd de ratio die de overhand haalt in politieke besluitvorming.
Hoogmoed komt voor de val
De Vijfsterrenbeweging zat electoraal tot voor kort in de lift en ze deed Matteo Renzi vorig jaar in het stof bijten met zijn referendum over de hervorming van de instellingen in Italië.
Nationale verkiezingen zouden haar dit jaar aan de macht brengen. De rollen lijken nu omge- keerd. Vandaag drijft politiek Italië de spot met Grillo, die op kousenvoeten terugkeerde naar EFDD. En Borrelli? Die moest ontslag nemen als delegatieleider van de Italianen. Op vraag van Farage én van zijn eigen Italiaanse collega’s, die net zo min als de fractieleden van ALDE op voorhand waren ingelicht over het aanstaande historisch compromis. De Tarpeïsche rots ligt dicht bij het Capitool. Hoogmoed komt voor de
val. Bitru
Dit jaar is de laatste kans om de publieke financiën op het spoor te krijgen. Een begrotingsevenwicht in 2018 is uitgeslo- ten, maar misschien kan de regering-Michel bij de begrotings- controle van maart en de begrotingsopmaak van het najaar een structureel saneringsplan voorleggen dat iedereen tevre- den stelt. En misschien slaagt de regering erin om de vennoot- schapsbelasting te verlagen en de CD&V een bedrijfs- of winst- belasting te gunnen. Misschien, heel misschien.
Het geheugen van de kiezer
Nu bijvoorbeeld zwaar saneren in de overheidsfinanciën, zou wel eens in het geheugen van de mensen kunnen blijven hangen tegen dat gemeenteraadsverkiezingen (2018) en de federale en regionale verkiezingen (2019) eraan komen. Nie- mand in de Wetstraat zal het luidop zeggen, maar op sociaal- economisch vlak wordt al aan de stembusslag gedacht. De regering-Michel volgt hier de strategie die in het verleden is toegepast. Aan het begin van de legislatuur worden een aantal hervormingen doorgevoerd die bij de bevolking pijnlijk over- komen, zoals de btw-verhoging op elektriciteit of de Vlaamse Turteltaks. Maar wanneer belastingverlagingen worden door- gevoerd, dan worden die zo in de tijd gespreid dat ze vooral aan het einde van de legislatuur effect hebben. Ook loonsver- hogingen worden best toegekend wanneer een regering over
de helft van het parcours is. Dit is momenteel aan het gebeu- ren. Langzaam maar zeker is de periode van het uitdelen van cadeaus aangebroken. Dit moet ervoor zorgen dat de regering hiervoor ten laatste in 2019 beloond wordt.
Het is in dat verband dat we de positieve reacties van de regering op het interprofessioneel loonakkoord moeten zien.
Vakbonden en werkgevers zijn overeengekomen om de lonen in 2017 en 2018 met 1,1 procent te doen stijgen, bovenop de loonindexering (aanpassing van de lonen aan de levensduurte) van 2,9 procent. 4 procent in totaal dus. Dat er ruimte is voor opslag heeft te maken met het feit dat de lonen in het bui- tenland (meer bepaald de buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk) wellicht met meer dan 4 procent zullen toene- men. Dat betekent dat de Belgische bedrijven geen concur- rentieel nadeel ondervinden van dit loonakkoord. De prijzen van hun goederen en diensten zullen niet sneller stijgen dan in de buurlanden.
Loonhandicap, maar geen loonmatiging
Echter, een werknemer in België is vandaag de dag nog altijd 9 tot 10 procent duurder dan in de buurlanden. Dan hebben we het niet over het nettoloon, maar over brutoloon met alle belastingen en sociale bijdragen erbij. Dit prijst onze bedrijven uit de markt. Dus zou de regering de sociale partners moeten
hebben aangezet tot loonmatiging. Maar dit is niet gebeurd.
Waarom? Bij de federale regeringspartijen is te horen dat ze van de burgers al een inspanning hebben gevraagd aan het begin van de legislatuur met de indexsprong (2 procent gestegen levensduurte werd niet doorgerekend in de lonen). Nu de rege- ring over de helft is, mogen ze ook eens een cadeau krijgen.
Hetzelfde geldt voor de verlaging van de personenbelasting.
Het gros van die hervorming wordt uitgerold in 2018-2019. Niet toevallig verkiezingsjaren. De belastingvrije som (dit deel van het nettoloon waarop geen belastingen moet worden betaald) werden tot nu toe langzaam opgetrokken tot 7.130 euro. In 2019 wordt een sprong gemaakt naar 8.400 euro. Daarnaast worden de belastingschalen- en tarieven aangepast. Ook hier zijn al een aantal hervormingen ingezet, maar de grootste belastingverlaging komt er in 2018-2019 met het verdwijnen van de belastingschaal van 30 procent (2018) en het optrek- ken van de grens waarbij iemand 45 procent belasting moet betalen. De regeringspartijen zullen in de verkiezingscampagne uitpakken met die belastingverlaging.
Vraag blijft of er in die omstandigheden een gezonde begro- ting kan worden voorgelegd. Door de belastingverlagingen zul- len de overheidsinkomsten blijven dalen (van 50,6 procent van het bbp in 2017 tot 49,8 procent in 2019 en dat ondanks allerlei terugverdieneffecten van de belastingverlaging zoals jobcreatie). Dat wil zeggen dat de uitgaven nog meer zullen moeten dalen om op termijn te kunnen werken richting een begrotingsevenwicht. Een zeer moeilijke opdracht gezien de verdeeldheid in de federale ploeg.
Angélique VAnderstrAeten Officieel is 2017 het laatste jaar dat de federale regering nog verregaande hervormingen kan doorvoeren. Vanaf
2018 zit iedereen in verkiezingsmodus. Maar op sociaaleconomisch vlak wordt nu al aan verkiezingen gedacht.
Dat de regeringspartijen en vooral de N-VA tevreden zijn over het loonakkoord met 1,1 procent reële loonstijging past in die strategie. “Na de jaren van loonmatiging mogen de werknemers nu iets krijgen, en wellicht belonen ze er ons voor in 2018 en 2019”, zeggen politici off the record.
Actueel
19 januari 2017 3
Ambtenaren in het vizier
Mevrouw de onderwijshervormer,
Na jaren gepalaver, politieke manoeuvres en patstellingen is de kogel door de kerk. Er ligt een onderwijshervorming op tafel die het resultaat is van een moeilijk compromis. Is dit het allerbeste wat uit de bus kon komen?
Wellicht niet.
De beste der werelden bestaat immers niet. Omdat het allemaal niet zo ver gaat als bepaalde beroepsvernieuwers zouden wil- len, stond het in de sterren geschreven dat de ivorentorenbewoners van de Guimard- straat en het gemeenschapsonderwijs, maar ook de progressieve hervormingslobbyisten allerhande - die veel liever een soort een- heidsworst hadden gezien - meteen op hun achterste poten gingen staan. Dat dit hoe dan ook een nivellering naar beneden zou inhouden, staat buiten kijf. Maar daar zwij- gen zij liever over. Zij laten zich leiden door vage en mooi klinkende omschrijvingen als
‘gelijke kansen’ en ‘democratisering van het onderwijs’.
Dat dat laatste iedereen de kans heeft gegeven om onderwijs te volgen, is toe te juichen, maar iedereen weet dat het ook de deur opende om het onderwijsniveau naar een middenniveau te laten evolueren.
Gelijke kansen om te studeren kan name- lijk nooit het automatisme inhouden dat iedereen dan ook in alle mogelijke richtin- gen moet kunnen slagen. Vandaar dat bin- nen het onderwijs tussenschotten nodig zijn, waar ieder kind zijn eigen kennis en vaardig- heden gestalte moet kunnen te geven om dát niveau te bereiken dat het werkelijk aankan.
Dat gij met uw partij achter deze her- vorming zijt gaan staan, bewijst dat gij de moeite hebt gedaan om bij de vele werkers op het veld, de leraren dus, uw licht te heb- ben opgestoken. En het moet gezegd, gij hebt meer gedaan dan de meeste van uw voorgangers die hun hervormingen destijds haast lieten dicteren door de lobby’s en de belangenorganisaties.
Dat is een goed punt voor u. Ik geef dat graag toe. De duizenden leerkrachten die dagelijks voor de klas staan, en die buiten het overdragen van kennis ook nog eens alle mogelijke maatschappelijke evoluties en problemen mee moeten kanaliseren, zullen het toejuichen dat er een duidelijke differen- tiatie blijft in de keuze van studierichtingen, ook al zijn die dan in aantal wat afgenomen.
Evenzeer zullen zij tevreden zijn dat kinderen niet al te laat keuzes moeten maken, maar tegelijkertijd de kans krijgen zich snel in hun domein te bekwamen. En zo kunnen cogni- tief sterke leerlingen hun uitdagingen verder aan en kunnen kinderen met andere of min- der sterke vaardigheden ook de besten wor- den op hun terrein.
Met verscheidenheid is niks mis, en al zeker niet als iedereen de kans krijgt om te doen wat mogelijk is. Wat Peter de Roover - gedurende meer dan 25 jaar leraar geweest - hierbij stelde, is overtuigend en zonder meer juist: “Noem onderwijs met een sterk TSO, een sterk ASO, een sterk BSO en een sterk KSO voor mijn part elitair; het is vooral sterk onderwijs.”
Ik hoop, Hilde, dat gij de onderwijshervor- ming niet als een zachte akela zult verdedi- gen, maar als een minister die daadkracht uitstraalt. Want het is hoognodig dat wij een onderwijsminister krijgen met haar op de tanden, die eindelijk een halt toeroept aan de decennialange onderwijsexperimenten die alleen maar nefast zijn geweest en zelfs onze toppositie in de wereld in het gedrang zijn gaan brengen.
En die de onderwijsbobo’s op een afstand van de leerkrachten en de scholen gaat hou- den. Er is immers ademruimte nodig en auto- nomie voor de scholen om mensen weer te motiveren voor zoveel unieke projecten, die onze scholen stuk voor stuk zouden moe- ten zijn.
Grijze eenheidsstructuren die moeten draaien op een gedwongen bureaucratie, bergen papier en dwangmatige controle- mechanismen hebben veel gedreven men- sen doen afhaken en zijn er de oorzaak van dat veel scholen zijn herleid tot het niveau van een veredelde jeugdbeweging en met vaak ook maar een bedroevend inhoude- lijk niveau. Ik hoop dat gij de voorliggende hervorming in die context ter harte neemt.
De onderwijswereld snakt naar zuurstof, duidelijkheid en wil maar één ding echt doen en dat is de rol spelen die haar enige doel is:
jongeren opvoeden, leiden naar hogerop, op welk niveau zij zich ook bevinden. Onderwijs op maat dus, vanuit de vingers en de geesten van de vaklui en niet van de ‘pedagooche- laars’ en de Lieven Boeves van deze wereld.
Briefje aan Aan Hilde Crevits
Vervolg van blz.1
Geen vedetten
Er zullen geen grote vedetten optreden bij de inauguratie van Trump, in tegenstel- ling tot die van Obama, wiens inzwering veel weg had van de uitreiking van de Grammy Awards. Geen enkele bekende muzikant wil of durft zich op 20 januari in de omgeving van het presidentiële podium vertonen.
Popsterren die nochtans geen gewetens- bezwaren hadden om privéconcerten te geven voor Fidel Castro (Manic Street Prea- chers), de familie Khadaffi (Beyoncé, Usher, 50 Cent en Nelly Furtado) of de corrupte dic- tators van Angola (Mariah Carey), Oezbe- kistan (Sting), Kazakstan (Kanye West) en Turkmenistan (Jennifer Lopez) , blijken om politieke redenen niet te willen optreden voor de democratisch verkozen president van hun eigen land.
Enkelen (zoals Andrea Bocelli) lieten ver- staan dat ze wel bereid waren, maar niet durf- den, omdat zulks het einde van hun carrière zou betekenen. Het wereldje van de populaire muziek, dat zich graag beroemt op zijn grens- verleggende mentaliteit, openheid en tole- rantie blijkt op politiek vlak zwaar beklemd te zitten in een repressief, links keurslijf. Uit- eindelijk zullen enkel de moedige country- zanger Toby Keith en enkele mindere goden de plechtigheid muzikaal opluisteren.
Wie de de inauguratie van Trump recht- streeks wil bekijken zet zijn televisie (of inter- net) best aan rond 17 u. U mag alvast uitkij- ken naar het optreden van Toby Keith, wiens onvervalst patriottische liederen links al meerdere keren de gordijnen hebben inge-
jaagd. Een bijzonder moment wordt ook de beëdiging van vicepresident Pence door Cla- rence Thomas, een zwarte rechter van het Supreme Court.
Thomas werd zelf ook ooit het slachtoffer van een heksenjacht omwille van zijn con- servatieve ideeën. Zowel hij als Pence staan bekend als overtuigde aanhangers van de pro-life beweging, die in de VS zoveel sterker is dan bij ons. De handdruk tussen die twee zal gemeend zijn.
Het onevenwicht in de tolerantie
Traditioneel wonen ook alle parlementsle- den de inauguratie van hun president bij. Ver- schillende leden van de Democratische Par- tij hebben al aangekondigd dat ze dat deze keer niet zullen doen. Ze aanvaarden niet dat Trump door de plechtigheid zou worden
“genormaliseerd”.
De koppige weigering van bepaalde eli- tes om het resultaat van de verkiezingen te aanvaarden zegt veel over de verdraagzaam- heid van links. In alle westerse landen valt het trouwens steeds meer op hoe groot het onevenwicht is in de tolerantie die rechts en links voor elkaar opbrengen.
Rechts kan het dan wel oneens zijn met de opvattingen van de politieke tegenstander, maar valt zijn recht niet aan om die mening te hebben, miskent nooit de legitimiteit van linkse verkiezingsoverwinningen en laat poli- tieke afkeuring zelden uitmonden in haat voor de persoon van de andersdenkende.
Van links kan hetzelfde niet gezegd wor- den.
Jurgen Ceder
De inauguratie van het monster
Salduz kostte burger al minstens twee miljoen in 2016
Op 12 januari verscheen een Koninklijk Besluit (KB) ‘houdende de toekenning van een federale financiële tussenkomst in de kosten inherent aan de uitvoering van de wet SAL- DUZ door de lokale politie gedurende het jaar 2016’ in het Staatsblad.
Het arrest Salduz/Turkije, beter bekend als Salduz-arrest, is een arrest van het Euro- pees Hof voor de Rechten van de Mens, dat betrekking heeft op rechtsbijstand vóór het eerste (politie)verhoor van een verdachte. Het betreft concreet de toekenning van een toe- lage aan de gemeente of aan de politiezone als financiële tussenkomst in de kosten die voortvloeien uit de inwerkingtreding van de wet SALDUZ voor de lokale politie gedurende het jaar 2016.
Een totaal bedrag van 2.074.099,84 euro wordt daarom door de federale overheid toe-
gekend aan de lokale politie. Dat bedrag wordt verdeeld onder de 189 politiezones van ons land. Dit besluit heeft wel (retroactief) uitwer- king met ingang van 1 januari 2016.
In de bijlage van het KB krijgen we een overzicht van de bedragen die aan de diverse politiezones worden toegekend. Het grootste bedrag ging enigszins verrassend naar Antwer- pen. Die politiezone kreeg 119.851,29 euro.
Ook Charleroi, Brussel en Gent kregen ruime middelen.
Zeker is dat deze Salduz-wet de burger extra geld kost. Thierry debels
TUrn & TAxiS
Het personeel van het gemeenschapson- derwijs verhuisde drie jaar geleden naar een gebouw vlakbij Turn & Taxis. Dat leidde tot grote onrust, want al ligt dat gebouw maar een paar honderd meter verder van het Noordsta- tion dan het Boudewijngebouw, waar zij vroe- ger zaten – we laten in het midden of ze er ook echt werkten –, die route leidt wel langs een zeer onveilige plaats: het park bij de Heliha- venlaan.
Er is daar vlakbij zelfs een illegaal kampe- ment van zigeuners, maar dat werd nergens in de pers vermeld. In de media, die hardnekkig alle problemen inzake onveiligheid wegrelati- veren, werd dan ook uitvoerig de spot gedre- ven met die ongeruste ambtenaren. In “De Ideale Wereld” werden zij zelfs genadeloos
belachelijk gemaakt. Maar nu zijn alleen nog maar de ambtenaren van het gemeenschaps- onderwijs verhuisd, en er zijn al twee inciden- ten geweest: één geslaagde beroving en één mislukte poging tot roof. Vorig jaar was er op dezelfde plaats een schietpartij. Het gemeen- schapsonderwijs verstuurde een interne mail met veiligheidstips: “We raden het personeel aan de hoofdweg naar het station te nemen, in groepjes te wandelen en niet te opvallend rond te lopen met waardevolle spullen.” Ook Unizo, dat in dezelfde straat een kantoor heeft, maakt melding van enkele ernstige inciden- ten. “Ook wij raden aan het park ’s avonds te mijden. Ons personeel kan gebruikmaken van pendelbusjes.” Maar voor de ambtenaren zijn er geen busjes. Zelfs de socialistische vak- bond ACOD vindt dat er dringend maatrege- len genomen moeten worden.
Instroom geneeskundestudenten:
geregeld of niet?
Het dossier van de riZiV-nummers voor Franstalige geneeskundestudenten sleept al bijna twintig jaar aan. Einde de jaren 1990 werd de fameuze “contingentering” inge- voerd omdat er te veel artsen waren, met overconsumptie tot gevolg. Het (federaal) riZiV-nummer is een identificatienummer voor zorgverleners dat onder meer het con- tingent studenten bepaalt dat geneeskunde mag gaan studeren.
Vlaanderen voerde meteen een remmend ingangsexamen in. Wallonië niet. Toenmalig minister van Volksgezondheid Laurette Onke- linx maakte het voor de studenten mogelijk om de RIZIV-nummers van de toekomst op te souperen. Vanuit Vlaanderen is daar al jaren kritiek op, onlangs nog van Rik Torfs, rector van KU Leuven.
Kort voor de kerstvakantie raakten de rege- ringspartijen het erover eens dat de RIZIV- nummers voortaan worden verdeeld via een 60/40 verdeling, te verminderen met het
“overtal van de afgelopen decennia”, maar evenzeer dat Waalse studenten niet het slacht- offer mogen zijn van maatregelen om een scheve situatie in Wallonië recht te trekken.
Een ‘compromis’, dat met dezelfde letter begint als het woord ‘conflict’…
“Door de RIZIV-nummers voor de lichting van 2017 toch toe te kennen, gaf de Block ‘gra- tuit’ die stok uit handen, vinden Vuye en Wou- ters. Wat dom van de Vlaamse partijen om in die val te trappen. Ze zijn weer eens te braaf geweest”, aldus Hendrik Vuye en Veerle Wou- ters vorige week in Knack. Waarop Valerie van Peel van Knack snel herhaalde dat de N-VA de zaak onder controle zou hebben…
Het KB wordt pas goedgekeurd als Wallonië volgend schooljaar, maar ook daarna “elk jaar opnieuw”, effectief een ingangsexamen invoert en als er ook een globaal akkoord komt over de afbetaling van het overtal aan artsen die in Wallonië afstudeerden. Het laatste woord over dit (communautair) dossier is nog niet gezegd.
AnJA PieTers
Zuurpruim van dienst
Zowat alle partijen kwamen donderdag hun zeg doen in de plenaire vergadering over het pas bereikte interprofessionele akkoord van de
‘Groep van Tien’. Zelfs de Vlaamse socialisten konden niet anders – unisono met ABVV-baas Rudy de Leeuw – dan hun hoop uitspreken dat de regering het akkoord zou aanvaarden. Er heerste hierover zelfs een positief sfeertje over alle partijgrenzen heen. Alleen Charly Chaplin Calvo moest weer komen neuten, zo in de zin van ‘nooit genoeg’, ‘allemaal onduidelijk’, ‘de minister zegt niet genoeg hierover’,… N-VA- fractievoorzitter Peter de Roover had overschot van gelijk toen hij in zijn repliek zei dat Calvo de rol van zuurpuim overnam van de afwezige extreemlinkse PTB’ers (PVDA) en dat hij die rol met verve heeft vervuld.
Afwezig
Wat later waren de PTB’ers wel aanwe- zig en hoorden zij dat niet alleen De Roover, maar ook Patje Dewael had gewezen op hun afwezigheid. Deze had zelfs gezegd dat op een moment dat akkoorden worden gemaakt die erop wijzen dat de sociale partners hun verantwoordelijkheid kunnen opnemen, zij hun kat naar het parlement sturen. Ze waren woest, want ze waren afwezig gebleven omdat ze naar de begrafenis van een ‘kameraad’
waren gegaan. Raoul Hedebouw vroeg zelfs het woord om dat te melden en zijn ergernis uit te spreken over die sneer naar hem en zijn kompaan. Dewael had begrip voor die uitleg, maar hij was niet onder de indruk en stelde vast, net als voorzitter Bracke, dat de heren zich niet hadden verontschuldigd. En in dat geval is afwezigheid gewoon afwezigheid. In het omgekeerde geval zouden zij zeker niet anders tegenover hun opponenten gehandeld hebben. Beleefdheid geldt voor iedereen. En het vermijdt misverstanden.
Stilstand
Barbara Pas van het Vlaams Belang ergert zich mateloos aan het feit dat Kamerlid Oli- vier Maingain, voorzitter van DéFi, de ene taal- wetsovertreding na de andere blijft begaan in Sint-Lambrechts-Woluwe, de gemeente waar- van hij burgemeester is. Omdat ze het wel- letjes begint te vinden, interpelleerde ze in de bevoegde commissie minister van Binnen- landse Zaken Jan Jambon over wie nu bevoegd is om daartegen eindelijk eens op te treden.
Volgens Jan Jambon is dat sinds een zoveel- ste staatshervorming de Brusselse Hoofdste- delijke Regering. Daar is evenwel al vaker bij geklaagd, maar die beweegt niet. Barbara ploos een en ander uit en kwam tot de vast- stelling dat als een bevoegde overheid nalaat om op te treden, de minister alsnog kan tus- senkomen door minstens de zaak te agende- ren op het Overlegcomité van de verschillende regeringen of zich zelfs in de plaats te stellen van de in gebreke blijvende overheid. En daar- aan herinnerde Barbara Pas de minister. Om de minister formeel wat aan te porren, diende ze prompt een motie van aanbeveling in, pre- cies om de minister aan te sporen er werk van te maken. En wat gebeurde toen? Houd u vast!
Johan Klaps van N-VA hielp zijn eigen minis- ter een handje door een eenvoudige motie in te dienen om ‘over te gaan tot de orde van de dag’. Anders gezegd: om de zaak rap te doen
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 19 januari 2017
4
vergeten. Een sterk staaltje van ‘communau- taire stilstand’, als men het ons vraagt!
Sterkte
Na het ontslag van Jogan Vandela kwam een dame, een zekere Annick Lambrecht, de eed afleggen als nieuw parlementslid. Een for- maliteit, want de Kamer moet gewoon ‘in aan- tal’ zijn. Laurette Onkelinx vroeg echter nadien het woord om te melden dat door deze dame de socialistische groep van PS en sp.a samen een meerderheid aan vrouwen heeft. Iets wat maar heel zelden voorvalt, of zelfs nog nooit gebeurd is. Patje Dewael begon nadien zijn toespraak met het nieuwe parlementslid te feliciteren, maar ook veel sterkte toe te wen- sen aan de resterende mannelijke leden van de socialistische fractie…
Lastige vraag
Filip Dewinter van het VB kwam het voorne- men van de regering om de toenemende radi- calisering in de gevangenissen - waar men steeds minder vat op krijgt - tegen te gaan, de grond inboren.
Het aanwerven van islamconsulenten en zelf imams haalt allemaal niet veel uit, want zachte heelmeesters maken stinkende won- den, zegt hij. Voor hem is de remedie duide- lijk: afnemen van de Belgische nationaliteit van degenen die een dubbele nationaliteit hebben – 90 procent van de 450 jihadisten die in de nor zitten – en hen terugsturen naar het land van herkomst. Of hen laten berech- ten in de landen waar zij oorlogsmisdaden pleegden. Omdat hij ook het i-woord (islam dus) durfde uitspreken, ging de minister in defensieve modus en nam hij meteen afstand van wat Dewinter zei en werd hij ondersteund met applaus. Natuurlijk kreeg Dewinter weeral over zich heen dat hij veralgemeende en alles en iedereen op één hoop gooide. Waarop Dewinter gevat uit de hoek kwam: “Als wij die 450 jihadisten in de gevangenis nog niet de baas kunnen, hoe kunnen wij dan de radica- len die nog vrij in de samenleving rondlopen onder controle houden?” Hierop kwam geen antwoord, en men ging over tot het volgende onderwerp…
Waalse RIZIV-nummers
Veerle Wouters (ex-N-VA) bond de kat de bel aan door Maggie de Block te vragen hoe het nu zat met het toekennen van RIZIV-num- mers aan Franstalige nieuwe artsen, nu men in Wallonië nog steeds geen toelatingsproef voor geneeskundestudenten organiseert. Iets wat Vlaanderen op basis van vroegere afspra- ken al 19 jaar doet. In Wallonië lapte men die afspraken aan de laars en werden de RIZIV- nummers gewoon uitgedeeld. De Block gelooft dat men in Wallonië daar nu, na nieuwe afspraken, iets aan wil doen. N-VA, Wouters, VB en CD&V zijn daar echter niet gerust op.
Ze vrezen dat de federale regering weer toe- gevingen zal doen. Valerie van Peel van rege- ringspartij N-VA kwam echter met de spierbal- len rollen door te zeggen dat het hier nu wel stopt en dat men aan de overzijde nu maar alle afspraken moet nakomen. Waar wacht N-VA op om ook op regeringsniveau een lijn te trekken en tegen de Franstaligen te zeggen
“tot hier en geen millimeter verder”? Even de communautaire stilstand vergeten!
Iers-Schotse mentaliteit
In het Noord-Ierse openluchtmuseum staat een versterkte boerderij die vertrouwd aandoet, want je kent ze uit de vele Ameri- kaanse films over de verovering van het Wes- ten. Wanneer Cromwell de Ieren uit het Noor- den verjaagt, breekt een bloedige guerrilla uit tussen Schotse nieuwkomers en Ierse verdre- venen. Veel Schotse migranten vinden Ierland toch niet het beloofde land en emigreren naar de Britse kolonies in Amerika.
Zij brengen niet alleen hun bouwstijl maar ook hun mentaliteit mee: hard, zelfstandig, antikatholiek. Ze geven geen genade en vra- gen geen genade. Ze zijn geschikt om de wes- terse gebieden van de kolonies te kolonise- ren. In Europa denkt men nogal gemakkelijk dat deze kolonisten zich ergens neerploffen en een boerderij bouwen. Velen doen dat inderdaad illegaal, maar eerder vroeg dan laat verdeelt de kolonie (later de staat) de grond, vraagt er geld voor en heft belastingen. Rijke burgers, planters of immobiliënspeculanten worden eigenaar en laten de illegalen beta- len of ophoepelen.
Veel kolonisten trekken dan maar dieper het binnenland in en botsen op twee vijan- den, de indianen en het Britse gezag. Een van de voornaamste oorzaken van de Ameri- kaanse onafhankelijkheidsoorlog is de Britse weigering om kolonisatie ten westen van de Appalachen toe te staan, want die voortdu- rende oorlogen met de indianen zijn te duur.
Na de onafhankelijkheid in 1783 bestaat die belemmering niet langer, dus trekken de kolonisten verder naar het westen.
Een kort en hard leven
De Amerikanen lopen altijd gewapend rond. Het zijn goede schutters die liever een indiaan neerschieten dan met hem of haar te praten. Maar de indianen zijn allesbehalve de passieve slachtoffers die de politiek cor- recte media sinds de jaren zeventig van vorige eeuw van hen maken. Geen enkele film heeft het ooit aangedurfd de verminkingen, mar- telingen en gruwelen te tonen die beide par- tijen elkaar aandeden.
De grootouders en een tante van Davy Crockett worden vermoord, en een oom blijft zeventien jaar in indiaanse gevangenschap.
Het leven is kort en hard en bestaat uit wer- ken van de morgen tot de avond. Mannen en vrouwen trouwen jong en maken zoveel mogelijk kinderen die ze zo vroeg mogelijk als arbeidskrachten inzetten, verhuren of zelfs verkopen. Veel mensen, vooral de vrouwen, sterven jong, want artsen zijn er niet. Jagen, bossen rooien en blokhutten bouwen (één kamer voor iedereen) is zwaar werk; dikwijls eindigt het in ongevallen en tragedies. Tijd voor cultuur of ontspanning is er zelden.
Af en toe komen buren samen voor een oogstfeest, om te dansen en veel te drinken uit koehoorns met zelfgestookte whisky of cider, wat dikwijls tot agressie en vechtpar- tijen leidt. Echter, er is ook veel solidariteit tussen de buren.
Ze helpen elkaar. Lukt de boerderij, de taverne of de smidse niet, dan laadt men de weinige bezittingen op een kar en men pro- beert het verderop. Deze Amerikanen zijn het gewoon te verhuizen en vlugge, oppervlak- kige contacten te maken met de volgende buur.
Berenjager
David (hij gebruikt nooit “Davy”) Croc- kett is de zesde zoon van een typische Iers- Schotse pioniersfamilie. Vader is een harde en gerespecteerde kolonist die zich onder- scheidt in de onafhankelijkheidsoorlog, maar die er nooit in slaagt zijn schulden af te beta- len. Dus vlucht de familie slag om slinger voor schuldeisers, om elders een nieuwe onderne- ming te starten. David is twaalf als zijn vader hem verhuurt.
Vier jaar lang zet hij geen voet meer thuis.
Na die verhuurperiode trekt hij zich uit de slag als wagenmenner, blokhuttenbouwer en jager. Ieder pionierskind leert vanaf zijn zevende schieten en Crockett is begaafd. Hij
verdient bij met wedstrijden. Zijn familie her- kent hem niet als hij weer opduikt, want hij is inmiddels een sterke, slanke en voor die tijd lange (1.82 meter) man. Hij is charmant, maakt makkelijk contact met vreemden en vertelt onderhoudend over zijn omzwervin- gen, waarbij hij geregeld zichzelf op de korrel neemt. Crockett wordt populair en een van zijn werkgevers zendt hem een tijdje naar school zodat de analfabete jongen leert lezen en schrijven.
Hij trouwt jong en krijgt drie kinderen, maar is een slechte boer. Hij jaagt veel lie- ver en is op zich een milieuramp. Hij wordt de bekendste woudloper en berenjager van Tennessee en roeit die diersoort uit, want naast het vlees is ook de pels gegeerd. Er zijn maanden dat hij 47 beren doodt; één keer met alleen een mes. Tussendoor neemt hij deel aan een gruwelijke indianenoorlog, nadat Cherokees de 500 bewoners van een fort afslachtten. Crockett is echter een spoor- zoeker, geen indianendoder.
Als zijn vrouw 26 is, sterft ze, maar binnen het jaar is hij hertrouwd met een weduwe met een paar kinderen, waarna het koppel er nog twee krijgt. Gelukkig heeft zijn vrouw wat geld, want hij mislukt in al zijn pogingen een boerderij of een bedrijfje te starten en weldra begint ook voor hem en zijn familie de verhuiscarrousel.
Politicus
Zijn populariteit en zijn faam groeien ech- ter. Hij slaagt er tweemaal in zich te laten verkiezen als volksvertegenwoordiger. In Washington veroorzaakt hij opzien. In de meeste Amerikaanse staten bestaat alge- meen stemrecht voor mannen, maar volks- vertegenwoordigers en senatoren behoren tot de hogere burgerij of zijn arts of advocaat.
Crockett behoort tot de klasse van zijn kiezers. Hij neemt geen blad voor de mond, weigert mee te spelen in de klassieke poli- tieke intriges en mislukt bijgevolg als poli- ticus. Maar zijn naam wordt mythisch. Men vertelt dat hij in zijn woudloperstenue naar de Kamer gaat, dat hij altijd een beverkap draagt, met zijn handen eet, en dergelijke.
Daar is allemaal niets van waar, maar het publiek slikt die verhalen als zoete koek. Als hij niet in de hoofdstad is, gaat hij liever op jacht dan te werken.
Hij drinkt meer dan goed voor hem is, en na een aantal jaar keert zijn vrouw terug naar haar familie. Zijn schulden zijn inmiddels zo hoog dat hij de Amerikaanse weg kiest om schuldeisers te ontwijken: de vlucht naar de Mexicaanse staat Tejas. Inmiddels wonen daar meer Amerikanen dan Mexicanen en ze aanvaarden niet dat ze Spaans moeten leren, katholiek moeten worden en geen sla- ven mogen houden.
De Amerikaanse migranten richten enkele legertjes en een voorlopige regering op. Croc- kett duikt er toevallig op en neemt dienst in ruil voor de belofte van een reusachtig domein van 1.600 hectare. Hij belandt in San Antonio op het moment dat de Mexicaanse president met zijn leger verschijnt. Een kleine groep Amerikanen verschanst zich in de mis- sie van El Alamo.
Dertien dagen houden zij stand, tot de Mexicanen de gebouwen veroveren. Croc- kett wordt waarschijnlijk krijgsgevangen gemaakt, maar zoals alle anderen op bevel van de president vermoord. “Remember the Alamo” wordt de (nog altijd gebruikte) strijd- kreet waarmee de Amerikanen vervolgens de Mexicanen verslaan; ze maken van Tejas de onafhankelijke staat Texas, die negen jaar later toetreedt tot de VS. Lange tijd verschijnt ieder jaar na Crocketts dood een kalender met steeds fantastischer verhalen.
Wanneer Walt Disney in een televisiereeks van Crockett een held maakt, worden alle merchandisingrecords gebroken. Nog altijd kent iedere Amerikaan Davy Crockett en zijn
“heldendaden”. Dat ie eerder toevallig stierf, en dat hij ook slaven bezat (weinig, want te duur) is vergeten.
Jan neckers
Davy Crockett
De Amerikaanse mentaliteit begrijp je maar eerst als je de Amerikaanse mythes kent. Eentje ervan is de legende van Davy Crockett die in 1836 stierf (of sneuvelde) in het meest bezochte monument van Texas: de Alamo-missie.
Actueel
19 januari 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Kaviaar
Afgelopen week kon worden vernomen dat onze fameuze windmolenparken voor de kust flink duurder uitvallen dan in onze buurlan- den, maar dat zijn natuurlijk geen topregio’s.
Een zoveelste illustratie van het feit dat ons energiebeleid een grote rotzooi is, maakt niet uit of het door “links” of door “rechts” wordt aangestuurd.
Nochtans is het probleem eenvoudig samen te vatten: we hebben te maken met een ideale publiek-private samenwerking, allerlei energie- haaien kunnen rustig hun criminele gang gaan en de overheid graait lekker mee.
Gevolg is dat het luxeproduct energie hier (en alleen hier) de prijs van – die andere basis- behoefte – kaviaar benadert. Stefaan Sintobin (VB) zat er dan ook pal op met zijn vraag de doelgroep voor het sociale tarief te verruimen omdat steeds meer gezinnen behoorlijk in de ellende beginnen te komen. Het kwam hem vooral op het verwijt te staan dat hij een soort PS’er zou zijn.
Lekker makkelijk om vooral de zaak niet ten gronde aan te pakken. Minister Tomme- lein debiteerde dat niets gratis is (alleen de
betreurde heer Stevaert heeft ooit het tegen- deel beweerd) en dat het sociaal tarief voor de enen dan weer door de anderen zou moe- ten worden opgebracht. Hij werd bijgetreden door partijgenoot Willem-Frederik Schiltz, die het geen goed idee vond de energiefactuur
“kunstmatig te verlagen”.
Ze nog kunstmatiger waanzinnig hoog hou- den, is dan kennelijk weer geen probleem. De opmerkingen van “energiespecialist” Andries Gryffroy (N-VA) laten we maar zo; die man bewoont immers een heel ver land dat door perfecte Duracellkonijntjes wordt bestuurd.
Schokkend
Yasmine Kherbache (sp·a), die eigenlijk niet onaardig zou zijn als ze geen socialiste was, had ontdekt dat onze gevangenissen kweekvijvers voor “radicalisering” zijn. Gelet op de samen- stelling van de populatie van die instellingen is dat inderdaad een erg schokkende vaststelling.
De nog minder onaardige Nadia Sminate (N-VA) worstelde met hetzelfde probleem;
er zouden trouwens maar twee (2) Vlaamse deradicaliseringsfiguren aan de slag zijn en dat zou een tikje onvoldoende zijn. Ward Ken-
nes (CD&V) sleurde er wat dure woorden bij en stelde dat er veel “werk aan de winkel” is.
Voor minister Vandeurzen viel het allemaal wel mee, de omkadering gaat in werkelijkheid veel ruimer en de aanpak is in “volle ontwikkeling”
en gelukkig is ook “volop bezig” het vrijwillige aanbod van hulp- en dienstverlening voor radi- caliserende dan wel geradicaliseerde kwajon- gens. Chris Janssens (VB) kwam met het sub- tiele idee die lieden maar gewoon het land uit te flikkeren – eenvoud siert.
Dan stond Imade Annouri (Groen) toch een veel beter beeld voor ogen: de zaken zijn hoog- dringend en absoluut moet worden ingezet op de versterking van de islamconsulenten in de gevangenissen. Zelf leek Annouri wat te twijfe- len aan de capaciteiten van het huidige islam- consulentenkorps. Kennes vond dan weer dat daar toch mensen tussen zitten die voor een al te bescheiden verloning met “kwaliteit en ken- nis” aan de slag zijn.
Zeker is dat een goed en indringend gesprek met onze gekerkerde radicalen wonderen kan doen, laten we daar vooral niet te zuinig op zijn.
Gebroddel
De grootse hervorming van het secundair onderwijs begint weer op te borrelen. Iets zegt ons dat het laatste debat daarover nog niet is gevoerd. Binnen de regering lijkt nog steeds
niet voor honderd procent een compromis te zijn gevonden, maar vroeg of laat zal toch enig wormstekig project moeten worden “uitge- rold”.
Dolle pret intussen voor Caroline Gennez (sp.a) en juf Betje Meuleman (Groen). Niks aan de hand, aldus minister Crevits, we mogen per 1 september 2018 de inwerkingtreding van de uiteraard uitgebreide, doordachte en vol- maakt voorbereide onderwijshervorming bele- ven, waarna het jaar per jaar over zes jaar in alle glorie zal zijn voltooid.
Krijgt Crevits nog wat clementie, grote boos- doener in het verhaal is N-VA, dat in de slecht- ste conservatieve traditie stiekem van geen onderwijshervorming zou willen weten en dus de boel maximaal saboteert. Volgens Elisabeth Meuleman (Groen) vooral omdat genoemd N-VA tegen “gelijke kansen” is. Je hebt toch van die ínslechte mensen. Ingaand op een vul- gaire en letterlijke pipi-kakametafoor van zuur- neus Elisabeth, verduidelijkte Koen Daniëls (N-VA) dat het er hem in werkelijkheid om gaat gebroddel met het onderwijs te vermijden.
Een niet onterechte bekommernis in het onderwijs, dat niets minder is dan een speel- tuin op een mijnenveld. In afwachting van vol- gende ontploffingen, meldde Meuleman dat ze er wakker van ligt (van de toekomst en de kansenjeugd in het bijzonder). Moest ze maar niet in d’r bed plassen.
Vuye heeft nog een en ander te verwerken
Een opmerkelijk interview met professor Hendrik Vuye vorig weekend in De Zondag.
De voormalige communautaire adviseur van de N-VA is ongetwijfeld een te waarderen professor staatsrecht, die nu samen met Veerle Wouters als onafhankelijke in het parle- ment zetelt. Hij kan er een radicale flamingante stem zijn in het halfrond, al is te hopen dat hij zijn pijlen richt op het dossier waarin hij gespecialiseerd is, en wat minder op het natrappen naar zijn voormalige partij.
Dat natrappen is alvast in De Zondag niet ver weg. “Vuye doet zijn partij pijn”, schrijft Paul Cobbaert in De Zondag. Het begint al met een uithaal naar de studiediensten van partij(en) die niet zo “clever” waren als hijzelf om een juridische klem te zetten op de visumzaak van het Syrische gezin uit Aleppo: artikel drie van het Europees Mensenrechtenverdrag waarop de PVDA-advocaten van het Syrische gezin en de bevriende barones zich baseerden, geldt voor Europa, niet voor aanvragen ingediend in Beiroet.
Een volgende kritiek gaat over de grond van de zaak: “Met vijf jaar communautaire stilte kon ik nog enigszins leven. Maar Bart de Wever sprak plots over tien jaar. Sorry, maar dat kon ik niet.” Een striemende kritiek op de strategie van de partij. Niet eens onterecht, maar of zijn eigen strategie om de partij dan maar te ver- laten het communautaire dossier sneller weer vanonder het stof haalt, dat valt te betwijfelen.
Medestanders
Vuye is er niet in geslaagd veel medestan- ders te vinden binnen de partij. Dat kan hard en frustrerend zijn, maar het is niet anders.
Had Vuye maar beter moeten aftasten. Binnen het partijbestuur zitten mensen die veel meer stemmen haalden dan hij…
Hij heeft die ontgoocheling duidelijk niet verteerd. Nu huilen over particratie en zeg- gen dat kritiek uiten binnen de N-VA niet kan,
is niet helemaal geloofwaardig. Je kan dat wel via de geijkte kanalen. We herinneren ons dat een ontgoochelde Vuye met zijn kritiek naar niet bepaald bevriende kranten liep om er de vuile was uit te hangen. Was dat verstandig?
Volgens Vuye is een politieke partij “geen democratisch orgaan”… Allez, dat weten we nu ook weer. Vuye had kunnen blijven en zich via de democratische kanalen van zijn partij kun- nen kandidaat stellen voor het voorzitterschap.
Dat van parlementsleden wordt verwacht dat ze met hun partij meestemmen is – enkele uit- zonderingen niet te na gesproken – ook al erg lichtzinnige kritiek. Een voetballer schiet ook niet naar eigen doel. Een parlement is een con- frontatie van door de kiezer verkozen partijen, elk met hun eigen gewicht. Tendensrecht, hier en daar eens een afwijkend geluid moet kun- nen, maar maak het niet te bont. Logisch, toch?
Wereldvreemde rechters
De laatste uitval van Vuye gaat richting De Wever zelf, die rechters “wereldvreemd”
noemde. Vuye doet alsof die uitval er een was tegen het hele apparaat, quod non. De profes- sor moet toch eens beter uitleggen waarom dat van sommigen niet mag worden gezegd.
Elke rechter kan falen. Elke rechtbank kan foute beslissingen nemen. Zowat elke particuliere of publieke procedure tegen bestuurlijke, politi- onele, rechterlijke beslissingen vertrekt van- uit die overtuiging. Van eerste aanleg tot assi- sen, van federaal tot Europees, et cetera. Daar is weinig mis mee.
Het kan zijn dat de N-VA een fout maakt, en radicale Vlaamsgezinden naar andere oorden jaagt. Een paar procenten aanhang verliezen kan de N-VA kwantitatief buitenspel zetten. De komende maanden kunnen Vuye en Wouters als “onafhankelijke fractie” druk zetten op de N-VA-ketel. Maar als dat maar met matig suc- ces is, moet hij niet meteen stellen dat het de politiek is die niet deugt.
Vuye heeft het in het artikel heel even over economie en meer specifiek over een nood- zakelijk begrotingsevenwicht. Interessant, omdat de N-VA er binnen de huidige rege- ring vooralsnog niet in slaagt dat in zicht te brengen. “Vlaamse partijen dienen zich bij de kiezer aan met voorstellen over lastenverla- ging, pensioenhervorming en begrotingseven- wicht. Niets daarvan zal worden gerealiseerd, want de andere democratie (Wallonië – red.) noemt dit 'oude recepten’, schreef hij in 2013 in De Standaard.
Monarchie
Beter dan nog meer studiewerk over een compleet achterhaalde monarchie kan Vuye
misschien eens zijn energie stoppen in het uitwerken van een manier waarop de Vlamin- gen de communautaire poorten weer kunnen openen. En vervolgens zakelijk – en niet eufo- risch – op papier zetten waarom dat nodig is, en hoe ze met meer autonomie makkelijker een weg zouden vinden om inkomsten te vin- den en uitgaven te schrappen.
Met hun “onafhankelijk Vlaanderen in een confederaal België”, maar met behoud van een confederaal niveau om de knelpunten ‘staats- schuldverdeling’ (niet splitsen, want mark- ten zouden panikeren) en ‘Brussel’ te ont- wijken, kunnen Vuye en Wouters Vlaanderen de komende maanden doorkruisen. Maar dat wordt vooral preken voor de al overtuigden.
Vooral in het parlement zelf kunnen bei- den met hun dossierkennis de Vlamingen een dienst bewijzen. Hoe lastig het ook valt, beter als zijspan van de twee Vlaamsgezinde par- tijen, dan als derde eigenzinnig minipartijtje dat rijdend op veel te kleine wieltjes bij de vol- gende verkiezingen in de modder van de wer- kelijkheid zal blijven steken. Misschien vallen er na de volgende verkiezingen hier en daar nog wel wat potten te lijmen.
AnjA Pieters
Het feest van de haat (vervolg )
Vorige week schreef ik dat vier Kamerleden van de PS en Défi een voorstel van reso- lutie hebben ingediend om de Belgische regering op te roepen de Duitse regering te dwingen de pensioenuitkering aan een aantal oud-Oostfronters stop te zetten.
Naar aanleiding van dat artikel kreeg ik enkele reacties van kinderen van Oostfron- ters die me formeel wisten te vertellen dat hun vaders nooit een pensioen ontvingen van Duitsland. En dat klopt: het is inderdaad zo dat Vlaamse en Waalse oud-Oostfronters geen pensioen kregen van de Duitse staat. Wel is het zo dat een beperkt aantal Oostfronters een kleine vergoeding ontving voor verwon- dingen en invaliditeit.
Men kan de vraag stellen waarom die Kamerleden van de PS en Défi nu ineens (22 december 2016) komen opdraven met dat voorstel van resolutie. Het gaat immers over nog maar een 30-tal personen, allemaal de 90 voorbij.
Samengevat eisen de Kamerleden drie zaken:
- bekendmaking van de namen van de begunstigden.
- alsnog verplichten dat de ontvangers van de pensioenen hierop belastingen zouden betalen aan de Belgische staat, en dit met terugwerkende kracht.
- onmiddellijke stopzetting van de uitbetaling van de pensioenen.
De motie vermeldt duidelijk dat het enkel gaat over die Oostfronters die de Duitse nati-
onaliteit hadden aangenomen. Bij de Vlaamse en Waalse Oostfronters betreft dat slechts enkele mensen. Anders verging het de inwo- ners van de Oostkantons (Eupen-Malm- edy): die “goede Belgen” werden automa- tisch Rijksduitsers toen Hitler de Oostkantons opnieuw bij Duitsland aanhechtte. De inwo- ners van de Oostkantons werden vanaf 1940 dan ook beschouwd als “echte Duitsers” en moesten zonder pardon in dienst bij de Wehr- macht. Die hadden helemaal geen keuze.
Zo’n 8.000 jonge mannen uit de Oostkantons moesten dienst nemen, en zo’n 2.000 stierven in de strijd, hoofdzakelijk aan het Oostfront.
Op vrijdag de 13 januari hebben twee andere Kamerleden zich gemeld als mede- indieners van het voorstel: Alain Top, Kamer- lid van de sp.a en burgemeester van Harelbeke en Georges Dallemagne van de cdH. Ook deze politici maken zo duidelijk dat ze echt bezig zijn met de dingen waar de mensen van wak- ker liggen.
Het is overduidelijk dat hier een politiek spelletje gespeeld wordt en dat het enkel de bedoeling is om N-VA en VB tot een keuze te dwingen wanneer deze motie ter stemming op tafel ligt. Laat dit een oproep zijn aan beide partijen om niet in die goedkope val te trap-
pen. KArlvAn CAmP
ONtSlAgEN Om FAcEBOOK
Een Britse politieman werd ontslagen wegens “racistische” activiteiten op Face- book. Nee, hij had niet opgeroepen negers of moslims te onthoofden of van hoge gebou- wen te gooien. Hij had wel “likes” geplaatst bij de Facebookbladzijde van de rechtse par- tij Britain First en bij een bladzijde “Ban Islam and Sharia Law”. Hij had zich afgevraagd
“waarom zoveel mensen aanstoot nemen aan onze vlag, maar niet aan onze uitkeringen”.
Hij had een tragikomische spotprent door- gestuurd van een schooljongen die aan een leraar vertelt dat hij getreiterd wordt omdat hij Brits is, en een foto van Amerikanen die recht- staan voor het volkslied, terwijl één vrouw in hidjab ostentatief blijft zitten, met de opmer- king dat mensen die niet rechtstaan voor het volkslied maar moeten teruggaan naar hun land van herkomst. Allemaal dingen die in een vrij land ruimschoots binnen het kader van de vrije meningsuiting zouden vallen. Maar Groot-Brittannië is geen vrij land meer. Het is op weg om geïslamiseerd en gekoloniseerd te worden door een fanatieke islamitische min- derheid, met de hulp van linkse collabora- teurs. Ondanks de Brexit glijdt het land inzake censuur en onvrijheid almaar verder af naar het niveau van Iran of de DDR. Net als de rest van West-Europa.
