€ 1,95
67
stejaargang • nummer 42 • woensdag 17 oktober 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Als het francofone koor blaft, let op uw centen
Lees blz. 3
De drievoudige recessie 2
Op de praatstoel: Raf Feys 5
Peilingen scoren matig 7
Bollekenskermis 7
Provincieraden enige
thermometer 9
Zet die plaat af, jongens!
Vlaams-Waalse-transfers “exploderen”
De gezichten van Tom Lanoye, Paul Goossens, Hugo Camps, Daan, Arno, Marc Reynebeau, Joël de Ceulaer, Walter Pauli, … enfin, we hadden zondagavond een hoop gezichten willen zien. We moesten ons tevre- den stellen met de natte schouder van Gene Bervoets, besnotterd door een zwaar teleur- gestelde Patrick Janssens. Wie ooit beweerd heeft dat de rechterzijde verkrampt is en rea- geert, zou dan het perfecte bewijs kunnen aanschouwen dat het aan de linkerzijde toch nog erger kan.
De onwaarschijnlijke overwinning van Bart de Wever in Antwerpen mag op zich al meer dan straf genoemd worden. De socialisten bezetten de Antwerpse burgemeestersstoel al sinds mensenheugenis. Zes jaar geleden mocht N-VA één van de vijfenvijftig zetels bezetten. Nu stoomt De Wever binnen met een fractie van 23, liefst zes meer dan de ploeg van Patrick Janssens.
Patrick Janssens beet zwaar in het zand. Hij presenteerde zich aan de kiezer met CD&V, samen goed voor 27 zetels in 2006. Met de uittredende burgemeester als lijsttrekker zakt die combinatie naar 17 zitjes. Veel ver- haal moet daar niet bij. Janssens was geen partij voor Bart de Wever. De voorzitter van N-VA presteerde waartoe geen enkele andere naoorlogse politicus voor hem in staat was: de socialisten in Antwerpen dé sjerp afpakken.
Maar Superman blijkt ook beperkingen te hebben. Een samenwerking met het Vlaams Belang, net genoeg voor de meerderheid in
de Scheldestad, wijst De Wever af. Dus zit er niets anders op dan een coalitie te sluiten met… de socialisten. Zijn de rode kamera- den dan al verdreven uit de burgemeestersze- tel, ze blijven wel mee aan het roer in de koe- kenstad. Of er sprake kan en zal zijn van een geweldige ommekeer in Vlaanderens groot- ste stad, zal nog moeten blijken. De symboli- sche strijd voor de sjerp kon De Wever in elk geval op een spectaculaire manier winnen.
De discussie of we zondag lokaal dan wel nationaal stemden, is eigenlijk te belachelijk voor woorden. Velen stemden vooral lokaal, vele anderen stemden vooral nationaal. Zo was dat zondag, zo is dat altijd geweest. De uitslag valt niet te reduceren tot het ene, noch tot het andere.
Maar er waren ook de provincieraadsver- kiezingen. Die hebben, laten we eerlijk zijn, zo goed als geen enkel belang. We schrik- ken haast als we na het uitbrengen van onze gemeenteraadsstem blijkbaar nog een ander bolletje moeten inkleuren. Voor de provincie kiezen we uiteraard minder persoonsgebon- den dan voor de gemeente.
De Wevers lijst voor de gemeenteraads- verkiezingen behaalde een onwaarschijnlijke 37,7 procent. Op de provincielijst stemde 34,5 procent van de Antwerpenaren op N-VA, ruim drie procent minder. De kop heeft daar duide- lijk minder rol gespeeld.
De provinciale verkiezingen geven voor heel Vlaanderen 28,5 procent voor N-VA, zowat hetzelfde cijfer als bij de Kamerverkie-
zingen in 2010. Daarmee blijft N-VA de rang- schikking nadrukkelijk domineren. Ook ziet het er heel erg naar uit dat hét project van de regering-Di Rupo, de N-VA bestrijden, volledig aan het mislukken is. Die 28,5 procent vormt vandaag dus het cijfer dat N-VA behaalt als er puur voor het ‘merk’ moet worden gekozen.
Meteen weten alle tegenstanders van N-VA dat ze met een blijver te doen hebben. Met- een weten alle voorstanders van N-VA dat ze nog een versnelling hoger moeten scha- kelen om de gang van zaken echt te kunnen bepalen.
Intussen is wel duidelijk dat N-VA het spel pragmatisch blijft spelen. In vele gemeen- ten zijn Vlaams-nationale meerderheden met het Vlaams Belang mogelijk. N-VA peinst er niet eens over zo’n akkoorden af te sluiten.
Het succes van zondag zal de partij ook niet motiveren ter zake een andere koers te gaan varen. De strategie om het VB te negeren, werkt en meer moet dat voor een politieke partij niet zijn.
De Vlaamse Di Rupo-partijen mogen voor het televisiescherm dan doen alsof we zon- dag alleen over straattegels hebben geko- zen, achter de schermen weten ze wel beter.
Ook bij het Vlaams Belang kunnen ze cijfers lezen. Voor de provincieraden zag de partij in zes jaar tijd 60 procent van de kiezers ver- trekken. De meesten daarvan trokken de kaart N-VA. Of die mensen gelijk hadden, zal maar op termijn blijken. Maar tot de dag waarop De Wever overduidelijk in de fout gaat, lijkt er
voor het Vlaams Belang niet veel anders op te zitten dan te wachten, heel lang te wachten.
Franstalig België kijkt naar die Vlaamse uit- slagen als een koe naar de eerste stoomtrein.
Onze landgenoten staren vol onbegrip naar de resultaten in Vlaanderen. De Wever blijkt zelfs de hardste noot te kunnen kraken en zijn par- tij is veel meer dan een eenmansbeweging, want dringt diep door in de Vlaamse poriën.
Ze begrijpen er niets van, daar in het zuiden.
Dat is natuurlijk het belangrijkste nieuws van deze verkiezingen. Of De Wever, als puntje bij paaltje komt, echt zo zwaar uit de hoek zal komen als Franstalig België vreest, kunnen wij alleen maar hopen. Intussen zorgt deze ver- kiezingsuitslag ervoor dat ook aan de over- zijde van de taalgrens steeds meer mensen en waarnemers beginnen in te zien dat dit land politiek allang gesplitst is.
De vorming van de regering-Di Rupo was voor velen aan de overzijde het bewijs dat het land nog wel kon functioneren en dat de nachtmerrie misschien gewoon kon verdre- ven worden. De eerste kans die de kiezers in Vlaanderen kregen om zich nog eens uit te spreken, toonde overduidelijk aan dat de Franstaligen die illusie voorlopig beter opber- gen. Bart de Wevers uitval naar de dj op z’n feest, groeit hopelijk uit tot de les van deze verkiezingen. Laten we hopen dat hij ooit aan al wie denkt dat het project België nog ver- koopbaar is, zal zeg-
gen: “Zet die plaat maar af, jongens!”
Als het francofone koor blaft, let op uw centen Als het francofone koor blaft, let op uw centen
4 blz.
EXTRA
Wallonië: bang voor N-VA
en minder paars 11
Ward de Bever bouwt een dam...
Actueel
17 oktober 2012
2
Uit de smalle beursstraat
De drievoudige recessie
De economische vooruitzichten voor 2013 van het Internatio- naal Monetair Fonds zijn duidelijk: de wereldeconomie krijgt een zware verkoudheid. Het wordt verleidelijk hiertegen verkeerde medicijnen in te nemen. Protectionisme, bijvoorbeeld.
In 2010, toen de wereld hersteld leek van de financiële crisis, groeide de mondiale economie met 5,1 procent. In haar nieuwste vooruitzich- ten heeft het IMF het over een groei van 3,8 procent in 2013. De euro- zone zal amper positieve groeicijfers kunnen voorleggen. Zuid-Europa gaat economisch kopje-onder. In China en India zijn groeicijfers van 10 procent niet meer realistisch; het IMF spreekt van respectievelijk 8,2 en 6 procent. Enkel in de VS blijft de economische groei met onge- veer 2 procent wat stabiel.
Eigenlijk maakt de wereldeconomie een tweede negatieve schok mee, in minder dan vijf jaar. De kans is reëel dat er nog een derde volgt. Elke keer leidt die schok op meerdere plaatsen in de wereld tot een recessie. Die opeenvolging van negatieve economische evoluties is gevaarlijk, leert de economische geschiedenis. Ze leiden op termijn tot protectionisme, competitieve devaluaties en uiteindelijk verster- ken ze de economische neergang. Dat risico wordt groter en groter.
Lang hebben economen gedacht dat het bij die ene economische schok in 2008 zou blijven. De vastgoedcrisis in de VS leidde tot een financiële crisis en de Grote Recessie was een feit. Door verstandig om te gaan met rentevoeten en de geldpers, hebben de centrale bankiers een nieuwe depressie vermeden. Maar de lont was helemaal niet uit het kruitvat. Na de Grote Recessie van 2008-2009 kwam de wereldeco- nomie even in rustiger vaarwater terecht… tot de eurocrisis losbarstte.
Nu hebben we een recessie die op het oude continent is ontstaan en die de rest van de wereld dreigt de besmetten. Bedrijfsleiders zeggen dat hun orderboekje sneller leeg raakt dan in 2008. Toch moeten we nog niet van een economisch drama spreken. Akkoord, in Europa is één op de negen actieven werkloos, maar in de VS is de werkloosheid het laagst sinds vier jaar, met één op de twaalf actieven die zonder job zit.
Ook in Japan, al jaren op de sukkel, valt de werkloosheid - één op de twintig actieven - nog mee. Opnieuw kunnen we stellen dat deze eco-
nomische neergang niet per se tot een nieuwe Grote Depressie zoals in de jaren 30 moet leiden. Alleen, nu is het niet aan de centrale ban- kiers om op te treden, wel aan de politici. De Europese Centrale Bank heeft een geste gedaan door de geldkraan voor de Zuid-Europese pro- bleemlanden ter beschikking te stellen. In Amerika hanteert men de geldpers om de economie zuurstof te geven. Het is aan de politici om de economie te moderniseren en zo groei mogelijk te maken. In Europa betekent dit het doorvoeren van zware saneringsplannen in het zuiden.
Niet voor het plezier om de duimschroeven aan te spannen, wel om die landen opnieuw concurrentieel te maken en ze weer te laten expor- teren. Dat zal hun economie er opnieuw bovenop helpen. In Europa is er een te groot onevenwicht tussen het exporterende en sparende noorden en het importerende en consumerende zuiden. Voor de crisis werden per jaar bijna een miljoen Duitse auto’s naar Zuid-Europa uit- gevoerd. Dat was meer dan de huidige Duitse auto-export (300.000) naar China. Die discrepanties tussen noord en zuid moeten weg. Vraag is of de politici in staat zijn de Europese economie op het rechte spoor te houden. De Zuid-Europese landen zullen hun besparingen zeker drie, misschien vijf jaar moeten aanhouden. Is dat houdbaar, met een toe- nemende ontevredenheid bij de publieke opinie? Dan hebben we het niet alleen over de mensen die de broeksriem moeten aanspannen, maar ook over de rijkere landen (Duitsland en co) en regio’s (Catalo- nië, Vlaanderen) die het beu zijn in afwachting te betalen voor potver- teerders in andere landen of in eigen land.
Wellicht is straks een derde recessie nodig om iedereen zich ervan bewust te maken dat de besparingsinspanningen moeten worden volgehouden en dat solidariteit tussen het producerende en het ont- vangende Europa enkel mogelijk is als de laatste groep wat meer ver- antwoordelijkheid aan de dag legt. De geschiedenis leert dat die verant- woordelijkheid moeilijk af te dwingen is. Economieën in moeilijkheden kozen in het verleden vaak voor het afsluiten van de eigen markten via protectionisme, of probeerden hun concurrentiekracht te herstellen door competitieve devaluaties. Dat is een fout die men in de jaren 30 heeft gemaakt. Het duurde jaren vooraleer de verloren welvaart terug-
gewonnen was. Angélique VAnderstrAeten
Michel D’Hooghe, notoir lid van het uitvoe- rend comité van de FIFA, kreeg tijdens een lezing vragen over de opvoedende waarde van het voetbal, wanneer baldadigheden van uitzondering naar regel gaan, zoals ieder kan zien. Naar eigen zeggen, kon D’Hooghe zich maar een beetje verweren met de uitspraak
“dat voetbal een spiegel van de samenleving is, ook al blijft dat een mager excuus”. Enige nuance lijkt aangewezen. Voetbal is, als volks- sport nummer één in de wereld, geen spie- gel van een samenleving als geheel. Het lijkt juist een spiegel van de almaar terrein win- nende en grauwer wordende zelfkant van die samenleving.
De grondslag werd gelegd door de herau- ten van een “progressieve” wereld, in de jaren zestig van vorige eeuw. “Alles kan en moet kunnen”, was de slogan, en die werd begre- pen, door het in elke samenleving aanwe- zige volkssegment “tuig van de richel”, dat er dankbaar misbruik van maakte en, helaas, een navenante aangroei kent.
De overheid verliest steeds meer grip op die akelige evolutie. De media willen als “vierde macht” blijkbaar laatst zijn om een helpende hand te reiken. Programma’s, trailers en recla- mespots zijn in hetzelfde bedje ziek. Sensatie en geweld concurreren met losgeslagen vrij- heid en blijheid. Om het bij voetbal te houden, twee tv-trailers die een “Europese avond” aan- kondigen, maken aan het schrikken. Op de ene brult een halvegare met beschilderde kop zich de longen uit zijn lijf. Op de andere solliciteren twee hysterisch gillende wijven met wijdge- sperde bek naar een dwangbuis. In een pro- gressief kader noemt zoiets “sfeer scheppen”.
Tot wat dat soort “sfeer” leiden kan, werd dui- delijk in Luik.
Bewijs
De grote meerderheid van het volk onder- ging de gepredikte progressieve metamorfose
De nuance
van een “spiegel”
Ongezien in West-Vlaanderen: stakende voetbalscheidsrechters. Ze zijn de toene- mende agressie op en rond het veld kotsbeu. Ongezien in Luik: mocht het daar helemaal misgelopen zijn, was in het doelnet achter Silvio Proto geen gat gebrand, maar had de doelman van Anderlecht in de fik kunnen staan. Synthetische kledij is erg brandbaar.
Het bestuur van Anderlecht vond het niet nodig klacht neer te leggen. Dat kan tellen als bewijs van “gewenning” aan gewelddaden en baldadigheden.
lijdzaam. Wie zich niet kritiekloos in de draai- kolk liet meezuigen, kreeg de stempels “oubol- lig”, “conservatief” en “verzuurd” opgekleefd.
Tot wat de nieuwe orde geleid heeft, en niet alleen in voetbalstadions, zien we dagelijks zonder dat het inspanning vergt.
Wat onlangs in het Nederlandse Haren gebeurde, ligt fris in het geheugen. Een onschuldig uitnodigend berichtje op facebook van een jarig meisje leidde tot nooit eerder geziene rellen en het tot een puinhoop ver- bouwen van het halve stadje. Bij vele jongeren zijn de grenzen van het toelaatbare compleet vervaagd, om niet te zeggen totaal verdwe- nen. De oogst van “gebeurtenissen” in eigen land uit één enkele krant op één enkele dag volstaat als bewijs.
Er was het door voetballer Jonathan Legear veroorzaakte drieste verkeersongeval waar- van hij, allicht bij gebrek aan gewonden of erger, zichzelf aanvankelijk als grootste slacht- offer zag, bleek uit zijn “Why always me?”
in een aan de goegemeente meegegeven twitterbericht, als sneer naar de pers. Legaer
“spiegelde” zich aan de Italiaanse topspeler Balotelli, eigenaar van hersens ter grootte van een doperwt, die dat eerder al deed, toen die zich “geviseerd” voelde nadat hij jeugdspelers met dartspijltjes had bestookt.
In het Waalse plaatsje Glons werd de lokale voetbalploeg, actief in derde provinciale, in het ziekenhuis opgenomen.
De spelers hadden water gedronken dat ze van hun tegenstanders uit Magnée gekregen hadden. Glons verloor met 4-0. Er zijn vermoe- dens dat de spelers door de tegenpartij “ver- giftigd” werden.
Er loopt een onderzoek.
Koud kunstje
Het is niet altijd tuig dat zich tot onwaar- schijnlijk schandelijk gedrag geroepen voelt.
Ook het “betere milieu” heeft verwoede
aanhangers van het “alles moet kunnen”. In november velt de rechtbank vonnis over een 21-jarige kunststudent die het tijdens een fuif in Lier presteerde een meisje over zijn schou- der te gooien, er mee naar de Nete te stap- pen en haar erin te kieperen. Het slachtoffer geraakte niet op eigen kracht op het droge.
De organisator van de fuif had gezien wat er gebeurde, liep naar buiten en voorkwam erger. De student gaf als reden voor zijn “koud kunstje” dat het meisje hem en zijn vriendin voortdurend had lastiggevallen en dat hij daar genoeg van had.
Hij had haar alleen maar bang willen maken.
Maar toen ze aan zijn haar had getrokken, had hij haar “laten vallen”.
In Hasselt stond een 31-jarige wiskundele- raar voor de rechter. Hij betaalde de mobiel- tjeskosten van enkele van zijn minderjarige leerlingen. Als tegenprestatie stuurde hij hen pikante berichtjes en stelde hij hen voor eens bij hem eens langs te lopen; hij was toch juist bezig met “ons bed op te maken”. De leraar beweert dat hij aan stress lijdt en alleen maar de seksuele vraagtoer opgaat als hij dronken is. Ik herhaal: bovenstaande verzameling is de oogst van één dag in één krant. En zeggen dat het “progressieve collectief” hoogst ver- ontwaardigd reageert wanneer niet iedereen dat soort feitelijkheden wenst te catalogeren onder de noemer “kattenkwaad”. d.Mol
WAt geen “nIeuWS” WAS…
Het is niet echt klein nieuws, als kre- dietbeoordelaar Standard & Poor’s Vlaan- deren een hogere “rating” geeft dan de Belgische. Een AA+ voor de regio Vlaande- ren tegenover een AA zonder plus én met een negatieve prognose voor “modelstaat”
België. Nochtans maakten de Vlaamse regimemedia er amper gewag van.
Uiteraard geen woord daarover in de Waalse pers. We kunnen moeiteloos haar triomfkreten voorstellen bij een even gun- stige “rating” voor Wallonië. Zou het kun- nen dat Vlaanderen in de wereld wel de internationale bekendheid en waardering geniet die het Belgische establishment halsstarrig blijft loochenen?
“FAMILIeDAg” bIj De POLItIe
Dat de samenleving hoe langer hoe verder los van God raakt, werd, nog maar eens, bewezen op de allereerste “fami- liedag” van de federale politie. Voor wie dacht dat het begrip “voorbeeldfunctie”
daar hoog in het vaandel wordt gedragen, doet er goed aan ook in deze “anders” te gaan denken. Op een “familiedag” zijn massaal kinderen aanwezig; dat was niet anders op die van de politie. Ze konden een modedefilé bijwonen. Op de “catwalk”
verschenen plots een aantal gewapende agenten, uitgedost als amateur-Chippen- dales. Kepie op het hoofd, kogelwerend vest rond de tors, laarzen aan de voe- ten en voor de rest in ondergoed. De kin- deren keken erg verbaasd. Politiechef Catherine de Bolle noemde het optreden ongepast. Ze zou het evalueren en maatre- gelen nemen. Nog iets daarover gehoord?
Wij ook niet.
DruIPer
Een geslachtsziekte als reclame voor verf… Vandaag kan in de reclamewe- reld blijkbaar alles. Op de radio loopt een spotje. “Schatje, ik denk dat je een druiper hebt”, zegt een vrouwenstem. Waarop een man antwoordt: “Hoe, waar?” Blijkt dan dat het reclame betreft voor de opendeur- dagen van de verfhandel Colora. Triestig en zielig!
Actueel 17 oktober 2012 3
Een transfer is het verschil tussen wat men ontvangt en wat men bijdraagt. Of het nu
gaat over solidariteit tussen personen of tus- sen politieke entiteiten (regio’s, gewesten, gemeenschappen, landen), transfers kunnen wenselijk, zinvol, logisch en verantwoord zijn.
Hier hoeven zelfs geen voorbeelden bij gege- ven. Maar ook dit is duidelijk: ze hebben een draagvlak onder de bevolking nodig. Derk-Jan Eppink (LDD) had het erover in een opiniestuk in De Morgen: hoeveel geld, hoe lang geld en voor wie geld, daar willen de burgers wel een woordje over meepraten.
Dat meepraten is minder evident dan het lijkt. De Vlamingen weten vaag dat er een geldstroom is, maar de meeste Vlaamse poli- tici en journalisten durven er niet eens over praten. “Egoïstisch en xenofoob”, blaft het francofone koor. Helaas huilen veel Vlaamse progressieven mee in het bos. Vlaamse poli- tici laten zich de mond snoeren wanneer dat onderwerp ter sprake komt. Jaarlijks vloeit via transfermechanismen 5,9 procent van het Vlaamse bruto regionaal product naar Wallo- nië en Brussel. “Voor elke Vlaming is dat onge- veer 1.900 euro per jaar; een gemiddeld netto maandloon…”, stelt Eppink, die erop wijst dat in de eurozone Duitsland in dezelfde posi- tie zit als Vlaanderen in de Belgische staat.
Volgens hem zal het Europese Groot-België eindigen als een Griekse tragedie.
In de Franstalige pers werd het thema van de transfers het jongste jaar meer aangesne- den dan in Vlaanderen. Meerdere Waalse pro- fessoren becijferden de transfers en gaven toe dat die er zijn. In januari suste Di Rupo de tegen zijn jonge regering stakende CGSP-mili- tanten door ze erop te wijzen dat Vlaanderen jaarlijks zorgt voor 7 miljard euro transfers, onder meer via de sociale zekerheid.
In Vlaanderen is het alleen het Vlaams Insti- tuut voor Economie en Samenleving (Vives, KU Leuven) nog met die materie bezig. Meer dan degelijk werk levert ook het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid. Maar de Vlaamse administratie (Abafim) zwijgt. Het Warande- manifest nadert zijn tiende verjaardag. Op de KBC blijft het stil. De Nationale Bank is na 2008 niet meer te horen.
Vives publiceert nu “Het genoom van de
geldstroom”, uitgegeven door Pelckmans.
Trends pikte de informatie vorige week op voor een coververhaal over de “exploderende”
geldstroom. Te laat om op de gemeenteraads- verkiezingen enig impact te hebben. De Vives- informatie zou, ingekort en hertaald naar een breder publiek, centraal moeten staan in de aanloop naar de verkiezingen van 2014.
Vives geeft informatie over de klassieke noord-zuidtransfers, maar ook over de trans- fers via schuld.
Klassieke transfers
Eerst de klassieke transfers. Die omvatten in 2009 (laatste beschikbare cijfers) de geld- stroom tussen de gewesten via de federale begroting (1,2 miljard euro), via de financie- ringswet (977 miljoen euro) en via de sociale zekerheid (3,8 miljard euro in 2009).
Transfers via de federale begroting zijn er via het uitbetalen van lonen, pensioenen en soci- ale lasten van wie werkt voor de federale over- heid. Wallonië krijgt veel meer dan het vol- gens het bevolkingscijfers zou mogen krijgen.
Transfers via de financieringswet zitten vooral in de solidariteitsbijdragen die Vlaande- ren betaalt omdat de andere gewesten (Brus- sel en Waals Gewest) minder personenbelas- ting betalen dan het Belgische gemiddelde.
Vlaanderen, goed voor 63,5 procent van de federale inkomsten, krijgt slechts 58,7 pro- cent van de middelen. De regering-Di Rupo belooft ons een herziening van de wet: de transfers zouden vanaf 2022 krimpen en in 2032 zou dit kanaal zelfs worden afgesloten.
Tegen dat jaar zou Wallonië uit de as zijn her- rezen, via het plan “Horizon 2022”. Christophe Deborsu liet in De Standaard al verstaan daar niet in te geloven. Het is het zoveelste Waalse herstelplan, dat bovendien in handen is van de PS’er Rudy Demotte, die als burgemeester van Doornik wel eens radicaal zou kunnen kie- zen voor zijn stad. “Het herstel van Wallonië zal dus eerder via de opvolger van Demotte verlopen”, aldus Deborsu, “we hebben nog negen jaar om iets te doen, anders gaat Wal- lonië failliet…”
De nieuwe financieringswet zal in de peri-
ode 2012-2030 de transfers vanuit Vlaande- ren alleen maar doen toenemen, stelt Vives.
In 2012 is al sprake van een toename van de transfers vanuit Vlaanderen met 4 procent.
Tegen 2013 zouden de transfers zelfs 13 pro- cent hoger liggen. Het Brusselse Gewest is de winnaar van de operatie, voor Wallonië veran- dert weinig of niets. Ook de transfers via de sociale zekerheid (Vlamingen financieren de werkloosheid, pensioenen, kinderbijslagen veel meer dan ze er uit terugkrijgen) zouden dalen, stelden de Franstaligen. Een blik op de werkloosheidscijfers volstaat om te zien dat er van een Waals herstel geen sprake is. Die transfers stegen van 3,5 miljard euro in 2007 naar 3,8 miljard in 2009. In totaal betaalde Vlaanderen in 2009 6,1 miljard euro transfers (5,8 miljard aan Wallonië en 281 miljoen aan het Brusselse Gewest).
Transfers via schuld
Nogal wat transferstudies zeggen niets over de geldstromen die ontstaan uit de betaling van rente op de federale staatsschuld. Dat vindt Geert Jennes van Vives onterecht. Bel- gië stapelde de begrotingstekorten en dus de rentelasten op. Die moeten op een bepaald moment worden terugbetaald. Opnieuw is Vlaanderen, dat vele jaren een overschot boekte, de dupe (10,2 miljard in 2007, en 6 miljard euro in 2008).
Had Trends voor de nieuwe Vives-cijfers veel aandacht, dan was de belangstelling in andere media matig. Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg publiceerden een stukje van Dirk Castrel (“Transfers van Vlaan- deren naar Wallonië nemen nog toe”). Korte stukjes verschenen in De Tijd en in De Stan- daard. De Morgen en Het Laatste Nieuws beperkten zich tot een Belga-bericht op de webstek. Weinigen, zoals Louis Verbeke (voor- zitter van de Vlerick Leuven Gent Management School), zeggen duidelijk dat het zo niet ver- der kan. Demotte is een man van veel woor- den en plannen, maar van weinig daden door een lakse houding. De PS-staat moet bezuini- gen of hervormen, “maar de recepten van de PS zijn gebaseerd op het uitdelen van subsi-
dies, niet op het verlagen van belastingen…
Ik weet dat Wallonië besturen niet simpel is.
Ik weet dat Duitsland solidair was en is met Oost-Duitsland. Maar naar mijn weten hebben de Oost-Duitsers hun rampzalige sociaaleco- nomische politiek niet opgedrongen aan de anderen.” In België is dat wél het geval.
Ver moet hij niet zoeken naar argumenten voor die stelling. Zelfs in Wallonië zijn er men- sen die weten waar de klepel hangt. “Wat blijft er van werkgelegenheid over als je de jobs met dienstencheques of RVA-subsidies en andere daarvan aftrekt?”, vroeg de economist Phi- lippe Defeyt al ruime tijd geleden in Le Soir.
“De effecten op de economie blijven mar- ginaal”, verklaarde Michel Capron (UCL), die het “Plan Marshall 2.Vert” heeft bestudeerd.
De Waalse werkloosheid blijft meer dan dub- bel zo hoog als die in Vlaanderen. Industrie- terreinen, buitenlandse investeringen, pres- tigeprojecten van de NMBS, de gigantische TEC-tekorten, het zijn geen succesverhalen.
Luikse economen - Lefebvre, Perelman, Pestieau - noemen de federale “Belgische”
cijfers inzake armoede, ongelijkheid, langdu- rige werkloosheid, onderwijs en levensver- wachting niet meer dan loze gemiddelden van een zeer goede Vlaamse prestatie en een bar- slechte Waalse. De Vlaamse werkloosheids- graad is nu 7,6 procent. Dat kan beter, maar het is zeker niet slecht. De Waalse werkloos- heidsgraad is 14,9 procent, de Brusselse ruim 20 procent. Die kloof krimpt niet. Een klare ramp.
Griekse toestanden
Het mag al eens hard klinken: Wallonië komt op nogal wat terreinen in de buurt van Griekse toestanden. De Franstaligen mogen de permanente Vlaamse solidariteit hun recht noemen, de Vlamingen hoeven die niet te beschouwen als hun plicht.
“Wat critici ook mogen beweren, de bereke- ning van de geldstromen van noord naar zuid zijn relevant”, schrijft adjunct-hoofdredacteur Daan Killemaes in Trends. Het is hallucinant hoe de taalgrens België sociaaleconomisch doormidden klieft. Het gaat uiteindelijk jaar- lijks om een aanhoudende en “verlammende injectie”, die de Vlaming elk jaar ongeveer een maandloon kost. Die aderlating schaadt de Vlaamse economie. Een vergrijzend Vlaande- ren kan zich de stilstand en de transfers steeds moeilijker veroorloven. Zuid-Europese landen moeten zwaar hervormen om steun te krijgen.
In Europa mag de solidariteit “voorwaardelijk”
zijn, maar in België is ze “verdovend vanzelf- sprekend”. Als dat veranderen niet kan, dan staat de Belgische structuur de toekomst in de weg, besluit Killemaes. AnjA Pieters
Vlaams-Waalse-transfers “exploderen”
Ga het maar na. De eerste Franstalige commentaren na de verkiezingsoverwinning van N-VA in 2010 zetten meteen de toon:
aan de “solidariteit” van Vlaanderen met Wallonië mag niet worden geraakt. De ontvanger blaft naar diegene die geeft. Had Bart de Wever toen even snel en hard teruggeblaft, dan waren we bespaard gebleven van anderhalf jaar regeringsonderhandelingen.
Dan lagen nieuwe verkiezingen voor de hand. Nu is het wachten tot 2014 vooraleer de Vlamingen al dan niet over hun eigen toe- komst beslissen.
Als het francofone koor blaft, let op uw centen
Rap content
Mijnheer de dolgelukkige,
Gij kraaide het vorige week uit van de pret, toen de bollebozen van het Noorse Nobel- prijscomité de wereld kond deden dat de Europese Unie de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, met de vermelding “de EU is de groot- ste vredestichter ooit”. Onmiddellijk kreegt gij in uw kinderlijke vreugde bijval van Angela Merkel die over een “fantastische beslissing”
sprak. Oud-commissievoorzitter Delors sloot zich bij de zegebulletins aan, naast een hele batterij eurocraten en belanghebbenden (in de breedste zin van het woord). En ook schuppenzot Verhofstadt, onvermijdelijk.
Voor alle duidelijkheid: ik ben het met u eens dat de tijd van de Europese burgeroor- logen gelukkig voorbij is. Zeker tussen de oude kernlanden. Bovendien heeft de Euro- pese eenmaking gezorgd voor soms broze, maar wel houdbare evenwichten waardoor samenwerking vanzelfsprekend en onmis- baar werd, zelfs met de Britse eilandbewo- ners, die niet altijd zo EU-gezind zijn geweest en nogal eens lastig doen en op hun protec- tionistische strepen staan. Er is samenge- werkt met vallen en opstaan. Compromis- sen hebben tot loodzware bureaucratie en geldverslindende beleidsuitvoering geleid.
Ook de interne markt heeft zeker bijgedra- gen tot de economische groei en de wel- vaart die wij vandaag kennen. Er zijn dus zeker pluspunten.
Maar er is natuurlijk meer. “De EU heeft landen verenigd die door de Koude Oorlog verscheurd waren,” zei commissievoorzitter Barroso. “We zijn erin geslaagd te beginnen met zes, maar zijn er intussen in geslaagd bijna alle Europese landen te verenigen.” Hij zei dat democratie, respect voor de rechts- staat en voor de mensenrechten waarden zijn die de Europese Unie hoog in het vaandel voert. Ja, ja, mooi gezegd, maar ondertussen gedragen de regeringsleiders die de erfenis van de oprichters zouden moeten uitbouwen zich als een stel ruziënde schoolknapen. Ze komen er momenteel niet toe een gezamen- lijke visie op Europa en de economie te ont- wikkelen. In deze tijden van crisis, bedreigde munten en bijna bankroete deelstaten, zijn ze niet in staat een afdoend crisisbeleid te voe- ren. Reist Merkel naar Griekenland, wordt ze verwelkomd met nazivlaggen en andere sym- boliek uit die onzalige tijd. Leuke sfeer in het vredelievende Europa…
Henrik Vos schreef terecht in De Stan- daard: “De crisis drijft veel Europeanen tot wanhoop. En de demonen uit het verleden zijn dan nooit veraf. Vrede is méér dan geen oorlog. Vrede vraagt ook om sociale recht- vaardigheid. De besparingsdrang die van- uit de Unie gepropageerd wordt, is zo ver doorgeslagen dat sociale grondrechten van- daag op het spel staan. Als zelfmoordcijfers klimmen, werkloosheid stijgt en armoede
toeneemt, dan zit Europa echt met een pro- bleem.” Ik voeg eraan toe dat de openstel- ling van de Schengengrenzen en de grenzen in het oosten van het continent niet bepaald tot sociale rust in het oude Westen hebben geleid. Binnen-Europese immigratie, mas- sale immigratie van buitenaf en het voorne- men van sommigen om Turkije te laten toe- treden tot de Unie, zorgen voor behoorlijk wat onrust, alsook voor sociale, culturele, econo- mische en politieke druk op de landen die moeten incasseren. Want dat is het. Zonder meer. Angst en onzekerheid nemen van dag tot dag de overhand.
Vandaag ziet het er somber uit voor Europa.
De lidstaten zijn onderling erg verdeeld over de aanpak van fundamentele problemen.
Ik zou mij in uw plaats, Herman, meer zor- gen maken dan de dolgelukkige uit te han- gen. Er is dan letterlijk wel geen wapenge- kletter meer, de financiële voetangels en de economische bermbommen en landmijnen liggen over het hele continent gezaaid. Dat oplossen, zou de oude droom van Robert Schuman en co pas echt kunnen waarmaken.
Er is in het oude Avondland nog veel werk aan de winkel. De toekenning van de Nobel- prijs voor de Vrede lijkt meer op een politieke schoneschijnvertoning. Dat is de ongezouten mening van
Brief aan Herman van Rompuy Nooit VAN GeHoorD
In Los Angeles werd het voorbije week- end het ruimteveer Endeavour verplaatst, van de luchthaven naar een museum 20 km verderop.
Dankzij het VTM-nieuws kwamen we te weten dat het transport van het ruim- teveer gebeurde dankzij materiaal van de firma Sarens. Die firma uit Londerzeel is wereldwijd actief in de sector van gespeci- aliseerde zware transporten. VTM haalde er zelfs even de zaakvoerder van Sarens bij, die terecht trots is op deze prestatie.
Even later zagen we de reportage van de Franstalige RTL: daar geen woord over de inbreng van de Vlaamse firma. Kom- mentaar overbodig.
Dossier
17 oktober 2012
4
Aanbevolen in een linkse krant
Ik heb de titel van Wilders Amerikaanse boek, “Marked for death”, vrij vertaald als Het Doodsvonnis, al betekent de titel letter- lijk “ten dode opgeschreven”. Het vraagteken boven deze column is ook van mij, omdat Wilders in zijn laatste hoofdstuk duidelijk stelt dat de westerse beschaving niet noodzakelijk stervende is als we de rug rechten tegen het mohammedanisme. De lafheid van die twee grote internetwinkels belooft in ieder geval niet veel goeds. In de linkse De Volkskrant (28 april 2012) werd het boek als volgt gere- censeerd: “Lees Wilders met een open mind en je treft een knap theologisch en geschied- kundig werk aan.” Dit is natuurlijk de reden waarom het boek (Regnery Publishing, New York 2012) in de dorre woestijn van het poli- tiekcorrecte stilzwijgen is terechtgekomen. Er zijn te weinig spelden in het betoog van Wil- ders te steken, dus besloten zijn vele westerse en mohammedaanse vijanden het boek liever dood te zwijgen.
Toch wil ik een paar speldenprikken geven.
Joodse inwijkelingen keerden in 1967 niet terug naar Judea en Samaria (beter bekend als “de bezette gebieden”) alsof ze er ver- dreven waren. Ze koloniseerden gewoon een stuk van Palestina. Frankrijk bezette met het- zelfde doel voor ogen Algerije in 1830. Dat de mohammedaanse piraterij en de slaven- handel daarmee uitgeroeid werden, was een dankbaar neveneffect, maar niet de hoofdreden van de Franse bezetting, zoals Wilders schrijft. En er is zeker geen islami- tisch verbod op een opvoering van Mozarts Idomeneo zoals de auteur denkt. De laffe Berlijnse justitie vroeg de enscenering van Hans Neuenfels in de Deutsche Oper op te schorten, omdat die provocateur niet alleen Poseidon maar ook Christus, Boeddha en Mohammed ibn Abdullah liet onthoofden.
Het theater stemde aanvankelijk toe, maar het protest was zo luid dat Idomeneo wel degelijk in die regie werd opgevoerd in december 2006. Wilders beweert ook dat de Antwerpse Burgerlijke Stand in 2009 zonder blikken of blozen 45 polygame huwelijken registreerde. Zijn bron is echter een blog en
ik ben benieuwd of een lezer die walgelijke praktijk kan bevestigen of ontkennen. Tot zover de foutjes.
Gouden pen
In een indrukwekkend betoog fileert de Limburger in detail de enorme aspiraties – in contrast tot de armzalige realisaties – van een agressieve boevenideologie die al eeuwen miserie, lijden, armoede en achterlijkheid ver- oorzaakt. Wilders is bekend voor zijn gevatte oneliners in de Tweede Kamer en op twitter.
Zijn vijanden hebben altijd geroepen dat hij alleen maar kreten slaakt, maar in een Kamerdebat en zeker niet voor de televi- sie (het medium van, voor en door debie- len) wordt een gedegen uitleg niet op prijs gesteld, want te lang, te vervelend, enzovoort.
Wilders bewijst hier dat zijn slogans wel dege- lijk gestoeld zijn op intense lectuur en studie van de koran en de hadith (de verhalen over de uitvinder van de ideologie).
Hij bewijst keer op keer de rotte kern van het mohammedanisme. Ik citeer nog eens de linkse Nederlandse kwaliteitskrant:
“Achteloos haalt Wilders als een korangeleerde met gouden pen soera’s aan om te wijzen op de wortels van geweld en jodenhaat, isla- mitische slavernij en de rechtvaardiging van vrouwenonderdrukking. Overtuigend laat hij zien hoe de verspreiding van de ‘imperiale”
islam naar alle economische en democratische maatstaven ‘een van de grootste catastrofes in de geschiedenis’ was.”
Tja, dat zijn woorden die je niet wilt lezen als je bijvoorbeeld militant bij een racisti- sche partij als Groen bent en rekent op de mohammedaanse stemmen bij verkiezingen.
Waarschijnlijk geïnspireerd door hun voor- oorlogse geestesgenoten (“De joden zijn de daders en de Duitsers de slachtoffers.”) heet het bij Groen “de Vlamingen zijn de daders en de allochtonen de slachtoffers”. Zoals Bart de Wever in Humo van 9 oktober 2012 stelt:
“Een paar dagen terug hadden we een debat bij de federaties van Turkse, Marokkaanse en Afrikaanse verenigingen… En voorts vond ik het verbijsterend hoe schaamteloos Groen die mensen naar de mond praat: àlles is de schuld van racisme en discriminatie.”
Is “gematigd” wel gematigd?
Wilders bewijst overtuigend de grote paral- lellen tussen de islam en andere afschuwe- lijke ideologieën, zoals het communisme en het nazisme. Voor die laatste vergelijking werd hij vervolgd door de Amsterdamse rechtbank maar terecht vrijgesproken, want Wilders geeft voorbeeld op voorbeeld hoe het mohamme- danisme iedere ongelovige hond als een min- derwaardig mens beschouwt, juist zoals het nazisme over Untermenschen sprak.
Hij bewijst met mohammedaanse bronnen hoe uitvinder ibn Abdullah geen moord, leu- gen of bedrog achterwege liet om de macht te grijpen. De lezer vraagt zich af wat er in de koppen van die volgelingen omgaat die Mohammed A. keer op keer de “haast vol- maakte mens” noemen zoals ten tijde van de Deense cartoons geregeld te horen viel bij de VRT waar de nieuwsdienst nooit een tegenge- luid liet horen. De impressionante bronnen- kennis van Wilders werd in de VS even gecon- testeerd. Hoe kan hij dit allemaal weten, want hij kent geen klassiek Arabisch? Pogingen om bij de uitgeverij iets meer te weten te komen, botsten op een muur van stilzwijgen, want de auteur wil geen assistenten een gevan- genisleven opdringen zoals hij zelf leidt en waarover hij een paar pregnante bladzijden schrijft. (Hoeveel fanatieke tot geweld oproe- pende mohammedanen moeten in Neder- land of Vlaanderen permanent bewaakt wor- den en mogen niet meer in het eigen huis wonen, mogen zelfs niet zonder toestemming
naar het toilet? De vraag stellen, is het ant- woord geven.) We weten zo ook wel dat Daniel Pipes van het Middle East Forum, arabist Hans Jansen en het boek van Wim en Sam van Rooy Wilders geholpen hebben bij deze aanklacht.
Ook ditmaal maakt de auteur een onder- scheid tussen de ideologie en de aanhangers.
Hij betoogt dat ongeveer 7 procent van de mohammedanen bereid is extreem geweld te gebruiken om de rest van de wereld onder de knoet te krijgen. Dat is 3 procent minder dan men meestal te lezen krijgt bij islamolo- gen, maar dat zijn wel minstens 70 miljoen mensen die niet terugschrikken voor moord- en doodslag.
Wilders wijst erop dat de grote meerder- heid van de mohammedanen gematigd is, al betekent dat zeker niet dat men de gelijkheid van niet-mohammedanen erkent. Persoonlijk stel ik me een vraag die Wilders onrechtstreeks aansnijdt als hij spreekt over de keiharde chris- tenvervolgingen in heel de mohammedaanse wereld. Wat zal er overblijven van die gema- tigdheid in westerse steden en gemeenten zodra de mohammedanen in de meerderheid zijn? Ik vrees dat zij zich - zij het op een ander niveau - dan niet veel anders zullen gedragen dan de Belgofonen in dit land die ook in naam van gelijkheid en rechtvaardigheid eisen stel- den in Vlaamse gemeenten tot het moment dat zij een meerderheid haalden. Toen gold in de faciliteitengemeenten alleen nog de wet van la Belgofonie.
Een paar weken geleden was er een ernstig incident in Mechelen toen schepen Salmi erop wees dat de Vlaamse vrouwen zich maar wat minder wuft moeten kleden. Burgemeester Somers riep hem op het matje. Salmi moest door het stof. Een paar Mechelaars van Marok- kaanse origine wees erop dat de overgrote meerderheid van de Marokkanen in de stad Salmi uitspuwen omdat hij… veel te gema- tigd is.
Wilders wijst erop, juist zoals de Turk Erdo- gan al deed, dat er geen extremistische en geen gematigde islam parallel bestaan. Er is één islam en daarmee uit. Maar toch beklem- toont hij dat 1.400 jaar mohammedanisme er niet in geslaagd is het goede, speelse en nieuwsgierige in de aanhangers te doden ten voordele van geweld tegen de ongelovige hon- den en tegen de eigen gematigde aanhan- gers. Ergens is er nog hoop, al is het voor Wil- ders duidelijk dat alleen de de-islamisering een oplossing biedt voor de achterlijkheid van mohammedaanse staten. Kortom, wilt u in een discussie beslagen op het ijs komen en wilt u de pseudolinkse multikulpredikers van de vloer blazen, dan zijn de 286 pagina’s van dit boek een korte, leesbare en onmisbare
gids. Jan neckers
Het Doodsvonnis?
Even naar de webstek van bol.com surfen en bestellen - ja, het boek is in voorraad. Een paar dagen wachten. Wat gebeurt er nou? Een bericht dat het boek niet meer beschik- baar is! Ah! Een nieuw bericht, dat het opnieuw verkocht wordt. Bestellen! Wablief?
Weer niet meer beschikbaar. Foert. Dan maar naar amazon.uk. Pardon? Alleen een audio version light? De laatste mogelijkheid dan maar: amazon.us. En ja, in “The Land of the Free and the Home of the Brave” durft men het aan: een boek van Geert Wilders verkopen.
Echo’s uit de Koepelzaal
President Janssens
Dat de Zot van A in het Vlaamse Parlement niet meteen uitblinkt in wetgevend werk zal ondertussen vrij algemeen bekend zijn. In ‘De Tijd’ van vorige zaterdag zegde hij het voor de verandering ook eens zelf, zij het in wat subtie- lere bewoordingen: ‘Ik ben meer een beleids- mens dan een politicus.’ Tiens, noemden ze zo iemand in de onzalige tijden van het god- deloze communisme en in de arbeiderspara- dijzen geen apparatsjik? Verder: ‘Ik ben niet de man die vanaf de tribune in het parlement straffe verklaringen aflegt.’ Dat klopt: in de ple- naire vergaderingen zowel als in de commis- sies blinkt hij uit door absentie, of door andere bezigheden, als daar zijn het bespelen van elektronische apparaten of het verveeld door- bladeren van papieren en andere druksels…
Bemerk ook de vrij zure sneer naar zijn colle- ga’s van zowel meerderheid als oppositie die wel hun mond opendoen!
Misbruik
Het briefje van ’t Pallieterke van vorige week was gericht aan de christendemocratische (?) lijsttrekker in de stad Gent, het Vlaamse parlementslid Veli Yüksel en zijn behoorlijk ongepaste tussenkomst in een echtschei- dingszaak. De regimepers heeft er alles aan gedaan om daar zo snel mogelijk zand over te strooien, maar een paar dagen later kwam er al een ander feit aan het licht. In juli, tij- dens de zogenaamde sperperiode, bezorgde hij aan leden van de Turkse gemeenschap een
fraai bedrukte kaart om hen een prettig rama- danfeest te wensen, in een omslag van het Vlaamse Parlement. Hij is niet de enige die op dergelijke wijze misbruik heeft gemaakt van de parlementaire briefomslagen, maar de onthulling – natuurlijk ‘uit rechts-extremisti- sche hoek’ – komt op zijn minst op een ver- velend moment. Ze hebben bij de CD&V in deze campagne nog niet veel plezier gehad van hun ‘Gentse’ kopman. Jan Peumans weet naar eigen zeggen officieel nog van niks…
Voorzitter
Op de VRT gaf parlementsvoorzitter Peu- mans toe dat hij het zeker niet altijd met zijn partij eens is. Dat siert hem. Eigenlijk is hij nog steeds een VU’er: ‘“Sociaal en federaal” was de slogan van de Volksunie toen ik begon.’ Is het misschien daarom dat hij er zo op gebrand is na de gemeenteraadsverkiezingen voor de derde keer burgemeester te worden van het landelijke Riemst?
‘De kracht van verandering’ werd in Riemst dan ook ‘Doorgaan met verandering’. Hij noemt het burgemeesterschap een boeiende en erg intense job. Dat zal wel, want 40.000 kandidaten zijn het meteen en volstrekt met hem eens! Eén ding weten we voor de volle honderd procent zeker: om de poen is het hem zeker niet te doen.
Kleine Van Rompuy
Na Robrecht Bothuyne (zie vorig nummer) was het deze week de beurt aan de broer van
‘de president van Europa’ om wat CD&V-pij- len af te schieten in de richting van coalitie- partner N-VA. Ook op de staatszender haalde hij (zoals alleen hij dat kan) vrij fors uit: ‘Als de N-VA niet ophoudt met haar frontale aan- vallen op de CD&V is dat niet houdbaar voor de Vlaamse regering.’ (Tussen haakjes: Eric van Rompuy maakt daar tot zijn grote spijt geen deel van uit.) Met name was hij vooral gepikeerd over het afschilderen van zijn par- tij de ‘uitverkopers’ van de Vlaamse Rand aan Brussel en de kritiek op de federale ‘belas-
tingsregering’. Opvallend was dat Van Rom- puy, net als Bothuyne, eens te meer minis- ter Muyters vermeldde, omdat die zou gepleit hebben voor hogere taksen in plattelands- gemeenten. (Niets meer dan een suggestie, die overigens door Muyters wordt ontkend.) Minister-president Peeters diende – niet voor de eerste en wellicht niet voor de laatste keer – het brandje te blussen en als moderne mens deed hij dat via een twitterbericht, waarin hij verzekerde dat de Vlaamse regering na 14 oktober gewoon verder blijft doen.
Op de praatstoel 17 oktober 2012 5
U dacht dat mei 1968 met zijn egalitaire, antiautoritaire, en cultuurrelativerende apostelen folklore geworden was? Niet bij het Vlaamse ministerie van Onderwijs, bij een handvol uni- versitaire onderwijsexperts en bij de katholieke onderwijs- koepel. Daar leveren aanhangers van het ontplooiingsonder- wijs, de multicultuur, de antiburgerlijkheid, het antiautoritaire denken, het competentiegerichte “zelfstandig leren” en de constructivistische aanpak een venijnige strijd tegen de vele verdedigers van het “vernieuwen in continuïteit” van het Vlaamse onderwijs. De pleitbezorgers van het “vernieuwen in continuïteit” zijn praktijkmensen en hier en daar profes- soren die over voldoende academische vrijheid beschikken om geen schrik te hoeven hebben van de aanmatiging en de gewichtigdoenerij van Pascal Smet en de onderwijskoepels.
De vele vrijgestelden en theoretici hebben de praktijkmen- sen op het ministeriële kabinet, bij de onderwijsadministratie en bij het schaduwministerie van de Guimardstraat buiten- gebonjourd. Wie daar het kromste pedagogische idee of de belachelijkste educatieve frivoliteit kan bedenken, krijgt han- den in applaus op mekaar - ook in de pers. Vandaag zijn de krachtlijnen van Smets plannen vaag. De minister houdt dat bewust zo, om slinks zijn goesting te kunnen doen. Wel is de richting bepaald: een brede gemeenschappelijke sokkel in de eerste twee jaar van het secundair onderwijs en het opdoeken van het onderscheid tussen het Algemeen Secundair Onder- wijs (ASO), het Technisch Secundair Onderwijs (TSO) en het Beroeps Secundair Onderwijs (BSO) in de hogere studiejaren.
Egalitarisme en nivellering zijn de leidraad.
Wie is het slachtoffer? De scholier, de nieuwe Vlaming en het Vlaamse onderwijs. Wie is voor? De apparatsjiks zeggen keihard ja. CD&V schippert, als naar gewoonte. De leraren in het veld en de N-VA zeggen neen, wat die partij op 14 okto- ber onder leerkrachten stemmen zal opleveren. Ook de redac- teuren van de driemaandelijkse Onderwijskrant - gesticht in 1977 - en de militanten van O-ZON (Onderwijs zonder Ont- scholing) analyseerden de situatie: de huurlingen van het offi- ciële ministerie en de schaduwministeries lachen met de basis, laten haar niet aan het woord en zijn boos als een petitie van de Onderwijskrant tegen de hervorming van Pascal Smet al na korte tijd 12.000 handtekeningen oplevert.
Raf Feys (66), op rust, woont in Brugge. Hij is reeds 44 jaar gebeten door de onderwijsmicrobe. Hij is hoofdredacteur van de Onderwijskrant, heeft 600 publicaties over didaktiek op zijn naam staan en was onder meer docent en coördinator leraren- opleiding aan de 175 jaar oude normaalschool van Torhout en het Hoger Instituut voor Opvoedkunde in Brugge.
Raf Feys: “De zuiloverschrijdende Onderwijskrant bestaat 35 jaar en is gedurende die tijd gedreven geweest door het begin- sel: ni Dieu, ni maître, onafhankelijk tot in het merg. Zonder de Onderwijskrant is er geen onafhankelijk geweten van ons onderwijs - dat schreef Hein de Belder al in 1977 in De Stan- daard. Het blad Klasse wordt betaald door het onderwijsmi- nisterie, dus de belastingbetaler; IVO en Impuls leunen aan bij het vernieuwingsestablishment, bij de vrijgestelden voor de permanente hervorming; Brandpunt is een blad van de vak- bonden. Ik ben eerder toevallig pedagoog geworden aan de KU Leuven en specialiseerde mij in de didaktiek van de vak- ken wiskunde, lezen, spelling en wereldoriëntatie. Daarnaast volgde ik steeds van nabij het onderwijsbeleid.”
Het Vlaamse onderwijs heeft een ijzersterke traditie. In het begin van de twintigste eeuw gingen onze grootouders naar de dorpsschool waar zeer gemotiveerde leraren zorgden voor een sociale revolutie, brengt Raf Feys in herinnering:
“Vanaf 1958 groeiden de onderwijskansen in Vlaanderen door de democratisering binnen de bestaande traditie van degelijk onderwijs. De meeste arbeiderskinderen met talent volgden na 1958 al ASO en later hoger onderwijs of universi- teit. Zij hebben het ver geschopt dankzij het goede basis- en secundaire onderwijs in die tijd. Dat blijkt ook uit de onder- wijskansen die ik zelf en mijn klasgenoten - meestal arbei- derskinderen - genoten hebben, ook Hugo Vandamme, later de baas van Barco. Een aantal sociologen en beleidsmakers loochent de grote democratisering, om niet te moeten erken- nen dat die klassieke structuur en dat die aanpak de emanci- patie ten zeerste hebben bevorderd.”
Pallieterke: Zelfs de grootste buitenstaander ziet al veer- tig jaar geëxperimenteer?
Feys: “Ja, dat klopt. En het stoot velen tegen de borst. Het is eigen aan de mentaliteit van de Vlamingen niet snel de goede dingen overboord te gooien. Dat beginsel ademt in de bladzij- den van de Onderwijskrant. Ons motto is: vernieuwen in con-
tinuïteit. Dat was lange tijd de sterkte van het Vlaamse onder- wijs, zeker in vergelijking met Wallonië en Frankrijk. Vanaf de late jaren zestig van de twintigste eeuw wilden nieuwlichters en egalitaristen alles binnenstebuiten keren. Zo werd in 1970 het Vernieuwd Secundair Onderwijs ingevoerd door de minis- ters Vermeylen en Dubois. Tegelijk werd de klassieke wiskunde vervangen door de moderne wiskunde, geschiedenis werd ver- vangen door maatschappijleer, gezag door permanent onder- handelen met de leerlingen, inspanning door knuffelpedago- gie. Vandaag is het nog erger.”
Pallieterke: Het onderwijs diende geparkeerd te wor- den in comprehensieve scholen, zei men voor een halve eeuw, zoals in het Verenigd Koninkrijk. Monsters die alles moeten omvatten: veel leerlingen en progressieve ideeën?
Feys: “Het comprehensief onderwijs werd tijdens mijn stu- dies in Leuven verdedigd door professor Cyriel de Keyzer. De bouwstenen van het Vernieuwd Secundair Onderwijs wer- den toen aangedragen - al gaf De Keyzer toe dat een gemeen- schappelijke eerste graad ongeschikt was voor de 30 pro- cent zwakste scholieren. Het radicale VSO van de socialisten Vermeylen en zijn kabinetschef Colenbunders, bleek ramp- zalig. Dat zoog de technische richtingen leeg. In 1975 werd het gelukkig afgezwakt door toenmalig onderwijsminister Herman de Croo, die terug technische opties invoerde. Door Pascal Smet en zijn voorgangers werd en wordt weer ingezet op een VSO “in de derde macht”, met een gemeenschappelijke eerste graad waarna ASO, TSO en BSO in de hogere jaren wor- den versmolten. In landen als het bejubelde Finland kan je de bestaande en goede huidige Vlaamse opsplitsing niet maken wegens de kleinschaligheid van de middenscholen en de grote afstanden. Vlaanderen kent de luxe van de bevolkingsdichtheid zodat wij in de eerste graad kunnen opsplitsen in richtingen.”
Pallieterke: Pascal Smet wil een gemeenschappelijke graad in het secundair onderwijs, waardoor de keuze voor de volgende etappe twee jaar later valt?
Feys: “Wij - en de overgrote meerderheid van de onderwijsmensen en de burgers - zijn vierkant tegen de geplande gemeenschappelijke graad die tot demotivering en nivellering leidt. Dat blijkt uit onze petitie en uit een aantal pei- lingen. Geen enkel land denkt eraan in de hogere cyclus zijn ASO/TSO op te doeken. Na het rapport-Dijsselbloem van 2008 in Nederland, dat een vernietigend oordeel velde over tiental- len jaren onderwijshervorming bij onze noorderburen, is daar de redelijkheid teruggekeerd. Maar wat kapot is, is niet makke- lijk te herstellen. De nijverheidsscholen waren verdwenen in Nederland. Ze worden nu mondjesmaat opnieuw opgericht.”
Pallieterke: De petitie van Onderwijskrant viel goed bij de leraren?
Feys: “Er is veel sympathie voor onze petitie, 12.000 men- sen ondertekenden haar tot op vandaag, en dat is in het brave
Vlaamse onderwijs een revolutie. De leraren en de professo- ren wiskunde, natuurkunde en talen vrezen na de nieuwe her- vorming het allerergste. Zij krijgen al kandidaatsstudenten die moeizaam rekenen, slecht schrijven en vreemde talen brab- belen. Zonder de boycot van de petitie bij de start zouden er nog veel meer ondertekenaars geweest zijn. Onder vier ogen geven praktisch alle leraren ons gelijk. De hervormingsgezin- den doen er alles aan om de petitie en het aantal onderteke- naars dood te zwijgen. De censuur en de zelfcensuur in de onderwijsnetten zijn zeer aanzienlijk. Mieke van Hecke, hoofd van het katholieke onderwijs, heeft een bocht genomen. Ze verbrandt nu wat zij in haar eerste jaren aanbeden heeft. Je vraagt je af waarom. Voorrang voor investeringen in het taal- onderwijs voor anderstalige scholieren was lang de mantra van Mieke van Hecke. Geenszins pleitte zij voor het opdoeken van ASO, TSO en BSO. Nu heeft zij andere prioriteiten. Maar ik zeg, allochtone jongeren moet je zo jong mogelijk een taalbad in de standaardtaal geven. Hun grote taalachterstand wordt door veel linkse progressievelingen en hervormers ontkend.
Onderwijskrant stelt: die kinderen moeten van ’s morgens tot
‘s avonds het beste standaardtaalonderwijs ontvangen. De voorzitter van het leerplan Nederlands beweerde onlangs zelfs dat de standaardtaal niet meer zo belangrijk is en zelfs soci- aal discriminerend. Dromen die mensen? Hoe zal je de taal- achterstand van de allochtone jongeren wegwerken als zij nooit de kans krijgen in de klas het goede Nederlands te ver- werven. Er wordt sedert 1991 jaarlijks ongeveer 50 miljoen Belgische frank uitgetrokken voor een universitaire diver- siteitstudie in Gent en voor het Leuvens Steunpunt NT2 (Nederlands als tweede taal), maar zelfs voor een dergelijke evidentie blijven die universitaire studaxen blind. ’t Is een schande wat Kif Kif en de progressieve hoogleraren de alloch- tone jongeren hier aandoen. Nogmaals: zij kweken een ver- loren generatie.”
Pallieterke: U stelt dat de prestatieverschillen tussen de scholieren niet het gevolg zijn van de opsplitsing van ASO, TSO en BSO, maar er al zijn op het einde van het lager onderwijs?
Feys: “De verschillen op het einde van het zesde jaar van de lagere school zijn bijna even groot, al hebben ze in de basis- school negen jaar gemeenschappelijk (comprehensief) onder- wijs genoten. De relatie met de sociale achtergrond en vooral met de individuele scholingsgraad van de ouders, weerspie- gelt voor een groot deel de erfelijke aanleg, maar dat zeggen de sociologen niet. Dat is politiek niet correct. Iedereen heeft ongeacht zijn afkomst evenveel aanleg, zeggen zij. Het zou- den alleen de verschillende sociale factoren en het onderwijs zijn die de individuele leerachterstand veroorzaken. Egalitaire sociologen, pedagogen en beleidsmensen zal je vandaag in Nederland niet meer vinden. Enkel in Vlaanderen blijven zij de toon zetten.”
Pallieterke: Zullen in Vlaanderen privéscholen opduiken?
Feys: “Ja, als het modernistische onderwijs meer gericht blijft op ontscholing en social engineering. Ik ben tegen privé- onderwijs, omdat Vlaanderen in het verleden bewezen heeft dat niet nodig te hebben. Maar, eerlijk, vandaag zijn er al te veel zaken uitgehold.
De eindtermen werden minimalistisch. Volgens de leer- plannen taal zijn de spelling en de AN-woordenschat niet meer echt belangrijk; de grammatica is haast verdwenen. Dat wreekt zich het meest voor de geschreven taal. Nog een voor- beeld: de inspectie deugt niet, zij kijkt niet naar de leerresulta- ten, wel of leraren de hypes toepassen à la bijvoorbeeld com- petentiegericht zelfstandig leren. Vroeger was de inspecteur iemand van jouw vak en hij kende dat door en door, nu mag elke inspecteur om het even wie inspecteren, en mag hij of zij komen zeggen hoe je moet lesgeven.”
Jan RabbiJn
Raf Feys, hoofdredacteur van Onderwijskrant
Linkse hobbyisten
kraken Vlaams onderwijs
Het Vlaamse onderwijs zakt van zeer goed naar beduidend slechter. Een opperlaag van vrijgestelden bespeelt de socialistische onderwijsminister en het katholieke onderwijs, “de Guimardstraat”. Bij de bazengroep zetten een vier- tal egalitaire sociologen de toon. De praktijkmensen en de pedagogen werden weggeworpen.
Marx & Zonen nv
De sociologen en hoogleraren Ides Nicaise van de KU Leuven, Dirk Jacobs van de ULB, Mieke van Houtte van de UGent, en Mark Elchardus van de VUB staan vooraan bij de zoveelste schoolomwenteling. Raf Feys: “Zij zijn links geïn- doctrineerd en kennen het onderwijsveld van horen zeg- gen. De Europese Unie en de OESO pleiten van in 1968 voor middenscholen. Nicaise en consorten dansen naar het pij- pen van Europa. Als nuance, ondanks het pleidooi voor een gemeenschappelijke eerste graad, vraagt de OESO niet om het opdoeken van de opsplitsing in de hogere jaren. Sedert mei 1968 hebben de sociologen, onderwijskundigen en vrij- gestelden te veel macht gekregen in het onderwijsbeleid.
Je zal in de adviesraden nog zelden praktijkmensen aan- treffen. Dat vernieuwingsestablishment deelt een naïeve visie op de multicultuur. Het beschuldigt de maatschap- pij van alles wat er fout loopt. De Leuvense, Brusselse en Gentse hovaardigen willen niet weten dat er in de stad Ant- werpen driemaal meer zittenblijvers zijn dan in West-Vlaan- deren. Antwerpen en West-Vlaanderen hebben dezelfde onderwijsstructuur, dus zal het verschil losstaan van die structuur. De oorzaak is de samenstelling van het scholie- renveld. De grootsteden verpauperen. Veel allochtone leer- lingen hebben een taalprobleem en verlagen het onderwijs- peil. Als men in de berekeningen van de PISA-resultaten - internationaal scholenonderzoek - de allochtonen uit-
schakelt, dan haalt Vlaanderen zelfs betere schoolresulta- ten dan het bejubelde Finland. Maar dat mag niet gezegd worden, want problemen veroorzaakt door de multicul- tuur en de taalproblemen aansnijden, dat is hoogst onge- past. De hoogleraren die de minister steunen, leven van het onderzoek dat diezelfde bewindsman financiert. Kijk naar de opdrachtgevers van veel studies van de onderzoekers Nicaise, Jacobs, Elchardus en Van Houtte. Je stoot altijd op dezelfde betaalheren: het onderwijsministerie en de Koning Boudewijnstichting, die eveneens tot de strekking van het politiek correcte en egalitaire denken behoort. Wat te den- ken van de wetenschappelijke objectiviteit van VUB-pro- fessor Mark Elchardus, waarvan de echtgenote, Micheline Scheys, secretaris-generaal is van het ministerie van Onder- wijs en coauteur van de hervormingsplannen? Hij bezingt in de kranten, zonder die bijkomende bronvermelding, de her- vormingen van Pascal Smet, om zijn linkse overtuiging en om de broodheer van zijn vrouw plezier te doen. Dat houd je toch niet voor mogelijk! In het algemeen is er nationaal en regionaal een establishment van vrijgestelden ontstaan.
Die vrijgestelden kunnen niet anders dan vernieuwen om te vernieuwen, om zich een doel en een zin te geven. De meeste onderwijsmensen houden zich niet bezig met het beleid. Ze voeren gedwee hun dagtaak uit. Het zijn onvoor- stelbare bangeriken.”
Het is een ware triomftocht geworden, die Bart de Wever zondagavond maakte van de Zuiderkroon te voet naar het Antwerpse stadhuis. Een jubelende menigte omringde hem bij aankomst op de Grote Markt. Ieder- een wilde naar binnen, maar dat mocht niet. Politie- mannen en stadhuismussen hielden de menigte tegen.
Zelfs beroepsjournalisten mochten aanvankelijk niet door de officiële toegangsdeur. Toen de triomfator eindelijk op het Schoon Verdiep belandde, werd hij haast verpletterd door een persmeute uit binnen- en buitenland. Binnen ston- den zowaar gevulde glazen klaar en lagen er broodjes hap- klaar. Vergrijsde strijders stonden met vochtige ogen het toneel te bekijken. “Hier hebben we jaren op gewacht en voor gevochten”, zei Luc Lemmens, die als knaap in een al redelijk ver verleden nog begonnen is bij het Vlaams Nationaal Jeugdverbond.
“De eerste Vlaams-nationalistische burgemeester sinds de Tweede Wereldoorlog”, klonk het. Helemaal juist is dat niet, want had Craeybeckx, voor hij als burgemeester op dat-
zelfde stadhuis kwam, niet drie jaar in de bak gezeten voor de goede zaak? Op zijn troon zal De Wever na Nieuwjaar zetelen, maar het zal nog heel wat voeten in de aarde heb- ben voor het zover is. Het is duidelijk dat Antwerpen nog niet van de boze geest van Pee van “A” af is, noch van zijn disci- pelen; de trouwe knecht Guy Lauwers niet te na gesproken, die (wij hebben het voorspeld) met geen duizend voorkeur- stemmen op een onmogelijke plaats, zelfs niet meer verko- zen werd in de Antwerpse gemeenteraad.
Lauwers was door Pee al opgeofferd nog voor de neder- laag een feit was. Maar zondagavond kon geen van de slachtoffers op het stadhuis bij hem terecht voor een troos- tend woord. Voor zover er bij Pee sprake kan zijn van zoiets gevoelsmatig. Pee was in geen velden of wegen te bekennen bij de ‘blijde’ intrede van De Wever. Hij dronk zich (naar eigen zeggen en eenmalig) een houten kop in de Roma, waar een begrafenisstemming heerste, en waar hij volgens de gazet- ten zijn emoties de vrije loop liet. Waar is de tijd dat hij op de Grote Markt harteloos uitriep dat hij zijn rivaal Filip Dewinter een slechte nachtrust toewenste? Van Filip gesproken. Die droeg zijn nederlaag met kalmte en waardigheid. Op het
stadhuis stond hij moeiteloos en zonder enige hapering de nationale en internationale pers te woord. Hij wenste Bart de Wever geluk met zijn zege, maar waarschuwde meteen voor een Pyrrusoverwinning. En daar was de N-VA-kopman zich terdege van bewust, want, nadat hij op het balkon versche- nen was en als een Romeinse veldheer was toegejuicht door een uitzinnige menigte, zei hij aan VTM dat hem maandag al zware problemen te wachten stonden. Het “lieke” met de titel “Werkbare coalitie slechts mogelijk met Stadslijst” dat we nog dikwijls zullen horen tijdens de komende weken en dat maandag al in bepaalde kranten stond, zal De Wever niet kunnen afzetten; zoals hij deed met die dwaze dj die bij zijn binnenkomst in de Zuiderkroon een onmogelijk plaatje had opgelegd, dat de vreugde van de massa dreigde te ver- gallen en dat zijn toespraak (live door de tv uitgezonden) minutenlang uitstelde. “Zet da plotje af!”, moest Bart keer op keer voor de micro herhalen. Misschien hebben ze in het buitenland wel gedacht dat dit de strijdkreet van de Vlaams- nationalisten is.
PAGADDER
‘Rubriek voor maatschappelijke, staatkundige en economische belangen’
Pagaddertoren
Hier hebben we jaren voor gevochten”
Band met het ommeland
Via diverse kanalen maakte Johan van den Driessche, lijsttrekker voor de N-VA in Brus- sel-stad, het wereldkundig: stemmen voor ‘zogenaamde’ tweetalige lijsten is niet zonder gevaren. De stem die je aan een niet-verkozen Nederlandstalige kandidaat geeft, wel, die komt de overige Franstalige kandidaten ten goede. Het is een zaak van mathematische logica. Zelf heeft hij het over “Russische roulette”.
Zijn partij pakt het echter anders aan. De N-VA komt op in tien gemeenten, goed voor net geen tachtig Vlaamsgezinden die naar de stem van de Brusselse kiezer dingen (een klein deel van een veelvoud aan raadsleden, maar soit). Los nog van hoe de teerling op 14 oktober valt, was het geen sinecure dit mogelijk te maken. Zonder steun van zetelende gemeenteraadsleden heb je handtekeningen van stemgerechtigden nodig. Wat concreet betekent dat op de boer moest worden gegaan. Zo geschiedde.
In meer dan één opzicht is Van den Driessche een vreemde eend in de bijt. Waar opko- men op tweetalige lijsten voor Vlaams-Brusselse politici de regel is geworden, is N-VA gedoemd alleen op te komen. Ook het VB doet dat, alleen zijn deze lijsten de facto al jaren een gebeuren dat erg ver van het Vlaams-nationalisme ligt (met hier en daar kandidaten uit de franstalige extreemrechtse scene).
Er is nog een reden die Van den Driessche wat apart maakt in de Brusselse politieke micro- kosmos. Noem hem gerust een ‘man uit het bedrijfsleven’. Hij was topman bij KPMG, actief bij VOKA en is nog steeds bestuurder bij diverse bedrijven. Wat dit kan betekenen voor de politiek, demonstreerde hij een tweetal weken geleden op een persconferentie. Transpa- rantie, efficiëntie, het zijn concepten die voor hem dringend hun weg naar de Brusselse politiek moeten vinden. Zijn verhaal klonk logisch en doordacht. Dat het gebracht werd op de tiende verdieping van het Instrumentenmuseum (panorama inbegrepen) versterkte het gewicht van zijn woorden. Anderzijds, zijn discours is zo vreemd voor het politieke wereldje.
De verkozen N-VA’ers (wanneer u dit leest bestaat daar duidelijkheid over) hebben alvast de zekerheid vrij te kunnen spreken. Wie in die tweetalige initiatieven is gestapt, moet zich gedeisd houden. Maak amok rond fietspaden en andere onzin, maar houd je gedeisd rond taalzaken. Het is een gouden regel. Trouwens, wie een te Vlaamse pedigree heeft, staat überhaupt niet op die ‘tweetalige’ lijsten. Zo eenvoudig is dat.
Men kan een onderscheid maken tussen deze plaatselijke verkiezingen en het grote insti- tutionele plaatje, maar toch klopt dit niet. Zopas kondigde Brussel-stad (inclusief Laken) een nieuw parkeerbeleid af. We besparen u de details, maar het komt erop neer dat vele Vlaams-Brabantse pendelaars plots zouden moeten betalen voor de plek waar ze hun wagen achterlaten alvorens op de metro te stappen. Op zich zou men dat moeten toejui- chen (minder auto’s in de stad), alleen primeert het spijzen van de stadsfinanciën. Gezien het vele (terechte) protest wordt alles naar de toekomst verschoven, maar het blijft een interessant gegeven. Welk standpunt nemen die Nederlandstalige politici van de ‘hoofd- stad van Europa’ in? Kiezen ze voor een bezadigde relatie tussen stad en Rand, of gaan ze op in het Franstalige discours, dat Brussel vooral van haar ommeland wil afzonderen? In wezen is dat waarrond het na 14 oktober zal draaien. Noem het wat ons betreft de stress-
test van de Vlaams-Brusselse raadsleden. KNIN
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
17 oktober 2012
6
“Beter” dan Charleroi
Hoe de stad Antwerpen de voorbije jaren op alle vlakken geweldig goed werd bestuurd, zoals in aanloop naar de voorbije bollekens- kermis door de bestuurders van ‘t Schoon Verdiep bij de bevriende media werd uitge- schreeuwd, blijkt uit de rangorde “smerig- ste steden van het land”, opgemaakt door Testaankoop. De Scheldestad is net naast het podium gevallen. In rangorde pronken op dat podium Anderlecht, Brussel en Herstal. Ant- werpen bekleedt een “verdienstelijke” vierde stek. Het klopte het nochtans als hopeloos vervuild berucht staande Charleroi. De onder- zoekers van Testaankoop hebben blijkbaar geen tocht door de stad Mortsel gemaakt. Wat wandelaars daar in de hoofd- en winkelstra- ten soms aan zwerf- en ander vuil zien liggen, steekt mogelijk zelfs Anderlecht naar de kroon.
Twee keer “anders”
Zeker als de overheid en/of de politiedien- sten ze “vrijgeven”, blijven statistieken wat ze zijn. Al blijft de criminaliteit de pan uitswin- gen, het heet “niet zonder trots” dat voor het derde jaar op rij het aantal gewapende over- vallen op handelszaken is gedaald. De “daling- procenten” verschillen van stad tot stad. Zelfs in beruchte steden als Charleroi en Bergen is de toestand “stabiel”. Een merkwaardig feno- meen is zowaar Antwerpen. In het arrondis- sement en de stad samen werd een stijging van twintig procent genoteerd. Niet te ver- klaren, klinkt het. We doen een poging. Zou het misschien kunnen dat Antwerpse statis- tieken “anders” worden opgemaakt? Je weet maar nooit.
Ekeren
We vertelden u twee weken geleden dat een snode Vlaamsgezinde Ekenaar in zijn tuin zowel een bord van de N-VA als van het Vlaams Belang had gezet. Dit tot ongenoegen van de N-VA, die niet naast “extreemrechts” wilde prijken.
De N-VA stuurde een aangetekend schrij-
De vakman, op wie Vlamingen
kunnen bouwen
Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie
• Recepties • Buffetten
• Communiefeesten
• Levering aan huis
• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com
AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28
GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be
van tuinen
Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. €19,50 per half uur
Tel 03 288 90 91
www.pcdokter.be NU OOK OPLEIDINGEN
Opnieuw De Debatclub
Klappen, ruziën en debatteren de Vlamingen wel voldoende over hun onderwijs?
Of blijft de schoolse opvoeding in de handen van slimme bollen van de universitei- ten, de koepels en het ministerie van Pascal Smet, om de jeugd te kneden volgens een progressief recept? Feit is dat de leraren amper iets in de pap te brokkelen heb- ben. De vrijgestelden en de techneuten bespelen de sector.
De Debatclub organiseert op 7 november een confrontatie tussen Mieke van Hecke, chef van het katholiek onderwijs (VSKO, de Guimardstraat), Boudewijn Bouckaert (LDD, voorzitter onderwijscommissie Vlaams Parlement) en Wim van Rooy (publi- cist, oud-directeur Joodse school Yavne). Knack-journaliste Ann Peuteman houdt de teugels in handen.
De Debatclub trekt opnieuw naar haar traditionele plek, zaal Hotel De Basiliek, Trooststraat, Edegem - deuren open om 19.30 uur. Het marktplein biedt na de herin- richting weer parkeerplaats.
De Debatclub is de nieuwe naam van de Vlaams-nationale Debatclub. De toevoe- ging Res Publica, gedurende een klein jaar, heeft tot verwarring geleid met gelijkna- mige initiatieven. Dus vanaf nu simpel en helder: De Debatclub.
ven waarin gedreigd werd met een deurwaar- der en een kort geding. De deurwaarder zou op woensdag 3 oktober langskomen. Maar tot op heden heeft de bewoner nog geen deur- waarder gezien, noch heeft hij een dagvaarding gekregen. De borden bleven staan.
Hopelijk hebben ze bij N-VA begrepen dat aansturen op een rechtszaak tussen twee Vlaams-nationale partijen niet direct positief overkomt.
