• Slachtoffers van de eurocrisis 2

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

66

^ste

jaargang • nummer 37 • woensdag 14 september 2011 1,90 euro

Deze week :

• Slachtoffers van de eurocrisis 2

• Brasser 2

• Briefje aan Joeri Somers 3

• En dan nu over naar Plan C 5

• Sharia4Belgium

gaat recht spreken 6

• MR: een hopeloos verdeelde partij 7

Pendeldiplomatie? Zwendeldiplomatie!

Net als Bart de Wever vinden wij het onbegrijpelijk dat Vlaamse par- tijen naar de onderhandelingstafel trekken om te praten over een nota waarin Vlaanderen én Brussel én de Rand feitelijk opgeeft. En dat ze daar blijven zitten, terwijl elke dag nog wat extra Franstalige eisen aan die nota worden toegevoegd, want in de “bijgestelde” nota-Di Rupo wordt Vlaanderen nog wat verder uitgekleed. Naast al de toegevingen die de voorbije weken in dit blad al uitgebreid besproken zijn, doet Di Rupo er nu nog een ferme schep bovenop. De splitsing van BHV wordt op die manier zelfs geen schijnsplitsing meer. Het is een regelrechte aan- val op de Vlaamse voogdij over de faciliteitengemeenten en op de inte- griteit van het Vlaamse grondgebied. In ruil daarvoor mag, neen, moet Vlaanderen nog wat zwaarder afdokken en wordt de staatshervorming steeds meer een farce. Maar steeds luider weerklinkt vanwege de for- mateur: ofwel een akkoord, ofwel de chaos. We zijn zonder meer in het stadium van de politieke chantage beland.

Zondagavond kwamen een aantal elementen uit de herwerkte nota naar buiten. Om te beginnen zou de splitsing van de kieskring Brussel- Halle-Vilvoorde pas in werking treden als de Vlaamse toegevingen in de grondwet worden verankerd. Dat betekent dat de Vlaamse partijen nog jaren aan het lijntje kunnen worden gehouden. En valt de regering voor de grondwetswijziging een feit is, dan komt er ook geen splitsing.

De Vlaamse zonderhandelaars – laten we hen voortaan maar zo noe- men – zitten in een echte houdgreep.

Als de Vlaamse regering weigert burgemeesters te benoemen, dan voorziet Di Rupo een procedure voor de Algemene Vergadering van de Raad van State en dus niet voor de Nederlandstalige Kamer. Indien die Algemene Vergadering van de Raad van State niet beslist binnen de 30 dagen – wat voor die instelling een ongelofelijk record zou zijn – blijft de burgemeester gewoon op post in afwachting van een definitief arrest.

Dat kan jaren op zich laten wachten, terwijl de weerspannige burge- meester gewoon blijft zitten. Op die manier, wordt de voogdij van de Vlaamse regering over de zes faciliteitengemeenten volkomen uitgehold.

Wat nog? De Nederlandstalige Kamer van de Raad van State ver- liest nog meer bevoegdheden. Alle administratieve beslissingen in de zes faciliteitengemeenten rond Brussel en in de andere gemeenten met een speciaal taalstatuut gaan voortaan naar de Algemene Vergadering van de Raad van State. Het voorzitterschap daarvan gaat afwisselend naar een Nederlandstalige en een Franstalige magistraat. Het resultaat is het- zelfde: alweer wordt Vlaanderen compleet geschoren en bij de bok gezet.

Beste lezer, herinner u dat door de constructie van een Groot-Brusselse Metropolitane Gemeenschap de splitsing van BHV gewoon wordt omge- bogen in een nog veel grondiger verfransing van de Vlaamse Rand. En nog vindt een onversneden racist als Maingain dat niet voldoende. Neen, het zijn de Vlamingen die een bloedbad (“un massacre”) willen aanrich- ten onder de Franstaligen omdat ze Brussel niet rechtstreeks willen uit- breiden. Toegegeven, hij richtte zijn pijlen het voorbije weekeind ook op de cdH die zich niet radicaal genoeg zou opstellen, maar het was vooral CD&V die de boter gevreten had. “Men” zegt dat de andere Franstalige partijen die uitval er ver over vonden, maar als puntje bij paaltje komt, mag het FDF ongestraft blijven provoceren. Maingain wordt door MR- voorzitter Michel helemaal niet aan banden gelegd.

En dan zeggen dat Kris Peeters deze week nog een bocht van 180 gra- den voorbereidde door te stellen dat de Vlaamse regering overschotten zou kunnen gaan opbouwen die de federale begroting mee ten goede komen. Wat krijgt hij van Di Rupo op zijn brood? Door de voorstellen voor de wijziging van de bijzondere financieringswet kijkt de Vlaamse Gemeenschap tegen 2030 tegen een verlies aan van ruim een miljard euro. En waar zit zijn veelgeroemde copernicaanse revolutie? De finan- ciering en de solidariteitsmechanismen van de sociale zekerheid en van tal van bevoegdheden inzake arbeid en gezondheidszorg blijven als van- ouds federaal, alleen de uitvoering wordt overgedragen aan de deelge- bieden. Staatssecretaris Melchior Wathelet (cdH) heeft dat afgelopen zondag nog eens nadrukkelijk op de Franstalige omroepen naar voor geschoven. Hallo, beste Kris Peeters, hoe zit het met dat Vlaamse vuur en met dat Vlaams regeerakkoord?

Bart de Wever formuleerde op de N-VA-gezinsdag in Bokrijk nog- maals een oproep aan de Vlaamse partijen – voornamelijk dan CD&V en Open Vld – om aan hetzelfde zeel te trekken. Hij wees erop dat er in Vlaanderen een ruime meerderheid bestaat voor het confederalisme.

Dat zou veel meer opleveren dan de zwendeldiplomatie van de zonder- handelaars. Christendemocraten en liberalen zijn nogmaals voor hun verantwoordelijkheid gesteld.

Al gelooft – zo onderstreept Rik van Cauwelaert (Knack) – zelfs gewezen PS-voorzitter Spitaels niet meer in het voortbestaan van België.

Hooguit wordt er volgens Spitaels een tijdelijke wapenstilstand gekocht.

Maar het is een wapenstilstand die Vlaanderen duur kan kosten. Dat is ons standpunt. Die toegevingen zijn wat ons

betreft volkomen uit den boze.

Ja, we weten het, erg flauw om zelfs al in onze titel uit te pakken met de nieuwste vondst uit het Belgische politieke rariteiten- museum. Di Rupo lanceerde het idee van de “veronderstelde bur- gemeesters”, te weten mensen waarvan vermoed wordt dat ze burgemeester zijn tot eventueel na een hele procedureslag zou blij- ken dat ze het niet zijn.

Het voorstel was meteen voorwerp van scherts te allen kant. Tekenaars van spotprenten voelden zich zowaar in hun beroepseer beledigd, want zo werd het hen wel erg gemakkelijk gemaakt. Naar verluidt ligt het idee van de veronderstelde burgemeesters alweer in de map

“te klasseren hopeloze pogingen”.

Redder Maingain?

Intussen tikt de klok en laat het grote compromis nog altijd op zich wachten.

Nochtans hadden we na de CD&V- bocht van 20 juli gevreesd tegen deze tijd al met een draak van een regeerakkoord opgezadeld te zitten. Sprongen sp.a en Open Vld in de bres die geslagen werd na de uitdrijving van N-VA?

Niet echt. Een fotograaf met een kanon van een telelens wist een geschreven nota op de schoot van Caroline Gennez in beeld te krijgen. “We zijn compleet nutteloze discussies aan het voeren. CD&V zal nooit zover gaan.” en

“Zelfs als ik bij CD&V was, zou ik niet akkoord gaan.”, kregen we te lezen. De gevraagde bijkomende Vlaamse toegevingen stootten dus zeker niet op enige reserve bij sp.a. Maar ze gaan wel zover dat ‘zelfs’ Gennez niet akkoord zou gaan. Tenminste, ‘als’ zij bij de CD&V was. Ze zit bij de sp.a en ziet zelfs in de meest radicale Franstalige eisen geen graten.

Neen, zoals hier eerder al geschreven, komt de redding van Olivier Maingain. Diens honger is zo groot, dat hij het voor CD&V onmogelijk maakt mee te stappen. Wie had gehoopt dat Maingains FDF - slechts drie zetels, weet je wel - niet zou doorwegen, is eraan voor de moeite. Niet alleen minister van Financiën Didier Reynders, ook MR-voorzitter Charles Michel nam de scherpe toon van de FDF-kopman graag over. “En als het toch mislukt, zal het niet aan ons liggen”, maakte Michel op de familiedag van zijn partij duidelijk. Er is geen plaats op het partijhoofd- kwartier voor zwartepieten. Hij heeft een punt. “Waarom mislukte het dan die vele maanden toen de liberalen er niet bij waren?”, merkt hij terecht op.

Zonder FDF lukte het ook niet, zoals het nu zonder N-VA (voorlopig) niet in orde komt.

Zuiver

Nu lijkt het er weer op alsof de Franstaligen ocharme tot aan de lippen in de smeerlapperij geduwd worden. In de Vlaamse pers wordt voortdurend gesproken over de “zuivere splitsing”

van BHV die in de voorstellen van Di Rupo zou zitten.

Op zoek naar veronderstelde oplossingen

Vervolg op blz. 5

(2)

De dingen dezer dagen 2

14 september 2011

Zwitserse & Vlaamse slachtoffers van de eurocrisis

De eurocrisis maakt niet alleen in Zuid- Europa slachtoffers. Onrechtstreeks worden de economische gevolgen zelfs buiten de eurozone gevoeld. Door de eurocrisis wordt de Zwitserse frank met de dag sterker. Beleggers kiezen voor zekerheid en steken hun geld niet alleen in goud maar ook in Zwitserse franken. Door de vraag naar Zwitserse franken wordt die duurder. In juni wordt de grens van 1,20 Zwitserse frank voor 1 euro overschre- den. Op 9 augustus wordt de Zwitserse frank zo sterk dat er bijna pariteit is met de euro (1 euro =1,0073 CHF), een ernstig probleem voor de Zwitserse econo- mie. Een sterke munt maakt exportpro- ducten duurder. Reizen naar het land wordt minder aantrekkelijk. Het Zwitserse toe- risme lijdt eronder. De lokale uurwerkma- kers vinden, ondanks hun goede kwaliteit, minder afnemers in het buitenland. Onder andere in Oostenrijk en Hongarije hebben de voorbije 15 jaar mensen hypotheekle- ningen afgesloten in Zwitserse frank, omdat de rentevoeten in Zwitserland zeer laag waren. Die toentertijd interessante keuze heeft nu een groot nadeel: de lening moet terugbetaald worden in Zwitserse frank en omdat die sterker wordt dan de euro (in Oostenrijk) of de forint (in Hongarije) wordt zo’n lening intrinsiek duurder.

De Zwitserse Nationale Bank nam maat- regelen om die appreciatie ten opzichte van vooral de euro tegen te gaan. De bank heeft bepaald dat 1,20 Zwitserse frank voor 1 euro de grens wordt. De Zwitserse frank mag niet duurder worden. Gebeurt dat wel, dan zal de bank ingrijpen door euro’s op te kopen of Zwitserse franken te verkopen op de internationale markten. In dat laatste geval neemt het aanbod aan Zwitserse franken toe zonder dat de vraag stijgt en daalt dus de prijs van de Zwitserse munt. Daar- mee wordt export goedkoper en wordt de concurrentiepositie van het land versterkt.

De Zwitsers hebben in 1978 een vergelijk- bare operatie uitgevoerd tegenover de toen verzwakkende Duitse Mark.

Interessant aan deze operatie is dat de Zwitserse frank niet aan de euro wordt gekoppeld. Er wordt enkel opgetreden als de nationale munt sterker wordt. Wordt hij om een of andere reden zwakker, zal de Zwitserse Nationale Bank niet tussen-

komen. Deze monetaire beleidskeuze heeft een nadeel. Een zwakker wordende munt zal de inflatie aanwakkeren, waardoor de tegoeden in Zwitserse frank minder aantrekkelijk worden. Dat dreigt een kapitaal- vlucht te veroorzaken. Slecht nieuws voor de Zwitserse banken die nog altijd aan het herstellen zijn van de financiële crisis van 2008. Een ander onrechtstreeks slachtof- fer van de eurocrisis is Dexia, de Frans- Belgische bank die in het vizier blijft van de financiële markten. De bezorgdheid groeit zowel bij het personeel als de klan- ten. Dexia heeft heel wat staatsleningen van Zuid-Europese probleemlanden in por- tefeuille en draagt ook nog de erfenis mee van de financiële crisis. Ere wie ere toe- komt: internationale topman Pierre Mari- ani ruimt nog altijd het puin van de crisis van 2008-2009. Maar Mariani aanvaardt weinig kritiek en dat zorgt voor problemen.

De voorbije maanden hebben meerdere Vlamingen aan de top van het bedrijf Dexia verlaten. De meest bekende, Stefaan Decraene van Dexia België, sloeg vorige week de deur achter zich dicht. Dit is een zware aderlating voor de financiële instelling. Decraene stond bekend als een zeer gedegen bankier en stond dicht bij Arco, de holding van de christelijke arbeidersbe- weging en één van de belangrijke aandeel- houders van Dexia. Op de koop toe ver- trekt hij naar de concurrentie: BNP Paribas Fortis. Voor veel waarnemers van de finan- ciële wereld is dit een duidelijk signaal: men verlaat het zinkend schip.

Meer en meer groeit de overtuiging dat Dexia een nieuwe crisis op de bankenmarkt niet kan overleven. Dat betekent uiteraard niet dat er een bankroet zit aan te komen.

Wel dat een opsplitsing van de bank in meerdere delen een realistische optie is.

De Franse en zeker de Belgische overheid hebben geen geld voor een nieuwe red- dingsoperatie. Een tussenoplossing kan erin bestaan dat de poot van de bank die fun- geert als financier van de Belgische overheden (vooral provincies en gemeenten) een soort staatsbank wordt. De rest van de groep wordt dan verkocht. In deze tur- bulente financiële periode zijn er genoeg kandidaat-banken die hun positie via een acquisitie willen versterken.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

Een vakantiefoutje

Rothenburg heeft wat meeval gekend.

Nurenberg ligt een kleine honderd kilo- meters oostwaarts. Toen de geallieerden het bolwerk van de nazi’s platbombardeer- den, deelde het in de brokken. Als bij won- der bleef het middeleeuwse centrum volledig gespaard. Het stadje biedt de mooiste en grootste kerstmarkt in Europa. In het

“Weihnachtsdorf” en het kerstmuseum, open van 1 januari tot 31 december, weet je niet wat je ziet. Wel wat je voelt, op een plek waar het kerstgebeuren niks te maken heeft met de progressieve vreet-en-zwelg- partijen van “de eindejaarsfeesten” zoals we die ook in onze modelstaat kennen.

In het laatavondlijke decor van Rothen- burg kuierden zowaar oudere dames met dure handtassen en halskettingen rustig rond. Politie heb ik er niet gezien, op geen enkel moment. Hangjongeren evenmin. Zelfs geen met hoofddoekje omzwachteld kopje - ik heb daar op gelet. De nieuwe geloofs- orde en de multiculturele verrijking hebben Rothenburg tot vandaag links laten liggen.

Iedereen maakt al eens een foutje. Ik ook. Liep ik voorbij een tabakszaak annex krantenkiosk. Lag daar naast de De Tele- graaf ook Het Laatste Nieuws te pronken.

Een dag later dan verschijningsdatum, maar

Rothenburg is het centrum van de wereld niet. Het mag al een stunt heten dat de diensten van Christian van Thillo erin slagen met hun nieuwsgaring tot een Duits middeleeuws stadje door te dringen. Deels uit bewonde- ring voor die stunt schafte ik me een exem- plaar aan, voor twee euro. Ik had beter moeten weten.

Niet dat me bij het doorworstelen van nog betrekkelijk “hot news” uit het vaderland de koude rillingen over het lijf liepen.

Alles went. Maar een ontnuchterende schok was het zeker om, met één klap, wegge- rukt te worden uit de illusie van een samen- leving in een tijd dat ook ik nog jong was en onervaren.

Achterhoedegevechten

Gezellig gezeten op een zonnig terrasje in een historisch decor, werd ik geconfron- teerd, op de frontpagina, met een op de schoot van politieke diva Caroline Gennez gefotografeerd briefje. Dat liet weten dat de gevoerde discussies over de regerings- vorming nutteloos waren. Dat zijn ze al 460 dagen. Op dezelfde bladzijde een foto van het prinselijke ukje Elisabeth. Het kind hield haar eerste officiële toespraak bij het inwij- den van een Gentse kinderkliniek die haar naam draagt. Mama Mathilde keek trots toe.

Het Duitse stadje Rothenburg aan de Tauber is de toeristische parel van de

“romantische Strasse”, die strekt zich richting zuiden uit, van Wolfsburg tot Augsburg. Rothenburg ademt midden de natuurpracht de middeleeuwen uit. De bevolking leeft er van die sfeer, met de middelen van vandaag. Net als de horden toeristen die er iedere dag neerstrijken. Ik was één van hen.

Het recht op achterhoedegevechten wil ik een dynastie niet ontzeggen, maar als nieuws hebben ze nul waarde.

Ook Luc van der Kelen voert een achter- hoedegevecht, in onvoorwaardelijke dienst van “la Belgique unitaire et indivisible”. Zijn opiniestuk op bladzijde twee stond in het licht van het overlijden van de broer van formateur Di Rupo, getiteld “Een Griekse tra- gedie maar niet zonder hoop”. De opoffe- ringsgeest van de formateur heeft volgens Van der Kelen “iets heroïsch”. Op bladzijde vier meer “vlotte nieuwsgaring”, met Hilde Sabbe over “rehabilitatie”. Journalis- tiek handelsmerk van dat mens is wit zeggen als iedereen zwart denkt en omgekeerd. Zo ook haar pleidooi voor “rehabilitatie” van heerschap Dyab Abou Jahjah. Ze ziet hem als een combinatie van strijdlust, branie en intelligentie, altijd klaar voor de confrontatie, maar ook rustig en zeer “to the point”. Moei- lijk te geloven dat die man in ons land ooit bijna staatsvijand nummer één was, aldus Hilde, die strijdlust en branie heeft, maar dan zonder intelligentie.

Helemaal terug

Op bladzijde vijf, een staaltje visie en politieke besluitvorming om u tegen te zeggen:

rijden op Belgische wegen zonder verlich- ting kwam bij een aantal nachtelijke plens- buien van eerste categorie neer op “het verlaten van de beschaving”. Aldus de blikvanger van een klachtenregen aan het adres van de voor het “lichtplan” bevoegde minister Hilde Crevits. Ik prees me gelukkig midden een stuk middeleeuwse beschaving van een hedendaags koffietje te kunnen genieten.

Op bladzijde zeven werd uit de doeken

gedaan hoe een voormalige raadsheer van het comité P naam had gemaakt door zijn aanpak van misbruik van Visa-bankkaarten bij de politie van Charleroi. Probleempje:

Frank Schuermans, de raadsheer in kwestie, werd door een collega-raadsheer aan- geklaagd omdat hij zelf duizenden euro’s zou hebben scheefgeslagen.

“Onschuldig en een afrekening uit jaloezie”, aldus Schuermans, topkandidaat om de nieuwe procureur-generaal van Gent te worden. Dat soort berichtgeving maakt vakantiegenoegens dubbel heerlijk.

Als afsluitend vuurwerk op bladzijde vijftien stond dat we als land zonder regering nooit hoger scoorden dan vandaag op de wereld- ranglijst van het World Economic Forum. Ik zou zeggen: schaf die vijf andere regeringen maar meteen af.

d.Mol

Grote Zuid-Afrikadag

zondag 2 oktober 2011 aanvang: 11 uur

Dienstencentrum Schoolstraat 44 te Schilde

Inkom vrij,

inschrijving vr middagmaal noodzakelijk Info: 09/231 86 53

vrienden.vza@telenet.be www.vza-vzw.be

Meer dan 350 mensen kwamen afgezakt uit alle windstreken om de plechtige openingsavond mee te maken van de overzichts- tentoonstelling met cartoons van Brasser.

Onze vriend Brasser (Pol de Valck) tekende 40 jaar lang voor ’t Pallieterke, van 1962 tot aan zijn overlijden in 2001. Op de openingsavond in het auditorium van de KBC-toren in Antwerpen, nam eerst Andre Nollet, onze huidige huiscartoonist, het woord. Hij bracht hulde aan zijn goede vriend en collega, een zachtaardige man met het Vlaamse hart op de juist plaats. Tweede spreker van dienst was Bart de Wever. Hij bracht het publiek meermaals aan het lachen met zijn eigenzinnige kijk op de noodzaak van humor in de politiek.

De openingszitting werd muzikaal opgeluisterd door Zomamuzant, moeder (viool) en 13-jarige zoon (accordeon). Hun optreden en muziek werd door iedereen meer dan gesmaakt. Onder de aanwezigen:

Opening tentoonstelling

mevrouw Leona van Belle, de weduwe van Pol de Valck. Verder merkten we in het publiek: Robrecht Vermeulen (voorzitter OVV), Wim Dewit (IJzerwake), Jürgen Constant (directeur Vlaams & Neutraal Ziekenfonds), Erik Stoffelen (voorzitter ANZ), bijgestaan door oud-voorzit- ters Richard Celis en Hugo Portier, Filip de Vlieghere (nationaal voorzitter Marnixring), Sooi Daems (Elf daagse), Leo Custers (oud- hoofdredacteur ’t Pallieterke) en de hoofd- redacteurs Pieter Bauwens (Doorbraak) en Christian Dutoit (Meervoud). Zowel Vlaams Belang als N-VA waren met enkele verko- zenen aanwezig. De openingsavond werd afgesloten met een bezoek aan de tentoonstelling en een verzorgde receptie.

De tentoonstelling met meer dan 300 cartoons van Brasser is nog tot vrijdag 14 oktober te bezichtigen in de KBC-toren in Antwerpen, elke werkdag tussen 9.00u en 16.30 uur; zaterdag en zondag gesloten. De toegang is gratis.

Een tot de nok gevuld auditorium volgt de openingszitting, met op de eerste rij van links naar rechts: Filip de Vlieghere, Bart de Wever, Karl van Camp en Andre Nollet.

(3)

3 De dingen dezer dagen

Sociale “wetenschappen”

Diederik Stapel is door de mand gevallen. De bliksemcarrière van de briljante Tilburgse sociaal-psycholoog is naar de bliksem. Hij baseerde, is nu gebleken, zijn vaak erg media-genieke besluiten op sterk gemasseerde en zelfs uit de duim gezogen onderzoeksresultaten. Hij is betrapt, maar de echte vraag is hoeveel van zijn collega’s het handiger aanpakken en decennialang broodjes aap voor wetenschap verkopen.

Prof. Stapel (44) maakte naam met studies over normactivatie, “motivational pro- cessing”, zelfregulering, stereotypering, en vooral over de psychologie van het consu- mentengedrag. Hij leverde ideologisch wen- selijke bevindingen, bijvoorbeeld: “In een rommelige omgeving zijn mensen eerder geneigd tot discriminatie (…) en denken meer in stereotypen.” (NRC-Handelsblad).

Enkele weken geleden haalde hij nog de kran- tenkoppen met de bevinding dat vleeseters egoïstischer en “hufteriger” zijn dan vege- tariërs. (“Hufter” is tegenwoordig vooral bekend als codewoord voor Wilders-kiezers.) Misschien wel juist, maar in dit geval gestoeld op gemanipuleerde gegevens. Col- lega Roos Vonk die de publicatie mee onder- tekende, had het vreemd gevonden dat Sta- pel geen naam vermeldde van een assistent die de rauwe gegevens bijeengesprokkeld zou hebben, maar verklaarde hem nooit van fraude verdacht te hebben. Zij vreest vooral dat de sociale psychologie als discipline hier- door in diskrediet komt.

Ze kan zich troosten met de zekerheid dat de wetenschappelijke status van dit soort studies hoe dan ook nooit erg hoog geweest is. Onder meer omdat zoveel van hun vondsten zo ontstellend banaal zijn, bijvoorbeeld deze van Stapel: “Een vrouw die na het huwelijk de naam van haar echtgenoot overneemt, wordt beoordeeld als afhanke- lijker en minder intelligent dan een vrouw die haar meisjesnaam behoudt.” De maatschap- pijwetenschap zal nooit een maatschappelijke omwenteling teweegbrengen zoals de bou- wers van de kerncentrale, de ruimteraket en de computer wel gedaan hebben. Zij geeft alleen een academisch tintje aan het soort inzichten dat sinds eeuwen aan de toog ont- wikkeld wordt.

Toverstaf

In Vlaanderen is het wetenschappelijk aan- zien van de sociale “wetenschappen” nog lager, omdat zij schaamteloos misbruikt worden voor politieke doeleinden. Wan- neer er eens echt onderzoek gedaan wordt over hete hangijzers, zoals de integratiepro- blematiek en de aantasting van het “sociaal kapitaal” door de Ueberfremdung, zoals dat van Marion van San of Robert Putnam, dan bestaat de Vlaamse bijdrage in het bij- eenharken van in jargon gegoten ontkennin- gen. Halfgeletterden komen immers onder de indruk van stadhuiswoorden en academi- sche titels, tenzij de media helpen de ballon te doorprikken. Maar de media hebben hier wel wat beters te doen dan kritische berichtgeving: zij dienen juist als megafoon voor de officiële lijn.

Neem nu deze, van prof. em. Luc Huyse:

“Keer op keer produceert wetenschappelijk onderzoek cijfers die aantonen dat slechts een kleine minderheid van de bevolking de splitsing van het land wil”, namelijk een 15%

van de Vlamingen. (“Het eindspel van de N-VA”, DS, 8-11-2011) Het louter gebruik van het woord “wetenschappelijk” is voor mensen zonder wetenschappelijke vorming

al een toverstaf om alle bezwaren mee plat te slaan.

Huyse plaatst zich daarmee in het reeds lange rijtje van professoren en journalisten die beter weten dan de kiezer zelf wat die kiezer met zijn stem “bedoelt”. Deze des- potische visie op de democratie past uit- stekend bij het profiel van hooghartigheid die Huyse al zo lang cultiveert. Ze houdt in dat de kiezer te dom is om een stem uit te brengen overeenkomstig zijn eigen overtuiging, en bij ondervraging zijn stem inslikt.

Met een goed gekozen vraagstelling kan men immers de indruk wekken van een “eigen- lijk” andere mening. Bijvoorbeeld, als men de vraag stelt: “Wilt u burger zijn van een land waarin u grondwettelijk een tweede- rangsburger bent?”, dan zal blijken dat tal- loze kiezers van sp.a en Groen! Helemaal niet pro-België zijn.

Intieme overtuiging

De meeste kiezers van de N-VA en LDD en zelfs een flink deel van de VB-stemmers zouden, in Huyses woorden, “belgofielen”

zijn, ondanks hun uitdrukkelijke keuze voor een minder dan belgofiel partijprogramma.

Ook dat is maar een kwestie van vraagstelling: gaat het om sentimentele affectie voor het land waarin men opgegroeid is, dan hebben vele mensen nog iets met België, ook mensen die nuchter nadenkend tot de slot- som gekomen zijn dat het met dit land niet meer goed komt en dat een splitsing in ieders belang is. Op grond van die rationele over- weging hebben die mensen in het stem- hokje tegen België gekozen. Maar Huyse wil de door hem geminachte kiezers en niet-

“wetenschappers” terugduwen in hun emo- tionele dimensie.

Het zal dus ook niet helpen als anti-Bel- gische partijen straks een volstrekte meerderheid halen: die meerderheid telt gewoon niet, ten eerste omdat volgens Huyse democratie niks met numerieke meerderheden te maken heeft (en de minorisering van de Vla- mingen door grondwettelijke grendels dus niet ondemocratisch zou zijn), ten tweede omdat die meerheid alleen de uitgebrachte stemmen betreft en niet de intieme overtuiging. Men zou denken dat elke mens dé wereldspecialist is betreffende zijn eigen overtuiging, maar dat is zonder de “wetenschap” gerekend.

Stalin zei dat de politieke macht niet bepaald wordt door de stemmen, maar door het tellen van de stemmen. Belgicistische

“wetenschappers” hebben dit nog wat ver- fijnd: wat het beleid moet bepalen, zijn niet de getelde stemmen, maar de interpretatie van de stemmen. K^oenraad e^lst

teken de petitie 1 N = 1 F www.1n-is-1f.be op

Aan Joeri Somers Verkiezingskoorts Mechelen

Gij KINK,

We werden het hele weekend bestookt met “nine eleven”, maar uw blik is al volop gericht op zondag tien veertien, in 2012 dan wel. Dan vinden gemeenteraadsverkie- zingen plaats, en de campagnestrijd is duidelijk al gestart. Om volop pensenkermis- sen af te schuimen, is het nog wat vroeg, maar voorstellen lanceren die de politiek- correcte media in het lang en het breed opslorpen, dat is natuurlijk wel mooi mee- genomen. We rolden zowat onder de tafel van het lachen toen we u over dat bela- chelijke Joeri-project hoorden peroreren, maar op radio, televisie en in de kranten was het volop prijs. ’t Was trouwens lang geleden dat we nog eens iets van u hadden gehoord, nadat de Wetstraatcame- ra’s uw spoor bijster waren geraakt door de machtsverschuivingen binnen de Open Vld. Daarom worden we nu geacht op elke Mechelse straathoek om ter hardst

‘JOERI!’ te roepen, zodat er nog meer aandacht naar uw zielige project zal gaan en gij volgend jaar toch nog een kans maakt om burgemeester te blijven. Normale mensen zijn beschaamd zich zo belachelijk te maken, maar gij hebt jarenlang met Verhof- stadt opgetrokken, ge zijt elke schaamte dus allang voorbij. Uw vroegere patroon probeerde ook van elke mug een media- tieve olifant te maken, en gij draagt daar duidelijk de littekens van mee.

Om even de juiste omvang te schetsen van het project waarmee gij wereldbe- roemd hoopt te worden in Mechelen en omgeving: vijftien Mechelse agenten star- ten met een opleiding om vanaf begin volgende maand een tiental jonge criminelen tot maximum 25 jaar (leeftijd, geen cel- straf) zogenaamd intensief te begeleiden.

Oftewel Joeri: “Jongvolwassenen observe- ren en regelmatig interpelleren”. Op voor- waarde dat de delinquent zelf dat wil, voegt een ietwat stoutere krant er stilletjes aan toe. Met andere woorden: er is anderhalve Joeri nodig per crimineel die zo minzaam is zich ter beschikking te stellen van dit sociaal-pedagoochelend experiment. Minstens

één keer per maand (!) zal die anderhalve Joeri dan contact hebben met zijn crimi- nogeen petekind, ten einde een uitvoerig dossier samen te stellen over de jeugdige delinquent. In overleg met politie, parket en nog wat diensten wordt dan een bege- leiding op maat uitgewerkt, in de hoop een nieuwe school te vinden of een job. Voor- ziene tijdspanne: één jaar. Maar bepamperd worden zullen ze niet, o neen: als ze met verkeerde vrienden optrekken, zullen ze daarover worden aangesproken! Eén keer per maand dus. Hiep hiep hiep Joera! Wed- den dat de criminaliteitscijfers in Mechelen bij de presentatie van de volgende gemanipuleerde statistieken nog sterker dan vroeger zullen zijn gedaald?

Om er niet zoals gij zelf helemaal een karikatuur van te maken, een pertinente vraag. Stel: een jongere komt uit een kans- arm gezin met veel problemen, en valt even onder de vrijwillige hulpverlening van Bij- zondere Jeugdzorg. Hij heeft geen “feiten”

gepleegd, maar is wel zorgbehoevend. Op 18 jaar valt dit vangnet weg. Een leeftijd- genoot die intussen een aantal diefstallen pleegde of handtassen verzamelde, komt nu ineens in aanmerking voor een Joeri. Hij krijgt dus meer aandacht en “erkenning”.

Wie strekt hier tot voorbeeld van wie, gij Dumbo op het stadhuis?

Bartholomeus Somers, gij lijkt een voor- keur te hebben voor afkortingen, iets wat wel meer voorkomt bij pubers die voortdurend met gsm’s en sociale media bezig zijn. Gij hebt blijkbaar nog een experiment lopen met VIP’s, Very Irritating Police, inspecteurs die hardleerse jongeren wat strenger moeten opvolgen op straat.

Resultaten? Tot nu onbekend. Sta ons toe u te verwennen met de roepnaam KINK, Kafka in het Kwadraat. Iemand die constant holle bolle woorden gebruikt en zijn kiezers een rad voor de ogen draait, verdient niet beter dan op tien veertien gena- deloos te worden afgestraft. Misschien krijgt ge dan zelf wel een Joeri die u naar een andere baan

begeleidt!

Brief aan ...

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

De tweestrijD

Anke Van dermeersch wordt de nieuwe fractievoorzitter van het Vlaams Belang in de Senaat. Dit in opvolging van Jurgen Ceder die de partij onlangs verliet en als onafhan- kelijke zetelt. In tegenstelling tot wat er in de serieuze pers te lezen viel, verliep de aanstelling van Anke Van dermeersch bin- nen de fractie zonder grote discussies. Zie je wel, toeterde Francis van de Belfortploeg onmiddellijk, alle belangrijke functies bin- nen het Vlaams Belang zijn nu in handen van de Antwerpse gemeenteraadsfractie.

Hij had natuurlijk geen ongelijk, maar wat hij niet wist was dat Filip Dewinter volgend jaar een stapje terugzet als fractievoorzitter in het Vlaams Parlement. Wat deze laatste in de zaterdageditie van Gazet van Antwer- pen in het breed aankondigde.

Voorzitter

Filip Dewinter kondigde meteen aan dat hij ook overweegt om zich kandidaat te stel- len als voorzitter van het Vlaams Belang.

Filip is al bijna 30 jaar aktief in “de Par- tij”, heeft daar heel veel in de pap te brok- ken, maar is nog nooit nationaal voorzitter geweest. Zijn voorzitterschap zou natuur- lijk wel duidelijkheid scheppen in welke rich- ting het Vlaams Belang verder zal evolue-

ren. Maar anderzijds blijft het een feit dat zijn figuur nu niet direct duidt op vernieu- wing en verjonging binnen die partij. Om maar te zwijgen over zijn rol in het verhaal rond Marie-Rose Morel. Dat leverde hem de eeuwige haat op van nogal wat oude strijdmakkers, waarvan er een groot aan- tal (maar niet allemaal) het Vlaams Belang ondertussen heeft verlaten. Benieuwd of er nog andere kandidaten gaan opduiken voor het voorzitterschap.

(4)

De dingen dezer dagen 4

De trots en de schande (1)

De tweede verfransinggolf

Tussen 1900 en 1920 wordt in Brussel en omgeving de generatie geboren die nog zijn Brabants dialect kent, maar die school loopt in het Frans. Dat is de generatie die op haar beurt haar kinderen uitsluitend in het lelijke Brussels Frans laat opvoeden en het zijn die kinderen die in 1965 de neonazipartij FDF stichten. Niet voor niets is de bijnaam van de partij in Brussel: “F(ils)D(e)F(lamand). Juist voor de Eerste Wereldoorlog zijn de liberale gemeentebestuurders van de hoofdstad erin geslaagd het Nederlandstalig gemeen- telijk onderwijs zo goed als te liquideren.

Met hulp van de Duitsers draaien de acti- visten dat besluit eventjes om; men kan zich de reactie van een hongerende, zieke, leeg- geplunderde en wraakzuchtige bevolking indenken in november 1918.

Ze luistert maar al te graag naar het haatproza in de Franstalige pers. De laatste Nederlandstalige klas verdwijnt in de vijfhoek hoewel volgens de talentelling nog 21 % van de Brusselaars eentalig Nederlands is. Meer dan 60 % van de kinderen in de Brus- selse scholen moet minsten één jaar zitten blijven; sommigen hebben zelfs een leerach- terstand van drie jaar. Na de oorlog rukt ook in Schaarbeek, Anderlecht, Molenbeek en Sint-Joost de verfransing met reuzenschre- den op. In Elsene, Etterbeek en Sint-Gillis verdwijnt het Nederlands spectaculair. Een studie uit die tijd merkt op dat de Neder- landstalige ouders nog altijd twee keer zo talrijk zijn als de Franstalige ouders, maar die beschikken wel over vier keer zoveel klassen voor hun kinderen. De verbreding van de haven en de ontsluiting van het kanaal Brussel-Willebroek lokt zeer veel industrie en Brussel-stad annexeert probleemloos drie Vlaamse gemeenten langs dat kanaal:

Laken, Neder-over-Heembeek en Haren.

Tezelfdertijd bepaalt een nieuwe taalwet dat gemeenten in Vlaanderen en Wallonië respectievelijk het Nederlands en het Frans

moeten gebruiken in de eigen dienst en in contacten met andere overheden. Maar in ruil staan de Vlaamse politici toe dat gemeenten op basis van de talentellingen een andere taal kunnen kiezen. Die talentellingen, feitelijk referendums over de belangrijkheid van een taal, worden dus belangrijk. Voor de eerste keer worden de Brusselse gemeenten als een agglomeratie bestempeld omdat zij tweetalig zijn en ze vormen nu ook een afzonderlijk arrondissement. Ze mogen zelf bepalen welke taal zij gebruiken.

Ze zijn met 17 (buiten de al genoemde gemeenten zijn ook Oudergem, Vorst, Jette, Koekelberg, Ukkel, Watermaal, Sint-Lam- brechts-Woluwe, Sint-Pieters-Woluwe en Sint-Stevens-Woluwe voortaan Brusselse agglomeratie). Op uitzondering van Sint- Stevens beslissen alle andere gemeenten uitsluitend Frans te gebruiken. De verfransing beperkt zich niet tot de agglomeratie, want de rijke Brusselaars zwermen al uit naar de randgemeenten. Daar buigen de Vlaamse gemeentebestuurders, handelaars en boer- tjes als knipmessen voor de kolonialen die de winkels met hun aanwezigheid vereren en die graag een goedkoop groot stuk grond kopen.

Sommige gemeenten bieden al vanaf 1920 alle taalfaciliteiten aan zoals Sint-Genesius- Rode. Linkebeek en Strombeek organiseren al Franstalige klassen. In Brussel bewijzen de resultaten van de talentelling van 1930 de vreselijke achteruitgang van het Nederlands.

Dat jaar zijn de Nederlandstaligen (éénta- lig Nederlands en de zogenaamde tweetali- gen; altijd Nederlandstalig van origine) nog overal in de meerderheid behalve in Elsene, Etterbeek en Sint-Gillis, maar op twintig jaar tijd is het aantal eentalig Franstaligen overal met 30 of 40 % gestegen, ondanks het feit dat jaarlijks nog 2.000 Vlamingen naar de agglomeratie migreren. Het enige positieve is het feit dat Sint-Stevens op dat moment te weinig Franstaligen heeft en naar Vlaanderen weer- keert. Een nieuwe taalwet bepaalt in 1932:

streektaal = onderwijstaal. Er is natuurlijk weer een uitzondering voor de 16 Brus- selse gemeenten. Daar is de regel: moeder- taal = onderwijstaal en er wordt eens heel hard met dit principe gelachen. Vele Vlaamse vaders leggen graag een valse verklaring af.

Met de inspectie wordt het lapje gehouden. Voorgangers van het FDF richten een

“Ligue contre la flamandisation de Bruxelles op” en verspreiden op grote schaal (twee- talige) propaganda om in heel de agglomeratie Vlaamse kinderen naar het Franstalig onderwijs te lokken.

Met succes. Dat verandert tijdens de oorlog. Militärverwaltungschef Reeder beslist een commissie op te richten die moet toe- zien dat de Belgische taalwetten in het Brus- sels lager onderwijs gerespecteerd worden.

Flor Grammens wordt de stuwende kracht.

Hij ontdekt onmiddellijk dat zeker 16.000 van de 37.000 onderzochte leerlingen niet thuishoren in het Franstalige onderwijs.

Onmiddellijk begint de sabotage van Frans- taligen en van Vlaamse ouders. Toch slaagt Grammens er uiteindelijk in 19.000 leerlingen over te hevelen.

Radiocollega Ward kreeg 40 jaar later nog tranen in de ogen toen hij me vertelde over het gelukkige moment dat “mijnheer Grammens” hem in een Nederlandstalige klas stopte. In de loop van de oorlog stijgt het aantal Vlaamse leerlingen van 19 naar 43 %. Waarna in september 1944 een orgie van haat en geweld losbarst tegen alles wat Nederlandstalig is. Grammens eindigt in de gevangenis terwijl zijn woning kort en klein geslagen wordt. Vlaamse leerlingen verdwij- nen massaal in Franse klassen.

De derde verfransinggolf

Drie jaar later is er weer een talentelling.

De tellers zijn meestal eentalig Franse poli- tieagenten of gemeentebedienden. Op reus- achtige schaal wordt uit angst voor de repressie, voor het imago van Belgisch patriot het

“gewenste “antwoord gegeven. Vlaamse cultuurverenigingen wijzen in een pamflet op het gerucht “dat u gevaar loopt uw betrekking te verliezen wanneer u durft verklaren uitsluitend of meest Vlaams te spreken. GELOOFT DAAR NIETS VAN!” Waarschijnlijk geloven duizenden mensen dat wel.

En natuurlijk wordt er gefraudeerd, want Franstaligen hebben tot vandaag op dat punt niet de minste gêne. Er duiken (Franstalige)

briefjes op bij formulieren die teruggestuurd zijn naar afzender: “Het is onmogelijk dat een conciërge van een gebouw in de Arenberg- straat, zijn echtgenote en kind, enkel Vlaams spreken. Zij moeten ongetwijfeld een beetje Frans kennen, zeker het kind, want het moet op school Frans spreken.”

De resultaten van 1947 zenden een schok- golf door Vlaanderen. 70 % van de Brusselaars verklaart dat ze vooral Frans spreken. Der- tig jaar tevoren was dat maar 45%. In iedere gemeente verklaart meer dan de helft van de inwoners dat ze uitsluitend of meestal Frans spreken.

Het aantal eentalig Nederlandstaligen is overal bijna tot de helft herleid en komt meestal niet boven 10 % uit. Nog vormen de zogenaamd (oudere) meertaligen in de meeste gemeenten de grootste groep, maar men weet nu al dat bijna al hun kinderen eentalig Frans zijn. In de randgemeenten wordt al volop Frans getaterd. In Kraainem zegt de helft van de inwoners dat ze Franstalig zijn.

Kraainem, Drogenbos, Linkebeek en Wem- mel tellen officieel meer dan 30 % Franstali- gen en worden volgens de wet tweetalig in afwachting van aansluiting bij de agglomeratie.

En dan volgt nog de echte annexatie van Sint-Agatha-Berchem, Evere en Ganshoren.

Zolang de CVP in de regering zit, worden de resultaten niet officieel gepubliceerd, maar de socialisten en liberalen van de logeregering- Van Acker-Lilar hebben geen bezwaren. De verachtelijke Vlaamse socialist Piet (feitelijk Pierre) Vermeylen (zoon van lauwe August) maakt de resultaten wel bekend en de agglomeratie telt nu 19 gemeenten. Nu de eerste oorlogstrauma’s wat verwerkt zijn, begint men hier en daar in Vlaanderen te begrij- pen wat de inzet van het spel is. Het histori- sche Brussel is de trots van het land maar de angst en de lafheid van de Brusselse Vlamin- gen maken de agglomeratie tot onze schande.

De verfransing gaat inmiddels volop verder.

In 1960 is er een nieuwe talentelling die de Brusselse olievlek de mogelijkheid geeft heel Brabant (en sommige gemeenten langs de taalgrens elders) te vervuilen. De Vlaamse cultuurverenigingen en de VVB richten een Vlaams Aktiekomitee Brussel en Taalgrens op en eisen dat de talentelling afgeschaft wordt.

Die actie leidt, nu juist 50 jaar geleden, tot de 1ste MARS OP BRUSSEL. (Wordt vervolgd.)

Jan neckers

Bibliotheken vol zijn er geschreven over de verfransing van Brussel. Soms vat een kunstenaar al dat papier beter samen dan de historicus in een tekst en een melodie.

“Want sprekt oe taal dan hedde kans van dik ambras te kraaigen. En broebelde nie geire frans, in broessjel moje zwaaigen.” (Jef Elbers: Ballade van de ratten)

Geen teeveecamera’s, geen journalisten van de kwaliteitsgazetten waren zondag te bekennen in de paterskerk van Lokeren, waar nog nooit zoveel volk naartoe was gestroomd om de slachtoffers en de steeds schaarser wordende getuigen te eren van het barakkenkamp dat de belgische onstaat, waarschijnlijk uit schaamte, heeft doen ver- dwijnen. De mensonwaardige barakken - konijnenkoten schreef een “pensionaris” in zijn dagboek - mogen dan opgeruimd zijn, de herinnering aan de zinloze en buitenspo- rige repressie is bij vele Vlamingen levendig gebleven. Uit alle hoeken van Vlaanderen waren zij zondag naar Lokeren gekomen:

het Kortrijkse, het Gentse, het Antwerpse, de Kempen, Aalst, Klein-Brabant, het land van Waas... En allemaal onder de indruk ble- ken zij na afloop van de serene maar onom- floerst volksverbonden eredienst, die werd voorgegaan door E.H. Dree de Vries, die daar speciaal voor van Vilvoorde was gekomen, en opgeluisterd door het stijlvolle Sint- Lutgardiskoor van Hamme, aan het orgel begeleid door Willy de Decker.

Wie mijn taal niet eert...

De liederen “O kruise den Vlaming”,

“Lied van mijn land”, “Lieve Vrouw der Lage Landen” e.a. werden door die tjokvolle kerk geestdriftig meegezongen en muisstil werd geluisterd naar gedichten van Aleidis Die- rick (“Vergeet niet dat de vaandeldragers in die zwarte, heldhaftige tijd de moeders en de kinderen waren”) en gebedsteksten over amnestie die na 66 jaar nog steeds niet kan in dit land. En waarom doet het Vlaamse Parlement daar niks aan? De goed geïnspi- reerde celebrant riep de herinnering op aan zijn eigen grootvader, die in de Grote Oorlog zijn leven had gewaagd als brancar- dier aan de IJzer en aan de Vlaamsgezind-

heid die aan het front was gegroeid omdat de officieren geen Nederlands kenden of wilden kennen. Hij haalde de bekende ver- zen van Guido Gezelle over de “Vlaamse”

taal aan en voegde daar het “logisch besluit”

aan toe: “Wie mijn taal niet eert, is mijn geld niet weerd.” “Vlaamse vrienden”, was zijn besluit, “weiger onverschillig te worden, maar bemoedigen we elkaar in onze Vlaamse overtuiging”.

Help, de zaal is te klein

Een steeds weer terugkerend moment van ontroering is de oproep tot de “pensi- onarissen” van Lokeren en andere staats- pensionaten om vooraan in de kerk een kring van vriendschap en eendracht te vormen als stichtend voorbeeld voor alle politieke leiders. Oostfronters waren erbij en pakjesdraagsters en familieleden als levende getuigen van “die kwade jaren”, die zij tóch te boven zijn gekomen. Krachtig en trots zongen zij de nationale liederen mee, samen met die bomvolle kerk. En dan kwam de uit- nodiging om in het belendende zaaltje een

“Vlaamse” boterham met koffie te komen verorberen. Een klein drama, want dat zaaltje bleek hopeloos te klein, zodat heel wat mensen, die nog zo graag wat hadden nage- babbeld, teleurgesteld vertrokken. Is er in de buurt van de Luikstraat in Lokeren misschien een zaaluitbater die volgend jaar een ruimere zaal ter beschikking wil stellen? Hij/

zij kan dat gerust laten weten aan ‘t Pallie- terke, dat deze indrukwekkende herdenking financieel heeft ondersteund en waarover ik in de benepen wandelgangen woorden van lof en waardering mocht opvangen. Terecht natuurlijk, gezien ons slecht karakter, maar vooral ons goede Vlaamse hart. Volgend jaar zijn wij er weer op zondag 9 september en wij hopen van u hetzelfde! ^hvo

Lokeren:

indrukwekkende getuigenis

Neen aan het verondersteld abonnement !!!

Veel te veel Vlamingen worden verondersteld een abonnement te hebben op ’t Pallieterke, maar die veronderstelling klopt niet altijd. Er kunnen nog altijd nieuwe lezers bij. Zoals Anke en Filip, die wel een verondersteld abon- nement hebben, maar geen echt. En dan maar jammeren over het ontbreken van een eigen Vlaamse pers.

Wie vandaag 24 euro overschrijft op onze rekening, krijgt dan ook een echt abonnement, geen verondersteld. Voor dat bedrag krijgt u ’t Pallieterke tot einde van dit jaar toegezonden, elke week opnieuw. Want ’t Pallieterke, dat is nog het enige medium dat aandacht besteedt aan de Vlaamse zaak, en dat is geen veronderstelling maar een vaststaand feit. En dat hopen we, met uw steun, nog jaren te blijven doen.

Schrijf vandaag nog het bedrag over op onze rekening BE82 4096 5194 9168 (bic KRED-BEBB), het is zo gebeurd. Wilt u er meer over weten, bel dan 03/232.14.17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

(5)

De dingen dezer dagen

5 ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

“Voor de MR, die samen met het FDF de grootste partij is in en rond Brussel, is de zuivere splitsing van BHV bijzonder moeilijk te aanvaarden”, lezen we zwart-op-wit op de webstek van de vrt-nieuwsredactie.

Men kan twisten over de vraag welke toegevingen ver of te ver gaan, maar dat een splitsing zonder de zes faciliteitengemeenten en met een dik pak compensaties niet

“zuiver” is, zou als feit toch mogen aan- vaard worden. Niet in de pers dus, wat aan- toont dat vele - niet alle - journalisten hun plunje van waarnemers nadrukkelijk ver- wisselen voor dat van nieuwsmanipulator.

Geen nieuws natuurlijk, maar het wordt deze dagen toch weer eens wiskundig bevestigd.

“Mochten CD&V en Open Vld erin slagen om een goed akkoord te sluiten met de Franstaligen, dan heb ik inderdaad een probleem. Maar dat zal niet gebeuren. We gaan weer jaren van stilstand en dus van achteruitgang tegemoet. Maar ik maak me geen illusies, indien er een akkoord komt, zal dat voorgesteld worden als het beste van het beste en veel opiniemakers zullen alle toeters en bellen bovenhalen om dat te beves- tigen”, noteert Gazet van Antwerpen uit de mond van Bart de Wever. Voilà, hij vervalt weer in z’n rol van verongelijkte Calimero, zullen die opiniemakers graag verkondigen.

Vrij debat

Nochtans mochten we opnieuw getuige zijn van het perfide spelletje dat in onze pers

Op zoek naar

veronderstelde oplossingen

graag wordt opgevoerd. Plaats van gebeuren:

De Standaard. Donderdag drukte die krant een opiniestuk af van professor Luc Huyse, onder de titel “Het eindspel van N-VA”.

Een regelrechte aanval op de partij van De Wever. Moet kunnen, uiteraard, maar het niveau van het ding was ronduit ondermaats.

Gevolg: het regende afkeurende reacties op de webstek van De Standaard. In de voor- avond bleek het forum afgesloten te zijn, weliswaar alleen voor het stuk van Huyse.

Het valt op dat zijn artikel intussen plots een fenomenaal aantal aanraders had gekre- gen, hoewel dat cijfer in de namiddag nog erg bescheiden uitviel. ‘s Anderendaags reageert professor Bart Maddens op Huyse. Tot vandaag – zondag – kan je daar nog wel vrij je gedacht over zeggen. In de weekeindkrant krijgt redacteur Marc Reynebeau dan ruim plaats om het debat te beslechten ten voor- dele van Huyse.

Dat artikel is op het net alleen raadpleeg- baar voor abonnees, dus kan het brede publiek er geen bedenkingen bij formule- ren. Beetje opvallend gemanipuleer toch, of

zien wij spoken? J.K.

Vervolg van blz. 1

Een oefening in de krijgskunde, mocht de politiek het laten afweten

En dan nu over naar Plan C

Wanneer u dit leest, hebben we allemaal 11 sep- tember overleefd, de 10de verjaardag van de aan- slag op de Twin Towers door een Al Qaida-com- mando. Het gerucht ging namelijk dat de opvolger van Bin Laden deze herdenking met een groot vuur- werk zou vieren, bijvoorbeeld het opblazen van de Londense metro, het NAVO-hoofdkwartier in Brus- sel, of de kantoren van ‘t Pallieterke aan de Cupe- russtraat.

Niet dus. Onze hoofdredacteur zal andere middelen moeten zoeken om zijn blad te promoten. Ondertussen zitten ze in de VS met de handen in het haar. Het uitschakelen van Bin Laden in Pakistan door een Amerikaans elitecom- mando mag een succes genoemd worden, maar de Afgha- nistanoorlog “against terror” die door G. Bush jr. na 9 sep- tember 2001 werd uitgeroepen, zit compleet in het slop.

De islamitische guerrillabeweging Taliban, die het klappen van de zweep leerde in de strijd tegen de vorige (Russische) bezetter, speelt er namelijk een match op eigen veld. Veer- tig jaar na Vietnam beseffen de Amerikanen nog altijd niet dat een invasie op vreemd terrein niet meer te winnen valt, en al zeker niet in een onherbergzaam maanlandschap zoals het Hindoekoesj-hooggebergte en de naburige woestijnen.

De flagrante schending van het Afghaanse territorium door de geallieerde Task Force (de VS en Groot-Brittannië, later gevolgd door België, Nederland, Duitsland…), zogezegd om Al Qaida-trainingskampen op te ruimen en een “bevriende natie” te hulp te komen, eindigde in een uitzichtloos kat-en- muisspel. Na de verovering van Kaboel door de geallieerden in november 2001 trok de Taliban zich terug op haar geliefkoosd, ruw terrein. Waardoor men met een onzicht- bare vijand te maken kreeg. De nachtmerrie van alle oor- logsstrategen.

In zijn ijver de nieuwe Godfried van Bouillon te worden van een 21ste-eeuwse kruisvaart, was Bush vergeten dat Al Qaida de Taliban niet is, al zijn er uiteraard connecties, en dat de scheidingslijn tussen terreurbeweging en bevrijdingsleger daar heel wazig wordt. Het feit dat Bin Laden rustig in een Pakistaanse villa resideerde in plaats van in een of andere berggrot, maakte heel de “klopjacht” tot een farce:

dit is een oorlog zonder voorwerp - tenzij dan de Afghaanse bevrijdingsstrijd - en zonder het minste morele alibi aan de kant van de aanvallers/bezetters.

Met de regelmaat van de klok vallen er burgerslachtof- fers bij bombardementen, en wordt een trouwpartij per vergissing voor een Taliban-bijeenkomst gehouden, col- lateral damage die uiteraard breed in de media komt. De morele ontreddering groeit dagelijks in de VS. Niet alleen omdat er regelmatig mariniers tussen vier planken terug- keren, maar ook omdat de oorlog in tegenspraak geraakt met de typische Amerikaanse, liberale componenten van

een vrijheids- en soevereiniteitsideologie. Idem voor Irak.

Alles laat zich samenvatten in een vraag van vijf woorden:

“Wat doen wij daar nog?”

Met het woord “soevereiniteit” zitten we weer in ons eigen verhaal van het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven.

Hoe politiek en diplomatiek heel de Belgische stoofpot voorlopig ook suddert, als het overkookt gaat het over territorialiteit en de noodzaak van de verdediging van dit territorium, manu militari. Een oorlogslogica, met andere woorden.

Even een denkexperiment. Stel dat de federale onderhan- delingen, ook na nieuwe verkiezingen, tot niets leiden en er, bijvoorbeeld onder druk van een V-meerderheid, in het Vlaams Parlement een soevereiniteitsverklaring wordt uitgeroepen. Op dat moment wordt het territorium definitief afgebakend, en komen de randgemeenten rond Brussel definitief in Vlaanderen te liggen, met Brussel als een enclave.

Het is niet uit te sluiten dat op dat moment in bepaalde kringen de stoppen doorslaan, en een (Belgische) ordemacht wordt uitgestuurd naar de periferie om de “Vlaamse agressie” en de “ongrondwettelijke soevereiniteitsverklaring” af te blokken, in naam van de onschendbaarheid van het Belgisch grondgebied. Maar welke ordemacht? Het leger is in principe niet bevoegd voor binnenlandse conflicten, doch gezien Vlaanderen zich soeverein heeft verklaard, is het geen Belgisch “binnenland” meer. Dus…

De wet van de moersleutel

Het is weinig waarschijnlijk dat de sinds de politiehervor- ming gedemilitariseerde Federale Politie, opvolger van de rijkswacht, in zo’n conflict een rol zou spelen, al focust de N-VA enorm op Fernand Koekelberg, gelinkt aan de PS, en bekend van zijn dienstreizen en secretaresses met een dure smaak. Deze operettegeneraal, die overigens hiërarchisch onder de minister van Binnenlandse Zaken valt, zal het ver- schil niet maken. Wel moet men in zo’n escalatie, waarin

“ordehandhaving” overgaat in “bedwingen van oproer”, en zo verder tot het statuut van een regelrecht militair conflict, uitgaan van de echte krachtsverhoudingen. Daarin bekleedt de Belgische strijdmacht, organisch en hiërarchisch gelinkt aan het Hof, een sleutelpositie. Eventueel is ook de interventie mogelijk van bepaalde elite-eenheden van de federale politie vanuit Wallonië of Brussel.

Dat dit scenario wel degelijk in de francofone hoofden speelt, bewijst de grote ongerustheid over de “vervlaamsing van de legertop”, bij monde van bijvoorbeeld kolonel Gen- nart (op prepensioen en warmlopend voor een politieke loopbaan). Zal een Vlaamse defensiechef optreden tegen een Vlaamse afscheiding met alle toeters en bellen, inclu- sief het uitoefenen van een volledige territoriale autono- mie (grenscontrole bijvoorbeeld)? Het is niet zeker. Maar wacht eens, heet de opperbevelhebber van de Belgische strijdmachten niet Albert II van Saksen-Coburg? Dan luidt

het devies “Befehl ist Befehl…”: neerslaan die opstand. We zitten dan in het Kosovo-scenario: een federaal voogdijre- gime (toenmalig Servië) dat een onafhankelijkheidsverkla- ring vanwege een geradicaliseerde deelstaat gewapender- hand smoort.

Het boek “O2 – De Ordelijke Opdeling van België” van Annemans en Utsi - nog steeds een unicum in zijn genre - houdt zich met de mogelijkheid van een escalerend conflict niet bezig, omdat zulks uiteraard buiten de “ordelijke opdeling” valt. Toch zou de postpolitieke afwikkeling van het Bel- gische probleem aan Vlaamse kant grondig moeten overwo- gen worden. Verkijken we ons vooral niet op het hilarische RTBf-programma Bye, Bye, Belgium van enkele jaren terug.

Zijn de Vlamingen nog niet toe aan een ernstig plan-B (de splitsing van België), dan zijn de Franstaligen in alle stilte al bezig met een plan-C, de overgang naar een militair-strate- gische logica als de politieke negotiaties definitief stranden.

Een interventie vanuit buurland Frankrijk, waarmee de ontstane Wallobrux-alliantie aansluiting zoekt, behoort dan tot de mogelijkheden, zeker wanneer het Brusselse gewest, dat o.m. het NAVO-hoofdkwartier en de Euro- pese Commissie herbergt, zich als een “bedreigde enclave”

kan doen gelden.

Anderzijds stelt zich de vraag of de Vlamingen geen morele rechten kunnen uitoefenen om België als bezetter te zien en de Vlaamse beweging als een bevrijdings- beweging. Een Vlaamse UçK of Solidarnosc, met andere woorden. Ook in de perceptie van de zgn. “internationale gemeenschap” zou het veel beter zijn van een Vlaamse bevrij- dingsbeweging te spreken dan van een Belgische splitsing.

Bevrijdingsbewegingen en volksopstanden zijn sexy, politiek-correct en mediageniek, kijk maar naar de hype rond de Arabische revoluties.

Daartoe moet er natuurlijk wel een volksmobilisatie zijn en is militievorming een optie, met het oog op een even- tuele gewapend conflict. Het embryo daarvan zal onver- mijdelijk in de schoot van de radicale Vlaamse beweging te vinden zijn, maar een publiek draagvlak is noodzakelijk. Dit Vlaamse Bevrijdingsleger zou bijvoorbeeld de sympathie kun- nen winnen door zich sociaal dienstbaar te maken, mensen te helpen, burgerwachten bij te staan, en bij acute problemen inzake stadsveiligheid de burgerbescherming op zich te nemen.

De handelaren in de Antwerpse Seefhoek en op de Turn- houtsebaan zullen hen met vreugde begroeten, zoals ook de Turkse Belg Ergün Top die zich van het gerecht verplicht moet verzoenen met de schoeljes die hem ei-zo-na de kop insloegen. Ook een nette moslim heeft recht op veiligheid, maar dan moet hij natuurlijk wel het enkelvoudig Vlaamse staatsburgerschap uitoefenen en niet beweren dat hij bij een conflict met Turkije voor zijn geboorteland gaat kiezen: het is het één of het ander, dat is nu eenmaal de ijze- ren wet van de moersleutel.

Si vis pacem, para bellum (“Als je vrede wilt, bereid dan de oorlog voor”). Indien bovenstaande denkoefening over- bodig blijkt, des te beter, maar niets is zo dom als de feiten achternalopen.

A^nnicK V^erbAuwen

Van nEgEn tot Vijf

Officieel is het (nog) niet, maar de duur- ste villa ter wereld, Villa Leopolda in Ville- franche-sur-Mer aan de Franse Azurenkust, is verkocht. Koper van het optrekje dat Leo- pold Second destijds liet bouwen, is de Rus- sische oligarch Roman Abramovich, eige- naar van de Londense voetbalclub Chelsea waar Romelu Lukaku zijn boterham met wat beleg verdient. Kostprijs van het hebbe- ding aan de Rivièra? Om en bij 500 miljoen euro. Met Abramovich als eigenaar is Villa Leopolda weer in hoogst betrouwbare han- den. Er is immers geen mens die eraan twij- felt dat Abramovich zijn fortuin heeft ver- diend door van 9 tot 5 keihard te werken, zoals Leopold van de Coburgdynastie hem dat in alle eer en glorie heeft voorgedaan.

CompEnsatiE?

Het gebeurt niet vaak dat een politieker betrapt wordt met de hand in de pecuni- aire hoorn des overvloeds. Nu dat toch is gebeurd, is het voor Sven Gatz dikke pech dat juist hij de betrapte graaier is. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer Gatz van zijn hart een moordkuil kon maken en afzag van zijn royale opstapvergoeding van 300.000 euro. Hoewel niet van harte, want die mededeling ging gepaard met een zure commentaar in de aard van: “Waarom ik?

Er zijn er nog zo vele anderen!”

Met ons slecht karakter vragen we ons af waarom Gatzke een week nodig had om tot zijn manmoedig besluit te komen. Heeft hij in iemand gevonden die hem wou ver- goeden voor het geleden geldverlies? Zijn nieuwe werkgever? Want onze wettenma- kers kennende: zou u voetstoots aanne-

men dat Gatz zonder compensatie zomaar 300.000 euro over de balk gooit?

Zijn we cynisch? Nee, realistisch!

KopEn

Met heel de heisa rond royale opstapver- goedingen, volledig royaal pensioen na 20 jaar “dienst” in het parlement, plus het niet te versmaden maandloon van iedere par- lementair, wordt nog eens duidelijk onder- streept wat de lijm is die het Belgische regime samenhoudt. Geld! Geld! En nog eens geld!

België koopt gewoon de verknochtheid aan vorst, vaderland en regime. En het zijn niet alleen politiekers die zich laten kopen, dat geldt voor heel wat categorieën, van gesubsidieerde kunstenaars, schrijvers, vak- bondsmensen en “bestuurders” in honder- deneen parastatalen, adviesorganen e tutti quanti. Behalve natuurlijk voor de gepen- sioneerden, die mogen het stellen met het laagste pensioen in Europa.