Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
67
stejaargang • nummer 19 • woensdag 9 mei 2012 1,95 euro
Deze week :
• Luc Coene op de wip 2
• Briefje aan Rik van Cauwelaert 3
• De mallemolen der media 3
• Nog maar eens meer Engels? 5
• De groene waanzin 6
• Brusselse nexus voor Rand 6
In 2010 trokken wij voor de laatste keer naar de stembus om senatoren te verkiezen. Dat oude instituut wordt serieus hervormd, hebben de meerderheidspartijen + Groen/Ecolo in alle wijsheid vorige week beslist. Wellicht pinkt De Wever een traantje weg, want welk orgaan van onze instellingen doet meer denken aan Rome dan de Senaat?
Bij ons bezetten in principe parlementslui die tot de groep wijzere staatslui gerekend mogen worden het rode pluche, om van daaruit de wellicht te wilde Kamerleden in toom te houden. Dat was toch de bedoeling bij de keuze voor het tweekamerstelsel. Soms werkte dat ook. De ouderen onder ons herinneren zich zeker nog de rol die “dé” CVP-senatoren wel eens speelden bij communautaire con- flicten. In de Senaatsfractie zaten meer onafhankelijke figuren, die wel eens onder de partijdwang durfden wegkruipen. Vlaamsgezin- der dus, in het geval van CVP.
Maar het verschil tussen Kamer en Senaat werd stapsgewijs weggewerkt. Zo moet men allang geen veertig jaar meer zijn om senator te kunnen worden. Toen het onderscheid was weggewerkt, kwam de vraag waarom er twee Kamers nodig waren. Daarop begon de uitholling van de rol van de Senaat, die nog voor de zomer moet uitmonden in een totale degradatie als reflectiekamer. Groot nieuws voor Wetstraatverslaafden, maar maak er geen belangrijke hervorming van, want dat is ze niet.
Vijftig senatoren zullen worden aangeduid op basis van het resul- taat van de deelstaatverkiezingen; de resterende tien worden ver- deeld naargelang het resultaat van de verkiezing voor de Kamer.
In die laatste groep sluipt een bepaling die er voor zorgt dat BHV toch niet helemaal gesplitst wordt, ongeacht hoe zuiver de split- sing door de regimeverdedigers ook wordt genoemd. Om de vier Franstalige zetels te verdelen, worden ook de stemmen in Halle-Vil- voorde meegeteld. Jawel, ook die in Kapelle-op-den-Bos en Gooik.
Het is voor Franstalige lijsten belangrijk in de toekomst ook daar aan verkiezingen deel te nemen.
Puur principieel is er wat voor te zeggen de Senaat niet af te schaffen. In elk federaal land bestaat er een Kamer waar de deel- staten elkaar ontmoeten en mee beslissen in wetgeving die belang- rijk is voor die deelstaten. Wijzigingen aan de grondwet en bijzon- dere wetten komen in de toekomst in de Senaat nog aan bod. Een veel schralere agenda in elk geval dan bijvoorbeeld die van de Ame- rikaanse Senaat of de Duitse Bundesrat. Daarom zal die nieuwe Senaat nog maar acht keer per jaar samenkomen. Dat zal door- gaans zelfs nog te veel zijn voor het weinige werk dat het clubje toegeschoven krijgt.
De Senaat wordt afgeschaft, zonder dat ze feitelijk wordt afge- schaft. Het instituut blijft, de inhoud verschrompelt. De regering
had niet de moed er echt komaf mee te maken, zoals ze in alles een boter- noch visbeleid voert. We hadden een dure praatbarak en we dreigen opgescheept te blijven met een dure barak waar haast niet meer mag gepraat worden.
Als de staat dient hervormd, dan mogen de senatoren nog eens uit de mottenballen. De instelling zal bevolkt zijn door “afgevaar- digden”, maar niet van de kiezer. De partijen kunnen kiezen wie zetelt, wat de onafhankelijkheid van de senatoren niet echt ten goede zal komen.
Indien in de deelstaten andere meerderheden worden gevormd dan in de Belgische Kamer, dreigt het nog moeilijker te worden de staat verder te hervormen, want dan moeten ook die meerderhe- den akkoord gaan. Kan nuttig zijn bij slechte staatshervormingen, lastig bij goede. Het status quo, het behoud van de toestand, wordt er alleen maar sterker door.
Vreemd toch, dat die instelling wordt gecastreerd, als we weten wie kandideerde in 2010. Aan Franstalige zijde waren dat Paul Magnette, Armand de Decker, Francis Delperée en Jacky Morael.
Geen kleine jongens. Vooral aan Vlaamse zijde oogde het aanbod spetterend. Met Filip Dewinter, Alexander de Croo, Marianne Thys- sen, Johan Vande Lanotte en Bart De Wever in de ring, kon je de indruk hebben dat daar de politieke lamp brandde. Verhofstadt en Leterme zochten vroeger al bij de Senaatsverkiezingen de spring- plank om naar de hoogste podiumplaats te wippen. Dat was dan het enige waarin de Senaat echt meetelde; bij de verkiezingen.
Voor de Senaat kennen we twee kieskringen; een Vlaamse en een Waals-Brusselse. Daar kon de grote confrontatie tussen de kop- stukken aangegaan worden, om meteen na de verkiezingen vast te stellen dat die kopstukken terechtkwamen in het sterfhuis van de Belgische politiek.
Meteen is het gedaan met de grote strijd tussen kopstukken, die nu elk hun eigen provincie moeten gaan opzoeken. Daarmee wordt aan De Wever de kans ontnomen zich in 2014 aan alle Vlaamse kiezers aan te bieden. Uiteraard heeft dat “detail” meegespeeld bij het uitdokteren van dit hervormingsakkoord, als het al niet de hoofdreden was.
Misschien is dat wel het grootste argument voor de regerings- partijen om het idee van een heel-Belgische, zogenaamde federale kieskring, nog maar even uit te stellen, tot de ster van De Wever is verbleekt.
Wij worden er niet warm of koud van, van de Senaatshervor- ming. Het is en blijft een schijnmanoeuvre, waarvan Vlaanderen echt niet beter wordt.
Dringend nood aan een kliklijn tegen drugs
Terwijl onze noorderburen zich druk maken over de “wietpas”, waardoor Vlamingen niet meer in de koffieshops terecht kunnen, woedt er in Vlaanderen onder de oppervlakte een heel andere oor- log. De discussie over het al dan niet legaal aankopen van wiet in Nederland is het spreekwoorde- lijke topje van de ijsberg. Op straat en vooral op internet worden can- nabis, harddrugs en wapens ver- handeld dat het een lieve lust is. De huidige discussie krijgt daardoor een erg pervers karakter.
Het gebruik van cannabis wordt als heel onschuldig afgedaan en de overlast wordt geminimaliseerd. Ook wordt er gewezen op de grote verliezen voor de reguliere economie.
Maar het is reeds lang bewezen dat regelmatig gebruik van wiet de gezond- heid ernstig kan schaden. Veelvuldig gebruik van cannabis kan een nefaste invloed hebben op het dagelijkse func- tioneren en kan aanleiding geven tot ernstige psychische problemen. Zo onschuldig is dat goedje niet.
Omdat de wetgeving in verband met en de aanpak van drugsgebruik in Nederland heel wat strenger is dan in België, nemen heel wat kwekers de wijk naar onze contreien om een “wietboer- derij” te beginnen. Dankzij een speciale kliklijn – wat bij ons nog niet bestaat – worden er in Nederland jaarlijks 5.000 plantages opgerold.
Bij ons werden nog nooit zoveel can- nabisplantages ontmanteld. In 2011 wer- den er liefst 1.070 plantages opgeruimd, maar dat is een druppel op een hete plaat. De politie zit met de handen in de haren en vraagt privéfirma’s in te scha- kelen om de plantages op te rollen. Veel helpt het niet, want de vraag naar can- nabis neemt toe en de concurrentie is bikkelhard.
Bovendien staan hier heel wat lood- sen en bedrijfsgebouwen leeg waar- door wietboeren heel veel mogelijk- heden hebben om hun plantages uit te breiden. Cannabis is winstgevend. Voor een goedgeorganiseerde kweker blijft de pakkans erg klein.
Alsof dat nog niet genoeg is, is het kinderspel op internet cocaïne, hand- wapens en wat meer te bestellen. Een eenvoudige zoektocht op internet leert dat het mogelijk is een pakje cocaïne aan te schaffen en thuis te laten bezorgen.
Lees verder blz. 2
Praatbarak wordt barak
Beruchte motorbende verovert Vlaanderen!
De dingen dezer dagen
2
9 mei 2012Het ging om een volgehouden steekproef over een gans jaar. De cijfers: van 5.000 na het middernachtelijke uur gecontroleerde cafébe- zoekers had ruim 60 procent een strafblad.
Hoe dieper de nacht in, hoe breder de waaier criminele feiten en hoe hoger de decadentie- graad. Noem een vorm van overlast en die zit steevast in het “steekproefpakket”. Van- dalisme, zedenfeiten, comazuipen, vechtpar- tijen, dealen, druggebruik, diefstal, et cetera, strijden om voorrang.
Nogal wiedes dat Tobback zich “bezorgd”
toonde. Hij heeft in een verkiezingsjaar geen zin versleten te worden als burgemeester van een stad waar een bepaalde locatie berucht staat als symbool voor Babelse decadentie.
Als de toestand niet snel verbetert, overweegt hij na drie uur ’s nachts een sluitingsuur op te leggen.
Te vrezen valt, dat het door hem genoemde crapuul daar niet wakker van ligt. Tussen klok- slag twaalf en drie uur ’s morgens is er tijd zat om het beest in de mens – of wat daar in grootse tijden van “de nieuwe orde” in (te) veel gevallen voor doorgaat – los te laten. Een avondklok om middernacht zou een oplossing zijn, maar kan niet. Afgezien van daardoor ont-
ketende woede in de horecasector, zou een
“verwijzing” naar bezettingstijden van zeven- tig jaar geleden voor de hand liggen. Een socia- listische burgemeester als spilfiguur in derge- lijk verhaal is ondenkbaar. Mogelijk geef ik hier een hint voor “ernstig” oppositieweerwerk, mocht Bart De Wever de strijd om de Ant- werpse burgemeesterssjerp winnen en in de Scheldestad orde op zaken willen stellen. Dat crapuul en decadentie met daaraan gekop- pelde criminaliteit grootstedelijke problemen zijn en geen specifiek Leuvens fenomeen, kan Louis Tobback een troost zijn.
Van 00.00 uur...
Het is de vraag of hij proefondervinde- lijk weet waarover hij praat. Een nachtelijke kroegentocht lijkt niet aan Tobback senior besteed; laat staan op een topdecadente loca- tie. Na zijn op het politierapport gestoelde uit- spraak, toonden de media geen belangstelling om “live” na te gaan of het allemaal wel zo erg is. Als het goed is, zeg ik het ook.
Ze zijn schaars maar er zijn nog journalisten met de juiste vakreflex. Aldus manifesteerde zich Thierry Goeman van Gazet van Antwer- pen. Hij trok naar Leuven en dartelde zelf een
nachtje rond op de Oude Markt. Zijn verhaal over wat hij hoorde en zag, is zo gortig dat het wel waar moet zijn. Enkele flarden.
“Klokslag middernacht is de politie nog opvallend aanwezig. Roep niet te snel hoera, ze zijn nog niet zat genoeg, zegt een politie- man. Opvallend hoe diep gedecolleteerd en kortgerokt sommige meisjes er bij lopen. Om 1.00 uur stampt een meisje de spaken in het fietswiel van haar vriendje kapot. Die is er van- door met haar vriendin. Een vent trakteert twee Britten op café.
Als hij daarmee stopt slaan ze hem een bloedneus. Na 2.00 uur klopt een allochtoon iedereen die passeert met zijn paraplu op hun achterste. Een Rambofiguur pruimt dat niet.
Hij slaat de man tegen de kasseien. Vriendin- nen en vrienden van Rambo lachen zich haast een breuk. Later zie ik hem terug. Hij wil nog iemand tegen de keien slaan. Hij is al zo zat dat hij het “doelwit” met ene halve meter mist.
Zonder hulp van zijn entourage geraakt hij niet meer recht. Om 3.00 uur zie ik hoe er open- lijk wordt gedeald. In sommige cafés word je high van de wietgeur alleen. In een zijstraat van de Oude Markt is een wodkafeestje aan de gang. Lege flessen worden stukgegooid. Een jonge moeder van wie het kindje niet kan sla- pen door het lawaai protesteert van op haar balkon. Ze wordt uitgelachen en voor hoer uitgescholden.”
... tot 6.00 uur
“Om 4.00 uur ligt de Oude Markt bezaaid
met glasscherven. Stomdronken fuivers gooien hun lege pint op de grond en het bier door de lucht. Voor de derde nacht op rij wor- den verkeersborden met tijdelijk parkeerver- bod gestolen. Tot een grote veldslag komt het niet. Om 5.00 uur worden in twee cafés de ruiten ingegooid. De dader werd door bui- tenwippers aan de deur gegooid en neemt op zijn manier wraak. De fuifnummers die nog niet compleet van de wereld zijn tel ik op de vingers van een hand. In alle hoeken en kan- ten wordt geplast en gebraakt. In een portiek bedrijft een koppeltje de liefde op niet echt discrete manier. Een PV voor openbare zeden- schennis zou kunnen maar de politie moet elders aan de bak. Om 6.00 uur wordt melding gemaakt van een man die ergens op de stoep ligt en alle besef van tijd en plaats verloren heeft. Hij wordt afgevoerd naar een cel, samen met een ander sujet dat in een bloembak lag te snurken. De Oude Markt loopt stilaan leeg.
De kuisploegen kunnen beginnen puin ruimen.
De uitbater van een danscafé vindt dat Tob- back overdrijft. Hij houdt wel zijn hart vast als Mechelse of Brusselse benden naar Leuven afzakken om amok te maken. Niet lang gele- den leek de Oude Markt het Rode Plein door al het bloed dat er die nacht gevloeid was.”
Aan de hand van dit beeldrijke, hallucinante verhaal ziet het ernaar uit dat de Oude Markt anno 2012 helemaal voldoet aan alle “vereis- ten” van topdecadentie, waarvan “intellec- tueel links” in mei ’68 de aanzet gaf. Of over- drijf ik op mijn beurt? D.Mol
Luc Coene op de wip
De gouverneur van de Nationale Bank (NBB) is de voorbije maanden regelmatig in het oog van een politieke en financieel-economische storm terechtgekomen. Meer dan hem lief was. Eerst was er begin dit jaar het bericht dat Luc Coene en zijn studaxen in de Nationale Bank aan een studie werkten over het Belgische systeem van automati- sche loonindexering, dat de loonkosten van de bedrijven de hoogte in jaagt en de con- currentiepositie van de Belgische bedrijven zwaar onder druk zet. Premier Elio di Rupo en de PS in het bijzonder willen echter niet dat over de automatische index een debat gevoerd wordt, dus moest de studie zo lang mogelijk geheim worden gehouden. Coene zat echter te popelen om de conclusies bekend te maken – er moet gesleuteld worden aan de index – wat in de pers tot wekenlange gissingen over de inhoud van het rapport leidde. Het verhaal deed de ronde dat het rapport klaar was maar dat Di Rupo het in zijn schuif liet liggen. Het zorgde voor spanningen in de federale regering. Coene kreeg het verwijt dat hij zijn liberale ideologie liet primeren boven zijn neutrale rol als gouverneur.
Vorige week kwam Coene opnieuw in opspraak, toen bekend raakte dat hij in een par- lementaire commissie gesteld had dat de Dexia-holding – het overblijfsel van Dexia dat bestaat uit allerlei virtueel waardeloze beleggingen – een nieuwe kapitaalverhoging nodig had. Zoals bekend staat de Belgische staat, dus de belastingbetaler, voor 54 miljard euro garant. Indien die beleggingen vervallen en niets waard blijken te zijn, dan moet dat geld door de belastingbetaler opgehoest worden. 2 miljard euro per jaar is het meest geci- teerde cijfer. Als de Holding volledig overkop gaat, treedt de garantie integraal in wer- king en heeft België een bankenprobleem zoals Spanje en Griekenland. Vandaar dat een kapitaalverhoging als buffer tegen zwaar economisch noodweer nodig is. Maar die buf- fer moet eveneens door Jan Modaal betaald worden.
Coene haastte zich achteraf om zijn uitspraken te relativeren, maar dat overtuigde niet. Hij deed alsof er geen probleem was, terwijl Dexia echt wel een nieuw Lehman Bro- thers dreigt te worden. Pro memorie: Lehman was de Amerikaanse financiële instelling die op 15 september 2008 overkop ging, wat de Grote Recessie inluidde.
De gouverneur van de Nationale Bank bevindt zich in een zeer moeilijk parket. Nor- maal gezien moet hij gouverneur blijven tot 2014, wanneer hij de maximumleeftijd van 67 jaar heeft bereikt. Dan zou hij opgevolgd worden door Jan Smets, die een CD&V-eti- ket heeft. Maar in de Wetstraat is te horen dat men Coene meer dan beu is.
Dat heeft niet alleen te maken met zijn recente uitspraken die op zijn minst ongelukkig kunnen worden genoemd. Coene was ook betrokken bij het afhandelen van de Dexia- deal waarbij de Belgische staat het gros van de lasten op zich nam – 60 procent van de garanties – terwijl de verantwoordelijkheid voor het bancaire drama evenzeer in Frank- rijk bleek te liggen. We hebben het hier al gesteld: het trio dat het akkoord onderhan- delde, heeft zich door de Fransen laten rollen. Naast Luc Coene gaat het om toenmalig premier Yves Leterme en toenmalig minister van Financiën Didier Reynders.
Hun geknoei heeft drie mogelijke oorzaken: ofwel zijn het onbekwame randdebielen, ofwel zijn ze corrupt, ofwel zijn ze het allebei. Van Yves Leterme wordt uitgegaan dat hij de onderhandelingen ook namens het ACW – via Arco een belangrijke aandeelhou- der – leidde, die de factuur naar de belastingbetaler doorgeschoven heeft. Didier Reyn- ders reed voor de Fransen. Ooit volgt een beloning, gaande van Europees Commissa- ris met Franse steun over een andere internationale post dankzij Parijs, tot de functie van prefect in een bij Frankrijk aangehecht Wallonië. Maar waarom heeft een intelligent persoon als Luc Coene zich in een gevaarlijke oplossing laten meeslepen? Heeft hij zich laten inspireren door zijn mentor Guy Verhofstadt, die zoals bekend goud in lood kan veranderen? Het antwoord blijft onduidelijk. In elk geval willen meerdere politieke par- tijen iemands scalp als genoegdoening voor de Dexia-ramp. Coene lijkt het meest voor de hand liggende slachtoffer.
De kans is groot dat het de PS zal zijn die de strop rond zijn nek hangt. Binnen de fede- rale regering kan de Open Vld, die Coene steunt, toch geen vuist maken. Bij een exit van Coene stijgt de kans dat opnieuw een PS’er gouverneur wordt. Di Rupo en co heb- ben heimwee naar Coenes voorganger, de PS’er Guy Quaden. Het PS-plan is eenvou- dig: bij een vroegtijdig vertrek van Coene vervalt de regeling dat de CD&V’er Jan Smets hem opvolgt. Dat is trouwens een regeling die nog door de oude regering-Leterme werd bekokstoofd. De PS voelt zich daar niet door gebonden.
Wanneer Coene vertrekt, komt de briljante ULB-econoom en kersvers NBB-direc- teur Mathias Dewatripont in het vizier. Hij heeft een PS-etiket en wordt dan de nieuwe rode pion aan het hoofd van de Nationale Bank.
Angélique VAnDerstrAeten
Uit de smalle beursstraat
Crapuul en decadentie
“De Oude Markt in Leuven is bij nacht een verzamelplaats voor crapuul.” Die uitspraak komt niet van een kopstuk van een partij die “erop los toetert over haar dada van normvervaging”, zoals verenigd progressief links dan met betweterige minachting zou stellen. Ze komt uit de mond van burgemeester Louis Tobback, qua “politieke correctheid” onverdacht. Als baas van de lokale politie bestudeerde hij de resultaten van een nachtelijke “steekproef” over het reilen en zeilen op dat plein, in studentenkringen bekend als “langste toog van Vlaanderen”.
ANTWERP-TAX
03-238.38.38
www.antwerp-tax.be
Dringend nood aan een kliklijn tegen drugs
Vervolg van blz. 1
Wil je niet betrapt worden, dan moet je anoniem op het internet surfen. Voor een computerfreak is dat een lachertje. Even pas- seren via “Tor” – een stek die je spoorloos maakt – en niemand die kan achterhalen wie je bent.
Daarna ga je naar bijvoorbeeld “The Silk Road”, waar het mogelijk is handwapens en alle mogelijke drugs aan te schaffen. Een vrien- delijke postbeambte levert aan huis het pakje af. De wapens worden in onderdelen gele- verd en op het einde krijg je een handleiding.
De verkopers kunnen onmogelijk achterhaald worden.
Alles verloopt anoniem en de verkopers krijgen zelfs recensies op eBay.
De politie en het gerecht staan andermaal
machteloos. Door gewoon met “Tor” op internet te surfen, overtreed je de wet niet.
Anoniem surfen mag niet, maar het is zo inge- wikkeld dat de wetgeving er absoluut geen vat op heeft. Agenten kunnen niets onderne- men, want een infiltratie van dergelijke web- stekken valt onder de bijzondere opsporings- methoden en die zijn heel strikt geregeld. De politie mag zeker niet anoniem aankopen, laat staan vervolgen.
Onder het zogenaamd onschuldige wiet- shoppen in Nederland zit een gans verhaal van illegale trafieken, handel, afpersing en geweld.
De wetgeving schiet tekort en moet dringend worden aangepast. De politie loopt de feiten achterna. De discussie is in volle gang, maar het duurt allemaal heel erg lang.
Als brave burger moeten wij natuurlijk niet machteloos toekijken hoe drugsgebruik steeds meer het maatschappelijke weefsel aantast.
Het is perfect mogelijk een kliklijn uit de grond te stampen.
In Geraardsbergen bestaat dergelijke lijn.
Een aantal medewerkers heeft er zelfs een heuse webstek gemaakt: www.drugslijn- geraardsbergen.be. Je vindt er de nodige infor- matie over drugs, maar bovenal kan je ano- niem drugsdelicten en overlast melden.
De drugslijn werkt samen met de poli- tie. Belangrijke informatie wordt doorgege- ven en dat heeft al tot de nodige resultaten geleid. In Geraardsbergen staat met de vol- gende gemeenteraadsverkiezingen de strijd tegen criminaliteit en drugsoverlast bovenaan de agenda. Dat is het werk van de drugslijn.
JB
3
De dingen dezer dagen
9 mei 2012Rik van Cauwelaert
Strategisch schrijvelaar Roeselare/Brussel
Waarde collega,
In uw kolommen zijt gij komen beweren dat de Vlaming de Vlaamse beweging ach- ter zich heeft gelaten en dat het IJzerbede- vaartcomité dat zeer goed begrepen heeft, middels haar beslissing de manifestatie in de zomermaanden te vervangen door een dodenherdenking in november.
Als belangrijke reden haalt gij aan dat de grote politieke vraagstukken en maat- schappelijke kwesties nu op andere terrei- nen moeten beslecht worden. Die terreinen zijn dan het Vlaamse Parlement, de Vlaamse regering en zelfs Europa.
Gij zult het mij niet ten kwade duiden dat ik zo vrij ben dat maar gedeeltelijk waar te vinden. Ik stel dagelijks vast dat de Vlaamse strijd nog lang niet gestreden is. Inzake de realisatie van belangrijke strijdpunten – denk maar aan de vijf resoluties van pre- cies dat Vlaamse Parlement – is nog een hele weg af te leggen.
Daarnaast is er nog heel wat onrecht in de Randgemeenten en in Brussel omdat daar de Vlaamse zaak toch wel serieus onder druk blijft staan van de goed geoliede francofonie.
Ge moet maar een blik werpen op wat de huidige staatshervormers uit hun dikke teen hebben gezogen om te weten dat dit verre van een propere zaak is. Anders gezegd: de Vlamingen worden alweer opgezadeld met onomkeerbare toegevingen.
Een samenscholing van het voetvolk om zingend en toespraken houdend de vinger aan de pols te houden van de verkozenen des volks, in alle praatbarakken en zelfs in het eigen parlement, is geen overbodige luxe.
Dat het IJzerbedevaartcomité die weg nu gaat verlaten, valt dan ook ten gronde te betreuren. Het geeft aan dat het zich vol- ledig inschrijft in het systeem en er eigen- lijk alleen nog graag de subsidies van in ont- vangst neemt.
Het comité is geen verzetsbeweging meer. Het is de stem van kritisch Vlaande-
ren niet meer. De IJzertoren is echter meer dan een museum. Dat zou het comité goed moeten weten.
De IJzertoren is het symbool van de Vlaamse ontvoogding dat precies is opge- richt met het zweet en de poen van die waakzame Vlamingen.
Dat daar politieke boodschappen wer- den verkondigd die “men” nu verafschuwt, dat is waar, maar het waren wel toespraken die Vlaanderen mee in de vaart der volkeren hebben gedreven en die de zweep waren om te bereiken waar we nu al staan.
Gij zoudt dus beter de kant kiezen van de waakzame Vlaming, die vindt dat er nog heel wat moet gedaan worden alvorens het historische “zelfbestuur” een feit zal zijn.
Dat het hele IJzerbedevaartgebeuren gaat herleid worden tot een dodenherden- king, is op zich zinvol, maar lang niet genoeg.
Aan de IJzertoren – of daar in de buurt, bij een ander monument van gesneuvelde IJzer- jongens – moet een jaarlijkse “status quaes- tionis” worden opgemaakt om in te kunnen schatten hoever de weg nog is en dàt met in het achterhoofd het grote offer dat dui- zenden Vlaamse soldaten ter plekke in de loopgraven hebben gebracht.
Dat men daarnaast een vredevolle bood- schap brengt met in gedachten alle solda- ten die er omwille van welke belangen dan ook het leven lieten, lijkt vanzelfsprekend.
Daarom, Rik, bekijk het niet te eenzij- dig en roep precies alle Vlamingen op zich bewust te zijn, of te worden, van het feit dat er “beweging” moet zitten in Vlaande- ren om iets te bereiken.
Dat ze daarvoor dan maar eens op “bede- vaart” moeten trekken naar de IJzer om er te “waken” en zich te bezinnen, kan ons alleen maar voordeel opleveren. Ik zou het kind niet weggooien met het badwa- ter, zeker niet met een klinkende naam als de uwe.
Brief aan
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Donquichotterie
en de mallemolen der media
Sant in Nederland
Ieder jaar organiseert de Thorbeckever- eniging, in samenwerking met de Universiteit Leiden, de Thorbeckelezing, waarin een poli- ticus de staat van de democratie opmaakt.
Dit jaar mocht Bart de Wever de honneurs waarnemen.
Hij sprak over de media als een gevaar voor de democratie. Het was een kritisch, genuan- ceerd, soms wat saai en braaf betoog.
Toen hij na de lezing door de linkse nieuws- stek Apache werd opgebeld, had De Wever naar eigen zeggen evenwel “een Karel de Gucht-moment”.
Hij sprak onverbloemd en zonder nuan- ces: ”De media hebben een gigantisch pro- bleem. Geen hond gelooft ze nog.” De grenzen van fatsoen en kwaliteit worden “naar bene- den verlegd in een verschroeiend tempo. Ik heb dat de voorbije jaren voor mijn neus zien gebeuren en niemand roept halt.”
De tv-uitzending van Reyers Laat, waarin de nietsvermoedende Jos Ghysen ondersteboven gekruisigd werd, is het meest recente voor- beeld van “grensverleggend slecht niveau”.
De Vlaamse mediaridders waren in opper- ste staat van verontwaardiging en De Wever mocht het nog een paar keer uitleggen, o.a.
in het programma Reyers Laat, wat we toch merkwaardig vinden.
Ook in De Zevende Dag werd er weer lustig gedebatteerd, met o.a. Mark Demesmaeker en de hoofdredacteur van het weekblad Story.
Voorspelbare reacties
Wanneer men aanklaagt dat de media mensen zonder proces veroordelen, is het gewaagd om dan zelf Luc van der Kelen zon- der proces te vonnissen als “politiek activist pur sang”. Tom Naegels wees er in De Stan- daard fijntjes op dat Luc van der Kelen in de laatste zes maanden ongeveer tien keer een commentaar geschreven had waarin Bart de Wever werd vernoemd en dan nog meestal in de marge, en “eerder neutraal”.
Het Laatste Nieuws publiceerde vorige maand acht bladzijden over de nieuwe “look”
van de fel vermagerde voorzitter. Zelfs een geblondeerde Filip Dewinter met Heino-zon- nebril zou daar niet in slagen.
De onvermijdelijke Hugo Camps defini- eerde de uithaal van De Wever als een geval van “hondsdolheid” van de “Leider”. We cite- ren Camps: “Een razernij die alleen te definië- ren is door groot lichamelijk ongemak.
Het laatste was al langer aan de Grote Lei- der af te lezen: holle ogen, ingevallen wangen, gapende nek, vel over ‘t been.”
Daarmee bewijst de eminence grise van de Vlaamse rode pers dat De Wever er met zijn analyse niet ver naast zit.
Oppervlakkig weerwerk en op de man schieten
Veel inhoudelijk weerwerk boden de colum- nisten in hun reacties niet. Op de nieuwsstek Apache verscheen een lovenswaardige poging tot analyse van de verontwaardiging. Een aan- tal commentatoren probeert de uithaal van De Wever in een puur politiek daglicht te plaatsen. Zo kan men zonder zelfbevraging terug tot de orde van de dag overgaan.
Een tweede strategie om aan De Wevers boodschap voorbij te gaan, ligt in het onder- uithalen van zijn geloofwaardigheid. De Wever komt met zijn gezin en zijn dieet maar al te graag in de “boekskes”, dus moet hij zijn mond houden. Of nog: geen ander politicus weet zichzelf zo goed te ensceneren en is in feite groot gemaakt door de media, dus waar haalt hij het recht van spreken? Nu, De Wever is de laatste om te ontkennen dat hij de media bespeelt en met ze speelt, maar als dat de journalisten tegenhoudt zichzelf kritisch te bevragen, bevestigen ze door hun reactie de aanklacht. We citeren nog enkele zinnen van Bart Sturtewagen uit De Standaard, waar de queeste naar waarheid dagelijkse kost is: “De ellende van ons vak is immers dat we maar via het maken van fouten in de buurt kunnen komen van iets wat op de waarheid begint te lijken. Dat proces is pijnlijk. Dagelijks gaan we door de kwelling van de dissectie van de krant, beseffend dat het op diverse punten beter had gekund en dus gemoeten. Vervolgens gaan we opnieuw aan de slag, hopend en knokkend om dichter bij het onbereikbare doel te komen.”
Bart Sturtewagen van De Standaard blijft evenwel amusant in zijn analyse. De Wever zou op zijn hoogtepunt zijn en beseffen dat hij alleen nog maar van die top kan afdonde- ren. Dit verleidt Sturtewagen tot stilistische hoogstandjes die gelukkig voor de N-VA meer droom dan werkelijkheid zijn: “Bart de Wever is niet meer Bart de Werver. Zijn legers ruk- ken niet meer ongehinderd op, ze graven zich in. De huifkarren in de rondte. In het fort neemt, met het isolement, de samenhorigheid toe. Je ontmoet er alleen nog gelijkgestemden, met gedeelde woede over de boze buitenwe- reld. Het is niet meer veroveren, het is behou- den en schuilen. En schieten op onzichtbare vijanden, ergens daarbuiten.”
Strategie of overmoed?
De gevestigde media kunnen politici maken en kraken, dus het is niet zonder gevaar hen op de korrel te nemen. Wat De Wever vorige week presteerde, grenst aan suïcidale over- moed, maar hem kennende zal hij er wel goed over nagedacht hebben. De Wever voelt per- fect aan dat er in een brede laag van de bevol- king frustratie heerst over de media. De Wever kan dat massale ongenoegen mobi- liseren, want de N-VA heeft in tegenstelling tot de klassieke partijen geen mediazuil en moet zich tevreden stellen met alle aandacht die ze krijgt.
De electorale sterkte van de partij kent geen verlengstuk in de Vlaamse mediahuizen, lezen we bij Apache. “De oude evenwich- ten tussen politiek en mediahuizen is com- pleet zoek. Het trekt en het wringt langs alle kanten en dat zorgt al enkele jaren voor een forse toename van de spanning onder de aard- korst. Wat gisteren gebeurde is in die zin niet meer dan een haast onvermijdelijke eruptie.
Een ontlading van macht die geen eigen kanaal heeft.” Het is ook weer vreemd dat men de beste analyses niet in de klassieke kranten vindt, maar eerder in de marge, op blogs, in nieuwsbrieven en in uw wekelijks blaadje natuurlijk. In combinatie met de teruglopende krantenverkoop en de vlucht van duidingpro- gramma’s is dat een hoopvol teken.
Misschien werkt de markt corrigerend.
Hoop doet verder lezen. PAN Dat de Vlaamse pers niet meer het niveau van vroeger bereikt, is algemeen gewe- ten. Eén en ander hangt samen met het maatschappijbeeld en het ethische besef van heel wat journalisten. Bovendien dwingt een krimpende markt tot almaar dries- tere pogingen om “scoops” te halen of sensatieberichten te brengen.
Op de beeldbuis moet men al te dikwijls de staatszenders van de buurlanden opzoeken, wil men een avondje objectieve duiding, zonder het gevoel te hebben als kleuter behandeld te worden.
De afgelopen maanden waren er mediale dieptepunten zoals de berichtgeving rond de busramp en de affaires-Van den Driessche en -Ghysen. Eén van de pro- minente opinievormers over dit thema is Bart de Wever. Vorige week stak hij het vuur aan de lont. Wat volgde, was een knal van jewelste.
KipKap
We geven het grif toe. We hadden er lol in, in de manier waarop Bart de Wever in Ter- Zake vorige week donderdag kipkap maakte van Kathleen Cools. Onmiddellijk vuurde zij een torpedo af op kruiser De Wever:
“Gaat dit niet over Pol van den Driessche?”
Zij kreeg onmiddellijk een torpedo van nog zwaarder kaliber terug, die haar midscheeps trof. Als zij zijn toespraak in Den Haag over de media en de politiek had gelezen, zou ze ter zake doende vragen hadden kunnen stel- len. Kathleen trachtte zich nog te redden door te proberen de zaak op de persoon van De Wever te richten. Tevergeefs. Bij iedere repliek van de De Wever zakte ze dieper en dieper weg. Totdat ze totaal KO tegen de vlakte lag. Zelden gezien op teevee.
Cools had beter, zoals wij, eerst de toe-
spraak van De Wever gelezen. Dan had ze niet een lijstje van stomme en domme vagen opgesteld. Ze had haar huiswerk niet gemaakt, en daarmee het beste bewijs van De Wevers stelling geleverd.
MediaKritieK
De uithaal van Bart de Wever naar de media zorgde voor nogal wat reacties die compleet naast de kwestie waren. Vooral de afgunstige reactie van iemand als Alexan- der de Croo was een beetje zielig. Wél rele- vant was het oordeel van Trends-journalist Alain Mouton, die droogjes opmerkte dat er meer heisa was over de mediakritiek van De Wever dan destijds over de poging tot brood- roof van enkele journalisten door de paarse regering – met Guy Verhofstadt op kop. Niet- waar, Luc van der Kelen?
De dingen dezer dagen
4
9 mei 2012Roddels uit de Wetstraat
Als u over het FBI meer wilt weten, kan u altijd naar de webstek van de organisatie surfen. Daar vindt u een indrukwekkende geschiedenis over de triomfen van de Ame- rikaanse federale politie. Tijdens uw lectuur consumeert u best meer dan één korrel zout, want de vele minder glorieuze momenten worden op zijn zachtst gezegd nogal onder- belicht. Maar met “Enemies. A History of the FBI”, van de Pulitzer-prijswinnaar Tim Wei- ner, worden die vergetelheden ruim goedge- maakt. Nadat ik het boek gelezen had, dacht ik een ogenblik dat de Amerikanen zich aan onze incompetente vaderlandse politiedien- sten gespiegeld hebben.
Het FBI is een creatie van minister van Jus- titie Charles Bonaparte (een achterneef van de Corsicaanse massamoordenaar). Bij het begin van de 20ste eeuw zorgden de treinen ervoor dat misdadigers, smokkelaars en frau- deurs vlug van de ene Amerikaanse staat naar de andere konden sporen, zodat ze gemakke- lijk ontsnapten aan de politie, die alleen in de eigen staat bevoegd was.
Het Congres had maar weinig zin een fede- rale speurneuzenorganisatie op te richten, maar Bonaparte gebruikte een zogenaamd speciaal fonds in zijn ministerie om in stilte 34 agenten in te huren. Deze doodzonde werd nooit uitgewist. Het FBI is een onderdeel van het ministerie van Justitie maar het heeft nog altijd geen formeel charter. Het bureau telt ongeveer 36.000 medewerkers en heeft ver- moedelijk een begroting van acht miljard dol- lar per jaar.
Het blunderboek
Het FBI kreeg een eerste groeischeut tij- dens de Eerste Wereldoorlog. De VS waren zogenaamd neutraal, maar ze steunden al voor 1917 de geallieerden. Het FBI werd toen ook bevoegd voor spionage en terrorisme en arresteerde duizenden mensen zonder dat één spion ontmaskerd werd. Echte Duitse agen- ten bliezen een reusachtige munitievoorraad
Het FBI
Stel, u zou graag met iemand van het legendarische FBI kouten. Washington ligt natuurlijk niet naast de deur. Geen probleem, gewoon 02/5082111 bellen, naar de Brusselse vertegenwoordiger van het FBI vragen en een afspraak maken, want het Amerikaanse Federal Bureau of Investigation heeft een kantoor in dit land.
op in New Jersey (het Vrijheidsbeeld werd zelfs beschadigd) en staken een fabriek met 500.000 granaten in brand. Het FBI vond geen enkele dader. De Bondsrepubliek betaalde in de jaren vijftig een schadevergoeding zonder schuld te bekennen.
Nog tijdens de oorlog kwam er een andere vijand bij. Het establishment geloofde dat een staatsgreep naar Russisch model op het getouw stond en het FBI (vierhonderd agenten op dat ogenblik) mocht pacifisten en alles wat links was arresteren. Niemand zag een ver- schil tussen sociaal-democraten, communis- ten en anarchisten, die inderdaad enige bom- men lieten ontploffen. Na de oorlog kregen de VS weer een opstoot van puritanisme. De productie van alcoholische dranken werd ver- boden.
Dat leidde tot een gigantische vermeer- dering van illegale stokerijen en kroegen. De misdaadbendes groeiden en bloeiden en orga- niseerden zich almaar beter. Hun enorme win- sten werden geïnvesteerd in illegale gokten- ten en prostitutie. Het FBI had inmiddels een nieuwe directeur: een jurist die al vijf jaar steekkaartjes opstelde over alle mogelijke interne en externe politieke vijanden. J. Edgar Hoover had maar weinig belangstelling voor de georganiseerde misdaad. Hij ontkende zelfs dat die bestond en besteedde liever de tijd van zijn agenten aan het bespioneren van ieder afgescheurd trotskistisch groepje, aan zwarte activisten en aan vakbondsleiders.
Begin jaren dertig was de criminaliteit spec- taculair gegroeid. Gangsters vochten echte territoriumveldslagen met elkaar uit en ze overvielen banken op grote schaal. Dankzij hun auto’s en de verbeterde wegen konden zij de staat waar ze hun misdaad hadden gepleegd vlug verlaten. Ten slotte kon zelfs Hoover zijn kop niet meer in het zand steken. Hij moest een deel van de tijd van de agenten aan misda- den besteden. Er waren ophefmakende mis- lukkingen maar ook een aantal spectaculaire successen, altijd te danken aan goede plaat-
selijke agenten. Het hoofd van het FBI in Chi- cago was erg succesrijk en werd daarom door Hoover weggepest.
Kranten, radio en film hadden een gezicht nodig tijdens de gangsteroorlogen en Hoover werd het symbool van de onkreukbare mis- daadbestrijder, die in de media werd opge- voerd als de chef tijdens talrijke vuurgevechten waar hij in werkelijkheid nooit aan deelnam.
Het alcoholverbod eindigde in december 1933, maar de misdaad ging nooit meer weg. Hoover deed wel niet alles fout.
Met zijn steekkaartenobsessie richtte hij het grootste vingerafdruksysteem ter wereld op, benevens een enorm labo voor het onder- zoek van bewijsmateriaal. Eind de jaren dertig ging de meeste aandacht weer naar Sovjet- en nazispionnen zonder één echt succes te boe- ken. Ook tijdens en na de Tweede Wereldoor- log blunderde de organisatie. Atoomspionnen zoals de Rosenbergs en Klaus Fuchs ontsnap- ten aan de aandacht van het FBI, dat het vooral druk had met te zorgen dat het nieuw opge- richte CIA op het grondgebied van de VS geen bevoegdheid zou krijgen. Hoover gaf toe dat het FBI volledig incompetent was geweest in de moord op president Kennedy.
Rond die tijd dook het gerucht op dat Hoover tussen 1924 en zijn fatale hartaanval in 1972 iedere president onder druk zette met een geheim dossier over seksuele, financiële of politieke slippertjes van de politicus. Tim Weiner bewijst dat het in werkelijkheid nog veel erger was. Hoover perste de presidenten nooit af maar kreeg altijd grotere bevoegdhe- den, meer geld en personeel omdat hij hen aanbood alle mogelijke informatie over hun politieke tegenstanders te bezorgen. Geen president - noch Democraat noch Republikein - weerstond aan die verleiding. Eind de jaren zestig leidde de Vietnamoorlog tot enorm bin- nenlands verzet.
Alle vreedzame activisten werden bespio- neerd, maar de daders van een aantal bomaan- slagen werden nooit gevonden. Vier underco- veragenten van het FBI stapten zelfs over naar de anti-oorlogsbeweging.
Vrijgeleide voor Al Qaeda
De opvolgers van Hoover toonden meestal een stuitende onbekwaamheid. Een onder- directeur van het FBI was zo boos hierover dat hij als “Deep Throat” alle informatie aan de journalisten Bernstein en Woodward
bezorgde, om Nixon ten val te brengen.
Hoover sprak al van in de begintijd van het FBI over de bestrijding van terrorisme. In praktijk kwam daar nooit iets van terecht. In 1973 probeerden Irakezen de Israëlische pre- mier Golda Meir, op bezoek in New York, op te blazen.
Het FBI wist van niets. De plaatselijke poli- tie sleepte de bomauto’s weg, omdat ze fout geparkeerd stonden. Mohammedaans terro- risme was duidelijk geen prioriteit. Tot 2002 waren er tussen de inmiddels tienduizenden personeelsleden exact acht mensen die wat Arabisch kenden. De FBI-baas tijdens de Clin- tonjaren besteedde vooral tijd aan pogingen zijn president de voet dwars te zetten. Op het laagste niveau werden soms resultaten geboekt, maar zoals in iedere bureaucratische organisatie was de weg naar boven verkokerd en bleek het juist ingevulde formulier belang- rijker. Meerdere FBI-agenten waren nog voor de aanslagen van 11 september 2001 Al Qaeda op het spoor. Ze mochten niet verder speu- ren. Eén agent wou de dag tevoren een ter- rorist aanhouden maar kreeg te horen: “Het FBI heeft hier geen zaken mee.”
Tim Weiner eindigt met een positieve noot.
De huidige directeur is Robert Mueller, een jurist met een lange staat van dienst in de mis- daadbestrijding, en in financiële misdrijven van de elite, inmiddels al tien jaar. Volgens Weiner is hij erin geslaagd zijn logge en dure organisa- tie te revitaliseren.
De schandalen rond het FBI zijn grotendeels verdwenen, maar de druk van presidenten om bruikbare informatie te krijgen, blijft groot.
Ook Obama staat daar niet boven. Op oude- jaarsdag vorig jaar ondertekende hij de Natio- nal Defence Authorization Act. Iedere Ameri- kaanse burger “die lid is van of een supporter van Al Qaeda, de Taliban of een vereniging die vijandig staat tegenover de VS of één van zijn coalitiepartners mag in een militaire gevange- nis opgesloten worden voor onbepaalde tijd en zonder proces”.
Obama beloofde schijnheilig dat hij zo’n opsluitingen niet zou goedkeuren; een rare houding voor een constitutioneel jurist.
En wat voert die FBI-agent in Brussel uit?
Iedere keer er bij onze politie weer groot alarm is, mag je de oorzaak waarschijnlijk zoe- ken bij een verwittiging van die man of vrouw.
Jan neckers
• In eigen land eerst!
Barbara Pas van het Vlaams Belang onder- vroeg de eerste minister aangaande de Frans- man Mariani, die veel geld mee naar huis gaat nemen voor niet-bewezen diensten bij Dexia.
De gouden parachute, gebaseerd op Franse regels, geeft hem recht op een dubbel jaarsa- laris van zo’n slordige 2,4 miljoen euro, zon- der de bonussen. Zij had gehoord dat Di Rupo via Twitter zich heel scherp gekant had tegen die gigantische vertrekpremie. Barbara Pas vroeg zich af of hij dat standpunt in de rege- ring zou kunnen volhouden. Di Rupo moest daarop meedelen dat in het jaarverslag van Dexia duidelijk staat dat de raad van bestuur die uittredingsvergoeding van de heer Mariani zal bepalen en daarbij moet rekening houden met de regels van de Franse patronale orga- nisatie. Met andere woorden: Di Rupo heeft niks in de hand om zijn harde standpunt in de regering door te drukken.
Barbara Pas stelde vast dat het eens iets anders is een socialist te horen zeggen dat er grenzen zijn aan hebzucht, maar ze smeerde hem ook in de oren dat tijdens de regeringson- derhandelingen in de Kamercommissie Han- delsrecht talrijke wetsvoorstellen werden besproken om bonussen en gouden parachu- tes in te perken. Maar toen er eenmaal een regering was, hield die de stemming over die wetsvoorstellen tegen. De regering stelde de behandeling van die wetsvoorstellen uit tot midden 2013. Pas zei in haar repliek dat als de premier vandaag met een uitgestreken gezicht komt zeggen dat die handelswijze moreel niet te verantwoorden is, hij er dan meteen iets aan kan doen in eigen land eerst. Die zat!
• Het juiste niveau
In de commissie Volksgezondheid verwees Nadia Sminate van N-VA naar een recente studie uit Australië die de gevolgen van het gebruik van frisdrank op de volksgezond- heid belicht. De studie geeft aan dat overma- tig gebruik van frisdrank de kans op astma, chronische bronchitis en zwaarlijvigheid met
79 % doet oplopen. Nadia wilde weten van tante Laurette of zij bereid is een beleid te voeren om de gevaren en de gevolgen van het gebruik van frisdranken te verminderen.
Onkelinx onderschreef de studie en erkende het probleem, maar zij gaf aan dat heel wat van deze materie eigenlijk gemeenschapsmaterie is geworden en dat er minstens op dat niveau zal moeten geageerd worden.
Niettegenstaande, suggereerde de Vlaams- nationaliste hardnekkig dat daarover mis- schien een ruimer debat kan gevoerd worden binnen de schoot van de Kamer. Ja, allemaal goed en wel, maar als het eerder een gemeen- schapsmaterie is, dan moet men daar federaal zijn tijd niet aan verprutsen. Dat is precies het
eigene aan iets dat gedefederaliseerd is: het wordt op het niveau behandeld waar het moet behandeld worden. Logisch toch?!
• Bezige bij
In de commissie Infrastructuur en Over- heidsbedrijven is Tanguy Veys van het Vlaams Belang een gevreesd man. Vorige week stelde hij in de commissie maar liefst acht van de zestien vragen, over de meest diverse onder- werpen.
Dat ging van – onder véél meer – ondertun- nelingen en masterplannen in stationsbuur- ten overal in Vlaanderen over “de eventuele invoering van administratieve sancties bij de NMBS in de strijd tegen de stijgende agressie
tegen het NMBS-personeel” tot “de maatre- gelen om de loonkloof te dichten tussen de laagste en de hoogste lonen in de overheids- bedrijven en het systeem van vergoedingen en andere voordelen voor bestuursmanda- ten”. Altijd met de laptop bij de hand - boze tongen beweren dat hij zijn schootcomputer als hoofdkussen gebruikt - is hij er als de kip- pen bij om vragen te stellen en te reageren.
Het straffe van al is: hij doet het met kennis van zaken en een keurige welbespraaktheid.
Er lopen in de praatbarak andere kloefkap- pers rond!
• Unaniem
Donderdag lag het wetsontwerp betref- fende het tijdelijke huisverbod in geval van hui- selijk geweld ter stemming. Het was al even geleden dat er aangaande een ontwerp een Kamerbrede meerderheid ontstond. Einde- lijk ingrijpende maatregelen om in sommige droevige situaties erger te voorkomen. Zowat alle stromingen waren vragende partij. Bert Schoofs van het Vlaams Belang kwam het ont- werp zelfs toejuichen. Alleen de fameuze Lau- rent Louis onthield zich, zoals bij vele andere voorstellen. Zoals u weet, heeft die man zich volledig geïsoleerd in de Kamer. Niemand kijkt nog op als hij op enerlei manier iets zegt of doet.
• Storm op komst
De wetsvoorstellen met betrekking tot de staatshervorming komen stilaan op de agen- da’s in Kamer en Senaat. De meerderheid weet maar al te goed dat de Vlaams-nationale partijen dit niet zomaar gaan laten passeren.
Naar verluidt worden er pakken amendemen- ten voorbereid om de parlementaire oorlog van munitie te voorzien. Over filibusteren wordt nog niet gesproken, maar dat de kri- tiek hard, ongenadig en gedegen zal zijn, staat in de sterren geschreven. En zelfs al komen de belangrijkste voorstellen eerst in de Senaat, toch komen ze nadien in de Kamer. Er hangt meer dan onweer in de lucht…
De dingen dezer dagen
9 mei 20125 Echo’s uit de
Koepelzaal
Hoeveel verdienen zij?
Met een zekere onregelmaat wordt ons gevraagd wat een lid van de Vlaamsche Parochieraad nu eigenlijk verdient. Niet alleen willen we ons niet bezondigen aan (altijd “goedkoop” genoemd) populisme, maar dat is nu net iets dat je met het groot- ste gemak op internet kan vinden. Mocht dat een probleem zijn, volstaat een belle- tje naar de voorzitter. U moet er dan wel voor zorgen dat u een paar uurtjes vrij heeft, want als Janneman eenmaal vertrok- ken is... U kan natuurlijk ook de studie van het gerenommeerde bureau Ernst & Young opvragen die het Vlaamse Parlement over zichzelf (!) bestelde, op uw en mijn kos- ten (want die ernstige jongelui werken niet helemaal gratis). De kern van hun bevindin- gen: de Vlaamse zetelzitters hebben te snel recht op pensioen, maar met hun loon is niets mis. Dat is voorwaar een hele opluch- ting. Momenteel volstaat een loopbaan van twintig jaar om recht te hebben op een vol- waardig pensioen, iets waar de gemiddelde werknemer slechts van kan dromen. Bin- nenkort zal het helemaal klinken als iets uit een sprookje, of een fraaie legende!
Toch een tipje
In het federale parlement is die termijn onlangs opgetrokken van twintig naar zes- endertig jaar (en de meeste politieke par- tijen in de Koepelzaal houden er rekening mee dat Vlaanderen niet anders zal kunnen dan volgen). Overigens is dit vooral een symbolische discussie (als het er al één is), want de gemiddelde zittijd van een Vlaams parlementslid is 7,5 jaar. Nu we toch bezig zijn: Bart De Wever, Filip Dewinter en Patrick Janssens verdienen (nu, ja) iets meer dan 7.000 euro per maand. Bruto, wel te verstaan, maar zonder een aantal onkos- tenvergoedingen en andere voordelen...
Daar is hij weer!
Ook vernomen dat Van Rossem weer de politiek in wil? Niet alleen zullen we hem in Antwerpen naar de gemeenteraadsver- kiezingen zien trekken, ook aan de buiten- gewoon belangrijke verkiezingen van 2014 wil hij deelnemen. Weinigen zullen er van wakker liggen dat hij de NAVO wil afschaf- fen, maar een verlaging van de btw klinkt al een stuk aanlokkelijker. En, vreemdelingen die een gevangenisstraf van langer dan vijf jaar hebben uitgezeten, moeten daarna het land verlaten: het staat er, echt waar! Hoe heet die partij ook weer, die voor dat soort voorstellen op de fraaiste scheldwoorden en een heuse schutskring mocht rekenen?
Van te vroeg gelijk hebben, is nog nooit iemand beter geworden... Als ROSSEM de strijd tegen het rookverbod tot een speer- punt van haar programma maakt, zijn ver- rassingen absoluut niet uitgesloten...
Miserietaks
Ondertussen is die fameuze echt- scheidingstaks “bijgestuurd”, niet zonder (terechte) kritiek van zowat de ganse ver- zamelde oppositie. Lode Vereeck (LDD) stelt zonder meer dat “de aanpassing nog erger is dan het origineel” en “een belas- tingverhoging bovenop de eerdere belas- tingverhoging”. Ook het Rekenhof was niet mals: de Vlaamse regering schat het aantal kinderen per echtscheiding te hoog in (behalve misschien voor een bepaalde bevolkingsgroep?) dus is het op zijn minst onvoorzichtig nu al te rekenen op 30 mil- joen euro aan inkomsten. De Groene frac- tieleider Watteeuw spreekt van “nattevin- gerwerk ten koste van mensen die het al moeilijk hebben”. Waar blijven eigenlijk de socialisten in heel dit verhaal? Of hebben zij – voor de zoveelste keer – een misse- lijk spelletje gespeeld, met een heel ander doel voor ogen dan voor de galerij werd gespeeld?
Kabinetten
Er is ook goed nieuws! De Vlaamse kabi- netten krimpen fors in: waar tijdens de vorige regeerperiode er nog haast 450 voltijdse medewerkers waren, zijn er dat nu nog “maar” 269. Dat zijn er naar ons gedacht nog altijd veel te veel (want in feite zijn zij een soort schaduwadministratie, naar aloud Belgisch model). De grootste kabinetten hebben (in afnemende orde) Lieten, Bourgeois en Peeters. Van den Bos- sche en Smet hebben de kleinste...
De Vlaamse regering keurde op 23 maart 2012 het voorontwerp van het Inte- gratiedecreet goed. Dat voorontwerp omvat onder meer wijzigingen aan de taal- regeling, met name ook het voorstel om aan de hogescholen en universiteiten meer ruimte te laten voor het gebruik van een andere onderwijstaal (lees: het Engels) dan het Nederlands. De bespreking in het Vlaamse Parlement (Com- missie Onderwijs en de plenaire zitting) wordt verwacht tussen 8 mei en 4 juli 2012. De stemming is ten laatste op 4 juli. Naar verluidt is de verdeeldheid bin- nen de meerderheid zo groot dat Open Vld de regering zal moeten depanneren.
Tijd voor poeder onder de stoel van onze parlementsleden
Nog maar eens meer Engels?
De argumentatie voor meer taalsoepel- heid is klassiek: men jongleert met de ver- meende “noodzaak aan verdere internatio- nalisering”, waar in voldoende mate gebruik moet kunnen worden gemaakt van een lin- gua franca.
Men heeft het over “mogelijkheden schep- pen voor de overdracht naar het bedrijfsle- ven” en over het “openstaan voor studenten en docenten uit het buitenland”.
Nederlands moet als onderzoekstaal en als taal in het hoger onderwijs gewaarborgd blijven, klinkt een troostende toegeving, maar de essentie van het verhaal is dat de verengelsing (“meertaligheid” is een gretig gebruikt eufemisme) doorgaat. De instellin- gen krijgen in de bacheloropleiding de ruimte om tot 18,33% van de opleidingsonderdelen in een andere taal te organiseren. In de mas- teropleidingen mag dat tot de helft van de studiepunten oplopen en als de Erkennings- commissie het ermee eens is, mag dat van de Vlaamse regering en diverse drukkingsgroe- pen zelfs meer zijn.
Nieuwe maximumlimiet
Er is een nieuwe maximumlimiet afgespro- ken (6% in de bacheloropleiding, 35% in de masteropleidingen) en regeringscommissa- rissen (bachelor) en de Erkenningscommis- sie (master) zullen alles goed opvolgen en beoordelen, maar dat zal niet beletten dat de positie van het Nederlands in het hoger onderwijs in Vlaanderen verder verzwakt.
Dat is om meer dan één reden een dubieu- ze ontwikkeling.
Een lakse taalpolitiek staat behoorlijk haaks op de principes van integratie en inburgering, want laat toe dat buitenlandse gasten hier “buiten de wereld” leven. Niet zij, maar wij moeten ons aanpassen. Uni- versiteiten en hun boekhouders spelen al geruime tijd het spelletje “hoe vangt onze instelling de meeste buitenlandse studen- ten?” De factuur die de Vlamingen hiervoor moeten betalen, valt makkelijker te becijfe- ren dan de flodderstelling dat Vlaanderen via verengelsing de koppositie verwerft in de vaart der volkeren.
Comfort
Het Engels mag dan al een lingua franca zijn en wereldwijd voor communicatiecom- fort zorgen, dat kan geen alibi zijn om het onderwijs almaar meer te laten verlopen in een tweede taal. “Nuance, conceptualise- ring en de mogelijkheid tot een ingewikkelde dialoog met vakgenoten en de maatschap- pij gaan verloren”, zei de Brusselse profes- sor Piet de Craen daarover.
Mag van buitenlandse studenten niet worden gevraagd dat zij zich als minder- heid meer en sneller aanpassen aan de over- grote meerderheid (en niet omgekeerd)?
Hoe bekrompen wordt een samenleving als haar elite kiest voor een eenzijdige Angel- saksische bril? Moet het hoger onderwijs zich volledig richten op economische doel-
stellingen en niet meer willen zijn dan “een toeleveringsbedrijf voor de industrie”, zoals Rik Torfs onlangs schreef?
Wanneer veertig procent van de kinde- ren in basisscholen in onze grote steden Antwerpen en Gent thuis geen Nederlands spreekt, zou je van onze politici mogen ver- wachten dat dit als maatschappelijk pro- bleem zo’n beetje volstaat... Neen dus, de Vlaamse studenten pakken ze nu ook nog het hoger onderwijs in de taal van hun moe- der af. De Werkgroep Taal en Onderwijs van de Vereniging der Vlaamse Academici (VVA) laat weten de kwestie van de veren- gelsing “op de voet” te volgen. Dat is dap- per. De professoren Frank Fleerackers, Eric Ponette, Matthias Storme, Jos Devreese en een pak andere leden beschikken inzake taal- verdediging over goede argumenten. Zal dat voldoende zijn?
De weg naar pragmatisme
Het zijn de Vlaamse parlementsleden die uiteindelijk knopen zullen doorhakken en de poort van de verengelsing al dan niet nog maar eens wat verder zullen openzetten.
Door de politieke partijen is de jongste maanden keihard onderhandeld, over de grens heen van de scheiding tussen meerder- heid en oppositie. “De meerderheid heeft de minderheidspartij VLD nodig om tot een goedkeuring te komen met twee derde van de stemmen”, aldus de VVA. “Daarvan heb- ben de liberalen gebruik gemaakt om hun wil het hoger onderwijs zo verregaand mogelijk te verengelsen op te dringen.”
Bart De Wever liet onlangs verstaan dat hij inzake verengelsing in zijn partij een zachte koerswending heeft ingezet op de weg naar het pragmatisme.
“Dat is dus schipperen, ik geef dat eerlijk toe”, zei de N-VA-voorzitter. De VVA-prof- fen weten tot wie ze zich onder meer moe- ten blijven richten.
Het is afwachten of de modale Vlaming de moed heeft de komende tijd even wat poe- der onder de stoel van zijn parlementsle- den te leggen.
AnjA Pieters
Zeggen dat het heir der journalisten was afgezakt naar de persontmoeting van het IJzer- bedevaartcomité op dinsdag 1 mei, zou fameus overdreven zijn. Ondergetekende had er drie uur rijden voor over, evenals mijn achtbare collega Bauwens, hoofdredacteur van Door- braak. Die man liet er zijn schaarse vakan- tiedag aan zee met vrouw en kinderen voor staan. We telden nog een drietal persmuskie- ten en een laattijdig toegekomen tv-ploeg van Focus-TV. Ook Radio 1 was aanwezig, maar ja, die zijn mediasponsor van Ten Vrede, dus moreel verplicht aanwezig te zijn.
Ook de burgemeester van Diksmuide was present evenals een aantal comitéleden. Paul de Belder, voorzitter van het IJzerbedevaart- comité, had maar één boodschap: neen, de 85ste IJzerbedevaart in augustus zal niet de laatste zijn, ook in 2013 en de jaren nadien zal er een bedevaart zijn. Alleen de datum veran- dert. Men wil zo beter aansluiten bij de oor- sprong van de IJzerbedevaarten, namelijk het herdenken van de gesneuvelden. Meer dan ooit zal de nadruk liggen op de boodschap van vrede, vrijheid en verdraagzaamheid.
Hoe dat die IJzerbedevaart er gaat uitzien, kon men ons niet meedelen. Daar is nog niet over nagedacht. Men is volop bezig met de komende bedevaart, aldus De Belder. Het enige wat men kon onthullen, was dat de manifestatie waarschijnlijk in de namiddag zal plaatsvinden, om niet in het vaarwater te komen van de 11-novemberherdenkingen in de omliggende steden en gemeenten.
Na de persconferentie wachtend op het pintje dat ons werd aangeboden – uw hoofd- redacteur is met weinig tevreden –, bekeek ik in de IJzertoren nog even de plakkaten met de namen van sponsors die in het verleden de restauratie financieel ondersteund heb- ben. Er staan daar een paar namen tussen van het type “overtuigde flamingant” die ik nu nog tegenkom op Zangfeest of IJzerwake.
Jaren geleden was hun geld welkom, vandaag zijn het nostalgiekers die het volgens Rik van Cauwelaert totaal niet begrepen hebben. Het cliché wil dat de traditionele Vlaamse bewe- ging nog enkel bestaat uit vendelzwaaiers en trommeljongens.
De media moeten ervoor zorgen dat dit
De laatste IJzerbedevaart
vertekend beeld blijft bestaan. Ik houd elk jaar de tv-ploegen in ’t oog die op het Zangfeest komen filmen: zij komen enkel in actie bij de toespraak van de voorzitter en bij het optre- den van de VNJ-muziekkapel, liefst gefilmd vanuit kikvorsperspectief met de “bottinne- kes” in close-up. Dat is dan de samenvatting van drie uur Zangfeest...
Ook dit jaar: geen aandacht in het tv-nieuws voor het kinderkoor, geen aandacht voor het gesmaakte optreden van Dirk Denoyelle, geen aandacht voor folkgroep Tantris. Wel worden steevast de herkenbare koppen van Vlaams Belangmandatarissen in beeld gebracht.
Zo wordt de buitenwereld een éénzijdig beeld van het Zangfeest opgehangen: een saaie toespraak (saai voor de tv-kijker) en een mili- taristisch getint optreden van een muziekka- pel, enkel bijgewoond door extreem-rechtse politici (ik neem het typische VRT-jargon even over). Quod erat demonstrandum. Als Bart De Wever nog eens de dubbelzinnige rol van
de media aankaart, mag hij gerust dit voor- beeld eens aanhalen. Hij is al jaren een trouwe bezoeker van het Zangfeest en weet beter.
Het enige dat het IJzerbedevaartcomité begrepen heeft, is dat de oude boodschap (meer zelfbestuur voor Vlaanderen) bij de hui- dige media niet meer aanslaat. Dus werden de boodschap en het programma geleidelijk aan- gepast, met het gekende resultaat qua invul- ling en qua opkomst.
Bij het buitenrijden van Diksmuide nog even een blik geworpen op de Toren én 84 jaar tra- dities en mythes, allemaal weggesmeten met het badwater, want niet meer van deze tijd.
Onder het goedkeurende oog van Rik van Cauwelaert.
In Frankrijk zwaaiden politici van alle par- tijen met de Franse vlag, als uiting van hun liefde voor hun vaderland. Noem het patriot- tisme, noem het nationalisme, maakt niet uit.
Alleen in Vlaanderen word je niet au sérieux genomen bij het vertonen van enige Vlaamse vaderlandsliefde. Nog een geluk dat ik me kan optrekken aan onze Vlaamse regering en ons eigen Vlaamse Parlement. Oef!
KvC
