e 1,95
67
stejaargang • nummer 47 • woensdag 21 november 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De Slimste Mens op het Schoon Verdiep
Deze week
N-VA geholpeN met groot
VlAAms BelANg 3
De BlijDe uittocht VAN
sAiNt pAtrick 5
AAlst…stAD mijNer
DromeN 3
WAlloNië eN De
FiNANciAl times 7
Brussel: Niet zomAAr
eeN Boom 6
VerzuchtiNgeN VAN
hAmAs 8
We hebben een regering, maar regeren komt er niet van
enkele weken geleden klonk het vanuit Di rupo’s eigen regeringskringen: ‘pre- mier, uw ploeg zit met een probleem.’ het is er intussen niet echt beter op gewor- den. Wat heeft dit land geluk dat er sta- ten bestaan als griekenland, italië en spanje waar de zaken helemaal uit de hand lopen.
Op die manier blijft de internationale focus gericht naar elders en maken we het zowaar mee dat onze staatsschuld kan geherfinan- cierd worden tegen historisch lage tarieven.
Mochten we dat geluk niet hebben, dan kon- den we de winkel hier net zo goed helemaal sluiten.
Bij de start leek die regering van Di Rupo zowaar een zeker tempo te ontwikkelen.
Onwaarschijnlijk spectaculair kwam ze nooit uit de hoek, maar de indruk kon toch gewekt worden dat er werd geregeerd. Het pensioen- dossier kwam op tafel met eerste aanzetten tot beleid en na een aarzelende start leek het asielthema steviger aangepakt te worden. De eerste fase van de staatshervorming – met de intussen beruchte splitsing van Brussel-Halle- Vilvoorde – blijft inhoudelijk een absoluut onding, maar de regering slaagde erin die zonder noemenswaardige problemen door het parlement te jagen.
Neen of non
Het bleek allemaal strovuur. Nu, zondag, erg laat op de avond, zitten de excellenties nog rond de tafel om een begrotingscom-
promis te vinden. Zowat alle pistes werden de voorbije weken op tafel gesmeten, waar- bij het nodige lekwerk naar de pers niet werd gemeden. Het totale gebrek aan interne samenhang bij de regering-Di Rupo zorgde ervoor dat op elk van die voorstellen een snel, ferm en radicaal ‘neen’ dan wel ‘non’ volgde van één of andere regeringspartner. Nu ja, partner, het woord wordt hier wel heel onge- past gebruikt.
De partijen die deel uitmaken van de rege- ring-Di Rupo zijn gewoon veroordeeld door de kiezer om samen een kabinet te vormen, althans in de mate ze de aanzwellende roep naar meer autonomie in Vlaanderen wil- len negeren. Als er op Belgisch niveau echt geen ruimte mag gegeven worden aan zo’n Vlaamse stem, dan rest niets anders dan een kakofone regering van restpartijen. De Vlaamse daarvan vertegenwoordigen niet eens een meerderheid van de kiezers en ont- beren dus de feitelijke legitimiteit, ze vech- ten ook elk een strijd uit met de burger op leven en dood. Geen enkele Vlaamse rege- ringspartij kwam een beetje fatsoenlijk uit de confrontatie met die kiezer bij de gemeente- raadsverkiezingen.
Di Rupo besliste geen begroting op te stel- len voor die verkiezingen om de gemoederen niet nog meer op te hitsen dan ze al waren.
De kiezer reageerde op dat politieke verstop- pertje spelen door stevig op de vingers te tikken van zowel CD&V, Open Vld als sp.a, waardoor de manoeuvreerruimte nog verder
kromp. Maar niet alleen in het begrotings- werk faalt de regering. Intussen heeft ieder- een door dat de ‘splitsing’ van het gerechte- lijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde een draak heeft opgeleverd, en dat Dexia als een molensteen rond onze nek blijft hangen.
Kon Guy Verhofstadt zijn geknoei nog een tijd verstoppen achter zijn toverwoord ‘per- ceptie’, dan heeft Di Rupo die ook helemaal tegen. Dat een fraudeur bij Financiën overge- heveld wordt naar de PS en daar meewerkt aan de opstelling van het regeerakkoord, bevestigt natuurlijk alle clichés die de ronde doen. Wie zo’n verhaal vorige week had uit- gevonden, was ervan beticht ziekelijke voor- oordelen te koesteren.
papiertjes voorlezen
Herinnert u zich dat premier Di Rupo de Vlaamse harten ging inpalmen door gere- geld op bezoek te komen? Enkele keren heeft hij zich tussen die boerentaal uitstotende Menapiërs gewaagd. Lang volgehouden heeft hij het niet. De Nederlandsonkun- dige premier smeet zich na de start van zijn kabinet op de studie van de taal van de meer- derheid en maakte snel progressie, tot aan- gename verbazing van iedereen. En toen hield ook die trein halt. Tot vandaag slaagt de premier er niet in een debat in het Neder- lands te voeren. Hij schrikt zelfs terug voor een interview voor een Vlaamse radio- of tele- visiezender. In het parlement leest hij houte- rig af van papiertjes, wat strikt genomen niet
eens in overeenstemming is met het regle- ment. Het heeft met zijn zwakke kennis van het Nederlands te maken maar ook met zijn presidentiële aanpak. Di Rupo deelt mee van op het spreekgestoelte. In debat gaan is zijn stijl niet, zeker niet als premier.
Paul Magnette moest de Vlaamse gaten opvullen. Hij treedt met de regelmaat van een klok op in de Vlaamse media en schrijft zelfs een column in De Standaard. Magnette oogt en klinkt vlot, ook in het Nederlands. Hij komt sympathiek en verzoenend uit de hoek.
Kortom, als ambassadeur van de stem van het zuiden kon Di Rupo met Magnette een troef uitspelen. Maar, die moest de meubelen gaan redden in Charleroi, wat hij met verve deed. Gevolg: exit Magnette uit de federale regering en de Franstaligen zijn hun laat- ste stem in Vlaanderen kwijt. Weliswaar rest nog de uitstekend tweetalige Melchior Wathelet, maar die is lid van de kleine cdH én zou naar verluidt overstappen naar het Brusselse niveau.
De helft van de Belgische regering blijft in Vlaanderen totaal onzichtbaar, of zo goed als onverstaanbaar. Het werk van deze regering maakt inhoudelijk geen enkele indruk en de Franstalige vleugel laat zich bij de Vlaamse publieke opinie liefst zo weinig mogelijk zien.
Zelfs onze Belgische regering lijkt de facto gesplitst. Goed voor Di Rupo dat N-VA bestaat, of hij hield het geen
week meer vol.
louis VerBeeck 80 11
Actueel
21 november 2012
2
Uit de smalle beursstraat
Ga hier weg
Op de inkomsten van de ondernemingen - de motoren van de welvaartscreatie - wordt in die mate beslag gelegd dat het onvermijdelijk is dat nog meer ondernemingen het land zul- len verlaten. En niet enkel multinationals.
“Georganiseerde jongeren kunnen elkaar helpen bij het door- geven van het wachtwoord: ga hier weg.” Dat schreef wijlen Frans Verleyen op 31 januari 1996 in zijn woord vooraf in Knack. Zijn ana- lyse staat nog altijd als een huis. Zo schreef hij in het editoriaal: “De boegbeelden en gidsen van de vorige generatie hebben sedert 1980 een politiek en economisch moeras achtergelaten, waar niemand nog doorkomt. De staat België met de zwaarste belastingdruk, de meest uitzichtloze werkloosheid en de hoogste schuldenlast in de moderne westerse wereld. Duizenden miljarden gingen verloren aan wanbeheer, sociale zuilbelangen, corruptie, zelfbediening in de grote welvaartswinkel van geprivilegieerde ambten, voortijdig opgenomen pensioenen en duistere subsidies.”
Het was een vlijmscherpe kritiek op de rooms-rode regeringen van Martens en Dehaene. Later hebben paars en groen het niet veel beter gedaan. Laat staan het zootje dat nu al bijna een jaar het fede- rale beleid uittekent. Het enige verschil met 1996 is dat België op het vlak van werkloosheid en staatsschuld ondertussen door een aan- tal Zuid-Europese probleemlanden voorbijgestoken is. Maar de pre- caire situatie van de economie is een blijver. Di Rupo en co, daarin gesteund door sommige Vlaamse financiële journalisten, ontken- nen dit door te verwijzen naar de lage rente die de overheid moet betalen voor overheidsobligaties. Die lage rente is geen beloning voor het goede beleid. Het is het gevolg van het massale drukken van geld om de eurozone te doen overleven en het heeft te maken met het vele spaargeld van de onzekere inwoners van dit land. De financiële markten weten dat de Belgische overheid een beroep kan doen op die spaarders om gemakkelijk geld te lenen aan de over- heid. Dat houdt de rente laag.
Het cruciale probleem wordt niet aangepakt: te hoge belastingen en te weinig oog voor een beperking van de uitgaven. Dat maakt dat het ondernemingsklimaat zeer slecht is. Niet alleen voor wie een eigen zaak wil opbouwen, ook voor wie aan de slag wil in een bedrijf dat hier verankerd is. Vandaar dat Verleyen zestien jaar gele- den terecht opriep hier te vertrekken en elders het geluk te zoeken.
Want het gaat er niet op verbeteren. De bedrijven, zij die de wel- vaart creëren, worden als een melkkoe beschouwd, vooral door de PS. Een melkkoe die in die mate gemolken moet worden dat ze net niet neervalt van uitputting of doodgaat. Onkelinx en co hebben nochtans het lef te beweren dat bedrijven nog meer moeten bij- dragen aan de economie. Terwijl zij die economie verdorie in grote mate schragen én voor een infuus naar de geldverslindende over- heid zorgen.
De Vlaamse werkgeversorganisatie Voka maakte daar een mooie studie over die te weinig aandacht kreeg. Voka ging na wat er met de toegevoegde waarde van de bedrijven gebeurt. De toegevoegde waarde is een belangrijke economische parameter en slaat op het verschil tussen de productie enerzijds en de aanschaffingskosten van de verbruikte grondstoffen, half afgewerkte producten en dien- sten en diverse goederen anderzijds. Wel, 41 procent van de meer- waardecreatie van de bedrijven gaat naar de overheid. Het gaat om 37,5 miljard euro.
Dat zijn belastingen allerhande, zoals de vennootschapsbelas- ting en de bedrijfsvoorheffing, maar ook en vooral werkgeversbij- dragen. Daarnaast gaat bijna 37 procent naar de werknemers, wat in zekere zin normaal is aangezien de werkgevers de lonen uitbe- talen. In totaal 33,8 miljard euro. 23 procent van de toegevoegde waarde, 20,6 miljard euro, gaat naar de financiers van die onder- nemingen, zijnde de aandeelhouders en de banken. Zeggen dat het merendeel van de welvaartscreatie door bedrijven naar de geldwol- ven uit de financiële sector gaat, is verkeerd.
Deze cijfers tonen aan dat er niet veel mogelijkheden meer zijn om de bedrijven verder te belasten, of nog meer toegevoegde waarde naar de overheid door te sluizen. Tenzij men de werknemers nog minder wil betalen. Tenzij men de financiers die al het kleinste aan- deel krijgen nog minder wil geven. Geld dat niet meer in de econo- mie kan worden geïnvesteerd. Dat kan een duidelijke politieke keuze zijn, maar de ervaring leert dat bedrijven en talentvolle werknemers in dat geval andere oorden gaan opzoeken. En dan hebben we het niet alleen over Ford Genk en co, ook over kleine ondernemingen. 57 procent van de door Voka onderzochte ondernemingen telt minder dan 50 werknemers. Zij zijn het die straks hun biezen gaan pakken.
Angélique Vanderstraeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Drammer van dienst op Radio 1 was niemand
minder dan Jan Leyers, naast notoire muzikant ook wereldreiziger in dienst van de VRT. In die functie maakte hij schitterende documentaires, zoals “De weg naar het Avondland”, “De droom van Ludwig” en “De weg naar Mekka”. Een man met een benijdenswaardig brede horizon, denk je dan, en moeilijk uit evenwicht te halen. Toch slaagde radiopresentatrice Friedl Lesage daarin, en met verve. Friedl, als VRT-icoon uiteraard hoogrood en progressief geïnspireerd, bracht de beruchte Mechelse GAS-boete ter sprake, Leyers hapte gretig toe. Te gretig om goed te zijn. Als de logica van het broodjesverhaal hem ontging, was het de logica zelf dat iedereen met wat gezond verstand die redenering moei- teloos kon volgen. Het probleem was dat vijf- tiger Leyers zich blijkbaar en plotsklaps weer
studentikoos voelde en, de 68-beweging van vorige eeuw indachtig, alle remmen losgooide.
Hoe meer hij erover praatte, hoe hoger hij het broodjesincident als bedreiging voor de samenleving inschatte. Hij dacht met heim- wee terug aan de jaren zeventig, toen het er
“allemaal losser, sjofeler en minder proper aan toeging”. Hij hunkerde naar een ijskast of een autowrak in een weide. Tja. Ik gun ieder dier- tje zijn pleziertje, maar een rilling trok toch over mijn rug toen hij zijn eindconclusie debiteerde en toeterde “dat GAS-boetes het einde van de beschaving zijn” (sic)!
Leyers is, zoals praktisch de volledige zelf- verklaarde intellectuele elite in Vlaanderen, het rood-groene gedachtegoed zeer genegen. Hij is Antwerpenaar en kijkt, na tachtig jaar “kame- radenbeleid”, met enig wantrouwen naar een
“Einde van de beschaving”
De burgemeester van Mechelen, Bart Somers, heeft de GAS-boete opgelegd aan een 17-jarige scholier, die op de trappen van de Sint-Pieterskerk een broodje zat te eten, geseponeerd. Somers had gelijk in te gaan op het gerezen protest rond dat incidentje.
Weg die onterechte “gemeentelijke administratieve boete”. De progressieve, linkse media zouden echter niet zijn wat ze zijn, mochten ze er niet nadrukkelijk over hebben door- gedramd of laten doordrammen.
straks centrumrechts bestuur op het Schoon Verdiep van “zijn” stad. Het is bekend dat Bart de Wever de tijd voor verandering gekomen acht, en in die samenhang niet afkerig staat tegenover GAS-boetes. Dat kan meegespeeld hebben in de bevlogenheid waarmee Leyers een steeds meer naar rechts zwenkend Vlaan- deren afdeed als “een soort verkrampt bejaar- dentehuis”.
Oorlogje spelen
Hij vergist zich. Wat Leyers een “verkrampt bejaardentehuis” noemt, is een samenle- ving die de buik vol heeft van valse “vrijheid, blijheid” en “de wereld is een groot dorp”- principes, zoals stilaan een halve eeuw toegepast in niet alleen Vlaanderen. Maar, overdrijven is nooit goed. Een boete aansme- ren aan iemand die een broodje opeet op een kerktrap, of een bloempje uit een bloembak van stad of gemeente wegplukt, is er een heel eind over. Uitkramen dat GAS-boetes het einde van een beschaving zijn, is dat nog een stuk verder dan een heel eind. Elke modale bur- ger die het dragen van progressieve oogklep- pen afzweert, kan moeiteloos een aantal toe- standen opnoemen die, oneindig meer dan GAS-boetes, aan het einde van een beschaving doen denken. Bewijzen? De recentste geval- len van gebrek aan zelfrespect en respect voor anderen volstaan. Een tekening om duidelijk te maken aan welke gedachten en ideologieën men die te danken heeft, hoeft niet echt.
Op “Tyne Cot Cemetery”, het militaire kerk- hof van “de grote oorlog” in Zonnebeke, speel- den enkele kinderen oorlogje terwijl hun bege- leider - of vader? - een eind verder onbewogen toekeek. Pas toen geschokte bezoekers protes- teerden, riep hij de kinderen bij zich en stapte onverschillig op. Het Nieuwsblad publiceerde een foto van die spelende kinderen. De foto- journalist schoot het plaatje om iets duidelijk te maken. Misschien wel dat het einde van de beschaving sneller komt dan verwacht, en uit andere hoek dan GAS-boetes. Zoals door een stuitend gebrek aan opvoeding, bijvoorbeeld.
Of door idioten die een machinegeweer uitroe- pen als speelgoed van het jaar.
“Swingers party”
Volwassenen van nu zijn de kinderen van toen en de nazaten van de generatie die de progressieve slogan “vrijheid, blijheid” hoog in het vaandel droeg. Zo ook de 43-jarige vent uit Deurne die heeft deelgenomen aan een
“swingers party” in een garagebox in Essen en daar het loodje heeft gelegd. Wie als hope- loos achterhaalde conservatieve zuurpruim en nitwit niet weet wat een “swingers party” is, dat is een feestje met partnerruil, druggebruik en comazuipen als belangrijkste ingrediën- ten. Het feestje in kwestie ging door in een bosrijke wijk van Essen, op initiatief van een Hollands gastkoppel dat de garagebox
“gezellig” had ingericht.
Drie koppels “lieten zich helemaal gaan”, onder wie het slachtoffer en zijn vriendin waar- mee hij negen jaar samen was en twee jaar gehuwd. Een hartaanval heeft de mannelijke helft van het echtpaar geveld. De overlevende partner stelde dat ze “een echt goed koppel”
waren dat aan zulke feestjes meedeed “om zich te ontspannen en om de stress van de job te vergeten”. Haar doodgevallen echtge- noot was vrachtwagenchauffeur en hij sliep niet veel. “Hij was”, wist ze, “al gewaarschuwd dat zijn aders dichtslibden”. Maar “ontspan- ning” zoals hij en zij die opvatten, moest “kun- nen”. Je zou denken dat voor organisatoren van en deelnemers aan zo’n “swingers party” een GAS-boete op haar plaats zou zijn, mocht je, dank- zij Jan Leyers, niet met zekerheid weten dat die boetes het einde van de beschaving
betekenen. D.Mol
GSM in DE klAS
Sommige onderzoekers zouden beter zichzelf eens aan een grondig onderzoek onderwerpen. Sofie de Cuperen pleit er op de webstek van het gemeenschapsonderwijs voor jongeren toe te laten de gsm in de klas te gebruiken. “Een verbod vegen ze toch aan hun laars, en ze chatten in het geniep onder hun lessenaar”, stelt ze.
“De maatschappij staat niet stil”… en mis- schien is het wel “mama die belt als ze in het ziekenhuis ligt”, weet de wijze Sofie. En kinde- ren moeten “leren over de kostprijs van bellen, sms’en en surfen op het net”. Alsof ze dat niet weten. “Surfen op een smartphone kost geld.
Een school beschikt bovendien in een compu- terlokaal over alle instrumenten die daarvoor nodig zijn”, reageert Willy Bombeek van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onder- wijs.
Vlaams Parlementslid Vera Celis (N-VA) vroeg onderwijsminister Pascal Smet wat hij daar zo van dacht. Celis pleitte voor een rus- tige school- en klasomgeving, waar leraars rustig kunnen lesgeven (en leerlingen rustig kunnen werken) en een school “zonder sociale druk op ouders wiens kinderen geen smartp- hone hebben”.
Smet, regelmatig in de kijker als minis- ter van Dromen en Praten, vroeg de Vlaamse Onderwijsraad (Vlor) “een strategie” rond deze problematiek uit te werken. Allez, nog een praatgroepje bij. Moet er nog zand zijn?
Sommigen vragen zich dan af waarom zoveel Vlamingen nog voor het vrij onderwijs kie- zen. Laat onderwijs maar eens een prioritair thema worden bij de volgende Vlaamse ver- kiezingen…
BESturEn in hEt nEDErlAnDS
Overheden gebruiken veel te veel Engelse woorden, terwijl zaken gewoon in het Nederlands kunnen worden aangeduid. Neem het Nederlandse stadje Almere, waar in de gemeentelijke communicatie “Economic Deve- lopment Board Almere”, “Making Almere” en
“Growing Green City” maar enkele voorbeel- den zijn van onnodig Engels in gemeentelijke stukken. De partij Leefbaar Almere diende een motie in tegen onnodig Engels taalgebruik. De gemeente besliste het gebruik van Engelse termen zoveel mogelijk terug te dringen.
Alleen als het met het oog op internationale belangen nodig is, zullen nog Engelse termen
Actueel 21 november 2012 3
Vooraanstaande N-VA’ers wezen het idee resoluut naar de prullenmand als een inhou- delijke en/of tactische vergissing. Inhoudelijk liggen de standpunten op essentiële punten te ver uit elkaar en tactisch kan je het kiespu- bliek beter vanuit twee richtingen proberen te verleiden, was de redenering.
Die discussie is in elk geval voer voor historici, want de kloof tussen N-VA en Vlaams Belang werd intussen alleen maar groter.
N-VA gaat er zelfgenoegzaam vanuit de Forza Flandria op haar eentje gerealiseerd te heb- ben; Vlaams Belang vindt gekwetst dat de haver ontzegd wordt aan het paard dat er voor gewerkt heeft. Zelfgenoegzaam versus gekwetst; uit die confrontatie komt weinig goeds.
De Morgen en Dewinter
De kloof tussen beide partijen werd zo groot dat de theoretische afwijzing van het cordon sanitaire door N-VA in praktijk op het- zelfde neerkomt als het… cordon sanitaire.
Zelfs in de kleinste parochie denkt de partij van De Wever er niet aan een coalitie te slui- ten met mensen van het Vlaams Belang. Voor een geprofileerde oud-Belanger als Karim van Overmeire steekt die partij de nek dan weer wel heel ver uit. Het toont voldoende aan dat N-VA actief bezig is de Vlaams-nationale con- current leeg te zuigen.
De verwarring die vandaag bij het Vlaams Belang heerst, toont aan dat daar nog abso-
luut geen tegenzet gevonden werd. Dan wor- den er wel eens onhandigheden begaan. Op 2 november drukte De Morgen een vraag- gesprek af met niemand minder dan Filip Dewinter. U leest het goed, door De Morgen, de krant die het Vlaams Belang principieel haat en boycot. Het vraaggesprek besloeg ruim een halve krantenpagina. Vanwaar die plotse ‘liefde’ voor het radicale gezicht van
‘de allerstoutsten’?
De titel zegt genoeg: ‘Van Overmeire koos voor N-VA om programma VB te realiseren’, een letterlijk citaat van Dewinter. Die heeft
‘geen wrok’ tegenover de overlopers, gelooft niet dat ze anders denken dan in hun VB- tijd en zegt te hopen ‘dat de VB’ers binnen N-VA samen een strategie zullen ontwikke- len om de macht binnen N-VA over te nemen en het cordon te breken. Van sommigen weet ik dat ze daarmee bezig zijn.’ Het interview verscheen op vrijdag 2 november. Op maan- dag 5 november zou sp.a-Aalst samenkomen om te beslissen of het akkoord met N-VA en CD&V zou worden nagekomen – inclusief het schepenmandaat voor Van Overmeire – of niet. De Morgen ijverde actief voor een reso- luut ‘neen’, schouder aan schouder met de partij- en de vakbondstop. Dewinters inter- view paste natuurlijk helemaal in het verhaal dat sp.a-Aalst met Van Overmeire het cor- don doorbreekt en N-VA niet meer is dan een Vlaams Belang in schapenvacht.
Welke winst denkt Dewinter voor zijn partij
te halen door in dat verhaal mee te stappen?
Integendeel, als we hem geloven, is het voor VB’ers zelfs heel verstandig naar N-VA over te stappen. Men kan in dat interview zowaar een aansporing vinden voor de kiezers om via N-VA te realiseren wat met het Vlaams Belang niet kan. Er is maar één verklaring voor dat vreemde interview: Dewinter wil voor alles N-VA beschadigen.
Prinsenvolk
Aan de kant van N-VA vinden toplui het nodig de meest scherpe en zelfs beledigende woorden te kiezen als het over het Vlaams Belang gaat, terwijl een VB-topman mees- tapt in een project van De Morgen om stokken in de wielen van N-VA te steken. De Vlaams- nationale partijen lusten elkaar rauw.
Of het veel helpt de passages over het
‘Prinsenvolk’ en ‘niet ondergaan in broeder- twist en schande’ boven te halen, kan betwij- feld worden. Beide partijen zijn er heel erg van overtuigd de enige juiste weg te bewan- delen. Vlaams Belang verstart in steriel extre- misme en N-VA is een opportunistische club die het juiste moment afwacht om alle prin- cipes te verraden; zoveel is duidelijk voor de respectievelijke overzijdes.
Dewinter kende in de overgang van okto- ber naar november een drukke mediaweek.
In Knack van 31 oktober verscheen een groot interview met hem. Hij eiste daarin een groot stuk van het succes van De Wever op. Dat past dan weer wel in de strategie om het eigen nut aan te tonen.
Een andere passage in dat interview is evenwel belangrijker: ‘Hoeveel stemmen haalde De Wever op 14 oktober bij links? Geen enkele. De Wever heeft rechtse stemmen bij- eengebracht. (…) Linkse kiezers kunnen over- halen naar rechts, dat kan De Wever nog altijd niet. Dat heeft VB wél gedaan.’
Hier raakt Dewinter een punt aan dat niet genoeg kan onderstreept worden. In welke gemeenten en steden kwam N-VA tijdens onderhandelingen het sterkst uit de bus?
Waar de Vlaams-nationale partijen samen een meerderheid behaalden, zat N-VA in een
zetel. ‘Niet met ons? Dan moet je met Vlaams Belang en dat wil je niet, dus moet je met ons’, klonk het daar triomfantelijk en vervolgens kon N-VA haar zin doen.
Het is objectief in het voordeel van N-VA dat het Vlaams Belang tenminste een redelijk electoraal gewicht behoudt. Dat versterkt de onderhandelingsmacht van De Wever alleen maar. Dat zal in 2014 nog veel meer het geval zijn dan in dorp Zus-en-Zo. Kan N-VA dan opzijgeschoven worden, zullen de klassieke partijen die kans niet laten liggen.
Dat de N-VA bij de linkerzijde weinig brok- ken maakt, zoals Dewinter in Knack vaststelde, klopt natuurlijk. Vlaams Belang stootte in de groeijaren diep door in de kern van het soci- alistische kiezerskorps. Dat voelde zich ver- weesd omdat ‘de partaai’ niet wilde raken aan het heilige taboe over de immigratiepro- blematiek. Het Vlaams Blok deed dat wel en ook heel erg volks.
De Wever richt zich naar een ander publiek, dat van de ‘hard werkende’ Vlaming. Eigenlijk gaat het niet zozeer over degenen die alleen maar hard werken, het gaat vooral over dege- nen die van dat hard werken graag nog wat willen overhouden. Daarmee weet N-VA dan weer door te dringen in kringen die niet zo VB- gevoelig zijn, met name de liberaal denken- den in Vlaanderen.
Daar moet N-VA de ruggengraat van het Belgische regime breken, niet bij de VB-kie- zers. N-VA behaalde haar overwinning van 2010 ook met centrum-kiezers uit de klassieke partijen. In oktober 2012 kwam de grote golf vooral van oud-kiezers van het Vlaams Belang.
Dat is best prettig voor N-VA’ers die een lokale sjerp ambiëren, maar voor het echte einddoel helpt die verschuiving niet echt.
Dat de strategen van N-VA en Vlaams Belang elkaar niet graag zien, is klip en klaar.
De harten neigen niet naar elkaar. Maar het verstand zegt dat ze energie verspillen door op elkaars publiek te mikken. De doorbraak kan maar geforceerd worden door andere kie- zers te overtuigen.
J.K.
N-VA geholpen met groot Vlaams Belang
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Ooit werd hardop nagedacht over het idee van de Forza Flandria, waarbij de Vlaams-nationale krachten gebundeld het Belgische onding zouden bestrijden. Het was een gedurfd idee en dat is het gebleven. Toen de verhoudingen heel anders lagen dan vandaag, stelde het Vlaams Belang zich tegenover N-VA erg veeleisend op. Forza Flandria had soms veel weg van een handig opslorpingsproject.
Bij een overstroming kan men links en rechts wat zandzakjes leggen om de schade te beper- ken, maar uiteindelijk dringt het water overal door. Als je overstromingen wilt aanpakken, moet je grootschaliger werken: dijken bou- wen, spaarbekkens aanleggen… Dat is met politiek ook zo.
Het Vlaamse onderwijs ‘verbrusselt’
De N-VA profileert zich wel op stedelijk niveau, maar in de Vlaamse regering blijft het heel erg stil. Om de groeiende internationali- sering wat bij te sturen, zou de Vlaamse rege- ring meer kunnen investeren in haar grootste- denbeleid, een beleid voor de Rand en zou veel meer op tafel kunnen kloppen wat betreft het onderwijs. Tot voor kort behoorde het Vlaamse onderwijs tot de absolute wereldtop. Die rol heeft het moeten lossen. Het Vlaamse onder- wijs ‘verbrusselt’ zienderogen. De instroom van kansarme allochtone kinderen met een enorme schoolse achterstand is vooral in de centrumsteden onrustwekkend. Een mens zou denken dat het onderwijs in dat geval eman- cipatorisch werkt, maar de ervaring in het Brusselse onderwijs vertelt een heel ander ver- haal. 36 procent van de Brusselse bevolking leeft onder de armoedegrens. Dat is 6 procent meer dan een aantal jaren geleden. Heel wat onder hen nemen de wijk naar Vlaanderen in de hoop een betere toekomt te vinden, wat niet meer wil zeggen dat ze de plaatselijke OCMW’s gaan stalken. Aalst verwacht de komende jaren 20.000 nieuwkomers. In Gent, Mechelen en Antwerpen is dat een veelvoud. De versplinte- ring van de Brusselse samenleving in tientallen gemeenschappen die naast elkaar leven, zet zich door in de Vlaamse binnensteden.
De ‘natuurlijke’ absorptie door de ‘Leitkultur’
blijft uit. De verpaupering en het zich wentelen in de sociale zekerheid nemen toe.
Sociale pedagogen wijten de grote school-
achterstand bij allochtone jongeren aan een te grote taalachterstand en de miserabele sociale thuissituatie, maar dat is zeker niet het volle- dige plaatje. De communicatie met de ouders verloopt heel erg moeilijk omwille van de taal- barrière, een gebrek aan betrokkenheid, en moeilijke opvoedingssituaties. Heel wat leer- lingen hebben niet bepaald een vlekkeloos schoolparcours achter de rug. Ze dubbelen vaak, lopen grote achterstand op en verliezen vaak motivatie. Een taalachterstand is niet het enige wat schort. Het gebrek aan essentiële vaardigheden bij leerlingen wijst op een struc- tureel falen van het onderwijs.
Ervaren leerkrachten wijzen er al geruime tijd op dat jongeren steeds minder de basis- vaardigheden onder de knie hebben - reke- nen, lezen, schrijven, luisteren en kaartlezen - ten bate van bepaalde ICT-vaardigheden, zoals googelen. Bij heel wat basiscompeten- ties groeit de achterstand zienderogen. In de hogere jaren van het secundair wordt de ach- terstand acuut en neemt dergelijke proporties aan dat ongeveer 95 procent van allochtone leerlingen in het BSO terechtkomt, wat in het gros van de gevallen een drainage betekent naar een leven vol uitkeringen, zwart werk, slecht betaalde jobs en sociale miserie. Onge- veer 5 procent stroomt door naar hoger onder- wijs, waarvan slechts een fractie een diploma haalt.
De moskee controleert
Het is geen geheim dat in het Nederlands- talige onderwijs een deel van de leerlingen zeker niet alle eindtermen haalt. Dat geldt uiter- aard niet voor alle scholen, maar het is geen geheim dat heel wat scholen aan hun niveau moeten toegeven, of de situatie van heel wat allochtonen zou nog heel wat dramatischer zijn. Ouders zijn in veel gevallen letterlijk en figuurlijk onbereikbaar en ze beseffen te wei-
Aalst… stad mijner dromen
nig wat een schoolcultuur behelst. De weinige allochtone leerlingen die in het ASO zitten, worden in de ban gehouden door ‘waanbeel- den’. Zo werd een leerkracht die tijdens een aardrijkskundeles de bigbangtheorie en tijdens een biologieles de evolutie van de mens toe- lichtte, op schaterlachen onthaald. Het schep- pingsverhaal heeft voor hen evenveel weten- schappelijke waarde als een wiskundig model.
De sociale kloof is al groot, de mentale kloof is nog veel groter. In Anderlecht wordt de plaat- selijke gemeenschapsschool ‘gecontroleerd’
door de moskee. Als morgen de imam van die moskee de gelovigen oproept niet meer naar school te gaan, pakken 70 procent van de leer- lingen hun biezen. Iedereen in Anderlecht weet dat, maar niemand die er nog om maalt.De schoolgaande jeugd – de toekomst – heeft een referentiekader nodig met een mainstreamcul- tuur waarnaar ze zich kunnen richten. Uiter- aard moeten we blijven investeren, maar wat we zeker niet mogen schuwen, is de noodzaak duidelijk te maken dat gedragscodes, regels en afspraken noodzakelijk zijn om tot een goede
samenwerking te komen. Die codes gelden – zonder uitzondering – voor iedereen. Het heeft geen zin de geldende normen af te zwakken of af te bouwen om zo de toenemende proble- men te verdoezelen. Het onderwijs kan dat als prioriteit naar voor schuiven. De N-VA kan daar binnen de Vlaamse regering op wegen. JB De N-VA stelt in Aalst een schepen voor Vlaamse Zaken aan. Dat is een eerste zet tegen
de ongebreidelde internationalisering van Brussel en heel de brede Rand rond Brussel.
Een schepen van ‘Vlaamse Zaken’ klinkt erg combattief, maar of het veel zoden aan de dijk zal zetten, is zeer te vraag. De beleidsmatige instrumenten op communaal niveau om de nefaste gevolgen van de internationalisering ten goede te keren, zijn schraal.
Van tafel
Natuurlijk werd vorige week Pieter Crembo ondervraagd in de commissie Landsverdedi- ging over de uitgelekte interne nota waarin brandhout werd gemaakt van het Defensie- beleid.
Heel wat fluweelzitters wilden weten wat er nu van aan was. In zijn gekende stijl en met het gezicht van een sfinks wuifde de minister de commentaren weg. Wel liet hij verstaan dat hij zou laten uitzoeken wie de nota schreef en wie ze liet uitlekken.
Aan het einde van de tussenkomsten diende Annick Ponthier (VB) als enige een motie van aanbeveling in om de regering te verzoeken in te gaan op de inhoud van de nota en een antwoord te geven op de kritieken in functie van een beter beleid op het vlak van defensie.
Een zogenaamde eenvoudige motie vanuit de traditionele patijen veegde de motie van aan- beveling evenwel van tafel. Over tot de orde van de dag dus. En dat is precies wat de minis- ter wilde. Of hoe men in de Kamer een ernstige zaak kan banaliseren.
Belang
Di Rupo kreeg natuurlijk de oppositie over zich heen naar aanleiding van het uitblijven van de begroting. Jan Jambon van N-VA en Gerolf Annemans van het VB hekelden dan ook met een striemend betoog het gestuntel en de kakofonie die deze regering tentoonspreidt.
En natuurlijk kreeg deze regering terecht het verwijt een PS-regering te zijn waarin Di Rupo en Onkelinkx de lakens uitdelen en de bakens uitzetten waarmee alle anderen moeten rekening houden. In zijn betoog versprak Jan Jambon zich toen hij uit de kranten enkele redacteurs citeerde. Plots sprak hij over het
‘Vlaams Belang van Limburg’, wat flink wat gelach opleverde.
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
21 november 2012
4
Komen en gaan
Manu Beuselicnk van N-VA houdt het voor bekeken. Hij zoekt andere professionele ein- ders op. Hij liet zich vorige week in de Kamer dan ook vervangen.
Zijn plaats wordt ingenomen door Cathy Coudyser uit Knokke. Naar verluidt zou hij wel blijven zetelen in de gemeenteraad van Oost- ende. Heel bijzonder heeft hij zich in de voor- bije twee jaar niet onderscheiden door opval- lende tussenkomsten, maar hij was een trouwe partijman die loyaal meedreef op de golven die anderen opwekten.
Zijn opvolgster werd op 14 oktober ook ver- kozen in de gemeenteraad en de provincie- raad. Zij gaat haar handen vol hebben nu ze maar liefst drie politieke mandaten krijgt. En bovendien is ze ook nog zelfstandige onder- neemster. Jawadde!
Wanneer?
Ondertussen vraagt iedereen in het Paleis der Natie zich af hoe het nu zit met de zoge- naamde staatshervorming. Het is niet omdat het kiesarrondissement BHV nu gesplitst is – of wat daarvoor moet doorgaan tenminste – dat de kous nu af is. Er zitten ook nog heel wat bevoegdheidsoverdrachten, of gedeelten daarvan, in de pijplijn, waarvoor de financie- ringswet dus nog moet aangepast worden.
Men weet dat dat nog een hele dikke boter- ham is. Als men ziet hoe er dezer dagen al moeizaam wordt onderhandeld over de alge- mene Belze begroting, dan voorspelt een en ander niet veel goeds. Servaas Verherstraeten, de staatssecretaris voor Staatshervorming, zou eens met een timing moeten afkomen.
Het kan echter even goed zijn dat men hem – zoals gewoonlijk –wandelen stuurt…
Topambtenaren niet tweetalig
Volgens de Copernicuswet van 2002, gestemd door een paars-groene meerderheid van Vlamingen en Franstaligen, dienen alle topambtenaren tweetalig te zijn. De Vlamin- gen verkregen de verplichte tweetaligheid, de Franstaligen bekwamen dat het niveau van de vereiste taalkennis aanzienlijk werd verlaagd voor álle ambtenaren.
“Bijna een jaar geleden kondigde staatse- cretaris van Ambtenarenzaken Hendrik Bogaert aan dat voortaan de wet die federale topambtenaren verplicht tweetalig te zijn, zou worden uitgevoerd.
Vandaag bekende hij ootmoedig dat ook deze Vlaamse belofte botst op een Franstalig njet”, zegt Ben Weyts. “Zoals het in dit land zo dikwijls gaat met communautaire akkoor- den, werd de Franstalige trofee realiteit maar werd hetgeen de Vlamingen binnenhaalden, gewoonweg nooit uitgevoerd.”
Al tienmaal werd de uitvoering van de ver- plichte tweetaligheid uitgesteld met zes maan- den.
Nooit samen?!
Het blijft eeuwige zonde dat de Vlaams- nationalisten in de Kamer, die toch samen een groep van maar liefst 39 Kamerleden vor- men, afzonderlijk blijven ageren en optreden.
N-VA blijft zich jammer genoegd ver houden van het Vlaams Belang om toch maar door het regime als ’zuiveren’ en ‘democraten’ aan- zien te worden. Spijtig toch, want zovele VB-ers en N-VA-ers hebben jaren geleden heel vaak dezelfde Vlaamse betogingen en manifesta- ties gefrequenteerd en om ter luidst dezelfde slogans – waaronder o.m. ‘België barst!’ en
‘Vlaanderen onafhankelijk!’ – uitgeroepen. Als men alleen al eens oog hand voor wat bindt en niet wat scheidt, we zouden al een hele stap verder staan.
Begijnen
In tegenstelling tot veel academische historici is uw stukjesschrijver een zware lezer van goede historische romans. De beste schrijvers slagen erin vlees en bloed aan te brengen op de droge botten van de historische wetenschap. Het was de spannende historische thriller “The Owl Killers” van Karen Maitland die mij herinnerde aan een ver- leden dat zo belangrijk was in de Nederlanden: de begijnen. In het boek proberen een paar Vlaamse begijnen een begijnhof te stichten aan de Oost-Engelse kust, waarbij ze op alle manier worden tegengewerkt. Maitland heeft Vlaanderen bezocht, wat je in de roman merkt aan plaatsnamen zoals “Leuven”. Bijna alle Engelstalige auteurs blijven maar namen als Louvain, Courtrai, Malines gebruiken, wat veel zegt over hun speurwerk.
Beseffen we wel wat een uniek werelderf- goed onze begijnhoven zijn? Soms loop je er bijna achteloos voorbij, tot je toevallig toeris- ten ziet filmen of fotograferen.
Van onze honderd begijnhoven zijn er zo’n dertig bewaard gebleven; de meeste gelukkig mooi gerestaureerd. Leuven, Gent en Brugge vind ik zelfs wat te mooi, te afgelikt. Lier en Hoogstraten vallen meer in mijn smaak.
In Mechelen heb ik nog in 1980 de laatste twee begijntjes geïnterviewd, toen 83 en 70 jaar oud. Diest is onovertroffen.
Een vroom leven in een harde tijd
We weten nog altijd niet zeker waar het woord begijn vandaan komt. Zeker niet van Sint-Begga, die eerst honderden jaren later na de opkomst co-schutspatroon werd. Het woord verwijst misschien naar het Franse béguer of prevelen (van gebeden), of naar beige, de grauwe kleur van de kleding.
Begijnen zijn er al in de twaalfde eeuw;
een revolutionaire tijd waarin overal bossen gerooid worden, landbouwtechnieken verbe- teren, de bevolking drastisch stijgt en de ste- den vorm krijgen.
Het is ook een tijd van geweld en in zekere zin als reactie kerk- en kloostervernieuwing en intens soms zelfs mystiek geloof. De dubbel- kloosters (mannen en vrouwen) verdwijnen en de nieuwe vrouwenkloosters kunnen de toe- vloed van nieuwe en zeker arme postulanten niet aan, want zij kunnen niet dezelfde goed- betaalde activiteiten (bijvoorbeeld bier bou- wen, of wijn maken) als mannen uitoefenen.
Overal gaan vrome vrouwen bij elkaar wonen; zeker als ze graag een intens christe- lijk leven willen leiden maar geen zin hebben in de kloostertucht, of een leven van uitslui- tend gebed en contemplatie.
Veel families moedigen die dames aan omdat ze geen belofte van armoede moeten afleggen, mogen werken en al hun persoon- lijke bezittingen niet aan het klooster moeten afstaan, zodat er eventueel nog iets voor de erfgenamen overblijft.
De kerkleiders zien die nieuwe gemeen- schappen maar met lede ogen aan, want die mannen vertrouwen het niet. Vrouwen zijn in hun ogen te emotioneel, te weinig rationeel en vervallen misschien in ketterij.
Die begijnen genieten te veel vrijheid, want ze mogen hun gemeenschap verlaten als ze toch willen trouwen, dus begint een offensief om die vrouwen in een keurslijf op te sluiten, temeer omdat er overal in West-Europa (niet alleen in de Nederlanden) zo’n halfreligieuze vrouwengemeenschappen ontstaan.
Maar vooral in de Nederlanden vindt men de oplossing die zowel die vrouwen als de kerk- leiders voldoening geeft. Veel begijnen wonen aanvankelijk nog in afzonderlijke woningen in een stad of ze huren een kamer in een gemeenschapshuis (zogenaamde conventen).
De Kerk en de overheid moedigen de begij- nen aan meestal even buiten de stadswallen (Diest, Mechelen) een begijnhof te bouwen als afzonderlijke parochie met een eigen kerk en een infirmerie; dat laatste is aantrekkelijk voor veel weduwen of ongetrouwde vrouwen, die zeker zijn van verzorging in geval van ziekte of sterven.
Rijke begijnen leiden meestal het begijnhof, maar de meeste vrome vrouwen werken voor de plaatselijke textielindustrie als spinster of wolkamster (nooit als wever, want dat is een mannenberoep) en geregeld is het ruzie met de ambachten omdat de begijnen vrijgesteld zijn van belastingen.
Het einde van een 900-jarige traditie
Voor de Opstand zijn er zeker 300 begij- nengemeenschappen in de zuidelijke Neder- landen. Sommigen zijn erg succesvol, al heb ik mijn twijfels bij cijfers als 1.500 begijnen in Mechelen of 400 begijnen in Diest. Tijdens de Opstand vluchten veel begijnen in alle rich- tingen en als ze geleidelijk terugkeren is hun begijnhof geplunderd of volledig verwoest om de militaire tegenstander te verhinderen de gebouwen als uitvalsbasis te gebruiken.
De begijnen zoeken daarom een lege of ver- woeste plek binnen de stadsmuren. Dikwijls zijn ze niet welkom omdat ze wedijveren met de officiële kloosters voor giften en schenkin- gen. Heel geleidelijk herstelt het leven zich.
De meeste begijnhoven dateren dan ook uit de 17de eeuw en hun kerken zijn bijna altijd in barokstijl gebouwd.
De contrareformatie slaat een zware stem- pel op het begijnenleven. Heel het bestaan wordt meer gecontroleerd volgens een strikte hiërarchie. De begijnhoven krijgen poorten die
’s nachts gesloten worden om begijnen binnen en eventuele mannen of dieven buiten te hou- den. Een grootjuffrouw en verscheidene groot- meesteressen controleren het geestelijke en het materiële leven en delen desnoods straffen uit (de zwaarste is verwijdering). Het begijn- hof krijgt een pastoor en soms meerdere kape- laans. De kledij met de witte kap en de zwarte bovenrok wordt overal de norm.
Nog altijd zijn er grote verschillen in de begijnhoven. De huizen van de rijke begijnen hebben prachtig meubilair en aan de muren hangen schilderijen van voorgangsters, zoals te zien is in de begijnhofmusea van Kortrijk en Dendermonde. De begijnhoven vullen zich weer, want het leven in een begijnhof is gedis- ciplineerd, maar de solidariteit zorgt ervoor dat in echt moeilijke tijden het leven goed- koop blijft voor alleenstaande vrouwen die niet moeten verhongeren of de prostitutie ingaan.
De meeste begijnen werken nog altijd.
Velen, zeker de dochters uit de betere fami- lies, geven privé-onderwijs aan dochters van rijke burgers. De tijd van de lakenindustrie is voorbij, dus specialiseren begijnen zich in bor- duren of kantklossen.
De armere begijnen wassen, strijken of her- stellen kledij of zijn in de dag meid bij een priester. Wanneer de Franse revolutionairen aan hun rooftochten beginnen, ontzien ze de
begijnhoven niet. Hoewel het geen kloosters zijn, worden ze gewoon onteigend, verkocht en de bezittingen worden in beslag genomen als onderdeel van het beginkapitaal van de “cen- tra voor openbaren onderstand” (nu OCMW’s).
Gelukkig slagen veel begijnhoven erin hun kerken en huizen via stromannen voor een zacht prijsje op te kopen. Na de terugtocht van de Fransen moeten de begijnen opnieuw beginnen, want noch koning Willem noch de nieuwbakken Belgische bazen denken eraan de gestolen eigendom terug te geven.
Zeker de antiklerikale en later antigods- dienstige liberalen hebben een hekel aan de begijnen. Dat woord wordt een synoniem voor domme kwezel; temeer omdat nog wei- nig begijnen hun gemeenschap verlaten om te trouwen. Uit de 19de eeuw dateren de eer- ste foto’s van het begijnenleven. De kandida- ten moeten een goede reputatie genieten en een proeftijd ondergaan. Als ze slagen, leggen ze hun geloftes af van kuisheid, respect voor de begijnhofreglementen en gehoorzaamheid aan de kerk in een plechtigheid: de professie of de “steding”.
Ze lopen dan in een professiestoet met al de oversten en andere begijnen naar hun kerk voor een hoogmis. In de begijnhoven is er een gemeenschappelijke tafel voor het middag- maal, maar ontbijt en avondmaal nemen de begijnen aan hun eigen begijnenkast op een uitschuifbare plank. Omdat het aantal begij- nen altijd daalt, worden meer en meer huizen verhuurd aan bijvoorbeeld weduwen met kin- deren. Acteur Vik Moeremans vertelde me ooit over de strenge ondervraging die zijn moeder moest doorstaan om zo’n huisje te huren in Mechelen. In de infirmerie worden ook andere vrouwen en soms priesters verzorgd.
In sommige begijnhoven zoals in Kortrijk is er nog na de Tweede Wereldoorlog een kleu- terschooltje, maar echt onderwijs mogen de begijnen niet meer geven. De secularisering van de jaren zestig maakt een einde aan negen- honderd jaar traditie. Overal worden de mooie huizen verkocht, of voor andere doeleinden gebruikt.
Na een opknapbeurt zijn het vooral twee- verdieners die midden in de stad toch rustig willen wonen. De prachtige infirmerie van het Leuvense begijnhof heet nu “Faculty Club” en is restaurant en vergadercentrum. In Kortrijk woont het laatste begijntje op de wereld: zus- ter Marcella, 92 jaar oud. JAN NECKERS
Actueel 21 november 2012 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Smet op het onderwijs
Noch bij zijn collega’s noch bij zijn voorgan- gers heeft Pascal Smet, minister van Onder- wijs (of wat daar nog van rest), veel concurren- tie te duchten inzake het produceren van een heel gamma dwaasheden. Dat gaat van het haast wekelijks produceren van een enorme hoeveelheid gebakken lucht tot ronduit desas- treuze en volstrekt waanzinnige plannen die ons de komende decennia zuur zullen opbre- ken.
Het meest ophefmakende feit dat deze week in het nieuws kwam, omtrent de manier waarop het onderwijs steeds slechter functio- neert, was dat over die Limburgse die vijf keer (!) naar de Raad van State trok om het C-attest van haar dochter aan te vechten. Die moest het vijfde jaar middelbaar overdoen vanwege een onvoldoende voor Economie, Frans, Duits en Engels: stamvakken in de richting Economie/Moderne Talen.
Schuld van de leerkracht
Carmen lijdt aan dyslexie en ADD, een aan- dachtsstoornis. Maar aangezien de wereld, de samenleving en elk individu volgens de alge- meen verspreide moderne heilsleer perfect maakbaar is, was dat geen probleem om haar in voornoemde afdeling te stoppen, wellicht onder het moto ‘Proberen gaat mee’. Moe- der vond dat haar dochter te weinig begeleid werd door de school. Want zo hoort dat tegen- woordig: leerlingen met allerlei stoornissen moeten door de leerkrachten op de gepaste manier bijgespijkerd worden en kunnen zo alles worden en bereiken wat zij ook maar in hun hoofd gehaald hebben of hebben laten aanpraten door de mama, de nieuwe vriend van de mama of de ex van de nieuwe vriend van de mama.
Overwinningsroes
De wereldvreemde dames en heren van de Raad van State hebben daarop in hun grote wijsheid en met een grote zin voor rechtvaar- digheid en billijkheid beslist dat de school een dwangsom van maar liefst 1.250 euro per dag moest betalen als zij hun leerling niet sito presto naar het zesde jaar lieten versassen!
Uiteraard plooide de school voor die grove vorm van financiële chantage - citaat: ‘Via een dwangsom hebben we de directie op de knieën gekregen!’ - en zit dochterlief nu (in een nieuwe school) aan te hikken tegen een achterstand van twee maanden en een half, die zij als niet echt extreem begaafde meid normalerwijze nooit meer zal inhalen. Wat wilde haar moeder - buiten haar eigen kop- pige dwaasheid - eigenlijk bewijzen?
Gepast ingrijpen?
En wat doet Smetje? Die laat zijn woord- voerster gauw verklaren dat het Zijne Exellen- tie Het Genie der Karpaten een voorontwerp van decreet klaar heeft. Hij wil een nieuwe procedure die ervoor zorgt dat leerlingen (nog) gemakkelijker en (nog) efficiënter in
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Ook in de winter kent de Vlaamse kust haar charmes. Kom ervan genieten en
laat u eens extra verwennen in een écht Vlaams hotel:
HOTEL DIE PRINCE
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
“De tuin van Eden in Boechout”
Boechoutselei - 2530 Boechout-03/ 455 23 56 www.dejongstetelg.be
beroep kunnen gaan, zonder daarvoor naar de Raad van State (die zijn volstrekte ondes- kundigheid op dit terrein afdoende bewezen heeft).
Raf Feys van de ‘Onderwijskrant’: “Het is een schande dat er nog meer regels komen om resultaten aan te vechten. Nu al hebben leer- krachten schrik om hun kinderen te buizen.
Wat moet dat worden met een nieuw decreet?
Het haalt het niveau van ons onderwijs hele- maal naar beneden en holt de waarde van zo’n diploma helemaal uit.” Wie is er nu nog ver- baasd over het razendsnel achteruit hollende peil van de leerkrachten in ons onderwijs.
Welke begaafde jongere is vandaag nog gek genoeg voor zo’n overheid en in zulke omstan- digheden te willen (gaan) werken?
Minder verkeersdoden in Vlaanderen
In 2011 daalde het aantal verkeersdoden (overleden binnen de 30 dagen na het onge- val) in Vlaanderen met 1,6 procent, in Wallonië steeg het met 8 procent. Dat blijkt uit cijfers van de FOD Economie. Vlaanderen, waar het ver- keer beduidend intenser is, maar ook de con- troles, noteerde 430 verkeersdoden. Wallonië telde er 403. Vlaanderen telt wel meer zwaar- gewonden (4.183) dan Wallonië (1.742), en meer lichtgewonden.
Geen s(p)ant in eigen land
De blijde uittocht van Saint Patrick
Volgend jaar zal, bij gebrek aan een rode grimlachende burgemeester in Antwerpen, en bij gebrek aan diepgang in de Gentse binnenwateren, de Sint zijn schuit allicht in Oostende aanmeren. De rode helpertjes van
“Rednet” – een hemeltergend zootje rand- debielen, als u me even toestaat – zullen daarbij maar al te graag hand-en-spandien- sten verlenen.
Stoute kinderen
Zaterdag kwam in Antwerpen aan een ras- echte rode traditie een eind. Jarenlang was Sint-Nikolaas een graag geziene gast bij de socialisten. Zijn gullegeschenkenfilosofie, zijn onmiskenbare “Turkse” wortels en zijn op diversiteit stoelend aanwervingsbeleid pasten immers goed bij het sociaal model van de sp.a. Neem daarbij de rode mantel, de kruisloze mijter en natuurlijk de gouden staf, en u begrijpt waarom kaviaarsocialisten de Sint op handen dragen. Toen de Sint op het balkon van het stadhuis aankondigde dat er “geen stoute kinderen” bij waren, haalden we opgelucht adem, omdat noch BDW, noch FDW zich hadden laten foppen met een uit- nodiging voor de receptie. Hoed u, wanneer de socialisten geschenken geven!
Santo subito
De goedheiligman geniet als bisschop van Myra van kerkelijke erkenning. Voor Sint-Patrick is een kerkelijke zaligspreking evenwel uitgesloten, hoewel er in de linkse media al weken een “santo subito” weer- galmt. Ondertussen kon bijna elke door Sint-Patrick ooit met werk of geld bedachte kunstenaar, stadsontwikkelaar, zoetebrood- jesbakker, vrouwentoeker, elektrische fiet- senverhuurder, buurthuisuitbater, socio- loog, stedelijke onderwijzeres, sociopaat en sekswerker (m/v) in De Standaard en/
of De Morgen kond doen over zijn of haar
“brandende zorg” over de nieuwe steen- tijd die ’t stad onder “Il Bartuce” tege- moet gaat. Dat een meerderheid van het rode ambtenarenkorps niet op enige ver- andering zit te wachten, moeten we niet uitleggen. Overdrijven we? Nee hoor. De dag waarop de Sint en zijn zwarte Pieten in Antwerpen aankwamen, stonden in De Standaard meerdere paginabrede publire- portages voor de sp.a. Nu is het bekend dat zelfs de Osservatore Romano doorgaans kri- tischer is voor de paus dan De Standaard voor Janssens en co, maar het doet toch lelijk, de laatste weken. Naast de onlangs van de los- kade gevallen schepen Voorhamme, mocht een zekere Kristiaan Borret, van wie we thans weten dat hij “stadsbouwmeester” is, waar- schuwingsschoten lossen richting Bartolini.
Met ongenuanceerde platitudes als “Met de auto tot aan de kathedraal rijden, is geen goed idee” en “We gaan toch niet onderuit- halen wat we hebben opgebouwd”, deed hij zijn duit in het anti-Bartbakje. Met zo’n kwaadwilligheid bij het subsidariaat van ’t stad, zou men bijna wensen dat het nieuwe
bestuur de grove borstel bovenhaalt.
Over de roden niets dan lof
Nu de knuffelvriend van het Vlaamse socialisme definitief gedefenestreerd is, zijn rancuneuze gevoelens eigenlijk niet op hun plaats. Net nu hij het misschien het minst verwacht, willen we Patrick bij wijze van afscheid een hart onder de riem steken.
Graag willen we hem persoonlijk aanbeve- len bij zijn nieuwe werkgever – wie dat ook mag wezen. Over de roden niets dan lof – en als wij het al zeggen, zal het zeker waar zijn.
Onze aanbevelingen
Al van bij het begin van zijn legislatuur was Patrick een echte teamspeler, die zich ervoor hoedde met de eer van zijn medewerkers te gaan lopen en zich steeds wegcijferde.
Bescheiden als hij was, haalde hij meer ple- zier uit resultaten en stille zeges, dan pagina- grote afbeeldingen in kranten en magazines.
Meer dan wie ook stond hij bekend voor zijn standvastigheid bij mobiliteitsdossiers. Hij zorgde er persoonlijk voor dat koning auto in Antwerpen ondergronds moest gaan. De handelaars van de vele heraangelegde stra- ten en lanen zijn nog steeds dankbaar voor de buitengewone nauwgezetheid en de snelheid waarmee de wegenwerken wer- den doorgevoerd. In tegenstelling tot min- der betrouwbare politici bleef Sint-Patrick foute beslissingen steeds loyaal trouw. Hij toonde altijd een meer dan gemiddeld begrip voor de grootste oppositiepartij van ’t stad.
Hij zette zich dubbel en dik in als bruggen- bouwer tussen de linker- en de rechteroe- ver. Door zijn aangenaam karakter, zijn onge- kunstelde omgang en zijn bijwijlen hilarische proporties aannemende humor, droeg hij ongetwijfeld bij tot de gezellige sfeer op de gemeenteraden. Zijn inlevingsvermogen in de problemen van de kleine, bange, blanke man liet hem toe feilloos te anticiperen op de maatschappelijke problemen die almaar aan diversiteit wonnen. De hoog van de toren blazende politiemacht werd onder zijn des- kundige leiding omgevormd tot een slag- krachtige organisatie die al gauw buiten de landsgrenzen, en zeker in de Maghreb en in Centraal-Europa, gevreesd werd. Dankzij het doortastende politiebeleid lieten zelfs de meest uitgebluste boefjes en ettertjes hun zinloos geweld varen en gingen ze in hun doen en laten er terug bij horen – ’t stad is immers van iedereen. Zijn volledig onver- wacht en onverdiend verlies, tegen uitda- ger Don Bartone, weet Sint-Patrick met sym- pathieke christelijke gelatenheid en zonder enige vorm van wraak of rancune te dragen.
We wensen Sint-Patrick in zijn nieuwe carrière het allerbeste. Nooit heeft hij er in het verleden ook maar aan gedacht voor het eigen belang op te komen, maar nu durven we hem te suggereren toch eens in eigen zak te kijken voor hij ’s avonds slapen gaat. Er zijn immers mondjes te voeden onder het eigen
en andermans dak. PAN
Zaterdag kleurden de Antwerpse straten eindelijk nog eens echt rood. Niet voor zijne van de sokkel gevallen doorluchtigheid Sint-Patrick, maar wel voor Sint-Nikolaas en zijn zwarte Pieten. De blijde intocht op en rond de kaaien baadde in de rode Ketnet- ballonnetjes, rode jasjes, mutsen en te veel rode sjaals om toeval te zijn. Alles was mooi georkestreerd voor de laatste diplomatieke ontvangst van de scheidende burgemeester op het Schoon Verdiep.
Groot BruSSel
In Cannes in Frankrijk vond vorige week de Europese vastgoedbeurs Mapic plaats, bedoeld voor investeerders, projectontwik- kelaars en makelaars. Dit jaar was het toe- komstige winkelcentrum Uplace met een dure stand aanwezig. Het “shoppingcenter” maakte publiciteit onder de naam Uplace Brussels. Een beetje fout, want Uplace ligt in Machelen, op Vlaams grondgebied.
Maar dat klinkt commercieel natuurlijk niet.
Hopelijk hebben de standverantwoordelijken aan de potentiële winkeluitbaters uitgelegd dat Nederlands de voertaal moet zijn. Of ver- gissen we ons? We voorspellen dat Uplace een volledig tweetalige uitbating zal kennen en de verfransingsdruk op Vilvoorde en omge- ving fameus zal doen toenemen. Heeft minis-
ter Bourgeois daar al eens over nagedacht?
VeroNtwAArDiGD
Brussels minister van Werkgelegen- heid Benoît Cerexhe (CdH) verslikte zich in zijn koffie toen hij de reclame van Uplace Brussels onder ogen kreeg. “Sinds wanneer worden Machelen en Vilvoorde bij het Brussels Gewest gevoegd?”, meldde hij op Facebook.
‘t Is ook nooit goed voor die Brusselse gasten.
Nu is er eens een firma die zich wil aanhech- ten bij Brussel, vinden ze dat weer niet goed.
Cerexhe is geen grote fan van Uplace, want dat project wordt volop gesteund door de Vlaamse Regering. Enkele kilometers verder komen nog twee grote winkelcentra (Neo en JUTS) op Brussels grondgebied en met steun van het Brusselse Gewest.
