Wie doorprikt de luchtballon Conner Rousseau?

(1)

€ 2,50

76ste jaargang • nummer 25 • donderdag 25 juni 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Twee keer in eenzelfde VTM-jour- naal. Het is weinig politici gegeven, maar ‘mateke’ Conner Rousseau genoot vorige week van deze bijzondere eer. Reden was een peiling waar de sp.a steeg van nog geen 10 procent van de stemmen naar 12,5 procent. Door de verdere ver- schrompeling van de twee andere traditionele partijen, Open Vld en CD&V, werd de sp.a plots de derde politieke kracht van Vlaanderen. Op respectabele afstand van Vlaams Belang en N-VA, die beide opnieuw een quasi meerderheid vormen in de Nederlandse taalgroep. Het Vlaams-nationalisme is bij elke peiling de grote winnaar, maar dat lijkt voor veel Wetstraatjournalisten en opiniemakers een detail. Rousseau, de grootste van de lilliputters, is plots dé man van de Wetstraat.

Sommigen gingen zo ver om de vergelijking te maken met wijlen Steve Stevaert. Een beetje pijnlijk voor iemand met een weinig fraai financieel en seksueel parcours. Feit is natuurlijk dat de nieuwe vedette met zijn geforceerd vulgair taal- gebruik aanslaat bij een bepaalde groep Vlamingen. Het is ook zo dat hij voor de vele observators in de Wetstraat de uitweg lijkt te kunnen worden voor de aanslepende zoek- tocht naar een meerderheidsrege- ring.

De laatste piste is die van een federale regering zonder de PS.

Die zou bestaan uit N-VA, liberalen, CD&V, de Franstalige cdH en de sp.a. Voldoende voor een nipte meerderheid van 76 zetels. Een piste die men zou bewandelen na het zoveelste njet van de PS. Zelfs Waals minister-president Elio Di Rupo wil niet meer weten van paars-geel, hij die bekend stond voor zijn pragma- tische houding tegenover de N-VA.

Ook de rechtse opiniema- kers treft schuld

Dat de keuze voor een regering zonder de PS en met de sp.a door sommige journalisten ernstig wordt

genomen, bewijst nog maar eens hoe deze mensen in een vreemde bubbel leven. Het zou natuurlijk van een ongelooflijke dosis lef getuigen indien Rousseau deze stap zet. Maar wat heeft hij daarmee te winnen?

Dat dit als een realistische op- tie wordt beschouwd, heeft te maken met de manier waarop ook de niet-linkse opiniemakers naar het jonge rode geweld uit het Waasland kijken. Al maanden zoemt het van de geruchten dat Rousseau bereid is om alles te doen voor een federale regering met de N-VA, als zijn eigen partij ook kan inbreken in de Vlaamse regering. De Open Vld zou dan overboord worden gegooid.

In Vlaamsgezinde en zelfs rechtse kringen klinkt dit bijna als muziek in de oren, hoe vreemd dat ook lijkt.

De aversie voor de Vlaamse liberalen is binnen de Vlaamse Beweging en bij de Vlaamse rechtse publieke opinie groter dan ooit. Men wordt gewoon ziek van het links-liberale betoog van eerst een Gwendolyn Rutten en nu van Bart Somers. “Dan nog liever de socialisten”, is de re- denering. Maar met de komst van Egbert Lachaert als voorzitter zijn er toch een aantal zaken veranderd.

Velen maken ook de fout om niet verder te kijken dan het louter politieke stratego van de sp.a. De kans dat de centristen van de cdH mee in zo’n anti-PS-regering stappen, is zeer klein. De reden is niet zozeer de aversie voor de N-VA, maar wel de allergie voor Georges-Louis Bou- chez, voorzitter van de Franstalige liberalen van de MR. Bij de centristen vermoedt men nog altijd dat de MR de rest van de partij wil leegzui- gen. Zoals ze vroeger gedaan heeft met de rechterzijde van de PSC, de voorganger van de cdH.

Een ander vergeten element is de intellectuele leegheid van Conner Rousseau. Als de luchtballon die hij is doorprikt moet worden, dan kan het via deze weg. Hij heeft het altijd over een regering waar de inhoud primeert, maar blijft daar tegelijk

‘Mateke’ Conner Rousseau is de nieuwe chouchou van de Wetstraatjournalisten en opiniema- kers. Sommigen vallen al in katzwijm bij het horen van zijn naam en zien hem als een nieuwe Steve Stevaert. Een ver overroepen vedettestatus. Inhoudelijk stelt de man niets voor en zijn partij wordt een aanhangsel van grote broer PS. Tijd dat de luchtballon doorprikt wordt.

zeer vaag over. Welk relancebeleid wil Rousseau voeren? Gericht op de export? Gericht op het versterken van de binnenlandse consumptie?

Wie moet de coronacrisis financie- ren? Moet dat gebeuren door extra belastingen die vooral de Vlamin- gen betalen? Of via besparingen, ook in taken van de sociale zeker- heid, wat nadelig is voor Wallonië?

Komt er een vermogensbelasting?

Of enkel een belasting op vermo- genswinsten? Het is onduidelijk.

Wie legt die vragen eens voor aan Rousseau?

Gegijzeld in het PS-hoofd- kwartier

Op een antwoord zal het wellicht lang wachten zijn. De gemakkelij- kere manier is hem misschien vragen waar hij verschilt van de Parti Socialiste. En of beide programma’s geen kopieën van elkaar zijn. Want ondanks de show die ‘het mateke’

op tv opvoert om dit te maskeren, is dit wellicht de essentie: de sp.a heeft nog enig politiek gewicht omdat het een aanhangsel is geworden van de PS. Het doet denken aan de jaren ’70, toen een Willy Claes on- dergeschikt was aan André Cools en de echte bazen van de BSP de Walen waren.

In dat verband kan het geen kwaad te wijzen op het feit dat de Vlaamse socialisten hun hoofdkwartier straks verhuizen van de Brussel- se Graanmarkt naar de Keizerslaan een halve kilometer verder. De sp.a krijgt twee verdiepingen op het PS-hoofdkwartier. Gegijzeld als kleine Vlaamse partij en een aanhangsel van de grote PS. De Fransta- lige socialisten zijn nog altijd de lie- den die gespecialiseerd zijn in het verkwanselen van overheidsgeld en dragen een lange erfenis van schan- dalen met zich mee. En daar klikt de sp.a zich meer en meer aan vast? Tot daar het vernieuwend project van de valse wonderboy Conner Rous- seau.

Daarin wordt onder andere gewezen op de verantwoorde- lijkheid van de Chinese Com- munistische Partij voor de ver- spreiding van het coronavirus.

Voor Het Nieuwsblad was dat de aanleiding voor een flink stukje haatproza. Niet tegen de Chi- nese communisten, maar tegen hun slachtoffers: de aanhangers van Falun Gong. Het Nieuws- blad noemde al die berichten

“propaganda” en “samenzwe- ringstheorieën” en ging naar eigen zeggen “op zoek naar de machinaties achter het pamflet”.

De reden voor dat haatproza is eenvoudig: de aanhangers van Falun Gong die naar de VS zijn gevlucht, steunen Trump, en Epoch Times wordt ook “gretig gelezen door aanhangers van extreemrechtse partijen als AfD en Front National”. En dus kiest dat journaille nog liever de kant van de communistische massa- moordenaars. Eerlijkheidshalve:

het tweede deel van het artikel, duidelijk door iemand anders geschreven, was veel objectie- ver. Maar we vrezen dat veel le- zers toen al hadden afgehaakt…

Epoch Times

Wie doorprikt de

luchtballon Conner Rousseau?

De Chinezen hebben duidelijk ook in Vlaanderen een heleboel nuttige idioten in dienst. De vreedzame me- ditatiebeweging Falun Gong, die in China brutaal on- derdrukt wordt, had in de gemeenten Leuven, Dender- monde, Antwerpen en Gent haar krantje The Epoch Times Belgium laten bussen.

Lees het volledige interview met pater Serge Desouter op blz. 4-5

“In Afrika is men heel wat genuanceerder

dan bij ons, ook over Leopold II…”

Pater Serge Desouter werkte doorheen zijn loopbaan in ver- schillende – voornamelijk Afri- kaanse – landen. Zo werkte hij

voor de Verenigde Naties en publiceerde hij honderden

artikels en tal van boeken.

We spraken met hem over zijn jongste pennenvrucht (Militante immigratie in Eu-

ropa. De islam ontsluierd), de situatie van de christe-

nen in het Midden-Oosten en het kolonialisme in

Afrika.

(2)

Actueel 25 JUNI 2020

2

Willy Acke werd in Ieper op 9 augustus 1955 geboren. Op 19 de- cember 1994 is Acke ‘onverwachts’

gestorven. Hij werd opgehangen aan een boom teruggevonden.

“Zelfmoord, klonk de officiële versie, maar dat geloof ik niet. In mijn kennissenkring komen trouwens heel wat zogenaamde zelf- moorden voor,” vertelde familielid Lieve Acke later in de media. “Dan was er nog dat telefoontje, twee weken voor zijn dood. Hij klonk opgewonden, hij zei me dat hij nieuwe dingen had ontdekt in het Bendedossier.” Auteur Hilde Geens omschrijft Acke als de ziel van de Delta-cel (de onderzoeksgroep in Dendermonde). “Een gedreven, getormenteerd man, een kettingro- ker. (...) Hij heeft zich ongelooflijk vastgebeten in het dossier.”

Authentieke notities opgedoken

In het nieuwe boek “Het land van de onbestrafte misdaden: Waarom faalt justitie?” van Walter De Smedt komen passages van de notities van Willy Acke voor. Zo wordt ex- pliciet verwezen naar de miljarden (in frank) van de koninklijke familie op geheime rekeningen van de Generale Bank. In diverse boeken

De foto van een onbekende man met een Italiaans wapen - dat overigens niet gebruikt werd bij de bendeovervallen - heeft de belangstelling voor de Bende van Nijvel opnieuw doen toenemen. Een speurder die zich jarenlang vastge- beten heeft in dat dossier was West-Vlaming Willy Acke.

heb ik reeds bericht over deze con- structie (onder andere in het boek

“Vorstelijk Vermogen”). En via een

‘gunstige wind’ kreeg ik vorige week een groot deel van die oorspronkelijke notities van Acke.

In de oorspronkelijke en authentieke notities van Acke komen de namen van Albert en Paola regelmatig voor. Op de pagina van 6 maart 1989 lezen we:

“Gesprek met Franz Balfroid (speurder bij de BOB van Waver.

Hij deed samen met zijn collega Gérard Bihay, en onder leiding van Guy Dussart, onderzoek naar de Bende)

- Via vliegveld Gosselies wapen- trafieken naar embargo-landen.

- B. [niet leesbaar] met 5 ban- kiers (1 = informateur BR)

- wapens van FN - met medewe- ten van Hof (prins Albert! - pr. Paola gezien op domein)

- borderellen vermelden balen katoen! [niet leesbaar], maar la- ding voor zeer hoge bedragen ver- zekerd.”

In de aantekeningen van Acke komt het dossier Eurosystem Hos- pitalier ook regelmatig voor. Ook hierover heb ik al regelmatig geschreven, onder meer in mijn jongste boek over koning Albert II. Vol-

gens Acke was er een duidelijke link tussen dat dossier en de Bende van Nijvel. En ook hier stootte hij alweer op de aanwezigheid van leden van de koninklijke familie.

Besluit

De dood van Acke doet merk- waardig genoeg denken aan het overlijden van Albert I. De derde koning der Belgen werd volgens een bron vermoord in kasteel de Grunne in Wezenbeek. Het lijk werd vervolgens vervoerd naar Marche-les-Dames. Opvallend detail: de bril van de bijziende koning werd daar niet gevonden. Ook de bril van de erg bijziende Willy Acke werd niet aangetroffen bij zijn lichaam, maar op de keukentafel.

Acke was allicht te dicht bij de (koninklijke) waarheid gekomen.

THIERRY DEBELS

Bendespeurder Willy Acke zat op juiste spoor (en was plots dood)

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

In deze economisch moeilijke coronatijden mag er ook eens goed nieuws worden gebracht. Steeds meer Vlaamse bedrijven in de biotechsector, zoals Galapagos en Argenx, breken door richting wereldtop. Een succes dat onder an- dere mogelijk is gemaakt door de staatshervormingen die het innovatiebeleid richting deelstaten overhevelden.

De regionale overheden hebben zo zelf het kader gecre- eerd voor deze niche die duurzame welvaart creëert.

“De staatshervorming heeft wel het Vlaamse innovatiebeleid en de uitbouw van de biotechsector mogelijk gemaakt.” Dat verklaarde Koenraad Debackere, de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van de KU Leuven, vorige maand in Knack. Hij heeft blijkbaar toch een deel van de Vlaamse reflexen van wijlen zijn vader Michiel De- backere meegekregen. Dierenarts Debackere, die in 2013 overleed, maakte faam als dierenarts en do- pingbestrijder, maar was ook actief in de Vlaamse Beweging. Onder andere in de strijd tegen het te zacht en politiek correct geworden IJzebedevaartcomité. Koenraad De- backere werd samen met Herman Daems (zijn voorganger als voorzitter van de raad van bestuur) aan de tand gevoeld over de economische toestand in Vlaanderen en al snel kwam de herfederalisering van de gezondheidszorg te sprake. Beiden verzetten zich daartegen en gaven het voorbeeld van de geslaagde vormen van regionalisering. On- derwijs uiteraard, maar ook innovatiebeleid. Op die manier konden de Vlaamse en Waalse regeringen eigen accenten leggen. Met succes dus, getuige daarvan de sterke positie van de biotechsector. In beide gewesten trouwens.

Kommer en kwel

In deze moeilijke economische tijden is het niet allemaal kommer en kwel. Ja, we kijken straks aan tegen grote begrotingstekorten en

overheidsschulden. En er dreigen 180.000 werklozen bij te komen.

Maar de voorbije weken kwam er ook goed nieuws van de onderschatte parel die de Vlaamse biotech is. Verschillende topbedrijven brengen na jaren hard werken en investeren eindelijk nieuwe medicijnen op de markt of zijn het spoe- dig van plan.

Filgotinib en Efgartigimod: het zijn geen namen van figuren uit science fiction films. Het zijn twee medicijnen die door Vlaamse topbedrijven Galapagos en Argenx op de markt worden gebracht.

Filgotinib is het goudhaantje van Galapagos en een lang verwacht middel tegen reuma en is in sep- tember beschikbaar. Efgartigimod komt uit de koker van Argenx en is een kandidaat-medicijn tegen de spierziekte myasthenia gravis (MG). Het komt volgend jaar waar- schijnlijk op de markt. De positieve gevolgen zijn al te zien. De beurswaarde van beide biotechtoppers is gestegen tot 20 miljard euro. Ze zijn Europese top en zelfs wereldtop en aan de groei komt nog geen einde. Meer beurswaarde, meer winst:

dat betekent meer geld om te investeren in nieuwe medicijnen. Dat brengt extra economische activiteit en werkgelegenheid met zich mee voor de biotechbranche.

Geduld en verstand

De succesvolle strategie is geba- seerd op twee pijlers. De eerste is geduld. Het duurt vaak 10 tot 15 jaar

om zo’n medicijn te ontwikkelen.

Men moet die periode natuurlijk financieel kunnen overbruggen en zo komen we uit bij de tweede pijler:

een verstandig investeringsbeleid waarbij de onafhankelijkheid wordt bewaard. De verleiding is voor jonge biotechbedrijven die cash nodig hebben groot om zich te laten over- nemen. Galapagos deed het anders.

Het Amerikaanse farmabedrijf Gi- lead investeerde een gigantische 4,5 miljard euro in Galapagos en beloofde het tien jaar lang niet over te nemen, in ruil voor een groter belang en toegang tot de activa van het Vlaamse bedrijf.

Vroeger werd wel eens meewa- rig gedaan over Vlaamse biotechbedrijven. Ze verbrandden veel geld, maar er kwamen geen resul- taten. Innogenetics slaagde er maar niet in een product op de markt te brengen. ThromboGenics had een oogmedicijn ontwikkeld, het kwam in de apotheek terecht maar kende amper afnemers. Deze kinderziek- tes van de sector zijn voorbij.

Vaccin

En als de farma- en biotechwe- reld straks een vaccin tegen Co- vid-19 ontwikkelt, zal het imago van de sector een positieve impuls krijgen. Die is welkom, want het is geweten dat vaccins tegen griep en coronavirussen nooit een prioriteit waren omdat ze geen geld opbrach- ten. Nu zijn farmareuzen begonnen aan een strijd om het snelste vaccin te vinden. Wie de eerste wordt, zal veel positieve reclame krijgen.

Deze concurrentie - eigen aan de vrije marktwerking en het kapita- lisme - heeft positieve effecten en zal er misschien voor zorgen dat er sneller een vaccin is dan aanvan- kelijk gedacht. In de VTM-studio’s moest zelfs de communist Marc Van Ranst dit ootmoedig toegeven.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Dit moet o.a. resulteren in het aantrekken van bijkomende, externe bestuurders in de raad van bestuur. De eerste drie nieuwe externe bestuursleden werden in het DF-tijdschrift van februari voorgesteld, waaronder Naïma Lafrarchi, een vrouw met een migratie-achtergrond.

Nationaal voorzitter Peter De Wilde heeft er volgende uitleg voor: “Elk van deze externe bestuurders brengt zo vanuit haar of zijn eigen maat- schappelijke, culturele, sociale of professionele achtergrond een grotere diversiteit aan bijkomende kennis en expertise mee.”

Naïma Lafrarchi is juriste en onderwijsdeskundige. Zij is bovendien bijzonder leermeester islam. Zo was ze verbonden als praktijklector aan de masteropleiding Islamitische Theologie en Godsdienstwetenschap- pen (KUL). In het ledenblad poseert zij trots met hoofddoek.

Geen probleem, aldus nationaal voorzitter Peter De Wilde, want mevrouw Lafrarchi onderschrijft de christelijke en Vlaamse waarden van het Davidsfonds. Tja, het zou er nog aan mankeren. Hoe dan ook, niet iedereen binnen het Davidsfonds kan de demarche van het nationaal bestuur smaken. De afdeling Mazenzele protesteerde tegen de aanstelling van een moslima in de raad van bestuur. Er werd nog wel geprobeerd om de afdeling tot nieuwe inzichten te brengen, maar dat mocht niet ba- ten. Waarop de afdeling deze week door de nationale voorzitter werd buitengekegeld.

Weet u wat opvalt: deze discussie is al maanden bezig en de foto met hoofddoek van mevrouw Lafrarchi stond al in februari in het ledenblad.

Blijkbaar is niemand dat opgevallen. Ook ondergetekende is geen lid (meer) van Davidsfonds. Het DF is misschien nog wel de grootste cul- tuurvereniging in Vlaanderen, feit is dat de jongste jaren het ledenaan- tal spectaculair is afgekalfd. Op twee jaar verloor het Davidsfonds zo’n 7.000 leden. Vandaag telt de vereniging nog zo’n 38.000 leden.

De basis, bestaande uit afdelingen die dikwijls nog heel Vlaamsge- zind en christelijk geïnspireerd zijn, botst regelmatig met het nationaal bestuur. Uiteindelijk is

het de afdeling Mazenzele die, ik citeer uit het schrijven van de nationale voorzitter, “de ba-

siswaarden en -normen van onze gedeelde Davidsfonds-missie blijft miskennen”.

Elke Vlaamse vereniging heeft het moei- lijk om geïnteresseerden te lokken naar activiteiten en voordrachten. Het is eigen aan de tijd en vooral jongeren bereiken is een hele klus. Bij het Davidsfonds hebben ze de oplossing gevonden: meer moslima’s en moslims op de activiteiten van het Davidsfonds.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen…

Over naar de vereniging die ons allemaal nauw aan het hart ligt: het Davidsfonds. Deze week lekte uit dat het er boven- arms opzit. Het nationale bestuur van het Davidsfonds heeft in november al beslist om meer in te zetten op ‘diversiteit’.

Davidsfonds op zoek naar moslima’s

ECONOMISCHE ZAKEN

Biotech, een

onderschatte Vlaamse parel

(3)

Actueel

25 JUNI 2020 3

Hond in het kegelspel

Mijnheer de enthousiaste, ,

Daags na een fikse rel over censuur die nie- mand had gevraagd, maar toch werd uitgevoerd door de vrt-redactie, maakte de Vlaamse rege- ring bekend dat zij u had aangesteld als nieuwe big-boss van de staatsomroep die eigenlijk van ons allen zou moeten zijn, maar dat niet altijd lijkt te zijn. De vrt is een zwalpend schip waar dringend een goed financieel beleid nodig is, waar toplui elkaar het leven zuur maakten en waar een aantal gevestigde coryfeeën die zich onaantastbaar wanen vrijuit hun ding doen, ook al strijken zij een flink deel van de Vlaamse be- lastingbetalers daar geregeld mee tegen de haren in.

Er was een tijd dat de BRT “rood, bekrompen en tendentieus” werd genoemd en waarin de vrijzinnigheid en het oude socialisme de plak zwaaiden. Nadien sijpelde er een nieuwe ge- neratie journalisten binnen die neutraliteit en eerlijke objectiviteit niet al te nauw nam en hun activistische en vaak erg linkse denkbeelden als ‘bon ton’ aanzagen en zich helemaal niet schroomden om ze te pas en te onpas te etale- ren. Interviews zijn erg vaak tendentieus en een aantal journalisten gedraagt zich als leden van een inquisitierechtbank tegenover rechtse, con- servatieve en/of Vlaams-nationalistische men- sen. Zij menen dat alles geoorloofd is om hun eigen maatschappijvisie prioriteit op andere te geven. Kijk maar eens hoe nog maar de voor- bije weken de flapuit Urbanus werd behandeld omdat hij eens hardop durfde zeggen wat veel Vlamingen denken over de multiculturele sa- menleving. Of hoe tendentieuze verslaggeving over de ‘aartsvijand’ Trump wordt gebracht.

Het ene ‘fake’ nieuws volgt het andere op. Het volstaat statistieken op te maken over het aantal keren dat vertegenwoordigers van de Vlaam- se partijen aan bod mogen komen in spel- en praatprogramma’s en het wordt meteen alle- maal heel erg duidelijk. Alle Vlamingen betalen evenveel voor hun omroep, maar sommigen zijn klaarblijkelijk gelijker dan anderen en krijgen daar dus meer voor terug. Ik wil maar zeggen dat het met het duidingsbeleid grondig mis- loopt, waardoor veel Vlamingen al lang hebben afgehaakt. Het is echt niet leuk om altijd weer beledigd of verdacht gemaakt te worden of als intrinsiek slecht en fout te worden aanzien door een stelletje betaalde politiek correcte agit- props die het openbaar goed bezet houden.

Maar kom, gij werdt vooral aangenomen omdat gij een echte manager zijt die weet hoe hij op de centen kan passen en die mee is met de laatste trends inzake digitalisering en tech- nologische vernieuwing. Gij hebt ook de re- putatie van een eerder liberale ingesteldheid te hebben, in zuiver economische zin dan, die

BRIEFJE AAN FREDERIK DELAPLACE

Of de theorie klopt of niet, wolven hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de Europese mythologie. Als kind dreigde mijn moeder met de boze wolf als ik mij niet braver zou gedragen. Het aantal traditionele sprookjes waarin de wolf de slechterik speelt, is te groot om op te noemen.

Eerherstel

Voor de weerwolf, een mens die ‘s nachts in een op bloed beluste wolf verandert, is een bijzondere plaats weggelegd in de my- thische angst voor het dier. Toen de Franse jager Jean Chastel in 1767 een wolf doodde die verantwoordelijk werd geacht voor de dood van meer dan honderd inwoners van de Gévaudan, had hij in zijn kogels een le- gering van zilver verwerkt, omdat alleen dit metaal geacht werd een ‘loup-garou’ te kunnen doden.

De wolf heeft sindsdien eerherstel gekre- gen. Dierenvrienden zullen niet nalaten je er op te wijzen dat wolven niet van nature op mensen jagen en enkel in zeer uitzonder- lijke omstandigheden voor ons een gevaar betekenen. Dat kan kloppen, maar de vrees voor wolven kwam niet uit het niets. De dieren raakten vaak geïnfecteerd door honds- dolheid en werden dan mensendoders. Ra- biës is grotendeels verdwenen in Europa, hoewel hondsdolle wolven vorig jaar nog enkele mensen aanvielen in Wit-Rusland.

Wolven waren uiteraard het gevaarlijkst voor het vee. Voor een boer in de Middel- eeuwen kon het verliezen van zijn veestapel armoede, honger en zelfs dood betekenen.

Zo dramatisch is het vandaag allemaal niet meer, maar de avonturen van Billy, de wolf die door Vlaanderen zwerft, laten voelen dat het samenleven van mensen en wolven nog steeds problematisch is.

De Duitse wolven

De laatste wolf van Vlaanderen werd in 1736 gedood in Knesselare. Dode wolven leverden een premie op, dus mogen we ver- onderstellen dat de mensen van die tijd niet rouwig waren dat het roofdier was verdwenen. Het dier begon aan zijn terugkeer rond 2000, toen Poolse roedels de Duitse grens overstaken. In Duitsland, waar men altijd wat groener gezind is dan in de rest van Europa (zelfs Hitler was overtuigd ecologist), vond men dat uiteraard geweldig.

Het Duitse enthousiasme is sindsdien be- koeld. Wolven doen wat wolven doen: andere dieren doden. In een westers land zitten de meeste en gemakkelijkste prooien niet meer in het wild, maar op het erf. In 2017 hebben Duitse wolven 1667 boerderijdieren gedood, waarvan meer dan 1300 schapen.

De dood door een wolf duurt langer dan de dood op de slachtvloer, maar om een of andere reden maakt het pijnlijke einde van een schaap of koe minder emotie los dan het neerschieten van een wolf.

Dierenrechten zijn een gevoelig thema (ik kreeg zelf ook wat boze reacties na mijn artikel over katje Lee) en weinig Duitse partijen wagen zich aan het wolvenprobleem. De AfD, de partij die ook moediger is op andere thema’s, durft het wel en stelt voor de popu- latie van wolven te beperken door het op- heffen van het jachtverbod

wanneer een grens wordt overschreden.

Voorspelbaar in deze tijden van

emopolitiek en i d e o l o g i s c h e

o p z w e p i n g , werd de houding van de partij inzake wolven ver-

geleken met die inzake vluchtelingen. Het AfD zou eigenlijk liefst beide groepen beperken en neerschieten, schreef Der Spie- gel. Maar nu gaan ook bij CDU/CSU, met heel wat boze boeren in de achterban, stemmen op om de wolvenpopulatie te beperken en veetelers het recht te geven hun kudde te beschermen met kogels.

De Duitse inval

Enkele weken geleden is een Duitse wolf, die men nu ‘Billy’ noemt, de grens met Vlaanderen overgetrokken. Eerder waren er al soortgenoten in Wallonië. De kranten brengen dat als geweldig nieuws. Zoals ge- bruikelijk in alles wat met natuur en ecolo- gie te maken heeft, gaan ze hun informatie vooral zoeken in activistische milieus, in dit geval bij Jan Loos, de man achter de groepe- ring “Welkom Wolf”. Loos blijkt ook in een vendetta verwikkeld met de jagers van de Hubertus Vereniging Vlaanderen.

Billy vierde zijn aankomst met een banket van twee schapen in Duffel en een koe in Berlaar. Verontruste veehouders begonnen hun dieren op te hokken en zelfs ‘s nachts de wacht op te trekken.

Vrijdagochtend haalde BIlly weer het nieuws toen hij in Turnhout door een be- stelwagen werd aangereden, niet echt ver- bazend voor een rondzwervend dier in het land met het dichtste wegennet ter wereld.

De ongerustheid was groot. Maandag kwam dan toch de opluchting: Billy had weer twee schapen gedood. “Wolf Billy in goede conditie”, titelde Het Laatste Nieuws. De schapen waren vermoedelijk in minder goede conditie.

Een gek idee

België zou België niet zijn als er geen compromis uit de bus zou komen op kosten van de belastingbetaler. Vee gedood door een wolf wordt al terugbetaald. Wel- kom Wolf, de Boerenbond en een aantal Kempense burgemeesters vragen nu aan minister Zuhal Demir subsidies voor spe- ciale afspanningen en andere maatregelen om het vee te beschermen. “Het gaat om een pak geld,” zegt Maarten Kemp van een landbouworganisatie uit Geel. Eric Goris, een Berlaarse herder van 75 schapen, stelt zich vragen: “Blijft de wolf, dan moeten dui- zenden dieren in onze regio in hun kot of in een aangepaste weide staan. En dat allemaal door de komst van één wolf. Dat vind ik persoonlijk nogal een gek idee.” Je drukt het nog braaf uit, Eric.

En na al die kosten zullen Billy en zijn makkers harmonieus met ons kunnen samenleven, toch? Die vraag schijnt niemand zich te stellen. Billy heeft al een tussenstop in Nederland gemaakt, in de omgeving van Den Bosch. Daar werden, tegen aanzienlij- ke kost, alle weiden van nieuwe afspanningen voorzien. Toen zijn restaurant gesloten bleek, trok de wolf dan maar naar het Kem- penland. We mogen aannemen dat Billy daar niet is om de parel aan de Dietse kroon te bewonderen. Als hij geen toegang meer heeft tot het Kempense wandelbuffet, kan hij de schapen van Leuven of Limburg gaan terroriseren.

Groen sentimentalisme is geen goede raadgever. Vlaanderen is een dichtbevolkt land, dat met zijn hoge graad van urbani- satie, dicht wegennet en beperkte open natuur, niet geschikt is voor wolven. Er zijn heel wat gebieden in Europa, zeker in het oosten, waar ze op natuurlijke wijze kunnen leven. Het is, zoals Eric Goris zegt, “een gek idee” om veel geld te besteden om hier een paar wolven te laten rondlopen in een onge- makkelijke en op termijn onhoudbare rela- tie met de mens, allemaal omwille van theo- retische ‘biodiversiteit’ en een goed gevoel.

Kan iemand mij

uitleggen wat die wolf hier loopt te doen?

Ik las ooit de theorie dat het symbool van de Graven van Vlaanderen oorspronkelijk een wolf was. Wolven waren voordien ook al gebruikt als Germaanse clantotems. Het wapenschild zou later verchristelijkt zijn naar een leeuw, een dier dat in oude christelijke geschriften werd beschreven als hét koninklijke dier.

JURGEN CEDER COLUMNIST

het ook wel aandurft om de machtige vakbon- den van wederwoord te dienen, zelfs als die dat niet graag horen. Gij zijt naar verluidt een harde onderhandelaar en gij kent vanuit uw ‘De Tijd’-verleden de mediawereld. En ook lezen we dat gij geen saaie piet zijt, maar van humor en zelfs van ‘polonaises’ houdt.

Er wacht u een helse opdracht in het krioe- lende mierennest aan de Reyerslaan, waarin gij ingejaagd wordt als een hond in een kegelspel.

Bovendien zult gij moeten samenwerken met een politiek gekleurde raad van bestuur en tal van directeurs, onderdirecteurs, redactiechefs en vele anderen die zich altijd wel ergens baas over achten. Dat gij erin geslaagd zijt van een verdufte, zieltogende krant die De Tijd op een zeker moment geworden was opnieuw een top-krant met relevantie te maken, was voor de Vlaamse regering zeker een doorslaggevend argument om de job van CEO aan u te gunnen.

Want ook op dat niveau – zelfs met een totaal ondermaatse en onvolwassen minister van Me- dia – beseft men dat het nu of nooit wordt om de vrt uit het slop te trekken.

Ik moet toegeven dat ik met mijn weliswaar goed hart, maar slecht karakter mijn geloof en vertrouwen in onze staatsomroep al lang verlo- ren was. Heel vaak heb ik ‘het huis met de ron- de toren’ gekapitteld en bekritiseerd, en heb ik journalisten de mantel uitgeveegd omwille van vooringenomenheid, bewuste manipulatie van feiten en onbehoorlijk bejegenen van politieke dwarsliggers die niettemin de steun van heel wat Vlamingen genieten. Een ogenblik dacht ik dat we van de regen in de drop gingen geraken toen ik vernam dat in de koers naar de job van CEO ook ene Peter Vandermeersch, oud-hoofd- redacteur van De Standaard en het Nederland- se NRC, meedong. Het mocht gelukkig niet zijn.

Gij werdt het en ik wil u zelfs het voordeel van de twijfel geven. Alles over u klinkt vrij goed en uw door vele geprezen doortastendheid staat mij wel aan, maar ook uw humor, uw goedlach- se no-nonsense-stijl en uw enthousiasme.

Ik hoop dan ook dat de donkere wolken over de Reyerslaan onder uw bezielende invloed zouden mogen wegtrekken en dat het me- diahuis van de Vlaamse gemeenschap eindelijk een huis van ons allen kan worden, waar politie- ke diversiteit als vanzelfsprekend kan ervaren worden en waar de onevenredige dominantie van eigengereide culturo’s en navelstarende ego’s tot het verleden mag gaan behoren. Laat de vrt eindelijk een ‘huis van vertrouwen’ wor- den waarop heel de Vlaamse gemeenschap fier kan zijn. Ik wens u daartoe de naarstigheid, goede moed en een

flinke dosis lef.

Michel

de euroclown

(4)

Op de praatstoel 25 JUNI 2020

4

“Islambeleid paus lijkt wel een

witwasoperatie”

“Paus Franciscus mag dan wel tussen neus en lippen zijn bezorgdheid uitspreken over de toestand van de christenen in het Midden-Oosten en ‘onverschillig- heid’ tegenover hen al eens verweten hebben, het woord ‘islam’ komt in die context nooit over zijn lip- pen. Het zet wel vraagtekens bij de ‘gastvrije cultuur’

van de paus.”

“Vooral ook in de Oosterse kerken is men daar zeer on- gerust en ontsteld over. Daar klinken de tegenstemmen nog zeer luid. Dat heb ik ook overvloedig in Afrika uit monde van bisschoppen gehoord.

Het huidige Vaticaans beleid lijkt er meer op dat globale emigratie van miljoenen ontheemde mensen uit hun thuislanden eerder als een objectief van een oecumeni- sche hersenschim beschouwd wordt.”

De Kerk jaagt met dat standpunt zelfs haar laatste trouwe gelovigen tegen zich in het harnas?

“Ongetwijfeld. Natuurlijk

strijkt de pauselijke onkriti- sche islamdialoog in tegen de haren van heel wat christenen. Het pluimstrijken in de soennitische ‘edele Al Ahzar universiteit’ in Egypte komt onbegrijpelijk over. Zijn voorganger paus Benedictus XVI bewandelde een andere weg als het over de islam ging.

Paus Franciscus kreeg voor zijn islamofiele uitspraken een opmerkelijk eerbetoon van sjeik Ahmed Al-Tayeb van Al-Ahzar, die hem prees voor zijn ‘defense of Islam against the accusation of violence and terrorism’. Het lijkt wel op een witwasoperatie vanwege de paus.”

Praten met pater Serge Desouter

Hebben de christenen in het Midden-Oosten nog wel een toe- komst? Zou de beste oplossing niet zijn hen allemaal asiel te ver- lenen in westerse landen?

Men is in het Westen in totale onverschilligheid getuige van een beschavingsmisdaad zoals de ver- nietiging van het oostelijk christendom. Geen enkele religie, geen enkele gemeenschap wordt meer vervolgd dan christenen. Dat de uit- roeiing, massamoorden, verdrijving en pesterijen van de christenen in het Midden-Oosten naar hun ‘End- lösing’ neigt, is helaas een trieste realiteit. Ze zijn nu al met zo weinig

Serge DESOUTER trok in 1968 als witte pater naar Rwanda. Hij werkte daarna in ver- schillende vooral Afrikaanse landen. Hij woonde vier jaar in een moslimgemeenschap in de Nigerese woestijn. Verbleef, werkte en bezocht professioneel gedurende zijn hele loopbaan ook andere continenten en gemeenschappen. Publiceerde een paar honderd artikels en een vijfentwintigtal boeken, vooral over volkenkunde en Afrikanistiek. De geschiedenis van de Belgische Witte Paters in Afrika schreef hij neer in zijn boek “Alles in Afrika was mij lief” (2012). Werkte voor de Verenigde Naties, Internationale Organisa- ties, Ngo’s, Kerkgemeenschappen. Was expert Geschiedenis en Mensenrechten voor het Internationaal Rwanda Tribunaal in Arusha. Hierover schreef hij het boek “Rwanda: le procès du FPR”. Deze week verschijnt zijn nieuwe boek: “Militante immigratie in Euro- pa. De islam ontsluierd”.

Witte Pater Serge Desouter Witte Pater Serge Desouter

“In Afrika is men heel wat genuanceerder

“In Afrika is men heel wat genuanceerder dan bij ons, ook over Leopold II…”

dan bij ons, ook over Leopold II…”

overgebleven dat het schokkend is te moeten vaststellen dat zelfs die enkele percentages christelijke aanwezigheid in de islamwereld niet getolereerd worden.

Evenzeer schokkend is de schaar- se aandacht die ze van hun westerse medegelovigen krijgen. Waarom die vervreemding? Zijn we zo ver- vreemd van onszelf, van onze wortels, onze geschiedenis en cultuur?

Want strikt genomen gaat het hier niet alleen over het christendom, maar over beschaving ‘tout court’

waar de islam zich niet mag en kan aan onttrekken. Als men kinderen leert omgaan met wapens, hen in-

doctrineert om moorden te plegen op niet-moslims, om van religieus fanatisme een deugd te maken, om zelfmoordterroristen als heiligen te verklaren, om te leren dat christenen en joden hun vijanden zijn en zo voort en zo verder…, dan gaat het essentieel om een beschavings- probleem.

Natuurlijk keuren niet alle moslims die vervolgingen en dat fanatisme goed. Maar hebben onze medeburgers van die komaf er dan geen moeite mee dat bijvoorbeeld in Turkije de tegenwoordigheid van christenen daalde van 19 procent in 1914 tot 2,5 procent in 1927? In het begin van de 20ste eeuw telden ze nog 30 procent van de bevolking. Anno 2009 zijn er nog amper 120.000 op een bevolking van 82 miljoen in een land dat eens voor het overgrote deel christelijk is geweest! En nog is er nu voor hen nau- welijks ruimte om hun geloof te be- leven. Dit alles geldt trouwens ook voor andere moslimlanden.

Politiek en praktisch zou een globale emigratie naar het Westen echter niet te overwegen zijn. Het is zelfs niet wenselijk. Men spreekt wel over het recht op immigratie, maar mensen hebben ook het recht om niet te moeten emigreren. Die laatste heeft prioriteit, want iedereen heeft recht om te leven in vrede en in zijn eigen nationale waardig- heid.

Vrezen de leiders van vele christelijke groepen in het Mid- den-Oosten dat vlucht of emigra- tie zou leiden tot de ondergang van hun gemeenschappen in een zee van westerse decadentie?

Het is nogal evident dat leiders van kerkgemeenschappen vrezen bij een massale emigratie hun kerken totaal te zien teloorgaan. Ze zien dat nu al gebeuren. Het is de droom van moslimleiders om in een 100 procent islamitisch kalifaat te wonen en christenen hebben het geweten. Kijk maar naar de uitspraken van Erdogan. Ik denk niet dat die ‘zee van westerse decadentie’

daar iets mee te maken heeft. Ik zie nogal wat meer ‘decadentie’ in die vertreklanden dan hier. En dat zien en weten onze huidige islamitische asielvragers ook maar al te best. Het is niet voor niets dat ze niet naar hun broeders van andere moslimlanden willen emigreren. Nergens worden asielzoekers beter opgevangen dan hier, waar ze terug toekomstper- spectief krijgen. De reflexen uit een christelijke cultuur zijn hier kenne- lijk nog niet totaal verdwenen.

U hekelt de demonisering van het koloniale project in Afrika. U ziet de koloniale periode niet uitslui- tend negatief?

Ik ben in de jaren 1960 naar Afri- ka vertrokken in het zog van een missionaire beweging die al een

eeuw op gang was en die de eman- cipatie van de Afrikaan hoog in het vaandel droeg. Het waren de christelijke kerken die toen mee de kar van de onafhankelijkheid getrokken hebben. Natuurlijk ben ik niet blind voor de negatieve aspecten die nu vooral aan het koloniaal beleid worden toegeschreven. Maar het is wel een ‘en-en’ verhaal.

Men vergeet daarbij trouwens dat het de vrijzinnigheid was die het langst tégen de onafhankelijkheid van de vroegere koloniën gekant bleef en niet de Kerk. De toenmalige Belgische liberale minister van Koloniën Auguste Eugene Buisseret overwoog zelfs maatregelen tegen professor Jef Van Bilsen - toch moei-

haar rangen telde. In die Afrikaanse landen is het oordeel over die koloniale periode heel wat genuanceerder dan bij ons! Ook over Leopold II… O Vlaenderen, let op u saeck!

Zijn standbeeld wordt eerlang ver- vangen door dat van een voetballer.

Een Vlaamse, wel te verstaan...

Beschouwt u de huidige inplan- ting van de islam in Europa als een nieuw soort kolonisatie?

Het is inderdaad zo dat heel wat moslims zich de facto gedragen als- of ze kolonialen zijn, in plaats van medeburgers van deze natie. Toch kan de inplanting van de islam in Europa niet vergeleken worden met het kolonialisme zoals men dat in Congo en elders gekend heeft.

Dat het westers kolonialisme ook positieve elementen in die toenmalige kolonies heeft ingebracht, mag helemaal niet meer gezegd worden.

Zeker niet als men dat zou willen vergelijken met het islamitisch-Ot- tomaans of Arabisch kolonialisme.

Het is ironisch dat een VN-commis- sie aan België komt vertellen dat het verontschuldigingen aan Congo zou moeten aanbieden voor de koloniale periode en het zelfs over ‘vergoe- dingen’ heeft.

Een internationale organisatie die merendeels corrupte en on- democratische landen onder haar leden telt, komt ons hier de les spellen. Waarom worden de huidi-

“Stop met die

onzinnige migratie en weiger te plooien voor internationale quota”

lijk als ‘klerikaal’ te bestempelen - die gewaagd had van een ‘Dertigja- renplan’ dat het toenmalig Belgisch Congo zou moeten helpen hebben om voldoende tijd te krijgen om naar onafhankelijkheid te evolue- ren. De Kerk daarentegen stond wél eendrachtig achter de onafhankelijkheid van de kolonie. Ze was toen de enige instantie die hoogopgelei- de Afrikanen (bisschoppen, pries- ters, religieuzen, onderwijsperso- neel, technici en ambachtslui…) in

ge Afrikaanse dictators en hun corrupte regimes niet op het matje geroepen? Moeten die aan hun eigen bevolking geen excuses aanbieden? Hun gestolen kapitalen terug- betalen? En de ‘Arabische wereld’?

Enerzijds, anderzijds?

Moeten wij nu constant vergiffe- nis vragen voor zaken die vandaag zwartgallig worden bekeken, terwijl ze vroeger rozig tot hemelsblauw getint waren? De islamitische inplanting heeft nergens waar ze neerstreek de lokale gemeenschappen positief beïnvloed. Het zo opgehemelde Al-Andalus is een mythe waar ik in mijn boek die- per op in ga. Ik zie hier in Europa, buiten landsvreemde moskeeën en kebabtenten, geen hospitalen, wegenbouw, kwaliteitsonderwijs, vrouwenemancipatie, technische en wetenschappelijke opleidingen uit de grond verrijzen.

Het westers kolonialisme en vooral de toenmalige missies hebben die in Afrika wél ingevoerd. Om van het afschaffen van de slavernij maar niet te spreken. In die zin kan buiten de bezetting van ‘terrein’ door de islam niet echt van kolonialisme ge- sproken worden. Bij velen staan hun schotelantennes naar hun herkomst- landen gericht en draaien ze de rug naar het Westen.

U stelt dat de islam niet geïnte- greerd kan worden in de westerse wereld. Pleit u dan voor een groot- scheeps terugkeerbeleid? Zoals Serge Desouter; “Militante immi-

gratie in Europa. De islam ontslui- erd”; uitgeverij Polemos 2020; 356 blz.; prijs: 19 euro (excl. Verzendings- kosten). ISBN 978 949 3005 12 9.

bestellen kan via: www.polemos.be

(5)

De tragiek van Joël:

een slimme zijn met oogkleppen op

Joël De Ceulaer behoort tot het clubje van de betere Vlaamse journalisten, laat daar geen twijfel over be- staan. Zijn boek “De tragiek van de macht” (een ‘brief’

aan Bart De Wever) is een boeiende vlucht over de poli- tiek van de jongste twee decennia, gekleurd vanuit het kijkgat van de auteur en het vizier gericht op Bart De Wever.

Dossier

25 JUNI 2020 5

De islam is geen

religie als de andere

Verschillende maatregelen om de islam in te dijken, lijken logisch, maar in dit land is niet veel realistisch haalbaar. Wij kunnen het in de politieke ruimte zelfs niet eens worden over het al dan niet zwemmen in een boerkini, over het dragen of niet van een hoofddoek in het openbaar ambt, enzovoort. Begin er maar aan!

Het probleem is dat men de islam beschouwt als een religie tussen andere, hoewel dit in werkelijkheid niet zo is. Het islamisme komt niet overeen met de spirituele opvatting over wat een godsdienst is of zou moeten zijn. In haar basisprincipes neigt de islam tot het omverwer- pen van de rechtstaat omdat die niet overeenkomt met de islamwetten.

Geloven is niet echt relevant, wel het onderhouden van de wetten en voorschriften van de Koran en de sharia. De islam is zowat in oorlog met alles en iedereen die niet tot de islam behoort en die worden als eeuwige vijanden beschouwd. Ga daar maar mee in debat!

Praten met pater Serge Desouter

Witte Pater Serge Desouter Witte Pater Serge Desouter

“In Afrika is men heel wat genuanceerder

“In Afrika is men heel wat genuanceerder dan bij ons, ook over Leopold II…”

dan bij ons, ook over Leopold II…”

de Algerijnen met de Fransen hebben gedaan?

Horesco referens! Laat ons dat ze- ker niet doen! Natuurlijk zal een in- tegratie - wat nog geen assimilatie is - van (alle) migranten zich niet als bij toverslag realiseren. Misschien zal het helemaal niet lukken. Ik vrees dat moslimgetto’s zoals ze nu al in heel wat westerse steden bestaan, zullen blijven. Maar we gaan toch zeker geen uitdrijvingen overwegen? Vreemde mensen zijn hier altijd welkom geweest en dat mag best zo blijven.

Maar niet iedereen is hier zomaar zonder voorwaarden gewenst. En daar schuilt het probleem. Er kan beter begonnen worden met het zorgvuldiger omgaan met eisen en gedragingen die niet in onze waarden en normen passen. Niet alles is inpasbaar in een samenleving.

Men moet vooral een moedig beleid durven uitstippelen dat durft zeggen wat kan en wat niet kan. Laat ik het niet verkeerd zeggen: ver- volgde mensen en oorlogsvluchte- lingen - hoewel toch veelal rijken en kapitaalkrachtigen uit die gebieden, maar soit - mogen, nee moéten welkom zijn, maar wel tijdelijk. Dat iedereen mag reizen en landen be- zoeken is nogal wiedes. Maar dat iedereen daarom ook burgerschap kan claimen? Eisen mag komen stellen? Van een sociaal stelsel mag genieten dat door decennialange strijd werd opgebouwd, zonder daar ook wat tegenover te stellen?

Kan dat zo maar? Ik denk van niet.

Uiteraard zijn er wel moslims in onze samenleving die zich nu al de waarden en normen van deze westerse maatschappij hebben eigen gemaakt, terwijl ze toch hun spirituele behoeften uit een islampraxis blijven putten. Dat geldt ook zo voor de joodse en andere religieuze of niet-religieuze gemeenschappen en gezindten. En dat zou de norm moeten blijven.

Als de huidig trends van immigra- tie en demografie zich voortzet- ten, worden wij een minderheid in eigen land. Welke maatregelen zijn volgens u in zo’n noodsituatie legitiem?

Stilaan komt de westerse toleran- tie tegenover een religieus expansi- onisme te staan dat meer en meer ruimte inneemt en die niet meer zal afstaan. Door de snel-Belg-wet in te voeren werd naturalisatie een puur

administratief proces zonder enige aansluiting bij onze burgergemeen- schap. Ook het absorptievermogen van een maatschappij voor nieuw- komers is beperkt. Naastenliefde en gastvrijheid vragen om in even- wicht te blijven. Het zijn deugden die nu aan het ronddwalen zijn zonder nog te weten waar ze vandaan kwamen, want haar christelijke wortels werden afgesneden. Verzet tegen een overdaad aan migranten is geen banaal ‘racisme’. Het behe- ren van een territorium - voor een samenleving zoals trouwens ook bij een individu - is essentieel en ergens moet er ‘stop’ gezegd worden.

Bouw een campagne op voor het te- rugzenden naar thuislanden en met een vertrekpremie om in eigen land gezichtsverlies te vermijden en iets te kunnen opstarten. Verbind ont- wikkelingshulp daaraan.

Bied aan ex-moslims een plat- form. Bevorder relaties van mens tot mens. Daaruit zullen wel nieuwe gedachten en gedragingen kunnen opbloeien. Moedig wijkcomités aan en zet in op de leefbaarheid in eenvoudige zaken zoals zwerfvuil, het buitenzetten op voorziene uren van vuilniszakken, geluidsoverlast, respect voor de overheid zoals ook voor politiemensen (en cul- pabiliseer de politie niet, want het schept straffeloosheid), verkeersre- gels, eerbied voor straatmeubilair, respect voor vrouwen, zwartwerk, noodzakelijk onderwijs voor (hang) jongeren, eerlijke bijstandsvoor- zieningen… Met andere woorden:

educatie en gestrengheid. Het is een hele resem waar men nog jaren werk aan heeft. En men kan daarbij best rekenen op de inzet van moslims zelf en andere vrijwilligers, organisaties, kerken en instanties allerhande. Men moest de koppen maar eens bij elkaar steken.

Maar vooral: stop met die onzinnige ongebreidelde migratie en weiger te plooien voor internationale quota. Wij bepalen zelf wel wie we hier kunnen binnenlaten als aspi- rant-burger en onder welke criteria.

Zet op een rijtje wat de voorwaarden zijn. Het is sneu dat heel ons politiek bestel rond partijen en hun stembekommernissen draait daar waar het in een eerlijke debatcul- tuur zou moeten uitmonden. Wat zegt de ander en daar zijn we dan tegen, lijkt nu te overheersen.

PAUL BÄUMER

De brief van De Ceulaer is uitda- gend en kritisch, soms terecht, maar bij momenten irritant en ergerlijk eenzijdig. Maar of je De Ceulaer nu kunt volgen of niet, zijn boek is de moeite waard om het grondig door te nemen. Dat hij, zoals je kon verwachten, er een schietschijf van maakt, moet je erbij nemen. Het is een geestverscherpende analyse die aanzet tot reflecteren, wikken en wegen, en, sterker, beter geïnfor- meerd oordelen. Dat proberen we toch te doen, hieronder in een eerste deel (De Wevers politieke strijd) en volgende week in een tweede deel (De Wevers culturele strijd).

Joël De Ceulaer zette als pende- lende journalist al drie decennia lang zijn stempel op de duiding van Panorama, Knack, De Standaard en De Morgen. Hij had ongetwijfeld impact op de toonzetting binnen de Vlaamse media.

Hij noemt De Wever dé politicus van de voorbije jaren, maar gaat ervan uit dat de neergang is inge- zet. En waarom dat zo is, probeert hij in 190 bladzijden uit te leggen.

Dat hij zelf erg gefrusteerd is omdat De Wever hem al sinds 2013 geen interview meer toestaat, moet je er bijnemen. Hij wil schieten en hij zal schieten.

Machtspoliticus

Het is niet allemaal kommer en kwel natuurlijk. De Ceulaer doet de moeite om ook iets positiefs op papier te krijgen: De Wever is intel- ligent, een authentieke verademing, vestimentair en verbaal, in de strijd tegen de designpolitici, tegen de kumbaya van paars, etc. Hij is een bokser die stond tegenover een jazz- ballet. Hij is scherp, gevat en ver- bluffend ad rem, een welgekomen spookrijder op de snelweg van het infotainment.

De Wever was de architect van het Vlaams Kartel (met CD&V) dat zijn partij N-VA op de kaart zette en waarvan de staart vetter werd dan de hond. De politicus die Dedecker aantrok en weer dumpte, “eerlijk op het pijnlijke af”. Maar op de tragi- sche tocht naar de macht werd hij ook een ‘killer’.

De Ceulaers eerste axioma is dat De Wever is vervallen tot de machtspoliticus die hij in zijn jongere jaren zelf zou hebben bestreden, ja zelfs “op zijn gezicht zou slaan”, die zijn verleden heeft verraden, zijn principes overboord gooide.

Vlaams Belang

Eerste falen: De Wever wou het Vlaams Belang klein krijgen, is daarin geslaagd, maar maakt de partij weer groot. Statistisch gezien lijkt dat correct, voor wie nog weet dat de N-VA in 2004, met Geert Bourgeois als enige overlevende, ten strijde trok tegen een partij die een kwart van de Vlaamse kie- zers kon bekoren. In 2014 waren de rollen perfect omgedraaid. En vandaag lijkt het weer anders.

Goed geprobeerd van De Ceu- laer, maar die stelling negeert de essentie van de verschuiving:

Vlaams Belang deed er in 2019 zo’n 13 procent bij, de N-VA verloor 6 procent. Er was dus in Vlaanderen een veel ruimere rekrutering dan bij de N-VA alleen. Volgens de jong-

ste peiling van VTM/HLN is VB vandaag 22 procent sterker dan in 2014, de N-VA verloor 15 procent. Er is natuurlijk een ‘terugloop’, maar er is tegelijk meer aan de hand.

Of de N-VA het VB heeft helpen vetmesten is een a priori-stelling die links nog nooit heeft kunnen be- wijzen, integendeel. Links verwijst graag naar de te rechtse standpunten van “tu quoque” N-VA, maar de verschuiving is complexer dan dat.

De communautaire slapte zorgde in de peilingen al vanaf 2014 voor verlies. De standpunten van veel Vlamingen over samenlevingspro- blemen (migratie, islam, terrorisme, veiligheid) zorgden voor een ruk naar rechts, niet omgekeerd.

Dissidentie

Tweede falen: De jongere De We- ver ging voor de botsing van idee- en, maar werd snel de partijbaas die zijn volgelingen de mond snoer- de, onder meer met de falanx-dis- cipline (iedereen op zelfde lijn!) en de voorgekauwde debatfiches (de top zegt hoe het moet). Dissidentie wordt niet getolereerd. Dat is waar en dat hebben enkele sterkhouders van de partij ondervonden. Boven- dien moet De Ceulaer eens een lijstje opstellen van een succesvolle partij waar dat niet het geval zou zijn. Van Merkel tot Macron, van Ver- hofstadt tot Rousseau.

Draaikont

“De dappere intellectueel werd een cynische manipulator”, is nog zo’n bedenkelijke kritiek van de auteur. Tja, dat De Wever na zijn kritiek op het populisme van sommige mediageile collega’s en voor- gangers zelfs een ‘ommetje’ maakte naar De slimste mens ter wereld (2009), en wat dan nog? Het was de tijd dat Johan Vande Lanotte en Yves Leterme als zotte piraten gekostu- meerd het volk probeerden te bekoren. Infotainment met een slechte smaak, het is van alle tijden. En De Wever hield het op dat vlak eerder bescheiden. Bescheidener dan de witte schoentjes en de danspasjes van de nieuwe huisgod van De Mor- gen.Dat De Wever uiteindelijk ook voor ‘de boekskes’ plooide, is nog zo’n bizarre pijl. Ging hij hiermee zwaar in de fout? Werd hij – bewerkt door mediatrainer Jo De Poorter - hiermee een Bert (Anciaux) 2.0?

Voor de linkse intellectueel misschien wel, maar voor het volk?

Spijkers op laag water, toch?

In zijn hitsigheid heeft De Ceulaer het ook over de vermageringskuur en de maagoperatie van De Wever (november 2011). Dát is pas een passage voor de boekskes. Er zijn genoeg getuigen om te bevestigen dat De Wever bij wijze van boutade gras met vitamientjes at om gewicht te verliezen. Karakter had de voormalige frietkotvriend wel, dat zeker.

Voortschrijdend inzicht

De Ceulaer somt een aantal voor- beelden op om aan te tonen dat De Wever een kazakkendraaier is. Aan- vankelijk vooral politiek incorrect, draaide hij zijn kar. Verontschul- digingen aan de Joden vond hij in 2006 niet nodig, maar Joodse car- navalkarikaturen vindt hij vandaag ongepast. De geschiedenis “laat

zich niet canoniseren”, zei de histo- ricus De Wever in 2002, en kijk, leve de Canon van Vlaanderen, klonk het in 2019. Laten we Zwarte Piet maar met rust, klonk het eerst. Toch maar roetveegpieten in Antwerpen, werd dat later. Vlaams Belang doet maar aan zelfbeklag (2006) klonk het eerst. De partij mogen we maar beter niet bashen, werd dat later.

Of het nu om privézaken gaat of over politiek, voor De Ceulaer be- staat er niet zoiets als voortschrijdend inzicht. Misschien moet hij eens de liberale geschriften uit de jaren ’90 herlezen en dan eens om raad gaan vragen bij de Open Vld’ers van vandaag.

Leugen

“De scherpste tong, de langste tenen”, zegt De Ceulaer. Dat De We- ver zich al te vaak als ‘calimero’ is gaan gedragen, dat klopt. En dat hij politici soms té cassant aanpakte, klopt ook. Kris Peeters (u weet wel, die van open aders in een warm bad) kan erover meespreken. “Pal- jas” Van Grieken ook. Hij is veel minder dan vroeger de complexlo- ze debater en puntige praatgast dan vroeger. Maar hij had daar wel wat redenen voor.

Met name over de houding van de pesterige progressieve cultuurwe- reld en dito mediawereld, zul je De Ceulaer niet horen. Hij suggereert dat De Wever zelfs minder streng werd aangepakt door de media. Dat is een platvloerse onwaarheid.

Alle cijfers, voor zover die nog tot het debat mogen behoren, be- wijzen het tegenovergestelde. De Ceulaer moet maar eens proberen een lijstje te publiceren van rechtse of Vlaamsgezinde politicologen, hoofdredacteurs of commentato- ren. Ver zal hij niet geraken. Zeker bij de openbare omroep is dat ook vandaag nog de realiteit. Wanneer telt De Ceulaer eens de kleurtjes in info- en duidingsprogramma’s van de VRT?

Fouten

De Wever zou zijn toverkracht hebben verloren door twee recente foute beslissingen: de uitstap uit de regering naar aanleiding van het Marrakesh-pact en zwalpende com- municatie in de coronatijd. Die stel- lingen zijn erg zwak onderbouwd.

We komen daar in een volgend stuk nog op terug.

Wat De Ceulaer het meest ergert, is de vaststelling dat De Wever niet plooit om een federale regering te vormen. Wat hij kon in Antwerpen (samenwerken met de socialisten) zou hij ook op Belgisch vlak moeten doen. Samenwerken met de PS dus. Wie dat doet, wint, zo klinkt het, want kijk naar de electorale winst van de regering-Di Rupo in 2014.

Een ‘beloning’ door de Vlaamse kiezer? Tja, die regering won zo overweldigend dat de PS in de op- positie verzeilde. De traditionele partijen wonnen toen in Vlaanderen twee zetels, maar de N-VA won er zes.En werd vorig jaar de regering Michel afgestraft? Ja, maar dan niet omdat de Vlaming de politiek naar links wou sturen. Het was Vlaams Belang die met de winst ging lopen.

De Ceulaer zwijgt over dit signaal van de kiezer. Die eenzijdigheid in woord en gedachten is niet oké.

Men vertelle het voort.

In een tweede deel heeft De Ceu- laer het over de culturele strijd van De Wever. Daarover hebben we het hier volgende week. Om het debat te voeden.

ANJA PIETERS

(6)

Vaderskindje met een mening

Raken we dan nooit verlost van die Bert Anciaux, met zijn ideeën die enkel in zijn eigen psyché als subliem geboekstaafd staan? Misschien krijgt hij wel te veel aandacht. Eigenlijk moet zo iemand genegeerd worden en als het de spuigaten uitloopt, zoals nu, kunnen zijn uitspra- ken misschien aan zijn huidige partijvoorzitter ‘mateke’ voorgelegd worden.

Jaren geleden schotelde de toenmalige Brusselse afdeling van de VVB alle partij- voorzitters een duidelijke vraag voor. Zou- den ze bereid zijn in een regering te stappen zonder duidelijke garanties rond de toepassing van de taalwetgeving? Simpel en duidelijk. Wie nu wat precies antwoordde weten we niet meer, maar dat Bert Anciaux, toen kersvers voorzitter van de Volksunie hierin erg categorisch was, herinneren we ons nog als gisteren. Nooit, zei hij, waarna hij zijn krabbel onder het bewuste document plaatste. Verba volant, scripta manent, dacht deze ex-voorzitter, inmiddels tot Doctor in de Pedagogie gepromoveerd. Aan de VUB.

Jammer genoeg heeft de slogan van die in- stelling - scientia vincere tenebras - weinig verlichting gebracht bij deze alumnus. Maar terug naar dat document.

Stuntelen

Het was een houding die helemaal in de tijdgeest paste. Ruim een kwart eeuw geleden werd hij met een radicaal discours

voorzitter (“terug naar de bron, maar dan een bron met nieuw water”, hoe vaak moes- ten we dat niet horen?). Het werd door velen ervaren als een laatste kans om de partij te redden. De rest van het verhaal is gekend:

enkele jaren later lag de hele partij op ape- gapen, ook al gebiedt de eerlijkheid te er- kennen dat het niet alleen de schuld was van de tweede Anciaux die het tot VU-voorzitter schopte.

Een tijdje later spraken we hem hierover aan, waarna hij alles met klem ontkende.

Zelfs een kopie volstond niet om de herinne- ring terug te brengen. Per ongeluk door zijn diensten getekend of zoiets, stammelde hij.

Waarna we het gesprek op een aantal economische thema’s brachten, wat nog pijnlij- kere momenten opleverde. Het ligt niet in onze empathische aard hierop aan te sturen, maar net deze knul zo te zien stuntelen was eigenlijk wel best leuk.

Lokettenkwestie

De anekdote rond de taalwetgeving kwam

zo terug toen we dat recente interview van Anciaux vorige week in De Morgen lazen.

Na wat gezeur over bevoegdheden die her- schikt moeten worden (ergens moet dit toch allemaal pijnlijk zijn voor zijn voormalige professor Staatsrecht), kwam dé oneliner die het direct ook tot titel van het stuk schopte:

“Arabisch achter het loket in Brussel, waarom niet?” En hij verduidelijkt: “Ik vind dat we daarover moeten kunnen nadenken.

Brussel moet minstens écht tweetalig zijn.

Het zijn trouwens de jonge nieuwe Belgen die de twee talen perfect beheersen.”

Dit laatste punt laten we voor zijn rekening, maar die tweetaligheid is - dachten we - een hoeksteen van zijn politiek engage- ment. De reden waarom hij dat VVB-document ondertekende. De reden ook waarom zijn vader ontslag nam als staatssecretaris omwille van de aanslepende discussie over taalkaders. Of hebben we het hier misschien over andere talen?

‘Mateke’ aanspreken

De reacties bleven niet uit, zeker vanuit N-VA-hoek. Maar moet men die man eigenlijk wel die aandacht geven? Politiek zou het misschien verstandiger zijn de sp.a-top te confronteren met de uitspraak, per slot van rekening is dat nog altijd de partijkaart die hij op zak heeft. Bert surft op de waan van de

Binnenland 25 JUNI 2020

6

dag, en morgen is er weer eentje. Waarom doet hij geen afstand van de Leopoldsorde waarin hij Commandeur is? Het gaat natuurlijk over nummer I en niet II, maar toch.

Zotter dan dat ander voorstel om de Basiliek van Koekelberg voor de Islamitische Ere- dienst te gebruiken (nog zo eentje van hem) is dit toch niet?

‘t Schuurke

En nog eentje om het af te leren. Door toedoen van papa Vic was Bert in andere tijden voorzitter geworden van de vzw achter het VU-café in de binnenstad, ‘t Schuurke.

Toen hij op een dag enkele lachende gasten er hautain op wees dat het best wat stiller mocht, werd hij vierkant uitgelachen. Uitvlie- gen veranderde daar niets aan, meer nog, hij kreeg er zelfs een klets voor. Net dan kwam papa Vic binnen. Bert deed als een veronge- lijkt kind zijn beklag, waarna ‘vake’, zoals hij binnen zijn dynastie genoemd werd, hem op zijn beurt ook een oplawaai verkocht. Wie op zijn twintigste in dergelijke taferelen be- trokken raakt, draagt duidelijk het potenti- eel van een staatsman in zich. Jammer dat hij nooit echt ten volle tot wasdom gekomen is.

KNIN.

BRUSSEL

Gedonder in

holebi-huis leidt tot parlementair debat

Wordt Casa Rosa van de Oost-Vlaamse holebigemeenschap op een fi- nancieel weinig transparante wijze bestuurd? Die vraag werd begin juni in de pers gesteld. Twee van de vijf leden van het bestuur zegden toen om die reden hun mandaat neer te leggen. “Ik voel het als mijn plicht om, in het belang van de toekomst van Casa Rosa, dit te delen met iedereen die zich verbonden voelt met de holebi- en transgen- der+ -gemeenschap. Omdat het probleem anders nooit zal benoemd worden”, schrijft Sofie Veramme (32) in een open brief op Facebook.

Midden juni vraagt Paul Van Miert (N- VA) uitleg over deze zaak in het Vlaams parlement aan bevoegd minister Somers.

Van Miert wil weten wat er precies aan de hand is. Somers: “Wij geven een subsidie van 294.148 euro aan de vereniging Çavaria (de Vlaamse belangenverdedi- ger van LGBTI+-mensen en koepel van LGBTI+-organisaties). Daarvan houden ze 30.000 euro voor zichzelf, als een soort beheersvergoeding. Daarnaast is Çavaria eindverantwoordelijke voor de rapporte- ring en het financieel verslag. Zij geven dan aan elk van de vijf Roze Huizen in elk van onze provincies 52.830 euro subsidie.

Als er iets onregelmatigs zou gebeuren, kunnen wij dat geld dus niet terugvragen bij Casa Rosa zelf, maar moeten we opnieuw terecht bij Çavaria, dat voor ons de beheerder is van die middelen.”

Intern conflict

Somers heeft aan zijn administratie de opdracht gegeven om de situatie in kaart te brengen. “Het team Gelijke Kansen heeft dat gedaan, dat werkzaam is binnen de Administratie Binnenlands Bestuur. We hebben contact gehad met Çavaria en de Dienst Gelijke Kansen van de stad Gent, die ook subsidies geeft aan Casa Rosa.”

Volgens het onderzoek van de minister gaat het om een conflict binnen de raad van bestuur, met twee van de vijf bestuursleden. “Het conflict had betrekking op een onenigheid over de aanwer- ving van een nieuwe zakelijk coördinator en de uitbesteding van drankautomaten, waarbij de vraag was of er sprake was van mogelijke belangenvermenging, omdat de uitbesteding zou zijn toegewezen aan een firma van een lid van de raad van bestuur. En dan zou er ook sprake zijn van een gebrekkige financiële en boekhoud- kundige transparantie.”

Zowel Çavaria als de Gentse Dienst

Gelijke Kansen stelt volgens Somers “dat er volgens hen op het eerste zicht geen onregelmatigheden zijn gebeurd bij de uitbesteding.” Somers: “De toewijzing gebeurde inderdaad aan het bedrijf van een van de bestuursleden, maar alle procedureregels ter zake zouden zijn gevolgd. De twee andere elementen zijn zowel voor Çavaria als de stad Gent inter- ne kwesties van Casa Rosa, waar zij niet direct op moeten ingrijpen of een standpunt over innemen.”

Geen reden tot interventie

Op basis van deze elementen is er voor Somers (nog) geen reden om te in te grijpen. “Er zijn op dit moment geen in- dicaties van onregelmatigheden met de subsidies. Ik volg dat uiteraard verder op.

Mochten daar toch nog problemen op- duiken, dan ga ik die ook aankaarten. Ik doe op dit moment dus geen interventie.”

Somers wil wel de werking, de finan- ciering en de samenwerking tussen de Roze Huizen onderling en met Çavaria evalueren: “Ik heb mij voorgenomen om dat dit najaar te doen. We gaan niet op basis van één incident of een discussie binnen een van de organisaties oordelen, maar algemeen de evaluatie doen. Bo- vendien gaan we die meenemen in een bredere evaluatieoefening die we willen doen met betrekking tot het gelijke kansen-middenveld, bij de aanvang van 2021.”

Het signaal van de twee bestuursleden van Casa Rosa werd duidelijk niet goed ontvangen op de zender van minister So- mers. Misschien zijn er nieuwe elementen nodig om de minister te overtuigen dat er een en ander scheef loopt in het Roze Huis van Oost-Vlaanderen.

THIERRY DEBELS

Doodsbedreigingen

voor SCEPTR-journalist

Onze medewerker Jakob Kürüm, die zijn artikels publiceert op SCEPTR en in ’t Pallieterke, kreeg meer dan een bedreiging te verwerken. Zijn ar- tikel over een driejarig Nigeriaans meisje dat gedood werd door moslim- extremisten, zogenaamde ‘Fulani-herders’, lokte heel wat reacties uit, tot en met doodsbedreigingen.

“Dat ik over christenvervolging schrijf, daar konden enkele Marokkanen uit Me- chelen niet mee lachen,” vertelt hij. Zelf is Jakob een christen met Assyrisch-Chal- deeuwse roots. Zulke bedreigingen zijn op zich niet uniek. Zuhal Demir (N-VA) bijvoorbeeld is ook al meerdere malen bedreigd.

Daar zijn nog mensen voor veroordeeld.

In 2017, bijvoorbeeld, kreeg een 25-jarige Luikenaar 6 maanden cel en een boete van 400 euro.

“Momenteel zijn overal ter wereld anti- racismemanifestaties bezig,” vertelt Jakob.

“In Mechelen kreeg iedereen een antira- cismesticker in zijn brievenbus. Ik merk helaas echter weinig van die campagnes.

Als journalist schrijf ik vooral over de christenvervolging overal ter wereld. Daar wordt veel te weinig over gezegd. Ik voel me dus, als christen, verplicht om de waarheid te zeggen en neer te schrijven, al is die pijnlijk en zwaar, al kwetst die en al ontkennen mensen die soms veel liever.”

Familie bedreigd

Toen Jakob zijn artikel plaatste over een aanval op een christelijk dorp, waarbij een driejarige werd omgebracht, werd hij plots bedreigd. “Dat artikel werd vorige week geplaatst. Een meisje is met een machete aangevallen, dat kan toch niet verzwegen worden? Ik kreeg Facebookberichten zoals ‘vieze hoer’ en ‘ik neuk u als ik u zie’ of

‘meen je dat, wil je dat ik je neuk ofzo?’ en nog wat meer van dat soort berichten.

Die berichten kwamen van mensen die ik af en toe eens tegenkom in het Mechel- se en waarvan ik weet dat ze actief zijn in zware, criminele milieus. De berichten op Facebook kan ik nog verdragen, maar ze hebben mijn ouders opgebeld. Ook mijn broers kregen een telefoontje. Mijn familie moest te horen krijgen dat ze me zouden vermoorden als ik verder blijf doen. Men probeert me blijkbaar de mond te snoeren zodat er geen nieuws komt in België over christenvervolging. Zijn christelijke levens niet belangrijk?”

Op straat lastiggevallen

Ook op straat werd hij al eens lastiggevallen door moslims. Jakob Kürüm, als over- tuigde christen, draagt namelijk trots een gouden kruisje. “Wanneer ik naar de super- markt ga om gewoon wat boodschappen te doen, hoor ik wel eens dat er ‘Allahoe Ak- bar’ naar mij geroepen worden. Begrijp mij absoluut niet verkeerd. Ik ken de Mechelse moslimgemeenschap over het algemeen goed. Dat zijn vaak goede mensen. Maar deze toestanden schaden hun imago en kunnen gewoon echt niet meer.”

Toch blijft hij bereid verder te doen. “Ik beschouw het als mijn plicht om over ver- volgde geloofsgenoten te schrijven, om dat nieuws te brengen dat veel te vaak vergeten wordt. Zeker in tijden van grootschalige racismecampagnes, is het belangrijk niet uit het oog te verliezen dat ook christenen vaak ten prooi vallen aan racisme. Ik blijf schrijven over christengenocides en zulke gebeurtenissen. Ik laat me de mond niet snoeren door bedreigingen en zal bij de volgende bedreiging ook juridische stappen ondernemen.”

RUBEN NOTTEBOOM