e 1,95
71
stejaargang • nummer 8 • woensdag 18 februari 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Xxx
XXX 15
Partijen scheppen ruimte voor Vlaams Belang
Leeft Vlaams Belang dan toch nog (een beetje)? Het zeventigpuntenplan (‘Immi- gratie: de oplossingen: Zeventig voorstel- len ter oplossing van het vreemdelingen- probleem’, 1992) zorgde de voorbije week voor enige commotie. En wij die dachten dat dit dolle plan van het Vlaams Blok dood en begraven was. Niet dus. Het werd en wordt uitgevoerd, maar dan niet door VB, wel door andere partijen.
Aanstichter van uitspraken hierover en van de lichte beroering in de media was Alexis Des- waef, voorzitter van de Franstalige Liga voor de Mensenrechten. Geboren in Oostende, liep hij school in Brugse colleges, om vervolgens een extreemlinkse advocaat te worden Brussel.
Hij en zijn liga stellen dat het programma van het Blok dan wel radicaal mag zijn afgewe- zen, veel punten daaruit werden overgenomen door de traditionele partijen Zijn rapport wordt einde februari gepubliceerd in het maandblad La Revue Nouvelle.
Wat heeft het Vlaams Blok in het zeven- tigpuntenplan gevraagd en gekregen? Een staatssecretaris voor Immigratie (1), een bur- gerschapsattest bij naturalisaties (2), meer gesloten opvangcentra voor asielzoekers (3), lijsten van “(on)veilige landen” (4), meer uit- wijzingen (met C-130’s) (5) en straks strengere naturalisatievoorwaarden en het afnemen van de nationaliteit voor terroristen die een dubbele nationaliteit hebben (6).
Vooral Vlaamse kranten nuanceerden dit ver- haal. Wat kreeg Vlaams Blok niet? Een afzonder- lijke vreemdelingenpolitie, een aparte sociale zekerheid, gescheiden onderwijs, het tegen- houden van een officiële erkenning van de islam, het beperken van sociale uitkeringen, een aparte behandeling van migranten inzake huur en werkloosheid, de volledige terugkeer van allochtonen tot de derde generatie als finale
doelstelling. Wat hebben de vorige regeringen sindsdien gedaan om de integratie te bevorde- ren: de sans-papiers werden in 1999 en 2009 geregulariseerd, de migranten kregen stem- recht, en er kwam een antidiscriminatiewet- geving,
Reacties
Voor de N-VA zei woordvoerder Pohlman dat er van de “ranzigste punten” van het VB-plan niets is gerealiseerd. In Le Soir wees profes- sor Bart Maddens erop dat niet de N-VA maar andere partijen, met op kop de socialisten van PS en sp.a, die vermeende VB-punten hebben gerealiseerd.
In De Standaard schreef Bart Brinckman dat Deswaef “uit z’n nek kletst”. Zelfs Jozef de Witte van het Interfederaal Gelijkekansencentrum vindt diens stellingen of insinuaties “wat kort door de bocht”.
Brengt Deswaef de grote Waalse partijen in verlegenheid, zoals La Libre schreef? De MR ontkent een VB-lijn te volgen, en wijst erop dat Canada, bijvoorbeeld, de migratie veel stren- ger aanpakt. Ook cdH noemt het beleid van vandaag “lichtjaren” verwijderd van het zeven- tigpuntenplan. De PS vindt dan weer dat de Franstalige Liga voor de Mensenrechten dui- zend procent gelijk heeft ons te waarschuwen.
Ecolo gaat nog een stapje verder en wil som- mige van die migratiemaatregelen (gesloten centra, het terugsturen van uitgeprocedeerden) terugschroeven.
Linkiewinkies
Wat is het doel van Deswaef? Keet schop- pen, natuurlijk. En vooral tikken geven aan de N-VA, die de deuren openzette voor bekeerde VB’ers, en een hard beleid: eigen werkvolk eerst in de kinderopvang, militairen onder elke (Ant- werpse) straatsteen…
Annick de Ridder reageerde in een tweet het kordaatst: “Leve de vrije meningsuiting.”
Ze heeft het over “hoe verkrampt linkiewinkies reageren op centrumrechts beleid”.
Dan was er de reactie van Tom van Grieken.
Geen sprake van uitvoering van ons programma, aldus de VB-voorzitter, die eraan herinnerde dat er jaarlijks 70.000 niet-EU-vreemdelingen bij- komen, dat België driemaal zoveel asielzoekers opneemt als andere EU-lidstaten, dat het zoge- zegd strenge terugkeerbeleid een lachertje is omdat 84 procent van de uitwijzingsbevelen niet worden uitgevoerd. Een stem op Vlaams Belang is meer dan ooit een nuttige stem, klonk het. Over het plan zelf bleef hij helaas stilletjes.
Ongekend
Het voorbije weekend werd ergens in een Europese stad door een niet nader te definiëren
“man” met “ongekende motieven” weer even met scherp geschoten. Een synagoge of een meeting over vrije meningsuiting in de buurt?
Moet toeval geweest zijn.
De berichtgeving in onze Vlaamse media was vol schroom. Meer beveiliging? Dat is bangma- kerij, fluiten sp.a en Groen, die al beven bij de gedachte dat niet nader te definiëren stedelin- gen met eigen partijen hun politieke positie in gevaar kunnen brengen.
Een hele zondag zwijgen dat we zweten, zo leek het wel, tot de Deense premier Helle Thor- ning-Schmidt bevestigde dat het ging om terro- risme. En hier en daar iets doorsijpelde over het uiterlijk van de dader, en uiteindelijk zijn alles- behalve Deens klinkende naam één en ander duidelijk maakte.
Geloofwaardigheid
Laat ons de dingen eens scherp stellen. Wat we de jongste tijd meemaken, is een schouw- spel vol schabouwelijk gezever.
Als de westerse democratieën willen overle- ven, moeten ze de nieuwkomers die zich wel gedragen een behoorlijke plaats geven. Het zeventigpuntenplan was een ondertussen over-
jaarse miskleun van jewelste, die voorspelbaar leidde tot het vierendelen van de partij waar- van de leiders zich formidabel hebben vergist.
VB’ers zelf hebben die analyse gemaakt, en jawel, het plan is in de vuilbak gekieperd. Maar nu nog de vuilbak buitenplaatsen, alstublieft, zo niet is de geloofwaardigheid problematisch.
Maar diezelfde democratieën moeten een punt zetten achter het naïeve geloof dat hyper- migratie zonder grenzen een weldaad is. In deze vergissen zich helaas ook vooraanstaande fla- minganten, zoals nog maar eens bleek uit een babbel tussen Ludo Abicht en Peter de Roover in De Standaard.
Terecht pleiten ze voor de rechten van migranten en zeggen ze a, maar helaas niet of veel minder hoorbaar b…
Abicht heeft het over het “voortouw nemen in de strijd voor de rechten van de migranten”, De Roover over een plekje voor veel Fatima’s en Igors. Klinkt allemaal helder en mooi, maar tegelijk nogal naïef. Ook een democratie heeft recht op grenzen.
Maar goed, tussen het marxisme van Abicht en het inclusief nationalisme van De Roover (en BDW en de N-VA) gaapt er dus geen kloof.
Die situeert zich blijkbaar vooral tussen het socialisme van de één en de meer neoliberale keuzes van de ander. In die materie heeft De Roover het wél over de “illusie van een maak- bare samenleving”.
Op het politieke speelveld creëert de N-VA zo op twee terreinen - migratie en een soci- aal Vlaanderen - een zekere ruimte voor een te vroeg dood verklaarde partij als Vlaams Belang.
Ook de hopeloos verdeelde linkerzijde, bang van haar eigen Vlaamse schaduw, zet de poor- ten open. Van Grieken zal fel(ler) aan het stuur moeten draaien om daarvan te kunnen profi- teren.
Deze week
• De geduldige Pieter de Crem 2
• Briefje aan
Anni van Landeghem 3
• Duitsland als vredestichter 3
• Roddels uit de Wetstraat 4
• Malcolm X 4
• Geen strategie
betreffende Oekraïne 8
Na vijftig tinten grijs, nu de Saoedische variant: vijftig tinten rood... Praten met Myroslava Rap:
“Russisch- orthodoxe kerk
strijdt tegen Oekraïne”
Lees bladzijde 5
Actueel
18 februari 2015
2
Uit de smalle beursstraat
De geduldige Pieter de Crem
Waar is Pieter de Crem? De federale staatssecretaris voor Buitenlandse Handel is sinds het aantreden van de regering amper in het nieuws. Hij wacht zijn tijd af. Tot 2018, wanneer de regering-Michel een beslissing moet nemen met belangrijke economische gevolgen: de vervanging van de F-16-gevechts- vliegtuigen.
Sinds het aantreden van de regering-Michel is Pieter de Crem (CD&V) het enige regeringslid dat nog niet op een parlementaire vraag heeft moeten antwoorden. De staatssecretaris duikt amper in het parlement op. Er was een vraag in een Commissie Buitenlandse Zaken en dat was het dan. De Crem lijkt van de radar verdwenen. We zien hem af en toe op een buitenlandse handelsmissie in aanwezig- heid van minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders. Volgende maand trekt hij naar Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten. In het najaar naar Canada.
Eigenlijk doet De Crem er weinig meer dan ‘acte de présence’
geven. Op het eerste zicht niet verwonderlijk, aangezien De Crem een bevoegdheid onder zijn hoede heeft die tot de deelstaten behoort.
De echte ministers van Buitenlandse Handel zijn Geert Bourgeois (N-VA, Vlaanderen), Jean-Claude Marcourt (PS, Wallonië) en Cécile Jodogne (FDF, Brussel). Zelfs als De Crem zich op federaal niveau met die materie bezighoudt, komt hij moeilijk uit de schaduw van Didier Reynders. De Crem lijkt het niet erg te vinden. Naar verluidt zou hij niet lang hebben nagedacht om de post te aanvaarden.
Nochtans betekende dat voor de Oost-Vlaming een degradatie.
Onder Di Rupo was De Crem vicepremier en minister van Defensie. In de regering-Michel moet de CD&V het met minder ministers doen en kregen Kris Peeters (Werk-Economie en vicepremier) en Koen Geens (Justitie) voorrang. Waarom heeft De Crem de handdoek niet in de ring gegooid? Waarom is hij niet gewoon parlementslid geworden?
Daar zijn twee redenen voor. Een politieke en een economische. De politieke is dat De Crem - net als een aantal andere CD&V’ers - ervan
uitgaat dat Kris Peeters het in de federale regering geen vijf jaar vol- houdt. Omdat Peeters niet langer de nummer één is. Omdat Peeters de ene flater na de andere maakt. En wat als Peeters straks naar de privésector vertrekt (sommigen denken aan de Antwerpse haven)?
Dan komt er een plaatsje als vicepremier vrij. De rechtse CD&V’er De Crem staat klaar om die in te nemen. En bij de N-VA zullen ze dat zeker niet erg vinden, want Peeters rijdt te veel voor de vakbonden.
De Crem ziet dat zeker zitten. Zelfs als het niet lukt, wil hij de komende jaren vanop Buitenlandse Handel zeker zijn stempel druk- ken op de regering. Meer bepaald wanneer een economisch mon- sterdossier op tafel komt: de vervanging van de F-16’s door nieuwe straaljagers. De beslissing valt in 2018. Zoals het bij militaire contrac- ten de gewoonte is, betekent zo’n monsterbestelling - er zou sprake zijn van veertig vliegtuigen - ook tewerkstelling in het ‘land van aan- koop’. Er is sprake van 20.000 tot 30.000 extra banen en een econo- mische bonus van 4 miljard euro. De koop van de 21ste eeuw dus, terwijl die van de F-16’s de koop van de 20ste eeuw was.
Vraag is welke producent het contract zal binnenrijven. Er zijn vier belangrijke kandidaten: de Amerikaanse F-35 of JSF (Lockheed Mar- tin), de Amerikaanse F-18 (Boeing), de Franse Rafale (Dassault), de Zweedse Gripen (Saab) en de multinationale Typhoon-Eurofighter.
Er wordt door ex-militairen al volop gelobbyd voor deze of gene pro- ducent. Maar ook Pieter de Crem zal een belangrijke rol spelen. Toen hij minister van Defensie was, liet hij er geen twijfel over bestaan: de F-35 is de beste vervanger voor de F-16. Het is ook met meest moderne vliegtuigtype. Atlantist De Crem spreekt al een hele tijd zijn contac- ten in de VS aan om ervoor te zorgen dat de economische voordelen van de aankoop ook bij ons te merken zullen zijn.
Defensie zal met de aankoop van de F-35 ook aan de VS tonen dat de besparingen in het Belgische leger tijdelijk zijn. En dat België een trouwe NAVO-bondgenoot is. Iets wat De Crem altijd belangrijk heeft gevonden.
Angélique VAnderstrAeten
Over besparen gesproken
Het geloof van de modale burger in de daadkracht van regerende politici brandt op een zeer laag pitje. Om niet over gevaar op uitdoven te spreken. Dat was af te leiden uit de reacties op het zwartboek over de NMBS in de krant Het Laatste Nieuws. Federaal minis- ter van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) had er al eerder weet van, en was naar eigen zeggen danig geschrokken. Of ze in één moeite ook geschrokken was van de NMBS-repu- tatie als absolute “stakingskampioen” is onduidelijk. Duidelijk was wel haar “statement”
dat bij “het spoor” een pak meer kan bespaard worden dan de voorziene 663 miljoen euro.
Lijkt logisch, bij alleen al de gedachte aan vijfhonderd (!) kaderleden die elk een jaar- wedde van 200.000 euro “waard” geacht wor- den om de leiding van “het spoor” en plus- minus tachtig (!) dochterbedrijfjes in “goede banen” te leiden, waarover elke pendelaar wel een verhaal kan vertellen.
Pittig detail: er zijn NMBS-grootverdieners die een “bedrijf” leiden dat… twee (!) per- soneelsleden telt. Blikvanger in een storm niet mis te verstane lezersreacties, was het cynische “veel succes gewenst, mevrouw de minister, je zal het nodig hebben!”. Veel dui- delijker kan men een gebrek aan vertrouwen in genoemde daadkracht niet illustreren. Al zal minister Galant wel willen, kunnen is iets anders. Zeker als binnen de krijtlijnen van het politieke circus collega-minister Kris Peeters zonder blikken of blozen komt vertellen “dat de regering niet meer weet waar ze nog zou kunnen besparen”.
Misschien helpt het even het “zwartboek NMBS” door te nemen? Om na te kijken of alle vijfhonderd NMBS-kaderleden onmisbaar zijn?
Misschien kan de helft weg, tenzij die in hun schaarse vrije tijd allemaal kind aan huis zijn in
“Midi Station”, de mondaine lounge-brasserie tegenover het Brusselse Zuidstation.
“Midi Station” wordt uitgebaat door Euro Immo Star, een dochterbedrijf van Eurostation, zelf vastgoeddochter van de vroegere NMBS Holding, vorig jaar op zijn beurt opgegaan in…
de NMBS. Dat voorbeeld uit de reeks dochter- bedrijven van de NMBS, met allemaal nog eens eigen filialen en structuren, maakt dat praten over achterkleindochterbedrijven van de NMBS geen ijdele woorden zijn.
Het zal niet verwonderen dat de meeste lucratieve “postjes” binnen de gecreëerde NMBS-chaos de voorbije legislaturen in eerste instantie toegekend werden aan militanten en vertrouwelingen van de partij van kameraden en gezellinnen in de beide landsdelen. Moch- ten chaos en jacht op poen in andere over- heidsbedrijven slechts een fractie zijn van wat bij “het spoor” aan het licht is gekomen, dan ziet het er beroerd uit voor onze modelstaat!
Geen vakbond die daarover rept(e).
Prangende vraag
Als excellenties “niet meer weten waar nog te besparen”, dan weet Jan Modaal dat zeer goed. Het moet niet altijd de NMBS zijn, bleek uit een “brief van de dag” in Het Nieuwsblad.
Briefschrijver Gilbert Vangampelaere uit Mar- kegem verwees naar het overheidsapparaat, waar aan besparingen miljarden te rapen zijn.
Hij meent dat binnen het jaar al een miljard bespaard kan worden door de Senaat en de provincies af te schaffen.
Hij beweert dat geen enkele burger daar nadeel van zou ondervinden, en hij heeft allicht gelijk. Maar dat binnen een jaar mogelijk ach- ten? Hij heeft blijkbaar nog nooit gehoord van de vijf beruchte minuten politieke moed, die gedreven politici liefst over vijf tot tien jaar uit- spreiden, om problemen uit de wereld te hel- pen waarvoor pasklare oplossingen nochtans voor de hand liggen.
Dat is niet anders voor het afschaffen van de Senaat en de provincies, al gaan er steeds meer stemmen op – ook politieke – om daar werk van te maken. Wie twijfelt, confronteer ik graag en veelbetekenend met de volgens de vertegenwoordigers des volks prangende vraag: welke van de federale parlementen is de belangrijkste, de Kamer of de Senaat? Volgens Kamervoorzitter Siegfried Bracke is dat “zijn”
halfrond; volgens Senaatsvoorzitter Christine Defraigne is dat “haar” circus(je). Aan de hand van dat soort prioritaire denkpistes kan men moeiteloos de politieke bereidheid afwegen om briefschrijvende burgers ernstig te nemen.
Vangampelaere beweert met recht dat “we politici missen voor wie het landsbelang pri- meert”.
Armoedegrens
Voor een nieuw dak op het koninklijk paleis zijn een slordige 380.000 euro nodig. Een peulschil vergeleken met de vijfhonderd keer 200.000 euro of 100 miljoen euro jaarsala- ris voor NMBS-kopstukken. Ook de konink- lijke en prinselijke dotaties, samen pakweg 39 miljoen euro, komen niet eens in de buurt van wat de belastingbetaler ophoest voor het gezamenlijke “puik van het spoor”. Politici vra- gen zich af waar nog bespaard kan worden, maar de vraag is of het intellect van ons aller
“royals” wel opweegt tegen een waarde van 39 miljoen euro.
Daar nadrukkelijk “ja” op antwoorden, is niet evident, te oordelen naar de inhoud van het dankkaartje dat “Hunne Majesteiten Koning Albert en Koningin Paola” naar honderdvijftig
“intimi” zonden, naar aanleiding van “betuigde steun bij het overlijden van Hare Majesteit Koningin Paola (sic)”. Op een noodzakelijk geworden nieuw dankkaartje zetten Hunne Majesteiten Albert en Paola de blunder recht.
Dachten ze. Op dat kaartje stond dat het niet om het overlijden van Hare Majesteit Konin- gin Paola ging, wel om dat van Hare Majesteit Koning (resic) Fabiola”.
Men zou voor minder twijfelen om te snoeien in een pensioendotatie van 923.000 euro per jaar. Ook al meent Zijne Majesteit Koning Albert dat hij sinds zijn aftreden dicht tegen de armoedegrens aanschurkt.
D.Mol
Woordje van de hoofdredacteur
Beste lezers en lezeressen,
Zoals u weet, vieren we dit jaar de 70ste verjaardag van
‘t Pallieterke. Achter ‘t Pallieterke staan geen grote
“holdings” en geen mediagroepen. Gelukkig maar, hoor ik u denken.
Maar, dat heeft tot gevolg dat onze financiële midde- len niet onuitputtelijk zijn. Daarom verkopen we ter gele- genheid van deze feestelijke verjaardag cava uit Catalonië (en die keuze is symbolisch, natuurlijk). Het zou me enorm plezier doen, mocht u enkele flessen bestellen ter onder- steuning van uw geliefd blad.
9 euro voor een fles, 50 euro voor een karton van 6 flessen. Niet aarzelen! ‘t Is echt goeie, wat door meerdere redactieleden zal beaamd worden. (Zij mochten al uitge- breid proeven, zelfs iets te uitgebreid, naar mijn oordeel.)
Omdat ik weet dat nogal wat lezers aanwezig zullen
zijn op het komende Zangfeest, op zondag 8 maart, verkopen we deze cava na het Zangfeest aan de uitgang van de Lotto Arena. Maar, om het allemaal ter plekke iets gemakkelijker te laten verlopen, kunt u nu reeds uw bestelling plaatsen.
Een andere mogelijkheid is uw bestelling op het hoofdkwartier in de Cuperusstraat 41 af te halen. Aan huis leveren we vanaf 12 flessen (100 euro).
Dank bij voorbaat.
Karl van Camp Hoofdredacteur
Actueel 18 februari 2015 3
Opinieversmachter
Mevrouw de inquisiteur,
Marion van San is in de Lage Landen een begrip, omwille van haar wetenschappelijk onderzoek naar het gedrag van vooral jonge allochtonen. In 2001 schudde zij met haar onderzoek - besteld door toenmalig justi- tieminister Verwilghen nota bene - naar de link tussen jonge allochtonen en criminaliteit de hele politiek-correcte wereld dooreen. Zij had het immers aangedurfd in haar onder- zoeksresultaten ook op etnische en culturele factoren te wijzen. Daarmee kwam ze onge- wild, maar haast vanzelf, in het discours van het Vlaams Blok terecht, dat in die periode door het regime in het nauw werd gedreven middels een perfect georkestreerde gerech- telijke uitputtingsslag. Haar rapport werd dan ook snel vergeten en zij werd tegenge- werkt en genegeerd.
Een opiniestuk van haar, enkele weken geleden in De Standaard - waar gij ‘chef opi- nie’ zijt -, waarin zij de hypothese naar voor bracht dat hoe beter jongeren geïntegreerd zijn, hoe groter de kans is dat zij radicalise- ren en mogelijk naar Syrië gaan om te strij- den in een ‘heilige oorlog’, deed opnieuw heel wat stof opwaaien en schudde de poli- tiek-correcte opiniemakers in dit onzalige land opnieuw door elkaar. Al in 2013 had zij markante uitspraken over radicaliserende jongeren in uw krant gedaan.
Door daarbij te stellen dat ons land het probleem van de oprukkende radicalisering zwaar onderschat heeft, en zelfs niet heeft willen zien, was dat voldoende voor de poli- tiek-correcte meute om opnieuw te steige- ren. Er barstte een debat los, waarin Van San zelf wilde meespreken. Daarom stuurde zij naar De Standaard een nieuwe bijdrage, om het maatschappelijk debat mee te voeren.
En toen kwaamt gij op de proppen, met de kurkdroge mededeling: “Het plaatsen van een dergelijke reactie hoort niet ‘tot de geplogenheden van deze redactie’.” Pak vast, Van San. Zo werkt de open democra- tie in Vlaanderen. De media bepalen wat mag gezegd worden en wat niet. Het open maatschappelijk debat is er duidelijk alleen voor gelijkgezinden, die niet tot de verguisde
rechterzijde behoren, en voor wetenschap- pers die trouw zijn aan de conformistische politiek-correcte religie en mooi binnen de
‘democratische’ lijntjes kleuren.
Marion van San is terecht kwaad. Via de sociale media verspreidde zij een bericht onder de titel ‘Wat jullie niet mogen lezen van De Standaard’. Daarin schreef ze onder meer: “Het lijkt eerder tot de geplogenheden van die redactie te horen om vooral geen stukken te plaatsen die hen niet aanstaan.
Hoe snel kunnen we dit stuk verspreiden via Facebook? Ik zou zeggen: delen maar, mensen, als reactie tegen deze schanda- lige censuur!”
Marion van San legt de vinger op de wonde. Uw krant censureert en beknot inderdaad het openbaar debat in Vlaan- deren, door selectief op te treden in haar berichtgeving.
De onrust stokende Abou Jahjah en de linkselende Reynebeau - om die te noemen - mogen in vrije en andere tribunes hun bijwij- len schofferende zeg komen doen, maar keu- rige Vlaams Belangpolitici als Annemans, Laeremans en Valkeniers kregen nooit een forum, omdat zij een controversiële bood- schap brengen die op de linkse zwarte lijst staat. Vandaag worden ook wetenschappers geweerd omwille van een storende bood- schap in een moeilijk debat.
Vroeger, om precies te zijn van 1559 tot 1966, was er in de rooms-katholieke Kerk een ‘Index librorum prohibitorum’, een lijst van verboden boeken die katholieken niet mochten lezen, omdat ze verwerpelijk wer- den geacht en de mensheid tot dwalingen zouden kunnen verleiden.
Terecht werd die lijst uiteindelijk afge- schaft. Maar vandaag zijn er bewegingen in soortgelijke zin, subtieler, maar minstens even gevaarlijk. Gij als ‘chef opinie’ – of mag ik zeggen: chef van de nieuwe inquisitie?! – past perfect in dat plaatje. Gij stondt enkele weken geleden toch zeker mee krokodillen- tranen te huilen, met het plakkaat ‘Je suis Charlie’ hooggeheven, neem ik aan?! Ik had niets anders ver-
wacht…
Briefje aan Anni van Landeghem
Een groot tijdperk voor Duitsland, waarop zijn geschiedschrijvers met ontzag zullen terugblikken. Angela Merkel zal in het rijtje naoorlogse kanseliers niet misstaan als die- gene die Duitslands zelfverzekerde terugkeer op het wereldtoneel op zo’n manier gestalte gaf dat ze, afgezien van hier en daar opflak- kerende naijver, vrijwel unaniem bewonde- ring afdwingt, en ook effect sorteert.
Merkel werd in eigen land ongezien popu- lair, “omdat zij degelijk en bovenal zo gewoon is,” schreef Elsevier (11 januari 2014), er glim- lachend aan toevoegend: “zij heeft nog nooit een pen uit het Kanzleramt gestolen”. Duits- land is onder haar een land geworden waar naar opgekeken wordt. Met de woorden van Anton Grunberg, de Nederlandse schrijver van Duits-Joodse afkomst, die in een van zijn mini-columnpjes op de voorpagina van De Volkskrant (12 december 2012) verzuchtte:
“Angela Merkel: ik zou zo graag willen dat zij de scepter over Nederland zwaaide.” Wat een compliment! En nu dus titelt De Standaard (12 februari): “Frau Merkel speelt de hoofd- rol op het wereldtoneel”.
Buigen, niet plooien
Hoe is dat zo gekomen? In Merkels gezags- getrouwe familie van Brandenburgse protes- tantse theologen was het de gewoonte om te buigen voor de macht, naar niet te plooien, hoewel soms tot zwijgzaamheid veroordeeld.
Het Pruisische militarisme kwam en ging. Het nazisme kwam, bracht veel vreugde en ver- volgens veel leed, en ging.
Het marxistische regime van Oost-Duits- land beperkte de vrijheid, verkoos geregu- leerd welzijn boven de westerse welvaart, maar zoals een goed christen altijd gewe- ten heeft, ging ook dat na verloop van tijd ten onder. En dus, waarom zich druk maken?
In voorspoed en in tegenspoed, de wakkere, arbeidszame mens overwint alles, want geduld is zijn grootste gave en niets men- selijks bezit eeuwigheidswaarde. Ook volke- ren komen en gaan, en grenzen kunnen ver- schuiven.
Maar vooreerst moeten mensen hun leven veilig stellen. Zeer concreet oordeelde Mer- kel dat zodra de Amerikanen dreigden oor- logswapens (die ze, steeds bang voor beteke- nisvol woordgebruik, “verdedigingswapens”
noemen) te leveren aan Oekraïne, de oor- logstoestand die in het oosten van dat land was uitgebroken tussen de in meerderheid Russische bevolking en de Oekraïense over- heid, in een Europese oorlog kon ontaarden.
Merkel vertrouwt, zoals vrijwel alle Oost- Duitsers, noch Russen noch Amerikanen.
Zij begreep dat Amerikaanse wapenleverin- gen aan Oekraïne, zoals de secretaris-gene- raal van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, Lambert Zannier, het uitdrukte (in Le Monde, 12 februari), onmiddellijk tot een nog veel grotere mili- taire tussenkomst van Rusland aan de zijde van de opstandelingen zou leiden, en dat dan het einde zoek was. Of zoals Ko Colijn schrijft in zijn diplomatiek commentaar in Vrij Nederland (14 februari): “Russen die sneuve- len door Amerikaanse wapens, of andersom:
een snel recept voor escalatie”.
Kiezen voor zekerheid
Dit toelaten, is voor Europa zelfmoord. Er zullen nog wel vaker conflicten voorkomen op Europees grondgebied, maar men mag Europa niet openstellen voor een conflict tus- sen de grootmachten Amerika en Rusland, waarvan wij, en in eerste instantie wij alleen, het slachtoffer zouden zijn. Zoals Luc van der Kelen het formuleert in Het Laatste Nieuws (9 februari): “Er kan in Oekraïne geen vrede komen zonder Rusland, om de eenvoudige reden dat de bevolking in het oosten van het land voor 90 procent Russisch is”.
En nog verder Van der Kelen: “De blijvende vrede op ons continent wordt mede bepaald
door Rusland”. Van Merkel wordt gezegd dat zij niet kan doorgaan als russofiel, en dat haar persoonlijke waardering voor de Russische president Poetin niet zeer groot is, maar ze spreekt wel vloeiend Russisch, kent het land en volk als weinig anderen, en gunt op rea- listische wijze Rusland zijn plaats in Europa.
Ze heeft zich namens haar land ook conse- quent verzet tegen uitbreiding van de NAVO tot Oekraïne, en deed dit steeds samen met Frankrijk, dat evenals Merkel een uitbreiding van de NAVO tot Oekraïne een nodeloze pro- vocatie van Rusland vindt.
Merkel, evenals haar Franse collega, pre- sident Hollande, wordt blijkens peilingen gesteund door de grote meerderheid van de Duitsers, die een agressieve houding jegens Moskou afwijzen.
Vrienden van Moskou
Derhalve achtte Merkel het haar plicht om tussenbeide te komen teneinde de escala- tie van het conflict in Oekraïne te voorko- men. Hierdoor werd zij ineens de belangrijk- ste politicus op het wereldtoneel.
Men mag aan de rand van Rusland geen conflict riskeren waaraan Amerika met wapenleveringen deelneemt, zo betoogt Merkel (aldus geciteerd in Le Monde, 10 december 2014). Haar sociaal-democratische minister van Buitenlandse Zaken, Frank-Wal- ter Steinmeier, is het daar (zelfde bron) vol- mondig mee eens, en vindt het een Duitse opdracht om zich te verzetten tegen elke provocatie van Rusland door Europa. Stein- meier meent ook dat Moskou in Oekraïne slechts rechtmatige belangen verdedigt. In een publieke mededeling hebben een aan- tal Duitse ex-politici deze stelling bijgetre- den, onder hen oud-president Herzog, oud- kanselier Schroeder, Vollmer van de Groenen (oppositie), en mensen uit de omgeving van oud-kanselier Kohl.
Zij stellen dat het niet in het Duitse noch in het Europese belang is om een beleid te voeren dat Rusland als een provocatie beschouwt.
Het is trouwens in het algemeen zeer opvallend dat, hoe verdeeld de politieke par- tijen in Duitsland ook mogen zijn over het binnenlands beleid en zelfs over het Euro- pese beleid, zo eenstemmig zij lijken als het gaat over de rol die Duitsland moet spelen in de wereld, en meer concreet over de rol die Duitsland moet spelen in het handhaven van de vriendschap met Moskou.
Het is zeer goed mogelijk dat het akkoord van Minsk, dat onder auspiciën van Merkel tot stand kwam, niet wordt nageleefd. Nie- mand weet overigens hoe de strijd in Oekra- ine verder zal verlopen, maar Duitsland heeft een keuze gemaakt en de weg getoond naar hoe het verder moet gaan als men vrede en harmonie in Europa wil herstellen, “Vroeger of later krijgt Oekraïne een federale rege- ringsvorm met verregaande autonomie voor de oostelijke provincies, plus de garantie dat Oekraïne nooit lid wordt van de NAVO” (De Groene Amsterdammer, 12 februari, hoofd- art.).
Door haar inspanningen en voorbeeld heeft Merkel te kennen gegeven dat zij het daarmee eens is, en in het hart van Europa geen indirecte confrontatie wenst tus- sen Amerika en Rusland (aldus Le Monde, 7 februari, hoofdart.), waarvan uiteindelijk alleen Europa het slachtoffer zou worden.
Realistisch gezien: “Europa is niet klaar voor een militair conflict”, aldus de uitste- kende Europa-correspondent van NRC Han- delsblad, Caroline de Gryter, in haar krant (7 februari). Zolang de macht in Europa in Duitse handen is, mogen we ons in de mate van het mogelijke veilig voelen.
Of hoe de geschiedenis kan veranderen. En hoe, zoals in de aanhef betoogd, een versla- gen volk een verstandig volk kan zijn.
MARK GRAMMENS
Duitsland als vredestichter
Mijmerend over het grote verhaal van de menselijke geschiedenis heeft het me soms verrast hoe volkeren, rechtkrabbelend na een zware oorlog en veel mense- lijk leed, soms tot grootse daden in staat zijn geweest. En vooral, hoe ze soms lei- ders voortbrachten van hoog gehalte. Zie naar Duitsland, dat na zijn allerdiepste
“Stunde Nul” (1945-1946) gezegend werd met, aan westerse zijde, kanseliers van formaat: Adenauer (de Grote), Erhard (de stichter van de liberale welvaartsstaat), Kiesinger (de diplomaat), Brandt (de vrede met het Oosten), Kohl (de hereniging), Schroeder (het realistisch socialisme), uitmondend bij Angela Merkel, de verzoener van Oost en West.
Dromen maar, Termont
Nieuwsfeit van de week
Links Vlaanderen blijft zich te pletter lopen in utopieën zoals die van de Gentse burge- meester Daniël Termont. Die pleitte vorige week voor een groot links regenboogkartel, met Groen, maar ook met progressieven van CD&V en Open Vld én met de PVDA. Slaagkans nul, zolang zijn partij zelf een krabbenmand blijft.
“Partijen zijn overheidsbedrijfjes geworden die vooral zichzelf in stand houden”, stelt Jan Segers in Het Laatste Nieuws. Termont moet wel wat uitkijken met zijn fantasietjes over de toekomst. Was hij het niet die kort voor de jongste verkiezingen met veel bombarie liet weten dat de N-VA níét zou winnen?
Selectief
Nadat Knack een vrije tribune van Gerolf Annemans had geweigerd, mocht ook Barbara Pas ondervinden hoe men daar omgaat met ‘het vrije woord’. Bij Knack kon je vorige donderdag op een ‘live blog’ de vragenronde in de Kamer volgen. Mooi is dat, om de aandacht van lezers en andere geïnteresseerden te trekken. Groot echter was de verbazing van Barbara, toen zij uit de ‘live blog’ werd geknipt toen zij een vraag stelde over de Turkse havenstad Mersin, die klaarblijkelijk als draaischijf van mensensmok- kel naar de Europese Unie dienst doet. In onze wekelijkse brief elders in dit blad wordt gespro- ken over de nieuwe inquisitie bij De Standaard.
Knack en Trends kunnen probleemloos aan het rijtje toegevoegd worden. “Wie gelooft die men- sen nog?”, zouden we met de woorden ven Yves Leterme kunnen zeggen. Of beter: wie koopt die bladen nog?! Arm Vlaanderen!
Zero stemmen!
De Kamer moest een lid aanduiden voor de raad van bestuur van het federaal Kenniscen- trum voor de Gezondheidszorg. Uit de diverse politieke fracties werden kandidaten naar voor geschoven. Zo had de N-VA-fractie Jan Ver- cammen, een cardioloog die beslagen is in die materie, als kandidaat voorgedragen. Maar wat bleek bij de stemming? Alle oppositiepartijen stemden voor hun eigen kandidaat of trokken hun kandidaat terug. De meerderheidspartijen kozen Nathalie Muylle van CD&V, met 89 stem- men, en gaven geen enkele stem aan Jan Ver- cammen. Met andere woorden: zelfs de brave man stemde niet voor zichzelf. Wat een staaltje van kadaverdiscipline! Of cijferde Jan zich hele- maal weg omdat Nathalie, als gewezen winkel- directeur bij Carrefour en adviseur bij KBC-ver- zekeringen, meer beslagen is in de materie?
Soms zijn de capriolen in het parlementaire emplooi wel erg ondoorgrondelijk.
Roofvogels
‘De trein der 1.000’ is een herinneringsreis, kaderend in een educatief leertraject voor scho- len. Het is een gezamenlijk initiatief van het Instituut voor Veteranen, de Auschwitz Stichting en… het Fonds voor Instandhouding van Roof- vogels, ter herdenking van de overwinning van de democratie op het nazisme en het fascisme.
De organisatoren vroegen aan de Kamer uit elke erkende fractie een lid te willen afvaardigen voor de vijfdaagse reis in mei naar Auschwitz, Birke- nau en Krakau, waarbij jongeren uit een tien- tal Europese landen zullen aansluiten. Daar is natuurlijk niks mis mee. Het is goed dat jonge- ren blijvend geconfronteerd worden met die bar- barij uit het verleden, om er hopelijk lessen uit te trekken. Echter, wat die roofvogelclub in het ver- haal komt doen, is voor iedereen een raadsel.
Bitsig
Barbara Pas van het VB en Peter Buysrogge van N-VA ondervroegen de minister van Defen- sie over de privéreizen van koning Filip met legervliegtuigen en de hoge kostprijs daar- van. Pas vroeg concrete maatregelen, om daar alvast op te besparen, terwijl Buysrogge wilde weten hoe de vork aan de steel zat en er met- een bij zegde dat zijn vraag dus minder ‘ten- dentieus’ was. Eerder informatief, niet principi- eel. N-VA’er Steven Vandeput gaf een stereotiep en voorspelbaar ministerieel antwoord, en hij
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
18 februari 2015
4
wist uiteraard dat dat voor de antimonarchis- tische Pas onvoldoende zou zijn. Hij richtte zich daarom tot haar: “Mevrouw Pas, u had meer van mij verwacht. Het zal mij eigenlijk worst wezen. U woont niet in mijn provincie, dus kunt u niet voor mij stemmen. Had u wel in mijn pro- vincie gewoond, dan had u wellicht ook niet voor mij gestemd. Ik doe wat ik moet doen.”
Waarop Barbara: “U mag gerust zijn dat ik het als Vlaams-nationalist niet over mijn hart zou gekregen hebben om voor de N-VA te stem- men. Dat klopt.” Waarop Buysrogge zich ook nog even moeide: “Ik woon in dezelfde pro- vincie als mevrouw Pas, maar ik zou ook niet voor haar gestemd hebben.” Tjonge, jonge, jonge… Wat een niveau. Stel je voor dat Pie- ter de Crem tijdens de vorige legislatuur der- gelijk antwoord aan de toen nog niet aan Bel- gië gebonden Theo Francken had gegeven!
Het kot zou te klein geweest zijn.
Leegstand
In de Kamer en de Senaat worden de kan- toren voor praatbarakkers en hun medewer- kers verdeeld op basis van de getalsterkte en het aantal functies. Op zich is dat een goed en rechtvaardig systeem. Maar… De senato- ren zijn voortaan afkomstig uit de deelstaten en zijn dus aan Vlaamse kant in principe lid van het Vlaams Parlement, waarvoor ze ook verkozen zijn. Nu vindt men in de Senaat dat deze gemeenschapssenatoren ook recht heb- ben op een kantoor in de federale gebouwen, al komt de Senaat maar een achttal keer per jaar samen. Gevolg: zoveel kantoren die niet bevolkt worden en leegstaan, want de senatoren heb- ben al een ruim kantoor in de assemblee, waar ze geacht worden vaker aanwezig te zijn. Die lege kantoren worden niettemin meermaals per week gepoetst, al weet men dat tot 2019 geen kat zich daar zal vertonen. Kleinere fracties (cdH, VB, FDF…) zitten door het verdeelsysteem vaak krap behuisd. De meeste kantoren wor- den bevolkt door twee mensen en staan volge- stouwd met kasten en ander kantoormeubilair.
Een beetje zin voor rationalisering én besparing is aan de quaestuur, het zakelijke bestuur van de Kamer en de Senaat, nog lang niet gegeven. En met ‘de kleintjes’ houdt men echt geen rekening.
Ludo en Peter
Het dubbelinterview met Ludo Abicht en Peter de Roover in De Standaard komt in ons hoofd- artikel ter sprake. Hun gedachtewisseling over het conflict tussen Joden en Palestijnen was inte- ressant. Op initiatief van De Roover keurde de Kamer een resolutie goed om Palestina te erken- nen “op het ogenblik dat dit het meest geschikt wordt geacht”. Een historische stap, meent het N-VA-parlementslid, maar Abicht lachte die posi- tieve inschatting weg. “Vooral de Israëlische pre- sident Netanyahu zal content zijn, want u geeft een vrijgeleide om de onderhandelingen uit te stellen”, spotte hij fijntjes. De Roover ontkende ook dat zijn partij de kant van Israël koos. “Mos- lims die tegen Assad gaan vechten worden ver- volgd, maar Belgische Joden mogen wel met het Israëlische leger gaan vechten. Twee maten, twee gewichten”, repliceerde Abicht. Israël is een erkende staat, probeerde De Roover de schade te beperken, maar Abicht speelde alvast in dit onderdeel van het debat een thuismatch: “Mis- schien moet u daar maar iets aan doen. Die mensen zijn Belgische staatsburgers. Zij moeten niet in een buitenlands leger dienen.”
De kleine crimineel
De latere zwarte provocateur Malcolm Little wordt geboren in 1925. Zijn vader is naar het noorden van de VS getrokken, na de moord op zijn twee broers. De vader van zijn moeder is een blanke plantagebaas; vandaar de lichtere huidskleur van de kleinzoon. Mal- colm is maar zes wanneer hij en zijn broers en zusjes wees worden.
Zijn vader verongelukt onder een tram, of wordt eronder geduwd. Moeder wordt opge- nomen in een psychiatrische instelling, waar- uit ze vijfentwintig jaar later door haar zoon wordt bevrijd. Malcolm vertrekt naar New York waar hij als sjacheraar en kleine cri- mineel de kost verdient. Eén van zijn baan- tjes bestaat erin negerinnen te regelen voor blanke heren die eens zwart vlees willen proeven.
Hij vormt ten slotte een inbrekersbende met een andere neger en drie blanke dames.
De politie betrapt de “gang”. De vrouwen wor- den vrijgesproken, want ze handelden vol- gens de rechtbank onder dwang, al weige- ren ze tegen Little te getuigen. Hij krijgt een straf van tien jaar en moet effectief zes en een half jaar zitten.
Aanvankelijk zet hij zijn gangsterleventje in de gevangenis verder, met veel druggebruik.
Hij lacht eens wanneer een broer en een zus hem meedelen dat ze zijn toegetreden tot de Nation of Islam. Dat is een onbetekenende sekte die er een eigen versie van de islam op nahoudt, die nog idioter is dan het origineel.
Allah is een zwarte heer en het zwarte ras is superieur en één van de verloren stammen van Israël. Blanken zijn blauwogige duivels die van de wereld een hel maken. In de cel wordt dit geleidelijk een comfortabele uitleg om alle problemen in het leven te verklaren.
Little begint als gek te lezen, ontdekt in de debatclub van de gevangenis dat hij de gave van het woord heeft en hij neemt wat mohammedanengewoontes over, zoals geen varkensvlees eten.
Wanneer hij eindelijk uit de gevangenis komt, sluit hij zich onmiddellijk aan bij de Nation of Islam en wordt prediker. Dat margi- nale groepje van zo’n vijfhonderd man wordt geleid door Elijah Muhammed, die zich de
“boodschapper” laat noemen, want “profeet”
is voorbehouden voor de oorspronkelijke uit- vinder van de islam.
Little verandert zijn naam in Malcolm X. Die X staat voor zijn onbekende Afrikaanse naam, die door slavenhandelaars uitgewist werd (er zijn op dit ogenblik militante negers die zich 10X noemen). X straalt iets uit. Hij is lang, slank en steekt altijd onberispelijk in het pak.
Hij heeft ontzagwekkend veel gelezen en hij zegt krasse dingen over blanken die veel zwarte toehoorders wel denken maar niet openlijk durven vertellen. X is daarenboven een goed organisator en persoonlijk niet cor- rupt.
Aan een paar uur slaap heeft hij voldoende en de rest van de dag werkt hij keihard. Hij bouwt de Nation of Islam uit tot een gedis- ciplineerde en haast militair georganiseerde groep, die van Chicago tot New York tempels bouwt, een krant uitgeeft, restaurants uitbaat en geleidelijk een zwart zakencircuit leidt. Zijn versie van Nation of Islam laat - uiteraard - geen blanken toe, eist discipline van de leden en absolute gehoorzaamheid.
De onverdraagzaamheid van het echte mohammedanisme is er ook bij, want een militie spoort afvalligen op om hen desnoods lijfelijk te straffen. Vrouwen moeten hun rol kennen en zich fatsoenlijk kleden; liefst met hoofddoek, al bewijzen foto’s en film dat mevrouw Betty X (de moeder van zijn vijf kinderen) die maar zelden draagt. Malcolm X spreekt openlijk over zijn criminele verle- den en eist van de volgelingen dat ze een fat- soenlijk beroep uitoefenen.
Drugs zijn absoluut verboden. X hekelt al vroeg de ellende die na zijn dood een ware ramp wordt: het gedrag van de zwarte heren die overal een bloempje willen plukken zon- der enige verantwoordelijkheid te dragen (vandaag wordt meer dan zeventig procent van de zwarte kinderen in de VS buiten het huwelijk geboren). Malcolm X en de Nation
of Islam eisen dat mannen voor hun kinde- ren zorgen.
Geen integratie
Het duurt bijna zeven jaar vooraleer blank Amerika hem opmerkt. Bij een protestac- tie tegen de dood van een broeder slaagt de politie er niet in betogers uit elkaar te drij- ven. Malcolm X verschijnt, heft één hand op en iedereen vertrekt.
Hij geeft zijn eerste interviews aan de blanke media en die klinken niet zoals de klassieke verhalen van de andere negerlei- ders die het einde van de discriminatie eisen.
X wil een volledig gescheiden maatschappij, zonder enige integratie tussen zwart en wit.
Hij gelooft niet in vreedzaam samenleven, en ook niet in een geleidelijke verbetering van de situatie van de zwarten.
Hij zegt voortdurend dat “negroes” (het onnozele woord Afro-Amerikanen is nog niet door de politiekcorrecte media uitgevonden) onverbiddelijk moeten terugslaan als ze aan- gevallen worden. Hij eist het recht op de poli- tiehond die hem wil bijten neer te schieten, en voegt eraan toe dat ook “de tweebenige hond die de viervoeter aan de leiband heeft”
recht op een kogel heeft.
Hij shockeert heel blank en een flink stuk van zwart Amerika, maar bij een zwarte min- derheid wordt hij erg populair. De blanke media proberen hem schijnheilig op zijn plaats te zetten, maar zijn sensationele uit- spraken zijn natuurlijk goed voor de kranten- verkoop, de kijkcijfers en verontwaardigde reacties.
Hij verbergt zijn minachting niet voor tra- ditionele leiders als Martin Luther King, die hij maar één keer ontmoet. Wat opvalt als je zijn interviews ziet, is zijn gevoel voor humor.
Er kan best een grapje af met de blanke dui- vel die hem vragen stelt. Soms denk ik dat X opzettelijk de rol van boosaardige agita- tor speelt. Zijn succes speelt hem parten in de eigen organisatie, want “boodschapper”
Muhammad wordt jaloerser met de dag. De leider legt Malcolm X negentig dagen spreek- verbod op, nadat die in de commotie na de moord op Kennedy openlijk zegt: “Die duivel is dood.” X gehoorzaamt, maar ziet dat Nation of Islam meer en meer een opportuniteit voor sommige leiders is om veel geld en gratis seks te krijgen. Begin 1964 breekt hij met Nation of Islam, begint zijn eigen organisatie en gaat over naar de traditionele islam. Hij trekt zelfs op pelgrimstocht naar Mekka.
Zijn zwart nationalisme zwakt hij af, want als mohammedaan moet hij aanvaarden dat
“een brotherhood of all colours” bestaat. De Nation wil hem uit zijn woning zetten, want eigendom van de organisatie. X tekent zijn doodvonnis wanneer hij openlijk zegt dat de
“boodschapper” een schurk is die bij zes ver- schillende tienermeisjes acht kinderen heeft.
Een zware brand is het gevolg. Hij belooft tij- dens een toespraak tot zijn aanhangers, in een balzaaltje, de naam van de daders te zeg- gen. Drie mannen schieten hem vanop de eerste rij neer. Ze zijn lid van de Nation. Ze worden veroordeeld, maar weigeren de naam van de opdrachtgever te noemen, zodat de
“boodschapper” in vrijheid blijft.
Geleidelijk wordt X een cultheld: een man die de negers zelfrespect en assertiviteit bij- brengt. Men vergeet graag zijn boodschap van geweld. Men beklemtoont zijn laatste woor- den over die broederlijkheid. Nation of Islam reinigt zichzelf na de dood van de “bood- schapper”.
Op dit ogenblik telt die organisatie zo’n 50.000 leden en heeft veel invloed. Een mars in Washington, met als thema dat zwarte mannen hun gezin moeten onderhouden, kreeg 500.000 mensen op de been. Overal in de VS zijn er nu Malcolm X-scholen, -instel- lingen en -straatnamen. De zwarte regisseur Spike Lee portretteert hem in een speelfilm als de geïdealiseerde held.
Lee slaagt er zelfs in Mandela in de film een aantal uitspraken van X te laten citeren, maar de Zuid-Afrikaan weigert de beruchte Malcolm X-woorden “met om het even welke middelen” uit te spreken.
Jan neckers
Malcolm X
In de VS wordt deze maand de vijftigste verjaardag herdacht van de moord op Malcolm X. De man zou zelf het meest opkijken bij alle officiële herdenkingen en eerbetogingen.
TOOGPRAAT
Actueel 18 februari 2015 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Ontwikkelingssamenwerking
Het is weinig bekend, maar er bestaat zoiets als gemeentelijke ontwikkelingssamenwer- king. Doorgaans is dat nogal onnozel en dient dat alleen om de lokale hang naar politiek- correcte bevlogenheden te bevredigen. Ter ondersteuning van het gemeentelijk ontwik- kelingssamenwerkingsbeleid kan men putten uit Vlaamse gelden.
Gelukkig wordt daar nu op bezuinigd, wat uiteraard niet naar de zin was van Wouter van Besien (Groen), die minister-president Bour- geois daarover ondervroeg in de commissie buitenland. Bourgeois bevestigde dat tien pro- cent wordt bezuinigd en hij liet in het alge- meen verstaan dat er niet veel geld is voor ont- wikkelingssamenwerking.
In de marge merkte Joris Poschet (CD&V) op dat het jammer is dat zo weinig Brusselse gemeenten de weg vinden naar de Vlaamse ontwikkelingscenten. Die man is echt van God los. Wat de Brusselse gemeenten op het gebied van ontwikkelingssamenwerking alle- maal “presteren”, is vele malen erger dan wat in Vlaanderen gebeurt. Hou het dus beter stil dat Vlaanderen daar nog een – weliswaar ver- kleind – beursje voor heeft.
De taal is gans het volk
In de commissie “Wonen, Armoedebeleid en Gelijke Kansen” ging het nog maar eens over de taaleis die, min of meer, wordt gesteld om een sociale woning te krijgen. In Neder- land bestaat iets gelijkaardigs, waar “Europa”
zich nu ook mee bemoeit en vindt dat taal- examens net niet goed zijn voor “de integra- tie”. Begrijpe wie kan. In dat licht vroeg Katrien Partyka (CD&V) de Vlaamse regelgeving juri- disch waterdicht te maken. Michèle Hostekint (sp.a) en vooral An Moerenhout (Groen) kwa- men wat jammeren over die vermaledijde taal- vereiste voor arme vreemdelingen.
Moerenhout vroeg zich af of het “menselijk en intellectueel” allemaal wel door de beugel kan. Minister Homans herhaalde voor de elf- endertigste keer dat het recht op wonen niet wordt aangetast en dat de taalvereisten zeer bescheiden zijn. Moerenhout kon niet worden overtuigd. Ze vindt het beleid van de minister
“schizofreen”. Hoe erg moet het niet zijn om, al dan niet met een beetje zachte dwang, vijf woordjes Nederlands te leren.
Parodie
In de plenaire zitting was het weer goed raak. De dames en heren gooiden zich daar in een homerisch debat over het “basisonder- steuningsbudget voor personen met een han- dicap”. Niet dat het onderwerp niet belangrijk is, maar om daar uren – op een niet al te hoog niveau – over te palaveren...
Het verhaal is steeds hetzelfde: sp.a en Groen komen het asociale en wrede regerings- beleid aanvallen en de meerderheid zegt dat daar allemaal niks van aan is. De erbij horende cijfertwist werd ditmaal letterlijk geïllustreerd door een truttige Elke van den Brandt (Groen), die, kleuterklasgewijs, met grote vellen papier zwaaide.
Op een gegeven ogenblik liet Matthias Die- pendaele (N-VA) zich ontvallen dat de zaak op een parodie begon te lijken. Een waar woord, waar wij het graag bij houden.
Hoe “personen met een handicap” hier beter van worden, blijft een open vraag.
Saga
Zoals kon worden verwacht, ging het bij de actuele vragen nog even over het hoofddoe- kenverbod op scholen. Caroline Gennez (sp.a) hallucineerde over “superdiversiteit en actief pluralisme”. Ze zei dat het hoofddoekenver- bod maar best kon worden losgelaten en dat dat zelfs zou helpen in de strijd tegen radicali- sering... enzovoort. Vreemd genoeg poneerde Anke van dermeersch (VB) een andere visie.
Van haar mag zo’n verbod zelfs decretaal wor- den bepaald en kan niet worden getornd aan de vrouwenrechten.
Elisabeth Meuleman (Groen) wil ook een decreet (nu wordt de zaak aan de scholen overgelaten), zij het om een eind te maken aan de verscheurende “polarisering” over het thema. “De saga heeft lang genoeg geduurd”, zei ze. Inderdaad.
Praten met Myroslava Rap
“Russisch-orthodoxe kerk strijdt tegen Oekraïne”
Oekraïne stuitert reeds eeuwen tussen het Westen en het Oosten. Het woord Oekra- ine betekent in vertaling grensland. Myroslava Rap, een Grieks-katholieke Oekraïense, is sedert de herfst van vorig jaar doctor aan de KU Leuven.
Myroslava Rap behaalde glansrijk haar doctorsgraad in de theologie, met een studie over de leer van de verzoening van de Grieks- katholieke kerk, een belangrijke stroming in Oekraïne, en een deel van de rooms-katho- lieke kerk. De Grieks-katholieken van Oekra- ine zijn met 4,5 miljoen en het land telt 45 miljoen inwoners.
‘t Pallieterke: de politieke cultuur van Moskou is een erfenis van de Gouden Horde. Persoonlijk leiderschap heeft voor- rang en er is geen verschil tussen open- baarheid en privéleven. Koestert Kiev een meer Europese politieke cultuur?
Myroslava Rap: “De Gouden Horde was een leger en een staat met Mongools-Tataarse achtergrond, die in de dertiende eeuw brand- schattend en moordend naar het Westen trok en Moskovië veroverde. Historisch was Oekra- ine ingebed in het Oostenrijks-Hongaarse kei- zerrijk en het Pools-Litouwse Gemenebest, die behoorden tot de Europese culturele en politieke traditie. De territoria die Rusland vandaag vormen, waren gedurende een heel lange tijd beïnvloed door de cultuur van de Gouden Horde en die zit gegrift in de nationale code van de Russen en hun politieke cultuur.”
‘t Pallieterke: door een hongersnood uit- gelokt door Stalin (Moskou) in de jaren der- tig van de vorige eeuw stierven zes miljoen Oekraïners.
Myroslava Rap: “De Holodomer, onze Holocaust, is één van de grootste tragedies van het Oekraïense volk. Voor veel Oekraï- ners is de bewust uitgelokte en kunstmatige hongersnood van 1932 en 1933 het bewijs dat Stalin - en bij uitbreiding de Russen - onze natie wilde vernietigen. De herinnering aan de Holodomer is essentieel voor ons bestaan als natie.”
‘t Pallieterke: bent u een Oekraïense patriot?
Myroslava Rap: “Oekraïne is mijn land van oorsprong dat mijn identiteit voedde, mijn wereldvisie beïnvloedde, de taal maakte die ik spreek, waar mijn familie leeft en dat ik op de voet volg. Tegelijkertijd is het geen blinde liefde. Sedert drie jaar woon ik in Zwitserland, waar mijn huistaal het Duits is.
Ik heb een kritische blik ontwikkeld op het Oekraïense nationale karakter, bijvoor- beeld de grote lijdzaamheid van het volk, of de manier waarop de politiek en het zakenle- ven bedreven worden.
Langs de andere kant, door de afstand zie ik vandaag boeiende kentrekken van de Oekra- iners, zoals hun generositeit, gastvrijheid en verdraagzaamheid.”
‘t Pallieterke: Merkel en Hollande waren op vredesmissie. Wie is de winnaar?
Myroslava Rap: “De Europese dromen van Oekraïne zijn zwakker en het land is gedesta- biliseerd, wat het meest slechte scenario is, uitgezonderd oorlog vanzelfsprekend. Zelfs het Associatieverdrag, ondertekend tussen Oekraïne en de EU in juni 2014, kan geen grote voordelen brengen, omdat het een intentie- verklaring is en het economische gedeelte niet in voege treedt voor het einde van 2015, om Rusland een plezier te doen. Tegelijk is de cri- sis van de laatste maanden een tijd van diepe bezinning voor de Oekraïners, die leidt tot een kristallisering van de soms vage gevoelens die zij koesteren voor hun vaderland Oekraïne. De natie wordt geboren uit deze crisis.”
‘t Pallieterke: doet de EU voldoende om Oekraïne bij te staan?
Myroslava Rap: “Er waren veel verklarin- gen van diepe ongerustheid over de situa- tie in Oekraïne, doch weinig concrete acties.
Zelfs de tragedie van het neerschieten van vlucht MH17 van Malaysian Airlines, in de zomer 2014, leidde niet tot een opvallende en sterke reactie van de EU, met uitzondering van enkele sancties. Volgens mij zoekt de EU een verzoening door concessies met Moskou, wat economisch begrijpelijk is, maar zeer spij- tig voor Oekraïne. Door Poetin vrije hand te geven en zijn expansie te laten verwezenlij- ken, kan men niet verwachten dat de stabili- teit in Europa groeit. Meer praktische gebaren en Europese hulp zijn nodig om de Oekra- iense politieke en economische structuren te moderniseren. Enkel op die manier kan Oekra- ine bijdragen tot de democratisering van Rus- land en de vrede in Europa.”
‘t Pallieterke: heeft de Grieks-katholieke kerk onder de sovjetisering van Oekraïne geleden?
Myroslava Rap: “Als kerk met een sterke Oekraïense identiteit en voornamelijk gesitu- eerd in West-Oekraïne, werd de Grieks-katho- lieke kerk weloverwogen vernietigd door Sta- lin, met de hulp van de Russisch-orthodoxe kerk. De Grieks-katholieke kerk heeft veel recente martelaren, omdat zij na 1946 ille- gaal werd en slechts ondergronds voortleefde.
Alle bisschoppen van de Grieks-katholieken werden in 1945 gearresteerd en vermoord, waarop de vernietiging volgde van het insti- tuut zelf. 28 van die martelaren werden zalig verklaard door paus Johannes-Paulus bij zijn bezoek aan Oekraïne in juni 2001. Er is sedert 1991 een succesvolle normalisering van de betrekkingen tussen de Grieks-katholieken en de rooms-katholieke kerk, die heeft bijge-
dragen tot de Pools-Oekraïense verzoening.
De geschiedenis bemoeilijkt de normalisering van de betrekkingen tussen het Moskovische patriarchaat en de Grieks-katholieke kerk.”
‘t Pallieterke: zijn de seminaries gevuld?
Myroslava Rap: “Ja, ja. Er is geen gebrek aan priesters en kandidaten voor het pries- terschap. Daardoor is de gemiddelde leef- tijd van de priesters van de Grieks-katholieke kerk 35 jaar. Het hoofd van de Grieks-katho- lieke kerk, patriarch Sviatoslav Shevchuk, is slechts 44. Het natuurlijke verlangen van de mensen na tientallen jaren van Sovjetonder- drukking, waarin het verboden was zich reli- gieus te uiten, was de motor van een onge- kende heropleving, een verrijzenis na 1991.
Dat gaat meer in het bijzonder op voor de Grieks-katholieke kerk omdat zij het meest te lijden heeft gehad onder het regime voor 1991. Op een breder vlak, tijdens de economi- sche en ideologische nood en de chaos na de verdwijning van de Sovjet-Unie, was de kerk een teken van hoop, een anker voor vastheid en identificatie.”
‘t Pallieterke: de Russisch-orthodoxe kerk is een hulpstuk van de leiders, van het regime in Moskou…
Myroslava Rap: “De Russisch-orthodoxe kerk dient de neo-imperialistische oogmerken van Poetin. De doctrine van Russkyi Mir, die het patriarchaat van Moskou sedert heel wat jaren bevordert, bewijst deze situatie. Russ- kyi Mir is een stichting van Vladimir Poetin, gesticht in 2007, als Russische “soft power” ter bevordering van de Russische taal en de Russi- sche wereldvisie. Die stichting en de Russisch- orthodoxe kerk werken samen in Russkyi Mir om de westerse culturele traditie te bekam- pen, vanuit de orthodoxe waarden.”
Jan RabbiJn
Temmerman en Anciaux steunen Crombez
KORt PLEziER vOOR DEMiR
In De Tijd vroeg N-VA-Kamerlid Zuhal Demir de werkzaamheidsgraad op te krik- ken met een beperking van dopgeld in de tijd. Werklozen zullen dan “harder hun best doen om een job te aanvaarden”.
Echt vriendelijk tegenover de gemiddelde werkloze is die uitspraak niet. Werkloosheids- uitkeringen zijn vandaag al niet zo genereus en degressief. De minimumuitkering daalt naar 1.135 euro per maand voor een gezins- hoofd, 953 euro per maand voor een alleen- staande en 697 euro per maand voor een samenwonende. Te veel voor wie profiteert, maar te weinig voor de meerderheid van de werklozen. Zou Demir dat goed inschatten?
Sinds 2004 moeten werkzoekenden ingaan op elk passend aanbod van werk of oplei- ding. Weigeren ze of werken ze onvoldoende mee, dan dreigt een schorsing. De jongste vijf jaar steeg het aantal Vlaamse werkzoeken- den dat langer dan een jaar op zoek is naar een job met 27 procent, het aantal dat lan- ger dan twee jaar op zoek is, steeg met 23 procent. Als de partij niet wil worden weg- gezet als asociaal, is een bijsturing van een eerste overtuiging in deze geen slecht idee.
