€ 1,95
67
stejaargang • nummer 28 • woensdag 11 juli 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De lokroep van de Bekende Vlaming
Brief aan
Richard Celis 2
Het vrije internet
gered? 3
De “raid” van
Bart Brinckman 5
Kevin Williamson en
Anna Arqué op de praatstoel 7
P van “A” grabbelt
in de zak van Sinterklaas 8
Flor Grammens,
veertig jaar (h)uilenspiegel 11
Lees blz. 3
11 juli: de eindfase komt dichtbij
We zitten alweer in een 11-juliweek.
Gemeentelijke guldensporenfeesten ver- zanden dikwijls in officieel gedoe, zon- der scherpte noch diepgang. Wanneer een gemeente de Vlaamse nationale feestdag viert met een concert en daar duizenden mensen voor op de been brengt – her en der lukt dat steeds beter – dan vegen we het belang daarvan niet zomaar weg. Zo ontstaat en groeit wat “banaal nationa- lisme” wordt genoemd. Een verwijzing naar het oranjegevoel, zo kort na het voor de Nederlandse elf desastreus verlopen Europese voetbalkampioenschap, loopt niet meteen over van zin voor kiesheid, maar we willen het beeld toch gebruiken.
Als heel Nederland oranje kleurt tijdens voetbalhoogdagen, dan voelen de Neder- landers dat dagelijkse nationalisme aan als iets volkomen normaal. Zo hoort dat in een land. Uitingen van gehechtheid aan het vaderland houden geen politieke stel- lingname in. Ze strijken niet tegen haren in. Ze wekken geen tegenstand op. Ze zijn, kortom, normaal.
De meer succesrijke gemeentelijke 11- julifeesten schuiven op naar dat banale natio- nalisme. De dag dat ze allemaal in die catego- rie terechtkomen, is Vlaanderen echt een feit.
Maar wie het voorbije politieke jaar over-
loopt, beseft dat er nog heel veel werk op de plank ligt voor het politieke, strijdende Vlaams-nationalisme. De periode 11 juli 2011 tot 11 juli 2012 haalt zeker de geschiedenis- boekjes, maar we weten nog niet om welke reden.
Tandvlees
In dat politieke jaar werd, met nadrukkelijke steun van het Hof, de arm omgewrongen van CD&V, om overstag te gaan in een klassieke Belgische regering. Op 11 juli 2011 was dui- delijk geworden dat de veelvuldige pogingen om verkiezingswinnaar N-VA daartoe te ver- leiden, hadden gefaald. Dus moest het CD&V- karretje losgekoppeld worden van dat van De Wever en daarmee van de eigen verkiezings- beloften. De partij kon de druk niet langer weerstaan het aloude CVP-concept weer uit de mottenballen te halen.
Het oude België zat een jaar geleden op het tandvlees, maar kon zich, tot bloedens toe verwond weliswaar, uit de slag trekken met het opzetten van de Di Rupo-regering. Diens akkoorden zijn in volle uitvoering. Reden om daar vrolijk over te worden, is er vanuit Vlaams oogpunt allerminst. Ze staan symbool voor de poging België opnieuw te versterken, om vol- gende stormen te kunnen doorstaan. De rug- gengraat van het Belgische model begon te kraken, maar brak niet. Verzwakt, maar nog heel. De tegenwind bleek fel, maar kon de tent niet wegblazen. Genoeg beeldspraak om aan te geven dat het afgelopen jaar herin-
nerd zal worden als dé periode die het Belgi- sche herstel inluidde, of als de laatste kramp- achtige, vergeefse poging om het afgeleefde B-project nog te redden.
Of die periode zal geboekstaafd worden als het eerste jaar van het nieuwe België, dan wel als het begin van het definitieve einde, staat vandaag nog niet vast. Geen reden om ons in triomfalisme te storten, maar evenmin om moedeloos de schouders te laten zakken.
In 2014 komt de kat op de koord. Wint het V-project, of komt het B-kamp alsnog als win- naar uit de bus?
Die vraag roept bijvragen op, die het ver- haal vertroebelen. Blijft N-VA na een grote overwinning resoluut de V-kaart trekken? Blijft CD&V na een zware nederlaag in het B-kamp?
Springen de V-krachten doeltreffend en met blijvend gevolg om met een eventueel elec- toraal succes? Naargelang het antwoord op die vragen, zal het resultaat fundamenteel anders zijn.
Tsunami?
Het historische belang van 2014 is onbe- twistbaar, in alle omstandigheden. Peilingen zijn slechts peilingen. Er kan en zal nog veel gebeuren intussen, maar de kaarten lagen nooit beter voor het V-kamp. Vooral de tegen- standers verwachten een nieuwe electorale tsunami, die alle oude politieke verhoudingen in Vlaanderen voor lang op z’n kop zal zetten.
De betekenis van de gemeenteraadsver-
kiezingen van dit jaar stijgt ver uit boven de vraag of de Kortestraat in Bekegem wel of niet enkelrichting wordt. N-VA neemt een groot risico door die verkiezingen uitdrukkelijk in verband te brengen met wat de kiezer van Di Rupo vindt. De verwachting dat die partij een eclatant succes tegemoet gaat, is blijkbaar zo groot dat risico’s van dat soort niet worden geschuwd. Wordt het in oktober toch een beetje minder, dan moet De Wever met een serieuze uitleg voor de dag komen om 2014 niet bij voorbaat te hypothekeren.
De strijd wordt uitermate scherp op de snee gevoerd. Elke fout in het V-kamp komt uit- vergroot in de media. Gezien de inzet – het voortbestaan van het Belgische model – zul- len zelfs de vuilste manoeuvres niet gemeden worden. Wie politiekers graag ziet schuim- bekken, staat voor schone tijden. Wie er van houdt historische gebeurtenissen persoonlijk mee te maken, mag boeiende tijden verwach- ten. Het wordt voor de Vlaamse zaak erop of eronder. We gaan geen voorspellingen doen.
Laten we beseffen dat de optie “erop” dich- terbij ligt dan ooit en laten we daar energie uit putten. Tenslotte heeft ieder van ons zijn/haar rol te spelen in het overtuigen en het informe- ren van vrienden, collega’s en familieleden. De Vlaamse beweging kent geen zuilenstructuur naar klassiek model, maar bestaat uit duizen- den missionarissen die kunnen putten uit de grootste aller energiebronnen: de kracht van de overtuiging.
4 blz.
EXTRA
Driemaal pech
voor Zuma 12
Sterren kiezen voor de politiek
Actueel
11 juli 2012
2
Nederlander, Vlaming...
en cultuurmens
Mijnheer de gelauwerde,
Na een reeks illustere voorgangers is de eer u – eindelijk – te beurt gevallen de Orde van de Vlaamse Leeuw te mogen dragen. Vandaag, 11 juli, krijgt ge die op een plechtige zitting in Sint-Truiden overhandigd. Zoals de initiatiefnemers al vijfendertig jaar zeggen, is het een “erkenning van een consequente en kordate houding in de sociale en culturele ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap, omwille van prestaties die de integratie van de Nederlanden bevorderen of voor acties en initiatieven met het oog op de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur”. Zoals wij u kennen, mogen wij zeggen dat gij dat meer dan dik verdiend hebt. Hoewel gij al een leven lang – zo’n 83 jaar – het ene spoor na het andere hebt verdiend, van Vlaamse katholieke scouts over KVHV tot Nekka en de Vlaamse Culturele Koepel en zoveel andere initiatieven, kent het grote Vlaamse publiek u vooral als voormalige voorzitter van het Algemeen Nederlands Zangverbond, dus de bezielende spreker op de Zangfeesten.
Gij waart destijds mee de motor achter het project ‘Vlaanderen-Europa 2002’ dat gij samen met toenmalig Vlaams minister-president Luc van den Brande en diens Vlaamse regering gestalte trachtte te geven. Hoewel het de ambitie had Vlaanderen zevenhonderd jaar na de Guldensporenslag Europese uitstraling te bezorgen, werd het echter als veel te Vlaams door de volgende Vlaamse minister-president, Patrick Dewael, ontmanteld en herleid tot het uitdelen van premies en barbecuecheques voor wie in zijn dorp of stad op 11 juli ‘iets’ onderneemt. Veel is er niet van overgebleven, althans niet de ziel van uw pro- ject en de grote ambitie. Dat is jammer. Waarop wacht de regering van Kris Peeters en Geert Bourgeois om dat oude initiatief nieuw leven in te blazen, in eer te herstellen en de uitstraling te geven die het verdient?! Kunt gij niet eens aan hun mouw trekken en onder vier ogen spreken?
Met An de Moor, voorzitter van de initiatief nemende Beweging Vlaanderen-Europa, zijn wij het roerend eens: “Richard Celis is een uitzonderlijke personaliteit in de naoorlogse Vlaamse Beweging. Hij is een grijze en wijze eminentie die bovendien mag bogen op een breed moreel gezag over alle partijgrenzen heen.” Gij hebt inderdaad velen voor de goede zaak weten te winnen door hen te bezielen, te overtuigen en over de streep te trekken. Uw Nederlands – Diets zeiden wij vroeger – ideaal hebt gij altijd als een natuurlijk verlengstuk van uw Vlaams perspectief gesteld. Waar is de tijd dat gij op het Zangfeest een gigantisch grote Nederlandse Leeuw – de Leo Belgicus – in het decor liet ophangen?! Een Nederlands Gemenebest van al de Lage Landen heeft u altijd kunnen bekoren. Het kleine Vlaande- ren was goed, maar er was altijd die dimensie meer: Vlaanderen – Nederland – Europa!
In tal van verenigingen, cenakels en denktanks hebt gij daar zorgvuldig en gedragen door een grote culturele en intellectuele bagage voor gepleit en er gestalte aan gegeven. Tra- ditie en toekomst, droom en daad, cultuur en volkse waarden, ze gingen bij u altijd samen.
Als product van het vermaarde jezuïetencollege van Turnhout hebt gij al de talenten die men daar uit u deed opborrelen, verzilverd en met volle teugen uitgegoten over uw volk.
De vele mensen die met u mochten samenwerken in Vlaanderen en ver daarbuiten getui- gen vandaag dat het een meerwaarde voor hen is geweest u te kennen of gekend te heb- ben. Uw luisterend oor en uw scherp, maar verfijnd oordeel kon en kan mensen dichter bij elkaar brengen. Gij hebt velen ten goede cultureel voor het leven getekend.
Om al deze redenen moogt gij naast die andere eerbetuigingen met recht en reden de Orde van de Vlaamse Leeuw dragen. Dat vindt alvast een geluk-
wensend
Brief aan Richard Celis
Uit de smalle beursstraat
Krugmans gevaarlijke boek
Bij veel lezers van ’t Pallieterke zal de naam Brecht Arnaert wel een belletje doen rinkelen. Arnaert is één van de belof- tevolle jonge intellectuelen in Vlaanderen. Vorig jaar publi- ceerde hij het lovenswaardige boekje “De Kwantumsprong”, waarin hij in beste traditie van wijlen Lode Claes ervoor pleit dat de Vlamingen eindelijk eens de macht van het getal zou- den gebruiken en zich niet langer laten domineren door de Franstalige minderheid.
Men zou Arnaert echter onrecht aandoen hem enkel te zien als een nieuwe analist van het Vlaamse machtsdenken, of het gebrek eraan.
Arnaert is een verstandig econoom en aanhanger van de Libertari- sche School, die pleit voor een absoluut minimale overheidstussen- komst in de economie. Hij is een groot tegenstander van het hui- dige macro-economische beleid, waarbij massaal geld gedrukt wordt om de Zuid-Europese landen te ondersteunen. In het door de over- heid gestuurde beleid, waarbij de economie gestimuleerd moet wor- den door extra uitgaven, ziet hij geen heil. Het is de bekende keyne- siaanse theorie: meer overheidsuitgaven – overheidsinvesteringen en hoge uitkeringen – houden de economie draaiende. Ze zorgen voor jobs en ondersteunen de consumptie. Momenteel is de Ame- rikaanse econoom Paul Krugman de grootste pleitbezorger van dat economiebeleid. Hij schiet met scherp op de regeringen – vooral de Duitse – die vinden dat het economische vertrouwen pas terugkeert indien er bespaard wordt. Krugman is van oordeel dat landen zich verder in de schulden moeten steken om de gevolgen van de finan- ciële crisis en de eurocrisis op te vangen. Daarna keert de economi- sche groei wel terug en kunnen de schulden worden afgebouwd.
Tijdens een bezoek aan Spanje wou Brecht Arnaert aan Paul Krug- man een aantal vragen stellen, over zijn visie op macro-economisch beleid. Bijvoorbeeld over het feit dat het keynesiaanse beleid dat Krugman voorstaat tot hoge inflatie leidt en een algemene verarming veroorzaakt. Maar de voormalige Nobelprijswinnaar economie wou niet antwoorden, laat staan discussiëren. Hij stuurde de Vlaamse
econoom wandelen door onbeleefd te zeggen dat hij “op tijd moest zijn voor het middageten”. Krugman is het typische exponent van de linkse intellectueel die niet met zijn foute analyses geconfronteerd wil worden. Hij doceert het liefst ex cathedra. Hij vertolkt zijn stand- punten in goed geschreven maar gevaarlijke boeken. Zoals zijn laatste werk. In Vlaanderen kreeg het relatief weinig aandacht. Dat is jammer.
Het gaat om een analyse die wereldwijd door links wordt overgeno- men en die onze welvaart dreigt te ondermijnen. “End this Depres- sion NOW!” (Norton, 2012, 272 blz., 25 euro) kan je samenvatten als één lang pleidooi om te blijven spenderen. Alles komt uiteinde- lijk weer goed, want als de consumptie en de investeringen worden aangejaagd, zal de privésector groeien en dat zal voor schuldenaf- bouw zorgen. Krugman slaat de bal volledig mis. Het beste voorbeeld dat zijn voorstellen nefast zijn, blijkt uit de situatie in Japan. Daar lie- pen de overheidstekorten en de overheidsschuld de voorbije twin- tig jaar op. De staatsschuld bedraagt 200 procent van het bbp. De overheid had de geldkraan opengedraaid, om de economie van een zware depressie te redden, maar de private sector volgde niet en de economie groeit er nog amper.
De econoom Krugman heeft een zeer gevaarlijk boek geschreven omdat economische leken snel geneigd zullen zijn in zijn redenering mee te stappen. Maar hij is intellectueel oneerlijk. Hij wijst niet op het nefaste effect van hoge schulden en tekorten op het gedrag van economische actoren. Het is wetenschappelijk bewezen dat wan- neer de overheidstekorten sterk toenemen, ondernemers, inves- teerders en consumenten de vinger op de knip houden. Er is een groeiend gevoel van wantrouwen. De economische actoren vrezen belastingverhogingen en jarenlange besparingen, om de tekorten bij te sturen. Ze beginnen hun geld op te potten. Economisch leidt dat tot een drama. Krugman is in dat verband verkeerd, door te stel- len dat we nu al in een depressie zitten. Dat klopt niet. De economie groeit wereldwijd nog altijd met 3 tot 4 procent. De westerse wereld zit nog altijd boven 0 procent. Maar als we Krugmans aanbevelingen uitvoeren, is een depressie snel nabij.
Angélique VAnderstrAeten
Officieel was die “maatregel” deel van het pakket “vernieuwing”, dat op zijn beurt deel uitmaakte van het pakket “voorwaarden”
waaraan diende voldaan om boegbeeld Anne- mie Turtelboom te overhalen van Puurs naar Antwerpen te verhuizen.
Dat de eerste gesprekken met vernieuwend
“wit konijn” Eddy Baelemans al van maanden geleden dateren, versterkt het beeld dat over het lot van een voor zijn bevoegdheid “super- schepen” al beslist was voor Bungeneers de eerste tekenen aan de wand opmerkte.
Binnen de “elite” van de machtspolitici staat men versteld over het schrijnende gebrek aan vertrouwen dat Jan Modaal voor haar etaleert.
De wansmakelijke vertoning rond het uitran- geren van iemand die dat vertrouwen wel waard is gebleken, bewijst nog maar eens de verregaande wereldvreemdheid, de zelfover- schatting én het misprijzen van die elite voor Jan Modaal.
Dat Bungeneers zich niet zonder meer liet kisten, siert hem. Het signaal dat hij daarmee gaf, is niet mis te verstaan. Het blijft nog te bezien of regimepoliticoloog Dave Sinardet gelijk zal krijgen. Hij beweert dat de kiezer zich op 14 oktober het verhaal-Bungeneers nog nauwelijks of niet meer zal herinneren.
Na een dumpingverhaal
In de twaalf jaar dat schepen Luc Bungeneers de Antwerpse financiën nauwgezet onder controle hield, oogstte hij nooit zoveel aandacht als in de voorbije dagen. Zijn in alle stilte geleverde werk maakt van hem één van de schaarse en algemeen erkende politici, voor wie visie en daadkracht veel belangrijker zijn dan een veelvoud publieke optredens, gekoppeld aan veel woorden zonder navenante daden. In zijn oneindige wijs- heid dacht zijn partijtop daar echter anders over. Die dumpte hem op een manier die, gezien de vakbekwame reputatie van Bungeneers, het begrip schaamteloos ver overtreft.
Het zou wel eens kunnen dat dit “erover” net dat stukje te veel “erover” is, om opgeslokt te worden door de nevels van de tijd.
Toonaangevend
Radio, televisie, kranten en tijdschriften wedijverden om zo minimaal mogelijk de beslissing van de Open Vld-top op de kor- rel te nemen – en in één moeite Bungeneers terecht te verdedigen.
Het zegt veel over de innige verbonden- heid van de Vlaamse media met de zich aan elkaar en aan de macht vastzuigende tradi- tionele partijen. In de weekendkrant van 30 juni toonde Gazet van Antwerpen zich terzake toonaangevend. “Senior writer” Lex Moole- naar en medeschrijvelaars putten zich uit om het “opstarten van de motor van Janssens” zo omvangrijk mogelijk uit de doeken te doen.
Alles wat de klok sloeg, was sp.a en de
“stadslijst”. Het hoofdartikel van Moolenaar was volledig gewijd aan die opgestarte motor.
In een “14/10 analyse” in de katern Antwer- pen Stad, besteedde hij een halve bladzijde aan het onderwerp “dure zetels op de stads- lijst”. De bijdrage was opgeleukt met foto’s van Monica de Coninck, Kathleen van Brempt en uiteraard van “Patrick”.
Dat Janssens “ervaring onderaan zette”, leverde stof voor weer enkele kolommen. Op de bladzijde radio en televisie ging de helft van de ruimte naar reclame voor “Deadline 14/10”, de politieke “thriller” die in de aanloop naar de verkiezingen door stedelijk rood propaganda- zendertje ATV uitgezonden wordt. Volgens de makers en de acteurs vanzelfsprekend zonder de kiezer te willen beïnvloeden. Dat kan klop- pen. Dat was immers al zo met de “0110-con- certen” voor “verdraagzaamheid” anno 2006 van Tom Barman en soort! Om het weekend- pakket “objectieve duiding” volledig te maken, kregen CD&V-schepenen Marc van Peel en Philippe Heylen via Moolenaars schrijvershand gelegenheid om hun eed van trouw aan coali- tiepartner Patrick uitgebreid te onderstrepen.
De sleutelwoorden? “Samenwerking” voor het
“algemeen belang”. Het was met het sterk- ste vergrootglas vergeefs zoeken naar iets dat maar van ver aan kritiek op het verhaal-Bun- geneers had doen denken.
Tegenstelling
Het gebrek aan terechte verdediging van de partijdissident was geen exclusiviteit van één krant. Het was even opvallend bij de andere media. Eenheidsworst. Bungeneers werd overal eerder als dader dan als slacht- offer afgeschilderd. Luc van der Kelen gaf in Het Laatste Nieuws wel toe dat Open Vld zich gelukkig mag prijzen dat er voor gemeente- verkiezingen geen kiesdrempel bestaat, hij voegde eraan toe dat “de enige schepen die de partij in Antwerpen heeft zijn achterban gebruikte in een tactiek van verschroeide aarde. Alles op de weg terug verbranden en de partij meesleuren in de afgrond als een soort wraakoefening”.
Voor de volledigheid had hij kunnen schrij- ven dat de partij die “wraakoefening” uitslui- tend aan zichzelf te danken had.
In schrille tegenstelling met de kritiekloze duiding over “plaaggeest Bungeneers” in een nog te schrijven verhaal “lijst Turtelboom”, stonden de door horden verontwaardigde mondige burgers geproduceerde en gepubli- ceerde – dat pleit dan wel voor de redacties – lezersbrieven. Ik vat ze samen met een eruit springend exemplaar, waarin nagels met kop- pen werden geslagen.
Geniet: “Hoe dom, arrogant en wereld- vreemd kan men zijn om, na het afkeuren van de Open Vld-lijst in Antwerpen, te durven spreken over “een dictatuur van de leden”?
Dat is typerend voor de particratie die het land regeert onder het mom van democratie!”
Het zou de opiniemakers sieren van die harde waarheid nota te nemen én te leren haar naar waarde in te schatten en te gebruiken. De “per- ceptie” van hun geloofwaardigheid zou alvast dààr niet onder lijden.
d.Mol
Actueel 11 juli 2012 3
Piraterij versus big brother
Negenendertig vooral westerse landen werkten tijdens de voorbije jaren in achterka- mertjes aan ACTA. Het hoofddoel van ACTA was het tegengaan van het online delen van auteursrechtelijk beschermde inhouden. We denken onmiddellijk aan muziek, tv-program- ma’s en video’s, maar ook software en zelfs generische geneesmiddelen.
Zelfs milieutechnologieën prijkten op het lijstje. ACTA beoogde een wettelijk kader waardoor zoekmachines, internetaanbieders en andere dienstenaanbieders wettelijk aan- sprakelijk konden worden gesteld voor de inhoud die individuele internetgebruikers op het net plaatsen. Door bedrijven aansprake- lijk te stellen, hoopte men op een grotere zelf- censuur of screening. In het verdrag stonden heel wat draconische maatregelen. De doua- ne zou kunnen controleren of de muziek op uw iPhone of gsm wel legaal gekocht werd.
Verzet voor de vrijheid
Na de ondertekening van het verdrag in Tokyo op 26 januari kwam het verzet tegen ACTA in een stroomversnelling. In het voor- malige Oostblok betoogden herhaaldelijk
tienduizenden burgers in meerdere steden.
In eigen land kwam het verzet traag maar gestaag op gang.
Onze hoogsteigen Eurocommissaris voor Handel, Karel de Gucht, is een fervent voor- stander van ACTA. Om de tegenstanders te overtuigen, wilde hij het verdrag voorleggen aan het Europese Hof.
Het Hof moest “in alle onafhankelijkheid”
aan iedereen duidelijk maken dat er van bedreiging of beknotting geen sprake kon zijn.
“Ik geloof dat de Europese Commissie een belangrijke verantwoordelijkheid heeft om onze parlementaire vertegenwoordigers en het publiek te voorzien van de meest gede- tailleerde informatie die beschikbaar is”, ver- telde De Gucht aan de pers. Het debat moest volgens hem gaan “over feiten en niet over geruchten die worden verspreid via soci- ale media en blogs”. In een persbericht ont- krachtte hij zelf voor de zekerheid alle bezwa- ren die uit de steeds groter wordende massa tegenstanders opwelden.
Big brother bijt in het zand
Omdat her en der landen tegengas gaven, werd een behandeling door het Europese Par- lement onwenselijk, want riskant. De Guchts
plan was een voorspelbaar afleidingsma- noeuvre. De Gucht is als Eurocommissaris voor Handel nauw betrokken geweest bij het opstellen van de ontwerpteksten.
Wie er nog bij het enkele jaren durende overleg betrokken is geweest, blijft een goed bewaard geheim. Wij konden het niet ach- terhalen. De Commissie publiceert dan wel
“transparency statements”, nergens vonden we de namen van de vele aanwezige men- sen uit de industrie en de politiek. Als alles zo onschadelijk is als men beweert, waarom dan geen volledige openheid? Langzaam maar zeker beginnen we in complottheorieën te geloven.
Deskundig getorpedeerd
Driewerf hoera! De Gucht is gepakt op snel- heid. Het Europese Parlement heeft vorige woensdag met grote meerderheid het ACTA- verdrag afgeschoten. De christendemocraten en conservatieven in de EVP-fractie hebben nog een poging gedaan om de stemming te verdagen, in afwachting van het advies van het Hof van Justitie, maar dat was buiten de meer- derheid van het Parlement gerekend. Uitein- delijk stemden 478 parlementsleden tegen, 165 onthielden zich en slechts 39 durfden het aan voor te stemmen.
In juni had de Internationale Handelscom- missie (INTA) van het Europese Parlement met 19 tegen 12 stemmen het verdrag al eens weggestemd – zeer tegen de zin van de Euro- pese Commissie.
De nee-stem zat eraan te komen, maar waarnemers zijn toch verbaasd door de omvang van het neekamp. Het Europese Par- lement bewijst (ditmaal) dat het niet wereld- vreemd is, en rekening houdt met wat er onder de bevolking leeft. De Commissie haalt
dan wel bakzeil, toch zijn we ervan overtuigd dat men achter de schermen er alles zal aan doen om alsnog het Europese wagonnetje aan de ACTA-locomotief te koppelen. De Gucht toonde zich alvast een strijdlustig verliezer.
“Het is niet omdat ACTA weggestemd is dat de nood verdwijnt om over de hele wereld de ruggengraat van de Europese economie te beschermen: onze innovatie, onze creati- viteit, onze ideeën, onze intellectuele eigen- dom”, liet de door het democratische njet gepikeerde apparatsjik weten. Waakzaam- heid blijft geboden.
Vreemd stemgedrag
Intussen publiceerden tal van internetfora, waaronder votewach.eu, het stemgedrag van de parlementsleden in deze gevoelige mate- rie. Wij van onze kant begrijpen niet waarom de vrijheidsminnende Frank Vanhecke en Derk-Jan Eppink zich net als Philippe de Bac- ker, Jean-Luc Dehaene en Marianne Thyssen onthielden. Alle (!) andere Belgische Euro- parlementariërs stemden tegen. Ivo Belet en Mathieu Grosch stuurden hun kat, net als zeventig andere parlementsleden.
Opvallend was dat de meerderheid van de ja-stemmers uit Frankrijk kwam, 21, en Duits- land, 8 parlementsleden. Hoeft het te verwon- deren dat van de Oost-Europese parlements- leden niemand voor stemde? Zij zijn niet van plan de nog maar kort herwonnen vrijheden op te offeren in dienst van het grootkapitaal en de controlerende overheid. Eén van de grootste fouten van de mensheid is de veron- derstelling dat de vanzelfsprekende vrijheden van vandaag ook morgen nog zullen gelden.
Een gewaarschuwd man is er twee waard.
PAN Het Europese Parlement heeft met een overweldigende meerderheid het “Anti-
Counterfeiting Trade Agreement” in de grond geboord. Die handelsovereenkomst had als doel de internationale standaarden vast te leggen voor het afdwingen van intellectuele eigendomsrechten. Met die afwijzing komt voorlopig een einde aan de obscure weg die ACTA sinds 2007 heeft afgelegd. Toch is het gevaar niet geweken.
Het vrije internet gered?
Net voor de vakantie lanceren de par- tijen hun kandidatenlijstjes voor de gemeenteverkiezingen. Zo pikken ze nog snel wat aandacht, want de volgende weken staat het hoofd van de brave burger nog minder naar politiek dan anders. Die lijsten vertonen doorgaans nog een gaatje of twee, kwestie van ook na de zomer met wat nieuws te kunnen uitpakken.
We lezen en horen overal hoe spijtig het is dat die gemeenteverkiezingen in het teken geplaatst worden van de nationale politiek.
Puur theoretisch klopt dat. Waarom zou uw burgemeester per definitie een slecht beleid voeren omdat hij/zij deel uitmaakt van een partij die u niet zint op Belgisch niveau? Of omgekeerd. Waarom zou de lijsttrekker van uw favoriete partij in uw gemeente geen onbe- trouwbare beunhaas kunnen zijn?
Uiteraard spelen voor vele kiezers lokale fei- ten en toestanden een belangrijke rol. Uiter- aard negeren kiezers hun nationale voorkeu- ren niet helemaal, als er gemeentelijk moet worden gestemd. Die laatste factor kan niet de alles verklarende factor zijn bij de analyse van de uitslag, maar hem negeren is al even kunstmatig.
Beter Voor Allen
Of we het graag hebben of niet, de the- ma’s bij lokale verkiezingen worden steeds gestroomlijnder en dus nationaler. Groen staat in elke gemeente voor dingen die herkenbaar groen zijn. Vlaams Belang in Ieper ligt inhou- delijk niet ver van Vlaams Belang in Maaseik.
N-VA zet in op bereikbaarheid en de rehabi- litatie van de auto; dat doet die partij overal.
Sp.a mikt vooral op de alternatieve stedeling, maar werpt de multiculturele naïviteit toch een beetje af door zich flinkser op te stellen.
Vreemd in tijden van “neutraal goed bestuur”
en “efficiëntie”, maar er kruipt weer meer
“ideologie” in de gemeentepolitiek.
Is het slechts een indruk, of neemt het feno- meen van de lokale lijstjes echt af? Gemeen- tebelangen, Lijst Willems en BVA (Beter Voor Allen) waren ooit goed voor kasten vol bur- gemeesters- en schepensjerpen. Ze zijn ver- worden tot marginale verschijnselen. Als er al lokale frivoliteiten opduiken, dan in de vorm van soms meer, soms minder verrassende kar- tels tussen, jawel, nationale lijsten.
Een ander verschijnsel dat de “nationali- sering” van de gemeentepolitiek illustreert, is dat van de BV’s die op de lijsten prijken.
Sterren kiezen voor de politiek
Patrick Riguelle kandideert voor de sp.a in Mechelen. Kent u Riguelle? Of u in Meche- len woont, speelt absoluut geen rol, tenzij u dezelfde kroeg frequenteert als hij. Een tv-afkerige Mechelaar heeft geen idee wie Riguelle is, zeker wanneer muziek niet tot zijn eerste belangstellingspunten hoort. Wie zich dagelijks trouw voor de buis installeert, wanneer De Laatste Show staat geprogram- meerd, kent Riguelle als de zanger-gitarist van de band die naar dat programma genoemd is.
Riguelle is geen Bekende Mechelaar, maar een Bekende Vlaming (tot afgrijzen van de betrok- kene, die sterke Belgische gevoelens koestert).
Hij zou net zo goed in Leuven op de lijst kun- nen staan en daar evenveel – of even weinig – stemmen halen.
Blond kieken
Hoe droef de idealist zich er ook bij mag voelen, een kandidatenlijst valt niet per defi- nitie op door de kwaliteit van de gegadigden, dan wel door hun naambekendheid. Phae- dra Hoste mag bij deze verkiezingen zeker de eer opeisen de meeste wenkbrauwen te doen fronsen. Komiek Nigel Williams kopte de voorzet keihard binnen, met de opmerking dat Open Vld niet meer op zoek is naar “witte konijnen” maar naar “blonde kiekens”. Hostes haarkleur is overigens al even standvastig als haar politieke engagement. Ooit werd ze voor CD&V gemeenteraadslid in Brugge, maar ze nam niet veel later ontslag omdat “politiek niet voor mij is”. Moeten we daaruit besluiten dat Open Vld in Antwerpen niet aan politiek doet?
Actrice Mieke Bouve duikt op bij de sp.a in Gent, terwijl ze ooit erg dicht aanleunde bij Vlaamsgezinde milieus en een Volksunie-eti- ket droeg. Actrice Tine van den Brande figu- reert bij de sp.a van Mechelen. Ook zij werd in de beginjaren van haar loopbaan wel eens opgemerkt op Vlaams-nationale feestjes. Tja, BV’s zijn middenstanders en ook BV’s uit het artistieke milieu ontkomen niet aan de wet- matigheid dat je als middenstander de klan- dizie niet voor het hoofd mag stoten. Door op een sp.a-lijst te staan, loop je in dat artistieke milieu geen enkel risico. Zelfs een engagement bij de extreemlinkse PvdA heeft Dirk Tuypens in zijn professionele bezigheden niet gehin- derd. Je moet als artiest wel over een ijze- ren ruggengraat beschikken om voor N-VA te kiezen. Kandideren voor Vlaams Belang staat helemaal gelijk aan professionele zelfmoord.
Toch respect voor Tuypens, die echt wel kiest voor zijn overtuiging. Jaak van Assche is al
een half mensenleven rechtlijnig actief, eerst bij de Volksunie nu bij N-VA. Actrice Marijke Pinoy zit helemaal op haar plaats bij Groen, als progressieve superbelgiciste. Jo de Clercq – ooit wereldberoemd in Vlaanderen als Jo Met De Banjo – draagt al jaren een schepensjerp voor sp.a en zal wel een echte socialist zijn.
Dat Carl Huybrechts kandidaat is voor N-VA in Brasschaat verbaast natuurlijk niemand. Hij heeft een hele weg afgelegd sedert 2000, toen hij Patrick Janssens nog steunde. Huybrechts’
stevig gebeuk tegen België, onder meer op de Nederlandse televisie, gaf eerder al aan waar hij politiek thuis hoort.
Het zijn niet allemaal politieke opportu- nisten, al zal het percentage oppervlakkige gelukszoekers in dat milieu hoger liggen dan bij de hardwerkende partijmilitant die de lijst mee bevolkt na jaren activiteit in stilte, als ver- koper van lidkaarten en colporteur van par- tijbladen.
Het zijn ook niet allemaal lichtgewich- ten. Anke vander Meersch, om één van die schaarse BV’s te noemen die wel de sprong naar het vermaledijde VB durfden wagen, bleek meer dan een dom blondje dat ooit miss werd omdat ze er niet mis uitziet. Dat het politieke milieu niet altijd lekker voelt voor een sterke en onafhankelijke geest, kunnen we ons ook indenken. Als een BV de politiek snel vaarwel zegt, dan is daarmee niet altijd gezegd dat die BV niet voldeed, of dat hij/zij een windhaan zou zijn.
Nieuw én oud
Heel dat BV-fenomeen op gemeente- lijk niveau is tegelijk “nieuw” en “heel oud”.
Bekende koppen die kiezers moeten lokken, horen bij de gemeentepolitiek als mosterd bij kaasblokjes. Bij de job van brouwer hoorde in menig dorp generaties haast automatisch de burgemeesterssjerp. Wie voor de ziekenkas in de gemeente de doktersbonnetjes ging rond- halen, kon steevast rekenen op een verkies- bare plaats bij de partij van de eigen zuil. Ver- zekeringsmakelaars werden door de partijen als het ware binnengesleurd. Leraars, trainers van de jeugdploegen, vakbondsafgevaardig- den, kroegbazen: geen partij die er niet naar hengelde. Die BG’s, Bekende Gemeentenaren, speelden de rol die nu grotendeels is over- genomen door de BV’s. Bekendheid groeide vroeger in en rond de kroeg. Heden staat de toog in de huiskamer opgesteld, terwijl we naar Witse, Thuis of Familie kijken. Hetzelfde fenomeen in een nieuw kleedje, heel dat BV- gedoe.
Een goed uitgebouwde lijst telt nog lokale bekendheden, maar ze moeten plaats ruimen voor nationale figuren als die voorhanden zijn.
De vaststelling dat de vedetten minder dan vroeger in het eigen dorp gezocht worden, brengt ons terug bij het begin van ons verhaal.
Niet alleen de partijnamen, niet alleen de pro- gramma’s, ook de kandidatenlijsten geven de gemeenteraadsverkiezingen steeds meer een nationaal karakter.
En ja, alle partijen spelen in op die tendens.
Als ze in oktober winnen, zullen ze er graag op wijzen dat ze klaar staan voor de nationale verkiezingen; bij een nederlaag zullen ze niet nalaten op het lokale karakter van de stembus- slag te wijzen. Dat is een voorspelling waar- mee we weinig risico lopen. J.K.
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
11 juli 2012
4
Op het “syntheseblad” in dat leerplan staat:
”In Duitsland geven de mensen Hitler alle macht. Zij hebben geen stemrecht, dus ook geen politieke inspraak. Hij is een dicator. In Rusland hebben alle mensen stemrecht, dus politieke inspraak. Toch is het Stalin die alle beslissingen neemt. Ook hij is een dicator.” Dit is het werk van een leerplancommissie die gro- tendeels uit zelfbenoemde experts bestaat die veel jargon spuien en haast nooit meer zelf les- geven, zeker niet in “moeilijke” klassen. Onbe- schaamd historische leugens aan de leerlin- gen opdringen, waar tegenwoordig zelfs de PvdA voor terugdeinst, is geen probleem. In de Sovjet-Unie, waar minstens 30 miljoen men- sen zijn afgeslacht, was “politieke inspraak” en daarom staat extreemlinks op een veel hogere trap dan Hitler. En neen, u heeft goed gelezen.
Eén spelfout in een leerplan mag feitelijk niet, maar tweemaal het woord “dicator” publiceren, bewijst dat de opstellers niet eens weten wat het woord betekent. Voor de rest hanteren ze graag dure woorden, want de 12-jarige leerling moet de “hominisatie” kennen en het verschil tussen continuïteit en discontinuïteit. Eerlijk gezegd, ik kan me uit mijn schooltijd zo’n bru- tale hersenspoelingen en idiote woordkeuze niet herinneren.
De efficiënte waterval
Mijn moeder heeft al mijn rapporten en pal- maressen van mijn 7de tot mijn 18de netjes bewaard. Zo’n documenten gooi je op je der- tigste in de papierbak, maar vind je ze vijfen- twintig jaar later, dan begrijp je dat dit niet alleen een nostalgisch bundeltje is maar ook een belangrijke historische bron. Ik herinner me nog zeer goed de onderwijzer in het eerste studiejaar in de voorbereidende afdeling van de Mechelse RMS. Hij heette “mijnheer Scheve- nels” en niet “meester Edgard”. Mijn onderwij-
zer in het vierde studiejaar was “de heer Albert de Cleyn” en niet “meester Bert”. Heel Meche- len sprak dan wel over zijn recentste goal - Bert de Cleyn, spits van KV Mechelen, is in 2012 nog altijd recordhouder van het grootste aantal doelpunten ooit in eerste afdeling -, niemand haalde het in zijn hoofd om familiair te doen;
de leerlingen zeker niet. Mijn schoolfoto’s van die jaren tonen “kleine” kinderen. De meeste moeders hadden honger geleden tijdens hun zwangerschap zodat de kinderen geboren tus- sen 1944 en 1946 centimeters kleiner waren dan hun voorgangers en opvolgers (met dank aan het Klein Kasteeltje waar iedereen onder de meetlat moest). Reuzen van anderhalve meter op hun achtste, zoals je tegenwoordig ziet, waren er niet bij. Kinderen konden nog stil- zitten. Mijn palmaressen bewijzen dat ook in rijksscholen klassen van 42 leerlingen beston- den. Toch hing er nooit een permanente sfeer van hysterie in de klas. Kinderen werden niet opgevoed met chips, cola en energiedrank- jes. Ze liepen niet permanent doodzenuwach- tig rond van de cafeïne in hun lichaam, die vol- gens Nederlandse bronnen nog altijd heimelijk verhoogd wordt. Iedereen aanvaardde dat er (intellectueel) slimme en minder slimme kin- deren waren; dat kon iedereen aan de rang- schikking en het behaalde percentage in het palmares zien. Geen sprake van “mediane klas- resultaten”. ADHD, dyslexie, discalculie, dys- praxie, ODD, pica en ruminatiestoornis waren nog niet uitgevonden.
Sommige kinderen blonken nu eenmaal niet uit. Ouders en leerlingenbegeleiders zogen geen medische redenen uit hun duim die dik- wijls een falende opvoeding moesten ver- hullen. In Nederland is vandaag vijfentwintig procent (een kwart) van de leerlingen geme- dicaliseerd, omdat de ouders de waarheid niet willen weten terwijl de scholen meespelen
Waterval, waterval
(niet die van Jetty Gitary)
“Aan de hand van een vragenlijst kan men nagaan welke houding een leerling aan- neemt t.o.v. bijvoorbeeld vreemdelingen.” Die zin komt letterlijk uit de voorbeelden van toetsen in het leerplan Geschiedenis Secundair Onderwijs (Steden en Gemeenten van de Vlaamse Gemeenschap).
omdat ze meer subsidie vangen. Mijn palma- ressen liegen niet. Leerlingen kregen de punten die ze verdienden met hun gedrag, hun vlijt in de klas, hun inzicht en hun huiswerk. In de zes palmaressen van de lagere school staat maar af en toe een leerling met de grootste onder- scheiding (negentig procent). Ik heb dat cijfer maar één keer gekregen (ja, van Bert de Cleyn, maar de tweede van de klas was ook een sup- porter van KV). Vijf leerlingen haalden grote onderscheiding. Drie vierde van de klas haalde zestig procent of minder. Zes jaar lang werd er een eerlijk, niet-opgeblazen cijfer gegeven. Na die zes jaar wisten de ouders en de onderwij- zers perfect wat de leerling in het middelbaar onderwijs aankon en wat niet, wat hem inte- resseerde of niet. Iedereen met minder dan zeventig procent trok niet naar de humaniora maar volgde een technische of een beroeps- opleiding. Ze verdienden later soms meer dan de intellectuele bollebozen. Die eerste water- val was efficiënt en ter zake.
Waterval in de waterval
Het verval van de tweede waterval was nog een stuk sterker. We vertrokken in de zesde moderne (nu het 1ste jaar middelbaar) van het Mechelse Atheneum met 38 leerlingen.
Zes jaar later kregen zegge en schrijve 7 leer- lingen (exact twintig procent) hun humaniora- diploma. De meesten hadden afgehaakt. Som- migen deden zeven en soms acht jaar over de studie. Natuurlijk waren we beter opge- leid dan de latere leerlingen. Tenminste, als je het haalde. Er waren 1.200 - vandaag 900 - echte lesuren (geen gezever met popconcer- ten, geen pedagogische studiedagen voor de leraars, waardoor er geen les gegeven wordt).
Zeven uren Nederlands per week. 8 op 10 was het maximum haalbare op een verhandeling en iedere dt-fout was twee punten minder. Je moest zestig procent voor Nederlands halen, of het was zitten blijven. Vijf uur Frans, drie uur Duits en Engels. ’s Zaterdags was er nog vier uur les, tot De Croo in 1974 minister van Onder- wijs werd en vond dat die arme leerlingen en leraars recht hadden op een volledig weekend.
In Het Laatste Nieuws (Editie Kempen) van 30 juni staat een typisch artikel: “99.3 procent geslaagd in Sint-Lambertus”. De directeur van de Middenschool in Westerlo is fier dat in de praktijk iedereen in zijn school een A-attest ontvangt. Ik wil hem graag geloven dat betere
informatie op het moment van inschrijving belangrijk is, zodat ongelukken in de volgende jaren vermeden worden. Die twintig procent uit mijn Atheneumjaren zou wat hoger gele- gen hebben, als men bij de aanvang wat stren- ger en duidelijker was geweest, maar iedereen een A-attest? Kom zeg. Natuurlijk is Westerlo allochtoon Anderlecht niet (zie het misselijk makend artikel van vorige week in dit blad), maar zoveel talent is zelfs voor de Kempen van het goede teveel. Het wijst niet echt op eisen stellen aan leerlingen.
Op één punt waren de jaren 50 niet ide- aal. Er bestond toen een waterval in de water- val. In de humaniora bestond een strenge hië- rarchie. Grieks-Latijnse stond op de hoogste trap, gevolgd door Latijn-Wiskunde, Latijn- Wetenschappen, Wetenschappelijke A, Weten- schappelijke B en Economische. Grieks-Latij- nen mochten aan de universiteit zo ongeveer alles studeren wat ze wilden, terwijl “econo- misten” zich moesten beperken tot de Han- delshogeschool en wat moderne faculteiten, zoals Politieke en Sociale Wetenschappen. Op mijn vijftiende ontdekte ik dat ik nooit mijn lie- velingsvak, geschiedenis, kon studeren, want daarvoor was de kennis van Grieks en Latijn absoluut noodzakelijk. De grote Vlaamse his- toricus Jan Craeybeckx (vorig jaar overleden) zei daar veel later over dat de Duitsers in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog maar zel- den oud-Grieks gebruikten, en kennis van het verschil tussen debet en credit was misschien nuttiger dan Latijn bij het bestuderen van de boekhouding van een onderneming tijdens de Industriële Revolutie. De universiteit was iets voor de kinderen van artsen en advocaten, zei mijn vader, en niet voor “mensen zoals wij”. Ik had geen spijt dat ik met mijn moderne toch niet naar de universiteit kon. Meer dan regen- taat zat er niet in. Waarschijnlijk was dit de eer- ste waterval die uit de weg werd geruimd. In 1966 werd besloten “de omnivalentie” van de diploma’s in te voeren. Voortaan mocht ieder- een met hoger secundair onderwijs (ook tech- niek en handel) naar de universiteit, maar dan moest je wel nog een maturiteitsproef afleg- gen in de eigen school (afgeschaft in 1991). In 1972 trok ik tien jaar te laat naar de universiteit om mijn vroege roeping te volgen. Vier jaar later kon ik mijn late gelofte als historicus afleggen.
JAN NECKERS
Di Rupo op de vlucht
Donderdag legde Barbara Pas van het Vlaams Belang Di Rupo het vuur aan de sche- nen, aangaande zijn in mei met veel bom- barie aangekondigde relanceplan. Zij wilde de stand van zaken weten, omdat zij er niet gerust in is. Hij heeft een aantal hete aard- appels doorgeschoven naar het “overleg met de sociale partners” ergens in het najaar. Voor Pas is dat een teken dat onpopulaire maatre- gelen mogelijk uit het zicht van de bevolking worden gehouden, tot na de gemeenteraads- verkiezingen.
Nadat Di Rupo was komen zeggen dat
“men” er op diverse niveaus mee bezig is, was het voor Pas duidelijk dat er helemaal geen plan is, laat staan dat tegen 21 juli con- crete maatregelen worden aangekondigd. Ze wees de premier op de verpletterende verant- woordelijkheid van de regering, zeker nu de faillissementen de pan uit rijzen en de werk- loosheidscijfers recordhoogten bereiken.
Di Rupo stond erbij en keek ernaar en haastte zich vervolgens naar zijn zitje. Las- tige vragen lijkt hij niet te kunnen velen.
Jammer, maar helaas
Het lijkt erop dat de praatbarakkers tijdig met vakantie kunnen. De voorstellen in de commissie inzake de staatshervorming zijn behandeld. De lange, kritische monologen van het Vlaams Belang zijn beëindigd. Extra zittingen zijn niet meer nodig. Gerolf Anne- mans en de zijnen waren uiteindelijk de eni- gen die tegen de regeringsvoorstellen moe- dig de strijd aanbonden. N-VA steunde wel de amendementen en de kritieken van het VB, maar berustte er klaarblijkelijk in dat de strijd gestreden was en dat men bijgevolg niet te lelijk meer moest doen.
Jammer, want iedereen was ervan over- tuigd dat als N-VA mee had gefilibusterd, de regering in nauwe schoentjes was terecht- gekomen, alleen al door het vooropgestelde tijdsschema compleet overhoop te halen.
Koffiedik kijken
Er lijkt een doorbraak te zijn in de nieuwe pensioenregeling voor de parlementairen, van alle parlementen. Het heeft heel wat voe- ten in de aarde gehad, want bepaalde belan- gen, verworven rechten en loopbaanplannin- gen waren in het geding. Hoe het precies zal lopen, is onduidelijk, want héél ingewikkeld en vol uitzonderingen. Twee zaken zijn zeker:
de pensioenleeftijd wordt opgetrokken tot 62 jaar en een volledige loopbaan zal 36 jaar overspannen, tegen 20 nu. Wie precies voor wat en wanneer in aanmerking komt, dat is nog koffiedik kijken. De definitieve regeling zal van toepassing zijn op 30 juni 2014. Laat dat nu net de installatievergadering zijn van de nieuwe Kamer, na de verkiezingen in juni.
Weer goed geregeld, zeggen velen.
Nieuwe Belgen
Het is een gewoonte geworden net voor de zomervakantie een naturalisatiebundel
door het parlement te jagen. In één stem- ming wordt een pak vreemdelingen tot Belg genaturaliseerd. Donderdag ging het over 1.346 dossiers. N-VA keurde die lijst niet goed, omdat zij aandringt op een hervorming van de zogenaamde snel-Belgwet. Het VB keert zich tegen heel het naturalisatiesysteem.
Hagen Goyvaerts beklom het spreekgestoelte om kritische opmerkingen te maken. Hij vroeg zich af of het toeval is dat uit een bepaald land en uit een bepaalde gemeente maar liefst 18 dezelfde namen voorkwamen. Hij zei te weten dat de helft van alle aanvragers eerst het sta- tuut van vluchteling hebben gekregen en dat hun dossiers werden behandeld door aller- hande multiculturele vzw’s die er een sport van maken zich bezig te houden met natu- ralisatiedossiers. Hoeft het te verbazen, dat op zijn opmerkingen niet werd gereageerd?
Diefstal
Michelleke – Splits nu! – Doomst van CD&V uitte in de commissie Binnenlandse Zaken zijn
bezorgdheid over toenemende diefstallen in woningen. Hij stelde vragen over de inbraken- plaag, een fenomeen dat hand over hand toe- neemt, in Antwerpen en Limburg, maar ook over de informatiecampagne over “diefstal- len met list”.
Het is goed dat Joëlle Milquet daar gere- geld over ondervraagd wordt. Maar waarom stelt Michelleke, die de nieuwe staatshervor- ming en de splitsing van zijn BHV vol toege- vingen van harte gaat goedkeuren, “omdat ze zo goed is”, geen vragen over de toene- mende transferdiefstal? Ook die diefstal, bak- ken Vlaams geld, moet eens een halt toege- roepen worden.
Actie
De commissies worden vooral samenge- roepen om ministers en staatssecretaris- sen stapels vragen van de praatbarakkers te laten beantwoorden. Eer wie eer toekomt: van Vlaams-nationale zijde werden hele stalinor- gels op de excellenties afgevuurd. Heel wat N-VA’ers – ze zijn met velen – gebruiken dit recht om “goed bezig” te zijn, maar ook een aantal VB’ers hebben er werkelijk kaas van gegeten. Moesten al die vragen plots weg- vallen, het leven in de Kamer zou op een laag pitje staan. Voortdoen! Voor Vlaanderen: vuur!
Andere planeet
Tijdens het Kamerdebat over de kern- centrales schamperde Elio di Rupo: “Op welke planeet leeft de N-VA eigenlijk?”
Zeker uit de mond van Di Rupo, die geen enkel besef noch interesse heeft van wat er in Vlaanderen leeft, klonk dat bijzonder eigenaardig.
In 2003, tijdens de vorming van de tweede paarse regering, gebruikte Karel de Gucht trouwens hetzelfde beeld, maar dan over de Parti Socialiste: “Die leven op een andere planeet”, zei hij toen. Enfin, voor de traditionele politici die denken dat het de N-VA is die voeling met de realiteit is kwijtgeraakt, zal het op 14 oktober een pijnlijk ontwaken zijn.
Hevig onweer
Dossier 11 juli 2012 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Tobback sr.
De kiesstrijd is definitief losgebroken. Der- halve blijft het maar rommelen in de Vlaamse regering. De oude krokodil in de Leuvense vij- ver, Tobback senior, maakt het zich daarbij erg gemakkelijk door in Knack uit te halen naar minister Muyters, niet meteen de “golden boy”
die N-VA ooit meende te hebben binnenge- haald. Het is een beetje allen tegen één.
De man met de krakende stem wordt bij- getreden door Carl Devlies (CD&V) en Rik Daems (Open Vld), een erkend ervaringsdes- kundige betreffende geklungel en niet te ver- legen om tussen neus en lippen even te vra- gen dat de Vlaamse overheid de schulden van de gemeenten (minstens gedeeltelijk) zou overnemen!
Tobback jr.
Peeters kon weinig meer dan – niet voor de eerste en wellicht niet de laatste keer – nog maar eens zijn meerderheidspartijen op te roepen “met respect met elkaar om te gaan”, na een nieuwe rel tussen N-VA en sp.a., met Tobback junior in de hoofdrol. Die beweerde in een interview met De Tijd boudweg – hij heeft het niet van vreemden! – dat de par- tij van De Wever de hele regering saboteert.
In zijn repliek hanteerde De Wever de term
“deloyaal”...
Pompier Peeters mocht weer uitrukken en het brandhaardje blussen. Het is bewon- derenswaardig, de wijze waarop hij steeds nieuwe wendingen weet te vinden en te ver- woorden, om water en vuur te “verzoenen”.
Deze keer benadrukte hij het feit dat de partij- voorzitters geen deel uitmaken van zijn ploeg (die er geen is) en dat zij “vrijheid van spre- ken” hebben.
“Warme” oproep
Naast het ene is er ook het andere, zoals het een goede CD&V’er betaamt. De minis- ter-president riep nadrukkelijk op tot respect voor het regeerakkoord, “zeker van diegenen die het meegeschreven hebben”.
Met zo’n Poolse Landdagtoestanden bin- nen de meerderheid kan de oppositie uiter- aard makkelijk scoren. VB-fractieleider Joris van Hauthem liet de kans niet liggen: “Het is oorlog in uw regering. U kan zich er niet zo makkelijk van af maken.
U kan toch niet meer ontkennen dat er een ernstig probleem is in de meerderheid?” De fractieleiders van Open Vld, Groen en LDD maakten het zich nog gemakkelijker. Ze slo- ten zonder meer aan bij die kritiek. De vakan- tie wenkt voor iedereen.
De beste televisie van de wereld
Kijkt u ook digitaal en uitgesteld? Spoelt u ook die ergerlijke, debiliserende reclameblok- ken door? Daaraan gaat de Vlaamse regering iets doen! De Vlaamse meerderheidspartijen produceerden een voorstel van decreet dat de televisiezenders meer controle moet geven over wat de distributeurs doen met het “sig- naal” dat zij aanleveren. Bart Caron van Groen zag de dreigende schaduw van Christian van Thillo opdoemen.
Hij dramatiseerde gelijk het hele verhaal, door de vrees uit te spreken dat kijkers in de toekomst zullen moeten betalen wanneer ze programma’s willen opnemen met hun Tele- net-digicorder of Belgacom-hd-decoder. In zijn repliek hanteerde sp.a-fractieleider Van Malderen de gebruikelijke prietpraat als het gaat over onderwijs, de media of iets waar- over de roden baas zijn: “Het doel blijft wel om sterke kwaliteitsvolle Vlaamse zenders te houden en de consument een kwaliteitsvol en toegankelijk aanbod te garanderen.” Sic!
Zijn coalitiepartners zaten zoals steeds braaf te knikken. Ze speelden uit luiheid, of onbe- kwaamheid, het spel gewoon mee.
De “raid” van Bart Brinckman
Als een land moet besparen, is het aan de regering om in eerste instantie te snoeien in diensten waarvan men zich het nut kan afvragen. Dat het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR) met zijn honderd personeelsleden – één voor één gescreend op politieke correctheid – zo’n instelling is waar veel Vlamin- gen vraagtekens bij stellen, is algemeen geweten. Waar houden die honderd man/
vrouw zich een heel jaar zoal mee bezig? Vergaan we dan echt van het racisme dat ons altijd en overal belaagt?
In januari kwam directeur Youssef De Witte nog onder vuur te liggen. Zijn mandaat zou niet verlengd worden, ondanks het feit dat hij zelf zijn kandidatuur had ingediend.
Joëlle Milquet zag het in eerste instantie niet zitten De Witte als directeur te hand- haven. Maar onder druk van (ja, van waar, van wie?), kreeg hij toch nog een vetbetaald postje.
De Witte kreeg vooral het verwijt dat hij nogal eenzijdig met het begrip “racisme”
zou omspringen. Wanneer er in een dossier sprake is van antisemitisme, dan wordt door het Centrum veel lakser opgetreden.
Als er al wordt opgetreden! Wat niet zo ver- wonderlijk is, want er zitten nogal wat mede- werkers van allochtone afkomst bij die hon- derd verkorenen.
Toen een Brusselse politiecommissaris melding maakte van racisme door een mede- werkster van het CGKR, werd er geen actie ondernomen. Of toch wel, de politiecommis- saris werd lastiggevallen en zwart gemaakt, maar de CGKR-medewerkster werd onge- moeid gelaten. Nog een voorbeeld, we cite- ren uit Joods Actueel dat een half jaar gele- den de kat de bel aanbond.
Het Comité van de Armeense gemeen- schap in België uitte felle kritiek op de manier van handelen van voorzitter Jozef de Witte.
“Het centrum is doof en stom als het om geïmporteerde corruptie uit Turkije gaat, het kan zijn verloren eer maar terugvinden als het daadwerkelijk het negationisme zal bestrij- den.”
Kortom, Youssef de Witte draagt oog- kleppen. En zijn vicedirecteur, Edouard Del- ruelle, Franstalig en van PS-signatuur, nog veel meer. Hun standpunten botsten meer dan eens met voogdijminister Joëlle Milquet, tot nader order nog steeds CdH.
Duiken in de geschiedenis
Het Centrum werd opgericht in 1993, als opvolger van het Koninklijk Commissariaat voor de Migranten van Paula D’Hondt. Pater Leman, pater dominicaan, was eerst kabi- netschef van D’Hondt om daarna directeur te worden van het CGKR. Tot hij in 2003 ont- slag nam uit onvrede met de steeds toene- mende politisering. Hij werd opgevolgd door Youssef de Witte.
Op 9 november 2004 werd het Vlaams Blok veroordeeld voor racisme. Een “ver- dienste” die eerder toe te schrijven is aan voorganger Leman. Youssef kan nog niet veel wereldschokkende feiten op zijn pal- mares schrijven; tenzij een proces tegen de Hema, of het lastigvallen van de firma Feryn.
Geen wereldschokkend racisme. Men kan zich terecht afvragen of De Witte en co niets beters te doen hebben.
Tijd om nog eens wakker te schieten, zal Youssef de Witte gedacht hebben. Dus plant hij een nieuw racismeproces tegen het Vlaams Belang. De mogelijkheden zijn ze nu aan het bekijken – ze hebben daar een pak juristen rondlopen. Binnen enkele maanden valt de beslissing.
Die beslissing zal niet voor 14 oktober val- len, geloof me vrij, want een klacht indie- nen tegen het Vlaams Belang zou die partij wederom in een underdogpositie duwen en eerder electorale winst opleveren.
Dat wil men uiteraard vermijden. Jos van- der Velpen van de Liga voor Mensenrechten bekijkt of ze mee een klacht zullen indienen.
Vander Velpen was jarenlang advocaat bij de maoïsten van de Partij van de Arbeid, u
weet wel, die partij die zonder verpinken het gebrek aan democratie in China, Zuid-Korea en Cuba toejuicht. Zo’n man is dan voorzitter van de Liga voor Mensenrechten...
Inquisitie
Terug naar de inquisitierechtbank van Youssef. Men denkt aan een nieuwe “glo- bale klacht” tegen het Vlaams Belang.
Wegens de niets aan twijfel overlatende affiches tegen allochtone criminelen en wegens het uitdelen van zwanworstjes met varkensvlees in een school te Schoten. Over die actie hebben we ons gedacht al gezegd in een vorig nummer. Men kan redetwisten over het niveau van die actie, maar was dat nu echt een racistische actie? “Zwaainst na ni”, zouden ze in de Seefhoek zeggen.
Gentse groene mensenrechtenprof Eva Brems – volgens eigen bekentenis op de radio vorige vrijdag katholiek opgevoed, maar gelukkig niet meer gelovend – is het geen goed idee opnieuw een klacht in te dienen.
Vroeger, toen het VB er scheen in te slagen aan de macht te komen, was dat wel nodig, maar nu niet meer. De democratie heeft zijn werk gedaan, aldus Eva.
Als bekentenis kan dat tellen, namelijk dat het proces tegen het VB en haar veroordeling door een Gentse rechtbank louter een poli- tiek proces was.
Het Vlaams Blok werd te groot, te mach- tig, en vooral: het was een partij die de onaf- hankelijkheid van Vlaanderen in het vaan- del droeg, en diende dus met alle middelen bestreden te worden.
De raid
Bij de N-VA mogen ze ondertussen onge- rust worden: de partij vertoont immers de- zelfde kenmerken: te groot, te machtig en opkomend voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen, nog altijd programmapunt num- mer 1 in de statuten van de N-VA. We horen het Geert Bourgeois nog zeggen op de pers- conferentie bij de start van de N-VA, zo’n elf jaar geleden.
Door de komst van een aantal ex-VB’ers wordt de partij – de N-VA – er meer en meer van beschuldigd om zo het systeem van het cordon sanitaire te neutraliseren.
De overstap van Jurgen Ceder naar de N-VA gaf aanleiding voor groene policita Mey- rem Almaci om een vrije tribune te plegen in Knack. Er staan nogal wat nonsens over Ceder in die column, maar daar heeft de man zelf al op gereageerd.
Wat politiek journalist Bart Brinckman, DS en “kenner van de Vlaamse Beweging”, niet belette zijn duit in het zakje te doen. Ik typ over uit het artikel van Brinckman: “Met Ceder haalt de N-VA niet de eerste de beste binnen.
Al in het begin van de jaren tachtig deed hij zich opmerken als preses van de Nationalisti- sche Studentenvereniging (...); zowel in Gent als in Leuven bewees de organisatie over jeukende vuisten te beschikken, bij een raid viel zelfs een zwaargewonde. Achteraf werd Ceder van elke betrokkenheid vrijgesproken.”
“Bij een raid viel zelfs een zwaargewonde.”
Brinckman hoort ergens een klokje, maar weet absoluut niet waar de klepel hangt.
Daarom dat ik ter attentie van collega Brinck- man even wil verduidelijken waarom het woord “raid” hier totaal ongepast is.
Op 7 maart 1984 bezette een dertigtal NSV’ers het secretariaat van de Algemene Studentenraad (ASR) in Leuven, in ‘t Stuk.
Als Youssef de Witte ten strijde trekt...
Aanleiding was de niet-erkenning door de ASR. Aan de gevel van ’t Stuk werd een span- doek gehangen. Verder gebeurde er in het gebouw weinig.
Buiten verzamelde zich een groep linkse studenten. Na enkele uren bezetting kwam het moment dat de NSV’ers het gebouw wil- den verlaten. Voor de enige uitgang ston- den de linksen hen op te wachten. Eén van de eerste NSV’ers die naar buiten stapte, kreeg een emmer verf over zich heen. Een NSV-por – de latere echtgenote van Joris van Hauthem – kreeg een fiets toegeslingerd en geraakte gewond. Een linkse student, op de eerste rij, moest anderzijds een klap incas- seren. Hij geraakte zwaargewond met een gebroken knie.
Voor de NSV’ers betekende de ontruiming van ’t Stuk echt spitsroeden lopen. Ze pro- beerden hun hachje te redden tegenover een overwicht van “democraten” die het geweld niet schuwden maar integendeel een warme ontvangst hadden voorbereid.
Dat de linkse student gewond geraakte in het tumult, was niet omdat hij op honderd meter als toerist stond toe te kijken, neen, hij stond als haantje-de-voorste op de eer- ste rij, om de tegenstanders van de NSV op te wachten.
Mosterd
Beweren zoals Brinckman, dat Ceder meedeed aan een “raid” is dus fameus ram- melen met de waarheid. En neen, het was niet Ceder die in onzachte aanraking kwam met die linkse tegenbetoger. Wat Almaci en Brinckman ook mogen insinueren, ik kan de N-VA-onderzoekscommissie geruststellen:
het was iemand anders.
Maar ja, alle middelen zijn goed om de N-VA in een slecht daglicht te stellen. Dus luidt de opdracht: toon aan dat de N-VA geen haar beter is dan het vermaledijde Vlaams Belang/Blok. Bij het AFF houden ze stipt het aantal “overstappers” bij. Euh, mag dat wel, mensen ficheren op basis van hun politieke overtuiging? Niettemin is het daar dat kwali- teitsjournalist à la Brinckman regelmatig zijn mosterd haalt.
De overstap van Ceder kwam niet echt als een verrassing. Eind november kreeg ik het gerucht te horen dat zijn sirenenzang richting N-VA was afgewezen. Zes maand later is de N-VA dan toch bijgedraaid. Dat heeft Ceder te danken aan Chris Morel, vader van Marie- Rose en kersvers lijstduwer in Antwerpen.
Eén van de voorwaarden van vader Morel bestond eruit dat iets “gedaan” moest wor- den voor Jurgen. En niet enkel voor Jurgen, ... maar dat zal de toekomst wel uitwijzen.
Met alle middelen
Jurgen komt op met de gemeenteraads- verkiezing in Dilbeek. Of hij verkozen gaat worden? In Dilbeek komt nog een V-partij op, onder de naam “Vernieuwing”, met als lijsttrekker Piet Ronsijn, ooit boegbeeld van de Vlaams Radicale Jongeren. Op de coali- tielijst figureren ook de kandidaten van het Vlaams Belang. Het blijft een spijtige zaak dat ook in een probleemgemeente als Dilbeek, waar de verfransingsdruk elke dag toeneemt, de V-partijen in gespreide slagorde naar de verkiezingen trekken.
Een terugkeer naar het Vlaams Belang wordt voor Ceder onmogelijk. Er zal hem wel meer dan een plaatsje op de gemeente- raadslijst beloofd zijn. Een gratis advies voor Bart de Wever: neem Jurgen op in uw juridi- sche dienst. De N-VA zal hem daar nog kun- nen gebruiken. Wat hij mist als stemmenka- non, is hij dubbel waard als jurist. Hij kent het CGKR en de wetgeving over antiracisme als geen ander.
Het is niet uitgesloten dat het CGKR ook wel eens de N-VA in het antiracistische visier zal nemen. Want te groot, te machtig en te Vlaams. Drie argumenten voor het belgische regime om werk te maken van een klacht.
Het Vlaams Belang is verwittigd, maar kent het klappen van de zweep, als het op pro- cessen aankomt.
De N-VA kan zich maar beter voorbereiden op wat ooit komen zal. Een partij die elec- toraal een bedreiging vormt voor het voor- bestaan van de Belgische staat, wordt op niet-electorale manieren aangepakt. Met alle middelen, dixit Tobback senior.
KvC
