De ene drenkeling is de andere niet

(1)

e 1,95

71

^ste

jaargang • nummer 27 • woensdag 1 juli 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Onverdoofd slachten in Frankrijk en Tunesië

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

Ongeveer 120 doden, dat is voorlopig de balans van vier moorddadige aansla- gen op drie continenten van enkele radi- cale aanhangers van de «godsdienst van de vrede», gepleegd op de tweede vrijdag van de heilige ramadanmaand 1436 AH.

In Frankrijk viel er «slechts» één dode. In Tunesië staat de teller op het ogenblik dat we dit schrijven op 38 doden. In een sjiiti- sche moskee in Koeweit vielen ongeveer 25 doden, en in Somalië bij een aanslag door Al-Shabaab tussen 45 en 50 doden. Niet meegerekend in die balans: de wreedhe- den die Islamitische Staat aan de lopende band in Syrië en Irak pleegt, en de laatste dagen weer in het bijzonder in de buurt van de Koerdische grensstad Kobanî, en de terreurdaden van Boko Haram in Nige- ria, Niger en Tsjaad.

Laten we toch maar beginnen met een stukje positief nieuws: de Thomas More-hogeschool in Mechelen start met het vak islam in de lerarenopleiding, en enkele andere hogescholen in de provincie Antwerpen overwe- gen op termijn hetzelfde te doen. Hoera! De Thomas More-hogeschool is overigens lang de enige niet in Vlaanderen die de islam aanbiedt als onderwijsvak aan aspirant-leraren. In de andere Vlaamse provincies kunnen geïnteres- seerden al veel langer terecht bij onder meer de Erasmus Hogeschool. Maar voor de lerarenopleiding lager onderwijs gaat de Thomas More-hogeschool toch met de primeur lopen.

Dialoog

«Dialoog als wapen tegen radicalisering», schrijft de Mechelse hogeschool als ondertitel in de persmededeling om dit heuglijke nieuws aan te kondigen. We citeren uit die persmededeling: «Met de introductie van het vak islamitische godsdienst in de lerarenopleidingen wil Thomas More een voortrekkersrol spelen en het concept “katholieke dialoogschool” een tastbare en maatschappelijk relevante invulling geven.» En: «Als statement in de strijd tegen de radicalisering bij jongeren, van elke religie of strekking.»

Die strijd tegen de radicalisering bij jongeren kunnen wij natuurlijk alleen maar toejui- chen. Maar wij hebben toch een paar vragen

bij wat de Thomas More-hogeschool nu precies bedoelt met «van elke religie of strekking».

Wij zijn eens in ons nieuwsarchief van de laatste maanden gedoken, en hebben eigenlijk maar één religie en maar één strekking kunnen ontdekken die er dit jaar al in geslaagd is op één dag meer dan honderd slachtoffers over de kling te jagen. En dat niet één keer, maar zelfs al een paar keer dit jaar alleen al. De lijst van terroristische aanslagen van 2015 bestaat immers bijna uitsluitend uit moslimterrorisme, met hier en daar een enkele uitzondering in de vorm van onder meer een aanslag van de Albaansgezinde UÇK in Macedonië (22 doden), een aanslag op een bus in Donetsk (13 doden), en de aanslag van de blanke racist Dylann Roof op een zwarte kerk in Charleston, Zuid-Caro- lina (9 doden).

De splinter en de balk

Groen-voorzitster Meyrem Almaci wou er op Twitter snel bij zijn om de aanslag in Frank- rijk te koppelen aan die in Charleston. Ze werd echter in snelheid gepakt door de aanslag in Tunesië, en liep dus de kans mis er nog eens met haar beruchte verontwaardigingspose met volle snelheid in te vliegen. Elk slachtoffer van een aanslag is er natuurlijk één te veel, maar aanslepende reeksen van aanslagen uit één welbepaalde hoek, met elke maand telkens weer opnieuw honderden doden, willen rela- tiveren door een al bij al uitzonderlijke aanslag met een beperkt aantal slachtoffers, dat is toch

wel straffe kost. Of hoe men een hele lading balken achter een splinter tracht te verbergen.

Trouwens, er is nog een wezenlijk verschil tussen terreuraanslagen die Meyrem Almaci aan mekaar wou koppelen. De steun onder de blanke bevolking voor blanke racistische aanslagen in de VS moet in promille gemeten worden, terwijl de steun voor de reeks aanslagen bij de migrantenpopulatie in Europa tientallen procenten bedraagt. Of is het misschien net omdat de twee soorten aanslagen noch in frequentie, noch in omvang, noch qua steun bij de respectievelijke bevolkingsgroepen met mekaar vergelijkbaar zijn, dat Almaci zo gretig de link wou leggen, en de Thomas More- hogeschool toch zo graag een gelijkheidste- ken wil plaatsen?

Statement

Als het katholieke onderwijs ervoor kiest het woord «katholiek» dan toch in haar naam te behouden, dan lokt dat in de media al meteen een minicontroverse uit. Geen nood, stelt Lieven Boeve ons gerust, het is precies omdat we katholiek zijn en daarvoor nog durven uit- komen, dat geen enkele moslim zich op welke manier dan ook tekortgedaan zal hoeven voelen wanneer hij les komt volgen in een katholieke school. We vragen ons af aan hoeveel Egyptische hogescholen er leraren Koptische godsdienst opgeleid worden; en die Kopten zijn dan nog niet eens inwijkelingen, integendeel.

Ondertussen sloven de multiculturele tole- rantissimi van sp.a en CD&V zich om ter hardst uit om de moslims de (bloed)rode loper uit te rollen voor het aanstaande Offerfeest. Zelfs verdoving vlak nadat een schaap de keel over- gesneden wordt, is nog niet goed genoeg voor onze moslims, het beest moet tot zijn laatste snik bij volle bewustzijn blijven. Let op:

op de tijdelijke slachtvloeren, want op de per- manente slachtvloeren mag er wel onbeperkt onverdoofd geslacht worden. Geen minister Ben Weyts die het in zijn hoofd haalt het onverdoofd slachten helemaal te willen verbieden.

Maar volgens sp.a en CD&V is het dus niet voldoende dat moslims in Vlaanderen op een beperkt aantal gecontroleerde en hygiënische plaatsen onverdoofd kunnen slachten, neen, ze moeten dat overal kunnen doen, waar en wanneer het hen maar zou kunnen believen, en liefst nog volledig op kosten van de maat- schappij.

Beschavingsoorlog

Is alle hoop verloren? Niet helemaal. Manuel Valls, de socialistische premier van Frankrijk, liet zondagochtend, naar aanleiding van de aanslag in de buurt van Lyon, op de Franse radiozender Europe 1 optekenen dat we in een beschavingsoorlog zijn terechtgekomen.

«De jihadisten vechten niet tegen het Wes- ten, maar tegen onze universele waarden.» En:

«De bedreiging zal blijven voortduren op een verhoogd niveau, en over een lange periode.»

Dat betekent nog lang niet dat we Manuell Valls binnenkort op een betoging van Pegida mogen verwachten. Ook Valls blijft een onder- scheid maken tussen de islam enerzijds, en jihadisme, terrorisme en radicaal islamisme anderzijds. Het is maar de vraag of hij zijn betoog over een beschavingsoorlog later op het jaar zal willen herhalen, wanneer de Franse regionale verkiezingen eraan komen. Zijn socialistische partij is immers afhankelijk van een bepaald kiespubliek om de postjes binnen te kunnen halen. Paris vaut bien une messe, zei koning Hendrik IV van Frankrijk. In de heden- daagse versie: Paris vaut bien une salâh. De vraag is hoeveel aanslagen er nog nodig zullen zijn eer links de ogen echt durft te openen, en we eindelijk kunnen ophouden met de islami- sering van onszelf.

De ene drenkeling is de andere niet

Zomervakantie van start: Niet alle bestemmingen zijn even veilig!

(2)

Actueel

1 juli 2015

2 Uit de smalle beursstraat

Spanningen bij de werkgevers

Vandaag, 1 juli, wordt Hans Maertens de nieuwe gedelegeerd bestuurder van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka. Dat wordt geen gemakkelijke opdracht. De spanningen tussen de patronale organisaties VBO, Unizo en Voka lopen al een tijdje hoog op.

Toen begin april bekend raakte dat Hans Maertens, topman van Voka West-Vlaanderen, de nieuwe gedelegeerd bestuurder van de koepelorganisatie in Brussel werd, keken ondernemers en bedrijfs- leiders vreemd op. Was uittredend CEO Jo Libeer niet goed bezig?

Vormde hij geen goede tandem met voorzitter Michel Delbaere? Bei- den staan bekend als West-Vlamingen die kiezen voor een no-non- sense-aanpak.

Zouden er interne spanningen zijn geweest bij Voka? Officieel werd er geen echte reden gegeven voor het vertrek van Libeer, die onder- tussen de biënnale Interieur in Kortrijk leidt. Maar ‘off the record’, zoals dat heet, zat er wel degelijk een haar in de boter bij Voka. Het probleem is dat Jo Libeer al jaren niet meer door dezelfde deur kan met Pieter Timmermans, topman van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO). De afkeer is bijna persoonlijk. Journalisten hebben het bijvoorbeeld zeer moeilijk om de twee samen te krijgen voor een interview.

De aversie tussen Libeer en Timmermans is symptomatisch voor de spanningen tussen Voka en VBO. Voka zit als Vlaamse werkgevers- organisatie niet aan tafel bij het sociaal overleg binnen de federale zogenaamde Groep van Tien, die alle belangrijke beslissingen neemt zoals het vastleggen van de loonnorm, het afsluiten van een interpro- fessioneel akkoord en de concrete invulling van de brugpensioenre- geling. In het verleden heeft Voka al geprobeerd in te breken in die Groep van Tien, maar dat is niet gelukt. Dus moet de Vlaamse werk- geversorganisatie met lede ogen zien hoe het VBO al te vaak kiest voor makke compromissen met de vakbonden. Zoals dit voorjaar nog, toen de sociale partners een akkoord bereikten over de beschikbaar- heid van bruggepensioneerden voor de arbeidsmarkt. De regeling die vakbonden en werkgevers hadden getroffen, was minder streng dan wat de regering had vooropgesteld. Het VBO neemt in het dos- sier van het brugpensioen nog altijd een zeer dubbelzinnige houding aan. Officieel is men tegen, maar aan de andere kant is het een han- dige en niet te dure manier om oudere werknemers te laten vertrek- ken. Vooral grote bedrijven - de geldschieters van het VBO - maken daar gretig gebruik van. Voka daarentegen vindt het niet kunnen dat

een belangrijk deel van de ontslagkosten zo naar de belastingbeta- ler wordt doorgeschoven.

Het is ook zo dat Pieter Timmermans het zeer formele sociaal over- leg binnen de Groep van Tien verkiest boven meer discrete onderhan- delingen via allerlei achterkamertjes, waar Jo Libeer een specialist in is. De spanningen tussen beide heren dreigden volgens sommigen binnen Voka de relatie tussen de werkgeversorganisaties duurzaam te verzieken. Vandaar dat er een ‘exit’ gezocht werd voor Libeer. Want in de toekomst zijn VBO en Voka tot samenwerking verplicht, nu de zesde staatshervorming extra bevoegdheden rond arbeidsmarktbe- leid overdraagt naar de deelstaten. Vraag is of de relaties tussen Voka en VBO met Hans Maertens zullen verbeteren. Het DNA van de twee werkgeversorganisaties is zo verschillend dat samenwerking moeilijk blijft. VBO is een verzameling van sectoren die opkomen voor particu- liere belangen zonder het algemene plaatje te bekijken. Voka is een vereniging van individuele bedrijven en is minder onderhevig aan wat we werkgeverscorporatisme kunnen noemen.

De spanningen tussen VBO en Voka zullen blijven, net als met Unizo. De organisatie van Karel van Eetvelt is allang niet meer de belangenorganisatie van de slager en de kruidenier achter de hoek.

Het is een kmo-werkgeversorganisatie die meer en meer op het ter- rein komt van Voka en VBO. Karel van Eetvelt staat erom bekend iets radicalere standpunten in te nemen dan het VBO. Dat wordt door Timmermans en co niet altijd in dank aanvaard.

Maar vooral: er zit een haar in de boter tussen Unizo en het VBO sinds Pieter Timmermans verklaarde dat de maatregelen van de rege- ring-Michel (indexsprong en lastenverlagingen) genoeg waren om de loonkostenhandicap van de Belgische bedrijven ten opzichte van die in de buurlanden weg te werken. Inmiddels heeft Timmermans zijn uitspraken bijgestuurd, maar het is eigenlijk te laat: nieuwe lasten- verlagingen zullen in eerste instantie de burger ten goede komen, is in de Wetstraat te horen, en niet de bedrijven. Van Eetvelt neemt dit het VBO zeer kwalijk. De verschillende werkgeversorganisaties zijn dezer dagen niet de beste vrienden.

Bovendien is er een meningsverschil over de inhoud van een moge- lijke ‘taks shift’. Een belastingverschuiving naar btw, dat vindt het VBO, dat vooral grote bedrijven vertegenwoordigt, geen probleem. Unizo daarentegen vreest dat kleine zelfstandigen zullen lijden onder de gestegen prijzen door de hogere btw.

Angélique VAnderstrAeten

Milieufanatici nu ook met één rechter tegen democratie

Urgenda, zo noemt het al bij al kleine clubje van Nederlandse milieuactivisten dat vorige week even voor “wereldnieuws” zorgde, nadat het erin was geslaagd een Nederlandse rechter in naam van het “algemeen belang” en via een “collectieve rechtszaak” te verlei- den tot een straffe uitspraak over milieumaatregelen.

Wereldnieuws, nou ja, in Holland dan toch vooral, en in de flink opgewonden groene beweging, van IJsland tot China. Ecologisten hebben verstandige mensen andermaal ver- baasd met het religieus radicalisme waarmee ze meteen na die uitspraak ‘De Waarheid’ gin- gen verkondigen. ‘High fives’ dus ook bij alle groene partijen in dit tranendal. Maar zelfs veel domme mensen moeten meteen hebben begrepen dat er iets niet klopte.

Een rechter, God kenne zijn naam, ging Nederland eens uitleggen dat de uitstoot van broeikasgassen tegen 2020 met 25 procent

moet worden beperkt. Een pak meer dan de 17 procent waarop de huidige Nederlandse overheid mikt. De rechter was daarvoor aan- gepord door Marjan Minnesma en haar “Duur- zaam platform Urgenda”.

Alles wat groen-links gelovig is, juichte meteen over dit “historische vonnis”. Ook bij ons.

Op de redactie van De Morgen, bij de kame- raden op radio en tv, en bij de spitsen van de Belgische Klimaat-BV’s (Stijn Meuris, Francesca van Thielen en anderen) trilden de stemmen.

Ze predikten iets onverstaanbaars over “de red- ding van de wereld”.

Niet één van hen die zich afvroeg of het wel zo netjes is dat een rechter in deze zomaar een beslissing kan nemen.

Niet één die zich afvroeg of elk politiek clubje nu maar naar de rechter kan hollen om daar vonnissen af te dwingen, ook over thema’s die groenen niet zo aaibaar vinden. Over het terugsturen van asielzoekers, of het verlagen van uitkeringen, of over onderwijs of gezond- heidszorg. Groen zou dan wel eens hard kunnen schreeuwen niet om een rechtertje, maar het verkozen parlement te laten beslissen.

Niet één die zich afvroeg of de rechterlijke macht wel boven de wetgevende macht kan kruipen. In een westerse democratie is dit vooral “not done”.

Niet één die zich afvroeg wat er moet gebeu- ren als het parlement, de verkozen volksver- tegenwoordiging die uiteindelijk het beleid bepaalt, uiteindelijk dan toch nog anders beslist dan die “toevallige” ene rechter die even de wereld ging verbazen.

Niet één die zich afvroeg of die overwinning van Urgenda niet een verlies is voor de democratie. Het juridische pretpark van vorige week doet denken aan de pogingen waarmee bij ons David van Reybrouck en de zijnen de stevigste poot van de democratie, de (domme) kiezer, willen neutraliseren met een aanval tegen het algemeen enkelvoudig stemrecht.

Niet één die zich afvroeg of de Nederlandse overheid, veroordeeld als ze is, niet in beroep zal gaan tegen dit vonnis van een garnaal. De kans is groot dat de beslissing over Urgenda van tafel gaat. En dan verhuist het hele juridische spelletje naar de Hoge Raad en naar Cassatie.

Verdeeld

In De Volkskrant, de Nederlandse zuster- krant van De Morgen, was de redactie minder eensgezind. Politiek commentator Mar- tin Sommer ging duidelijk in de tegenaanval tegen wat hij noemt “de bijl aan de wortel van de politiek”.

“Nederland loopt geen groot risico door de opwarming. Overstromingen hooguit, maar die zijn goed beheersbaar”, aldus Sommer. Een stabiel klimaat is oké, maar goedkope energie is ook oké. Beweren dat het beleid waar die ene rechter nu voor pleit “effectief, laat staan noodzakelijk is om het Nederlandse volk te beschermen, is gewoon onjuist”, aldus Jona- than van het Reve.

De essentie van Klimaatzaak is dat Gelo- vig Links geen democratie meer duldt. Met de groene vinger wijzen naar milieuproblemen is een stichtende bezigheid, en gebeurt vaak terecht. Het is een fundamentele bijdrage aan het maatschappelijke debat. Maar dat moet een debat blijven.

Over oorzaken en gevolgen van de opwarming van de aarde is het laatste woord nog niet gezegd. Dat geldt evenzeer voor het debat over windmolens, kernenergie, de overkapping van de Antwerpse Ring, et cetera. Progressie- ven die roepen dat de wetenschap die debatten zou hebben afgerond, zijn niet goed wijs.

Wat in Nederland gepresenteerd wordt als een neutraal vonnis ten bate van het algemeen belang is niet meer dan een subjectieve politieke afweging van één rechter.

AnjA Pieters

ecONOMiscH raVijN

Volgens de eerste cijfers voor 2015 van de

“Enquête naar de Arbeidskrachten” van de federale overheidsdienst Economie kwam de algemene werkloosheidsgraad (15-64) in het eerste kwart uit op 8,8 procent, een status quo op jaarbasis en een lichte stij- ging. Interessant zijn de regionale gegevens.

De algemene werkloosheid stabiliseerde op kwartaalbasis in Brussel, maar wel op een dramatische 17,8 procent. In Wallonië was er een stijging met een half procentpunt tot 12,3 procent. Alweer geen reden tot over- matig enthousiasme over een Waals herstel.

Vlaanderen blijft het goed doen, met 5,5 pro- cent werklozen. De werkgelegenheidsgraad voor de 20-64-jarigen kwam uit op 67,4 pro- cent. Zijn we hiermee dramatisch ver verwij- derd van de EU2020-doelstelling van 73,2 procent? België wel, Wallonië ook, en Brus- sel nog het meest.

De Waalse ziekte

Cijfers over zieken kunnen verhelderend zijn. Werkende Belgen waren nooit zieker dan in 2014: ambtenaren zijn met 3,5 ziek- teweken per jaar dubbel zo vaak ziek als bedienden in de privé. We zullen daar maar het onze van denken. Dat Waalse ambte- naren 19,86 dagen per jaar ziek zijn, fede- rale ambtenaren 17,65 dagen en Vlaamse 15,79 dagen moet een heel slimme mens ons toch eens uitleggen. Het ACV heeft met- een een uitleg klaar voor de algemene stij- ging van de ziektedagen, stress en burn- out voorop in de duiding, maar nooit hoor je de vakbonden over die opvallende en eeu- wigdurende regionale verschillen. Dat arbei- ders met gemiddeld 15,76 ziektedagen vaker thuis zitten dan bedienden met 9,66 dagen, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Dat het globale cijfer toeneemt, begrijpen we ook, nu almaar meer ouderen langer aan het werk zijn. Maar waarom zijn ambtenaren in Waalse overheidsdienst vier dagen meer ziek dan hun collega’s die werken voor de Vlaamse overheid? Dat moet een symptoom zijn van die vreselijke Belgische ziekte waar- aan dit land lijdt.

(3)

Actueel 1 juli 2015 3

Luchtbokser

Mevrouw de gedweëe,

Gij zijt in Brussel naar verluidt schepen van Nederlandstalige Aangelegenheden.

Uw partij – de sp.a – bedeelde u in de coa- litievorming daarnaast met de bevoegdhe- den ‘Wijkcontracten’ en ‘Participatie’. Wat dat betekent en of gij daar uw handen meer dan vol mee hebt, is mij niet duidelijk. Wij horen nauwelijks iets van u. In Brussel zegt men dat gij een braaf en volgzaam meisje zijt. Wie uw persoonlijke webstek raadpleegt, zou iets helemaal anders kunnen denken. Gij staat daar afgebeeld met bokshandschoe- nen aan, zoals Filip Dewinter nog nooit op een foto is verschenen. Meer nog, gij zegt bij een Brusselse boksclub een training te vol- gen. Om u tegen belagers te weren?

Derhalve zou men ervan kunnen uitgaan dat gij de belangen van de Nederlandstali- gen in Brussel in het algemeen en de Brus- selse Vlamingen in het bijzonder met lijf en leden verdedigt. Want, zoals gij wel zult weten, is het met de behandeling van de Vlamingen in Brussel maar pover gesteld.

In tal van diensten en instellingen in Brussel worden de taalwetten door de Franstaligen duchtig met de voeten getreden. Vlamingen worden in hun eigen hoofdstad stiefmoeder- lijk behandeld en door veel Franstaligen nog slechts als een curiosum aanzien, dat nog een tijdje moet getolereerd worden. Met een bullebak als de huidige burgemeester wordt dat er niet beter op en worden de Vlamingen geregeld in hun gezicht uitgelachen. Helaas zegt men ons dat gij – jammer genoeg – met dat soort zaken niet bezig zijt. Dat blijkt over- tuigend uit het volgende…

Vorige donderdag kregen alle Brusselaars een folder in hun brievenbus, waarop zij kon- den kennismaken met het nieuwe logo van de stad. Een zwarte cirkel met daarin een wit vogeltje en in drukletters BXL. Daaron- der een even grote witte cirkel met de tekst

‘onze stad – notre ville’. Kostprijs voor dat logo: 80 000 euro, schreven de Franstalige kranten. Dat is niet niks, want een ruim jaar- loon van een dik betaalde ambtenaar. De

burgemeester zegt hierover niks te weten…

Het vogeltje blijkt bij nader inzien een gesti- leerde maar volledig onherkenbare versie te zijn van de aarstengel Michaël, al sinds de 13e eeuw de patroonheilige van de stad en in alle eerdere logo’s prominent aanwezig.

Kwatongen beweren dat het vogeltje toch wel erg op Batman lijkt.

Een eerste reflex van tal van Nederlands- taligen was dat BXL enkel naar Bruxelles ver- wijst. Uw burgemeester antwoordde daarop dat Nederlandstalige Brusselaars ook de letters BXL gebruiken. En heel onschuldig als hij altijd is, kwam hij met een uitgestre- ken smoelwerk met het verhaaltje af dat ook de Brusselse Nederlandstalige schepe- nen voor BXL waren. Sterker nog: hij zou zelfs eerst gepleit hebben voor de afkorting

‘BRU’, omdat dat in alle talen past. “En ik heb me naar hun mening geschikt”, zei hij in alle geveinsde democratische ernst, alsof hij schoorvoetend één van de grootste toe- gevingen in zijn leven heeft gedaan.

Gij hebt u tegen die zoveelste belediging van de Vlamingen niet verzet. Meer nog: gij gebruikt zelf altijd en overal BXL als gij het over Brussel hebt. Als schepen van Neder- landstalige Aangelegenheden heult gij dus met het Franstalige establishment mee en doet gij gedwee wat men u opdraagt vanuit de Franstalige cenakels.

Wij zeiden al vaak: ‘Brussel, onze trots en onze schande.’ Gij hebt als Vlaming aan die schande alweer een steentje bijgedragen.

Gij zegt dat gij uw job als schepen leuk vindt en het heel graag doet. Ja, als gij de ver- beulemansing mee in de hand werkt, zon- der nu en dan uw bokshandschoenen eens te gebruiken, figuurlijk, en dat dan nog leuk vindt ook, dan geeft dat te denken over de ernst waarmee gij op de bres staat voor een bedreigde minderheid in onze hoofdstad.

We hopen dat Vlaanderen u massaal bestookt met zijn ongenoegen!

Briefje aan Brief aan Ans Persoons

Je hoeft de Londense tube niet te nemen om te beseffen dat mensen elkaar geen ruimte gunnen. De paus, die uitblinkt door zijn menselijkheid, sprak op zondag 21 juni in Turijn over de bootvluchtelingen die Ita- lië overspoelen, als over “slachtoffers, van onrecht, van een genadeloos economisch stelsel, van afwijzing (door de rest van de wereld, die zich wél het recht toeëigent om vrij te reizen naar het land waar men het meeste geld kan verdienen) (Le Monde, 23 juni), maar deze verheven gedachten doen niets af aan de werkelijkheid die cor- rect omschreven werd door Agatha Chris- tie: mensen wensen geen broeders te zijn van elkaar. Wenste het Belgische canaille dat misschien na de Bevrijding?

Immigratie is een gunst

Men lust de vreemdeling niet echt. Men staart op tv hulpeloos, zeker, maar ook zonder er speciale aandacht aan te schenken, naar de wanhopige mensen die op zoek naar een beter bestaan, voor onze ogen verdrinken in hun veel te kleine sloepjes, maar de Nederlandse christen-democratische partijleider Sybrand van Haersma Buma spreekt voor zijn kiezers als hij in Elsevier (20 december 2014) zegt: mensen die sentimenteel worden bij het aanschou- wen van bootvluchtelingen die dreigen te verdrinken in de Middellandse Zee zijn er vaak verantwoordelijk voor dat “immigratie wordt beschreven als een individueel recht”. Dat is het dus niet, zegt Buma. “Men- sen doen alsof ze het volste recht hebben zich hier te vestigen en alsof iedereen zich aan hen moet aanpassen. Onjuist. Immigra- tie is een gunst”.

En in hoofde van het “gastland” is immigratie ook bedreigend. Men is er bang voor.

Dat mensen zich bedreigd voelen is zeer reëel. Nu reeds is er voorzien dat er nog veel meer Afrikanen de Middellandse Zee zullen hopen over te steken, en men wenst deze “verkleuring” van Europa niet nog mee te maken. Men wenst niet te worden als de Verenigde Staten met hun ambitieuze zwarte minderheid, die een rassenprobleem hebben veroorzaakt dat al zo oud is als het land maar dat nog steeds aanleiding geeft tot conflicten, tot haat, en tot allerlei vormen van feitelijke apartheid, ook al probeert men ze juridisch uit te roeien. Er gaat in Europa een roep op om de grenzen te sluiten voor de asielzoekers en de economische vluchtelingen die Europa vanuit het zuiden hopen te bereiken om er zich te vestigen. Kijk maar naar een land als Denemarken.

Niet alleen werden de recente parle- mentsverkiezingen daar gewonnen door een anti-vreemdelingenpartij, maar uit een opiniepeiling blijkt dat een meerderheid de open grenzen met de rest van Europa wil sluiten als dit het enige middel mocht zijn om te verhinderen dat het land overspoeld wordt door Afrikanen.

De mening van De Witte

Zelfs Jozef de Witte, totdat hij binnenkort vervangen wordt: directeur van het fameuze Centrum voor Racismebestrijding en Gelijke Kansen, zei (in Humo, 2 juni) openhartig dat hij geen voorstander is van open grenzen, want “als je de grenzen opent, worden de armen van dit land geofferd voor de armen van de wereld”.

Er zal volgens Jozef de Witte bij open grenzen “een gigantische druk op de arbeidsmarkt ontstaan, wat je nu ziet als gevolg van de Europese eenmaking”. Hij geeft het voor- beeld van de transportsector, waar “onze”

ondernemingen en arbeiders uit de markt worden geduwd door Oost-Europeanen.

Zo komt het ook dat er zeer weinig

gemeenschappelijke bereidheid bestaat in Europa om het vraagstuk op Europees niveau aan te pakken. Pogingen daartoe mislukken de ene na de andere.

Zelfs goed bedoelde plannen om de bootvluchtelingen eerlijk te verdelen onder de staten van de Europese Unie, zodat Ita- lië en het reeds verarmde Griekenland niet als enigen opgescheept blijven zitten met de invasie uit Afrika, worden afgeketst door de landen die voorlopig aan de zwarte toe- loop ontsnappen. Ze hebben daarbij wel een goed argument: wie uit Afrika naar Europa komt, wil niet in Slowakije belan- den, maar in Parijs of Londen.

Frankrijk behoort tot de sterkste dwars- liggers. Beeld u in dat het land slechts 500 vluchtelingen uit Syrië, waar echt een oor- logstoestand heerst, wil opvangen, tegen Duitsland 30.000! En het gaat hier om vluchtelingen die een vreselijke omgeving ontvluchten, waar voor wie niet actief tot de oorlogvoerende partijen behoort, rede- nen genoeg bestaan om er weg te willen.

Het lijkt erop dat elk land wel zijn eigen lasten wil verlichten, maar geen interesse heeft voor die van anderen. Men is er zich natuurlijk al lang van bewust, maar het blijkt dus nogmaals dat “Europa” waar men zich zo druk over maakt, in de geesten van de mensen hoegenaamd niet bestaat.

Italië zegt de vluchtelingenstroom niet meer aan te kunnen. Maar zijn ze niet te vriendelijk? Gerolf Annemans, europarle- mentariër van Vlaams Belang, was onlangs in Lampedusa, het Italiaanse eilandje gele- gen tussen Sicilië en Afrika, en was, blijkens zijn relaas in Knack (10 juni) verrast door het onthaal dat de vluchtelingen daar te beurt valt. Zij “worden op een schip gezet, niet terug naar Libië maar naar Sicilië”.

Treft Europa schuld?

In hoever heeft Europa een historische schuld aan de immigratie? Men kan de vraag niet uit de weg gaan. Men herinnert zich bijvoorbeeld dat toen Kadhafi in Libië nog aan de macht was, hij een akkoord sloot met de toenmalige Italiaanse premier Ber- lusconi over de rol van beide partijen in het vluchtelingenvraagstuk, en dat vervolgens het aantal bootvluchtelingen fors vermin- derde. Was het dan wel verstandig om Kad- hafi als een vijand te beschouwen, die mede door de Belgische gevechtsvliegtuigen tot een slachtofferrol werd veroordeeld? Aan de politieke en godsdienstige chaos in Noord- Afrika en het Nabije Oosten (waar Amerika nodeloos tussenkomt in een gevecht tussen moslims in Irak en Syrië, ook weer met ondersteuning van Belgische vliegtuigen) is de staatkundige structuur van landen als Libië en Syrië bezweken. Wat overblijft zijn wat de Amerikanen beeldrijk failed states noemen. Zulke landen zijn in alle omstan- digheden ongeschikt om als barricade op te treden voor naar Europa oprukkende vluchtelingen of asielzoekers. Heeft men daar aan gedacht toen men in Libië, Irak en Syrië dictaturen omverwierp (en in Syrië, waar men nog steeds hoopt dat te doen)? Wordt het aan het Westen toegeschreven beleid in Noord-Afrika en het Nabije Oosten wel gevoerd in het Europese belang?

Gelooft men de statistieken en voorspel- lingen van de Verenigde Naties en andere instellingen die zich bezighouden met vluch- telingenwerk, dan staan er in Afrika zeker een miljoen mensen vertrekkensklaar om naar Europa te trekken. De emigratiekoorts heeft nu ook bezit genomen van meer wel- varende landen van het zwarte continent.

Het dreigt de grote waanzin van de eenen- twintigste eeuw te worden.

MARK GRAMMENS

De trek van

Afrika naar Europa

In één van haar boeken schrijft Agatha Christie, een beetje onverwacht, “mensen wil- len geen broeders zijn”. En dan laat ze daar op volgen dat deze gedachte haar te bin- nen geschoten is toen ze in Londen de metro nam “en zag hoe de mensen in een trein van de ondergrondse het absoluut vertikten om door te lopen en ruimte te maken voor nieuwe passagiers” (“The Secret of Chemeys”, in Nederlandse vertaling “Het mysteri- euze manuscript”, blz 243. Het boek dateert uit 1925.)

Enkele weken geleden kwam de Nobelprijswinnaar voor Biologie, Sir Tim Hunt, in het oog van een politiek-correcte storm terecht. Al na enkele dagen leidde die storm tot zijn ontslag aan het University College London (UCL), de Royal Society en de Euro- pese Onderzoeksraad (ERC).

Heksenjacht

Nieuwsfeit van de week

Hij werd ervan beschuldigd zich tijdens een diner op een wetenschappelijke confe- rentie in Seoel ‘vrouwonvriendelijk’ te heb- ben uitgelaten, nota bene voor een gezel- schap dat voornamelijk uit vrouwen bestond.

Een zekere Connie St. Louis deed via Twit- ter ’s mans onvergefelijke misstap aan de wereld kond. Nog voor Hunt weer voet op Britse bodem had gezet, was de heksenjacht in de Britse media al in volle gang. Veront- schuldigingen voor zijn naar eigen zeggen

‘domme opmerkingen’, volstonden niet. De man zat in zak en as.

Na zijn ontslag kreeg Hunt evenwel steun van een grote schare collega’s, waaronder ook andere Nobelprijswinnaars. De zaak krijgt nu een bijzondere wending. Een onder- zoek in de schoot van de EU bracht aan het licht dat de toespraak van Hunt eigenlijk helemaal niet kwetsend was, integendeel.

Volgens een rechtstreekse getuige brak Hunt net een lans voor vrouwen in de wetenschap, maar begon hij zijn toespraak met een iro- nische captatio, die bovendien vol zelfspot stak. Volgens de getuige had niemand in de zaal daar aanstoot aan genomen. Het is wel merkwaardig dat de getuige anoniem wenst te blijven en dat andere aanwezigen het zich plots allemaal ‘niet zo goed meer kun- nen herinneren’. Er zaten bovendien liefst negentig journalisten in de zaal. Maar ieder- een zwijgt, of heeft last van geheugenverlies.

De boodschapster blijkt ondertussen alles- behalve onbesproken. Die dame, van Afro- Caraibische afkomst, is als ‘prijswinnende’

wetenschapsjournaliste eveneens verbon-

den aan het UCL. Maar haar cv is zo goed als volledig bij elkaar gelogen, blijkt nu. De

‘prijs’ die ze ooit effectief won, was eigenlijk een beurs van 50.000 pond voor het schrij- ven van een boek… dat er nooit kwam.

Ze publiceerde welgeteld twee weten- schappelijke artikelen. Die vrouw is een bedriegster die nog niet tot aan de enkels komt van de man die op straat werd gezet door haar geroddel. Geroddel over een grap- pig onderdeel van een toespraak waarvan ze ironie gewoon niet had begrepen. Bijzon- der pijnlijk, zowel voor haar als voor de poli- tiek-correcte mediameute die haar op haar woord geloofde. Hunt is intussen nog steeds niet gerehabiliteerd. Daar zijn de ‘instanties’

die hem buiten gooiden net iets te laf voor.

(4)

Slopend

Dinsdag was het bonje in de commissie Sociale Zaken. De regering wilde het wets- ontwerp dat de pensioenleeftijd wil ver- lengen en de voorwaarden om met ver- vroegd pensioen te kunnen gaan strenger te maken, door de commissie jagen. Even was de karwats van Hugo Schiltz heel dicht in de buurt…

De linkse oppositie was in alle staten. Zij wilde de debatten rekken en alle democra- tische middelen en manoeuvres aanwenden om de regering in haar ijver af te remmen, middels hoorzittingen en grondig debatteren – lees: met ellenlange filibustertussenkom- sten. Peter de Roover (N-VA) vond dat maar spelletjes van de oppositie en had er minach- ting voor. ‘Pour le besoin de la cause’ vergat hij de filibusterende oppositietijden van zijn eigen partij even, bijvoorbeeld in de tijd van de staatshervorming.

Het werd een marathonzitting van maar liefst 18 uren, doorheen de nacht, en slo- pend voor iedereen. Zuhal Demir (N-VA) had op zeker moment zelfs haar hoofd op haar bank gelegd voor een dutje.

Ook minister Bacquelaine sloot geregeld even de ogen. Toen bleek dat de opposi- tie geen millimeter wilde toegeven, ging de regering dan maar akkoord met een hoorzit- ting deze week en werd de zitting, die eigen- lijk tot de finish gepland was, afgebroken rond 8 uur ‘s morgens.

Niet in aantal

Een werknemer moet op zijn werk zijn als het bedrijf actief is. Bij de praatbarakkers ligt dat enigszins anders.

Van de 85 leden van de meerderheid waren er donderdag slechts 75 aanwezig, terwijl er om een meerderheid te hebben in de Kamer minstens 76 op een totaal van 150 moeten zijn. Probleem dus, toen de stem- ming moest plaatsvinden over onder meer de belastingcontrole.

Bovendien eiste de meerderheid de ‘hoog- dringende behandeling’ van een aantal wetsontwerpen, zoals dat over de verhoging van de pensioenleeftijd. Bracke schorste toen de vergadering, in de hoop dat er wat later wel volk genoeg zou zijn. Toen drie kwartier later bleek dat dat niet lukte, moest hij rade- loos de zitting een tweede keer schorsen.

De oppositie bestierf het en lag in een deuk van het lachen. Maar zij stelde zich mild op en wilde in het halfrond blijven, mits de regering zou afzien van de hoogdringend- heid te vragen voor haar wetsontwerpen, waardoor ze op het normale tempo zouden behandeld worden. Zo gezegd, zo gedaan.

Iedereen akkoord.

Tent gesloten

Maar toen kwam Jamar, de minister van Begroting, wellicht ongewild, roet in het eten strooien. Allicht vatte hij de ware toedracht van de afspraken niet. Hij begon zijn tussen- komst dan ook met… de hoogdringendheid te vragen.

De oppositie verliet woest het halfrond, waardoor er weer geen meerderheid meer was. Nadien was die er uiteindelijk eventjes wel, en dan weer niet meer.

Voorzitter Bracke kon niets anders meer

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

1 juli 2015

4

dan de tent sluiten. Een triestig dieptepunt voor een parlement dat zich altijd zo bloe- dernstig wil nemen.

Het wordt hoog tijd dat men het sanctio- neringsmechanisme voor afwezigen zonder geldige reden eens gaat bijstellen. Zo gaat er veel tijd verloren en het kost de gemeen- schap nog een bom geld ook.

Pijnlijk (1)

In de commissie Binnenlandse Zaken kwam Caroline Cassart-Mailleux (MR) een vraag stellen aan staatssecretaris Theo Francken over de strategie van de Europese Commissie voor een solidaire aanpak van de migratiekwestie. Alle aanwezigen keken elkaar aan en fronsten de wenkbrauwen.

Ook Francken vond het eigenlijk niet leuk, want hij deelde mee dat er hem de voorbije week al drie vragen over dat onderwerp wer- den gesteld, onder meer door Filip Dewin- ter in de plenaire vergadering, en dat er al een parlementair debat had plaatsgevonden dienaangaande met de ministers Reynders, Vandeput en hemzelf.

Hij zei er fijntjes bij dat het voor hem geen probleem is elke dag in de Kamer daarover te komen praten, maar dat eigenlijk vorige week alles al gezegd is. De dame in kwestie schrok even en beloofde de verslagen na te lezen en gaf enigszins gegeneerd toe dat ze

‘onvoldoende aandachtig was geweest’. Tja, als de grote actuele debatten je al ontgaan als Kamerlid, waarmee ben je dan eigen- lijk bezig?!

Pijnlijk (2)

Dat de staatshervorming een ingewikkelde zaak is, is algemeen geweten. Een kat vindt er haar jongen niet meer in terug. De ver- snippering en de overdracht van bevoegd- heden vereisen dat men een handleiding nodig heeft om te weten hoe de vork aan de steel zit.

En ja, ook de politici lijken het er bijwij- len erg moeilijk mee te hebben. Rita Gan- tois van N-VA stelde een vraag aan de minis- ter van Middenstand, Zelfstandigen, Kmo’s, Landbouw en Maatschappelijke Integratie over “de landbouwontwikkelingsprogram- ma’s van de EU” inzake de competitiviteit in de landbouwsector en de toekenning van de subsidies ter zake. Minister Willy Borsus kon hierop niet antwoorden, want, zei hij, het beleid inzake plattelandsontwikkeling is, krachtens de bijzondere wet van 2001, hou- dende de overdracht van diverse bevoegdhe- den aan de Gewesten en de Gemeenschap- pen, een bevoegdheid van de Gewesten. Hij is in de Europese Raad alleen de woordvoer- der van de Gewesten in deze materie.

Bijgevolg vroeg hij aan Rita haar vraag voor te leggen aan de bevoegde geweste- lijke autoriteiten, aangezien hij in die materie niks te zeggen heeft. Rita stond erbij en keek ernaar. Was er in de N-VA dan geen enkele specialist in communautaire zaken die haar daarop attent had kunnen maken, om die pijnlijke ervaring te vermijden?

Gelukkig voor haar kon en mocht de minis- ter wel een antwoord geven op haar vraag over de gevolgen van het Russische embargo voor de appelsector in België en de Belgische export van appelen en peren. Staatshervor- ming? Staatsmisvorming!

Ze kennen niets en kunnen niets

In het zesde studiejaar leerde ik dat er in dit land 8,5 miljoen mensen woonden. Dat was toen dubbel zoveel als honderd jaar tevoren.

De economie kon die stijging nog juist aan;

ze bood voldoende werkgelegenheid. Maar vandaag lopen er al bijna 3 miljoen mensen meer op deze lap grond en dit keer volgt de economie niet langer: 60.000 werklozen in 1969 en meer dan het tiendubbele vandaag, want de maakindustrie is haast volledig naar lageloonlanden verdwenen en de computer vernietigt nog iedere dag banen van goed geschoolde mensen.

Die 3 miljoen extra zijn niet het gevolg van een geboorteoverschot maar van de open- deurpolitiek van de Europese Unie en van de politiekcorrecte lafheid van de regeerders.

Een groot deel van onze huidige problemen is daarom te wijten aan overbevolking. Onze steden blijven uitdeinen, de files verpesten het verkeer en de prijzen voor woningen en bouwgrond zijn torenhoog en meestal niet meer te betalen zonder een gulle bijdrage van de ouders. En onze sociale zekerheid is een magneet voor tientallen miljoenen gelukszoekers die zich in de vetpotten van Europa willen nestelen. Europeanen zijn nu eenmaal te fatsoenlijk om dit profitariaat te laten verdrinken. Dus stijgt de druk altijd meer van vooral jonge mannen “die niets kennen en niets kunnen”. Dat zijn de woorden van de Nederlandse journaliste Linda Polman, die jarenlang vanuit haar Afrikaanse thuisbasis de migratiestromen volgde; de migratie van heerschappen die te lui zijn om in eigen land letterlijk de hand aan de ploeg te slaan (dat is de taak van de vrouw).

Zij willen naar luilekkerland Europa op basis van de idiote videoclips die ze via satel- liet op televisie bekijken.

Eén zoon is vrede

Overbevolking is een globaal verschijnsel maar wij in Europa hebben vooral te maken met de druk uit Afrika en uit de mohamme- danenlanden rond de Middellandse Zee. De cijfers zijn hallucinant. Tijdens mijn lagere school woonden 550 miljoen mensen in Europa en daar zijn sindsdien 200 miljoen mensen bijgekomen (voor een flink deel afkomstig van buiten Europa).

Maar in Afrika leven nu al 1 miljard mensen en dat zijn er vier keer meer dan zes- tig jaar geleden. Arabieren en tutti quanti overtreffen zelfs de Afrikanen: nauwelijks 75 miljoen in 1950 en nu al op weg naar 500 miljoen. Eén en ander is te danken aan de westerse industrie die via massale productie van geneesmiddelen de kindersterfte uit de wereld hielp, terwijl ze tezelfdertijd massaal goedkoop basisvoedsel exporteerde.

Die zogenaamde “vluchtelingen”, volgens de desinformatiedienst van de VRT, zien er bepaald niet uitgehongerd uit. En van waar komen die iPhones, die sommigen gebruiken om hun succesvolle overtocht te melden? Het is natuurlijk geen toeval dat jongelui uit Afrika en het Midden-Oosten het hazenpad kiezen.

Geen enkele economie, zeker niet in de geglobaliseerde wereld, kan zo’n bevolkings- explosie opvangen. Miljoenen jonge heerschappen hebben wel te eten maar voor de rest veel te veel tijd, want zinvol werk is er veel te weinig. Velen zien dan de oplossing in het gebruik van geweld; soldaat van IS worden, bijvoorbeeld.

Het lucht op, het geeft zin aan het leven, en misschien word je er wel rijk van. Een misdadige ideologie predikt dat wanneer men sneuvelt men het paradijs verdient. Het mohammedanisme was nooit fatsoenlijk maar kindersterfte en voedseltekort brachten met zich dat er al bij al maar een beperkt aantal strijders waren. Dat is niet langer het geval.

De bloedige oorlogen in Afrika en in het Midden-Oosten zijn vooral mogelijk omdat er genoeg rekruten zijn. De bekende demo- graaf Gunnar Heinsohn beweert dat Europa zijn naoorlogse vrede te danken heeft aan het feit dat iedere familie meestal maar één zoon heeft.

Broedmachines

De overbevolking hangt samen met de positie van de vrouw in de gemeenschap en daar staan de zaken er slecht voor. De bekende rapporten van de Verenigde Naties over de situatie van vrouwen in de Arabi- sche wereld stellen dat te veel talent verloren gaat door de mohammedaanse mentaliteit.

Vrouwen zitten in een tweederangspositie gekneld en zijn dikwijls grotendeels herleid tot broedmachines die onder voogdij staan van hun vader, hun broers of hun man. Het is gemakkelijk om vanuit onze westerse stoel te leuteren over bewustwording, emancipa- tie en greep krijgen op het eigen leven, maar in de praktijk zijn een paar harde muilperen en soms nog veel erger al genoeg om een einde te maken aan die vrouwelijke bewustwording.

Een discriminerende ideologie als het mohammedanisme, die in de praktijk vrouwen herleidt tot sprekend vee en zoontjesfa- brieken, blijft per definitie vrouwen onder- drukken. Geen enkel mohammedanenland erkent de volledige gelijkheid van vrouw en man, al zijn landen als Tunesië en Marokko iets fatsoenlijker, maar dat valt slecht bij de mohammedanen die zich beroepen op de sharia en Koranteksten.

Mohammedaanse vrouwen hebben dan nog het voordeel dat ze meestal veilig zijn als ze zich braaf achter hun vodden en doe- ken verbergen.

Volgens de Verenigde Naties is de situatie voor vrouwen nog veel erger in zwart Afrika, want daar is niemand veilig voor geweld en verkrachting. Daar zijn vrouwen goed genoeg om kinderen te krijgen en hard te werken, want de heer van de schepping moet de sociale contacten onderhouden.

Wat helpt, kan niet

Is er een oplossing voor die overbevolking, voor die stroom gelukszoekers die de sociale zekerheid in Europa geleidelijk ondermijnt?

Ik vrees dat die tot het rijk van “dat wat kan, helpt niet en dat wat helpt, kan niet” behoort.

Die zogenaamde sukkelaars opzettelijk en massaal laten verzuipen, gaat niet.

Maar wie kent een methode om ze af te schrikken zonder grof en moorddadig geweld, zodat ze niet langer denken dat in Europa het goud op de rug groeit terwijl ze hoogstens reclameblaadjes in brievenbussen mogen stoppen?

Hulp in het thuisland? We weten al tientallen jaren dat ontwikkelingshulp een verloren zaak is, die de zakken vult van Afrikaanse politici, westerse bedrijven, ontwikkelingshelpers en liefdadigheidsindustrieën als Artsen zonder Grenzen. De enige manier om die ellende in Afrika te stoppen, is rekolonisatie en dat kan politiek niet en is schrikbarend duur.

Een andere mogelijkheid is massaal anti- conceptiemiddelen uitdelen, maar de meeste zwarte heren willen niet aan het condoom en vrouwen worden doodsbang gemaakt met horrorverhalen over de westerse pil. De

“godsdienst van vrede” door een echte religie vervangen, kan ook niet.

Niemand in het Westen denkt er nog aan mensen tot het christendom te bekeren, want niemand in geseculariseerd Europa gelooft nog zelf. Niemand is bereid door bekerings- werk zijn doodvonnis te tekenen.

Ook in Azië kennen ze er iets van. De mohammedanen van Pakistan, Bangladesh en Indonesië zijn met 590 miljoen, 90 miljoen meer dan er Arabieren zijn. Dan spe- ken we nog niet over China, India en Zuid- Amerika.

Het ziet ernaar uit dat binnen vijfender- tig jaar 12 miljard mensen op de wereld zullen zijn; vier keer meer dan in 1950. Begin er maar aan om ieder dier op te bergen in die- rentuinen, want weinige dieren zullen het overleven.

Nu al zijn er streken in Afrika waar het laatste dier is opgevreten gezien het almaar groeiende aantal van het vruchtbaarste en gevaarlijkste beest.

Jan neckers

Overbevolking

Alle binnen- en buitenlandse kranten hebben het gemeld. De dieren sterven mas- saal uit en als het zo verder gaat, verdwijnt de mens ook. Over de oorzaak van dit alles wordt liever niet gesproken.

TOOGPRAAT

(5)

Actueel 1 juli 2015 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Operette

In een poging de knuppel in het hoenderhok te gooien, sprak Stefaan Sintobin (VB) bij orde- motie zijn ongenoegen uit over de afwijzing van een interpellatie aangaande de onenig- heid (het “gekibbel”) in de Vlaamse regering.

Reden voor de onontvankelijkheid was dat het onderwerp vorige week zogezegd al bij de actuavraagjes aan bod was gekomen.

Sintobin had echter liever een ruim debat gezien – in het parlement, eerder dan in het mediacircus. Kan natuurlijk niet. Sintobin moest zich beperken tot de vaststelling dat de Vlaamse regering meer weg heeft van “een Italiaanse operetteregering” dan van een

“Zweedse coalitie”.

Nochtans zijn uit de Italiaanse politieke geschiedenis ook voorbeelden bekend van daadkrachtige regeringen, maar we begrijpen wat Sintobin bedoelt.

Buitenspel

De mastodontische Brusselse plannen voor het Eurostadion op parking C van de Heizel zijn min of meer bekend. Het probleempje doet zich voor dat parking C zich op het grondgebied van de gemeente Grimbergen, in Vlaan- deren dus, bevindt. Vlaanderen heeft andere opvattingen over het gebruik van deze ruimte.

Stefaan Sintobin (VB) en Willy Segers (N-VA) wilden opheldering over de plannen en vooral over de vergunningen die zullen moeten worden afgeleverd. Het is zo dat door Brussel, stad zowel als gewest, allerlei dingen worden aan- gekondigd, maar dat het van die zijde oorver- dovend stil blijft als het gaat over de in Vlaan- deren te eerbiedigen procedures. Zoals Segers het verwoordde, misschien zijn die dingen in Brussel een “fait divers”, maar in Vlaanderen is er regelgeving te volgen. Uit het antwoord van Schauvliege viel te begrijpen dat de Brusselse actoren nog niets officieel kenbaar gemaakt of ingediend hebben. Ze moet er integendeel zelf achter hollen, om te vragen of men alstu- blieft even rond de tafel wil komen zitten. De zaak blijft vooralsnog in nevelen gehuld. Michel Doomst (CD&V) had de onprettige indruk dat Vlaanderen “buitenspel” wordt gezet. Het lijkt erop dat dat de Brusselse strategie is.

De derde wereld

Regeren is vooruitzien. Wellicht met dit ada- gium in het achterhoofd vroeg Andries Gryffroy (N-VA) naar de maatregelen en het overleg met het federale niveau over de energievoorziening komende winter. Het zou leuk zijn, mocht het licht dan blijven branden. Minister Turtelboom bezwoer dat alles in kannen en kruiken is, dat afschakelplannen niet nodig dan wel aange- past zijn en dat ze voorts het volste vertrouwen in “federaal” heeft. Evenwel lijkt het “detail”

van Gent (met haven), dat nog steeds in het afschakelplan voorkomt, nog niet helemaal te zijn geregeld, dat mag Turtelboom nog “mee- nemen” naar de federale collega. Voorts kon het nodige gebabbel worden vernomen over hernieuwbare energie, zuinig zijn met energie, windmolens en zelfs “onnodige kerncentrales”.

U moet uw broodrooster maar minder gebruiken en dan komt alles goed. Feit is dat het energiebeleid hier te lande een puinhoop is en dat alleen al het idee dat we stroomonder- brekingen zouden moeten organiseren thuis- hoort in de derde wereld, niet in onze zogenaamde “topregio”.

Autokeuring

Het vernietigende VAB-onderzoek over de minder goede werking van de autokeurings- stations (traag, duur en zelfs schadelijk) heeft kennelijk veel emoties losgemaakt. Liefst vier achtbare volksvertegenwoordigers beklom- men het spreekmeubel.

De onvolprezen zesde staatshervorming heeft dan ook de autokeuring naar Vlaan- deren overgeheveld. Minister Weyts kon de dames en heren geruststellen: er is niks mis met onze autokeuring. Overigens, hij gaat niet zomaar halsoverkop de hele, intussen veertig jaar oude, wetgeving overhoop halen. Tussen de regels kon worden opgetekend dat sommigen azen op een liberalisering van het spul om ook wat graantjes van het lucratieve autokeu- ringswezen mee te kunnen pikken.

Europese rampenfilm, deel 3: het einde van ‘Schengen’

U kent allicht de typisch Amerikaanse rampenfilm: de hoogontwikkelde Amerikaanse samenleving, inclusief indrukwekkende wolkenkrabbers, wordt getroffen door een ramp (een vloedgolf, een komeet, een aanval van buitenaardse wezens) waardoor het hele zaakje in elkaar stort en verdwijnt. Voor de liefhebbers van het genre is er nu blijkbaar een Europese versie, die helaas niet louter uit computereffecten bestaat.

In een eerste deel zakte de eurozone kra- kend in elkaar. De ondemocratische politieke bedoeling om een door het volk niet gewenste politieke unie te realiseren, via een kunstma- tige muntunie, is op een dure mislukking uit- gelopen. Wellicht vertrekt Griekenland als eerste; daarna kunnen nog andere landen volgen.

De factuur is, in volgorde van grootte, voor de Duitse, Vlaamse en Nederlandse belastingbe- taler; de grote CD&V-staatsman Leterme, die winst van de operatie voorspelde, zit intussen de 14.000 euro netto per maand van zijn internationale topjob te tellen. De financiële, economische en politieke schade voor de EU is enorm.

In een tweede deel werd de illusie van vei- ligheid aan flarden geschoten op de stranden van Tunesië en aan stukken gehakt bij wijze van een onthoofding in IS-stijl in Frankrijk, op een ruime boogscheut van Vlaanderen. De vijand waartegen ook onze luchtmacht oor- log voert, IS, is vlakbij; zijn in Syrië getrainde en geharde soldaten lopen vrij rond in onze straten. Als zij toeslaan, zal onze politie of ons leger altijd te laat komen, zoals de moordende raid op het Joods Museum in Brussel bewees.

Meer dan ooit is de EU een economische reus, een politieke dwerg en een militaire muis. De EU kan haar burgers niet beschermen op haar eigen grondgebied, laat staan erbuiten.

Te midden van al dat onheil zou een derde spectaculaire implosie bijna aan onze aandacht ontsnappen: het nakende feitelijke einde van ‘Schengen’, oftewel het vrije verkeer van personen binnen de EU.

Daar komen de bootjes

Zowat dertig jaar geleden beslisten een aantal domme Europese staten, waarbij België uiteraard voorop liep, om de controles aan de binnengrenzen van de EU op te heffen, om ze zogezegd aan de ‘buitengrenzen’ te verstren- gen. In werkelijkheid verdwenen de controles aan de binnengrenzen vliegensvlug, want dat was een leuke besparing, maar kwam er van ernstige controle aan de buitengrenzen niets terecht. Dat we voortaan geen vijf minuutjes tijd meer verloren aan de grens om onze iden- titeitskaart te tonen, bleek algauw een duur prijskaartje te hebben: de golf auto- en wonin- ginbraken die ons land overspoelde, gepleegd door wat heet ‘rondtrekkende dadergroepen’.

Lees: vanuit Roemenië en Albanië aange- stuurde dievenbendes, die eens ze één bui- tengrens overschreden hebben, ongehinderd een ‘markt’ van honderden miljoenen Euro- peanen kunnen bestelen.

En toen kwam de golf aan asieleisers op gang. Ook daar waren het de zuidelijke Euro- pese landen, Griekenland op kop, die het spel vals speelden: in Griekenland bleef de grens met Turkije wagenwijd open staan. De Grie- ken, maar ook de Spanjaarden en zelfs de zuidelijke Italianen zijn daar eerlijk in: ‘Die vreem- delingen willen toch niet bij ons blijven, maar willen doorreizen naar het noorden en het westen; zij zijn dus ons probleem niet.’ En zo kwam een stroom op gang van vooral man- nelijke jonge asieleisers richting Groot-Brittan- nië, Scandinavië, Nederland en België.

Door alle beelden van volgeladen bootjes zouden we denken dat de meeste illegalen of asieleisers langs die route arriveren, maar dat is niet zo: de hoofdroute waarlangs vreem-

delingen de EU binnenkomen is… langs de luchthaven. Ze komen binnen met geldige ver- blijfspapieren, voor toerisme, studie of werk, maar negeren de geldigheidsdatum van hun documenten en blijven. De EU treedt niet of nauwelijks op: systematische opsporingen of arrestaties zijn er niet, gedwongen terugkeer wordt door de mensenrechtenzotten van het Hof in Straatsburg vrijwel onmogelijk gemaakt (op enkele schaarse uitzonderingen na), en de landen van herkomst saboteren ongestraft de heropname van hun eigen onderdanen. Dat is de oorzaak nummer één van de huidige toevloed: het onvermogen van de EU om illegalen in grote aantallen gedwongen te doen terugkeren.

want de enige juiste oplossing van het probleem is niet ‘meer solidariteit’, maar meer grensbewaking én gedwongen terugsturen van illegalen.

Na jaren van campagnevoeren voor ‘meer solidariteit’ vanuit het linkse Europees Parle- ment, besloot het lichtgewicht Jean-Claude Juncker, nieuw voorzitter van de Europese Commissie, dat die verplichte quota voor de Europese lidstaten er moesten komen. Omdat Juncker een antidemocraat is, die geen potten- kijkers duldt, was het erg moeilijk een beeld te krijgen tot wat zijn plan zou leiden. De Stan- daard deed een gemotiveerde gok, en kwam uit op 291 asieleisers per 10.000 nieuwko- mers die rechtstreeks naar België zouden worden getransporteerd. Op een stroom van nu al 150.000 op een half jaar is dat dus een klein legioen van 4.365 man voor 2015 alleen.

De Belgische regering ging met die gekheid akkoord, maar elders in Europa zijn ze hel- derder van geest, dus klonk vorige week op

De huidige toevloed is hallucinant. Via de westelijke Balkan kwamen in 2015 tot en met de maand mei al 50.000 illegalen de Unie binnen, vooral uit Kosovo. Via Griekenland stroomden in diezelfde periode al 50.000 mensen toe, vooral Syriërs en Afghanen. Via Zuid-Italië komen de zwarte Afrikanen: nu al 45.000, vooral uit Eritrea en andere sub-Saha- ralanden. Dat geeft nu al 150.000 nieuwe illegalen, voor dit jaar alleen al. Aan dit tempo komen we voor gans 2015 makkelijk aan 300.000.

Quota? Neen, dank u!

Dat de situatie onhoudbaar is, is voor iedereen duidelijk. Jaren geleden werd door links een propagandacampagne gestart onder het misleidende woord ‘solidariteit’. Links ging plots pleiten voor ‘meer solidariteit’: dat duwde rechts meteen in het defensief, want wie durft er zich nu uitspreken tegen ‘meer solidariteit’? In werkelijkheid wilde links dat aan elke EU-lidstaat een quotum wordt opge- legd, dat toelaat duizenden vluchtelingen snel te transporteren vanuit Spanje, Italië en Grie- kenland naar een ander EU-land.

Links heeft er al voor gezorgd dat het EU- grensbewakingsagentschap Frontex niets meer dan een veerdienst is, die illegalen met of zonder bootje naar het Europese vasteland brengt; links wil nu dat daar een tweede veer-, transport- en luchtvaartdienst bijkomt, die de illegalen met duizenden tegelijk nog eens extra naar België, Duitsland, maar ook Polen, Hongarije en de Baltische staten brengt. Het aanzuigeffect zal daardoor nog toenemen,

een Europese top in Brussel een terecht ‘njet’.

De verplichte quota komen er niet. De staten mogen zich vrijwillig melden, en zo gaat men proberen aan 60.000 plaatsen te komen. De Italiaanse premier Matteo Renzi was in alle staten en schreeuwde: ‘Als dit jullie idee van Europa is, dan mogen jullie het houden.’ Een interessante uitspraak: misschien hebben de noordelijke en oostelijke lidstaten inderdaad fundamenteel geen zin de westerse dwaasheid inzake lakse immigratie te kopiëren?

Na het kapseizen van het onzalige quota- plan lijkt het er inderdaad op dat enkele lidstaten besloten hebben dat ook de Schen- gen-gekheid van vrij verkeer over de grenzen moet afgelopen zijn. De geest ging uit de fles toen Beieren kortstondig opnieuw zijn grens bewaakte voor de G7-top – en tot zijn verba- zing 8.000 illegalen aantrof, 350 criminelen en nog eens 400 personen die het land niet binnen mochten.

Daarop besloot Beieren de controle perma- nent te maken. Hongarije volgde, en kondigde aan dat het zijn grenzen terug gaat bewaken om de vloed asieleisers te stoppen. Oostenrijk volgde, en zegde dat het hetzelfde zou doen.

Frankrijk kondigde het niet aan, maar deed het in praktijk; aan de grens met Italië worden illegalen onderschept, en te voet terug richting Italië gestuurd. In eigen land blijft het bij wat voorzichtige proefballonnetjes: ‘Ik ben voor Schengen’, verklaarde Theo Francken, ‘hoe- wel het systeem misschien wat aanpassingen verdient.’ Mag het misschien iets meer zijn?

HDG

Nys en Brasser

Jef Nys was de tweede car- toonist die voor ’t Pallieterke tekende. Zijn vriend en collega Willy Mertens, alias Sinjoorke, was de eerste cartoonist. Van Jef Nys hebben we een tentoonstel- ling met een 200-tal cartoons samengesteld. Deze tentoonstel- ling is elke zondag te bezichti- gen in het Europees Cartoon Cen- trum in Kruishoutem, van 10 tot 12 uur en van 14 tot 17 uur (tot

en met 13 september). De toe- gang is gratis.

Het boek ‘Jef Nys, de beginja- ren als cartoonist” is vanaf deze week te koop in de boekhandel.

De Standaard Boekhandel heeft het boek op voorraad. Ook ver- krijgbaar bij enkele stripwinkels en onafhankelijke boekhandels.

Maar we vergeten onze vriend Brasser niet. Hij tekende 40 jaar lang voor ’t Pallieterke tot hij in

2001 overleed. De reizende ten- toonstelling “Brasser: tijdloze humor” staat vanaf aanstaande vrijdag opgesteld in Koksijde. U kunt terecht in de Keunekapel, H.

Christiaenslaan 40, Sint-Idesbald.

De tentoonstelling loopt van vrij- dag 3 juli tot en met woensdag 15 juli en is vrij toegankelijk van 14 tot 18 uur.

De officiële opening vindt plaats op donderdag 2 juli, met inleiding door onze hoofdredac- teur en verwelkoming door Jan Loones, schepen van Cultuur.

Enkel na inschrijving.