MMETA09
J6 mm /IIB : 1
2000
o
ignatuur micrm urm / 'heirnumber microform:
I IET 09-S KOh:, Truida
In \eiligc h:}\ en / door'Truida Kok; gcïll. door Ilcnri Pic k. - Ikmaar:
Kluitnum, 1192 I. -1 ~ p., '.tl bI. pI. :iJl. (n\./\\ .). :21 cm. - <In de acantie.S ricB, mci jebocken)
Filmsoort / Size offi/m :
Bceldphultsin~/ 'lillige placemellt :
Reductie Illocdcrfilm / Redllctioll lIlaster film:
Shlrtdutum\'crfilmin~/Dllteft/milll( hega11 : amcru-opcratclir /CumeraoperatOf :
•ïgnatuul'\:Illoriginc 1/ Shclf numher of originalCOP):
:\1cc I :-~ ,
BIBLIOGRAFISCH VERSLAG BIBLIOGRAPHIC RECORD
I
M69L-OOOg 5• •
AT
SIG
MIe
SHELFNUMBE
MICROFORM:
f
1\\1111\ \
111'11 fïl'l'llll'
111 \10101 1905
) '...~ ..-~_..
-
,
'"
c
HOOFDSTUK 1.
.,We worden geroepen, Do, hoorde Je 't nip,t?"
vroeg Joop Terwolden aan haar zusje.
"Ja, ik hoorde het best, maar ik wil eerst nog even mijn boek uitlezen, en 't is rekenen straks, niet de minste zin, hoorl"
Dora Terwolden lag languit in 't cameliaboschje achter 't huis.
Ze woonden daar met hun vijven, in 't Zuiden van Frankrijk, dicht bij de Spaansche grens; vader, Juffrouw de Bruin, Dora, Joop en kleine Wille . Vader was ingenieur en onder zijn Ie'ding werd er een groot havenwerk uitgevoerd, wa .neer dat vol- tooid was, zouden ze weer terug gaa naar Hol- land.
Een jaar g~leden was moeder hard ziek gewor- den en na een paar weken gestorven en toen lee 't of de Zuidelijke zon niet meer zoo vrooï
cheen, toen was vader zoo heel st'l geworden, ja, eigenlijk was alles anders toen.
"Dora en Joop komen jelui?"
.,Toe, Do, nu In0 e t 't," en de blonde Joop sprong op en rende den ouden tuin door. Do met slungelige passen, krom en nog lezend in 't boek, s enterde langzaam achter haar zusje aan.
HET BOSCHHU_S
In prachtband à f1.20.
Ingcnaaid in gekl urd om lag' f0.';5.
(Lecftijd - 12 jaar.) MARIETJE, 2(' druk. Geïllu tr. door
foll.JT.TE AAFJE . WILLY DENEWOUDT, 1 drnk. Geïll.
door ::lr.JTJE AFJE.
TREEZE, :! druk. G û1u.lrc('rd door , I.TT.TE AAFJE . NIEUWEROORD, :!c druk. clUustr.
door ,·UT.TE AI'JE '.
'T PARIJSCHE NICHTJE. 40 druk.
Geïllustrcprrl door "IJT.TE AAFJE .
Geïllustr. Meisjesboeken van Tn ida Kok:
In prachtband Îl. f 1.75, Ingcnaaid In gekleurd omRIng f 1.-.
(Lecftijd 10-14 jaar.) IN VEILIGE HAVEN. (;",111. Ir. ,10""
HE. RIPIEeK.
MIJN TWEE VRIENDINNEi'i. .lo' dr.
Geïllu tr Nd do(.r W. II.\.HDE. BeRG.
FBEEKJE MEERKERK, .:, ,r U('uI.
door .r. G. KE::lLER.
BUDI, ~c druk. ü~i1I. duor B. RI- 11'II.
IN VEILIGE HAVEN. 7
Toen moeder nog leefde, gaf juffrouw de Bruin uitsluitend les aan de twee meisjes. Maar nu had ze de heele zorg voor 't huishouden en voor kleine Willem er bij. En alles zou nog wel goed gegaan zijn als Do maar anders was. ..
Och, Do miste moeder zoo vreesehJk.
Een paar dagen voor dat moeder voor goed was heengegaan, had moeder Do's stevige bruine han~.~
jes in de hare genomen en gezegd: "Do, zal JIJ later vaders steun zijn, jij, moeders oudste, en zal je heel lief voor Joop en Wim zijn? Net zoo lief als je voor mij bent?" Do had maar geknikt en moeder omhelsd en nu ... hoe slecht hield ze haar belofte van ruim een jaar geleden, maar 't was ook zoo vreeselijk moeielijk om altijd gehoGrzaam te zijn aan juffrouw de Bruin, die juist les wilde geven, wanneer je aan iets prettigs bezig was. Joop schikte zich altijd zoo rr.akkelijk in de dingen, maar zij? . .. Waarom gingen ze dan maar niet op een Fransche school, zooal de andere kinderen. Ze had het in den laatsten tijd meer dan eens aan vader gevraagd. "Omdat jelui binnenkort in Hol·
and op school gaan, wanneer mijn werk hier ge- daan is en dan zouden jelui in geen klasse mee kunnen en dat zou veel erger zijn." "Hum," ant- woordde Do en zag naar vader, die van 't portret op zijn bureau naar Do keek. Vader maakt weer vergelijkingen, dacht ze. Ze wist wel, hoeveel ze op moeder leek; moeder was ook zoo klein en
IN VEILIGE HAVEN.
6
Ze leken uiterlijk niet in 't minst op elkaar.
Dora, de oudste, was donker en klein, met kort, bruin krullend haar, vroolijke, grijze oogen, druk, beweeglijk.
Joop groot en blond met lange vlechten, don- kere, nadenkende oogen, een langzame stem en stille manieren.
"Waarom laten jelui me zoo roepen?" vroeg
j~!ffrouw de Bruin streng.
"Och," antwoordde Dora onwillig, "ik had zoo graag mijn boek uitgelezen."
Joop keek haar smeekend aan. Ze vond het al- tijd naar wanneer Do zoo lastig tegen juffrouw de Bruin was en in den laatsten tijd was er haast iederen dag iets niet in orde met Do.
He' was buiten ook zoo heerlijk, zoo moeielijk
tf ••
cm weg te komen en we hebben rekenen nog wel, begon Joop, "toe, wees u nu maar weer goed op Do."
Juffrouw de Bruin zuchtte, streek Joop over 't blonde hoofdje en vroeg dan goedig lachend: "Maar, ... oop, hoe zit dat nu. Je houdt toch wel va1
rekenen?"
"Ja, ik el," kwam er zachtjes uit, "maar Do let.tf
"HeeIernaaI niet, geen zier," viel Do met een strijdlustig gezicht in.
De meisjes scheelden een jaar, maar leerden na-
~enoeg gelijk op.
IN VEILIGE HA VEN. 9
. t voor, u maakt zoo'n drukte Ze zegt me eens
ff
voor niets."
Werk door, Do."
"Ja ja maar ik begrijp er geen zier van,
maa~:
t" 'lOOk' zal ik doorwerken dat spreekt vanzelf,
na uur IJ ' d 'f' 1"
en met een woedend gezicht trok Do n hg IJnen in haar schrift. Joop zuchtte. .
Juffrouw de Bruins mager en bleek gezIcht, leek
nog magerder. . .
Er werd nu niets gehoord, dan het genkkehk van juffrouw de Bruins breinaalden en 't krassen van de pe nen over de rekenschriften, t~t i~eens onder 't raam een heel fijn hoog stemmetje ne~: ,,~ee~, maar, hoe vin je 't toch, Julie, hoe VIn Je t
toch?" "
"Dat is tegenwoordig Wims stop~oor?, lachte Do.
Wim is een kleine toovenaar, zeI Joop, want
in~~ns
waren de fronsjes boven Do's neus ver- dwenen en hield 't getik der breinaalden op. ".Ju~fIe, J'uffie" lachte Wim toen hij een hoofd UIt, . t 'tt raam zag komen en Julie vroeg gauw Ie s van eten. Toen stond Do ook op en J oo,? volgde ~aar
naar 't venster. Julie, 't dienstmeisJe, dat bUlten wortel schra pte en meteen op kleine Wim paste, reikte twee schoone wortels aan de reke"aarsters over.
Ha nu zal 't beter gaan," zei Do en even later
kn'~rst~n
de pennen weer over 'tpapi~r
enbui~en
klonk 't wonderlijke gesprek van Juhe en WIm,
IN VEILIGE HAVEN.
8
tenger geweest, precies een meISJe en moeder had ook zulk springerig bruin haar gehad, maar dan hield alle gelijkenis op. Moeder maakte alles goed en lief en prettig en gezellig.
De kamers, zonder moeder, de tuin zonder moe- der, alles, alles was anders geworden.
Je kreeg al heelemaal zoo'n gelukkig, blij gevoel, wanneer moeder zei: "Kom nu eens gezellig op dat lage stoeltje naast 't werktafeltje zitten."
Vlak bij moeder leek 't naarste werk prettig, en nu? Do streek wild met haar han.den door haar krullebol en tuurde uit 't open raam over de bloeiende, heerlijk geurende violieren in de verte naar de witte schuimkopje op de golven.
Dat was nu de Atlantische Oceaan, en als je recht uit vloog, dan kwam je in Amerika terecht, verbeel je, als je een vogel was... of een visch en je zwom... maar waarom geen mensch eigenli~k, dan moest je eerst uit de golf van Biskaye komen en daar spookte 't altijd zoo en ...
"Do, schiet op, hoeveel sommen hebt je af?"
stoorde Juffrouw de Bruin haar gedachten.
"Geen een."
E ... J ?"
" n JIJ, oop .
"Ik ben aan mijn tweede," 't kwam er zacht uit en dan half fluisterend tegen Do: "de tweede is heel makkelijk."
"Neen, Joop, niet voorzeggen," viel juffrouw de Bruin streng in.
11 IN VEILIGE HAVEN.
Do hield 't glas eerst voor 't beresnuitje en toen aan Wims mondje.
"Hoe vin je Berivent toch, Do?"
"Een schat, hoor!"
"Ja," lachte Wim tevreden.
"Nu ga ik naar beneden, Wim, zul je niet meer roepen?"
"Neen, Berivent misschien wel, maar ik niet, heuseh niet Do, Berivent wil niet onder 't dek, hoe vin je dat nou wel?"
"Hij moet er onder blijven, net als jij, want 't raam staat open," lachte Do. Och, ze kon haast niet weg komen van Wims bedje. Wim wist 't wel, 't was immers alle avonden zoo.
Wim was dol op Do, en Do dacht dikwijls aan vroeger, hoe zij in Amsterdam, toen ze ongeveer van Wims leeftijd was, 's avonds altijd om moeder riep en hoe heerlijk 't was, wanneer moeder dan even rustig op den kant van 't bedje ging zitten en met haar sprak. Dan werd de heele kamer, die eerst zoo donker en triestig leek, gezellig en vroolijk.
En of vader en juffrouw de Bruin ook al zeiden, dat Do Wim verwende, er was niets tegen te doen.
at Do ook uitvoerde, of ze een heerlijk boek las of een prettig pel met Joop deed, een gezellig gesprek met vader had, als Wim 's avonds uit zijn bedje Do riep, dan vloog Do, als een pijl uit den boog naar boven en dan antwoordde die drukke woelige Do met 't grootste geduld op Wims vragen
IN VEILIGE HAVEN.
10
't Was avond.
Wim was juist naar bed gebracht.
Juffrouw de Bruin schreef een brief op haar kamer en vader zat met zijn beide meisjes voor 't huis.
De zon ging onder en hulde de zee in een rood- gouden gloed. De hemel was vol lila-oranjeachtige streepen.
De boomen om 't huis stonden onbeweeglijk tegen de kleurige lucht. 't Was warm voor April.
Vader vouwde zijn krant toe.
"Kunt u niet meer zien?" vroeg Joop.
"Neen, kindje, en Do, doe je boek dicht, je zou je oogen bederven, kijk liever eens naar den hemel."
Met een zucht, heel langzaam sloot Do haar boek.
"Mooi, vader," zei ze zacht.
Boven riep Wim, "Do, Dootje!"
Vliegensvlug rende Do naar boven.
,,'Wat is er, Wim?"
"Beertje wil drinken," kwam er half lachend, half verlegen uit.
"En de baas van Beertje zeker ook?"
"Ja," knikte de krullebol.
ieder in hun eigen taal maar ze begrepen elkaar toch best, de oude Fransche Julie en 't kleine, driejarige blonde jongetje.
IN VEILIGE HAVEN. 13
niet precies als Joop, je manteltje gew~~n aan, je doet altijd alles anders dan een ande~., "
Ik wil vader niet laten wachten, daarom. Het
"
klonk brutaal.
Do he Do!" zei vader zacht.
Ze ~praken niet, toen ze langs 't oude haventje naar zee liepen.
Joop greep vaders arm en vroeg of vaders werk opschoot. Ze vond die stilte zoo drukkend; anders was Do altijd zoo gezellig en vader gaf ook zoo heelemaal geen weerwerk.
T oen ze op de vooruitstekende rots stonden en alle drie over de ijzeren balustrade naar beneden naar de zacht deinende zee keken, verbrak Do de stilte.
"Kalmpjes, he? Dat hebben we wel eens anders gezien."
"Een schip," wees Joop.
"Waar dan?" vroeg Do met haar gewone leven- digheid,
Dáár" en vader nam haar arm, haar hand vast
"
,
in zijn hand en wees haar de richting.
Nu is 't weer in orde met Do," dacht Joop.
"
"Do t
"Ja, vader."
"Wil je me nu eens een groot plezier doen 7"
"Natuurlijk," klonk 't een beetje bedrukt.
"Doe dan je best, lieve kind, om niet zóó op- vliege te zij , 't is voor juffrouw de Bruin heusch
IN VEILIGE HAVEN.
12
van: "Hoe vin je toch die Julie, en hoe vin je toch Berivent?"
Nu zag ze, hoe Wims groote blauwe oogen toe- vielen en zacht liep ze de kamer uit, deed de deur dicht en ging weer naast vader voor 't open raam zitten.
Vader was een vriendelijke, stille man. Joop en Wim leken op vader.
"Do, je moet Wim niet zoo verwen e , daar doe je 't ventje heusch geen dienst mee," zei vader zacht.
"Och, dat is geen verwennen," bromde Do.
"Dat is 't wel."
"Als Do nu maar niet tegen gaat spreken,"
dacht Joop, maar Do zei niets; ze trok diepe rim- pels in haar voor oofd en fronsje ree t boven haar neus.
"Kom, gaan jelui mee een eindje omwandelen vóór het licht opkomt?" vroeg vader.
"He, ja!" antwoordde Do, ,.maar zonder jassen a'1ders puffen we."
"Neen. een wollen manteltje, vader gaat zeker met jelui naar zee," viel juffrouw de Bruin in, die juist binnenkwam.
Joop greep twee blauwe tricotjasjes van de kap- stok en zonder iets te zeggen hing ze 't Do om en trok haar eigen aan.
"Do, de mouwen er in, zoo gaat 't heele fatsoen er uit," klonk 't ongeduldig, "waarom trek je nu
naar Holland."
"Met u toch, vader?" vroeg Joop bezorgd.
"Dat kan ik nog niet zeggen, dat hangt van een telegram af, misschien moet ik voor een groot jaar naar Indië, anderhalf misschien, maar 't kan ook zijn, dat ik in Amsterdam mijn werk vind."
"En wij dan?" vroeg Joop met een bevend stem- metje.
"Wij drietjes met juffrouw de Bruin soms:' On- natuurlijk hard en schril klonk Do's stem door den stillen, warmen avond.
"Neen, dat in geen geval, Juffrouw de Bruin ver- langt hard om met haar zuster samen te gaan wonen in den Haag."
"Naar kostschool zeker, maar dat kan niet om Wim," dacht Do hardop.
"Neen, neen, maak jelui je maar geen zorgen, denk maar eens aan tante Marie en tante Anna en oom Henk en .. :'
"Maar van u af en zoolang," snikte Joop.
"Misschien hoeft 't wel heelemaai niet," klonk 't moedig van vaders anderen kant, "hoor eens, vader, ik zal mijn best doen, en echt geduldig zijn:'
't Werd al donkerder, alleen de schuimkopjes van de golven hadden nog een rosgoudig tintje.
Toen werd alles grijs en grauwen achter hu werden de lichten in de huizen ontstoken.
"Ik hoop 't, Do, je bent de oudste, je moet 't voorbeeld geven. Soms heb ik 't gevoel of Joop de
15 IN VEILIGE HA VEN.
14 IN VEILIGE HAVEN.
niet om vol te houden, vroeger ..."
,,0 ja, vroeger!" viel Do in met iets wat op een snik leek.
"Vroeger, was ons leven heel anders maar denk je niet, Do, dat 't moeders wensch z~u zijn, dat we z.~.o g~lukkig mogelijk zouden leven, jij, de oud.
ste, JIJ, dIe zooveel op moeder lijkt."
"Mijn gezicht, maar verder," klonk 't gesmoord.
"Verd~r. .. ja, kind, je hebt veel van moeder
wat zeg jij, Joop." '
"Ja, vader." De tranen liepen langs Joop's wan.
gen, meer zei ze niet, maar ze dacht hoe heerlijk Do met Wim kon spelen, hoe stralend en hartelijk Do kon wezen, als er maar niet telkens van die velvelende dingen gebeurden.
"Probeer nu eens Do om niet bij iedere aan- of opmerking van juffrouw de Bruin zoo op te vliegen.
Ze zegt 't werkelijk niet voor haar plezier en ze klaagt nooit over je."
"Niet?" vroeg Do getroffen ....,ik dacht anders
' d . ,
zoo s avon s als wij naar bed zijn, dan hoor ik u samen zoo druk praten en dan heb ik dikwijls ge- dacht, nu gaat ze zeker tegen vader over mij uit- pakken."
"Dat doe~ ju~rouwde Bruin niet, integendeel, ze houdt van J,elm alle drie. Wees geduldig, zoo heel lang hoeft t niet meer."
"He, hoe?" vroegen de zusjes bijna tegelijk.
"Wel, mijn werk hier loopt af en dan gaan jdui
oud-vrouwtjesachtig doen,
"Maar j JOOPj zoo'n tuin, die win.ter en zo~~r mooi is en dan ons huis, alles even hcht en vroohJk en 't uitzicht uit de eetkamer, en boven van vaders teekenkamer en onze slaapkamer, en Julie met haar jolige grappen en dan de ki~der~n van ?e hand,~
werkles Ivonne en Mireille vmd Ik snoezIg, hoor.
"Och,j jawel, maar echt op school gaan~. dat vind ik toch wel aardig j ik herinner me de frobelschool nog best,.. zeg, wij zullen wel goed met ons F ranseh zijn, fijn hoor I"
IfJa, dat zal wel j" antwoordde Do droomerig.
Haar gedachten gingen terug naar vroeger, toen ze een klein meisje in Amsterdam was en moeder haar met Joop uit school kwam halen. Dat was nu wel zes of zeven jaren geleden. Ze herinnerde zich ook nog vijf jaren geleden toen ze hier in 't Fran- sche zeeplaatsje aankwamen j hoe vader hun af- haalde en hoe lang de reis geweest was en moe- der met hun een nacht in Parijs had gelogeerd. Ja j moeder. .. die zóó genoot van den tuin j van de bloemen t uitzicht over den Oceaan, de kleine wandeli~gen over de rotspaadjes en kleine Wi~, die hIer geboren was, en als baby op een matrasje aan 't strand lag, moeders spelletjes, en 't meeste van alles moeders verhalen, altijd maar weer op- nieuw k~n moeder vertellen en dan iederen dag verder aan 't zelfde verhaal ... en dáárf dicht bij den vuurtoren onder een rozig witte rots, daar was
In yctl,gc h vlln. 2
16 IN VEILIGE HAVEN.
oudste is:'
"Ik nietI" lachte Joop, door haar tranen in,
"heelemaal niet:'
"Wordt het jelui niet te koud, meisjes?"
,,0, neen," antwoordde Joop.
Do gaf geen antwoord. Ze was een paar stappen op zij gegaan en over de ballustrade vouwde ze haar smallej verbrande handen en fluisterde zacht:
,,0, wilt U me helpen om mijn woord te houdenj om vaders steun te zijn, zooals ik 't moeder be- loofde, ik zal zoo mijn best doen... amen:'
De wind stak op.
Enkele sterren werden zichtbaar aan den hemel.
,Jk zie er drie," telde Joop.
"Ik vier, vijf, zes, recht boven den vuurtoren, kijk, vader, zie je ze?" viel Do in.
"Ja, en hoe langer we kijken, hoe meer we er zien, maar nu gaan we naar huis."
"Met een ommetje dan?" vroeg Do.
"Best, geef me alle twee maar een arm:'
"Schiet uw werk hard op?"
"Jaj Dootje, heel hard."
"Dus we blijven hier niet lang meer:'
"Neen, zooals ik jelui al zei:'
"Ik zal 't heel jammer vinden om hier vandaan te gaan en jij Joop?"
Joop zuchtte diep. "Ja, maar Holland lokt me toch ook wel:'
Vader en Do lachten tegelijk. Joop kon zoo echt
IN VEILIGE HAVEN. 17
HOOFDSTUK Il.
Nog hooger, veel mooier, hooger," klonk Wims
" ,
stemmetje, "toe, Do.' d
En Do maakte de zandberg aan 't strand stee s hooger, klopte er stevig me~ de schop tegen en knikte bemoedigend tegen WIm. '1"
Zal de zee hem niet weg halen, 0, he, DoosJ.
"De zee zal in allen gevalle een heele toer heb- be~, dat verzeker ik je," en dan in 't Fransch t~ge~
lvonne, "neen, ik kan iet mee wandeIe met JelUI, ik blijf maar bij Wim, maar Joop gaat wel mee,
he, Joop.?" I .
Een beetje lui stond Joop op, ze was aat m slaap gevallen, want Do en zij hadden heel lang gepraat gisterenavond in bed.
Ja goed" antwoordde ze, "tot de uurtoren
'" , . h'
heen en terug en dan vinden we Je Ier weerf niet?"
"Best." Do keek haar na. Joop stak wel eenh~lf hoofd boven Ivo ne en ireille uit. _1 ar prachtIg, blond krulhaar hing als een manteltje om haar rug en schouders ze leek wel een statig prinse je uit een sprookje~boe-, zooals ze tJsschen de springen- de, huppelende Fransche meisjes inliep.
Ja, Joop ... die naar Holland verlangde, hoe was
2*
18 IN VEILIGE HAVEN.
't plekje, waar ze moeder heen hadden gebracht, de laatste rustplaats ... , waar ze dikwijls alleen heenging en bloemen bracht, brem nu in 't voor- jaar en seringen, en de rozen begonnen, die donker roze rozen, die bij de waranda groeiden... Weg van hier. .. naar Holland, en misschien vader niet direct mee? ..
"Do, ken jij die haaksteek nog? We hebben morgen middag haken 't eerste uur bij mademoiselle Durand."
"Ja, die lijkt moeielijk, maar 't is een slag, valt wel mee, de Tunische, ik zal 't wel wijzen."
V d ?"
" an avon nog.
"Best."
"Wie er 't eerste is," zei vader en met hun drietjes draafden ze 't slingerpaadje op, dat naar den achtertuin van villa Rosa leidde.
"Dag, daar zijn we weer, he, heerlijk een kopje thee," en Do gaf juffrouw de Bruin een hartelijk klopje op haar schouder, voor ze ging zitten om Joop de haaksteek te leeren.
"Eerst even uitpuf!en," zei Joop en leunde lui achterover.
"Die Do kan loopen, was er natuurlijk weer 't eerst," lachte vader.
"Dat is mij n punt, hardloopen," zei Do.
Een uur later gingen ze naar boven, Joop te- vreden met haar haakkennis, Do met de beste voornemens bezield.
IN VEILIGE HAVEN. 21
een lastig klein kind. "Maar, Do,
ma~~ D~:
ik tke:je niet, ben jij mijn oudste, moet III ~Iln s eU
.. ?" had vader zoo bedroefd en ernstig gezeg ,d ZlJnZ:' een steun 't leek er immers niets op.
IJ. , , , k ' t W'm af
Verdeeld worden we, ik an me van I "
'k "vlucht weg naar Wim," had ze geroepen, "Ik 1'1 'et l'k wil niet." Driftig en boos was ze ge-
Wl nl , d" h t e
weest en toen vader haar hoof Je naar .ZlC 0
w~lde halen, had ze zijn arm ruw van ZIch afge- st~oten, Toen waren vader en Joop naar beneden gegaan en ze hoorde vader diep zuchten,
Alleen had ze in vaders werkkamer gezeten met 't prachtige uitzicht op zee, met de groote, blanke vellen papier op de teekentafel, maar ze zag alles
in een nevel van tranen. .
Juffrouw de Bruin bracht haar een kopJe thee en streek haar over haar krullebol.
Laat 't" had ze boos gesnauwd.
Wat ee~ elle dig kind was ze geweest. Toen zag ze ineens moeders vriendelijk lief portret.,. en weg was alle boosheid, och, wat was ze v~or.. een steun voor vader, ze maakte alles ~og moelehJker, voor hem dan 't al was, ze zou vl~egensvlug naar beneden gaan, wacht even haar gezicht afwasschen en dan". juist ging de deur open en vl~og ~~
vader om zijn hals. ,,0, vader ik heb zoo n SpIjt van alles wat ik gezegd heb, en ik ~~n heelemaal geen goeie oudste dochter voor u ...
Toen had vader haar op zijn knie getrokken en
20 IN VEILIGE HAVEN.
't mogelijk, en vader die eerst meeging, maar in 't najaar toch voor een jaar naar Indië ging en ze zouden verdeeld worden.
Zij beidjes bij tante Anna en oom Henk in Hil- versum en Wim bij tante Marie in Laren. Tante Marie was schilderes, en vaag herinnerde Do zich 't atelier, en tante die voor haar ezel zat of stond en zoo op moeder leek. Heel lief had ze tante Marie altijd gevonden en heerlijk waren de dagen, als tante in Amsterdam kwam en aan moeder ver- telde, wat ze schilderde en hoe lang ze er aan bezig was en tante noemde moeder zus en dan zei Joop ook zus tegen haarl ... dat was 't eenige goede, dat Wim bij tante Marie kwam. Maar dat ze verdeeld werden, dat zij beidjes ook niet in Laren konden zijn... 0 " . de tranen liepen haar over de wangen.
Hoe naar had ze zich gisteren niet gedragen toen vader zijn beide meisjes in zijn lichte kamer had geroepen, en ze aan den overkant van de groote teekentafel zaten.
Vriendelijk en rustig, zooals vader altijd was, had hij hun zijn plannen verteld, alsof ze groote en verstandige, bijna volwassen meisjes waren. Och, en Joop, die wel even bedroefd was over de scheiding van vader en Wim had 't heusch ook wel verstan- dig opgenomen, 't kon immers niet anders, 't was de eenige weg.
't Was precies alsof Joop de oudste was en zij
22 IN VEILIGE HAVEN.
gezegd: ,Jk dacht al, is dat mijn flinke Do, zou ik me zoo vergist hebben. .. ik ben blij, kind, dat je 't inziet." En toen had vader haar zoo rustig en uitvoerig alles uitgelegd, hoe en waarom hij 't zoo overlegd had, dat Do er vrede mee kreeg.
"Zie je, oom Henk en tante Anna, kunnen jelui best dien tijd bij Tom en Caroliene hebben, die van jelui leeftijd zijn. In Hilversum zijn uitstekende scholen voor Joop en jou en tante Marie vindt 't heerlijk om Wim te hebben. Laren en Hilversum zijn vlak bij elkaar, jelui kunt elkaar minstens eens in de week zien en later, na Indië kom ik in Laren of Hilversum wonen e ga vandaar naar Amster-
?am en dan zijn we weer met zijn viertjes. Denk Je, Do, dat ik 't prettig vind om van jelui weg te gaan? Dat 't mij geen moeite kost? 't Is voor mij ook een heel ding om van hier afscheid te nemen we hebben hier zulke heerlijke jaren gehad met
moeder, niet Do?" '
"Ik ,~al probeeren 't u wat makkelijk te maken, vader, had ze gezegd maar ze moe t aldoor maar slikken om die lastige tranen tegen te houden.
Toen waren ze samen naar beneden gegaan waar al gedekt was in de eetkamer. '
,,0, Do, ben je stout geweest 7" vroeg Wim " eb
je stout gehuild?" '
"Wel, Wim, willen wij eens een paar rozen gaan plukken, jij zelf, plukken van de hooge takken da!1 zal vader je op zijn schouder zetten." en ;ader
IN VEILIGE HAVEN. 23
had Wim mee naar de waranda genomen en de attentie van Do afgeleid.
Zoo was vader, die dacht om alle~.
Lang had ze met Joop gesproken gIsterenavond, Drie stipjes waren ze nu in de verte en dat gol- vende, goudachtige in de zon, waren Joops haren ...
Ze gingen samen naar oom en tante en .?oe ~ou Caroliene zijn? Ze herinnerde zich haar bIjna met.
Oom Renk leek op vader, je kon best zien dat ze
broers waren. k k d t h"
"Maar hoe vin je 't, Do, Doosj, . ij an . oc . Ja Wim 0 heb je al die mOOIe steentjes op
de~
bergg~legd,
prachtig hoor!"Hoe vin je 't toch?"
"a
Wim zóó mooi," en Do één en al vertee~~-ri~~, 'nam
't
kleine, smalle ventje in zijn rood trUItjein haar armen. .
"Do, pas op, ik ben een vi~~cher~an, .~k mo~t mijn visschen gaan verkoopen, ~n 10 z~Jn krUI- wagen legde hij steentjes en wiertJes .~n liep langs de badstoelen en riep zooals ee.n ohJv~nko~pman met een grappig stemmetje: "Ohves, ohves! met hooge, lange uithalen.
Do zat stil bij den berg en toen de,
go~ven
aldichter en dichter bij kwamen, kwa.m t vIssch~r
mannetje juist terug, zijn handjes brUIn van de flik- ken die hij gekregen had.
"Voor jou, Do," en twee bijna gesmo~ten. choco- laadjes werden door een warm handje In haar
24 IN VEILIGE HAVEN.
mond gestopt.
"Heerlijk, Wim, dank je wel, hoor."
"Hoe vin je ze toch, die "krijgt" ik van die me- vrouw."
"Maar nu moet je kijken, de golven komen dich- terbij."
~eer kinderen kwamen om de hoûge berg van Wtm s.ta.an en .~oop met de beide vriendinnetjes kwam JUtst op hJd om te zien hoe Wims vesting tt het langst van alle bergen uithield.
Als een echte zeeman bleef hij dapper midden op staan, Do reikte hem een hand toe, die hij af- weerde.
"Neen, alleen, Do."
"Schattig is hij he, Joop? 200'n flinke, groote jongen."
"Hoe yin je me?" riep hij juichend, toen met een schUImende golfslag e berg in e kaar zakte en de zee hem nat maa te boven zijn knietjes
"tt Is tijd!" zei Joop. . Toen greep Wim z~;'1 ' rui'I e en tep 'ooruit,
"olives, olives,ft roepende tot groot plezier van Ivonn e MireiIIe.
-
-- - -
Juffrouw de.~ruin gaf nu nog maar heel weinig les aan de .metsJes. Daar was ee. tijd voor.
Zoo zoetjes aan werd cr met tt pak en begon- nen, want over drie weken zouden ze naar Hol-
IN VEILIGE HAVEN. 25
land vertrekken.
En er was zooveel te doen.
Op een morgen gingen ze met de tram naar Biarritz, de groote badplaats in de buurt, en daar werden Do en Joop en '~im ook heelemaal in tt pak gestoken.
Do en Joop waren precies tt zelfde gekleed.
Joop 6af heel veel om kleeren, m~ar Do geen zier.
Als de j lrken en mantels maar rUIm zaten en haar niet hinderden en de hoeden niet drukten, dan was tt best maar Joop was heel lang in strijd of ze een ju~k met blauwe of roze bloempjes zouden hebben.
W . . D?"
" at VIn Je, o. .
"Kies jij maar en laten we dan .Opschl~ten n~.ar die juffrouw met de matrozenpakjes, WIm krIjgt een echt wijs jongenspak."
Hoe vinden jelui me, Doosj, kom toch." Hij was uitbundig en toen de juffrouw, die hem paste op den grond ging zitten, k auterde Wim op haar rug en zei: "Wat ben jij een schattig paard."
De juffrouw verstond hem niet, maar ze vond hem ze er een groote snoes, want hij kreeg twee heel groote ballons toen ze den winkel uitgingen en Do en Joop ook.
Die laten we thuis vliegen, die van ons," be-
11
dacht Do.
De wind is Zuid-West, dan gaan ze misschien w~i naar Holland," zei Joop droo orig.
IN VEILIGE HAVEN. 27
bij, ze heeft 't met allerlei steekjes ge~aan, dat .is een huis, dat heeft ze .. , laat eens kljken . ,. dik op geborduurd èn die bloemen weer met een steel,~
steekje, aardig, dat ze dat vroeger ook al deden.
Joop keek vader smeekend aan.
"Ja, ja, we gaan, één, twee, dri?"
't Was heerlijk om met vader wt te gaan en ook prettig om weer thuis te komen en. W,~ms.. druk vert2lstemmetje te hooren "hoeveel ohves hlJ ve~
kocht had en hoe hij Julie en juffrouw de BruID
"gehelpt" had. "
En zoo gingen de weken, de dagen voorblJ en naderde 't afscheid.
"Ik zal nu heusch blij zijn als 't overmorgen is,"
zei Joop 's avonds in bed, ,,'t wordt zoo raze~d ongezellig hier in huis, 't zijn dezelfde kamers met
"
meer.
"De tuin blijft de tuin, Joop." 't Kwam er droomerig uit.
"Slaap je half, Do 1"
"Neen, ik denk."
W d ?"
" aaraan an .
o
aan zooveel, zoo vreeselijk veel. Denk jij" , h"
dan niet aldoor, dat doet iedereen toe,
Och ja ik denk er 't meest aan hoe 't bij tante en"oo~ z~l zijn en of we 't goed met CaroHen zullen vinden."
"Dat zal wel," antwoordde Do vaag.
"Jij zegt maar zoo, dat zal wel, maar dat is een
26 IN VEILIGE HAVEN.
Vader deed als hij met zijn werk klaar was, nog heel veel tochtjes in de buurt met zijn twee meisjes.
Zes jaren hadden ze in 't Baskenland gewoond en nu liet vader ze nog eens van alles zien, 't museum van oudheden in Bayonne, waar Do niet vandaan te krijgen was, zoodat Joop telkens fluis- terde: "toe nou, we gaan eten in een restaurant en we mogen zelf uitkiezen wat we willen hebben, toe, ga nu toch mee."
Vader knikte Do toe, en Do vroeg maar aan de juffrouw die met ze meeliep en aan vader, van de oude Baskische meubels, van 't heel oude weefge- touw, van oude boeken met mooie Ieeren banden ... "toe, Do, Do dan toch."
Vader keek op zijn horloge." "ja, Joop wordt bang, dat we den hond in den pot zullen vinden, maar we moeten toch ook weg. In Amsterdam zullen we stellig eens naar een museum gaan," be- loofde hij.
"He, ja," zuchtte Do tevreden, "ik vind 't heer- lijk al die oude dingen te zien en je kunt er zoo- veel bij denken, wie al niet in die boeken gelezen hebben en wat voor menschen die oude, mooie kleeren al zoo gedragen hebben."
liJa, ja, maar hoe je ook denkt, een antwoord krijg je nooit," viel Joop nuchter in.
"Dat moet je niet zeggen, Joop, dit roodfluwee- len boekje is deor een prinses van Bourbon heele- maal gehandwerkt voor haar dochtertje, 't staat er
en de kennissen afscheid gaan nemen. Maar moe- der, die ging immers mee in haar gedachten en 't denken aan moeder zou haar helpen om alles zoo goed mogelijk te doen. .. en ze zou probeeren heel flink te zijn bij tt afscheid van hier, bovenal van Julie met haar vroolijke krentoogjes, Julie die zoo- veel van moeder had gehouden en van den tuin.
Och, die was vol van herinneringen, wat heer- lijke spelletjes hadden ze niet gedaan, zij en Joop met moeder en als ze op 't strand zaten en ze waren moe en slaperig, wat zei moeder dan opge- wekt: "Kom, kinders wie ziet 't mooie nestje daar boven?" En dan liep je immers van zelf al flink 't kleine rolspaadje naar boven toe. Dat alles had Wim nooit meegemaakt. Als hij grooter werd, zou ze hem veel van moeder vertellen en ééns in de week vast mochten ze naar Laren, dan kon ze met Wim praten en lachen en spelen en hem alles vertellen, wat hij maar wilde hooren. 't Was net alsof ze moeders stem nog hoorde, die zei: "je kunt nooit hartelijk genoeg zijn, kind."
En nu leek tt haar niet eens zoo heel moeielijk om een goede oudste dochter en zuster te zijn.
En diep in gedachten met de smalle, bruine han- den om elkaar gevouwen sliep Do Terwolden in.
IN VEILIGE HAVEN. 29
28 IN VEILIGE HAVEN.
hee! voor~a~m ding, we gaan op en neer met haar, hermner Je Je haar nog? Ik niet."
"Ja ... donker, met bruine oogen geloof ik, 't
por~ret morgen maar eens kijken, 0, neen, dat is
al mgepakt ... Tom ook donker, die herinner ik me beter en de tuin was heel aardig met een schommel, maar ik was ruim zes ..."
"En ik dan vijf. Met moeder hebben we er ge- logeerd, is 't niet?" vroeg Joop zacht.
"Ja.... en achter den tuin was een bosch en Carohen speelde met een hond en die mochten wij ook wel eens aan een riem vasthouden... Maar van .L,~ren herinner ik me niets, wel van tante Mane.
"Mei~jes, pr~at toch niet langer," kwam juffrouw de. Bru!n om t hoekje, "jelui zijn zoo druk, dat WlID hier naast er nog wakker van zal worden."
"We zullen stil zijn," beloofde Do en even later was Joop al in de rust.
Do stond heel zachtjes op, trok 't gordijn opzij en keek naar buiten, naar den maanlichten tuin met ~e marmeren bank en de fontein, die heel
z.~c tJes klaterde, een smal straaltje uit een dol.
fijnenbek. Een heerlijke lucht van rozen en heho-
trop~n .en ré ida's woei haar tegemoet. Dáár, dat plekje In de hoogte, waar boven nu een paar wol- ken langs de maan trokken, daar rustte Moeder daar zou ze morgen heel alleen even heengaan' heel vroeg en dan zou ze met Joop bij de
bure~
IN VEILIGE HAVEN. 31
"Hou je mond, ondier."
"Maar, Lien, Lien dan toch," zet moeder ver- schrikt.
Adieu adieu," en Tom lachend en wuivend
" , . .
fietste met vader 't laantje uit. Vader naar t stabon om naar Amsterdam te gaan, naar zijn kantoor en Tom naar 't gymnasium.
"Heb je dat portretje van de nichtjes wegge- nomen, Lieneke?" vroeg moeder zacht.
Ja" antwoordde Lien een beetJ'e beschaamd om
" ,
haar heftigheid.
"Wil je ze laten zien op school?"
uJa, vindt u 't niet goed soms?"
,,0, ja, maar op dit portretje lijken ze niet ve21 meer, schreef oom. "
uDan maar weer niet ... of ja, ik doe 't toch."
't Kwam er knorrig uit, "ik mag ook nooit eens wat."
"Kom, Lien, wees nu niet zoo kribbig en bron- merig. Je mag dat portretje heusch wel mee emen,"
zei moeder ongewoon streng, "maar ik waarschuw je alleen maar, dat de vrie dinnen zullen de. ke'1, dat ze veel jonger zijn."
"Dan zeg ik immers, dat ze van mijn leeftijd zijn:'
"Goed, kind, maak je dan nu maar klaar," zuchtte moeder.
En Lien zuchtte ook, heel overdreven hard, alsof ze een vreeselijk moeielijk lot in de wereld te HOOFDSTUK 111.
.. uLien, wat bezielt je toch, wat doe je onmoge- hJk, waarom gaat dat portretlijstje in je tasch1"
vroeg Tom Terwolden aan zijn zusje.
. "Om ze te laten zien, dat is nogal natuurlijk en Je eet en drinkt tegelijk, je weet best, dat moeder dat heel ongemanierd vindt."
"Sedert wanneer is mijn zuster Carolien zoo heel
~rg op manieren gesteld... 0, Lientje, ik heb je
in de gaten, de Fransche nichtjes!" en plagend pakte de veertienjarige gymnasiast Lien bij haar pols.
_ ."Laat me los, je doet me pijn, schei uit," riep ....len driftig.
!,Dan mag je g~en aanmerkingen op mijn eten en drmken maken, lk kan die oude dikke boterham- men "liet zoo gauw doorkrijgen."
"Maar, kinderen maak toch zoo'n leven niet"
zei moeder, die juist bmnenkwam• f "Tom, oe J!e
~l1et weg: vader pompt zijn fiets op, is die van jou
In orde?'
"Oui ma chère mère," antwoordde Tom Lien plag~ri~ aankijkend, ,ik ga al heen, ik oef~n me erg in t Fransch voordat zij komen, Z ij met een hoofdletter. Moeder, kijk eens goed op uw bureau- tje, of u niets mist."
32 IN VEILIGE HAVEN.
dragen had.
Maar er was altijd wat en juist nu, nu ze echt ft middelpunt was op school. En 't middelpunt, heel belangrijk te zijn, dat was 't heerlijkste wat Lien Terwolden zich kon voorstellen.
Ze liep hard het lange eind van huis naar school.
Eerst door het vroolijke berkeboschje, dan ft smalle heipaadje, even den weg oversteken en dan over Boomberg, nog een minuut of tien en ze was op school.
Meestal liep ze alleen, toevallig gingen er geen meisjes uit haar buurt op dezelfde school en dat was een groote grief van Lien.
Eigenlijk bestond Liens leven voor een groot deel uit groote en kleine bezwaren. En of moeder al zei, "Lien, kijk nu eens naar andere meisjes, er zijn er heusch wel die 't veel minder prettig en makkelijk in hun leven hebben dan jij," of vader er haar op wees, dat ze werkelijk aan den zonne- kant van het leven stond en of Tom haar "mijn boos pikkeloentje noemde, waar ik toch veel van hou, hoe pikkelig je ook doet," 't hielp voor één, hoogstens twee, drie dagen. Lien begon direct weer met: "Ze hebben allemaal zomerjurken aan, ik moet alleen maar in die ellendige saaie bruine jurk loopen, ik stik gewoonweg."
"Op 't gym hebben twee meisjes een ruiten jurk aan, die ze van 't winter ook al aanhadden," zei Tom, "ik weet 't heel secuur."
IN VEILIGE HAVEN. 33
"Dan lijken ze wel gek," had Lien geantw~ord.
Neen, beminnelijk was Lien dikwijls zeker met.
Maar nu, sedert ze wist, dat over eenige dagen de nichtjes uit Frankrijk zouden komen, nu was Lien in een allerliefste bui.
Nu had ze ook wat om mee voor den dag te komen.
Altijd had Eva Erenstein iets bijzonders, die werd met de auto van school gehaald, waarin haar groote zuster en een Engelsch nichtje zaten en dan sprak Eva heel vlug Engelsch en had een gewel- dige drukte.
Mia Dijx kon zoo grappig vertellen van haar tweelingbroertje en zusje. Non en Adeetje, hoe ze 't in 't drukke kinderpension hadden, waar ze tot de groote vacantie moesten blijven, Jet Noording over haar hond en kippen, Jet woonde ook ver af, net als zij, maar hoe Jet altijd iets aardigs kon vertellen! ...
"Waarom vertel jij nu niet eens iets van mij 1"
had Tom haar gevraagd, "zoo'n aardige oudste broer heeft niet iedereen, Jet is maar heel alleen en Lous en Annie ook."
"Och, die!" dan haalde Lien haar schouders op en bromde zoo wat.
Maar nu... nu zou alles anders worden.
Met hun drietjes zouden ze naar en van school gaan en zij zou ze helpen, want ze zouden mis- schien zich erg vreemd voelen om zoo midden in 't
fll veilige Haven. 3
IN VEILIGE HAVEN. 35
Alles" lachte Cootje Moreen, "dat was zijn
" , k k"k L' ?"
regeering geloof ik mag ik 00 eens lJ en, . len"
In haar hart hield Lien 't meest van CootJe, d.le ook een eel anderen kant op woonde en zoo stil- letjes haar gang ging, ?"
De oudste is deze zeker, hoe heet ze,
"Dora Do en dat is Joop," legde Lien ijverig uit.
"Hoe vinden ze 't om weg te gaan Ul, 't Fran-k
"
"k?"
rIJ '
"Dat weet ik niet."
Weet je dat niet, schrijven ze je dat dan niet,
" 11 f t d r en moeder?" vroen
komen ze a een 0 me va e 6
Toni.
Met vader en 't kleine broertje, maar oom gaat ga~w naar Indië en Wim naar tante Marie in Laren en een moeder?., tante is een jaar ge- leden gestorven, daar in 't Zuiden,"
"Zielig voor ~ze," .
Een heel dmg voor die twee om naar Llens pij'~en te moeten da~sen," zei Mia Dijx, die een heel harde stem had en nooit kon fluisteren.
Lien die 't hoorde, . reeg een kleur,
"Tr~k 't je maar niet aan," zei Cootje, "Mia ~~gt altijd van die dingen in 't wilde weg: J? ~ult JU1~t erg voor die nichtjes opkomen, denk lk, t IS aardig van je bedacht om ons hun portret vast te laten zien."
"Ja?" vroeg Lien en ze kreeg heelemaal een warm nevoel toen Cootje haar arm door de hare
6 3.
IN VEILIGE HAVEN.
84
schooljaar in een klasse te komen, ze zouden alles aan haar vragen en ze zou ze met alles helpen ...
niemand was erg van haar JlUlp gediend, een enkele maal vroegen Lous en Jet nog wel eens, "toe, Lien.
zeg jij eens hoe je die som moe! uitrekenen/' want Lien hoorde tot de beste van haar klasse.
Ziezoo, daar liepen ze op de speelplaats.
"Wanneer komen je nichtjes nu?" kwam Toni Sanders haar tegemoet.
"Zaterdag bij ons en Woensdag op school, dat is na Pinksteren."
"Leuk voor je, Lien."
"Ja, gezellig, wil je eens kijken hoe ze er uit zien 7"
Een heel troepje stond om Lien heen.
Langzaam om toch maar goed van haar gewich- tigheid te genieten, haalde Lien 't lijstje uit haar tasch.
"He, wat kleine kinderen, moeten die in onze klasse komen?" 't Klonk minachtend uit Eva's klein bijdehand mondje.
Daar had je 't alweer, had ze maar naar moeder geluisterd.
,,'t Is al van vier jaar geleden," zei Lien zacht en direct heelemaal uit 't veld geslagen.
"Aardig hoor," vond Non luchtig en dadelijk daarop, "toe, wie weet hoever we jaartallen had- den, 768 tot 814 heeft dat niet iets met Karel de Groote te maken?" .
IN VEILIGE HAVEN'. 37
lig zal je 's avo ds een handwerkje maken of e~n mooi boek uitlezen, maar thuiskomende, hoor Je, dat moeder onverwacht uitrnoest, en er is geen thee, en de kachel brandt maar erg matig en 's avonds komt er visite voor vader en moeder en er zijn heelemaal geen gezellige gesprekken, kortom alles valt tegen, je wol en zij voor 't handwerkje is op. Dan is er verdienste in om een opgewekt ge- zicht te zetten en met een vriendelijk gevoel naar bed te gaan. Wezenlijk groote daden kunnen we zelden doen, maar wel kunnen we allemaal probee- ren groot te zij in 't kleine. 't Is niet moeilijk om een groot deel van je lekkers weg te geven, ook niet om je weekgeld zuinig te besparen en er voor je ouders of broers of zusters of vriendinnen een mooi cadeau van te koopen, tt is immers heer- lijk om te geven, maar heel moeielijk is 't om dingen te laten, waar je een ander mee hindert, om maar niet dadelijk te klagen over het een of ander, om een pretje op te offeren om bij een ziek vriendje of een vriendin te zitten als de anderen een mooie fietstocht maken. Er zit iets in om dan opgewekt en gezellig bij een klagerig vriendinnetje te zitten .
tIGroot in 't kleine," Lien dacht er nu aan.
Wie zou 't hier zijn?
Eva? Jet? Mia Dijx die zoo vreeselijk bazig was? Non, misschien, ja, Non, dat kon wel en Cootje, die wel eens zulke hartelijke dingen zei,
36 IN VEILIGE HAVEN.
stak en bij 't luiden van de bel met haar de klasse inging. Zoo dikwijls had Lien willen vragen, kom je eens bij mij thuis of iets over vriendschap wil- len zeggen, maar och, dat is meer iets voor de jongeren en tlik kan me zelve toch ook maar niet als vriendin aanbieden," dacht Lien dikwijls wan- neer ze het lange eind van school naar huis ging en alles wat er op school gebeurd en gezegd was, naging. Och, dan dacht ze zooveel en kwamen er allerlei mooie plannen in haar op. Ze zou graag heel goed en opofferend willen zijn en heel groote dingen in 't leven willen doen. Menschen redden uit een brandend huis, hollende paarden tegen hou- den; met gevaar voor haar eigen leven een kind vlak voor de tram wegtrekken, niets, neen niets zou haar te veel zijn... och, een mensch is niet altijd in de gelegenheid en op de cathechisatie had Dominee Wierdens gezegd, dat er in het leven van de meeste menschen nu juist niet dikwijls groote momenten voorkwamen, maar meest kleine dingen en die maken de som van 't leven. 't Is veel makkelijker om groot in het groote gebeuren van 't leven te zijn, dan groot in 't kleine ... Toen had
~o~inee een voorbeeld aangehaald en gezegd: tlals Jelw nu op een guren natten dooidag van school naar huis gaan en je vindt 't heel naar, dat een heerlijk schaatsenplannetje in duigen valt, dan ver- wacht je natuurlijk je heil van thuis. Moeder zal je met een warm kopje thee opwachten en gezel-
Adeetje weer niet en Toni Sanders? Hoe zouden Do en Joop zijn? Ze waren allerliefst voor Wim, had oom wel eens geschreven en ...
"Lien, 't is jou beurt, noem jij nu op, wat Karel de Groote van belangrijks in zijn regeering gedaan heeft," vroeg juffrouw van Berums hooge stem.
"Gedaan, gedaan?" schrikte Lien op.
"Longobarden." fluisterde Cootje.
,,0 ja, oorlogen tegen de Longobarden en ...
enne."
"Onderwijs," zei dezelfde stem achter haar weer.
"Ja, en hij heeft vreeselijk veel aan 't onder- wijs gedaan en dat was natuurlijk erg goed en ge- lukkig en zóó en zoo heerlijk voor de jeugd en zóó," stamelde Lien.
Adeetje kreeg 't benauwd om Liens antwoord, zoo gek die Lie~, die zich zoo druk maakte over dat onderwijs. Non en Mia en Toni lachten hardop.
"Je was er heelemaal niet bij, Lien en jij Coba Moreen je hebt dat voorzeggen te laten. Om twaalf uur wachten jelui hier, tot ik bij jelui kom."
,,0, gunst," antwoordde Lien, "wat een drukte voor niets."
Cootje knikte met een gelaten gezicht en zei zachtjes uja, juffrouw."
"Wat zei je daar, Lien?"
"Dat 't zoo'n drukte is."
"Je hebt me begrepen, dat je straks wacht," met iets dreigends.
Nu knikte ook Lien met een knikje en een
zacht, ja. .
In haar hart hield ze juist veel van Juffrouw van Berum en haar lessen vond ze heerlijk, maar dat blijven" om twaalf uur... en ze zou juist van
~iddag heel gezellig met moeder alles ?p ~e groote logeerkamer in orde maken voor de mchtJes.
Er moesten een paar aardige platen opgehangen orden, een kastje leeggemaakt, "w~ zullen alles morgen middag eens goed overleggen, had, moe~er zoo prettig gezegd, "want ze moeten z1ch hler gauw thuis voelen" en nu?,. Een geraa~ van boeken die toegeslagen werden... kokers dle op- geborgen werden, een geschuifel en geroeze~oes,
't was twaalf uur, en even later zaten CootJe en Carolien samen in de klasse.
Hol he?" vroeg Lien.
"Ja" lachte Cootje, "wat denk je, zouden we
" , . k ? "
strafwerk krijgen om thUls te ma en. , . Lien haalde haar schouders op. "Je kunt t nood weten ze doen zoo dikwijls van die onverwachte dinge~," zei ze met een diepzinnig gezicht, ,,'t spijt me alleen maar, dat ik er de schuld van .ben, n.u kom jij laat thuis en je heele Zaterdagmlddag IS
naar de maan, maar wie weet, misschien is van Berumpje nog al genadig. He, wat is er, waarom krijg je zoo'n kleur?" Cootje keek verward naar de open deur, waarin juffrouw van Berum stond.
"Ja, Lien, ik zal genadig zijn, maar vertel me
IN VEILIGE HAVEN. 39
IN VEILIGE HAVEN.
38
40 IN VEILIGE HAVEN.
dan eerst eens, waarom je zoo schandelijk onoplet- tend was!" klonk juffrouw van Berurns hooge stem.
"Ik?" Cootje knikte haar bemoedigend toe.
"Ja, Lien, jij, wie anders?"
"Omdat de nichtjes gauw komen en omdat ik van middag met moeder alles in orde zal maken."
"Lien is er zóó blij om," vulde CootJ'e aan ze
. lt"d 11 ' "
IS a IJ a een moet u weten."
"Nu, denk er dan om, dat je wat regel en orde in je bolletje houdt, Lien. Op school denk je aan je lessen, aan je werk en nergens anders aan, en jij, Cootje, niet altijd voorzeggen, 't is heel goed om te helpen, maar met voorzeggen help je je vrien- dinnen toch niet echt, vin je zelf wel... eventjes, maar niet op den duur."
"Neen, juffrouw" t _ _:LL<: ,",ootJe.
"Nt' ...,'rUlt dan maar samen. Wanneer komen
.:~ nichtjes?"
"Vlak voor Pinksteren en dan Woensdag dan hebben we immers weer school?" '
"Ja."
"Dan komen ze met me mee!" tt Klonk als een juichkreet.
En nu was alles weer heerlijk.
"Lien, laat me nu nog even de portretjes zien?"
vroeg Cootje en Lien legde opgewonden uit, "deze, Do, heeft nu kort haar en Joop's haren zullen nog wel langer zijn. Vader en moeder zeggen, dat 't allerliefste meisjes zijn, maar op school zullen ze 't
IN VEILIGE HAVEN. 41
eerst wel niet zoo heel makkelijk hebben, want ze zijn 't heelemaal niet gewend, moet je denken, al- tijd les van juffrouw de Bruin gehad. Vader denkt, dat ze in sommige dingen knapper zijn dan wij en in andere weer minder."
"Hoe zouden ze tt zelf vinden," vroeg Cootje nadenkend.
"Ik weet 't niet, maar ze zullen er wel tegen opzien, dat oom naar Indië gaat, denk ik ... maar moeder en vader zullen alles doen om hun een prettig thuis te geven."
"En jij ook, Lien.' ,
"Dat dacht Eva toch niet," zei Lien met een kleur.
"Eva is wel heel bijdehand en kan zoo links en rechts van die nare dingen zeggen, maar als tt er -.... aankomt, is ze toch wel weer goedhartig ook
• : . 2... vin jij ook, zoot n groote troep... zoo ...
ik weet 't .·~lf niet."
,,0, ja, ik b" "'\ veel liever met één alleen," vial Lien levendig in, .dan kê.r 1P ~l1r.. ,. , ••!dKkl~
lijker zeggen, niet?'
"Ja. .. en als je nichtjes in de verdrukkiIi:>
komen, dan help ik je wel hier op school zo0
stilletjes.' ,
"Dolgraagi" antwoordde Lien.
"Maar nu ga ik als een haas naar huis, ze zullen niet begrijpen waar ik blijf, dag, Lienl"
"Dag, Cootje.'t
42 IN VEILIGE HAVEN.
Prettig was 't toch wel geweest en in een krin- getje hadden ze om haar heen gestaan met al hun op- en aanmerkingen ... maar Cootje was de pret- tigste, de zachtste en die had ook soms zoo'n beetje 't gevoel van er buiten te staan, nu als Do en Joop er waren, dan mocht Cootje er ook bij zijn, Lien Ganste meer dan ze liep en ze wikte en woog en bedacht plannen en wat ze wel en wat niet zou zeggen en doen, dat ze heelemaal ver- strooid was en moeder lachend 't hoofd schudde toen Lien 't portretlijstje uit haar tasch in 't buffet zette.
"Lien, Lienl Kom eet je boterhammen maar gauw op, dan gaan we samen naar bovenI"
- - - -
Neen maar, dat was een heerlijk werk om zoo'n kamer samen in orde te brengen en Jans, die nog erger, veel erger kon pruttelen dan Lien, Jans zei nu juist van die echt leuke dingen.
Die bedacht, dat de bedden zóó moesten staan, dat ze konden kijken van af hun kussen op de hei.
Tom hamerde krammen in de muur.
Moeder kreeg aardige gebloemde kleedjes en Jans maakte de bedden op.
,Hoe zou u 't vinden, als ik mijn étagèrekastje gaf?" vroeg Lien. "Ziet u, ze hebben misschiea wel dierbaarheden en dan i 't heelemaal niet prettig om die in je kastje te proppen."
" ou, proppen, zeg dan stoppen!" verbeterde
IN VEILIGE HAVEN.
Tom. d 1"
"Stoppen dan ... wat, vindt u moe. er .
"Heel goed bedacht.' Moeder kmkte Llen toe
met een stralend lachje. .
,ik geef de jonge dames m.ijn bo~~enrekje, "miS:
schien hebben ze ook wel "dierbare boeken, zeI Tom.En toen vader uit Amsterdam kwam, troonde Lien hem mee naar boven om te zien "hoe 't nu
"
was.
Nu J'elui hebt met succes gewerkt," prees vader.
""Dat zou ik ook zeggen, mijn eer,, h .. gaf Jans vader gelijk.
IN VEILIGE HAVEN. 45
Ze zouden op school stellig verrukt van haar zijn.
En wat waren ze beeldig gekleed, zeker volgens de laatste Parijsche mode. Precies gelijk, echt twee zusjes.
Maar Do, die vond ze vreemd, net of Do 't heel naar vond om bij hun te blijven.
't Was alsof Do alleen maar oogen en ooren voor Wim had. Onder 't eten zat ze naast hem en deed precies alsof ze zijn kinderjuffrouw was. Mis- schien deden alle oudere zusjes zoo met kleine broertjes.
Maar toch... met Joop voelde ze zich dadelijk op haar gemak, die was de jongste, en 't leek als- of Joop dacht ... Do zorgt voor Wim, maar ik bemoei me nu met Lien.
't Leek alsof Do Wim moest verdedigen.
Maar, 't zou morgen misschien al weer heel an- ders zijn, wanneer oom Wim bij tante Marie had gebracht in Laren.
Do zou zeker het gevoel hebben, i k moet voor Wim opkomen, ze keek haast vijandig als iemand te veel notitie van Wim nam.
En nu sliepen ze allemaal hier in huis.
Naast haar Do en Joop en aan den overkant oom met Wim op de logeerkamer.
Joop had gezegd, "wat een snoes van een kamer, he, Do?"
En Do had met een strak gezichtje geantwoord:
HOOFDSTUK IV.
Ze was gekomen, de familie uit Frankrijk.
Carolientje kon maar niet in slaap komen.
Wat een dag was dat geweest.
't Eerste wat ze 's morgens vroeg gedaan had, was een bouquet pinksterbloemen plukken en die op 't étagéretafeltje zetten.
Toen, onder 't ontbijt, had ze geduldig Toms plagerijen verdragen.
Maar hoe eindeloos lang leek de dag, tot ze met Tom naar 't station ging tegen zes uur.
Vader zou zijn broer in Amsterdam van den trein halen en met hun vijven zouden ze naar Hil- versum gaan.
0, dat oogenblik, toen ze vader met oom 't eerst zag en daarna Wim tusschen zijn zusjes in.
In twee auto's reden ze naar huis.
Met Joop voelde ze zich dadelijk thuis die had zoo'n lief, zacht gezicht en die deed
zulk~
gewonevragen, over school en of 't een aardige klasse was, precies of Joop de oudste was inplaats van Do.
Prachtig goud-blond haar had Joop en een aller- liefst gezicht.
IN VEILIGE HAVEN. 47
af geweest, och, je houdt lang niet zooveel v~,n hem als ik natuurlijk praat jij als een oud WIJS
onuitstaanb~ar mensch met vader en juffrouw de Bruin p.n oom en tante en de heele wereld me~, dat het zoo nu juist heerlijk geschikt is en dat t voor Wims bestwil is en weet ik wat voor mooiïg- heden non meer."
"Je ov:rdrijft, je ziet 't niet zooals 't is," ant- woordde Joop met een geeuw.
O J'uist J'a J'a zoo zal 't wel zijn, ga jij maar
", ' " .
slapen, kind, aan jou, aan mijn eigen zuster heb Ik geen sikkepit steun."
"Och, Do," kwam er verdrietig uit. "Wees toch niet zoo opstandig en boos, je hebt toch onder- vonden hoe oom en tante en Tom en Lien alles doen o~ ons gauw op ons gemak te zetten, ons te laten voelen dat we nu voortaan bij ze hooren, wat heb je er in redesnaam aan om nu tt afscheid van Wim moeielijker te maken dan tt is ... en dan. , ."
"Wat dan?" 't Kwam er boos, ongeduldig uit.
Laren is heusch heel dicht bij, en aan tafel zei oo~; eenmaal in de week gaan jelui dan naar
" k ft
tante Marie in Laren hebben we afgespro en.
Dat heb ik best gehoord, maar je hoeft niet te de~ken, dat ik tevreden ben met eenmaal in de week Wim maar te zien, hoor!"
"Dat moet je dan maar zeggen."
"Dat zal ik ook, ik ben de oudste en als vader- weg is, dan kom ik voor jelui allebei op,"
IN VEILIGE HAVEN.
46
"we kijken hier ook weer op den tuin uit, net als bij ons thuis."
"Ja," zei Joop, met haar langzame, haast lijzige stem.
Hoe zouden ze op school zijn?
Lien kon niet slapen, ze gooide zich om en om.
Ze verheugde zich op morgen, wéér een vacan- tiedag en ze zag er tegen op tegelijk. Gek was dat, zoo'n gevoel.
Hoe zouden Do en Joop het nu vinden?
Hoorde zij ze niet fluisteren en zacht stommelen?
Zou ze opstaan en de tusschendeur opendoen en vragen: hebben jelui het wel naar je zin, wil je iets anders, 't gordijn meer dicht of misschien juist open? Vinden jelui het naar of ongezellig in zoo'n vreemde kamer?"
Maar och, ze hadden immers elkaar.
Ze waren twee zusjes: samen zouden ze nu praten over haar of over Frankrijk? Ze wist nog zoo niets van die twee.
Ze dacht, .. en dacht, hoorde het twaalf en nog drie keer één slaan.
Toen sliep ze eindelijk in.
"Praat toch een beetje zachter," zei Joop, "je maakt tt heele huis wakker,"
"Ik kan er niets aan doen, ik vind 't zoo vreese- lijk en dan 't idéé, dat we morgen Wim naar Laren moeten brengen, hij is nog nooit van ons
- - - -
"Voor mij hoeft niet."
"Wat jij doet en laat kan me geen zier schelen, maar Wim zal ik de hand boven 't hoofd houden, versta je meI"
,,0, Do schei toch uit. Neem de dingen toch eêns eenvoudig en gewoon op, zeg nu eens bij je zelf,
v~~er gaat nu eenmaal naar Indië en zoolang gaan
WIJ naar oom en tante; en Wim naar tante in Laren, dat zal misschien zoo wat twee jaren duren en dan gaan we met vader in Amsterdam wonen
~n laten we nu in vredesnaam die twee lange Jaren zoo goed mogelijk zien door te komen, ik zal er tenminste mijn best voor doen."
,,'t Zal jou niet zoo'n moeite kosten als mij"
bromde Do. '
"Dat weet je niet, dat is niet uit te meten dat gevoel, Do, en nu ga ik slapen, ik ben
dra~ierig
van moeheid."
Joop's stem klonk heel beverig.
"Joop weet je wel, heel vroeger als ik stout was gewe~st, dat ik da? zei: ik zal weer zoet zijn, maar och Ja, soms zou Je wel weer zoo'n klein kind van vroeger illen zijn en dan bij moeder op schoot ~ven uithuilen en dan was alles weer goed en vredig, och Joop, Jopie."
Do, wip~e bij Joop in bed. "Heb ik je nu zoo aan t hwlen gemaakt, wat ben ik toch ook een miserabel kind."
Do trok Joop naar zich toe. ,,0, Joop ik heb
IN VEILIGE HAVEN. 49
Den volgenden dag ging vader met de drie meis- jes en Wim naar tante Marie in Laren.
't Was een heerlijke, frissche Junidag met een hooge blauwe hemel en een vroolijke zon over de korenvelden, die golfden met hun lila aren als de zee.
"Hoe vin je mij 1" vroeg Wim aan Lien.
"Schattig/' vond Lien, die niet heel makkelijk 't rechte woord kon vinden, in 't minste niet gewend met kleine jongens.
1n .,. iligo Ha \·cn. -i
- - - -
er zoo'n spijt van, was ik maar net als jij. Ol"
"We zijn anders/' snikte Joop, "maar je moet toch niet meer zeggen, dat 't mij geen moeite kost, want 't is een hard ding, maar een kostschool ergens ver van Wim af, dat zou toch veel, veel veel erger zijn."
"Dat zou 't ook/' gaf Do gelaten toe, "en ver- geef 't me maar weer, en nu zal ik probeeren gauw te gaan slapen:'
"Ik ook," zei Joop soezerig.
Heel kort daarna klonk er van Joops kussen een zacht regelmatig gezucht, maar Do lag nog lang in de maanlichte Juninacht te kijken naar den hemel vol kleine wolkjes die langzaam voorbij de maan trokken.
Het gebeurt allemaal met een goede bedoeling en ik moet het niemand moeielijker maken dan het is.
IN VEILIGE HAVEN.
48
"Groot, moet je zeggen."
"Ja, ik vin je heel groot, en daar IS de halte, Wim, kijk en daar staat je tante."
,,0," zei Do zachtjes en vader knikte haar even, heel eventjes maar toe, met een blik, waarin lag opgesloten: Zie je wel, nu vin je 't zeker goed.
Joop beet zich even op de lippen, want tante Marie, klein en tenger met groote stralende oogen nam Wim van vader over en trok met de andere hand Do naar zich toe: "Lieve kind," zei ze, "wat lijk je sprekend op moeder."
"En u ook," stamelde Do verward. Ze had een gevoel zóó gemengd ineens, dat ze half lachte en tegelijk de tranen in haar oogen kwamen.
Joop en Lien liepen achteraan.
Hoe zal Do dit nu opnemen, dacht Joop be- zorgd. Je wist 't n1 eenmaal nooit met Do. Voo!"
haar was 't een sc ok geweest, die groote ge- lijkenis en Joop keek hoe Do zich steeds naar tante Made toekeerde en hoe Wim tusschen tante en Do in aldoor op en neer sprong.
Vader liep voor it en droeg Wims valies en vroeg of hij zóó goed liep toen hij een heel smal laantje insloeg.
Dáár om den hoek stond een alleraardigst kleill houten huis met een groot raam te midden van de blauw, roze en witte lupinen.
En weer zei Do zachtjes ,,0."
Nu had ze er vrede mee. Hier liet ze Wim met
IN VEILIGE HAVEN. 51
een gerust hart achter. Ze had 't gevoel alsof ze nu niet zoo verdeeld waren, ineens leek alles makkelijker. Tante leek zooveel op moeder in 't gezicht, 't figuur en de manieren, de stem, je werd er haast vreemd van, maar toch kreeg ze een rustig tevreden, haast dankba~r ge~~el. . "
Jelui moeten nu meteen miJn hUlSJe maar zien.
::0,
die gezellige vertrouwde stem".d~~ht
Joop,moeders stem, als tt me al te moelehJk wordt, dan ga ik hier naar Laren, 't is net
als~f
moeder. .. maar ik vind 't toch ook heel droeVig alles ...
en Do die drukke Do, die maar niets zegt, maar ze vindt alles toch heel goed, geloof ik."
Naast tante Marie's ledikant stond een aardig wit bedje.
Van uit zijn bed ziet Wim de toren van HiI-
ve ~sum
, Do" fluisterde Lien, "kijk maar.", , k Do legde haastig haar hoofd even oP. t us- sen en knikte "ja" met een dankbaar lachje tegen Lien.'t Akelige bevroren gevoel smolt heelemaal weg en aan de koffietafel was Do weer de drukste van alernaai 't was niet anders dan "tante, Wim dri kt twee be'kers melk; maar als u denkt hij laat wat staan dan is dat toch heusch niet zoo, hij bewaart
, h l "
alleen maar een paar slokjes voor "op et aatst.
"Prettig, dat je 't me zegt."
En tante ts avonds heb ik hem eigenlijk erg
'" f 1 h
verwend, ik kom altijd naar boven rennen a s ij
4 • IN VEILIGE HAVEN.
50
IN VEILIGE HAVEN. 53
uWaar is de school nu?" vroeg Joop aan Lien, uOom mag ik het Joop met een ommetje wijzen?"
vroeg Lien.
uZeker, dan ga ik vast naar vader en moeder."
Lien hoopte, dat ze meisjes van school tege zou komen, ze keek eens eve naar Joop, die haar haren los had hangen, precies een plaat, dacht ze, één en al verrukking, en Joop, opgelucht omdat Do nu niet meer zoo opstandig was, werd ver- trouwelijk, vertelde, hoe vreeselijk Do tegen de scheiding van Wim had opgez'en en hoe gelukkig 't was, dat tante Marie haar daar hield voor den eersten avond, "want zie je, Wim heeft van die vaste gewoonten en als tante die niet weet, dan huilt hij natuurlijk en nu kan Do zelf alles zeg- gen, dat is zoo'n rust voor haar ... och. zie je, Do is de oudste en Do is alles voor Wim, ze bederft hem wel, maar tante zal dat niet doen, denkt vader,"
uJa, ik begrijp 't wel," antwoordde Lien en keek links en rechts of ze niet een kennis zag. . daar voor de serre stond Toni Sanders.
"Dag, dahag," riep Lien en Toni wuifde .
uEen kind va onze school, Toni Sanders heet ze."
uAardig?"
uZoo, zoo," zei Lien.
,Jk verheug me echt om naar school te gaan, zie je, we hebben alleen maar ha dwerkles met ar.dere meisjes gehad."
IN VEILIGE HAVEN.
52
roept en.. dan doen we allemaal spelletjes en dan vraagt hl) van alles en dan geef ik precies 't ant- woord, dat hij wil," zei Do, toen ze even met tante alleen was.
uWeet je wat, Do, ik geloof, dat 't het beste is
d~~
jij,~ier
tot morgen blijft, dan kun je mealle~
wIJzen.
uO, schattemenseh," en Do sloeg haar armen om tantes hals en holde naar beneden naar 't atelier waar vader met Lien en Joop naar een Larensch binnenhuisje keek dat op de ezel stond en waar nog de laatste hand aan gelegd moest worden,
"Vader, hoor eens," stormde ze binnen.
"Ja. wat?"
I.Tante vraagt of ik blijf logeeren om alles van Wim te vertellen, de grappen met 't uitkleeden en zoo, zalig, he?"
"Als jelui 't ventje maar niet te veel verwennen."
lachte vader.
Joop keek Do nadenkend aan ... hoe heel an- d~rs ,dan gisterenavond. Do was toch geen oogen- bhk t zelfde, maar voor Wim was 't zeker pret- tiger, zoo en Do's hart was gerust.
.WIm zat tusschen de blauwe lupinen een geel- WIt kapelletje na.
. Na de thee, die op 't grasveld gebruikt werd.
gl?g vader met Lien en Joop weer terug naar HIlversum.
