Geloof omzetten in daden

(1)

20 op· tocht

28 april 2010

kerk & leven

DADEN

SPEL CijfErS EN LettErS

Met de gegevens wordt dit voor jou een makkelijke klus.

Of toch niet?

BetAALmiDDEL ZANg- ^EN trEkvogEL oorSProNg (Bv. vAN wAtEr)

mEZELf

2 11 10 9

4 4 9

14 6 4

2 11 10 9

5 4 8 3

14 13 1 8 12 13

9 6 4 12 13

4 8 7 1 1 11

5 4 2 10 3

5 11 1 1 5

6 7

:

!

LiEfDE

iS EEN

‘kiNDErEN’

Zo noemt Jezus zijn leerlingen. Ze zijn nochtans allemaal uit de kluiten gewassen kerels. Maar ze hebben zo’n bang hart, nu ze weten dat Jezus gaat sterven. Jezus lijkt wel een mama die nog een laatste raad meegeeft aan zoon of dochter die op kamp vertrekt. Zijn raad luidt: „Heb elkaar lief.”

Jezus gaf zelf het voorbeeld. Hij waste de voeten van zijn leerlingen, schonk vergeving aan wie Hem pijn deed, veranderde niet van houding toen Hij daarom uitgesloten en gedood werd. Zo toont Jezus wat liefhebben is, en dat Hij zelf liefde is. Als wij op onze beurt liefhebben, is Jezus voelbaar aanwezig. Dat is de beteken is van verrijzenis: liefde overwint de dood. Laat de mensen zo zien en voelen dat je christen bent.

EvANgELiE

„kiNDErEN,

ik blijf nog maar een korte tijd bij jullie”, zegt Jezus tegen zijn leerlingen. „Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals Ik jullie heb liefgehad, zo moe- ten jullie elkaar liefhebben.

Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn.”

Naar Johannes 13, 33a.34-35 Vijfde paaszondag

Onze eerste letters leggen we met steeknagels. © Tom Heylen

Philippe boetseert veelhoeken en cirkels. © Tom Heylen

i

N kiBEho, een stad in Rwanda, kunnen nu ook blinde en slecht- ziende kinderen zowat alles le- ren. Drie Poolse zusters verlieten hun thuishaven en trokken naar het Afrikaanse stadje om er een speci- ale school voor blinde kinderen te helpen bouwen. „Weinig trappen en eenvoudige klaslokalen maken dat de kinderen al na twee maanden hun

weg hier vinden” vertelt zuster Fabi- ana. „Zelfs een stapelbed is geen probleem. Ze klimmen er vanzelf in.”

Sommige kinderen kunnen zich nog niet zelf aankleden. Probeer maar eens de rits van je jas te sluiten of je riem te gespen zonder de hulp van je ogen. Fabiana: „Dat leren we hen eerst. Al tastend. Na twee weken trekken ze volledig zelf hun plan.”

LEZEN, LErEN ^EN SPELEN

ZoNDEr ZiCht

D

^iChtBij maar ook ver hier vandaan zetten christenen zich in voor een betere wereld. Ze gaan naar plekken waar mensen hulpeloos zijn. Waar dokters, ziekenhuizen en scholen een luxe zijn, en lang niet voor iedereen bereikbaar.

In rwANDA, een land in Centraal Afrika, zijn vele kinderen en jongeren blind of slechtziend. Ze worden zo geboren of verliezen het zicht omdat hun voeding te eenzijdig is, of omdat een ont- steking niet op tijd behandeld werd. Gelukkig zijn er mensen die zich om hen bekommeren, zodat ook deze kinderen kunnen spelen, leren en ple- zier maken.

gELoof omZettEN iN

Erk

w oorD

B

^raille of blindenschrift is be- langrijk voor mensen die niet kunnen zien. Maar hoe leer je le- zen en schrijven als je niet ziet wat er staat? „Met steeknageltjes leren ze eerst de brailletekens voelen.

Om ze later in hun schoolboeken te kunnen lezen. Voor het herkennen van vormen gebruiken we boetseer- klei. De kinderen leggen een vorm en proberen die nadien terug te herkennen”, legt Fabiana uit. „Het verschil tussen een vierkant en een rechthoek is het moeilijkst. Cirkels voelen we het best”, weet de achtjarige Tatiana.

„Dieren leren we dan weer kennen door ze te voelen. Er zijn hier kippen, konijnen en een hond. Een koe hebben we niet, maar die vinden we dan weer bij de buren.”

Fabiana: „Zingen vinden de kinde- ren geweldig. En als er bezoek komt, hoort er ook een dansje bij. Verras- send hoe mooi ze samen dansen, ook al kunnen ze elkaar niet zien.”

„Spelen doen we natuurlijk ook, net als andere kinderen. We voelen onze knuffeldieren en bouwen hele pi- ramides met blokken, alle kleuren door elkaar”, zegt Tatiana trots. En thuis, hoe loopt het daar? „De jon- geren gaan maar drie keer per jaar naar huis, want auto’s of bussen zijn er weinig, en de wegen zijn hier niet zo goed” vertelt de zuster. En Tatiana besluit: „De school is onze thuis. De juffen, meesters en opvoeders zorgen voor ons. Zij zijn een beetje als tantes of nonkels. En Rafaela, de oudste zus- ter, lijkt wel een lieve oma.”