Iets over het Licht van Betlehem....
Ons verhaal begint jammer genoeg met een droevige gebeurtenis: op 21 oktober 2020 overlijdt mijn vader plots en onverwachts in zijn slaap. Zo’n dood is mooi voor de persoon in kwestie zou je denken en terecht, dat is het ook. Voor de nabestaanden daarentegen valt er heel wat te verwerken. Een echt afscheid is er niet geweest: zo veel is niet gezegd of uitgesproken, zo veel blijft onduidelijk en zal nooit een antwoord krijgen.
In de loop van de weken die volgden, proberen we het beeld van vader vast te zetten in ons hoofd en hart. We luisteren naar zijn lievelingsliederen, we drinken zijn aperitief bij uitstek, we eten zijn favoriete kost en we kijken naar de televisieprogramma’s die met stip op nummer één stonden op zijn lijst.
De Duitstalige zenders, daar was hij verslingerd aan. Hij sprak perfect Duits, niet alleen vanwege onze banden met familie en vrienden in de Oostkantons of voor zijn beroep. Neen, ook omdat hij ongelooflijk gefascineerd was in de taal en cultuur van Goethe.
En zo belanden we op een winterse avond in een Adventsprogramma met Florian Silbereisen. Een beetje melig, ik geef het toe, met kunstsneeuw en nepcadeautjes...maar ook met het binnenbrengen van het Licht van Betlehem als hoogtepunt van de show. Een kleine reportage schetst wat eraan
voorafging en wat de eigenlijke betekenis van het Licht kan zijn. En dat komt binnen bij ons...een kleine kiem van verwondering is gelegd.
Noem het toeval, voorzienigheid, genade of geluk....enkele dagen later bezoeken we de kerk van de abdij van Averbode. De deur gelukkig open maar voor de rest alles leeg en verlaten, u weet wel waarom... En wat staat daar vooraan, een beetje verscholen, tegen een muur, zo bescheiden dat je er bijna zou over heen zou kijken? Een lantaarn met het Licht van Betlehem.... Mijn man en ik, we twijfelen geen moment. Dat vlammetje van vrede willen we ook in ons huis een plaats geven. We bedenken een strak plan: een half opgebrande noveenkaars zal ons transportmiddel zijn. In ruil en uit dank krijgt diegene die die heeft aangestoken van ons negen extra dagen van gebed onder de vorm van een nieuwe
noveenkaars. Voorzichtig transporteren we de kaars naar huis, zo blij als een eerste communicant.
Sinds die dag staat het Licht van Betlehem bij ons op de kast. En het doet al wat het moet doen, alleen door te branden: het geeft licht in donkere, moeilijke dagen, flikkert speels als het beter gaat, geeft warmte en gezelligheid wanneer het nodig is, biedt steun bij examens of zorgen en nodigt van tijd tot tijd uit tot reflectie en gebed in verbondenheid met al wie was, wie is en zal zijn.
Al vlug zet een tweede noveenkaars het werk van de eerste verder. De uitdaging wordt geboren om tijdens het wandelen of fietsen, waar we ook zijn, een nieuwe noveenkaars te zoeken en mee naar huis te brengen. Er geldt één duidelijke afspraak: iedere specifieke kaars komt slechts éénmaal aan de beurt.
Het wakkert onze nieuwsgierigheid aan, maakt ons vindingrijk en geeft een doel aan onze uitstapjes.
Onze zoektocht brengt ons op de vreemdste plekken en doet ons lokale heiligen en bedevaartsoorden ontdekken, kerken die in gebruik zijn door gelovigen van vreemde origine, verborgen parels van trouwe devotie of spiritualiteit. Zo zijn wij onderweg, steeds met enkele Euro’s aan kleingeld in onze jaszak, er moest maar eens een kaars te koop zijn?
En wanneer wij er even tussenuit zijn, zorgen onze kinderen voor het vuur...een hulpkaarsje doet dienst als back-up, voor het geval dat....je weet maar nooit. Het vuur mag niet doven! Het wordt een zaak van het hele gezin. Angstvallig wordt de negende dag in het oog gehouden. Het overzetten van het
vlammetje gebeurt met de nodige zorg en voorzichtigheid. Je zal maar eens diegene zijn die het per ongeluk dooft.
Willen jullie weten waar je de goedkoopste kaarsen kan vinden? Of prefereren jullie die van de hoogste kwaliteit? Of willen jullie liever diegene die het langste brandt? Wij zijn ervaringsdeskundigen geworden en onze maandenlange vergelijkende studie kan antwoord geven op al jullie brandende vragen.
Maar....Hoe moet het verder nu het Licht verzameld zal worden? Samen met onze parochies, onze Pastorale Eenheid in wording en alle andere PE brengen we het Licht terug naar onze kathedraal op Pinkstermaandag. Het belooft een mooi moment te worden. Maar het maakt ons tegelijkertijd ook triest en roept vragen op. Wat gaan we doen met onze eigen kaars? Doven? Of niet? En eensgezind besluit onze familieraad dat er aan dit avontuur met het Licht van Betlehem voor ons nog geen einde komt.
Eigenlijk willen we het Licht nog brandende houden in ons huis. Ook na Pinksteren! Wat eens een onbeduidend vlammetje was, is een vuur van begeesterende verbondenheid geworden. En waar we ook gaan, staan of zullen zijn, we willen op zoek blijven naar andere kaarsen en mogelijke vlammetjes, als een rode draad in ons gezin. Er zijn nog zoveel ongekende vuurhaarden, onbekende plekken, onbeminde heiligen... en het Licht kan nog zoveel betekenen voor velen....daar willen wij aan meewerken.
Dat het vuur bij ons mag blijven branden, ’t laaiend vuur, het dove niet...
