Samenvatting
Dit onderzoek laat zien hoe ideologieën van ras, klasse en geslacht zich - voor de emancipatie - in de materiële cultuur en sociale structuur van koloniaal Saba, eiland van Nederlandse Antillen manifesteerden. Ras, klasse en geslacht vormen de vectoren van de ideologie. Door ze als processen te bekijken, is hun sociale en materiële omgeving onlosmakelijk verbonden met hun specifieke tijdelijke en ruimtelijke verband. En door verschillende sociale en materiële relaties uit dezelfde periode op Saba te vergelijken, worden de gemeenschappelijke sociale en materiële vectoren - ras, klasse en geslacht - duidelijk. In tegenstelling tot eerder onderzoek, is dit onderzoek gericht op de dialectiek tussen culturele abstracties van ras, klasse en geslacht, en de relatie met materieel belang als gevolg. Dialectische studies leggen de nadruk op de verantwoording van een bepaalde sociale omgeving in zijn totaliteit. Rekening houdend met het geheel, kan het voor een onderzoeker bij het opsporen van de processen van de ideologische abstracties, zoals klasse, ras en geslacht een ontmoedigende opdracht zijn. Binnen een begrensd geografisch gebied en een beperkte bevolkingsgrootte wordt het bestuderen van sociale omgevingen echter wel mogelijk gemaakt. Ook de culturele overeenkomsten in de regio maakt het mogelijk dat soortgelijke en uiteenlopende processen en de desbetreffende ideologieën in een duidelijk verband kan worden geplaatst. Saba is een Caribisch eiland met een oppervlakte van slechts 13 vierkante kilometer. Het eiland telde ten tijde van de emancipatie 1.877 bewoners en na het jaar 1700 vond er weinig immigratie plaats. Voor het grootste deel van de koloniale periode bleef Saba Nederlands grondgebied. Saba heeft nooit een volledige plantage-economie ontwikkeld, waardoor zowel het percentage van de blanke bewoners en als dat van de tot slaaf gemaakte Afrikanen en ‘vrije’ Sabanen van Afrikaanse afkomst rond de vijftig procent lag. Het eiland biedt daarom een uitstekende casus om het nut van dialectische archeologie aan te tonen. De sociale en materiële informatie op Saba biedt een inzicht van een scala aan onderwerpen die voor de historische archeologie van belang zijn. In het bijzonder betreft dit:
• Hoe de spanningen tussen de "incomplete hegemonie" van de koloniale autoriteiten en plantagelandbouw van Sabanen zich resulteerde in een dialectiek tussen het lokale landschap, materialiteit, en ideologieën van ras, klasse en geslacht;
• Een onderscheid tussen de slavernij, armoede onder de niet-slaven, de lagere klasse in het archeologische bestand;
• De dialectiek tussen schaal, plaats en perspectief in het definiëren en positioneren van klasse en armoede.
Het bestuderen van sociale organisatie vindt plaats door een proces van abstractie, waarbij de kenmerken van de samenleving in beheersbare sociale en tijdelijke categorieën worden opgedeeld.
Deze worden vervolgens tezamen geanalyseerd om te zien hoe zij betrekking hebben op het geheel.
Een dialectische benadering onderzoekt de onderlinge relaties tussen deze componenten. Deze relaties definiëren de componenten en ze kunnen niet buiten deze relaties bestaan, zonder een nieuwe of andere sociale abstractie te vormen. De "structurerende structuren", die de ‘habitus’ van een bepaalde cultuur vormen, bevorderen machtsrelaties tussen de mensen. Die facetten van habitus, de “ideas rooted in power" (Burke 2006, 128), kunnen zich binnen meerdere, overlappende sociale abstracties, zoals klasse, ras en geslacht manifesteren.
Volgens Orser (2004) begint het proces van het vinden van de ideologie in materiële zaken met het begrijpen van het creëren en het onderhouden van sociale instellingen en de sociaal- ruimtelijke dialectiek in een regionaal onderzoek. Dit wordt gecombineerd met ervaringen die onder de mensen worden gedeeld en door mensen in bepaalde klasse, ras en geslacht worden gezien.
Aangezien documenten en archeologie als uiting van ideologie het resultaat is van veel factoren, zijn documenten en vindplaatsen gekozen die op de best mogelijke wijze de ideologische vectoren in hun materiële, sociale, ruimtelijke en tijdelijke verband weergeven. Deze ideologische vectoren worden in vergelijking met andere documenten en vindplaatsen duidelijk waar deze vectoren identiek, vergelijkbaar irrelevant of afwezig waren. Echter, de beleving van Sabanen wordt, ongeacht hun ras, klasse of geslacht, niet per se direct weerspiegeld in de materiële cultuur (door Chicone beschreven als de object-gerichte aanpak). Of in andere materiële afwijkingen van socio-materiële normen (door Chicone de ‘representatieve benadering’ genoemd) (Chicone 2011a). De materialiteit van klasse, ras en geslacht van Sabanen vormt slechts een deel van hun ervaring (Chicone 2011a). Wat ook moet worden beschouwd, zijn de processen met betrekking tot in het opbouwen en het onderhouden van deze ideologieën ten opzichte van de materialiteit in de onderzoeksgebieden van het landschap van Saba. Bij het invoeren van niet-lokale ideologieën op de materiële assemblages is het risico op een mislukking aanwezig, die niet effectief in Sabaanse koloniale sociale relaties kunnen zijn.
De zoektocht naar sociale en materiële vectoren van klasse, ras en geslacht ontstond door Brandons vergelijking; “holistic cultural analysis… to analyzing competing categorical registers (i.e., class and race). If applied in a non-reifying manner, a cultural analysis may reveal the complex linkages between different, but often simultaneously manifested, identities” (2009:12). Door kennis te nemen van de veranderingen in de sociale organisatie gedurende de koloniale periode van Saba, verandert ook de dialectiek tussen ideologie en materialiteit. Zo is het mogelijk om voor bepaalde periodes ras, klasse en geslacht in individuele voorwerpen en artefact assemblages te identificeren. Er zijn voor de toepassing van dialectische analyses van klasse, ras en geslacht gedurende de pre-geëmancipeerde
koloniale periode op het eiland veel mogelijkheden. Louann Wurst constateert terecht dat
“archaeologists cannot, as mere mortals, study the totality of any social context, but we must recognize that we proceed with abstractions of the internal relations that form a totality” (Wurst 2006:201). Voor verantwoord gebruik van een dialectische benadering van de historische archeologie is door de beperkte immigratie tijdens de koloniale periode het kleine eiland Saba een uitstekend voorbeeld.
Het onderzoek is uitgevoerd door historische documenten met betrekking tot Saba te bestudren en het opsporen van relevante archeologische vindplaatsen door middel van veldonderzoek en door de resulaten van eerder onderzoek te bestuderen. Dit onderzoek heeft van een groot aantal schriftelijke bronnen uit verschillende archieven gebruik gemaakt. De belangrijkste bronnen voor documenten uit de zeventiende en achttiende eeuw zijn de Calendar of State Papers van het Britse Nationaal Archief en het Nederlands Nationaal Archief in Den Haag geweest. Het Nationaal Archief van Curaçao bevat van twee belangrijke verzamelingen correspondentie die halverwege de negentiende eeuw tussen Lt. Gouverneur Edward Beaks, Jr en de koloniale gouverneurs op Curaçao is gevoerd. Er zijn helaas maar weinig primaire bronnen vanaf de zeventiende eeuw tot aan 1781 die direct betrekking hebben op Saba. De notariële documenten uit de negentiende eeuw zijn belangrijke schriftelijke bronnen op Saba. Deze zijn nu in het bezit van het Saba Planbureau en de katholieke doop- en huwelijksregisters in St. Paul's Conversion kerk in Windwardside. De kadasters en notariële akten zijn bij de dienst Openbare Werken ondergebracht, en een belangrijke verzameling is in het bezit van Mr. Will Johnson.
De mondelinge geschiedenis vormt een belangrijk gegeven voor dit onderzoek. Deze bestaat zowel uit interviews gehouden door de auteur als ‘life histories’ gepubliceerd door Julia G. Crane. Al meer dan veertig jaar verricht Mr. Will Johnson, een gerenommeerde oud-politicus van Saba actief onderzoek naar de geschiedenis van Saba. Dit blijft een belangrijke bron voor de mondelinge geschiedenis van het eiland. Crane's "Saba Silhouettes" is een gebundelde verzameling van biografische interviews met Sabanen die in de jaren ’70 en ‘80 over het hele eiland zijn gemaakt.
Tijdens het vijf jaar durende verblijf op het eiland heeft Crane talloze gesprekken met Sabanen gevoerd, die van onschatbare waarde zijn.
Er is een aantal vindplaatsen op Saba voor het onderzoek geselecteerd die als context zowel een plantage als een nederzetting hebben. In deze selectie komen bepaalde facetten van de ideologie op Saba uit bepaalde perioden en groepen goed tot zijn recht. Dit betreft de zeventiende, achttiende en negentiende eeuw. De groepen zijn variërend van Afrikaanse slaven, arme Sabanen, de lagere klasse Sabanen, vrije Sabanen van zowel Europese als Afrikaanse afkomst en bewoners uit de hoge sociale klasse. De vindplaatsen bestaan uit drie kleine suiker- en indigoplantages, een strategisch
gelegen vroege koloniale hoeve, een arm blank dorp bekend als Palmetto Point, een dorpje genaamd Middle Island met bewoners van overwegend vrije Afrikaanse afkomst, een hogere klasse beerput in The Bottom, en verscheidene kleinere vindplaatsen over het eiland. De grootste vindplaatsen zijn met een Trimble GeoXH Centimeter-editie differentiële GPS in kaart gebracht. De kaarten zijn uit de onderzoekgegevens gegenereerd met behulp van QGIS, versies Chugiak, Valmeira en Lyon. De putten zijn in arbitraire lagen van 10 cm opgegraven, met uitzondering van enkele noodopgravingen, zoals de beerput in The Bottom, die vanwege tijdgebrek in lagen van 20 cm is opgegraven. De grond is gezeefd over een plastiek zeef met een maaswijdte van 5 mm.
De resultaten van het archiefonderzoek, de analyse van de interviews en het archeologisch onderzoek hebben een reeks van tijdelijk-relevante materiële en sociale vectoren voor het projecteren van de ideologie gedurende de pre-emancipatie koloniale perioden op Saba vastgesteld.
Het identificeren van ideologische vectoren in de materiële cultuur moet zijn geworteld in de lokale en beleefde realiteit van de cultuur onder studie. De vastgestelde vectoren in eind zeventiende eeuw laten een verschuiving van de Europese nationale identiteit naar een Sabaanse identiteit zien. Dit is gereflecteerd in titels, beroepen, godsdienst, namen, voornamen, reputatie, rijkdom en bezittingen, schulden en kredietsystemen, inkooppraktijken, woonplaats, ras en juridische status, rasrelaties, wetten met betrekking tot de slavernij en emancipatie, begrafenispraktijken, voeding, huisvesting en de lokale architectuur en materiële cultuur. Deze ideologische vectoren liepen uiteen van specifieke segmenten die in de samenleving kunnen worden gebruikt, zoals blanke mannen als kapiteins, tot aan de vectoren die een verdere verband nodig hebben om het nut ervan te waarborgen.
De gevolgtrekkingen gebaseerd op klasse, ras en geslacht van individuen en assemblages zijn geschaald voor betrouwbaarheid afhankelijk van het aantal en de kwaliteit van de afgeleide vectoren.
In bepaalde gevallen waren unieke vondsten, architectonische elementen en elementen van de sociale verhoudingen het ideologische domein van specifieke groepen. Structuren opgebouwd met losse stenen werden voor huisvesting gebruikt door uitsluitend de tot slaaf gemaakte Afrikanen op de plantage. Door, sieraden gemaakt van schelp werden alleen door Sabanen van Afrikaanse afkomst gebruikt (personal communication Will Johnson 2013). Grafmarkeringen met losse stenen werden geleidelijk aan een duidelijk kenmerk van de lagere klasse. Gedurende de negentiende en twintigste eeuw zijn deze in toenemende mate door grafstenen vervangen.
De lokale architectuur heeft zich tot een eigen 'Sabaanse stijl’ (Brugman 1995) ontwikkeld.
Architectuur was de belangrijkste culturele pijler om klasse op het eiland te uiten; Sabanen zouden liever ‘zonder brood leven’, dan de reparaties aan huis niet te kunnen uitvoeren (Crane 1971: 237).
Huizen van vlechtwerk en aangesmeerd met een klei met stro mengsel werden sterk geassocieerd
met de lagere klasse. Daarnaast kunnen huizen in "Sabaanse stijl" aan het type funderingen worden afgelezen: opgestapeld met losse stenen of gehouwen steen en mortel.
Klasse was in bepaalde elementen van de materiële cultuur zichtbaar. De meeste Sabanen gaven de voorkeur aan vorm en functie van keramiek boven decoratie. De kleine omvang van de economie op het eiland en de beperkte invoer, maakten het prijsniveau ineffectief. Tijdens de achttiende eeuw was er één huishouden die echter een poging deed om de laatste Europese mode, gericht op de hogere klasse, bij te houden. Het bezitten van bedden en matrassen was ongewoon.
Eind achttiende eeuw tot ver in de twintigste eeuw sliepen de meeste Sabanen op matrassen van bananenblad. Klasse werd ook geuit door middel van materialen waar het meubilair van werd gemaakt: de meest gewaardeerde materialen waren mahonie en fustic.
Ras, klasse en geslacht waren in het gebruik van de sociaal-ruimtelijke dialectiek vaak duidelijk zichtbaar. Met name in de zorgvuldigheid van het beheren van het land op de plantages. Hierdoor konden in bepaalde delen van de plantages vondstassemblages worden gevonden. Met name in het rurale landschapp kon dit aan tot slaaf gemaakte Afrikanen worden gerelateerd. Er werd in één geval een sleutelkastje gevonden met een inhoud die een Westafrikaanse cosmologie weerspiegelde, waaronder vijf tanden van één individu. Vastgesteld staat dat deze persoon in West-Afrika is geboren en tijdens diens kinderjaren naar het Caribisch gebied is gebracht. De geschiedenis van de jeugdmigratie komt overeen met de levens van de miljoenen Afrikaanse slaven die tijdens de trans- Atlantische slavenhandel gevangen werden genomen en naar Amerika zijn gebracht. Klasse, ras en geslacht was ook zichtbaar in de sociale verhoudingen en kwamen overeen met de pre- geëmancipeerde koloniale Sabaanse samenleving. Minder dan een dozijn voornamen waren in algemeen gebruik onder blanke Sabaanse mannen en vrouwen, andere namen respectievelijk 8% en 12%. Van de tot slaaf gemaakte mannen had ongeveer twee derde dezelfde namen als de blanke mannen, en een derde had andere namen. Van de tot slaaf gemaakte vrouwen had slechts 44%
dezelfde namen als blanke Sabanen, en 56% droegen andere namen. Dit geeft wellicht aan dat zowel de acculturatie van Afrikaanse slaven als de bereidheid om door middel van naamgeving met de dominante blanke cultuur te breken, een teken van weerstand kan zijn. Klasse werd aangeduid door middel van titels als "Kapitein" en "Esquire", terwijl het ontkennen van titels een manier was om anderen, zoals degenen van Afrikaanse afkomst, te identificeren. Klasse werd impliciet erkend door de verkoop van drankvergunning, aangezien de meesten die een vergunning toegekend kregen een
"goede reputatie" hadden en tot de hogere klasse werden gerekend of nauwe betrekkingen hadden met hen. In de overheidsdocumenten uit de negentiende eeuw, in het bijzonder gerechtelijke dossiers, werden Sabanen van Afrikaanse afkomst aangeduid op basis van hun vermeende mate van Afrikaanse afkomst, samen met hun geslacht als "de man" of "de vrouw" in de plaats van de heer,
mevrouw of mejuffrouw. Individuele reputatie was belangrijk. Vooral in de rechtbank, waar als men als een leugenaar kon worden geregistreerd, om zo het publieke imago van de persoon permanent te beschadigen. Veroordelingen en straffen van blanke Sabanen en vrije Sabanen van Afrikaanse afkomstige waren ongelijk, vooral met betrekking tot ballingschap. Alleen aan Sabanen van Afrikaanse afkomstig werd ballingschap opgelegd. Dit gebeurde verscheidene malen in de eerste helft van de negentiende eeuw. Wetten die de slavernij reguleerden, zijn in enkele gevallen zichtbaar in de archeologie. De tot slaaf gemaakte Afrikanen die apart van hun eigenaren woonden, in tegenstelling tot vrije Sabanen, waren gebonden aan wetten met betrekking tot de bouw van hun huizen. Houten vloeren en huisverdeling werden in 1823 als onwettelijk bestempeld. Na deze periode kan men aan hun vorm en bouwmaterialen de Afrikaanse slavenstructuren identificeren: éénpersoonskamer met ofwel een aangestampte kalk vloer of een geplaveide vloeren. Hiervan is Huis 3 in Middle Island een goed voorbeeld.
Slavernij en armoede vertegenwoordigen twee aspecten van de lagere klasse, maar vormen niet de totaliteit. Het identificeren van slavernij, armoede en lage klasse begint met het vergaren van inzicht in hun processen binnen een de Sabaanse samenleving. Slavernij en verdienstelijke/onverdienstelijke armoede zijn het product van een juridisch proces, terwijl dit bij de lage klasse niet zo is. Daarom één van de ingangen voor de archeologie van slavernij en armoede begint met het begrijpen hoe de door een dominante cultuur opgelegde wettelijke status door de tijd heen in materialiteit vorm krijgt. Door de tijd heen is dit de meest opvallende aanwijzing voor de tot slaaf gemaakte Afrikanen (Armstrong & Kelly 2000). De in deze omstandigheden gevonden materiaalresten kunnen aan de slavernij worden gekoppeld, maar niet noodzakelijkerwijs als bewijs voor de slavernij op zichzelf, zonder de ruimtelijke verdeling. De sociaal-ruimtelijke dialectiek toont aan dat er klasse en ras op eiland-, dorps- en plantage-niveau aanwezig zijn. Afrikaanse slavendorpen waren op SB 001 en SB 007 gevestigd volgens het model van Armstrong & Kelly's (2000), het model voor de plantage ruimtelijke organisatie. Helaas is het huis van de eigenaar bij SB 004 door kusterosie opgeëist, eveneens de huislocaties van de tot slaaf gemaakte Afrikanen. Volgens zowel mondelinge geschiedenis als schriftelijke bronnen, leefden negentiende-eeuwse Afrikaanse slaven vaak samen met hun eigenaren in hetzelfde huis. Degenen die zich bezighielden met werkzaamheden op het land deden dit ook samen met hun eigenaren. Het definiëren van de materialiteit van slavernij op niet- plantage context is in verband met het samenleven buitengewoon moeilijk.
In het koloniale pre-geëmancipeerde Saba was lage klasse zichtbaar in ruimtegebruik door middel van ras en door middel van klassevectoren zoals voeding, architectuur, meubilair, slavenbezit en een afhankelijkheid van tuinbouw. Alle vrije Sabanen van Afrikaanse afkomst zouden als lage klasse zijn beschouwd, en waarschijnlijk werden velen als arm beschouwd. Dit zorgde voor een onlosmakelijk
verband tussen klasse en ras binnen de normen van de dominante blanke Sabaanse samenleving. Als gevolg van de homogenisering van lage klasse onder Sabanen van Afrikaanse afkomst, zou de materiële uitrusting geen effectieve vectoren van klasse binnen hun gemeenschappen zijn geweest als hun materiële vectoren identiek waren aan die van de blanke Sabaanse gemeenschap. Sterker nog, zelfs de voeding van de tot slaaf gemaakte Afrikanen in Flat Point en Spring Bay Flat was zeer vergelijkbaar met vrije, lage klasse bewoners van Palmetto Point, Middle Island, en Behind-the-Ridge.
De belangrijkste uitzondering vindt men onder de vrije Sabanen van Afrikaanse afkomst die zich sterk identificeerden met blanke Sabaanse cultuur. Dit was helaas niet duidelijk zichtbaar in de archeologische vondsten; terwijl het Afro-Caribische aardewerk wordt geassocieerd met Afrikaanse Sabanen. Aardewerk zijn uitstekende materiële vectoren van klasse en ras, echter het is moeilijk te onderscheiden van het bijna identieke Indiaanse aardewerk. Echter, bij gebrek aan ruimtelijke gebied die aan armen werden toegeschreven, zijn armoede en lage klasse op basis van materiaal op Saba niet te onderscheiden. De lage klasse heeft weinig interpretatieve en verklarende waarde in verband met de slavernij, omdat het vrijheid impliceert. Hoewel de tot slaaf gemaakte Afrikanen in het algemeen de laagste trede van de koloniale sociale hiërarchie innamen, onderhielden ze ook sociale hiërarchieën onderling. Lage klasse en slavernij delen een reeks ideologische vectoren die archeologisch niet te onderscheiden zijn, omdat verschillende processen dezelfde materialiteit produceren. Eene opmerkelijke uitzondering op de sociaal ruimtelijke dialectiek is de architectuur van plantages met de huizen gefundeerd op los opgestapelde stenen. De immateriële vectoren, die in de schriftelijke bronnen beschreven zijn, bieden veel duidelijker ideologisch onderscheid tussen lage klasse en slavernij.
Onder de inwoners van St. Eustatius stond Saba bekend als een "eiland van arme mensen", ondanks de klasse en op ras gebaseerde differentiaties binnen de Sabaanse samenleving. Heel Saba werd na orkaan in 1772 door de eilandsecretar is van St. Eustatius als "arm" aangeduid en waarschijnlijk een wijdverbreide constatering buiten Saba . Maar dit verhulde de ware complexiteit van de Sabaanse sociale organisatie (DNAr 1.05.01.02 # 629: 1773/02/02). Externe waarnemingen van Sabaanse armoede zou door de economie van het eiland zijn bevorderd. Een chronisch gebrek aan geld op Saba maakte de betaling van de schulden door middel van contant geld moeilijk. Als gevolg ontstond er een cultuur van kredietverlening en schuld op het eiland. Vaak konden schulden alleen betaald worden bij het overlijden van de schuldenaar, waarna zijn of haar goederen geheel of gedeeltelijk werden geveild. Halverwege de negentiende eeuw bevestigden veel Sabanen het begrip
"arm eiland" op St. Thomas, door het gebruik van ruilhandel in plaats van geld, zelfs voor het opkopen van goederen die beschikbaar waren op Saba zelf. Ondanks de veranderingen in de materiële bezittingen van de Sabanen was Saba volgens de inwoners van Golden-Rock tijdperk van St. Eustatius
en de negentiende-eeuwse St. Thomas een eiland van arme mensen. Hun bezittingen werden daarom gezien als een uiting van hun armoede, terwijl dit volgens Sabaanse culturele normen misschien anders was. Zo zijn er meerdere dimensies van klasse en armoede in lokale materiële assemblages en zou door archeologen rekening mee moet worden gehouden.
Ondanks de externe homogenisering van de armoede van Saba, heeft het eiland haar eigen sociale organisatie en perspectieven van armoede behouden. Dit was zichtbaar in de op klasse gebaseerde sociaal-geografische landschap. De sterke Sabaanse identiteit en de topografie van het eiland isoleerde de bewoners; zo bezochten bijvoorbeeld inwoners van Hell's Gate nooit The Bottom;
mensen van Windwardside trouwden in het algemeen niet met mensen van The Bottom; en sommige vrouwen die er waren geboren, leefden hun hele leven zonder ooit Hell's Gate te hebben verlaten. De meeste Sabanen van hogere klasse woonden in The Bottom tot de emancipatie, terwijl kleine, afgelegen dorpen zoals Hell's Gate, Middle Island en Palmetto Point vrijwel uitsluitend werden bewoond door de lagere klassen. Inwoners van Palmetto Point werden daarom bijvoorbeeld beschouwd als "backwards" door andere Sabanen. Middle Island had een stijging in het aantal bewoners van Afrikaanse afkomst, in de decennia voorafgaand aan en na de emancipatie. Vrije Sabanen van Afrikaanse afkomst, waren in termen van materialiteit vrijwel allemaal arm. De onveranderlijkheid van ras en geslacht beperkten hen aanzienlijk in hun vermogen om hun sociale en materiële aspecten van de klasse te verbeteren ten opzichte van de gehele Sabaanse samenleving.
Een van de weinige zelf-karakteriseringen van armoede werd naar voren gebracht door Daniel Simmons. Hoewel hij tijdens zijn verzoek tot echtscheiding aan de gouverneur van Curaçao zichzelf als arm kenmerkte, behoorde hij volgens Saba's Gedelegeerde Bench van Justitie niet per se tot die groep.
De sociale en materiële criteria die individuen en huishoudens in de ogen van de klasse van bestuurders arm maken, waren echter niet gespecificeerd. Deze absolute maatstaf voor armoede zou twee klassen binnen de reeds bestaande lagere klasse van Saba hebben gecreëerd; diegenen die armoede verdienden en diegenen die de daarmee geassocieerde liefdadigheid niet verdienden. Als gevolg hiervan belichamen de bezittingen van de verdienstelijke armen een tweede reeks van sociale relaties, naarmate ze een bestanddeel van hun armoede zijn; ze waren ooit lage klasse, en werden vervolgens als arm bestempeld. Hetzelfde principe van 'worden' zou op verarmde plaatsen worden toegepast. De architectuur in Palmetto Point zou zeker een klassepijler onder bewoners in het dorp zijn gebleven. Daarbuiten telde het minder, omdat Sabanen de inwoners van Palmetto Point als arm en achtergesteld beschouwden. Daarom is het identificeren van armoede op basis van de materialiteit en andere ideologische vectoren inherent problematisch, omdat het meerdere sociale en ruimtelijke perspectieven belichaamt en afgeleid is van machtsrelaties van een kortstondige kwaliteit. Terwijl een soortgelijke vergelijking in de richting van de archeologie van ras in de koloniale Caribisch gebied kan
worden gemaakt, ligt het belangrijkste verschil in de gevarieerde culturele verschillen die tussen de blanke bewoners, vrije Sabanen van Afrikaanse afkomst en Afrikaanse slaven bestonden, terwijl er geen ''cultuur van de armoede" (Orser 2004; 2007) bestond. Archeologie van armoede is beter af in het benaderen van hoe armoede werd volgehouden en hoe het in machtsrelaties werden gebruikt, in plaats van hoe het kan worden gezien in materiële dingen. Deze voorbeelden versterken de relevantie van klasse ten opzichte van bepaalde sociale en ruimtelijke verband en wijst op de noodzaak door rekening te houden met machtsperspectieven bij gebruik van materialiteit en objecten om over ideologie na te denken.
