Rood AlarmDe zoveelste communicatieblunder vanuit de sp.a-rangen is niet alleen ergerlijk voor de

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Rood Alarm

De zoveelste communicatieblunder vanuit de sp.a-rangen is niet alleen ergerlijk voor de

‘gevoelloze karikaturen uit teflon en beton’ die met Ingrid Kiekens samen in de Vlaamse regering zitten, het is ook een misselijkmakende illustratie van zowel de onbenulligheid als de arrogantie van een partij die bij elke verkiezing kleiner wordt, en zich enkel weet te handhaven door een pervers bondgenootschap met de PS en het Paleis. Uit de e-post van Kiekens blijkt overduidelijk dat de sp.a samenhang en visie mist. Uit de manier waarop ze er mee wegkomt, blijkt echter dat de andere partijen de kracht of de moed niet heb- ben om aan de rode intriges paal en perk te stellen. Onder de loep: het rode bobogedrag van de voorbije week.

Lekken en loodgieterij

Ingrid Kiekens beledigt niet enkel haar collega’s, maar ook het brede publiek. Nadat de fameuze e-post was uitgelekt in Het Laatste Nieuws, stuurde haar kabinet een pers- mededeling rond om alsnog een rookgordijn op te trekken. Het elektronische bericht in kwestie werd als “een interne mail van kabinetsmedewerkers” voorgesteld. En: “Minis- ter Lieten verontschuldigt zich voor deze ongepaste mail, waarvan ze niet de auteur is, maar waar ze wel de volle verantwoordelijkheid voor draagt.” Hoezo, niet de auteur? De e-post mag dan wel verstuurd zijn door een kabinetsmedewerkster, maar bovenaan staat er letterlijk dat dat “namens Lieten, Ingrid” gebeurde, en het stuk is door haar onderte- kend: “Hartelijke groet, Ingrid.”

Kiekens liegt dus, en sp.a-voorzitster Gennez trekt in een partijmededeling die lijn door: “een interne mail van het kabinet Lieten”. Volgens Gennez heeft de Vlaamse rege- ring “na een constructief gesprek de rangen gesloten”. Maar dan komt de eigenlijke aap uit de mouw: “Ons land heeft op dit moment te kampen met een politieke impasse op federaal niveau. Het is des te belangrijker om de slagkracht van de andere overheden, de Vlaamse op kop, niet te destabiliseren.” Dat is pure politieke chantage vanwege de sp.a- top, waar CD&V en N-VA zich blijkbaar bij hebben neergelegd.

Deleten die Lieten

Ingrid Kiekens voert de ronkende titels van viceminister-president, Vlaams minister van Innovatie, Overheidsinvesteringen, Media en Armoedebestrijding. Maar eigenlijk is ze op de eerste plaats de satraap van de sp.a en van Stevaert voor de provincie Limburg. Ze kon- digde onlangs aan dat honderd Limburgse gezinnen een jaar lang gratis mogen rondrijden met een elektrische auto van de energie-intercommunale Infrax (voorzitter: Stevaert).

Kiekens gaat ook door met de opstart van de vzw I-Cleantech, in Houthalen-Helchteren,

een instelling voor het promoten van schone technologieën. Daarop kwam zware kritiek van de Inspectie van Financiën, die de nieuwe vzw compleet overbodig noemde en een voorbeeld van “gesubsidieerde jobcreatie”. Kiekens heeft nu naar eigen zeggen het aantal leden in de Raad van Bestuur teruggebracht van 17 naar 9. Maar het initiatief loopt door, met jaarlijkse betoelaging door de Vlaamse regering.

Intussen probeert de sp.a in Antwerpen extra greep te krijgen op het herziene Oos- terweelproject. Hier leidt Patrick Janssens de dans, die in dit dossier al meer bochten heeft genomen dan er vrachtwagens rijden op de Antwerpse Ring. Volgend jaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen, en de sp.a is bloednerveus dat de burgemeesterssjerp haar kan ontglippen.

Johannes de Wederdoper

Vande Lanotte is door de vrienden van de openbare omroep en andere regimeorga- nen zowat heilig verklaard. Gaf een gastcollege bij VRT-correspondent Carl Devos aan de Universiteit Gent en werd ei zo na uitgeroepen tot Vader des Vaderlands. Kwam de popu- laire jongen uithangen in De Laatste Show, en mocht dat nog eens dunnetjes overdoen in De Zevende Dag. Hij heeft intussen zijn nota van anderhalve maand geleden tot project voor een nieuwe “Belgische Unie” herdoopt. “Als men een staatshervorming kan door- voeren zonder de sp.a, dan moet dat maar”, zo verklaarde hij in De Tijd, goed wetende dat Di Rupo enkele dagen voordien nog stelde de sp.a nooit te zullen laten vallen. Op de vraag of N-VA en CD&V een kans gemist hebben door zijn nota af te schieten, luidde het antwoord: “Voor de N-VA geldt dat niet. Want door een akkoord te weigeren, kunnen ze hun zuiverheid behouden. Maar voor CD&V ligt dat anders, omdat dat een partij is met een verantwoordelijkheid.” Dat geeft de contouren weer van het denkspoor dat opgang maakt bij het unitaire establishment: kegel de N-VA eruit, en zet een tripartiet op poten.

Met CD&V en uiteraard de socialisten aan boord.

Louis Bullebak

Louis Bullebak gaf vorige week ook present, in De Tijd. En liet zich opmerken door een nieuwe aanval op Bart de Wever. “De sociale zekerheid krijgt hij niet. Ik ben niet van de Lega Nord, een begrip dat ook in België toepasselijk is. Ik ben er niet op uit alleen rijk te zijn en de anderen hun plan te laten trekken.”

Besluit: de sp.a heeft - volgens de woorden van Kiekens in haar e-post - geen wervend verhaal. Daarom grijpt ze uit gewoonte terug naar de brute machtspolitiek.

Deze week :

• PS-hypocrisie over elektriciteitsprijs 2

• Verkiezingen? Er is een uitweg 2

• Briefje aan prof. Eva Brems, hooggeleerd 3

• Vlaanderen, een week na de Morel-uitvaart 5

• Iedereen is Ecolo beu 7

• Frank Boeijen zingt “Genade” 10

• De kwasterijen van Tuymans 14

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

66

jaargang • nummer 8 • woensdag 23 februari 2011 1,90 euro

Acht maanden onderhandelen...samengevat

juli augustus september oktober

februari januari

december november

De dingen dezer dagen 2

PS-hypocrisie over elektriciteitsprijs

Uit de smalle beursstraat

De PS heeft alle grote kanonnen in stelling gebracht om te pleiten voor een maxi- mumprijs voor elektriciteit. Gesterkt door allerlei onderzoeken die aantonen dat de energieprijzen in België een stuk hoger liggen dan in de buurlanden, vinden de socialis- ten dat er moet ingegrepen worden in de markt. Eén van de pistes die men wil bewan- delen, is de volgende: Electrabel zou moeten uitleggen waarom de energieprijzen in de loop van het jaar worden opgetrokken. Bij de PS weten ze dat het zeer moeilijk is een prijscontrole of maxima op te leggen. Dat zou de Europese Commissie niet snel aanvaarden.

De Franstalige socialisten leggen een nooit geziene hypocrisie aan de dag. Zij zijn immers rechtstreeks verantwoordelijk voor de hoge elektriciteitsprijs. De liberalise- ring van de Belgische energiemarkt is immers volledig mislukt, onder andere door de schuld van de PS. De partij zat immers in de federale paarse regering toen de Franse nutsgroep Suez in 2005 de Belgische elektriciteitsproducent Electrabel volledig heeft overgenomen. Daarmee haalden de Fransen een bedrijf binnen dat 75 procent van de in België verbruikte elektriciteit produceert.

Parijs stak toen zijn bedoelingen niet onder stoelen of banken: Electrabel voor een prikje helemaal in handen krijgen en zijn monopolie op de elektriciteitsproductie in België versterken. Daarmee kon Suez het winstgevende Electrabel verder afromen om de eigen lamentabele financiële situatie op te krikken. Al jaren vloeit er een miljarden- stroom van België naar Frankrijk. Sommigen spreken van miljarden euro’s per jaar.

De winsten vertrekken richting Parijs. Dat gebeurt als volgt: Electabrel wordt ver- plicht om gelden tegen een belachelijk lage rente uit te lenen aan Suez (intussen GDF/

Suez). Op het eerste gezicht hoeft dat geen onoverkomelijk probleem te zijn, maar het gevolg is wel dat dit geld niet kan worden aangewend voor binnenlandse investe- ringen in België. Door de ondergeschikte positie van Electrabel kan niets verhinde- ren dat beslissingscentra, en de daarbij behorende werkgelegenheid, in België wor- den afgebouwd. Gevolg van die geldstroom is dat GDF/Suez in Frankrijk zelf, aan de Franse consumenten, elektriciteit aan spotprijzen kan aanbieden. Dat ondanks het feit dat Frankrijk nog in belangrijke mate een ruraal land is, wat extra investeringen vergt om de elektriciteit tot in verlaten dorpen te kunnen afleveren.

De kolonisering van de Belgische elektriciteitsmarkt door Frankrijk is er gekomen onder het goedkeurend oog van het Belgische establishment. Het verhaal is bekend:

de Generale Maatschappij en Tractebel kwamen in de jaren 90 in Franse handen. Figu- ren die binnen die bedrijven op hun autonomie stonden - zoals Tractebel-topman Phi- lippe Bodson eind jaren 90 - werden op een zijspoor gezet.

Dit alles gebeurde met de steun van de Franstalige elite én van het gros van de poli- tici, ook Vlaamse. De uitverkoop van Tractebel bijvoorbeeld, was mogelijk door de excuus-Vlamingen in de raad van bestuur zoals ex-Interbrew-baas en top-CVP’er Paul de Keersmaeker.

Het is opvallend dat een partij als de PS in deze discussie steevast de belangen van het grootkapitaal en van Frankrijk heeft gediend. Daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste heeft de verkoop van een aantal bedrijven waar de overheid in participeerde, de Belgische staatskas gespijsd. Ten tweede, één van de grote winnaars van de uitver- koop van de Belgische bedrijven aan Frankrijk was de Waalse financier Albert Frère. De man mag dan al bekendstaan als de rijkste Belg en zoete broodjes bakken met Didier Reynders, voor velen heeft hij een socialistische signatuur. Frère voelt zich altijd een beetje schatplichtig ten opzichte van de socialistische partijen. Hij begon zijn carrière in de staalsector en heeft bij de pogingen van de regering om het Waalse staal te red- den massaal overheidssteun gekregen. Met dat kapitaal heeft hij zijn financiële impe- rium uitgebouwd. Dankzij vele participaties in Frankrijk en België heeft hij dat vermo- gen nog vergroot toen tal van Belgische industriële kroonjuwelen in de jaren 90 aan Frankrijk werden verpatst. Hij is de PS daar nog altijd dankbaar voor.

A^ngélique VAnderstrAeten

Didier Reynders loopt z’n rondjes verder, maar zal niet slagen. Het idee alleen al dat hij de boel kan deblokkeren, doet de PS steigeren. En als Reyn- ders mislukt, komen er verkiezingen, luidt een algemeen oordeel. De Stan- daard kleefde daar al een datum op, namelijk 5 juni. Wel, als wij er onze cen- ten moeten op inzetten, dan kruisen wij het vakje nieuwe verkiezingen niet meer aan. En daar heeft een Waalse krant voor gezorgd.

Verkiezingen? Er is een uitweg

Soms doen kranten er nog toe. Het was wellicht niet de bedoeling, maar het was Le Soir die de ‘shame’-betoging van janu- ari een stevige stok in de wielen stak. Die krant kwam op het briljante idee te peilen naar de regionale verdeling van de beto- gers. Bleek amper 21 % uit Vlaanderen te komen. Een onderzoek van de Universiteit Antwerpen (UA) kwam uit op 36 % Neder- landstaligen. Dat is wel wat meer, maar ver- andert niets aan de essentie. De ‘shame’- betoging was een voornamelijk Franstalige aangelegenheid en met dat nieuws smolt de eventuele druk ervan op de Vlaamse poli- tieke partijen als sneeuw voor de zon. De UA ontdekte overigens, niet verrassend, dat haast geen enkele N-VA-kiezer die zon- dagmiddag in Brussel mee opstapte. De afstand tussen die optocht en de Vlaamse politieke realiteit was uitermate groot.

Peiling

De Waalse krant l’Avenir, telg uit de Corelio-groep die ook De Standaard uit- geeft, is de volgende die het politieke leven wel eens grondig zou kunnen beïnvloed hebben. Half februari publiceerde die de resultaten van een peiling, waaruit bleek dat de N-VA in Vlaanderen nog 5 % zou winnen. Had u gedacht dat er dan nog één andere partij zin heeft om naar verkiezin- gen te gaan? Maar de CD&V zou volgens die peiling zo’n 5 % verliezen, amper 13 % overhouden en zowaar de sp.a moeten laten voorgaan als de tweede grootste (nu ja, groot) partij van Vlaanderen.

Die peiling zorgde begrijpelijkerwijze voor een schok bij CD&V. Tot dan was het domste wat CD&V kon doen, zich los- koppelen van de N-VA. Dat blijft ook van- daag een politieke dommigheid van de eer- ste orde, maar snelle verkiezingen zouden voor die partij dus nog erger zijn. Een rege- ring zonder N-VA wordt daarmee voor CD&V pas het op één na ergste scenario.

Bij CD&V voelt de anti-N-VA-strek- king, tot nu wat verdrukt, zich gesterkt en spreekbuis Rik Torfs grijpt de kans met beide handen aan. In Villa Politica haalde hij bijzonder fel uit naar Bart de Wever.

Wouter Beke stond erbij en keek ernaar, een beetje verveeld. Voorbije weekeinde liet Torfs zich dan nog eens helemaal gaan

in een interview met La Libre Belgique. De N-VA wil geen compromis en De Wever verstikt het debat in Vlaanderen, zo kun- nen we zijn boodschap aan de Franstalige lezers samenvatten.

Opvallend was ook een interview met Beke voor de radio, waar hij herhaalde dat hij geen regering wil zonder de N-VA, maar liet daarop volgen “tenzij die partij zelf niet wil”. Ziet u hoe de cirkel zich sluit? CD&V wil wel met N-VA, maar als die partij zich- zelf buitenspel zet door haar onbuigzaam- heid, kan CD&V niet anders dan N-VA toch laten vallen.

In De Ochtend horen we van Karel de Gucht dat er nog twee formules moge- lijk zijn; de huidige regering aangevuld met N-VA of een regering zonder die partij.

Die eerste optie is onverteerbaar voor de N-VA, aangezien er inhoudelijk absoluut geen vooruitgang is te bespeuren. Voilà, dan zonder de caractériels!

Vanackere als debloqeur

Het establishment is woedend op CD&V omdat die partij het Vande Lanottema- noeuvre heeft verknoeid. De val stond gereed: ofwel deed N-VA mee en dan werd de partij in het oude Belgische compromis- gedoe opgeslorpt, ofwel zei de N-VA als enige neen en dan lag de weg open om De Wever te dumpen. Maar CD&V speelde dat spelletje dus niet mee.

Nu kan vermoed worden dat verkiezin- gen voor de partij van Beke dramatisch zul- len verlopen, liggen de kaarten anders en wordt CD&V weer aanspreekbaar, zeker aangevuld met wat lekkers: Yves Leterme mag eerste minister blijven.

Er rest nog één probleempje. Vreemd genoeg heet dat Steven Vanackere. Lau- rette Onkelinx haalde in verschillende kranteninterviews zwaar uit naar CD&V en vooral naar het Brussel-standpunt van die partij. “Je kunt de Brusselaars niet ver- plichten te kiezen tussen een Vlaams of Franstalig kinderbijslagfonds, tussen een Vlaams of Franstalig ziekenfonds”, liet ze aan Le Soir en De Morgen weten. Nu is juist Brusselaar Vanackere de grote bewa- ker van de band tussen Vlaanderen en Brussel (vooral omdat die hem uitstekende carrièremogelijkheden waarborgt).

Vanackere is echter ook een uitgespro- ken voorstander van het behoud van Bel- gië als opperste doel. Vanackere zal zich niet lang laten smeken om het land te red- den door de crisis te ontmijnen en zijn par- tij zo verkiezingen te besparen. Het mag dus niet verbazen als na de mislukking van Reynders Vanackere door de koning in het veld wordt gestuurd.

CD&V kan dan niet neen zeggen op zijn voorstellen. De PS gunt Reynders geen succes, maar CD&V vandaag wel, want dat is een electorale concurrent voor de N-VA. Die partij staat dan voor het blok.

Meedoen aan een regering met een onder- maats communautair programma of zich- zelf buitenspel zetten. Dan ligt de weg open voor een klassieke driefamilierege- ring van socialisten, christendemocraten en liberalen.

Als u het ons vraagt, gaat het die rich- ting uit.

J.K.

Niet iN oNze Naam

In enkele steden kwamen studenten op straat om te protesteren tegen het uitblijven van een nieuwe regering. Het zijn zogezegd spontane studentenacties, maar in realiteit zit de organisatie ervan bij de platformgroep

“Niet in onze naam”. Die groep straat zéér dicht bij de maoïstische PVDA en haar jon- gerenorganisatie Comac. In onze kolommen vermeldden we al eerder dat de algemene leiding van de “Niet in onze naam”-meeting in de KVS in handen was van Lieve Franssen.

Ons Lieve was in 2010 nog kandidate op de PVDA-Senaatslijst.

Het is dan ook geen toeval dat in Ant- werpen als woordvoerder van de Frietrevo- lutie ene Luis Muñoz opdook, bestuurslid bij Comac-Antwerpen en medewerker van de

“progressieve” webstek “Dewereldmorgen”.

Deze webstek wordt beheerd door ene Han

Soete, nog een kaderlid van de PVDA. In Gent werd student Kliment Kostadinov opgevoerd door de media (o.a. bij VTM) als woordvoer- der van de Frietrevolutie. Kliment is eveneens actief bij Comac en verstuurde die donderdag een persmededeling samen met Jouwe Van- houtteghem. Deze laatste zetelt in het Nati- onaal Bureau van Comac.

“Niet in onze naam” en de Frietrevolutie spelen handig in op het ongenoegen bij de mensen over het uitblijven van een regering, maar in werkelijkheid verkondigen ze een totaal ander programma: ze verzetten zich namelijk met hand en tand tegen de splitsing van het land en tegen het nationalistische dis- cours van de N-VA.

En zo slagen de rode makkers van Mao erin een pak naïeve studentjes en nog een groter pak onwetende journalisten voor hun progressieve kar te spannen.

PukkelPoP

De stad Hasselt gaat de terreinen aanko- pen waar de jaarlijkse zomerfestivals Puk- kelpop en Rimpelrock georganiseerd wor- den. 2,6 miljoen gaat de stad daar voor neertellen. Het nieuws werd aangekondigd door burgemeester Hilde Claes (sp.a).

Goed nieuws voor organisator Chokri Mahassine, sp.a-volksvertegenwoordiger. Hij kan met zijn twee festivals blijven gebruik maken van de gronden.

Wat minder geweten is dat Pukkelpop in feite georganiseerd wordt door de vzw Humanistische Jongeren Leopoldsburg,

waarvan Chokri Mahassine de voorzitter is en zijn vrouw de secretaris. Christiane Sluy- ter is dan weer de penningmeester.

Eigenaardig, want de vzw Rimpelrock bestaat ook, en daar is Chokri dan weer de secretaris, zijn vrouw is penningmeester en Christiane Sluyter is er de voorzitter van.

Chokri, een bullebak van een werkgever - vraag het maar aan de secretariaatsme- dewerkers van Pukkelpop - maakt dank- baar gebruik van zijn vriendschap met de

“alte Kameraden”, nietwaar Stevaert?, om aan subsidies te geraken. (Voor Rimpel- rock kreeg hij 300.000 euro als opstart- subsidie).

3

De dingen dezer dagen

Aan Eva Brems

Hoogleraar Mensenrechten Leuven/Gent

Brief aan ...

Gij Transradicale,

Op een buitenlands congres waar gij enige tijd geleden vertoefde, werdt gij vol- gens uw eigen verslag in De Morgen aan- geklampt door bezorgde, wat zeggen wij, doodsbange collega’s-Mensenrechtenpro- fessoren. Zij wensten u onder ede te horen verklaren dat België niet in de greep van separatisten verkeert. Dat er in dit land opgebokst wordt tegen zulke radicalen als daar zijn de N-VA, Bart de Wever en de N-VA. Dat er hier een dam opgewor- pen wordt tegen de publieke opinie die voor een groot deel zulke lieden achterna loopt. Die met andere woorden het radi- calisme niet meer van een boterham met choco onderscheidt. Maar - gruwel - gij waart niet in staat om uw spitsbroeders en -zusters gerust te stellen. Gij hadt geen argumenten bij de hand om hen een riem onder het hart te steken en hen te verze- keren dat het Vlaamse heir nog lang niet de totale oorlog heeft uitgeroepen. Inte- gendeel, gij voelde u meegesleept door hun angsten, want: ‘de blik van een buiten- staander opent de ogen!’ En gij declameert nu tegen elkeen die het horen wil (of niet) dat de N-VA werkt aan het einde van Bel- gië, zonder dat de bevolking dit wenst en tegen het algemeen belang van Vlaanderen.

Helaas weten die raddraaiers dit arglistig te camoufleren, zodat je bijna naar het bui- tenland MOET om het weer klaar en dui- delijk in te zien.

Want wat stelt gij vast? De N-VA per- fectioneert zich in de kunst om het voor te stellen alsof ze het land enkel willen hervormen. Awoe! Eigenlijk willen ze niks anders dan sociale afbraak. Ze willen de werkloosheidsuitkeringen defederaliseren en de kinderbijslag splitsen. Ze willen van jusitie een complete janboel maken. Ze willen het virus in het systeem brengen en de houtworm in de balk. En met Bart de Wever beschikken ze over het ultieme wapen: de Universele Vlaming, goed in het vlees, geestig en tegen alles wat niet mar- cheert. Bah, bah, bah!

Wij dachten dat Mensenrechtenschrift- geleerden eigenlijk Universele Beginselen verdedigden, maar blijkbaar moeten wij onze mening herzien. En bovendien wor- den wij zo moe van altijd maar weer te her- halen dat de stilstand en de verarming van dit land niet door de N-VA, maar door de PS en consorten worden uitgelokt, dat wij u voor één keer genoegdoening gaan geven

en openheid van zaken. Hou u vast aan uw hangmat, want hier komt ons manifest.

Zodra wij aan de macht zijn, voeren wij de omgekeerde index in: naarmate de olie- en energieprijzen stijgen, doen we de lonen dalen, en we noemen dat de Wet van de Communautairende Vaten. De minimumlo- nen worden met één pennentrek afgeschaft en het cijnskiesrecht opnieuw ingevoerd.

We voeren stante pede de 138-urenweek in, stellen de vakbonden buiten de wet en laten de Nationale Bank een studie uitvoe- ren naar het herstel van de slavernij. Het probleem Brussel lossen we op door er een Universeel Reservaat van te maken, en we leggen ter bevordering van het toe- risme gratis busreizen in vanuit de ons omliggende landen om het Europese cen- trum van de multikul te komen bezichtigen.

Alle asielzoekers en illegalen worden naar de andere kant van de taalgrens versast:

behoud van het transferprincipe, maar dan in natura. Andersdenkenden horen uiter- aard thuis in concentratiekampen, zeker als ze tot de categorie Mensenrechten- professoren behoren. De groenen sturen we naar het regenwoud, waar ze nuttiger werk kunnen verrichten dan hier in België.

Albert en zijn sibbe worden op het vlieg- tuig naar Marokko gezet om daar de demo- cratie te gaan propageren. We overwegen de invoering van een kolonelsregime, tenzij Bart de Wever liever tot maarschalk wordt gepromoveerd. We verbieden elke vorm van staking, inzonderheid bij het openbaar vervoer, hoewel de bevolking daar vroeger zoveel plezier aan beleefde. De ministers van Sociale Zekerheid, Armoedebestrij- ding, Onderwijs en Maatschappelijke Inte- gratie worden zonder uitzondering geko- zen uit de rangen van het patronaat. We schaffen 21 juli af en lanceren een stap- penplan voor het afstoten van de zuide- lijke en de Oostkantons. Op de VRT wor- den alleen nog maar toespraken van Geert Bourgeois en Philippe Muyters gedraaid,

‘t zal snel gedaan zijn met de belangstel- ling voor de openbare omroep en met die omroep zelf. En we steken elke dag vuur- werk af om te gedenken dat we de enige echte wereldkampioen regeringsvorming zijn. En we hopen dat nog lang te mogen blijven, alstublieft en dank u wel. Komt dit zo een beetje overeen met wat u verstaat onder het begrip “radicaal”? Zeer bedankt voor de aandacht, en graag tot bij een vol- gende gelegenheid.

De kracht van onwetendheid

Belgenmoppen en blagues belges gaan niet over “Belgen” in het algemeen, maar over de Vlamingen, de dommere broertjes van de Walen. Er is inderdaad iets heel doms aan Vlamingen, ze kunnen er niets aan doen, ze zijn gewoon zo.

Toch wordt dit niet nog eens een tirade tegen de domheid van de flaminganten.

Voor écht dom moet je immers bij een ander segment van de Vlaamse bevol- king zijn: de belgicisten.

Die heb je in twee soorten. Je hebt de elite, de gesubsidieerde kunstenaars, DS/

DM-volschrijvers en KKK-aanhorigen. Die zijn een beetje slim, in de zin dat ze voor hun eigen profijt kiezen. Voor je loopbaan en public relations is het immers voordeli- ger om voor België en tegen Vlaanderen aan te treden. Toch zijn zij dom, eigenlijk dom- mer dan de gewone Vlaming, omdat zij de domheid cultiveren. Hoor hen tekeergaan in het Belgiëdebat en je merkt dat zij het dos- sier niet kennen en de argumentatie van hun pro-Vlaamse tegenstanders volstrekt niet begrijpen. Zonder uitzondering richten zij hun beste pijlen op stropoppen en windmo- lens. Hoewel intellectueel toegerust om het bezwarenbundel tegen België te vatten, hou- den zij zich resoluut van de domme. Dat laat hen toe zich superieur te voelen tegen hun vijandbeeld van de flaminganten als boeren- kinkels die geen argumenten hebben, maar alleen emoties en slechtheid. Hoe meer zij de feitenbasis van het hele Belgiëdebat buiten hun bewustzijnshorizon houden, des te zelf- zekerder zijn zij. Met George Orwell: igno- rance is strength.

En dan heb je de meelopers. Hen heb je in groten getale aan het woord gehoord tij- dens de uitgebreide tv-verslaggeving over de Shame-betoging en het frietprotest. Zij zijn de gedachteloze luidsprekers van de slag- zinnen die de eerste groep hen voorgezegd heeft. Zij vinden zich progressief, maar die- nen als voetvolk in de anti-Vlaamse strate- gie van hof en grootkapitaal. Wie de intra- Belgische betrekkingen “solidariteit” noemt, knijpt wel heel hard zijn ogen toe voor de ononderbroken dieverij ten nadele van de Vlamingen sinds 1830, of heeft zich de

“mythe van de omgekeerde transfers” door de eerste soort laten aanpraten. Terwijl link- sen van de oude stempel zouden gezegd heb- ben dat de Vlamingen die in Waalse bedrijven (in Charleroi of zelfs in Antwerpen) werkten, door hun arbeid de Waalse kapitaalbezitters rijk maakten, laten deze jongelui zich de neo- liberale zienswijze aanpraten dat de Waalse patroons “solidair” waren met de Vlamingen door hen werk te “geven”. Typisch Vlaams ook, diefstal ten nadele van jezelf te ontken- nen, want voor je eigen belang opkomen, levert je geen “brave jongen”-schouder- klopjes op. Zelfrespect geldt hier als zware zonde. En jongeren die zo plots hun liefde aan de “Belgische compromiscultuur” ver- klaren, beseffen duidelijk niet dat die com- promissen ons een torenhoge staatsschuld opgeleverd hebben die hun eigen welvaarts- kansen steeds erger gaat bezwaren.

De balk en de splinter

Zopas kreeg ik op facebook te maken met zo’n belgiciste op het forum van een gemeen- schappelijke vriend. Die had de spot gedre- ven met een dom Vlaams protest tegen het beleid van de randgemeente Steenokker- zeel om in de openbare bibliotheek ook Le Soir ter lezing aan te bieden. Terecht, want als flaminganten niet zo dom waren, zou- den ze het lezen van Le Soir promoten om te laten zien welke haat de Franstalige heer- sende klasse tegen de Vlamingen cultiveert.

Zij trad het standpunt bij dat de N-VA haat tegen de Franstaligen propageert en wierp mij de vraag voor de voeten: “Al eens ‘t Pal- lieterke gelezen?” En nog: “Waarom kijkt u naar de splinter in het oog van een ander, en merkt u de balk niet op in uw eigen oog?”

Wel, merkte ik op, de vergelijking van Le Soir met ‘t Pallieterke illustreert uitste- kend het verschil tussen Vlaamse en Frans- talige opinie. Ten eerste kun je in Le Soir en

andere Franstalige media nogal wat haatuitin- gen tegenkomen die geen enkel Vlaams-nati- onalist ooit op de Walen loslaat. De splinter in het Vlaamse oog is niets tegen de balk in het Franstalige. Maar laat ons voor het debat even aannemen dat de twee genoemde bla- den qua communautaire haat aan mekaar gewaagd zijn.

Dan valt op dat ‘t Pallieterke, een arm- lastig weekblaadje met beperkt verkoopbe- reik, duidelijk één uithoek van het ideologisch spectrum vertegenwoordigt en door de rest als vijand gemeden wordt. Het prestigieuze dagblad Le Soir daarentegen is zo mainstream als wat, het vertolkt de dominante stroming onder de Franstaligen. Vlaanderen kent een aparte nationalistische stroming, Franstalig België niet omdat daar alle partijen en media nationalistisch en anti-Vlaams zijn zonder zich zo te hoeven noemen. Je zou denken dat goede Belgen dat weten, aangezien zij ide- aliter toch voeling houden met beide zijden van de taalgrens; maar nee, zij cultiveren de onwetendheid.

Vervolgens haalde ze het groot geschut uit de kast: twee youtube-filmpjes, één met Hugo Schiltz die in 2002 aan Siegfried Bracke verklaart dat de N-VA met “de erfzonde van het vooroorlogse nationalisme” behept is, namelijk “het totalitarisme”; en een Fransta- lige propagandamontage waarin achtereen- volgens een oostfronter en Bart de Wever voor een KVHV-publiek spreekt, wat geacht wordt te bewijzen dat De Wever met de genoemde erfzonde belast is. Dat dat vulgaire leugenprocedé bij de Franstalige tv-kijkers niet op protest stuit, is het gevolg van het zorgvuldig communautair verdraaide beeld van de collaboratie dat zij al sinds 1944 cul- tiveren. Collabo’s Hergé en Georges Sime- non behoren ongestoord tot het Franstalig- Belgische pantheon.

Dat Jules Destrée, naar wie de studiedienst van de grootste Franstalige partij genoemd is, een racist en antisemiet was, daar kraait geen Waalse haan naar, en de huidige gene- ratie is daarover onwetend gehouden. Aan dat soort onwetendheid ontlenen Franstali- gen hun moreel meerderwaardigheidsgevoel en een deel van hun rechtvaardiging om de Vlamingen te haten. “Wij zijn wit en zij zijn zwart”, klinkt als reden voor haat immers beter dan “wij staan bij hen in de schuld”.

Ogen en oren toe

Maar soit, laat ons, goedwillig als wij Vla- mingen nu eenmaal zijn, even aannemen dat de N-VA een neo-VNV is. Dan verandert dat natuurlijk nog iets aan de feiten over België.

De achterstelling van de Vlamingen is in 1830 begonnen en zit ook vandaag nog in de Bel- gische structuren gebetoneerd. Dat België vierkant draait, is een objectieve vaststel- ling die ook buitenlandse waarnemers en mensen zonder collaboratiebesmetting kun- nen doen. Het oorlogsverleden van groot- vader De Wever verandert daar niets aan, net zo min als dat van Belgisch icoon Hergé of van de Coburgs. De oorlog oprakelen is een verstrooiingstactiek die de aandacht van het voorliggende Belgiëdossier moet aflei- den, om het publiek hierover onwetend te houden.

Miss België besloot, verwijzend naar een facebookoptie, de berichten van een geviseerde persoon van je eigen pagina te weren, met de mededeling dat ze “ervoor zal zorgen dat ik geen enkel bericht van u nog kan lezen”. Ziedaar dan beknopt de houding van de hele belgicistische falanx tegenover Belgiëkritische standpunten.

K^oenraad e^lst

Win een ballonvaart

In 2011 organiseert ‘t Pallieterke een wedstrijd waarbij onder de lezers in totaal 5 bal- lonvluchten voor telkens 2 personen verloot worden. Begin februari kregen al 2 lezers een ballonvlucht als geschenk.

Volgende week staat er in ‘t Pallieterke een deelnamebon. Indien u deze invult en ons terugstuurt, maakt ook u kans op zo’n ballonvlucht. Dus niet vergeten en zeker uw ‘t Pal- lieterke aandachtig lezen. Maar dat doet u natuurlijk sowieso.

Het volledige reglement vindt u terug op onze webstek.

Echo’s uit de koepelzaal

Lichtgewicht

•

Wat krijg je als de ondraaglijke lichtheid van het bestaan de socialistische ministers van de Vlaamse regering tot meer en grondiger profi- lering aanzet? Juist ja: flagrante stommiteiten à la Lieten, nog meer oeverloos gezwets en onno- zelheden van Smet en een nieuwe bloes voor Freya. Uiteraard is niet zozeer de inhoud van die parmantig verkeerd verstuurde mail schok- kend, noch het feit dat ‘iemand’ zo’n fout kon maken (al zouden ze er o.i. bij de sp.a niet slecht aan doen hun mailserver eens na te kijken). Ooit zou het trouwens als een compliment geklon- ken hebben mocht je tegenstrever je een man van gewapend beton noemen maar vandaag heet een man in het openbaar liever een sof- tie of een watje...

Kampioen

•

‘De Standaard’ wilde wel eens weten hoe getrouw de leden van de Vlaamsche Parochie- raad de commissievergaderingen bijwonen. Maar het Uitgebreid Bureau wilde daar geen officiële cijfers over vrijgeven uit vrees voor ‘verkeerde interpretaties van de absenties’. Inderdaad, een parlementslid kan bijvoorbeeld afwezig zijn in de ene commissie omdat hij of zij in een andere wordt verwacht. Maar het zegt wel iets als men stelselmatig brost of zijn kat stuurt. Vooral ook

omdat de commissies zo ongeveer het laborato- rium van het parlement vormen: elk decreet dat ooit goed- of afgekeurd werd, is via de bevoegde commissie - waar het (liefst) grondige voorbe- reidende werk gebeurt - gepasseerd. Met wat huisvlijt op de pc zocht de krant op basis van de publieke verslagen dus maar zelf een en ander bijeen en publiceerde wat lijstjes. Eerst de onbe- twiste winnaar: Wim Wienen (VB), vast lid van drie commissies en dit (politieke) jaar reeds 72 keer aanwezig!

Brossers

•

Jammer voor zijn (vele) supporters, maar de onverbeterlijke meester-spijbelaar is Bart de Wever. Ongetwijfeld heeft de man andere tijd- rovende bezigheden, maar dan moeten we dat excuus ook laten gelden voor de ‘Zot van A’

en voor VB-fractievoorzitter Dewinter, die als repliek antwoordde dat hij ‘een generalist’ is die het niet moet hebben van gespecialiseerd commissiewerk. Herman Schueremans (Open VLD) is blijkbaar noch het een, noch het ander:

twee keer aanwezig in de commissie Cultuur, meer dan dertig keer afwezig, maar ook niet echt opvallend aanwezig in de plenaire zittin- gen! Met dezelfde cijfers als Schueremans zet- ten we ook graag even in hetzelfde ex aequo- zonnetje de grijze sossenmuis Marcel Logist en de enige Franstalige zetelzitter Christian van Eyken, die op televisie voortdurende de indruk weet te wekken een verdraagzaam en zelfs een redelijk man te zijn.

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Geregeld bezoeken Maria en ik een of ander Kringloopcentrum. Ik snel dan naar de lp-bak, want je weet maar nooit. In die bakken zie je de betere muzikale smaak van een generatie die verdwijnt: operettes met vooral Rudolf Schock in de hoofdrol, Luis Mariano, Peter Alexander, Jo Nell, Freddy Flamengo en vele, vele platen met “Vlaanderen” in de titel: “Vlaanderen zingt”, “Vlaanderen mijn Land”, “Vlaanderen mijn Heimatland”, enzovoort. Opvallende conclusie: hoe autonomer Vlaanderen werd, hoe minder dergelijke platen geproduceerd wer- den, want het Angelsaksische burenlawaai won altijd maar meer grond.

Toen Vlaanderen nog zong

In 1980 produceerde mijn te vroeg over- leden collega Bob Boon een reeks program- ma’s “Hoog op de gele wagen”, uitgezon- den op zondagavond rond 22 uur. In het Amerikaans theater zongen amateurkoren al die liederen van Vlaamse componisten die tot het verwaarloosde erfgoed van dit volk horen. Hij had beter pure porno uitgezon- den, want de hoon die hij over zich kreeg, is ervoor of erna nooit geëvenaard. Natuur- lijk stonden ranzige blaadjes als De Mor- gen en Humo in de voorste linies, maar in de omroep zelf werd hij bijna persona non grata. Plots deden de goorste praatjes over zijn persoonlijke leven de ronde. Het duurde dus niet lang of de stekker werd eruit getrok- ken. Ik zat toen op mijn opera- en belcan- totroon en werd niet warm of koud bij het programma, maar vond het wel een verade- ming vergeleken bij het waanzinnige decibel- gedreun dat alles begon te overspoelen. Ik huilde niet mee met de wolven in het bos en dat volstond voor Bob om me altijd met zijn breedste lach te groeten. Dertig jaar later is me duidelijk wat voor waardevols inmiddels verloren ging.

Het liederboek van de Belgische Jeugd

Voor mij liggen twee boekjes: Het eer- ste is “Het liederboek van de Belgische Jeugd” dat mijn peter in het Leuvense Heilige Geestcollege gebruikte in 1934. Het tweede is “Het liederboek van den Belgischen sol- daat” dat mijn vader tijdens de mobilisatie einde 1939 kreeg. De twee bundels zijn de opvolgers van een eerste versie uit 1916, het werk van een aalmoezenier “om de ontzet- tende eenzaamheid van onze jongens ginds aan den IJzer eenigszins te verjagen, door in hun geest, de beelden op te roepen van den geboortegrond, het dorp en de haardstede”.

Dat eerste boekje kostte 10 centiemen. In een paar maanden werden honderddui- zend exemplaren verkocht. De IJzersolda- ten gebruikten het permanent tijdens hun rustpauzes in de loopgraven, want zingen was één van de weinige ontspanningsmo- gelijkheden die ze hadden. Jef Sterkens, de latere tenor, operadirecteur en repressiege- vangene in de Antwerpse zoo, begon zo zijn loopbaan. Het boek (200 pagina’s) van 1934 ademt nog de belgicistische sfeer uit, tweeta- lig, soms tot in het belachelijke. “Ik min mijn vaderland” van Emiel Hullebroeck staat er in het Nederlands en in een Franse vertaling

in. “Mijn moederspraak” heeft ook een “ma langue maternelle”-versie. Alleen de toen juist verschenen tophit (zou men nu zeg- gen) over die “Weiden als wiegende zeeën”

is nog niet vertaald. De echte strijdliederen staan er alleen in de originele taal in. “Valeu- reux Liègeois” dateert al van 1790, maar was ook de hymne van de franskiljons in de Voer- streek en wordt nu nog altijd gezongen aan de Luikse universiteit. De breuk tussen Bel- gië en het Vlaams-nationalisme was in ‘34 al een politieke realiteit, maar nog recent en dus ontbreken “De Vlaamsche Leeuw” of

“Groeninge” niet. Maar de politiek is wel degelijk aanwezig al was het maar door de liederen die niet opgenomen zijn. Opval- lend is de afwezigheid van het Wilhelmus want dat refereert te veel naar het Groot- Nederlandse ideaal van het VNV en het heeft op dat moment sinds twee jaar het “Wien Neêrlands bloed” verdrongen als nationale hymne van Nederland. Veertig bladzijden zijn gewijd aan liederen met “herinneringen uit den grooten wereldkrijg 1914 - 1918”.

Peter Benoit en Jan Blockx, respectievelijk overleden in 1902 en 1912, hebben nog van- uit hun graf het leger aan de IJzer bezongen met bijvoorbeeld “Valt aan” (in werkelijkheid een oorlogsbewerking van Genius van Vlaan- deren). “De Vlaamsche Leeuw” cumuleert,

want de melodie dient ook om “Onze-Lieve- Vrouw van den Yzer” te zingen. De klein- zoon die dit boekje onder ogen zou krijgen, kan alleen maar zuchten als hij de hoeveel- heid liedjes ziet die gewijd zijn aan grootva- der Albert I “in het vlammende licht van zijn glorie als een god in den goudene gloed”.

Zelfs “de inlijving van Prins Leopold in ‘t Bel- gisch leger (3.4.1915)” is een lied waard. En componist Emiel Hullebroeck onderscheidt zich met een “Koningin der Belgen Teerbe- minde Vrouw”. Hij is trouwens de man met het grootste aantal liedjes op zijn naam in het boek en inspecteur muziekinstellingen Emiel Hullebroeck beveelt het in een voorwoord dan ook zeer warm aan bij de minister van Onderwijs. De dochters en de zonen van de burgerij leren in die tijd nog pianospelen en in iedere stad zijn er verscheidene muziek- handels die bladmuziek verkopen; iets waar de componist en latere stichter van Sabam niet armer van werd.

Den Belgischen soldaat

Maar ook in die vooroorlogse jaren “rij- pen de geesten”. “Het liederboek van den Belgischen soldaat” is niet langer tweeta- lig, al zijn de meeste liederen in de “ver- sie voor Vlaanderen” uit de vroegere editie geplukt. Hullebroeck is deze keer nog beter vertegenwoordigd; vooral in de afdelingen Huiselijke en Arbeidsliederen en Jeugdliede- ren. Mijn vader zong als jonge Kajotter “O kruise... den Vlaming” in de tuin van de rijke Mechelse familie waar mijn grootmoeder voor een hongerloon als kokkin slaafde. De franskiljonse dame des huizes dacht dat het een nationalistisch lied was en verbood hem nog een voet in die tuin te zetten. Dit zijn de liedjes die drie generaties op school of in de jeugdbeweging leerden en ook thuis zon- gen; niet alleen bij de burgerij, maar ook bij de arbeiders, want in arm Vlaanderen had-

den weinig mensen een echte radio. Dat alles culmineerde in het Vlaams Nationaal Zang- feest dat voor het eerst georganiseerd werd door Willem de Meyer in 1933.

Na de oorlog was het oppassen geblazen, want sommige componisten waren een tijdje verbrand. De omroep kende toen nog zijn plicht en al die liederen waren geregeld te horen; zowel bij de nationale als bij de toen- malige gewestelijke omroepen. Renaat Ver- bruggen, Francine Lepage, Maria Verhaert, Ria Bollen, Jan Joris en vele anderen - en ver- geet ook de goede koren niet - zongen de Vlaamse liederschat. Met de komst van de mp (25 cm) en de lp was er nog een laat- ste opstoot van klassieke Vlaamse liederen die goed verkochten bij de Vlaamse gene- raties die geboren waren voor de oorlog.

De naoorlogse generatie schakelde al einde de jaren 50 massaal over op Presley, Anka, Avalon, Richard en wilde niet veel meer te maken hebben met Hullebroeck, Meu- lemans, Alpaerts, Van Hoof, Mortelmans, Preud’homme. Willem de Meyer slaagde er nog in met een mengeling van idealisme en handelsgeest in de kazernes die liederen te laten zingen en beweerde in “Ten Huize Van” dat hij een nieuwe generatie had opge- leid zodat onze liederschat nooit verloren zou gaan. Maar ik herinner me te goed de vele dienstplichtigen van mijn generatie die alleen meezongen omdat het moest, want anders kregen ze kwartierarrest. Lange tijd hield het ANZ de fakkel brandend, maar ook daar zat de mot erin en het moest in 2009 van het veel te groot geworden Sportpa- leis naar de Lotto Arena trekken. Natuur- lijk kwam de openbare omroep tijdens de moeilijke jaren niet te hulp: Vlaamse liede- ren waren niet politiekcorrect, wezen op een eigen vervloekte en geminachte iden- titeit en met moeite kon er in het televisie- journaal een verslagje van een paar minuten af. Ook andere zwaar gesubsidieerde instel- lingen haalden hun neus op voor alles wat Vlaams was.

Een paar jaar geleden vroeg ik tijdens de jaarlijkse persconferentie aan toenmalig Vlaams operadirecteur Clémeur wanneer hij nu eindelijk eens weer één van de goede opera’s van Blockx, Wambach, De Boeck, enzovoort, liet opvoeren. “Ja, die muziek is steengoed, maar die tekst is toch soms zo nationalistisch.” Voorzitter van de Raad van Bestuur Hugo Schiltz knikte instemmend en tezelfdertijd programmeerde de opera wel Italiaanse en Wagneropera’s met dezelfde gezwollen negentiende-eeuwse verzen, maar dat was niet Vlaams en mocht dus. Inmiddels is de multikul dood en begraven en verschijnt er een generatie complexloze jonge Vlamin- gen, die soms verbaasd naar de eigen erfe- nis luistert. Afspraak met hen op 27 februari voor het 74ste Nationaal Zangfeest en bin- nen een paar jaar weer wegens het groter wordend succes naar het Sportpaleis.

J^an n^eckers

Rotzakken

•

In de commissie Justitie ontstond bijna een Vlaams-nationaal front dat glorieus het cordon sanitaire omzeilde. Renaat Landuyt van de sp.a was rapporteur van het PS-wets- voorstel inzake het bestraffen van sektelei- ders en hun aanhangers.

Maar... hij was afwezig. Omdat niemand zich kandidaat stelde om hem te vervangen, stak little big man Bert Schoofs van het VB prompt zijn vinger op. Commissievoorzit- ter Sarah Smeyers van de N-VA wou er zon- der verpinken op ingaan. Net voor iedereen akkoord zou gaan, kreeg de PS een kramp en haalde een smerige toer uit. Prompt stel- den zij als tegenkandidate Sophie De Wit van de... N-VA voor, waardoor deze en haar par- tij flink voor schut werden gezet omdat ze niets konden doen.

Schoofs zat erbij en keek ernaar hoe de N-VA’ers ongewild in de wurggreep van de PS werden genomen. Nadien dankte hij via Facebook de dames prompt voor de - welis- waar niet-gelukte - poging tot normaal parle- mentair gedrag tegenover zijn partij.

Agenda

•

Gerolf Annemans pakte de aflopende pre- mier Leterme aan over de stand van zaken van het Interprofessioneel Akkoord (IPA). In zijn kenmerkende stijl schetste hij de agenda voor de volgende maanden. Hij voorspelde

dat het IPA door de regering binnen een week of vier naar de Kamer zal gebracht worden, waarna Leterme rond 1 april met de begroting zal afkomen.

Dan is er het paasreces en is alles afge- werkt om nadien tegen einde april het par- lement te ontbinden, zodat er verkiezingen kunnen plaatsvinden begin juni, precies een jaar na de vorige.

Iedereen hoorde dit scenario, maar nie- mand reageerde, ook Leterme niet, die met- een in zijn antwoord er in een brede bocht omheen draaide. In de wiskundelessen schre- ven wij vroeger onder onze opgebouwde stellingen ‘quod erat demonstrandum’ ofte

‘wat moest bewezen worden’.

Statistiek

•

Onze wekelijkse cijfers: er waren 8 stem- mingen. Het hoogste aantal aanwezigen was 129 van de 150 praatbarakkers. Met andere woorden: 21 leden waren er niet, 16 %.

De bekendste afwezige sinds enkele weken is Elio Di Rupo die zich steevast laat veront- schuldigen ‘wegens ambtsplicht’. Is partij- voorzitter spelen en gaan palaveren over een regering die er maar niet komt, te cata- logeren als ‘ambtsplicht’? Ons lijkt het meer

‘afwezig wegens cumulplicht’.

Soosjelaaizen

•

Theo Francken van N-VA, die zoals onder- tussen alom geweten geregeld en graag een patatje gaat steken in het klassiek restaurant van de Kamer in fraai gezelschap, was bij-

zonder geïnteresseerd in de militaire Clubs Prins Albert en Koningin Elisabeth. Hij had er vooral kritische vragen bij aangaande het nut en de meerwaarde.

Het zijn immers exclusieve clubs waar militairen een ontmoetingsplaats vinden en contacten kunnen leggen. Pieter De Crem verdedigde de clubs als sociaal interessant en nuttig om goede contacten op te bou- wen en te onderhouden.

Terloops meldde hij zelfs dat de leden van de commissie voor de Landsverdediging op verzoek gratis lid kunnen worden van de Prins Albert Club.

Dat werd door zijn voorganger ingevoerd.

Boze tongen beweren dat de van het VB naar de N-VA overgewaaide Luc Sevenhans zich er graag liet zien als vriend van tal van Bel- gische en buitenlandse generaals en andere hoge militairen.

Van baas naar bompa

•

De voormalige minister van Landsver- dediging Baas Ganzendonk André Flahaut heeft een ware gedaanteverandering onder- gaan. Hij is niet meer de ergerende PS-crea- tuur die provoceert en aan Vlamingen-pes- ten doet.

Neen, hij heeft zich gepositioneerd in zijn nieuwe rol als Kamervoorzitter, heeft zijn haardos anders gekamd en speelt de min- zame bompa die welwillend de dagelijkse werking van de praatbarak leidt en minzaam zijn oor te luisteren legt bij àlle fractievoor- zitters. Het is vreemd, deze kameleonhou-

ding, en het is wennen. Maar misschien zit zijn maandelijks leefloon van een kleine € 17.000 netto er voor iets tussen. Voor ‘t geld danst den beer.

Bezigheidstherapie

•

In de Kamerwerkgroep ‘taal(on)even- wichten in het leger’ passeert een plejade aan sterren-en-strependragers om te komen klappen over het aantal Frans- en Neder- landstaligen in het leger.

Heel moeilijk is dat niet, want de taalwet- geving is duidelijk en die wordt vrij nauw- keurig gevolgd.

Het blijft dus de vraag waarom men zich hiermee in de Kamer bezighoudt. Wie alles een beetje volgt, weet echter dat de frustra- tie van een aantal Franstalige sabelslepers de aanleiding is geweest om een aantal Fransta- lige politici à la Ducarme en Thiery op hun paard te jagen.

Het zal binnenkort duidelijk worden dat heel dat gepalaver een maat voor niets zal zijn geweest en dat de pudding snel in elkaar zal zakken.

Zeker omdat nu al blijkt dat de Fransta- ligen onverwacht en bij monde van enkele eminente historici werden geconfronteerd en dus ook verrast met de jarenlange dis- criminatie van Vlamingen in het Belze leger, waarbij ze het licht van de zon ontkennen en zelfs spreken van manipulatie van de geschie- denis.

Niet te geloven, maar toch waar. Een sis- ser, daar loopt het op uit. Zeker weten.

De dingen dezer dagen

5

Hét politieke maandblad voor Vlaanderen

Manu Ruys over de politieke crisis Brussel derde gewest?

E 25 voor een jaar Telefoon: 03 320 06 30

www.doorbraak.org

Titel van deze bijdrage is ook die van het boek waaraan auteur Guido Naets momenteel de laatste hand legt. Naets geniet ruime bekendheid als ex-journa- list bij de openbare omroep, als vroegere perschef van het Europese Parlement en, last but not least, als Vlaming in hart en nieren, die daar ronduit voor uit- komt, overal en altijd. Een blad voor de mond nemen is niet aan hem besteed.

Hij schermt trouwens niet alleen met woorden. De daad daaraan toevoegen, is hem evenmin vreemd.

Op zoek naar een vaderland

Het bekende korreltje zout laat men dus beter zitten bij het inschatten van zijn jong- ste “statement”, waarin Naets overweegt om voor de Luxemburgse nationaliteit te solliciteren. Hij is namelijk niet de eerste in de familie die “naturaliseerde”. Nicolas Augustin de la Haye, zijn overgrootvader langs moeders kant, deed het hem voor. Die was Luxemburger van geboorte.

Als militair vocht hij in het leger van Napo- leon, maar stapte na Waterloo over naar dat van het Verenigd Koninkrijk der Nederlan- den. In 1830 huwde hij met de dochter van een Aalsters lid van de Tweede Kamer. Tij- dens de Belgische rebellie verdedigde hij de vesting van Bouillon. Na het uitroepen van de onafhankelijkheid van het afgescheurde België verwierf hij in 1839, op zijn 56ste, de Belgische nationaliteit.

Zijn verre bloedverwant Guido is van- daag met zijn 76 lentes twintig jaar ouder.

Hij zou het geweldig vinden, mocht hij als- nog de nationaliteit kunnen aannemen die zijn voorvader 172 jaar geleden inruilde voor de Belgische. In Belgisch-Luxemburg denken grensbewoners met Luxemburgse voorou- ders eraan weer met hun “roots” aan te kno- pen. Naets wil hun voorbeeld volgen. Hij is op zoek naar het vaderland dat hij in het Bel- gië van vandaag niet langer meer herkent, laat staan erkent.

Op één na laatste...

Naets is geen man die “zomaar” verklarin- gen aflegt. Dat laat hij over aan lui zoals een

“intellectuele KVS-elite” die, niet gehinderd door gebrek aan dossierkennis, het beste uit hun blablarepertorium naar boven haalt als bewijs van eeuwige trouw aan een status quo. Bij Naets is het net de vrees voor dat status quo die hem inspireert om de moge- lijkheid tot “change” te overwegen.

De laatste druppels doen een volle emmer overlopen. In de loop van vele jaren aan poli- tieke fronten in binnen- en buitenland heeft Guido Naets zijn emmer zien vollopen met

het Belgische water, waaraan hij zijn Vlaamse frustraties overhield. De op één na laatste druppel is van recente datum.

Hij zal het mij willen vergeven als ik zeg dat Guido het kotsen nabij was door de

“reactie” van Sharia4Belgium op de dood van Marie-Rose Morel. Hij liet zich, overi- gens naar waarheid, ontvallen dat je als Vla- ming dood en begraven moet zijn vooraleer het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) overweegt iets te ondernemen.

Ziedend had Naets dat “centrum” gecon- fronteerd met het beruchte filmpje, verge- zeld van volgende drievoudige vraag, annex eigen conclusie: “Wat gaat het centrum hier- tegen ondernemen? Of onderneemt u niets tegen moslims? Of gaat u zeggen dat het trucage is, of de actie van een enkele ont- spoorde? Als vanuit het centrum, beheerd door de diensten van de eerste minister, hier niets wordt tegen ondernomen, dan wil ik niets meer met België te maken hebben en word ik Luxemburger.”

... en ultieme druppel

Wie vraagt, krijgt antwoord. Zo ook Guido Naets, via een persbericht. In tegen- stelling tot directe actie in voldoende bekende gevallen toonde het CGKR zich in deze “diep verontwaardigd” en “ontsteld”.

Het liet ook weten dat het “de boodschap die kan (sic) wijzen op aanzetting tot haat te zullen toevoegen aan het gerechtelijke dos- sier tegen Sharia4Belgium”. Dat “kan” klinkt veelzeggend. Volgens het CGKR bestaat er dus geen zekerheid over aanzetten tot haat.

Bij eerder juichen uit dezelfde extremisti- sche moslimhoek over de gezondheid van Morel, twijfelde (sic) het centrum ook al “of die uitspraken door een rechter beschouwd zouden worden als aanzet tot haat of dis- criminatie”.

Dat was de toestand voor de ultieme druppel, met naam RTBf, behalve in die van Guido Naets ook in ontelbare andere Vlaamse emmers terechtkwam. Ik hoef niet nader in te gaan op het “inhoudelijke” van de belgofone “reportage” over de begrafe- nis van Marie-Rose Morel.

Bij mijn weten heeft Guido Naets er niet meer op gereageerd. Het maakt er zijn gelijk niet minder op. Want naast talloze anderen deed ene Kris Zeuwts uit Mortsel dat wel.

In een lezersbrief noemde hij de “repor- tage” beschamend, lasterlijk, subjectief, ver- deeldheid uitlokkend en haatzaaiend. Hij had bij het CGKR klacht neergelegd tegen de nieuwsredactie van de RTBf. Benieuwd wat er van komt, vroeg hij zich af.

Niet veel, valt te vrezen. Misschien is het voor hem en die honderden andere brief- schrijvers wel nuttig om, zoals Guido Naets, op zoek te gaan naar een vaderland. Het hoeft niet altijd Luxemburg te zijn. Vlaande- ren kan ook.

D. Mol

Vlaanderen, een week na de Morel-uitvaart

Requiem voor een onbekende

Ze heeft haar vipceremonie gehad, Marie-Rose Morel, zoals het een flam- boyante raspolitica én publicrelations-experte betaamt, en zoals ze het ook uitdrukkelijk gestipuleerd had, tot in de details, inclusief de zwarte lijst van persona non grata. Een Vlaamse staatsbegrafenis avant-la-lettre met meer volk dan op de IJzerbedevaart, een groots en tot in de puntjes geregisseerd emo-spektakel, met talloze echo’s op de blogs en de internetfora, en nog weken nabeschouwingen in de pers, van De Standaard tot Dag Allemaal.

Martelares, heldin, heilige, ze was het allemaal tegelijk, voor één dag althans.

Natuurlijk werd er tussendoor wat gesold met het stoffelijk overschot, o.m.

door een partijvoorzitter die met hete tra- nen zijn diepe vriendschap uitsprak voor de aflijvige, terwijl zij toch jaren actief is geweest in een partij die door heel het politieke establishment en de media is uit- gespuwd, diezelfde voorzitter niet uitge- zonderd.

Terloops werd ook haar emotioneel zeer kwetsbare echtgenoot, tot nader order eveneens lid van de partij die moet “afge- slacht” worden, geknuffeld en bij de hulde betrokken. “Wat een verrrrsssschrikke- lijk mooi gebaar van Bart”, hoorde ik heel Vlaanderen fluisteren.

“Magistrale recuperatieoefening”, dacht ik bij mezelf, maar wie ben ik. Ach, het is wellicht de normale gang van zaken in zo’n hoogmis van het politieke übersenti- ment: er worden altijd scenario’s gespeeld, Machiavelli is nooit ver weg.

Eén van de weinige commentatoren die de demagogie begreep achter De Wevers grafrede, was overigens Bart Brinckman, in zijn column “In de ban van de People’s Prin- cess” (De Standaard van 19/2), refererend naar de massahysterie rond de begrafenis van prinses Diana.

Ik zou ook kunnen verwijzen naar de toestanden van collectieve zinsverbijste- ring, inclusief opstoten van haast infantiel belgicisme, na de dood van koning Bou- dewijn.

En daarmee is ook de reële amplitude van Morels Laatste Show aangegeven, - en dit doet niets af aan de menselijke tragiek, die er evengoed is voor de vele onbekende mensen die een dierbare verliezen: deze vertoning had een hoog boekskensgehalte.

Op uitdrukkelijk aangeven van de overle- dene zelf. De echte crematieplechtigheid, voor de familie en intimi, vond trouwens plaats de maandag daarop, ver weg van de camera’s.

En natuurlijk waren er ook venijnige geluiden aan de andere kant van de taal- grens, die voor commotie zorgden en Luc Van der Kelen compleet uit de bocht deden gaan. “Walen misbruiken dood Morel!”, heel Vlaanderen stond op zijn kop. Zou la Morel het anders gewild hebben?

In die zin was de veelbesproken RTBf- commentaar op de uitvaart er helemaal níét over, hoezeer het kaakslagflamingan- tisme zich hier ook weer deed gelden:

publieke figuren die elke week de pulppers bevoorraden, en kiezen voor een hoogmis in de grootste kathedraal van het land, kie- zen ook voor media-aandacht, camera’s, en dus ook allerlei zijdelingse prietpraat van God en Klein Pierke.

Zelfs de smakeloze postume fatwa van Sharia4Belgium was in dat opzicht een pikant nevenverschijnsel waar de pers ove- rigens van smulde.

Als een tang op een varken

Over nevenverschijnselen gesproken. Ik hoop dat ik niemand choqueer als ik zeg dat de dood van de 5-jarige Marie-Alixe, vermorzeld door een zware terreinwagen met vluchtmisdrijf, mij menselijk veel meer heeft aangegrepen.

Ze had zelfs geen kans om te vech- ten, het was gewoon gedaan, in een flits.

Laat ons dat toegeven: die pantserwagens horen in Vlaanderen evenmin thuis als de boerka of de sharia: ze passen als een tang op een varken.

Marie-Alixe werd krek diezelfde zater- dag als Marie-Rose begraven, ergens in een kerkje te Maasmechelen waar ze vandaan kwam.

Er zal daar veel minder schoon volk geweest zijn, veel minder vlaggen in half- stok, veel minder pers en camera’s, en veel minder redenaarstalent. Toch vermoed ik

dat het verdriet per vierkante meter - de lezer zal me de wiskundige vergelijking ver- ontschuldigen - daar veel groter was.

Binnen een week is dat kleine meisje uit het publieke geheugen gewist, en blijft er alleen de lege plek in het ouderlijk huis.

Het contrast tussen het hypertheatrale Morel-evenement en dit “fait divers” moet ons doen nadenken over de echte afmeting van de dingen, zoals de media ze vervor- men en zoals wij ze dan uiteindelijk per- cipiëren.

De tranen zijn gedroogd, zowel de echte als de valse. Het verdriet van de nabestaan- den blijft, zowel bij de bekende als de onbe- kende Vlamingen.

Maar, laten we nu de politiek scheiden van wat aan de privésfeer toebehoort;

laten we het prinses Diana-verhaal over aan de gespecialiseerde pers. We gunnen de doden hun rust.

Er zijn de laatste dagen te veel uitspraken gedaan, ook door gereputeerde commen- tatoren, die het melodrama niet overstij- gen. Heeft het Vlaams Belang een kapitale fout gemaakt door Morel níét de status van boegbeeld te gunnen? Zeer zeker, en het is beter dat het met die waarheid leert omgaan.

Is “het Vlaams Belang dood”, zoals Rik Van Cauwelaert nogal overhaast in Can- vas-Terzake constateerde? Neen, natuur- lijk niet. Maar de partij van Bruno Valke- niers staat wel voor een enorme uitdaging:

bezinnen, verjongen, zichzelf heruitvinden, haar missie opfrissen van radicale stok-ach- ter-de-deur, zich luchten van de onfrisse geurtjes. En vooral: doen wat de N-VA steeds minder doet, namelijk de Vlaamse Republiek in de steigers zetten.

Ik zie namelijk nog wel meer tangen op dat Vlaams varken zitten, ongerijmdheden die we moeten oplossen voor er nog maar sprake kan zijn van eigen natievorming.

Onze enige grondstoffenrijkdom zit in de grijze hersenmassa - nochtans daalt het onderwijsniveau, scholen vinden geen leer- krachten meer, en de inschrijvingsfiles van kamperende ouders worden elk jaar lan- ger.

We maken van de Ronde van Vlaande- ren een haast religieus evenement - nog zo’n massaritueel -, maar zelf worden we slijkevet en de fietspaden liggen er belab- berd bij.

De bureaucratie, regelneverij en pape- rasserij nemen gestadig toe; als je je vuil- zak een uur te vroeg buitenzet, mag je een boete verwachten,- maar Ludo Lee- mans lag in zijn Antwerpse appartement al vier weken dood bij zijn demente vrouw, voor iemand (letterlijk) onraad rook.

Ook voor hem geen kathedraalceremo- nie, geen gezwollen toespraken, want het was “maar” een gewone Vlaming, een mens zoals u en ik.

Een week na de Morel-uitvaart zit ik dus met een ei: we kunnen wat volk op de been brengen en met diepe mannenstem over het Prinsenvolk zingen, maar als gemeen- schap bestaan we niet.

Nog niet. Nationalisme blijkt bij ons nog altijd niet te rijmen met een echt maat- schappelijk project, iets dat met duur- zaamheid en collectieve levenskwali- teit te maken heeft. En net daarom blijft de Vlaamse beweging steken in de 19de- eeuwse modder, waar af en toe een SUV door baggert.

Zal Vlaanderen het verschil kunnen maken met België? Ik blijf hopen van wel.

Anders kunnen we ons de moeite bespa- ren en zullen een flinke portie vendel- zwaaien en een korf streekgerechten vol- staan.

Met een goed evenementenbureau zet- ten we het Vlaamse gewest dan wel op de kaart.

Annick Verbauwen