€ 2,30
73ste jaargang • nummer 44 • donderdag 2 november 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De Commissie Aanslagen, die vorige week haar werkzaamheden beëindigde, is, ondanks alle dure eden die op voorhand werden gezwo- ren, op dat punt niet anders. De werkzaamhe- den van een onderzoekscommissie duren ook steeds lang genoeg om de initiële publieke ver- ontwaardiging te laten wegebben. Zo fungeert ze als ventiel dat de druk op het beleid weg- neemt en toelaat om later gewoon over te gaan tot de orde van de dag.
“Het is complex”
In mijn bijdrage over de oprichting van de Commissie Aanslagen (’t Pallieterke van 5 mei 2016) was ik sceptisch over de mogelijke resul- taten. Maar ik dacht dat de schok van de vre- selijke aanslagen hier en daar tot enige blijken van moed en nieuwe inzichten zou leiden. Ik heb mij vergist.
Het verslag telt vele honderden bladzijden en is gesteld in lange volzinnen vol nuances, voorbehouden, afgemeten bewoordingen en gekunstelde redeneringen die er graag zelf op wijzen hoe “complex” alles is (het woord “com- plex” komt 55 keer voor in deel 4 van het ver- slag). In die zin is het rapport een meesterwerk.
Het vergt heel wat talent om in zoveel woor- den zo weinig te zeggen.
Ik laat u meegenieten van aanbeveling 85:
“De onderzoekscommissie stelt vast dat uit de hoorzittingen is gebleken dat meer bepaald sociale en culturele verwevenheid en diver- siteit door de gehoorde personen werden beschreven als behorend tot de mogelijke oor- zaken van radicalisme/gewelddadig radica- lisme wanneer ze onvoldoende aanwezig zijn, maar tegelijk als een nuttige hefboom wan- neer ze worden beschouwd als een middel in de strijd tegen die uitwassen; daarbij dient men wel voor ogen te houden dat op som- mige radicale/gewelddadig radicale personen die factoren mogelijkerwijs geen vat hebben.”
Samengevat: “Radicalisering kan te maken hebben met gebrek aan integratie. Maar het kan er ook niets mee te maken hebben.” Alleen al deel 4 van het verslag telt meer dan 100 der- gelijke slecht leesbare en nog slechter toepas- bare “vaststellingen en aanbevelingen”. Wie zal die ooit nog lezen? Niemand. Wie heeft ze nu al gelezen? Weinigen, zoals ik uit de meeste jour- nalistieke verslagen kon afleiden. Hebben de commissieleden ze zelf gelezen?
De vis verdronken
Er zitten nog heel wat pareltjes in: “De intro- ductie van een co-inclusiedynamiek werd voor- gesteld als een beloftevolle mogelijkheid.
Co-inclusie is het tegenovergestelde van pola- risering, een verschijnsel dat ten grondslag ligt aan het radicalisme. Co-inclusie kan worden omschreven als een participatieve actie om “de andere” in te passen in het eigen “schema”;
een en ander veronderstelt dat men écht luis- tert en écht openstaat voor de andere, wars van impressies en clichés.”
Omgezet naar gewonemensentaal: “Laat ons lief zijn voor elkaar.” Een bruikbaar sen- timent voor de scheurkalender van de Bond zonder Naam, maar van een ondraaglijke licht- heid als beschouwing van een parlementaire commissie.
Achter al die wonderbaarlijke taalconstruc-
ties wordt de vis verdronken. Om de islam te sparen, wordt nuance op nuance aangebracht tot elke band tussen deze onverteerbare reli- gie en radicalisme en geweld is weggemoffeld.
Zo wordt aangedrongen op het verschil tus- sen de “radicale islam” en “islamradicalisme”, tussen “radicalisering” en “radicalisme” (het eerste leidt wel vaak tot het tweede merkt de commissie op, met groot doorzicht) en tussen
“radicalisme” en “gewelddadig radicalisme”
(de band tussen beide is “subtiel en delicaat”, oordeelt de commissie).
Zelfs wanneer je als lezer hoopvol wordt en het verslag het toch even heeft over “een fun- damentele vaststelling die geen nuance ver- draagt” volgt er dan onmiddellijk: “met name dat er wel degelijk een islam gerelateerd radi- calisme bestaat dat zich ‘soms’ in geweldda- dige handelingen ‘kan’ uiten, maar dat dit van- zelfsprekend ‘niet kenmerkend’ is voor alle Belgische moslims en daarentegen ‘beperkt’
blijft tot een ‘gelukkig bijzonder kleine groep’
mensen.” Geen enkele nuance daar!
Dhimmitude
Die Byzantijnse onderdanigheid ten aanzien van de islam domineert het hele rapport over het luik “radicalisering”. Al in de eerste para- grafen verontschuldigt de commissie zich, door te benadrukken dat er toch ook zoveel andere radicaliseringsvormen bestaan dan de islam, dat dit evenzeer een probleem is van andere godsdiensten (welke?) en ook van politieke ideologieën, maar dat men die helaas nu niet kan onderzoeken.
De excuseer-mij-zinnetjes zijn overal ver- plicht vulsel: “De moslimeredienst en de belij- ders ervan moeten worden behandeld met het verschuldigde respect en dito billijkheid.”;
“Niets mag verhinderen dat duurzame en op vertrouwen berustende banden worden opge- bouwd met álle moslims.” Niets? Met ‘alle’
moslims? Echt?
Helaas blijft het niet bij kruiperige opmer- kingen. De commissie gebruikt de daden van bloederig islamterrorisme als aanleiding om te pleiten voor:
- praktijktesten tegen discriminatie, “op basis waarvan een vermoeden van discriminatie ten laste kan worden gelegd van een persoon” (om zo de terroristen minder excuses te geven om ons op te blazen, is de verantwoording)
- de erkenning van zoveel mogelijk mos- keeën (meer subsidies voor de islam) en meer middelen voor het Moslimexecutief (die in het verleden enkel voor problemen heeft gezorgd)
- verbod op politieke partijen die aanzet- ten tot haat en geweld (zo geformuleerd dat degenen die net waarschuwen voor de pro- blemen inzake islam, op dezelfde manier kun- nen behandeld worden als de fundamentalis- ten en terroristen)
- initiatieven op de school en de rest van de samenleving om “diversiteit te stimuleren” (het omgekeerde van aanpassing dus) en meer aan- dacht te besteden aan de cultuur van de lan- den van herkomst (opnieuw het omgekeerde van aanpassing)
- de oprichting van een Mensenrechtenin- stituut (in de kranten terecht omschreven als een super-UNIA).
Lees verder op blz. 5 Een maand na de aanslagen van 22 maart 2016 werd een parlementaire onderzoeks- commissie opgericht. Het is nu eenmaal in dit land de gewoonte om nationale trauma’s (Dutroux, Bende van Nijvel, Rwanda, bankencrisis…) te verwerken met een onderzoeks- commissie. Visie en moedige beleidsdaden moet je daar niet van verwachten. De unani- miteit die steeds wordt betracht, zorgt voor het bewandelen van de weg van de minste weerstand: een lange opsomming van de feiten en van de eigen werkzaamheden wordt gevolgd door aanbevelingen waar alle strekkingen achterstaan en die dus noodzake- lijk evident, zeer praktisch, minder belangrijk of vaag zijn.
De dhimmitude van een Commissie
Wie is verantwoordelijk voor brandstichting
defensiebedrijven?
Eind september brak brand uit bij drie bedrijven in de Belgische defensie-indu- strie op slechts vier dagen tijd. Volgens bepaalde anarchistische sites, en internati- onale veiligheidsexperts, zou het mogelijk gaan om aanslagen gepleegd door anar- chisten. Bij één bedrijf, Varec in Mechelen, loopt het onderzoek naar brandstichting nog, maar bestaan sterke vermoedens van kwaad opzet, terwijl dit bij de twee andere bedrijven reeds bevestigd werd.
De gelijkenissen tussen de doelwitten en de korte opeenvolging van de incidenten doen sterk vermoeden dat er een verband bestaat tussen de incidenten. Onze nieuws- webstek Sceptr.net was het eerste en enige medium dat op vrijdag het mogelijke ver- band tussen de branden onder de aandacht bracht. Pas drie dagen later namen de kran- ten van Mediahuis het bericht over …(welis- waar zonder bronvermelding).
Ook de veiligheidsdiensten waren tot voor kort onwetend over een eventueel ver- band. Een tiental dagen na de branden wer- den de verschillende incidenten nochtans wel in een bejubelend artikel samengebracht door de Franse anarchistische webstek ‘Cette Semaine’.
Driemaal brandstichting
Eind september vond een reeks ogen- schijnlijk geïsoleerde industriële branden plaats op verschillende plaatsen in België.
Op 25 september breekt omstreeks twee uur ‘s morgens een hevige brand uit in een loods van het bedrijf Varec, te Mechelen, dat banden en rupsbanden voor militaire voer-
tuigen produceert. De schade is aanzienlijk.
Het onderzoek bij het parket van Meche- len naar kwaad opzet is nog altijd hangende, maar “er wordt nog steeds rekening gehou- den met brandstichting”, vertelt Nele Poel- mans, persmagistraat bij het OM van Meche- len, aan de SCEPTR-redactie.
Het parket van Mechelen schakelde in een later stadium van het onderzoek een brand- deskundige in. Een bron dicht bij het onder- zoek getuigde tevens aan SCEPTR dat de aard van de brand verdacht was aangezien er twee schijnbaar onafhankelijke brandhaar- den opgemerkt werden.
Twee dagen na de brand bij Varec vinden er weer verontrustende incidenten plaats. Op 27 september breekt een brand uit bij Teksam te Genk, een bedrijf dat telescopische mas- ten en antennes maakt voor militaire voertui- gen. Rond 5u40 wordt de brand opgemerkt door een conciërge. De brandweer is snel ter plaatse en de schade blijft beperkt, maar er is wel schade aan dat deel van het bedrijf waar dure op maat gemaakte bestellingen wach- ten. Lees verder op blz. 5
Het verschil tussen de Bende van Nijvel en de Bende van Laeken?
Bij de Bende van Laeken is het wél
om het geld te doen…
Actueel 2 november 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Mythe en realiteit over economische gevolgen voor Catalonië
Over de toekomst van Catalonië is het koffiedik kijken. Het enige wat vast lijkt te staan, is dat we voor weken, maanden zo niet jaren weg zijn voor spanningen tussen Madrid en Barce- lona. En dus onzekerheid. Ondertussen hebben al 1.700 bedrij- ven hun zetel uit Catalonië weggehaald. Het toerisme is met 20 procent afgenomen, al blijft het afwachten wat de gevol- gen op lange termijn zullen zijn. Is Catalonië als rijkste regio van Spanje zichzelf aan het wurgen? Het valt nog te bezien.
Het is fout te denken dat de economie in de regio die zich onafhankelijk heeft verklaard is stilgevallen. Iedereen gaat nog altijd naar het werk, de winkels zijn open en het gros van de bedrijven blijft ter plaatse. Zo is er Biocat, een cluster van bio- techbedrijven, die sterk aanwezig is in de omgeving van Bar- celona. Die zal niet zomaar verhuizen naar Madrid. 60 procent van alle Europese onderzoeksmiddelen voor Spanje worden in Catalonië aangewend. Wat maakt dat Tesla, de bouwer van elektrische auto’s, sterk in de regio investeert. Die zal niet zomaar delokaliseren. De grote Seat-autoassemblagefabriek zal ook ter plaatse blijven. Tal van grote Catalaanse bedrijven halen meer dan 90 procent van hun omzet in het buitenland.
Zoals de farmareus Grifols. En het telecombedrijf Cellnex. Die zullen voldoende lobbyen bij verschillende instanties om niet
afgesloten te worden van buitenlandse markten. En als zijn het niet doen, dan wel hun klanten. Bedrijven opereren in een internationale omgeving en ze weten dat de Spaanse overheid of de Europese Commissie hen niet zomaar van de buitenwe- reld kan afsluiten.
Infrastructuurwerken
Wat de negatieve impact op de economische groei betreft, zijn de Catalanen er wel gerust in. De Spaanse economie zal dit jaar 1,3 procent groeien, maar de Catalaanse meer dan 3 procent. Een percentage waar de meeste landen enkel van kunnen dromen. Zelf als daar door de crisis nog 1 procentpunt afvalt, zit Catalonië nog altijd gebeiteld. Wat ook vaak verge- ten wordt, is dat Catalonië vanuit Madrid constant ondergefi- nancierd wordt. De hoofdstad belooft nieuwe infrastructuur- werken onder andere in de wegenbouw, maar daar komt niets van in huis. Het Catalaanse bedrijfsleven is daar woedend over en dat is één van de redenen waarom ook de ondernemers op zijn minst meer autonomie willen. Als buitenlandse multina- tionals niet meer durven investeren in Catalonië is dat vooral een gevolg van die gebrekkige infrastructuur en niet de huidige onzekerheid rond de toekomst van de regio los van Spanje.
Dexia
Waar weinig over gesproken wordt, is dat degenen die zich het meest zorgen moeten maken over de situatie … in het bui- tenland wonen.
Meer bepaald de banken, pensioenfondsen en beleggers die geïnvesteerd hebben in Spaans en Catalaans staatspapier. Bij een institutionele crisis is steevast de vraag: wie zal de schul- den van een staat of onafhankelijke regio terugbetalen? Tegen welke voorwaarden? Wat met de rentevoeten?
De Spaanse staatsschuld bedraagt nu 100 procent van het bbp. Na een Catalaanse onafhankelijkheid wordt dat 120 pro- cent. De onzekerheid over de terugbetalingscapaciteit van Spanje zonder de rijkste regio zal toenemen. Beleggers zullen hogere rentevoeten eisen op de financiering van de Spaanse schuld. Dat wordt interessant om volgen.
En er is een ‘Belgische’ link. De restbank Dexia heeft nog altijd beleggingen en kredieten in Spanje in portefeuille. Zoals bekend, worden deze risicovolle beleggingen langzaam maar zeker afgebouwd. Echter, Dexia had volgens het laatste jaar- verslag (2016) een blootstelling van meer dan 14 miljard euro op Spanje.
Waarvan bijna de helft aan lokale overheden zoals Catalo- nië. In mensentaal: gaan die 14 miljard euro aan leningen ooit worden terugbetaald aan de restbank Dexia? Zo niet, dan zal de Belgische belastingbetaler dit misschien uiteindelijk moe- ten ophoesten. Geen prettig vooruitzicht.
Angélique VAnderstrAeten De indruk wordt gewekt dat een onafhankelijk Catalonië op een economische chaos afstevent: bedrijven die nu
al wegtrekken, niemand die er nog wil investeren, een onafhankelijke regio die niet kan rekenen op de voordelen van de EU-handel. Toch situeert het probleem zich eerder in het buitenland. Wie is er nog zeker van dat leningen aan Catalonië, aan andere regio’s of de Spaanse staat in deze woelige tijden worden terugbetaald?
Het valt niet te ontkennen dat we in Europa, met name in België, Frankrijk, Nederland en Duitsland volksstammen men- sen geïmporteerd hebben die het niet gelukt is een te worden met de samenleving waarin ze leven. Dat kan. Uiteraard kan dat. Niet elk mens is het gegeven om zich aan te passen aan zijn leefomgeving. In andere tijden stier- ven de onaangepasten gewoon uit, maar anno 2017 grijpen ze de macht. Omdat het kan. Het is de soort die geweld niet schuwt, die intimidatie niet schuwt en meent overal recht op te hebben. De soort heeft gelijk:
niet alleen pakken ze hun vermeende recht, ze komen er mee weg ook.
Geen dialoog mogelijk
Elke sociologische, culturele en demo- grafische verklaring voor het gedrag van de Turken in Antwerpen is precies dat: een ver- klaring. Verklaringen zijn zoiets als goede voornemens: woorden. Waar het om gaat, zijn daden. Daden om dit gedrag te voorko- men en nee: de dialoog zit daar niet tussen.
De dialoog is voor mensen uit het Westen, voor mensen met wie wij eenzelfde referen- tiekader delen. Niet voor mensen die afge- ven en neerkijken op het Westen, op hun eigen woon- en leefomgeving. De dialoog is voor mensen die we vertrouwen omdat we dezelfde taal spreken. Niet alleen qua woor- den, maar ook qua gedrag. De dialoog is een gepasseerd stadium. Niets van wat je deze mensen aan wilt doen, mag echter. Uiteraard verdienen ze straf, maar zeg me, wat is een gepaste straf voor volwassen mannen die op straat elkaar te lijf gaan, in groepsverband?
Die andermans bezit vernielen, die de buurt terroriseren en intimideren? In ons verlichte liberale Westen kennen we dat soort man- nen niet, dat soort gedrag niet, laat staan dat we er straffen bij hebben die rechtvaardi- ging bieden. Maar we hebben dit soort man- nen wel geïmporteerd, gevoed, huisvesting gegeven en ongetwijfeld ook nog een Bel- gische nationaliteit cadeau gedaan. Kortom:
we hebben deze mannen gemaakt tot wie ze zijn. Ze zijn ons product, onze schuld. We oogsten wat we gezaaid hebben.
Bloed aan de handen
Elke politicus die niet op gepaste wijze optreedt, heeft bloed aan zijn handen. Elke politicus die niet ziet dat dit nog maar het begin is van radicalisering, islamisering en onteigening van onze eigen normen en
waarden, ons eigen land, heeft bloed aan zijn handen. Elke politicus die blijft volhou- den dat de dialoog de oplossing is, dat ieder- een dezelfde rechten heeft, heeft bloed aan zijn handen.
Deze mensen vinden niet iedereen gelijk.
Deze mensen weten dat ze dezelfde rech- ten hebben als ieder ander. Deze mensen weten dat geen westerling de straat op zal gaan, laat staan met ijzeren staven, om ver- haal te halen. Deze mensen zullen wetens en willens met geweld onze straten overne- men. Onze levenswijze aanvallen. Onze vrij- heid minachten.
Elke politicus die dat niet inziet, dient een andere baan te zoeken. Laten ze iets in de dierenbescherming gaan doen of elders waar ze weinig kwaad kunnen. Deze men- sen die de straat opgaan, zijn dan wel geïm- porteerd, gevoed en gekoesterd door België, ze zijn echter mislukt in onze samenleving.
Als zelfs ouders hun criminele kinderen de deur kunnen wijzen, waarom zou een staat dat dan niet kunnen? Niet mogen of doen?
Waarom zouden dit soort mensen, die de Belgische samenleving ontregelen, het recht moeten hebben om hier te blijven?
Omdat ze ooit een Belgische nationaliteit hebben gekregen? Omdat ze hier geboren zijn? Omdat wij geciviliseerd zijn?
Als ik denk aan ons voorland, aan mijn
‘later’, verwacht ik dat ons voorland veiliger is dan het afgelopen week was in de Brede- rostraat in Antwerpen. Ik weet alleen wat elke Belg al lang weet, tenzij het een poli- ticus is: dat je wél moet optreden tegen dit
Turkse tuig. ebru umAr
Als ratten kwamen ze overal vandaan, de volwassen mannen van Turkse origine die meenden de Brederostraat in een slagveld te moeten veranderen. Beelden zoals ik ze nog niet gezien had in Europa. Op de banlieurellen in Frankrijk na, maar ja, Frankrijk. Ook zo’n blakend voorbeeld van integratie. Ons voorland?
Onaangepasten grijpen de macht
E bru u mar
TSJECHIË KRIJGT
MINDERHEIDSREGERING
De winnaar van de parlementsverkiezin- gen in Tsjechië, de centrumrechtse protestbe- weging Ano (ja) van de populistische miljar- dair Andrej Babis, zou alleen gaan regeren.
Niemand wou in een coalitie met Babis. Na de parlementsverkiezingen (zie ‘t Pallieterke, 26 oktober) ligt nu ook de zetelverdeling vast.
President Milos Zeman sprak vorige week zijn steun uit voor een dergelijke variant. “Hij is de winnaar van de verkiezingen en dat moet men respecteren.” Babis, met 29,6 procent van de stemmen, moet nu verder met 78 zetels op een totaal van 200, en dat wordt geen sinecure.
De politieke verschuiving is bijzonder opval- lend. Ter rechterzijde wonnen ook de radicaal- rechtse SPD van Tomio Okamura (22 zetels, +22), de gematigd rechtse ODS (25 zetels, +9) en de conservatief-liberale maar pro-Euro- pese partij TOP09 (7 zetels, -19). Ter linkerzijde behouden de sociaaldemocraten amper 15 zetels (-35), en de communisten nog 15 (-18).
Een deel van dat verlies gaat naar de rech- terzijde, een deel naar de gloednieuwe Pira- tenpartij (22 zetels). Ergens tussenin zweven nog de fel verliezende christendemocraten (15 zetels, -18), en de nieuwe burgemeesterspar- tij STAN (+6).
BUIGEN OF BARSTEN IN ITALIË
In Noord-Italië waren de referenda een suc- ces voor de autonomisten. In Veneto nam 57 procent van de kiezers deel en 98 procent ervan stemde ja. In Lombardije lag het aantal deelnemers beduidend lager (38 procent), en daarvan stemde 95 procent ja.
De referenda waren politiek niet bindend, maar het Noord-Italiaanse autonomiestre- ven staat opnieuw op het Italiaanse politieke agenda. Belangrijkste debat voor de nabije
toekomst wordt dat over de ‘solidariteit’, de niet-transparante transfers naar de inefficiënt bestuurde zuidelijker regio’s zeg maar, en de daaraan gekoppelde hoge belastingdruk en verstikkende bureaucratie waarvan het rijkere Noorden merkbaar last heeft. Het is niet alleen Lega Nord die verandering wil.
Ook de protestbeweging van Beppe Grillo en de Forza Italia van Berlusconi, zelfs delen van de regerende PD van premier Paolo Gen- tiloni, vinden dat op z’n minst een debat over die materie nodig is. Zo niet wordt een stre- ven naar meer autonomie wellicht sneller dan verwacht een streven naar onafhankelijkheid.
FILES EN RUIMTE… ZELFS LA LIBRE MERKT HET VERSCHIL
Relatief veel te veel dodelijke incidenten met vrachtwagens waren samen met mobiliteits- problemen bepalend voor een Vlaams stre- ven naar een regionalisering van de wetge- ving inzake het wegverkeer.
Maar je moet maar even rondrijden in Vlaan- deren om te zien dat ook de fileproblematiek en de verkeerssituatie beduidend anders zijn boven en onder de taalgrens, schrijft La Libre Belgique. “La Belgique se compose de deux pays”, schrijft de krant. Weinig files in Wal- lonië, overal files in Vlaanderen. Vlaanderen moet circuleren met 6,5 miljoen inwoners op 13.500 km2. In Wallonië is er voor 3,6 miljoen inwoners 16.844 km2 ruimte. Een gevolg van de verkeerskloof is dan ook de plaats die het verkeersdebat inneemt in de regionale poli- tiek. Een toponderwerp in Vlaanderen, van secundair belang in Wallonië. Om over de afgeleide filekosten maar te zwijgen. Vincent Rocourt waarschuwt dat de recente maatre- gelen van Ben Weyts (uitbreiding kilometer- heffing) het probleem alleen maar zullen ver- leggen naar de kleinere Vlaamse wegen en dorpen.
De bende
van twijfel
Actueel
2 november 2017 3
Ziende blind
Mevrouw de ordehandhaafster,
Sinds 2012 zwaait gij als ‘burgemeeste- res’ de plak over Sint-Jans-Molenbeek in Brussel. Gij naamt toen met een alterna- tieve meerderheid de scepter over van de almachtige PS-baron Philippe Moureaux, die de gemeente gedurende zo’n twintig jaar compleet mismeesterd heeft en er de kie- men heeft gelegd voor de broeihaard van maatschappelijk onheil dat wij daar nu zien.
Ik kom daar in dit schrijfsel nog op terug. Gij zijt een politica die al jaren volgzaam mee- draait in ‘het systeem’ en daar rijkelijk voor beloond is geworden.
Van 1989 tot 1995 liept gij u warm als par- lementair medewerkster bij de PRL-groep in de Raad van de Franse Gemeenschap, om dan in juni 1995 de grote intrede in de poli- tieke wereld te doen. Gij werdt verkozen tot Brussels Parlementslid, wat gij waart tot in 2014 en waardoor gij ook in het Parlement van de Franse Gemeenschap belandde.
Gij werdt er zelfs voorzitster van, van 2001 tot 2004. Op 25 mei 2014 werd de kroon op het werk gezet – naar verluidt als belo- ning voor het onttronen van Moureaux – door federaal MR-parlementslid te worden, met als extraatje een lucratief mandaat van ondervoorzitter van de Kamer. Men hoort daar niet veel van u. Maar dat wordt ook niet gevraagd. En wellicht heeft men het liefst dat dat zo blijft.
Vorige week sprongt gij plots in het oog van de media, toen gij aankondigde alles te zullen doen om de aangekondigde ‘islamsa- fari’ van Filip Dewinter en Geert Wilders niet te laten plaatsvinden in Molenbeek.
Deze islamcritici zijn immers van plan om in uw gemeente, die een broeinest van isla- misme en extremistisch radicalisme is gewor- den en waar bepaalde buurten no-gozones zijn geworden voor autochtone Brusselaars en jonge westerse dames in het bijzonder, een rondgang te doen, om met eigen ogen te kunnen zien hoe Molenbeek is verwor- den tot een gemeente waarvan zelfs de niet zo rechtse Luckas vander Taelen als erva- ringsdeskundige – hij woont vlakbij, in Vorst – zegt dat men er alles heeft laten gedijen en men de ogen heeft gesloten voor wat er allemaal gebeurde.
Hij spreekt zelfs onomwonden van schul- dig verzuim. Gelet op de recente ontwik- kelingen inzake radicalisering en haatpre- diking, en het oppakken van islamistische terroristen in uw gemeente, lijkt daar onder uw gezag allemaal niet veel verandering in te komen. Er wordt gefluisterd dat ‘men’ u gedoogt, zolang gij niet moeilijk doet en niet
te veel op uw strepen gaat staan…
Dewinter en Wilders hebben aangekon- digd toch te zullen afkomen, want zij zeggen niet te komen betogen of manifesteren, maar – mogelijk gevolgd door een persmeute - een inkijk te geven op de plekken in Brussel die het ergst zijn getroffen door de islami- sering, en zo een bewijs te vinden voor hun politieke stellingen.
Hoewel daar op zich niks mis mee kan zijn, wilt gij hen te vlug af zijn en hun komst verhinderen. Wellicht roept gij het argu- ment ‘veiligheidsrisico’ in. Heel wat men- sen – waaronder ook niet al te grote fans van Dewinter en Wilders – vragen zich ech- ter af waarom democratisch verkozen heren de Molenbeekse grond niet zouden mogen betreden en al degenen die onze samenle- ving verzieken met religieus fanatisme wel.
Bovendien kunnen tegen hen wel ‘alle nodige maatregelen’ getroffen worden, ter- wijl de verziekers altijd maar weer hun gan- gen kunnen blijven gaan omdat de politie er niet echt tuk op is om in bepaalde wijken en buurten een poging te doen om orde op zaken te stellen. Dewinter vroeg zich op Twit- ter dan ook af wat we moeten verstaan onder
‘alle nodige maatregelen’. En zoals we hem kennen, gaf hij maar al te graag zelf het ant- woord: “De maatregelen die nooit genomen zijn om IS en andere moslimextremisten uit Molenbeek weg te houden.”
Met mijn slecht karakter gooi ik u daar- bij voor de voeten dat gij – los van al die maatregelen en angst voor tegenreacties van een welbepaald deel van uw gemeen- tenaren – vreest dat de schellen van de ogen zullen vallen bij veel mensen als zij middels die ‘islamsafari’ zullen te weten komen hoe erg het inderdaad in Molenbeek wel gesteld is. De vraag stellen, is haar beantwoorden, vrees ik.
De safarigangers zijn parlementsleden zoals gijzelf. In een democratie die naam waardig zou het wenselijk zijn dat zij die hun volk vertegenwoordigen hun werk naar behoren kunnen doen en daar vanuit de overheden de nodige ondersteuning voor krijgen, ook al is men het niet eens met hun politieke inzichten.
Maar neen, gij maakt er een politiek spel van met als enige bedoeling en ziende blind het radicale deel van uw allochtone gemeentenaren dat zijn neus ophaalt voor onze samenleving en onze democratische verworvenheden te paaien en kalm te hou- den. Zo kan het allemaal alleen nog maar veel erger worden.
Helaas.
Briefje aan Françoise Schepmans
Verband tussen migratie, werk en bijstand blijft onbesproken
Statistieken kunnen vechten. Die van de openstaande vacatures met die van de werk- loosheid en leefloon bijvoorbeeld. Het aantal vacatures is fors gestegen. Het aantal niet-werkende werkzoekenden in Vlaanderen blijft dalen. Het aantal leefloners stijgt dan weer.
Eind september telde de VDAB 217.310 niet-werkende werkzoekenden of 12.417 minder dan twaalf maanden geleden. Goed nieuws, maar net zoals bij leeflonen, gaapt er in de werkloosheid nog altijd een kloof tus- sen allochtonen en autochtonen. Liefst 61.454 niet-werkende werkzoekenden zijn allochto- nen (27 procent). Blijven de middelen volstaan om met wat losse flodders wat aan de gevol- gen te sleutelen, of proberen we de instroom toch maar wat beter onder controle te houden?
De cijfers kwamen weer even bovendrijven omdat Vlaams volksvertegenwoordiger Emmily Talpe (Ieper – Open Vld) ze opvroeg bij minis- ter van Werk Philippe Muyters.
De maandelijkse rapporten van de VDAB zijn geen goed nieuws voor analisten die niet willen horen dat het opvangen op de arbeids- markt van mensen met een migratieachter- grond geen sinecure is. De hoge werkloos- heidscijfers zijn duidelijk. Ze krimpen in alle Vlaamse provincies, maar de allochtone werk- loosheid, dat wil maar niet lukken.
Er is de jongste vier maanden een lichte daling (-1,5 procent), maar die blijft beperkt tot drie van de vijf Vlaamse provincies en steekt fel af tegen de algemene daling van 5,4 procent.
Dat wil simpelweg zeggen dat de kloof tussen allochtonen en autochtonen groeit.
De indruk ontstaat dat de werkgevers en ook politici zich maar blijven fixeren op de gevolgen van wat er de arbeidsmarkt scheef loopt, en minder voor de oorzaken ervan.
Veel bedrijfsleiders weten dat taalkennis van nieuwkomers (Wallonië, Frankrijk, allochtonen in het algemeen) problematisch is. Ze weten dat een ondermaatse taalkennis problematisch is (communicatie met collega’s, het geven van instructies en veiligheidsvoorschriften of van (bij)scholing, …), maar ze schuiven de hete aardappel doorgaans door naar de overheid en beperken hun interventie tot wat symboli- sche initiatieven en projecten.
Projecten van Voka West-Vlaanderen zijn zinvol (@Level2work en de sollicitatieoplei- ding #Jobroad), maar een druppel op een hete plaat. Ze beperken zich tot een handvol deel- nemers.
Muyters
Gaat minister Philippe Muyters niet te mak- kelijk mee in dat straatje van peptalk en wat wonden likken? Dat de werkloosheid bij alloch- tonen maar daalt met 1,5 procent vindt hij
“goed nieuws, gezien de recente migratiegolf uit Syrië, Irak en Afghanistan”. Zo is het altijd wel iets, natuurlijk. Zijn die nieuwkomers niet een zoveelste “nieuw” probleem dat we niet onder controle krijgen? Hetzelfde geldt overi- gens voor de toenemende groep allochtonen met een leefloon.
Misschien toch eens kijken naar de grond van de zaak, met de blik op de grootste stad van Vlaanderen, die van zijn voorzitter. Toen Bart de Wever (N-VA) in 2012 burgemeester werd, had 42 procent van de Antwerpenaren buitenlandse roots of ouders van vreemde ori- gine. Ergens eind volgend jaar zullen allochto-
nen met meer zijn dan de groep autochtone Antwerpenaren. In de hele sociale proble- matiek (werkloosheid, leefloon, huisvesting, gezondheidszorg, etc.) wordt steevast de rela- tie oorzaak-gevolg weggemasseerd.
Wie hier de kop in het zand steekt, zaait de kiemen van verzet tegen de overheid. In Gazet van Antwerpen (‘Werkloosheid daalt bij alloch- tonen minder snel’, 18 okt.) lazen we nog maar eens hoe dat in zijn werk gaat.
Mensen met een migratieachtergrond “pro- fiteren te weinig van de economische herop- leving”. Zo zet Christof Willocx al meteen de toon. Als migranten “te weinig” profiteren, dan moet er wel iets grondig fout lopen. Niet bij hen, maar bij ons. Maar meteen haalt de krant er een gewillige “analist” bij om de zaak te duiden. “Dat komt omdat de overheid alloch- tonen niet persoonlijk genoeg begeleidt”, meent ‘arbeidsspecialist’ Frederic Simonard.
En ja hoor: de zin daarna verschijnt al meteen het D-woord…. “Allochtonen worden nog te veel gediscrimineerd, ze hebben meestal geen goed netwerk, de kennis van het Nederlands is vaak ondermaats en het diploma dat vluch- telingen en anderstalige nieuwkomers in hun eigen land hebben behaald, wordt hier niet altijd aanvaard.”
Simonard heeft in Brussel, Luik en Antwer- pen een vzw opgericht (Duo for a Job) waarin migranten in hun zoektocht naar een job gedu- rende zes maanden intensief worden begeleid door vijftigplussers. Mooi zo, maar ook dat is een druppel op een hete plaat.
Hetzelfde kan gezegd van een aantal best sympathieke initiatieven van de VDAB: 35 extra mensen zijn aangeworven om de toevloed aan werkzoekenden op te vangen, er is een Actie- plan ‘Integratie door werk’, maar krijgen we het probleem hiermee opgelost?
En dan is er nog de overheid. Elke stad heeft wel wat projectjes lopen. Veel pleisters op een wonde, maar “bij groepen van buiten de Europese Unie stijgt de werkloosheid”, zegt Antwerps schepen van Werk Marc van Peel (CD&V).
Het probleem zal blijven woekeren, temeer omdat de hele sociale sector ongetwijfeld met een warm hart maar een niet zo heldere geest blijft roepen om hogere uitkeringen en meer bijstand.
Ondertussen stellen we vast dat naast de werkloosheidskloof ook die bijstandskloof erg groot blijft. De enkele tienduizenden werklo- zen die uit de statistieken verdwijnen, komen er weer bij in de leefloonstatistieken (van 138.871 in 2008 naar 170.599 begin 2017. Een stijging met 23 procent). Volgens de Vlaamse armoedemonitor is 80 procent van de Vlaamse leefloonpopulatie van buitenlandse komaf. In Brussel zelfs 90 procent. De meeste analisten gaan het liefst zonder commentaar ook voor- bij aan de regionale kloof. Wallonië telt drie- maal en Brussel zelfs zesmaal meer leefloners dan Vlaanderen. Wanneer wordt dat probleem eens prioritair aangepakt?
AnjA Pieters
Je zal maar hoofdredacteur zijn van ’t Pallieterke. Vrijdagmorgen bericht van de leverancier van ons Klauw-bier: of het goed is of hij die palletten mag leveren? Onze berging bij de kanto- ren van ’t Pallieterke zit stampvol met boeken, en daar kunnen nog maar net 2 palletten bier staan. Dus, oplossing, zet de andere 2 palletten maar bij mij thuis in de garage. Alleen, de trans- porteur van dienst vond er niets beter op dan de twee palletten op mijn oprit te zwieren. Uw dienaar heeft dus zelf 230 dozen met zes flessen Klauw naar binnen mogen dragen. Maar ik heb mezelf nadien getrakteerd op een glas tripel van eigen brouwsel. En het heeft gesmaakt.
Nu zit ik heel de tijd te denken aan Willem Elsschot en zijn boek “Kaas”. Wat als ik geen fles verkoop? Dan zit ik daar schoon met mijn 1.200 flessen in mijn garage. Dus, lieve lezers en leze- ressen, ik heb dat bier niet laten brouwen voor eigen gebruik, wel met de bedoeling om ’t Pal- lieterke wat extra te steunen. Ook de Catalaanse cava is nog voorradig en kan besteld worden.
Voor zes grote flessen Klauw (75 cl) betaalt u 50 euro (+ 7 euro verzendingskosten). Indien u 12 grote flessen bestelt, krijgt u er 2 passende glazen bij.
En als er de komende weken iets verkeerd loopt met het kruiswoordraadsel, dan weet u
meteen, hik, de oorzaak. Schol. KArlvAn CAmP
Voor bestellingen: www.klauw.be of bellen naar 03.232.14.17
Klauw met ons mee!
De Zuid-Koreaanse regering neemt een seri- euze bocht inzake nucleaire energie. In juni nog heeft president Moon verklaard dat de bouw van nieuwe kerncentrales en de revisie van oudere centrales zou worden stilgelegd, ten voordele van ‘hernieuwbare energie’. Maar nu heeft een officiële peiling door de rege- ring uitgewezen dat 60 procent van de Kore- anen dat helemaal niet ziet zitten. Ook vanuit het bedrijfsleven was er grote druk, want door een gebrek aan natuurlijke energiebronnen
is Korea aangewezen op import. Bijkomende kerncentrales kunnen dat aandeel gevoelig verkleinen, én de prijs voor bedrijven en par- ticulieren op een aanvaardbaar niveau hou- den. De president heeft nu verklaard dat het beleid zal rekening houden met de wil van de bevolking. Hoe anders is het in West-Europa, waar aan de gebruikers helemaal niets wordt gevraagd, behalve dat ze hun beurs almaar verder opentrekken voor de jaar na jaar duur- der wordende elektriciteit.
BOCHT VAN 180°
Bespreking zonder debat
Donderdag werd in de plenaire vergade- ring het rapport van de onderzoekscommis- sie aangaande de terroristische aanslagen van 22 maart 2016 voorgesteld en ‘bespro- ken’. Besproken is veel gezegd, want de rege- ringspartijen en de rode en groene opposi- tie, en ook cdH, waren het allemaal eens over de besluiten en vielen over elkaar heen door herhalingen en superlatieven die men klaar had over de zogenaamde conclusies in het rapport. Zij hadden dan ook ruim spreektijd:
per politieke fractie zo’n 20 tot 30 minuten op basis van de rol die men in de commis- sie speelde als verslaggever of vicevoorzitter.
De kleine oppositiepartijen die destijds uit de onderzoekscommissie werden geweerd, kre- gen nauwelijks vijf minuten spreektijd om hun beschouwingen bij het 983 bladzijden tellende rapport te geven. 0,3 seconden per bladzijde.
Hoewel iedereen toch wel zijn spreektijd over- schreed, was het enkel bij Filip Dewinter van het VB dat voorzitter Bracke telkens weer aan- drong om af te ronden. Ervaren als hij is, wist Dewinter elke keer weer zijn betoog voort te zetten, zodat hij uiteindelijk ongeveer op het dubbele van zijn toegemeten tijd landde. Zo’n
‘bespreking’ is een lachertje. Van een debat was absoluut geen sprake. Ook het indienen van amendementen was uit den boze; die wer- den geweigerd, want – zei Siegfried Bracke bloedserieus – “de conferentie van voorzit- ters heeft beslist het debat sereen te houden”.
Politiek correct
Het was niet meer dan de politiek correcte show van commissievoorzitter Patrick Dewael die werd opgevoerd, zonder tegenspraak en met voorspelbare conclusies. Hoewel altijd werd gezegd dat de islam niet mag geviseerd worden omwille van ‘enkele’ radicale elemen- ten, waren tal van conclusies toch gericht op de ‘gewone islam’. Neem bijvoorbeeld enkele aanbevelingen uit het laatste luik van het rap- port: meer diversiteit bij de politie en bij de inlichtingendiensten, zoveel mogelijk mos- keeën erkennen, nog meer geld en middelen voor multiculturele initiatieven en diversiteit, meer islamleerkrachten in het onderwijs, har- der aanpakken van racisme bij de politie, van de Moslimexecutieve een bevoorrechte part- ner maken…
Radicale islamisten moeten in een deuk liggen bij het lezen van dergelijke ‘voorstel- len’. Klaas Cobbaut trok op doorbraak.be de juiste conclusie: “Als historici zich ooit afvra- gen waarom de islamistische aanslagen niet zijn opgehouden na 2017, dan hoeven ze later alleen dit eindrapport te lezen.” Vrt-journa- list Ivan de Vadder twitterde: “Stockholmsyn- droom bij leden onderzoekscommissie: Peter De Roover en Laurette Onkelinkx bijna op één lijn.” Het is duidelijk dat het echte debat bui- ten het parlement zal gevoerd worden. Hoe- wel, dat kan misschien toch – het valt te hopen - inspirerend werken voor sommige politici.
Win for life
Zoals elk jaar legde de regering haar ont- werpbegroting voor aan de Kamer. Een dik pak papier waarin kritische Kamerleden gaan snuffelen naar eigenaardigheden en opmerkelijke dingen. En ja, de Vlaams-nati- onale oppositie die nooit op de koffie gaat ten paleize - Vuye, Wouters en Pas – heeft zo ontdekt dat de dotaties aan de Lakense familie en die voor de Civiele Lijst een flinke indexatie krijgen. De kosten van de monar-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 2 november 2017
4
chie (Civiele Lijst plus dotaties) stijgen daar- door met 206.000 euro naar 36.406.000 euro.
Zo krijgt Albert 19.000 euro meer, en enfant terrible Laurent krijgt 6.000 euro extra. Vooral dat wekte ergernis op, zeker omdat Laurent nog op het matje moet komen bij de pre- mier, maar dat vertikt ‘wegens ziekte’. Wou- ters en Pas wilden van de premier weten of dit allemaal zomaar kan en wat de premier gaat doen. Het enige wat hij wilde zeggen was dat de zaak juridisch geanalyseerd wordt en dat hij te gepasten tijde zal doen wat moet gedaan worden. Voor Veerle Wouters was dat antwoord genoeg om te stellen dat het mag afgelopen zijn met die koninklijke ‘win for life’.
Ongegeneerd
Barbara Pas (VB) diende een voorstel van resolutie in over de taalwetgeving die in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest door de lokale besturen op geen enkele wijze wordt nage- leefd, met alle dramatische gevolgen van dien voor de Nederlandstaligen. In Brussel bestaat feitelijk nagenoeg geen tweetaligheid bij de diensten. Barbara Pas staafde dat aan de hand van de jaarverslagen van de vicegou- verneur van Brussel-Hoofdstad, waaruit bleek dat massa’s dossiers niet in orde waren met de taalwetten. Nochtans weet de Brusselse rege- ring heel goed dat zij wettig tot vernietiging is verplicht, maar de vicegouverneur stelde in zijn verslag dat hij kennis kreeg van welgeteld 0 (nul) vernietigde onwettige benoemingen.
Pas stelde dat zolang de situatie almaar ach- teruitgaat, zij daarover elk jaar de bevoegde minister van Binnenlandse Zaken zal interpel- leren om daaraan iets te doen. Elk jaar krijgt zij evenwel hetzelfde antwoord, namelijk dat hij daarin geen verantwoordelijkheid draagt, dat het om een Brusselse aangelegenheid gaat. In haar voorstel van resolutie geeft zij een aan- tal suggesties om de regering wetgevende ini- tiatieven te doen nemen, om de wet te doen toepassen. Sanctioneringen voorzien of schor- singsbevoegdheden geven aan de vicegouver- neur bijvoorbeeld. Heel eenvoudig, en moge- lijk, want slechts een gewone meerderheid is nodig in de Kamer. De N-VA-Kamerleden en -ministers die in het verleden, hun oppositietijd dus, dergelijke zaken aanklaagden, stemden echter ongegeneerd mee tegen deze resolu- tie. Alleen VB en V&W stemden voor. De com- munautaire diepvries heeft nog nooit zo ijs- koud gestaan.
Breekpunt?!
Kamerlid Peter Luykx van N-VA is een hevige supporter van de Vlaamse… euh… de Cata- laanse onafhankelijkheid. Toen de Generalitat de Catalunya vorige week de onafhankelijk- heid uitriep, stond hij op de eerste plaats om applaus te geven. Op de N-VA-webstek felici- teerde hij de Catalanen en spoorde hij “Europa en de internationale gemeenschap aan om de beslissing van de Catalaanse regering te res- pecteren op basis van het internationaal recht op zelfbeschikking.”
Bijna gelijktijdig zei partijgenoot en Euro- parlementslid Mark Demesmaeker: “Erken- ning is niet aan de orde.” En partijgenoot en Vlaams minister-president Bourgeois zei: “Dat is geen Vlaamse en dus ook mijn bevoegdheid niet.” Gaat hij nu zijn Kamerfractie aanspo- ren om bij de federale regering aan te drin- gen op erkenning van de nieuwe Catalaanse republiek? Of maakt hij – als dat niet gebeurt – daar een breekpunt van, zoals Jan Jambon ooit stoer zei, maar nu al lang niet meer?
“De man die de loop van de oorlog veran- derde” en “de meest succesrijke spion aller tijden” zijn een paar van de superlatieven die nog altijd gebruikt worden als het over Richard Sorge gaat. De werkelijkheid is pro- zaïscher en bijgevolg minder geschikt voor tv-programma’s.
De goede-tegen-de-slechte past nu een- maal beter bij een oppervlakkig medium dan een genuanceerd en prozaïsch verhaal. Ove- rigens, Sorge was zeker geen 007 met een
“license to kill”.
In dienst van de GRU
Richard Sorge is de zoon van een Duitse vader en een Russische moeder die in Azer- beidzjan geboren wordt waar zijn vader in de olie-industrie werkt. Hij neemt tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwillig dienst en wordt zwaar gewond, zodat hij zijn hele leven mankt.
Niet dat dit hem hindert een vrouwen- verslinder te worden. De oorlog tekent hem zozeer dat hij zich aansluit bij de meest linkse vleugel van de Duitse sociaaldemocraten en later bij de communisten. Na de mislukte Spartacus-opstand is dat geen erg populaire ideologie en doctor in de politieke weten- schappen Sorge vindt geen baan. Hij vertrekt naar de jonge Sovjet-Unie om er het reële socialisme te leren kennen.
Hij valt er in de smaak en wordt bijna onmiddellijk terug naar huis gezonden om communistische studiegroepen op poten te zetten en rapporten naar Moskou te zen- den. In 1924 gaat hij weer naar Moskou en wordt officieel ingelijfd bij de GRU, de inlich- tingendienst van het leger, waar hij tot zijn laatste dag op de loonlijst staat. Via andere linksen wordt hij journalist en buitenland- correspondent bij verscheidene Duitse dag- bladen, o.a. de Frankfurter Algemeine. Dat is natuurlijk een ideale vermomming en de GRU zendt hem naar het Verenigd Koninkrijk en China. Bij zijn terugkeer naar Duitsland vrijt hij belangrijke nazikopstukken op, onder anderen Goebbels.
Hij zweert zelfs een tijdje zijn zwaar alco- holverbruik af, om geen domme dingen te zeggen. “Ik zal nooit genoeg kunnen drin- ken om die verloren tijd in te halen”, ver- klaart hij later. Het zegt iets over de geringe efficiëntie van de nog jonge Sipo/SD en later de Gestapo, dat niemand zich zijn commu- nistisch verleden herinnert. Japan wordt op bevel van de GRU zijn nieuwe en belangrijk- ste arbeidsterrein; de Duitse kranten zen- den hem braaf en naïef op zijn verzoek naar Tokio. Sorge, die ook Russisch spreekt, leert als een van de weinige westerlingen Japans.
Het keizerrijk is met zijn veroveringen begon- nen en creëert de satellietstaat Mandsjoekwo in het veroverde noordoosten van China. De Sovjet-Unie en Japan hebben voortaan een lange gemeenschappelijke grens en Stalin ziet aanvankelijk in Japan een grotere vijand dan Duitsland, want tussen beide dictaturen ligt voorlopig nog Polen.
De perfecte spion
In Tokio creëert Sorge een spionnenorga- nisatie met hulp van Japanse communisten, al blijft hij ver weg van de officiële partij en de Sovjetambassade.
Zijn berichten laat hij gecodeerd per radio verzenden. Een van zijn informanten heeft zeer goede contacten met belangrijke politici en kopieert geheime documenten.
Sorge kan dus Stalin geruststellen over de Japanse intenties, en hij voorspelt correct dat de Japanners China zullen binnenvallen.
Tezelfdertijd geniet hij een enorm prestige op de Duitse ambassade, die hij alle moge- lijke informatie schenkt over de byzantijnse kronkelingen van de Japanse politiek, over de Japanse legersterkte en de betrouwbaarheid van de Japanse bondgenoot.
Met zijn talenkennis is hij de Duitse diplo- maten de baas en hij schrijft zelfs hun nota’s die met belangstelling in Berlijn gelezen wor- den. Als ontspanning rijdt hij als een gek met
de motor, zuipt zich geregeld lazarus en praat o.a. de vrouw van de Duitse ambassadeur in zijn bed. Zijn officiële (tweede) vrouw woont nog altijd in Moskou.
Stalins paranoia
Een parel als Sorge geniet het vertrou- wen van alle hoge Duitse diplomaten, dus kan hij de Duitse diplomatieke post inkijken waarna hij trouw zijn bazen in Moskou infor- meert. Veiligheidshalve weigert hij die bazen te bezoeken, want twee van zijn medewer- kers zijn bij een verblijf in Moskou opgepakt en ‘dankzij’ Stalins paranoia gefusilleerd.
Sorge krijgt in Tokio te horen dat de Duit- sers zich klaarmaken om de Sovjet-Unie bin- nen te vallen. Zijn voorspelling is op twee dagen na juist en het hoort bij zijn legende dat de aanvankelijke Duitse successen heel wat kleiner zouden zijn geweest indien Sta- lin maar naar Sorge had geluisterd. In rea- liteit zijn de Sovjets zich heel goed bewust dat Hitler aan de gemeenschappelijke grens een leger van 3,5 miljoen soldaten heeft geplaatst.
Verscheidene communistische deserteurs verwittigen hen trouwens van de komende aanval en in Moskou is de stemming bedrukt en gelaten, want Stalin gelooft tegen beter weten in dat de Duitse generaals Hitler een loer willen draaien.
Kempeitai
Maanden later speelt Sorge de Sovjets de informatie door die zogenaamd de oorlog een ander verloop geeft. Hij verzekert hen dat de Japanners er niet aan denken de Duitsers te helpen en neutraal zullen blijven.
De Vojd (leider), zoals Stalin genoemd wordt, kan dus de beste Siberische divisies verhuizen naar het slagveld bij Moskou, waar alleen Hitlers koppigheid verhindert dat het hele Duitse front in elkaar stort en opgerold wordt. Tot in de jaren zestig eert de DDR Sorge omdat hij de Sovjet-Unie gered heeft en zelfs de Sovjets bevestigen het. In reali- teit hebben ze de Japanse codes gekraakt en bieden de inlichtingen van Sorge alleen maar een extra zekerheid. Maar tijdens de Koude Oorlog laten de Sovjets het Westen graag geloven dat ze overal meesterspion- nen hebben in plaats van technische hulp- middelen, zodat de westerse contraspionage geregeld op het verkeerd been staat. In Tokio wordt het inmiddels te warm onder de voe- ten van Sorge.
Die radioberichten in nonsenstaal zijn te talrijk voor de Kempeitai (Japanse geheime dienst) en ze houden Sorge en zijn vrienden zorgvuldig in het oog, want ze zijn die spio- nage voor de … Duitse Abwehr (zoals ze ver- keerdelijk geloven) beu. Ook Berlijn heeft eindelijk vermoedens, maar dan van Sorges echte activiteiten. De plaatselijke Gestapo- agent sust zijn hoofdkwartier en staat in voor Sorge. De spion is veilig, tot de Kempeitai zijn belangrijkste Japanse contactpersoon arres- teert en martelt.
Eind oktober 1941 pakt de Kempeitai ook Sorge op en geeft hem dezelfde behandeling.
De Duitse diplomaten zijn zeer boos en spre- ken over Japanse spionagehysterie. Als Sorge bekent, geloven ze hun oren niet. Sorge is er vrij gerust in. De Sovjets zullen hem wel rui- len voor Japanse spionnen. Maar dan kent hij Stalin niet. Die blijft hardnekkig ontken- nen dat Sorge iets met de GRU te maken heeft. Tegelijk laat hij Sorges vrouw oppak- ken en in de Gulag creperen. Na drie jaar zijn de Japanners het beu en ze hangen Sorge op, in november 1944.
Eerst na de oorlog wordt Sorge een bekende naam. In 1954 produceert de Duitse regisseur Veit Harlan - favoriet van Goebbels en regisseur van Jud Süss - een film die hij
“Verrat an Deutschland” noemt. Na één dag wordt de film al verboden. Eerst na een gron- dige hermontage wordt die weer getoond, waarbij Sorge meer een held dan een Duitse verrader wordt. Sindsdien zijn de boeken en films over hem nooit meer gestopt.
Jan neckers
De mythe van Richard Sorge
“Stalins James Bond” is de titel van een historische documentaire die Arte uitzond en die nog maar eens de mythe verkiest boven de historische waarheid.
Actueel
2 november 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Vuilnisbak
Voor de zoveelste keer is de Raad van Europa zich, op vraag van de arme, vervolgde, ja gemar- telde Franstaligen, komen bemoeien met onze faciliteitengemeenten. Telkens wanneer we die snuiters over de vloer krijgen, maar dan echt elke keer, luidt de “aanbeveling” dat genoemde Franstaligen zonder meer hun zin zouden moe- ten mogen kunnen doen.
Vragen dus van Chris Janssens (VB) en Karim van Overmeire (N-VA). Ergernis alom, Jans- sens had het over onbekwame dwazen en Van Overmeire gewaagde van “grote slordigheid en grote vooringenomenheid”.
Minister Homans toonde zich van haar dui- delijkste kant en verklaarde het door deze Raad van Europa afgescheiden prul “in de vuilnis- bak” te gooien. Michel Doomst (CD&V) was het slechte Europees rondtrekkende theater beu. Veel onenigheid was er niet. Van Over- meire vond dat Vlaanderen niet zomaar inter- nationaal kan worden besmeurd en dat diplo- matieke initiatieven nodig zijn. Homans had in ieder geval al aan die Raad laten weten wat ze er van dacht.
Voor Janssens werd het tijd om sancties te treffen tegen Thiéry en zijn Linkebeekse clowns, maar Homans zou daar niet de instru- menten voor hebben. Op naar het volgende mopje.
Doodstraf
VUB-professor Ahmadreza Djalali is in zijn vaderland Iran ter dood veroordeeld, een vreemd verhaal. Het Vlaams Parlement maakt zich zorgen over het lot van de arts-professor, je zou voor minder natuurlijk. Marc Hendrickx (N-VA) en Katia Segers (sp.a) gaven de voor- zet en de minister-president bezwoer alles en iedereen en de Europese Unie in het bijzon- der te bewegen om Iran onder druk te zetten.
“Kamerbreed” was men het daarover eens.
Aangezien Perzen beschaafde mensen en fijn- besnaarde diplomaten zijn, zal er wel een kans zijn dat dit goed afloopt.
Limburg
De te voorziene problemen van de romme- lige provinciehervorming beginnen op te spe- len. An Christiaens (CD&V) en Bert Moyaers (sp.a) maakten zich zorgen over het cultuur- veld in ons groene Limburg. De verre gouw is er traditioneel altijd wat bekaaid van afgeko- men bij het ontvangen van overheidsmanna voor cultuur, maar de provincie nam zelf veel taken op zich zodat toch een en ander werd gerealiseerd.
Om de dingen op te vangen, lanceert minis- ter Gatz een Cultuurplan Limburg. Over effi- ciëntie en tijdsverloop daarvan rijzen twijfels.
Minister Tommelein nam de honneurs waar voor Gatz en wist te vertellen dat alles goed komt. Het is allemaal heel complex, aldus Christiaens. Moyaers was niet overtuigd van het voorziene geld, dat meer lijkt op een her- besteding dan op een nieuwe injectie.
Uit de kleine discussie die zich ontspon bleek maar weer eens dat Limburg niet echt bevoordeeld is.
Dialect
Naar aanleiding van de dialectweek vreesde Michel Doomst (CD&V) voor het teloorgaan van het dialect dat hij als kostbaar erfgoed zag. Zeker zijn eigen Pajottenlands mag wor- den gekoesterd.
Tommelein, nog steeds waarnemend voor Gatz, erkende de waarde van het dialect dat echter niet kunstmatig in leven kan worden gehouden, maar wel worden inspanningen ter zake door de overheid ondersteund. Doomst vond toch dat er een apart expertisecentrum moest komen. Manuela van Werde (N-VA) was het dialect genegen, maar meende dat het Standaardnederlands in Vlaanderen misschien nog wel meer bedreigd is, wat inderdaad eens mocht worden opgemerkt.
Ze citeerde een docent van haar: “Dat je met taalarmoede wordt geboren, is normaal. Dat je er vrijwillig voor kiest, dat is een gemiste kans.”
Dat is een geheel terechte uitspraak die door een flink aantal Vlaamse volksvertegenwoordi- gers ter harte kan worden genomen.
Vervolg van blz. 1
Op het bedrijfsterrein worden gasflesjes (het soort dat wordt gebruikt bij kamperen) gevonden. Het lijkt erop dat de brand opzet- telijk aangestoken werd.
De volgende dag, op 28 september, merken arbeiders van Thales Belgium in het Waalse Herstal rond 8 uur een kleine rookpluim op.
Ook daar wordt een apparaat gevonden dat bestaat uit o.a. kleine gasflessen en een lont.
De ontmijningsdienst van het leger (DOVO) wordt erbij gehaald en maakt het instrument onschadelijk voor het schade kan aanrichten.
Thales Belgium, vroeger bekend als Forges de Zeebrugge, produceert luchtgrondraketten die gebruikt worden door gevechtsvliegtuigen en gevechtshelikopters.
Kwaadaardig motief?
Drie branden of pogingen tot brandstich- ting binnen vier dagen. Alle drie gericht tegen bedrijven in de defensie-industrie. Het kan toeval zijn, maar gezien de overeenkomsten en het bevestigd gebruik van gasflesjes bij twee van de drie incidenten, lijkt er meer aan de hand te zijn.
Tien dagen na de brand in Herstal wordt op de Franse anarchistenwebsite ‘Cette Semaine’ een stuk gebracht waar de drie inci- denten aan elkaar gekoppeld worden. Het stuk wordt nadien door verschillende andere anar- chistische websites overgenomen. De bran- den worden niet opgeëist als het werk van anarchisten, maar worden wel bejubeld. Het saboteren van industriële activiteit, en de oor- logsindustrie in het bijzonder, past uiteraard netjes binnen de ideologische objectieven van de anarchistische beweging. Andere pistes zijn uiteraard mogelijk, maar minder voor de hand liggend.
Bij het federaal parket communiceerde men
alleszins dat de drie incidenten “Op het eerste gezicht” niet gebundeld zijn in een gezamen- lijk federaal onderzoek. Indien de misdrijven evenwel anarchistisch of islamistisch geïnspi- reerd zijn, hoort het federale parket hierover een onderzoek te starten.
“Voorlopig weten we nog niet of er kwaad opzet in het spel was”, licht Poelmans van het Mechels parket toe. “Maar als blijkt dat de brand bij Varec wel degelijk het gevolg was van brandstichting, dan zullen wij de nodige verbanden leggen en andere diensten contac- teren.” Ook op het kabinet van Binnenlandse Zaken – dat boven het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Drei- ging) staat – heeft men op het eerste gezicht geen weet van een verband tussen de bran- den. “Indien het forensisch onderzoek door de parketten sluitend wordt, is dit alleszins voer voor OCAD om op te volgen”, geeft Olivier van Raemdonck, woordvoerder van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) mee.
Anarchisten en terreur
Brandstichting is een veel voorkomende terroristische tactiek. Het kan met weinig en gemakkelijk verkrijgbare middelen uitge- voerd worden. Het is dan ook een favoriet wapen van extreemlinkse groepen. Zo is het algemeen bekend dat anarchisten regelma- tig auto’s in brand steken tijdens betogingen en rellen, maar ook gerichte aanslagen door middel van brandstichting worden door anar- chisten uitgevoerd.
Zo stelde het federaal parket vorig jaar nog een Belgische cel van “anarchistische terro- risten” in vervolging voor maar liefst 150 inci- denten, onder meer voor een brandstich- ting op een bouwwerf, bij het politiekantoor van Vilvoorde en op het privédomein van de architect van de gevangenis van Haren. De extreemlinkse actiegroep RaRa (Revolutio- naire Anti-Racistische Actie) stak in de jaren tachtig dan weer filialen van Makro en Shell in brand omdat deze actief waren in Zuid-Afrika tijdens de apartheid. Ook de ideologisch ver- wante terreurgroep ALF (Animal Liberation Front) legde eind de jaren negentig filialen van McDonalds in de as.
Zelfs het Amerikaanse inlichtingenbedrijf Stratfor, dat terreurincidenten over de wereld nauwgezet opvolgt, gaat uit van een anar- chistisch motief. In een van de veiligheidspro- ducten dat het bedrijf maakt voor haar zake- lijke klanten, genaamd ‘Stratfor Threat Lens’, staat omtrent de drie branden te lezen dat “de gebruikte middelen en nachtelijke tijdstip- pen van de aanvallen overeenkomen met de manier waarop eerdere aanvallen door anar- chistische militanten plaatsvonden”.
Dit artikel verscheen eerder in SCEPTR en werd geschreven door Sim Tack en SCEPTR-hoofdredacteur Jonas Naeyaert.
De dhimmitude van een Commissie
Vervolg van blz. 1
Al deze maatregelen zijn een bevestiging van de ideologie die van onze samenleving een reusachtig sociologisch experiment heeft gemaakt, waarvan het islamterrorisme slechts één uiting is.
Hoe meer tekenen er komen dat dit multicul- turele experiment catastrofaal aan het aflopen is, hoe meer men volhardt in de boosheid. Het verslag van de Commissie Aanslagen is daar- aan helemaal medeplichtig.
Wat er niet in staat
Wat vinden we niet terug in het rapport? Er komt geen eenmaking van de Brusselse poli- tiezone, reeds jaren het standpunt van alle Vlaamse partijen, ook al bleek in het dos- sier dat slechte samenwerking en coördina- tie in Brussel een belangrijke rol speelde in
het gebrek aan detectie van de terreurplannen.
Hoewel de N-VA’ers op voorhand hadden aangekondigd dat het beleid van vorige rege- ringen onder de loep zou genomen worden, gebeurt dat nergens. Geen enkele beleids- keuze wordt bekritiseerd, geen enkele politi- cus verantwoordelijk gesteld. Zelfs de ministers Vanackere en Reynders, die zijn tussengeko- men voor de vervroegde vrijlating van Atar uit een gevangenis van Irak, werden niet ter ver- antwoording geroepen.
Evenmin werd hen gevraagd waarom Atar, ondanks de vraag van Irak, toch weer een pas- poort kreeg. De commissie heeft deze kwes- tie niet eens aangeraakt. CD&V en MR zijn dan ook coalitiepartners van de N-VA. Ook de poli- tieke acties van parlementsleden van PS, cdH en Ecolo voor de vrijlating van Atar werden door hun vrienden in de onderzoekscommis-
sie niet besproken of vermeld.
Er komt ook geen verlenging van het aan- houdingsmandaat, ooit het koninginnenstuk van het antiterrorismeplan van de N-VA.
Nergens wordt het geldende immigratie- en vluchtelingenbeleid fundamenteel ter discus- sie geplaatst. Nergens vraagt men zich af of de islamisering van onze samenleving geen pro- bleem op zich is. Nergens wordt het pleidooi (van mensen als Maarten Boudry) ontwikkeld om de godsdienstvrijheid af te schaffen als aparte vrijheid en onder te brengen onder de algemene vrijheid van meningsuiting.
De grote illusie
Er zijn al heel wat onderzoekscommissies geweest die weinig effect hebben gehad.
Die laten toe dat de politieke wereld zichzelf wijsmaakt dat ze een probleem “behandeld”
heeft, terwijl enkel een lijvig verslag zonder veel gevolgen wordt afgeleverd. Ik heb het Rwanda-rapport bijvoorbeeld zelf ooit goed- gekeurd. Dat is geen ramp wanneer het gaat over gebeurtenissen als Dutroux of de Bende van Nijvel, waarvan men de redelijke hoop mag koesteren dat dergelijke drama’s uitzon- derlijk zijn en de kans op herhaling klein is.
Maar het islamitisch radicalisme (“radicalisme dat beweert gerelateerd te zijn aan de islam”, zoals de commissie het noemt) is een plaag waar we nog lang niet van verlost zijn. Integen- deel, de algemene islamisering van Vlaande- ren en Europa gaat voort. En er is geen islam zonder radicale islam: dat is “de fundamen- tele vaststelling die geen nuance verdraagt”.
Het was de plicht van deze ondercommis- sie om de woede om de doden van Maalbeek en Zaventem om te zetten in een gewijzigde beleidsvisie en in maatregelen die deze daden van afschuwelijke religieuze haat minder waar- schijnlijk zouden maken.
Ze heeft dat geenszins gedaan. In de mate dat ze de illusie versterkt dat fanatieke strek- kingen (zoals salafisme en wahabisme) iso- leerbare en bestrijdbare kankers van een overigens gezond lichaam zijn, heeft ze waar- schijnlijk zelfs het tegenovergestelde bereikt.
Jurgen Ceder
