e 2,20
72ste jaargang • nummer 5 • donderdag 4 februari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De jonge voorzitter van de socialisten deed nochtans niet meer dan genuanceerd te beto- gen dat het voorstel van zijn Nederlandse col- lega Diederik Samsom (PvdA) het overwegen waard was.
Wat wil de Nederlandse regering precies?
Op korte termijn ervoor zorgen dat het aantal vluchtelingen sterk daalt. Dat zei Mark Rutte in het Europees Parlement in Straatsburg bij de voorstelling van het Nederlandse voorzitter- schap dat op 1 januari van start ging. De hui- dige aantallen zijn volgens Rutte niet houdbaar.
Zelfs midden in de winter stromen dagelijks nog zo’n 2.000 vluchtelingen via Griekenland, Macedonië en Servië door naar Noordwest- Europa.
Europa sprak einde vorig jaar af met Turkije om de druk op de buitengrenzen te verlichten door de vluchtelingen daar te houden en een gecontroleerd aantal door te laten naar Europa.
Een lelijke deal, gekoppeld aan miljarden en visa voor Turken, maar goed. In Griekenland moet Europa de buitengrenzen onder controle krijgen, en daar zouden hotspots komen, van waaruit een beperkt aantal echte vluchtelingen – Samsom sprak over maximum 250.000 per jaar – vervolgens (zonder bindende asielquota) als “gecontroleerde migratie” zouden worden gespreid over Europa, in een eerste fase in een tiental landen. De EU zou de kosten dragen.
Vluchtelingen die vanuit Turkije toch nog op de Griekse kusten aankomen, zouden volgens het plan van de Nederlanders vanaf maart of april al “binnen enkele dagen” per veerboot teruggestuurd worden naar Turkije, dat volgens Samsom snel de status ‘veilig land’ zou krijgen.
Sp.a-voorzitter John Crombez reageerde zondag in De Zevende Dag opvallend positief op het plan van Samson zodra Turkije als “veilig land” wordt gezien en vond dat er in dat dossier sprake is van “enige verbetering” (asielproce- dure mogelijk, onderwijs aan vluchtelingen…).
Pek en veren
Drukkingsgroepen zoals Amnesty Interna- tional torpedeerden het Nederlandse vluchte- lingenplan meteen als “immoreel”. Amnesty baseert haar repliek op “wetten en internatio- nale verplichtingen”. De overweging dat in uit- zonderlijke omstandigheden nood al eens wet kan breken, is voor hen pure horror.
De media werden gestalkt met overdrijvin- gen en politieke peptalk. Voor Karel de Gucht (Open Vld) kwam dat voorstel neer op “men- sen de dood injagen”, quod non. Groen riep dat de sp.a de N-VA “rechts voorbij” wou steken.
Ook in eigen kring roerden de progressieven zich meteen, via de jong-socialisten en kop- stukken die hun kritiek ventileerden.
Op het partijbureau van maandag was het oorlog. Crombez werd met pek en veren wan- delen gestuurd. Om dat allemaal eens ferm te komen uitleggen, werd de Gentse burgemees- ter Termont ingeschakeld. “Totaal onaanvaard- baar” en “een inschattingsfout” van Crombez, zei Termont.
Het manoeuvre was duidelijk. Op twee pun- ten wilden de socialisten weer afstand nemen van de N-VA: vluchtelingen stuur je niet terug naar Turkije, want zoiets heet pushback. En een bovengrens bepalen voor vluchtelingen kan ook niet, want wat doe je dan met het
“overtal”?
Pushbacks
Termont en vrienden vervuilden meteen de term “pushback”. “Dat is het terugduwen van vluchtelingen naar onveilige gebieden”, liet de sp.a na het partijbureau weten. Daarmee insi- nueerden ze zowat dat de N-VA daar wél voor- stander zou van zijn. Dat is liegen.
Bart de Wever had het op zijn gastcollege in Gent (22 september) inderdaad over push- back, maar bedoelde daarmee “terugbrengen naar de buitengrens”. De VS, Spanje, Austra- lië en andere landen doen dat ook. De Wever had het ook over de Dublin-regels, die stellen dat lidstaten vluchtelingen moeten terugsturen naar het land waar ze de EU zijn binnengeko- men. Voor de slechte verstaanders: op 15 okto- ber 2015 had Sander Loones, ondervoorzitter van de N-VA het over pushbacks “naar veilige havens in Turkije”. Ook Europa dacht op dat moment al aan zo’n scenario. Ook Europees Parlementslid Helga Stevens definieerde push- backs als het actief terugbrengen van bootmi- granten naar “veilige Turkse havens”.
Aantal
Ook het tweede punt van kritiek rammelt langs alle kanten. Termont had het uitvoe- rig over Samsoms bovengrens van 250.000 asielzoekers per jaar. Dat zou niet sporen met het “individueel recht” en het “internationaal recht”. Bruno Tobback had het over “terug- schoppen naar het Kalifaat”. Ook dat is liegen.
Zolang Turkije voor opvang zorgt, conform de deal met Europa, en akkoord gaat met een geleidelijke doorstroming naar Europa, is er weinig aan de hand.
Voor het overige speelde Termont vooral het brave paterke, met wat weinig zeggende pep- talk over “de socialisten moeten staan voor warme opvang, mensen in miserie helpen”, of met hier en daar nog maar eens de van de pot gerukte vergelijking met oorlogsmigratie in Vlaanderen in de twee wereldoorlogen. De facto komt zo’n houding neer op open grenzen.
Dat laatste werd nog maar eens aangetoond
in de puberale standpunten van jongsocialis- ten: “De retoriek van ‘vol is vol’ of ‘we kunnen het niet aan’ staat in schril contrast met ‘Wir schaffen das’. En net dat laatste is de bood- schap die sp.a moet brengen”, lezen we in hun persbericht. Termont koos het kamp van de loftsocialisten. Crombez weet meteen hoe zwaar hij weegt in de partij. Hij lijkt er voorlopig niet in te zullen slagen om de Vlaamse socialis- ten warm te maken voor een realistischer asiel- en migratiestandpunt dat opduikt bij almaar meer Europese socialistische partijen.
Gewone man
Benieuwd wat de gewone man daarvan denkt, natuurlijk. Een vorige week gepubli- ceerde opiniepeiling van VTM en Het Laatste Nieuws is duidelijk. Acht op de tien Belgen (81 procent) vindt dat de vluchtelingen in Europa en België onze manier van leven bedreigen.
Ook de socialistische kiezers zijn het daar ruim mee eens (PS 75 procent en sp.a 72 procent).
Bij Groen gaat het om 58 procent.
Zo blijft het asielverhaal van links misera- bel, en vaak leugenachtig. Aantallen worden geminimaliseerd, zoals ook de kostprijs voor opvang, woning, werk, onderwijs, repatriëring, et cetera. Links zwijgt domweg over de accu- mulatie van asiel met migratie, over de volgmi- gratie, over het grote percentage economische vluchtelingen. Links zwijgt over de culturele vervreemding, het geweld (van een minder- heid), de druk op onze cultuur, taal, economie, sociale voorzieningen, woningenmarkt, de (evi- dente) concentratie in onze steden, et cetera.
Links is spaarzaam met kritiek op het ver- poten van mensen naar vreemde landen, een hobby van smerige mensensmokkelaars…
Links heeft vooral geen alternatief. “Het is ronduit naïef om de vluchtelingen te blijven afdoen als een buitenkansje voor onze econo- mie. Als onze huidige migranten al zo moei- lijk aan werk raken, wat dan met de nieuwko- mers?” (Het Laatste Nieuws), zoiets hoor je niet in progressieve kringen.
Genoeg
Liefst 96 procent van de door VTM onder- vraagden vindt dat ons land “genoeg of te veel vluchtelingen” opvangt. Een signaal dat Ter- mont duidelijk negeert. Van een volkse Gen- tenaar zou je verwachten dat hij ook wel inziet dat een democratie niet kan leven met onaan- tastbare wetten voor de eeuwigheid. Wat De Wever in zijn stad zei over de Conventie van Genève was niet gek. Het is “gek” omdat De Wever het zei.
De Vlaamse socialisten - opgejaagd door Groen - lijken zichzelf in de prak rijden. “Het is dom om het plan Samsom snel te verwerpen”, schreef Marc Elchardus in De Morgen. “Dit is helemaal geen pushback. Dat is een onnozele beschuldiging. Ik vind zelfs dat het plan nog niet ver genoeg gaat… Er zijn twee andere opties. De ene is de prikkeldraad, de andere is iedereen met open armen ontvangen… Is dat laatste dan links volgens u? Degenen die dat voorstaan noemen zich misschien links, maar ze werken uiterst rechts in de hand.”
Dromen over een Europese aanpak, geba- seerd op billijke spreiding, is geen oplossing.
Het probleem is dat die vluchtelingen dat zelf niet willen. Ze weten wel waar de voorzienin- gen het best zijn.
Termont is God niet
Het zou wel eens kunnen dat Termont en co met hun progressieve kopstoot richting Crom- bez meer verliezen dan ze winnen. Termont is God niet… Applaus bij de pubers van de partij, dat wel. Applaus bij de redacties van De Mor- gen, De Wereld Morgen en Appache, of de VRT, dat wel. Applaus bij de vrienden in hun lofts, dat wel, maar stemmen tellen?
Termont, Tobback de Oudere, Tobback de Jongere… Ze blijven hangen in de spinnen- webben van het dogmatische socialisme. Exit Termont in 2018, best mogelijk. Ook exit sp.a?
Sp.a-voorzitter John Crombez - econo- misch links en maatschappelijk flinks - deed een poging om zijn partij in de buurt te houden van de achterban die mort over de te lakse houding van de partij over migranten en asielzoekers. De progres- sieve vleugels van de partij gingen wap- peren. Crombez werd vernederd.
Exit Termont in 2018, dat zeker. Ook exit sp.a?
Actueel
4 februari 2016
2
Lagere vennootschapsbelasting kost amper geld
Minister van Financiën Johan van Overt- veldt (N-VA) pleit voor een lagere ven- nootschapsbelasting via een zogenaamd
‘duaal tarief’ om meer bedrijven naar hier te lokken. Vicepremier Kris Peeters (CD&V) vindt dat maar niets. Het zou te veel geld kosten. Klopt niet, zo leert een studie van de kmo-organisatie Unizo, waarvan Pee- ters ooit nog de baas was.
In België bedraagt het algemeen tarief in de vennootschapsbelasting 33,99 procent. Dat is minder dan in Frankrijk (36 procent), maar een stuk meer dan in Duitsland (29,8 procent) en Nederland (25 procent en 20 procent op de eerste 20.000 euro winst).
En dat is een probleem voor de bedrijven hier. Zoals bekend zijn de loonkosten ondanks de maatregelen van de federale regering nog altijd hoog. Dat drukt op de winstmarge van de bedrijven. En als een bedrijf dan toch winst maakt, wordt het daar extra zwaar op belast.
Tenminste, dat geldt voor de kmo’s, die nog altijd goed zijn voor zo’n 70 procent van onze economie en voor 1,7 miljoen arbeidsplaatsen.
Grote bedrijven en buitenlandse multina-
tionals hebben het voordeel dat zij veel mak- kelijker gebruik kunnen maken van allerlei kortingen en aftrekposten op die vennoot- schapsbelasting (subsidies, investeringsaftrek- ken, notionele intrest…). Gevolg is dat zij nooit de 33,99 procent moeten ophoesten.
Om de klassieke Vlaamse kmo’s een steun- tje in de rug te geven, pleitte minister van Financiën Van Overtveldt voor een verlaging van de vennootschapsbelasting. Van Overt- veldt wil de bedrijven laten kiezen uit twee systemen: ofwel bijna 34 procent met behoud van aftrekposten (interessant voor buiten- landse investeerders), of een lager tarief van 20 of 22 procent zonder aftrekken (interes- sant voor Vlaamse kmo’s). Van Overtveldt wil het debat over de verlaging van de vennoot- schapsbelasting bij de begrotingscontrole in maart aangaan.
Maar dat is buiten de CD&V gerekend. Vice- premier en minister van Werk Kris Peeters vindt het voorstel maar niets, want het zou te veel geld kosten. Een vreemde stelling van Peeters, maar dat zijn we van hem gewoon.
Volgens Peeters zou een lagere vennoot- schapsbelasting zo’n 3,5 miljard euro kosten, en in tijden van besparingen is dat geen optie.
Maar waar Peeters dat cijfer vandaan haalt, is onduidelijk.
Peeters kan misschien te rade gaan bij het studiewerk van kmo- en zelfstandigenorgani- satie Unizo, waar hij jarenlang de plak zwaaide.
Unizo berekende in 2014 al dat zo’n nieuw systeem van vennootschapsbelasting met twee keuzetarieven geen probleem voor de staatsfinanciën hoeft te zijn.
Unizo stelt net als Van Overtveldt voor om de bedrijven inderdaad de keuze te laten: de klassieke vennootschapsbelasting met alle aftrekken, of het tarief aan 20 procent. Zo’n 66 procent van de kmo’s zou voor het tweede systeem kiezen. Zij smeken om een lagere ven- nootschapsbelasting, want het huidige tarief tast hun autofinancieringsvermogen aan.
Door die zware belastingen moeten kmo’s voor investeringen vaak een beroep doen op leningen bij de bank. Dat is wel fiscaal aftrek- baar, maar maakt bedrijven ook kwetsbaarder voor de bancaire kredietverstrekker. Die fiscale aftrek drukt trouwens de belastbare winst.
Daarom zou het volgens Unizo veel logischer zijn om niet de winst te belasten, maar wel de uitgekeerde winst, bijvoorbeeld via dividen- den. Wat nu al gebeurt aan een tarief van 27
procent. Unizo wijst erop dat zo’n duaal tarief voor een aanzienlijke fiscale vereenvoudiging zorgt. En vooral: ze kost amper geld aan de staatskas. Unizo maakte een simulatie waar- bij kmo’s voor het lager tarief kiezen en dat op basis van enquêtes bij die kleine en mid- delgrote ondernemingen. Het leidde tot een hele reeks berekeningen en het besluit is dui- delijk: “de totale budgettaire inspanning vari- eert dus van 30 miljoen tot 381 miljoen euro”, lezen we in de studie.
“Dit is echter zonder rekening te houden met enerzijds de terugverdieneffecten onder de vorm van meer ondernemerschap en dus meer economische groei en meer belastbare winst. Anderzijds verwachten we ook dat het duaal tarief vennootschappen zal aanmoedi- gen om reserves uit te keren. Die uitkering is onderworpen aan roerende voorheffing. Dus ook hier wint de overheid inkomsten.”
Dat is ook de stelling van Van Overveldt:
“Het is niet uitgesloten dat een verlaging van het tarief leidt tot een verhoging van de inkom- sten. Dat hebben we gezien toen Vlaanderen de successierechten heeft verlaagd.” De argu- menten van Kris Peeters slaan dus nergens op.
Angélique VAnderstrAeten
Over incidenten, fraude, frustraties en alleen maar mannen
Een week geleden werd een aantal asielzoekers gemolesteerd en beroofd in het cen- trum van Calais toen ze ’s nachts op terugweg waren naar de ‘Jungle’, na een zoveelste poging om het Kanaal over te steken. Volgens de berichtgeving waren de daders min of meer in uniform, gemaskerd en gewapend met vuistvuurwapens, messen en ijzeren sta- ven. Het gerechtelijk onderzoek zal moeten uitwijzen of het over een gewone roofover- val ging of om een overval met andere motieven, zeg maar migranten- of vluchtelin- genbashing. In beide gevallen gaat het om criminele feiten die uiterst omzichtig dienen onderzocht te worden, los van enige vooringenomenheid, want het aantal incidenten en de agressie in en om asielcentra neemt toe.
Incidenten in Europese asielcentra zijn vrij normaal nu almaar meer migranten toestro- men en op elkaar gepakt zitten in afwachting van de afhandeling van hun aanvraag of op een kans om het Kanaal over te steken, zoals dit in Noord-Frankrijk het geval is. Ook bij de oor- spronkelijk laffe, zogenaamd politiek correcte media, politici, politiedirecteurs en verwelko- mers begint het stilaan te dagen dat de situ- atie onbeheersbaar wordt en dat het geweld toeneemt. Er zijn niet alleen de talrijke inci- denten en vechtpartijen in de asielcentra, ook buiten de centra lijken asielzoekers zich meer en meer te roeren. Vooral Calais en Duinkerke (Grande-Synthe) haalden vorige weken het nieuws. In Calais werd een Letse chauffeur door migranten beroofd en lelijk toegetakeld.
Een Nederlandse filmploeg werd aangevallen en beroofd in de ‘Jungle’. Een vijftigtal migran- ten bestormde een ferry in de hoop op een gra- tis oversteek naar Engeland. Op het ogenblik dat wij dit schrijven, is de beroving en het slaan van asielzoekers in het centrum van Calais het laatste ons bekende incident waarbij asielzoe- kers het slachtoffer zijn van geweld. Of het om een afkeurenswaardige migrantenbashing gaat, weten wij niet, maar ook andere asielzoe- kers mogen in deze zaak als verdachten niet worden uitgesloten. De onderlinge spannin- gen lopen daarvoor te hoog op, nu ook tus- sen de altijd aanwezige mensensmokkelaars, zoals vorige week bleek naar aanleiding van een schietpartij onder mensensmokkelaars in Duinkerke. Bovendien is er een overmaat aan testosteron, een tekort aan geld, voedsel en…
de juiste paspoorten.
Illegalen
Het blijft onbegrijpelijk dat de Franse auto- riteiten de situatie in Calais en Grande-Syn- the nabij Duinkerke reeds jaren hebben laten verzieken. Het resultaat is dat men thans met twee vluchtelingenkampen zit die grotendeels worden overbevolkt door mensen die blij- ven hopen om van daaruit Engeland te berei- ken. Het gaat het nu al om een kleine 10.000 meestal jonge mannen waarvan de meesten – en dat is belangrijk! – illegaal in Frankrijk ver- blijven. Er wordt door goed menende hulpver- leners daarbij voorbijgegaan aan het feit dat de meesten geen genoegen nemen met een vei- lige thuishaven of beschermde opvang, maar in de Europese woning zelf de kamer willen bepalen waarin men wil leven. Bij voorkeur Engeland, Duitsland, Oostenrijk of de Scandi- navische landen. Stilaan valt ook België in de
smaak, als springplank voor Engeland of als thuishaven.
Calais en Grande-Synthe vormen daar- mee een rechtstreekse bedreiging voor onze Vlaamse kust. De kustburgemeesters vrezen terecht dat zij binnen de kortste keren ook gaan opgezadeld zitten met enkele tentenkampen in de duinen, die in geen tijd kunnen uitgroeien tot nieuwe jungles. Groots opgezette acties, zoals vorige week donderdag in Zeebrugge, zul- len daar niet veel aan veranderen. Het is mooi dat men 62 illegalen, deze keer voornamelijk Iraniërs, oppakt en registreert, maar dit heeft geen enkele zin als men ze met een uitwijzings- bevel nadien opnieuw laat lopen. Die mensen nemen niet zomaar het vliegtuig terug naar Teheran en blijven in de buurt ronddwalen.
Dweilen met de kraan open
Ondanks alle signalen blijft Europa achter de feiten aanhollen. Dagelijks wordt bewezen dat zelfs met iets beter gecontroleerde grenzen de vluchtelingen en migranten blijven toestro- men. Na de informele bijeenkomst in Amster- dam van de bevoegde Europese ministers blijft men met een beschuldigende vinger naar Grie- kenland wijzen, dat te weinig zou doen om de buitengrenzen te beschermen. De dames en heren ministers en staatssecretarissen blijken nog altijd niet tot het inzicht gekomen dat de Grieken op eigen houtje onmogelijk een kust- lijn van 13.676 km kunnen bewaken. Zelfs een volledig leger van Frontex, zoals Verhofstadt voorstelt, kan dit niet. Hetzelfde geldt voor lan- den als Italië en Spanje die, vanaf de lente, een Afrikaanse migrantengolf mogen verwachten.
Het verleggen van de Europese buitengrenzen naar natuurlijke, beter controleerbare grenzen is al eerder gesuggereerd, maar Schengen blijft heilig, ook al is de zone zo lek als een zeef. Waar zouden al die illegalen anders vandaan komen?
En leden van IS hebben voldoende bewezen dat ze zomaar binnen en buiten kunnen wan- delen, zelfs met wapens en springstof.
Het zogenaamde akkoord met Turkije, enkele weken geleden gesloten, lijkt eveneens dode letter te blijven. De Turken hebben alle midde- len om eender welk bootje tussen de Turkse kust en de Griekse kust in hun territoriale wate- ren te onderscheppen, maar ook dat gebeurt niet. Maar al te graag laat men de zogenaamde vluchtelingen aan wal gaan in Europa. Er zijn zelfs verhalen dat bootjes en reddingsvesten door mensensmokkelaars worden gerecupe- reerd om ze nadien terug over te brengen naar Turkije.
Het volk mort
Ondertussen mort het volk. Via sociale media worden massa’s pamfletten, grap- pen, foto’s en visies verspreid over migranten en vluchtelingen. Het niveau is soms uiterst bedenkelijk, maar illustreert de misnoegd- heid en de angst bij de bevolking. Berichten over gluurders in zwembaden, verkrachters in Duitsland en de Scandinavische landen, en reeds volkomen ontoegankelijke geïslami- seerde stadsdelen in Marseille, Parijs, Lon- den en Malmö, zijn niet van aard om meer rust te brengen. In de buurt van het station in Stockholm organiseerden onlangs in het zwart geklede mannen een jacht op migranten en ze verspreidden pamfletten met de boodschap dat het nu genoeg is geweest. Aanleiding was het neersteken van een medewerkster in een asielcentrum door een 15-jarige asielzoeker.
Het slachtoffer liet het leven.
Ook de veiligheidsdiensten morren. Bij de Belgische politiediensten heerst al een tijd algemene misnoegdheid en is de motivatie zoek. Men is niet happig op altijd nieuwe her- vormingen, en maar al te vaak worden de poli- tiediensten met de vinger gewezen, soms ook uit eigen rangen. De bewering van voorma- lig hoofdcommissaris Paul Jacobs in De Mor- gen van 19 december 2015 dat de politie ver- vreemd is van de samenleving, is bij velen in het verkeerde keelgat geschoten. Politiemen- sen vragen zich luidop af of die hoofdcommis- saris en diversiteitsexpert zelf niet vervreemd is van de samenleving en wel weet hoe het er op het terrein dagelijks aan toe gaat. Trouwens, in Duitsland werden de eerste signalen over de
gebeurtenissen in Keulen verspreid door het voetvolk dat het moest aanzien in de straten, en niet door de leiding van de politie. Stigma- tisatie van migranten en vluchtelingen voorko- men lijkt belangrijker, terwijl de minste fout van een militair of een politieagent breed wordt uit- gesmeerd in de media. Maar ook andere recht- streeks betrokken diensten roepen uitdruk- kelijk om versterking en begrip. Ambtenaren en hulpverleners van Fedasil schreeuwen om steun en praten openlijk over een amper vol te houden taak. Tot hun grote frustratie geldt ech- ter ook hier de zwijgplicht, zoals bij de andere veiligheidsdiensten.
Bij dit alles is het niemand nog ontgaan dat, behoudens uitzonderingen, de meeste migran- ten en vluchtelingen jonge mannen zijn. Zelfs in de politiek correcte media durft men met mondjesmaat de vraag te stellen waar hun moeders, hun vrouwen, hun zusters en hun dochters zijn. Er zijn tal van indicaties dat er een grootschalige identiteitsfraude met ver- valste paspoorten aan de gang is. Meer dan de helft van de vluchtelingen is hier omwille van economische redenen: Marokkanen, Tunesi- ers, Kosovaren, Albanezen, Iraniërs… Niemand begrijpt waarom dit niet meer bestreden wordt met nog meer gesloten centra. Vrijwel iedere betrokken ambtenaar weet dat een ‘bevel om het grondgebied te verlaten’ niet wordt opge- volgd en dat deze mensen daarmee per defi- nitie opnieuw in de illegaliteit en de criminali- teit worden gedrukt en hier onderduiken. Het is zeer de vraag of dit de ‘verrijking’ is waarop de autochtone Europeaan zat te wachten.
rirO
Analfabete asielzoekers
Actueel 4 februari 2016 3
Wereldvreemd
Mijnheer de beweger,
Het ACW was decennialang een begrip.
Als christelijk werknemersverbond was het een speerpunt in het maatschappelijke en politieke leven. Niet zo lang geleden besloot men, in navolging van andere (voormalige) christelijke organisaties, de verwijzing naar het christendom uit de naam weg te gom- men en zo ontstond dan Beweging.net. Veel van uw leden hebben dat betreurd, maar dat mocht jullie worst wezen. Had er toen een prijs bestaan voor de banaalste naamsver- andering, dan hadt gij hem met voorsprong gewonnen. Daardoor weet nauwelijks nog iemand waarover het gaat en is de onver- schilligheid tegenover uw sociëteit groter dan ooit. Berichten in de pers ontsnappen dan ook meestal aan ieders aandacht; ze gaan rimpelloos voorbij. Behalve deze week, toen gij op uw nieuwjaarsreceptie uithaalde naar de ‘angst zaaiende politici’. Niet dat ik daar- van ben opgeschrikt.
Wat mijn aandacht trok, was het wereld- vreemde en het naïeve in uw discours.
“Regeren via angst, zoals sommige politici doen, zorgt niet voor oplossingen”, komt gij zeggen, ervan uitgaande dat dat gebeurt. En dan gaat gij kort door de bocht, zeggende:
“Angst zorgt ervoor dat mensen, van Kok- sijde tot Lummen, het verschil tussen redden en aanranden niet meer kennen. Of tussen het vermoeden van onschuld en opsluiten zonder bewijs.” Gij verwijst daarmee naar het zwembadincident met een asielzoeker in Koksijde, dat voor heel wat commotie heeft gezorgd. Gij verwijt de gezagvoerders op alle niveaus dat ze niet met duurzame oplossin- gen komen, en dat ze als recept ‘misbruik de angst, zaai verdeeldheid’ gebruiken. Uw recept is, in één woord samengevat: ‘vereni- gen’. Ik veroorloof mij een traan van ontroe- ring weg te pinken bij het horen van zoveel naïef gezwets.
En gij dramt maar door, onder meer door te stellen dat de staat, de regering, de pro- blemen inzake de asielcrisis niet de baas kan. Daar is zeker iets van aan. Dat er méér moet gebeuren - doch anders dan gij zoudt wensen - dan heden het geval is, staat bui-
ten kijf. En dat er wat drastischer mag opge- treden worden, daarover zijn ook zeer velen het eens. Grenzen sluiten bijvoorbeeld. Of het asieltoerisme beperken. Of mensen uit landen die veilig zijn niet meer toelaten. Of opvang in de eigen regio. Of het terugsturen van hen die niet willen integreren of die ons vertrouwen beschamen. Maar dat hoort gij allemaal niet graag. Neen, gij houdt het nogal klam en tranerig bij ‘verenigen’. Gij hebt dus gemakkelijk praten.
Gij zoudt beter eens uit uw ivoren toren komen. Ga uw oor eens te luisteren leggen bij de mensen in de wijken en de buurten die de vaak te grote toevloed van asielzoe- kers niet alleen met lede ogen aanzien, maar die zich ernstig vragen beginnen te stellen bij de verdere leefbaarheid van hun vertrouwde omgeving. Het feit dat zelfs CD&V-burge- meesters aan de alarmbel trekken, moet toch een signaal zijn voor u. Gij zoudt ook eens vragen kunnen stellen over de privé-initi- atieven. Door hoteluitbaters bijvoorbeeld.
Die zitten geen barst in met de buurten, ter- wijl ze hun kamers lucratief ter beschikking stellen en daarmee lokale overheden voor schut zetten omdat die moeten opdraaien voor de opvang in scholen en OCMW’s en sociale diensten.
Alle zogenaamde ‘Gutmenschen’ in Europa krijgen signalen van de gewone burger dat
‘trop te veel’ is, en dat men daar bij de vol- gende verkiezingen rekening mee zal moeten houden. Het gevolg is dat zelfs kanselier Mer- kel moet zwichten en het gevoerde beleid gevoelig moet bijsturen, zeg maar een pak verstrakken. Omdat de realiteit de ‘Gutmen- schlichkeit’ achterhaalt. Angst voor de asiel- zoekers? Misschien. Angst voor de kiezer?
Heel zeker! Zo simpel is dat. Ook in andere landen, en zelfs bij ons, komt men daar stil- aan achter. Het zou mij niet verbazen dat het overgrote deel van het voetvolk van Bewe- ging.net er ook zo over denkt. En dan heb ik nog geen woord gezegd over de ‘bedrei- gende’ invloed van de islam in onze samen- leving; een andere keer wellicht. Open uw ogen en laat ze ‘bewegen’.
Briefje aan Patrick Develtere
Is het puur toeval dat die magistrale blun- der zich voordeed in het dossier van de FDF’er, of zijn er manipulaties in het spel?
We durven aannemen dat de onderzoeks- rechter zich echt wel vergist heeft en dat hij geenszins de bedoeling had de kopman van het ‘Union des Francophones’ in Vlaams-Bra- bant stiekem vrij te laten.
Oppositiewerk
Veel erger is het misbruik dat rechtbank- voorzitter Hennart van deze situatie maakte om de ‘grote tekorten’ aan ondersteunend personeel bij zijn rechtbank aan te klagen.
Voor de tweede keer in enkele weken tijd pro- beerde de notoire PS-rechter zichzelf in het nieuws te wringen met oppositiewerk tegen de regering. Justitieminister Koen Geens kon het ditmaal niet langer aanhoren en rea- geerde prompt met de aankondiging van een doorlichting van de Franstalige rechtbank.
Wanneer zelfs een (veel te) brave minister als Koen Geens uit zijn krammen schiet en uit- roept dat Hennart in eigen boezem moet kij- ken, dan moet het wel heel ver gekomen zijn.
Hennart is inderdaad bijzonder ondank- baar, want zijn Franstalige rechtbank werd bij de recente hervorming van BHV op een onwaarschijnlijke manier bevoordeeld. Zon- der objectieve reden kreeg zijn rechtbank plots 23 magistraten extra (van 99 naar 122) en werd het kader van de griffiebedienden uitgebreid van 206 naar 323. Nochtans had een studie van KPMG aangetoond dat 249 griffiebedienden aan Franstalige kant zeker voldoende was. Het Franstalige kader kreeg dus maar liefst 74 plaatsen te veel.
Veertig Vlamingen aan de deur
Tegelijk werd het aantal Nederlandstalige griffiebedienden ingekrompen van 156 naar 116. Alleen al in de rechtbank van Hennart
werden dus veertig Vlamingen aan de deur gezet, louter omdat zij een Nederlandsta- lig diploma hadden en bijgevolg niet wel- kom waren op de nieuwe Franstalige recht- bank. Nochtans beschikten zij over de nodige kwalificaties inzake tweetaligheid en hadden zij jarenlang Franstalige dossiers behandeld.
Vandaag raken bij de Franstalige griffie een paar tientallen functies blijkbaar nog steeds niet ingevuld, vooral omdat onvoldoende kandidaten slagen voor de (afgezwakte) tweetaligheidsvereisten. Hennart schreeuwt nu moord en brand omdat dit tekort blijft duren, maar eigenlijk is er helemaal geen tekort, vermits het Franstalige kader op basis van een objectieve werklastmeting veel te ruim bemeten is. Logisch ware bovendien geweest dat men dit ‘tekort’ tijdelijk had opgevuld met de (tweetalige) Nederlands- taligen die in overtal waren, maar precies dat werd niet toegelaten.
De Vlamingen werden enkele jaren gele- den met tientallen tegelijk buiten gekeerd uit de Brusselse rechtbank om plaats te maken voor Franstaligen, maar zelfs na herhaalde examenrondes slaagt men er niet in gekwa- lificeerde Franstaligen te vinden. Een absurde toestand die mee door een militante Vla- mingvreter als Hennart in het leven werd geroepen. Immers, achter de schermen heeft Hennart stevig meegewerkt aan de nefaste en anti-Vlaamse BHV-wetgeving. Door deze toestand vandaag zo fel aan te klagen (‘mijn huis staat in brand’), toont Hennart ander- maal aan dat hij een grote komediant is.
We kunnen met deze Franstalige recht- bankvoorzitter hoegenaamd geen medelij- den hebben. Hij ligt zelf mee aan de basis van de toestand die hij vandaag aanklaagt. In
’t schoon Vlaams zegt men: ‘Wie zijn gat ver- brandt, moet op de blaren zitten.’
’t P.
België deed zijn reputatie als een absurd land vorige week opnieuw alle eer aan.
Uitgerekend in het spraakmakende dossier waarin FDF’er en Vlaams Parlementslid Christian van Eyken van moord wordt verdacht, vergeet de Franstalige onderzoeks- rechter onder het aanhoudingsbevel zijn handtekening te plaatsen. Met als verre- gaand gevolg de onmiddellijke vrijlating van Van Eyken, die prompt aan de media verklaart dat hij zijn werk als parlementslid gewoon zal voortzetten. Jan Peumans zal de moordverdachte ongetwijfeld graag met de nodige egards bejegenen.
Procedurefout van de week
Hennart is een grote komediant
Problemen Brussels gerecht gevolg van wegzuivering van de Vlamingen
VErzonnEn (1)
In Berlijn en ver daarbuiten ontstond hevige beroering toen de dood gemeld werd van een asielzoeker die de toegang tot een opvang- huis geweigerd was. Hij zou op straat gecre- peerd zijn. Een medewerker van de vluchte- lingenorganisatie ‘Moabit Helft’ meldde het feit via de sociale media en de organisatie zelf bevestigde het trieste nieuws. Pers en politiek sprongen op het voorval en wezen meteen de verantwoordelijken in het bestuur van de stad met de vinger.
Alleen meldde de politie enkele dagen later dat zij alvast helemaal geen weet hadden van een dode asielzoeker. Na een korte periode van pijnlijke stilte moest de medewerker dan uiteindelijk toegeven dat hij het verhaal volle- dig had verzonnen, om de aandacht te vesti- gen op de benarde situatie waarin vele vluch- telingen verkeren.
Bij ‘Moabit Helft’ zaten ze in zak en as. Maar wat graag waren ze in het schrijnende verhaal meegegaan, maar ook zij kregen het deksel op de neus. De verantwoordelijken in het stads- bestuur eisten dan weer excuses voor de loze beschuldigingen die aan hun adres waren geuit. Allesbehalve een fraai schouwspel.
VErzonnEn (2)
In het opgefokte klimaat in Duitsland gaat men aan alle kanten zwaar uit de bocht. Het volgende verhaal kreeg zelfs een internatio- naal en diplomatiek verlengstuk. In het Ber- lijnse stadsdeel Marzahn zou een dertienjarig meisje door vluchtelingen ontvoerd en ver- kracht geweest zijn.
Ook dit geval zorgde voor grote beroe-
ring, te meer omdat het meisje behoort tot de gemeenschap van zogenaamde Rusland- duitsers. Dat zijn etnische Duitsers die, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, uit alle delen van Rusland naar Duitsland zijn gekomen.
Zij kregen (op grand van het ius sanguinis) meteen het Duitse staatsburgerschap, hoewel velen van hen geen woord Duits meer spraken.
Hun integratie in het Duitse moederland ver- liep niet meteen vlot; nog steeds voelen zij zich in Duitsland niet ten volle aanvaard.
Naar aanleiding van het geval trokken in meerdere Duitse steden Ruslandduitsers de straat op voor meer veiligheid en tegen het
‘geweld van vluchtelingen’. Velen uitten hun vrees dat het geval juridisch zonder gevolg zou blijven. Een vrees die gedeeld werd door... het Kremlin. De zaak haalde uitgebreid de Russi- sche staatsmedia.
Zelfs buitenlandminister Lavrov meende olie op het vuur te moeten gooien, door te verkla- ren ‘bezorgd te zijn’ om de mensenrechten in Duitsland en de Duitsers gebrek aan transpa- rantie en respect voor de rechtstaat te verwij- ten. Lavrov greep de ‘Russische’ afkomst van de familie van het meisje aan om de Duit- sers een schop tegen de schenen te verkopen.
Daarop werd de Russische ambassadeur in Berlijn op het matje geroepen.
Echter, voor de zaak internationaal uit de hand dreigde te lopen, kwam de anticlimax:
het meisje in kwestie was van huis weggelo- pen en had, zoals in zulke gevallen wel meer gebeurt, de ontvoering en de verkrachting gewoon verzonnen.
Of hoe een familiaal drama in geen tijd zo werd opgeschroefd dat er zelfs een diplo- matiek relletje uit voortvloeide. Hoe beroerd is dat?
Allergie
Het werd donderdag nog eens een late zit- ting. Uit de stemmingen bleek dat liefst 22 parlementsleden niet op hun job aanwezig waren, want het maximum aantal stemmen bedroeg 128 van de normale 150. Naar ver- luidt zijn er praatbarakkers die lijden aan een acuut opkomende allergie voor late zittingen en enkel maar korte namiddagzittingen aan- kunnen. Mocht men hun hongerloontje bere- kenen à rato van de duur van hun aanwezig- heid op zittingen en commissies, dan staat het in de sterren geschreven dat die allergie snel zou verdwijnen… Er zijn er zelfs die zich offici- eel ziek melden, maar dan elders wel blakend van gezondheid in de kijker lopen. Ja, de won- derbaarlijke, maar eerder selectieve genezin- gen bestaan nog! Sommige fluweelzitters zijn ter zake echt begenadigd.
Ongemakkelijk
Uit een rapport blijkt dat de Staatsveiligheid al in 2012 ervan op de hoogte was dat mos- limextremisten in Molenbeek gruwelijke plan- nen aan het smeden waren, die onder meer tot de bloedige terreuraanslagen in Parijs geleid hebben. Schuldig verzuim, menen velen.
Vreemd dat alleen Barbara Pas van het VB in de Kamer de minister daarover aansprak, en zich afvroeg hoe zoiets kan, hoe zoiets kan blijven liggen zonder dat er veel mee gedaan wordt en - vooral - wie daarvoor verantwoor- delijk is. Zij diende dan ook prompt een voor- stel in tot oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie… Wedden dat het voor- stel wordt weggestemd, niet alleen omdat het van het VB komt, maar ook omdat zoiets heel ongemakkelijk voor de beleidspartijen zou kunnen worden?!
Weggemaaid
Barbara Pas wordt een lastige tante in de ogen van de landsbestuurders. Vorige week kwam ze voor de pinnen met een vervelende vraag aan staatssecretaris Elke Sleurs van N-VA over de ‘usurperende bevoegdheden’.
Dat zijn de bevoegdheden die feitelijk tot de deelstaten behoren maar waarvoor de fede-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
4 februari 2016
4
rale overheid nog altijd uitgaven doet: fede- raal gefinancierde deelstaatbevoegdheden.
Elke Sleurs heeft nog een pakket van derge- lijke bevoegdheden in handen. Op de vraag hoe en wanneer die bevoegdheden zullen overgedragen worden aan de deelstaten, kwam Elke Sleurs kurkdroog meedelen dat ze geen initiatieven zal nemen en zich zal hou- den aan de communautaire stilstand. Van een overdracht is absoluut geen sprake. Vreemd…
Was ook haar partij daar geen voorstander van? Barbara Pas diende een motie van aan- beveling in om de regering aan te porren er werk van te gaan maken. Die motie werd ech- ter weggemaaid door een eenvoudige motie om over te gaan tot de orde van de dag, van…
N-VA’er Bert Wollants. Begrijpe wie kan. Gin- gen ze bij N-VA net niet opnieuw meer doen op het communautaire vlak? Hallo, Hendrik Vuye en Veerle Wouters? Dit had een gewel- dige aanzet kunnen geweest zijn.
Geen Vlaams geld!
Naar aanleiding van de tunnelperikelen in Brussel mocht professor Vuye al een eerste
Walt Disney (2)
De naam van Walt Disney is een halve eeuw na zijn dood nog altijd even bekend en het imperium dat die naam draagt, is alleen maar groter en belangrijker geworden.
keer communautair uit de hoek komen. Hij kwam schetsen dat Brussel al flink wat miljoe- nen toegestopt heeft gekregen om zijn hoofd- stedelijke functie te vervullen. Door de zesde staatshervorming kreeg Brussel nog een half miljard meer, waarvan 135 miljoen op jaar- basis voor mobiliteit. Allemaal zonder succes.
Goed bestuur in Brussel lijkt niet te lukken.
Nu in de Leopold II-tunnel stenen naar bene- den vallen en het beton uit elkaar valt, is er opnieuw geld nodig. Het zit Vuye hoog dat Guy Vanhengel en Pascal Smet, beiden excellen- ties in de Brusselse regering, geld willen gaan zoeken bij de Vlamingen. Zij zouden voor een tolheffing zijn. En wie rijdt er het meest door de tunnel? De Vlamingen. Voor Vuye is het dui- delijk dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest daar politiek verantwoordelijk voor is, meer bepaald Pascal Smet, die van 2003 tot 2009 minister van Mobiliteit was en sedert 2014 opnieuw minister van Mobiliteit is. Vanhengel hield hij tactisch uit beeld, maar hij schoot met scherp naar de socialist Pascal Smet die ‘zijn eigen problemen moet oplossen’. Een gemak- kelijk doelwit natuurlijk, want de socialisten zitten niet in de federale regering. Er kan bij- gevolg geen schade aangericht worden met straffe uitspraken. In ieder geval kwam hij wel stellen dat Smet niet moet verwachten dat Vlaanderen nogmaals Brussel zal herfi-
nancieren. En nu het been stijf houden, Hen- drik! Houd het Overlegcomité van de regerin- gen maar in de gaten!
Leegstand
De N-VA beschikt over een batterij deel- staatsenatoren die vanuit het Vlaams Par- lement ook in de Belgische Senaat zetelen.
Daardoor krijgen zij een kantoor in het Paleis der Natie. Die kantoren blijven echter onaan- geroerd en onbezocht, want de dames en heren hebben een riant kantoor in het Vlaams Parlement. Maar ze worden wel geregeld gepoetst, want het stof van de leegte moet verwijderd worden. Vlaams Parlementsvoorzit- ter Jan Peumans is één van hen. Weet hij über- haupt dat hij in de Kamer/Senaat over een kantoor beschikt? Jammer is het wel, zoveel
‘leegstand’. Zeker als men weet dat er altijd plaatsgebrek is voor medewerkers en dat de kleinere fracties soms twee en zelfs drie men- sen in de kantoren moeten stouwen.
Terroristen beschermen
Jan Jambon had een goed plan om Molen- beek “uit te kuisen”. Iedereen met enige erva- ring in antiterreur- en antiguerrillatactiek weet hoe zoiets moet gebeuren: door een cordon te leggen rond enkele huizenblokken en dan systematisch elk huis te doorzoeken. Maar dat zal niet gebeuren. De burgemeesters van Brussel verzetten zich met hand en tand. Zij beschermen daarmee de terroristen en de mis- dadigers die zich in hun gemeenten genesteld hebben. Zij verkondigen sidderend van veront- waardiging dat “huisbezoeken een gemeen- telijke bevoegdheid zijn”. Een bevoegdheid waarvan zij uit domheid of onwil nooit gebruik hebben gemaakt, want die burgemeesters en hun gemeentelijke administraties weten zelfs niet bij benadering wie er op hun grond- gebied woont. Er zijn in jàren geen controles meer geweest. Terroristen, gewone misdadi- gers, illegalen, fundamentalisten, mensenhan- delaars, drugdealers, pooiers, ronselaars voor IS… ze hebben allemaal gebruik gemaakt van het Brusselse wanbeleid, de incompetentie en de bestuurlijke anarchie om een illegale scha- duwwereld van benden, sweatshops, terreur- cellen, drugsmokkel en wapendepots uit te bouwen. IS, de criminelen en de islamitische kiezers zullen “hun” burgermeesters zeker dankbaar zijn voor die bescherming tegen de boosaardige racisten van N-VA.
Voor volwassenen, met voorbehoud
Disney’s Hollywoodstudio’s hebben met moeite de oorlog overleefd. Ooit nam hij zich voor alle zes maanden een nieuwe teken- langspeelfilm te lanceren, maar gedurende de oorlog moet hij propagandafilms produ- ceren, en in het door de Duitsers bezette Europa worden zijn films niet gedraaid en zijn er geen inkomsten. Disney’s tekenaars werken na de oorlog maar met mondjesmaat aan nieuwe grote projecten, want de banken zijn niet scheutig met vers kapitaal om de opvolgers van Sneeuwwitje, Bambi en Pinoc- cio te financieren. Zijn studio’s maken vooral korte cartoons met de bekende vooroorlogse tekenfilmfiguren. Mickey Mouse delft defini- tief het onderspit ten voordele van Donald Duck. Die cartoons worden ten slotte gebun- deld en in de VS als lange films aangeboden.
Disney stort zich ook op de markt van de goedkoper te produceren natuurdocumen- taires. Einde de jaren veertig zijn de gevol- gen van de oorlog eindelijk voorbij en Dis- ney vernieuwt zijn strategie. Voortaan maakt het bedrijf ook gewone en succesvolle speel- films. De eerste is een voltreffer: Schattenei- land (alle films krijgen in Vlaanderen nog een Nederlandstalige titel). Een bijzondere herin- nering heb ik aan “20.000 mijlen onder zee”
met Kirk Douglas. In Mechelen draait men die film in een bioscoop die gelieerd is aan de socialisten, zodat men daar ook de “wufte”
Franse producties met actrices als Martine Carol, Michèle Morgan of Danielle Darrieux kan zien. Bij iedere katholieke bakker of slager hangt iedere week een lijstje van de Katho- lieke Filmkeuring. De brave Disneyfilm krijgt het predicaat “voor volwassenen, met voor-
behoud”. Ieder jaar produceren de Disneystu- dio’s verscheidene speelfilms. Disney maakt in 1964 nog mee dat Mary Poppins een mon- sterhit wordt.
Disneyland
Maar de tekenlangspeelfilm is natuurlijk de kurk waarop de naam van Disney drijft. In 1950 verschijnt Assepoester; de eerste com- merciële triomf na Sneeuwwitje. En toch is Disney doodongelukkig. Voor de laatste keer moeit hij zich met de tienduizenden tekenin- gen, en hij weet beter dan wie ook dat het er heel wat minder zijn dan bij Sneeuwwitje; dat er concessies gedaan zijn om de kosten bin- nen de perken te houden; dat het raffinement van Sneeuwwitje nooit meer gehaald wordt, laat staan overtroffen.
Tot het einde van zijn leven bespreekt hij in detail ieder scenario, maar met het grafi- sche aspect moeit hij zich haast niet meer.
Toch zijn alle volgende films (soms op lange termijn dankzij video en dvd-fenomenen die Disney nooit meemaakt) winstgevend: Alice in Wonderland (aanvankelijk een flop), Peter Pan, Lady en de Vagebond, De schone slaap- ster en 101 Dalmatiërs. De laatste tekenfilm waar Disney zich nog over buigt, is Jungle- boek. Inmiddels is Disney meer een zaken- tycoon - zij het eentje met ideeën - dan een filmproducent. Hij heeft nog altijd zijn vin- ger aan de pols van de maatschappij. Eind de jaren veertig bezoekt hij een sprookjespark voor kinderen en hij maakt zijn eerste schet- sen voor een groot themapark met figuren uit zijn eigen droomrijk. Jarenlang wordt er door honderden mensen gewerkt aan wat Disney- land wordt. Disney kiest de locatie op een plaats waar de grond goedkoop doch goed bereikbaar is. Maar hij kent de prognoses dat
de stadsvlucht eerlang begint. Hij verwerkt zijn persoonlijke hobby in het park. Hij heeft voor eigen plezier in zijn tuin een miniatuur- treintraject gebouwd en in zijn park legt hij op grote schaal een spoorweg aan. In 1955 is alles klaar, of toch bijna. Duizenden men- sen werken in die laatste weken nog dag en nacht, want er is een rechtstreekse televisie- uitzending gepland. Disney is 24 uur per dag in persoon aanwezig en hij controleert alles op kwaliteit; met pijn in het hart stelt hij van sommige delen de volledige afwerking uit omdat er anders te weinig toiletten klaar zijn, en de wc’s krijgen absolute voorrang. De ere- gasten (o.a. de latere president Reagan) zijn onder de indruk en de televisie-uitzending met reporters op alle plaatsten (en geregeld technische problemen) is een kijkcijfermira- kel. Disneyland wordt een begrip. De Ameri- kanen stromen toe en de enorme kosten voor het park verdienen zich vrij vlug terug.
Disney presents
Disney heeft inmiddels een derde poot gecreëerd. Hij merkt in 1950 op dat televi- sie een grote concurrent voor zijn filmimpe- rium wordt, en hij is niet te beroerd om voor het nieuwe medium te werken. In 1955 is er al een dagelijkse show op televisie. Het grote succes komt met “Disney presents”. Letter- lijk, want de grote baas presenteert het pro- gramma zelf. Hij “pakt” op televisie dankzij zijn rijzige gestalte, zijn glimlach, zijn mooie sonore stem. Natuurlijk vangt een hoge boom als Disney veel wind, maar ook zijn vijanden geven toe dat hij nooit op kinderen neerkijkt, dat hij hun vragen en interesses ernstig neemt en dat zij dat instinctief aanvoelen. “Disney presents” wordt overal op de wereld verkocht waar de televisie verschijnt. De Disneystudio’s produceren voortaan ook documentaires voor televisie, o.a. een reeks over de ruimte die door Disney zelf gepresenteerd wordt, samen met Wernher von Braun, de “bekende wel- doener van Antwerpen in 1944” zoals Jan Albert Goris (Marnix Gysen) hem in zijn weke-
lijkse kroniek uit Amerika op de radio noemt.
Door de combinatie van film, televisiewerk, themapark en een uitgekiende marketing - die Disneyfiguren promoot in stripbladen en als gadgets -, slagen de bedrijven erin echt winstgevend te worden. Eerst in 1960 trek- ken Walt en Roy Disney bij een nieuw idee of een innovatie niet langer naar de banken om leningen te vragen.
Walt Disney heeft verborgen kantjes. Hij is een informant van de FBI. In 1947 geloven de Amerikanen, na een eerste “Red Scare”
in 1920, dat de communisten opnieuw com- plotten smeden om in de VS de macht over te nemen. Met een beschuldigende vinger wordt naar de media en naar Hollywood gewezen.
Een beruchte subcommissie van de Volksver- tegenwoordiging onderzoekt de geruchten dat de “commies” de filmindustrie hebben ondermijnd. Disney verschijnt graag voor dat comité, want hij is nog altijd verbitterd over de staking die zijn studio’s zes jaar eerder trof. Hij noemt namen al heeft hij geen echte bewij- zen. Acht jaar later wordt hij “Special Agent in Charge” voor de FBI, zeg maar een spion, die eventuele linkse infiltranten in zijn bedrijven in het oog houdt. En dan is er nog Disney de kettingroker. Nooit rookt hij als hij kinderen ontmoet, maar zodra hij tussen volwassenen is, steekt hij er eentje op. Hij krijgt een zware rokershoest. Medewerkers verwittigen hun collega’s wanneer de grote baas op komst is, want zijn gekuch is al van ver te horen.
De sigaretten worden zijn dood. Wanneer hij met een oude poloblessure naar het hospi- taal trekt, wordt hij volledig doorgelicht. Het resultaat is verpletterend: een linkerlong is al verloren en zijn lichaam is helemaal aange- tast. Binnen een paar maanden is het voorbij.
Hij is 65 wanneer hij sterft, in 1966. Zijn broer Roy neemt tijdelijk de macht over.
Op dit ogenblik heerst het Disneyimperium nog altijd over de wereld. De bedrijven boe- ken een jaaromzet van 50 miljard dollar en er werken 175.000 mensen.
Jan neckers
Actueel 4 februari 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Euroforie
De Leuvense dinosaurus, Louis Tobback, wist deze week nog eens de aandacht op zich te vestigen met de uitspraak dat de Vlaamse steden en gemeenten er wel bij zouden varen als het Vlaams Parlement werd afgeschaft. We zullen daar maar niet op ingaan; toch lijkt het erop dat genoemd parlement begint te zuch- ten onder de eigen verveeldheid. Wellicht is het daarom dat steeds vaker externe figu- ren worden uitgenodigd om een praatje te komen maken. Het hoge bezoek diende zich ditmaal aan in de persoon van Eurocommis- saris Marianne Thyssen. De functie maakt dui- delijk de vrouw, want eu(ro)forischer dan haar toespraak is niet voor elkaar te krijgen. Wat meldde Marianne? Zeventig jaar vrede dan- ken we aan “Europa”, diepte ze maar meteen het grootst denkbare cliché op, en daarom is dit Europa een echt “cadeau”. Als om dat te illustreren had Thyssen ook echte cadeautjes meegebracht. België zou namelijk uit diverse Europese buidels 2,7 miljoen euro tegemoet mogen zien, waarvan zelfs 853 miljoen voor Vlaanderen. Wie het kleine niet eert,… Bijna in één adem vertelde de Eurocommissaris hoe goed de EU de economische crisis heeft aan- gepakt en blijft aanpakken én dat ook nog een sommetje van 73 miljoen naar de Belgische OCMW’s zal gaan voor voedselhulp. Helemaal uit de crisis lijken we dan toch niet te zijn.
Voortvarend
Naast enige toelichting over arbeid en arbeidsmobiliteit, wat haar eigen bevoegd- heid is, sprak Thyssen over de vluchtelingen- crisis. We mochten zowaar vernemen dat vorig jaar een miljoen mensen de weg naar Europa hebben gevonden, en volgens Thyssen zal dat
waarschijnlijk volgend jaar “niet stilvallen”.
Gelukkig is de EU meteen in actie gekomen met reddingsacties, strijd tegen mensensmok- kelaars en herlocatie. Het is nog niet allemaal top, maar “we hebben goede hoop dat het nu wel van de grond komt”. Een goed begin is alvast dat Turkije 3 miljard euro krijgt, niet om dat land te helpen met de vluchtelingenstroom, maar louter om vormingsprojecten en zo op te zetten in de vluchtelingenkampen (cursus- sen “omgaan met dames” wellicht). “Voortva- rend” noemde Thyssen dat. Het enige dat klaar- blijkelijk voort vaart zijn de migratiestromen;
in de Turkse vormings- en onderwijskampen wachten nog eens ruim twee miljoen mensen om naar het Europese “cadeau” af te zakken.
Nog opgewekter mochten we worden van de
boodschap dat “meer Europa” nodig is om het hoofd te bieden aan de uitdagingen van onze tijd: migratie, terrorisme en – natuurlijk – kli- maatverandering. We zijn in goede handen, zoveel is zeker.
Tunnels en tol
We hadden het er vorige week al over, en sindsdien heeft het Brusselse tunnelverhaal zich alleen maar verdiept. De officiële doc- trine van de Franstalige Brusselse potentaten is dat er in Brussel hoegenaamd niks aan de hand is, en als er wel iets aan de hand is, is het de schuld van de Vlamingen. Dat geldt net zo goed voor terrorismedreigingen als voor tunnels. Onze Vlaamse volksvertegenwoordi- gers voelden toch nattigheid. Karin Brouwers (CD&V) en Annick de Ridder (N-VA) zagen wei- nig heil in de Brusselse plannetjes om ande- ren te doen opdraaien voor het hoofdstede- lijke wanbeleid. Veel onenigheid was daarover niet. Minister Weyts lichtte met enige trots het
degelijke Vlaamse mobiliteits- en tunnelbeleid toe. In het overlegcomité tussen de regio’s was gebleken dat het tolheffingsidee niet meer dan
“een denkpiste” was, maar het Vlaams-Brus- selse overleg wordt voortgezet en Weyts gaf aan dat daar nog een en ander ter tafel ligt.
Omdat de ene tol de andere niet is, kwam aan bod het al lang gekoesterde idee om te komen tot een kilometerheffing voor perso- nenwagens. Dat is nog niet aan de orde, maar het borrelt vaak genoeg op om ongerust te wor- den. Groen is verlekkerd op de gedachte, maar Chris Janssens (VB) huivert ervan. Veelzeggend is dat Ben Weyts het “rekeningrijden” voor per- sonenwagens wel genegen is. Alles voor het algemeen mobiliteitsbelang, en zodra de weg geëffend is...
Grenzen
Om één of andere gekke reden staat het Schengenakkoord op de helling. Serieuze lan- den controleren tegenwoordig weer hun gren- zen. Zo mag bijvoorbeeld wie vanuit West- Vlaanderen Frankrijk wil binnenrijden even aanschuiven. Dat is leuk voor nostalgici, maar Rik Daems (Open Vld) maakte zich toch zor- gen over de economische gevolgen hiervan.
Vlaanderen is inderdaad een exportgerichte open economie en (nog meer) belemmeringen van het wegvervoer hebben een prijskaartje.
Antwoordend minister Bourgeois citeerde wat cijfers, een heel precieze berekening kan niet worden gemaakt, maar duidelijk is dat het alle- maal behoorlijk wat centen kost. Axel Ronse (N-VA) pleitte voor een doortastendere aanpak op de Europese buitengrenzen die zo lek als een mandje zijn. Dat wat meer bewaken zou al veel interne “Schengen”-problemen oplossen.
Tom van Grieken (VB) beaamde dat het niet goed zit met die buitengrenzen omdat onder meer de Grieken er met de pet naar gooien, maar had toch ook geen zin in “economische bangmakerij”. Britten en Ieren zitten niet in het sacrosancte Schengen en zien toch hun econo- mie niet ten onder gaan. Om over na te denken.
Louis Tobback pleit voor de afschaffing van het Vlaams Parlement
Meer dan één vlieg in de communautaire soep
Het is slechts een maand geleden dat Bart Maddens in zijn kritiek op de “stilte” van N-VA een overzicht gaf van het communautaire nieuws van 2015. Een inventaris maken, dat lukte hem niet, want “de lijst is eindeloos”. Het wordt in 2016 niet anders.
In één exemplaar van De Standaard (24 dec.) vond Maddens al vier communautaire dossiers:
de spoorstakingen, het geld voor Waalse en Brusselse politiezones, het defensieplan van minister Vandeput, disputen over adoptie. In de loop van 2015 genoten we van gekrakeel over tal van economische dossiers (financie- ringswet, vermogensbelasting, gemeenschaps- dienst voor werklozen,
beschikbaarheid voor bruggepensioneer- den, buitenlandse handel…), maar ook van meningsverschillen tussen de gewesten over het klimaatakkoord, over de huurprijzen, de indexering van kinderbijslagen, de fiscale regu- larisatie van zwart geld, geld voor universiteiten en wetenschappelijke instellingen, de financie- ring van de ziekenhuizen, de nachtvluchten, de rijopleiding, Linkebeek,…
Geen van de opgesomde dossiers is defini- tief opgelost. Ze zullen onherroepelijk dit jaar opnieuw op de agenda komen te staan. Mad- dens noemde België een “institutionele vuil- nisbelt”. Alles is communautair, ook al mag het dat even niet zijn... Onderstaande voorbeel- den van heikele dossiers zijn slechts illustratief.
Brussel
Vorige week was het weer prijs, al lag de klemtoon nu op Brussel, de derde hond in het Belgische kegelspel. Er is spanning over crimi- naliteit en justitie, nog recenter over het nati- onaal voetbalstadion en de kwalijke reparatie van de tunnels. Over die laatste centenkwes- ties gaf Rik van Cauwelaert uitleg in De Tijd.
De creatie van een volwaardig Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) was een arran- gement tussen de CVP’er Jean-Luc Dehaene en de PS’er Philippe Moureaux. In 1989, tij- dens de formatie van de laatste regering van Wilfried Martens, kreeg Moureaux zijn (derde) Gewest, in ruil voor het dimmen van Happart en relatieve rust in de Rand. Dat BHG werkte nooit behoorlijk, leefde boven zijn stand en overleefde alleen met de steun van de twee gemeenschappen. Er is geld, veel geld, voor het
“rijkelijk” in stand houden van 19 burgemees- ters en een veelvoud aan schepenen, 89 Brus-
selse Parlementsleden en te veel Brusselse ministers. Het Brussels Gewest werd “een geld- automaat, gevoed door onder meer Beliris” (de Samenwerkingscommissie van de Belgische Regering met de Brusselse Hoofdstedelijke Regering ter bevordering van de internatio- nale rol van Brussel en het functioneren van Brussel als hoofdstad van België).
125 + 460 miljoen
Beliris, tien jaar geleid door Laurette Onke- linx en vandaag door Didier Reynders, “kost”
tegenwoordig 125 miljoen euro per jaar. Sinds de oprichting van Beliris, in 1993, is via dat fonds al 1,5 miljard euro in Brussel gepompt.
Waar al dat (federaal) geld van Beliris de afge- lopen jaren dan wel naartoe is gevloeid, ver- dient een federaal onderzoek. Beliris betaalde precies tien jaar geleden al voor ‘de beveili- ging’ van de nu veelbesproken Stefaniatunnel, maar amper tien jaar later is het weer “prijs”, want… er werd nauwelijks iets aan die veilig- heid gedaan. Bij de zesde staatshervorming onder Di Rupo kreeg Brussel weer (meer)
“federaal” geld voor het financieren van haar
“hoofdstedelijke functie”… Bovenop Beliris een nieuw cadeau van nagenoeg 460 miljoen euro uit de federale ruif (waarvan 135 mil- joen expliciet voor mobiliteit, aldus de N-VA – red.). Wat gebeurt er daarmee? Transparantie is hier ver zoek.
Hendrik Vuye, meester-denker van de N-VA over het communautaire debat in de toekomst, hoorde op de RTBf de boodschap van Laurette Onkelinx over die materie. “Il faut aimer Bruxel- les”, aldus Onkelinx. “Ze bedoelt ‘il faut payer Bruxelles’, vrees ik”, tweette Hendri Vuye…
Hoe dan ook, de centenkwesties (geldstro- men naar Brussel en Wallonië) zullen dit jaar vermoedelijk niet buiten beeld kunnen worden gehouden. Op bijeenkomsten van het Overleg- comité van de verschillende regeringen wordt de sfeer met de dag grimmiger.
Spoor
Opnieuw in beeld verschenen vorige week de communautaire strubbelingen over de cen-
ten voor het spoor. Het investeringsprogramma 2013-2025 van de vorige regering werd door de jonge regering-Michel afgevoerd, na de vast- stelling dat er de voorbije jaren miljarden aan nutteloze investeringen waren gebeurd. Een nieuwe cel, onder coördinatie van de over- heidsdienst Mobiliteit en met inspraak van de gewesten, moet bepalen waarin jaarlijks, tot 2019, zo’n miljard euro zal geïnvesteerd worden. Ambras verzekerd. In dit geval tussen federaal minister Jacqueline Galant (MR) en Vlaams minister Ben Weyts (N-VA). Hoeveel geld gaat er bv. naar personenvervoer? Hoe- veel geld gaat er naar goederenvervoer? Vlaan- deren heeft met zijn havens wel andere belan- gen dan Wallonië…
126 miljoen extra
Ook inzake het Gewestelijk Expresnet (GEN) en voorstedelijke spoornetten, is er commu- nautair gehakketak, waarover vooral De Tijd vorige week berichtte.
Galant wil eerst het Gewestelijk Expresnet (GEN) rond Brussel afwerken, vooraleer ze wil beginnen aan een gelijkaardig voorstede- lijk net in Antwerpen en Gent (ook vermeld in het federaal regeerakkoord). Dat Brusselse GEN had “rond” moeten zijn in 2012. Nu is er al sprake van… 2025. Maar ook hier is het geld op. Galant wil en moet op zoek naar 126 miljoen extra. Ze remt Vlaanderen af “omdat ze niet kan verdragen dat het in Vlaanderen sneller vooruitgaat dan in Brussel of Wallo- nië”, aldus Weyts. De Vlaamse regering wijst het voorstel van Galant dus af.
De zee
Nog een communautair strijdpunt is de zee (“Slag om de Noordzee”, De Tijd, 26 jan.).
Hier staat ‘federaal’ staatssecretaris voor de Noordzee Bart Tommelein (Open Vld) tegen- over ‘Vlaams’ minister van Toerisme Ben Weyts (N-VA). Eerstgenoemde hoorde van het Grondwettelijk Hof dat niet Weyts, maar hij- zelf bevoegd is over “het opslaan en het ver- voeren van energie op zee”. De Open Vld’er hoopt dat Weyts zal ophouden “met alles com- munautair te spelen”. Eenzelfde debat is er over de bevoegdheid over de Vlaamse baaien, de kunstmatige eilandengordels die onze kust moeten beschermen tegen een stijging van de zeespiegel. Van wie is het water?
Werkverdeling
In De Morgen (26 jan.) liet professor Paul de Grauwe nog eens weten dat er in economische dossiers ook grote verschillen tussen de regio’s blijven. Vooral Franstaligen willen werktijdver- korting collectief opleggen als instrument om de werkloosheid te bestrijden, terwijl er “geen Vlaamse economen met enige reputatie zijn die dergelijke plannen voorstellen”. Het uit- gangspunt van de Franstaligen is fout, aldus De Grauwe. “Een lineaire maatregel die de 90 pro- cent werkenden verplicht om minder te werken om zo iedereen aan het werk te krijgen zal de productiecapaciteit verminderen en leiden tot minder jobs. Een belangrijk deel van de vrijge- komen arbeidsuren zal immers niet opgevuld kunnen worden door werklozen die meestal lage scholing hebben…”
Politiek
Vorige week hadden we het hier al over de vraag van sommigen om weer meer Vlaamse bevoegdheden naar België over te hevelen via een ‘herfederaliseringsbocht’. De voorstellen van academici als prof. Sinardet zijn geen goed idee, vindt Wim van de Velden (‘Met belgi- cisme win je geen verkiezingen’, De Tijd, 26 jan.). Sinardet meent die wil naar meer België te kunnen afleiden uit een onderzoek naar de mening van onze parlementsleden. Maar een meerderheid van parlementsleden en kiezers in Vlaanderen wil dat níét.
Asiel en migratie
In deze drukke tijden van hypermigratie en vluchtelingencrisis blijft ook de kloof tussen Vlaanderen en Brussel inzake de verplichte inburgeringscursus bestaan. Liesbeth Homans was maandag bij Jan Hautekiet wat garnituur tussen tal van “positieve” getuigenissen over snelle inburgering in Vlaanderen. Onder meer vanuit Brussel kreeg ze te horen dat die “ver- plichting soms te veel is voor sommige inbur- geraars”…
Besluit
Mogen of niet, het ziet ernaar uit dat de strubbelingen tussen Noord en Zuid in dit land dit jaar zullen toenemen, binnen de regering, binnen dezelfde politieke families, en zelfs bin- nen de partijen zal er tweespalt ontstaan over de snelheid van de communautaire trein. AP
