Niet iedereen verarmt 2012:

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• De Griekse euro-exit en Frankfurt 2

• Léonard of de seculiere dictatuur? 3

• Briefje aan Bruno Bulthé 3

• Roddels uit de Wetstraat 4

• De wonderjaren van Di Rupo 7

• ANC: een eeuweling met zorgen 8

• Raf, Joos, Pieter: vaarwel 14

Niet iedereen verarmt

Ooit, heel lang geleden, toen we aan het begin stonden van wat een haast 550 dagen durende martelgang zou worden om een regering gevormd te krijgen, beviel een vooraanstaand politicus van de intussen vergeten woorden: “Niemand mag verarmen.” Ze kwamen uit de mond van de echte winnaar van de verkiezingen. Wie dat is, werd bepaald in het zuidelijk deel van ons koninkrijk. Hij heet Elio di Rupo. Politici worstelen wel eens met het imago mooipraters te zijn, bij wie tussen woord en daad diepe kloven gapen, maar Di Rupo, leert de recente berichtgeving, houdt ten minste deels zijn woord.

Het Brusselse Gewest kwam al tijdens de onderhandelingen als financiële winnaar uit de bus. Het mag rekenen op een jaarlijks stijgend en bij een half miljard startend extraatje. Mooi in tijden van algemene bezuinigingen. Maar er zijn nog winnaars. De zowat 300 resterende personeelsleden van de Dexia Holding worden vergast op een extra premie, die varieert tussen 2.500 en 40.000 euro bruto. We hebben het over de zogenaamde “restbank”, die overbleef na het afsplitsen van de onderdelen waar nog wel wat toekomst in wordt gezien. Kortom, de ultieme puinhoop gaat nog bonussen uitkeren. Herstel, noem het geen bonussen maar “functiepremies”, want bonussen mogen niet meer. Naast het Brusselse Gewest zitten ook de personeelsleden van Dexia Holding aan de door Di Rupo beloofde kant van degenen die niet zullen verarmen; integendeel.

Er zijn nog winnaars. Parlementsleden van N-VA en Vlaams Belang stelden bij het bekijken van de begrotingsdocumenten vast dat de dota- ties aan de koninklijke familie stijgen met 423.000 euro, 3 procent meer. Nu staat in het regeerakkoord volgend zinnetje: “De dotatie voor de leden van de Koninklijke familie wordt twee jaar lang bevro- ren.” Niet dus. Vicepremier en minister van Financiën Vanackere kwam vertellen dat hij alles nog eens zal nakijken, en dat eventuele vergis- singen zullen worden rechtgezet. Wat blijkt nu? Specialisten ontdek- ten dat we (grond)wettelijk niet anders kunnen.

Vanackere weet met andere woorden niet wat er in de begroting staat, en de regeringsonderhandelaars sloten akkoorden af die juri- disch niet kunnen worden nageleefd.

Olli Rehn, de man die van Europa de begrotingen van de lidstaten moet nakijken, was van mening dat die ploeg van Di Rupo het reken- toestel niet correct hanteert. Daarop probeerden sommigen de indruk te wekken dat achter het meningsverschil ideologische tegenstellingen schuil gaan. De Europese Unie dringt aan op te veel besparingen en

fnuikt daardoor de economische groei, klonk het. Kan best, maar daar ging het vorige week even niet over. Ook Di Rupo zegt naar een tekort van 3 % te streven en de Europese Unie stelt vast dat zijn cijfers daar niet op uitkomen. Geen sprake van enig hoogstaand economisch-ide- ologisch dispuut, gewoon barslecht rekenwerk van de nieuwe regering.

Die mocht al meteen op zoek gaan naar 1,2 miljard euro extra bespa- ringen en/of inkomsten.

U herinnert zich dat Di Rupo’s huiswerk 11,3 miljard moest opleve- ren? Dan zat hij er toch mooi 10 % naast. Hij rekende met een eco- nomisch groeicijfer dat intussen door de feiten allang achterhaald is. In de praktijk moet er ruim 3 miljard bijkomend gezocht worden. Daarna volgt de uitvoering, want een begroting blijft een intentie. Volgens het stabiliteitspact van april 2011 moest dit land haar tekort beperken tot maximaal 3,6 %. De nationale bank ontdekte dat we voor 2011 uit- komen op 4,2 %.

U voelt de bui hangen en vreest dat Di Rupo’s belofte dat niemand zou verarmen niet zal nagekomen worden? Tja, in tijden van nood wordt de broekriem aangehaald. Een mens moet al heel lang geher- senspoeld zijn door vakbonden om dat niet te beseffen. Als besparin- gen en zelfs extra inspanningen echt soelaas bieden, dan zijn burgers zeker bereid hun duit in het zakje te doen. Maar als zo’n operatie geleid wordt door een regering die blijkbaar niet kan tellen, de eigen begrotingsdocumenten niet serieus naleest en dan op de koop toe in het deel van het land dat dienst doet als economische locomotief niet eens aan een politieke meerderheid komt, dan wordt het wel erg moei- lijk om de nodige geloofwaardigheid op te wekken.

Of het zou moeten komen van het nieuwsje waarmee Het Nieuwsblad op zondag uitpakte. Op de ministerraad van 16 decem- ber werd beslist de brutolonen van premier, vicepremiers, ministers en staatssecretarissen te verhogen met gemiddeld 8 procent. In het regeerakkoord staat dat ze een loonvermindering zouden krijgen van 5 ten honderd. Meteen liet vicepremier Vanackere weten dat één en ander een misverstand betreft. Er “is een fout geslopen in het docu- ment”, klinkt het ter verdediging, wat nog maar eens aantoont hoe degelijk deze regering bezig is.

Dat niemand zal verarmen, was een te ambitieuze doelstelling van Di Rupo, maar voor sommigen houdt hij in elk geval wel degelijk woord.

We zijn het nog niet eens gewend 2012 te schrijven en toch weten we nu al dat het een belang- rijk politiek jaar wordt. De over- heidstekorten moeten terugge- drongen worden. Of dat gebeurt via besparingen of via nieuwe belastingen, maakt weliswaar een serieus verschil, maar voelen zul- len we het zonder twijfel.

Ook op Vlaams niveau gaat er stevig bespaard worden. “Vlaanderen moet dieper snijden”, titelt De Standaard bij een vraaggesprek met Kris Peeters op de voorpagina. De kaasschaafmethode voldoet niet langer. Bij de vorige ronde ging er van elke post een naar verhou- ding vaste schijf af. Ieder z’n deel en daardoor deed de operatie niet echt veel pijn aan één specifieke doelgroep.

Maar de limieten van die methode zijn volgens Peeters bereikt. Ook de Vlaamse regering gaat de mensen pijn moeten doen.

Evenwicht

Wat de doelstelling betreft, blijven Peeters en N-VA-minister van Begro- ting Philippe Muyters op één lijn zit- ten. Ook in 2012 moet Vlaanderen een begroting in evenwicht presente- ren. Op zich is dat een serieuze tour de force, die haast nergens in Europa wordt nagedaan. Volgens de oppositie- partijen in het Vlaams Parlement maakt Muyters daarvoor echter gebruik van een aantal klassieke kunstgrepen, zoals het buiten de begroting houden van sommige uitgaven. Alles volgens het boekje, reageert Muyters. Klopt, natuurlijk. Allemaal volgens het boekje, maar boekjes bieden altijd ruimte om creatief te zijn. De waarheid klinkt dus iets minder heldhaftig, al blijft Vlaanderen het budgettair behoorlijk doen.

Zwaar beknibbelen op uitgaven in een verkiezingsjaar waar heel veel op het spel staat, gaat politiek vuurwerk geven. Zal N-VA zich in oktober mees- ter maken van de ijzersterke lokale ver- ankering van CD&V in de gemeenten?

Kan N-VA zelfs brokken maken in de steden, waar sp.a traditioneel haar basis heeft? Juist, we hebben het over de drie partijen die samen de Vlaamse rege- ring vormen.

Staatshervorming kost geld

Besparen en lokale verkiezingen:

een lastige cocktail. Volop in de nieuw- jaarsreceptieperiode, gieten we er nog een scheut van een ander ingrediënt bij: staatshervorming. Volgens Peeters moet Vlaanderen ook de “de kosten opvangen van de zesde staatshervor- ming”. Lees verder blz. 2

2012:

jaar van de zware

Vlaamse cocktail

Driekoningenfeest

67

jaargang • nummer 2 • woensdag 11 januari 2012 1,95 euro

De dingen dezer dagen 2

De Griekse euro-exit en Frankfurt

Uit de smalle beursstraat

Wat economen vorig jaar al voorspelden, is nu heel dichtbij aan het komen:

Griekenland dat beslist uit de eurozone te stappen. Griekenland heeft dringend nood aan een nieuwe schijf van 130 miljard euro steunmaatregelen. Als de Europese lidsta- ten en het IMF talmen om dit bedrag toe te kennen, is de exit uit de eurozone een feit, want in Athene wordt door politici nu wel degelijk rekening gehouden met dit scenario.

De Grieken slagen er maar niet in hun economie op de sporen te krijgen. De “groei- cijfers” voor 2011 draaiden rond -6 procent. Dat is een economische situatie verge- lijkbaar met de jaren 30 van vorige eeuw.

Leuk zal zo’n exit voor niemand zijn, maar een dramatisering is ook niet op zijn plaats.

De Duitse econoom Hans-Werner Sinn maakte eind vorig jaar een zeer realistische voorspelling van hoe de Griekse exit concreet in zijn werk zal gaan. Sinn benadrukte om te beginnen dat de herinvoering van de drachme onvermijdelijk is, omdat het cru- ciale probleem van Griekenland de concurrentiepositie is. De loonkosten en de prij- zen zijn veel te hoog en de bedrijven kunnen allang niet meer met buitenlandse spelers concurreren. Met een zwakkere nieuwe drachme wordt de export aangezwengeld en kan de Griekse economie gered worden.

Bij een euro-exit zijn natuurlijk tal van flankerende maatregelen nodig. Zo moe- ten de Griekse banken de eerste tien dagen na de exit gesloten worden. Alle rekenin- gen, alle balansen van bedrijven en de staatsschuld worden op een week tijd in drach- men omgezet. Er is natuurlijk een risico op een zware kapitaalvlucht vlak voor de exit, maar volgens Sinn moet men door de zure appel heen bijten. Overigens benadrukte de Duitse econoom dat veel rijke Grieken hun geld al naar het buitenland hebben versast.

Sinn ziet de Griekse munt na het vertrek uit de euro met 44 procent in waarde dalen. Daarmee zou de nieuwe drachme ten opzichte van de euro evenveel waard zijn als de Turkse lira. Sinn: “Dat betekent dat Griekenland een volwaardige concurrentie wordt van Turkije als vakantiebestemming. Het staat in de sterren geschreven dat het toerisme zal toenemen en dat buitenlands kapitaal naar Griekenland zal vloeien. De Griekse economie zal er weer bovenop geraken, want ze wordt weer concurrentieel.”

Slecht nieuws natuurlijk voor de eigenaars van Grieks schuldpapier: zij zullen zware verliezen boeken. Maar ook dat noemt Sinn “collateral damage”.

In Frankfurt, waar de hoofdzetel van de Europese Centrale Bank is gevestigd, denkt men trouwens al verder dan Griekenland. Daar bereidt men zich voor op een machts- strijd met de Europese regeringen. Zoals bekend willen een aantal eurolanden dat de ECB massaal schulden van probleemlanden opkoopt om de eurozone in stand te hou- den. Eind oktober had de ECB al voor 173 miljard euro staatsleningen van de landen opgekocht. Maar in Frankfurt zegt men dat het zo niet verder kan. Niet alleen komt de onafhankelijkheid van de Europese Centrale Bank in gevaar, bovendien staan deze operaties gelijk met het drukken van geld en dus neemt de inflatie toe, terwijl het net de taak van de ECB is om die inflatie binnen de perken te houden.

In 2012 vervallen 306,9 miljard aan Italiaanse staatsleningen. Privéspelers zoals pen- sioenfondsen en “hedge funds” zijn niet happig om opnieuw geld te lenen aan Italië.

Volgens eurolanden als Frankrijk die een meer interventionistische rol zien voor de ECB, moet Frankfurt die schulden maar opkopen. Daar ziet men dat echt niet zitten.

De ECB blijft trouw aan het credo van de inflatiebestrijding.

De spanningen tussen de ECB, gesteund door Duitsland en Nederland enerzijds en Frankrijk plus de Zuid-Europese landen anderzijds, hebben tot gevolg gehad dat met de Franstalige Vlaming en halve Duitser Peter Praet een compromisfiguur hoofdeco- noom van de ECB is geworden. Voor de eerste keer is het geen volbloed Duitser die de economische bolleboos van de centrale bank is. Maar binnen de directie van de ECB zijn het nog altijd de haviken die de eerste viool spelen. Zoals de Duitse directeur Jörg Asmussen. Meer nog dan gouverneur Mario Draghi is hij de waakhond van de mone- taire orthodoxie. Figuren als Asmussen willen het hard spelen: als de ECB de speelbal wordt van de politici, hoeft het voor hen niet meer. Zij zullen er niet voor terugdeinzen de eurozone op te blazen. De Duitsers zien de ECB als het verlengstuk van de vroeger almachtige Bundesbank die eveneens inflatiebestrijding voorop stelde.

Daarom kan het geen kwaad een paar citaten van bekende Europeanen vanonder het stof te halen. Wijlen Wim Duisenberg, ex-voorzitter van de ECB trouwens, zei ooit: “De Bundesbank is net slagroom. Hoe harder je klopt, hoe steviger.” En Jacques Delors, oud-voorzitter van de Europese Commissie: “Niet alle Duitsers geloven in God, maar allemaal geloven zij in de Bundesbank.” Vervang Bundesbank door ECB en de citaten hebben niets van hun actualiteitswaarde verloren.

A^ngélique VAnderstrAeten

Evenwichten

De Salduz-wet, die wil dat verdachten een advocaat toegewezen krijgen bij een eerste verhoor, staat daar borg voor. De nieuwe wet kreeg haar naam nadat de Turk Yusuf Salduz in zijn land onder zware druk bekende aan een onwettige demonstratie te hebben deelgenomen. Wat niet zo was. Hij legde later klacht neer tegen zijn land. Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) gaf Salduz gelijk.

Elke crimineel bij een eerste verhoor een advocaat bezorgen, is onmogelijk. Politie- mensen moeten bijgevolg beleefd vragen of een arrestant zo vriendelijk wil zijn zich enkele dagen later vrijwillig te melden. Het is duidelijk dat die de minuten zal aftellen om spontaan gevolg te kunnen geven aan die oproep. In Brussel alleen worden dagelijks 50 tot 60 arrestaties verricht.

Tot wat de toepassing van de Salduz-wet zal leiden, niet alleen in Brussel, ligt voor de hand. Het evenwicht tussen bestraffing van een halsmisdaad, zoals muffins uit een afval- container vissen, en iemand in elkaar slaan, is nog niet helemaal je dat. Dit jongste staal- tje van vooruitziendheid bij het maken en het introduceren van nieuwe wetten, stelt andere vormen van nog niet helemaal bereikt

“evenwicht” in onze modelstaat in de scha- duw, dat wel. Ik breng het als eerste van een reeks om te blijven rekenen op uw onver- deelde aandacht.

26 tegen 2

Ik trap de moeder van alle open deu- ren in, wanneer ik stel dat het al decennia door onze politici nagestreefde én wetma- tig afgekondigde “taalevenwicht” in Brussel nog “lichtjes” te wensen overlaat. Wie als Vlaming de brute pech heeft er in een zie- kenhuis te belanden, beseft na zo’n gedwon- gen verblijf moeiteloos dat Brussel eerder berucht dan bekend is inzake “evenwichtige”

toepassing van de taalwetten. Het is ondenk- baar, dat het label “berucht” zelfs maar een minimale afzwakking zal kennen onder Di Rupo één. Bevestiging van het gevestigde

“status quo”, vrij te vertalen als “vive le fran- çais”, ligt daarentegen voor de hand.

Het rampjaar 2012 heeft zich op gang getrokken. De regering-Di Rupo ook. Het Laatste Nieuws berekende dat voor het gemiddelde Vlaams gezin de levensduurte minimaal zal stijgen met 672 euro. De krant publiceerde een lijst van “de meest opmer- kelijke producten en diensten” waarvoor Op 8 februari weet “muffinman” Steven de Geynst of hij als “dief” gebrand- merkt door het leven moet. De kans is groot. De procureur-generaal van het Gentse hof van beroep oordeelt dat vrijspraak onmogelijk is voor de “diefstal”

van misbakken muffins uit de afvalcontainer van een grootwarenhuis. Tegenover die onvergeeflijke misdaad staat dat wie betrapt wordt op autodiefstal, opzette- lijke slagen en verwondingen, oplichting, drugbezit en een resem andere “akke- fietjes”, in totaal 51 stuks, fluitend naar huis zal kunnen wandelen.

dieper in de geldbeugel dient getast zon- der dat, zoals de regering toetert en nie- mand dat gelooft, van échte belastingver- hogingen sprake is. De lijst overnemen zou twee bladzijden van dit krantje vergen. Het volstaat te schrijven dat, onder de alleszeg- gende titel “Meer betalen voor zowat alles”, liefst 26 “producten en diensten” opgesomd werden. Het goede nieuws is dat zegge en schrijve twee producten goedkoper wor- den: geneesmiddelen en zuivel. Niet bepaald een evenwicht.

Beter weten

Wat ook enige evenwichtige bijsturing ver- dient, is de over politieke partijen gespreide aandacht van de media. De V-partijen wed- ijveren met elkaar voor de grootste achter- stand. Wie dat verwondert, mag zijn vin- ger opsteken. Het is niet moeilijk de tel bij te houden. Een studie van Luikse econo- men wijst uit dat de Belgische sociale zeker- heid afglijdt naar de Europese midden- moot. Zonder de jaarlijkse transfers zou Vlaanderen ter zake top zijn, en Wallonië zou aan de staart bengelen. Die kloof wordt, ondanks de transfers, steeds dieper. Het zou nochtans kunnen dat ooit een “evenwicht”

wordt bereikt. Bijvoorbeeld na een regering-

Di Rupo 6, 7 of 8. En, na een ultiem solida- riteitsbetoon, met Vlaanderen in het kiel- zog van Wallonië, in plaats van omgekeerd.

We leven in een Europa waarin de lid- staten steeds inniger met elkaar verbonden raken. Dat is een koers waarvan op “ter- mijn” alle Europeanen beter moeten wor- den. In afwachting maken met directe ingang politici en bureaucraten alvast de Europese dienst uit. Toch is er nog geen sprake van een echt en hecht “evenwicht” tussen de Belgische modelstaat en de Europese part- ners. Een bewijs? In de “Berliner Zeitung”

liet correspondent Thorsten Knuf, afscheid nemend van Albert Seconds koninkrijk, weten dat België een land is waarvan je de ene dag niet weet of het de volgende nog zal bestaan. Smeer dat uit op de betere even- wichtsboterham! Knuf liet nog meer vlei- ends uit de pen vloeien: “Over België een kort berichtje schrijven lukt niet. Probeer het en geen mens weet waar je het over hebt. Alleen om een voorgeschiedenis te schrijven, heb je al een half blad nodig.”

Onevenwichtige taal van een onevenwichtige man? Vlamingen weten beter. Toch zal Knuf België missen, beweert hij. Naar evenwicht in deze strevend, zou ik in zijn plaats ook beter

weten. d.M^ol

2012: jaar van de

zware Vlaamse cocktail

Vervolg van blz. 1

Vreemd. Vlaanderen eiste een staatsher- vorming en volgens de aanhangers van Di Rupo krijgen we er ook één die serieus mag genoemd worden. Wat zegt onze minister- president daarop? Dat we de kosten daarvan zullen moeten opvangen. De staatshervor- ming gaat Vlaanderen geld kosten. Blijkbaar waren we budgettair beter af geweest zon- der.Uit Peeters’ mond noteert De Standaard:

“Veel hangt af van hoe het federale niveau de komende weken te werk gaat. Er is een regeerakkoord, ja, maar concrete, gedetail- leerde wetteksten zijn er nog niet. Daarop is het wachten.” U leest het goed, CD&V gaat akkoord met een staatshervorming waarvan de gevolgen helemaal niet duide- lijk zijn. Althans niet voor Peeters, toch een hoge piet in die partij. “Wat ik ook mis”, gaat Peeters verder, “een timing, een werkagenda.

Met de splitsing van de kieskring BHV wil de regering snel gaan, voor de zomer nog. Voor de rest is het onduidelijkheid troef.” Hij zou daar graag wat meer over vernemen, kwes- tie dat Vlaanderen zich beter kan voorbe- reiden. Krijgt u ook het gevoel dat er bij die Di Rupo-akkoorden behoorlijk “geïm- proviseerd” werd? N-VA zal moeten blijven dansen op de slappe koord tussen Vlaamse regeringsverantwoordelijkheid nemen en federaal oppositie voeren.

Niet meer gratis

Brouw maar een drinkbaar goedje met de besparingsagenda, een onduidelijke staats-

hervorming, afwijkende meerderheden op Belgisch en Vlaams niveau, en aanstaande verkiezingen waar de Vlaamse regeringspar- tijen elkaars strot liefst zouden afbijten.

Geert Bourgeois (N-VA) had in elk geval een ideetje. Hij wil De Lijn doen afslanken.

“Het gratis-verhaal van De Lijn heeft zijn limieten bereikt”, liet hij publiekelijk weten.

Bourgeois wierp in één beweging een splin- terbom in dubbele richting. De Lijn is een bevoegdheid van Hilde Crevits van CD&V, en het gratis-verhaal blijft verbonden aan de sp.a. Crevits reageerde twee dagen later dat ze rekent “op een correct, sereen en con- structief debat”, insinuerend dat N-VA daar met publieke verklaringen niet meteen aan meewerkt. Sp.a-voorzitter Bruno Tobback legde de grens ook meteen vast: “Handen af van goed openbaar vervoer.”

Kris Peeters liet in het weekeinde weten dat het Vlaams Parlement misschien ook wat soberder kan opereren. Wie leidt dat Vlaams Parlement? Juist, de N-VA’er Jan Peumans. We gaan niet beweren dat Ant- werpen de maat van alle dingen vormt, maar in de Scheldestad vormt CD&V met sp.a een kartel, om N-VA tegemoet te tre- den. Krijgen we ook een afspiegeling op het Martelarenplein wanneer de Vlaamse rege- ring echt moeilijke ingrepen moet uitvoeren?

Tot nu bestond de perceptie dat de Vlaamse regering al jaren een behoorlijk parcours rijdt. Het zou wel eens kunnen dat 2012 een interessant jaar wordt voor de oppositie in de Vlaamse parlementsbanken.

J.K.

Bruno Bulthé,

Procureur Provocateur, Brussel

Gij Lichtelijk Doordaaiende,

Mocht “burgertje jennen” de prioritaire opdracht zijn van wat in het koninkrijk van Albert Second de “Just is Just” heet, dan bekleedt gij sinds kort een plaats in de eer- ste gelederen van ’s lands uitblinkers. Ik voeg eraan toe dat gij de roos wel grandi- oos hebt gemist, maar de schietschijf toch hebt geraakt, als gij u met uw “initiatief”

wilde afzetten tegen het juridische mon- ster dat de lyrische naam “Salduz-wet”

draagt.

Het is te zot om los te lopen, dat elke criminele verdachte bij een eerste verhoor door een advocaat “begeleid moet wor- den”. De Franstalige advocatuur maakte haar gedacht meteen duidelijk: deelne- men aan dat zottekesspel is aan haar niet besteed. De Nederlandstalige vleugel ziet dat anders. Dat komt vooral omdat twee- taligheid daar geen ijdel woord is, wat van de meeste Franstalige collega’s niet gezegd kan worden. Dat zou tot problemen kun- nen leiden, wanneer een Nederlandstalige verdachte bijstand in zijn moedertaal zou eisen van een hem ter hulp snellende een- talige Franstalige.

Dat is een aansluitend verhaal bij dat van de beruchte “lijst” met 51 criminele fei- ten die verdachten de gelegenheid biedt niet per direct achter de tralies te belan- den, maar fluitend en gezwind terug te keren naar de “partner” van hun keuze.

In afwachting dat ze zo vriendelijk willen zijn gevolg te geven aan het beleefde ver- zoek zich “later” bij de politie aan te bie- den. Met dat bedenksel hebt gij u, notoire procureur des konings, een even notoire provocateur getoond, en de goegemeente deskundig de gordijnen ingejaagd, voor een zoveelste keer.

Uw stichtend voorbeeld was ken- nelijk een inspiratiebron voor andere Brusselse verzekeraars van de “Just is Just”. Amper genoot uw “lijst” berucht- heid – bekendheid is iets anders – of een

al even eminente collega bij het Brusselse hof van beroep bestond het de gevangenis- straf van twaalf jaar voor de “Brusselse”

gangster Oussama Trimini zowat te halve- ren. Die boef had na een gewapende over- val annex gijzeling, in Londerzeel, met een kalasjnikov op een politieauto geschoten, waarbij twee agenten gewond raakten.

Uw collega achtte het niet bewezen dat de crimineel gevuurd had om te doden.

Misschien heeft Trimini voorbijvliegende bosduiven op de korrel genomen. “Ik denk niet”, aldus een woordvoerder van de poli- tievakbond, “dat de burgers van dit land hiermee gediend zullen zijn.” Van een eufe- misme gesproken! De publieke opinie was en is ziedend.

Ondertussen toeterde gij in de media dat uw eigen maatregel “genuanceerd was, al ontging dat de mensen die kritiek lever- den”. Tja. Op dat elan voortbordurend, dacht gij er niet aan gas terug te nemen.

Integendeel, gij waart bereid er uw hand voor in het vuur te steken dat geen enkele boef aan vervolging zou ontsnappen en er geen sprake zou zijn van toenemende straffeloosheid. Als gij dat zelf gelooft, zijt gij wel de enige, en in dezelfde moeite het buitenbeentje van het jaar. Laat het een uit- gedoofd vuurtje zijn, waar gij uw hand wilt insteken. Gij denkt daar allicht anders over, maar het is geen goed idee om, na een slecht idee, nog verder door te draaien.

Mocht olie op het vuur gieten nog nodig geweest zijn, dan hebt gij u door uw

“repliek” op de kritiek van het gezonde boerenverstand opgeworpen tot hofleve- rancier. “Mag ik me bij een alcoholcontrole nu twee dagen later komen aanbieden om te blazen?”, vroeg een gezant van dat boe- renverstand zich af. Midden in de roos geschoten. Zeer zeker! Dat zegt alvast

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

het katholiek onderwijs met de leerplannen voor godsdienst heeft uitgestoken, is allesbe- halve katholiek. Dat vele goede leraars afha- ken, of zich aanpassen aan de waan van de dag, is betreurenswaardig, maar begrijpelijk.

Vrijzinnigen versus

Rooms-Katholiek Lekenforum

Dat de Katholieke Universiteit Leuven in het kader van de bezinning over de “K” haar verplichte cursus godsdienst (of wat er van overbleef) verder gaat opentrekken naar andere godsdiensten en levensbeschouwin- gen, is op zich niet erg. Op universitair niveau moet men verder dan de kerktoren kijken.

We veronderstellen dan wel dat de studen- ten weten hoe die kerktoren eruit ziet. Daar knelt het schoentje. Als men in het katho- liek secundair onderwijs al nauwelijks iets leert over de christelijke godsdienst, waar gaat men het dan wel leren? Léonard heeft wat ons betreft 100 % gelijk, wanneer hij het gebrekkige godsdienstonderwijs aankaart.

Dat de toestand nog kan verslechteren, zal hem niet ontgaan zijn. Enkele weken gele- den werd door o.a. Jean-Jacques de Gucht een voorstel van decreet ingediend om in het laatste jaar van het secundair onderwijs de helft van de lesuren godsdienst te beste- den aan kennismaking met andere godsdien- sten. Wanneer men weet dat Jean-Jacques de Gucht ook auteur is van een wetsvoorstel om alle religieuze symbolen uit het publieke leven te bannen, moet men opletten. Het Rooms-Katholiek Lekenforum (www.katho- liekforum.be) kwam dan ook terecht in actie tegen De Gucht. Volgens Ivo van Hemelryk, secretaris van het Rooms-Katholiek Leken- forum, kan het actuele wetsvoorstel op ter- mijn verstrekkende gevolgen hebben voor de vrije geloofsbeleving van onze kinderen. Hij ziet deze bemoeienis van de overheid als de

“zoveelste stap in de richting van een secu- liere gedachtedictatuur.” Omdat petities in de mode zijn in de Vlaamse Kerk, heeft het

Rooms-Katholiek Lekenforum er zelf één opgestart onder de titel “Tegen de seculiere dictatuur”. De sterk gehypete progressieve petitie “Gelovigen nemen het woord” voor een lekenkerk, waarover we twee weken geleden berichtten, haalde 8.200 handte- keningen. De actie van het Rooms-Katho- liek Lekenforum moet het met minder pers- aandacht en momenteel ook met minder handtekeningen stellen.

U bereikt hun petitie via een omweg op de webpagina www.katholiekforum.be, of direct via: http://www.petities24.com/

tegen_de_seculiere_dictatuur.

Er zijn nog zaken die het waard zijn om tegen te strijden. Dit wetsvoorstel en alle andere totalitaire trekjes van staatswege zijn daar een voorbeeld van. PAN Kerk in Nood (3)

Léonard of de seculiere dictatuur?

De aandachtige lezer zal zich zeker afvragen of ‘t Pallieterke zich als alter- natief voor het parochieblad Kerk en Leven wil opwerpen. Voor de derde week op rij zien we ons immers genoodzaakt een artikel aan de toestand van de Kerk in Vlaanderen te wijden. We schreven eerder over de petitie voor de lekenkerk van progressieve christenen. Bovenop de twisten tussen geëngageerde progres- sieve en behoudsgezinde katholieken komt nog de weg-met-onsmentaliteit van de doorsneekatholieken. Tal van katholieke organisaties vullen hun “K” nogal minimalistisch (KU Leuven) of zelfs niet meer (Kristelijke Arbeiders Vrouwen- beweging – KAV) in. Maar de Belgische Kerk heeft nog typisch Belgische zorgen:

de nationale verdeeldheid tussen Vlamingen en Walen en de legislatieve initia- tieven van vrijzinnigen.

Nihil obstat N-VA

Aartsbisschop Léonard slaagde er in volle kersttijd in een groot deel van het krediet dat hij in de Vlaamse beweging genoot, te verkwanselen. Vrede op aarde aan alle men- sen van goede wil, maar niet aan de flamin- ganten! Welk konijn Léonard uit zijn mij- ter zou toveren om die vertrouwensbreuk met de Vlamingen te herstellen, was ondui- delijk, maar er moest iets gebeuren. Vorige donderdag liet Léonard weten dat hij – zoals gewoonlijk – “verkeerd begrepen” was. We citeren: “Ik was verrast dat men deze per- soonlijke mening opgevat heeft als een ver- klaring van de aartsbisschop en, erger nog, als een stemadvies! Ik erken dat ik spontaan ben in mijn reacties, maar ik ben niet zo naïef te denken dat we nog in een tijd leven waarin een bisschop zich op die manier zou kunnen bemoeien met het politieke leven.”

Léonard sprak deze woorden n.a.v. de persvoorstelling van zijn boek “Handelen als christen in leven en wereld”. Nu gaat dat boek precies over de implicaties van het katholiek-zijn in het maatschappelijke (en het politieke) leven. Het is een beetje een spreid- stand die Léonard aanneemt: enerzijds schei- ding van Kerk en Staat, anderzijds de oproep tot katholieke actie, maar goed. In zijn boek roept Léonard op tot meer engagement:

“We hebben dringend mannen en vrouwen nodig die zich met sterke christelijke over- tuiging op elk niveau politiek engageren. Het ontbreekt de samenleving aan jeugdige chris- telijke, politieke militanten.”

Vorige week zat de N-VA nog in het ker- kelijke kolenkot met een “signum”. Maar Léonard heeft zich de laatste dagen blijkbaar geïnformeerd. Nu komt hij hierop terug: “In

Frankrijk is er een sterke doorstroming van de Kerk naar de politiek op gang gekomen.

En niet alleen naar de christelijke partijen.

Bij ons mag dat ook zo diffuus zijn. Veel par- tijprogramma’s hebben christelijke elemen- ten. Het gezinsbeeld van N-VA bijvoorbeeld sluit naadloos aan bij wat de Kerk daarover denkt.” Nihil obstat dus voor een lidkaart van de N-VA! Hetzelfde geldt overigens voor het Vlaams Belang, want de aartsbisschop zei letterlijk: “Het zou in elk geval goed zijn dat gelovigen zich in elke partij engageren.” Bij de CD&V zijn ze nu boos.

Bij alle mediaheisa mag men niet vergeten dat Léonard precies die dingen doet die men in Rome van een goede aartsbisschop ver- wacht. Dat deed hij al toen hij in 1991 tot bis- schop van Namen werd gewijd. In die dagen had de afdeling Theologie van het Groot- seminarie van zijn bisdom een erg slechte reputatie in Rome. Léonard gaf aan dat hij een leerprogramma verwachtte dat toch wat dichter bij het officiële leergezag van de kerk aanleunde. Daarop besloten de meeste van de modernistische professoren hun ontslag te geven. Probleem opgelost! Het staat vast dat Namen sindsdien een aantrekkingspool werd voor jonge seminaristen en dat het qua aantal priesterwijdingen alle andere bisdom- men van het land het nakijken gaf. Men oogst wat men zaait.

Een nieuwe week, een nieuwe rel

In welke mate het katholiek onderwijs haar “k” nog verdient, is twijfelachtig. Her en der zijn er zeker nog scholen die hun (heilige) naam waardig zijn op het vlak van godsdienstonderwijs, maar men moet goed zoeken. Op dit domein heeft de aartsbis- schop zeker recht van spreken. In zijn boek benoemt hij de problemen klaar en duidelijk:

“Sommige scholen presteren het om zich- zelf christelijk te noemen zonder dat Chris- tus in de loop van het schooljaar de kans krijgt leerlingen of leerkrachten te ontmoe- ten. Er zijn godsdienstlessen waar over alles gepraat wordt behalve over Christus.” Deze uitspraak leverde hem – kan het anders – onmiddellijk kritiek op. Directrice-generaal Mieke van Hecke van het Vlaams Secretari- aat van het Katholiek Onderwijs is “triest en gekwetst”. Ze stelde dat “er zeker nog een verschil is tussen vrijzinnige en katho- lieke scholen” (sic). Van Hecke ontkent dat de katholieke scholen neutrale scholen wor- den: “Soms benoemen we misschien te wei- nig de dingen uit het evangelie, en daar pro- beren we aan te werken. Maar dat heeft er ook mee te maken dat de tijd van de non- netjes en paters in onze scholen zo goed als voorbij is. De katholieke waarden zijn nog altijd prominent aanwezig en dat is ook wat de ouders en leerlingen verwachten.” Sta ons toe op zijn minst enige reserves te for- muleren. Wat men de laatste decennia in

Voor de Volledigheid

Kris Peeters zal de politiek correcte geschiedenisboeken ingaan als de minister- president die de webstek van de Vlaamse regering van Vlaanderen.be veranderde in Vlaanderen.Vlaanderen, zonder .be. Ideeën van politieke tegenstanders recupere- ren, lijkt een favoriete specialiteit van de tsjeven. Als we ons goed herinneren – en dat doen we –, kwam het allereerste voorstel daarover uit rangen van het Vlaams Belang, maar dat werd weggelachen. We herinne- ren ons ook dat het eerste, toen tegen alle politieke haren instrijkend voorstel om de kerncentrales langer open te houden, geop- perd werd door toenmalig Vlaams parle- mentslid Freddy van Gaever. Hoongelach was zijn deel. Een goede maand later dacht niemand minder dan… Kris Peeters het- zelfde als Van Gaever, maar zonder weg- gelachen te worden. Het is voor de volle- digheid van die verhalen dat we aan enkele

“kleine details” herinneren.

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Blabla

Het is een gewoonte dat na de opening van het parlementaire jaar de ministers komen aandraven met een heuse beleidsnota. De ministers leggen daarin aan het parlement uit hoe zij hun discipline uit het regeerakkoord gaan uitwerken, welke middelen ze daarvoor voorzien en vooral welke specifieke accen- ten zij zullen leggen. Nu we een tijd hebben moeten wachten op een nieuwe regering, is men daar wat later mee. Toch sijpelen de beleidsnota’s druppelsgewijs binnen in de commissiesecretariaten. Zelfs een eerste blik voorspelt niet veel goeds. Niet alleen zijn de nota’s maar enkele bladzijden ‘dik’, veel ministers hebben er zich gemakkelijk vanaf gemaakt met wat knip- en plakwerk uit het regeerakkoord. Wat natuurlijk bij de oppo- sitiepartijen de oprisping naar boven brengt dat het allemaal blabla, gebakken lucht en herkauwde kost is. Groot gelijk hebben ze.

Dure praatbarak

In de uitgavenbegroting 2012 vraagt de Kamer liefst 127.639.000 euro, en de Senaat 72.257.000 euro, voor werkingskos- ten. Daar zit alles inbegrepen: lonen van fluweelzitters, medewerkers, ambtenaren, bodes, onderhoud, materieel, noem maar op. Dat zijn bedragen die kunnen tellen. De Senaat heeft maar half zoveel leden en véél minder politiek en administratief personeel in dienst en toch zit die ruim over de helft van het bedrag van de Kamer. Deze over- bodige assemblee, die maar niet afgeschaft geraakt, die men altijd maar weer hervormt, slorpt veel te veel gemeenschapsgeld op. Nu het een zogenaamde ‘ontmoetingsplaats van de gemeenschappen’ gaat worden (na 2014), zal dat niet veel verschil maken. Het is gewoon het verleggen van Belgische accen-

ten. We durven er veel om verwedden dat de werkingskosten nadien niet zullen afnemen.

Let maar eens op!

Sabotage?!

Aartsdiaken Van der Maelen van de sp.a is nooit verlegen om wat aan overacting te doen en tegelijk spoken en andere bedrei- gers te zien. Hij houdt er gewoon van nu en dan theatraal uit de hoek te komen. Niet zelden trapt hij daarbij open deuren in of stampt hij tegen de verkeerde schenen. Nu schreeuwt hij weer moord en brand over de Dexiacommissie. Die zou gesaboteerd wor- den omdat bepaalde documenten niet door- stromen. Dat het met die commissie niet snor zit, weten we al van de eerste dag. Het feit dat het geen onderzoekscommissie mocht worden, zegt al genoeg. Maar commissie- voorzitster Marghem van de MR is geen doetje en zei prompt aan Dirkie dat hij wat geduld moet oefenen. Men kan zich afvra- gen waarom hij altijd zoveel stampei maakt.

Natuurlijk is heel die commissie een doofpot- operatie. Dat weet het kleinste kind. Daar moet Dirkie niet om de vier voeten voor uit zijn krammen schieten. Hij zou dat beter doen tegen zijn partij, die uiteindelijk toe- gaf dat het geen onderzoekscommissie zou worden. De pot moet de ketel niet verwijten dat hij zwart ziet.

Wie niet horen wil...

De Salduz-wet – die bepaalt dat de politie voortaan altijd een advocaat moet oproepen voor het eerste verhoor van een verdachte – zal een catastrofe worden, voorspelden Vlaams Belang en sp.a, toen die wet in juli 2011 werd gestemd. Het was trouwens een rare stemming: N-VA, MR, CD&V, CDH en Open Vld stemden voor. Groen!-Ecolo, PS, FDF onthielden zich. VB én sp.a stem- den tegen. Bert Schoofs en Renaat Landuyt waren het eens dat deze wet de straffeloos- heid in de hand zou werken door het toeken- nen van een berg rechten aan de verdachten

en het bemoeilijken van het werk van poli- tie, parketten en onderzoeksrechters. Tijdens de voorbereiding van de wet waarschuwden topmagistraten uit het Openbaar Ministe- rie en kopstukken uit de politie voor die wet.

Toen op 1 januari de wet van kracht werd, liep het al meteen mis, in Brussel. Een per- manentiedienst moet het recht op een advo- caat bij het eerste verhoor verzekeren, maar er waren geen advocaten beschikbaar. De aangehouden verdachten konden fluitend buiten wandelen... De wet leidt tot een com- plete rompslomp, overlast bij de parketten en straffeloosheid op straat, alsof dat er nog niet genoeg was. De parketten hebben een lijst opgesteld van maar liefst 51 misdrijven waarbij verdachten niet meer gearresteerd moeten worden. Ze worden gevraagd zich later vrijwillig aan te bieden voor een onder- vraging. Om te lachen? Neen, neen, bittere ernst. Het Belzjiekske op zijn best, eens te meer... Jammer dat de N-VA in alle talen zweeg. Niemand begrijpt dat de N-VA’ers hun stem aan deze wet leverden.

Goed gezien van Theo

Men moet geen rekenkundig genie zijn om in de algemene uitgavenbegroting vast te stel- len dat de dotaties aan het koningshuis niet afnemen, of stabiel blijven (zoals in de rege- ringsverklaring letterlijk staat). Integendeel.

Alle leden van het koningshuis gaan er nog op vooruit. Het totale bedrag aan dotaties stijgt van 13,8 naar 14,3 miljoen euro, een stijging met 3 procent... Terwijl heel het land de riem moet aantrekken, en Sire in die zin oproepen doet aan zijn geliefde landgenoten, profiteert het clubje van Laken lustig verder, alsof er niets aan de hand is. Het was Barbara Pas (VB) die hierover in de Kamer als eerste interpreteerde, en de man van Laken terecht op zijn onstand- vastigheid wees. Maar het was wel Theo Franc- ken (N-VA) die erover in de media werd geïn- terviewd en zo met de primeur ging lopen.

Simon Wiesenthal: fantast en humanist

K. und K.

Tom Segev heeft dankzij zijn kennis van de Israëlische bronnen één en ander boven- gespit. Er waren her en der al vermoedens maar hij kwam met de bewijzen. Segev maakt korte metten met de platitude van Wie- senthal die op de vraag waarom hij niet naar Israël emigreerde altijd antwoordde:

“Omdat de criminelen in Oostenrijk en Duistland wonen en niet in Israël.” In wer- kelijkheid was Wiesenthal één van die velen die nooit de ondergang van het ‘Keizerlijke en Koninklijke Oostenrijk-Hongarije’ ver- teerden. Zijn ogen gloeiden van heimwee als hij zijn befaamde postzegelverzameling aan zijn kleindochter toonde en zegels met Kreuzer en Kronen (de vroegere munteen- heden) besprak. Overigens, ook al de Hit- lerzegels zaten in zijn verzameling. Wie- senthal sprak een paar jaar Jiddisch met zijn dochter maar toen schakelde hij definitief over op Duits. En dat was nou eenmaal het grote probleem voor hem in de Joodse staat.

Ieder jaar daalde het aantal Duits- en Jid- dischsprekers in Israël. Wiesenthal sprak geen Hebreeuws.

Wiesenthal werd geboren in Galicië (toen nog K. und K.) in 1908. Zijn vader sneu- velde in de Eerste Wereldoorlog en moeder vluchtte naar Wenen waar hij naar school ging. Zijn liefde voor die stad zou hem nooit verlaten. Na de oorlog werd Galicië een deel van Polen en aan de Technische Uni- versiteit van Lemberg (toen Lvov, nu Lviv in de Oekraïne) werd een quota voor Joden ingevoerd; Wiesenthal werd niet toegela- ten. Hij trok naar Praag en studeerde voor ingenieur. Wiesenthal schreef later autobio- grafieën en fantaseerde zich langzamerhand een loopbaan die bij zijn status paste en die hij in romans, die hij ook publiceerde, ver- werkte. Hij begreep niet dat hij zich geen halve of hele leugens kon veroorloven over zijn eigen leven, want zijn tegenstanders maakten daar gretig gebruik van om zijn aan- tijgingen (meestal onterecht) opzij te schui- ven. Zijn bewering dat hij in Praag ingenieur

werd, blijkt niet te kloppen. Van een later Pools diploma als architect is ook geen spoor te vinden. Hij was in Lvov toen het oostelijk deel van Polen bezet werd door de Sovjets, in 1939. Hij zag met eigen ogen de gruwel van het communisme, toen zijn stiefvader en zijn halfbroer vermoord werden, omdat de Sovjets alle Poolse intellectuelen wilden uitroeien. Wiesenthal hield er een leven lang een gloeiende hekel aan communisme en socialisme aan over.

De humanist

Zijn oorlogsverhalen moeten met een grote korrel zout geslikt worden. Van jaar tot jaar kwamen er in ieder boek of in ieder interview kampen bij waar hij ternauwer- nood in leven bleef. Tenslotte werden het er 12, waaronder Auschwitz. Dat kamp was zo gemediatiseerd in de landen waar zijn groot- ste geldschieters zaten, dat hij dacht dat hij het zich niet kon veroorloven om daar niet geweest te zijn. In werkelijkheid zette hij er geen voet. Maar hij verbleef wel in vijf andere kampen, waaronder Mauthausen, en dat was al verschrikkelijk genoeg. Alleen dankzij zijn fysieke kracht en zijn jeugd kon hij die over- leven. Maar uit die hel kwam ook een huma- nistische Wiesenthal tevoorschijn. Hij ont- moette er een aantal fatsoenlijke Duitsers en hij aanvaardde nooit de klassieke thesis van collectieve Duitse schuld. Daarenboven hadden de nazi’s volgens hem ook miljoenen niet-joden afgeslacht. Die standpunten wer- den hem door vele joden en ook door poli- tiekcorrecte niet-joden zeer kwalijk geno- men. Ze kostten hem zelfs een Nobelprijs.

Wiesenthal stelde onmiddellijk na de bevrijding een lijst op met nazimoordenaars die hij gekend had en overhandigde die aan de Amerikanen. Officieel hield hij zich bezig met de opvang van de overlevende joden, maar hij deelde vragenlijsten uit: wie waren de moor- denaars? Hun naam en rang? Hun uiterlijk?

Hun eigenaardigheden? Hun bijnaam?

In Linz richtte hij een documentatiecen- trum op dat na de oorlog een tijdje goed

werk leverde tot de Koude Oorlog de inte- resse deed afnemen. Wiesenthal zei altijd dat de nazi’s die zelfmoord pleegden idio- ten waren. Hij raamde het aantal misdadi- gers op zo’n 250.000, waarvan nauwelijks 10% voor de rechter kwam, waarna nog eens de helft vrijgesproken werd wegens gebrek aan bewijs, geheugenverlies, enzo- voort. In 1952 doekte hij zijn centrum op en schonk zijn archief aan een gelijkaardige Israëlische instelling. Hij werkte verder om joodse migranten te helpen, maar verloor zijn interesse in misdadigers niet. In 1953 meldde hij al dat Adolf Eichmann in Argenti- nië verbleef, maar niemand pikte dat op. Het duurde tot 1960 vooraleer de Mossad – de Israëlische geheime dienst – Eichmann ont- voerde. Wiesenthal had daar geen enkele verdienste in, tenzij dat hij de man was die de naam heel de tijd in de actualiteit hield.

De bureaucraat

Nadat Eichmann opgehangen was, begon Wiesenthal met een nieuw documentatie- centrum in Wenen. Tien jaar lang stond hij op de loonlijst van de Mossad. Eén van zijn

“collega’s” bij de Mossad was... Waffen SS- kolonel Skorzeny, tegen wie Wiesenthal een dossier opende. Wiesenthal deed met een paar medewerkers vooral bureaucratisch werk. Lijsten aanleggen, slachtoffers con- tacteren, alle informatie noteren en vooral in open bronnen snuffelen: kranten lezen, en honderden telefoonboeken inzamelen.

Wiesenthal geloofde een tijdje echt dat de Odessa bestond (Organisation der Ehema- ligen SS-Angehörigen, die zogenaamd oud- SS’ers hielp ontsnappen). Toen de thriller- schrijver Frederick Forsyth voor de deur stond, hielp hij enthousiast mee om de intrige voor diens The Odessa-file te stof- feren. Hij werd zelf één van de helden in het boek en later in de film en hij werd almaar bekender. Daarmee kwam een stortvloed correspondentie op gang van slachtoffers die hij minutieus in zijn dossiers verwerkte.

Zijn belangrijkste eigenschap was zijn paar-

dengeheugen. Een naam die hij ooit één keer gehoord had, of één persoonlijk eigenaardig- heidje, volstond om de link te leggen naar een ander dossier. Hij werd een meester in het bespelen van de pers. Hij gaf veel en graag interviews en lanceerde soms bewust nonsens over de verblijfplaats van gezochte personen en kreeg dan brieven van mensen die hem het echte adres meldden. In 1978 produceerde de Amerikaanse televisie de fictiereeks ‘Holocaust’ en toen was het hek helemaal van de dam. De Amerikaanse media hadden een symbolische wreker nodig en dat werd Wiesenthal. Een briefje van hem met de vraag om inlichtingen werd prompt in de hele westerse wereld een nachtmer- rie voor sommige politieke leiders die het niet te nauw met hun medewerkers namen.

Het succes van de Wener maakte andere nazi-jagers soms gek van jaloezie. Ze ver- spreidden de gemeenste roddels over hem.

Hij maakte het hen met zijn fantasie ook gemakkelijk. Daarenboven kon hij het niet laten in zijn eigen stad deel te nemen aan de onnozelste intriges en ruzies in de joodse gemeenschap.

De Oostenrijkse kanselier Bruno Kreisky, jood en niet te beroerd om oud-nazi’s in zijn regeringen op te nemen, haatte Wiesenthal als de pest. Hij beschuldigde hem een col- laborateur van de Gestapo geweest te zijn.

Dat was een ontstellende leugen en Wie- senthal won met klank een proces.

Wiesenthal wist uit zijn dossiers dat de vroegere VN-baas en latere Oostenrijkse president Waldheim gelogen had over zijn oorlogsverleden, maar hij wist ook dat de man geen oorlogsmisdadiger was en hij huilde niet mee met de wolven in het bos.

De Noorse imbecielen die de Nobelprijs voor de vrede toekennen, schrapten zijn naam en gaven de prijs in 1986 aan Elie Wie- sel, die wel de correcte praat over de Duitse collectieve schuld en Waldheim verkondigde.

In de VS was inmiddels een echte holo- caustindustrie gestart en Wiesenthal stond naïef toe dat het grote documentatiecen- trum in Los Angeles zijn naam kreeg, al had hij er niets mee te maken. Vervolgens ont- dekte hij dat de belangrijke Amerikaanse giften voor zijn eigen centrum opdroogden.

De bestuurders van het Amerikaanse cen- trum zetten hem dan maar tegen hun zin op de loonlijst.

Wiesenthal stierf in 2005, gehaat, veraf- schuwd, aanbeden en geprezen.

J^an n^eckers Met enige vertraging heb ik de biografie van Simon Wiesenthal gelezen, geschreven door de Israëlische historicus Tom

Segev. De originele titel beperkt zich tot zijn naam, maar de Nederlandse uitgever kon het niet laten daar ‘De nazi-jager Simon Wiesenthal’ van te maken. Als er nou één ding was waar Wiesenthal een hekel aan had, dan was het die term ‘nazi- jager’. “Ik zoek misdadigers”, zei hij altijd, en geen nazi’s, want er zijn honderdduizenden leden van de NSDAP geweest die onder druk lid werden of die geen misdaden pleegden.

De dingen dezer dagen

5 Welkom in

Absurdistan

Bij de NMBS tikt de klok minder snel

Spoorwegnetbeheerder Infrabel gaat de traditionele stationsuurwerken afschaffen.

Dat is eens iets anders dan onze favoriete piekuurtrein! Woordvoerder Frédéric Petit – u kent hem wel, de wat halfzachte jonge- man die elke calamiteit met een smoesje en een glimlach vergoelijkt – ontkent dat Infrabel de vele vertragingen zo minder zichtbaar wil maken. Het gaat volgens kleine Frederik gewoon om een besparingsmaatre- gel, want de onderhoudsfactuur van de klok- ken dikt jaarlijks aan tot 1 miljoen euro. Noch- tans stellen kwatongen dat bij de NMBS de klok soms letterlijk stil blijft staan… Op de digitale aankondigingsborden tenminste, want op alle andere vlakken is de trots van België mee met de tijd. Een analoog stationsuurwerk kan niet gemanipuleerd worden, maar de digi- tale klokken des te meer. Om in de toekomst de misnoegde pendelaars een rad voor de ogen te draaien, wil men af van de oncontro- leerbare analoge uurwerken. Maar het wegha- len van alle klokken blijkt toch nog niet voor morgen te zijn. Voorlopig worden alleen stil- vallende of in staking gaande uurwerken ver- wijderd. Als men dat voor sommige geledin- gen van het werkonwillige personeel bij de Spoorwegen nu ook zou durven overwegen, zijn wij met ons slecht karakter gelukkig. H.

Vrouwe Justitia gepakt op snelheid

Voor geen ander soort misdaden is de pak- kans zo groot als voor verkeersovertredin- gen. Dat komt omdat de meerderheid van de “gesnapten” brave burgers (m/v) zijn die hun boetes betalen. En de staat heeft geld nodig. Een minderheid, de wegpiraten (alloch- toon en autochtoon), heeft evenwel lak aan alle veroordelingen en boetes en blijft de Vlaamse wegen onveilig maken. Voor deze doelgroep heeft CD&V-Kamerlid Jef van den Bergh een wetswijziging voorgesteld. Recidi- verende bestuurders die binnen de drie jaar tweemaal voor te snel rijden worden veroor- deeld, krijgen een zwaardere straf. Tot op heden was die recidivetermijn maar 1 jaar.

Het bleek evenwel praktisch onmogelijk om iemand binnen het jaar twee keer veroordeeld te krijgen. De molen van het gerecht maalt immers traag. Bovendien weten de politie- rechters dikwijls niet wie ze voor zich hebben.

In de praktijk hebben de politierechters alleen zicht op recidivisten die verkeersovertredin- gen in hun eigen gerechtelijk arrondissement begaan hebben. Er is dringend nood aan een centrale databank voor heel het Koninkrijk der Belgen. De federale overheidsdienst Justi- tie werkt ondertussen aan zo’n databank, laat men weten. De verkeersovertreders kunnen op beide oren slapen, want Vrouwe Justitia is niet goed mee met de nieuwste informaticat- rends. Spijtig, eigenlijk, want het voorstel van Kamerlid Van den Bergh was goed bedoeld.

Maar zoals onze godsdienstleraar (een echte pater) steevast zei: “De wegen naar de hel zijn geplaveid met goede bedoelingen.” Ook de Belgische wegen.

Je zal maar in Bever wonen

Onze lezeres Conny van de Bosch was op zoek naar een liefst Vlaamse, onafhanke- lijke vakbond en ze kwam daarbij op de web- stek van de Hulpkas, die de werkloze zijn stempelgeld betaalt wanneer die geen lid wil worden van een erkende vakbond. Maar wat stelde onze lezeres vast? Dat zij, inwoonster van Bever, niet terecht kan bij het kantoor in Halle, maar naar het kantoor in Brussel moet.

Hoe kan dat nu, vraagt ze zich af. De Vlaams-Brabantse gemeente Bever ligt totaal buiten de “periferie” van Brussel, maar toch moet ze bij de Hulpkas in Brussel zijn. Nog straffer: de inwoners van de gemeenten Galmaarden, Tollembeek, Herne, Vollezele…

mogen zich aanbieden in Halle.

Bever-Brussel heen en terug is 48 km.

Rekening houdend met de verkeersproble- men, is zij een drietal uurtjes onderweg. Met het openbaar vervoer is ze minstens een half dagje zoet.

Bever-Halle heen en terug is 27 km of 21 minuten rijden met quasi geen verkeers- problemen; hoop en al een uur onderweg.

Vanuit de andere Vlaamse buurgemeente, Viaene, kan ze naar het kantoor te Zotte- gem: 25 km of 30 minuten rijden heen, dus ook gunstiger dan het kantoor te Brussel.

Mogen we spreken van een flagrante discriminatie ten opzichte van de Beverse inwoners in vergelijking met de inwoners van de omringende gemeenten?

Nomen non est omen, maar toch: in een supergemediatiseerde democratie als de Amerikaanse sleur je een foute naam als een vervelende ballast mee. Het ver- haal toont echter aan, hoe ver politieke moddercatch wel kan gaan. Want het woord “Santorum” bestaat namelijk niet in die speciale medische betekenis, maar is gewoon het bedenksel van een chagrij- nige homofiel - Dan Sauvage - die de pre- sidentskandidaat een hak wou zetten. Met de hulp van een aantal kompanen was het een koud kunstje om de nepterm helemaal bovenaan te krijgen op de zoekrobot Goo- gle. Leve het internet en de vrije informa- tieverspreiding!

Maar de gore uitsmijter van het verhaal komt nu. Dan Savage vond zijn grap zelf zo geslaagd, dat hij Rick Santorum voorstelde om de kwalijke webstek af te sluiten… mits betaling van 5 miljoen dollar. Afpersing?

Hoe komt u erbij. Leve de vrije markt en de wet van vraag en aanbod!

De man van Spy

Beeld u in wat voor een bloeiende bedrijfstak dit bij ons zou kunnen worden.

Dan denk ik vooral aan riooljournalisten zoals Tom Cochez. In afwachting kan dat soort fantasten al terecht bij de toeristi- sche dienst van Jemeppe-sur-Sambre.

U hebt hem ongetwijfeld in de krant gezien: de man van Spy, de “Belgische Neanderthaler”, waarvan de knoken in een Waalse grot werden ontdekt, en die nu in het plaatselijk museum te bezichtigen is, als een realistische reconstructie, nota bene door twee Hollanders in elkaar gestoken.

Natuurlijk rammelt het verhaal weten- schappelijk aan alle kanten: in de media wordt de vriendelijk ogende holenmens (ze hebben hem de glimlach van Sean Con- nery gegeven!) opgevoerd als “onze verre

voorouder”, terwijl elke antropoloog u kan bevestigen dat de Homo Neanderthalensis een uitgestorven tussensoort is, waar de Homo Sapiens níét van afstamt. De man van Spy is een doodlopende tak van de evolu- tie. Temeer daar er uren in het rond geen vrouw van Spy te bekennen valt.

Vanwaar dan die fabel? Omdat de Walen daarmee pogen te bewijzen dat zij de echte autochtonen en de legitieme erfgenamen zijn van het gebied dat vandaag België heet.

Het is een formidabel stukje pseudowe- tenschap, gefabriceerd door de PS-studie- dienst, het best werkende bedrijf in Wallo- nië: de Vlamingen moeten zo hoog van de toren niet blazen, want de wieg van onze beschaving staat aan de oevers van de Sam- bre. Se non è vero, è ben trovato, zeggen ze in de taal van Di Rupo. Sinds de “Histoire de la Belgique” van Henri Pirenne zijn we zoveel amusante geschiedenisvervalsing niet meer tegengekomen.

Nuttige idioten

Maar er is nog meer. Door een prehisto- rische replica van de oerbelg te reconstru- eren, weliswaar via een wetenschappelijk leugentje-om-bestwil, komen wij wereld- wijd in beeld als museumattractie met een hoog mascottegehalte. Hier lonkt een patriottistische imagocampagne om de bin- nenlandse Neanderthaler te promoveren tot internationaal uitleenobject. De Oude Belg dus, in zijn non-identitaire gedaante van niet al te snuggere, maar vriendelijke en vooral zeer flexibele ondersoort die altijd lacht, ook als er niets te lachen valt.

De Belg als grijze muis die zelfs door geen enkele kat wordt opgemerkt. De Belg als piepschuimen schertskoning, wanneer de echte machthebbers verder palaveren in de coulissen. Zeg maar gewoon: een nut- tige idioot.

(Deze intro is niet voor gevoelige lezers: zij kunnen hem best overslaan) Grote verslagenheid in het kamp van Rick Santorum, de ultra-conserva- tieve presidentskandidaat in de VS. Heeft de man van de strijd voor God, huwelijk en vaderland, en tegen de zedenverwildering, zijn handelsmerk gemaakt, dan blijkt er iets mis met zijn familienaam. Wie daarop googelt, vindt immers als eerste zoekresultaat níét een bio van de republikeinse politi- cus, maar een tamelijk onappetijtelijke encyclopedie-omschrijving van “San- torum”, zijnde “een mengsel van glijmiddel en uitwerpselen, als bijproduct van anale seks”. Een vertrouwd fenomeen allicht voor homofielen en liefhebbers van sodomie. En laat de puriteinse Rick Santorum nu juist de heilige oorlog verklaard hebben aan dat soort perversiteiten!

De Belgische Neanderthaler rukt wereldwijd op

Een verhaal met een reukje aan

U denkt aan Herman van Rompuy? U zit er niet ver naast.

Naar aanleiding van de benoeming van Peter Praet tot hoofdeconoom van de Europese Centrale Bank, bezingt De Stan- daard op 5 januari breedvoerig onze nati- onale Belgische kwaliteiten, die ook Her- man van Rompuy tot het hoogste Europese ambt brachten: de “bereidheid tot compro- mis”, de gave “om andere culturen te absor- beren” (!), het talent om niet op te vallen, en vooral: de gave om “te weten wanneer men moet praten, maar ook wanneer men moet zwijgen”. Dat laatste schijnt zowat dé reden geweest te zijn waarom Peter Praet in de prijzen viel: ondanks zijn naam kan hij vooral zijn mond houden. Emotionele intelli- gentie heet dat tegenwoordig. In tegenstelling tot flapuit Paul de Grauwe, intellectueel min- stens twee klassen hoger dan Praet, en ook kandidaat voor diens functie, maar met min- der “emotionele intelligentie”. De Grauwe zegt gewoon altijd wat hij denkt, iets wat in Berlijn, Parijs en zeker Londen maar matig van Belgen geapprecieerd wordt.

De nauwelijks verholen minachting, waar- mee iemand als Van Rompuy in de buiten- landse pers wordt bejegend, weerspiegelt exact de reële perceptie: we zijn en blijven de internationale risée. “De Belg als bruggen- bouwer”, kopt De Standaard euforisch. Ter- wijl eigenlijk “De Belg als glijmiddel” een juis- tere maar tegelijk politiek-incorrectere titel ware geweest, gelet op de slaapkamerattri- buten van onze kersverse premier.

Peter Praet, afkomstig uit de MR-stal van Didier Reynders, die hem tot directeur van de Nationale Bank katapulteerde, wordt door Europa gekwalificeerd als, jawel, een kleurloze compromisfiguur omdat Merkel en Sarkozy het elkaar niet gunden. Het is exact de manier hoe Van Rompuy op de “presi- dentiële” stoel is terechtgekomen: als een dummie. “Internationaal kende niemand hem”, wijsneust Paul Goossens in hetzelfde artikel, waarmee hij eigenlijk aangeeft dat men net zo goed het paard van Herman de Croo tot EU- president had kunnen maken, met een lichte verwijzing naar de Romeinse keizer Caligula.

De man van Spy begint een internationale loopbaan. Ik weet niet of ze Sean Connery de toelating gevraagd hebben om zijn foto- genieke smoel te verbinden aan de herop- standing van de Belgische Neanderthaler.

Het zou me verbazen. Wellicht zit de man er al even erg mee verveeld als Rick S. met die internetkwakkel. Connery wordt namelijk nog regelmatig gesignaleerd in Schotse kilt en is lid van de separatistische Scottish National Party, zowat de zusterpartij van het Vlaams Belang en de schoonzuster van de N-VA.

Wat een geluk voor de man van Spy, dat ze dàt in Jemeppe-sur-Sambre nog niet gereali-

seerd hebben. JS

Controle verloren

De vuurrode Gedapochef van het Cen- trum ter verspreiding van racisme en onge- lijke kansen, De Witte Youssouf, heeft zijn herbenoeming nog niet te pakken. Volgens diegenen die beweren het te weten, is er niks aan de hand: het zou een puur admi- nistratieve kwestie zijn, Di Rupo heeft nog geen tijd gehad zich met de zaak bezig te houden. Kan zijn. Het kan ook zijn dat “ze”

De Witte beu zijn, en dat Di Rupo zijn - of Milquet haar - eigen favorietje dat postje wil gunnen.

Wij pleiten echter voor het behoud van De Witte Youssouf. En wel om de volgende reden. Onlangs werd het Centrum zelf aangeklaagd wegens racisme nadat een Centrummedewerkster zich nogal laat- dunkend had uitgelaten over de Joden. De Witte voor schut gezet.

Maar wat betekent die affaire eigenlijk?

Dat betekent dat er in het Centrum krach- ten aan het werk zijn waarover De Witte geen controle (meer) heeft. En dat er nog affaires zullen volgen.

Aangezien aan afschaffing van het Centrum niet gedacht wordt, hebben we lie- ver een Centrum dat vierkant draait, zich- zelf in de voeten schiet en zichzelf te kijk stelt als belachelijk, nutteloos en als een racistisch rattennest.

ZelfbeDiening

In het regeerakkoord was beloofd dat de federale ministers zichzelf een loonvermin- dering van vijf procent zouden opleggen,

om te bewijzen dat het hen ernst is met de bezuinigingen en besparingen, en dat zij hun steentje willen bijdragen. Al is het maar een klein steentje. Maar zelfs die beschei- den belofte blijkt een leugen te zijn. Volgens cijfers van Het Nieuwsblad stijgen de lonen van de premier, de vicepremiers, de minis- ters en de staatssecretarissen met gemid- deld acht procent. De premier en de vice- premiers krijgen 248.000 euro bruto per jaar, tegen 224.000 euro vroeger. Ongeveer tien miljoen oude franken! Dat is totaal bui- tensporig, en zeker voor Waalse domkop- pen die niet in staat zijn een tweede taal behoorlijk aan te leren. Ook van de beloofde afslanking van de ministeriële kabinetten komt niets in huis. Gemiddeld stijgt het budget per kabinet zelfs. Het totale bedrag, voor alle kabinetten samen, daalt lichtjes, maar dat komt omdat er minder kabinetten zijn. Elk afzonderlijk kabinet krijgt echter nóg meer dan tevoren. Minister van Finan- ciën Vanackere beweert dat het allemaal niet waar is, en dat die cijfers gebaseerd zijn op… een fout in het document van de ministerraad.

SiC gloria tranSit munDi…

Enkele jaren geleden was de Lijst Dedec- ker nog de schrik van alle andere politieke formaties. Bij de federale verkiezingen van 2007 behaalde de partij in één klap van- uit het niets en tegen alle peilingen in zes zetels: vijf in de Kamer en één in de Senaat.

Met 6,5 % zat ze ruim boven de kiesdrem- pel. De meeste analisten, peilers en voor-

spellers hadden alleen rekening gehouden met de mogelijkheid dat LDD misschien, heel misschien, boven de kiesdrempel zou raken in West-Vlaanderen, waar Dedec- ker zijn thuisbasis had. LDD leek aan een onstuitbare opmars te zijn begonnen. Boeg- beeld Dedecker was niet uit de media weg te branden. Maar politiek succes is een zeer vluchtige stof. In 2010 hield de partij nog slechts één Kamerzetel over, voor Dedec- ker zelf. Nog geen vijf jaar na de grote door- braak is LDD zo verdeeld en zo afgekalfd, dat zij zelfs niet meer kan deelnemen aan de provincieraadsverkiezingen. De partij zal in meeste gemeenten niet onder haar eigen naam opkomen voor de gemeente- raadsverkiezingen. Er zullen wel individuele LDD’ers op andere lijsten opkomen.

verhofStaDt wil SanCtieS Guy Verhofstadt, die zich zo graag uit- slooft om de beste Europeaan van de klas te zijn, wil dat de Europese Unie sancties opstart tegen Hongarije. Dat land keurde hervormingen goed, onder andere met betrekking tot de media, die volgens onze ex-premier “een gevaarlijke erosie van democratische instellingen en politieke vrij- heden” vormen. Blijkbaar leidt Guy aan ern- stig geheugenverlies. Is hij vergeten hoe hij als eerste minister kritische journalisten en redacties onder druk zette omdat zij wei- gerden de lof te bezingen van zijn Paarse Modelstaat? Onder meer Derk-Jan Eppink en Luc van der Kelen kunnen erover mee- spreken.