e 1,95
69
stejaargang • nummer 23 • woensdag 5 juni 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Wanneer wordt prins Filip koning?
Lees blz. 3
Een monetair
Pearl Harbour 2
Het rode
ochtendgloren 2
Briefje aan Hans Bonte 3
Het Vlaams Belang
mikt op de kleine man 5
Martha Eggerth, 101 jaar 4
Misdaadmeter 7
Europa neemt de catalogus van onze oppositie over
Dat Yves Leterme na zijn wat ongeluk- kige passage langs de federale politiek een onderkomen heeft gevonden bij de Organisatie van Economische Samen- werking en Ontwikkeling, kortweg OESO genoemd, is algemeen bekend. Het wordt echter de hoogste tijd dat een gedreven onderzoeksjournalist eens op zoek gaat naar de mol die de verenigde oppositie- krachten geparachuteerd hebben bij de Europese Commissie.
België viel vorige week de bedenkelijke eer te beurt als eerste land een formele vermaning te krijgen van die hoge instel- ling. De vlijmscherpe terechtwijzing door de Europese Commissie leest ongeveer als een catalogus van wat de federale opposi- tie (althans die ter rechterzijde) al sedert het begin van het Di Rupo-avontuur op de Kamerbanken proberen diets te maken.
Laten we even de Zeven Hoofdzonden bekij- ken waaraan dit land - de regering - zich schuldig maakt.
De staatsfinanciën blijven in het sukkel- straatje en van structurele evenwichten is geen sprake. De tekorten worden door de EU ‘buitensporig’ genoemd (1). Ons pen- sioenstelsel is zo uitgebouwd dat het niet houdbaar is en maatregelen om één en ander recht te trekken blijven hangen in de marge (2). De indexkoppeling van de lonen
holt de concurrentiekracht uit en daarmee de kansen op nieuwe tewerkstelling of zelfs het behoud van de bestaande (3). In de dienstensector blijft de vrije concurrentie hangen achter allerhande belemmeringen (4). De lasten op arbeid liggen te hoog en moeten verschoven worden naar ‘minder groeiverstorende’ heffingen (5). In dit land wordt werken nog te weinig gestimuleerd, zodat de veel geroemde activering blijft stokken (6). We stoten tot slot ook te veel broeikasgassen uit (7).
België zakt
De Europese Commissie is geen normale regering, samengesteld uit coalitiepart- ners met één gemeenschappelijk regeerak- koord. Hoe moeilijk het dan al is een beetje coherent uit de hoek te komen, bewijst het Belgische kabinet ten overvloede. Die Commissie is een evenwichtsoefening in het kwadraat. Vandaar die punten (4) en (7) die respectievelijk de liberale marktopengooi- ers en de ecologische ‘t-is-hier-zo-goed-als- om-zepers moet tevreden stellen.
De kern van het EU-betoog, de andere punten dus, komt in alle analyses terug.
Vorige week zakte België in twee interna- tionale rapporten twee plaatsen terug in de economische wereldrangschikking, en in een derde onderzoek boerden we één plaats achteruit. Ook daar vinden we de aangehaalde punten op één of andere manier terug. Dat is al jaren zo. Wie interna-
tionale rapporten voor België moet opstel- len, kan er zich toe beperken – mits nauw- lettend toe te zien dat de datum wordt veranderd – de pijnpunten die in vorige studies werden opgelijst gewoon opnieuw af te drukken.
“Maar we hebben geen boete gekregen”, kirren de optimisten. Juist, en daarvoor wordt een officiële reden gegeven, maar er bestaat een (onuitgesproken) officieuze reden. De officiële reden heet kop van Jut, ooit in de doopregisters ingeschreven als Bart de Wever. Di Rupo is er met wat lob- bywerk in geslaagd in het rapport te laten opnemen dat de lange regeringsvorming toch wel een echte strop was.
Voor De Tijd schreven Bart de Wever en zijn begrotingsspecialist Steven Vandeput een cijfermatig onderbouwd artikel waaruit blijkt dat België het in de jaren van moei- lijke regeringsvorming zowaar beter deed dan daarna. Je moet het toch maar pres- teren zoals Di Rupo, voorman van een par- tij die meer dan een kwarteeuw onafge- broken in de regering zit, de zwartepiet te schuiven naar een partij die nooit deel uit- maakte van een Belgische regering (op een grijze gedoogperiode na).
Geen dictaat
De echte reden heet absoluut niet De Wever. De echte reden heet Frankrijk. Dat land doet het absoluut niet goed, om het zeer voorzichtig uit te drukken. Maar de
Europese Commissie kan het zich veroor- loven kleine garnalen op hun verantwoor- delijkheid te wijzen als die alleen in de fout gaan, maar de grote vissen bijten terug.
Toen Frankrijk en Duitsland halfweg het eerste decennium van deze eeuw meer dan 3 procent begrotingstekorten boekten, liet Europa na de voorziene maatregelen te nemen.
De Franse president Hollande liet zich vorige week van zijn meest eurosceptische kant zien, met de uitspraak: “Brussel moet aan Frankrijk niet dicteren wat we moe- ten doen.” Wat kwam er uit de bus? Frank- rijk krijgt twee jaar respijt. Uiteraard moe- ten op zo’n dag ook de criteria voor andere lidstaten gemilderd worden. Het is eigenlijk dankzij Hollande (en diens geknoei) dat wij aan een boete zijn ontkomen.
Politiek komt Di Rupo ook zonder boete in zwaar onweer. Na de vakantie breekt de campagne helemaal los. De PS kijkt in de peilingen aan tegen een dramatisch verlies.
Vandaar dat Magnette ‘perplex stond’ (zijn woorden) bij het lezen van het Europese Commissierapport. Want als er zelfs maar een beetje werk wordt gemaakt van de aan- bevelingen, dan vreest hij dat de kiezers met vrachtwagenladingen uit het PS-nest zullen vluchten. Dus komt er de volgende maan- den meer van hetzelfde, namelijk niets wezenlijks.
Alle belgen zijn gelijk voor de wet, ook tijdens het jaarlijkse verjaardagsfeest van Albert Deux, maar de ene krijgt kaviaar, kreeft en champagne, en de andere… droog brood.
Albert Deux viert feest!
In Memoriam
Miel Cools 12
Actueel
5 juni 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Een monetair Pearl Harbour
Door te kiezen voor een sterke devaluatie van de yen, hoopt de Japanse premier Shinzo Abe de economie van zijn land weer op de sporen te krijgen. Maar het eindresultaat zou wel eens een mondiale crisis kunnen zijn.
De Japanse economie zit al twee decennia in een sukkel- straatje, met een zeer beperkte groei, het gevolg van structu- rele deflatie of prijsdalingen. De economie draait slecht. De prijzen dalen, want men consumeert minder. Japanners stel- len hun uitgaven uit, want ze verwachten dat de prijzen nog snel- ler zullen dalen, wat op zijn beurt leidt tot inderdaad nog lagere prijzen maar ook minder productie en meer werkloosheid.
Die werklozen gaan op hun beurt minder consumeren waardoor de prijzen blijven dalen en bedrijven nog meer in moeilijkheden komen.
De Japanse eerste minister Shinzo Abe wil die negatieve econo- mische spiraal doorbreken en de groei herstellen, ook al omdat de staatsschuld van 240 procent van het bbp stilaan onhoudbaar is geworden. De regeringsleider kiest voor wat experts een ‘monetair Pearl Harbour’ noemen: massale geldcreatie. De overheid geeft mas- saal nieuwe overheidsobligaties uit die de Japanse Centrale Bank dan overkoopt. Zo wordt geld gecreëerd.
Op die manier zet Abe een economisch hydraulisch systeem in gang dat nu al leidt tot een hogere groei. Het aanbod aan yens stijgt en dat betekent dat de prijs en dus de waarde ervan begint te dalen.
De Japanse munt devalueert en dat is een goede zaak voor de export, zoals we weten. Deze “Abenomics” moeten de winsten van de onder- nemingen verhogen. Die zagen door de deflatie twee decennia lang zwarte sneeuw. De export van auto’s (Toyota, Suzuki…) en high- techproducten (Sony, Panasonic, Sharp…) zijn de voorbije jaren sterk gedaald. Abe had zijn berekening snel gemaakt: een daling van de waarde van de yen met 1 procent ten opzichte van de dol- lar zou de winst van de dertig grootste Japanse exporteurs met 2,7 miljard euro verhogen. Nu, sinds oktober is de yen met 20 procent in waard gedaald ten opzichte van de dollar en de euro. Het is nog maar een begin.
Die groeiende export is goed voor de Japanse economie, maar slecht nieuws voor Europa, en Duitsland plus zijn toeleveranciers zoals Vlaanderen in het bijzonder. Door de Japanse monetaire oor- log worden onder andere de Duitse producten in verhouding duur- der. Ook Zuid-Korea (met het sterke Samsung) klaagt. Een devalu- atie-oorlog leidt vaak tot een handelsoorlog met protectionistische maatregelen. Dat is het laatste wat de wereldeconomie in deze moei- lijke periode nodig heeft.
Die “Abenomics” zijn niet zonder gevolgen voor Japan zelf. Devalu- atie verhoogt weliswaar de concurrentiekracht maar verhoogt tegelijk de inflatie, aangezien importproducten duurder worden. Voor Japan een extra probleem, want voor zijn energievoorziening afhankelijk van buitenlands gas en steenkool.
Meer dan ooit zelfs, na de aardbeving in Fukushima en het stilleg- gen van een deel van het nucleaire park. En dan zijn er nog de vele gepensioneerden die moeten leven van hun gespaard pensioen- geld: 30 tot 50 procent zou bij een hoge inflatie smelten als sneeuw voor de zon.
Het grootste gevaar van het Japanse monetaire Pearl Harbour zit hem wellicht in het effect van een hogere inflatie op de rentevoeten.
Als de prijzen stijgen, stijgen de intresten. Dat zou de Japanse over- heidsfinanciën met haar hoge staatsschuld extra bezwaren.
Het gevolg? Een ineenstorting van de obligatiemarkten. Een ver- hoging van de rente zou de banken en de verzekeringsmaatschap- pijen die het staatspapier aanhouden, verleiden die obligaties te ver- kopen. Immers: de prijs van de obligatie daalt als de rente stijgt. Als het Japanse schuldpapier massaal wordt gedumpt, kan de Japanse Centrale Bank ze zelf opkopen, maar dat zou de wereldwijde obliga- tiemarkt en de wereldeconomie destabiliseren. Japan zorgt momen- teel mee voor mondiale financiële evenwichten door… Amerikaanse staatsbons te kopen.
Als heel dat systeem van kopen en verkopen van overheidsobliga- ties zwaar verstoord raakt, is een nieuwe wereldwijde crisis een feit.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
Het rode ochtendgloren
klaar is Kees. Wat de gewiekste Franstalige politici wel hebben begrepen, is dat de inter- nationalisering in en om Brussel zo is doorge- schoten dat een flink stuk van België een over- vloeigebied wordt. Brussel, Antwerpen, Gent, Mechelen, Aalst en Leuven vormen zichtbaar één immense conurbatie. Het is niet toevallig dat die steden dicht bijeen liggen, of in de toe- komst aaneen zullen groeien. Die ontwikkelin- gen gaan in zo’n duizelingwekkende vaart dat zelfs een doorwinterde socialist als Hans Bonte zijn eigen ogen niet gelooft.Wat is de strategie van de Vlaamse regering?
Welke acties staan daartegenover? Weinig. Er is de verplichte inburgering, en er zijn de ver- plichte taallessen, maar wie enigszins op de hoogte is van de realiteit op het veld weet dat dit weinig uithaalt. Want de verplichtingen gel- den voor nieuwkomers en wat oudkomers van BUITEN de EU. Een flink deel dat zich in onze contreien komt vestigen, volgt geen taallessen.
De verplichte inburgering is niet meer dan met een schopje een aarden dammetje opwerpen tegen de aanstormende tsunami.
Tot overmaat van ramp – zoals we al regel- matig in deze rubriek hebben aangekaart – beschikt de Vlaamse regering amper over een beleid in de Rand, laat staan dat er een offen- sieve Brussel-strategie is, terwijl in dat half- rond toch meer dan 40 procent ‘onversneden’
Vlaams-nationalisten zitten.
De N-VA teert op een kiespubliek dat op de malaise van het Belgische model en de slo- pende internationalisering een degelijk ant- woord verwacht. De tijd is kort. Na 2014 volgt een periode waarin de sociaaleconomische en politieke beslissingen voor lang in een nefaste plooi kunnen vallen. Hoe langer we wachten, hoe sterker het socialistische kiesvee wordt.
JB Een tijd geleden raakte bekend dat België het enige land in Europa is waar de helft van
de immigranten niet werkt. Het is het zoveelste trieste internationale record dat België breekt. Uiteraard leidt dat tot electorale verschuivingen. Aanvankelijk was er de spectacu- laire opkomst van het Vlaams Blok/Belang, dat een generatie later ter plaatse werd gela- ten door een nog spectaculairdere opmars van de N-VA. De Wever zal het niet graag horen, maar de aanzet van zijn steile opmars is vergelijkbaar met die van zijn aartsvijand num- mer één… het Vlaams Belang.
De onvrede met het Belgische model, de dolgedraaide internationalisering en de nood aan een eigen Vlaamse politieke ruimte vor- men uiteraard de gezamenlijke ‘drive’, maar er is meer aan de hand.
Nieuwe breuklijnen
Partijen ontstaan en organiseren zich langs breuklijnen, die ze daarna vakkundig institu- tionaliseren om hun bestaan te verzekeren.
De opkomst van de socialistische partijen en de vakbonden zijn daar een voorbeeld van.
Aanvankelijk waren dat organisaties met een duidelijk ideologisch profiel, gebaseerd op de klassenstrijd. Met het ontstaan van de wel- vaartstaat verdwenen de scherpe klassente- genstellingen, waardoor de socialistische par- tijen hun standpunten gestaag milderden. Hun verhaal wordt almaar softer. Begrippen als ‘soli- dariteit’, ‘emancipatie’ en ‘gelijke rechten voor iedereen’ krijgen een meer genuanceerde, vlakke invulling. Intussen zijn de socialistische partijen verweven met de macht, met alle kwa- lijke gevolgen. De onbestuurbaarheid van het Belgische model en het fiasco van de multicul- turele samenleving mogen ze dan ook op hun conto schrijven.
Door de grove, ongebreidelde internationa- lisering ontstaan langs de taalbreuklijn nieuwe sociale breuklijnen. De N-VA, het Belang en ook de sp.a nestelen zich langs die breuklijn. De allochtone overrompeling in Vilvoorde is daar een uitstekend voorbeeld van. Burgemeester Hans Bonte duidde dit probleem deze week in Terzake. Ongelukkig zag de man er niet uit. Voor Bonte is de instroom niet het pro- bleem. Zeker niet! Zijn potentieel electoraat wordt dagelijks met tientallen eenheden aan- gevuld. Het enige wat die kassasocialist vraagt, zijn genoeg middelen om aan die mensen bestaanszekerheid te geven. Deze ontwikke- lingen doen zich niet alleen in Vilvoorde en de Rand voor, maar in tal van steden, zoals Gent, Antwerpen... Het opheffen van het hoofddoe- kenverbod in Gent spreekt boekdelen. Het is een teken aan de wand.
De socialisten zijn met die ontwikkeling bij- zonder tevreden. De partij werd steeds meer
irrelevant. De sp.a geleek stilaan op het Mexi- caanse leger van weleer: een pak generaals, maar weinig voetvolk. Met nog geen 15 procent van de Vlaamse stemmen beschikken ze over twee federale ministers (Johan vande Lanotte, tevens vice-eerste minister, en Monica de Coninck) en één staatssecretaris (John Crom- bez). Maar er is electoraal zuurstof op komst, en dat stemt hen hoopvol.
Daarbij worden ze nog een handje gehol- pen door de perversiteit van het Belgische model, stelt Peter de Roover: “Dankzij de ‘over- kant’ verschuilen de Vlaamse rechterzijde en de Waalse linkerzijde zich wederzijds achter elkaar om uit te leggen waarom ze hun pro- gramma niet (een beetje meer) uitvoeren. Ze winnen verkiezingen door de beschuldigende vinger naar die andere te richten. België is een handig middel om de eigen politieke verant- woordelijkheid te ontlopen en werkt demo- cratievervuilend.”
De Vlaamse regering???
In Wallonië en Brussel worden zowel MR, cdH als PS stilaan geconfronteerd met de immense sociaaleconomische puinhopen die ze hebben aangericht. Uiteraard zijn ze niet van plan daar iets fundamenteel aan te ver- anderen. Wat hervormingen in de marge en
Kattenjan
De film over en met Jan Fabre is klaar. U kan hem deze week zien op Arte. We zien Fabre verkleed als Fred Astaire dansen bovenaan de trappen van het stadhuis, terwijl de katten door de lucht vliegen.
Wij gaan er niet voor thuisblijven.
Evenmin waren we aanwezig – verleden week – op de voorstelling “Tragedy of a Friendship”, de artistieke kijk van Fabre op de werken van Wagner.
Een ramp voor Fabre: de voorstel- ling kreeg naderhand nauwelijks pers- aandacht, en zo die er wel was, werd de opvoering afgekraakt. In realiteit verliet een deel van het publiek de zaal, en dat zowel in Antwerpen als in Gent. ’t Zal wel niet zijn omdat ze het allemaal zo boei- end vonden.
Maar ja, als het maar experimenteel is, met verkrachtingsscenes en blote man- nen en vrouwen op de scene. Altijd goed voor een miljoenensubsidie van mevrouw Schauvliege.
Wat we graag zouden willen weten:
hoeveel betaalde de Vlaamse Opera aan Fabre en zijn gezelschap om dat geschifte stuk te programmeren?
BOOTJE VAREN
Koning Juan Carlos van Spanje heeft beslist zijn luxejacht van de hand te doen. Het koningshuis in Spanje staat nog meer onder vuur dan het onze, mede door de strappatsen van een aantal leden.
De waarde van het scheepje wordt geraamd op 21 miljoen euro en de koning wil het ver- kopen omdat de onderhoudskosten te hoog oplopen, en dat is niet te verzoenen met de besparingsmaatregelen die in Spanje - voor de gewone mens - worden opgelegd.
De Spaanse koning kreeg het bootje dertien jaar geleden als geschenk van een dertigtal rijke inwoners van de Balearen. In de hoop – voor wat hoort wat – dat de Spaanse koning regelmatig eens naar die eilanden zou varen.
We kennen nog een koning met een plezier- jacht (met de klemtoon op ‘plezier’). Met één groot verschil: onze koning kreeg zijn jacht niet als geschenk. Hij liet er de belanstingbetalers voor opdraaien.
TAX FREEDOM DAY
Om de Belgische werkgelegenheid te steu- nen, besliste Albert Deux zijn plezierbootje in Italië aan te kopen, wat hem het voordeel opleverde dat hij geen btw hoefde te betalen.
En de bemanning? Die wordt geleverd door de Belgische zeemacht, en kost de Belgische belastingbetalers 40.000 euro per jaar. O ja, voor we het vergeten: het bootje – de Alpa – kost 4,6 miljoen euro. Een peulschil in vergelij- king met dat van zijn Spaanse collega.
Volgende week is het wederom “viering”
van Tax Freedom Day. Dat is de dag dat u eindelijk voor u zelf werkt. Tot die datum gin- gen alle inkomsten integraal naar de fiscus.
Zo betalen alle belgen mee aan het plezier- bootje van Albert II.
DIKKE PECH
Onder de noemer “Home sweet Bruxelles”
maakt pechverhelpingsfirma Touring Assu- rances eentalige publiciteit in Brussel. Pour les flamands…
Ook als u pech heeft met de wagen. Tja, elke Vlaming heeft sowieso pech, door elke morgen in België wakker te worden.
Actueel 5 juni 2013 3
Van Saulus naar Paulus
Mijnheer de taalstrijder,
Gij hebt het licht gezien! Een donder- slag bij heldere hemel. Plots bekeerd, van tamme multiculturalist tot actieve taalstrij- der. Nu gij burgemeester van Vilvoorde zijt geworden en gij de verloedering en de ont- vlaamsing van uw stad als ‘uithangbord’
overal moet meeslepen en daar op aan- gesproken wordt, hebt gij het geweer van schouder veranderd. Gij werdt opgejaagd door de CD&V van Vilvoorde, die aan de alarmbel trok en kwam zeggen dat meer dan 50 procent van alle Vilvoordse basis- schoolleerlingen anderstalig is én thuis een andere taal dan het Nederlands spreekt. Die trend valt nauwelijks nog te stuiten. Na de klassieke verfransing vanuit Brussel door Franstaligen, die de Vlaamse Rand als een rustig wingewest zien, is er nu wat men noemt de ontnederlandsing door internatio- nalisering. Omdat die totale vervreemding u zonder de minste twijfel in de toekomst kie- zers gaat kosten, zijt gij in actie geschoten.
Eindelijk, maar feestelijk laat.
Gij zijt met uw collega’s van de Rand- gemeenten overleg gaan plegen en gij kwaamt tot de slotsom dat de Vlaamse rege- ring meer middelen moet vrijmaken opdat gij iets kunt doen. “Zonder beleidswijziging maakt deze regio binnen vijf à tien jaar de facto deel uit van de Brusselse Hoofdstede- lijke Gemeenschap. En dat willen wij niet!”
Gij riept dat met een krop in de keel en klets- natte ogen vol krokodillentranen.
Krokodillentranen? Ja, natuurlijk! Want zit uw partij niet in de Vlaamse regering?
Toch?! Wordt vanuit die hoek de verstede- lijking en de uitbreiding van de Brusselse olievlek tot in uw contreien niet in de hand gewerkt? Denk maar aan de komst van het niet-uitsluitend Nederlandstalige Uplace en de manier waarop “Parking C” wordt aan- gepakt. En uw partij heeft zich nooit ver- zet tegen een laks en bepamperend immi- gratiebeleid waardoor gelukszoekers en zelfs kwaadwilligen ongehinderd over onze grenzen kwamen. Gij zoudt moeten dur- ven inzien dat gijzelf en uw oorspronkelijk
Vlaamse stad daar het slachtoffer van zijn geworden en dat uw eigen mensen zich in hun eigen buurt vreemden zijn gaan voelen.
Alle gezeur over inburgeringscursussen en taalverwerving zijn druppels op een hete plaat als daar geen plichten en zelfs formele verplichtingen - onder meer kennis van het Nederlands - tegenover staan.
Ge zoudt eens bij de Vlaamse rege- ring een goed woningbeleid kunnen gaan bepleiten. Vernederlandsing gebeurt niet alleen door vreemdelingen een woordje Nederlands proberen aan te leren, maar ook door fundamentele initiatieven te nemen om jonge Vlaamse gezinnen te over- tuigen in van oorsprong Vlaamse gemeen- ten te komen wonen. Ga bij de Vlaamse regering eens aan de boom schudden.
Bepleit op het federale niveau – waar gij overigens een notoir parlementslid zijt – uw zaak in het kader van het toeroepen van een halt aan de ongebreidelde immigratie en de ontvlaamsing van uw stad en tal van buurgemeenten. Sla met uw bonkige vuist op tafel. Zeg dat het genoeg is geweest, dat het minder dan een minuut voor twaalf is om de Rand rond Brussel nog te redden als
‘Vlaamse zone’.
Als gij een beetje eerlijk zijt – en wie zijn wij om daar maar een spat aan te durven twijfelen –, dan moet gij – onder ons – toch durven bekennen dat de Vlaams-nationale partijen, de één al wat explicieter dan de andere weliswaar, gelijk hadden in hun analyses en hun voorstellen tot remedie.
De dwangmatige politieke correctheid die alleen maar oogkleppen kent en banblik- sems werpt naar critici, heeft u verhinderd hun waarschuwingen ernstig te nemen.
Berouw komt na de zonde. Wie zijn bil- len brandt, moet op de blaren zitten. Maar toen Saulus Paulus werd, werd hij een strij- der voor de goede zaak. Niet geheel zonder succes, overigens. Waar wacht gij op, mijn- heer de late bekeerling?!
Brief aan Hans Bonte
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Wanneer wordt prins Filip koning?
Het is een klassieker in het voorjaar: speculaties over een mogelijke troons- afstand van koning Albert II. Maar bij al die speculaties zou men bijna ver- geten dat een abdicatie niet de enige manier is waarop een kroonprins zijn echte job eindelijk kan aanvatten…
Hoe normaal is een troonsafstand in België?
Het antwoord is snel gegeven: niet. De enige Belgische koning die tot nu troonsafstand heeft gedaan, deed dat niet eens vrijwillig.
Al de anderen zijn op hun troon blijven zit- ten, tot ze erbij neervielen. Eén van hen deed dat zelfs heel letterlijk, in Marche-les-Dames.
Er is geen precedent voor een troonsafstand.
Mocht koning Albert II toch besluiten vrijwillig af te treden, dan hebben we meteen te maken met een primeur in de Belgische geschiedenis.
Lakenologen
Het is misschien dat gebrek aan een pre- cedent dat ertoe heeft bijgedragen dat er de laatste jaren een industrie is ontstaan aan roy- alty-watchers en zelfverklaarde intimi van de koning. Die komen met de regelmaat van een klok op de proppen met nog maar eens een nieuw scenario voor hoe koning Albert II zal aftreden. Liefst van al doen ze dat voor de camera’s, met pretlichtjes in de ogen die ver- raden hoe ze zitten te genieten van zoveel aan- dacht.
Maar ook fijngeknepen oogjes, om te bena- drukken dat het over een zeer delicate mate- rie gaat, waar Jan en alleman niet zomaar zijn platte mening over dient te ventileren.
Neen, zoiets past alleen gedistingeerde personen, zoals een Kathy Pauwels, die graag voordoet dat ze zo diep in de ziel van koning Albert II kan kijken dat ze bijna zelf op de troon had kunnen zitten. Of Wetstraatclown Herman de Croo, die zo vrank is zichzelf voor te stellen als intimus van de koning, al kan niemand dat controleren. Misschien ook juist daarom.
Als er iets is waar al die lakenologen in uit- blinken, dan wel in het verzinnen van een datum voor die troonsafstand, bol van sym- boliek. Er is altijd wel een verjaardag of een feestdag te verzinnen die nóg symbolischer is dan de andere. Waarmee de lakenoloog met- een probeert te bewijzen dat hij de zielenroer- selen van de koning nog een beetje beter en dieper weet in te schatten dan zijn collega’s.
Twee data zijn bij mijn weten nog niet de revue gepasseerd: de verjaardag van Delphine Boël en, mijn persoonlijke favoriet, 28 december, het feest van de Onnozele Kinderen.
Of zou die laatste datum beter passen voor de eedaflegging van koning Filip?
Sterfelijkheid
Laten we alles eens wat nuchterder bekijken, en er wat wiskunde tegenaan smijten. Gevoe- lige lezers, en in het bijzonder 79-jarigen, wil- len we alvast waarschuwen voor wat volgt.
Erg prettig is het natuurlijk niet iemands levensverwachting na te rekenen. En we wil- len vooral onderstrepen dat we koning Albert II als mens gerust nog tientallen jaren met een goede gezondheid gunnen.
Maar er bestaat zoiets als de harde reali- teit. Wie door de belastingbetalers jaarlijks een ferme duit in het zakje toegestopt krijgt, enkel en alleen omdat hij uit de juiste moeder gebo- ren werd* en zijn broer overleefd heeft, die moet kunnen verdragen dat zijn sterfelijkheid al eens openlijk besproken wordt.
Zeker als hij zich dan nog vastklampt aan zijn troon, en zijn macht gebruikt om de democra-
tische wil van een belangrijk deel van zijn (nu ja) volk te dwarsbomen.
Wiskunde
We halen er de sterftetabellen van 2011 bij, en rekenen uit wat de kansen van koning Albert II zijn de volgende verkiezingen te halen.
Wat levert een beetje statistiek op niveau van de middelbare school op? Koning Albert II heeft dik 94 procent kans er op 25 mei 2014 nog bij te zijn.
Voor 2019 ziet het er echter al een pak slech- ter uit: tegen 1 juni 2019 loopt de kans op een
«natuurlijke troonswissel» op tot ongeveer 38 procent.
Tegen 1 juni 2024 is dat al 71 procent. Als koning Albert II ervoor kiest te doen zoals zijn voorgangers, dan mogen we statistisch gezien verwachten dat prins Filip in de loop van janu- ari 2021 de eed zal afleggen, en vervolgens een dikke twintig jaar op de troon kan zitten.
Praktisch betekent dit dat men er vanuit kan gaan dat koning Albert II de regeringsvorming van 2014 nog in «goede» – Franstalige – banen zal kunnen leiden. Maar voor 2019 houdt men toch maar beter een plan B klaar. Koning Albert II zal tegen dan 84 jaar zijn.
De kans dat men tegen dan op «natuur- lijke wijze» van het probleem-Filip verlost geraakt, bedraagt trouwens slechts 4 procent.
Dat is waarschijnlijk nog een grove overschat- ting, omdat prins Filip nu eenmaal minder dan gemiddeld last heeft van criminaliteit en andere factoren die op zijn leeftijd een hoofd- rol spelen bij het overlijden.
Hartpatiënt
Omdat koning Albert II (ogenschijnlijk) in redelijk goede gezondheid verkeert, staat hij er zeker op korte termijn waarschijnlijk veel beter voor dan de gemiddelde 78-jarige die deze donderdag 79 kaarsjes mag uitblazen. Boven- dien zal hij van een betere medische verzorging kunnen genieten dan de gemiddelde senior, die het zonder dotatie moet doen.
Er is echter een “maar”, die de statische gegevens moet bijsturen. We weten dat koning Albert II - net als zijn broer zaliger - een hart- patiënt is. Het is best mogelijk dat nog voor de lezer dit artikel onder ogen krijgt - niet meer dan grofweg anderhalve dag - er zich reeds een feit zal voorgedaan hebben waardoor dit stukje al hopeloos verouderd is.
Wie had durven vermoeden, toen hij op zaterdag 31 juli 1993 ‘s avonds in bed kroop, dat we de volgende ochtend getuigen zou- den zijn van een tricoloor mediacircus buiten categorie?
Geen ontkomen
Er is voor de Belgen en de Franstaligen geen ontkomen aan: prins Filip zal de regeringson- derhandelingen van 2019 leiden, als hij dat in 2014 al niet zal doen.
Een troonsafstand door koning Albert II kan de zaken vervroegen, maar verandert funda- menteel niet veel aan de zaken. Zelfs als men op één of andere manier prins Filip van de troon zou kunnen houden, dan nog ziet het er niet zo goed uit. Enkele weken geleden over- tuigde prinses Astrid con brio heel kijkend Vlaanderen er immers van dat zij wel degelijk een volle zus is van haar broer.
Haar imago van (relatief) intelligente dame bleek daarmee meer gebaseerd te zijn op haar afwezigheid in de media dan iets anders.
FvL
* In tegenstelling tot wat velen denken, is verwekt worden door de koning noch een vol- doende, noch een noodzakelijke voorwaarde om het tot prins(es) te schoppen.
Het enige wat echt telt, is op het juiste ogen- blik uit de juiste moeder geboren te worden.
Vergelijk maar eens het lot van Delphine Boël en dat van prins Laurent. Bart de Wever en Laurette Onkelinx hebben vrijwel zeker nau- were familiebanden dan die twee.
En toch is het degene die geen familie van koning Albert II is, die elk jaar een dikke dota- tie opstrijkt.
Beste heer hoofdschrijvelaar,
In al uw haast om den volken kond te doen van de evenementen van volgend jaar, hebt u twee weken geleden een groot feit over het hoofd gezien. La Belgique zal zijn naam mogen zien ver- schijnen in het groot boek van wereldrecords: namelijk vanaf volgend jaar zullen onze onderda- nen opgescheept zitten met 3 koninginnen en met 2 koningen.
Onze tante Fabi werd 20 jaar geleden koningin benoemd voor het leven. Dus dat gaan ze haar nu niet afpakken. Mijn mama zal niet willen onderdoen en blijft dus ook koningin. Van ons Matil moet ik niks zeggen; die wil nog harder koningin worden dan ik koning. En mijne papa zal ook zijn titel mogen behouden.
Jij kan zeker en vast beter tellen dan ik, en jij zal dus ook bij dezelfde optelsom belanden.
Daar hebben ze zeker en vast niet aan gedacht in die tijd. Als ze mij toen direct koning benoemd hadden, zouden ze van al die miserie (en de kosten) gevrijwaard gebleven zijn.
Metdegroetenvan Flupkevan België,
uwtoekoMstigekoning.
Brieven aan ‘t Pallieterke
Luie slaper
Woensdag was in de Kamer de ecologist Gilkinet aan het woord. Het moet niet bijs- ter interessant geweest zijn wat hij vertelde.
Langzaam maar zeker dommelde zijn Vlaamse evenknie Kristof Calvo y Castañer in een diepe slaap. Het is verbazingwekkend dat dit
‘Charlie Chaplin’ Calvo overkwam. Hij is het toch altijd die, als er iets op te merken valt, het vingertje naar anderen opsteekt. Toen een aantal Vlaams Belangers zijn indommelen in het snuitje kregen, begonnen zij snurkgelui- den te maken en in de richting van Calvo te wijzen, om de aandacht van voorzitter Flahaut te wekken. Dat lukte aardig. Baas Ganzendonk kon er eens goed mee lachen toen hij de jeug- dige groene in zijn bank zag hangen. Wouter de Vriendt voelde zich enigszins gegeneerd en hij ging zijn slapende collega terstond wek- ken. Ook Patje Brillantine Dewael meende zijn verantwoordelijkheid te moeten nemen om dat incident te sussen en aan de aandacht van de goegemeente te onttrekken. De goede naam van de praatbarak, weet u wel. Hoezeer Patje ook bij een aantal collega’s langsliep, om te vragen één en ander niet op Facebook of andere sociale media te zetten, het kwaad was al geschied. De ‘tweets’ waren al vertrokken…
Gentleman?
Karolien Grosemans van N-VA is op haar tenen getrapt door de minister van buskruit en schietgeweren, Pieter de Crem. Karolien is iemand die veel vragen stelt over diverse aspecten van defensie, gaande van louter technische tot principiële dossiers. Vorige woensdag maakte zij haar beklag bij de minis- ter over het feit dat antwoorden op haar vra-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
5 juni 2013
4
gen vaak reeds op de webstek van de minister staan nog voor hij een antwoord heeft gege- ven op de vraag in de commissie of schriftelijk.
Onbehoorlijk, vindt zij, meer dan terecht. De minister kaapt de primeur van haar inzichten weg, door te doen uitschijnen dat hij met het thema voor de pinnen komt en Karolien met haar vragen hem achterna hinkt. De minister had er niet veel op terug en mompelde wat.
Een gentleman zou beter moeten weten.
Benoemingen
In de commissie-Binnenlandse Zaken werd nog eens een boekje opengedaan over de 101 topbenoemingen van de federale rege- ring, die nog voor de zomer moeten ‘geregeld worden’. Barbara Pas van het Vlaams Belang pakte er Di Rupo nog eens over aan. Uiteraard werd het een dovemansgesprek. Commissie- voorzitter Siegfried Bracke moeide zich in het
debat toen Pas verwees naar een artikel in De Tijd waarin ook een lijst was gepubliceerd van ‘N-VA-gekleurden’ die door de Vlaamse regering werden aangeduid. Wellicht deed zij dat omdat Bracke vorige week in de plenaire vergadering zwaar had uitgehaald naar de benoemingscarrousel van de federale rege- ring, besluitend met de woorden: “Shame on you!” Bracke weerde zich door onderscheid te maken tussen CEO’s en gewone bestuurders - wat hij vorige week niet had gedaan, toen was het nog één pot nat. Bestuurders mogen dus volgens Bracke klaarblijkelijk aangeduid wor- den in allerlei instanties als vertegenwoordi- gers van de overheid. Principieel is daar iets van aan, maar iedereen weet dat die aange- duide personen politiek benoemden zijn die de zaak altijd maar weer politiseren. Voor de ongenadige burger is het allemaal zo klaar als een klontje. Met boter op het hoofd is het altijd moeilijk anderen de les te spellen, en
dat zal Bracke als vertegenwoordiger van een beleidspartij nog vaak ondervinden.
Naast de kwestie
Nadia Sminate (N-VA) stelde een vraag aan Laurette Onkelinx, nadat gebleken was dat ziekte-uitkeringen fors in het nadeel van de Vlamingen uitvallen. Niet alleen betalen Vlamingen veertig procent meer RSZ-bijdra- gen, ook krijgen ze gemiddeld twintig procent minder ziekte-uitkering dan Walen. Sminate stelde bovendien vast dat de budgetten voor de ziekte-uitkeringen de voorbije vier jaar met veertig procent zijn gestegen. Nadia vraagt zich af hoe dat sneeuwbaleffect in de ziekte- uitkeringen kan gestopt worden. Ze vindt het niet kunnen dat er een beleid wordt gevoerd dat enkel gericht is op uitkeringen, waarbij vergeten wordt te voorzien in begeleiding met het oog op een gezonder leven. Tante Onkelinx antwoordde compleet naast de kwestie en hield een betoog met cijfers over geneeskundige zorgen en gezondheidsuitga- ven, wat iets totaal anders is. Langs haar neus weg zei ze dat de cijfers waarop Sminate zich baseerde afkomstig waren van de neutrale zie- kenfondsen, welke niet representatief zouden zijn voor de Belgische bevolking. Nadia was behoorlijk boos over het (van een papiertje afgelezen) antwoord: “de schaamte voorbij”.
Bovendien had Nadia die cijfers gekregen van PS-staatssecretaris Courard. Heel dat verhaal tekent de mentaliteit van de PS-bonzen: uit- keringen - zeker als Vlaanderen afdokt - zijn belangrijker dan een preventief gezondheids- beleid waar iedereen in evenredigheid toe bij- draagt. Cliëntelisme op de kap van anderen, noemt men dat.
Martha Eggerth, 101 jaar
Onze oudere lezers kennen natuurlijk de namen Martha Eggerth en Jan Kiepura, zij het waarschijnlijk door de verhalen van hun ouders. De grootste roem van het populair- ste Europese filmliefdeskoppel dateert uit de jaren dertig. Mensen kijken altijd raar op als ik hen vertel dat Eggerth nog altijd onder ons is.
Die gute alte jüdische Operette
Martha Eggerth, een Joods-Hongaarse uit de begoede burgerij, is geboren in 1912. Ze krijgt een goede en zeer muzikale opvoeding. Ze is al op haar elfde een kindsterretje. IJverig stu- deert ze vocale techniek. Martha heeft name- lijk een leuk stemmetje. Sopraantjes zijn in die jaren nog niet uit de showbusiness verbannen.
Populaire muziek is vooral operettemuziek.
Operazangers zetten geregeld een goede ope- rettearia op de plaat, maar de meeste operet- testerren kunnen vooral goed acteren en dan- sen, hebben charme en zingen niet al te vals.
Ze hebben zelden het volume en de stemkleur om boven een groot operaorkest uit te zingen.
In Centraal-Europa heet het genre goedmoe- dig “die gute alte jüdische Operette”, want op een paar uitzonderingen na, zoals Franz Lehar, zijn alle componisten en tekstschrijvers Joods.
Eggerth wordt al op haar achttiende ontdekt door de Joodse Hongaar Imre Kalman. Hij is de wereldberoemde componist van “De Czar- dasvorstin” en “Gravin Maritza” (niet Gräfin Mariza, want een goede operette wordt altijd in de moedertaal opgevoerd en niet in een armoedig steenkolenduits, zoals de Vlaamse Opera een paar jaar geleden deed met “De Lustige Weduwe”).
Twee grote ego’s
De blondine heeft het poppengezichtje en de geëpileerde wenkbrauwen die bij het schoonheidsideaal van die tijd passen. Eggerth zingt daarenboven beeldig, al noemen de ope- raliefhebbers haar “een piepertje”. De jonge klankfilm staat direct aan haar deur. Op haar negentiende heeft ze al in vijf films geacteerd.
Vier tot vijf films per jaar wordt een normaal gemiddelde voor de vedette. Het zijn altijd romantische komedies die meestal eindi- gen met “en ze leefden nog lang en geluk- kig”. Uitzonderingen zijn de verfilmingen van Lehars tragische operette “De Tsarevitsj” en
“Zauber der Bohème”, geïnspireerd door Pucci- ni’s opera. Eggerth filmt niet alleen in het Duits maar ook in het Frans, het Engels en zelfs het Italiaans, al leent een autochtone actrice dik- wijls haar stem voor de dialogen. In Duitsland, na 30 januari 1933, zijn er een paar heerschap-
pen die zich afvragen of de dame wel “ari- sches Blut” heeft, maar voorlopig klinkt dat gegrommel niet te luid, zodat Reichsminister Joseph Goebbels verder slaapt. Op het einde van dat jaar begint ze een film te draaien met de partner met wie ze op het scherm en in het echte leven voor altijd geassocieerd wordt: de Poolse tenor Jan Kiepura, een internationale filmster die zijn films in verscheidene talen draait. Europese regisseurs willen altijd kunst maken en daarom zijn veel van hun films ook zo gekunsteld. De producenten engageren in de jaren dertig grote tenoren als Tauber, Gigli, Lauri Volpi, enzovoort, waarna de regisseurs hun best doen de held tijdens een lied of een aria zo weinig mogelijk in beeld te brengen en liever het publiek, een clown of zelfs een moord te tonen in plaats van de zanger. Dat pakt niet bij Kiepura, die een zeer gezond ego heeft. In tegenstelling tot Eggerth is hij een echte operaster, al jaren gevierd in de Weense Staatsopera en in La Scala. Hij heeft een hel- dere zij het vrij harde tenorstem en hij spaart zich nooit tijdens een voorstelling. Hij is wat men “un beau garçon” noemt en hij eist dat de camera voortdurend op hem gericht blijft wanneer hij zingt.
Emigratie
Na aanvankelijk een slechte start - Kiepura en Eggerth zijn zich zeer bewust van hun roem - groeit er iets tussen beide sterren. De pro- ducers moedigen een relatie aan, want ook in die tijd is marketing niet onbekend. Het koppel Kiepura-Eggerth lijkt een zekere formule voor succes, al draaien ze voor de oorlog maar vier films met elkaar. Ook bij Kiepura weet Goebbels van niets, of hij doet alsof. Nochtans vraagt de Silezische radio van Breslau al in 1933 aan het Duitse consulaat in Katowice of die beroemde tenor wel raszuiver is, want die naam herinnert wat te veel aan Yom Kippoer. Van zo iemand draai je toch geen platen? “In der Tat ist Jan Kie- pura der Sohn eines jüdischen Bäckermeister aus Sosnowitz”, luidt het antwoord. Afzonder- lijk of gezamenlijk treden Kiepura en Eggerth nog een paar jaar in Duitse films op, maar het regime radicaliseert. Kiepura maakt zijn laatste Duitse prent in 1935. Eggerth is een jaar later nog de co-ster van de Nederlander Johan Hees- ters, maar dan is ook zij niet meer welkom in Duitsland. Kiepura en Eggerth trouwen in 1936 en ze krijgen twee zoontjes. Kiepura investeert hun geld in één van de duurste hotels van een Pools skioord, waar prinses Juliana en haar echt- genoot Bernhard soms verblijven. Professio- neel trekken Kiepura en Eggerth zich terug in Wenen waar ze hun carrière verderzetten, maar ze lezen ook de tekenen van de tijd. In februari 1938 maakt Kiepura zijn debuut aan de Metro- politan in New York. Daar zijn ze veel gewoon, maar zelfs de Met heeft zelden een ijdeler tenor gezien die tijdens de aria’s van de sopraan voort- durend probeert de aandacht van de toeschou- wers op zich te vestigen. In New York verne- men ze de Anschluss en ze begrijpen dat ze niet naar Wenen terug kunnen. Ze hebben nog een Pools en een Parijs optrekje. Als ze begin sep- tember 1939 met een Franse film willen begin- nen, valt alles in het water. Polen wordt bezet.
De Kiepura’s emigreren naar de VS. Een film- loopbaan is uitgesloten. Zij zijn met hun niet al te beste Engels geen concurrentie voor “Ameri- ca’s sweethearts” in een gelijkaardig repertoire.
De operabariton Nelson Eddy en het sopraantje Jeanette MacDonald zijn de goudhaantjes van MGM. Kiepura concentreert zich dan maar op zijn operaloopbaan maar de kritieken wor- den altijd negatiever, omdat de stem wel erg luid maar weinig sensueel meer klinkt. In hun biografieën staat overal dat Martha Eggerth met haar man een operadroom vervult en “La Bohème” zingt in Chicago. Jammer genoeg is in de geschiedenis van dat gezelschap daar geen spoor van te vinden. Jeanette MacDonald zingt er wel met succes twee operarollen.
Nostalgie
In 1943 besluit het koppel zich op Broad- way te richten. Iedere dag zingen ze daar een voorstelling van Lehars “The Merry Widow”, op zijn Amerikaans - veel van Lehar is vervangen door Amerikaanse nummers. Ze gaan ermee op tournee. Eggerth slaagt erin twee filmrol- letjes mee te pakken. MacDonald en Eddy zijn inmiddels te oud om nog jonge verliefden te spelen, maar Hollywood heeft al een vervang- ster klaar: Kathryn Grayson. MGM koppelt haar aan één van de grootste tenoren van de 20ste eeuw, Mario Lanza. Eggerth en Kiepura weten dat ze niet meer moeten hopen. Ze keren terug naar Europa, al worden ze wel Amerikaans staatsburger. Ze draaien een paar Franse films, zonder veel succes. In 1952 trekken ze naar het nog grotendeels verwoeste Wenen, waar ze “Het Land van de Glimlach” van Lehar ver- filmen. Het is de laatste film van de tenor. Zijn vele vooroorlogse fans zijn bijzonder ontgoo- cheld als ze het schrale, bibberende geluid van zijn stem horen. Eggerth spreekt meer haar rol dan ze zingt. Terend op hun vooroorlogse roem en op de nostalgie van het publiek zingt het koppel nog jarenlang vele voorstellingen in Wenen, Londen en zelfs Berlijn. In 1958 keert Kiepura terug naar Polen, waar de commu- nisten, zoals de nazi’s voor hen, zijn hotel in beslag hebben genomen. De Polen verwelko- men hem hysterisch. Hij herinnert hen aan hun anticommunistische verleden en hij is een ver- tegenwoordiger van het vrije Westen. In 1966 overlijdt hij aan een hartaanval, slechts 64 jaar.
Martha Eggerth trekt zich terug in het plaatsje Rye in New York en ze treedt jaren- lang niet meer op. Eerst in de jaren zeven- tig en tachtig duikt ze weer op in een paar Amerikaanse musicals. Hoe ouder ze wordt, hoe meer ze gevraagd wordt. Ze is de enige overblijvende ster uit die lang vervlogen tijden.
Al een eind in de negentig geeft ze concerten in Londen en New York, met Duitse cabaretliedjes uit haar grote jaren. Ze treedt bijna ieder jaar op met andere oude gloriën in de New Yorkse Alice Tully Hall, zodat de zangers nog eenmaal van het applaus kunnen genieten van hun ook al hoogbejaarde fans. En Martha is altijd wel- kom bij de joodse organisaties.
Martha Eggerth had geen wereldstem, maar er was iets ontroerends naïef aan haar oude films, die nog niets lieten vermoeden van de catastrofe.
Jan neckers Volgende week:
“Wir haben es nicht gewusst.”
Actueel 5 juni 2013 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Crisis
Eén keer is geen gewoonte en daarom willen we best – voor één keer! – de VRT gelijk geven:
de Vlaamse regering verkeert in ‘een diepe crisis’ en er heerst ‘een fundamenteel menings- verschil’. Wie Kris Peeters op de televisie gezien heeft, kon zonder grote moeite tussen de lij- nen horen dat het probleem eigenlijk feitelijk groter is dan ‘het onderwijs’. Grote liefde is het nooit geweest tussen de regeringspartners.
Dat heeft alles te maken met de (Belgische) spelregels volgens dewelke de regio’s moeten werken. Het doet de tenen krullen vast te stel- len hoe de zwartepiet alweer de N-VA wordt geschoven. Ook al zegt iedereen dat de wil om samen verder te doen nog steeds aanwezig is.
Ja, wat moet er anders gebeuren?
Verziekt
Op het moment dat deze zinnen geschre- ven worden, vergadert de minister-president met de partijvoorzitters, aangezien de minis- ters onder elkaar niet tot een overeenstem- ming konden komen.
Er staat geweldig veel op het spel: komt er voor de zoveelste keer een gigantische hervor- ming, bedisseld door wat pedagoochelaars uit het departement Onderwijs, of gaat er eindelijk eens wat gezond verstand gebruikt worden? De publieke opinie in Vlaanderen weet nauwelijks wat er aan de hand is met het Vlaamse onder- wijs, en wordt belogen en bedrogen waar ze bij staat. We hebben reeds vaak geschreven:
het ganse debat wordt gemanipuleerd en geor- kestreerd door de laatsten der mei ‘68-Mohika- nen. De brave dames en heren die de voorge- kauwde decreten straks gaan stemmen, weten van toeten noch blazen, omdat ze eens te meer verpakt zullen zijn in wollige specialistenpraat en gesteld in een taaltje dat de meeste leer- krachten schele hoofdpijn bezorgt. Of zeggen de uitdrukkingen ‘alle heil komt van de struc- turen’ en ‘de lange mars door de instellingen’
u niets meer?
De Wever
De media (we bedoelen de televisie) heb- ben weer alle moeite gedaan om mede- speler te zijn. In de praatprogramma’s van zondagvoormiddag zaten de grote kanonnen – Peeters en De Wever – elk apart hun visie omstandig te illustreren, de ene op de VRT, de andere bij de nog rodere kapoentjes van ATV.
Daar stelde de voorzitter van de N-VA heel duidelijk dat hij géén copernicaanse onderwijs- omwenteling wil en dat het ASO niet hoeft te verdwijnen. Maar als zijn partij voor de zoveel- ste maal in de valstrikken van Smet en zijn kor- nuiten trapt, hebben ze eens te meer een dode kat in een versleten zak gekocht en is het met onze enige grondstof – de grijze mayonaise in de hoofden van onze jonge mensen – straks heel erg gesteld…
Niets is wat het lijkt
Natuurlijk is Groen bereid voor een wissel- meerderheid te zorgen! Van Besien struikelde haast over zijn eigen zalvende woorden. Hij wist alvast niet waar kijken van machtsgeilheid en hij weet – beter dan wie ook – dat minstens een deel van de buit al binnen is. Dit is zijn feodum, nergens meer dan in het onderwijs heerst het roodgroene denkkader, dat de alleenzaligma- kende égalité mordicus wil realiseren. De katho- lieke zuil heeft lang geleden zo goed als volledig bakzeil gehaald. Wie op Mieke van Hecke meent te kunnen rekenen, is wel van een heel goed jaar. Op zich mag het al een wonder heten dat De Wever zijn partijsoldaten nog in het geweer gekregen heeft. Men moet zich inderdaad de vraag stellen op De Muyter en Bourgeois wel over voldoende ideologisch haar op hun tan- den beschikken om op gepaste wijze in dit cru- ciale dossier het been stijf te houden. Wanneer u dit leest, weet u langs welke kant het dubbel- tje gevallen is!
Infiltratie
Terwijl de onderwijsambras volop woedt, probeert de Maharishi-beweging op nogal ordi- naire manier ons onderwijs te infiltreren en er dure TM-cursussen voor betere studieresulta- ten te slijten. Laten we die mensen eens een voorstel doen: bied de CD&V-, sp.a-, Vld- en Groen-leden van de commissie-Onderwijs van het Vlaams Parlement een gratis cursus aan.
Pas als ze tot inzicht komen, geloven wij dat uw therapie werkt.
Het brutale citroenperskapitalisme van de neoliberalen is niet het ding van Vlaams Belang. De utopieën van het socialisme ook niet. De fletse middenweg van CD&V char- meert Gerolf Annemans en zijn partij evenmin. Vlaams Belang positioneert zich met Annemans op een derde, radicaalrechtse weg. Bij de N-VA kunnen ze beginnen naden- ken over de ideologische omsingeling waarin ze als “brede volkspartij” zijn terecht- gekomen. Bij de jongste verkiezingen knabbelde De Wever met gemak in alle richtin- gen, maar de partijen rond hem willen terugbijten, dat is duidelijk. Zeker het Vlaams Belang, zo bleek zondag op het Congres van de partij in de Zuiderkroon.
Annemans is een begenadigd spreker, die resoluut kiest voor de radicale, derde weg.
Als “sociale volkspartij” vooral de kleine man bekoren is zijn doel. Het geld van de trans- fers en van het terugdringen van de kosten van immigratie moet dienen om het te finan- cieren.
De Congrestoespraken hebben niet meer de drammerigheid van vroeger. Het Congres was zakelijker, minder bombastisch dan we van VB gewoon waren. Dat is voor de waar- nemer een goede zaak.
Solidariteit met grenzen
Het komende jaar zal blijken dat 2 juni geen detail was in de geschiedenis van Vlaams Belang. De keuze voor een socialer profiel is opmerkelijk. Jawel, VB blijft voorstander van een gecorrigeerde vrijemarkteconomie, maar dan niét die van de poenscheppers. Jawel, VB blijft vinden dat een zorgzame overheid een sociaal vangnet moet uitbouwen, maar even- zeer dat die geen inspiratie moet zoeken in onwerkzame gelijkheidsutopieën. Het kern- woord is solidariteit, maar dan wel een soli- dariteit met voorwaarden en grenzen.
Solidariteit tussen generaties, tussen rijk en arm, tussen gezonden en zieken, tussen werkenden en niet-werkenden begint voor het VB bij de “volksgemeenschap”. Meteen een hertaling – of is het een bijsturing? - van de schreeuwerige slogan “Eigen volk eerst”.
Het Congres was alvast “rationeler” dan we van VB gewoon zijn. Stellingen werden onderbouwd met “onverdachte bronnen”, die bevestigen dat men er in Wallonië en Brussel en in de Rand een potje van maakt (Waalse professoren, MR-senator Alain Destexhe, Brussels minister-president Charles Picqué, Hans Bonte…)
Vlaamse onafhankelijkheid
Het Congres was de aanzet van een lange kiescampagne. De N-VA heeft bij de jongste verkiezingen een groot deel van de politieke jachtvelden van Vlaams Belang bezet, maar voor hoelang? Annemans zet in op commu- nautaire scherpte en duidelijkheid: Vlaamse (en Waalse) onafhankelijkheid via een orde- lijke opdeling.
Zowat alle sprekers prikten in de huid van de N-VA, zonder daarom meteen onder de gordel te stampen. Dat Barbara Pas, de VB- fractieleider in de Kamer, de euforie over de zesde staatshervorming “institutionele bri- colage” noemt, zal de N-VA niet erg vinden.
Maar over haar scherpe uitval naar het “con- federalistisch gezwets” en de pleidooien voor een onafhankelijk Vlaanderen zullen de meningen binnen de partij van De Wever wel iets meer verdeeld zijn. Hetzelfde geldt voor haar uitval naar de monarchie. “Je kunt niet een klein beetje zwanger zijn. Je kunt ook niet een klein beetje onafhankelijk zijn. Over een ravijn raken doe je niet met kleine spronge- tjes”, aldus Pas.
Dat Ben Weyts (N-VA) recent een paar keer zei niet meteen last te hebben van “enige splitsingsdrang” was Annemans niet ontgaan:
“Ik heb die splitsingsdrang wél, onze kiezers ook!...” Als De Wever over communautaire thema’s “dealtjes” maakt zoals over de foor en het voetbal, of zoals hij bereid was die te maken over BHV (“lepel suiker”) en over meer geld voor Brussel, zal hij ons op zijn weg vinden…”. Op het electorale speelveld moet dergelijk geprik kunnen, al zijn er redenen genoeg om te hopen dat de kemphanen zich niet van vijand zullen vergissen.
Migratie
Ook in sociaaleconomische dossier zal het VB scherper uit de hoek komen dan de N-VA.
Onverbloemd zeggen bij voorbeeld dat onze sociale zekerheid een magneet is die té veel
“bijstandsmigranten” aantrekt.
Dat Bart Laeremans, congresvoorzitter vorige zondag, de ultra-lakse immigratiepo- litiek aanklaagt met cijfers, liever dan met slogans, is zijn sterkte. In 2011 nam het aan- tal buitenlanders – de groei bij allochtone Belgen niet meegerekend! - toe met 38.354 (87% van de Vlaamse bevolkingsgroei). Veel schreeuwerige commentaar hoef je bij dit gegeven niet te geven.
De Vlaming is niet van gisteren en weet dat massamigratie leidt tot “geïmporteerde werkloosheid”, een kreunende begroting, en
“tricoloor dweilen met de kranen open”. “We hebben de plicht te focussen op de noden van onze eigen gemeenschap”, aldus Barbara Pas.
Brussel, de Rand, EUtopia
Ook inzake Brussel en de Rand zet Vlaams Belang druk op de veel “te lakse” houding of de onmacht van de N-VA in de Vlaamse rege- ring. Zelfs de PS (afscheidnemend Brussels minister-president Picqué) begint de Brus- selse armoede en jeugdwerkloosheid te kop- pelen aan de demografische explosie van zijn stad. De sp.a’er Hans Bonte, burgemeester van Vilvoorde, jammert over verbrusseling, sociale verdringing en vervreemding in De Rand. Twintig jaar lang speelden de socialis- ten “een hoofdrol in een waanzinnig open- grenzenbeleid dat een paar honderdduizend bijstandtrekkers binnenhaalde”.
Tot slot kiest de partij van Annemans met de slogan “Voor Europa, dus tegen deze EU”, voor de harde lijn. “De EU is België in het groot”: gedwongen integratie, gedwongen solidariteit. Een Europese superstaat - de
“EUtopie” - dat werkt niet, aldus VB.
Vakbonden
Interessanter nog dan het verschil in stand- punten over onafhankelijkheid en migratie wordt het verschillend sociaaleconomisch profiel van de twee V-partijen.
Vlaams Belang past voor een te strak Voka- gericht Vlaanderen, en kiest voor de gewone Vlaming. Meer zelfs, de partij stelt zich opval- lend positief op tegenover het syndicalisme.
Vlaams Belang mikt op de kleine man
“Sinds het einde van de 19de eeuw heb- ben de vakbonden succesvol geijverd voor betere arbeidsvoorwaarden… sterk bijge- dragen tot belangrijke verworvenheden. Ook vandaag nog spelen zij een belangrijke rol in dit overleg en dragen zij bij tot de sociale vrede. Vele vakbondsafgevaardigden en – militanten leveren erg verdienstelijk werk.”
Verrassend positief toch wel.
VB hoopt dat de Vlaamse vakbondsleiding eindelijk inziet dat de arbeidsmarkt, de ver- wachtingen en de belangen in Vlaanderen en Wallonië fundamenteel verschillen, dat ze niet langer aanschurken tegen het Belgisch establishment.
“Vakbonden zullen ook op lange termijn nog een heel belangrijke rol te spelen heb- ben in onze samenleving, maar moeten zich losrukken uit het Belgisch immobilisme en zich opnieuw toespitsen op hun kerntaken:
de verdediging van de echte werknemersbe- langen”. Of dat veel indruk zal maken op het vakbondsapparaat valt te betwijfelen. Op de
“de gewone man”, de kiezer, misschien wel.
Sociale Zekerheid
Het Vlaams Belang dat zich profileert als sociale volkspartij voor Vlaanderen.
Benieuwd hoe progressief Vlaanderen daarop zal reageren. Dat de Vlaamsgezinde vijand nu ook in hun electorale vijver opduikt…
Een V-partij die de Sociale Zekerheid “een kerntaak van de overheid” noemt (geen pri- vatisering), die een beperking van de werk- loosheidsuitkering in de tijd niet ziet zitten, maar wel de misbruiken in brugpensioe- nen en werkloosheid wil aanpakken, het zal links nog nerveuzer maken. Een V-partij die pleit voor hogere minimumpensioenen, gelijk pensioen voor arbeiders en bedien- den, of bescherming van de consument tegen de kredietverstrekkers, dat zijn ze daar niet gewoon.
Dat geldt ook voor het VB-pleidooi voor meer betaalbare zorg, een betaalbare huis- vesting, betere thuisbegeleiding, een aanpak van verborgen armoede, investeringen in de sociale woningbouw of een opvoedersloon van 24 maanden per kind en een sociaal sta- tuut voor de thuiswerkende ouder. “Men ver- wijt ons aan de kant te gaan staan? Graag!
Aan de kant van het volk dan wel”, aldus Pas en Annemans.
Nog één jaar te gaan voor de verkiezingen, en Annemans heeft er blijkbaar zin in. Na de jongste verkiezingen werd zijn partij dood verklaard. In veel actuele debatten van van- daag (communautaire zaken, migratie, vei- ligheid, Europa, onderwijs…) speelt de par- tij een thuismatch.
“We zijn opnieuw vertrokken”, aldus Anne- mans. Uitleggen hoe hij dat allemaal ziet de financieren, dat zal nog wat studiewerk vra- gen. Het “stopzetten” van de transfers en de immigratiefinanciering mag dan al een doel zijn, dat doe je niet in een handomdraai.
De Wever en Annemans zullen het de komende maanden wel niet kunnen laten mekaar vliegen af te vangen. Maar met een N-VA iets dichterbij ondernemend Vlaande- ren en Vlaams Belang eerder op zoek naar de gewone man, wordt de sociaalecono- mische actieradius van de V-partijen alleen maar groter.
Op zich is dat niet eens slecht nieuws…
AnjA Pieters
Di Rupo is kwaad!
N-VA IN SÜD-TIROL?
In een mededeling toegevoegd aan ‘Der Tiroler’, nummer 62 van 2013, met als onder- werp “Aufbruch zur Freiheit”, lazen wij vol- gende tekst (vrije vertaling): de best gekende medestanders zijn die uit Schotland (SNP), Catalonië (ERC) Baskenland (EA en Aralar) en Vlaanderen (N-VA).
Hiervan keken wij toch op. Van Steven Vergauwen, directeur van de politiek neutrale VVB en zijn VVB’ers zijn wij zeker: die heb- ben geen partijkaart, ook niet van N-VA. Voor TAK’er Bart de Valck zal dat ook wel zo zijn.
Onze vraag aan de mannen van ‘Los van Rome’: waarom, als ‘t dan toch moet, niet beide Vlaams-nationalistische partijen, VB en N-VA, vermelden?
