€ 2,50
75ste jaargang • nummer 37 • donderdag 12 september 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Woedend.” Dat is uittredend premier Charles Michel (MR) wan- neer hij wordt aangesproken over de precaire toestand van de fede- rale begroting. Het tekort van meer dan 8 miljard euro zal tegen het ein- de van de legislatuur oplopen tot 12 miljard euro. Kan het nog gekker?
De premier die zijn eigen regering in de prak reed door per se het Marrakeshpact te willen onderte- kenen om zo “aan de juiste kant van de geschiedenis te staan”. In de praktijk betekende dit gewoon het veiligstellen van de eigen post op Europees niveau. Met het voorzitter- schap van de Europese Raad haal- de Michel een absolute topfunctie binnen.
De man is zelf verantwoordelijk voor de precaire begrotingstoe- stand. Waarom moet hij dan woe- dend zijn? Het klopt natuurlijk dat de situatie van de overheidsfinan- ciën onder de vorige regering ver- beterd is. Dat wordt wel eens ver- geten. In 2014 bedroeg het deficit 3 procent van het bbp en vorig jaar was het gezakt tot 0,8 procent. Maar het resultaat kon en moest natuurlijk veel beter zijn. De regering-Michel profiteerde bij de sanering van de aantrekkende economie en de da- lende rentelasten.
Dat toch geen begrotingseven- wicht werd bereikt, is enkel en al- leen de schuld van Charles Michel en zijn coalitiepartners. Zijn woede- aanval doet denken aan een slechte toneelspeler of een stuntelende cir- cusartiest.
Kris Peeters duikt altijd op
Het is niet anders met Kris Pee- ters. Die verloor vorig jaar de ver- kiezingen in Antwerpen. Hij verloor ze opnieuw op 26 mei. De CD&V’er is nu een afgeserveerd Europarle- mentslid dat tussen Straatsburg en Brussel pendelt. Hij wordt echter om de haverklap op tv opgevoerd. Om zijn mening te geven over de Brexit.
Dat mag natuurlijk. Maar ook om telkens weer zijn mening te geven over de federale en Vlaamse forma- tie. Peeters duikt overal op. In Terza- ke, de journaals,… Wellicht nodigt
hij zichzelf uit en komt hij zich met alles moeien. Bij onder andere de N-VA is men dat grondig beu.
De Vlaams-nationalisten steken dat bij de Vlaamse onderhandelin- gen ook door aan hun collega’s van CD&V. Die zwijgen. Wouter Beke en Hilde Crevits zijn Kris Peeters liever kwijt dan rijk, maar ze kunnen hem niet in quarantaine houden.
In de Zevende Dag kwam Peeters met het nodige aplomb verklaren dat PS en N-VA moeten samenzitten.
Tja, wie zit nu op zo’n uitspraak te wachten. Peeters denkt wellicht dat de loop van de geschiedenis be- paald wordt door grote denkers met briljante ideeën zoals hij.
De PS moet te veel hindernissen overwinnen
Ondertussen doet het verhaal de ronde dat PS en N-VA al hebben sa- mengezeten. Om wat te doen? Men kan zich dat afvragen. Als het niet is om over confederalisme te praten, dan moet het over sociaalecono- mische dossiers gaan. En over mi- gratie. Desbetreffend zijn die twee partijen als water en vuur. En toch hopen de informateurs Johan Vande Lanotte (sp.a) en Didier Reynders (MR) dat de gesprekken resultaten zullen opleveren. Welke? Die oude krokodillen zitten nu al meer dan drie maanden op een soort van poli- tieke draaimolen, zonder dat er echt vooruitgang is geboekt. En ze blij- ven erop zitten tot begin oktober.
Ja, de N-VA heeft zich in een com- fortabele positie gewurmd door te zeggen dat ze met de PS wil praten.
De Franstalige socialisten zijn te- rughoudend en krijgen het imago van een onverantwoordelijke partij.
Tal van observatoren gaan ervan uit dat een coalitie van PS en N-VA kan lukken, omdat men nu al naar convergenties zoekt op een aantal dossiers zoals pensioenen, werkge- legenheid en migratie.
Maar elk weldenkend mens moet toch beseffen dat de verschillen gi- gantisch zijn. De PS leeft gewoon in een andere dimensie dan de Vlaam- se partijen. En ze zou te veel hinder- nissen moeten overwinnen richting
Een premier die zijn eigen begrotingsbeleid afbreekt. Een afgeserveerd Europees Parle- mentslid dat zich met alles komt moeien. Informateurs die tegen beter weten in rondjes blijven draaien. Verschrompelde centrumpartijen die zich tijdens de Vlaamse formatie arrogant opstellen. De Wetstraat heeft dezer dagen veel weg van een kindertuin.
federale formatie. Eerst aan de ach- terban vertellen dat er toch met de N-VA wordt gepraat. Dan moeten zeggen dat de hervormingen onder de regering-Michel (zoals de pensi- oenleeftijd in 2030 naar 67 jaar) niet worden teruggedraaid. En dan nog eens vertellen dat de eigen verkie- zingsbeloftes - 1.500 euro pensioen netto voor iedereen, arbeidsduur- vermindering met loonbehoud - niet kunnen worden gerealiseerd.
Als de PS dat doet, pleegt ze electo- rale zelfmoord in 2024.
Van Grieken kan N-VA ver- der leegzuigen
Met de N-VA is het niet anders.
Een coalitie met de gehate Frans- talige socialisten wordt het begin van het einde voor de N-VA. Vlaams Belangvoorzitter Tom Van Grieken kan in zo’n geval niet meer verlie- zen. Een PS/N-VA-regering zal de Vlaams-nationalisten electoraal leegzuigen. Het Vlaams Belang, dat nu over 5,5 miljoen euro extra mid- delen beschikt, zal de N-VA via al- lerlei kanalen kunnen aanvallen.
En zelfs zonder Bart De Wever en consorten in een PS-coalitie zit Vlaams Belang gebeiteld. Want op Vlaams niveau beginnen CD&V en Open Vld nu druk te zetten om de starnota van Bart De Wever af te zwakken. Nu het einde nadert, verloopt de Vlaamse formatie niet meer zo vlot. Naar verluidt zouden de Vlaamse mini-centrumpartijen zich zeer arrogant opstellen. Niet beseffend dat ze zwaar verloren hebben. De gesprekken hebben soms wat van een kindertuin, is te horen. De deadline van 23 sep- tember – de dag van de Vlaamse Septemberverklaring - is plots niet meer zeker. Moet de N-VA onder druk van de agenda misschien toch wat inbinden?
Een zacht Vlaams regeerakkoord, onder andere rond integratie en toegang tot sociale zekerheid voor nieuwkomers, geeft straks extra mu- nitie aan de Vlaams Belangverkoze- nen in het Vlaams Parlement.
Schmeckt nur anders” (‘Zo mooi als een vrouw. Smaakt al- leen wat anders’) was op publi- citeitsborden in de Duitse deel- staat Nordrhein-Westfalen te zien.
Bedrijfsleider Michael Franz was erop te zien, terwijl hij een mooi stukje vlees op de schouders tor- ste.
Een lekkere malse steak verge- lijken met een vrouw? De knipoog van de firma werd niet gesmaakt door de feministen. Bij de Duitse
“Werberat” (Raad voor reclame) kwamen ongeveer 30 klachten binnen. Op de Facebookpagina van de firma kwamen heel wat re- acties en de ‘Steaklieferant’ werd seksisme verweten.
Vleesfabrikant Michael Franz heeft ‘zijn lesje’ intussen geleerd:
hij haalde de publiciteit van de Facebookpagina. De publici- teitsborden werden intussen met andere publiciteit overplakt. De woordvoerster van de “Deutsches Werberat”, Julia Busse, heeft de bedrijfsleider om zijn snelle reac- tie geprezen en bedankt. Hij heeft zich “duidelijk gedistantieerd en hij heeft duidelijk gemaakt dat in de toekomst dergelijke campag- nes niet meer worden getoond”.
De vrijheid van bedrijven inzake publiciteit wordt steeds kleiner onder het (blijkbaar) almachtige politiek correcte denken.
P.B.
Publiciteit seksistisch? Weg ermee!
Circus in de Wetstraat
Het Duitse vleesbedrijf “Der Steaklieferant” heeft na verschillende verbolgen reacties in de sociale media zijn publiciteitscampagne moeten afbreken en opdoeken. De slogan “So schön wie eine Frau.
8 blz. extra met unieke getuigenissen over de repressie
“75 jaar bevrijding…
één aspect van het verhaal wordt doodgezwegen.”
‘t Pallieterke brengt naar aanleiding van de verjaardag van de bevrijding een extra editie om stil te staan
bij het verhaal van de repressie, een schand- vlek in de Belgische geschiedenis. De re- pressie is vooral een anti-Vlaams verhaal
waarin gepoogd werd voor eens en vooral altijd komaf te maken met de Vlaams-Natio- nalistische beweging.
Wij brengen u een an- der geluid dan u in de traditionele bericht- geving kan vinden.
De voorbije dagen werd u bedolven onder de berichtgeving over de bevrijding, 75 jaar geleden. Zoals we verwacht hadden, werd er nauwelijks aandacht besteed aan het andere aspect. In de na- sleep van de bevrijding werden in België tussen de 80.000 en de 100.000 mensen opgepakt en tijdelijk opgesloten, dit in de periode september tot december 1944.
De dagen en weken voor de bevrijding waren al zo’n 15.000 collabora- teurs naar Nederland of Duitsland gevlucht. Sommigen met familie, anderen moesten noodgedwongen vrouw en kinderen achterlaten.
Een groot aantal zou nooit nog naar het vaderland kunnen terugke- ren. Bij de geïnterneerden zaten ook een groot aantal ‘vergissingen’, mensen die verkeerdelijk waren opgepakt door de weerstanders.
Sommigen werden al na enkele dagen vrijgelaten, maar meestal duurde het weken vooraleer men de vergissing had ingezien.
In die dagen werden 405.057 dossiers wegens collaboratie opgesteld:
daarbij de leden van VNV, Rex, Verdinaso, Rex, de leden van de vrou- wenafdeling van de partijen, de Oostfronters (ongeveer 10.000 Vla- mingen en 6.700 Walen), en de andere militaire onderdelen zoals NSKK en Kriegsmarine (alles samen zo’n 25.000 man). Dan waren er nog de 600 à 700 meisjes die zich hadden aangemeld als verpleegster bij het Deutsches Rotes Kreuz). Dan waren er ook nog de mannen die vrijwillig naar Duitsland waren getrokken om er te werken (zo’n 58.748 dossiers).
Daarnaast was er ook nog de culturele en de economische collabo- ratie. Minder ideologisch was de omgang van vrouwen met Duitse soldaten. Er bestaan geen cijfers voor België, maar in Nederland is er sprake van een 140.000 vrouwen die een relatie hadden met een Duitse soldaat. Zo zouden er in Nederland een 15.000 kinderen uit dergelijke relaties geboren zijn. Ik meen dat hetzelfde aantal mag ge- projecteerd worden voor België.
Lynchmoorden
De eerste weken van september 1944 was de straatrepressie onge- meen hard. Bij vrouwen werd de haren afgesneden, meestal publie- kelijk. Over het aantal verkrachtingen is nooit onderzoek gedaan.
Arthur De Bruyne schrijft in een artikel uit 1978 dat er in de periode september/oktober zo’n 450 vrouwen verkracht werden… in de pro- vincie Limburg alleen al. Meer dan de helft van die 450 werd later in vrijheid gesteld bij gebrek aan bewijzen…De enige zuster van Theo Brouns werd in september 1944 aangehouden door de weerstand, waarna zes leden van de Witte Brigade haar mishandelden en ver- krachtten. Zij werd zwanger door die verkrachtingen en zou later sterven bij de bevalling. Extrapoleren we dat naar de andere Vlaamse provincies, dan is er direct sprake van een 4.500 tot 5.000 verkrachtin- gen. En dan spreken we enkel over de periode september/oktober...
Ook over het aantal lynchpartijen en moorden lopen de cijfers uiteen.
In Tongeren werden vijf collaborateurs eerder willekeurig, maar wel zonder proces geëxecuteerd. Over de moord op meester De Vos en Pierre Cornelis kon u in vorig nummer lezen. In totaal schat men het aantal dodelijke slachtoffers van de straatterreur op een 120. Ook hier is het moeilijk om correcte cijfers te geven: mannen als Frans Ketels, Jeroom Leuridan, Ernest Van der Hallen, Dom Modest van Assche,…
stierven pas maanden of jaren na hun arrestatie, maar wel ten gevol- ge van de slechte behandeling tijdens hun gevangenschap.
Overleven
Dat was de straatrepressie die tussen 4 september 1944 en einde mei 1945 door België raasde. Dan volgde nog de gerechtelijke repressie:
53.000 mensen werden uiteindelijk veroordeeld. Duizenden zaten in afwachting van een proces opgesloten in overvolle gevangenissen en interneringskampen. Honger, vernederingen en een gebrek aan hygi- ene waren hun deel. Velen waren onwetend over hun dossier en had- den geen flauw idee wanneer hun proces zou voorkomen.
Ondertussen moesten de achtergebleven vrouwen maar zien dat er een inkomen was en dat de kinderen naar school konden. Dat laatste was evenmin eenvoudig, want in heel veel scholen werden kinderen van ‘zwarten’ geweigerd.
Er is nog geen inventaris gemaakt hoeveel woningen van ‘zwarten’
(of vermeende ‘zwarten’) er geplunderd werden of in brand werden gestoken. Alleen al in Knokke werden 20 huizen geplunderd. De ge- tuigenissen in dit en vorig nummer van ’t Pallieterke bewijzen dat de vernieling van eigendommen van collaborateurs stelselmatig ge- beurde. Het gaat niet over enkele woningen, maar over duizenden woningen.In een Vlaamse krant – ik noem geen namen – stond te lezen dat tij- dens de bevrijding de collaborateurs werden opgesloten in de leeu- wenkooien van de Zoo. In die ene zin – meer werd er niet geschreven – werd door deze krant de hele straatrepressie samengevat. Mensen hebben geen flauw idee meer wat er in de maanden na de bevrijding heeft plaatsgevonden. Het is een stukje geschiedenis waar België niet trots op moet zijn. Daarom wordt het bewust uit het collectief geheu- gen weggegomd. Maar wat gebeurd is, is gebeurd.
KARL VAN CAMP
Toch leken weerstanders over een hart te beschikken, want kort na Kerstmis lieten ze de jonge va- der voor enkele uren los om in het moederhuis naar zijn pasgeboren zoontje te gaan kijken. Hij kreeg een vrijbrief mee, maar nog diezelfde avond moest hij om zes uur stipt weer binnen zijn, of anders zou hij het zich beklagen.
In die dagen van volslagen wanorde en gemis aan enig wettelijk gezag, had de jonge vader vrij gemakke- lijk kunnen onderduiken, maar de
‘staatsgevaarlijke toneelspeler’ was er blijkbaar een van de brave soort.
Ook al omdat hij in heel die sfeer van ‘witte’ terreur, doodsbang was geworden, stapte hij inderdaad om klokslag 18.00 uur, met een pakje onder de arm, door de kazerne- poort. Wie schetste zijn verbazing toen hij een gewapende schild- wacht hem hoorde toesnauwen:
“Halt! Wa komde gij hier doen?” ‘Ik moet hier om zes uur binnen zijn, meneer.’ ‘Da kan iedereen zeggen!’
“Maar meneer, laat mij toch door, of ik ben te laat!” Norbert B. zag een geweer dreigend op hem gericht worden: “Gij komt hier nie binnen of ik schiet!” “Maar ik heb een be- wijs!” “Laat zien!”
N.B. haalde zijn vrijbrief boven. De welopgevoede weerstander rukte die uit zijn bevende hand en hield hem… ondersteboven om te lezen wat erin stond. Na enkele minuten begon hij heftig van nee te schud- den, verfrommelde het bewijsstuk en stak het in zijn broekzak. “Maak da ge weg zijt, gij komt hier nie bin- ne!” Een eindje verder kreeg een andere cipier het rare tafereel in de
In zijn “Kinderen van het repressiecircus” vertelt Xavier van Lauwe het verhaal dat zijn vader graag vertelde als ‘kers’ op de repressietaart: het ongelooflijke verhaal van Norbert B., zijn gewezen medespeler bij toneel- bond ‘Voor Onzen Stam’. De man zat opgesloten in kazerne Weyler, behoorlijk aangeslagen omdat hij zijn hoogzwangere vrouw thuis hulpeloos had moeten achterlaten.
Een ongelooflijk verhaal
gaten en die kwam toegelopen en vroeg wat er aan de hand was. “Die kerel wil per se binnen, sergeant, met een vals papier.” Hij haalde het verfrommelde bewijsstuk uit zijn broekzak: “Kijk, hier!”
Geen geld voor suikerbonen De ‘sergeant’ bleek, gelukkig voor het bedreigde vaderland, geen an- alfabeet te zijn: “Gij se kloefkapper!
Ziede dan nie dat die vuile zwarte smeerlap hier binnen moet zijn? ’t Is een van onze gevangenen, mut- ten!” N.B. kreeg zijn bewijsje terug, groette beleefd zijn ‘redder’ en stapte naar zijn barak, waar hij aan
zijn lotgenoten uitdeelde wat zijn vrouwtje als doopsuiker had klaar- gemaakt: gedroogde walnoten. Die waren allemaal in een gekleurd pa- piertje gewikkeld, want voor suiker- bonen was er geen geld…
Mijn vader, schrijft Xavier, kreeg nog zijn gemoed vol toen hij dat echt beleefde kerstverhaal vertelde, maar grinnikte als hij het had over die bewaker, een ‘ex-boefer’, die hem ooit hooghartig toesnauwde:
‘Gevangenen hebben geen recht!’
Een week later vloog die kerel na- melijk zelf achter de tralies, wegens het ‘ontvreemden van militair ei- gendom’. H. VAN OEVELEN
De repressie in cijfers
Repressienummer. Bijlage bij
‘t Pallieterke van 11 september 2019
Ik kan ze niet vergeten
Ik was bij de bevrijding een meisje van 13 jaar oud, en mijn zuster was 18 jaar. Mijn vader was zelfstandig schrijnwerker en hij was lid van het VNV. Achter het ouderlijk huis had hij zijn werkatelier. Toch besloot hij om in Duitsland als vrijwillige arbeidskracht aan het werk te gaan.
Vader was dus afwezig – hij werk- te in Duitsland – toen de Witte Brigade voor onze deur stond in Wilrijk.
Mama werd opgepakt en opge- sloten. De inboedel van ons huis werd verwoest en de werkplaats van papa, waar alle machines stonden, werd geplunderd. Ze hebben onze meubelen door het raam naar buiten gesmeten. Ge- lukkig konden wij, de twee doch- ters, terecht bij onze grootouders.
Het was zwaar. Onze moeder was helemaal niet met politiek bezig, ze was nergens lid van. Ze was wel
heel katholiek. Pas na zes maan- den kwam mama vrij. Toen papa uit Duitsland terugkeerde, werd hij natuurlijk opgepakt. Hij heeft vijf jaar vastgezeten. Ons huis was ondertussen aangeslagen en verkocht. We hebben er nooit een frank van gezien. Terwijl vader vastzat, ging moeder uit werken.
Toen hij vrijkwam, is vader terug begonnen als schrijnwerker. Hij kon ergens tweedehandsmachi- nes op de kop tikken. Die man- nen van de Witte Brigade die voor onze deur stonden en ons moeder meenamen, kan ik niet vergeten.
Nooit. MEVR. BOLSENS
Actueel 12 september 2019
2
De Raad voor Vreemdelingen- betwistingen is een onafhanke- lijk administratief rechtscollege.
Bij de RvV kan beroep aangete- kend worden tegen beslissingen van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen, tegen beslissingen van de Dienst Vreemdelingen- zaken en tegen alle andere in- dividuele beslissingen die ge- nomen zijn met toepassing van de wet van 15 december 1980 betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de vestiging en de verwijdering van vreemdelingen (Vreemde- lingenwet).
Zotte zaken
Het probleem is dat bijna elke zaak voor de RvV gebracht kan worden indien aan de vormve- reisten voldaan is. Een asiel- zoeker of vluchteling kent daar uiteraard niets van, maar een
Wie echt inzicht wil krijgen in de wereld van asielzoekers, vluchtelingen en hun advocaten, moet de arresten van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) lezen. De arresten zijn publiek en staan op de webstek rvv-cce.be van deze instelling. De arresten zijn in het Nederlands of in het Frans.
advocaat kent deze regels wel en slaagt er dus in om hopeloze gevallen voor de RvV te bren- gen. Een Congolese vrouw be- weert dat twaalf jaar geleden een vliegtuig op haar huis viel en wil nu asiel in België. Een Rwandees heeft een boom om- gehakt op de plantage van zijn overleden oom. Hij beweert be- dreigd te worden in Rwanda en is daarom naar België gevlucht.
Een Congolees is dan weer ge- vlucht omdat zijn stiefmoeder hem wil betoveren. Een trans- migrant werd van de boot naar Engeland geplukt en kreeg het dringende bevel om het grond- gebied te verlaten. De RvV oor- deelde evenwel dat de transmi- grant voorlopig in België mag blijven. Een criminele Tunesiër slaagde er via de RvV in om zijn uitwijzing te schorsen. Een an- dere criminele en gewelddadi-
ge asielzoeker zat maandenlang in de gevangenis, kreeg dan het bevel om het grondgebied te verlaten, maar slaagde er via de RvV in om dat bevel te laten schorsen. Het aantal idiote en onbegrijpelijke zaken is legio.
De vraag moet gesteld worden of de RvV deze zaken allemaal moet behandelen.
Advocaten
Een andere vraag is wie deze zaken betaalt. Bij verlies moet immers een som betaald wor- den aan de Belgische staat. En de advocaat van de migrant of vluchteling doet zijn werk ook niet gratis. Bij navraag wil een advocate die dergelijke zaken behandelt niet eens antwoorden als ik meedeel dat ik een artikel voor dit weekblad schrijf.
De volgende federale rege- ring (die er ooit zal komen) moet zich dringend buigen over de bevoegdheid van de RvV. Het is toch niet de bedoeling dat de RvV zich over hopeloze geval- len buigt waarbij de asielzoeker of vluchteling toch geen kans maakt, of zelfs een gevaar is voor de samenleving. T. DEBELS
Raad voor Vreemdelingen- betwistingen besteedt
tijd aan zotte zaken
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Het vertrek van Dominique Leroy bij telecombedrijf Proximus doet sommigen pleiten voor een privatisering. Maar zelfs op een telecombedrijf zonder overheidsaandeelhou- der zal de regering druk blijven zetten. Want communicatie en internet zijn anno 2019 cruciale motoren voor economische groei en welvaart. Wel zouden bij een privatisering onnozele regels zoals taalverhoudingen tussen bestuurders en managers verdwijnen.
Na het aangekondigde vertrek van Proximus-CEO Dominique Le- roy pleitte N-VA-Kamerlid Michael Freilich voor een privatisering van het beursgenoteerde bedrijf. De Belgische overheid heeft immers nog altijd de helft plus een van de aandelen in handen. Aangezien de soms moeilijke relatie tussen Do- minique Leroy en voormalig voog- dijminister Alexander De Croo, lijkt een privatisering logisch. Hij pleitte vanuit de regering constant voor lagere prijzen, wou dat andere ope- ratoren gebruik zouden maken van het netwerk van Proximus en wou een nieuwe concurrent op de tele- commarkt toelaten.
Allemaal zaken die op een ‘njet’
botsten bij Leroy. Daar komt nog bij dat zeker linkse partijen over de schouder van de Proximus-top kijken wanneer moet onderhandeld worden met de vakbonden. En dan is er nog het managersloon, dat met een basissalaris van 650.000 euro bruto per jaar lager ligt dan bij de buitenlandse concurrenten in de sector. Daar kan het basisloon snel oplopen tot 1 miljoen euro en meer. Waarom niet privatiseren? Het zou toelaten dat een goedbetaalde manager met een internationaal palmares Proximus sterk kan doen groeien, is te horen.
Problemen opgelost?
De vraag of de overheid nog moet investeren in een telecombedrijf is een terecht vraag. Alleen moet men direct de extra vraag stellen of een privatisering alle problemen zal op- lossen. Bij voorstanders is te horen dat er een andere dividendenpoli- tiek zou worden gevoerd. Nu wor- den de aandeelhouders jaarlijks royaal vergoed. Een interessante zaak voor de federale regering,
die de miljoenen gebruikt om de begrotingsputten te helpen vullen.
Waarom kan die winst niet gebruikt worden om te investeren in het digi- tale netwerk?
Een terechte bedenking. Alleen, ook een geprivatiseerd Proximus zal geconfronteerd worden met de bemoeizucht van politici. Onze eco- nomie heeft gewoon constant nood aan een efficiënt en goedwerkend communicatienetwerk en snel in- ternet. Dat de Duitse economie
ervoor zorgen dat de dividenden- stroom richting federale staatskas aanhoudt, maar tegelijk investeren, de prijzen zo laag mogelijk houden en de tewerkstelling garanderen.
Er zijn veel managers die voor zo’n opdracht de neus ophalen. Dat het aandeelhouderschap onveranderd blijft, betekent dat de raad van be- stuur – met politici als Stefaan De Clerck en Karel De Gucht - een headhunter de opdracht moet ge- ven een opvolger te vinden. Waarbij
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
In realiteit werden in de maanden na de bevrijding zo’n 100.000 mensen opgepakt, zonder uitzondering hardhandig behandeld, mentaal en fysiek geknakt. In minstens de helft van de gevallen was er sprake van willekeur en vergissingen. Zo bleek achteraf.
Maar ondertussen had men wel klop gekregen en was het huis geplunderd. Het was voor velen zeer moeilijk om de opgelopen trauma’s te verwerken en de draad terug op te nemen.
Het eerste nummer van dit blad verscheen op 17 mei 1945 en de toenmalige hoofdredacteur klaagde de uitwassen van de re- pressie uitgebreid aan. Elke week opnieuw. Net zoals de collega’s van Rommelpot. Daar was toen moed voor nodig. Denk maar aan de bomaanslag tegen de redactielokalen van Rommelpot op 14 juni 1947.
We kunnen dus onmogelijk zwijgen. Niet dat ik niet over de be- vrijding wil schrijven, maar daarover kunt u in de andere media meer dan voldoende vernemen dezer dagen. En dus daarom, ook deze week een extra bijlage over de repressie.
Mijn dank gaat naar de vele lezers die reageerden en een getui- genis instuurden. Ik heb nog niet iedereen kunnen contacteren en de weken vliegen voorbij… Dus nog even geduld.
Eveneens mijn dank aan allen die ons een berichtje stuurden met felicitaties naar aanleiding van onze speciale bijdrage. Een schouderklopje doet altijd deugd.
Iedereen voelt aan dat de repressie tot op vandaag een enorme impact heeft in de Vlaamse Beweging. Zo ontving ik een getuige- nis van een dame die voor de allereerste keer iets neerschreef – vol emotie - over haar ervaringen tijdens de repressie, maar wel met de uitdrukkelijke vraag dat ik haar verhaal niet zou publice- ren. Ze wilde absoluut vermijden dat haar familie het ‘zwart’ verle- den aan haar kant zou te weten komen. Een andere lezer zond mij
ook een verhaal, eveneens met de vraag om niet te publiceren. Hij wenste geen nieuwe po-
lemiek te doen ontstaan in zijn familie. Ik lees dat er dwars door de familiebanden een zwart-wit-lijn loopt. Er kan niet over
gesproken worden…
En dat 75 jaar na de feitelijke ge- beurtenissen!
PS: Tot slot kan ik u nog melden dat het kleinere formaat van ’t Pallieterke – vorige week – een éénmalige gebeur- tenis is. Het is nogal ingewikkeld om uit te leggen in enkele lijnen, maar vandaag houdt u terug uw ’t Pallieterke in het ver-
trouwde formaat in de hand.
Deze week vierden we de bevrijding van België, nu 75 jaar geleden. Zoals ik verwacht had, was er nauwelijks of geen aandacht voor het repressie-aspect. Hier een daar een kort zinnetje in een krant, maar steeds op een minimaliserende wijze. Zo in de zin van ‘tegelijkertijd werden de collaborateurs opgepakt’. Daarmee moest een doorsnee lezer het dan doen.
Met nooit gebroken moed
ECONOMISCHE ZAKEN
Ook bij een geprivatiseerd
Proximus zal de staat zich moeien
vertraagt, heeft voor een deel te maken met een gebrekkige digita- le infrastructuur. In het voormalige Oost-Duitsland is de situatie zelfs dramatisch.
Politici zullen Proximus voortdu- rend op de plichten wijzen. Ander thema: de telecomtarieven. De poli- tieke druk zal groot zijn om richting lagere tarieven te werken. Topman of topvrouw van een geprivatiseerd Proximus zijn, dat is nooit een zon- dagse boswandeling.
Dividendenstroom
Trouwens, welke regering zal beslissen om tot een privatisering over te gaan? Toch zeker geen co- alitie met de PS, laat staan met de socialisten én de groenen. Proximus blijft gewoon een beursgenoteerd overheidsbedrijf. Met straks een CEO die met heel wat factoren re- kening moet houden. Ten eerste
de bewegingsruimte door het maxi- mumsalaris beperkt is. Om nog te zwijgen over de taalevenwichten.
Een buitenlandse manager zal door het maximum basisloon van 650.000 euro bruto niet worden verleid. Men moet dus in de kleinere Belgische vijver vissen. Een Nederlandstalige voorzitter van de raad van bestuur houdt in dat de CEO of gedelegeerd bestuurder een Franstalige moet zijn. Namen die de ronde doen zijn Grégoire Dallemagne (Luminus), Bernard Delvaux (Sonaca) en Jean- Paul Philippot (RTBF, met PS-signa- tuur). Maar wat als Stefaan De Clerck straks de handdoek in de ring gooit als voorzitter? Opgevolgd door een Franstalige moet een headhunter dan een Vlaamse manager zoeken.
De zoektocht naar een nieuwe CEO dreigt op die manier een vaudeville te worden.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Actueel
12 september 2019 3
Persona non grata
Mevrouw de Vlamingenpestster,
Gij zijt een van de weinige federale mi- nisters uit de restregering Michel die nog overgebleven zijt. Als minister van Begro- ting-met-belabberde-vooruitzichten hebt gij uw partij-‘vrienden’ Reynders en Mi- chel zien vertrekken naar lucratieve posten in Europa waarvoor zij niet eens dienden verkozen te worden. Zo gaat dat op de hoogste echelons: men wordt voorgedra- gen en aangesteld door de politieke elite die op dat moment aan de macht is. Het volk heeft daar niets mee te maken. Ja, we leven in een schijndemocratie. En als er al verkiezingen zijn, dan wordt daar meestal geen rekening mee gehouden.
Ook België is zo’n schijndemocratie, want in dit land regeert een minderheids- regering die nog slechts 38 van de 150 Kamerleden vertegenwoordigt en die het niet nodig vindt om bij zo’n benoemingen - die van Reynders bijvoorbeeld - even de mening van het parlement te vragen. Het is hier vaak erger dan in Westminster in het Verenigd Koninkrijk.
En ja, zo circuleert dezer dagen uw naam om Charles Michel als premier op te vol- gen als die binnenkort de deuren van de Wetstraat achter zich dichttrekt om zich als de ongekroonde en vooral onverkozen
‘president’ van Europa op alle internatio- nale fora te laten gelden. Omdat echter het Belgische premierschap vooralsnog in handen van de MR is, moet dat zo blijven, vindt men. En bovendien zoudt gij nog de enige MR-excellentie zijn die ook redelijk Nederlands spreekt. Ducarme, Marghem, Bellot en Bacquelaine braken nu en dan enkele zinnen in min of meer verstaan- baar Nederlands uit, omdat het moet. Een conversatie voeren in die taal is voor hen evenwel onmogelijk. Zij doen er ook geen enkele inspanning voor. Het interesseert hen als ‘bons Belges’ zelfs niet.
Maar uw kennis van het Nederlands be- tekent helemaal niet dat gij een welwil- lende houding tegenover de Vlamingen aanneemt. Integendeel. Van 2007 en tot uw ministerschap in 2015 waart gij schepen in Sint-Genesius-Rode, een Vlaamse faci- liteitengemeente die de Franstaligen als een te veroveren wingewest aanzien. Gij onderscheidde u daar als een rabiate ver- dedigster van de Franstalige belangen. In die periode - van 2012 tot 2014 - waart gij overigens ook provincieraadslid voor de eenheidslijst Union des Francophones in…
Vlaams-Brabant.
Geertrui Windels - de echtgenote van oud-EU-president, voormalig Belgisch premier, minister en Kamervoorzitter (en nog veel andere ambten en mandaten)
Herman Van Rompuy - was ook schepen in Sint-Genesius-Rode voor de Vlaamse een- heidslijst sinds 2012. In 2017 gooide ze de handdoek in de ring omdat ze in al die tijd het pestgedrag van de Franstalige sche- penen kotsbeu was geworden. Van bij het begin van haar mandaat werd zij onophou- delijk gepest en gechanteerd door hen.
Zo werd het budget voor de schamele be- voegdheden die ze had (Nederlandstalige cultuur, bibliotheek, milieu- en afvalbe- leid) systematisch verminderd, ondanks de subsidies die zij bij de Vlaamse overheid wist te bekomen. Ook haar jaarbudget voor milieu werd plotsklaps verminderd van 30.000 naar 6.000 euro. Windels werd op alle mogelijke manieren tegengewerkt en haar bevoegdheden werden meteen uitgehold wanneer zij succes boekte. Ook ambtenaren werd het verboden om met haar samen te werken en haar dossiers ontving ze pas de avond voor de zitting van het schepencollege. Met lede ogen en lood in de schoenen zag ze dat de Nederlands- talige cultuurraad niet langer werd erkend als adviesorgaan, waardoor de subsidies werden stopgezet. Tegelijk werd er door toedoen van uw Franstalige kompanen wel 15.000 euro gevonden voor een campagne waarin de inwoners werden opgeroepen zich als Franstalige te laten registreren. Om maar enkele zaken en toestanden te noe- men uit die tijd.
En weet gij nog wat zij bij haar afscheid van de politiek zei? Ik fris uw geheugen even op voor het geval gij een en ander zoudt ‘vergeten’ zijn: gij waart in die pe- riode (van 2012 tot 2015 dus) de ergste pestster van allemaal. En na u duurde dat gewoon verder door…
Aldus werdt gij “een van de symbolen van het meest agressieve francofone impe- rialisme in de Vlaamse Rand rond Brussel”, zoals Vlaams Belang-Kamerlid Barbara Pas u onlangs omschreef. Voor haar “mag het dan ook duidelijk zijn dat zulk een fi- guur totaal ongeschikt en onaanvaardbaar is voor de Vlamingen als eerste minister van dit land”. Ik ben zo vrij haar standpunt hierin te volgen.
Met haar hoop ik dan ook dat CD&V en Open Vld prompt hun veto tegen u zullen stellen. Dit moeten de Vlamingen echt niet pikken. De tijd van gedweeheid en buigen voor de Franstalige arrogantie is voorbij.
43 procent Vlaams-nationale stemmen moeten tot nadenken stemmen. En bij CD&V denkt men best ook even terug aan de verjaagde Geertrui Windels.
Voor één keer waren de psychiatrische experts het allemaal met elkaar eens: hij was zwaar schizofreen. Toen zij nog met haar gewelddadige echtgenoot samenleefde, had de vrouw al 27 (!) klachten tegen hem ingediend wegens verkrachtingen en soms groepsverkrachtingen. Hij zou haar ook tot prostitutie gedwongen hebben. In de reac- ties op dat artikel werd hevig gescholden op “de mannen” in het algemeen. Maar we hadden al een donkerbruin vermoeden dat er iets niet klopte. En inderdaad, een snelle blik op enkele Franse kranten, bijvoorbeeld La Voix du Nord, leerde ons dat deze “Belg”
Abdelnasser Azziz heette. Een moslim dus.
Censuur
Of hij ook nog aan niet-islamitische vor- men van waanzin leed, kunnen wij natuur-
lijk niet weten. Het Laatste Nieuws had dat bericht dus gecensureerd. En de lezers die zo verontwaardigd reageerden, hadden hun woede op “de moslims” moeten afreage- ren, niet op “de mannen”. Waarom zouden arme boeddhisten, katholieken, agnostici of Getuigen van Jehova mee in de klappen moeten delen? Dit is typisch het gedrag van wraakzuchtige moslims. En het is niet eens de ergste vorm van islamitische vergelding.
Heel dikwijls worden vrouwen in zo’n geval gewoon vermoord. Had Het Laatste Nieuws toch een discrete hint over de identiteit van de dader willen geven door te vermelden dat het hier om een “gearrangeerd huwe- lijk” ging? Of was de censor gewoon slordig geweest?
PAUL BAÜMER
Abdelnasser Azziz (La Voix du Nord)
Op de webstek van Het Laatste Nieuws verscheen een verschrikkelijk artikel over een Belg die met een trein en een taxi vanuit Luik naar het plaatsje Bonningues-les-Calais reed om daar zijn ex-vrouw te mishan- delen. Hij verraste de vrouw, die acht maanden zwanger was in haar huis, sleept haar bij haar haren naar de slaapkamer, ketende haar met kettingen en een hangslot vast aan het bed en verkrachtte haar herhaal- delijk.
BRIEFJE AAN SOPHIE WILMÈS
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Hofmeyr gehuldigd
Verleden week werd Steve Hofmeyr, de bekende Zuid-Afrikaanse zanger en activist, tijdens een concert, waar 2.000 mensen aanwezig waren, ver- eerd met de prestigeprijs van de FAK, de Federasie van Afrikaanse Kul- tuurvereniginge.
De organisatie reikt deze prijs reeds sinds 1937 uit en meende dat Hofmeyr in aanmer- king kwam door zijn bijdragen aan de Afri- kaanse muziek in de laatste dertig jaar, maar ook voor zijn werk als acteur en schrijver. In het verleden werden Zuid-Afrikaanse kunste- naars als Rina Hugo en Laurika Rauch op de- zelfde wijze gehuldigd.
Hofmeyr staat bekend omwille van zijn politiek niet-correcte standpunten. Zo heeft hij kritiek op de aanvallen op het Afrikaans als taal, nam hij deel aan protesten tegen
de plaasmoorde en verzet hij zich tegen de verwijdering van Afrikanersymbolen. On- langs kwam hij in het nieuws in verband met de oude Zuid-Afrikaanse vlag. De man kreeg de jongste tijd dan ook steeds meer tegenkanting. In maart verbrak MTN, een belangrijke telecommunicatiemaatschappij in Afrika, haar banden met het “Afrikaans is Groot”-concert in Kaapstad omdat Hofmeyr een der deelnemers was. In april liet de Ghoema-muziektrust onder druk van haar hoofdsponsor tv-bedrijf Multichoice het lied
‘Die Land’, waarvan Hofmeyr een der vijf deelnemende zangers is, niet in aanmerking komen voor een prijs. Multichoice deelde achteraf mee dat de zanger voortaan uit al haar uitzendingen wordt verwijderd.
En onlangs dreigde Sun International af te haken als locatie als Hofmeyr op het program- ma van “Afrikaans is Groot” zou blijven staan.
Intussen heeft het radiostation Pretoria FM (het oude Radio Pretoria, dat nu onder de vak- bond Solidariteit ressorteert) meegedeeld dat ze in oktober een eigen concert aanbie- den waaraan 20 Afrikaanse kunstenaars waar- onder Steve Hofmeyr zullen deelnemen.
De FAK deelde mee dat voor haar enkel de culturele waarde van een persoon telt en niet de persoonlijke opvattingen. Ze voegde er- aan toe steeds achter de vrijheid van mening te staan en neen te zeggen tegen censuur.
JAN VAN AERSCHOT
WORDT MAINGAIN ‘VERBINDINGSOFFICIER’
TUSSEN BRUSSEL EN WALLONIË?
Actueel 12 september 2019
4
“Almaci had haar eergevoel opzij moeten zetten.”
Citaat van de week > Luckas Vander Taelen
Op de valreep stelde ook uittredend voorzitster Meyrem Almaci zich opnieuw kandi- daat. Zij wil niet geloven dat zij en Calvo het slecht gedaan hebben in de aanloop van 26 mei en wil dat dus niet toegeven, zelfs als daar duidelijke aanwijzingen toe zijn. Bijgevolg dramt ze verder door en geeft ze als ‘basisdemocraat’ een nieuw geluid het liefst geen kans.
Luckas Vander Taelen, geëvolueerd van ‘fundi’ tot ‘realo’, betreurt dat duidelijk: “Het is bijzonder jammer voor de partij dat Meyrem Almaci wil doorgaan. Rzoska zou de misluk- te campagne van Groen kunnen doen vergeten en een nieuw elan geven. Ook is hij de ideale man om vanuit zijn Vlaamse gevoeligheid een gezondere verhouding met Ecolo uit te bouwen. Almaci had haar eergevoel opzij moeten zetten en beseffen dat na een lange periode als voorzitter het voor niemand een schande is om plaats te maken voor iemand anders. Zeker als die andere Björn Rzoska is.”
Er was een moordpartij, op een school aan de rand van mijn keurige woonwijk.
Meisje wordt neergestoken door een kerel die niet begrijpt wat ‘NEE’ bete- kent. Meisje en familie hadden al va- ker bij de politie aangeklopt voor hulp.
Meisje zou die middag wederom naar de politie gaan, maar tegen die tijd was ze al vermoord.
Er was een matpartij, op 100 meter van mijn nieuwe woning in het centrum van Rotterdam. Een bruidsstoet belem- merde toeterend en gevaarlijk rijdend het verkeer. De bruiloftsgasten trokken zich niets aan van de politie die aan- maande tot normaal rijgedrag. Ze wer- den tot stilstand gebracht, en een van de gasten mepte een agent van achte- ren neer. De man zit thuis, bij te komen.
Er zijn ingezonden brieven van ou- ders en oma’s over de stand van zaken op de scholen van hun (klein)kinderen.
Het veelvoud aan nationaliteiten, tot daaraan toe. De normen en waarden die ze met zich meebrengen daarentegen, dat is een drama. Gescheld, gedreig, geruzie en minachting, niet alleen tus- sen de kinderen onderling, maar ook van ouders richting de leerkrachten.
Geweld
Natuurlijk gaan er ook dingen goed.
Er gaan meer dingen goed dan dat er fout gaan, maar het is nu eenmaal een gegeven dat alles wat fout gaat met ge- weld gepaard gaat. Geweld waar de samenleving geen antwoord op heeft.
Hoewel, de samenleving heeft dat wél;
het is de politiek die de andere kant opkijkt en nog steeds bootladingen buitenlanders in de vorm van ‘vluchte- lingen’ binnenlaat. Waar het heengaat, is gissen. Nou ja, een ‘educated guess’
dan: medio jaren negentig was ik een van degenen die het ‘probleem’ van meer dan 50 procent allochtone kinde-
ren in de grote steden wegwuifde. Die
zouden ‘ge- woon’ integre- ren. Kijk maar
naar mij en mijn vrien-
den. Geen c e n t j e pijn. Wie ons hoort, denkt met een kakki-
neuze Ne-
derlander van doen te hebben. Wie ons ziet, raakt in de war; het plaatje klopt niet. Wij speelden ermee, konden er prima mee leven. Inmiddels is het zover gekomen dat de enige oorspronkelijke bewoners van een stad als Amsterdam Marokkanen zijn. De van oorsprong blanke Amsterdammer is allang naar Purmerend of Almere vertrokken. De stad is overgenomen door passanten:
toeristen en mensen die er tijdelijk verblijven. In mijn geval was tijdelijk achttien jaar, de jaren na mijn studie tot drie jaar terug. Niemand die ik ken in Amsterdam, komt er vandaan of blijft er. Op de Marokkanen na. Er wordt veel geklaagd dat Amerikaanse investeer- ders de stad opkopen. Ik wens ze suc- ces en laat ze de mocro’s. In die achttien jaar dat ik in Amsterdam woonde, zijn de Marokkanen veranderd van jongens die herrie maakten op de hoek van de straat – en ‘sorry mevrouw’ zeggend wegliepen als ik uit het raam hing en zei dat ik wilde slapen – tot de mocromaffia die schijt heeft aan alles en iedereen, maar vooral aan de blanke Hollander.
De integratie die ik voor ogen had, is aan hen voorbijgegaan. Volgens diver- se rapporten die de afgelopen weken werden gepubliceerd, zijn criminele Marokkanen de baas geworden in de stad. Dat is ook een vorm van integratie, zou je kunnen zeggen, maar niet zoals ik voor ogen had.
Neerwaartse spiraal
Inmiddels kan ik niet anders dan vaststellen dat we in een neerwaartse spiraal zitten. Niet omdat veel moslims hun geloof willen uitdragen op een ma- nier die in Nederland en Vlaanderen niet past, maar omdat we niet handha- ven, niet corrigeren, niet dwingen, niet mengen. Omdat we niet beseffen hoe waardevol onze vrijheid is. Zo waar- devol dat tolerantie tegen anderen die onze vrijheid niet tolereren, niet meer houdbaar is. Geen enkel geloof geeft het recht de ander te minachten en te mishandelen. Geen enkele vorm van tolerantie mag mishandeling toestaan, binnen of buiten het geloof. De vrijheid moet verdedigd worden door politie- agenten en politici. Vandaag al. Anders is het slechts een kwestie van tijd totdat ook hun kinderen op school worden neergestoken en hun beveiligers van achter worden aangevallen tijdens hun werk.
Een kwestie van tijd
Er was een steekpartij, een kilometer van mijn huis verwijderd. In mijn keurige en zeer blanke woonwijk, waar de enige allochtonen ik- zelf, mijn ouders en hun hoogopgeleide vrienden zijn. Plus een hand- jevol ‘anderssoortigen’. Een steekpartij op een metrostation, een ru- zietje over wie er het eerst de stilstaande metro in mocht.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Gevangenenruil tussen Rusland en Oekraïne
Wij betwijfelen of de gevangenenruil tussen Rusland en Oekraïne het be- gin wordt van een vredesproces. Daar zal meer voor nodig zijn. Er zijn al eerder zo’n uitwisselingen geweest, die verder geen politieke gevol- gen hadden. Maar wij zijn wel opgelucht dat de Oekraïense cineast Oleg Sentsov werd vrijgelaten. Zijn gevangenschap was symbolisch voor het lot van duizenden onschuldige mensen die vermorzeld werden onder de pletwals van het Russische rechtssysteem. Een systeem waarin foltering en partijdige rechters dagelijkse kost zijn en waarin in 2017 slechts 0,36 procent van de beklaagden werd vrijgesproken.
In augustus 2015 werd Oleg Sentsov ver- oordeeld tot 20 jaar wegens het organiseren van een terroristische organisatie op de Krim.
Sentsov was een laureaat van internationale filmfestivals en een activist van de Oekraïense
‘Maidan’. Hij verzette zich tegen de annexatie van de Krim en hielp Oekraïense militairen uit de Krim naar Oekraïne te vluchten. In mei 2014 werd hij thuis gearresteerd. Hij werd in de gevangenis gemarteld. Zijn beulen trok- ken een plastic zak over zijn hoofd, waardoor hij begon te stikken, totdat hij het bewustzijn verloor. Hij werd bedreigd met homoseksuele verkrachting en moord. Gay parades worden in Rusland niet getolereerd, maar cipiers en politiemannen kunnen in detentiecellen wel ongestraft mannen en vrouwen verkrachten.
Steun
Sentsov werd gedwongen te bekennen dat hij bomaanslagen had georganiseerd, en brandstichtingen in kantoorgebouwen, en dat hij in het bezit was van wapens en explosie- ven. Er waren twee getuigen tegen Sentsov:
Alexei Chirny, een leraar in de militaire ge- schiedenis en Gennady Afanasyev, een mede- werker van het parket (!).
Ze bekenden dat ze op bevel van Sentsov hadden meegewerkt aan de brandstichtin- gen en aan de voorbereiding van de bom- aanslagen. Tijdens het proces trok Gennady Afanasyev zijn getuigenis in. Hij verklaarde dat hij zichzelf en Sentsov vals had beschul- digd omdat hij gemarteld was met elektrische schokken. Sentsov zelf pleitte onschuldig. Het proces en het vonnis, gebaseerd op valse be- schuldigingen, en afgedwongen door folte- ring, herinnerden aan de politieke processen uit het Stalin-tijdperk.
De Russische cineasten Andrey Zyagintsev en Alexander Sokurov betuigden hun steun aan Oleg Sentsov, wat ongelooflijk moedig was. De meeste kopstukken van de Russi- sche culturele wereld zijn al even laf als hun collega’s in het Westen, en met het oog op subsidies en voorrechten likken zij evengoed de voeten van het establishment. Het mul- ticulturele establishment in het Westen, het establishment van oligarchen en voormalige
KGB’ers in Rusland. Poetin verleende in 2016 gratie aan Gennady Afanasyev en ruilde hem in voor Russische onderdanen in Oekraïne.
Wanhoop en trots
Maar Oleg Sentsov moest zijn straf uitzit- ten in strafkamp bij de poolcirkel, duizenden kilometers van de Krim, waar zijn 75-jarige moeder woont met zijn vrouw en zijn twee kin- deren.
De Oekraïense consul mocht hem niet be- zoeken omdat hij beschouwd werd als een Russische staatsburger, hoewel hij nooit af- stand had gedaan van zijn Oekraïens staats- burgerschap en nooit het Russisch staatsbur- gerschap had aanvaard. Ondanks de afstand en de administratieve treiterijen kon Sentsovs vrouw hem enige keren bezoeken. Maar Sent- sov vroeg haar niet meer terug te komen. Hij had te veel medegevangenen na een bezoek van hun familie in een zwart gat zien vallen toen zij weer alleen waren, wat dikwijls ein- digde in zelfmoord. Hij was bang dat hem het- zelfde zou overkomen. Ondanks de uitzicht- loze wanhoop bleef Sentsov ongebroken. In een buitengesmokkelde brief had hij de Oe- kraïense overheid nog opgeroepen geen toe- gevingen aan de Russen te doen in ruil voor zijn vrijlating: “Dat zou de overwinning niet dichterbij brengen. Maar ons [gevangenen]
als wapen tegen de vijand gebruiken, dat kan wel helpen.
U moet weten dat wij niet uw zwakke punt zijn. Als we spijkers moeten worden in de doodskist van een tiran, dan zal ik graag een van die spijkers zijn. U moet alleen weten dat deze ene spijker nooit zal buigen.” Het zouden de woorden kunnen zijn van Poolse officier in krijgsgevangenschap, van een Ierse rebel na de Paasopstand, of van een Schotse vrijheids- strijder als William ‘Braveheart’ Wallace. Maar uit de mond van een cineast als Oleg Sentsov krijgen zulke woorden van ongebroken moed een nog sterkere lading, omdat ze zo sterk contrasteren met de lafheid en het opportu- nisme die we in kringen van intellectuelen en kunstenaars maar al te dikwijls zien.
PAUL BÄUMER
Vlaamse begroting in de rode cijfers
Actueel
12 september 2019 5
Sire, ’t is welletjes geweest
Moet Vlaanderen zich haasten om snel een regering te vormen? Veel analisten wijzen met de vinger naar de voorzichtigheid van de N-VA, die zich ervoor hoedt federaal niet in de zak te worden gezet. De PS doet net hetzelfde, maar dat moet door onze Vlaamse pers nog worden opgemerkt. Na de Waalse coalitievorming reageerden onze perscommentatoren bijna lyrisch.
Moeten we nu geloven dat Di Rupo nu vlotjes voor paars-geel zou gaan? En dat Ecolo er nu vrede mee zou nemen om fede- raal dan maar oppositie te moeten voeren tegen Di Rupo, terwijl ze op Waals en Brus- sels niveau mee aan de vetpotten zitten? En dat allemaal terwijl de collega’s van Groen in beide assemblees in een hoekje mogen liggen huilen? Dat wordt mooi om te zien.
Het wordt ook weer leuk om onze kwali- teitsmedia in de gaten te houden. Dat zijn – zo denken ze het toch zelf – de printmedia De Standaard en De Morgen, ons des avonds nog eens voorgeschoteld aan de tafels van de openbare omroep.
Leeggeschreven
Veel opiniemakers lijken leeggeschreven en blijven maar zagen over de federale for- matie die moet starten. Ze willen de Vlaming op de zenuwen werken, tot die de N-VA met de vinger wijst. Nadat Di Rupo zijn Waals regeerakkoord met MR en Ecolo had afge- rond, maakte Karel Verhoeven dinsdag me- teen duidelijk welke kant het volgens zijn krant uitmoet: die van paars-groen. Met een dikke pluim voor Di Rupo.
Vorige week gaf zijn collega Marc Reyne- beau al een voorzet in die richting door de Zweedse formule af te breken. We zijn door de onkunde van rechtse coalities getroffen door duurder leven, meer sociale ongelijk- heid, te weinig ‘groei en jobs’, vindt hij.
De onmacht van de PS om onze zuider- buren uit de Waalse klei te trekken, moet De Standaard compleet ontgaan zijn. Meer zelfs: in het spoor van economieprofessor Paul De Grauwe vindt Reynebeau dat de overheden zich minder moet bekommeren om het begrotingsevenwicht.
Zoals Di Rupo het nu volgens zijn Waals akkoord aan het fixen is, is het goed. We moeten meer inzetten op overheidsinveste- ringen (“keynesiaans” beleid in plaats van dat van de Chicago-school waarvan ex-mi- nister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) een adept van is).
Maar als Wallonië en Brussel met die aan- pak op dat pad doorgaan, wie zal dat beta- len, denkt u?
In De Morgen hetzelfde liedje. Volgens Carl De Vos zweeft het recessiespook bo- ven gigantische problemen als daar zijn mobiliteit, energievoorziening, integratie, begroting, pensioenen… Hij heeft het over het tactisch getalm en het testosterontheater van ‘boosaardige’ politici en kantelt ‘krom- melinks’ de schuld op de rug van de N-VA.
“De N-VA heeft haar Vlaamse coalitiepart- ners verboden federaal te handelen.”
Ondertussen zaagt Devos aan de poten van de democratie, want “het moet onder andere gaan over partijfinanciering, het kies- en kamerstelsel, enzovoort…, want de antipolitiek mag geen vrij spel krijgen”.
Moeten we daar een tekeningetje bij ma- ken? Pak de poen, sluit de urnen, zoiets?
In die optiek was het opvallend dat de aan de sp.a gelinkte professor Johan Ackae- rt het in Het Laatste Nieuws had over het af-
schaffen van de stemplicht. Niets daarover in de startnota van De Wever, maar voor ge- meenteraad en provincies zou het wel een element zijn in de Vlaamse regeringsonder- handelingen. Vlaams-nationalisten en con- servatieven denken hier maar beter even over na.
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272
MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
aan haar communautaire agenda is er niks mogelijk”, weet ook Sinardet. Dat Wallonië communautair zou plooien omdat het van- af 2025 in geldnood komt, is weinig waar- schijnlijk.
“Vanaf 2025 wordt het solidariteitsmecha- nisme geleidelijk verminderd, maar binnen het geheel is dat vrij beperkt. Iets van een 64 miljoen euro per jaar. Dat is niet van die aard voor de Franstaligen om een bocht van 180 graden te maken.” Temeer omdat Wal- lonië meer bevoegdheden niet zou kunnen betalen.
De stembus
De vierde optie tenslotte is die van nieu- we verkiezingen. Maddens haalde hier- mee de titel van het hierboven genoemde dubbelinterview: “Ofwel hebben we op het einde van dit jaar een regering, ofwel moeten er nieuwe verkiezingen komen…
Ze zijn een principiële en democratische noodzaak als een regering vormen niet lukt binnen een redelijke termijn. Zie wat nu ge- beurt in Spanje.”
De Vlaamsgezinden zouden kunnen ho- pen op of streven naar een Vlaams-natio- nale meerderheid in het Vlaams Parlement.
“Dat kan zichzelf soeverein verklaren en aansturen op een nieuw grondwettelijk ver- drag…”, aldus Maddens.
Sinardet vindt die optie een tot misluk- ken gedoemd Catalonië-scenario, dat ook op een veto van Europa zou stoten. Maar Maddens countert die kritiek: “De Vlamin- gen maken wel 60 procent uit van België, de Catalanen maar 16 procent van Spanje…
De dag dat het Vlaams Parlement zegt: ‘We trekken ons niets meer aan van de Belgi- sche grondwet’, stopt België de facto te bestaan.” Hij herhaalt hiermee wat Hugo Schiltz op het einde van zijn leven zei.
Dat nieuwe verkiezingen een zegetocht zouden worden voor het Vlaams Belang in Vlaanderen en het extreemlinkse PTB in Wallonië is mogelijk, maar valt niet te be- wijzen.
Maandag leverde het informateursduo Vande Lanotte-Reynders zijn rapport in bij de koning. Veel vaart zit er nog niet achter.
Er hangt ‘un parfum de crise’ in de lucht.
Zeg dat Francis Delpérée het in 2007 al zei.
Ook deze hoogleraar (cdH) pleit in Knack voor een “voorlopige regering” die op korte termijn met een minimumprogramma kno- pen doorhakt, net zoals Pieter Timmermans van het VBO een ‘doorstartregering’ verde- digt. De ‘democratische partijen’ moeten maar laten weten of ze daarin meestappen.
‘Nood breekt wet’…
In afwachting van 2024, dat is dus vijf jaar lang, moet volgens Delpérée een zoveelste werkgroep maar over België nadenken…
(aanpassingen bevoegdheidsverdeling en overlegmechanismen tussen de verschil- lende beleidsniveaus). Met dien verstande dat sociale zekerheid, justitie en buiten- landse zaken onaantastbaar Belgisch blij- ven.Je voelt zo dat nu al de strop wordt gelegd rond de aspiraties van de Vlaams-nationa- listen.
De komende dagen en weken zal blijken of de N-VA behalve een conservatief-libe- rale partij ook nog een radicaal Vlaams-na- tionale partij wenst te blijven en – indien het even kan – een socialer profiel ambieert.
Een moeilijke, maar alles bepalende oefe- ning. In zo’n omstandigheden kan de par- tij maar beter voor bondgenoten zorgen.
Aan alle flanken van de eigen opiniestrook.
Maar nog veel meer bij de Vlaamse kiezer.
Misschien is dit het beste antwoord aan de straks weggepromoveerde heren Reynders en Van de Lanotte: “Zeg aan Sire dat hij de kiezer maar laat spreken. ’t Is welletjes ge- weest.”
ANJA PIETERS
Sinardet en Maddens
De N-VA moet ooit enkele knopen door- hakken. Eerst Vlaams? Dan federaal? Of om- gekeerd?
Alleen de ingewijden weten wat er uit de bus komt. Blijft in de huidige omstandighe- den ook het loslaten van federaal bestuur een mogelijke piste?
In een interessant dubbelinterview met de politicologen Dave Sinadet en Bart Mad- dens in Het Belang van Limburg en zuster- kranten was de titel verhelderend: “Als er eind dit jaar geen regering is, moeten er nieuwe verkiezingen komen.”
Sinardet wees op de records die we nu al klopten: we beleven (nog) niet de lang- ste federale formatie, maar wel de langste federale informatieronden. En de langste formatie op Vlaams en Waals niveau en op Frans gemeenschapsniveau.
Sinardet én Maddens weten dat er binnen de N-VA discussie is over federaal meebe- sturen of niet. Na een opdoffer bij de ver- kiezingen kwam de troost dat de partij in- contournable is op Vlaams niveau. En recent zouden meer en meer N-VA’ers vinden dat het federale niveau niet hun probleem is.
Vier opties
Makkelijk zal het daar trouwens niet wor- den. Er zijn maar vier opties. Maar die zijn vooral kaas met gaten.
Paarsgeel? Die optie zal de PS veel geld kosten. We willen het nog zien gebeuren.
Een staatshervorming als lokaas voor de N-VA? Wat sleutelen aan het dopgeld om de Vlaamse liberalen aan boord te houden?
Zelfs al zou de N-VA toch toehappen, dan valt het nog te bezien of de Vlaamse socia- listen mee springen. Voorzitter John Crom- bez wil dat zijn partij “mathematisch nodig”
is. En dat is ze in die formule niet.
Paarsgroen dan maar, met één zeteltje op overschot? We kijken uit naar de sociaaleco- nomische besluiteloosheid omwille van de kloof tussen blauw en rood/groen. Zal CD&V zo’n gedrocht steunen? Met Ecolo en PTB onder de taalgrens en VB en N-VA erbo- ven in de federale oppositie wordt dat bok- sen tegen de regio’s. Wie gelooft daarin?
Sinardet geeft CD&V en Open Vld een merkwaardige tip: in een regering met een Vlaamse minderheid stappen, is geen zelf- moordscenario. Dat deden ze ook in 2012 voor de regeerperiode van Di Rupo en bij de verkiezingen in 2014 werden oranje en blauw niet afgestraft. “Als N-VA vasthoudt
Noodregering
De derde optie is een noodregering of tussentijdse regering. Deze piste, zowel aan- gegeven door Paul Magnette (PS) als deze week nog door de Vlaamse bedrijfsvereni- ging Voka, is een aanfluiting van de demo- cratie. Maar ze lost de problemen van dit land niet op. Het wordt “uitstel, geen afstel”.
Het kan nog gekker. De Waalse politico- loog Vincent de Coorebyter (directeur-ge- neraal van het CRISP, Centre de recherche et d’information socio-politiques) schreef vorige week in Le Soir zelfs dat een minder- heidsregering weleens béter zou kunnen zijn dan een meerderheidsregering, want democratischer. Besturen à la carte, dus.
Het punt is dat ook zo’n gefoefelde oplos- sing er geen is. Ze neemt de verdeeldheid niet weg en het parlement kan snel een schiettent worden. Nog ondemocratischer kleuren de amechtige pogingen van sommi- ge academici om de “directe democratie”
op te leggen. U kent ze wel, de pistes van David Van Reybroeck en co, met hun “uitge- lote burgerpanels”… Meer dan het vierkant uitlachen van hun zwakzinnige en incompe- tente medeburgers, die anders denken en stemmen, hebben die ‘experts’ en herop- voeders niet in hun mars.
