€ 2,20
72ste jaargang • nummer 50 • donderdag 15 december 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Uit goede bron heeft de krant vernomen dat vooral het op orde houden van de begro- ting het primaire doel zou zijn. Dat gaat samen met het vinden van een compromis inzake de vennootschapsbelasting (op tafel gelegd door Johan van Overtveldt) en de meerwaar- debelasting (een vraag van CD&V). Simpeler kan een tegenstelling niet zijn: waar hangen we de sociale slinger tussen meer belastin- gen, maar dan liefst vooral voor bedrijven en ondernemingen (de sociale CD&V) en meer besparingen, maar dan liefst op de departe- menten van de anderen (de meer liberale N-VA en Open Vld).
Compromis
Het enige haalbare is een compromis waar- bij de meer liberale partijen bereid zijn om dan toch tenminste de multinationals wat meer te belasten en de christendemocraten bereid zijn om wat kromgegroeid is in de sociale zeker- heid wat rechter te trekken. De centenstorm is ondertussen wat gaan liggen, maar bij een volgende begrotingsronde in de lente komt de kat weer op de koord.
Het zullen dus eens te meer de voorzitters zijn die mekaar moeten vinden. Is die kans nog reëel? De meeste krantencommentatoren zijn pessimistisch. Er hangt “een ijzige kilte in de lucht”, merkt De Tijd op. Nog tot 2019 doorgaan in ‘lopende zaken’ is een onmogelijke opgave.
De kans dat de begrotingsfetisjisten de regering-Michel aan het wankelen krijgen, is miniem. Mensen met grijze materie in de bovenkamer weten dat je moet uitkijken voor te veel schulden, maar evengoed dat men nu en dan moet investeren, en dat derhalve lenin- gen aangaan (bijvoorbeeld) geen doodzonde is. Al te veel schrik voor de zwaailichten van het verre Europa is niet nodig.
Wie, waarom, wanneer?
Komt men niet tot een fiscaal compromis,
dan zitten we bij de vraag of iemand er de stekker uittrekt. Dat zal de partij zijn die meent winst te kunnen halen bij federale verkiezin- gen in 2017 of 2018 (samen met de gemeen- teraadsverkiezingen van dat jaar) en vervol- gens bij de Vlaamse en Europese verkiezingen in 2019.
Men mag erop foeteren zoveel men wil (en dat wil men al eens wanneer het resultaat blijft tegenvallen), de voorzitters gooien zich op pei- lingen zoals middeleeuwse monniken op hun perkamenten. En dan is het verhaal rap verteld:
halfweg deze legislatuur is er maar één zeker- heid: de oppositie blijft bloeden, en de ver- houdingen binnen de regering blijven stabiel.
De schade die de N-VA zou leiden om com- munautaire redenen blijft beperkt tot enkele procenten. Ook het verlies aan Vlaams Belang om maatschappelijke redenen (migratie, vei- ligheid, identiteit versus samenleving zonder grenzen…) blijft al bij al beperkt. Het VB komt weer meespelen, maar sinds op z’n minst een jaar stagneert de winst.
CD&V
Trekt een partij er de stekker uit? CD&V wel- licht niet. Of toch zeker nu niet. De partij weet dat ze - net zoals Open Vld aan het einde van de regering-Di Rupo I - de verkiezingen ver- liest, als ze opstapt. Dat weten ze ook bij links.
Karl van den Broeck - één van de belangrijkste progressieve commentatoren - op de nieuws- site Apache: “Het valt dus te voorspellen dat CD&V nog een tijdje zal incasseren in de hoop dat de budgettaire realiteit (crisis) op een bepaald moment zo glashelder zal zijn, dat N-VA opnieuw onder druk kan worden gezet met een roep voor ‘eerlijke belastingen’.” Maar dat verhaal is ondergesneeuwd. En binnen de partij zullen heldere geesten ook wel weten dat een deel van de “bondgenoten” van de sociale organisaties en progressieve kiezers al zijn ver- huisd naar Groen.
Open Vld
En de liberalen dan? Van nature uit zijn die gefixeerd op het economische. Ze vergeten er gewoon hun electorale visnetten breder uit te spannen. Het communautaire is absoluut hun ding niet (einde vorige eeuw was dat wel even anders), waarom mag God weten. Ook van de veiligheidsthema’s blijven ze af. De liberale par- tij stelt zich veel politiek correcter op dan de traditionele achterban (men leze ter illustra- tie hiervan Het Laatste Nieuws). Maar enkel en alleen de claxon willen zijn van het Kapi- taal is niet meteen bevorderlijk voor een ruime belangstelling van de burger. Om die reden zijn veel voorstanders van een flinke vrijemarkteco- nomie in het kader van een autonoom Vlaan- deren blijkbaar voorgoed verhuisd naar N-VA.
Het verhaal van de werkgevers werd nog eens uiteengezet in een Knack-interview met Luc Bertrand, éminence grise van de financi- ele wereld: verlaag de vennootschapsbelas- ting - waarmee we koploper zijn in Europa - van 34 procent naar het Europese gemid- delde van 22 procent; stop het gedoe tegen meerwaarden, want ze zijn het pensioen van zelfstandigen en kmo’ers; weg met elke vorm van vermogens(winst)belastingen, want die blokkeren investeringen; ontvet de geldver- slindende ambtenarij en investeer in open- bare werken, in samenwerking met de privé;
en ten slotte: zaag niet te veel over ongelijk- heid, want het valt hier best mee. Bertrand zegt verstandige dingen, maar dat laatste is dommigheid, want in strijd met de billijke ver- deling van inspanningen over het hele maat- schappelijke veld.
N-VA
En de N-VA dan? Het economisch profiel van de partij is behoorlijk liberaal. Ze lijkt dan ook niet van plan belastingen op kapitaal te ver- hogen. Ze is daar in principe niet tegen, maar
“met de liberalen op hun economische rech- terflank is het voor N-VA uitgesloten om op dit thema ook maar één druppel water in de wijn te doen”, meent Van den Broeck. Voorlo- pig schiet de partij daarmee geen groot gat in eigen voet. Wanneer wel?
Het is een beetje zoals met het communau- taire profiel van de partij. Het blijft schipperen tussen pragmatisme in de regering en rozijnen strooien in de media, waar de Vlaamsgezinde achterban om geduld wordt gevraagd.
In De Zondag mocht Peter de Roover het nog eens uitleggen: de Belgische structuur is inefficiënt, we hebben een overheid te veel…
”de federale”. België blijft de levensverzekering van de Walen. De Roover verwijst ook duidelijk naar de transfers, een “rustbed” dat niet met- een zorgt voor de nodige Waalse dynamiek. “In een Belgische regering stappen zonder commu- nautaire bondgenoten, komt niet overeen met onze droom”, geeft hij toe.
In Knack herhaalde de Waalse essayist Jules Gheude nog eens dat Wallonië het onmoge- lijk financieel kan redden als Vlaanderen Bel- gië opblaast. Tien jaar na Bye Bye Belgium is de Franstalige angst voor het einde van België min- der acuut, maar dat einde nadert en Wallonië moet zich daar beter op voorbereiden, waar- schuwt hij in zijn essay ‘Un testament Wallon:
Les vérités dérangeantes’, dat deze week ver- schijnt. “De Waalse schuld bedraagt nu al 20 miljard euro. Het drama van Wallonië is dat het boven zijn stand en onder zijn mogelijkheden leeft.” Zonder België zou de regio in een Grieks scenario verzeilen. Daarom moet Wallonië aan- sluiten bij Frankrijk.
Francken
Als het communautaire en het economische verhaal sputtert, heeft de N-VA nog de maat- schappelijke thema’s (asiel, migratie, veilig- heid) om te scoren. De hardnekkigheid waar- mee progressief Vlaanderen– opgezweept door een francofone barones en een marxistische advocate met een PVDA-kroontje – asiel voor het Syrische gezin blijft verdedigen is een gods- geschenk voor Francken en co. En geen klein- tje. Nog een paar dommigheden van dit kaliber en de Vlaamsgezinde partijen (de een radicaal rechts, de ander conservatief) banen zich bij de naderende verkiezingen een weg naar fors ver- sterkte posities. Zodra dit nog iets waarschijn- lijker wordt, komen er verkiezingen.
De ruziënde regering-Michel staat halfweg de legislatuur op een kantelmoment, schrijft De Tijd. Hangen er verkiezingen in de lucht? Dat zal pas gebeuren als één van de regeringspartijen daar goede redenen voor heeft. Voorlopig is dat nog niet het geval, maar wat niet is kan komen. Voorlopig voeren de partijvoorzitters achter de schermen
“cruciale gesprekken”, weet de zakenkrant. De lijnen zijn weer open.
Nog wat progressieve dwaasheden en we gaan stemmen
Actueel 15 december 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Naar een privatisering van bpost
Het zal wellicht niet meer voor deze legislatuur zijn, maar een privatisering van bpost staat in de sterren geschreven. Zeker na de vaudeville rond de mislukte overname van PostNL. Dat de Nederlanders neen zegden, had veel te maken met het wantrouwen ten opzichte van het Belgische staatsbedrijf.
Vorig weekend schoot federaal minister van Overheidsbe- drijven Alexander De Croo (Open Vld) met scherp op de Neder- landse regering. Volgens hem werd vanuit Den Haag zwaar gelobbyd om de overname van de Koninklijke PostNL door de Belgische concurrent bpost tegen te houden. Dat is vreemd, want PostNL is een privébedrijf waarvan de aandeelhouders vooral grote internationale pensioenfondsen zijn. Ook het management van PostNL was voor en zag synergieën met Bel- gië. Toch werden de verschillende huwelijksaanzoeken vanuit Brussel - voor zo’n 2,5 miljard euro - afgewezen.
Belgische staat als obstakel
De druk vanuit het Binnenhof was dan ook zeer groot, want de Nederlandse regering dreigde ermee alle steunmaatrege- len aan PostNL voor de postbedeling in te trekken. De Neder- landse regering werd geholpen door drie bestuurders (com- missarissen heet dat daar) die banden hadden met de PvdA, de regeringspartij die het duidelijkst tegen de overname was.
Het Nederlandse njet moet bekeken worden vanuit de binnen- landse situatie. Met de verkiezingen voor de Tweede Kamer van 2017 in het verschiet, willen de regeringspartijen zich nationa-
listisch opstellen. Een poging om een dam op te werpen tegen de immens populaire PVV-leider Geert Wilders.
De vrees voor Belgische inmenging, of zelfs totale controle van het fusiebedrijf na een overname, zat diep in Den Haag.
Alexander de Croo verdedigt zich door te zeggen dat PostNL nog altijd onder eigen naam zou kunnen werken en dat er niet meteen sprake zou zijn van jobverlies, maar dat geloofden de Nederlanders niet.
Vooral het element dat de Belgische regering na de over- name nog altijd een blokkeringsminderheid van 40 procent zou hebben in het bedrijf zat Den Haag dwars. De Croo verde- digt zich door te zeggen dat zo’n blokkeringsminderheid amper iets voorstelt. Het zou enkel gaan over een veto bij een kapi- taalverhoging of -verlaging. Het dagelijks bestuur zou volledig autonoom gebeuren.
De Nederlanders hebben echter een olifantengeheugen.
Ze weten dat er bij Belgische staatsbedrijven en ex-staatsbe- drijven nogal graag aan achterkamerpolitiek wordt gedaan.
Het is op die manier dat Franse groepen in de jaren negentig de controle hebben verworven over belangrijke grote Belgi- sche bedrijven dankzij de controle van de toen nog invloed- rijke Generale Maatschappij. Men weet in Den Haag nog hoe een deal tussen KLM en Sabena werd tegengehouden onder francofone druk. Ook de mislukte poging van ABN Amro om in 1998 de Generale Bank over te nemen, is men niet verge- ten. Een directe tussenkomst van het Paleis hield een acqui- sitie of fusie tegen.
Het zou voor de Nederlanders wellicht gemakkelijker zijn geweest om PostNL en bpost te laten samensmelten of zelfs een overname van de Nederlandse postmaatschappij door het Belgische bedrijf te aanvaarden indien bpost niet voor meer dan 50 procent in handen was van de Belgische overheid.
Dividenden en de staatsschuld
Waarmee we meteen het debat kunnen openen over de privatisering van bpost. Wordt het geen tijd om het meerder- heidsbelang van de Belgische staat af te bouwen? Wellicht komt dit er, maar niet meer deze legislatuur. Reden: de divi- dendenstroom uit het overheidsbedrijf die de Belgische staats- kas spekt. Voor bpost is dat al snel een 100 miljoen euro per jaar. Een privatisering zou een einde maken aan dat gemakke- lijke geld voor de begroting, die maar zeer moeilijk gesaneerd wordt. Tussen haakjes: door de belangen in Proximus, Belfius, BNP Paribas, De Nationale Loterij en andere bedrijven waar de Belgische staat aandeelhouder is, komt er jaarlijks in totaal zo’n 1,2 miljard euro aan dividenden binnen.
Wellicht zal een verkoop van participaties in bijvoorbeeld bpost pas gebeuren wanneer de begroting minder rood kleurt.
De opbrengst van een verkoop kan dan aangewend worden om dat andere probleem van de Belgische overheidsfinanciën op te lossen, namelijk de overheidsschuld van 107 procent van het bbp. Een verkoop van overheidsbedrijven om de schuld te doen dalen, dat wordt de opdracht van de volgende federale regering. Bpost komt dan als eerste in het vizier.
Angélique VAnderstrAeten Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Vakantiefraudeurs verplaatsen zich ook langs de weg
België en Nederland hebben besloten de vakantiefraude van asielzoekers en vluch- telingen gezamenlijk aan te pakken. Beide landen zullen informatie uitwisselen, vooral over reizigers die het vliegtuig nemen om met vakantie te gaan naar het land dat ze ontvlucht zijn. Theo Francken en zijn Nederlandse collega Dijkhoff tekenden daarover vorige week vrijdag een akkoord. Mogelijk volgen ook akkoorden met andere buurlan- den. Wat ons betreft niets te vroeg, maar ook de buitengrenzen langs de weg mogen niet vergeten worden. Vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië reizen vrijwel jaarlijks heen en terug naar hun thuisland.
In feite kon Europa in deze materie al lang een initiatief nemen. Maar niet alleen rech- ters, ook politici kunnen al eens wereldvreemd of naïef zijn. Wie twijfelt aan de vakantiedrift van vele vluchtelingen dient tijdens de zomer- maanden de welbekende Balkanroute gewoon eens in omgekeerde richting te volgen. De aan- dachtige waarnemer zal kunnen vaststellen dat nogal wat auto’s met Zwitserse, Duitse, Neder- landse, Belgische en Zweedse nummerplaten de Europese buitengrenzen overschrijden rich- ting Servië, Kosovo, Albanië, Bosnië…
In vele gevallen gaat het om vluchtelingen die eind de jaren negentig (terecht!) het oor- logsgeweld in Joegoslavië ontvluchtten om hun heil te zoeken in West-Europa. Zij beho-
ren thans tot de zogenaamde diaspora uit de Balkan. Maar al te graag begeven die vluchte- lingen van weleer zich terug naar het thuisland, meestal met personenwagen waar de modale West-Europeaan slechts van kan dromen. In de Balkanlanden blijft een grote, performante personenwagen een belangrijk statussymbool.
In juli en augustus kan de neutrale waarne- mer zich dan ook in tal van steden in de Bal- kanlanden blind staren op vakantiegangers uit West-Europa die zich bij hun familieleden in het thuisland aandienen met luxewagens die veel te duur zijn voor de beurs van een mede- werker van ’t Pallieterke, bijvoorbeeld. Naar verluidt is er ook bedrog, in die zin dat sommi- gen een dure wagen huren om toch maar te kunnen pronken bij de achtergebleven fami- lieleden.
Schatjes
Dit toont aan dat voor vele vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië vrijwel geen enkel gevaar meer dreigt in hun thuisland. Steden als Belgrado en Pristina zijn in wezen veiliger dan Brussel, Amsterdam en Keulen.
Behoudens enkele uitzonderingen zijn de etnische conflicten te verwaarlozen of onder controle, mede dankzij ondersteunende mili- taire en burgerlijke missies, zoals in Kosovo KFOR en EULEX. De diaspora uit Balkanlanden gaat bijgevolg maar al te graag met vakantie naar huis. Zij betekenen trouwens veel voor de economie van betrokken landen. Het is geen geheim dat vele gewezen vluchtelingen hun
zuurverdiende euro’s uit West-Europa inves- teren in de thuislanden. Ten behoeve van de achtergebleven familieleden wordt vooral geïn- vesteerd in woningen, grond en auto’s. Her en der kan met het geld ook een kleine kruide- nierszaak worden geopend, of een restaurant worden gestart.
Zoals in andere vakantielanden draait de vrijetijdsindustrie in de zomermaanden op volle toeren. Straten met bars en restaurants staan vol blinkende wagens uit het Westen. Nu nonkel en tante, of neven en nichten, in het land zijn, worden in de zomermaanden veelal ook grote trouwpartijen opgezet. Lange kara- vanen van schitterende auto’s trekken dan toe- terend door de regio, het bruidspaar meestal in de laatste, prachtig versierde wagen.
De terugkeer van de diaspora schept altijd een sprankel hoop voor een betere toekomst voor de achtergebleven jongeren. We mogen niet vergeten dat de jeugdwerkloosheid in de Balkan rond veertig procent ligt en het gemid- deld inkomen voor een burger niet hoger is dan driehonderd euro per maand. Men heeft er dus alle belang bij om een ‘schatsie’ aan de haak te slaan. ‘Schatsie’, fonetisch weergege- ven, is in de Balkan de bijnaam van iemand uit de diaspora die op bezoek komt. Als de ‘schat- sies’ (schatjes) in het land zijn, betekent dit drukte in de steden, ellenlange files van dure wagens aan de grensovergangen, overal feest, trouwpartijen en over koppen lopen in de cen- trumsteden.
Criminelen
Is er dan geen keerzijde aan de medaille? Ja, zeker. Door het etaleren van hun beweerde rijk- dom hangen de ‘schatsies’ een verkeerd beeld op van het Westen. In hun thuisland betekent een normaal loon van gemiddeld 1.500 euro per maand een wereld van verschil. Voor Ser- vië, Bosnië of Kosovo is dit zeer veel geld. Voeg daarbij de glitterwagen – al dan niet gehuurd – en dat doet jongeren dromen. Het is niet toevallig dat nogal wat jongeren uit de Bal- kanlanden deel uitmaakten van de eerste gol- ven vluchtelingen in 2014 en 2015. Het ging hier louter om economische vluchtelingen.
De meeste EU-lidstaten hebben dat inmid- dels ingezien en de meeste van die landen op de lijst van veilige landen geplaatst.
Onder de ‘schatjes’ zitten echter ook cri- minelen. De grote drukte tijdens de zomer- maanden vergemakkelijkt voor hen het smok- kelen van voornamelijk geld, namaakgoederen, drugs, wapens en… mensen. Kosovo wordt momenteel volgebouwd met appartementen die geen enkele autochtone inwoner kan beta- len. De kans is groot dat een kalasjnikov die bij ons in terroristische handen valt, afkom- stig is uit een post-conflictgebied zoals Joego- slavië, waar vrijwel iedereen wel een wapen verborgen houdt. Het bezoek van de ‘schat- jes’ is een schitterende gelegenheid om een wapen te verhandelen, wat namaaksigaret- ten te smokkelen, of wat geld afkomstig van
criminaliteit in het Westen wit te wassen via de immobiliënsector. Bovendien is het onze inlichtingdiensten niet onbekend dat terugke- rende IS-strijders de EU vooral binnenslopen via de Balkan. In de regio zelf is er een toene- mende aanhang van het salafisme, dat vooral in Bosnië-Herzegovina duchtig gefinancierd wordt door Saoedi-Arabië en de Verenigde Ara- bische Emiraten.
Ook over de weg
Is de jaarlijkse terugkeer naar huis van de Balkandiaspora dan ook vakantiefraude? De vluchtelingenstatus verschilt van land tot land.
Wie het conflict in Joegoslavië ontvluchtte naar een EU-land bevindt zich daar nu al ongeveer twintig jaar. Nochtans worden regelmatig vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië gere- patrieerd omdat zij illegaal in de EU verbleven.
Nog vorige week werd in ons land een aan- tal Kosovaren en een Albanees opgepakt voor openlijke sympathieën voor IS. Mogelijk reis- den ook zij, zoals duizenden andere ‘schatsies’, zonder enig probleem jaarlijks heen en terug naar hun thuisland. Een aanwijzing wellicht om de aandacht niet alleen te beperken tot vluchtelingen die het vliegtuig nemen om met vakantie te gaan naar hun land van herkomst.
Ook over de weg is er nogal wat vakantiever- keer, en sommige reizigers hebben, zowel bij de heen- als de terugreis, wel iets meer in hun bagage dan menig wereldvreemde rechter of politieker kan vermoeden. rirO
Theo Francken bekogeld
met schoenen
Actueel
15 december 2016 3
Objectief analyserend
Mijnheer de knuppelgooier,
Na de driejaarlijkse PISA-cijfers aangaande de kwaliteitsstudie over het Europees onder- wijs volgen steevast de zegebulletins vanuit de onderwijskoepels en het ministerie van Onderwijs. Vorige week was het weer zover toen de onderwijselites besloten dat het nog steeds goed tot zeer goed zou gaan met onze vijftienjarigen wat betreft hun prestaties in leesvaardigheid, wiskunde en wetenschap- pelijke kennis. ‘Goed bezig!’, jubelden zij zelf- genoegzaam om alweer drie jaar te gaan wachten op de volgende cijfers. Vlaanderen behoort nog steeds tot de toplanden, zegt men en men dommelt opnieuw in. Of… men kijkt de andere kant op…
En dan… komt gij even tussenbeide. Als ondernemer, topeconoom en lid van de raad van bestuur van de jezuïetencolleges - die toch wel iets van kwaliteitsvol onderwijs afweten -, maakt gij een andere analyse van al die cijfers en concludeert gij zeer nuch- ter dat er eigenlijk geen reden is tot ‘hoera- berichten’, want dat wij ons topniveau aan het verliezen zijn. Gij stelt immers de ero- sie van het niveau vast en - daaruit volgend - dat de nivellering naar beneden volop is ingezet. Gij wijst erop dat dat niet zo opvalt in de gemiddelden, maar wel in de topsco- res, want die zijn op een decennium tijd dra- matisch gedaald. Gij hebt niet veel tabellen nodig om aan te tonen dat in 2003 in Vlaan- deren nog 34,3 procent van de leerlingen presteerde op topniveau, terwijl daar in 2015 nog maar 20,7 procent van overbleef. Maar omdat dat nog altijd hoger is dan het Euro- pees gemiddelde, gaat men aan het juichen.
Gij stelt daar tegenover dat het verlies van het topniveau op relatief korte termijn nefast is voor onze welvaart.
Gij erkent daarnaast ook terecht dat ‘de onderkant’ steeds groter wordt en dat men er niet in slaagt de zwakke leerlingen sterker te maken. De eenheidsstructuren, de geni- velleerde grote middenmoot is duidelijk geen oplossing. Gij vraagt u dan ook ten gronde af of men die trend wil voortzetten met bijvoor- beeld een ‘brede eerste graad’. Gij pleit voor
een onderwijshervorming die de neergaande trend van ‘de onderkant’ én de ‘bovenkant’
moet tegengaan. Die moet neerkomen op minder regeltjes en uniformiseringsdrang vanuit Brussel. Meer vrijheid aan de scholen en aan de leraren dus om elke school naar eigen inzichten en mogelijkheden te doen werken aan echte differentiatie, en resul- taatgericht voor iedereen te doen wat moet gedaan worden.
En laat dat nu precies zijn waarvoor de leraren al jarenlang roepende in de woes- tijn zijn. Gij geeft hen met uw terechte tus- senkomst heel wat zuurstof en zij zullen dat weten te appreciëren. Het is al meer dan eens gebleken dat de leraren en docenten manifest aandrongen op een herwaardering van basiskennis en -vaardigheden. Velen wil- len het liefst terugkeren naar de leerplan- nen en minder aandacht besteden aan het vage doelstellingen-janboeltje van de eind- termen. Bovendien: elke school is anders, heeft een eigen onderwijscultuur, een eigen traditie, een eigen specifiek publiek. Alles vanuit Brussel in één grote centralistische brij draaien, is een hypotheek leggen op onze toekomst.
Gij hebt er goed aan gedaan eens een knuppel in het hoenderhok en een steen in de kikkerpoel te gooien. Als leerkrachten het- zelfde hardop zeggen, wordt van hen kada- verdiscipline voor de oekazen van de onder- wijsgoeroes verwacht. Desnoods wordt er een doorlichtingsteam uitgestuurd om bal- sturige schoolteams of individuele leraren in de pas te laten lopen. Wij moeten daar drin- gend vanaf of we vinden geen getalenteerde jonge leerkrachten meer die méér willen zijn dan zorgverstrekkers, coaches, conflictbe- heersers of procesbegeleiders. Wij hebben weer vertellers nodig die boeiende en leer- rijke verhalen vertellen om de onderkant, de middenmoot én de bovenkant effectief iets bij te leren waar men in het latere leven ook echt iets mee is.
Bedankt dus, mijnheer Noels. De bood- schap moet duidelijk zijn voor wie wil luis- teren.
Briefje aan Geert Noels
De commentatoren, politici en eminente professoren struikelden over elkaar in hun haast om zich verontwaardigd te tonen over de houding van de N-VA. Zij menen allen dat deze een fundamentele aanval uitmaakt op de rechtstaat en de scheiding der machten.
De rechtbank als politiek instrument
De gemakkelijk verontwaardigden verge- ten daarbij één ding: die scheiding is reeds lang opgegeven. Dit gebeurde toen links zich zo dominant wist bij de elites van de wes- terse samenleving, dat het de tijd rijp achtte om zijn eigen opvattingen uit te roepen tot onveranderlijke wetten van Meden en Per- zen, die voortaan alle toekomstige generaties zouden binden. De rechtbank werd toen door hen uitgeroepen als het geschikte middel om dissidenten op andere gedachten te brengen.
Decennialang heeft links het recht en de rechtbanken ingeschakeld om aan politieke besluitvorming te doen. Extreme interpreta- ties van het Europees Verdrag van de Rech- ten van Mens werden via de selecte club van de Straatsburgse hogepriesters opgelegd aan alle landen in Europa, zonder enige kans op inspraak van het volk. Een heel assortiment muilkorfwetten werd tot stand gebracht om rechtbanken te verplichten politieke opinies te beoordelen en te bestraffen. Dictaten van- uit de Europese Unie omzeilden de nood om een maatschappelijk draagvlak te creëren in de nationale staten, waardoor nationale poli- tici werden gedegradeerd tot uitvoerders van de richtlijnen van de Europese mandarijnen.
Degenen die besloten hebben dat de wet- ten en de rechtbanken geschikte middelen zijn om de democratie en de wetgevende macht te kortwieken, moeten niet verbaasd zijn dat de democratie begint terug te slaan naar de rechtbanken. Dit zat er aan te komen.
En dit gaat nog vaak gebeuren. De opstand van de kiezers in het westen heeft ook veel te maken met frustratie over het gebrek aan ver- andering en de schijnbare nutteloosheid van hun stem. Wanneer verandering niet meer mogelijk is via normale weg, worden non- conformisten als Trump en Orban, die duide- lijk laten verstaan dat ze de geldende regels aan hun laars zullen lappen, een heel stuk aantrekkelijker.
De vergrendelde democratie
De kern van het probleem is dat de oude generatie van politici, die nu overal electo- raal in het defensief wordt gedrongen, zoveel grendels op de werking van de democratie heeft aangebracht dat er op heel wat beleids- terreinen geen beleid meer mogelijk is waar- voor een democratisch draagvlak bestaat.
Keer op keer worden de zelfs maar schuch- tere pogingen om een samenhangend beleid inzake migratie te ontwikkelen tegenge- houden door het EVRM, de Conventie van Genève, het Europees recht en alle verge- zochte interpretaties die daaraan zijn gege- ven door mensen die niet democratisch ter verantwoording kunnen geroepen worden.
De Wever heeft gelijk wanneer hij zegt dat rechtbanken het pushbackbeleid in de vluch- telingencrisis hebben verhinderd en daardoor een aanpak van de crisis zelf. Twee weken geleden nog protesteerde UNICEF België tegen de opsluiting van vluchtelingen met kinderen in gesloten instellingen. Toen Italië drie illegale bootvluchtelingen tegelijk terug- stuurde, werd het land veroordeeld wegens een inbreuk op het verbod op “collectieve uitzetting”. Er is altijd wel iets waarmee men op de lange tenen trapt van het woekerende mensenrechtenapparaat.
De hogepriesters van Straatsburg
Vooral de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de ide-
ologisch beladen interpretaties van het gelijk- namige verdrag vormen een loodzwaar pro- bleem. Marc Bossuyt, voormalig voorzitter van het grondwettelijk Hof, vindt dat het EHRM zijn boekje ver te buiten gaat en noemt de uitspraken inzake asiel gewoon “extreem”.
Maar het migratiebeleid is niet het enige slachtoffer van de extremistische visie van Straatsburg. Een goed voorbeeld is de zaak- Trabelsi, waarbij België werd veroordeeld omdat het deze terrorist had uitgeleverd aan de VS. Het Hof vond dat dit een over- treding was van het verbod op onmense- lijke behandeling van gevangenen. In de VS bestaat immers het gevaar dat Trabelsi niet alleen theoretisch maar ook effectief levens- lang zou krijgen. En de dames en heren van Straatsburg hebben beslist dat écht levens- lang niet meer kan, ook niet voor terroristen.
Indien deze vraag, namelijk of terroris- ten veroordeeld mogen worden tot levens- lange gevangenisstraffen, zou worden voor- gelegd worden aan het volk, zou de opinie van de rechters daar nog geen 5 procent van de stemmen halen. Kan men dan nog aan het besluit ontsnappen dat de hoogste rechts- macht in handen is van vertegenwoordigers van een extremistische strekking in onze samenleving?
Het ergste is dat de democratie daar niet eens kan tegen ingaan. Vlaams Belang of N-VA mogen zelfs 100 procent van de stem- men halen. Het EVRM, zoals geïnterpreteerd door Straatsburg, staat boven alle nationale wetten en is rechtstreeks van toepassing in ons land. Bovendien mag een partij zelfs geen standpunten innemen die ingaan tegen het EVRM, op straffe van verlies van de partijfi- nanciering. Wat rest een democraat dan nog?
Een nutteloos
mensenrechtenapparaat
Eigenlijk moeten we ons afvragen of het EVRM nog voordelen heeft die opwegen tegen de manifeste nadelen. De Belgische grondwet, zoals zovele andere, heeft zijn eigen grondrechtenbescherming. Er is ook nog het VN-verdrag over de mensenrechten en zoveel andere minder invasieve methoden om morele controle uit te oefenen. Volstrekt democratische landen als Canada, Australië en de VS hebben geen EVRM nodig om een beleid te voeren dat deze rechten hoog in het vaandel draagt.
In Europa is het EVRM eigenlijk alleen nog een politiek instrument. Geen enkele poli- tieke strekking bepleit de afschaffing van de mensenrechten. De discussies gaan enkel over de invulling. Wanneer er zich in de democratieën van West-Europa na WO II al schendingen voltrokken, waren die inciden- teel en oplosbaar via interne democratische processen.
Er was echter één grote uitzondering.
Eigenlijk, wanneer men er over nadenkt, was die ene uitzondering het moment waarop het mensenrechtenapparaat had kunnen schit- teren en kunnen bewijzen dat het niet de dienstmaagd was van één kant van het ide- ologische spectrum. Maar net dan bleef het compleet in gebreke. Wanneer, tijdens de jaren negentig en later, in Europa een epi- demie van muilkorfwetten en aanverwante maatregelen uitbrak, waarbij de politieke vrij- heid van meningsuiting ernstig werd beperkt, toonden de mensenrechtenstrijders hun ware aard. Alles wat actief is in die sector zweeg of liet zich zelfs inschakelen om de vervolgingen en uitsluitingen beter moge- lijk te maken.
Toen bleek dat de strijd voor de eigenlijke mensenrechten hen minder interesseert dan de politieke resultaten die via die strijd kun- nen behaald worden. De rol van politieke scheidsrechter dient hen dus ontzegd te wor-
den. Jurgen Ceder
De oorlog tussen
democraten en rechters
Francken weigert de gerechtelijke dwangsom te betalen aan het Syrische gezin dat een visum wil om naar België te komen. De Wever protesteert tegen “le gouverne- ment des juges”. Vanuit N-VA-kringen wordt kritiek geuit op wereldvreemde rechters.
Maar zijn de rechters wel het probleem? Zijn we niet in een situatie beland waarin de conflicten tussen de democratie en de rechtsmacht structureel zullen worden? En waar we duidelijke keuzes zullen moeten maken om de democratie én de onafhan- kelijkheid van de rechtsmacht te redden?
Nieuwsfeit van de week
Het koekoeksjong
Toch voorzitter
Zoals we vorige weken schreven, was er heel wat te doen over de aanduiding van een voorzitter voor de parlementaire onderzoeks- commissie ‘Kazachgate’. De door de cdH voor- gedragen Francis Delpérée was moeilijk ver- teerbaar, maar het reglement van de Kamer zegt dat als er maar één kandidaat is, deze automatisch voorzitter is, en zo geschiedde.
Peter de Roover van N-VA was met die kan- didaat niet zo gelukkig omwille van zijn ver- meende ‘banden’ met de Orde van Malta, die in het dossier opduikt als mogelijke facilitator voor contacten. N-VA riep dan ook de oppo- sitiepartij op een andere voorzitter voor te dragen.
De cdH lachte daar eens goed mee, met gevolg dat het dus Delpérée werd. Om de pil wat te vergulden, werd afgesproken hem nauwlettend in het oog te houden. Delpérée kondigde bovendien zelf aan dat hij zich indien nodig zal laten vervangen en zelfs bepaalde beraadslagingen niet zal bijwonen mocht dat nodig zijn. Vreemde zaak. Stel dat hij de com- missie voor een bepaalde tijd verlaat, hoe kan hij deze dan nadien nog met kennis van zaken voorzitten?
Oogje dicht?
Donderdag waren er enkele opvallende afwezigen in de plenaire vergadering. Onder leiding van voorzitter Siegfried Bracke werd immers een parlementair uitstapje georga- niseerd naar China, met alles erop en eraan.
En wie mocht ook mee? Oud-staatssecreta- ris Delizée (PS), JJ Flahaux (MR), aartsdiaken Dirk van der Maelen (sp.a) en oud-minister Annemie Turtelboom (Open Vld). Er is wei- nig geweten over die reis. Misschien moet er toch maar eens een parlementslid een vraag over stellen…
In ieder geval hopen we dat bevlogen anti- militaristische en ultra-pacifistische Dirkie in China eens goed stampei is gaan maken tegen het daar opgestapelde kernarsenaal en tegen de militaire dictatuur. Wij rekenen erop dat hij daar midden op het Tienanmen-plein voor een tank is gaan liggen en luidkeels heeft uitge- roepen: “Met alle Chinezen, maar niet met den deze!” Of knijpt de rode rakker een oogje dicht bij zijn kleurgenoten? Schopt hij alleen maar in België rel over het militarisme?
Dageraad en avondschemer
Ook Filip Dewinter was afwezig. Was hij in een ander land een gouden dageraad gaan aanschouwen? Neen, hij was er niet om gezondheidsredenen. Gelukkig was hij, zonder twijfel na veel pillen, ’s avonds merk- baar alweer aan de beterhand, toen hij in Amsterdam onder de gouden avondschemer als ‘ervaringsdeskundige in politieke proces- sen’ deelnam aan een ‘LateNight’-uitzending van RTL4, waarin vooruitgeblikt werd op de uitspraak in het proces-Wilders.
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 15 december 2016
4
Laurent
De uitspraken van de balorige Monseig- neur Le Prince Laurent zinderden nog na toen Barbara Pas van het VB de premier hierover aanpakte en hem vroeg hoelang dat allemaal nog moet blijven duren. De premier was dui- delijk toen hij zei dat hij diens woorden ‘hele- maal niet gepast’ vond en persoonlijk met de prins zou gaan praten om hem ‘de regels te herhalen’. Omdat de prins herhaaldelijk vraagt gerust gelaten te worden, suggereerde Pas zijn dotaties volledig af te schaffen. Dan moet hij zich daarover alvast niet meer verantwoorden en kan iedereen hem daaromtrent al met rust laten. Deze parlementaire vraag kreeg aan- dacht in alle media van Het Edel Land. Maar hoe zou het toch komen dat in het politiek correcte Vlaanderen tal van media ‘vergaten’
de naam van de vraagsteller te vernoemen?
In Wallonië daarentegen deed men dat wel, maar dan om heel andere redenen, wellicht.
Daar ging men er ongetwijfeld vanuit dat het de slechteriken weer waren die het geliefde koningshuis in diskrediet wilden brengen.
Falende staat
Er werd donderdag uitgekeken naar wat Theo Francken zou zeggen over de visum- kwestie rond een Syrische familie. Het hof van beroep in Brussel had immers beslist dat hij dat visum moet afleveren. Als hij dat niet doet, moet een dwangsom van 4.000 euro per dag betaald worden. Theo was echter duide- lijk: dat visum zal niet worden afgeleverd en hij zal alle mogelijk rechtsmiddelen uitputten om zijn gelijk te halen. Hij voorspelt dat toe- geven aan dit precedent de poorten naar ons land wagenwijd zal openzetten. En dat wil hij voorkomen. Terecht. Voorspelbaar kreeg hij de linkerzijde van rood en groen over zich heen. Maar niet alleen zijn eigen fractie, ook grondwetspecialist en ex-N-VA’er Vuye stond aan zijn kant. Diens besluit is er eentje om te onthouden: “België is al een ‘failed state’.
Als deze zaak doorgaat, dan zijn wij gewoon
‘failed tout court’.”
Dure commissie
Om 14 u. 27 startte vorige woensdag de commissie Justitie. Om precies 14 u. 55 was ze al weer afgelopen. In die 28 minuten pas- seerden 4 vragen de revue. Het waren vra- gen van Sophie de Wit van N-VA. Daar is niks mis mee, want Sophie is een ijverig Kamerlid.
Geen andere vragen dus… Men kan zich eens te meer de vraag stellen: kan een en ander niet beter geregeld worden? Niet alleen moe- ten een minister en zijn medewerkers zich daar voor vrij maken, ook de andere commissiele- den – zij die komen tenminste – moeten er zijn, maar eveneens bodes en medewerkers.
Er moet koffie aangedragen worden, de ver- warming moet draaien en de lampen moe- ten branden. Kortom, op die manier is het een dure aangelegenheid. Zou er echt eens niet afgesproken kunnen worden om vragen te bundelen in grotere pakketten, en op één bepaalde dag langer te vergaderen dan wel in zoveel splintervergaderingen?
Over wat vooraf ging, is veel minder bekend. Op het einde van de 19de eeuw begint Japan zijn expansie. Japan verovert Korea en Taiwan en maakt er kolonies van.
Het verslaat China en Rusland en verovert in de Eerste Wereldoorlog, als geallieerd land, Duitse eilanden in de Stille Oceaan. Vanaf 1931 begint de volgende expansiegolf. Japan verovert Mantsjoerije en maakt er de satel- lietstaat Mandsjoekwo van, waar het de laat- ste onttroonde keizer van China als mario- net installeert.
In 1937 vindt Japan gemakkelijk een inci- dent om China aan te vallen en te plunde- ren. In een nooit verklaarde oorlog verove- ren de Japanners delen van China, moorden miljoenen mensen uit maar ze slagen er niet in het reusachtige land volledig op de knieën te dwingen, al organiseren ze wel een colla- borateursregering in de bezette gebieden.
Arm aan grondstoffen
Nog altijd denken mensen in het Westen dat de Tweede Wereldoorlog in het Verre Oosten vooral een strijd tussen Amerikanen en Japanners is geweest, maar dat klopt niet.
Heel de oorlog vecht twee derde van het Japanse leger in China.
De Amerikanen bekijken die Japanse expansie met een bijzonder scheef oog, want de Amerikaanse handelsbelangen komen in het geding en in China werken duizenden Amerikaanse protestantse missionarissen die het thuisfront op de hoogte brengen van de Japanse gruwelen.
Na de Japanse aanval beginnen de VS met economische sancties, maar het ultieme wapen - olie voor de Japanse industrie en het leger - wordt nog niet ingezet. Het grond- stofarme Japan zoekt naar een uitweg om uit de Amerikaanse wurggreep te geraken en start met acties op twee fronten: militair en diplomatiek. Einde 1940 bedreigen de Japan- ners Frans-Indochina, en de Vichy-regering in Frankrijk geeft hen de toestemming de vlieg- velden te gebruiken zodat ze Amerikaanse en Britse hulp aan China kunnen bemoeilijken.
De Amerikanen reageren.
Ze stoppen met het leveren van ijzer en koper aan Japan en ze verbieden Japanse schepen het gebruik van het Panamakanaal.
Tezelfdertijd beveelt president Roosevelt de Amerikaanse vloot in de Stille Oceaan de basis in Californië te verlaten en te ankeren bij het Hawaïaanse eiland Oahu, waar een uitstekende haven is, in Pearl Harbor. De pre- sident hoopt dat de Japanners zich koest hou- den nu de vloot 3.700 kilometer in de richting van Japan verhuist.
De Amerikaanse Navy is er niet gelukkig mee maar gehoorzaamt. Zeven (verouderde) slagschepen, drie vliegdekschepen en een vloot kleinere schepen en onderzeeërs anke- ren voortaan in Hawaï. Veel matrozen vin- den het een leuk uitje en de discipline is niet al te streng.
Hoofddoel is Nederlands-Indië
Maar zelfs voor de verhuis van de Navy maken de Japanners al plannen voor nieuwe veroveringen. Hoofddoel is Nederlands-Indië, dat veel oliebronnen bezit. Met de komst van de Amerikaanse vloot naar Hawaï ver- andert de invalshoek. De Japanners willen nog altijd die Nederlandse olie (Royal Dutch Shell), maar ze weten dat de Amerikanen dat niet goedschiks laten gebeuren.
Dus maken ze plannen om in één reusach- tige klap alle westerse invloed uit te schake- len. Dat impliceert een vlugge verovering van de westerse bezittingen die tussen Japan en Nederlands-Indië liggen, om een aanval in de flank of de rug te verhinderen. Dat zijn de (zogenaamd autonome) Filippijnen, waar de VS, als vroegere kolonisatoren, nog een leger hebben.
Dat is Frans-Indochina. En dat is Malei- sië, waar de Britten heersen. Tezelfdertijd moet een Amerikaanse tegenaanval vanuit
Hawaï verhinderd worden. Even overwegen de Japanners Hawaï te veroveren, maar dat is wel heel gewaagd, vraagt veel manschap- pen en het Japanse landleger weigert solda- ten die in China vechten vrij te geven.
Dat is de eerste en misschien grootste stra- tegische Japanse blunder. In juli 1941 volgt de eerste praktische stap. Op hun weg naar het zuiden bezetten de Japanners Frans-Indo- china (Vietnam, Cambodja, Laos), al laten ze de Fransen nog altijd het dagelijks bestuur uitoefenen.
Die Japanse stap komt president Roose- velt niet slecht uit. Zijn grootste aandacht gaat naar de situatie in Europa en hij helpt de Brit- ten waar hij kan. De Amerikaanse vloot in de Atlantische Oceaan creëert incident na inci- dent met de Duitsers, maar Hitler bijt niet.
Roosevelt rantsoeneert de olie in afwachting van de te verwachten oorlog met Duitsland, en de Japanse expansie geeft hem een extra reden om de olietoevoer naar Japan hele- maal af te snijden.
De Japanners richten zich tot de Nederlan- ders, maar die leveren onder Amerikaanse druk maar een derde van de hoeveelheid die Japan nodig heeft. De Japanners reke- nen uit dat hun schepen, tanks, voertuigen en vliegtuigen door het Amerikaans olie- embargo nog exact 1 jaar kunnen functione- ren en dan is er geen druppel brandstof meer.
Dat embargo betekent vroeg of laat, en eer- der vroeg, oorlog. Pearl Harbor is een moge- lijk doelwit, maar de Filippijnen liggen toch veel meer voor de hand. De Japanners begin- nen halfhartig met een diplomatiek offen- sief, in de hoop het conflict vredelievend op te lossen.
Hirohito geeft het bevel
In Japan rolt de teerling. Keizer Hirohito vindt aanvankelijk een oorlog met de VS te gevaarlijk. Als kroonprins heeft hij zes maan- den Europa bezocht en hij heeft een vrij goed idee van de westerse kracht. Maar de Duitse successen trekken hem over de streep. Hij laat zich meer en meer overtuigen door de haviken in zijn regering.
Op 1 november gaat hij akkoord met een eventuele aanval op de Amerikaanse vloot, maar voor alle zekerheid beveelt hij nog een laatste diplomatiek offensief. De Japan- ners bieden de Amerikanen allerlei conces- sies aan, zoals een gedeeltelijke terugtocht uit China. Ze hebben echter een formidabel nadeel. De Amerikanen kraken de Japanse diplomatieke code; Roosevelt weet dus dat er een groot verschil is tussen wat de Japan- ners zeggen en wat ze doen.
De Amerikanen krijgen aanwijzingen dat de Japanners niet alleen westerse bezittin- gen maar ook, op hun weg naar het zuiden, het onafhankelijke Thailand gaan binnenval- len. Terwijl in Washington nog onderhandeld wordt, vertrekt op 26 november de Japanse vloot met inachtneming van volstrekte radio- stilte naar Hawaï. Drie dagen later stoppen de gesprekken in de Amerikaanse hoofdstad en is het wachten waar en wanneer het con- flict uitbreekt.
Uiteraard hebben, geheel in de westerse traditie van zelfkastijding, een paar Ameri- kaanse idioten later beweerd dat alles de schuld van de VS is en dat Roosevelt per- fect weet waar de Japanners zullen toeslaan, zogenaamd om de VS een schoktherapie te bezorgen. Ernstige Japanse en Amerikaanse historici hebben dat verhaaltje bij de com- plotlegendes geklasseerd. Op 1 december geeft Hirohito de opstomende Japanse vloot het definitieve bevel aan te vallen en maken de Japanners zich ook klaar voor hun storm- loop richting het zuiden.
Jan neckers
(Vervolg en slot volgende week)
Tactische zege, strategische blunder: Pearl Harbor (1)
Met een onfeilbaar instinct koos de VRT in het grote televisieaanbod over de aan- val op Pearl Harbor - nu 75 jaar geleden - uiteraard de documentaire met de zwakste inhoud. Alle aandacht gaat altijd naar dat ene uur van de aanval en iedereen kent de spectaculaire beelden, maar meestal blijft onduidelijk wat authentiek is en wat gekopieerd werd in een reconstructie; een propagandafilm van 1943 van John Ford.
Actueel
15 december 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
45 jaar
De parlementaire zitting was voorzien van een feestelijk randje. ‘s Morgens werden gou- den erepenningen uitgereikt aan een aantal verdienstelijke personen. Dit jaar was gekozen voor personen uit diverse sectoren van onder- zoek en ontwikkeling, zodat bij de laureaten alvast geen onzinherauten zaten, wat mag wor- den toegejuicht.
In de gewone plenaire vergadering was het dan de beurt aan Jan Peumans om zich te ver- heugen in de 45ste verjaardag van het Vlaams Parlement. Inderdaad, op 7 december 1971 werd de Cultuurraad voor de Nederlandse Cul- tuurgemeenschap opgericht, een prille stap op de weg naar de “desunitarisatie” van het aloude Belgique à papa. Peumans schetste de geschiedenis, over de verscheidene staats- hervormingen, van Vlaamse Raad tot het Vlaams Parlement zoals we dat vandaag ken- nen. Sindsdien is er alleen maar meer Vlaamse autonomie gekomen, een niet te stoppen evo- lutie, volgens Peumans.
Triomfbogen
Gezegd moet worden dat de toespraak van de voorzitter goed gestoffeerd was. Peu- mans vergeleek Vlaanderen met andere min of meer autonome regio’s die nog uitgebrei- dere bevoegdheden hebben. Zelfs kon er een sneer naar de arrogante eurocratie van af, die nog steeds “misprijzend” neerkijkt op de eigen
“wilsbeschikking van volkeren”.
Het belangrijkste aspect voor een voort- schrijdende Vlaamse autonomie was volgens Peumans een vergroting van de eigen fiscali- teit en dus een vermindering van de dotatie- afhankelijkheid. Dat zou leiden tot een betere dynamiek en een gezonder begrotingsbeleid, en het zou de relaties met de naaste buren ten goede komen.
De voorzitter blikte vooruit naar de vijftigste verjaardag en leek er nogal op te vertrouwen dat tegen dan nog meer zal zijn verwezenlijkt.
In vroeger tijden bouwde men “majestueuze triomfbogen” om de nationale onafhankelijk- heid luister bij te zetten.
Betonstop
Het is zeer de vraag of men in dat toekom- stige florissante Vlaanderen nog wel triomf- bogen zou mógen bouwen. Dat werd niet geheel duidelijk op het volgende actualiteits- debat over het Beleidsplan Ruimte Vlaande- ren, dat intussen ruimere bekendheid geniet dankzij het begrip “betonstop”. Heel erg con- creet werd het allemaal niet, omdat ook alleen nog maar de grote beleidslijnen zijn uitgezet.
Regeren is vooruitzien, en met denken op lan- gere termijn is niks mis, maar het lijkt er wel op dat men soms iets té visionair wil zijn. Met de historisch volledig scheefgegroeide ruimte- lijke ordening, of beter, het ontbreken daarvan, en de sociaalgeografische werkelijkheid in dit land zal het geen sinecure zijn om het “ruimte- beslag” terug te dringen of het ruimtegebruik te optimaliseren.
Witboek
Het witboek voor de Vlaamse ruimte zet vooral in op geconcentreerder wonen en ruim- tegebruik. Er is geen reden tot paniek, want het zal niet verboden zijn nog op “den buiten” te wonen, en voor wie onwenselijke bouwgrond bezit zou een systeem van verhandelbare en uitwisselbare bouwrechten worden uitgedok- terd. Hoe men de Vlaming uit zijn verkaveling zal wegkrijgen, is nog niet helemaal duidelijk, zeker als wonen in de steden zo buitenmaats duur blijft. Eerste afspraak in 2025 – misschien zijn er dan multifunctionele triomfbogen met appartementen.
In de marge van het debat doken nog wat stokpaardjes op. De sp.a zou de sp.a niet zijn als niet de obsessie met De Lijn zou opborre- len. Bruno Tobback vindt dat geen ruimtelijk beleid kan worden gevoerd als het openbaar vervoer zo gruwelijk wordt doodgeknepen door boze rechtse regeringen. Het VB zou dan weer het VB niet zijn als Stefaan Sintobin niet even vermeldde dat ook de demografische druk door massa-immigratie wel eens een invloed op onze ruimte zou kunnen hebben.
Voor het overige blijft het bang afwachten.
Maoïstische agitatie
Maar in België zijn dat ficties. Dat weten we toch al sinds de repressie? In de VS worden rechters verkozen, maar in België zijn ze alle- maal politiek benoemd in een ondoorzichtige koehandel tussen de drie grote politieke fami- lies. Dat betekent nog niet automatisch dat zij allemaal marionetten van een politieke par- tij zijn, maar het wijst minstens op een poli- tieke binding. Een vermoeden van partijdig- heid, zoals dat in het juridisch jargon heet. In praktijk is er in België nooit een onafhanke- lijke rechterlijke macht geweest.
Er waren enkele onafhankelijke rechters, maar het systeem als geheel was altijd een product van de wetgevende macht en een verlengstuk van de uitvoerende macht. Is men al vergeten dat die rechterlijke macht de voor- bije twintig jaar op bevel van de uitvoerende macht verschillende politieke processen heeft gevoerd om een oppositiepartij – het Vlaams Blok en later het Vlaams Belang – te vervol- gen en te fnuiken?
In 2008 bleek tijdens de Fortis-affaire nog eens hoe justitie en politiek twee handen op één buik zijn. Luc van der Kelen schreef toen:
“Niemand hoeft zo naïef te zijn om te denken dat een vermenging van politiek en gerecht vroeger niet voorkwam – de Vlaams Blok- processen waren daarvan een eminent voor- beeld. Maar de onbeschaamdheid waarmee het in deze affaire is gebeurd, is ontstellend, zelfs voor iemand die de politiek al een jaar of veertig volgt.”
In 2013 bleek dat maar liefst twaalf van de veertien leden van de Franstalige benoe- mingscommissie van de Hoge Raad voor Jus- titie van PS-strekking waren. Twaalf van de veertien! En wij zouden dan moeten gelo- ven dat die justitie neutraal, betrouwbaar en apolitiek is. Wij zouden dan de misdadige absurditeiten van dat systeem zomaar moe- ten slikken?
Adderkluwen
De juridische wereld is evengoed een adderkluwen van intriges, nepotisme, belan- genvermenging, politieke touwtrekke- rij en leugens als de politiek zelf. De geldt niet alleen voor de magistraten, maar nog meer voor de advocatuur, die er zelfs open- lijk prat op gaat dat zij zich niet gebonden voelt door ethische overwegingen of begrip- pen als waarheid en rechtvaardigheid. In de advocatuur is de belangenvermenging met de politiek en de onderwereld waarschijn-
lijk nog erger dan bij de magistratuur. Het advocatenkantoor van Mark Uyttendaele, de tweede echtgenoot van Laurette Onkelinx kreeg jarenlang massa’s overheidsopdrach- ten en dat werd georganiseerd en gestuurd door de PS. Armand de Decker werkte in het parlement én op regeringsniveau mee aan de versnelde goedkeuring van de afkoopwet, ter- wijl hij tegelijk advocaat was voor de louche Kazachse zakenman voor wie die wet bedoeld was. Alle zogezegd gescheiden machten spanden toen samen met een onderwereld- figuur. En sommige procedureadvocaten zijn nauwelijks meer dan juridische huurlingen voor de georganiseerde misdaad, en ze heb- ben even weinig moreel besef als huurmoor- denaars. Als hun cliënt maar betaalt…
Maoïstische agitatie
Zou iemand nog geloven dat de juridische hetze tegen Theo Francken en het visum voor een ambtenaar van het Assad-regime ingege- ven is door humanitaire overwegingen? Dit is een constructie van het maoïstische advoca- tencollectief Progress Lawyers Network (PLN), die rechtstreeks is voortgekomen uit “Advo- caten voor het Volk”, een oude mantelorga- nisatie van de maoïsten.
De meeste advocaten van PLN werkten vroeger voor “Advocaten voor het volk”. Zou men nazi’s aan de balie toelaten? Zou men hen in de media een forum geven voor hun agitatie? Natuurlijk niet. Waarom dan mao- isten wel? Hebben die soms minder mensen afgeslacht? PLN heeft actie gevoerd voor de vrijlating van vijf Cubaanse spionnen die naar de VS waren gestuurd om daar dissidenten te vermoorden. PLN heeft geprobeerd de Ame- rikaanse generaal Francks te laten vervol- gen wegens “oorlogsmisdaden” in Irak en het heeft juridische hand-en spandiensten ver- leend aan Erdogan en Hamas in de zaak van het Gaza-flottielje. Mieke van den Broeck, die nu grote sier maakt als advocate van die Syri- ers, heeft in Brussel op de lijst van de PvdA gestaan. Gewoon op google vonden we al snel dat tien van de zestien advocaten van het kantoor aan de Broederminstraat 3 in Antwer- pen lid of kandidaat van de PVDA zijn, of er nauw mee samenwerken. De meeste anderen zijn lid van verschillende extreemlinkse groe- pen. In het kantoor op de Haachtsesteenweg 55 in Brussel vonden we op zestien advoca- ten negen van de PVDA, die van de Fransta- lige tegenhanger PTB niet meegeteld.
Een partij die slechts een paar procent van kiezers vertegenwoordigt, zou dus via juridisch lobby- en agitatiewerk het beleid van democratisch gekozen regering met een meerderheid in het parlement kunnen sabo- teren. Màg dat zomaar in een democratie?
Bestaat er nergens een wet die toelaat dat marxistisch crapuul naar China of Noord- Korea te verbannen?
Tijdens de confrontatie van Francken met het maoïstisch advocatencollectief Progress Lawyers Network orakelt men voortdurend over de “onafhankelijkheid van het gerecht” en de “scheiding der machten”, alsof die hier echt bestaan.
RaouL eN de waaRheid
Televisiekijkend Vlaanderen maakte begin december kennis met Raoul Hedebouw (39), en de rode loper voor deze sympathieke Waalse communist. In De Slimste Mens ter Wereld was het feest evenwel na twee afleve- ringen afgelopen.
Belangrijker dan dit spelletje en de inter-
views in Humo en Het Nieuwsblad, of het bab- beltje in De Afspraak, is wat de voorman van de Waalse PTB zei over politiek: “We gaan mijn bekendheid maximaal uitspelen in Lier, Turnhout en Mechelen. We zijn overal afdelin- gen aan het oprichten.” De man is ervan over- tuigd dat hij de miserabele score van Peter Mertens en andere ex-Amadezen in Vlaan- deren kan omtoveren tot een succes zoals hij
dat momenteel kent in Wallonië. Communis- ten zijn al eens optimisten. Maar toegege- ven, Hedebouw maakte klein-links wel groot in Wallonië. Volgens de jongste peiling van La Libre haalt hij er 18 procent. Daarmee komt hij in de buurt van de cijfers van PS en MR en al ver boven de cdH en Ecolo.
Over zijn opvattingen over de communau- taire tweespalt in dit land kunnen we kort zijn:
hij heeft er geen. De klassenstrijd telt, en niets anders, blijkt uit wat hij zegt in Humo: “Ook in Vlaanderen is veel ongenoegen. Ik zou het niet communautair duiden. In Waals-Brabant en Namen heb je bijna geen werkloosheid.
Er zijn verschillen tussen provincies, niet tus- sen regio’s.” Of er überhaupt iets klopt in het discours van de PTB, dat laten we in het mid- den, maar die uitspraak klopt alvast niet. Ant- werpen is de Vlaamse provincie met de hoog- ste werkloosheid (6 procent), Waals-Brabant is de Waalse provincie met de laagste werk- loosheidsgraad (8 procent).
Het regionale verschil kan niet groter zijn, zoals blijkt uit alle mogelijke vergelijkingen.
Tegenover de 6 procent werkloosheid in Lim- burg, staat net over de taalgrens de 13 procent in Luik. Tegenover de 4 procent werkloosheid in West- en Oost-Vlaanderen staat net over de taalgrens de 13 procent in Henegouwen.
De verschillen zijn dus structureel (histo- risch, economisch, maar ook cultureel, inzake onder meer onderwijs, sociale voorzieningen, mobiliteit, werkwilligheid, et cetera). Voor Raoul Hedebouw, in geen geval een domme- rik, gaat de doctrine voorbij de grenzen van de waarheid. Om die reden zal zijn partij in Vlaanderen nooit scoren.
De feestdagen komen er weer aan.
Hoog tijd om eens te beginnen naden- ken over geschenkjes en geschenken.
Aan u de keuze: of u duikt straks in de winkelende, wriemelende massa, op zoek naar de zoveelste kaars, het zoveelste zeepje of alweer een foto- kadertje, of... u maakt het zich stuk- ken makkelijker. Bestel de enige, echte geschenkbon van ‘t Pallieterke.
Maak uw vrienden, uw vriendinnen en uw kennissen blij met een abonne- ment op ‘t Pallieterke.
U kunt kiezen uit een abonnement
voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet éénmaal, maar wekenlang blij. Bestel tijdig, zo kunnen we u nog een mooie geschenkbon opsturen. Om van dit aanbod gebruik te maken, kunt u ons telefoneren tijdens de kantooruren: 03/232.14.17.
Of stuur een e-bericht naar: secretariaat@pallieterke.net.
