bron
Een geheel nieuw liedeboek van het roosje. J. Phil. de Lange, Deventer ca. 1796
Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/_geh001gehe01_01/colofon.php
© 2011 dbnl
Een geheel nieuw liedeboek van het Roosje.
Gezelschap-zang.
Chorus.
SOLO.
1. Men schaft zig gaarne zorg en pyn, Zoek doornen die te vinden zyn,
Men laat 't bloempje onbemerkt, Dat allerwegen bloeit.
Schept vreugd in 't leven, wyl nog 't lampje schynt, Plukt ook het roosje eer 't verdwynt.
2. Als zig de lucht in duister huld, De schelle donder om ons bruld,
Dan lacht de zon na dit tafreel, Ons weder lieflyk aan.
Schept vreugd in 't leven, wyl nog 't lampje schynt, Plukt ook het roosje, eer het verdwynt.
3. Wie nyd en afgunst van zig band, Genoegen in zyn tuintje plant,
Die schiet 'er ras een boompje af, Dat goude vruchten draagt.
Schept vreugd in 't leven, wyl nog 't lampje schynt, Plukt ook het roosje, eer 't verdwynt.
4. Wie deugd en trouw in 't harte draagt, Zyn arme Broeder onderschraagt,
By die berust tevredenheid, En kalmte in de ziel.
Schept vreugd in 't leven, wyl noch 't lampje schynt Plukt ook het roosje, eer 't verdwynt.
Als 't enge pad ons vrees aanbrengt, Het noodlot ramp met rampen mengt,
Dan bied de vriendschap ons haar hulp En zusterlyke hand.
Schept vreugd in 't leven, wyl nog 't lampje schynt, Plukt ook het roosje eer 't verdwynt.
6. Zy droogt ons onze traanen af, Strooit bloemen voor ons in 't graf,
Zy wisselt nagt in schemering, En schemering in 't licht.
Schept vreugden 't leven, wyl nog 't lampje schynt.
7. Zy is de zachte levensband,
Kom Broeders slaan wy hand aan hand, Zo sterft men bly, zo komen wy, In 't beste Vaderland.
Schept vreugd in 't leven, wyl noch 't lampje schynt, Plukt ook het roosje, eer 't verdwynt.
Een Minneklagt van een Jonkman en een Jonge Dogter.
1. O schoonste aller vrouwen, Die men ter waereld vind, Ik kom u te aanschouwen, Gy word van myn bemind, 'k Heb u nog niet vergeeten, Schoon ik geweest ben uit 't land, De min blyft onversleeten, Staat in myn hert geplant.
2. Wel Philis hoe durft gy spreeken, Dat gy myn trouw bemind,
Uw ontrouw is gebleeken, 't Is veel te laat myn vrind, Gy loopt en gy gaat zwieren,
Gy draaid gelyk de wind, Maar dat zyn geen manieren, Van een zoo'n trouwe vrind.
3. Hoe kunt gy my bezwaaren, Rosilia myn vrindin,
Want in ons kindsche jaaren, Droegen wy liefde en min, Maar als wy gingen op schoolen, Kenden wy geen natuur,
Zoo doet de min ons doolen, Door uwe schoonheid puur.
4. 't Zyn al verlooren reden, Ik wil myn liefde en min,
Aan geen manspersoon besteeden, Die tegen myn eer en zin,
Verlaat zyn Moeder en Vader, En zyn lief Vaderland, Gy doet als een Verraader, Gy word van myn verband.
5. Gedenkt de eerste liefde.
Gedenkt de eerste tyd,
Die beide ons hart doorgriefde.
Toon dat gy maaget zyt, Met een meedoogend harte, Al door de liefde haar kragt, Laat gy myn in de smarte, Ik sterf van minneklagt.
6. Wel Philis gy hebt myn verlaaten, In 't midden van myn gloed, Gy minde de Soldaaten, En hebt tegen myn gemoed, In Holland dienst genoomen' Die zyn Vaderland verlaat, Mag ik myn lief niet noemen, Gy word van myn gehaat.
7 Adieu dan myn beminde, Adieu, Rosilia!
Kan ik geen troost meer vinden,
Adieu zoet lief, ik ga.
Adieu, en ik ga doolen, Tot dat de dood my scheid, Myn lief is myn ontstoolen, Door myn ontrouwigheid.
Tegen-zang,
op de Schoonste aller Vrouwen.
1. 'k Kan my gelukkig noemen, Want 'k heb een lieve meid, Met recht kan ik haar roemen, O wat ben ik verblyd,
Haar schoone lieve oogen, Zyn altoos even fier,
Wenkbraauwen net geboogen, 't Is alles na de zwier.
2. Haar neusje net besneden, Gelyk haar lieve kin, Volmaakt van lyf en leden, In 't kort, ze is, na myn zin, Haar mondje klein en aardig, Met lipjes als carmosyn,
't Maakt haar beminnenswaardig, Ze is niet te groot of klein.
3. Haar boezem zo bekoorelyk, Zo blank als leliën wit, Met borsjes zo behoorelyk, Zwart hair gelyk een git, Haar kleine voetjes en handen Zo poeselig en zacht,
Doen my van liefde branden, Als ik maar om haar dacht.
4. Zy kan zo aardig dansen, En zingen na de zwier, Gelyk de eerste Franschen, Dat baard my veel plaizier,
'k Verlang om haar te trouwen, En zy zo wel als ik,
Ze is een der schoonfte vrouwen, O 'k ben zo in myn schik.
5. Ik roem op al haar deugden, En op haar schoon gelaat, Het geen myn strekt tot vreugde, Maar als zy myn verlaat, Moet ik van droefheid sterven, En daalen in het graf.
Och laat m' uw gunst verwerven, De liefde baart geen straf.
6. Ik ben verblyd van zinnen, Ik heb haar hand gekust, Ik voel myn hart van binnen, Vol vreugd en minnelust, Ik heb tot trouw gekregen, De schoonste van der aard', Ben thans niet meer verlegen, Nog voor geen vrees vervaard.
Klacht van Damon op het Graf van Philida.
Wys: Slaapt gy nog myn Welbeminde.
1. O myn dierbaarst zielbehagen, Gy rust hier in 't sombre graf, En ik moet wanhoopend klaagen, Verdiende ik ooit zo zwaar een straf, Zult gy nooit myn stem weer hooren, O myn tedre Echtgenoot!
Zyt ge altoos voor myn verlooren Dit valt harder dan de dood.
2. Misschien ziet ge uit 's Hemels zaalen, Treurig op uw Damon neer.
Hemel 'k bid u duizendmaalen,
Geef my myne Ega weêr,
Hoort gy dan niet na myn kermen, Ben ik uwe gunst onwaard?
Ach betoon dan u ontfermen, Om myn kroost door baar gebaard.
3. Het teder kroost met schreiende oogen, Roept gestadig meer en meer,
Vader hebt tog mededogen, Geef ons onze Moeder weêr.
Hunne klagt doet my bezwyken, 'k Zie en hoor niet als geween, Wanneer zal my dit ontwyken?
Hemel, ach! waar vlucht ik heen?
4. Vluchten!.... neen! 'k wil liever sterven By het graf van Philida,
Deeze plaats kan ik niet derven, Alles boeid my, waar ik ga.
Philida, myn vreugd, myn leven, Hoort gy dan niet na myn klagt, Waarom my dan 't kroost gegeven, Dat steeds jeugdig my veracht.
5. Moest gy in uw jonge jaaren, Reeds ten prooi der wormen zyn, Natuur, deed gy dan saam vergaaren Zoo veel schoonheid, slegts in schyn.
Uwe lieve flonkerende oogen, Staarde me altoos teder aan.
Hemel kunt gy zulks gedogen, Dat zy moest ren grave gaau.
6. Maar 'k doe niet als vrugteloos smeeken, Niemand stoord zig aan myn beê,
Myne kragt is reeds bezweeken, Vond ik hier myn legersteê.
'k Zal nu naast myn Ega slaapen, Weder met haar zyn verëent.
Hemelvreugd zou ik dan raapen, Hier, hier naast haar kil gebeent.
Minne-Lied, waarin de kragt der Liefde op 't schoonst word afgemaald.
Wys: De Moorin van Afrika.
1. Jonkheid neemt in acht, Op de liefde haar kragt, Die men klaar bevind, Van een ryk Edelmans kind, Men leest in de courant, Dat in 't Fransche land, Een groot' wonderheid,
Word beschreven breed en wyd, Hoe een jong en jeugdig Paar, Hebben gevryd met elkaêr.
2. Eene Koopmans zoon, Minde een edele dochter schoon, Zo door min getrouw,
Die beloofde hem haar trouw, Als haar Vader klaar,
Dit nu wierd gewaar, Dat zyn eenig kind, Zo was tot de trouw gezind, Sprak hy tot zyn dochter snood, Kind dit en gedoog ik nooit.
3. Dat g' uw eêl persoon,
Zoud geven een Koopmans zoon, Trouwt met uws gelyk,
Die geld heeft en ook is ryk.
Zy sprak, lieve Vader, 't Geld al te gader, Geenen schyn en is By de liefde, dat is gewis.
Daarom lieve Vader ziet, Ik en verlaat hem niet.
4. Hy werd geheel verstoord, Als by had haar reên aanhoord,
Dat z' haar hart en zin, Zo gesteld had op de min, Zo gy by hem gaat, Sprak zy boos en kwaad, Zal ik u zetten vast, En volbrengen dezen last, En smeed haar met boozen zin, Terstond de kelder in.
5. Ach wat groot elend,
Als 't haar Minnaar wierd bekend, Hy weend menig traan,
En is stil by haar gegaan, Och myn Engelin, Is dit dan de zin, Van uw Vader shood, Doch 'k zal tot aan de dood Uw getrouw zyn, zo sprak by, Zy weenden alle by.
6. Haaren Vader verstoord Had hun reden aangehoord, Dan hy joeg heel straf, Hem al van de kelder af, Verkogt boos van zin Haar voor een slaavin, In het Turksche land,
Waar dat zy was ver van kant, En hy sprak, wat boosheid groot, Dat zyn dogter was dood.
7. Ziet wat groote list, Hy liet maaken een doodkist, En heeft, wilt verstaan, Die dan vol steenen gedaan.
Liet maaken een lyk, Ziet wat groot praktyk, En haar minnaars hart Dat verging byna van smart, Als hy zag voor zyn oog Dit droevig treurvertoog.
8. Ziet hier Gods magt En ook regte liefdenskragt Want na zeven jaar
Kwam de zaak in 't openbaar, Want het viel als dan
Dat deeze Koopman, Vaardig en plaizant, Kwam tot in Turkyen land.
Als hy in Turkyen kwam, Aanhoord wat hy vernam.
9 Hy zag in het veld Veel slaaven met geweld, Dagt wat droefheid groot, Als den mensch is in den nood.
En toen in de Stad, Zag hy boven dat, Dat de Turksche schaar Verkogten veel slaaven daar Mans en ook vrouwen geslagt, Neemt dit ook wel in acht.
10. Hy kogt ook als dan Eenen oude gryze man, Door zyn medely,
Kogt 'er nog veel andre by, Ook een vrouwspersoon Kogt hy wonder schoon, Een zeer aardig beeld, Waar dat zyne zin op speeld, Want hem dagt als dat zyn bloed Veranderde met spoed.
11. Hy liet hem plaizant, Brengen aan de waterkant, Zyn schip lag op de reê, Zoo vaarde hy in zee.
Dan zynde op de reis, Kreeg hy veel gepeins, Vraag haar dan ras
Waar zy van geboorte was?
Zy sprak, Koopman geloof constant, Ik ben uit 't Fransche Land.
12. Hy door liefdens kragt, Vraagde wie heeft u gebragt In dit droevig ly
En wreede slaverny.
Zy sprak, lieve Vrind, Gy hebt my bemind, En nog boven dat, Als ik in de Kelder zat, Toen gaaft gy my aan de hand, Eenen ring van diamant.
13. Zyt gy dáar van daan, Uit het graf weêr opgestaan?
Neen, sprak zy voorwaar, 't Was de wil zoo van myn Vaêr, Om dat ik myn trouw
Aan u geven wou,
Heeft myn Vader verwoed, Myn verkogt aan 't Turks gebroed, Waar ik zeven jaar myn Vriend, Heb voor Slavin gediend.
14. Hy heeft wilt verstaan, Haar de boeijens los gedaan, En sprak heel getrouw, Nu zult gy wezen myn Vrouw.
Zy vaarden plaizant Naar hun Vaderland.
Denk wat melody Dat zy hadden wederzy, Als zy kwamen aan het Strand, Verheugd was men in 't Land.
15. Nu dient liefdens kragt;
Hier eens wel te zyn bedagt.
Zoo een wonderheid,
Word beschreeven breed en wyd, Haar Vader ziet aan,
Heeft haar wel ontfaan, En sprak toen verblyd,
Is dat Gods almogendheid, Zo vraag ik vergiffenis, Die hem gegeven is.
15 Zy sprak, Vader goed,
Weest content en schep maar moed, Was dit zo myn lot,
Denk het is de wil van God, Ik vergeef u al,
Geheel myn ongeval, 't Is uit liefde groot, Dat ik kwam in deeze nood.
Zo sprak zy haar Vader aan, Toen is hy opgestaan.
16. Hy gaf hun met spoed, Geld en goed in overvloed, En liet hun ziet aan,
Te zamen den trouw ontfaân.
No digt bly van geest, Op dit Bruiloftsfeest, Zyn Vrienden verblyd, Om te zien dees wonderheid, Die men hier komt klaar te zien, Van dees twee jonge Lien, 17 Oorlof jonkheid dan,
Zo wel dogters als jonkmans, Leef in eerbaarheid,
Dan zult gy eens zyn verblyd, In de echte trouw,
Gelyk als man en vrouw, Blyft in eer en deugd,
Dat God uw jong hert verheugd, Nu en ook ten allen tyd, En in der eeuwigheid.
Daar liefde met wederliefde word gekroond, Daar is 't dat vreugd en blydschap woond.
Nieuw Lied of standvastige Liefde van een Minnaar en Minnares.
Getrouwe Liefde niet en faald, Die naar stryd victorie haald.
Wys: De Moorin van Afrika.
1. Puure liefde zoet,
Proeft somtyds veel tegenspoed, Maar die trouw bemind,
Alle druk en smert verwind, Dit blykt zonneklaar, Aan dit lieve Paar, Die in Gelderland, Gaven aan elkaêr de hand, Om door liefde en minzaamheid, Te trouwen met 'er tyd.
2. De standvaste min, Griefde in het hart en zin, Van dees tedre maagd,
't Geen haar minnaars hart behaagd, Dat de eerste min:
Had een goed begin, Maar 't was haast ten end;
Als haar Vader wierd bekend, Dat zyn Dogter met dien vrind, Was tot den trouw gezind.
3. Die hun min beneid,
Heeft hy haast een chais bereid, En voerde zyn lief kind, Diep in Holland: haaren vrind Liet menig een traan,
Als hy had verstaan, Dat zyn lief getrouw,
Nooit ter land meer dienen zou.
Hy engageerd hem door dees daad In 't leger voor Soldaat.
4. Die de liefde kent Kan bepeinzen wat elend 't Geen beproeft een Paar Die zo scheiden van malkaar, Deeze jonge Maagd
Die haar lot beklaagd, Dat zy haaren Vrind
Moest verlaaten die haar mind, En haar Minnaar in dien stryd Veel minnesmerten leid.
5. Na twee jaaren tyd, Wierd de Vader eens gezeid, Dat die jonge held,
Was verslonden in het veld, Door het oorlogsvier, 't Deed hem groot plaizier.
Hy haald heel plaizant Zyne Dochter uit Holland, Die altyd informatie doet, Na haaren Minnaar zoet.
6. De vriend van haar paar, Eene ryke weduwenaar, Bragt hy by zyn kind, Hier is hy die u bemind, Trouwd met dezen Heer, Dit is myn begeer, Hy is ryk van geld,
Zy sprak, Vader, geen geweld En zal my brengen tot den trouw, Ik liever sterven zou.
7 Niet als mynen vrind Die my getrouw bemind, Is 't dat hy is dood,
Dan en trouw ik nooit of nooit, Vader hoord myn zin'
Als de eerste min,
Word door dwang belet, Dan is het hert daar van gezet, 'k waar liever slaaf myn leven lang Als door bedwang.
8. De vader verstoord Als hy deeze woorden boord, Werd heel disperaat,
Maar dees dochter vlugten gaat, By haar minnaars broêr
Verteld haar avontuur.
Hy sprak, zoete maagd, Blyf by ons als 't u behaagd, Maar de droefheid haar hart verplet, Zy viel haast ziek te bed.
9. Na drie dagen tyd
Heeft men haar vader gezeid, Dat zyn kind in nood Haar bereide tot den dood.
Hy wierd heel benouwd Als hy haar aanschouwd, Ach myn eenig kind
Zyt gy door den dood verslind, Door myn schuld en boos opzet Is 't leven nu belet.
10 Riep hy menig keer, Zy en gaf geen antwoord meer Hy vol droefheid groot Meende klaar dat zy was dood.
Als hy van haar was Wierd zy wel te pas, Hoord eens wat een list, Begraaven in een leege kist, Men droeg haar by een goed vriend, Daar zy wel wierd gediend.
11. Na twee jaaren tyd
Dat haar minnaar in den stryd Had zyn lyf gewaagd, Hy nog teere liefde draagt,
Die zyn hert en zin, Joeg tot zyn vrindin.
Hy verliet den stryd, En kwam ter zelfder tyd, By zyn broeder kloek van moed.
Die hem vriendelyk groet.
12. 't Eerste dat hy vroeg, Waartoe dat zyn herte joeg, Was zyn zielsvriendin, Toen vertelt hy hem den zin, Bragt hem an haat bed, Daar zy lag verplet, Maar als zy hem zag Riep ze, ô lieffelyke dag!
Ach minnaar lief God zend u hier, Tot myn rust en plaisier.
13. Ach myn lief, riep hy, Hoe veel oogefi' met geschrei, Heb ik doorgebragt,
Maar schep moed en staak uw klagt, Was uw Vaders wraak.
Van onz' druk oorzaak, De standvaste min Zal verkeeren zynen zin, Om dat gy nog in levem zyt, Zal hy weezen verblyd.
14. Zo men klaar bevond, Hierop zelver stond, Dat zy onbelaan,
Zyn by haar Vader gegaan, Die geheel verblyd Riep, ô wonderheid!
Leeft gy nog myn kind?
'k Zie dat God met uwen vrind U tot den trouw geschapen heeft.
Dus zaam in vriendschap leeft.
15. Moeder en de Vaar
Was verheugd, en dit lief Paar, Zyn na druk on smart,
Iu het huwelyk vergaard.
Leerd hier uit jonkheid.
Al die mint of vryd, Proeft gy wat elend,
Dwang geen regte liefde schend, Al die maar opregt bemind, Na stryd victorie vind.
Een Nieuw Lied, of Minneklagt tusschen een Officier en een Juffrouw.
Wys: Kloris uw klaagen.
O. Cupidootje, venus wigtje, Heeft door het geweld, Van zyn boog en schigtje, Myn nedergeveld, Met hart en vermogen, Ik sterf Godin,
Want uw twee schoon oogeu, Die staan in myn zin.
J. Wie komt my hier stooren, Met zyn droef geklag?
Wie laat zig hier hooren, Za laat in de nagt?
Ik lag met uw smeeken, Het is buiten tyd, Ik wil u niet spreeken, Voor ik: weet wie ge zyt.
O. Ei wilt dus niet vlieden, Myn klagt niet versmaad, Die zig aan komt bieden, Is in dienst van den Staat, Ik offer u myn klaagen, Houd u dog niet fier, En wilt niet veragten, Em braaf Officie.
J. Ik hou geen conversatie, Vertrek tog myn Heer, Ik heb geen inclinatie, Voor een Militair, Ik buig nooit myn herte, Naar Officiere praat, Haar min acht ik smerte, Dat my niet aanstaat.
O. Dit antwoord te hooren, Maakt my zeer ontsteld, Zyt gy niet gebooren, Uit een oorlogsheld?
Ei geeft my eens reden, Doe my dat plaisier, Wat haat gy in de zeden, Van een Officier.
J. Al deeze reden, Heb ik ras gezeid, Terwyl 't nog heden, Myn voornemen niet zyt Van nimmer te weezen, Een Officiers vrouw, Zy hebben te vreezen, Veel onbeil en rouw.
O. Bedenk eens myn Schoone, Zo gy ons veracht,
Gy komt daar door hoonen, Uw eigen geslacht, Gok schynt wel te blyken, Dan het was gevaar, Dat gy het best zoudt lyken, Voor een Militair.
J. Dit schynt dus te weezen, Maar echter, myn Heer, Ik zou altyd vreezen, Myn hart is te teer.
Gy moet veeltyds sterven Door vuur, staal en lood,
Gy speeld met uw leven, In spyt van den dood.
O. Myn Lief weest te vreeden, Gy hebt meer verstand,
Als dat gy die reden, Zo ver steld van kant.
Wy moeten ons keeren, Daar ons beroep ons leid, Geen dood kan ons deeren, Als het niet is de tyd.
J. Ik weet dat m'in geen tyden De dood kan ontgaan,
Die het vuur wil myden, Die blyft 'er van daan.
Ik hoop niet te zwigten In oorlogselend, Die droevige vrugten Zyn my niet bekend.
O. Ei zet die gedagten Tog maar uit uw zin, En wilt maar betragten Hoe zeer ik u min, Moet ik u laaten Ik sterf van spyt, Ik kan u niet haaten Hoe fler gy ook zyt.
J. Ik bid u myn Heere Spreek my daar niet van, Waart gy geen Militaire Ligt wierd gy myn man!
Maar nu zyn myn zinnen.
Daar niet op gesteld, Dat ik zou beminnen Een oorlogsheld.
O. Laat ik tog verwinnen Uw gunst tot myn loon, Wilt geen charge minnen Maar wel de persoon.
Clarisse, myn schoone, Godin van myn hart, Ach wilt u tog toonen, Geraakt door myn smart.
J. Ik wil u niet hooren, Gy kunt heenen gaan, Gy kunt my niet bekooren, Dat gy hier blyft staan.
Gy zult 't tog niet winnen, Ik lach met uw smart, U dus te beminnen, Stryd tegen myn hart.
De Getrouwe Minnares.
Wys: A1 myn Gelyk.
1. Hemel welk een smart, Gevoel ik dag en nagten.
Myn jeugdig hart,
Moet hier in druk versmagten.
O welk een smart!
Een steenen hart,
Beweegd zelfs door myn klagten:
Maar Hemel wat verdriet! bis.
Myn voogden achten 't niet.
2. Komt Leeuwen wreed, Wilt myn jong hert verscheuren, Den Hemel weet,
Wat my nog zal gebeuren, Myn jeugdig hert, Vergaat in smert,
't Moet om een minnaar treuren, Een minnaar, ja een vrind, Die my zo teder mind.
3. Hy is 't die ik min,
Mogt ik hem nog eens groeten, Ik wierd uw slavin,
Ik vial neder voor uw voeten, Ach Oom en Voogd
Dit tog gedoogt,
Gy kunt myn leed verzoeten Geeft my myn minnaar weer, bis.
Die ik bemin zo teer.
4. Moeder lief bemind, Zo ik iets heb misdreven Spaar tog uw kind,
Wil haar die fout vergeven?
Beweegt uw hert, Verligt myn smert, Vergunt my vry te leven, Of neemt my 't leven af, bis.
Begraaft my in het graf.
Pardonneer my dan,
En wilt myn een niet breeken, Als 't wezen kan
Beweegt door minzaam smeeken.
En schenk aan my Dat ik weer vry
Mag met myn minnaar spreeken.
Ach helpt myn uit dit slot, bis.
Verbreek myn treurig lot.
6. Kan myn geschrei, Helaas by u niet baaten, Ach kunt gy my
Hier zo gevangen laaten?
Zyt gy zo vreed
Wilt myn vry moerder haaten, En breng my maar ter dood, bis.
Dan ben ik uit de nood.
Het bedorven Huishouden, van Jan Dwarskop en Kaatje Lui en Lekker.
1.
J. Wat is het hier vuil, ik kleef aan de vloer, De glasen zyn bemorst met vlakken en met smeeren, Gy denkt, ik ben Baas, en niemand kan my deeren, Maar dat is mis jou Voddemoer,
Ik ben het hoofd, en zal jou nog kloppen, Dat jy in jou bloed zal soppen.
Het zal anders gaan, Of je moet na de maan,
Ik zal jou nog anders leeren leven, Gy moogt voor myn vuisten wel beeven.
2.
K. Wel wie wou je slaan, zeg stinkende hond, Toe raak my eens aan, ik wou je eens dorst dreigen, Of je ook nagels in jou haaijevel zou krygen, Ik kneep jou de huid eerst blaauw en bout.
Zie hem daar eens, by wil my regeeren!
Eer zal het vuur jou zieltje verteeren.
Ik vrat myn klaauw, Eer op zo raauw,
Eer ik het voor jou zou geéven, Of ooit na jou zin zou leeven.
3.
J. Satanse beest, ik zeg hou je smoel, Myn bloed dat kookt, en zo je niet wil zwygen, Dan geef ik je een bom dat je in malkaar zal neigen, Of ik sla je dood met deze stoel,
Ik win alle week zoo'n zeven gulden, En nog heb jy jou gat vol schulden,
Ik g'loof dat het geld, In jou. penszak versmelt:
Met zuipen en met vreeten, Word al jou tyd versleeten.
4.
K. Hoe veel zeg je dat je wel wind!
Zeven gulden 's weeks, waar blyven al die duiten?
Die breng je zeker by jou karnuiten, Ik zie er nooit geen twee voor myn kiud.
Waar blyft de rest! vast by jou hoeren, 'k Zie ze alle daag wel op jou loeren,
Dat ritsige vee!
Ik wou je alle wee, Van daag nog lei te branden,
'k Verscheur je straks met myn tanden.
5.
J. Dat is een beest, ik ga er voort uit.
Maar al dat 'er is dat sla ik eerst aan stukken.
En al dat er hangt zal ik vande wand afrukken.
Daar leid de melkkan, de trekpot en tuit.
Ik ben al moe van al dat krakeelen.
Het kind kakt stront, wie zou dat niet verveelen.
En gy marmot, Gy zyt al lang verrot, Straks zal ik jou trappen, Eer ik ga op de lappen.
6.
K. Al lang geschreuwt, toe trap my eens, heb 't hart.
J. Daar, leg dan in zwym, schandaal, voor een mirakel.
K. O hemel ik ben dood, wat een spectakel;
J. Neen, leggen beest, gy hebt my genoeg gesart.
K. Kon ik maar op, ik zou je beraalen.
J. Neen: leggen beest, ik zal een stok gaan haalen.
K. Verzopen tod.
J. Zwyg kinnedaksnot.
K. O hemel, ik ben dood, myn beenen.
J. Dat k voor 't laast, nu gaan ik heenen.
7.
K. Ach, help, help, help! ô buuren sta me by, Myn eene been kapot, myn andere zal breeken.
Hou my aan de praat, of ik sterf zonder spreeken.
Daar loopt wat uit myn lyf, ô my, o my!
Waar is de schelm? ik zal hem vergeven, Nook zal hy de dag van morgen beleven,
Die hoerendop, Die galgenstrop
O hemel! ik ben dood, ik verlaat je, 't Is of 't is gedaan met Kaatje.
Een Nieuw Lied.
1
Dat vry een Vrek zyn schyven teld, Ik gun hem die zotterny,
Dat hem die dwaasen gouddorst kweld, Ik leef tog gerust en bly,
'k Denk aan den dag van morgen niet;
Maar drink myn glaasjen uit, Terwyl ik hartzeer, zorg, verdriet
En grillen buiten sluit, Ik dans, ik spring.
En juig, en zing,
Want blydschap voegt de jeugd, By wyn en lieve Meisjens,
Woont de waren vreugd.
2.
Een Schryver haakt na d'Eerekroon, Door Kunst of Weetensphap, Vaak is pa rustloos werk zyn loon,
Der zotten vuil gesnap,
'k Wil daarom geen Geleerden zyn, Wat bruid myn Theorie,
Myn Prosa is een flesjen wyn, Eer kust myn Poësie, 3Ik dans, en spring,
En juich, en zing,
Want blydschap voegt de jeugd, By wyn en lieve Meisjens, Woond de raaare vreugd.
3.
Bespot men my uit nydigheid, 'k Trek, my dit geenzints aan;
Maar ga daar my 't vermaak verbeid, En laat elk stil begaan,
Een lieve Meid, een goed glas wyn, Zyn myn vermaak, myn lust, Daar meê verdryf ik boezem pyn,
En slaap altyd gerust, Ik dans en spring.
En juich en zing,
Want blydschap voegt de jeugd, By wyn en lieve Meisjens,
Woond de waare vreugd.
4.
Schoon 'k veel van een lief Meisje hou, 'k Zugt niet om haar ô neen!
Eer zy my treurig maken zou, Gaa ik veel liever heen, 't Is ongezond verliefd te zyn,
Het maakt bedorven bleed, Maar by de Meisjens en de wyn,
Leeft men steeds wel gemoed, Ik dans en spring,
En juich en zing,
Want blydschap voegt de Jeugd, By wyn en lieve Meisjens,
Woond de waare vreugd.
De klaagende Minnaar, over de dood van zyn Minnaares.
1.
Hemel! hoe zyt gy op myn lief zo straf, Die in het schoonste van haar dagen, Moest trekken naar het duister graf, Ach hemel! ik moet haar lot beklagen, Zy die in 't schoonste van haar jeugd, En is voor haren tyd gestorven, Haar lichaam teer vol eer en deugd, Is nu geworden aas der wormen.
2.
ô Dood! benydster van ons min, U wreedheid rukt my uit den armen, Myn schoonste lief myn hart vriendin, Die zonder min zo haast moet sterven ô Goôn! wat heeft die maagd misdaan?
Dat gy haar niet langer laat leeven, Laat myn haar lot ook ondergaan, Want nu verdriet my doch het leeven,
3.
Wat oogenblik! wat harden stond, Als zy myn sprak haar laatste woorden:
Met haaren bleek hestorven mond, Het geen tot pyn en smert bekoorden.
Minnaar weent niet, staak u getraan, Ik moet u en 's waerelds goed verlaten, Ik zien de dood al voor myn staan, U traanen kunnen tog niet baten.
4.
Minnaar den laatsten kus, ik voel, Myn hart dat klopt, ik moet gaan scheiden,
Daar is de dood met vreemd gewoel, Om my naar de eeuwigheid te leiden, Adieu minnaar! ik gaan van uw af, Dat myn dood u dagen niet verkorten, Vaarwel! pyst niet op myn graf, Of wil voor myn geen traanen storten.
5.
Zy sterft! o myn schoonste teer, Ik zie haar geen lid meer verroeren, Ach lief ik hoor uw stem niet meer o Dood! gy komt my hoop t'ontvoeren, Och maagd; nu gy gestorven zyt, U afbeeld druk ik in myn zinnen, Ik baan de min myn levens tyd, Gaa ik voleinden zonder minnen.
Nieuw Lied van de Mode der hedendaagsche Juffrouwen en Jongmans.
Stem: achter in de Ridderstraat.
1.
Luisterd na dit aardig lied, Van nieuwe modes trant, bis.
Dat ik u zal gaan zingen, Ja, ja, van falderala, Wie zag ooit vreemde dingen, Al in ons Nederland.
2.
Laastmaal kwam ik de Stad doorgaan, Wat zag ik daar een zwier bis.
Al kruissen langs de straaten, Ja, Ja, van falderala, Door hoeken en door gaten, Van Meisjes van plaizier.
3.
De een haar borsten opgezet, Of ook gemaakt in schyn, bis.
Haar buik of zy moest kraamen, Ja, ja, van falderala,
Ik kan ze wel by namen, Die daar woonachtig zyn.
4.
'k Sag Naatje met gespleeten hair, Al onder haar cornet, bis.
Sy had een hoed met hokken, Ja, ja van falderala, En op haar lange rokken, Een breede band gezet.
5.
Haar schoentjes waren spits en plat, Met doffen opgecierd, bis.
Sy deed niet aars als lonken, Ja, ja, van falderala,
Het Meisje scheen half dronken, Want zy had braaf gezwierd.
6.
Sy had een Losbol op haar zy, Een Jougman na de smaak, bis.
Met ringen in zyn ooren, Ja, ja, van falderala, Het Meisje was te vooren, Al van hem zwaar geraakt.
7.
Hy met de Dame na de trant:
Liep speelhuis wit en in, bis.
En deed niet aêrs als schuiven, Ja, ja, van falderala,
8.
Ik keek byna myn oogen uit, En dacht dat is een klucht, bis.
Wie kan zulks ooit gelooven:
Ja, ja, van falderala, Zy ging met hem na boven, En plukte van de vrugt.
9.
Zo zyn de Meisjens hedendaags, Hoe nee ook opgetooid, bis Zy maken menig ploertje,
Ja, ja, van falderala, Zo wel als 't slegtste hoertje, Zyn kop geheel berooid.
10
Kom Dochters volg d'een vouwigheid, En zoek een deugdzaam Man, bis.
Om in u jonge jaaren, Ja, ja, van falderala, Gelukkig mee te paaren, Dan zyt gy 't best 'er an.
Een Nieuw Lied
1.
Hier legt myn Damon in het graf;
Mys lief myn beste vrind!
Wat heeft die lieve jongeling, Myn tederlyk bemind
Myn Moeder had hem ook zoo lief, Want hy was braaf en goed, Wel waarom of myn jeugdig hert,
Hem nu reeds missen moet.
2.
Geen Jongling is op Aarde meer, Gewis voor my geen een, Myn Lief die met my alles was,
Legt onder deeze steen:
Slaapt zagt myn lieve Jongeling, Want ik kom haast by uw, Wanneer de dood my a oogen sluis,
Dan slaap ik ook by uw.
3.
Myn Moeder zegt myn lieve kind:
Weest leidzaam in 't geval, Verslyt u jeugd in droefheid niet,
Sta in u lot tog pal,
Wel lieve Moeder ik volg hem, Dar gunne u de Goon!
Dan zweer ik dat in eeuwigheid, Zult deelen in myn loon.
4.
Dan zweer ik nog myn beste Vrind, Dat zweer ik op u graf:
In de eeuwigheid rukt nog de dood, U van myn boezem af,
Ach kom maar schielyk lieve dood;
Dat gy met my vereend, Of heb ik nog niet lang genoeg,
Om myn gemis geweend?
5.
Myn lieve Damon als de maan, Zoo door myn vengster ligt, Dan is het even of gy zelfs
Zig plaatst voor myn gezigt, Wat zat myn Damon menigmaal,
Hier 's avonds aan myn zy;
Wat deed hy meenig zoet verhaal, Wy waren samen bly.
6.
Maar ach zyn plaats byft ledig staan, Gy komt niet lieve Man,
Och Damon ik ly zulk een smert, Meer als ik lyden kan,
Myn Moeder roept, wat zit gy daar, In 't duister zoo alleen,
Ach lieve Moeder waar ik ben, Ik ben altyd alleen.
7.
Maar 'k zal niet lang alleen meer zyn, Myn leed is afgedaan,
Dan zal ik wet myn Jongeling;
Voor al de Engelen staan,
Myn Moeder zugt en treurd en schreid, Als zy myn droefheid ziet:
Dus geef my dat o lieve Goon!
Dan mis ik Damon niet.
8.
Ik sterf en ben ook gantsch bereid, Ik voel het reeds aan myn hert, Myn Damon nog een korte tyd,
Dan eindigt al myn smert, Dan kom ik by u in het graf;
Het einde van myn stryd, Ik leg myn droevig leven af,
En wy zyn zaam verblyd.
Minne-klagt,
zynde als een dorstig Hart na een Jonge Dogter.
1.
Ik ga my weer tot de liefde keren, Aan een Maagd die stuursheid draagt, Die ik met liefde zal vereeren, En daar myn jonk hert zo na jaagd, Wat plaizier te zyn gevonden?
Om malkander uit liefde te streelen, Ach! hoe zoet zyn zulke woorden, Die men uit liefde pligte vereeren?
Ik, wil uit wederliefde van een Maagd, Die zig aw myn hert en ziel behaagd.
2.
Daar is niet plaisanter dan 't minnen, Als wy zyn in onze eerste Jeugd, En zo behaaglyk na de zinnen, En vermaaklyk aan de deugd:
Wat plaizier te zyn gevonden;
Om malkander uit liefde te streelen, Ach, hoe zoet zyn zulke woorden, Die men uit liefde pligten vereeren?
Ik wil uit wederliefde van een Maagd, Die zig aan myn hert en ziel behaagd.
3.
Hoe kan de zin zo ligt verkeeren, Door 't afwezen van een Maagd, Die myn met liefde plegt te vereeren, Daar myn jonkhert zo na jaagd, Al haar lievelyke lonkjes, En haar oogjes vol aardigheden, Hebben myn jonkhert door vonkjes,
En geheel tot de min bestreden, Nu gy de oorzaak zyt van myn smart, Troost u maar myn alderliefste Schat.
4.
Maar ach! Magetje myn verlangen, Als gy het eens wist, ze zyn zoo groot, Nu hebt gy myn jonkhert doorvangen, Maar nu laat zy my in de nood, Kwam na leyen, geen verbleyen, Dan was het leyen een groot verdriet, Maar na leyen komt verblyen, Daarom agt ik het leyen niet, Om jou fortuin en tegenfpoed, Om jou is het dit ik leyen moet.
De Morgenstond, of Minneklagt tusschen een Jongman en een Jonge Dogter.
Wys: Welaan rechtschaape Vaderlanders.
1.
't Was laastmaal op een blyde morgen, Al by het lieflyk ryzend licht,
Dat ik bevryd van veele zorgen,
Myn schreden eens na buiten rigt, bis.
Alwaar dat ik toen weer kwam te aanschouwen, Het pluimgedierte dat zamen paard,
Den Landman voor geen vrees vervaard, Maar vergenoegd het land bebouwde,
'k Aanschouwde daar natuur, Al in dit morgen-uur, Hoe dat door Gods magt, Hit niet is voortgebragt,
2.
De nagregaal met blyde klanken, De leuw'rik met zyn toon-geluit,
Hoord men vernoegt hun Schepper danken, 't Lokt elk van zyn rustbed uit. bis, De vink en veel meer andere dieren,
Men kend een ieder aan zyn taal, Zy doen elkaar een zoet verhaal, En weeten alles te vercieren,
De vyver vol van vis, Het is dog wel gewis, 't Is alles tot geneugt,
Tot 's menschen Iust en vreugd.
3.
By al 't aanschouwen dezer dingen, Ontmoete ik myn Siels-vriendin, Ik voel myn bloed in de adren springen
Want ik haar tederlyk bemin. bis.
Ik wenschte haar een goede morgen, Myn tweede ziel op deeze aard, Gy zyt myn tog het meeste waard, Last ik deez' bloem al zonder zorgen,
Op uwen boezem drukk' Gy zyt myn tot geluk, Ontfangt op trouw myn hand, Gy schoonste van het land.
4.
Wel jager dat zal nooit gebeuren, Myn eer die is myn weel meer waard, Al deeze bloem vol fraaije kleuren,
Een ander daar u oog op staard. bis.
Wil die ook deeze bloemen schenken;
Want eene Maagd, beroofd van eer, Voegt nimmer by een edel heer, Gy zoud op my tog nooit meer denken;
Vertrekt, gaat hier van daan:
Gy hebt een valsch bestaan:
U taal bekoord my niet;
Gy bragt my in 't verdriet.
5.
Wel Hemel! kunt gy die geloven, Ik zweer by sterren, zon en maan, En by het Firmament hier boven,
Dat nimmer zo is myn bestaan. bis.
Daarom wilt myn het jawoord geven, Gy zyt de eerste die ik min, Op u alleen stel ik myn zin, Laat ons maar paren voor ons leven,
Myn alderschoonste pand.
Schenkt my uw regterhand, Anders sterf ik van druk, En nimmermeer geluk.
6.
Daar op zal ik u trouw ontfangen, Wy leven zaam als Man en Vrouw, En myne eer kunt gy erlangen,
Na eene echtverbonden trouw, bis.
Komt herders uit de groene zalen, Bereid nu zaam een Bruiloftsfeest, En elk is thans verheugd van geest, Laat ons nu palm en kroonen halen,
Voor het thans verëenigd paar, Vercieren den Echt-altaar, Daar na een groote druk, Volgt dikwyls een geluk.
De verlaten Minnares, die haar Broeder klaagt dat zy haar Roosje verlooren heeft.
Wys: ô Schoonste aller Vrouwen.
BROEDER.
Waarom zit gy te schreijen?
Zeg alderliefste Meid?
Gy moest uw thans verbleijen, Dat gy gelukkig zyt.
ZUSTER.
Zou ik gelukkig wezen, ô Neen! dat hebt gy mis, Wat ramp heb ik te vrezen,
En wat al ergernis.
BROEDER.
Hae zo! wat mag u deeren?
Is u dan iets gebeurd, Kan ik uw rampen weren,
Waarom is 't dat gy treurd?
ZUSTER.
Ach neen! myn waarde Broeder!
Myn ramp is veel te groot, Hoe stil ik best myn Moeder, Wie helpt myn uit de nood?
BROEDER.
Maar Sus! gy mist uw zinnen;
Gy zegt myn niet met al, Kan 'k iets op u verwinnen?
Ach! zeg my 't ongeval.
ZUSTER.
Welaan! 'k zal u doen hooren;
Myn Karel is gevlucht!...
Ik heb hem gantsch verlooren, Daar is 't dat ik om zucht.
BROEDER.
Uw Minnaar? ... welke streeken!
Waarom is dat geschied?
Is zyne min bezweeken!
Maar Sus! 'k geloof het niet.
ZUSTER.
Het is zoo waar wy leeven!
Ofschoon gy 't niet gelooft, Wie zal my 't wedergeven,
Dat hy my heeft ontrooft?
BROEDER.
Heeft hy uw iets ontnomen, Dat onbetamelyk is?
Wat rampen moet gy schroomen, En wat al droeffenis,
ZUSTER.
'ô Ja! die trouwelozen, Is weg;... ô myn wat spyt, Ik moet van schaamte bloozen:
Want 'k ben myn Roosje kwyt.
Nieuw Lied voor de Jonge Dogters.
1.
Op een schoone Dageraat,
Vrouwen zoo gy uw wilt beproeven, Of uw hart van liefde staat,
Kom uw in 't lommer wat vertoeven, Zoo door de koel en dappere wind, By kabbele beekjes schoone dreven, Uw boesem kloppend ondervind, Wilt uw natuur ten offer geeven. bis.
2.
Zoo gy in 't midden van 't geboom, Heilig verblyf de min vermaakte, Uw ziel geen teer gevoel bekoom Vrouwen gy kunt geen liefde smaken, Zoo gy in een schoone avondstond, Uw niet gelyk men kan bekooren, U heilig laaten uit uw mond,
Nimmer de naam van liefde hooren. bis.
3.
Vrouwen die altyd wel bestaat, In ons geduld nog grooter bepaalen, Wy kennen om uw trotsen daat,
Aan uw onbeschaamdheid wel betaalen, Dog nimmer hebt maar medely,
't Is geen wy aan uw hoogmoed geven, De mannen zyn beter dan gy,
Wilt uw natuur ten offer geven. bis.
Klaag-Lied van een Jonge Dogter, die zig in het Klooster heeft begeeven, waar over zy daaglyks gaat klaagen.
1.
Wat is het hier een droevig leven Van zo jong in een klooster te gaan, Geen Doctoor die myn kan genezen, Geen Chirurgyn die my kan cureeren, Van al myn bittre smert en pyn.
Maar ach wat heb ik tog gedaan, Van zo jong in 't klooster te gaan.
Ach Vader en ach Moeder Ik ben voor het klooster schuw, Maar ach wat heb ik tog gedaan Van zo jong in een klooster te gaan.
3.
Myn broeders en myn Zusters Leven buiten vrolyk en plaisant.
Zy trekken hun zyde kleeren aan, En ik moet voor de tralie staan De Jonkmans voorby zien gaan.
Maar, ach wat heb ik tog gedaan Van zo Jong in een klooster te gaan.
4.
's Avonds slaat de klok vyf uuren Na de celle zo moeten wy gaan, En dan doen ik met als kermen, Had ik myn zoete lief in myn ermen Dan was al myn smert gedaan.
Maar ach wat heb ik tog gedaan Dat ik ben in 't klooster gegaan.
5.
Des nagts ten twaalf uuren Zoo moeten wy ter choore gaan.
En dan doen ik niet als weenen Dat ik moet slapen alleenen, Zonder een zoet lief op myn zy.
Maar ach wat heb ik tog gedaan Van zoo jong in een klooster te gaan.
7.
Wy hebben maar een patent, Die voor ons een misse doet, En dan moeten wy alle present, Rondom dat Patertje staan Gelyk de hennetjes om de haan.
Maar ach wat heb ik tog gedaan Van zoo jong in 't klooster te gaan.
8.
Oorlof gy jonge maagden Die nog niet gebonden en zyt, Wilt leeren tog van te vooren, Laat u tot geen Nonnetje bekooren, Kies veel liever vry te mogen gaan, Doet niet zo als ik heb gedaan Van zo jong in 't klooster te gaan.
Een Nieuw Lied.
1.
Smorgens als hy my kwam wekken Met het krieken van den dag, Kwam hy aan myn vengster trekken, Toen ik in myn rust nog lag.
En ik zei myn Lief geprezen, bis.
Opent tog uw deur voor myn, Want den dag die is gerezen, Spoeit u ook dan maar by myn.
2.
Myn lief, myn uitverkooren, Sprak ik met een bevreest geluid.
In de vroege morgenstond, Dan hoort men 't gevogelte zingen Op den aardbol in 't rond.
3.
Myn overschoon Annette Sprak myne bruidegom,
Wilt dees roos op myn boezem zetten, Ik omhels u wederom,
En zo smaaken wy met elkander. bis.
Deeze lieffelyke geur,
Zo trouwt Annette met Leander In 't eelste van haar fleur.
4.
Geluk myn overschoone, Wel leef te zaam in vreê;
Wil beide uw liefde toonen, Dat is myn wensch en beê.
Wil huwelyksliefde smanken bis.
Op het zagte veere bed, Daar schoone telgen maaken, En leven onbesmet.
5.
Speel nu op bas en fluiten Ter eere van dit Paar, En wilt de vreugd besluiten, Met 't klinken van de snaar, Op de bruiloft van Annette, bis.
Damon,
Tot de Godin der Liefde, dat zy het hart van Cloris tot zyne liefde buigen.
Wys: Kuipertje vol jaloerse pyn.
1.
Liefde die het al verwind, Raak myn Cloris eens het harte, Dat zy Damon houd voor vrind En geneest zyn boezemsmarte, Die hem schier ondraaglyk zyn, Ach verlos hem van de pyn.
Immers is het in myn magt Spreekt uw goedheid 't is volbragt.
2.
Wist ik niet dat ik haar kon Door de trouw gelukkig maakon, Dat ik zweer by maan en zon, Door de welstand van myn zaken.
Nooit dwong ik dat schoone beeld 't Welk in myn gedachten speeld, Dat zy haar my overgaf,
Niet tot zegen, maar tot straf.
3.
Schaapen heb ik menigvoud, Rundervee en schoone paarden, Hoe veel akkers, ryk bebouwd, Staan op een onschatbre waarde, Hoe veel meiden, hoe veel knegts!
4.
Vader, Moeder van dien schat.
Broeders, Zusters, zagen 't garen Dat ze als Bruigom my omvat In het prilste van haar jaaren.
Want zy kennen myn gemoed En huishoudelyke stoet.
Daarom, Hemelsche Godin, Buig haar hart tot wedermin.
5.
Ik beloof u dank-outaar,
Twee paar van myn schoonste duiven, Tot een offer, jaar op jaar,
Fraai gecierd met groptsche kuiven, Haar deswegen?, hoor myn beê, Maak myn Cloris zo gedwee, Dat z'haar schenkt aan my ten Bruid, En myn jammer word gestuit.
6.
Een van 't Vaderlands gehucht Daar gy in zyt opgetogen, Laat toch d'edle vryheidszugt Damon in uw ziel verhoogen, Dat hy zyn geregeld heil Bind aan wet, aan maat en peil.
Cloris dierbaar Landjuweel, Ach schenkt Damon uw geheel.
Nieuw Lied van de Increable Meisjes.
Gy jonkmans van de eerste pronk, De linten waarmeê zy hun versieren, Een charmant hoedje op hun bol, Wie zou daar dan niet op verslieven.
2.
Zy zyn heel wonderlyk van glans Als men ze komt le beletten, 't Is om te lokken de jonkmans, Dat veele meisjes haar blanketten.
Een winkel wel van voren gezet, Doet dagelyks de kooplieden wenken, Is het meisje dan schoon en net, Zy doen de jankmans op haar denken.
3.
Laat dan jou lieve voetjes zien, Zy dragen schoentjes met lange tippen, Zy weten wat 'er moet geschiên, Om de jonkmans te kunnen knippen.
De mutsjes en jakjes van Parys Maaken haar leden schoon en wonder, Maar jonkmans als je wilt wezen wys Beziet ze van boven tot van onder.
4.
Wat doet een meisje om te zyn gevryd Die deze nieuwe roodes dragen.
Ja veele jonkmans in dezen tyd, Scheppen daar in veel behagen.
Maar die meer deugd als schoonheid draagt Die zou de modenspop bedanken.
Men koopt het slegtste vrouwgeslagt Je Amsteldam voor twee drie blanken.
Aria.
Uit Oberum.
1.
Toen ik een kleine Jonge was, Lei ik te slapen in het gras,
Aan 't kantje van een waterplas, bis.
Ik droomde daar van groote schatten, Ik greetig om die aan te vatten, Tastoe, en door die greep myn Heer, Viel ik in 't nat van boven neer, 'k Ontwaakte fluks, weg was die schat, En ik zo druipend als een kat.
2.
Nog eens heb ik gedroomd, dat ik, Moest hangen, 'k was slegt in myn schik, Teen ik myn hoofd stak door de strik, bis.
En Meester Hans myn trok naar boven, En ik wierd van de leer geschoven, Terwyl vast een ravenzwerm omhoog, Fluks om myn heenen vloog,
De strop die brak, ik was verblyd, Dat ik was van den galg bevryd.
3.
Nog heden in dat bosje hier;
Dro omde ik dat ik was Groot Vizier En hakte in 't rond met groot pleizier, bis.
d'Een had zyn neus en beide ooren, Dem ander zelfs zyn kop verloren, Ik had geld en wyven naar myn smaak, Ik dagt het was een groot vermaak, Fluks stiet ik my daar aan een boom, 'k Wierd wakker en weg was den droom.
4.
Waarop ik sliep weer zagtjes in;
'k Droomde 'k was de Vorst Scherasmin, De Schoonste Vrouw myn Koningin; bis.
Dit puikje der bevalligheden, Lag in myn arm haar poesele leden, En Roosemond was myne Bruid, 'k Hoorde een vermakelyk toongeluid, Maar toen 'k hart klopte in myn hand, Lag vrouw, muziek en droom in 't zand.
Maar wat geluid vervuld myn oor, Der wilde katten, jammer choor?
Miäu, Miäu, Miäu, Viüt, Viüt.
Nieuw Lied van het Vogeltje.
Stem: Avee le yeux dans les Village.
1.
ô Voogeltje dat hier gevangen In 't kooitje naauw beslooten zyt, k Zie u, om vry te zyn verlangen,
Gy zyt de vryheid toegeweid, En zoudt gy dan nog langer treuren,
Hoe gaarne zyn wy zelfs ook vry?
Beestje, dat zal u ook gebeuren, Niet langer blyven zult by my.
2.
Hoe? zou ik vry, en gy klaagen, My daaglyks smeeken om van 't juk, Van opgeslooten, te zyn ontslaagen!
Verlaat u kooi, myn beestje ontruk, Ontruk u aan uw' yzren kerker!
Want ik ontsluit u kooitje weer,
Ik kon thans uw geluk bewerken!
Kom leeft in geen bedwang nu meer.
3.
Weest maar vrolyk, wilt u verblydon En verlustigen in het woud, Nu dat men u in deeze tyden,
Langer niet als gevangen houd;
Maar u de libertyd weer geeven;
Meugt genieten de vrye vlugt, Wilt op u vlerkjes heenen zweeven,
In aangenaamheid van de lugt.
4.
Het vooglenheir zal u begroeten, En welkom heeten in het groen, Die vreugd zal uw' smert verzoeten,
Kom zangertje, kom wild u spoen, Daar vliegt hy, hoord hem tierelieren,
Hoor hoe zyn blyde zangtoon ryst, En nu zyn vryheid komt te vieren,
Terwyl hy zyn Verlosser pryst.
5.
Zorg nu, o vrygemaakte zanger!
Dat gy niet weer in 't net geraakt;
Van een of ander vogelvanger, o Oy! die reeds zyt vry gemaakt;
Want komt gy weder als te voren, Zo ligtelyk geen uitkomst vind,
Laat het uw dan niet gebeuren, Gy hoppeloos van hulp ontbloot, Wederom zou moeten treuren,
En nooit geen vreye vlugt genoot.
Een Nieuw Lied.
Op een aangenaame Wys.
1.
Een Meisje waakte nagt op nagt, Haar Redder moest nog komen, Haar Zuster hield by haar de wagt,
Maar niemand werd vernomen, Zy zugten en riep, Ach! wat verdriet, bis.
Ach! Ach!
Zuster ziet, hy is het niet; bis.
Ach! spreekt dog niet, bis.
Neen Zuster, neen hy is het niet, bis.
Ik vertrouw hy zal niet komen. bis.
2.
Door 't Vengster digt van 't traliewerk, Was 't moeilyk door te komen;
De wind die loeiden woedend sterk, In velden, gras en boomen;
Nu dagt zy du komt hy niet; bis.
Ach! Ach!
Zuster lief, ô! wat verdriet? bis.
Nu komt hy niet, bis.
't Is vast dat hy de storm ontziet, bis.
Myn Minnaar zal niet komen, bis.
3.
Ik zal straks by u komen:
Ach! sprak zy Zuster lief, ei ga, bis.
Ach! Ach!
Ziet eens uit, hy komt wel dra, bis.
Hy komt wel dra; bis.
Ja, Zuster lief, hy is het ga, bis.
Die Held zal straks hier komen. bis.
4.
Zoo dra die Held zyn lieve Bruid, Aan het vengster had vernomen, Brak hy gezwind de tralies uit,
En is in het Slot gekomen;
Een heete kus was 't loon daar van; bis.
Ach! Ach!
En zyn lief te spreeken an; bis.
Het wagen kan! bis.
Ja, wat doet een Meisje dan, bis.
Haar lief verwellekomen. bis.
Charlotte by het graf van Werther.
Op een aangenaame Wys.
1.
Slaapt gy nog myn welbeminde, In dit eenzaam treurig graf, Moe van 't afgematte leven,
Rukt de dood u van myn af Werther kend gy uw Charlotte
Dan na uwen dood niet meer, Lieve Werther is het moogelyk, Slaat uw oogen op myn neer.
