University of Groningen The impact of the invisible Buunk, Anne Marie

(1)

University of Groningen

The impact of the invisible

Buunk, Anne Marie

IMPORTANT NOTE: You are advised to consult the publisher's version (publisher's PDF) if you wish to cite from

it. Please check the document version below.

Document Version

Publisher's PDF, also known as Version of record

Publication date:

2019

Link to publication in University of Groningen/UMCG research database

Citation for published version (APA):

Buunk, A. M. (2019). The impact of the invisible: Cognitive deficits, behavioral changes, and fatigue after

subarachnoid hemorrhage. Rijksuniversiteit Groningen.

Copyright

Other than for strictly personal use, it is not permitted to download or to forward/distribute the text or part of it without the consent of the author(s) and/or copyright holder(s), unless the work is under an open content license (like Creative Commons).

Take-down policy

If you believe that this document breaches copyright please contact us providing details, and we will remove access to the work immediately and investigate your claim.

Downloaded from the University of Groningen/UMCG research database (Pure): http://www.rug.nl/research/portal. For technical reasons the number of authors shown on this cover page is limited to 10 maximum.

(2)

526454-L-bw-Buunk 526454-L-bw-Buunk 526454-L-bw-Buunk 526454-L-bw-Buunk Processed on: 18-12-2018 Processed on: 18-12-2018 Processed on: 18-12-2018

(3)

Processed on: 18-12-2018 PDF page: 170PDF page: 170PDF page: 170PDF page: 170

Dankwoord

170

Dankwoord

Een van de spannende dingen van het schrijven van een proefschrift, was toch wel een lijst maken van al die mensen die mij op een of andere fantastische manier hebben bijgestaan – ik hoop dat dat gelukt is.

Professor Spikman en professor Groen, beste Joke en Rob. Bedankt voor jullie waardevolle feedback, de gezellige overleggen en bovenal het vertrouwen. We zijn een klein, maar volgens mij mooi, team en ik verheug me op ons volgende project.

Beste Joke, vanaf het begin heb jij mij aangemoedigd in mezelf te geloven. De deur stond altijd open voor ‘een kort vraagje’, wat toch opvallend vaak een gepassioneerd en met humor doorspekt gesprek werd over de verruiming van psychiatrische diagnoses, taalpurisme en de pracht van de neuropsychologie. Ik heb heel veel geleerd van jouw scherpe redeneringen en open vragen. Naast natuurlijk ‘de baas’, ben je ook een hele fijne collega - de wijze waarop jij je inzet voor ons vak, vind ik bewonderenswaardig. Ik hoop dat we nog heel lang samen mogen werken, zowel in de klinische praktijk als in de wetenschap.

Beste Rob, vanaf het schrijven van mijn eerste artikel – wat toch best een bevalling was – heb ik het volste vertrouwen van jou ervaren. Dat heeft heel motiverend gewerkt en gecombineerd met de nodige grappen op zijn tijd, zijn de jaren als promovenda voor mijn gevoel voorbij gevlogen. Voor vragen of een ‘lesje hydrocephalus’ kon en kan ik altijd bij je terecht. Mijn eerste stappen in de wetenschap waren niet zo leuk en leerzaam geweest zonder jouw feedback, tot mijn vreugde vaak handgeschreven (rondom de pagina). Ik hoop nog lang met je samen te werken.

Leden van de leescommissie, prof. dr. G.H.M. Pijnenborg, prof. dr. G.J.E. Rinkel, en prof. dr. J.M.A. Visser-Meily, bedankt voor het beoordelen van dit proefschrift.

Dank aan prof. dr. J.J.A. Mooij en Wencke Veenstra, voor het opstarten van het onderzoek naar de gevolgen van een SAB. Wencke, dankjewel dat je me hebt laten kennismaken met een bijzondere patiëntengroep en voor de kansen die je me hebt gegeven, zowel in het onderzoek als in de klinische praktijk.

(4)

171

felicitaties bij kleine mijlpalen. Dr. J.H. van der Hoeven, beste Han, bedankt voor je hulp bij hoofdstuk 4.

Dit onderzoek was onmogelijk zonder de welwillendheid en inzet van vele patiënten die een SAB hebben doorgemaakt. Bedankt voor jullie bijdrage, de huisbezoeken en, vaak ontroerende, verhalen. Ik hoop met dit onderzoek, vervolgonderzoek en nog meer klinische ervaring, bij te blijven dragen aan de (na)zorg. Graag wil ik Stichting Catharina Heerdt bedanken voor de financiële steun die deze studie mogelijk heeft gemaakt.

Door de jaren heen heb ik het schrijven van dit proefschrift gecombineerd met uitdagende klinische functies, op diverse leuke plekken.

Lieve collega’s en oud-collega’s van de afdeling Neuropsychologie, de plek ‘waar alles begon’. Na mijn masterthese en stage ben ik ‘blijven plakken’, tot mijn grote vreugde. Ik ga elke dag met veel plezier naar mijn werk en dat komt in sterke mate door jullie. Vooral dank aan mijn huidige collega’s Grace, Elly, Willy, Maxime, Maraike, Sandra, Joke, Rients, Marleen en Ceciel. Door jullie is de afdeling een plek waar je je kunt ontwikkelen, maar waar ook ruimte is voor persoonlijke verhalen, bonensoep, eiersalade (met Pisang Ambon),

boomerangs, breicursussen, en kundige supervisie. Bovendien lachen we heel

wat af.

Lieve Maraike, we hebben elkaar leren kennen tijdens de stage, en ondanks dat jij een beleefde Duitse bent en ik af en toe een wat botte Groningse – klikte het goed! Voor jou zenuwslopende tripjes naar Berlijn, talloze persoonlijke gesprekken en wijntjes later, zijn we nu meer dan collega’s. Daarom ben ik heel blij dat jij “Ja” zei toen ik je vroeg mijn paranimf te zijn, tijdens een sfeervol diner in de Subway op het vliegveld van Praag. Zo mogelijk nóg blijer word ik van je tabellen en grafieken in Excel, zodat ik niets vergeet voor de 23e_{. Ik zie ernaar}

uit daar met jullie te staan. En daarna zitten we waarschijnlijk nog heel lang aan elkaar vast, yes!

(5)

Dankwoord

172

Speciale dank aan het ‘enge hechte kliekje’ van de UPFRONT (Myrthe, Myrthe en Hans), die mij toch een klein beetje hebben geadopteerd en mijn werk als ‘alleenstaande’ promovenda dermate lichter hebben gemaakt. In onze oude kamer (met Marjon, Myrthe, Thialda, Sandra) heb ik me ook onderdeel van een team gevoeld. Ik ben blij dat ik weer een proefschrift uit ‘onze’ kamer mag toevoegen en weet zeker dat er nog mooie zullen verschijnen. Sandra, ik zie ernaar uit samen het ‘SAB-onderzoek’ voort te zetten!

Ik wil graag de collega’s van de afdeling Neurochirurgie bedanken, voor de samenwerking op gebied van patiëntenzorg en wetenschappelijk onderzoek. De medewerkers van het secretariaat, bedankt voor het plannen van afspraken en praktische hulp met name in het begin van het onderzoek. Alida Blaauwijkel, dank voor je flexibiliteit en toegankelijkheid bij (al) mijn vergaderverzoeken. Alle medewerkers van verpleegafdeling K1, specifiek Martha, Dorien, Janneke, José, Jasper en Giel: de ‘psychosociale kant’ van de zorg voor (SAB) patiënten krijgt door jullie veel aandacht, wat onder andere heeft geresulteerd in een mooie nieuwe informatiemap voor patiënten. Hopelijk kunnen we onze samenwerking voortzetten!

Collega’s van de afdeling Neurologie wil ik bedanken voor de prettige samenwerking. Specifiek dank aan prof. dr. Joukje van der Naalt voor het toevoegen van een ‘SAB-onderzoeker’ aan de traumagroep; er zijn veel paralellen tussen beide patiëntengroepen en ik hoop dat we daar in de toekomst verder onderzoek naar kunnen doen. Marga Posthumus, dank voor de flexibiliteit en hulp met betrekking tot mijn verschillende aanstellingen.

Bij het Centrum voor Ouderengeneeskunde en Revalidatie Friesland locatie Beetsterzwaag heb ik met leuke collega’s plezierig samengewerkt. Centrum voor Revalidatie Beatrixoord en specifiek dr. Marleen Schönherr, bedankt voor de prettige samenwerking in het SAB-nazorgtraject.

Ook wil ik graag de studenten bedanken die hebben meegewerkt aan de dataverzameling, specifiek Lisa Ziengs en Rianne Wijbenga die het mede mogelijk hebben gemaakt hoofdstuk 3 te publiceren. Alle gezonde controleparticipanten en iedereen die stukken voor mij heeft gecheckt op spel- of taalfouten, bedankt.

(6)

173

In 2017 mocht ik aansluiten bij een groep ambitieuze en hardwerkende

scientist-practitioners, in de vorm van de Topklas. De discussie en kennisuitwisseling

binnen deze groep is een hele waardevolle aanvulling op mijn professionele loopbaan. Irene, ik zou graag een vervolg geven aan onze (wilde) plannen voor samenwerking. Prof. dr. H. Swaab en prof. dr. J.I.M. Egger, bedankt voor het creëren en begeleiden van deze groep en het genereren van aandacht voor een zeer belangrijk thema.

De afgelopen jaren bestonden natuurlijk niet alleen uit werken, er was ook, zij het wat te weinig, tijd voor de mij zo dierbare vrienden, familie en grote hobby volleybal.

Je kunt je overigens afvragen of het nog een hobby te noemen is, of een way

of (no)life; gezien het aantal bestede uren in de sporthal. Dank aan mijn lieve

volleybal-vriendinnen, specifiek de ‘Amela(m)nd-groep’ voor het elk jaar weer legendarische weekend. Maaike: “bedankt hè!”.

Evelien en Nick, bedankt dat jullie je angst hebben overwonnen en toch foto’s zullen maken tijdens mijn verdediging en feest (nu kunnen jullie er niet meer onderuit). Lieve Eef, ook al hadden we dat na push up niet kunnen voorspellen, toch zijn we vriendinnen geworden. Ik geniet van onze gesprekken over ‘de zorg’ en jouw wil en passie deze te verbeteren.

Anja, ik heb je via BestBuddies jaren geleden leren kennen en we zijn gelukkig vriendinnen geworden. Ik leer veel van jouw open kijk op de wereld.

Lieve Willy, jij en het prachtige Ateliers MTW waren mijn eerste kennismaking met een ‘echte’ baan. En wat voor een kennismaking, jouw onverschrokken inzet en oog voor de mens in plaats van ‘de patiënt’ blijft me altijd bij.

Lieve familie, ik ben dol op jullie. Ook al zien we elkaar niet vaak, als we samen zijn is het genieten, altijd lachen en is de liefde voelbaar. Bedankt voor alle interesse en steun. Daar kan ik alleen maar “respecht op geemn”!

(7)

Dankwoord

174

Ook bij de familie van Niiwino voel ik me helemaal thuis. Lieve Antje, Gitchy en Linda, bedankt voor de gezellige etentjes en goede gesprekken.

Lieve Renny, zoveel meer dan ‘mijn oppas’, Tiemen en jij zijn voor Mieke en mij altijd als familie geweest en zullen dat ook altijd blijven. De logeerpartijen, educatieve uitjes, maar bovenal jullie onvoorwaardelijke liefde, vind ik heel erg bijzonder.

Lieve vriendinnen Amanda, Anna, Vera, Maite en Gioia, bedankt voor de gezellige borrels, momenten dat ik stoom kon afblazen, dat jullie me terugfloten, sparren over het doen van onderzoek – jullie zijn fantastisch.

Lieve Sab, ondanks de afstand voel ik je trots en steun alsof we nog in Groningen samen elke week koffie drinken. Nu heb ik dan eindelijk de kans om je eens zwart op wit te bedanken voor deze onvoorwaardelijke vriendschap.

Lieve Emma, waar een potje counterstrike al niet toe kan leiden. Of we elkaar nu een maand of jaar niet zien, het voelt als gisteren. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken voor het ontwerp van de kaft - mijn proefschrift is door jou het allermooiste geworden. Ik ben heel erg wies met joe!

Lieve Niiwino, Odji, degene die waarschijnlijk het meest ‘last’ heeft gehad van deze hele exercitie. Je houdt me met beide benen op de grond, maakt me aan het lachen en belangrijker nog: bent er altijd. De vraag van jou of een ‘werkdag van 12 uur normaal is’ leidde vaak tot een reality check (en een glas wijn). Ik heb heel veel zin in de komende tijd samen en hoop dat we nog veel reisjes naar Italië, etentjes en voetbalwedstrijden gaan meemaken. Verdere sentimentele uitspraken zal ik je besparen, ik hou van je.

Lieve Mieke, wij hebben aan een half woord genoeg. Of was het nou een half bord? Al jaren lachen en huilen we samen, “doen we nog één drankje” en bekopen dat de dag later, en delen we belangrijke en minder belangrijke dingen. Dat jij samen met Maraike aan mijn zijde staat op 23 januari, vervult me met trots. Ik weet niet waar ik zou moeten beginnen om je te bedanken voor dat wat wij samen hebben. Wat ben ik ongelofelijk trots op je, mede omdat je steeds meer zelf ook die mooie vrouw ziet, die ik zie als ik naar je kijk. 1/0!

(8)

175

altijd voor twee. De manier waarop je je leven nu vormgeeft, samen met Els, vind ik heel stoer. Ik zou niet weten wat ik zonder Mieke en jou zou moeten, 1/0. Lieve mama. Ik denk dat ik weet wat je nu zou zeggen: “Groots Antje, echt groots.” Jouw onvoorwaardelijke vertrouwen is voelbaar, ook al ben je er niet meer. Papa en jij hebben ons geleerd open naar de wereld te kijken, niet te oordelen en te durven. Zoals de door jouw geliefde Daniel Lohues mooi beschrijft: ‘Donkere wolken botsen soms, waor dan bliksem uut ontstiet. Mar laot

joe niet beletten, deur de kans op groot verdriet. Haol joe mar nie in, stort joe dapper in de stried. Angst is mar veur eben, spiet is veur altied’. Dankjewel

(9)