Schok en Auw!Er was eens een reporter met strik die bij het overlijden van Koning-Herder Boude-

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Schok en Auw!

Er was eens een reporter met strik die bij het overlijden van Koning-Herder Boude- wijn de ellenlange stoet van treurende en door collectieve waanzin bevangen Belgen kwalificeerde als “een nieuw politiek feit”. Een uitspraak die een eigen leven ging lei- den, en meer dan eens smadelijk werd geparodieerd. Zeker toen de reporter in kwes- tie bijna twintig jaar later de overstap maakte naar de gelederen van Bart de Wever, en meteen mee het mooie weer ging uitmaken bij de N-VA. Intussen is er een nieuwe generatie Wetstraatjournalisten aan de slag bij de VRT, en één van de vrouwelijke ema- naties daarvan trad vorige week zowaar in de voetsporen van Siegfried Bracke. Toen Di Rupo na een bezoek aan het paleis zijn performateurskunsten opvoerde en deed uitschijnen dat de copernicaanse dromen van de Vlamingen bewaarheid gingen wor- den, klonk het vanwege de dame “dat er nu toch wel een baken was verzet”. En een aanzienlijk deel van de Vlaamse pers, die al anderhalve maand aandringt op een spe- ciale regeling voor de redding van België, klapte evenzeer verrukt in de handen. Maar nu Di Rupo een opening heeft gemaakt, zal de N-VA moeten volgen, luidde de teneur.

Laten we daarom maar eerst eens even een paar zinnen van de PS-voorzitter onder de loep nemen. ‘Alle partijen rond de tafel zijn het erover eens dat het moge- lijk is dat er een institutionele hervorming komt die vergelijkbaar zou kun- nen zijn met die van 1980 of 1988-89.’ Let op de voorwaardelijke wijs die tot twee keer toe gehanteerd wordt. De Vlaamse appetijt wordt gewekt, maar er is geen enkele garantie dat er een grote doorbraak zal komen. De lezer of toehoorder wordt geacht braafjes voor waar aan te nemen dat de Franstalige partijen rond de tafel een grote, evenwichtige staatshervorming aanvaarden. Uiteraard geeft Di Rupo daar geen defini- tie bij. Tenzij: ‘Gezien de verkiezingsresultaten in Vlaanderen weten we dat het zwaartepunt van België zich naar de deelstaten zal verplaatsen.’ Wie is ‘we’? Geldt dat ook voor Milfoisnon? In de Franse versie wordt voor deelstaten de term entitées fédérées gebruikt. Dat slaat op alle deelgebieden, inclusief Brussel. Maar wij willen geen confederalisme met drie, het is al erg genoeg dat in 1980, 1988 en 1993 Brussel tot gewestelijk waterhoofd werd gepromoveerd. Wat is voor Di Rupo trou- wens de precieze betekenis van zwaartepunt? ‘Mijn wens is dat dit kan gebeu- ren op een manier die het hele land zal stabiliseren. Ik ben ook van mening dat we de essentie moeten vrijwaren: de interpersoonlijke solidariteit en, zoals ik net zei, de stabiliteit van ons land.’ Aan de sacrosancte sociale zekerheid mag dus niet worden geraakt. En de staatshervorming moet België sterker maken, een totale paradox met het streven naar verregaande Vlaamse autonomie. Dat Di Rupo een hele waslijst opsomde van bevoegdheidsdomeinen die besproken waren, stelt niets voor. Al die punten liggen al drie jaar op tafel, en we noteren dat de preformateur tij- dens zijn persconferentie verklaarde dat hij niet van plan is zelf (compromis)voorstel- len te doen. Zo blijft de carrousel draaien, blijft de processie van Echternach in bewe- ging, en wordt het geduld van de Vlaamse onderhandelaars verder op de proef gesteld.

Terwijl in de Franstalige pers bovendien steeds luider wordt geklaagd dat het voor de onbetrouwbare N-VA nooit genoeg zal zijn. Zelfs al beroemt de Waalse minister-pre- sident Rudy Demotte (PS!) zich erop dat er maar stapje voor stapje en met veel vast- beradenheid onderhandeld wordt.

Ook de dubbelzinnigheid over de inbreng van de groenen is een kwalijke zaak. Uiter- aard zullen Ecolo en Groen! niet gratis voor een tweederdemeerderheid helpen zor- gen om een staatshervorming mogelijk te maken, en afgaande op zijn eigen opschep- perij in de media zou Wouter Van Besien maar al te graag een belangrijke rol in een regering willen spelen. Nogal wiedes dat N-VA en CD&V de groenen niet in een coa- litie willen, de hele boel is zo al link en links genoeg.

Anderzijds, hoe denkt Di Rupo het institutionele luik van de sociaaleconomische the- ma’s en de begroting te kunnen scheiden? Alles in dit land is communautair, en alleen een grondige herziening van de financieringswet en het doorvoeren van maximale res- ponsabilisering van de deelstaten kan een begin van een oplossing betekenen voor de zware saneringsoperatie die nu al oploopt tot 25 miljard euro per jaar in 2014. Laten we evenmin uit het oog verliezen dat aan Franstalige zijde er regelmatig overleg is tussen PS, cdH en Ecolo, terwijl aan Vlaamse zijde de sp.a een blok aan het been is omdat de Vlaamse socialisten, regeringsgeil als ze zijn, hun wagonnetje zonder al te veel schroom aan de PS-trein hebben gekoppeld. Het enige dat de sp.a interesseert, is een beetje meer arbeidsmarktbeleid. Uit een relaas in De Standaard kunnen we opmaken dat Bart de Wever vorige week al eens stevig met de vuist op tafel heeft geslagen, en dat Milfois- non genadeloos op CD&V-interim-voorzitter Wouter Beke heeft ingehakt. Misschien ligt die crisette wel aan de basis van de plotse ingeving van Di Rupo om de Vlamingen te paaien met zijn copernicaanse zinspeling. Voor ons is het echter duidelijk dat er nog veel meer schoktherapie zal nodig zijn vooraleer de Franstaligen echt beseffen dat ze er dit keer niet meer onderuit kunnen. Als Di Rupo volgende week niet met meer tastbare zaken voor de dag komt, dan moet de grootste partij van het land maar zorgen voor een “shock and awe”-bombardement. Sla het parfum de crise maar over, en giet ineens voldoende olie op het vuur. Als Di Rupo premier wil worden,

zal hij er de prijs voor moeten betalen ook.

Ze zijn er een weekje tussenuit

Uniform

U hebt zich ook al afgevraagd hoe het komt dat doordeweekse mansfiguren schijn- baar enorm aan sexappeal winnen als ze een uniform aantrekken. U kent ons engagement voor deze rubriek en het zal u niet verbazen dat wij bereid gevonden werden deze belang- wekkende zaak voor u uit te zoeken.

In ons grootwarenhuis werden voetbaltrui- tjes aan bradeerprijzen te koop gesteld na het verloop van het wereldkampioenschap voetbal. Wij hebben ons er zo één aange- schaft, het wetenschappelijk onderzoek te wille.

Getooid in ons kersverse voetbaltenue waagden we ons op de Europese wegen en het effect was onmiskenbaar. Terwijl we ons in het dagelijks leven even onopvallend als kleurloos bewegen, ondergingen we een onmiskenbare metamorfose toen we ons gehuld in dat voetbaltruitje in het publiek vertoonden. Onze doorgaans onopvallende borst zwol onmiskenbaar. We droegen niet alleen het truitje van die voetbalnatie, we gedroegen ons ook daarnaar. Onze tred werd meteen een stuk zelfbewuster. Terwijl we ons normaal gesproken wat gegeneerd vertonen in toiletten van tankstations op de autosnel- weg, stelden we ons nu zelfbewust op aan de plasbak als vertegenwoordiger van een hele natie.

Het kan een indruk geweest zijn, maar we hadden de indruk dat we op een heel andere manier bekeken werden. Was het zinsbegoo- cheling, of monsterden de vrouwen ons plots anders. Niet langer als een wat zielige huisva- der die z’n kroost richting het zuiden voerde, maar als een begerenswaardige macho bij wie een knipoog volstaat om de prachtig-

ste exemplaren van de vrouwelijke kunne aan het dromen te brengen. Uitsluitend en alleen omdat we dat shirt van die voetbal- ploeg droegen.

Als de reactie bij de omstaanders al een illusie mag geweest zijn, de invloed op ons gedrag was dat allerminst. We groeiden en niet zomaar een beetje.

Daarbij dient vermeld dat we ons een trui- tje van de Italiaanse ploeg aangeschaft had- den. Logisch, want dat elftal had zich bij het wereldkampioenschap zo zwak getoond, dat net dat outfit voor de somma van twee euro aangeboden werd in ons grootwarenhuis. We hadden de keuze tussen dat azzuriblauwe hemdje en dat van Brazilië of Portugal. Ook die presteerden zo luizig dat de vraag het aanbod niet kon volgen en vandaar dat we tussen die drie konden kiezen.

Echte voetballiefhebbers begrepen met- een dat we ons in de solden gestort hadden, maar het gros van de ons omringenden was echt onder de indruk. Zij meenden een exem- plaar van het schiereiland te ontmoeten, en gedroegen zich daarnaar.

Dat is dus het effect van een uniform. Wat had het gegeven hadden we ons gehuld in een officiersuniform? Maar daar verzette ons vrouwelijk gezelschap zich tegen, dus zover konden we dit onderzoek niet drijven.

Voelt u zich wel eens wat anoniem of zelfs onbehouwen in uw doordeweekse uitrus- ting? Eén raad van uw dienaar: koop uzelf een uniformpje ter waarde van minder dan een handvol euro’s en je wordt gewoon een andere man.

EEnmanscollEctiEf

DEn BlootEn KoonincK

Deze week:

• Feesten als de beesten 2

• Links en de islam 3

• Het aartsbisdom met slotbemerking 4

• De parade van de hoogmoed 9

• Toch is nog niet alles om zeep 10

• De deformatie 16

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

65

jaargang • nummer 31 • woensdag 4 augustus 2010 1,85 euro

PALMP-1-20100804-A01.indd 1 02-08-2010 15:00:38

De dingen dezer dagen 2

verdwazing en bandeloosheid, zeg dus maar decadentie, op “mega-eventen” alsmaar ver- der gaat, welke liefhebbende “love” naampjes die ook dragen.

Het is niet dat de gewone mediaclub van opiniemakers en duiders die daar het bewijs van brachten - ik moet de eerste ernstige kri- tiek op dat soort “feesten” vanuit die hoek nog horen of lezen - maar de kolommen van de lezersrubrieken in de diverse kranten logen er niet om. Opmerkingen als “opdoe- ken die handel”, “waar is de schaamte?” “der- gelijke manifestaties zijn enkel door lawaai, alcohol en drugs aangewakkerde massahys- terie” en “voor de media zijn deze “festivals”

dikwijls het belangrijkste nieuws”, waren schering en inslag. Het lijkt me goed daar

de aandacht op te vestigen, ook al wordt er slechts uitzonderlijk rekening gehouden met een rechtaan rechtuit mening van Jan Modaal.

Voor één keer hopen we dat dit anders zal zijn voor ene Jos van den Borre uit Laarne die in Het Laatste Nieuws de hoop uitsprak “dat onze Vlaamse burgemeesters ervan over- tuigd kunnen worden dat er redenen genoeg zijn om dergelijke “parades” en “festivals” te schrappen. Waarvoor ouders, opvoeders en jeugdverantwoordelijken hen dankbaar zul- len zijn”. Ondanks de vermanende opgesto- ken vingertjes sluit ik me daar voor het volle pond bij aan.

D.Mol

Als “feest” verpakte massahysterie

Is dat wel zo? Of stond het eerder, zoals iemand in een brief aan de kranten schreef, zogoed als mathematisch vast, dat het er ooit eens moest van komen op een of andere commercieel opgefokte “place to be” voor op elkaar gepakte mensenkudden die het begrip “feesten” verwarren met massahys- terie? Het maakt niet zoveel uit of de kudden daartoe aangezet worden door het dreunen van decibels die op hun beurt in te veel geval- len verward worden met muziek, of door die andere ingrediënten, alcohol en drugs, die het succes van dat soort “feesten” hel- pen waarborgen. Meestal zijn het de twee samen en het resultaat blijft hetzelfde. Tot op een kwade dag of avond gebeurt wat in Duisburg gebeurde en het “sauve qui peut”

niet alleen op het moment zelf op de plek van de levend geworden nachtmerrie nog het enige is dat telt, maar later ook voor al wie, o zo graag, met het begrip “verantwoordelijk- heid nemen” speelt, zolang het eigen belang en dito postje niet in gevaar komt.

De burgervader van Duisburg, om dan alleen hem te noemen, was een schoolvoor- beeld van die gedragslijn. Op de eerste pers- conferentie na het drama orakelde hij al dat het nog te vroeg was om schuldigen te zoe- ken, terwijl hij als burgemeester ook aan het hoofd van de politiediensten staat en het falen daarvan van meet af aan als een paal boven water stond. Dat zou op zich al moe- ten volstaan voor een inpakken en wegwe- zen van Adolf Sauerland. Maar zelfs het uit- lekken van het gedwongen ontslag voor de politiechef die wel zijn verantwoordelijkheid nam door zich te verzetten tegen de organi- satie van de “Love parade”, omdat daar in de stad geen enkele plaats geschikt voor was, kreeg de burgemeester niet uit zijn lucratieve stoel. Dat deel van het intrieste verhaal kan nog een vervolg krijgen, maar daar een “mis- schien” aan vastknopen, lijkt me niet a priori een vorm van doemdenken.

Herauten

Wat sommigen daar wel graag zullen voor verslijten, is de bedenking dat het stilaan tijd wordt eens een objectieve analyse te maken over voor- en nadelen van het als- maar verder schrijdende fenomeen “mega -evenementen in open lucht”. Het lijkt van- daag wel of de godganse zomer één langge- rekt “feest” moet zijn. Maar dan bij voorkeur zoals dat woord past bij de “alle-remmen- loscultuur” van jeugdige feestvierders in het maatschappelijke “ikke, ikke en wij, wij”- sfeertje van vandaag. Waarin nauwelijks of geen rekening gehouden wordt met vormen van overlast voor anderen. Bij het jongste

“feest” in Boom “zonder noemenswaardige incidenten” (!) bijvoorbeeld, waren de deci- bels tien kilometer verderop nog te horen!

Om het alleen daar dan over te hebben en dus te zwijgen over, ook bijvoorbeeld, het verregaande gebrek aan hygiëne, zeg maar de beestenboel, die de meeste “feesten” en

“festivals” kenmerkt. Als de huidige trend zich nog een tijdje verderzet, is er binnen- kort geen stad of dorp meer zonder zo’n eigen “festival”. Inclusief alle grieven, over- last en risico’s.

De lijken in Duisburg waren amper gebor- gen, of de media pakten al uit met een rond- vraag over de veiligheid van “feesten” en

“festivals” in de diverse Vlaamse steden die een editie organiseren. Laat het duidelijk wezen dat men nergens ook maar één vei- ligheidsmaatregel uit het oog had verloren.

Naar eigen zeggen. Ook al staat die “vast- stelling” haaks op die andere van veiligheids- experts met ervaring, dat om welke luttele reden ook paniek in een op en bij elkaar gedrumde mensenmassa altijd en overal kan toeslaan. En dat niets of niemand de meestal fatale gevolgen daarvan kan afremmen, laat staan neutraliseren.

“Dance or die” luidde het gesternte waar onder de “Love parade” in Duisburg van start ging. Wie die opzwepende topdwaasheid uitvond, is niet belangrijk. Wel belangrijk is dat de media haar zonder vorm van kritiek adopteerden en als promotiemiddel voor het “feest” gebruikten. Maar ze zijn per slot van rekening niet voor niets de herauten

van de huidige “feestcultuur” zoals die in

“bruisende” steden en gemeenten gepro- moot wordt in dezelfde mate als destijds Romeinse keizers “brood en spelen” aan het plebs voerden. Sla er de pretgazetten op na, luister naar de radio en kijk naar het scherm en u kunt zogoed als elke dag “live” vaststel- len wat ik bedoel.

Vingertjes

De door al dat love, rock, pop, city en ander festivalgedoe rijzende vraag in welke stilaan waanzinnige wereld we met zijn allen moeten leven, levert een voedingsbodem voor die in dezelfde moeite gestelde andere vraag of de decadentie nog wel af te stoppen is. Die kwam er nadat “kenners” op de radio waren komen vertellen dat binnen de twee jaar iedereen het drama vergeten zou zijn.

Met de “the show must go on”-mentaliteit, dezelfde kenners eigen, zal dat niet eens zo lang duren. Wat niet wegneemt dat ik er de progressieve wereldverbeteraars, die direct klaarstaan om het vermanende vingertje op te steken en de gebruikelijke aanval over verzuring, doemdenken, onverdraagzaam- heid, achterhaald conservatisme en andere dooddoeners in te zetten, wil op wijzen dat niet alleen dit krantje ervan overtuigd is dat Telkens ik op televisie beelden zie van massabijeenkomsten onder welke noe- mer ook, prijs ik me gelukkig er niet “live” bij te zijn. De beelden op zich bezor- gen me al koude rillingen genoeg. En de stille vraag “wat als er daar wat mis- loopt?” is nooit ver weg. Het drama in de rattenval van Duisburg bracht er het enig mogelijke antwoord op. Waarna de gebruikelijke dooddoeners als “verbijs- tering”, “ongeloof” “diep geschokt” en de rest van het bekende - of is het eerder beruchte? - gamma piekmomenten kenden. De kreet “dit had vermeden kunnen worden” ging daar hand in hand mee.

Als we de zaak een beetje serieus onder ogenschouw nemen, kent dit land nu ruim drie jaar regeringscrisis. De Wever en co.

konden na de kartelsplit eind 2008 wat vakantie nemen, want toen verdween de partij een tijdje uit het epicentrum van de politieke macht. Maar echt stabiel is de toe- stand niet meer geworden na de verkiezin- gen van 10 juni 2007.

Waarom zouden ze trouwens geen weekje vakantie nemen, onze hoeders des vaderlands. Zo’n drie weken lang liep De Wever rond als informateur. Daarna was het de beurt aan Elio Di Rupo om de ori- ginele rol van preformateur voor z’n reke- ning te nemen. Dat nummer duurt nu ook alweer zo’n week of drie. Maar veel heb- ben die manoeuvres tot nu toe niet teweeg- gebracht. We kunnen een groot ‘Thuis’- of

‘Familie’-gevoel niet onderdrukken. Wie de gebeurtenissen bijvoorbeeld om vakantie- technische redenen enkele weken uit het oog heeft verloren, zal weken later hebben kun- nen vaststellen niets gemist te hebben.

Rond de pot draaien

Ze hebben al wat convergenties gevon- den, de onderhandelaars. Maar dat is het dan ook. Wat we ons bij die convergenties moeten voorstellen, blijft uitermate geheim.

Want geheimhouding, dat is het kenmerk van de gebeurtenissen van de voorbije weken.

De pers moet zich onledig houden met arti- kels over de vraag waar de geheime ver- gaderingen plaatsvinden en wie aan welke tafels wordt uitgenodigd. Vooral de rol van de groene partijen blijkt een onderwerp van intense beschouwing. Doen ze helemaal mee - als lid van de regering - of slechts ten dele - als ondersteuners van een staatshervor- ming vanuit de oppositie. Daarover gaan de wat saaie commentaarstukken in de seri- euze pers, die verder grotendeels op z’n hon- ger laten.

Een wat slecht verteerd avonddiner half- weg vorige week, zorgde voor lange arti- kels. De sfeer blijkt, alle geheimhouding ten spijt, allerminst goed. Tja, dat krijg je natuur- lijk als je nu zowat vijftig dagen aan tafel zit om standpunten uit te wisselen. Hoe lukken ze erin zolang ideeën uit te wisselen zonder enig concreet resultaat, zult u zich afvra- gen? Dat toont dan vooral aan dat u geen ervaring hebt als Belgisch onderhandelaar.

Daar is het blijkbaar mogelijk elkaar weken- lang te bestoken met standpunten, zonder echt op te schieten enerzijds en zonder vast te stellen dat er geen akkoord te vinden is anderzijds.

Di Rupo heeft blijkbaar ook begrepen dat het voortdurend ronddraaien niet echt indruk maakt. In de pers verschijnen stil- aan de vergelijkingen met de martelgang

van 2007. Als De Wever niet oplet, gaat hij de heilloze weg van Leterme op. Rondjes draaien zonder vooruitgang, dat scenario hebben we al eerder gezien. Daar heeft de kiezer N-VA geen indrukwekkende overwin- ning voor gegeven.

Wie trekt de stekker eruit?

Di Rupo heeft de Belgische knoop beter verwoord dan ooit tevoren. “We staan voor één van de moeilijkste situaties uit de geschiedenis van ons land”, wist hij de goe- gemeente mee te delen. Hij zegt zelf dat hij het onverzoenbare moet verzoenen. Daar- mee bevestigt hij meteen de Vlaamse stelling dat met dit land geen land meer te bezeilen is. Een weekje Bodrum of andere oorden van vakantievertier zal daar geen verandering in brengen. We staan gewoon voor een immens Belgisch blok.

De knoop blijft te situeren op het vlak van de financieringswet. Wie mag wat uitgeven, is de gemakkelijke vraag. Wie voor de centen instaat, is de moeilijke. Daar lijkt geen mil- limeter ruimte te bestaan. Want België zit financieel op het tandvlees. Maar de Frans- taligen hebben geen ruimte om inspanningen te doen. Dus moeten de moedige onderhan- delaars op zoek naar de kwadratuur van de cirkel. Wiskundigen kunnen u vertellen dat die niet bestaat. Of men nu een week vakan- tie neemt of niet.

De vraag die op tafel ligt, luidt dan ook:

wie zet de onderhandelingen stop en doet dat op een manier dat het publiek er ook vrede mee neemt? Want na de mislukking van deze onderhandelingen rest alleen een nieuwe verkiezingsslag. En die gaat dan snoei- hard over de vraag of België nog zin heeft.

Of er nog ruimte is voor de stille evolutie, zonder het fenomeen België zelf in vraag te stellen.

Als de N-VA-stelling dat België niet meer werkt, klopt, dan gaan we resoluut naar de mislukking van de onderhandelingen. J.K.

Een week vakantie, en dan...?

Bent u aan een week vakantie toe? Laten we eerlijk zijn, geen hond die in het reguliere arbeidscircuit met een weekje vrede neemt. Dat Milquet en co. nu de mogelijkheid wordt geboden om een weekje Bodrum aan de Turkse westkust te genieten, zullen we hen dan ook niet misgunnen. Tenslotte zitten onze politieke voormannen en -vrouwen nu toch al een maand of drie te functioneren zonder adem te halen.

PALMP-1-20100804-A02.indd 1 02-08-2010 15:00:58

Aan Freddy Willockx Renegaat

Sint-Niklaas

Gij Dwaaslander,

Gij zijt uit de actieve politiek gestapt en iedereen zal dat geweten hebben. Onlangs werdt ge opgevoerd op Kanaal Z waar ge suggereerde dat een niet nader te bepalen aantal parlementairen op de loonlijst van Electrabel stonden. Op het Troonplein in Brussel fronsten de elektriciens stevig hun wenkbrauwen, maar namen van de gecor- rumpeerden hebben we tot nu toe niet gekregen. Nochtans openen we graag onze kolommen voor u zodra ge met de bewij- zen voor de dag komt, da’s beloofd. Intus- sen hebben wij met volle teugen genoten van het interview dat gij vorige week aan Knack hebt verleend, samen met uw rond- borstige dochter Sarah die bezig is aan een flukse opmars doorheen het socialis- tische ziekenfonds. Zelf richtten wij twee weken geleden een herderlijk schrijven aan VRT-correspondent Carl Devos voor zijn scherpe analyse van de sp.a-neder- laag bij de jongste verkiezingen. Maar ter- wijl Devos de bal speelde en nauwelijks de man, hebt gij voor de omgekeerde aan- pak gekozen. Blijkbaar staan er nog een aantal persoonlijke rekeningen open, en er moet aan de toekomst van de partaai, het ziekenfonds en het nageslacht wor- den gedacht!

Gij bouwt uw redenering op vanuit enige verdoezeling. Dankzij de mobilisatie van- uit den Bond Moyson en de vakbond, is de sp.a er volgens u op 13 juni nog in geslaagd

“haar sociologische minimum” te halen.

Geen mep rond de oren dus, hoogstens een tijdelijke terugval die weer naar een maximum moet kunnen leiden! Een paar zaken dienen dan wel anders te worden aangepakt. Zo heeft de sp.a jarenlang de inhoudelijke onderbouw verwaarloosd door haar studiedienst SEVI aan de kant te schuiven. En daar was ene Stevaert per- soonlijk verantwoordelijk voor. Wij cite- ren met graagte: “Ten tijde van de Tel- etubbies stonden vier van onze politici in de top tien van de pop polls. Ze voelden zich sterk, en ze dachten dat er ons niets kon gebeuren en dat we al die knowhow niet meer nodig hadden. Zolang de spits Steve Stevaert bleef scoren, trok hij de hele ploeg mee en was er geen probleem.

Maar toen hij opstapte, stond de rest van de ploeg daar met lege handen.” Bon, Ste- vaert ging gouverneur spelen in Limburg, maar hebben de anderen dan niet gepro- beerd om puin te ruimen? Helemaal niet, zo vernemen wij, want: “in die periode (verkiezingen 2007) was de partij nog veel te zelfgenoegzaam.” Tussenkomst van uw nageslacht Sarah: “Ze dachten zelfs dat ze de premier zouden mogen leveren!” En gij accelereert: “Dat was het toppunt van

alle stommiteiten. Die campagne waarin Johan Vande Lanotte als kandidaat-pre- mier naar voren werd geschoven, was de slechtste ooit.” Maar Freddy, jongen toch, ge weet hoe rancuneus en onbetrouw- baar den Baard is! Blijft in hemelsnaam de komende jaren zo ver mogelijk van Oost- ende weg, of ze vinden uw inactief poli- tiek lichaam gefileerd in de krochten van de vismijn terug!

Des te meer omdat gij er nog een schep bovenop doet. Er is nu volgens uw inzich- ten opnieuw wat meer inhoud aan het komen in de partij, en ge hebt het dan ook bombastisch over de historische verant- woordelijkheid van Caroline Gennez “om op een verstandige manier met de perso- nalia om te springen als we straks in de federale regering zouden stappen”. Met andere woorden: Gennez moet ervoor zorgen dat de juiste mensen op de juiste postjes terechtkomen. Want: “Stel je voor dat de groep mensen die nu al drie verkie- zingen op rij heeft verloren, ook de vierde poging zou mogen voorbereiden. Dat kan echt niet. De partij beschikt over nieuw bloed, en dat moet ook worden ingezet.”

Ja zeg, zo wordt uw veiligheidsperimeter rond Sint-Niklaas aan één stuk door klei- ner. In Limburg laat Stevaert zijn bloedhon- den op u los. In West-Vlaanderen dreigt gij in Nacht en Pekel te verdwijnen. In Scher- penheuvel spietst Vandenbroucke u op de toren van de basiliek. En richting Meche- len moet ge u ook niet meer begeven, want heeft Gennez de twee laatste cam- pagnes niet geleid? Onder supervisie van den Baard?

Overigens heeft Gennez vers bloed bin- nengebracht met Ingrid Lieten, maar wel- licht was dat niet de bloedgroep die gij bedoelde. Die situeert zich wellicht eer- der bij het socialistisch ziekenfonds, in de werkgroep Welzijn & Nepotisme. Goed, laten wij afsluiten met een uitspraak in het Knack-interview over de transfers van noord naar zuid: “Er is een tijd geweest, zo’n vijftien jaar geleden, dat er onver- antwoorde transfers van Vlaanderen naar Wallonië plaatsvonden. Dat ontken ik niet.” Wij zullen eens wat materiaal uit ons archief halen waarin gij dat vijftien jaar geleden wél ontkende. Nu luidt het dat sindsdien “alle studies” aantonen dat die transfers “structureel” zijn afgenomen.

Graag titels en publicatiedata alsjeblieft!

Intussen nemen wij aan dat het Aktieko- mitee Vlaamse Sociale Zekerheid u graag haar recente, andersluidende analyse over- maakt. En speel die maar meteen ook aan uw beloftevolle

dochter door.

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

“Goeman ziet in zijn eigen omgeving de laatste jaren een verandering optreden. Veel mensen, vrijzinnigen, sociaaldemocraten, die vroeger op de barricade stonden tegen het VB, hebben blijkbaar een grens bereikt.

Vooral het hoofddoekendebat ziet hij als een duidelijk keerpunt.” De dubbeldunk van tege- lijk feminisme en islam te verdedigen, wordt ook de linkse medemens te veel.

Zemni en Pinxten zien het begin van het probleem in de ontrouw van links tegen- over zijn sociaaleconomische basisstand- punten, met name zijn aanvaarding van het vrijemarktmodel. Het wijst zijn volkse ach- terban niet meer op de schuld van het kapi- talisme, terwijl de spreekwoordelijke hand- tassendiefstal door een hangjongere in zijn netto-effect toch maar een kleinigheid is naast de uitbuiting door het grootkapitaal, aldus Dumolyn: “Een sacoche die gestolen wordt, dat vindt zo’n vrouwtje veel erger dan de diefstel door de banken.” De strijd tegen het kapitalisme werd vervangen door

“het ‘beheren’ en hier en daar wat marktcor- recties”. De sociaaleconomische analyse van maatschappelijke problemen werd vervan- gen door “culturalisering”: “Volgens die visie zijn die problemen enkel te wijten aan cultu- rele factoren en de cultuur van de ander, in dit geval dus de islam.”

DWM legt die woorden in de mond van Zemni, mogelijk onnauwkeurig, maar ze ver- tegenwoordigen getrouw een wijdverspreide retorische truc (of denkfout) bij links: dat de “islamofoben” de problemen “enkel” bij de islam leggen. Zo wordt ook gezegd dat de N-VA “alle” problemen aan de Walen wijt, een retorische stropop die het gebrek aan argumentatie tegen de werkelijke ana- lyse van de Vlaams-nationalisten moet ver- doezelen. Er heeft ooit een antisemitisme bestaan dat de oorzaak van echt álle kwaad bij de joden zocht, maar er bestaat vandaag geen enkele politieke partij die “alle” pro- blemen aan Walen, moslims of enige andere buitengroep wijt.

Nog zo’n onjuiste voorstelling van het standpunt van de tegenpartij is deze: “Geba- seerd op een simplistisch nieuw realisme zou links verantwoordelijk zijn voor allerlei samenlevingsproblemen door verregaande vormen van culturele permissiviteit en cultu- reel relativisme. De ‘malaise van de multicul- turaliteit’ zou ingegeven zijn door een naïef links geloof in de maakbaarheid van mens en maatschappij.”

Daar haalt Zemni enkele zaken door elkaar. Het echte marxisme was niet rela- tivistisch. Het erkende dat sommige waar- den niet haalbaar zijn als aan bepaalde soci- aaleconomische voorwaarden niet voldaan is, maar het zag een doelgerichtheid in de geschiedenis die een onverbiddelijk onder- scheid maakte tussen progressief en reacti- onair. Progressieven van vóór het multicul- tijdperk poneerden onverkort de gelijkheid als norm en markeerden niet- of anti-egali- taire ideologieën als de vijand, desgevraagd ook de islam. Pas het “culturele marxisme”

van de jongste decennia ging in naam van onder meer het antikolonialisme allerlei ach- terlijke cultuurvormen als evenwaardig met verlichting en egalitarisme beschouwen. Als links trouw gebleven was aan het geloof in de

“maakbaarheid”, dan zou het geen compro- mis maken met de antimoderne islam. Dan zou het tegen de imams evenzeer als des-

tijds tegen de pastoors zeggen: ruim baan voor ons bevrijdende project, wij komen jul- lie kudde gelovigen roven om hen naar onze verlichte inzichten te hermaken.

Het hele panel pleitte voor wat Zemni

“een consequent verzet van links tegen de oprukkende islamofobie” noemde. De Tune- sische Vlaming lijdt dus aan dezelfde hori- zonvernauwing als de stam-Vlamingen in het panel: hij vernauwt de situatie van de islam tot die onder de Vlaamse klokken- toren. Hiér bestaat misschien een associa- tie tussen rechts en islamkritiek (“islamofo- bie”), maar in de islamwereld is dat een bij uitstek links project.

Dat eurocentrisme van Vlaams links beant- woordt onwillekeurig aan een opmerking van Pinxten: “Sinds de val van de Muur is er een verschuiving van de macht, ook van de eco- nomische. We zien op het vlak van mentali- teit en welvaart een verlies van superioriteit van het Westen. En wij kunnen daar niet mee om. Links kan daar niet mee om.”

Nog zo’n eurocentrische stellingname was De Wittes rechtvaardiging van een gunstiger bejegening van de islam dan van het katho- licisme: “De Kerk was en is een deel van de heersende klasse, de islam is hier de religie van de onderdrukte klasse.” Van bij de ves- tiging van Mohammeds regime in Medina heeft de islam zichzelf altijd gezien als de heersersreligie, en juist dat verklaart speci- fieke problemen met de islam, zoals de vast- beraden onwil tot aanvaarding van een niet- islamitisch staatsbestel, dat moslims als een onrecht en als “onderdrukkend” aanvoelen.

Echte onderdrukking is wat niet-moslims in moslimstaten overkomt, maar zover reikt de Wittes blik niet.

In het vier uur durende debat is eigen- lijk met geen woord over de inhoudelijke eigenheid van de islam gerept. Het DWM- verslag heeft het bijvoorbeeld over “die stu- pide fatwa’s die soms opduiken”, alsof die fatwa’s een niet-essentieel nevenverschijn- sel zijn. Fatwa’s behoren tot de institutionele ruggengraat van de islam, zonder dewelke er gewoon geen moslimgemeenschap zou bestaan. Zonder fatwa’s was dit debat zon- der voorwerp geweest.

Maar al lijdt links aan enkele blinde vlekken tegenover de islam, het onderkent dat het een probleem heeft. Ter rechterzijde heb ik geen weet van dergelijke gefocuste debatten, noch in de catacombentijd noch nu het op het multikulfront de wind in de zeilen heet te hebben. Rechts belegt nooit een beraad over de vraag: “Wat doen wij verkeerd?”

K^oenraad e^lst

Links en de islam

“Tussen links en het multiculturalisme botert het al een tijdje niet. Niet alleen biedt links geen analyse en visie op het multiculturele dossier, het formuleert ook geen antwoorden op de vragen en aanvallen die de rechterzijde opwerpt. Het hele dossier is een deel van de opleving van alle vormen van rechts denken.” Aldus het uitgangspunt van Eric Goeman, die op de Gentse Feesten elk jaar een reeks inter- linkse debatten organiseert, voor een debat over “De uitdaging van de islam en de multiculturaliteit voor het progressisme”. Namen deel: antropoloog Rix Pinx- ten, historicus Jan Dumolyn, socioloog Ludo de Witte, politoloog Sami Zemni, sociologe Saddie Choua, en KifKif-culturoloog Ico Maly. We gaan ervan uit dat het verslag in De Wereld Morgen hun standpunten correct weergeeft.

Treinen pas weg na 3 sms’jes

Overeenstemming

Zoals in vorig nummer uitgebreid uit de doeken gedaan, heeft uittredend staatsse- cretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe

“persoonlijk” beslist om rood en wit te weer- houden als kleuren voor de nieuwe nummer- plaat van uw karretje. Zoals “madame non”

en andere Belgofonen dat dus in zijn plaats hadden beslist, zoals de ongeschreven fran- cofone wetten van dit land het voorschrij- ven. Maar voor de galerij luidde het dat “we gehecht zijn aan de kleuren van de huidige nummerplaat”. Aldus de francofone zie- ners. Enkele serieuze gazetten vroegen hun lezers of ze nu al dan niet gehecht waren?

67 procent zei neen. De overige 33 procent antwoordde ja. Moet ongeveer overeen- stemmen met het percentage “echte Bel- gen” dat het Edel Land nog telt. Al is het antwoord op een vraag daaromtrent voor- spelbaar, mocht ze ooit aan “madame non”

gesteld worden.

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

PALMP-1-20100804-A03.indd 1 02-08-2010 15:01:14

De dingen dezer dagen 4

De Vlaamse Volksbeweging heeft het uit- stekende initiatief genomen de feestrede te verspreiden die Jean-Pierre Rondas, bekend van zijn programma’s op Klara, ter gelegen- heid van 11 juli in De Warande in Brussel heeft gehouden. De toespraak kreeg de titel mee: ‘Suïcidale dialoog en rotte compro- missen’. Meer bepaald gaat het met de eigen woorden van Rondas om een “homeopatisch discours” als therapie tegen “de collectieve aanvallen van compromisitis en dialogitis”

die we dit jaar mogen verwachten. Daar- bij voortbouwend op de figuur van Leterme die volgens de auteur in het vleesgeworden Compromis zelve veranderd is.

Maar eerst vraagt Rondas zich af waarom de Vlaamse media het thema van de Vlaamse natievorming niet neutraal benaderen. Hij stelt onomwonden dat de audiovisuele en gedrukte kwaliteitsmedia zwaar aanleu- nen bij de Belgisch-unionistische optie. Ze bedienen zich van een aantal strategieën die in feite neerkomen op vermijdingsgedrag.

Want wie opkomt voor Vlaamse autono- mie, wordt snel als enggeestig en moreel inferieur beschouwd. Rondas noemt dat de

“Noord-Belgische reflex”. Vlaanderen hoort geen grenzen te hebben, en wie zich wél met Vlaanderen identificeert, ondermijnt de broederschap der volkeren. Zich niet iden- tificeren, is dus de voorwaarde voor een diploma van wereldburgerschap.

Dat heeft Rondas niet belet al uitgebreide uitzendingen te maken met Bart Maddens, met Matthias Storme, met Jef Vuchelen over de transfers, met Remi Vermeiren over het Warandemanifest, en met de Leuvense econoom Dirk Heremans over de finan- cieringswet. Hij vertelt dat hij al meerdere keren van buitenstaanders de vraag heeft gekregen waarom hij op de VRT nog niet werd afgestopt - en om eerlijk te zijn krij-

gen we daar geen sluitend antwoord op, als dat medium dan toch zo negatief of ont- wijkend doet over de evolutie naar meer Vlaanderen. Temeer daar Rondas zelf schrijft geen persoonlijke ervaring met manipula- tie te hebben, laat staan dat hem de mond werd gesnoerd. Maar wellicht is de oplos- sing voor het raadsel dat Rondas een vete- raan van Klara is, die door de jaren heen een eigen territorium heeft kunnen afbake- nen. We zien hem of anderen nog niet zo snel soortgelijke dingen doen op Radio 1 of andere kanalen, waar oppervlakkigheid troef is en men alleen maar de Vlaamse kwestie opvoert wanneer er luidruchtig spektakel over kan worden gemaakt.

Grondstroom

We kunnen uiteraard niet de hele toe- spraak van Rondas weergeven, we pikken er enkele brokjes uit. Rondas geeft een heel eigen definitie aan het woord ‘grondstroom’.

Hij markeert die op basis van effecten op het terrein. Als de Franstalige strategie weer eens een Vlaamse partij uit verband heeft gespeeld doordat ze die Vlaamse partij de Belgische raison d’état heeft doen slikken, dan staat er gewoon een andere partij op.

Na het Egmont-debacle van de Volksunie groeide het Vlaams Blok naar 24 procent, na het Leterme- en het Van Rompuy-deba- cle van CD&V kwam de N-VA met 28 tot 31 procent van de stemmen in Vlaanderen.

(Meteen een waarschuwing voor de N-VA, als die partij geen lessen uit de geschiede- nis zou trekken.) Wat de grondstroom het meest heeft doen reageren, was de onop- houdelijke terugkeer van het Compromis.

Daarop wordt raak en krachtig de afta- keling van Leterme geschetst, via figuren als Dehaene en Van Rompuy, en door het aan- dringen van de Vlaamse media op “nood- zakelijke compromissen” (zoals ze dat nu ook weer doen), dat alles gekoppeld aan de Franstalige vertragingsmanoeuvres en de onwil beneden de taalgrens om ook maar enige macht uit handen te geven. Zo zijn de Franstaligen ook nu weer bezig de Vlamin- gen aan een “stresstest” te onderwerpen, en onze eigen commentatoren en editori- alisten vinden dat er dringend vertrouwen- wekkende signalen naar de andere kant moe- ten worden gestuurd. Versta: voorafgaande toegevingen als teken van goede wil. Dat hebben we nu genoeg gehad, aldus Rondas, we zouden beter eens wat “verontrustende signalen” gaan uitzenden. Om te beginnen de eis van een democratische zetelaanpas- sing in het parlement, zodat de PS niet meer genoeg heeft aan 34.405 stemmen om een zetel te behalen in Wallonië, tegen 42.059 voor de N-VA in Vlaanderen.

Een tweede verontrustend signaal: weg met de evenwaardigheid van de gewesten!

Het statuut van Brussel moet worden her- zien. Vloeit daaruit voort: de afschaffing van alle grendels. En wat Rondas betreft, moet de zogenaamde solidariteit mee de weeg- schaal in. Het heeft geen zin dure eden te zweren zonder die ultieme hefboom te wil- len of te durven inzetten. Dat alles moet ertoe bijdragen de hardnekkigheid van het ancien régime te breken. Want er is geen weg terug, concludeert de auteur.

Wie de toespraak onverkort wil lezen, kan terecht bij de Vlaamse Volksbeweging, Pas- sendalestraat 1A, 2600 Berchem, secretari- aat@vvb.org. Een aanrader! L^vR

Het aartsbisdom (4)

Nochtans ziet het er zo veelbelovend uit juist na de Eerste Wereldoorlog. De verru- wing, typisch voor oorlogstijd, is minimaal.

Kardinaal Mercier profiteert van zijn repu- tatie als eerste verzetsman van het land om in zijn diocees, en feitelijk ook in de rest van het land waar hij alleen maar een moreel gezag heeft, het katholicisme op nieuwe en nog intenser wegen te zetten zodat de gelo- vige van de wieg tot het graf in een warm bad wentelt. Vier jaar voor de oorlog ver- schijnt voor het eerst Het Parochieblad. Eén jaar na de oorlog moedigt hij Averbode aan om een jeugdblad - Zonneland - te publi- ceren. Kinderen moeten zo vlug mogelijk lid worden van de katholieke gemeenschap.

Mercier bepaalt dat 7-jarigen voor de eer- ste keer de communie mogen ontvangen en dat 12-jarigen hun doopbeloften moeten hernieuwen; voorschriften die ten onrechte de indruk geven dat ze al eeuwen bestaan.

Mercier doorkruist met zijn auto, waarin hij aan een bureautje werkt, voortdurend zijn bisdom. Zijn eisen aan zijn pastoors en onderpastoors zijn zwaar. Ze moeten aan- wezig zijn in scholen, in de parochiale biblio- theken, op huisbezoek, bij zieke mensen, bij de gilden, in liefdadigheidsverenigingen. En ze moeten hun preek voorbereiden (maxi- maal tien minuten, zegt de kardinaal). Maar hij doet ook een beroep op vele leken om de priesters te helpen. Dat is het begin van de Eucharistische Kruistocht, van de Katholieke Actie. Een sociale man als Mercier steunt de christelijke vakbonden, de Boerenjeugd, hij moedigt Cardijn aan om de Kajotters te stichten.

Het is bijna onbegrijpelijk dat juist hij zo’n blinde vlek toont voor het gebruik van het Nederlands aan de universiteit, al laat hij zijn verzet op het einde van zijn leven varen.

Maar hij steunt wel de bouw van vele Neder- landstalige vak- en technische scholen.

Stugge Kempenaar

Na Merciers dood in 1926, kan zijn opvol- ger, Jozef Ernest kardinaal van Roey, verder bouwen. Deze Kempenaar is een heel ander mens. Van Roey is een conservatieve theo- loog, een zwijgzame stugge harde werker en geen man van drukke sociale contacten zoals zijn voorganger. Hij omringt zich met andere Kempenaars. Zijn privésecretaris is kanun- nik Francis Dessain die zijn baan combineert met het voorzitterschap van KV Mechelen en de Belgische Voetbalbond. Van Roey ziet daar geen probleem in, want het geloof moet overal zijn. De kardinaal erft een goedge- olied instituut. Hij eist een nog grotere disci- pline van zijn priesters dan Mercier. De kledij en het uiterlijk moeten verzorgd zijn. Missi- onarissen mogen een baard dragen, maar parochiepriesters niet. Pastoors en onder- pastoors moeten matig eten en drinken.

Dronkenschap vernietigt het morele gezag.

Ze mogen geen bioscoop bezoeken tenzij het voorstellingen zijn op school of in een gilden- huis. In het Mechelse Sint-Romboutscollege censureert de directeur met behulp van leer- ling en filmoperateur Jan Somers eigenhandig iedere film die de school ‘s zaterdags draait.

Priesters mogen van de kardinaal geen pri- véomgang hebben met vrouwen en hun huis- houdsters moeten minstens dertig jaar oud zijn, en zeker niet knap, om roddels en ver- leiding te vermijden. De kardinaal is geob- sedeerd door de zorg voor de priesterop- leiding. Hij slaagt erin tijdens de oorlog het aantal seminaristen te verhogen tot vierhon- derd. Het Mechelse Grootseminarie, een indrukwekkend gebouw, wordt veel te klein.

De kardinaal laat in Sint-Katelijne-Waver een tweede Grootseminarie bouwen (nu Bor- gerstein; bejaardenhuis, home voor gehan- dicapte mensen). Wanneer Van Roey in 1961 sterft, zijn er nog altijd driehonderd priester- wijdingen per jaar in het aartsbisdom.

De kardinaal is een sterk conservatieve pessimist. Hij heeft angst voor de lossere zeden, voor de massaontspanning waar de Kerk geen greep op heeft, zoals sport en film (de katholieke Filmliga komt te laat om de gelovigen uit de bioscoop te houden). Hij weigert ieder liturgisch experiment om de volkstaal in de mis te gebruiken. Hij slaagt er in 1946 eindelijk in om dezelfde catechis- mus voor alle bisdommen te introduceren (het geloof in 447 vragen en antwoorden) en is een verdediger van het strenge en auto- ritaire geloof dat weinig op heeft met chris- telijke naastenliefde en begrip voor zon- daars. Een jonge Mechelse parochiepriester smokkelt bijvoorbeeld hosties uit de kerk om gescheiden mensen thuis de communie te geven; angstig om zich heen kijkend om niet betrapt te worden door nieuwsgierige buurvrouwen.

Van Roey is een belgicist. Een splitsing van het reusachtige aartsbisdom wijst hij reso- luut van de hand en zeker een splitsing per taal is onaanvaardbaar. Hij ziet er geen gra- ten in vergaderingen op het bisdom voor dekens en pastoors uitsluitend in het Frans te houden, want “pour les Flamands la même chose”. Een paar maanden voor zijn dood trouwt hij bevend Baudouin et Fabi, uitslui- tend in het Frans. Zijn mooiste momenten als zielenherder beleeft hij in de oorlog, als een angstige bevolking zich massaal naar de Kerk wendt. Het aantal uitgereikte hosties stijgt per jaar van dertig naar veertig miljoen.

In de schuilkelders beloven de mensen jaar- lijkse pelgrimstochten naar Scherpenheuvel of Banneux. Mijn ouders zullen als één van de weinigen die beloften ook respecteren tot hun laatste levensjaar.

De grote zorg van Van Roey is het stij- gende aantal niet-praktiserende mensen na de oorlog. Rond 1960 gaat maar der- tig procent van de mensen in de grote ste- den naar de zondagsmis. Maar zelfs in zijn ergste nachtmerrie heeft de kardinaal nooit gedroomd over een Kerk die al tien jaar na zijn dood irrelevant zou worden.

Over de haag

Hij wordt opgevolgd door kardinaal Sue- nens, een Brusselaar die zijn lager onderwijs in het Nederlands in Boom volgt en dan naar het Frans overschakelt in de hoofdstad. Hij is één van de bezielers van het Tweede Con- cilie dat zoveel dingen verandert: de litur- gie, het priesterkleed (in Mechelen worden sommige kleermakers werkloos), de paro- chieraad. De jongere generatie religieuzen is

enthousiast. De snelheid waarmee toog en habijt over de haag geworpen worden, ver- raadt hoe knellend de ijzeren discipline wel was. Die generatie verwacht ook dat het priestercelibaat verdwijnt, maar dat gebeurt niet, en priesters treden massaal uit. Tezelf- dertijd stort het aantal roepingen op een paar jaar tijd in. Er zijn in die nieuwe maat- schappij zoveel andere en veel beter betaalde baantjes voor wereldverbeteraars die geen celibaatgeloften moeten afleggen. Nauwe- lijks negen jaar na Van Roeys overlijden sluit het Mechelse Grootseminarie al zijn deuren en vertrekken de weinige overgebleven stu- denten naar Leuven.

Natuurlijk zijn de consumptiemaatschap- pij en de goede sociale zekerheid ook ver- antwoordelijk voor de ondergang van het katholicisme in Vlaanderen, waar nog maar tien procent van de mensen kerkganger is.

Oorlogen, rampen, inflatie zijn geen straf- fen van God meer, maar mensenwerk. Een zwakke figuur als kardinaal Danneels die alle- mans vriend wil zijn, verergert de situatie alleen maar. Aartsbisschop Léonard laat die Hamlethouding achterwege, kiest uitdruk- kelijk voor de oude waarden en tradities en het valt nog te zien of hij minder succesrijk zal zijn dan zijn voorganger. Vandaag gebeu- ren alleen de grote overgangsrituelen nog in de kerk. Geregeld lees je in de kranten over incidenten tussen de weinige en meestal bejaarde priesters en de hypocriete imbecie- len die eens gauw een huwelijksmis of een begrafenis eisen als een alternatief Werch- terfestival. Tezelfdertijd staan de instellingen die de Kerk stichtte om het geloof te behou- den of te verspreiden (onderwijs, hospitalen) sterker dan ooit.

Jan neckers

Bron: Het Aartsbisdom Mechelen- Brussel; 450 jaar geschiedenis. Uitge- verij Halewijn.

N.B.: Een lezer van dit blad bezorgde mij de foto’s van de geschonden graven in de Sint-Romboutskathedraal door het gespuis van het Brusselse parket. Niet alleen in het graf van kardinaal Mercier werd geboord.

Er zijn ook gaatjes en steenafval te zien bij de graven van de kardinalen Suenens, Dechamps, Sterckx en De Méan.

Het zijn onthutsende cijfers, maar als Mechelaar weet ik dat ze kloppen. Ik zie nog altijd die zijtribune op KV Mechelen gereserveerd voor alleen maar semi- naristen in hun klassieke zwarte toog (“de zwette kroojen” zeiden die van “de Racing”); ik zie de gereserveerde plaatsen, een halve kathedraal, voor aanstaande priesters bij de tienuurmis in Sint-Rombouts; ik zie de vele “Meirs” (Mères ofte ursulinen) die als gieren waken over de kuisheid van de mooiste meisjes van de stad. In 1957 zijn er in het aartsbisdom 3.800 seculiere priesters, 5.050 manne- lijke religieuzen (onder wie nog eens 1.700 priesters) en 16.000 vrouwelijke reli- gieuzen. Eén generatie later blijft nauwelijks een handvol katholieke geestelij- ken over: weggeveegd, verdwenen, verdampt... de verbijsterende ondergang van een beschaving.

Geen compromissen meer

Liften is weer hip

PALMP-1-20100804-A04.indd 1 02-08-2010 15:01:29

5

De dingen dezer dagen

Een Kortrijkse flamingant:

José de Schaepmeester

De jonge José groeide op in een gegoed milieu. Zijn vader was in Kortrijk directeur van de Nationale Bank. Moeder overleed toen haar spruit amper een jaar oud was.

Twee tantes ontfermden zich over de jon- gen. Zijn humaniora volgde José aan het jezu- ietencollege van Aalst. Daarna schreef hij zich in voor de rechtenstudie aan de Gentse rijksuniversiteit.

In Kortrijk en later in Gent werd de jonge student in september 1944 geconfronteerd met de uitspattingen van de voor de Vlaams- gezinden genadeloze repressie. Zelf consta- teerde student De Schaepmeester dat de Vlamingen door de Belgische staat systema- tisch stiefmoederlijk behandeld werden. Het maakte van hem een overtuigde flamingant.

In Gent sloot hij zich aan bij het KVHV dat in de Arteveldestad bijzonder sterk vertegen- woordigd was. Van de zowat 3.500 studen- ten waren er toen 750 tot 800 lid van het KVHV. Tijdens het academiejaar 1951/1952 was hij er preses van. Zijn twee subpreses- sen waren Marcel Storme (vader van Mat- thias) en Herman Le Compte (jawel, de enige echte). In Gent was José ook actief betrok- ken bij de ABN-kernen. Na het behalen van zijn diploma, vestigde José de Schaepmeester zich in 1953 als advocaat in Kortrijk.

Moeskroen

Zijn Vlaams engagement zette hij aanvan- kelijk verder bij de CVP-jongeren, die toen hun Vlaamsgezindheid hoog in het vaandel droegen. Even later werd de jonge advocaat zelfs algemeen voorzitter van de CVP-jon- geren, en pleitte hij luidop voor de splitsing van de CVP, die nog een unitaire partij was.

Menigeen nam hem dat zeer kwalijk. Lang bleef De Schaepmeester evenwel niet bij de CVP, alleszins te kort om er blijvende spo- ren na te laten.

In 1958 stichtte hij samen met enkele vrien- den in Kortrijk en elders in het arrondisse- ment afdelingen van de nog jonge Vlaamse Volksbeweging (VVB). Binnen de beweging nam hij diverse mandaten op. Hij bleef er actief tot rond 1973. Op het einde van de jaren zestig bezat de VVB in het arrondis- sement Kortrijk zo maar eventjes duizend leden.

Eén van de meest indrukwekkende

‘wapenfeiten’ onder zijn voorzitterschap was de deelname aan de Marsen op Brussel in 1961 en 1962. Voor de eerste Mars zorgde

de VVB uit de Kortrijkse regio ervoor dat er veertig bussen naar Brussel vertrokken.

Eén van de grootste teleurstellingen uit zijn leven was de overheveling, in 1962, van Komen-Moeskroen naar de provincie Hene- gouwen in Wallonië. Hij beschouwde dat politiek feit als een grote nederlaag voor de Vlaamse Beweging, en verzette zich hevig tegen Vlamingen, die de verwijde- ring van deze gedeeltelijk Franstalige eilan- den uit West-Vlaanderen, toejuichten. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 1964 slaagde José de Schaepmeester er wel- iswaar nog in in Komen en Moeskroen met (onvolledige) Vlaamse lijsten op te komen;

het mocht echter niet baten. Geen enkele kandidaat werd verkozen. Er heerste een anti-Vlaamse sfeer. Heel wat inwoners voel- den zich door Vlaanderen verraden, en weigerden uit verbittering en woede voor Vlaamse kandidaten te stemmen.

Coussens

Hoewel hij achter de schermen al geruime tijd in de Volksunie bedrijvig was, nam De Schaepmeester pas met de gemeenteraads- verkiezingen van 1970 actief deel aan de poli- tieke strijd. De VU vormde samen met de lijst van de gewezen rebelse Kortrijkse bur- gemeester Juul Coussens een kartel. De Schaepmeester werd verkozen en zou gedu- rende 24 jaar voor de VU gemeenteraads- lid blijven. Na korte tijd werd hij voorzitter van de VU-Kortrijk. Vanaf november 1970 zorgde hij er met anderen voor dat in Kort- rijk het Vlaamse Ziekenfonds West-Flandria opgericht werd, en nog steeds bestaat.

Met hand en tand verzette José de Schaep- meester zich tegen de toenemende veren- gelsing van het stadsbeeld. Vaak was het een strijd tegen windmolens en vond hij weinig of geen begrip bij het stadsbestuur. Tientallen jaren zette hij zich in binnen het Kortrijkse Guldensporencomité, dat voor een waardige Guldensporenherdenking diende te zorgen.

Bepaald gemakkelijk was het niet omdat het stadsbestuur alles behalve meegaand was.

Dat is nog steeds het geval.

De laatste jaren werd het stil rond José de Schaepmeester. Zelden kwam hij nog naar buiten. Zonder twijfel behoort hij tot één van de meest vooraanstaande naoorlogse flaminganten uit de Kortrijkse regio.

P. B^eddeleem Op 7 april van dit jaar werd de Kortrijkse advocaat José de Schaepmeester dood in zijn woning aangetroffen. Vier dagen later zou hij 84 jaar geworden zijn.

Van de zomerse stilte maken we gebruik om deze flamingant even in de kijker te plaatsen; als voorbeeld van zo velen die zich voor de Vlaamse zaak op lokaal vlak ingezet hebben. We putten hiervoor uit het artikel dat zijn vriend Walter Deconinck in het zomernummer van “Peper en Zout in de Kortrijkse Hutse- pot” publiceerde.

Brussel Buitenland

Leterme mekkert niet ...

... in elk geval niet zo hard als de geiten die hij op de landbouwtentoonstelling van Libramont cadeau heeft gekregen en die nu in Ieper het samenwerkingsfederalisme vie- ren. Neen, de geitenboer heeft het volgens sommigen best naar zijn zin. De lopende zaken wat beredderen, intussen toch het voorzitterschap van de Europese Unie waar- nemen, en de diplomatieke machinerie mee overeind houden.

Brussel, 26 juli: bezoek van de heer Vlad Filat, eerste minister van Moldavië. Uiter- aard met fotogelegenheid en persconferen- tie. Brussel, 28 juli: bezoek van de heer Sali Berisha, eerste minister van Albanië. Met ondertekening van een bilateraal akkoord inzake de overbrenging van veroordeelde gedetineerden, en een samenwerkingsproto- col tussen de respectievelijke ministeries van Justitie. En dat zal zo nog wel een tijdje voort- gaan, zolang de preformatie alleen maar loze woorden oplevert.

Er zijn zelfs al journalisten die een verge- lijking maken met Verhofstadt die in 2007 op de meubels lette... terwijl Leterme volop aan het onderhandelen was. En die een half jaar na de verkiezingen zowaar opnieuw pre- mier werd met volheid van bevoegdheden, nadat Leterme door de Walen (en de libera- len) was gekelderd. Stel je voor dat de geiten- boer op een soortgelijke manier weer op de voorgrond treedt! De geschiedenis herhaalt zich niet gemakkelijk, maar het idee alleen al is om te griezelen.

Schouppe weer onder de trein Nadat hij twee weken geleden al compleet de mist inging met zijn robijnrode nummer- plaat (RAL 3003), kreeg de gewezen spoor- baas nu ook het gerecht over zich heen. Hij werd officieel in verdenking gesteld wegens vermeende voorkennis bij de verkoop van Dexia-aandelen op 6 oktober, net voordat Dexia door een kapitaalverhoging van onder meer de Belgische en de Franse staat van de ondergang werd gered (maar de aandelen- koers stortte nadien wel verder in elkaar). En die verdenking geldt ook voor aandelen van de holding KBC-Ancora die hij in mei vorig jaar verkocht, ook al op een cruciaal moment in de financiële crisis. Schouppe, die anders zo’n grote mond heeft, laat het nu aan een gespecialiseerde advocaat over om vragen te beantwoorden, en die houdt het voorlo- pig bij grote discretie. Zo blijven er grote onduidelijkheden over het precieze tijdstip dat Schouppe zijn Dexia-aandelen van de hand deed. Was het in de voormiddag, zoals Schouppe een tijdje geleden beweerde, of in de namiddag, zoals andere bronnen stellen?

Dat is belangrijk, omdat Schouppe ‘s mid- dags nog een vergadering zou hebben bij- gewoond met de Belgische aandeelhouders van Dexia in de ambtswoning van premier Leterme. Hij zou daar bevoorrechte infor- matie hebben gekregen over de problemen bij Dexia.

Enfin, niemand is schuldig alvorens het tegendeel bewezen is, en voorkennis is pre- cies één van de aantijgingen die het moeilijkst te bewijzen zijn. Het Vlaams Belang heeft Schouppe opgeroepen ontslag te nemen uit de regering van lopende zaken, omdat het de kans groot acht dat zijn onschendbaarheid zal worden opgeheven. Maar de gebuisde treinbaas en zijn Ieperse conducteur geba- ren “van krommenaas”.

hoezo?

Volgens Eurostat, het EU-centrum voor statistiek, waren we in dit land met Nieuw- jaar 2010 met 10.827.000. De vraag is hoe Eurostat dat weet, want nog veertien dagen geleden stond ook in de gazetten te lezen dat eigenlijk niemand weet hoeveel inwo- ners dit land telt, aangezien de laatste cij- fers dateren van voor 2009. Het schijnt dat de tellers in Brussel nog altijd wachten op nieuwe telmachines.

uitStervend voLk

We waren dus in 2008 met 10.827.000.

In dat jaar bedroeg de aangroei 77.000 zielen. Daarvan waren maar liefst 55.000 immigranten. De natuurlijke toename door geboorten bleef beperkt tot 22.000. En veel van die kinderen werden natuurlijk óók nog eens geboren in families van “nieuwe Bel- gen” uit andere continenten. Het geboor- tecijfer bij de echte autochtone Vlamingen en Walen ligt veel lager. Er moeten gelijktij- dig en heel snel drie maatregelen genomen worden om te beletten dat wij een minder- heid worden in ons eigen land: een water- dichte immigratiestop, een drastisch terug- keerbeleid en een geboortepolitiek gericht op blanke boorlingen.

iSLamitiSche unie

In 2008 was 5% van de bevolking van de Europese Unie islamitisch. Volgens de Britse krant The Telegraph zal dat percen- tage tegen 2050 oplopen tot 20%. Eén op elke vijf inwoners van de Unie zal dan een moslim zijn. Dat is een gevolg van de toene- mende immigratie enerzijds en de dalende geboortecijfers bij de oorspronkelijke Europe- anen anderzijds. Uit de cijfers blijkt ook dat landen als het Verenigd Koninkrijk, Spanje en Nederland op kortere termijn nog gro- tere percentages moslims zullen huisvesten.

Brussel staat niet afzonderlijk in die statistie- ken vermeld, maar dat stadsgewest zal tegen 2050 zeker een islamitische meerderheid hebben. En waarschijnlijk al veel eerder.

Steun voor Spionnen

De Morgen pakte uit met het tragische en wereldschokkende bericht dat Walter de Buck op de Gentse Feesten het bewustzijn had verloren na een ongelukkige val, en dat hij zelfs eventjes in het ziekenhuis had gele- gen. Hij had een blauw oog en een schram boven zijn wenkbrauw. Nu hebben wij niet zo’n slecht karakter dat wij leedvermaak zou- den hebben over een politieke tegenstander die een ongeluk krijgt. Maar in dit geval had- den we toch geen medelijden. De Buck was ten val gekomen toen hij deelnam aan een steunactie voor vijf Cubaanse spionnen die in een Amerikaanse gevangenis een levens- lange straf uitzitten, de zogenaamde “Cuban Five”. Een politieke gevangene in een kerker van Castro zou heel blij zijn als hem tijdens zijn opsluiting niets ergers overkwam dan een blauw oog en een schram... Maar voor die politieke gevangenen voeren De Buck en zijn nuttige linkse idioten natuurlijk nooit campagne.

FranStaLige inSpecteurS Vlaamse inspectie in Franstalige scho- len rond Brussel (Linkebeek, Wezembeek- Oppem, Drogenbos, Kraainem, Wemmel en Sint-Genesius-Rode) mag niet, zegt het Grondwettelijk Hof dat het desbetreffende Vlaamse decreet vorige week donderdag heeft geschorst. Gedeeltelijk althans. Vlaan- deren moet wel betalen voor de werking van de scholen, maar mag niet meer controleren of die scholen ook wel de eindtermen van het Vlaamse onderwijs halen. Niettemin is Kris van Dijck tevreden, naar eigen zeggen.

Omdat hoewel Franstalige inspecteurs het onderwijs inspecteren, die scholen moeten

“voldoen aan de eindtermen en de ontwikke- lingsdoelen van de Vlaamse Gemeenschap”.

En omdat de Franstalige inspecteurs hun ver- slagen in het Nederlands moeten overmaken aan het departement Onderwijs.

Het Vlaams Belang is uiteraard niet tevre- den. Volgens het VB halen de Franstaligen andermaal hun slag thuis en moet Bart de Wever tijdens de lopende onderhandelin- gen dit dossier op tafel leggen en er een breekpunt van maken. Het VB onderstreept dat het het Grondwettelijk Hof hiermee het grondwettelijk vastgelegde territorialiteits- principe schendt. Met de grondwetsherzie- ning van 1988 werd onderwijs exclusief aan de gemeenschappen toevertrouwd en heb- ben Franstalige inspecteurs in scholen op Vlaams grondgebeid niets te zoeken.

optimaaL beSteed

In de parade “onmisbaren” die gesierd met het label “vips” de Tourhelden langs Franse wegen gingen aanmoedigen, kon een politiek getint luikje van ons aller modelstaat niet ontbreken. Kwestie van de 24 uren per etmaal onverdroten in de bres staande ijve- raars (m/v) voor uw en ons belang enig soe- laas te kunnen aanbieden. Zo kwam het dat Inge Vervotte, Etienne Schouppe en Servais Verherstraeten, allicht toevallig alle- maal prominenten van de sociaal bewo- gen tsjevenfamilie, naar het Tourgebeuren gevlogen werden. Op kosten van Lotto. Of onrechtstreeks op die van de belastingbe- taler, u kiest zelf maar. Op dezelfde kosten konden ze genieten van een weliswaar kort, maar luxueus verblijf, in verhouding tot hun onschatbaar dienstbetoon aan vorst, vader- land en volk. In die volgorde. Het is goed om weten dat de opbrengsten van het Belgische gokapparaat bij uitstek in alle omstandig- heden en altijd optimaal besteed worden.

PALMP-1-20100804-B05.indd 1 02-08-2010 15:02:53