KatholieK onderwijs op een dood spoor?

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 19 • donderdag 12 mei 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wat heeft de top van het katholiek onderwijs (de Guimardstraat) voor ogen? Binnen de scholen van het net moeten andere religies en levensbeschouwingen een grote(re) plek krijgen. De islam voorop, andere godsdien- sten komen in het debat nauwelijks voor. Van- daag nemen katholieke scholen de helft van de moslimscholieren op. Maar mag het een ietsje meer zijn? Daarom pakte baas Lieven Boeve uit met wat nieuwigheden: “ruimte voor reli- gieuze symbolen, zoals een hoofddoek”, bid- plaatsen die geen “kapel” meer heten, islam- lessen na de uren, schooluitstapjes naar en bezoeken aan de moskee…

Identiteit

Waarom is dat allemaal nodig? Merkwaar- dig toch hoe wollig Boeve dat uitlegt: “Omdat onze identiteit verwatert als we niets doen”, klinkt het wat mysterieus in De Morgen. “De tijd dat wij onderwijs voor én door katholieken aanboden, is voorgoed voorbij”. Een mens zou zich afvragen waarom Boeve dan niet met ver- vroegd pensioen gaat.

“Het is niet langer de bedoeling om moslims en andersgelovigen te bekeren tot het eigen grote gelijk”, aldus nog Boeve en co, “zolang ze maar het project van de school ondersteunen”. Klein probleempje: wat betekent dat project concreet? En wie bepaalt hoe het eruit ziet?

Juist, het selecte clubje van pedagogen en de laatste theologen. Een gilde waar ook Boeve toe behoort. Zo is de cirkel rond.

Commercie

Volgens De Morgen gaat het om pure, platte commercie: het verruimen van het marktaan- deel van het katholiek onderwijs, ten nadele van het gemeenschapsonderwijs (GO!). Maar de katholieke koepel hangt al boven 730.000 leerlingen, meer dan driemaal zoveel als er les volgen onder de koepel van het GO!. Is het zo

simpel? Bart Eeckhout stelt wel een pertinente vraag: Waarom krijgen ongelovigen dan geen plek in het katholiek onderwijs? Volgens hem willen Boeve en co een religieus front vormen van christenen en moslims (de islamitische onderwijsconsumenten) tegen de “goddelo- zen”, tegen de “opmars van het laïcisme”. In deze tijden toch een lastige oefening…

Veel kans op succes hebben Boeve en co niet. Een briljante en supersnelle repliek van Bart De Wever boorde het hele project de grond in. “Identiteit in de uitverkoop”, schreef hij boven een opiniestuk, welgemikt in De Mor- gen. Dat katholieke van het katholiek onderwijs vond hij in zijn collegetijd al erg rela- tief. “Heeft Boeve sinds 1985 geen college of lyceum meer betreden misschien?... Het kruis wordt in katholieke scholen niet meer van de muur gebeden…” Met het GO! hebben we al een solide en kwaliteitsvolle onderwijsinstel- ling die een dergelijke pedagogisch project aanbiedt.

Volgens hem ging het om een zoveel- ste “blunder” van de “top-down” werkende Guimardstraat, onder meer na het praktisch en financieel onhaalbare “kafkaiaanse idee om alle onderwijsrichtingen binnen één school aan te bieden”. “In Antwerpen spreken zes op de tien kinderen thuis geen Nederlands.

Die hebben geen nood aan naschoolse lessen islam, maar aan naschoolse lessen Neder- lands, aan een inleiding in onze waarden bur- gerschap, vrijheid, rechten én plichten, vrijheid van meningsuiting, geweten, seksuele geaard- heid… Religie is een privéaangelegenheid…

Laat onze scholen in godsnaam in alle rust hun werk doen”.

Zero

Van alle krantencommentatoren was Jan Segers in Het Laatste Nieuws de helderste:

“Het katholiek onderwijs light dat Boeves scho-

len aanbieden grenst in veel colleges zelfs aan katholiek onderwijs zero, met godsdienstles- sen die van God los zijn en leerlingen die in zes jaar niet één misviering bijwonen. Het christe- lijk geloof is er niet meer dan een zachte ruis.

Maar “vraag aan de gemiddelde Mohamed, Amir, Aya of Nour wat het sterkst hun identiteit bepaalt en de kans is groot dat ze zich eerst en vooral moslim noemen. Niet als een ruis, maar als een vaste leidraad. Moeten scholen, katholieke of andere, daar steeds verder in meegaan?” Ons onderwijs hoort kinderen op te leiden tot goede burgers, niet tot goede gelovigen. “Krijgt Lieven Boeve zijn zin, dan wordt er met de islam op katholieke scholen zowaar weer fervent aan godsdienst gedaan.

Sommigen noemen dat een stap in de goede richting. Ik doe mijn best, maar ik word daar niet blijer van”.

Politiek

De politieke replieken van de lancering van de Dialoogschool zijn niet onbelangrijk. Boeve en co zijn nog niet thuis…

Van de N-VA mag felle tegenwind worden verwacht. En die zal ook fors waaien in de leraarskamers in veel katholieke scholen. CD&V is dan weer pro, wat dacht je. Dat horen we bij minister van Onderwijs Hilde Crevits, die met de dag meer progressieve pijlen op haar boog wil. En bij voorzitter Wouter Beke. Ze lij- ken niet te beseffen dat ze met hun al bij al extreem naïeve perceptie (“ieder kind krijgt zo zijn plaats”) in feite mee aantonen dat het

‘katholiek’ onderwijs – betreur het of niet - overbodig is/wordt.

Ook de liberalen, de missionarissen van het Gemeenschapsonderwijs, zijn niet gelukkig met het verhaal. Voor hen willen de katholieken de moslimgemeenschap “handig gebruiken om te proberen om de secularisering van de maatschappij tegen te gaan” (Ann Brus- seel). Voor Raymonda Verdyck, topvrouw van het GO!, zullen de fameuze dialoogscholen dan weer de katholieke godsdienst blijven voorop- stellen. Ook die dame denkt in territoriumter- men. Haar territorium is het nest van de vrij- zinnigheid. Ook dat moet beschermd worden.

Groen kwebbelt iets over “de klas als ideale

plek om samen het gesprek aan te gaan”… en Vlaams Belang spreekt over “een vrijwillige isla- misering” van ons onderwijs… Voorwaar, het onderwijsdebat wordt boeiend.

Derde weg

Er zijn nog meer malcontente kapers op de kust. Patrick Loobuyck (filosoof, UAntwerpen, UGent) betreurt dat godsdienst overeind blijft in de vrije scholen, en zedenleer in het officieel onderwijs. Hij pleit voor één derde weg: het vak “morele vorming” in alle netten. Zijn pleidooi voor een vak ‘levensbeschouwing en filo- sofie’ (LEF) is een soort derde weg. Eén probleem: geen van beide netten wil voor zijn LEF uren afstaan. Noch de katholieken, noch de vrijzinnigen.

Besluit

Opende de Guimardstraat een Doos van Pandora? Een gigantisch onderwijsnet wordt gestuurd door een beperkte club van progressieve theologen en pedagogen, gesteund door de gelijkgezinde top van de oudercomités (het

“wij-zij-denken doorbreken”). Maar hun vlieger gaat wellicht niet op.

De bisschoppen reageerden niet zo enthousiast (“er is nog niets beslist”, Johan Bonny), de hoofdredacteur van het katholieke weekblad Tertio evenmin (“Hoe houd je overeind dat je een katholieke school bent?”), net zoals tal van directeurs (“Ik mis in de islam soms de universele vrijheid van het individu”, “Hoe kunnen we nu in dialoog treden met andere gods- diensten als we zelf niet meer weten wie we zijn?”, “We hebben zelf al geen gebedsruimte meer op onze school, laat staan dat we plaats creëren voor moslimscholieren” of “Een mar- ketingstunt die nog meer polarisatie dreigt te veroorzaken”… Het zijn maar enkele reacties uit het veld.

Als Boeve en co met hun bijbel van absolute gelijkheid een antwoord menen te kunnen geven op de problemen van deze wereld, dan doen ze maar, maar zover zijn we nog niet. Zoals ze zelf zeggen: de scholen beslissen. De ivoren toren blijft misschien nog even overeind. De spades liggen klaar om de hippe dialoogschool in te spitten.

Alles goed in het katholiek onderwijs? Een paar recente beslissingen zorgen voor beroering. Dat was al het geval toen bekend werd dat drie katholieke hogescholen levensbeschouwing en islam in hun lerarenopleidingen gaan opnemen. “Commerci- ele drijfveren”, zo werd gezegd. Maar wat de top van het katholiek onderwijs met het secundair onderwijs uitspookt, gaat nog een stuk verder. Iets wat modieus de “dialoog- school” wordt genoemd, moet de hand reiken aan de hele wereld. Helaas ook aan de middeleeuwen.

KatholieK onderwijs op een dood spoor?

(2)

Actueel

12 mei 2016

2 Het andere rotdossier van Bart Tommelein

De voorbije dagen kreeg je de indruk dat Bart Tommelein (Open Vld) enkel minister van Energie is in de Vlaamse regering. Maar dat is eigenlijk een ‘kleinere’ bevoegdheidsporte- feuille van de Oostendenaar. Tommelein is eerst en vooral Vlaams minister van Begroting. Het energiebeleid mag dan een rotdossier zijn, met de Turteltaks, de Vlaamse begroting is dat eveneens.

Bij haar aantreden klopte de regering-Bourgeois zich op de borst. Waar de andere regeringen het zeer moeilijk zouden hebben om een sluitende begroting voor te leggen, zou dit voor Vlaanderen een fluitje van een cent worden. De federale en Waalse regering zouden ten vroegste tegen 2018 een begrotingsevenwicht kunnen bereiken. De Vlaamse regering sprak van een evenwicht in 2015. Het draaide anders uit.

De kans is klein dat de federale regering-Michel in 2018 structureel uit het rood gaat. Maar de Vlaamse regering moet niet te luid pochen. Het Vlaamse begrotingsevenwicht is ondertussen uitgesteld tot 2017. Voor dit jaar is er sprake van een begrotingstekort van 172 miljoen euro. Op een budget van 38 miljard euro is dat zeer weinig, namelijk een deficit van 0,45 procent. Daar kan de federale regering enkel van dromen. Maar

we zijn ver van de periode dat de Vlaamse regering de andere overheden de les spelde omdat die geen sluitende begroting kunnen voorleggen. Al moeten we er bij zeggen dat de Vlaamse regering ondertussen al 1,2 miljard euro heeft bespaard, vooral op het overheidsapparaat.

Begroting: verschillende problemen

Dat Vlaanderen in de rode cijfers zit, heeft verschillende redenen. Er is om te beginnen de conjunctuur die maakt dat er minder inkomsten zijn dan verwacht. Maar dat geldt natuurlijk ook voor de andere beleidsniveaus. Ten tweede werden een aantal taksen vertraagde geïnd (successierechten en regi- stratierechten vooral). Er waren ook de jojobewegingen ten gevolge van onduidelijke doorstortingen uit de federale personenbelasting. Een gevolg van de zesde staatshervorming die de deelstaten meer fiscale autonomie gaf.

Dat de Vlaamse regering vooral een besparingsregering is, is een probleem omdat het Vlaamse beleidsniveau een cruciale rol speelt in het investeringsbeleid. Minister-president Geert Bourgeois (N-VA) benadrukt dat deze regering een investe- ringsregering is, ondanks de krappe budgettaire marges. De

begroting van de Vlaamse regering bevat trouwens voor 340 miljoen nieuwe investeringsengagementen. Die gaan onder meer naar scholenbouw, onderzoek en ontwikkeling, riole- ringen, openbare werken en mobiliteit. Daarin zit wel de 175 miljoen euro voor de opstart van de kilometerheffing voor vrachtwagens.

Vraag is hoe de kersverse minister van Begroting dit zal aan- pakken. Kan Tommelein met het oog op 2017 verder bespa- ren en investeren tegelijk? Het wegwerken van dat tekort van 172 miljoen euro moet haalbaar zijn. Maar er loeren een aantal budgettaire risico’s om de hoek. Zo leidt de federale tax- shift vanaf volgend jaar tot minderontvangsten voor de Vlaamse regering door een aanhoudende daling van de doorgestorte personenbelasting. Een ander gevolg van de zesde staatshervorming: de sinds dit jaar overgehevelde middelen ter finan- ciering van de federale ziekenhuisinfrastructuur (347 miljoen euro) blijken niet te volstaan om in de effectieve uitgavenno- den van 505 miljoen euro te voorzien. Ook andere overgehevelde bevoegdheden zoals rond arbeidsmarktbeleid worden niet meer integraal gefinancierd door de federale regering. Ver- der moeten bepaalde investeringswerken waarbij de privésec- tor betrokken is (de pps-projecten) in de begroting worden opgenomen. En dan is er de blijvende conjuncturele onzeker- heid. Bart Tommelein zal hard moeten werken om de Vlaamse begroting op koers te houden. Leuke pr-praatjes waar hij het patent op heeft, zullen niet volstaan. Angélique VAnderstrAeten Vlaams viceminister-president Bart Tommelein staat voor de aartsmoeilijke taak om een coherent Vlaams ener-

giebeleid uit te dokteren. Ook moet hij een poging ondernemen om de Turteltaks te doen dalen. Daarnaast moet de West-Vlaming een ander rotdossier beheren: de Vlaamse begroting. De Vlaamse staatsfinanciën raken immers zeer moeilijk uit het rood.

Impulsfonds voor Migrantenbeleid is mislukt

Het Fonds voor het Migrantenbeleid (FIM) werd in 1991 opgericht door de federale regering met als doel projecten te ondersteunen ‘die een gunstig kader bieden voor de maatschappelijke integratie van personen van vreemde oorsprong, voor de preventie van discriminatie en de interculturele dialoog’. In 1993 verhuisde het secretariaat van het fonds – ook wel impulsfonds genoemd – naar het Centrum voor gelijkheid van kan- sen en voor racismebestrijding (nu: UNIA).

Het impulsfonds werd opgericht naar aan- leiding van concrete gebeurtenissen. ‘Na de hevige rellen in Vorst, Sint-Gillis en Sint-Jans- Molenbeek van begin jaren negentig werd het wel duidelijk dat er iets moest gebeuren in de moeilijke wijken’, verklaarde Johan Leman, indertijd kabinetschef van Koninklijk Commis- saris voor het Migrantenbeleid Paula D’Hondt in De Standaard. ‘Het Federaal Impulsfonds voor het Migrantenbeleid werd opgericht, een pot geld om vooral Brussel, maar ook Antwer- pen, Gent, Luik en Charleroi te helpen.’

Grote steden

De focus lag inderdaad op die vijf grote steden van het land en hun agglomeraties. Zij kregen minstens 75 procent van de beschikbare kredieten.

De doelzones van die steden worden in de publicaties in het Staatsblad bovendien exact omschreven. Voor Brussel gaat het bijvoorbeeld om ‘ZONE 4: Molenbeek-Koekelberg:

Maritiem-, “Tours et Taxis”-, Centrum-, Vier- winden-, Ransvoorde- en Hertoginnewijk en Wijk van de Jetsesteenweg.’

Prioriteiten

Om aanspraak te maken op het manna van het fonds moeten de ingediende projecten beantwoorden aan de prioriteiten die door de Interministeriële Conferentie voor het Migran- tenbeleid werden afgekondigd:

• de sociale en/of professionele inschake- ling van jongeren van vreemde nationaliteit of herkomst van 16 tot 25 jaar;

• investeringsuitgaven voor infrastructuur en aanleg van ruimten die toegankelijk zijn voor het publiek, met een sportieve en socio- culturele bestemming ten behoeve van jongeren van vreemde nationaliteit of herkomst van 6 tot 25 jaar;

• bestrijding van het schoolverzuim en het spijbelen bij jongeren van vreemde nationaliteit of herkomst van 3 tot 18 jaar.

Jaren negentig

In de jaren negentig werd elk jaar zowat 300 miljoen frank (7,5 miljoen euro) of in totaal 3 miljard frank (75 miljoen euro) uitgegeven via het Impulsfonds.

De kredieten voor dit Fonds waren afkomstig van de ‘nettowinsten’ van de Nationale Lote- rij en van de begroting van de Federale Over- heidsdienst Werkgelegenheid

Leman in de pers: ‘Het was veel geld, maar niet ongelooflijk veel. Er werd snel een zicht- baar resultaat verwacht. Voetbal was een

goede oplossing. Heel simpel: bouw pleintjes met goals en eventueel een kooi errond en laat die gasten voetballen.’ Maar zo eenvoudig was het uiteraard niet.

Heisa

Het geld ging naar diverse projecten: kin- derboeken, buurthuizen en voetbalclubs. Maar niet iedereen was gelukkig met de keuze van de projecten.

In de zomer van 2005 was er zelfs een politiek relletje in Brussel. Adelheid Byttebier (Groen) was niet tevreden met de concrete uitvoering van het fonds en pleitte voor een Impulsfonds ‘waarin allochtonen zelf projecten kunnen uitvoeren’. Volgens haar werden te veel ‘witte’ projecten (in totaal voor 163.000 euro) goedgekeurd.

Milquet

In de ministerraad was er elk jaar wel een discussie over het fonds. In 2013 kwam Mil- quet plots met een innovatief idee: ze wilde de beschikbare reserves van het impulsfonds gebruiken. De ministerraad ging na veel vijven en zessen akkoord met het voorstel. De (extra) middelen mochten gebruikt worden (tot ze uitgeput waren) voor de projecten van 2013.

Vreemd genoeg ging de discussie enkel over de verdeling van de ‘grote pot geld’ en nauwelijks over de effectiviteit van de ingezette middelen.

Jaarlijks 8 miljoen euro

In die periode gaat het jaarlijks om 8 miljoen euro. Het Impulsfonds voor het Migrantenbe- leid subsidieert dan ‘de verenigingsprojecten van de federale overheid, de gewesten en de gemeenschappen’.

De bevoegdheid ligt begin 2015 bij de staatssecretaris voor Gelijke Kansen, toegevoegd aan de minister van Financiën.

Discriminatie

Maar er duiken steeds meer problemen op.

In 2002 moet Annemie Neyts-Uyttebroeck in de Senaat voor de regering op een kritische vraag antwoorden. Het beheerscomité van het Impulsfonds voor het Migrantenbeleid heeft op 27 oktober 2000 immers het project tot oprichting van een Afrikaans Multifunctioneel Cen- trum goedgekeurd en er een enorm bedrag voor uitgetrokken: 10 miljoen frank (250.000 euro).

Klachten

Neyts: ‘Half januari 2001 ontving de voorzitter van het comité van het Impulsfonds ern-

stige klachten over discriminatie bij de samen- stelling van het betrokken centrum, misbruik van het centrum voor politieke doeleinden en twijfels omtrent sommige van de initiatiefne- mende Afrikaanse verenigingen.

Deze klachten waren vervat in verschillende brieven van een advocatenkantoor dat optrad namens de Rwandese overheid. In deze brieven werd tevens verzocht de beslissing tot oprichting van het genoemde centrum op te schorten en een onderzoek te openen naar de initiatiefnemers en de doelstellingen van het centrum.’

Een oplossing werd niet gevonden.

‘Het centrum, dat eigenlijk bedoeld was om de integratie en de samenwerking van de Afri- kaanse gemeenschap te bevorderen, bleek eerder een bron van twist en verdeeldheid te worden.’ Het comité was van oordeel dat de uitvoering van het project in zijn huidige vorm niet meer wenselijk was en besliste de uitvoering ervan op te schorten en de voor het project bestemde middelen te bevriezen.

Misbruik

Ook in Gent waren er problemen. De Turks- Gentse voetbalclub FC Avrasya had immers subsidies van het impulsfonds voor kleedkamers en een tribune misbruikt om onder meer haar bondsschulden af te lossen. ‘Het Fede- raal Impulsfonds heeft in 2003 een bedrag van 57.360 euro toegekend aan FC Avrasya’, beves- tigde sportschepen Christophe Peeters (Open Vld). Met dat geld zou Avrasya de kleedkamers en de tribune renoveren van de terreinen die de club huurt van de stad Gent aan de Borluut- straat in Sint-Denijs-Westrem.

In 2004 werd er bijna 38.000 euro uitbe- taald. ‘We hebben de club in 2006 al eens gecontacteerd over de zaak’, zegt Christophe Peeters. ‘Toen bleek dat het geld van het Fede- raal Impulsfonds onder meer al was gebruikt voor de organisatie van een voetbaltornooi dat 7.000 euro had gekost, en om 8.730 euro bondsschulden te betalen.’ Het geld was dus op.‘Zoiets kan uiteraard niet’, aldus Peeters.

’Subsidies moeten gebruikt worden voor dat- gene waarvoor ze bedoeld zijn. Als stad hebben we hier niet rechtstreeks mee te maken - het zijn nu eenmaal federale subsidies - maar dit stemt wel tot nadenken. Er bestaan te veel parallelle subsidiekanalen, waardoor niemand het overzicht behoudt en zaken als deze kunnen gebeuren.’

Hervorming

Vandaag bestaat het impulsfonds op federaal niveau niet meer. De zesde staatshervorming had namelijk praktische gevolgen voor dit federale fonds. De middelen werden naar de lagere overheden overgeheveld. Vanaf 2015 is er dan ook geen geld meer van de Nationale Loterij voor het impulsfonds.

Onterecht verontwaardigd

Een twintigtal organisaties, waaronder INTACT, zijn verontwaardigd over de stopzet- ting van het federale fonds. Deze verenigingen uitten deze verontwaardiging in een Fransta- lig opiniestuk verschenen in Le Soir van 2 juli 2015. Ze vergeten dat de bevoegdheden van het fonds gewoon overgenomen worden door Vlaanderen, Brussel en Wallonië.

Vlaanderen

De middelen die begin 2015 naar Vlaande- ren werden overgeheveld, zullen volgens de regering integraal worden aangewend binnen de beleidsprioriteiten van het huidige Vlaamse inburgerings- en integratiebeleid. De oproepen verschijnen op de relevante webstek.

In het Vlaams Parlement worden wel vragen gesteld. Liesbeth Homans is de bevoegde minister: ‘Er zal geen nieuw fonds worden opgericht. (...) Ik wens uitdrukkelijk te bena- drukken dat er op deze middelen geen bespa- ring is doorgevoerd. Ik heb (december 2014) nog niet bepaald welke specifieke initiatieven zullen worden genomen. Het Agentschap Bin- nenlands Bestuur heeft de opdracht om, in uitvoering van de beleidsnota, daartoe concrete voorstellen uit te werken. Dat kan, naargelang het thema en de noden, de vorm aan- nemen van experimentele projectsubsidies of onderzoeksopdrachten. Daarbij wil ik bewust inzetten op initiatieven met een aantoonbare meerwaarde waarmee een duurzame en brede impact gerealiseerd kan worden.’

Franse Gemeenschapscommissie en Brussel

Hetzelfde gebeurt aan de overkant van de taalgrens. De Franse gemeenschapscommissie lanceerde voor 2016 opnieuw een project- oproep in het kader van het Impulsfonds voor het migrantenbeleid.

In Brussel werd op de gemeenteraad van maandag 29 februari 2016 zowat 150.000 euro toegekend voor 2016. Het programma ‘FIPI 2016’ van de Stad door de Franse Gemeen- schapscommissie ging onder andere naar de vzw’s CARIA, Double Sens en Formosa.

Besluit

We moeten het durven toegeven: het Impulsfonds voor het Migrantenbeleid is een mislukking. Het fonds werd opgericht na de hevige rellen in Brussel. Er werd een ‘grote pot geld’ ter beschikking gesteld om de problemen in Brussel op te lossen. Maar zo werkt dat niet.

Vandaag, exact een kwarteeuw later, is de situatie in Molenbeek even explosief als toen. En bovendien, jonge moslims die daar geboren zijn, vertrekken naar Syrië en zijn bereid om te sterven voor hun geloof. En dat ondanks de zowat 175 miljoen euro die tot nu naar het fonds ging. t^hierry d^ebels

(3)

Actueel 12 mei 2016 3

Fel belaagd

Mijnheer de halfzachte,

Ja, dezer dagen hebt gij zeker voldoende kopzorgen met de toestanden in de gevangenissen in gans het land, ook al is er een verschil merkbaar afhankelijk van langs welke kant van de taalgrens men de toestand bekijkt. In Vlaanderen is men milder voor uw voorstellen. In Wallonië houdt men het been stijf. Dat heeft natuurlijk veel, zo niet alles, te maken met de rode vakbon- den die aan de PS gelieerd zijn en voor wie het nooit genoeg zal zijn als het van u en uw regering komt. En ook de groene vakbond die een band heeft met cdH doet lastig, ook een oppositiepartij…

De toestand in de gevangenissen is niet om vrolijk van te worden. En dan wil ik het niet alleen hebben over de gevangenen die betreffende hun hotelaccommodatie steeds meer eisen stellen inzake douchemogelijk- heden, comfort, celbezetting, maaltijden en een betere regeling van de bezoekuren. Zij aarzelen zelfs niet naar de rechter te stap- pen omdat ze vinden dat hun ‘basisrechten’

geschonden worden. En ze krijgen nog gelijk ook. Er worden zelfs dwangsommen opge- legd aan de overheid om de hooggeachte heren criminelen tegemoet te komen in hun eisen en andere desiderata. Verder eisen zij inspraak of zij breken het kot gewoonweg af, zoals in Merksplas vorig weekeinde. Daar zijn uw voorgangers allemaal voor verantwoor- delijk en niet gij, laat dat duidelijk zijn. Gij zit met de gebakken peren van een onder socia- listisch bewind mismeesterd beleid dat altijd maar meer aandacht had voor de daders en niet voor de slachtoffers en de penitentiaire beambten, om het mooi te zeggen, en waar- tegen hun coalitiepartners zich nooit hebben durven verzetten.

Ik wil het hier vooral hebben over de werk- omstandigheden waarin de cipiers moeten werken. Zij hebben het moeilijk om een hogere pensioenleeftijd te aanvaarden, want hun job is slopend en stresserend. Niet alleen moeten zij telkens weer op hun tanden en hun tong bijten tegen veeleisende en mon- dige gevangenen die telkens weer het onder- ste uit de kan proberen te halen, om bediend te worden op al hun wenken, zij moeten ook optornen tegen structurele tekortkomingen in het gevangenisbeleid: personeelstekort, slechte werktijdenregeling en tal van neven- verschijnselen die Justitie hoe dan ook ver-

lammen. Denk maar aan de pro-Deoadvoca- ten en de gerechtsdeskundigen en de tolken die moeten wachten op hun sollen voor gele- verde prestaties.

Gij hebt overschot van gelijk als gij stelt dat vooral een andere manier van werken - ratio- nalisering van het gevangeniswezen - nodig zal zijn om de situatie in de gevangenissen te verbeteren. Uw toezegging van 405 cipiers is iets, maar nog lang niet voldoende. Het lijkt overduidelijk dat gij met uw kompanen in de regering tot een breed akkoord zult moeten komen waarbij wordt ingezet op omkade- ring, middelen voor efficiënt werk met boter bij de vis, en veel minder op de gestraften der natie. Het roer moet omgegooid worden. Het moet gedaan zijn met het gepamper en de al te dure faciliteiten.

Gij zijt een zachtgekookt tsjevenei, ik weet het, maar toch wil ik duidelijk stellen dat ik geenszins voorstander ben van middel- eeuwse kerkers of het op water en brood zetten van criminelen. Maar het mag toch even wat minder. Gevangenen moeten dagelijks ervaren dat zij gestraften zijn die niet over de middelen en de geneugten van de buiten- wereld kunnen beschikken, en met hard werken iets terug moeten doen voor de samenleving die zij op één of andere manier schade en letsels hebben toegebracht. Alle aandacht moet nu gaan naar de bewakers, hun gezags- positie en de draaglijkheid van hun niet te benijden job. Uitbouw van de gevangenisca- paciteit, aanwerven van geschikt en gemo- tiveerd personeel, middelen om alle taken goed te kunnen uitvoeren en de gemeende erkenning van de job van de cipiers, dat alles moet prioritair zijn. En daartoe zullen keuzes moeten gemaakt worden. Als er zomaar mil- joenen kunnen vrijgemaakt worden voor de vluchtelingenopvang, dan moet dat zeker ook kunnen voor ons penitentiair stelsel dat ei zo na op zijn tandvlees zit.

Een scheefgroei rechtzetten is altijd moeilijk. Een andere werkorganisatie op poten zetten, is dat evenzeer. Maar dat moet kunnen als de juiste keuzes gemaakt worden en resoluut afgestapt wordt van de lakse sin- terklaas- en wegkijkpolitiek uit het verleden.

Gij hebt dus nog flink wat werk op de plank.

Ik wens u dan ook de naarstigheid. En een flinke haargroei op uw tanden.

Briefje aan Koen Geens

Demir had het over die thematiek in een gesprek met de nieuwssite Newsmonkey.be.

Een trommelslag die de voorzichtige stilte van de partij wat doorbreekt. Demir verwees naar de loodzware begrotingsinspanning die deze zomer moet worden geleverd. Op zo’n moment kan een vermogenswinstbelasting een behoorlijke pijnstiller zijn. “Ook de Couc- kes en de De Spoelberchs, moeten een eer- lijke bijdrage leveren… Wat de kmo’s te veel betalen, kunnen we bij het grootkapitaal ophalen”, klonk Demir strijdvaardig.

In het regeerakkoord zijn over een vermogenswinstbelasting evenwel geen afspraken gemaakt. N-VA’ers als Jan Jambon en Johan van Overtveldt waren terughoudend, maar de liberalen waren ronduit tegen. Luk van Biesen (Open Vld) noemde het denkpad van Demir dan ook meteen “populisme”.

Voorwaardelijk?

Het voorstel van Demir is bovendien “voorwaardelijk”, want gekoppeld aan een beperking van de werkloosheid in de tijd. Met die

‘koppeling’ zet Demir dus - zoals haar partij het wil - één been vooruit, maar een ander achteruit. Een N-VA-team moet dringend eens met wat werklozen gaan praten. Veel werklozen zijn absoluut géén “profiteurs”.

Dit soort mensen zet je niet op een “leefloon”. Het budgettaire voordeel van zo’n ver- schuiving is overigens niet zo duidelijk. Gerolf Annemans (Vlaams Belang) zat er niet ver naast toen hij op die werklozenjacht destijds repliceerde: “Men moet werklozen sanctio- neren wanneer ze niet willen werken. Maar we zijn tegen de afschaffing van de werkloosheid na twee jaar voor mensen die wel willen werken, maar geen werk vinden wegens te weinig jobs”.

Zegt Demir nu wat de N-VA binnenkort wil zeggen? In een opiniestuk in De Morgen had Karl Drabbe het over de “Bocht van Zuhal”, naar analogie met de bocht van Bracke, de bocht van Vuye... Van een echte ‘bocht’ is niet meteen sprake. Kamerlid Hendrik Vuye zei als fractieleider al kort na de regeringsvor- ming dat zijn partij kon leven met een vermogenswinstbelasting (binnen een taksshift).

Hij moet toen al gevoeld hebben dat zo’n belasting van pas kon komen om het asociale imago van de partij bij te sturen. “Lees onze Congresteksten… Het is belangrijk om dat duidelijk te maken, anders assimileert men ons met Open Vld. En voor alle duidelijkheid, dat zijn we niet. Wij zijn géén liberale partij…

We zijn een gemeenschapspartij.” We horen het graag, maar we zagen weinig…

Vuye en Veerle Wouters reageerden in een op de webstek van De Morgen verstopt arti- kel gepikeerd op de kritiek van Drabbe, zoals die eerder al was geformuleerd door Carl Devos. De N-VA zou onterecht als asociaal worden neergezet.

Geparkeerd

Vuye en Wouters hebben maar half gelijk.

Ook zij koppelden destijds veel voorwaar- den aan een mogelijke vermogenswinstbelasting (middenklasse mag er niet voor betalen, minwaarden in rekening brengen, vrijstelling kleine spaarder). Echt helder was en is het N-VA-verhaal dus geenszins. Maar vooral: het gaat niet vooruit. De teen mag met iets meer durf in het water worden gestopt.

Het dossier van de vermogenswinstbelasting lijkt opzij te zijn geparkeerd, zoals ook de communautaire overtuiging van de N-VA nog bestaat, maar naar de marge is geschoven.

Drabbe herinnert eraan dat uit een onderzoek van Knack en VTM bleek dat 77 procent van de N-VA-kiezers voor dergelijke belasting is gewonnen. De N-VA weet dat ook Unizo op die lijn zit. Een goed geconcipieerde vermogenswinstbelasting op de echt grote vermo- gens is een goede zaak, volgens Unizo, omdat die “het makkelijkst aan belastingen ontsnap- pen”. Op het grote N-VA-verkiezingscongres (2014) was al te horen dat de koers van de partij door veel leden te liberaal werd bevon- den. Signalen genoeg, toch?

Dat een vermogenswinstbelasting op de agenda van CD&V (en vooral Kris Peeters) staat en stond, mag voor N-VA geen bezwaar zijn om dit punt veel duidelijker op de eigen agenda te zetten. Ze kunnen er de liberalen pijn mee doen, en een antwoord zijn op de negatieve perceptie over het asociale imago van de eigen partij. Wat minder koeken bak- ken voor de mensen met topinkomens zal electoraal geen dwaasheid zijn. Die vluchten voor een “redelijke” portie solidariteit heus niet meteen de deur uit.

Een “volkspartij” met een te mager sociaal profiel timmert op een bepaald moment een plafond boven het eigen succes. De Wever had het ooit over “intelligente vormen” van vermogenswinstbelasting. Laat die maar snel komen, want ons fiscaal systeem is oneerlijk, niet alleen in de perceptie. De taksshift heeft dat euvel niet gekeerd.

AnjA Pieters

Partij met mager sociaal profiel timmert plafond boven eigen succes

N-VA blijft vaag over vermogenswinst

Debatclub

Waarover men niet spreekt

De Debatclub heeft twee straffe heren bereid gevonden om het met de spreek- woordelijke degens tegen elkaar op te nemen. Op woensdag 18 mei treden Wim van Rooy en Johan Leman in het strijdperk.

Wim van Rooy kennen we als auteur van het boek “Waarover men niet spreekt”

en is een kenner van de islam. Niette- genstaande dat zijn boek al 10.000 keer over de toonbank ging, werd hij nog geen enkele keer in de studio’s van VRT of VTM gevraagd.

Tegenover hem zit Johan Leman, voor- malig directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrij- ding. Hij is tevens voorzitter van het Vor- mingscentrum Foyer in Sint-Jans-Molen- beek. Met zulke uiteenlopende meningen in één panel, belooft het een knetterend debat te worden. Afspraak op 18 mei om 20 uur in Hotel De Basiliek, Troostraat 22 te Edegem. Inkom 5 euro (3 euro voor stu- denten).

Wil de N-VA een vermogenswinstbelasting of niet? Of recente uitspraken van Zuhal Demir hierover ‘significant’ zijn voor de mening van het partijbestuur, is nog niet dui- delijk. Ze zijn alvast niet nieuw. Maar er komt geen schot in de zaak. De partij blijft worstelen met haar sociaal imago, terwijl de verkiezingen naderen.

(4)

Geschoffeerd

De inkt van onze roddels van vorige week was nog niet droog of onze voorspelling dat de sfeer onheilspellend was, kwam al uit…

Het kwam tot een serieuze clash in de ‘Com- missie 22/3’ nog voor ze goed en wel uit de startblokken is geschoten, en wel door de twee door Laurette Onkelinx op de korrel genomen experten Brice de Ruyver en Cyrille Fijnaut. De beide heren bedankten voor de eer. Zij voel- den zich gewantrouwd door de linkse opposi- tie – meer in het bijzonder de PS – en pikten de verdachtmakingen en minachting niet. Zo had de PS zich afgevraagd of ze wel voldoende onafhankelijk zouden kunnen werken, gezien hun eerdere werk voor deze en vorige rege- ringen. Brice de Ruyver was vooral gebeten omdat Onkelinx hem vroeg of hij eigenlijk wel iets af weet van de inlichtingendiensten, ter- wijl De Ruyver onder meer vier jaar het College van Inlichtingen en Veiligheid heeft geleid ter- wijl uitgerekend zij minister van Justitie was…

Dat was er voor hem ver over. Ook Fijnaut voelde zich geschoffeerd en zei: “De oppositie stelde voortdurend onze integriteit ter discus- sie. Het is onaanvaardbaar dat zoiets gebeurt.

De voorzitter heeft dat laten gebeuren.

Dat betekent dat wanneer het écht moeilijk wordt in zo’n commissie dat je niet het gevoel hebt dat je als expert voldoende rugdekking krijgt van je voorzitter.” Daarmee gaf hij ook nog eens een ferm signaal aan het adres van commissievoorzitter Patje Dewael, die nu toch wel een serieus tandje zal mogen bijsteken.

Is de PS wel bereid?

Dat hiermee al meteen een domper is gezet op deze commissie waarvan de bevolking toch heel wat verwacht, zal loodzwaar blijven wegen, zoveel is zeker. Dit is geen fraaie start.

En het toont nogmaals aan dat de PS en haar (Brusselse) tenoren niet aarzelen om wild om zich heen te slaan.

En daar is vanuit hun oogpunt zeker reden toe, want vele burgers beseffen dezer dagen dat hun jarenlange pamperbeleid in Molen- beek en andere Brusselse wijken en deelge- meenten geleid heeft tot de ontwikkeling van broeihaarden van terrorisme. In de Wetstraat vragen sommigen zich dan ook fluisterend af of Onkelinx en consorten wel tot een con- structief onderzoek bereid zijn, laat staan om mee tot een objectief eindrapport te komen waarin alle verantwoordelijkheden zwart op wit staan teneinde er het passende beleid uit te kunnen puren.

Op één lijn?

De discussie over de parlementaire pensioe- nen blijft woeden. En Kamervoorzitter Bracke schakelt wat dat betreft in een hogere versnel- ling. Hij wil de pensioenleeftijd ook optrekken tot 67 in 2030 voor de praatbarakkers en niet al te veel overgangsmaatregelen voorzien.

De vereiste loopbaan om een volledig pen- sioen te krijgen, zou verhogen van 20 naar 45 jaar. Wel zou men bij de berekening de gewerkte jaren in een ander statuut in aan- merking nemen. Ja, dat is wel revolutionair.

Maar Bracke weet dat enig overleg met de andere parlementen nodig zal zijn, want hij wil ze op eenzelfde lijn krijgen. Of dat zal luk- ken, is maar de vraag. Misschien lukt één en ander wel met het Vlaams Parlement, waar zijn partijgenoot Jan Peumans de baas is, maar of men even inschikkelijk zal zijn aan de over- kant van de taalgrens, is niet heel zeker. Want, jawel, daar regeert de PS…

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

12 mei 2016

4 Weinig animo

Met het lange Hemelvaartsweekeinde in het vooruitzicht was de Kamerzitting verscho- ven naar woensdag. Het zag er aanvankelijk naar uit dat het een late zitting zou worden met veel stemmingen en heel wat gepalaver.

Maar het pakte anders uit, want voor dat per- spectief was maar weinig animo te vinden in de diverse fracties.

Er was immers goed weer voorspeld en men wilde zo rap mogelijk naar het thuisfront.

Daarom besliste de conferentie van voorzitters een groot deel van de agenda door te schui- ven naar donderdag deze week. Om 18.13 uur vorige woensdag was alles al achter de rug, scheurden de auto’s uit de ondergrondse par- king en niet lang daarna lag het Paleis der Natie er al helemaal verlaten bij.

Bittere pil

Neen, het nieuwe Kamerlid Heksemie Tur- telboom was nog niet te bespeuren. Haar stoel bleef leeg. Naar verluidt is ze er even tussenuit getrokken om te bekomen van de commotie en de geweldige sfeer in de Open Vld. We voelen met onze ellenbogen aan dat we ze niet vaak meer gaan zien en dat ze als ze er al is, maar weinig in de kijker gaat lopen.

Meer en meer wordt het duidelijk dat het politieke leven voor haar naar het einde loopt:

gedefenestreerd als minister door haar partij, in Antwerpen van de troon gestoten door Phi- lippe de Backer en het einde van haar vriend- schap met Gwendolyn Rutten. Het moet een bittere pil zijn, zoveel is duidelijk.

Met een bril

Wie niet meer in de Kamer zal opduiken, is de nu voormalige staatssecretaris Bart Tom- melein. Hij vertrok als staatssecretaris uit de regering-Michel om Turtelboom te gaan opvol- gen als minister én viceminister-president.

Voortaan zal hij de zaken door een andere bril gaan bekijken, zowel figuurlijk als letter- lijk, lijkt het, want hij draagt er voortaan een echte op zijn neus.

Of heeft dat met een zekere bewuste imago- wijziging te maken? Of kon hij bij de onwaar- schijnlijke Open Vld-manoeuvres van de jong- ste dagen zijn ogen niet meer geloven?

De twee vorsten

Volgens niet al te royalistisch gezinde Britse politici heeft de “Queen” een bijzonder talent. Ze is er al die tijd in geslaagd zich nooit te laten betrappen op één beklijvende zin. Ze is een symbool en dat volstaat. Het Verenigd Koninkrijk telt immers twee vorsten, “the monarch” (dus de koningin) en “the elected monarch” (de eerste minister). Alleen de eerste is permanent en alleen de tweede heeft - zij het tijdelijk - effectieve macht. De

“Prime Minister” is hoofd van het leger en stelt ministers aan en ontslaat ze. Hij of zij stuurt ook het staatshoofd.

“May I advise your Majesty” betekent

“Gelieve dit of dat te doen of niet te doen”.

Margaret Thatcher “adviseerde” Elizabeth dat het een slecht idee was de invitatie van Gor- batsjov te aanvaarden om een staatsbezoek te brengen aan de Sovjet-Unie; het land dat keizer Nikolaas en zijn familie liet vermoor- den omdat volle neef George V (grootvader van Elizabeth) de Britse regering vroeg de onttroonde Romanovs niet toe te laten. That- cher wou liever zelf gaan, dus moest Elizabeth thuisblijven. “May I strongly advise Your Maje- sty” is dan weer codetaal voor “U hebt een paar uur om te gehoorzamen of anders…”.

Tony Blair gebruikte de uitdrukking toen Eliza- beth niet onmiddellijk huichelachtig rouwde voor een gewezen schoondochter wier bloed ze kon drinken. Elizabeth gehoorzaamde keu- rig en hield een schijnheilige toespraak over

“a very special person” die op het ogenblik van haar dood een sletterige verhouding had met de zoon van de gewezen wapenhande- laar Fayed.

Het wereldrijk

Elizabeth was niet voorbestemd koningin te worden. Ze was 11 toen vader Bertie (George VI) na de troonsafstand van broer David (Edward VIII) onverwachts de toon besteeg. De stotterende koning was geen groot licht en zijn twee dochters Elizabeth en Margaret waren het evenmin. De koning vroeg de huisonderwijzeres het de meisjes niet te moeilijk te maken. De onderwijzeres gaf de toekomstige koningin zelfs tot haar 18de les.

Elizabeth heeft dus zelfs geen opleiding middelbaar onderwijs. Maar ze is wel opge- voed met een wereldkaart die de oudere lezers zich nog herinneren. Een vierde van het aardoppervlakte was rood gekleurd;

de kleur van het grootste imperium dat de wereld ooit heeft gekend. Haar vader was niet alleen koning, maar ook keizer van Indië; een cadeautje van eerste minister Disraeli aan koningin Victoria die huiverde bij het idee dat ze ooit protocollair een half trapje lager zou staan dan haar eigen dochter die kroonprin- ses was van het Duitse keizerrijk. Dus werd Brits-Indië (nu India, Pakistan, Bangladesh en Birma) 70 jaar een keizerrijk. Toen Elizabeth haar vader opvolgde in februari 1952 bestond Brits-Indië niet meer, maar ze werd wel het staatshoofd van het VK, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, 60 % van Afrika plus nog veel klein grut.

Met de dekolonisatie verdween het grootste Empire aller tijden, maar de Britten schud- den The Commonwealth (het Gemenebest) uit de mouw en nog altijd is Elizabeth de voorzitter van die losse en toch populaire organisatie. Eén van de 53 leden is zelfs Mozambique, waar nooit een Brit een voet zette.

Meer dan een symbool

Alleen maar door zo lang op de troon te zitten, is Elizabeth de stut onder het Geme- nebest. Bij haar vele staatsbezoeken aan die onafhankelijke ex-kolonies, zie je altijd een (meestal zwarte) dictator glimmend van trots naast de koningin staan.

Haar vroegere legitimiteit straalt af op de nieuwe machthebber. Kinderen moeten niet met een vlagje in de handen opgevorderd worden. Overal verwelkomen enorme men- senmenigtes Elizabeth enthousiast hoewel de meeste mensen nog niet geboren waren toen ze nog het staatshoofd van de kolonie

was. Bij de meeste Europese monarchieën is abdicatie geleidelijk een traditie gewor- den, maar niet in het Verenigd Koninkrijk. Vol- gens huidige Europese normen is het bijna tijd voor prins William. Maar ondanks haar hoge leeftijd en dankzij een ijzeren gezond- heid denkt Elizabeth er niet aan met een traditie te breken die eist dat de vorst tot zijn laatste dag regeert.

Haar bestaan is één van de grote redenen dat de naties die bevolkt zijn met afstamme- lingen van Britten zoals Canada, Australië en Nieuw-Zeeland haar nog altijd als staatshoofd erkennen. Vele republikeinse referenda en de komst van instromers zonder Britse achter- grond in die landen zijn er niet in geslaagd de banden met de Queen te verbreken. Nog altijd stelt zij officieel gouverneurs-generaal aan (altijd autochtonen in de gewezen domi- nions).

Elizabeth is niet meer dan een symbool, maar wel eentje met veel economische gevolgen voor het moederland. Al die vroegere kolonies gebruiken het Engels als eerste of gezamenlijke taal, sturen hun beste krachten voor stages en soms voor een definitief ver- blijf naar het Verenigd Koninkrijk, investeren kapitalen in het land en blijven naties waar Brits kapitaal gemakkelijk toegang heeft. Nog altijd is Londen een beetje de hoofdstad van al die landen. Het is niet zeker dat die sterke economische en culturele banden onder koning Charles III, of koning William V, zullen blijven bestaan.

Onderkoelde Britse humor

Onder het symbool zit natuurlijk een mens die een vertegenwoordiger is van haar voor- oorlogse generatie: plichtsbewust, hard wer- kend, met de stiff upper lip die onder alle omstandigheden geen emotie toont. De enige traan die ze in het openbaar liet, was toen ze afscheid nam van het koninklijk jacht Brittania dat door de regering-Blair bij het schroot werd gezet.

Ze heeft wel degelijk een ruggengraat. De belangrijkste beslissing uit haar leven nam ze zelf, en haar vader en haar moeder slaagden er niet in haar te doen buigen. Ze werd als tie- ner verliefd op een verarmde Griekse prins die als kleuter het land verliet maar die door zijn oom Louis Mountbatten (tot 1914 Von Battenberg) in de Royal Navy werd geloodst.

Philip was verre familie (beider grootouders waren neef en nicht) met een paar nadelen:

een schizofrene moeder en vier zusters die met Duitsers trouwden. Voor Elizabeth was hij het en geen ander.

Philip en Elizabeth trouwden in 1947 (zonder Duitse familie). In het verarmde en gebombardeerde land waar de rantsoenbon- netjes eerst in 1954 volledig verdwenen, was het huwelijk een opsteker die bewees dat het leven zijn rechten hernam. Elizabeth is als koningin nog altijd het hoofd van de angli- caanse kerk en ze is diepchristelijk, wat van veel van haar voorgangers niet kan gezegd worden.

Ze is echter niet fanatiek. Zus Margaret wou in 1953 trouwen met een gescheiden man en botste op het veto van de toenmalige politici en de hele schijnheilige Britse elite; niet op een onverbiddelijk neen van haar zuster.

Iedereen die Elizabeth kent, zegt dat ze privé over een dosis onderkoelde humor beschikt.

De wereld leerde die kennen toen ze in een hilarisch filmpje voor de Olympische Spelen in Londen in 2012 alleen het zinnetje “Good evening mister Bond” zei en zich vervolgens door 007 - Daniel Craig - liet vergezellen om met een (gefingeerde) parachutesprong in het Olympisch Stadion te arriveren. Ter gele- genheid van haar 90ste verjaardag bekeek ze in een BBC-special familiefilmpjes met zoon Charles: volledig ontspannen en met een air van “a job well done”. Bibliotheken staan vol boeken over haar en haar familie. Geen enkel boek is zo levensecht als de speelfilms The King’s Speech en The Queen, met een onver- getelijke Helen Mirren, die door Elizabeth werd geridderd.

Jan neckers

De “Queen”

Onlangs werd het staatshoofd van het Verenigd Koninkrijk, en nog veel meer, 90 jaar. Gemeenlijk noemt men haar Elizabeth II, maar daar gaan de Schotten niet mee akkoord. In Schotland is ze de eerste koningin die Elizabeth heet.

Weldra geen klinkers meer, maar zonnepaneelopritten van Tommelein

(5)

Actueel 12 mei 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Ongelooflijk lonend

Exit Turtelboom, elegant kaltgestellt, en wel- kom Bart Tommelein. De nieuwbakken minister werd ingezworen zoals het hoort, waarna de feestelijkheden werden voortgezet.

Feestelijkheden in de vorm van een actuali- teitsdebat, dat mocht ook weer eens, over het energiebeleid van de Vlaamse regering. Vorige week schreef onze confrater hier dat genoemd beleid een rommeltje is – wat nog zacht is uit- gedrukt. Het debat zou in die rommel alvast weinig orde scheppen.

De palavers werden ingeleid door Geert Bourgeois die het bekende riedeltje over her- nieuwbare energie en klimaatdoelstellingen kwam afdraaien. Wat dat laatste betreft, zijn we nog niet van de ellende verlost, want “Parijs”

bepaalt dat de klimaatteugels vanaf 2020 nog wat strakker zullen worden aangehaald. Vlaan- deren investeert dus voort in windmolens en tutti quanti, investeringen die, aldus Bourgeois,

“ongelooflijk lonend” voor onze economie zullen blijken te zijn. Ook meldde de minister- president dat hij voorstander is van belasting- verlaging, maar dat “de heffing” blijft bestaan.

Tommeltol

Tommelein mag al meteen aan de slag. Hij zal een energieplan opstellen dat Vlaande- ren in de vaart der volkeren zal opstoten en, nu ook op het gebied van energie, tot topre- gio zal maken. Achter dat energieplan kon de meerderheid zich handig verschuilen om het

nog niet over concrete maatregelen te hebben, of om met name vaag te blijven over hoe het nu verder moet met de gehate Turteltaks. Dat maakte het sp.a en Groen bijzonder makkelijk om zout in de wonde te wrijven.

De welbespraakte Björn Rzoska (Groen) maakte gehakt van het tot nu toe gevoerde energiebeleid, een “klungelbeleid” wat hem betrof, en van het politieke nummertje dat rond de ministerwissel was opgevoerd.

Aan Rzoska komt in ieder geval de eer toe een nieuw woordje, dat ongetwijfeld spoedig mondgemeen zal worden, te hebben gelan- ceerd. In zijn pleidooi voor onmiddellijke

afschaffing van de Turteltaks waarschuwde hij ervoor de naar Annemie genoemde heffing nu niet door een “Tommeltol” te doen opvolgen.

Mooie duit

In ieder geval komt door de de-investering in de Gentse biomassacentrale twee miljard euro vrij. Dat kan zelfs oplopen tot vier miljard als men erin slaagt ook de centrale in Genk te aborteren, maar dat ligt contractueel wat lasti- ger. In welk scenario dan ook kan de Vlaamse regering een mooie duit bijschrijven. Schaf daarmee de Turteltaks af, of verlaag en her- vorm die tenminste, klonk het unisono vanaf de oppositiebanken.

Bij de meerderheid werd vooral geschoten op de destijds door rode Freya aangerichte ravage en werd nog meer benadrukt dat het

toekomstige energiebeleid (dat met niet genoeg superlatieven kan worden beschre- ven) vele investeringen zal vragen.

Het was niet helemaal zo bedoeld, maar Wil- lem-Frederik Schiltz (Open Vld) toonde aan waar het kalf gebonden ligt: om de andere minister werd een nieuwe technologie tot hei- lige koe verheven, wat van het energiebeleid een grote puinhoop maakte. Dit nu behoorde, volgens Schiltz, tot het verleden. Iets waaraan wij sterk durven te twijfelen.

Pluralisme

Voorspelbaar was er een vraagje over het voorgenomen “actief pluralisme” in het katholiek onderwijs, of wat daar hier te lande voor doorgaat. Chris Janssens (VB) besteeg het islampaard en was voorts niet te spreken over de “wereldvreemdheid” van het soort idioten dat dergelijke onzin bedenkt. Groene onder- wijsmiep Elisabeth Meuleman kwam over hetzelfde onderwerp zeuren en vond, anders dan Janssens, het idee “nobel en lovenswaardig”.

Het zou nog mooier worden, vond ze, als er ook nog een vak “levensbeschouwing en bur- gerschap” bij kwam om zo nog meer “dialoog”

te krijgen. Minister Crevits wees op de vrijheid van onderwijs en was, ook al is ze niet rechtstreeks betrokken, de “openheid”, hoe kan het ook anders, zeer genegen.

Het opvallendste commentaar kwam uiteraard van Jean-Jacques “Robespierre” de Gucht (Open Vld) die nog maar eens de levensbe- schouwelijke scholen wilde vervangen door écht inclusief onderwijs. Om dat hoge doel te bereiken, was broeder de Gucht graag bereid om de Grondwet te wijzigen. Verlichter geest is in het Vlaams Parlement niet te vinden.

Leeflooncijfers tonen aan waar de problemen zitten

Wie een jaar na zijn studies nog geen werk heeft gevonden kan een inschake- lingsuitkering (vroeger ‘wachtuitkering’) aanvragen. Naargelang de gezinssituatie goed voor 434 tot 1.127 euro per maand. De regering Di Rupo beperkte in 2012 die uitkering voor jongeren (via de RVA) tot drie jaar. Nadien vallen ze eventueel terug op een leefloon (via OCMW). In Wallonië en Brussel veel meer dan in Vlaanderen.

Leeflooncijfers zijn interessant. Barbara Pas volgt die al jaren voor Vlaams Belang.

Voor de N-VA doet Valerie Van Peel hetzelfde.

De verwachting was dat de hierboven vermelde verstrenging ertoe zou leiden dat 1/3 van de werkloze jongeren op OCMW en leefloon zou terugvallen, aldus Van Peel.

Een ander derde zou werk vinden, nog een derde geen recht vragen of krijgen.

Nu blijkt dat – althans in Vlaanderen – maar 1 op de 5 jongeren bij het OCMW aanklopt. De rest vindt een job of is in staat te leven van andere gezinsinkomsten, stelt het Kamerlid op basis van cijfers van minister Willy Borsus (MR). Volgens Van Peel bewijst dit dat de beperking geen asociale maatregel is én dat Vlaanderen de zaak effi- ciënt aanpakt.

Mensen die langer dan drie jaar werkloos zijn, hebben volgens Van Peel meer baat bij een intensievere aanpak via het OCMW dan bij de VDAB, “want vaak is het probleem groter dan geen job kunnen vinden.” Dat zal wel zo zijn.

Maar sommigen die door die maatregel worden getroffen verdienen beter dan een duw naar het leefloon of naar werk beneden het diploma.

Francofonië

De cijfers van Borsus en de RVA wij- zen inderdaad op de regionale kloof in die materie. De maatregel had vorig jaar voor het eerst effect. Zo’n 29.155 mensen verlo- ren hun uitkering, 19.265 in Wallonië, 4.807 mensen in Brussel, amper 5.083 in Vlaan- deren. In Vlaanderen valt maar eenvijfde daarvan terug op een leefloon, in Brussel eenderde, in Wallonië bijna de helft. Vol- gens Van Peel is dat verschil zo groot omdat er in Vlaanderen meer werk is en er hier ingezet wordt op minder overheid, maar meer economie.

De maatregel had vorig jaar voor het eerst

effect. Interessant is ook de informatie over het verband tussen leefloon en migratie. In 2015 ontvingen welgeteld 183.728 mensen in ons land een leefloon. Dat bleek in het voorjaar uit andere cijfers van Borsus, opgevraagd door VB-Kamerlid Barbara Pas.

Meer dan een kwart daarvan zijn niet-Bel- gen. Kostprijs: 243 miljoen euro (Marokka- nen 23 miljoen, erkende vluchtelingen 22 miljoen, Congolezen 15 miljoen, Guinee- ers 13 miljoen, Roemenen 10 miljoen, etc.).

“Het begrip OCMW van de wereld spelen, kan haast niet letterlijker”, stelde de Vlaams Belangster, die meteen ook “het fabeltje als zou immigratie garant staan voor het opvangen van de vergrijzingskost” naar de vuil- bak verwees.

OCMW’s kunnen leefloners een engage- mentsverklaring opleggen om een studie-, vormings- of tewerkstellingstraject te volgen (geïndividualiseerd project voor maatschappelijke integratie, GPMI). Dat gebeurt bij de Belgen (1 op de 6) veel meer dan bij EU-onderdanen (1 op de 15) en niet-EU’ers (1 op de 35).

Fabel

Een en ander betekent dat zowel in het communautaire debat als in het debat over migratie – nog veel meer dan vroeger – naast werkloosheidsstatistieken ook cijfers over leefloon van belang zijn. De daling van de werkloosheidscijfers in Wallonië (in absolute cijfers en afgerond vergelijkbaar met die in Vlaanderen) betekent geenszins dat de werkloosheidskloof opvallend ver- mindert. Het gaat vooral om een verschui- ving. De economische heropstanding van Wallonië blijft helaas een fabel. De afbouw van de transfers ook.

En dan zwijgen we nog over de opvatting dat onze samenleving massamigratie pro- bleemloos zou kunnen opvangen.

AnjA Pieters

Bpost is een ramp

De voorbije weken nam het aantal klachten van onze abonnees wederom toe. Ver- schillende lezers meldden ons dat ze hun exemplaar pas op maandag ontvingen, terwijl dat normaal op donderdag in de bus zou moeten zitten.

’t Pallieterke wordt door ons elke week stipt aangeleverd op woensdag, de voorbije week zelfs een dag vroeger omwille van de feestdag op donderdag.

Bij heel veel lezers: geen ’t Pallieterke, niet op woensdag, niet op vrijdag en niet op maandag.

Vooral de provincie Antwerpen “scoort” inzake postbedeling uitermate slecht. Natuurlijk gaan we klagen bij de Bpost, maar daar lachen ze eens goed. Er is geen concurrentie, dus waarom zouden ze zich inspannen?

“Er zijn te weinig postbodes”, is meestal de uitvlucht die we als antwoord krijgen. Noteer dan even dat Bpost in 2014 zo’n 295 miljoen euro winst maakte. In 2015 bedroeg de winst 303 miljoen. Zo kan ik ook winst maken, door de kwaliteit van de dienstverlening te minimaliseren. Daar bovenop krijgt Bpost van de overheid zo’n 200 miljoen overheidssteun (belastinggeld) voor de bedeling van kranten en tijdschriften. En ’t is niet zo dat dit enkel met ’t Pallieterke te maken heeft. Andere week- en maandbladen hebben met dezelfde problematiek te maken, verneem ik van collega-uitgevers. Samengevat: Bpost is een ramp.

K^Arl^vAn C^AmP, hoofdredACteur

BANg VAN De tANDARts?

Als iedereen jaarlijks zijn gebit laat contro- leren, leidt dat in vijf jaar tijd tot een bespa- ring van ruim een half miljard euro, of 140 mil- joen per jaar. Dat zegt Kamerlid Yoleen van Camp (N-VA). De kosten voor wie elk jaar op controle gaat bedragen gemiddeld 144 euro, tegenover 164 euro voor wie niet regelmatig naar de tandarts gaat. Bijna één op vijf Vla- mingen maakt jaarlijks een afspraak bij de tandarts. Onder de taalgrens is dat slechts één op tien. Volgens Van Camp kan er wel degelijk nog bespaard worden in de sociale zekerheid, onder meer door sensibilisering.

Met haar cijfers weten we dus in welk gewest dat het meest nodig is.

BRexIt eN OORlOg

De Britse premier David Cameron hield in de aanloop naar 23 juni, de dag waarop in Groot-Brittannië wordt gestemd over een Brexit, een emotionele speech over “vrede en stabiliteit”. “De EU heeft in Europa voor ver- zoening gezorgd en ons land moet er mee voor zorgen dat het zo blijft”, aldus Cameron.

Daarom is hij fel tegen een Brexit, die Groot- Brittannië in een isolement zou duwen. “His- torisch zijn we verbonden met Europa. Onze uitstap zou ook voor Europa instabiliteit bete- kenen. En daar krijgen we weer mee te maken, zoals in 1914, in 1940, in 1989 met val van de Berlijnse Muur”. Goed geprobeerd van Came- ron. Volgens de Brexit poll tracker van The Financial Times liggen de tegenstanders (46 procent) licht voor op de voorstanders van een Brexit (43 procent). Volgens andere al langer lopende polls (o.a. Business Insider) zou de voorsprong van de Brexit-tegenstanders even-

wel volledig zijn weggesmolten. Afwachten of Cameron zich al dan niet heeft overschreeuwd.

NIeuWe gOlf AsIelzOekeRs?

Is de Balkanroute hermetisch afgesloten?

Alvast in ons land is - ook in april - het aan- tal asielzoekers flink gedaald tot 1.300, het laagste aantal in acht jaar. Is de migratiedeal met Turkije een succes? De Hongaarse poli- tie registreerde de afgelopen maanden toch nog 13.000 asielaanvragers, vooral Afghanen en Pakistanen. In een vergelijkbare periode vorig jaar waren dat er weliswaar nog 47.000, vooral Syriërs. Het Hongarije van Viktor Orbán was het eerste EU-land dat de grenzen afsloot.

Oostenrijk besloot om weer controles in te voeren aan de grens met Hongarije en heeft plannen om dat indien nodig ook langs de Ita- liaanse grens te doen (onder meer de Bren- nerpas). De Oostenrijkse regering heeft voor dit jaar een maximum van 37.500 asielzoekers ingesteld. Niet geheel onverwacht spreekt EU- commissaris Jean-Claude Juncker over alweer van een “politieke ramp”. Niet geheel onver- wacht wil de migratielobby, onder meer de VN-vluchtelingenraad (UNCHR), vrije toegang voor de hele wereld.

Op 22 mei volgt in Oostenrijk de tweede ronde van de presidentsverkiezingen. De asiel- problematiek en het succes van de FPÖ in de eerste ronde verdeelde de sociaaldemo- cratische partij SPÖ in een rechts kamp dat kritischer staat tegenover migratie, en een fractie die terug wil naar de radicaal-linkse wortels van de partij. Hoewel president Wer- ner Faymann vooral het rechtse kamp tege- moet kwam, leverde hem dat in de peilingen geen enkele winst op. Hij nam nu al ontslag.

(6)

De échte

belofte van Onkelinx

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen

12 mei 2016

6 De criminaliteit in de stad Antwerpen daalt

“De criminaliteit blijft dalen in Antwerpen.” Dat schreven alle nieuwsbladen en gazetten in de laatste week van april. “Vorig jaar ging er in één klap 13 procent af”, luidde het in De Nieuwe Gazet uit de pen van Philippe Truyts, die bekend staat als een kri- tisch maar eerlijk journalist. “Vergeleken met 2012 bedraagt de krimp al 23 procent”, gaat het verder.

Kan men iemand als Laurette Onke- linx nog serieus nemen als ze het over een écht tweetalig Brussel heeft? Dit succesvol realiseren begint bij de indi- viduele tweetaligheid, waarbij het onderwijs een sleutelrol speelt. Het is veelzeggend dat men dit aan Fransta- lige kant decennialang verwaarloosd heeft. Hun onkunde op dit vlak is gro- tendeels het gevolg van onwil, min- stens apathie. Het hoofdstuk van de (loze) beloftes is nu echt wel afge- sloten.

Timeo Danaos et dona ferentes. Aan- gepast aan deze tijd en context: wees op uw hoede als Franstaligen het perspec- tief van tweetaligheid voorschotelen. Of indien u het wat volkser wil: als Franstali- gen de tweetaligheid preken, dan kan je maar beter op die ganzen letten.

Wellicht kwam het door de sfeer van de Iris-feesten, maar Laurette Onkelinx vond het nodig in Le Soir haar institutio- nele toekomstvisie te ventileren. Niet ver- rassend komt de nadruk op de gewesten te liggen, zeker in Brussel.

Ach, het is een oud verhaal waar Vla- mingen traditioneel de nadruk legden op de gemeenschappen, terwijl men het aan Franstalige zijde eerder met de gewesten wou doen. Praktische argumenten waren in deze belangrijker dan ideologie, maar dat is een verhaal op zich. In het fabel- tje van Onkelinx wordt Brussel een écht tweetalig gewest. Een mens zou haast stil worden van zo’n engagement.

Uiteraard is “Laurette mitraillette“ zelf een exponent van tweetaligheid. Als vader van de goed geïntegreerde Lim- burger Gaston, spreekt de Luikse geen drie woorden Nederlands. Limburgs vlot iets beter, zoals we enkele jaren geleden mochten vaststellen in een brasserie vlak- bij het parlement waar vader en doch- ter zaten te lunchen. Maar goed, politiek gesproken is zo’n grappige mix van Lim- burgs en Frans niet meer dan folklore die ons geen stap verder brengt.

Trouwens, was in 1989 niet voorzien dat Brussel een tweetalig gewest was?

Heel wat boekenplanken heeft men nodig om de inventaris te stallen waar het overal fout liep. Aan Franstalige kant stelt men de dingen voor als eens soort van struc- turele onhaalbaarheid. De eis is ergens wel begrijpelijk maar il faut être raison- nable. Principes botsen op een muur van onbereikbaarheid. Toegegeven, het is niet al kommer en kwel. Bij heel wat Fransta- ligen groeide doorheen de jaren de rea- liteitszin; het numerieke succes van het Nederlandstalig onderwijs is er een prima voorbeeld van. Maar in werkelijkheid is bij velen onder hen onverschilligheid de norm als het om kennis van het Neder- lands gaat.

Even illustratief als het begeerde Nederlandstalig onderwijs is de margi- nale plaats die de taal van Vondel in het Franstalig net bekleedt.

En nu we het toch over beloftes hebben, échte wel te verstaan. Als minister van Onderwijs van de Franse Gemeenschap, nu twintig jaar geleden, zei Onkelinx te willen dat de Waalse leerlingen bij het verlaten van het middelbaar onderwijs in 2001 “tous bilingues” zouden zijn. Twee decennia later zijn de resultaten rond- uit verbluffend. Hoongelach is het enige gepaste antwoord als Laurette & co de term ‘tweetaligheid’ in de mond neemt.

KNIN.

Hij stelt vast dat burgemeester Bart de Wever (N-VA) voorzichtig blijft. “Neem de “war on drugs”, zegt Bart. “Die kun je niet winnen, die kun je enkel voeren. Het openlijk dealen op straat is verschoven naar meer ‘ondergrondse’ activiteiten”, stelt hij vast.

Het rapport van de politie over 2015 meldt dat alle soorten criminaliteit dalen. Al zijn er uitzonderingen. Neem de productie van drugs in plantages en labo’s. Die gaat omhoog met 56 procent. Volgens De Wever is dat “Overgewaaid vanuit Nederland”. En hij geeft dan ook niet van katoen inzake de resultaten van zijn oorlog tegen drugs.

Even naar de criminaliteitscijfers die het vernoemen waard zijn: 38 procent minder handtasdiefstallen, 21 procent minder gewapende diefstallen, 12 procent minder gestolen auto’s: de lokale politie pakt met mooie cijfers uit. Ook andere prioriteiten van het korps scoren beter: zo zijn er 5 procent minder woninginbraken aangegeven en liep geweld binnen de familie met 6 procent terug. Eén en ander is een opsteker voor de grondige reorganisatie van de lokale politie in 2015. “Het doel daarvan was eenvoudig: meer en op een intelligentere manier blauw op straat krijgen”, stelt korpschef Muyters vast. “De inter- ventieteams zijn gecentraliseerd aan de Noorderlaan in de vroegere legerkazerne. Er rijden dagelijks een honderdtal van deze ploegen rond

in de stad. Door meer en zichtbaarder op het terrein aanwezig te zijn, kunnen onze mensen meer criminelen betrappen en het heeft uiteraard ook een afschrikeffect. Daarnaast zorgt de “war on drugs” ervoor dat de met drugs gepaard gaande criminaliteit eveneens afneemt.”

Veel goed nieuws dus en weinig zinvolle kritiek van de oppositie.

De vraag stelt zich wel waarom er buiten de stad nog wel sprake is van méér criminaliteit. De provincie Antwerpen wordt geconfronteerd met verschillende criminaliteitsvormen met een zware impact voor de bevolking, zoals woninginbraken, heette het in de kranten. Daarom staat dit fenomeen in de bestaande zonale veiligheidsplannen (ZVP) en het Nationaal Veiligheidsplan als prioritair aan te pakken door de politiediensten. Eind januari werd een speciale actie gehouden die in de eerste plaats gericht was tegen woninginbraken, homejackings en rondtrekkende dadergroeperingen, en in de tweede plaats tegen (ver- keers)criminaliteit in het algemeen. De resultaten van de actie waren bevredigend maar niet zodanig dat er in de provincie een definitieve daling te verwachten is. Het blijft volgens ons (maar De Wever denkt van niet) een feit dat de inzet van para’s op straat in Antwerpen de criminaliteitscijfers naar beneden drukt. Laten blijven die jongens. We zijn ze in het straatbeeld al goed gewoon. P^agadder

De groen-linkse waanzin maakt slachtoffers …

Iedereen kent wel één of andere groen-linkse doorgedraaide wereldverbeteraar die expliciet in de media moet komen om de multiculturele heilstaat te verkondigen.

De geestverwarring is bij een aantal reeds zo ver doorgeslagen dat deze groen-linkse tsunami her en der onschuldige slachtoffers begint te maken.

Dit overkwam alvast Steven T. uit Melle nabij Gent. Steven ging vorige lente met een groep uit zijn gemeente op verbroederingsbezoek bij de Duitse naamgenoten van Melle in Nedersak- sen. Mensen uit de socio-culturele wereld en het schepencollege van Melle waren aanwezig, evenals Jan Fiers, advocaat en fractieleider van Groen in de Oost-Vlaamse provincieraad. Ste- ven trad er op als tolk Duits en gids bij plaatselijke bezoeken en vertegenwoordigde vtb- Kultuur Melle, een verdacht Vlaams klinkende organisatie.

Na de officiële plichtplegingen hadden de Vlaamse bezoekers vrij; ze troffen elkaar in de plaatselijke horecazaken, waar bij pot en pint over allerlei zaken werd gepraat, o.a. over onze binnenlandse toestand en actuele problemen zoals de immigranteninvasie in Vlaanderen en Europa en de dreiging van het moslimterro- risme. Volgens de ‘groene Gedankenpolizist’

Jan Fiers – die enkele gesprekken afluisterde in ware Stasi-stijl - weken deze meningen sterk af van de toegestane linkse tolerantielijn.

Terug thuis stapte Fiers naar het politiekan- toor in Melle en legde er klacht neer tegen Ste- ven T. wegens gedane uitlatingen op reis bij de oosterburen. Steven had zich zogezegd ‘racis- tisch’ uitgelaten naar de moslims toe en, nog erger, zou vanwege zijn goede kennis van de

Duitse taal en de geschiedenis van de wereld- oorlogen verdacht kunnen worden van sympa- thieën voor o.a. Adolf Hitler en het Arische ras (dit laatste waarschijnlijk omdat hij op café naar een blonde Duitse dienster had gelachen) en vertrouwd zijn met wapens en graag schieten op vreemdelingen. Steven is volgens die groene advocaat een gevaar voor de openbare orde, omdat hij geen dronken marginaal is. Meer dan een half jaar gebeurde er niets; de politie en het parket hebben belangrijker zaken te doen dan zich met cafépraat van inwoners op reis in Duitsland bezig te houden. Acht maanden na de vermeende zware feiten kreeg Steven T.

een oproep van de plaatselijke recherche om zich voor zijn uitlatingen in Duitsland te komen verantwoorden. ‘Groene Fiers’ had het dossier expliciet geactualiseerd. Steven weerlegde de groene waanzin, gaf zijn zienswijze op de feiten en stelde dat het ging om een politieke afrekening binnen het schepencollege van de gemeente Melle, waar de vriendin van ‘groene Fiers’, Lieselot Bleyenberg (CD&V), haar macht wil uitbreiden en iedereen die haar in de weg staat of niet in haar kraam past probeert uit te schakelen, vaak door een slag onder de gor- del. Ondertussen vernamen we dat de klacht tegen Steven T. door het parket wijselijk werd geklasseerd.

Feest van de arbeid

Het Vrijthof in Tongeren kleurde bloed- rood voor het ‘Feest van de Arbeid’. Het mooie weer lokte uitzonderlijk veel volk naar de stad van Ambiorix. Erwin Wage- mans, voorzitter sp.a-Tongeren opende de toespraken met “Na 130 jaar arbeidsrecht durft de huidige regering zeggen dat we boven onze stand leven”, waarna Pierre Vrancken van het ABVV zijn kameraden opriep “te blijven volharden in de kwaad- heid en het verzet”. Onder de slogan “Eerlijk is beter” haalde Peter Vanvelthoven zwaar uit naar de ‘rechtse’ regering. “De super- rijken krijgen alle kansen en betalen geen belastingen.” Of hij daarmee ook de soci- alistische politici en ondernemers bekriti- seerde, was aan hun enthousiast applaus achteraf niet te merken. Ondertussen raak- ten de inkomsten van het ABVV bekend, zo’n 330 miljoen euro per jaar. Dat zijn veel redenen om te feesten.

Verdraagzaamheid

Een Vlaming moet zich aanpassen en met geduld aanvaarden... dat het Belgiekske voortdurend aan zijn zuurverdiende cen- ten zit, dat Europa hetzelfde doet, dat bei- den met zijn geld morsen, terwijl hij daar zelf geen enkel medezeggenschap in heeft.

Te verdraagzaam zijn de Vlamingen, maar toch niet allemaal. In Stalhille bijvoorbeeld, een deelgemeente van Jabbeke, vragen enkele nieuwe inwoners dat de klokken van de Sint-Jan-de-Doperkerk minder zouden luiden en liefst helemaal zwijgen. Het Angelus, ‘s morgens om zes uur, ‘s midd- dags en ‘s avonds weer om zes uur, de uren dag en nacht, een eeuwenlange traditie.

Verworven rechten zouden ze nu zeggen!

Wie was er eerst, voormelde parochiekerk of de onverdraagzame bewoners van de Karthuizerinneweg? Een onlangs gepensi- oneerde technicus kwam in een verkaveling achter de Sijseelse Zwinstraat rust zoeken, en hij bouwde zijn villa dicht bij een boer- derij. Helaas met “hanen, kippen, eenden, ganzen” en bladeren van bomen die in zijn zwembad kunnen waaien. Probleem, probleem, probleem. Aan de plaatselijke politie de opdracht dat in der minne op te lossen als ze geen stakende cipiers moeten vervangen.

Terrorist vrijgelaten

Iliass Khayari werd door een Brusselse rechtbank veroordeeld tot vijf jaar cel omdat hij lid was van een terreurgroep. Een bela- chelijk lichte straf, waarvan de helft dan nog met uitstel. Khayari was nochtans een ijs- koude beul. In een afgeluisterd telefoonge- sprek zegde hij bijvoorbeeld over een exe- cutie die hij had uitgevoerd: “Het was een ketter. Een vijand van Allah. Daarom heb ik hem de kop afgerukt.” Maar ondanks dat weigerde de rechter hem onmiddellijk te laten aanhouden. Khayari blijft op vrije voe- ten tot alle beroepsmogelijkheden uitgeput zijn. Misschien kan hij tijdens het wachten op die beroepsprocedure nog een paar bommen laten ontploffen, of een paar ket- ters de keel oversnijden. Aan welke kant staat die rechter eigenlijk?