Transfereren moet je afleren

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voorbereiding op de

splitsing

Kris Peeters en Rudy Demotte vochten vorige week een rob- bertje uit over de Fédération Bruxelles-Wallonie. De ministers- presidenten van het Waalse en het Brusselse gewest kwamen de beslissing tot die naamswijziging even samen uit de doeken doen.

Nochtans betreft het een nieuwe naam voor de Franse Gemeen- schap. Dat de Brusselse regerings- leider Charles Picqué zich publiek achter de Fédération schaart zon- der ruggespraak te houden met zijn Vlaamse collega’s in zijn rege- ring, is tekenend.

Transfereren moet je afleren

Terug naar de tijden van de Fabeltjeskrant. “De medische con- sumptie van de Belgen is anno 2011 globaal genomen dezelfde. Of ze nu in Aarlen, Brussel of Veurne wonen. Er is geen enkele gedo- cumenteerde aanwijzing van overconsumptie in een regio waar- door de eis tot splitsing van de gezondheidszorg gerechtvaardigd zou zijn.”

Aan het woord is ene Renaud Witmeur, voormalig kabinetschef van Rudy Demotte die ooit nog minister van Volksgezondheid was vooraleer hij mee de Federatie Wallonië-Brussel boven de doop- vont hield. De heer Witmeur, uiteraard PS, is een gedreven cumu- lard, die functies op de hoogste regionen aan elkaar rijgt alsof het kralen waren aan een halssnoer, en aldus zijn tentakels heeft bin- nen het RIZIV (Rijksinstituut voor Ziekte en Invaliditeit). Het is N-VA-senator Louis Ide die de uitspraak van Witmeur aan de kaak stelt. Louis Ide, die als arts en dossiervreter de materie kent als zijn broekzak, merkt op dat de PS-satraap totaal voorbij gaat aan het feit dat er in dit land wel degelijk twee zorgculturen bestaan. “Kort gesteld is de huisarts Vlaams en het ziekenhuis Franstalig”, aldus Ide, om eens op een andere manier te zeggen dat aan Franstalige zijde de zware technische geneeskunde nog altijd primeert.

Dat blijkt nog maar eens uit cijfermateriaal van de Landsbond van de Neutrale Ziekenfondsen, zoals bekendgemaakt door het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Het zogeheten Globaal Medisch Dossier, met de huisarts als centrale figuur, is veel populairder in Vlaanderen dan in Wallonië en Brussel. Het cultuurverschil wordt er duidelijk door geïllustreerd. Er zijn nog meer opmerkelijke ver- schillen, waarover dadelijk meer.

Eerst even terug naar Louis Ide, die nieuw bewijsmateriaal heeft voor het feit dat de cijfers van het RIZIV over de regionale uitga- ven in de gezondheidszorg niet kloppen. De uitgaven zouden in Vlaanderen volgens de laatste gegevens van het RIZIV als enige boven het landelijke gemiddelde liggen. Volgens het rekenwerk van Ide echter, geeft Vlaanderen juist een half miljard euro minder uit.

En hij noteert: “De criteria die het RIZIV gebruikt om haar cijfers te standaardiseren, zijn op zijn minst ondoorzichtig en volgens mij ook totaal verkeerd.”

Ter illustratie: de uitgaven voor 2006 die door het RIZIV wer-

den gepubliceerd in een rapport in 2009 zijn niet dezelfde als de cijfers voor 2006 in het rapport van 2011. Louis Ide kan het mis- schien niet zo sterk formuleren als wij, maar het komt er eigenlijk op neer dat de ganse boel belazerd wordt. De staatsbehoudende krachten die de gezondheidszorg beheersen, zetten de tabellen en grafieken naar hun hand, zeker nu er door de kiezer zware com- munautaire druk is uitgeoefend. Om te overleven zijn alle middelen goed, dus wordt Vlaanderen eens te meer bij de bok gezet.

We nemen er de analyse van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds weer bij. In Wallonië werd in 2010 per hoofd 50,45 euro meer uit- gegeven voor gezondheidszorgen. Het V&NZ is zo eerlijk om vast te stellen dat het verschil hiermee wel een beetje afneemt, maar als je het bekijkt over de hele bevolking, dan blijven de totale bedra- gen natuurlijk erg aanzienlijk. Zeker als je ermee rekening houdt dat je niet alleen moet kijken naar de uitgaven, maar ook naar de inkomsten van de sociale zekerheid, waarvan algemeen geweten is dat Vlaanderen veel meer bijdraagt.

Het bewijst allemaal ten overvloede dat een grondige hervor- ming van onze staatsstructuur absoluut noodzakelijk is. Er wordt nu al decennia over de scheeftrekkingen in de sociale zekerheid gedis- cussieerd - alhoewel, de discussie wordt meestal zo snel moge- lijk monddood gemaakt - dat er gewoon tabula rasa moet worden gemaakt. De sociale zekerheid moet onverwijld worden overge- heveld naar de gemeenschappen. Solidariteit kan enkel nog als ze volledig doorzichtig is en niet aan manipulatie onderhevig.

Laten we nog even een blik werpen op het aantal dagen arbeids- ongeschiktheid en invaliditeit, en het verschil in dat verband tus- sen Vlaanderen en Wallonië. Opmerkelijk is dat het aantal dagen arbeidsongeschiktheid per gerechtigde ten zuiden van de taalgrens jaarlijks fors blijft toenemen. In 2010 bedroeg het 3,83 dagen meer per Waal dan per Vlaming. In 2007 was dat 1,75 dagen. Maar het RIZIV haalt zijn neus op, en zegt tegen de bevolking: “Oogjes dicht, en snaveltjes toe!”

Neen, we moeten het eigenlijk niet hebben over de Fabeltjes- krant, maar over Fabeltjesland. Of FaBèltjesland. De jeugdserie zelf is al enige tijd ter ziele.

Nu dat land nog.

Vlaamse patiënt Waalse patiënt

Zoek de 7 verschillen....

Dat die term niet bestaat volgens de grondwet, lijkt niet het sterkste argu- ment tegen. Fijntjes merkte Demotte op dat de Vlaamse overheid ook graag de naam ‘Vlaanderen’ gebruikt, terwijl die grondwettelijk evenmin bestaat. Zo lang zo’n symboliek niet in de offici- ele terminologie gebruikt wordt, is er wettelijk wellicht weinig aan de hand.

Waarbij de vraag dan zal moeten beant- woord worden, wat een document met juridische draagwijdte is en wat niet.

Vergaand en bizar

Het gaat over het signaal dat de Franse Gemeenschap het hele Brusselse gewest zou omvatten. Dat idee gaat wel in tegen onze grondwet- telijke indeling. “Een vergaand en bizar voorstel dat geen goede zaak is voor de stabiliteit van het land”, noemde Kris Peeters het. “Als ze de naam instituti- oneel zouden verankeren, schept dat een belangrijk institutioneel en politiek probleem”, lijkt Peeters al aan te geven, ervan uit te gaan dat niet echt kan wor- den opgetreden als de naam op brief- omslagen en brochures staat. Maar een deelstaatparlement heeft in elk geval niet de bevoegdheid de eigen naam te wijzigen. “Elke akte, elke daad die gesteld wordt door de Franse Gemeen- schap onder de naam Fédération Wallonie-Bruxelles kan en moet aan- gevochten worden wegens ongrond- wettige naamswijziging”, vinden senator Karl Vanlouwe en Kamerlid Ben Weyts van de N-VA. Hier zitten nog lekkere juridische steekspelletjes in.

Politicoloog Carl Devos schrijft op zijn vrt-blog terecht: “Een nodeloze provocatie op een slecht moment. (…) Lees verder blz.2

Deze week :

• Temper de vreugde over Mladic’ aanhouding 3

• Briefje aan Marc Leemans, ACV-kardinaal in spe 3

• Gerecht en Vlaamse Beweging 4

• Eddy Merckx krijgt eredoctoraat aan de VUB 5

• Iedereen wil Reynders weg 7

• Mevrouw Strauss-Kahn 9

• Van Küssnacht naar Argenteuil 11

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

jaargang • nummer 22 • woensdag 1 juni 2011 1,90 euro

De dingen dezer dagen 2

Mensen houden van symbolen. Zeker als ze schijnbaar een zeker houvast bieden. Er wordt niet echt bij nagedacht of ze, al dan niet, bedrieglijk zijn. En men- sen, ook al dan niet, aan zelfbedrog doen. Het volstaat dat die symbolen er zijn.

Gepromoot, herkend en erkend. Zoals daar voor het unitaire België de monar- chie is, opgevoerd en stevig gepromoot als onverwoestbare vlaggenmast voor het tricolore vaandel.

Symbolen

Een speurtocht van enkele dagen door- heen allerhande berichtgeving liet me toe op een aantal minder houvast biedende en dus ook minder gepromote symbolen te stuiten. Ze opsommen met een paar woor- den nadere duiding werpt een apart licht op de beleving van de progressieve samenleving in het algemeen en die van onze eigen model- staat in het bijzonder. Ik huppel al meerdere decennia mee in de vaart der volkeren. Toch had ik tot vorige week er geen weet van dat aan de hand van politiestatistieken regelma- tig onderzoek wordt gevoerd naar de veilig- ste en onveiligste gemeente van Vlaanderen.

Brussel scoort het hoogst op onveiligheid - waaraan zou dat toch kunnen liggen? - ter- wijl Kortenaken in Vlaams-Brabant zich het symbool van veiligheid mag noemen. Het heet dat dit geen verbazing mag wekken.

De gemeente ligt ver van grote snelwegen, is nog puur landelijk en heeft geen dancings.

“En als we nieuwe inwoners krijgen”, aldus burgemeester Stefaan Devos, ”zijn dat men- sen die in Leuven of Brussel werken en hier komen wonen voor de rust. En ook omdat ze nog een huis vinden aan een redelijke

prijs.” Politiepatrouilles zijn er vandaag nog altijd even zeldzaam als overal in Vlaanderen, vooraleer de in mei ’68 gepredikte en daarna op grote schaal in praktijk gebrachte “revo- lutie der geesten”. Of de 7.500 inwoners van Kortenaken echt blij zijn met hun sym- bolische status, is maar de vraag. De vorige keer dat de gemeente als veiligste weerhou- den werd, was een prompte inbraakgolf het gevolg. Maar hoop doet leven.

Triomfalisme

De voorbije, zonnige weekends stonden een aantal “openbare domeinen”, tot voor kort bekend dooreen weinig positieve multi- culturele reputatie, plotsklaps symbool voor rustig zonnebaden en ongestoord zwem- men. Dat was een direct gevolg van een aan- tal maatregelen, bedoeld om de permanente overlast, veroorzaakt door “jongeren”, ein- delijk in te dijken. Voor en achter inderhaast opgetrokken omheiningen hield de politie identiteitscontroles, waren patrouilles met honden op de been en moest er inkomgeld worden betaald. Met als resultaat stranden en zwembaden als oases van rust en vrede.

Her en der rees wat kritiek over te lege stran- den en “te strenge aanpak”, maar van een kri- tiekhype was er geen sprake. Terecht, want ik herinner me nog levendig de tijd dat in Hof- stade bij Mechelen het strand, ondanks druk bevolkt, toch ook een oase van rust en vrede was, en zwemmen nog ongestoord kon, zon- der dat er omheiningen, politiepatrouilles en inkomgeld bij te pas kwamen. Maar, dat was wel de tijd dat er van de multiculturele ver- rijkingen nog geen sprake was.

Het kan een verkeerde indruk geweest zijn, maar toch had ik het gevoel dat enig triomfalisme niet ver weg was bij de bood- schap die het mediacollectief zojuist bracht over het steeds verder oprukkend bankroet van het huwelijk. Het was hoe dan ook niet met een begrafenisstem dat de nieuwslezer of -lezeres van dienst meedeelde dat anno 1960 slechts 6 procent van de huwelijken op de klippen liep, maar dat het percentage in 2011 al opgelopen is tot ruim 64 procent.

Dat “al” was er teveel aan. Maar misschien zag ik wel spoken als ik een “doe zo verder”

in de oogopslag meende te herkennen. Hoe dan ook werden een aantal “oorzaken” voor de steile neergang opgesomd. Verwijzing naar verantwoordelijkheidszin die als symbool ook het huwelijk kenmerkte vooraleer door de

“vrijheid, blijheid”-beweging naar het kerk- hof van verwerpelijk conservatisme verwe- zen te worden, ontbrak uiteraard in het rij- tje. Het zal me niet beletten in de deemstering van het huwelijk een symbool te zien van de verregaande verloedering op zowat alle vlak- ken die de samenleving aan het progressieve gedachtegoed te danken heeft.

Aloud bekend

Overigens lijkt het me een terechte vraag waarom, als het huwelijk dan toch afgedaan heeft, de media collectief een aan waanzin grenzende hype opvoeren als er een zoge- heten “sprookjeshuwelijk” op stapel staat.

Weken van tevoren tot nog een week erna werd de goegemeente murw geslagen met de verbintenis van eeuwige trouw van “William en Kate”. Of was hier eerder sprake van een symbool om het in aristocratische en in poli- tieke kringen aloud bekende gezegde “hou- den jullie het volk dom, wij zullen het arm houden” een beetje kracht bij te zetten? Nog twee symbolen om af te ronden. Voor het eerste symbool staat Karel De Gucht garant met zijn, vanuit zijn even hoge als lucratieve Europese toren, anti-Vlaamse regimepriet- praat over de modelstaat België die recht heeft op een regering zonder de grootste par- tij van het land, als dat zou moeten. Wat als heraut van het Belgische status quo - waaraan hij altijd voluit heeft meegewerkt en dus ook alles te danken heeft - staat voor “als het even zou kunnen”. Voor het tweede verwijs ik naar de NMBS, “het spoor” zeg maar. Als er één instelling is die symbool staat voor het bewijs dat in de Belgische constructie alles vastzit en ze even oncontroleerbaar als onbestuur- baar is geworden, dan is het wel de compleet rot gepolitiseerde en vooral daardoor recht- streeks op het bankroet afstevenende NMBS.

Wie het bewijs van het tegendeel kan aanrei- ken, moet niet aarzelen. Ik ben altijd bereid

wat bij te leren. D.Mol

SOS NMBS

Uit de smalle beursstraat

Neen, deze titel verwijst niet naar de vele kopstukken van socialistische signatuur die bij de Belgische spoorwegmaatschappij de touwtjes in handen hebben. Socialisten als Luc Lallemand (baas van Infrabel dat het netwerk en de infrastructuur beheert), Laurence Bovy (kabinetschef van Laurette Onkelinx en voorzitter van de NMBS), Jannie Haek (NMBS Holding) en Jos Digneffe (rode vakbond ACOD) zijn binnen de NMBS inderdaad zeer machtig, maar figuren als Marc Descheemaecker (NMBS trans- port) en voogdijminister Inge Vervotte (CD&V) hebben ook veel in de pap te brok- ken.De titel SOS NMBS verwijst eigenlijk naar het briljante boek dat Paul Huybrechts vijf jaar geleden over de spoorwegmaatschappij schreef. Een boek dat in die tijd in de pers opvallend weinig aandacht kreeg. Wie Paul Huybrechts kent, weet dat het een doorwrocht werkstuk is. De ex-uitgever van de Tijd is van vele markten thuis. Hij is een beleggingsspecialist maar ook de officiële biograaf van wijlen VU-voorman Hugo Schiltz. Wie de huidige rampzalige situatie bij de NMBS wil begrijpen, moet SOS NMBS kopen en lezen, via www.bol.com nog altijd als tweedehandsboek te koop. Voor min- der dan 14 euro hebt u het.

SOS NMBS toont haarfijn aan hoe het komt dat de spoorwegmaatschappij met een schuld van 3 miljard euro zit. Net als Sabena indertijd stevent de NMBS af op een fail- liet. Zoals de luchtvaartmaatschappij ten onder ging ten gevolge van wanbeleid en het onvermogen om te reageren op de liberalisering van het luchtruim, zo is nu hetzelfde aan het gebeuren met het bedrijf van Haek en co.

De oorzaken van de precaire toestand van de NMBS zijn van een andere aard dan bij Sabena. Hier geen ‘Monsieur Vin’, een voltijds betaalde werknemer die het jaar door de wereld mocht rondreizen om op wijndomeinen te proeven welke geestrijke dran- ken op de vliegtuigen geserveerd mochten worden.

Neen, bij de NMBS zit het verschil niet in de kleine dingen maar in flagrante fouten van de directie. Zoals de goederenafdeling NMBS Logistics die zich veel te laat heeft voor- bereid op de liberalisering van de goederenmarkt. NMBS Logistics heeft het faillisse- ment vermeden omdat het een extra financiële injectie gekregen heeft van 300 miljoen euro, en omdat er een herstructurering van de activiteiten plaatsvindt die naar aloude gewoonte voor grote communautaire spanningen zorgt. Zo wordt het rangeerstation Ronet bij Namen afgebouwd terwijl de herstructureringen in Gent en Genk van veel kleinere omvang zijn. De Franstaligen aanvaarden dit niet. Ze vrezen dat het gewicht van de goederenactiviteiten nog meer rond de Antwerpse haven zal liggen waarmee de

“verdere Waalse ontwikkeling van het goederennetwerk zal afnemen terwijl overal ter wereld gepleit wordt voor meer goederentransport per spoor”. Zo’n Vlaams-Waalse tegenstellingen hebben altijd gewogen op het beleid van de NMBS. Ook de wafelijzer- politiek speelt bij de spoorwegmaatschappij een nefaste rol. De huidige slechte finan- ciële situatie is er een gevolg van.

Maar er zijn ook andere redenen voor de gigantische schuldenlast van 3 miljard euro.

Zo heeft de NMBS jarenlang een pak privéfirma’s aardig wat geld betaald voor allerlei adviezen. De lijst in Huybrechts’ boek is bijna eindeloos: McKinsey, KPMG, Deloitte, De Witte & Morel, PwC, Boston Consulting Group,… Bestuurders of apparatsjiks zet- ten het licht op groen voor dure studies van bevriende bedrijven. De belastingbetaler mocht voor de kosten opdraaien.

De grootste schande in de recente NMBS-geschiedenis is natuurlijk dat van de pakjes- dienst ABX die verkocht werd met zwaar verlies en verantwoordelijk is voor 2 van de 3 miljard euro schulden van de NMBS. Grote verantwoordelijke was Etienne Schouppe die allerlei overnames deed om ABX te laten uitgroeien tot een gigant. Van bij het begin was duidelijk dat er iets loos was. De eerste aankoop in het kader van de opbouw van ABX was de overname van de Duitse transportgroep Thyssen Haniel Logistik GmbH.

Het bedrijf haalde een omzet van 1 miljard euro en het werd overgenomen voor 153 miljoen euro. Schouppe noemde het de koop van de eeuw maar dacht niet na waarom de Duitse Bundesbahn en Krupp er dringend vanaf wilden. Onze oosterburen wisten beter dan Schouppe. In de gespecialiseerde Duitse transportpers stond te lezen: “Die spinnen, die Belgier” (De Belgen zijn zot). Ze kregen gelijk. ABX werd een bodem- loze put en daardoor gingen volgens Huybrechts 1,5 jaar aan spoorweginvesteringen verloren. Met in het achterhoofd de treinrampen in Pécrot en Buizingen, een pijnlijke

vaststelling. A^ngélique VAnDerstrAeten

Vervolg blz. 1

De uitleg die bijvoorbeeld de Brusselse en de Waalse PS-ministers-presidenten aan deze ongrondwettelijke federatie gaven, wou de louter symbolische doelstelling ervan niet verbergen, maar zelfs benadrukken.” En dan geeft Devos de juiste draagwijdte van deze zet: “Het is vooral een offensief verhaal, dat Brussel als volwaardig Gewest moet onder- lijnen en een voorbereiding op de splitsing van het land inhoudt. Er zit dus niets sympa- thieks ten aanzien van Vlaanderen in. En dan moet de PS boss himself formerend verzoe- nen. Symbolisch wil niet zeggen triviaal en zonder gevolgen, symbolisch kan heel bete- kenisvol zijn.”

Plan-B

Hij is niet de enige die dat zo ziet. Brussels CD&V-minister Brigitte Grouwels spreekt over “separatisme in het kwadraat”. Daar zal het Vlaams Belang op zich niet echt rou- wig om zijn. Maar die partij wijst er wel op dat de Franstaligen duidelijk bezig zijn met het voorbereiden van Plan-B. Het gaat “om een belangrijke eenzijdige stap van de Frans- talige partijen in de richting van een onafhan- kelijke staat, waarbij Brussel als hoofdstad wordt geannexeerd door Wallonië”, schrij- ven Gerolf Annemans, Dominiek Lootens, Joris Van Hauthem en Bart Laeremans in een persmededeling.

Dominiek Lootens vroeg in de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (in Brussel) de hernaming met spoed te veroor- delen en de communicatie van deze instel- ling als illegaal te beschouwen. Maar de partij stond alleen, want de andere partijen willen de “normale procedure” volgen. Benieuwd wat daarmee bedoeld wordt.

Het actualiteitsdebat van het Vlaams Parlement, waarvoor Kris Peeters halsover- kop terugkeerde van een economische zen-

Voorbereiding op de splitsing

ding in Brazilië, zou gaan over Peeters’ uit- spraken dat Brussel nooit een volwaardig gewest zal worden en dat de gemeenschap- pen er een belangrijke rol zullen blijven spe- len. Even voor de niet-specialisten onder ons: Brussel is een apart gewest voor de zogenaamde grondgebonden aangelegen- heden. Voor materies die personen betreft, zoals onderwijs en cultuur, zijn de gemeen- schappen bevoegd. Voor die zaken vormt Brussel dus geen eigen politieke structuur.

Als het over zo’n zaken gaat, is de Vlaamse overheid ten volle bevoegd in Brussel, net als de Franse Gemeenschap… of, euh, moe- ten we nu zeggen de Fédération Bruxelles- Wallonie?

De Franstaligen voelden zich geschof- feerd door Peeters’ standpunt. Nochtans spoort die met de huidige grondwettelijke realiteit (officieel gaat het over het Brussels Hoofdstedelijk Gewest) en alle standpunten die daarover in Vlaanderen in het verleden werden ingenomen. Open Vld en Groen!

vonden dat Peeters ongelukkig had gecom- municeerd, maar namen niet echt inhoude- lijk afstand.

Dat alles mag niet doen vergeten dat er ook in Vlaanderen steeds meer stem- men klinken om Brussel in het toekomstige België wel een plaats als volwaardig gewest te geven. Het plan-Vande Lanotte voorziet in vier deelstaten: Vlaanderen, Wallonië, Brussel en het Duitstalige gebied. Hij gaat niet zo ver Brussel ook voor cultuur en onderwijs bevoegd te maken, maar zet wel een grote stap in de richting van de oude Franstalige eis. Bij Open Vld wordt ook steeds openlijker in die richting gedacht, en bij Groen! lijkt die optie al zowat de offici- ele partijlijn te zijn. De gedachten schuiven ook in Vlaanderen in de richting van het vol- waardige gewest Brussel.

J.K.

Groenen leveren slag tegen wetenschap

3

De dingen dezer dagen

Aan Marc Leemans Kardinaal in spe

ACV

Brief aan ...

Gij Nieuwe Cortebeeck,

Vorige week zijt gij in uw toekomstige hoedanigheid van ACV-opperhoofd voor- gesteld aan de pers, nadat de Algemene Raad van de christelijke vakbond u uitge- breid met wijwater had besprenkeld en u met meer dan 90 procent van de stem- men naar de top van het groene sanhe- drin had gestuwd.

Naar het schijnt zijn daar bijzonder uitgebreide consultaties aan voorafge- gaan, en hebben ontslagnemend kardinaal Cortebeeck en zijn Franstalige acoliet God en klein Pierke in het syndicaat naar het juiste profiel voor de nieuwe voorzitter gevraagd. Tot dat profiel behoort naar ver- luidt ook de vernieuwing van het ACV, en vermits wij met ’t Pallieterke uiteraard niet geraadpleegd zijn over de vereiste eigen- schappen voor uw voorzitterschap, zul- len wij via deze weg onze duit in het zakje doen.

Als gij echt wilt vernieuwen, dan zoudt gij best zo snel mogelijk een eind maken aan het halsstarrig verzet tegen een gron- dige hervorming van de sociale zekerheid.

En dat zowel in noordelijke, zuidelijke, westelijke als oostelijke richting.

Om het met andere woorden te zeggen:

geef gehoor aan de toenemende roep om van België op zijn minst een confederatie te maken, en stop ermee uw hoofd in het zand te steken; zorg mee voor broodno- dige hervormingen binnen de verschillende takken van de sociale zekerheid.

De uitgaven in de gezondheidszorg swin- gen de pan uit - op de eerste plaats iets waarover de christelijke mutualiteit zich zou moeten buigen - maar waar gij met de koepel van het ACW ook bij betrokken zijt. Wat de onbeperkte duur van de werk- loosheidsuitkeringen in de tijd betreft, is België (samen met Griekenland als we ons niet vergissen) één van de weinige oor- den waar dat systeem nog bestaat. Het sacrosancte brugpensioen is nog zo één van die eigenaardigheden: uw vakbond beweert dat er ter zake al grote vooruit- gang is geboekt, maar het is onduidelijk in welke zin: vooruitgang inzake behoud van de vele brugpensioenopties, of voor-

uitgang in de ultratrage afbouw ervan? En zo zouden we nog een tijd kunnen voort- gaan, al betreden we wellicht paden die ook al door anderen zijn aangegeven. Dat betekent echter niet dat er niet verder op moet worden gehamerd, of er komt nooit enige verandering.

Wij hebben ook enkele meer gedurfde opties voor een modern ACV. In plaats van de treinreizigers voortdurend de duvel aan te doen met stakingsacties allerlei, legt gij als verrassing extra treinen in tijdens de ochtend- en de avondspits, en zorgt gij ervoor dat de vertragingen bij de spoor- wegen dit jaar al minstens met de helft ver- minderen.

Idem voor de rest van het openbaar ver- voer, en gij neemt voortaan onvervaard harde standpunten in tegen multicultu- ralisten die het doodnormaal vinden dat bus en tram ideale afreageerobjecten zijn voor hang- en andere jongeren. Om uw onbestaand Vlaams blazoen op te poet- sen (figuurlijk gesproken), vraagt gij nede- rig aan het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen de toelating om op gere- gelde basis een stevige financiële injectie te mogen leveren.

Gij schaart u onverkort achter de eis om Brussel-Halle-Vilvoorde binnen de kortste keren te splitsen, de faciliteiten af te schaf- fen en incivieke burgemeesters van hun functie te ontheffen. Gij neemt per kader- lid een abonnement op ’t Pallieterke, om u wekelijks de levieten te laten lezen. En ge neemt onze hoofdredacteur op in uw nationaal bestuur, zodat hij mee voor de beloofde vernieuwing van uw koers en uw organen zorgen kan.

En denk niet dat ge daarmee er vanaf zijt. Er is nog zo’n heet hangijzer waar de vakbonden zich al eeuwen tegen verzet- ten: het aannemen van rechtspersoonlijk- heid, zodat gij terdege verantwoordelijk kunt worden gesteld voor de daden die ge pleegt. Pas als dat eenmaal een feit zal zijn, is het nieuwe ACV gearriveerd.

Op 1 januari kunt ge eraan begin- nen, zodra de oude kardinaal zijn troon definitief ter

beschikking stelt.

Temper de vreugde over Mladic’ aanhouding

Voorstanders van de harde aanpak zeggen weleens smalend dat Amerikanen van Mars komen, Europeanen van Venus. In de VS kiezen ze voor de doodstraf, vrij wapenbezit en buitenlandse expedities; hier logeren de misdadigers levens- lang op staatskosten, beteugelen we de toegang van brave burgers tot wapens, en we benaderen alle gelukzoekers als zielige vervolgden.

Amerikaanse SEALS glipten Pakistan bin- nen en hebben er de lang gezochte ter- reurverdachte Osama Bin Laden ter plekke doodgeschoten. De meest gezochte ter- reurverdachte van Europa, de Bosnisch- Servische generaal Ratko Mladic, werd zonder vuurgevecht aangehouden en voor berechting weggeleid, nadat zijn regering met het lokaas van een welvaartbevorde- rende EU-toetreding murw gemaakt was.

Vanuit het standpunt van de rechtsstaat is het Europese model verkieslijk. Wees fier, Europeeër te zijn. De grond van de zaak moet onze tevredenheid echter wat tem- peren. Zo houdt de EU-gerichte Servische nomenclatuur haar bevolking buiten elke beslissing over het lot van Mladic, die immers evenzeer in Servië zelf zou kunnen terecht- staan, zoals gewenst door (volgens een pei- ling) de grote meerderheid van de Serviërs.

Het Europese acquis communautaire waar- toe kandidaat-lidstaten zich moeten beken- nen, houdt onder meer de miskenning van de volkswil en de nationale soevereiniteit in. Het was juist als kampioen van de wil van zijn volk, namelijk zijn overlevingswil in Bosnië, dat Mladic de dingen gedaan heeft die hem tot de meest gezochte man in Europa maakten.

Nationalistische onmensen

De meeste duiders die ons nu even de Bosnische Oorlog (1992-95) komen uit- leggen, geven nog altijd dezelfde partijdige lezing van de feiten als destijds. De Bosnische Serviërs golden toen gezamenlijk als de ultieme nationalistische onmensen, in die mate dat ”Bosnische Serviër” een scheld- woord werd tegen mensen met nationaal zelf- respect, zoals Vlaams minister-president Luc Van den Brande. Nochtans hadden zij politiek het gelijk aan hun kant.

Toen Joegoslavië na de uitbraak van Slovenië uiteenviel, drong een democratische herverdeling van het land zich op. Gemeen- schappen die in een deelstaat de meerder- heid vormden, hadden echter geen begrip voor het separatisme van de minderheden, zelfs niet als zij zelf elders op hun beurt de minderheid vormden. De Kroaten wilden de door Serviërs bewoonde gebieden Krajina en Slavonië niet lossen, maar toen Bosnië in chaos verzonk, poogden zij daar wel aparte Kroatische sectoren veilig te stellen. De Serviërs wilden het door Albanezen gedo- mineerde Kosovo niet lossen, de Albanezen daar wilden de Servische delen van Kosovo niet lossen. Daarom was een supranationale bemoeienis wel wenselijk, mits zij duidelijk onpartijdig en rechtvaardig was.

Helaas, eerder dan uit te gaan van de wensen en de werkelijkheid van de volke- ren ter plaatse, hield de zogenaamde inter- nationale gemeenschap vast aan de toeval- lige binnengrenzen van Tito-Joegoslavië.

Op die welbekende voorkeur speelde de Bosnische moslimleider Alija Izetbegovic in, met de bedoeling heel het multi-etnische Bosnië onder moslimhegemonie bijeen te houden. In een later stadium zouden de niet- moslims tot bekering of uitwijking gedwongen worden om van Bosnië een echte moslimstaat te maken. Het was tegen dat moslimplan, en tegen de beginnende moslimterreur, dat de Bosnische Serviërs onder Mladic’ leiding in het verzet gingen.

Aanvankelijk waren zij militair in het voor- deel. Izetbegovic moest beroep doen op de georganiseerde misdaad om nipt zijn hoofd- stad Sarajevo te kunnen behouden, terwijl Mladic over wapentuig en getrainde man- schappen van het oude Joegoslavische leger beschikte. Terwijl het grootste deel van Bosnië in Servische handen was, kwam in 1993 een EU-verdelingsplan hun dat grond- gebied ontzeggen. Naast de veiligheid van een internationaal gewaarborgde gebiedsaf- bakening, hield het plan voor de Serviërs een groot netto-gebiedsverlies in: als vooral lan- delijke bevolking hadden zij meer grond in bezit gehad dan de meer stedelijke Kroaten en moslims. Binnen het Servische kamp was het vooral Mladic die verkoos door te vech-

ten, maar met kerende krijgskansen.

Wraakoefeningen

De Bosnische Serviërs, beneveld door hun aanvankelijke bovenhand en door de wodka, vochten niet met focus op de overwinning maar leefden zich uit in wraakoefeningen, zoals in Srebrenica. Daar hadden moslim- strijders de zogezegd neutrale VN-enclave misbruikt als uitvalsbasis voor terreurac- ties tegen het Servische ommeland, dus de Serviërs waren zeker in hun recht dat stadje in te nemen. Er was echter geen rechtvaardi- ging voor de moordpartij op een paar duizend krijgsgevangen moslimstrijders, niet moreel en zeker niet publicitair.

Een moderne oorlog is immers ook een zaak van propaganda, en dat luik werd aan Servische zijde schromelijk verwaarloosd. De geheelonthouder Izetbegovic, de hoofdschul- dige aan de Bosnische Oorlog, deed daarente- gen onmiddellijk beroep op twee New-Yorkse pr-firma’s. En hij kreeg waar voor zijn geld.

Terwijl de Kroaten en de Bosnische mos- lims normaliter tegen het oprakelen van hun naziverleden hadden moeten optornen (zodat de publieke opinie in Israël inderdaad eerder op de hand van de Serviërs was), schilderden de westerse media juist de Serviërs als nazi’s af. Het resultaat: de NAVO- luchtmacht vaagde in augustus 1995 de Servische weerstandsposten weg zodat de Kroatische landmacht en de moslimmilities de Servische delen van Kroatië en noordweste- lijk Bosnië etnisch konden zuiveren.

De nieuwe situatie werd bevestigd in de akkoorden van Dayton, waar de Bosnische Serviërs niet eens vertegenwoordigd waren;

hun belangen werden er uitverkocht door de president van Servië en Montenegro, Slobo- dan Milosevic. Die werd later voor zijn dien- sten aan de Nieuwe Wereldorde bedankt met deportatie naar Den Haag om terecht te staan voor een tribunaal dat hij op goede juridische gronden als onwettig bestempelde.

Daar zal nu ook Mladic het mogen gaan uit- leggen. Andere oorlogsmisdadigers had- den hetzelfde lot verdiend, onder meer Bill Clinton, de eindverantwoordelijke voor de anti-Servische bombardementen in 1995 en nogmaals in 1999, die talloze burgers doodden en grote anti-Servische zuiveringen mogelijk maakten. Vreugde over Mladic’ aanhouding is misplaatst, omdat ze tot een onrechtvaardige wereldorde van twee maten en twee gewich- ten behoort. K^oenraad e^lst

Echo’s uit de koepelzaal

Vlaamse inschikkelijkheid

De pretentie van de Zuid-Belgen is zon- der maat en zonder einde! Zo suggereerde Rudy Demotte onlangs om naar analogie met hun eigen initiatief de naam van de Vlaamse gemeenschap te veranderen in de Fede- ratie Vlaanderen-Brussel. N-VA-minister Bourgeois noemde dit “een symbool” en

“een droom”. Hij is ervan overtuigd dat Brussel niet echt de intentie heeft in een- der welke federatie met Wallonië te stap- pen, en hij vindt het belangrijk dat Brussel zijn rol als hoofdstad speelt. O.i. lijdt Bour- geois aan dat typisch Vlaams syndroom van in andersdenkend gezelschap zich toch soe- pel en constructief en begripvol en gematigd op te stellen, in de (volstrekt ijdele) hoop dat de anderen, daardoor gecharmeerd, dan ook soepel, constructief enz, zullen ageren…

Peeters reageert (1)

Dan reageerde minister-president Peeters vorige woensdag in de plenaire vergadering toch iets minder naïef. Terwijl op dat moment het parlement van de Franse gemeenschap voornoemde Federatie in het leven riep, was Joris van Hauthem (VB) van op het spreek- gestoelte van mening dat dit een belang- rijk politiek feit was dat verder ging dan een loutere naamsverandering: hiermee leggen de Franstaligen een duidelijke “claim” op Brussel. De Vlaamse regering, zei Peeters, vindt dit initiatief geen goed idee en nam de

termen “verregaand en bizar” in de mond en sprak van “een gevaar voor de stabiliteit van België”. Peeters zal de nieuwbakken Fede- ratie Wallonië-Brussel (dat voor ons part Brullonië mag heten!) dus niet als een offici- ele instantie beschouwen. Zo zal hij elke uit- nodiging van die Federatie als ongrondwette- lijk en derhalve onbestaand beschouwen. Hij begreep verder niet dat men aan de ene kant Brussel als volwaardig gewest erkend wilde zien, en langs de andere kant de Nederlands- taligen in Brussel negeert. Hij benadrukte dat de hoofdstad voor Vlaanderen van essentieel belang is en dat hij alles zal doen om Brussel dichter bij Vlaanderen te brengen.

Sektarisme

Iedere zich respecterende politieker heeft tegenwoordig een eigen webstek of blogt en twittert er lustig op los. Zo ook de (niet echt sympathieke) Groene! Kortrijkzaan Bart Caron, een decennium geleden nog kabi- netschef van de zogeheten Vlaams-nationale excellenties Anciaux en Van Grembergen. In zijn eigen internettuintje doet hij verslag van een treinreisje naar Amsterdam (een “bela- den bestemming”), in het gezelschap van een tiental collega’s, ter gelegenheid van de jarige Brakke Grond. Voor alle zekerheid eerst toch maar even voor de politiek-correcte duidelijkheid stellen dat orangisme niet aan Bart besteed is: griezel, griezel!

Alweter

Het is een beetje zielig Bartje Caron bezig te zien met het zichzelf uitschrijven van een

attest van VB-hater: “ongedierte dat mee- reist in je jas”, hij vermijdt ze, hij negeert ze,

“ik geef ze geen hand”, “ik zit er niet mee aan tafel”, enzovoort. Inderdaad: er zijn grenzen aan iemands verdraagzaamheid! Maar dan moet hij op de Thalystrein met zijn genum- merde plaatsen of op de officiële lunch er plots toch naast gaan zitten en bekruipen hem de vragen wat ze nu echt menen, den- ken, wat hun diepste overtuiging is en wat ze vinden van dit en vinden van dat. Geluk- kig hoeft Bartje dat niet aan die racistische VB’ers te vragen want hij wéét het antwoord al: “Ze staan in elk geval voor een harde samenleving, voor een struggle for life, een strijd om macht en invloed.” Wat kan het Groene! leven soms toch simpel en een- voudig zijn!

Alledaags gebeuren

Maar het verhaal van Bartje ging nog ver- der. Tijdens het tafelgesprek - waar moet een mens het immers over hebben met zo’n stel gore VB’ers - komt hij plots (zomaar? Is ons Bartje diep in zijn hartje soms een sme- rige provocateur, naar goede progressieve traditie?) met het verhaaltje van een mis- lukte poging tot diefstal van zijn tas “met al zijn spullen” (inclusief schootcomputer) in Brussel-Centraal. En als dan de dichtstbijzit- tende VB-volksvertegenwoordiger op zeer beleefde wijze vraagt “of de dieven vreem- delingen waren”, weet hij niet beter te schrij- ven dan… dat hij het niet meer weet! Twee vragen: gelooft u dat? En twee: zou u die vraag niet of anders gesteld hebben?

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Het is lange tijd onder de pet gehouden dat er nog altijd taalproblemen zijn in het gerecht, maar recente schandalen hebben toch weer iets wakker geschud.

De bevoordeling van Franstaligen bij genadeverzoeken via Dienst Genade van het ministerie van Justitie is schaamteloos en geen probleem voor de corrupte schuinsmarcheerder van Laken die ze graag ondertekent. En het licht viel nog maar eens op het Verbrekingshof dat georganiseerd is op zijn Belgisch. Overal waar de 50/50 personeelsverhouding bestaat tussen Vlamingen en Belgofonen doen Vlamingen 60 % en meer van het werk. Minister De Clercq kon alleen maar lamlendig bevestigen dat alle vooroordelen kloppen. Franstalige rechters zijn luie apen die met vijf zetelen in zaken waar Vlamingen aan drie rechters voldoende hebben. Franstalige advocaten blijven denken dat hun kans op een gunstig von- nis recht evenredig stijgt met de ontiegelijke lengte van hun woordenbrij.

Gerecht en Vlaamse beweging

De verfransing

Tijdens het ancien régime werd de elite in Vlaanderen geleidelijk tweetalig (dialect en iets waarvan sommigen dachten dat het Frans was). In de rechtspraak was daar wei- nig van te merken. Een paar “verlichte” gees- ten begonnen voor de Raad van Brabant in hun eigen versie van het Frans te plei- ten - ook in Nederlandstalige dossiers - tot de hertogin (Maria Theresia) het verbood.

Zelfs in het hoogste rechtscollege voor (een deel van) de Nederlanden, de Grote Raad van Mechelen, werd nog schriftelijk in het Nederlands gepleit. Dat veranderde met de Franse bezetting die alle traditionele rechtbanken afschafte en ze verving door Franse kopieën. In de Vlaamse departemen- ten gebruikten de rechters (dikwijls plaat- selijke notabelen) meestal het Nederlands en soms het Frans. Eerst in 1804 verplichtte de Corsicaanse roverhoofdman om authen- tieke akten alleen in het Frans op te stellen.

De verfransing was echter vooral de schuld van ambitieuze Vlaamse advocaten die hun moedertaal verloochenden om indruk te maken op de bezetters en carrière te maken, nu de traditionele elites in adel en kerk tij- delijk uitgeschakeld waren. De meeste Vlamingen, brave en gehoorzame mensen, maakten misschien eens in hun leven een rechtszaak mee - meestal voor het vrede- gerecht - waar wel bijna alles in het Neder- lands behandeld werd. In burgerlijke en straf- zaken was een proces echter geen pretje voor een Fransonkundige want alles moest vertaald worden en van de rechtszitting

begreep men geen ene moer. Zichzelf ver- dedigen was er niet bij want het openbaar ministerie gebruikte alleen Frans. Koning Willem liet eerst alles bij het oude want de advocaten waren inmiddels gewoon aan 25 jaar Franse blabla en wilden niet overscha- kelen naar het Nederlands omdat ze alleen maar hun plaatselijk dialect kenden. Vanaf 1823 was het feest voorbij en moest overal in Vlaanderen (Brussel uiteraard inbegre- pen) Nederlands gebruikt worden. Op een paar jaar tijd bleek ineens dat iedereen wel behoorlijk Nederlands kon leren spreken al stopte de agitatie tegen de “taaldwang”

niet. Willem was zo dom om toe te geven en bood Franstaligen in Vlaanderen facilitei- ten aan. Hoe diep het Frans echt geworteld was, blijkt uit het percentage Franstalige pro- cessen: 0.1 %.

Vanaf 1830 begon de ellende voorgoed. In Brussel stroomden in het kielzog van Char- les Rogier een reeks Waalse rechters en advocaten binnen die geen woord Neder- lands kenden of wilden kennen. Vandaar ver- spreidde het Franse gif zich naar Vlaanderen.

Burgerlijke rechtbanken in Antwerpen, Mechelen, Kortrijk en Tongeren waren 10 jaar later al volledig verfranst; Gent hield stand tot 1880. In de vredegerech- ten en bij de politierechtbanken bleef het Nederlands de belangrijkste taal terwijl in strafzaken ook meestal de taal van de ver- dachte werd gebruikt. Maar als een advo- caat Frans sprak, schakelden het openbaar ministerie en tenslotte de rechters ook over;

en tenslotte vond niemand het nog nodig het Nederlands te gebruiken. Toch waren

er bijna geen klachten van Vlaamse burgers want in burgerlijke zaken moest men zelf niet verschijnen en in strafzaken dacht de sukke- laar in de beklaagdenbank dat hij beter zijn kop kon houden om de hoge heren niet voor de kop te stoten. De Vlaamse bewegers had- den dan ook martelaren nodig om die amorfe massa te doen ontwaken. Ze vonden ze o.a.

bij Coucke en Goethals, twee Vlamingen die lid waren van een moordenaarsbende en in Bergen terechtgesteld werden (al waren ze waarschijnlijk niet de echte moordenaars).

Ze verstonden wel degelijk wat Waals en Frans maar het bleef natuurlijk een schandaal dat ze geen recht hadden op een proces in eigen taal. Tezelfdertijd verdween de oudere min of meer tweetalige generatie rechters en advocaten en ze werd overal vervangen door een nieuwe generatie agressief een- talige magistraten die schuimbekkend het gebruik van het Nederlands weigerden. Het Verbrekingshof ontzegde advocaten zelfs het recht om in het Nederlands te pleiten. Deze keer namen veel Vlamingen dat niet meer en een katholieke regering die voor een groot deel op Vlaamse cijnskiezers steunde, liet in 1873 een eerste taalwet goedkeuren.

De vernederlandsing

In Vlaanderen (Brussel inbegrepen) kon iedereen een Nederlandstalig proces krij- gen met natuurlijk veel uitzonderingen en alle mogelijke faciliteiten voor Franstaligen of voor advocaten en rechters en rijkswachters die liever Frans gebruikten. Op slag kwam de waarheid aan het licht: 95 % van de correcti- onele processen in Vlaanderen werd voort- aan in het Nederlands gevoerd. In Brussel werd de wet wel deskundig gesaboteerd. De wet was zoals iedere taalwet in dit land het begin van de bekende Echternacht-proces- sie: nieuwe wetten om de onrechtvaardige compromissen van vorige wetten te wijzigen.

Vanaf 1889 moesten processen-verbaal in Vlaanderen in het Nederlands opgesteld wor- den tenzij de verdachte Frans sprak. Hon- derden Nederlandsonkundige rijkswachters moesten tot hun grote woede “nach der Hei- mat” terugkeren. Het was één van de aanzet- ten voor de racistische Waalse beweging, die nooit rechten maar altijd voorrechten ver- dedigde. Tevens moest het openbaar minis- terie in Vlaanderen ook in het Nederlands vorderen, tenzij de verdachte enzovoort...

U kent het liedje. Twee jaar later moesten de Hoven van Beroep ook Nederlandsta- lige processen voeren en in Brussel moes- ten magistraten tweetalig zijn. Het gerecht in Vlaanderen was dus voortaan tweetalig en tegen hun zin begonnen de universitei- ten cursussen in de Nederlandse rechtstaal te organiseren. Vlaamsgezinde advocaten richtten verenigingen op en gaven rechts- kundige tijdschriften uit om het gebruik van het Nederlands te bevorderen. Eerst 105 jaar na de opstand van 1830 kwam de grote door- braak. Alle rechtspleging in Vlaanderen werd Nederlandstalig op straf van nietigheid.

Natuurlijk waren er weer uitzonderin- gen. Kanton Halle (13 Vlaamse en 3 Waalse gemeenten) bleef tweetalig. En in Brussel oefende het hele justitiezootje een enorme druk op de rechtzoekenden om toch Frans te gebruiken. Daarenboven mochten advocaten met een diploma behaald voor 1930 verder in het Frans pleiten. In 1937 waren 80 % van de pleidooien in Vlaanderen al in het Neder- lands. Na de oorlog verdween het Frans in de rechtszaal volledig, maar niet daarbui- ten, want de franskiljons bij magistratuur en advocatuur waren talrijk en dikwijls lid van de asociale Franstalige vrijmetselaarsloges in Vlaanderen. De mogelijkheid bleef bestaan Franstalige magistraten na een zogenaamd taalexamen toch in Vlaanderen aan te stellen tot dat deze anomalie in 1967 werd gedicht, al bleef de oude garde nog een tijd op post.

Op het proces Horion-Feneulle van 1980 verstond de voorzitter niet eens het dialect van de beklaagden. Zelfs een Nederlandsta- lig diploma is nog altijd geen garantie. Denk aan de franskiljon Alain Smeteryns, één van de rechters die het VB veroordeelde. In 1963 werd tenslotte bepaald dat Belgofonen alleen in de faciliteitengemeenten een Franstalig proces kunnen vragen. En wie zegt er nog dat Franstaligen niet genereus zijn? Ze gingen in 1967 zelfs akkoord dat de Nederlandse versie van de grondwet gelijkwaardig werd. En de volgende jaren volgden andere vertalingen.

Maar wacht eens: even googelen! Wablieft?

Zijn er in 2011 nog altijd wetten die niet ver- taald zijn zodat bij een ruzie alleen de Franse versie rechtsgeldig is? Blijkbaar wel. Kan één van onze lezers-juristen daar eens wat meer over zeggen?

J^an n^eckers

Leerrijk reisje

Sarah Smeyers, Theo Francken en Daphné Dumery, drie jonge en ijverige Kamerleden van de N-VA, mochten op bezoek komen bij de Nederlandse minister van Immigra- tie, Gerd Leers. Zij gingen eens horen hoe hij tegen een en ander aankijkt. Zelf waren ze al overtuigd, want ze schroomden zich niet al herhaaldelijk - zonder het met zoveel woorden te zeggen - voorstellen van het ver- maledijde Vlaams Belang over te nemen en met een licht nuanceverschil in te dienen.

En groot was hun verbazing dat Gerd Leers klare en gepeperde taal sprak over asiel en migratie. Waar hadden ze dat nog gehoord?

Jawel, bij Geert Wilders en in eigen land…

bij het Vlaams Belang.

Zo hamert Leers op het beperken van beroepsmogelijkheden voor asielzoekers en het koppelen van ontwikkelingshulp aan een waarachtig terugkeerbeleid. Waarop Smeyers liet optekenen: “Als je dat bij ons zegt, word je meteen in de hoek van het Vlaams Belang geduwd. Hij zegt hoe het is, bij ons mag dat niet.” Als het VB dan toch gelijk krijgt, waar wacht N-VA dan nog op, om samen met die partij in de Kamer de handen in elkaar te slaan en vanuit Vlaams- nationale hoek samen een aantal wetsvoor- stellen in te dienen?

Illusie

Het zal ijdele hoop zijn, want N-VA is net iets te politiek-correct en daardoor aanvaard door de regimepartijen. Kijk maar naar de nieuwe, ‘strengere’ wet op de gezinshereni- ging die de partij donderdag samen stemde met de andere Vlaamse traditionele par- tijen en met de steun van de MR en met de gedoogonthoudingen van PS en cdH. Men wil het doen voorkomen dat de wet nu paal en perk stelt aan de misbruiken inzake gezins- herenigingen. Op de vraag van de Belangers waarom dat voorstel op een aantal punten zelfs lakser blijft dan de Europese Richtlijn en waarom nagelaten wordt de wetgeving op een aantal essentiële punten te verstren-

gen, kwam evenwel geen antwoord… Is het voor de mannen en vrouwen van Bart, Ben, Siegfried en Jan alleen al voldoende dat de illusie kan hooggehouden worden terwijl de andere partijen schouderklopjes uitdelen?

Kokkin

In de tijd toen de Franstalige kaviaarsoci- aliste van de PS Anne-Marie Lizin nog voor- zitster was van de Senaat, werd er gere- geld aan de inwendige mens gedacht. Om het haar gasten naar de zin te maken, had ze zelfs een heuse kokkin in dienst genomen op kosten van de Senaat teneinde er zeker van te zijn dat culinair alles dik in orde zou zijn. Ten tijde van Armand De Deckèèèr van de MR bleef deze kokkin officieel in dienst, maar met steeds minder opdrachten. Nu, onder het voorzitterschap van de beschei- den en sobere Danny Pieters van de N-VA, is er helemaal geen kokkin meer nodig. In

alle stilte werd de dame dan ook ontslagen, door de diensten van de Senaat. Om maar te zeggen hoe de PS tot in alle geledingen van de samenleving aan postjespolitiek doet. Op kosten van de gemeenschap, natuurlijk.

Praatjesmakers

In de Opvolgingscommissie Seksueel Mis- bruik probeert men na te gaan in welke mate men de aanbevelingen van de bijzondere commissie kan realiseren en opvolgen. Dat is niet zo eenvoudig als het enkele maanden geleden leek. Want, wat met het op te rich- ten arbitragesysteem om te komen tot een eventuele schadevergoedingsregeling binnen de katholieke kerk? Twee specialisten - één voorgedragen door de PS en één door de sp.a - buigen zich daarover en zitten met veel meer vragen dan antwoorden. En als de kerk uiteindelijk niet meespeelt en met een eigen regeling voor de dag komt, dan zitten

ze daar mooi, de giechelende praatjesmakers Van Cauter (Open Vld) en Landuyt (sp.a), die van heel die commissie een eigen speeltuin hebben gemaakt. Wordt vervolgd.

De oren uit

Het gebeurt zeer geregeld dat commis- sievergaderingen over de middag doorlo- pen, of dat bijzondere commissievergaderin- gen precies op de middag starten, teneinde de achtbare fluweelzitters de gelegenheid te geven van de ene naar de andere vergade- ring te hoppen. Omdat de praatbarakkers niet mogen omkomen van honger en dorst, laat men dan belegde broodjes aanrukken.

Maar de commissieleden die geregeld zo’n vergaderingen moeten bijwonen, hebben er vaak geen zin meer in omdat de broodjes zo stilaan hun oren uitkomen. Niet alleen zijn die broodjes niet erg gezond, enkele dagen per week dezelfde kost, bevordert de appe- tijt niet. Een kom soep met wat brood zou al een lekkere afwisseling zijn. Tenslotte zijn de praatbarakkers en hun onmisbare mede- werkers ook maar mensen.

Reptielen

Dat er in de Kamer massa’s vragen gesteld worden - heel vaak bezigheidstherapie - is algemeen geweten. Dat die over de meest uiteenlopende onderwerpen gaan, is ook juist. Maar soms vraagt een mens zich af waar sommige verkozenen des volks zich eigen- lijk allemaal mee bezighouden. Zo hoorden we onlangs Minneke De Ridder van N-VA - ondertussen klaarblijkelijk hersteld van een politiek dipje van enkele maanden - een vraag stellen aan de minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx over de ‘positieve lijst van de reptielen’. Dat Laurette O. een oude kro- kodil is, wisten we, maar daar ging het niet over. Volgens Minneke ging het over een lijst van reptielen voor houders en kwekers, die als referentiekader zou kunnen dienen. Naar het nut van de vraag hebben wij het raden.

Maar, wat er ook van is, misschien kan men in de Wetstraat eens een lijst aanleggen over wat door het Paleis der natie kronkelt: oude en jonge krokodillen, kameleons, genadeloze gifslangen en andere serpenten.

De dingen dezer dagen

5

Van zwartgeboren flandrien tot superbelg

Eddy Merckx krijgt eredoctoraat aan de VUB

En regenen zal ‘t

Niet weinig burgers hier te lande lopen met het groeiend gevoel rond dat onze politici niets klaar krijgen. ‘Jamaar’, antwoorden de bravere borsten onder ons, ‘ge moet dat verstaan. Die Wetstraatbewoners moeten water en vuur samen brengen. Het onverzoenbare verzoe- nen, zoals Di Rupo het ooit verwoordde. Dat is geen kattenpis.’

Ho maar, uw dienaar mag ook tot de meer begripsvolle helft van de wereldbevolking gere- kend worden, maar er zijn toch momenten dat de we de ogen voor de feiten niet langer mogen sluiten. Echte politieke leiders kunnen staal met handen breken. Yes, they can.

Neem nu Mahmoud Ahmadinejad, sedert 2005 president van Iran. Die opende op 19 mei de Kamal-e Salehdam in Shazand.

Met dat bouwwerk moet de irrigatie in het gebied kunstmatig geregeld worden, want veel nat valt er in die streek niet uit de hemel.

Met dat probleem kampen de Europeanen niet, want daar regent het voldoende, hield Ahmadinejad zijn aandachtig gehoor voor in zijn toespraak. En dat is volgens deze staats- man geen toeval. ‘Zij gebruiken bijzondere methoden om de wolken leeg te maken’, legde hij de vinger op de zwerende wonde. De bouw van de dam toont natuurlijk al aan dat hij niet bij de pakken blijft zitten. Logisch ook, want de partij van de Iraanse president heet niet voor niets de Islamitische Gemeenschap van Ingenieurs. Die weten hoe ze problemen moe- ten oplossen, zo blijkt.

Maar wie nu zou denken dat Ahmadine- jads verdiensten daar ophouden, dwaalt. Hij zal juridische stappen ondernemen om die regendiefstal door de Europeanen te bevech- ten. Met de Iraanse president valt niet te spot-

ten. Hij kiest voor de harde aanpak van cri- minelen. En nog eindigt dit verhaal hier niet.

We lezen op de webstek van De Standaard dat het niet lang na zijn toespraak begon te regenen in dat deel van Iran.

Voila, di Rupo en De Wever, neem daar een lesje aan. Of wat te denken van Kris Peeters die zomaar werkloos toekijkt hoe onze boe- ren ontmoedigd naar hun verdroogde velden staren en de hoop hebben opgegeven dat ze nog wortels of andere voedzame veldproduc- ten zullen kunnen inzaaien. Deze zomer drei- gen u en ondergetekende door de lijdzaam- heid onzer leiders verplicht te worden onze toevlucht te nemen tot een dieet van uit Spanje ingevoerde komkommers.

Knoeiers, dat zijn ze hier. En in het bijzon- der Bart De Wever moet in deze gehekeld worden. De vader van de Iraanse president wijzigde de familienaam eind de jaren ’50.

Oorspronkelijk heette het gezin Sabourjian, wat niet minder dan ‘wever van de sabour’

betekent. In de internationale pers kreeg het feit dat een sabour een joodse gebedssjaal is om voor de hand liggende redenen enige aan- dacht, maar wij willen eerder uw aandacht ves- tigen op die ‘wever’. Jawel, de Iraanse presi- dent werd geboren met de naam Lofwaardige (= Mahmoud) De Wever.

De weg naar Belgische oplossingen ligt dus voor de hand. Dat de N-VA-voorzitter zijn naam afwerpt en zich Koenraad Ahmadine- jad laat noemen. Wedden dat we dan snel een regering hebben? En weer wat regen op tijd en stond. En peekes deze zomer.

V^oorheteenmanscollectief

Den Blooten KoonincK

Den Blooten Kooninck

Kort en alleszeggend (1)

Wat nieuws is en wat niet is een kwestie van interpretatie. Naar eigen interpretatie van het laatste een schoolvoorbeeld. Zoals bekend staat het middeleeuwse gebruik dat een even middeleeuwse monarch toelaat aan veroordeelde criminelen genade te schen- ken, nog immer pal in de modelstaat Bel- gië. De criminelen in kwestie moeten wel zelf om genade verzoeken. Waarna het de regerende vorst kan behagen voor deze of gene een duim op te steken. En voor deze of gene andere het omgekeerde. Uiteraard pas nadat de monarch “zinvol” werd gebrieft.

De voorbije vier jaar stak Albert Second een koninklijke duim omhoog voor 513 Frans- talige tegenover 109 Nederlandstalige genadeverzoeken. En het omzetten van een celstraf in een “proeftermijn” gebeurde voor 82 Franstalige gedetineerden en voor nul, zero Vlamingen. Behalve dat dergelijk feno- meen even oud nieuws is als de 180 jaar dat

“la Belgique” bestaat, is dit korte en alleszeg- gende verhaaltje dus geen nieuws.

Kort en alleszeggend (2) Even aandacht gevraagd voor twee ja-nee- vragen binnen een week in de krant Het Nieuwsblad. Eerste vraag: moeten socialisten en groenen uit de volgende regering geweerd worden? 79 procent van de antwoorden luidde “ja”, 21 procent “nee”. Tweede vraag:

kent Di Rupo voldoende Nederlands om pre- mier te worden? 80 procent respondenten dacht van niet, 20 procent van wel. Zou het kunnen dat die 21 en 20 procent ongeveer overeenstemmen met het potentiële stem- menprocent van die twee partijen samen bij gebeurlijke nieuwe verkiezingen? Een kort en alleszeggend vraagje, gesteld door dit krantje. En volgens de recente peilingen is ze stellen haar in dezelfde moeite beant- woorden.

aardappelen

Slecht 250 actievoerders kwamen opda- gen voor een protest bij een proefveld van genetisch gemanipuleerde aardappelen. De

“veldbevrijdingsacie” zoals ze dat zelf noe- men, werd georganiseerd door het “Belgian Field Liberation Movement”.

Wie de actie een beetje gevolgd had in de pers en op facebook, kon op voorhand weten dat het tot een bestorming ging komen van het betreffende veld. U heeft ongetwijfeld de beelden gezien op televisie. Grappig waren de talrijke reacties op de facebookpagina van de “veldbevrijders”: zowat alle berich- ten waren ronduit negatief. “Bende hippies, bende zielegaards, stel randdebielen”, zijn enkele omschrijvingen die door verontwaar- dige burgers op de facebookpagina werden achtergelaten. De publieke opinie overtui- gen, daar zijn ze met deze actie alvast niet in geslaagd.

55 miljoen euro schade

De grootste naïeveling die er die dag rond- liep, was evenwel de Wetterse burgemeester Alain Pardaen. Die dacht dat de actievoer- ders zich aan de afspraken zouden houden om enkel vreedzaam te protesteren. Niet dus, de actievoerders waren goed voorbe- reid en hadden materiaal bij om de hek- ken te vernietigen. En ze aarzelden niet de confrontatie met de (onderbemande) poli- tie aan te gaan.

“Mijn wetenschappelijk hart bloed als ik die taferelen zie”, stelde N-VA-volksvertegen- woordiger Peter Dedecker in een reactie.

Want het experimentele aardappelveld heeft tot doel gewassen te creëren die resi- stant zijn tegen een schimmelziekte en zo chemische bestrijdingsmiddelen overbodig maken. Die schimmelziekte kost de aardap- peltelers 55 miljoen euro per jaar.

De vernietiging van de wetenschappe-

lijke proef zal het project zeker met een jaar vertragen. Of, hoe een handvol actie- voerders schade kan berokkenen van 55 miljoen euro.

anschluss met hulptroepen In een uitvoerig vraaggesprek met Brus- sel Deze Week laat de PS-coryfee Charles Picqué zijn licht schijnen over de binnenlandse politieke situatie. Naast zijn klassieke afge- zaagde standpunten wijst hij op een adder-

tje onder het gras van de Vlaams Rand: “Ook allochtonen hebben het moeilijk om in de Rand van Brussel te gaan wonen omdat de natuurlijke uitdeining van de stad belemmerd wordt door de institutionele grenzen. […]

Het is geen geheim dat de burgemeesters uit de Rand de Brusselse allochtonen liever niet zien komen. Het debat over rechten voor de Franstaligen gaat voor ons ook daarover.”

We zijn gewaarschuwd: Brussel wil zijn kolo- niale hulptroepen op ons af sturen.

Het moet nu maar eens gedaan zijn met die sluikreclame voor Bandencentrale Bur- nout in Maasmechelen (bij deze dus nog eens, ten laatsten male). De uitbater, een brother van de lokale Hells Angels-afdeling, had zoals bekend er niet beter op gevon- den dan een paar leden van de concurre- rende Outlaws naar zijn openingsfeestje te lokken en ze te laten afschieten. Het leverde zijn bedrijf nationale naambekendheid op,- een stunt die door reclameman Noël Slan- gen, eveneens wereldbekend in Limburg, had kunnen bedacht zijn, of zelfs door zijn com- paan Steve Stevaert, eveneens een brother, maar dan van de Grootloge van België.

Het uitnodigen van bijzondere figuren op het juiste moment brengt altijd elektriciteit in de lucht, dat weet men maar al te goed in de evenementenindustrie. Teeveepresen- tatoren en -presentatrices houden er een goedgesmeerde extra dikke boterham aan over: lintjesknippen voor de opening van alle mogelijke kapsalons, tuincentra, dag- bladhandels. Of denken we maar aan Theo- dore Dalrymple en Bart de Wever, die het feestje van de armlastige denkgroep Libera!

moesten opfleuren.

Die pr-taktiek is al geruime tijd doorge- drongen in de academische sector, waar het eveneens vechten is voor een plaatsje onder de zon: het tot eredocotor bombarderen van allerlei vedettes en BV’s is voor deze instellingen een pure marketingkwestie.

“Zij Jan Decleir, wij Eddy Merckx”, zal Paul de Knop (Knopke voor de vrienden), rector van de Vrije Universiteit Brussel, gedacht hebben. Inderdaad, luttele weken nadat de Universiteit van Antwerpen zich even mocht koesteren in het charisma van bulderende

Jan (zie Pallieterke van 20 april 2011), ver- leende Brussel woensdag j.l. het eredoc- toraat aan de man die in het peloton “de kannibaal” werd genoemd, en in zijn eerste Tour (de France) van 1969 de concurrentie vernederde door moederziel alleen de ber- gen Tourmalet, Soulor en Aubisque op en af te bollen.

Terecht wil de VUB ooit zo alle Euro- pese universiteiten oppeuzelen, maar voor- lopig is de instelling slechts, om het in Hells Angels-termen te zeggen, een hangaround, een kleine meeloper die in de academische rangorde zelfs nog ver achter de UA staat.

Er zit uiteraard meer achter de VUB- stunt, niets is toevallig in deze wereld.

Rector De Knop, net als Eddy Merckx een hevige belgicist, stapte mee op in de stu- dentenmars van 23 januari (waar een enke- ling die een Vlaamse Leeuw droeg ei zo na door medebetogers werd gelyncht). Bei- den behoren tot hetzelfde tricolore net- werk. Voor baron Eddy Merckx, geboren in Meensel-Kiezegem, hoort daar een heel verhaal bij, dat in meer dan één opzicht her- innert aan de afrekening tussen Outlaws en Hells Angels.

Een kind van de repressie

Meensel-Kiezegem, een dorpje in het Hageland, nu behorend tot Tielt-Winge, doet bij kenners van de Tweede Wereld- oorlog en de collaboratie zeker een bel- letje rinkelen. De Merckxen daar waren notoire zwarten. In wat de geschiedenis is ingegaan als “het drama van Meensel-Kieze- gem”, werd op een julidag in 1944 Gaston Merckx, nonkel van de toen nog niet gebo- ren Eddy en lid van de Duitsgezinde Vlaamse

Wacht, door de witte brigade neergekogeld, wat het sein werd tot een grootse vergel- dingsactie. De Sicherheitsdienst, geflankeerd door leden van De Vlag en de Vlaamse SS, ging er met de grove borstel door en hield meerdere razzia’s, waardoor een pak man- nelijke bewoners zou eindigen in de concen- tratiekampen.

Na de bevrijding gingen de afrekeningen gewoon verder. De hoeve van de familie Merckx werd in brand gestoken. Een andere boerderij, waarvan men vermoedde dat een broer van Gaston Merckx er zich schuil- hield, werd eveneens met de grond gelijk gemaakt, maar ze bleek leeg, op de boer na, die met de zaak niets te maken had en toch maar voor alle zekerheid werd gefu- silleerd door de witte brigadisten. Zo ging dat toen.

Begrijpelijk dat de clan Merckx, voor zover niet achter slot en grendel, zo snel mogelijk de streek verliet. Door die dias- pora kwamen Eddy’s ouders in het Brus- selse terecht, en lieten elk spoor naar het familieverleden uitwissen, o.m. via het ver- fransingsproces waar Merckx’ krakkemik- kig Nederlands onmiskenbaar aan herin- nert. De viervoudige Rondewinnaar, in juni 1945 geboren, is letterlijk een kind van de repressie. Het verklaart waarom Merckx in zijn loopbaan te pas en te onpas zou ver- klaren dat België één en ondeelbaar moest blijven. In 2007 liet hij zich - samen met ver- bleekte sterren als Annie Cordy - inlijven in een actie van de Fransdolle Brusselse krant La Dernière Heure: “Aidez-nous à sauver la Belgique!’’ Het moest leiden tot een nieuwe Witte Mars voor vorst en vaderland, maar het werd een flop, zoals de latere tricolore

evenementen à la “Shame”. Het verklaart ook zijn liefde voor het koningshuis en zijn banvloek over alles wat naar Vlaams-natio- nalisme ruikt, een witwasgedrag dat we ook terugvinden bij linkse rakkers met een duis- tere stamboom. Bijvoorbeeld Piet en Freya Piryns, respectievelijk zoon en kleindochter van de lichtjes door de oorlog aangebrande flamingant Remi Piryns, die in de gevange- nis het bekende “Gebed voor het Vader- land” schreef. In het licht van zijn “zwart”

familieverleden heeft het pathetisch patriot- tisme van onze levende wielerlegende iets van een Wiedergutmachung. Merckx is een bekeerde Vlaming die genoeg boete heeft gedaan, door af te zien op de fiets, liefst met de driekleur om de schouders. Dat noem ik pas amnestie. Deze “dedouane- ring” leidde hem tenslotte ook binnen in de echte franco-Belgische salons, zoals het Belgisch Olympisch Comité, een neo-unitair bastion waar Delhaize-baas en VBO-onder- voorzitter Pierre-Olivier Beckers de dienst uitmaakt. Daarnaast uiteraard het kliekje rond boezemvriend en ex-Anderlechtma- nager Michel Verschueren (“Net als man- nen als Eddy Merckx zal ik eeuwig een belgicist blijven”), voor zijn monarchistisch gefleem beloond met het commandeurschap in de Leopoldsorde.

Dat neemt natuurlijk allemaal niet weg dat Merckx, al zal hij het niet graag horen, de grootste Vlaamse sportkampioen aller tij- den is. En het blijft een vermakelijke vader- landse parabel: een zwartgeboren flandrien die, onder druk van de omstandigheden, een modelbelg werd.

A^nnick V^erbAuwen