1 69 De betekenis van de nieuwe school, lna Prin

QL ,ITIEK

EN

ULTUUR

80 JAAR GELEDEN

WERD W. I. LENIN GEBOREN

CENTRALE TAAK VOOR DE KOMENDE MAANDEN

. . ' . . 145

. . ' . . . . ' 150 centrale taak voor de komende

, J. Schalker . . . . . . . 1 54

. . . . ' . . 159 het liberalisme in de partij, Tse·toeng. . · . . . . . . . . 1 66

April 1951

China heeft genoeg te eten,

Ki Tsjia-loeng . . . . . . 1 69 De betekenis van de nieuwe school, lna Prin?. . . , . . • . . . . 1 73 De film en de vrede, G. Alexandrow 1 75 Wij hebben Ruslandovertuigd,Pogodin 181 Een arbeidersvrouw studeert 1 84 Boekbespreking:

Vergeefse nederlaag? J.'S. . . 189 Een geschiedschrijver zonder

kompas, G.H. 1 90

Kroniek. .. . . . . . . . . . . 192

f f

Een Praagse familieroman, sPe:.

lend ten tijde van de spannende gebeurtenissen in de jaren 1933 tot 1939, met als hoogtepunten de moedige houding v~n Oimitrof tijdens 't Rijksdagbrandproces en het verzet der Praagse bevolking tegen het verraad van München.

POLITIEK EN CULTUUR verschijnt maandelijks bij Uitgeverij . Pegasus, Leidsestraat 25, Amsterdam-C., (Telefoon 30822; giro· ' rekening 173127 ). De abonnementsprijs per jaar is f 3.50, per halfjaar f 1.75. Losse nummers: 30 cent. · Correspondentie over betalingen en de verkoop dient naar de · administratie p.a. Pegasus gezonden te worden. Alle correspon· ' dentie over de inhoud naar het redactie-adres: Roemer Visscher- . straat 4, Amsterdam.

lH JAARGANG (Nieuwe reeks} No. 4

Politieh en Cultuur

. APRIL 1951

Maandblad gewijd aan de theorie en practijk van het marxisme-leninisme.

Hoofdredacteur: J, Schalker

Maandoverzicht

VERSTERKTE oorlogsvoorbereiding onder leiding van Ame- rika is het, wat de klok in de kapitalistische landen slaat.

Daarvoor moet de buikriem toegesnoerd, sociale maatregelen afgebroken en het onderwijs verslechterd worden. De kapitalis- ten gaat het naar den vleze. In de eerste helft van 1950 liepen de cmzetten van de Amerikaanse bedrijven aanmerkelijk terug en hun winsten verminderden.' De crisis keek om de deur. Dit alles veranderde na het Korea-conflict. Volgens de officiële Ameri- kaanse mededelingen bedroeg de netto-winst na aftrek van de belastingen 23,5 milliard dollar, hetgeen meer was dan in het recordjaar 1948, waarin dit 20,9 milliard dollar bedroeg en 1949 met 17 milliard dollar. Ondanks het minder goede begiw van 1950 voor de kapitalisten stegen de winsten in 1950 tot een ongekende hoogte. Dit zijn officiële, gegevens - in werkelijkheid liggen de winsten natuurlijk veel hoger. Het is in de andere kapitalistische landen niet veel anders. Ook ons land geeft eenzelfde beeld te zien. Het weekoverzicht van de Twentse Bank schreef, dat de winsten van de ondernemingen; 1die totdusver zijn gepubliceerd, alle hoger lagen dan in het vorige jaar, en dit zal ook wel het beeld zijn, zo voegde het er aan toe, van de jaarverslagen die 1tog moeten volgen.

De werkende mensen komen echter steeds dieper in de ellende te zitten. Want dezen moeten betalen. Hogere belastingen moeten worden opgebracht om inflatie tegen te gaan. De grote winsten worden zo goed als niet aangetast. Dat kan niet, volgens de heren.

Omdat, zoals de Amerikaanse prof. Slichter onlangs verklaarde, hoge belastingen eveneens inflatoir werken. Hij zegt:

"Zware belastingen op het inkomen en de winsten van de onder- nemingen maken de ondernemingen nonchalant wat betreft het maken van kosten."

Wat betekent dit? Het betekent, dat een groot deel van de winsten door de heren kapitalisten opgesoupeerd worden, zonder dat het officieel in hun winsten en inkomens tot uitdrukki'(l.g komt. Eén ding is hierbij overduidelijk. Zij willen geen veer laten. Zij snijden niet in eigen vlees.

In .het licht van deze feiten is het zeker. een ongehoo'fd cynisme als de economische adviseurs van Truman in hun jaarrapport schreven:

"Het is zeker niet te veel gewaagd van de arbeiders tijdelijk afstand te doen van een streven naar een ho,gere levensstandaard nu de Ameri- kaanse economie de zware last van een snel hewaPeningspmgranuna moet torsen en hierdoor geen vermeerdering in de productie van con- sumptiegoederen, voor civiel ge~bruik kan tot stand brengen."

Dit rapport werd ter meerdere voorlichting van de Neder- landse kapitalisten door het regeringsblad "Economische voor- lichting" verkort weergegeven. En er wordt aan toegevoegd:

"Een verstandige suggestie is ongetwijfeld het publiek zo moge- lijk voor te lichten omtrent de stand en de noodzaak van de eco•

nomische mobilisatie."

De bedoeling is zonder meer duidelijk. Men kan onmogelijk zulke zware offers van het werkende volk eisen en ze voor oorlog gereed maken als men ze niet wijs maakt, dat ze bedreigd wor•

den, dat ze aangevallen worden. En dus moeten ^!,de Sowjet-Unie, China en de Volksdemocratische landen daarvoor dienen.

Het interview, dat StaZin op 16 Februari aan de Prawda- correspondent toegestaan heeft, slaat deze leugens volkomen aan stukken. We voelen aan den lijve hoe juist het is als hij o.a.

zegt dat

,,geen enkele staat, met inbegrip van de Sowjet-Unie, in staat is, in volle omvang de vredesindustrie te ontwikkelen, g.rote constructie- projecten te beginnen .... , die tientallen milliarden be.grotingsuitgaven vereisen .... , en tevens tegelijkertijd zijn gewapende strijdkrachten te vermenigvuldigen en de oorlogsindustrie te ontwikkelen."

Ze kunnen de woorden van StaZin niet doodzwijgen. Ze wenden echter vruchteloze pogingen aan om de kracht aan deze vredes- woorden te ontnemen. Zo laat P. H. Spaak zich in een artikel in Paraat als volgt uit:

"Ik beklaag "de man in de straat", die belang stelt in de vraagstukken van de buitenlandse politiek. Hoe vindt hij er zich in terug om klaar te zien te midden van zoveel redevoeringen, zoveel ophefmakende inter- views, :zJoveel diplomatieke nota's? Sedert de diplomatie niet langer geheim is; sedert alle zaken in het openbaar worden behandeld, schijnt mij de verwarring in de gedachten ten top gestegen, want het is duidelijk dat de methode hypocriet is. In deze vloed van woorden, speelt de propaganda, de vre.selijke propaganda, eeiJ, eerste rol."

Hieruit blijkt hoe de heren er mee in hun maag zitten. Wij zouden niet graag willen bevestigen, dat tussen de imperialisti- sche landen onderling geen geheime diplomatie meer bestaat.

Maar een feit is het, dat de Sowjet-Unie sinds haar bestaan hier- mee heeft gebroken en dat het daardoor in vele gevallen voor de kapitalisten moeilijker is en dikwijls onmogelijk om deze door te voeren. Daarom verzucht Spaak: kwamen die goede oude tijden maar weer terug, dat we aan de ene kant de mensen wüs konden maken wat we willen en aan de· andere kant doen kunnen wat we willen!

Maar de "man in de straat"' beoordeelt de woorden, die ge- sproken worden naar de daden, waardoor ze geruggesteund 146

worden. En de woorden van Stalin zijn in volledige overeenstem·

ming met de dàden van d·e Sowjet~Unie. Want zijn woorden waren nauwelijks uitgesproken of de vierde grote prijsverlaging in een tijdsbestek van viereneenhalf jaar werd bekend gemaakt.

Zijn woorden werden bevestigd doon de begroting welke. de Sowjet-minister van financiën, Zwerew, aan de Opperste Sowjet heeft voorgelegd:en die door deze is goedgekeurd. Een begrotmg waarvan 78,7% bestemd is voor vredelievende doeleinden, terwijl de inkomsten van de Staat slechts voor 9,4% uit beldstingen bestaan. Het is een waarlijke vredesbegroeting.

Maar de woorden van Stalin worden ook bevestigd door de begrotingen van kapitalistische staten, die geheel op oorlog zijn ingesteld. Ze worden bevestigd door de verdere oorlogszuchtige daden van de imperialisten.

Laten we eens zien.

De Amerikaanse journalist Robert] Allen heeft bekend ge- maakt, dat een directe algemene invasie tegen het Chinese grond- gebied wordt voorbereid. Te dien einde is ook door bemiddeling van JohnFoster Dulles een overeenkomst tussen MacArthur en Tsjang Kai-sjek gesloten om troepen uit Taiwan (Formosa) naar Korea over te brengen. Tegelijkertijd zal een anti-communisti- sche verzetsbeweging in China georganiseerd, bewapend en

ondersteund worden, hieronder zouden vallen sabotage en ge- heime activiteit, vooral in Mandsjoerije; Engeland en Frankrijk zijn van die plannen op de hoogte gebracht.

In dit verband moeten ook de richtlijnen gezien worden, die door MacGhee, de adviseur van Acheson voor 'het Verre Oosten, namens hem aan de Amerikaanse diplomaten zijn verstr-ekt, n.l.

dat deze in het Verre Oosten tot taak hebben om het gebied, de mankracht en de grondstoffenreserve van de Zuid-Oost-Aziati-

McArthur, het dolle paard: "Help! ik wol'dl aangevallep!"

("Daily Worker", London)

147

sche landen te mobiliseren, in het belang van de versterking van de militaire kracht van Amerika. India, Pakistan en Indonesië vormen hierin de hoofdbasis. ·

. Ook de druk op de Arabische landen wordt steeds groter. Zo heeft onder meer de "Radio-Corporation of America" bekend gemaakt, dat een uitgebreid radio-net in de Arabische landen za!

worden opgebouwd om het "strategische en petroleumrijke Midden-Oosten direct met de Verenigde Staten te verbinden."

De reactionnaire Turkse krant "YeZi Sabagh" schreef: "De belangstelling van de U.S.A. in het Midden-Oosten is hoofdzake- lijk van strategische aard .... Vanuit deze gebieden kan men het beste de U.S.S.R. aanvallen." Daarom heeft Amerika ook grote belangstelling voor Frans Marokko.

De Franse regering heeft aan de Amerikaanse regering het recht gegeven 20.000 technici naar Marokko te zenden om daar zeven steunpunten te bouwen. De volksbeweging ziet al deze maatregelen zeer wantrouwend en het verzet daartegen nam grote omvang aan. Daardoor sloot de Istiqlal, de partij van de Arabische bourgeoisie in Marokko, zich bij het verzet aan. De Franse generaal Juin heeft toen El Glaoui, een omgekocht ele- ment, met zijn troepen de steden Fez en Rabat laten bezetten en de Sultan gedwongen, zich van deze partij te ontdoen. Dat heeft de spanning in Marokko nog doen toenemen. Grote demonstraties vonden plaats. Maar dit niet alleen. Scherpe protesten van alle andere Arabische staten werden tegen deze maatregelen afge- geven. Koloniale troepen uit Algiers en Senegal, welke generaal Juin tegen de demonstranten in Marokko wilde gebruiken, wei- gerden de Franse officieren te gehoorzamen. Maar Amerika gaat met zijn pogingen voort.

Uit al deze feiten is overduidelijk te constateren, wie oorlog wil.

TEN SLOTTE zijn de delegaties van de Vier Mogendheden toch te Parijs bijeengekomen om de agenda op te stellen voor de vier-minister-conferentie. Waarom is dit voorstel van de Sowjet- Unie, dat de vrede in Europa beoogt, zolang door de andere mo- gendheden op de lange baan geschoven? Omdat zo'n conferentie voor het forum van de gehele wereld hun niet te pas komt. Om zich nietl geheel te ontmaskeren konden zij er echter niet onder uit. Daarom schreef James Reston, de diplomatieke correspon- dent van de New York Times het volgende:

"De ieider van de Amerikaanse delegatie op de viennogendheden- conferentie, Jessup, zal zodanig optreden en van de gedachte uitgaan, dat de Verenigde Staten er niet aan denken, de politiek van herbe- wapening van Duitsland op te geven. De Verenigde Staten zullen met het opstellen van hrm strijdkrachten in Europa voortgaan, zelfs in het geval dat Moskou het terugtrekken van alle strijdkrachten, dus ook van

!het Rode Leger voorstelt."

Uit het verloop van de conferentie blijkt dit alles duidelijk. Zij trachten het punt van de herbewapening van Duitsland en de vermindering der strijdkrachten van de vier mogendheden te 148

ontwijken. Daarvoor in de plaats kwamen allerlei vage voor- stellen. Indien de Sowjet-Unie zich niet alle moeite getroostte om de andere mogendheden zoveel mogelijk tegemoet te komen, zou deze agenda-conferentie door de halsstarrigheid van Ame- rika, Frankrijk en Engeland reeds mislukt zijn.

Ondertussen gaan de kapitalistische staten voort met hun oor- logsvoorbereiding. Maar de volkeren worden zich mèer en meer bewust van de woorden van Stalin:

,,De vrel!e zal bewaard en versterkt worden, indien de volkeren de zaak van het behoud van de vrede in eigen hand nemen en deze tot het uiterste verdedjgen."

Het verzet tegen de grote lasten van de oorlogsvoorbereiding wordt met de dag sterker. De stakingen zijn niet van de lucht.

En zij worden door de eensgezindheid van de arbeiders gewon- nen. We wijzen slechts op de overwinning van de Britse'·Spoor- mannen en van de Belgische trammensen. In ons land is het loon- congres van de E.V.C., waar .meer dan 300 N.V.V.-ers en 100 K.A.B.-ers en C.N.V.-ers aanwezig waren, een teken aan de wand.

Maar bovenal zijn de gebeurtenissen in Barcelona van het grootste gewicht. Eerst heeft de bevolking Franco gedwo'IJ,gen door een eensgezinde actie de verhoging van de tramtarieven on- gedaan te maken. Daarna is in Barcelona, ondanks het terreur- bewind van Franco, een staking van 300.000 arbeiders. tegen de duurte uitgebroken. Dat deze zo goed georganiseerde staking.een beslissende invloed zal hebben op de verdere strijd in gehee!

Spanje, kunnen wij ons maar al te goed indenken. De Februari- staking in ons land was dit immers ook! Maar bovenal is deze gebeurtenis belangrijk omdat hierdoor de hoop van de imperia- listen, dat Spanje een betrouwbare bondgenoot zou zijn, omdat de bevolking de oorlosgpolitiek van Franco· zonder verzet zou aanvaarden, de bodem is ingeslagen. Het Spaanse volk voegt zich hierbij daadwerkelijk in de rijen van hun Italiaanse en Franse broeders.

De strijd voor het brood, de strijd voor de vrede neemt een allesomvattend karakter aan. Laten wij alles doen om de eenheid van allen voor dit doel tot stand te brengen. Dan zal er geen oorlog zijn!

1'5 Maart 1951.

149

,, '

,, ^'

I I '

Het karakter van de recrerin;:-Drees

DE samenstelling en het program van de nieuwe regering- Drees werden pas bij het sluiten van deze editie bekend, zodat het nog niet mogelijk is, een uitgewerkt beeld van de rege- ring en haar programma te ontwikkelen.

Bij deze korte voorlopige opmerkingen willen wij beginnen met een verwijzing naar De Tijd, die onmiddellijk constateerde dat het werkelijke program van de regering-Drees niet in haar regeringsverklaring staat.

Maar één ding staat vast. Het Partijbestuur van de C.P.N.

verklaarde in zijn resolutie, dat "een nieuw kabinet is opge- treden met een nieuw program dat de voorbereiding inhoudt van deelname aan een agressieve oorlog en dat dit kabinet als een oorlogszuchtig kabinet moet worden beschouwd."

Deze verklaring wordt ten volle bevestigd door het program, voorzover dat dan bekend is.

Zeer zeker moet de verdubbeling van de uitgaven voor oorlog en marine en het gereedmaken van vijf divisies als voorbereiding tot deelname aan een agressieve oorlog opgevat worden. Zeer zeker moet hieruit geconcludeerd worden, dat het nieuwe kabi·

net-Drees een oorlogszuchtig kabinet is.

En zeer zeker is het juist, dat wij hier te maken hebben met een nieuw kabinet. Want niet de personen, maar hun program be- slist over het karakter van het kabinet. Er is thans een nieuw program, gedicteerd door Eisenhower. Hierover behoeft niet ge- argumenteerd te worden. Want de brief van Eisenhower aan Selden Chapin, de Amerikaanse ambassadeur in Den Haag, is gepubliceerd en deze brief bevatte het nieuwe program. .

In deze voorlopige beschouwingen willen wij d~ nadruk leg- gen op een ander punt. De regeringsverklaring van Drees eindigt met de pathetische woorden: "Wij kunnen slechts dan bij ons volk begrip verwachten voor hetgeen geofferd moet worden, indien men ziet dat met alle kracht wordt gestreefd naar een ....

billijke verdeling van de persoonlijke en geldelijke lasten."

De eerste daad van de regering was de verhoging van de prijs voor brood, suiker, margarine, vet en zeep.

De eerste daad van de regering was dus een aanslag op het bestaan van het werkende volk.

Om deze aanslag in het juiste licht te stellen, is het nodig de politiek van de vorige regeringen onder leiding van Drees te onderzoeken.

Zoals men weet begon de P.v.d.A. haar na-oorlogse regerings- loopbaan met de verklaring. van Schermerhorn, dat de armoede

gelijk moest worden verdeeld en dat daarbij de rijken het meest moesten offeren.

Hoe echter vatten de Schermerhorns, Lieftincks en Drees' deze

"gelijke verdeling" van de offers op?

Om dat te begrijpen moeten wij enkele vergelijkingen maken.

In de eerste plaats is daar de vergelijking van Lieftinck zelf, die in zijn brochure "De overheid neemt en geeft" er op wees, dat de winsten na de oorlog hoger geweest zijn dan in de jaren 1924/36.

Hij zelf becijferde het bedrag der afschrijvingen, beleggingen en voorraadvorming in het jaar 1950 op bijna vijf milHard gulden, terwijl de beurswaarde van de aandelen der naamloze vennoot- schappen op hetzelfde ogenblik op ruim 5Yz milHard gulden werd geschat.

Dit betekent dus, dat de ondernemers in staat zijn geweest hun kapitaal bijkans te verdubbelen. Dit zegt echter niet alles.

Een vergelijking van de winsten van elf typische onderne- mingen, n.l. twee banken (Rotterdamse Bankvereniging en Ne- derlandse Handelsmaatschappij), de vier internationale concerns (Unilever, Koninklijke Petroleum, AKU en Philips), twee scheep- vaartmaatschappijen (Nederland en H.A.L.), twee metaalbedrij- ven (Heemaf en Werkspoor), alsmede de Gist- en Spiritusfabriek te Delft, leren het volgende:

In het topjaar 1925, een der beste conjunctuurjaren na de eer- ste wereldoorlog, maakten deze ondernemingen tesamen een winst van ca. 187 milHoen gulden. In het jaar 1949 bedroeg hun gezamenlijke (officieel bekend gemaakte) winst 604,3 milHoen gulden. Dit is dus een stijging van niet minder dan 318 procent!

Lieftinck had dus wel gelijk, dat onder zijn bewind de winsten der grote ondernemers zijn gestegen. Als wij nu nog weten, dat de winsten van 1950 in vergelijking met 1949 soms 40 tot 50 pro;.

cent hoger waren, dan blijkt niet alleen dat Lieftinck deze lijn heeft doorgetrokken, maar dat de heren reeds aardig bezig waren, extra-winsten uit de oorlogsvoorbereiding te halen.

De rijken werden dus onder het bewind van de vorige regering Drees-Lieftinck rijker. Het gezegde van de "gelijke verdeling der offers" was een leugen.

Nu echter de keerzijde van de medaille. We laten hier buiten beschouwing, dat de koopkracht van de lonen dank zij de prijs- politiek van de regering-Drees, stelselmatig achteruit is gegaan.

Eén der meest venijnige methoden tot uitbuiting van de werkers Is het stelsel van de in di re c t e belastingen. In het buiten- land is dit stelsel bekend önder de schimpnaam "negerbelasting".

De voor-oorlogse regeringen hebben dit stelsel reeds tot een grote hoogte weten op te voeren. Maar een vergelijking van de belastingspolitiek van Colijn met die van Lieftinck leert toch, dat Colijn nog een onschuldig lammetje was in vergelijking met de wolf Lieftinck.

Hieronder volgt een vergelijking van de opbrengst der indirecte belastingen in de jaren 1938 en 1950:

151

OPBRENGST INDIRECTE BELASTINGEN

1938 1950 1938 1950 Stijging 19lif (mill. gulden) Per hoofd bev. t.o.v. 1938

in guldens

Omzetbelasting 77.1 952 8.9 95.2 1235%

· Accijns suiker 56.8 95.2 6.5 9.5 167.5%

tabak 36.5 260.5 4.1 26.5 713.7%.

" ^alcohol _zout ^39.3 ₂ ^114.4 _{2.7 0.3} ^{4.4 11.4 291%}

0.27 3.5%

Invoerrechten 99.1 445.9 11.4 44.6 450% *)

Hieruit blijkt, dat de totale druk der in de tabel genoemde indirecte belastingen tegenover 1938 verzesvoudigd is. Het meest sprekende voorbeeld voor de opvatting van Lieftinck over de

"gelijkmatige verdeling" van de offers is echter de ontwikkeling van de omzetbelasting. Deze bracht liefst ruim het twaalfvou- dige op.

· Ongetwijfeld was Colijn geen kleine jongen op het gebied van het plukken der massa. Uit een kort voor de oorlog gepubliceerde speciale onderzoeking van het Centraal Bureau voor Statistiek bleek, dat de indirecte belastingen voor de groep der kleinste inkomens ca. 6 keer zo hoog waren als de directe belastingen.

Maar de totale belastingen (inkomens-, indirecte belastingen en crisisheffing) bedroegen voor een inkomen beneden 1400 gulden ca.10,2%.

Een korte berekening leert ons dat een arbeidersgezin met een inkomen van 2340 gulden (ongeveer vergelijkbaar met het voor-oorlogse inkomen van 1400 gulden) en bestaande uit vier personen, alleen aan omzetbelasting, invoerrechten, accijns op suiker, zout en tabak in 1950 een bedrag van 176 gulden per persoon of 704 gulden in totaal betaalde. Dit is precies dertig procent van het loon! Hierbij is dan de loonbelasting nog niet inbegrepen, die elke week door de baas wordt afgehouden.

Het onsoeiale karakter van de indirecte belastingen wordt duidelijk, wanneer wij nog even tot de reeds aangehaalde voor- oorlogse studie terugkeren. Daaruit bleek, dat de families met de laagste inkomens (dus tot 1400 gulden per jaar) door de indirecte belastingen 8,69% van hun inkomen aan de staat afstonden. Hoe hoger het inkomen, hoe lager echter het percentage der indirecte belastingen. Voor voor-oorlogse inkomens boven 6.000 gulden bedroeg dit b.v. nog slechts 4 procent, minder dan de helft dus van de arbeidersgezinnen.

De indirecte belasting is de belichaming van heij "leitmotief"

der kapitalisten: De zwaarste lasten voor de zwakste schoudersf De kwestie is dus dat Drees en Lieftinck deze leidraad van de reactie tot in de uiterste perfectie hebben uitgevoerd en zelfs het aanpassingsbeleid van Colijn in de schaduw hebben gesteld.

In dit licht moeten wij de regeringsverklaring van de nieuwe regering-Drees zien. Haar verleden is om zo te zeggen een garan- tie, dat zij van plan is de kosten der oorlogsvoorbereiding op de

*) Dit cijfer weerspiegelt de absolute stijging van kolom 2.

152

schouders der werkers af te wentelen. Deze verwachting werd tot zekerheid toen zij begon met de prijzen der eerste voedings- middelen brood, suiker, margarine en vet van 10 tot 40% te ver- hogen. Niemand zal b.v. beweren dat de oorlogsfabrikanten margarine op hun brood eten. En de prijsverhoging der eerste levensmiddelen speelt vanzelfsprekend bij een inkomen van 50.000 of 100.000 gulden geen enkele rol. Vooral niet als men be- denkt, dat de extra-winsten rijkelijk zullen vloeien als gevolg van de oorlogsopdrachten en dat de belastingen op de inkomens weer aan de financiers en fabrikanten terugkomen in de vorm van de oorlogsopdrachten!

Als een extra-pikante noot moet hieraan slechts toegevoegd worden, dat de regering leningen ter gedeeltelijke financiering van de bewapening wil uitschrijven. Binnenlandse leningen be- tekenen niets anders, dan dat een kleine groep bezitters aan de staat leent en dat de grote groep der niet-bezitters daarvoor moet betalen. De oorlogscredieten zijn dus nog een extra-cadeau van Lieftirrek aan de bezitters, ten koste van de niet-bezitters.

Dit alles tezamen genomen karakteriseert de regering-Drees.

De na-oorlogse reactie heeft de kunst van de uitbuiting der massa reeds tot schaamteloze hoogte opgevoerd. Maar het spreekt vanzelf dat ook het jongste verleden nog slechts kinderspel is vergeleken bij de plannen die zij ter financiering van de door Washington opgelegde bewapeningsplannen heeft uitgebroed.

En hierbij hebben wij het anti-nationale karakter van de nieuwe regering nog niet belicht, dat op sprekende wijze onder- streept wordt door het feit, dat zij zich haar program door Washington heeft laten dicteren. Tegen deze volksvijandige regering de strijd te organiseren- dat is de eerste taak van alle vredelievende Nederlanders, dat is de taak van de arbeiders- klasse onder leiding van de Communistische Partij.

F. BARUCH

In de politiek zijn de mensen altijd de onschuldige slachtoffers geweest van bedrog en zelfbedrog, en zij zullen dat blijven zolang zij niet leren om achter alle frazen, verklaringen, morele, godsdienstige, politieke en sociale beloften de belangen van. deze of gene klasse te onderscheiden.

W. LENIN

153

i.

De eeu•rale taak woor de kome11de maanden

IN Berlijn kwam eind Februari de Wereldvredesraad bijeen.

Op deze zitting werden historische besluiten genomen, vast- gelegd in een oproep en een zestal resoluties die, indien zij ver- wezenlijkt worden, een duurzame vrede zullen verzekeren.

Het belangrijkste besluit is ongetwijfeld de organisatie van een massabeweging voor de ondertekening van de oproep van de Wereldvredesraad voor het afsluiten van een vredesverdrag tus- sen de vijf grote mogendheden: Amerika, de Sowjet-Unie, de Chinese Volksrepubliek, Engeland en Frankrijk.

.. .Deze klare en duidelijke, voor elk weldenkend mens aanvaard- bare oproep zal in de komende maanden door nog meer millioe- nen ondertekend moeten worden dan de oproep van Stockholm.

En dat kan. Deze opn>ep omvat alles wat de vredelievende mensen verlangen, omdat zij de kern van alle vraagstukken raakt.

Aan vroegere acties namen vele millioenen actief deel. Maar nog velen hadden bezwaren en twijfelden aan de goede trouw.

Bezwaren die in hoofdzaak neerkwamen op: "Alles goed en wel, geen atoombom, accoord, maar dat betekent nog niet: geen oorlog. Over de vraag oorlog of vrede beslissen toch de grote mogendheden."

En daarbij komt dan nog, dat velen, die door de dagelijkse leugencampagnes tegen de Sowjet-Unie ervan uitgaan, dat de Sowjet-Unie een nieuwe oorlog zou beginnen, de vraag stelden:

Is deze actie niet in het voordeel van de Sowjet-Unie?

De oproep van de Wereldvredesraad zal ook deze mensen, die zeker ook voor de vrede zijn, kunnen brengen tot het zetten van hun handtekening.

Is nu de actie van Stockholm van geen betekenis geweest, zul- len velen zich afvragen?

Natuurlijk wel. De actie tegen de atoombom bracht honderden millioenen in beweging en was een gevoelige slag tegen de atoom·

bomdiplomaten, die de atoombom als afpersingsmiddel gebruik·

ten tegen de vredelievende volkeren. De 500.000.000 handtekenin- gen zijn nog steeds van waarde als blijvende waarschuwing aan heren als Eisenhower, die nog kort geleden verklaarde, niet te zullen aarzelen om als eerste de atoombom te gebruiken. Door deze actie viel er geen atoombom op Korea, hetgeen niet alleen voor Korea, maar voor de gehele wereld een ramp zou zijn geweest.

Maar bovenal legde deze actie de basis voor een wereld- organisatie voor de vrede, die haar weerga in de geschiedenis niet kent, en die de meest representatieve van alle bestaande inter·

nationale organisaties is.

500.000.000 handtekeningen zijn 500.000.000 levende mensen, die uitdrukking gaven aan hun afschuw van de oorlog en die zich

bewust zijn geworden welk een beslissende rol zij vervullen.

Maar deze actie maakte een nieuwe oorlog niet onmogelijk.

Met de ervaringen van deze actie, op de basis die toen gelegd is, zullen de vredeskrachten er in slagen onder de oproep van de Wereldvredesraad, die beslissend is over de vraag oorlog of vrede, een nog groter aantal handtekeningen te verzamelen dan onder de oproep van Stockholm.

Twee van de vijf mogendheden, die in de oproep genoemd worden, de Sowjet-Unie en de Chinese Volksrepubliek, onder- schrijven de oproep. De handtekeningen van hun vertegenwoor- digers staan er reeds onder.

Deze landen hebben een bevolking van 650.000.000 mensen. De regeringen van drie landen, Amerika, Engeland en Frankrijk, met een bevolking van 225.000.000, aanvaarden haar niet. Doch de overgrote meerderheid van deze 225 millioen mensen zijn het met deze oproep eens. De uitspraak en de actie van deze millioe- nen, gevoegd bij de millioenen in de overige kapitalistische lan- den, zullen deze regeringen ertoe moeten dwingen in te stemmen met het bijeenroepen van een bijeenkomst van de Grote Vijf, met het doel om tot. een vredesverdrag te komen.

Kameraad Stalin zegt in zijn interview met de Prawda:

"De oorlog zou onvermijdelijk kunnen worden, indien de oorlogs- stokers er in slagen de volksmassa's in een net van leugens te ver- strikken, hen te misleiden en hen in een nieuwe wereldoorlog te storten.

Dat is de reden, waarom de brede campagne voor de handhaving van de vrede, als een m1ddel om de misdadige kuiperijen van de oorlogs- stokers te ontmaskeren, nu van het allergrootste belang is."

Dat net van leugens kunnen we dagelijks rondom ons waar- nemen, bij grote en kleine gebeurtenissen.

Wij zagen ze rondom de Februari-staking, waarbij de reac·

tionnaire pers zich verstrikte in een leugen-berichtgeving. Hier kon dat door honderdduizenden gecontroleerd worden.

Wij zien het rondom de regeringscrisis en de oorzaken daarvan.

We zagen het in verslagen over de verrichtingen van de Neder- landse soldaten in Korea, waarbij ze nu nog niet uit de leugens gekomen zijn.

Wij zien het rondom de conferentie van de plaatsvervangende ministers van Buitenlandse Zaken in Parijs, waarbij volgens een van te voren opgesteld plan een berichtgeving georganiseerd wordt, welke de Sowjet-Unie verantwoordelijk maakt voor een eventuele mislukking.

Maar dit leugenachtige gedoe is nog niets, vergeleken bij de

"misdadige kuiperijen" welke worden bedreven, waar het gaat om de oorlogsvoorbereiding tegen de Sowjet-Unie:

"De Sowjet-Unie is agressief. De Sowjet-Unie bedreigt ons.

De Sowjet-Unie organiseerde de oorlog in Korea. De Sowjet-Unie heeft 400 divisies op de been. Oost-Duitsland heeft een zwaar bewapend leger. De Volksdemocratische landen verbreken de vredesverdragen en hebben enorme legers georganiseerd. De Volksdemocratische landen hebben het plan om Joegoslavië

f<

binnen te vallen." Ziehier enkele van de honderden misdadige leugens" die dag in dag uit de wereld worden ingestuurd. Daarbij komt dat alle voorstellen van de Sowjet-Unie verdraaid en van vals commentaar voorzien, worden bekend gemaakt.

Voor mij ligt een resolutie van de Nieuwe Koers, als protest.

tegen de stopzetting van de woningbouw, als gevolg van de ons door Amerika opgedrongen bewapeningswaanzin. Maar tot die logische conclusie komt de Nieuwe Koers niet. Zij zegt: "dat ern- stige gevaren onze vrijheid bedreigen door de overweldigings·

politiek van de zijde der Sowjet-Unie."

De actie voor een vredesverdrag zal ons in staat stellen om dit leugen-gordijn, dat de basis is van de oorlogsvoorbereiding tegen de Sowjet-Unie, aan flarden te scheuren.

Immers, elke handtekening onder deze oproep stelt de vraag:

"Regering, waarom sluit gij geen vredesverdrag? Waarom zijt gij daartegen? De Sowjet-Unie en de Chinese Volksrepubliek, evenals de Volksdemocratische landen zijn er voor! De meerder·

heid der volkeren is er voor!"

Een weigering van de regeringen der kapitalistische landen zal door de vredelievende mensen dan ook, zoals in de oproep ver·

meld staat: "beschouwd worden als een bewijs, dat de betref·

fende regering agressieve bedoelingen heeft."

En indien dus honderden millioenen mensen over de gehele wereld, door deze actie duidelijk gemaakt wordt, dat de Sowjet·

Unie en de Volksdemocratische landen vóór een vredesverdrag zijn, en de regeringen van de kapitalistische landen er tegen, wanneer het hun dus duidelijk wordt, dat niet de Sowjet-Unie, maar Amerika met zijn satellieten agressief zijn, naar een oorlog drijven, dan is het duidelijk, wat daarvan de gevolgen zullen zijn.

Nu reeds neemt de strijd tegen de verslechtering tengevolge van de enorme oorlogsuitgaven hand over hand toe. Maar naar de mate van de qmvang van de actie voor het vredesverdrag, naar de mate van de ontmaskering van de oorlogsstokers, zullen de massa's in de kapitalistische landen weigeren mee te doen aan de oorlogsvoorbereiding, zullen ze hun regeringen dwingen een andere koers te varen, en indien zij daartoe niet bereid zijn, dan zullen de regeringscrisissen die we nu beleven, nog maar een peuleschilletje zijn bij die van straks.

"Het is hierom dat zij (de agressieve krachten - J. S.) bevreesd zijn voor de campagne ter verdediging van de vrede, omdat zij bang zijn, dat deze campagne de agressieve bedoelingen van de reactionnaire regeringen bloot zou le,ggen." (Stalin in interview met de Prawda).

Het besluit van de Wereldvredesraad om een internationaal vredesreferendum te houden, dat zijn weerga in de geschiedenis niet kent, zal dan ook een belangrij kè, zo niet beslissende stap zijn naar een duurzame vrede.

De gehele samengebalde kracht van de vredesbeweging zal hieraan moeten medewerken, met inspanning van de uiterste kracht.

Het spreekt vanzelf, dat onze partij en de massa-organisaties

bij de uitv~ering van deze besluiten een belangrijke taak hebben.

"De communistische- en arbeiderspartijen van alle, landen zullen als te voren in de voorste rijen van het machtige leger van de vredes- vrienden staan, zij zullen het actiefste deel van dit leger vormen, want in de tegenwoordige internationale omstandigheden is hun centrale taak de strijd voor het handhaven en het verankeren van de vrede, zijn er voor hen geen andere belangen, dan de bloedeigen levensbelangen van de volksmassa!"

(Voor een Duurzame Vrede - No. 9).

Maar wat gebeurt er nu met de actie tegen de herbewapening van Duitsland?, zullen velen zich afvragen.

De besprekingen die in Berlijn werden gehouden stonden voor een belangrijk deel in het teken van de Duitse herbewapening.

De resolutie die daarover werd aangenomen en waarin bekend wordt gemaakt, dat in Duitsland zelf een referendum wordt ge- organiseerd tegen de herbewapening, eindigt met de woorden:

"De Wereldvredesraad roept alle rechtstreeks bedreigde landen op, zich in een krachtig protest te verenigen, dat, door millioenen mannen en vrouwen ondersteund, hun regeringen er toe zal dwingen nog in de loop van dit jaar een vredesverdrag met een vredelievend Duitsland te sluiten, een Duitsland dat zijn eenheid zal hebben hersteld en wiens door een internationaal verdrag gegarandeerde ontwapening het ,beste onder- pand voor de vrede in Europa zal zijn."

Nederland behoort tot de rechtstreeks bedreigde landen. In ons land is de strijd tegen de Duitse herbewapening een onderdeel van onze nationale politiek. Deze strijd is in geen enkel opzicht in tegenstelling tot die voor een vredesverdrag, doch vormt daar een onderdeel van. Een vredesverdrag tussen de vijf grote mo- gendheden zal n.l. ook hetvraagstuk-Duitslandtot een oplossing kunnen brengen.

De Wereldvredesraad legt dan ook de nadruk op het vèrstrek- kende, het allesbeheersende, n.l. een wereldpetitionnement voor een vredesverdrag. En o.i. terecht. Twee petities tegelijk zou de actie voor beide verzwakken, zou de kracht verdelen.

En tegelijk met de massale actie voor een vredesverdrag kan en moet de strijd tegen de herbewapening niet alleen voortgezet, doch verbreed worden.

Een groot aantal voorbeelden tonen aan hoe dat gebeuren kan.

Wijzen we slechts op de uitspraken van vele vooraanstaande Nederlanders tegen de herbewapening, op de talloze comité's, die uit de bevolking ontstonden in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag e.a. plaatsen. Wijzen we op de acties die vooral onder intel- lectuelen gaande zijn. Wijzen we op de protesten uit tal van vergaderingen, bedrijven, buurten en verenigingen.

Maar wijzen we bovenal op de herdenking van de Februari- staking, die dit jaar grootser was dan ooit tevoren, hetgeen te danken was aan het feit, dat deze herdenking in het teken stond van de strijd tegen de herbewapening. Zij was een_ niet mis te verstane uitspraak van de wil van ons volk: Geen Duitse Wehr- macht aan onze Oostgrens. •·

Al deze initiatieven, vaak van mensen die ver van ons af staan, 157

ja ons zelfs vijandig zijn, wijzen erop hoe wij moeten werken, n.l. deze initiatieven en acties met kracht ondersteunen, niet aflaten op vergaderingen, meetings, in de bedrijven en buurten protesten te organiseren tegen de herbewapening.

Wij zullen de historische besluiten van Berlijn overal moeten bediscussiëren. Wij kunnen dit doen aan de hand van de resolutie van het Partijbestuur, en van de artikelen in De Waarheid, Voor een duurzame Vrede en Vrede. Maar bovenal zullen we aan de slag moeten gaan en niet wachten tot anderen iets gaan doen.

Van ons zal veel afhangen, want nog steeds is van kracht wat in de resolutie van het Informatiebureau der Communistische- en Arbeiderspartijen van November 1949 staat:

158

"De uitslag van de-re gigantische en steeds heviger strijd voor de vrede is voor een groot deel afhankelijk van de energie en het initiatief van de communistische partijen. Het is mogelijk de plannen van de oor!ogs- drijvers te doen mislukken. Het hangt voor alles van de communisten, de vooraanstaande strijders af, de-re mogelijkheid tot werkelijkheid te maken."

JAN SCHALKER

Het Anglo-Amerikaans militairverbond

W.I. Lenin · de orr:anisator en leider wan de

Bolsjewistische Partij

22 Aprill951 is het 80 jaar geleden, dat Wladimir Iljitsj Lenin, de grote leider en leraar van de werkers, de grondlegger van de bolsjewistische partij en van de Sowjetstaat geboren werd. Zo- wel de leer als het streven van Lenin hebben op het lot van de internationale revolutionnaire arbeidersbeweging, ja, op de ge- hele gang van de wereldgeschiedenis, een geweldige invloed uit- geoe±end. Het leninisme is de wetenschappelijke uitdrukking geworden van de ervaringen en opgaven van de arbeidersbe- weging in een nieuw tijdperk, het tijdperk van het imperialisme.

Lenin ontdekte de historische zin van het imperialistische tijdperk, hij gaf het proletariaat het ideologische, organisatori- sche en tactische wapen ter verwezenlijking van de socialistische revolutie, ter handhaving van de dictatuur van het proletariaat en voor de stichting van de socialistische maatschappij.

De vervulling van de historische opgaven van het nieuwe tijd- perk was onmogelijk zonder het in het leven roepen van "een nieuwe partij", een strijdbare, een revolutionnaire partij, sterk genoeg om de proletariërs in de strijd om de macht aan te voeren, ervaren genoeg, om zich in de moeilijke omstandigheden van de revolutionnaire situatie te oriënteren en elastisch genoeg, om alle mogelijke klippen op de weg naar het doel te omzeilen.

De Partij van het nieuwe type

In nauwe samenwerking smeedden W. I. Lenin en J. W. Stalin een revolutionnaire partij van het nieuwe type, een partij van de strijd voor de dictatuur van het proletariaat, voor de over- winning van het communisme, een partij, onverzoenlijk tegen- over het reformisme en tegenover samenzweerders van allerlei soort.

Bij de eerste schreden op de revolutionnaire weg stelde Lenin reeds bij het uitwerken van het revolutionnaire program van de 'Russische marxisten onbarmhartig alle openlijke en verkapte vijanden van het marxisme aan de kaak, waarbij hij het principe van de partijdighèid tegen het burgerlijke objectivisme ver- dedigde en hartstochtelijk propageerde.

Reeds in de 90-er jaren van de vorige eeuw ontplooide Lenin een ontzagwekkend organisatorisch werk, dat de opbouw van een proletarische partij beoogde. Onder zijn leiding voltrok zich de historische wending van de propaganda van het marxisme in een kleine kring van vooruitstrevende arbeiders, naar de poli- tieke agitatie onder de brede massa's van de arbeiders.

159

Stalin, Lenins beste leerling

Het was Stalin, die de grote historische betekenis van de lenin·

istische "Iskra" en van de geniale werken van Lenin aantoonde, welke bij het scheppen van de bolsjewistische partij, een partij van het nieuwe type, een richtinggevende en beslissende rol speelden. In de Korte Leergang van de Geschiedenis van de C.P.S.U. (b) schrijft J. W. Stalin:

"Lenins ·boek "Wat te doen?" was de i de oIogis c he voorbereiding van zulk een partij.

Lenins boek "Een schrede voorwaarts, twee schreden achterwaarts'', was de o r ga nis at o ris c he voorbereiding van zulk een partij.

Lenins boek: "Tweeërlei tactiek van de sociaal-democratie in de democratische revolutie" was de po 1 i tie k e voorbereiding van zulk een partij."

Lenins boek: "Materialisme en Ernperio-kriticisme" was tenslotte de t he o r e t i s c he voor bereiding van zulk een partij."

De partij van de arbeidersklasse, zo leert het leninisme, is de eenheid van program, tactiek en organisatie. De partij is een eenheid van denken en willen, de eensgezindheid in doel en acties van de voorhoede van de arbeidersklasse.

Lenin en Stalin, die het proletariaat grote revolutionnaire doel·

einden voor ogen stelden, schiepen ook zorgvuldig de organisatie, die in staat is, deze doeleinden te verwezenlijken. Lenin koos zijn geestverwanten en strijdmakkers uit, voedde hen op en verenigde hen. Dat waren de kaders, die de bolsjewistische partij opbouw·

den. Onder-leiding van Lenin en Stalin vormde zich een ijzeren garde van moedige en standvastige beroepsrevolutionnairen, die in het vuur van de revolutionnaire strijd beproefd waren.

De bolsjewistische partij werd gevormd in vastberaden strijd tegen de vervalsers van het marxisme, tegen alle verschijnings·

vormen van burgerlijke ideologie in de arbeidersbeweging.

Lenin hield het vaandel van het partij-principe hoog en streed onvermoeid voor de zuiverheid der partijgelederen. Hij zei:

,;Het is onze taak om de stevigheid, het uithoudingsvermogen en de zuiverheid van onze Partij te beihoeden."

In alle etappen van de geschiedenis van de bolsjewistische partij verlangde Lenin van de partij, dat zij de situatie nuchter zou be- oordelen, niet duizelig zou worden door overwinningen, bij tegen- slagen niet in paniek zou geraken, alle mogelijke hindernissen op de weg naar het doel moedig en vastberaden zou overwinnen.

Leninisme en imperialistische oorlog

In de strijd tegen de talrijke vijanden van het proletariaat ver·

stevigde de partij haar rijen en verbreedde onvermoeibaar haar verbindingen met de arbeidersklasse. Bij iedere beslissende wending van de geschiedenis, organiseerde de grote Lenin de massa's in de strijd voor de ineenstorting van tsarisme en kapi·

talisme, wapende hij de partij met een helder begrip voor de poli·

tieke situatie en formuleerde hij de taken van de partij.

De bolsjewistische partij kwam eervol uit de ernstige beproe- vingen gedurende de eerste imperialistische wereldoorlog te- voorschijn. Zij bleek de enige politieke partij te zijn, die de zaak van het socialisme, de zaak van het proletarisch internationalisme, tot het einde toe trouw bleef. Toen de reformisten de heren van het compromis, die aan het hoofd stonden van de partijen van de 2e Internationale, niet bestand bleken tegen de roes van het chauvinisme en openlijk in dienst van het imperialisme traden, verhief Lenin het vaandel van de strijd tegen het sociaal- chauvinisme en sociaal-pacifisme en gaf de revolutionaire leus uit van de verandering der imperialistische oorlog in de burger- oorlog. Als grootste theoreticus en leider van de arbeidersklasse, wapende Lenin de bolsjewistische partij en het gehele inter- nationale proletariaat in die jaren met een nieuwe consekwente theorie van de socialistische revolutie, die in overeenstemming ismethet nieuwe historische tijdperk. Lenins leer, volgens welke de overwinning van het socialisme ook in één land mogelijk is, die daarna in Stalins werken verder ontwikkeld werd, is tot leid- ster geworden in de strijd van de partij en de arbeidersklasse voor de diepingrijpende revolutionnaire omvorming van de maat- schappij, voor de vestiging van het socialisme.

De actieve strijd van de bolsjewisten voor het omzetten van de imperialistische oorlog in de burgeroorlog droeg zijn vruchten.

De absolute monarchie in Rusland werd in Februari 1917 om- vergeworpen. Vanaf de eerste dagen van de burgerlijk-democra- tische Februari-revolutie riep Lenin op te strijden voor de om- verwerping van de bourgeoisie, voor de socialistische revolutie.

Lenins beroemde April-thesen

In zijn beroemde April-thesen maakte Lenin de balans op van de ervaringen der bolsjewistische partij in de strijd en stelde :Q.ij een geniaal plan aan de orde dat opriep tot de strijd voor het overgroeien van de burgerlijk-democratische in de socialistische revolutie.

In de, dor>r de revolutionnaire scheppingskracht van het volk ontstane Sowjets, ontdekte de grote leider van de arbeiders met geniale scherpzinnigheid de vorm van de nieuwe staatsmacht, van een macht der werkers, de vorm van de socialistische staat, die de dictatuur van het proletariaat vertolkt.

Lenin en Stalin, die ten nauwste met elkaar verbonden waren, leidden de bolsjewistische partij vastberaden en vol vertrouwen naar de socialistische revolutie.

In de loop van 8 maanden veroverden de bolsjewisten in 1917 de meerderheid van de arbeidersklasse van! Rusland, evenals in de Sawjets en trokken millioenen boeren naar de kant van de socialistische revolutie. Geleid door de wijze strategie en tactiek van Lenin en Stalin onttrok de bolsjewistische partij de massa's aan de invloed van de kleinburgerlijke partijen, de sociaal- revolutionnairen, de mensjewiki en de anarchisten. De partij

161

verrichtte een ontzaglijke politieke arbeid aan het front en in het achterland en bereidde de massa's voor op de stormloop tegen het kapitalisme.

De partij leidde de werkende massa's in October 1917 tot deze stormloop op het kapitalisme. De weg was moeilijk en onbekend, maar de partij van Lenin e'n Stalin legde die weg met succes af.

Door de gehele voorafgaande, geschiedenis was zij op de ver- wezenlijking van deze grote opgave voorbereid. De October- revolutie vestigde in het land de dictatuur van het proletariaat, zij legde de leiding van de staat in handen van de arbeiders- klasse. Zij opende een nieuw tijdperk in de geschiedenis van de mensheid, het tijdperk van de proletarische revoluties. Zij werd tot een keerpunt in het bestaan van het wereldkapitalisme, in de internationale arbeidersbeweging, alsook in de nationale en koloniale bevrijdingsbeweging, zij ontketende het revolution- naire initiatief van de werkers in de strijd tegen het imperialisme.

Triomf der partij van Lenin en Stalin

Na de grote Octoberrevolutie werd de bolsjewistische partij de regerende partij in het land van de Sowjets, tot leidende krachtfactor in het stelsel van de dictatuur van het proletariaat.

Alle pogingen van de vijanden tijdens de burgeroorlog en van de buitenlandse interventie, om de jonge Sowjet-Republiek te verslaan en het Rusland van kapitalisten en grootgrondbezitters weer te herstellen en het tot een aanhangsel van het imperialisme te maken leden een volledig fiasco. Geïnspireerd door Lenin en Stalin, mobiliseerde de bolsjewistische partij de arbeiders en boeren tot de vaderlandse oorlog tegen de indringèrs en de bin- nenlandse contra-revolutie. Het Rode Leger verpletterde de krachten van de binnenlandse contra-revolutie, het versloeg de indringers en verdreef hen van de Sowjetgrond. De door de revolutie verslagen partijen, de sociaal-revolutionnairen, de mensjewiki, de anarchisten, de nationalisten, die gedurende de interventieperiode door de wit-gardisten en buitenlandse in- . dringers waren ondersteund, ontpopten zich geheel in de ogen

van de volksmassa's als contra-revolutionnaire partijen. De periode van de burgeroorlog was de periode van de politieke ondergang van deze partijen en van de definitieve triomf van de partij van Lenin en Stalin.

Octoberrevolutie, grondslag voor de vrede

In de jaren van de overgang naar de vreedzame opbouw, vol·

trok de" bolsjewistische partij in een ingewikkelde situatie de moeilijke overgang van de politiek van het oorlogscommunisme, naar de Nieuwe Economische Politiek, waarvoor de grote Lenin het fundament legde. De partij verstevigde het bondgenootschap van arbeiders en boeren, waarin aan de arbeidersklasse de lei- dende rol toebehoort. Op grondslag van de nationaliteiten- politiek van Lenin en Stalin door de gelijkberechtiging en de

broederlijke vriendschap der volkeren, vormde zich de machtige, onverwoestbare Unie van Socialistische Sowjet-Republieken.

Stalin zet Lenins werk voort

Sinds Lenins dood wordt het door hem begonnen grote werk door Lenins geniale vriend en strijdmakker, Stalin, met succes voortgezet.

In een verbitterde strijd tegen hen, die het kapitalisme weer wilden herstellen, de Trotzkisten, Boecharinisten, nationaal- chauvinisten en andere .vijanden van de partij en van het Sowjet- volk, verdedigde Stalin de leer van Lenin van de socialistische revolutie en van de opbouw van het socialisme. Hij sloot de partij om het vaandel van Lenin aaneen, hij ontmaskerde en ver- sloeg de vijanden van de partij. De partij kwam uit deze strijd nog meer gesloten en eensgezind naar voren.

Stalin ontwikkelt de grote leer van het Leninisme in overeen- stemming met de nieuwe eisen van de historische vooruitgang en brengt haar op een hogere trap. Stalin heeft de theorie en de practische richtlijnen voor de socialistische industrialisatie van het land uitgewerkt, waardoor de historische opgave, om de land- böuw te collectiviseren, werd vervuld; hij schiep de leer van de socialistische staat, hij onthulde de krachtbronnen van de Sowjetstaat, hij gaf de theoretische bewijsvoering en de ont- wikkeling van het leninistische principe, inzake de voorrang van de Sowjetmaatschappij en staatsorde boven iedere andere maatschappij-orde. Steunende op de ervaringen van de socialis- tische revolutie in de U.S.S.R. en bij het verder ontwikkelen van de leninistische theorie van de overwinning van het socialisme in één afzonderlijk land, kwam Stalin tot de geniale conclusie, dat het mogelijk is, de communistische maatschappij in de U.S.S.R. ook dan op te bouwen, wanneer een kapitalistische omgeving blijft bestaan. Stalin werkt onvermoeibaar aan het verstevigen van de communistische partij, het onoverwinnelijke wapen van het proletariaat, hij verrijkt de leninistische leer en ontwikkelt die verder.

Het marxisme-leninisme en onze tijd

Lenin en Stalin hebben de partij steeds geleerd haar eigen werk critisch te beoordelen, gebreken aan het licht te brengen en vastberaden uit de weg te ruimen. J. W. Stalin verklaart:

"De zelfkritiek is een onmisbaar en. voortdurend wel!kend wapen uit het arsenaal van het bolsjewisme, dat met de gehele natuur van het bolsjewisme, met zijn revolutionnaire geest, onafscheidelijk verbon- den is."

Toen zij opkwamen voor eenheid en discipline in de bolsjewisti- sche partij, stonden Lenin en Stalin steeds aan het hoofd van de ideologische strijd tegen het internationale opportunisme. De revolutionnaire elementen in de internationale arbeidersbe-

163