e 1,95
67
stejaargang • nummer 44 • woensdag 31 oktober 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Hoe lang nog dweilt Vlaanderen met de kraan open?
Lees blz. 3
Vier keer onzin oVer
Ford Genk 2
BrieFje aan…
de Vlaamse BeweGer 3
roddels uit de wetstraat 4
schijn BedrieGt 6
Bollekenskermis 5
op de praatstoel:
miel cools 11
De Wever gaat in de fout
In de twee weken na de gemeenteraads- verkiezingen verschenen in de ‘serieuze’
Vlaamse pers tientallen commentaarstuk- ken. Ze behandelden allerhande onderwer- pen, maar ze hadden één ding gemeen: ze kwamen allemaal uit de pen van opinievor- mers die tegen Bart de Wever zijn. Hij en zijn partij krijgen langs alle zijden op hun kop. Ooit mocht het Vlaams Blok/Belang dat dubieuze genoegen smaken, nu is het aan De Wever en co.
Misschien wordt BDW ook ooit weer ver- vangen door een succesrijk politicus die nadrukkelijk afstand neemt van De Wever en aan de goegemeente laat weten dat hij toch de verdienste heeft de N-VA te hebben teruggedrongen. Staat die ook rechts van het midden, dan krijgt die ook weer alle bagger over het hoofd gestrooid. Dat massale inbeu- ken blijft duren tot er eindelijk een socialist of toch tenminste een progressieve liberaal de verkiezingen in Vlaanderen wint. Hij/zij mag ook vooral niet te Vlaamsgezind zijn. Dat alles om maar te zeggen dat De Wever, de lichtbak van de Vlaamse politiek, het echt wel zwaar te verduren krijgt. Een mens wenst het zijn ergste vijand niet toe. En dan hebben we het nog niet over maffiose doodsbedreigingen met een afgesneden varkenskop waarbij ook zijn gezin (nog meer) onder druk wordt gezet.
manipuleren lukt steeds minder
Toch wint De Wever de verkiezingen. Daar- uit leren we dat de invloed van die zelfbe- noemde opinievormers absoluut niet moet overdreven worden. Jan-die-allang-geen- pet-meer-draagt en Mie-die-haar-schort-
heeft-uitgespeeld lezen al dat hoogdravende gedaas, schudden het hoofd en vormen hun eigen mening. Als ze het al lezen… Ze vertrouwen een pianist in een hoerentent meer dan degenen die hun krant volpennen. Die kranten vliegen in steeds meer huizen buiten. De kiezers zoeken het wel uit op inter- net.
Dat is dan het goede nieuws. Onze gestroomlijnde media verliezen steeds meer de macht om het kiezerskorps te manipule- ren. Ze worden wellicht van pure frustratie alsmaar driester. Waarop weer meer men- sen hen de rug toekeren.
Er is ook slecht nieuws. Omdat De Wever de kiezer niettegenstaande de pershetze in grote getale kan overtuigen, lijkt hij wat last te krijgen van overmoed. Soms doet een waar- nemer de indruk op dat hij zich onkwetsbaar begint te wanen. Vorige week zorgde hij voor een treffende illustratie van dat vermoeden.
Onder de titel “De Wever zegt Vlaamse Beweging de wacht aan”, zette De Morgen vorige week dinsdag een opvallende uit- spraak van de N-VA-voorzitter op de voor- pagina. Op de achterbank van een taxi en rondtoerend in Den Haag, zegt hij tegen zijn rechterarm Liesbeth Homans: ‘De enige bij- drage die de Vlaamse beweging vandaag nog kan leveren aan een onafhankelijk Vlaanderen, is ophouden te bestaan.’
Hij reageerde daarmee op een opiniestuk van een Vlaamse beweger dat die dag in een krant verscheen. Schrijft er dan al eens iemand niet afkeurend over De Wever en dan ziet die er zowaar een probleem in. Acht hij zichzelf dan als enige bekwaam om het
Vlaamse standpunt op een aanvaardbare en wervende manier onder de aandacht te brengen? Dan moeten we echt van overmoed spreken. Akkoord, niet alles wat onder dek- king van een Vlaamse Leeuw gebeurt, helpt onze zaak vooruit. Doch als slechts één man geschikt is om het Vlaamse woord te voeren, dan mogen we de boeken wel sluiten.
Pleiten voor de opheffing van de Vlaamse beweging is ronduit grof voor de voorzitter van een partij die zich toch nog altijd Vlaams- nationaal noemt. Ofwel wenst De Wever dat zijn eigen partij er mee ophoudt, ofwel situ- eert hij de N-VA niet meer binnen de Vlaamse beweging.
weyts is niet akkoord
Zijn woorden zorgden in de N-VA zelf voor heel wat ongenoegen. In de weekeindeditie van De Standaard vond ondervoorzitter Ben Weyts, die de volgende maanden meer op de voorgrond zal treden als De Wever aan het roer van het Antwerpse schip zit, het nodig nadrukkelijk afstand te nemen van zijn voor- zitter. Op de vraag of hij het eens is met de genoemde uitspraak, antwoordt Weyts rond- uit ‘neen’. De Wever doet volgens de onder- voorzitter zijn job voor 99,95 procent uitste- kend, maar dit was er dus één uit de doos van die andere 0,05 procent.
Dat iemand als Weyts het nodig vindt in een uitgebreid interview voor De Standaard afstand te nemen van De Wever, toont aan dat er heel veel negatieve reacties zijn geko- men. BDW trapte op het hart van zijn eigen kerngroep en dat doe je niet.
Wat zo mogelijk nog onverstandiger was dan de uitspraak zelf, was de manier waarop
ze aan de oppervlakte kwam. De Wever nodigde een journalist van De Morgen uit om hem gedurende zowat een half jaar op de voet te volgen tijdens de campagne. Interpre- teer op de voet, maar letterlijk. Kristof Windels was zelfs aanwezig op vergaderingen en petit comité en in het hotelzaaltje waar de partij- top de resultaten afwachtte.
Dagenlang publiceerde De Morgen dubbele pagina’s grote verhalen. Windels schreef er ook een boek over, dat deze week officieel verschijnt. Zware geheimen komen we niet te weten. De lezer neemt wel ken- nis van handigheidjes, campagnetrucjes en ensceneringen die bij het spel horen, maar waar je het brede publiek toch beter niet van op de hoogte brengt. Nooit eerder liet een politicus een journalist zo nadrukkelijk in zijn kaarten kijken. Die journalist werkt dan nog voor een krant die blijkbaar als voornaam- ste doelstelling heeft om De Wever belache- lijk te maken en in de problemen te brengen.
Uiteraard haalt dan zo’n vertrouwelijke oprisping de voorpagina. Van een accidentje genre verkeerde e-berichtjes of fout ver- stuurde tweets kunnen we in dit geval niet spreken. De Wever organiseerde de open- deurdag gewoon zelf.
Wie zich onkwetsbaar acht, maakt begin- nersfouten. In de staat van genade waarin De Wever zich vandaag bevindt, richten die nog geen zware averij aan. We hopen echter voor hem dat mensen uit zijn omgeving hem op die fouten wijzen, want anders komen er nieuwe en ooit komt het moment dat die wel schade berokkenen.
20 jaar phaedracd 12
“The Tudors” in Kortrijk, naar een scenario van Quicky
Actueel
31 oktober 2012
2
Uit de smalle beursstraat
Vier keer onzin over Ford Genk
De sluiting van Ford Genk was blijkbaar de ideale aanlei- ding voor politici om allerlei onzin uit te kramen. Een overzicht.
Dat het opdoeken van het auto-assemblagebedrijf in Genk voor emotionele reacties zorgt, is normaal. Het gebeurt uiterst zelden dat op één dag door 10.000 jobs (het personeel van Ford Genk plus het jobverlies bij de toeleveranciers) een streep wordt getrokken. Hoe erg dit drama voor de vele getroffen gezinnen ook is, de sluiting moet toch in een breder perspectief worden geplaatst. In Vlaanderen val- len elke maand 1.600 ontslagen. Dat betekent twee Ford Genks en afgeleiden per jaar. Fa Quix van de textielfederatie Fedustria bere- kende dat er sinds 2007 in de textielsector 10.000 jobs verdwenen zijn. Netto, na aftrek van wat er aan tewerkstelling is bijgekomen.
Die cijfers haalden zelden of nooit de voorpagina’s van de kranten.
Wie de zaken de voorbije dagen zeker niet in perspectief wisten te plaatsen, waren de dames en heren politici. Zelden op korte tijd zoveel onzin gehoord. Zelfs zeer ervaren beleidsmakers hebben geen benul van een aantal elementaire onderdelen van de industriële poli- tiek, noch van de werking van een markteconomie.
Beginnen we bij Bart Tommelein, fractieleider van de Open Vld in de Senaat en in Brussel een politieke has been. Hij bekritiseerde de Vlaamse regering die er niet in slaagt grote autoconstructeurs in Vlaanderen te houden. Wat volgens Tommelein de oplossing is in deze, is niet duidelijk. Moeten er misschien meer subsidies gegeven worden aan buitenlandse multinationals die zich hier komen vesti- gen? Of om te verhinderen dat ze vertrekken? De geschiedenis leert dat subsidies aan bedrijven die overwegen een vestiging te verplaat- sen eigenlijk uitstel van executie is. Die steun aan bedrijven wordt ingegeven door de bezorgdheid om jobs te redden, maar uiteinde- lijk neemt de vrije markt de overhand. Een bedrijf dat niet rendabel is, vertrekt. Ook kan dat bedrijf Vlaanderen verlaten omdat de loon- kosten hier te hoog zijn.
Over Ford Genk bestaat een soort van algemene consensus dat de sluiting enkel en alleen te maken heeft met de overcapaciteit in de sector. De waarheid is genuanceerder. Dat Ford een fabriek sluit, is inderdaad een gevolg van de overcapaciteit (te veel productie maar te weinig vraag). Maar dat uitgerekend Ford Genk wordt opgedoekt, is wel gerelateerd aan de loonkosten; anders zou er nooit een site worden uitgebreid in Valencia, waar de loonkost 40 procent lager is.
Tommeleins stadsgenoot John Crombez liet zich niet onbetuigd.
Ook hij leverde het verwachte pakje onzin af. Crombez stelde dat de internationale bedrijven de regeringen chanteren. Dat is echt wel de wereld op zijn kop. Crombez behoort niet alleen tot een partij die lak heeft aan een gunstig ondernemingsklimaat, hij doet er alles aan om bedrijven weg te pesten. Economen wijzen er terecht op dat multi- nationals bij hun investeringsbeslissing veel aandacht besteden aan de rechtszekerheid. Landen waar de fiscale regels om de haverklap worden veranderd, worden gemeden als de pest. Dankzij de socia- listen, en Crombez in het bijzonder, is België zo een land. Eerst wer- den bedrijven aangetrokken met de notionele intrestaftrek, eigen- lijk een belastingverlaging, maar nu stuurt de regering-Di Rupo het systeem bij, waardoor bedrijven plots meer belastingen moeten betalen. Dan hebben we het nog niet over de superboetes van 309 procent die aan ondernemers zullen worden opgelegd. Normaal dat potentiële investeerders België links laten liggen.
Een derde stommiteit hoorden we van Jean-Luc Dehaene, oudge- diende in de Belgische politiek, die ons met de Dexia-factuur heeft opgezadeld. Hij zag er geen graten in openlijk te pleiten voor brug- pensioen op 50 jaar. Dat is echt hallucinant. Waar overal in Europa een beleid wordt gevoerd om mensen langer aan de slag te houden, kiest men er hier voor ze uit de arbeidsmarkt te stoten. De kosten van de herstructurering worden zo opnieuw op de gemeenschap afge- wenteld, want het brugpensioen is een combinatie van een werk- loosheidsuitkering en een toeslag van het bedrijf. Brugpensioen kost aan de gemeenschap jaarlijks 1,6 miljard euro. Dehaene wil de Vlaming nog meer doen betalen.
Laurette Onkelinx mocht natuurlijk niet ontbreken. Zij verklaarde dat de Europese begrotingsdoelstellingen niet zo belangrijk zijn.
Onkelinx vreest dat te veel besparingen zullen leiden tot nog min- der economische groei en dus nog meer herstructureringen, zoals bij Ford Genk. Onzin, uiteraard. Het ondernemers- en het consumen- tenvertrouwen zullen pas terugkeren als er een langetermijnperspec- tief wordt geboden met een duidelijke budgettaire sanering en geen knip-en-plakwerk zoals zo vaak gebeurt. Ten tweede kan groei maar gerealiseerd worden wanneer de overheid de uitgaven beperkt waar- door de belastingen omlaag kunnen. Dat zal de economie zuurstof geven. Maar dat heeft links nooit begrepen.
Angélique VAnderstrAeten
Het mag voor de noordelijke bevolkings- groep van dit land een zegen heten dat Fréderic Deborsu notoir lid is van de zuidelijke groep die het verbond “communicerende vaten”
tussen Laken en de Belgische constructie overeind blijft houden. Mocht een noordelijke
“onderdaan” van Albert Second zich aan gelijk- aardige “beledigende roddels” over zijn sibbe vergrepen hebben, zijn toorn zou het begrip
“razernij” allicht overstegen hebben. Al was het maar om, in dat geval, steun te bieden aan de door de regimemedia belichte keer- zijde van de roddelmedaille, die het separatis- tische streven van een bepaalde politieke partij voor eens en voor altijd zou hebben bloot- gelegd. Voor zover diezelfde media het ver- moeden niet tot quasi zekerheid zouden heb- ben omgebogen, dat de leider van die partij persoonlijk de regie van “operatie beschadi- ging” gevoerd had. Dat Deborsu niet, voorzien van pek en veren, de woestijn van het “hoog- verraad” werd ingestuurd, dankt hij in niet- geringe mate aan zijn natale wortels. Eén en ander blijft hypothetisch gesteld, iedereen denkt er naar eigen godsvrucht en vermogen het zijne over. Zelf doe ik dat ook.
Rozenblaadjes
Minder hypothetisch en eerder reëel is dat tekenen van razernij kunnen opborrelen als gevolg van de inhoudelijke waarheid achter het gezegde “de waarheid kwetst”. Geen mens, ook Deborsu niet, die kan bewijzen dat zijn
“roddels” meer waarheid dan verzinsel bevat- ten. Helaas voor Le Palais/Het Paleis is er nie- mand die bewijzen kan dat ze meer verzin- sel dan waarheid zijn. De enige waarheid die ertoe doet, ligt, zoals altijd, ergens in het mid- den tussen de uitersten “allemaal roddels” en
“allemaal juist”. Zich een onvoorwaardelijke
“believer” tonen van of het ene of het andere uiterste, getuigt in het ene geval van verre- gaande naïveteit, in het andere van intellectu-
ele oneerlijkheid. De geschiedenis leert dat de door de Coburg-dynastie bewandelde paden niet altijd met rozenblaadjes bedekt waren.
Niet in de tijd dat koekjesdozenromantiek de geesten van hun “onderdanen” meer benevel- den dan goed voor hen was, en zeker niet van- daag, nu de nevels die hun schimmige wereldje decennialang voor het publieke oog verborgen hielden, steeds dunner worden.
In Wallonië was het boek “Questions roya- les” binnen de kortste tijd uitverkocht. Hechte, onvoorwaardelijke en onaantastbare liefde voor vorst en vaderland blijkt daaruit niet echt.
Sereniteit
Intussen deden de regimemedia in beide landsdelen eensluidend en ontroerend hun best de balans richting “verzinsels” en “bele- digingen” te doen overhellen. De VRT voerde
“geschokte” politici op, aangevoerd door Her-
man de Croo, paleislakei bij uitstek, maar zelfs hij durfde het niet zonder meer bij “allemaal leugens” houden. Hij hield zich veeleer op de vlakte: “Ik denk dat het niet waar is.” Denken is geen synoniem van zeker zijn.
Hij probeerde wel te scoren door te stel- len dat het beneden peil was mensen te beschuldigen die het bij wet niet toegestaan is zich te verweren. De Croo werd een dag later al gecounterd door niemand minder dan de “diep geraakte” prins Filip, die het, nooit eerder gezien, in alle sereniteit over de geluk- kigste dag in zijn leven had toen zijn gemalin Mathilde zijn huwelijksaanzoek met een “ja”
beantwoordde.
In Het Laatste Nieuws stelde zelfverklaarde
“royaltyfan” Hilde Sabbe onder de welluidende columntitel “voyeurisme” dat zij en gelijkge- zinde fans koekblikken met een verguld randje willen en geen slaapkamershots.
Van die koekblikken heeft ze al volop kunnen genieten toen ze op buitenlandse mis- sies, zoals in Turkije, het prinselijke koppel kon gadeslaan in hun gemeenschappelijk project dat “een gelukkig huwelijk” heet. In novem- ber deelnemen aan de buitenlandse “missie”
van het prinsenpaar naar Australië, zit er voor Hilde volop in.
Kippen
In afwachting kunnen zij en haar roy-
ale medestanders zich blijven tegoed doen aan de uitgebreide berichtgeving over koek- blikken met een verguld randje. Zoals recent de cursus “leiderschap” die Mathilde enkele dagen voor afreis naar Turkije volgde aan de Amerikaanse Yale-universiteit, en het wereld- nieuws over het “amper” vijftig euro kostende witte Zara-jurkje dat ze in Turkije droeg, en dat een afdeling van haar vrouwelijke aanhang als de bekende kippen zonder kop naar de winkel snelde om zich een eender jurkje aan te schaf- fen, om zich, naar eigen zeggen, ”ook even prin- ses te voelen”. Tja.
De monarch moet nog niet panikeren. Er lopen in zijn rijk nog voldoende verstande- lijk beperkten rond. Pas terug van Amerika en Turkije, en in afwachting van de trip naar Australië, koos Mathilde tijdens een kort inter- mezzo in Luxemburg opnieuw voor haar favo- riete modehuis Natan om het “sprookjeshuwe- lijk” tussen groothertog Guillaume en gravin Stéphanie bij te wonen. Als bovenvermeld overzicht van Mathildes “overvolle agenda”
geen koekblikken met een verguld randje zijn, wat dan wel? Wat dat overzicht met de “rod- dels” van Deborsu te maken heeft? Op zich niet veel, of zelfs niks. Ik wil maar zeggen dat het de moeite loont “razend” te worden als een
“onverlaat” gaat zagen aan de pijlers die rijke- luisleventjes op andermans kosten al decen- nialang stutten.
Als een koning “razend” is
De koning heeft zich niet boos gemaakt, hij was razend! Dat hebben we dan ook weer mogen beleven in onze geliefde modelstaat. Over de reden van die vorstelijke “razer- nij” moet ik niet uitweiden. Ze is alom en voldoende bekend. Dat gaat van koninklijke liederlijke levenslust, langs poen als ruilmiddel voor gebrek aan prinselijke liefde, tot het verwekken van adellijk nageslacht via een proefbuis. Mocht ik wat vergeten zijn, de daar- over verzamelde werken van RTBf-journalist Fréderic Deborsu worden voor een democra- tische prijs in de “betere boekhandel” aangeboden.
EuROpEsE FicTiE
Hoofdredacteur Wouter Verschelden had het in De Morgen over de Nobelprijs voor de Vrede, onlangs toegekend aan Europa…
Nieuws voor één dag, en goed voor ruzie over welke Europeaan er naar Oslo mag. Dat Europa de prijs kreeg van de nobele Noren, het volkje dat uitgerekend geen zin heeft om tot de weldenkende en welstellende Europese club te behoren, wou Verschelden er nog net bijnemen.
Maar de rest van zijn tekst is een zoveelste poging om die malle nationalisten wat te jen- nen. Onze economie, onze cultuur en samenle- ving “trekt zich niets meer aan van landsgren- zen”, wist de slimste van De Morgen.
En dat terwijl de Europese economie kraakt van verdeeldheid, dat terwijl Europese een- heidscultuur vooral worst in de pan is, dat terwijl in de Europese politiek de strekkingen evenzeer aanwezig zijn als in de nationale politiek. Flauwere analyses, je vindt ze nau- welijks.
WallOnië OnTspOORT…
Het was bijna prijs, begin deze week.
Een spoorstaking tegen de plannen van Paul Magnette (PS), om de structuur van de NMBS te wijzigen, werd op het nipper- tje vermeden. Het was eens te meer de CGSP, de Waalse vleugel van de socialis- tische bond, die de staking wou forceren.
Philippe Dubois van de CGSP had ook al de staking van 3 oktober als cavalier seul in gang gezet en wou dat opnieuw doen.
Dat was niet naar de zin van de Vlaamse vleugel van de bond, maar nog minder naar de wens van de christelijke spoorbond ACV, die eerst wou praten. Dit keer moes- ten de Waalse radicalen inbinden. Voor hoelang? “De Waalse stakingsbereidheid botst al langer met de terughoudende hou- ding van de Vlaamse vakbondsdelegatie, aldus Lieven Desmet in De Morgen.
Actueel 31 oktober 2012 3
De Vives-onderzoekers vergeleken 2012 met de vorige verkiezingen van 2006 (de korte termijn) en blikken achteruit tot 1976 (de mid- dellange termijn). De lange termijn, grootva- ders tijd, zeg maar, blijft buiten beschouwing.
De Rand: globaal
De Rand verfranst. De Nederlandstalige lijs- ten scoren met 78,9 procent een klein beetje hoger dan in 2006 (75,5 procent) en in 1976 (76 procent). Dat is wellicht een gevolg van het leeglopen van tweetalige lijsten in het gebied. Die behaalden in 1976 nog tien pro- cent, in 2006 nog 4 procent, om nu hele- maal uit beeld te verdwijnen (1 procent). De Franstalige lijsten lijken in 2012 te plafonne- ren op 20 procent van de stemmen, die ook al in 2006 werden behaald, een status quo die voor sommigen misschien hoopgevend is, maar die niet mag doen vergeten dat de Franstaligen hun posities in de Rand op mid- dellange termijn verstevigden van 14 procent in 1976 tot 20 procent vandaag. De verfran- sing van De Rand kronkelt voort.
De Zes
Bij de onzuivere splitsing van BHV werd vooral de Rand electoraal gesplitst. De Frans- taligen behouden het uitzicht op de amputa- tie van de zes faciliteitengemeenten. Ze bijten er een gat in de grenzen van Vlaanderen. Ook daar verdwijnen de tweetalige lijsten bijna uit beeld: van 37 procent in 1976 tot 18,7 procent in 2006 en een povere 7,8 procent nu.
De Nederlandstalige lijsten stijgen er van 21,9 procent naar 28,5 procent. Een winst van 6,6 procent. Kunnen de Vlamingen er dromen van een “licht herstel”? Of zoals Vives con- cluderen dat de dalende trend in 2012 “lijkt gekeerd?”. Tijd om daar een feestje te bou- wen? Dat zal dan wel een feest van de uto- pie moeten zijn. De Franstalige lijsten maken immers een sprong van 28 procent naar 64 procent. Meteen een score met voor de Vla- mingen één uitzicht: die van machteloosheid en eeuwige oppositie. Het Brusselse voor- beeld wenkt: wanhopige Vlamingen met persoonlijke politieke ambities, die bedelen om een plek op een Franstalige lijst. Een bru- taal gegeven, maar straks ook in de Zes een realiteit. De verfransing van de Zes is quasi af.
Voor de huidige situatie onthouden we vooral de cijfers over de essentie: de Frans- talige lijsten zijn oppermachtig in Linkebeek (79 procent) en Wezembeek-Oppem (78 pro-
cent), de facto ook in Rode (66 procent) en Kraainem (63 procent) en vermoedelijk nu ook in Wemmel (54 procent). In Drogenbos zit hun macht nog deels verstopt onder de man- tel van een tweetalige lijst.
Voor de middellange termijn onthouden we dat de Nederlandstalige lijsten in de Zes wel- licht moedig zijn, maar machteloos. In Rode zakte het Vlaamse electorale gewicht in de periode 1976-2012 van 50 procent naar 34 procent, in Wezembeek-Oppem van 34 pro- cent naar 22 procent, in Kraainem van 30 pro- cent naar 17 procent, in Linkebeek van 30 naar 21 procent. In Drogenbos waren er geen Nederlandstalige lijsten meer, in Wemmel lij- ken ze te winnen (van 40 naar 46 procent), maar die winst is niet meer dan het gevolg van het wegvallen van de tweetalige lijst daar.
Dieper Vlaanderen
Dan zijn er de dertien Vlaamse Randge- meenten zonder faciliteiten. Vives deelt die in drie categorieën in. In vier gemeenten (Asse, Machelen, Meise, Merchtem) was er geen Franstalige lijst. Niets aan de hand.
In een aantal andere behalen de Fransta- lige lijsten tien tot twintig procent: Hoeilaart (9 procent), Vilvoorde (11 procent), Grimber- gen (11 procent), Dilbeek (12 procent), Beer- sel (14 procent), Tervuren (17 procent). Hier is het alarmcode oranje.
In drie gemeenten groeiden de Franstalige lijsten sinds 1976 al een eind boven de twin- tig procent. Dat is het geval in Zaventem (van 14 procent naar 20 procent), in Sint-Pieters- Leeuw (van 10,6 procent naar 22 procent), en in Overijse (van 16 procent naar 24,3 procent).
Hier is het rood alarm!
Zeker op middellange termijn is in de brede Rand de verfransing onmiskenbaar.
Stoptekens?
Verfransing in Brussel, in de Zes, en in de bredere Rand… Het wordt uitkijken naar de manier waarop de Vlaamse partijen zullen omspringen met die realiteit. Die verfransing is overigens maar één element van de bre- dere vervreemding van Vlaanderen. Vlaamse politici staan hiermee voor drie uitdagingen:
één in de Rand, één in Brussel en één in heel Vlaanderen.
Uitdaging één: de Rand
Werpt de politieke, maar onzuivere splitsing van BHV een dam op tegen verdere verfran-
sing? Misschien. Over de kostprijs van de split- sing is er minder duidelijkheid. De politieke verbrusseling van de faciliteitengemeenten was alvast de eerste toegeving van de traditi- onele partijen. Ze kwamen ermee weg omdat BHV veel Vlamingen maar matig interesseert.
Alle Vlaamse partijen, de Vlaams-nationale inbegrepen, toonden zich in de jongste decen- nia niet meteen creatief in het bedenken van een efficiënte strategie om het probleem uit- gelegd te krijgen aan hun burgers. Laat staan dat ze dat waren om de modale Vlaming aan te tonen hoe ze het zouden oplossen.
Het valt te bezien of een groeiende N-VA die uitdaging met meer resultaat zal aanpak- ken dan Vlaams Belang dat kon vanachter de obstakels van het cordon. Zolang dit niet lukt, blijft het dweilen met de kraan open. Of – zoals Jean-Pierre Rondas schrijft in “De hul- pelozen van de macht” – tot zolang zal de francofonie op vinkenslag liggen “om hier een straat en daar een dorpje in te palmen, hier een grensje te verleggen daar een taalwetje te ontduiken”.
Uitdaging twee: Brussel
De “regeling” van BHV werd nog wel met meer pasmunt betaald. Vlaamse handteke- ningen onder het regeerakkoord van Di Rupo zetten zakken geld op het spoor naar Brussel.
Bovendien kregen de Franstaligen met een versterkt Brussels Gewest twee van de drie Gewesten in handen. In het federale onder- handelingsspel is zoiets niet zonder belang.
Van een tweetalig Brussel is allang geen sprake meer. De communautaire strijd voor de verankering van (een stukje) Vlaanderen in Brussel is een peperduur achterhoedegevecht geworden. De N-VA, de grootste Vlaamse par- tij, haalde in Brussel-stad één zetel. Proficiat.
Dat gebeurde met zegge en schrijve 2.745 stemmen op 67.155 neergelegde stembiljet- ten. Vier procent. Dat is ongeveer het dubbele van de score van Vlaams Belang, en oneindig veel meer dan de 0 procent van de Vlaamse traditionele partijen.
Ook in de andere 18 gemeenten van het Brusselse Gewest is het huilen met de Vlaamse pet op. Het succes van de N-VA situ- eert zich daar meestal tussen 0 procent en 2 procent, met een paar keer voorwaar 5 of 6 procent en een handvol verkozenen die dat opleverde. De Vlamingen van Brussel gera- ken niet meer vertegenwoordigd in het fede- rale parlement, dat wisten we al. Hun laatste strijders kunnen nu zes jaar plaatsnemen in hun zetels van onmacht. Dat geldt doorgaans ook voor de meeste Vlaamse “kosmopolie- ten” die zich hebben proberen te redden op Franstalige lijsten. “Vlaams Brussel” overleeft vooral in de hoofden van de laatste eilandbe- woners, in het kakelorkest van zonderlinge academici en onder de balkons van wat ver- waande cultuurhuizen.
Geef de Brusselse Vlamingen wat de Brus- selse Vlamingen toekomt. Maar stop die Brus-
selse leugen, het is een verloren strijd. Het is verloren geld. Het is verloren politieke ener- gie. Wanneer durven Vlaamse partijen hierin standvastig te zijn? Wanneer durven ze de keuze maken voor een geleidelijke politieke en economische delokalisatie uit Brussel? Zou dat niet pas een copernicaanse omwente- ling zijn?
Uitdaging drie: de vervreemding
Veel ingrijpender dan de sluipende verfran- sing van de Rand, en de verloren strijd om Brussel, is de uitdaging van de vervreemding.
Ze stelt zich in Brussel, in de Rand, in andere Vlaamse centrumsteden en de facto in heel Vlaanderen.
Het klopt dat Vlaams Belang daar al jaren op wijst, maar de partij slaagde er met haar soms onbehouwen jargon nooit in de bezorgdheid van de modale burger om te zetten in politieke kracht, die nodig is om het probleem werkelijk aan te pakken. Of de N-VA daarin - per defini- tie in samenwerking met andere Vlaamse par- tijen - zal slagen, is verre van zeker. De sche- penen van Vlaamse Zaken (en Integratie) die her en der worden aangeduid, zijn een signaal van verandering. Het is een begin, maar er zal meer moed nodig zijn.
Moed om de bedrijfsleiders tegen te spre- ken, als die blijven pleiten voor import van goedkope arbeidskrachten. Moed om de pro- gressieve opiniemakers van antwoord te die- nen als die nog meer volk in de overvolle tram van Vlaanderen willen blijven duwen. Noch- tans, Vlaamse partijen die daar eindelijk een punt van maken, krijgen ongetwijfeld ook de steun van veel nieuwe Vlamingen, die er even- min als de autochtonen belang bij hebben dat de “Verelendung” door ongebreidelde migra- tie uit de hand blijft lopen. De verkiezingsuit- slagen zijn maar één signaal. De correlatie tus- sen ongebreidelde migratie, sociale ellende, vervreemding, werkloosheid, financiële krapte en budgettaire tekorten maken duidelijk dat we niet goed bezig zijn.
“Ook een N-VA-schepen zal de stad niet tegenhouden”, schrijft Bart Eeckhout boven een analyse van de trotskist Eric Corijn in De Morgen. Dat klopt. De import van migranten in de “metropolitane gemeenschap” Brussel en in andere Vlaamse centrumsteden pak je niet aan met symboolmaatregelen alleen. Niet de schepenen van Aalst, Brasschaat of andere gemeenten kunnen het tij keren. Niet de N-VA alleen kan zorgen voor een ommekeer. Wel een meerderheid van de Vlaamse volksverte- genwoordigers.
Het heroriënteren van de sociale uitgaven in de richting van de toenemende nood van wie hier al leeft, gekoppeld aan een fors ver- hoogde ontwikkelingshulp aan landen in nood kan een alternatief zijn voor het dweilen met de immigratiekraan open. De sociale onder- laag hier, migranten inbegrepen, kunnen er alleen maar wel bij varen.
AnjA Pieters
Boventitel cursief
Bart Maddens en Wout Frees van het Vlaams Instituut voor Economie en Samenle- ving (Vives, KU Leuven) onderzochten de verkiezingsuitslagen van de Vlaamse Rand rond Brussel (faciliteitengemeenten inbegrepen, periode 1976 tot en met 2012). De Rand omvat alle 19 gemeenten die zich bevinden op het grondgebied van het Vlaamse Gewest en die een gemeenschappelijke grens hebben met Brussel of met één van de zes faciliteitengemeenten rond Brussel. Voor alle duidelijkheid: het kiesarrondisse- ment Halle-Vilvoorde is nog een stuk groter, en op zijn beurt maar een deel van de provincie Vlaams-Brabant, waar ook het arrondissement Leuven deel van uitmaakt.
Terug naar de “Rand” en naar de stembus.
Hoe lang nog dweilt Vlaanderen met de kraan open?
Beste idealist,
Zover zijn we dan gekomen. Gij zijt door de voorzitter van een Vlaams-nationale partij, die op het punt staat in gans Vlaan- deren akkoorden te sluiten met de traditio- nele partijen maar uitdrukkelijk niet met een andere Vlaams-nationale partij (wat velen in de Vlaams-nationale rangen betreuren), herleid tot een stuk folklore.
Naar verluidt kunt gij (m/v) er beter maar mee ophouden, want uw militantisme zou de Vlaamse onafhankelijkheid in de weg kun- nen staan. Stop maar met vergaderen en pinten pakken aan Vlaamse togen. Trek uw bottinnen en uw stevige jas maar niet meer aan om te gaan betogen in de Vlaamse Rand voor de Vlaamse zaak. Ga niet meer zingen op het Zangfeest.
Houd maar op met gestudeer in studie- kringen en gedaan met het volschrijven van Vlaams-nationale tijdschriften. Stop maar met waakhond te spelen voor de Vlaams- nationale partijen. Hang de jeugdbewe- gingsuniformen van Vlaamsgezinde jeugd-
organisaties maar aan de haak. Houd de IJzerwake maar voor bekeken, want dat is helemaal uit den boze, want te radicaal en veel te veel ‘erop en erover’. Het is voor- bij. Het heeft geen zin meer. Het dient tot niets meer. Ge wordt zelfs niet meer bedankt voor al wat ge in uw vrije tijd hebt gedaan, vaak met het toeleggen van eigen centen.
Het voetvolk wordt naar huis gestuurd. Ik moest onwillekeurig denken aan de gevleu- gelde woorden van Friedrich von Schiller:
“Der Mohr hat Seine Arbeit getan, der Mohr kann gehen.” Gij kunt gaan. Salut en de kost.
Stank voor dank is uw deel.
Het is evenwel een traditie in de Vlaamse beweging dat steeds heel wat Vlaamsge- zinde mensen zich naast en vooral bui- ten de partijpolitiek opstelden en blijven opstellen om de Vlaamse zaak te volgen, te becommentariëren en voorstellen te doen.
Desnoods ondernemen ze actie om de politiek onder drukte zetten.
Vlamingen waartegen geen enkel bezwaar kan zijn. Integendeel. Jullie hielden de vinger aan de pols en jullie gaven een alarmsignaal
telkens het fout dreigde te lopen. Het ver- trek van de N-VA uit de federale regerings- onderhandelingen had daar zeker veel mee te maken, want het protest begon luider en luider te klinken, precies vanuit die verschei- den Vlaamse beweging.
Gij, Vlaamse beweger, in gematigde of in radicale groepen, gij hebt op moeilijke momenten in de Vlaamse strijd de oude vlam brandend gehouden en de Vlaams-natio- nale partijpolitiek op het goede spoor gehou- den om geen of toch geen al te grote toe- gevingen te doen aan de adepten van het Belgische regime.
Het is echter - helaas - niet de eerste keer dat de militante, radicale, niet-partijpoli- tieke vleugel van de Vlaamse beweging de ezelsstamp krijgt van iemand die met hun steun is groot geworden en gekomen is waar hij nu staat. Of zijn we de uitspraken van Hugo Schiltz al vergeten? Nochtans had hij aan die Vlaamse beweging die de Volksunie mee had groot gemaakt zowat alles te dan- ken, vaak ook zijn lijfsbehoud, jawel. Maar die radicalen werden niet gesmaakt door de
heren waarmee hij aan tafel was gaan zitten om kleine en vooral grote compromissen te gaan sluiten. Ook vele van zijn toenmalige nieuwe medestanders die geen pedigree in de Vlaamse beweging hadden, maar wel mee de lakens uitdeelden en briljante car- rières in het verschiet hadden, trapten met wellust naar de gewone Vlaamse beweger.
Beste militant, geef niet op. Laat u niet vleugellam maken. Blijf het viriele en levende geweten van de Vlaamse strijd. Zet uw niet- partijpolitieke acties voort. Blijf de bakens uitzetten voor Vlaamse politici die de strijd via politieke partijen willen voeren.
Gij moogt u niet uit uw lood laten slaan.
Doe dat niet met een bizarre of hopeloos achterhaalde radicaliteit of een hunkering naar een ver verleden. Doe dat met gezond verstand en het poneren van eerlijke, maar gerechtvaardigde principes die niet haaks staan op deze tijd, maar er juist compatibel mee zijn. Doe dus voort, constructief en zoals altijd met het oude motto: Vlaanderen eerst!
Brief aan Vlaamse beweger
Dwingende tranen
Het was logisch dat de sluiting van Ford Genk in de Kamer ter sprake zou komen. Alle par- tijen kwamen de eerste minister erover on- dervragen. Vooral de Limburgers voerden namens hun fracties het woord. De gemeen- de tranen van Ford-arbeidster en Kamerlid Meryame Kitir, die zich openlijk afvroeg “En wat nu?”, grepen iedereen aan. Haar woor- den gingen door merg en been. Meteen was ze beroemd en wist heel het land wie deze eerder schuchtere, maar minzame en be- scheiden dame was. Alle holle woorden van Kamerleden als de oude krokodillen Patrick Dewael en Daniel Bacquelaine verdwenen erdoor in het niet. De boodschap en de nood- kreet die zij bracht namens de arbeiders uit Genk waren niet mis te verstaan. Het applaus voor Kitir was Kamerbreed. Het valt nu af te wachten wat er zal gebeuren. Gaat men over tot de orde van de dag?
Ondank is ’s werelds loon
Doordat Vincent Quickenborne de macht in Kortrijk had gegrepen, door een monster- verbond tegen Stefaan de Clerck van de CD&V te sluiten en de burgemeesterssjerp te grijpen, gaf hij zijn ministerschap door aan partijvoorzitter Alexander de Croo. Dat bete- kende meteen dat hij terug gewoon Kamer- lid zou worden - dat gebeurde vorige week.
Echter, daardoor moest zijn plaatsvervanger alweer plaats ruimen. Roland Defreyne, de minzame man uit Gistel, zat in zak en as. Niet alleen was hij een meer dan ijverig Kamer- lid, hij kende zijn dossiers erg goed. Twee weken geleden had hij al een eerste teleur- stelling opgelopen. Met de tactiek van Van Quickenborne in Kortrijk werd hij in zijn eigen Gistel buitengebonjourd, ook al had hij de meeste voorkeurstemmen. Nochtans
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
31 oktober 2012
4
had hij zich sinds 2006, toen hij op dezelfde wijze zijn burgemeesterssjerp al eens had verloren, bijzonder ingezet om zich bij de Gistelse kiezer geliefd te maken door een keiharde inzet. Dat leek te lukken op 14 ok- tober, met een geweldig groot aantal voor- keurstemmen. Niet dus. In enkele dagen was alles voorbij. Zo gaat dat in de politieke leeu- wenkooi. De ene heeft alles en de andere niets. Van broederlijk delen is er uiteraard geen sprake. Stel je voor!
Stemmingmaker
Denis Ducarme van de MR is ‘alive and kic- king’. Tijdens de eerste zitting van de com- missie Landsverdediging kwam hij nog maar eens janken over de onbillijke taalverhoudin- gen in het leger en probeerde hij minister Pieter de Crem wat te intimideren. Het is na- melijk zo dat Ducarme altijd onevenwichten ziet, ook al wordt zwart op wit aangetoond dat het niet zo is. Hij doet gewoon aan stem- mingmakerij om de concurrentie van het FDF voor te blijven. Hij wond zich op over het feit dat na de benoeming van de nieuwe chef Defensie er nog twee Nederlandstali- gen benoemd werden in essentiële functies.
Volgens hem was dat alweer een aanslag op het taalevenwicht. De Crem reageerde laco- niek, waarop Ducarme hem toesnauwde dat zijn fractie geen enkele benoeming meer zal steunen die het evenwicht niet zal herstellen.
Waarop De Crem ijskoud: “Nu ben ik echt bang.” De Vlaamse commissieleden konden hun lol niet op.
Lik op stuk
Di Rupo had zich op de recente Europese top nogal vijandig uitgelaten tegenover sepa- ratistische en independentistische partijen.
Gerolf Annemans wilde weleens weten wat hij precies bedoeld heeft. En toen kwam de aap
uit de mouw. Di Rupo sprak zijn afschuw uit tegenover separatistische partijen omdat die alleen maar mensen zouden verdelen en te- gen elkaar opzetten: “Elke separatistische beweging draagt in Europa bij tot het tegen elkaar opzetten van landen, regio’s en volke- ren. Wie separatisme zegt, zegt nationalisme.
Nationalisme in Europa gaat in tegen de Europese gedachte.” Om zijn woorden enig gezag te geven, verwees hij naar Theodore Dalrymple en - houd u vast - Guy Verhofstadt.
Daarop ontstond enige hilariteit en hoonge- lach. Annemans doorprikte het discours door Di Rupo eraan te herinneren dat hij op de Eu- ropese top naar veertig Kamerleden had ver-
wezen die het einde van België zouden willen.
Het gaat om partijen die in de autonomie voor Vlaanderen een oplossing zien voor de pro- blemen die men inzake Ford en dergelijke net had besproken. Annemans stelde duidelijk dat hij die partijen niet namens Vlaanderen kan aanvallen op een Europese top. Annemans:
“U hebt dat gedaan namens de Belgische regering, maar die heeft, zoals u weet, geen Vlaamse meerderheid. U had dus in uw ant- woord van vandaag een toontje lager moeten zingen. Vlaanderen heeft op dat vlak geen les- sen van u te krijgen, zeker wanneer het gaat over solidariteit.” Die zat. Het is de enige taal die tegen die man moet gesproken worden.
Graven van Vlaanderen
Zo, daarmee is één probleem opgelost: het kerstgeschenk voor de Vlaamse beweger. Hij of zij moet dan misschien wel verdwijnen, volgens Ward de Bever, maar behoort wel tot de diersoort die de gewoonte heeft boeken over het eigen verleden te kopen; wat De Bever erg toejuichte toen hij zelf veel lemma’s schreef (o.a. over ’t Pallieterke) voor de “Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging”.
Geschiedenis voor iedereen
“De Graven van Vlaanderen” (uitgeve- rij Davidsfonds 2012, 353 bladzijden, 69,95 euro) is een prachtig koffietafelboek dat een mooie vormgeving met honderden miniaturen combineert met inhoud op niveau. Ik ken auteur Edward de Maesschalck al zo’n 35 jaar.
Hij was een enthousiaste medewerker bij mijn eerste historische televisiedocumentaires:
“Geschiedenis van de kleine man”. Hij werd wetenschappelijk medewerker bij de toenma- lige dienst Wetenschappen van de omroep.
Edward is een aimabel man. We zijn er heel de tijd in geslaagd de klassieke omroepintri- ges, dolkstoten in de rug en gevechten over de grenzen van ons territorium te vermijden (omroepen en universiteiten hebben meer gemeen met de middeleeuwen dan menig persoon wil toegeven). Bij de VRT bewees De Maesschalck met zijn scenario’s dat een
“doctor middeleeuwse geschiedenis” zich niet noodzakelijk opsluit in zijn ivoren toren, in zijn specialiteit. In het Liber Amicorum voor Luc de Vos (Militaire School) schreef hij: “Vele historici wentelen zich hooghartig in het eigen gelijk en blijven zich afkeren van elke vorm van vulgari- satie.” Dat is juist het sterke punt van Edward en dat bewijst hij nogmaals met deze “Graven”.
Dit is eigenaardig genoeg het eerste boek ooit aan de heersers gewijd van dat lapje grond dat zijn naam gaf aan ons land. Dat zegt veel over de verpletterende indruk die het graaf- schap maakte en de uitstraling die het eeuwen had; zelfs nadat het in de 15de eeuw geleide- lijk voorbijgestoken werd door wat vandaag het belangrijkste centrum van het huidige Vlaande- ren is; het hertogdom Brabant. Maar de naam en de faam van Vlaanderen was toen al zo ingeburgerd dat we ons van Hoogstraten tot Halle, van Duinkerken tot Voeren Vlaming noemen. Het boek is een feest van herken- ning; zeker voor mensen die nog “vaderland- sche geschiedenis” op school leerden en die hun schriften illustreerden met de prachtige prenten “’s Lands Glorie”, van Historia. Hier zijn de biografieën van al die graven die een
vorige generatie nog kende: de vele Boude- wijns, Robrechten, Filipsen en natuurlijk de Dampierres. Het is misschien een verrassing voor de lezers dat er nauwelijks één Vlaamse graaf behoorlijk “Diets” sprak. Lodewijk van Male – de laatste in het rijtje – is één van de weinige uitzonderingen. Dat neemt niet weg dat de tijdgenoten zeer goed wisten dat de Dietssprekers in de vele conflicten de harde kern van het graafschap vormden en op hun strepen stonden. Natuurlijk is dit geen boek dat je in één ruk uitleest. De auteur volgt strikt de chronologische volgorde en de lezer kan gerust een weekje afhaken. De vele kaarten en duidelijke stambomen zorgen ervoor dat men onmiddellijk de draad oppikt.
Rauwe houwdegens
Het is meestal geen fraai verhaal dat De Maesschalck vertelt. Bijna alle graven zijn rauwe houwdegens voor wie alle middelen goed zijn om hun domeinen uit te breiden:
moord, doodslag, onthoofding, kinderhuwe- lijken, enzovoort. Dikwijls zijn het onbetrouw- bare vlegels zonder enige vorm van cultuur.
Er valt er al eens eentje uit de toon in de eer- ste eeuwen omdat ie aanvankelijk als tweede of als derde zoon bestemd was voor een bis- schopszetel en zowaar kan lezen en schrij- ven. Bijna alle graven zijn lichtgeraakt, opvlie- gend en overtuigd van de eigen uitzonderlijke waarde. Ze bijten dikwijls in het zand wan- neer ze botsen met één van die koelbloedige Franse koningen (type Filips II of Filips IV), die subtiele haast moderne politieke intriges spin- nen, die een batterij juristen inzetten tegen hun temperamentvolle Vlaamse leenmannen, zodat de graven geregeld in een Franse tac- tische val trappen. De grote uitzondering is weer de “flamingant” Lodewijk van Male die het gebruik van het Nederlands in zijn admi- nistratie stimuleert en die alles binnenrijft wat zijn voorgangers ooit verloren. Maar zijn enige dochter trouwt met de jongste zoon van de Franse koning en daar begint dan het Bourgondische epos waar dezelfde auteur al een fraai boek aan gewijd heeft (inmiddels aan
zijn derde druk).
De Vlaamse graven zijn in hun tijd zeker geen uitzonderingen. Edelen, geestelijken maar ook gewone burgers grijpen vlug naar de wapens om het eigen gelijk binnen te slepen. Moord en doodslag zijn heel gewoon in de steden.
Men schakelt graag een politieke tegenstander uit om diens bezittingen binnen te rijven; een belangrijke inkomstenbron voor alle gezagsdra- gers. Het lijkt paradoxaal dat Vlaanderen zo rijk en welvarend wordt in een harde brutale tijd waar nooit iemand zijn leven zeker is, maar de keerzijde van die lichtgeraaktheid, die vechtlust is de zin voor een gewaagd initiatief dat aan de basis ligt van een stedelijke cultuur, van eco- nomische hoogstandjes ondanks de schrale natuurlijke middelen van het graafschap. De auteur verwerkt trouwens die enorme opgang van het land in ieder hoofdstuk. Van zo’n boe- ven verwacht je natuurlijk dat ze zich niet sto- ren aan God of gebod; dat laatste laat de gra- ven meestal koud, maar het eerste niet. Zonder uitzondering geloven de graven (en hun tijd- genoten) in hemel en hel. Ze sidderen bij de gedachte aan de eeuwige verdoemenis. Ze pro- beren hun vele zonden af te kopen. Ze schen- ken kloosters en kerken grond en goederen en dikwijls stichten ze zelf (al proberen ze er dan als lekenvoogd ook de baten uit te puren). De dichtst bedrukte kaart in het boek is dan ook die van kapittels en kloosters rond 1300.
Vanaf Robrecht II trekken de graven - als het maar even rustig is in het graafschap - op kruistocht, al weten ze dat de reis aartsgevaar- lijk is. Dat geeft De Maesschalck de mogelijk- heid om de geschiedenis van de kruistochten in zijn boek te moffelen. Diederik van de Elzas gaat drie keer op kruis- of pelgrimstocht, zelfs
al is hij volgens de leeftijdsverwachting van zijn tijd al stokoud. Filips van de Elzas sterft voor Akko. Boudewijn IX sneuvelt in een slag tegen de Bulgaren (of sterft in hun gevange- nis). Gwijde van Dampierre is 54 als hij een 25 jaar oude belofte inlost. We kennen hem als de grijsaard die schaakmat gezet wordt door Filips IV de Schone, wat dan resulteert in de Guldensporenslag. De auteur schrijft terecht:
“Waarom zoveel historici in recente tijden geprobeerd hebben de historische betekenis van deze veldslag te minimaliseren blijft een raadsel.” Hij is te beleefd om te schrijven dat sommige academisch gevormde oplichters als Marnix Beyen of Pieter Lagrou geschiedenis niet beschouwen als een verhaal uit het ver- leden maar als een middel om hun pseudo- linkse, belgicistische prietpraat te promoten.
Ze krijgen al de mazelen van het woord “Vlaan- deren” en liegen over een veldslag die er voor zorgde dat het land als enig deel van het histo- rische Frankrijk niet opgeslokt werd, zoals het geval was met Bourgondië, Bretagne, enzo- voort.
En nu naar Brabant?
In zo’n groots en meeslepend verhaal zijn een paar kleine foutjes onvermijdelijk. De Alfred van bladzijden 55 en 62 heet feitelijk Arnulf. De Aetheling van de Engelse koning is geen naam maar de titel van de Saksi- sche kroonpretendent. Feitelijk heb ik maar één klacht. De Maesschalck gebruikt (hoera) bijna altijd de Nederlandse versie van namen en gemeentes: Kassel, Sint-Winoksbergen, Kamerijk, Rijsel. Maar waarom dan ook niet Valencijn en Dowaai in plaats van Valencien- nes en Douai? Omdat men Franstalig was in Henegouwen? Rijsel in Vlaanderen was dat ook. En het wondermooie stadje Sint-Omaars, waar men mij vorig jaar in onberispelijk Neder- lands te woord stond in restaurant en museum (zelfde verschijnsel bij La Coupole, lanceerba- sis voor V1’s en V2’s) verdient beter dan hon- derd keer St.-Omer. Temeer omdat de auteur voor de belangrijke abdij (ik sliep in de scha- duw van de ruïnes) terecht de Nederlandse benaming Sint-Bertijns gebruikt. Maar dat is allemaal maar een heel klein vlekje op de glan- zende wapenschilden van de graven van Vlaan- deren, die daarmee eindelijk weer hun recht- matige plaats in onze geschiedenis krijgen. Ik hoop dat het commerciële succes van een niet- kookboek het Davidsfonds zal stimuleren even bij Edward de Maesschalck te informeren naar de nog ontbrekende schakel in een trilogie: de hertogen van Brabant. JAN NECKERS
Actueel 31 oktober 2012 5
Bollekenskermis
Ja, en dan?
Op de internetnieuwssite “News Lab”
Apache - uiteraard links - wordt grote heisa gemaakt over Jef Eggermont, in zijn jeugd lid van de VMO en daarvan zelfs een tijdje voor- zitter geweest, maar nu penningmeester en bestuurslid van de N-VA-Antwerpen. Ja, en dan? Zou Apache dan ook niet eens het doop- scheel lichten van Herwig Jorissen, opperhoofd van ABVV Metaal en de jongste dagen te horen en te zien aan de poorten van Ford Genk? Had die ook niet iets met de VMO? Ja, toch?
Kritiek
Diezelfde nieuwssite pakte uit met een interne nota van de Vlaams Belang-Jonge- ren. Die nota was verspreid op de partijraad van 20 oktober. Apache beweert dat die nota een keiharde aanval is op Filip Dewinter. Het Apache-bericht werd zonder veel nuan- ces overgenomen in de “serieuze” gazet- ten. Zelfs De Zevende Dag pikte erop in. Ech- ter, in de nota is van een “keiharde aanval op Dewinter” niets terug te vinden. Er worden een aantal mogelijke fouten opgesomd, samen met een aantal pluspunten. Kortom, op een A4’tje wordt in 23 lijntjes een analyse gemaakt van de toestand waarin het Vlaams Belang terecht- gekomen is, met een opsomming van de sterk- tes en de zwaktes, de opportuniteiten en de bedreigingen. De naam Filip Dewinter komt niet eens voor in de nota.
De enige vraag die men moet stellen is: wie van het Vlaams Belang-partijbestuur liet de interne nota lekken naar Apache? Qui bono?
Verveld
Roden en groenen kunnen maar niet ophou- den schande te spreken over voormalige VB’ers die deserteerden en overliepen naar de N-VA.
Eens “fout” altijd “fout”, nietwaar? Ook al put- ten de overlopers zich uit in verontschuldigin- gen over hun “fout” verleden.
Tezelfdertijd vinden roden en groenen, met
“burgemeester” Wouter van Besien op kop, er geen graten in coalities te sluiten met com- munisten van de PvdA+. Bij ons weten, heeft Peter Mertens zich nog niet verontschuldigd voor de Mao- en Stalin-aanbidding van zijn partij, noch voor zijn bewondering voor “soci- alistische experimenten” in Noord-Korea, in Cambodja, of in Cuba.
“Wij zijn verveld”, zegt Mertens. Ja, dat zal wel. Maar een vervelde slang blijft een slang.
Fout kruiswoordraadsel
Zowel Het Laatste Nieuws als De Standaard maakten zich vrolijk over het feit dat Erik Tack, lid van het Vlaamse Parlement, bezig was een kruiswoordraadsel in te vullen in plaats van met beide oren te luisteren naar de Ford-ramp- spoedtoespraken. Het Laatste Nieuws wist te melden dat het betreffende kruiswoordraadsel dat van “het satirische weekblad ‘t Pallieterke”
was, De Standaard dat het in “het Vlaamsge- zinde weekblad ‘t Pallieterke” stond.
Had Erik Tack het kruiswoordraadsel van Het Laatste Nieuws zitten invullen, of dat van De Standaard, zouden ze het allicht prima gevon- den hebben.
Niet van mij
Natuurlijk wordt van een parlementslid ver- wacht dat ze aandachtig luisteren naar die tus- senkomsten. “Ik was wel degelijk aan het luis- teren”, verklaarde Tack aan de kranten. “En daarbij, het was ’t Pallieterke van een col- lega. Maar die slaagde er niet in het op te los- sen. Daarom dat ik het dan maar even heb
ingevuld.” Tja, misschien wordt het eens tijd voor Erik Tack een abonnement te nemen op
’t Pallieterke en zo de Vlaamsgezinde pers te ondersteunen. Of zou de prijs van een jaar- abonnement echt te hoog zijn voor een Vlaams parlementslid?
Proficiat, Ria!
Een beetje laat misschien, maar het ver- melden waard: in de Brusselse gemeente Kraainem stond Ria Deweirdt op de tweede plaats van de Vlaamse lijst Open. De Fransta- lige lijst Union was uiteraard niet te kloppen (16 zetels), maar de Vlaamse lijst behaalde mooi drie zetels. Ria Deweirdt werd niet geko- zen, maar kreeg toch 100 bollekens achter haar naam, wat in Kraainem niet onverdienstelijk is. En wie is Ria Deweirdt? De eega van onze medewerker Marc Platel.
Uit het niets
In de Limburgse gemeente Kinrooi werd drie, vier maanden voor de verkiezingen in allerijl een N-VA-afdeling opgericht, door een 18-jarige student nog wel. Niettemin slaagde men erin op tijd een volledige lijst te presen- teren. Het vinden van kandidaten voor die lijst had heel wat voeten in de aarde, niet het minst door de vijandige tegenwerking van de CD&V.
Er wordt in Kinrooi verteld dat de CD&V niet terugschrok voor intimidatie en zelfs bedrei- gingen om mogelijke kandidaten voor de N-VA te doen afzien van hun kandidatuur. Niettemin verloor de CD&V op 14 oktober 10,7 procent van de stemmen en steeg de N-VA vanuit het niets tot 26,9 procent van de stemmen, met als bonus zes zetels.
Voorakkoord
Het verschijnen van de N-VA op het dorpspo- litieke toneel joeg de CD&V zoveel schrik aan dat men besloot een voorakkoord met de sp.a te sluiten, voor het geval de CD&V haar gebrui- kelijke absolute meerderheid zou verliezen. De Kinrooise kiezer was de CD&V echter genadig en liet de partij haar absolute meerderheid behouden (14 zetels). Maar, de sp.a staat er nu uiteraard op het voorakkoord te “honoreren”, zoals dat heet. Dat zien een aantal CD&V’ers niet zitten. Schepenzetels aan de socialis- ten afstaan? Geen denken aan. Kandidaat- burgemeester Jo Brouns, zoon van de oud- burgemeester, gaat nog koppijn krijgen.
Brentjens onder vuur
In Turnhout wordt Erwin Brentjens (N-VA) de nieuwe burgemeester. Dadelijk circuleer- den er berichten op facebook en internet als zou Brentjens extreemrechtse sympathieën hebben. Want, niet alleen was hij in een ver verleden woordvoerder van het Taal Aktie Komitee, erger nog, hij organisserde allerlei amnestie-acties. Dat wordt dan door de ‘seri- euze’ pers vertaald als het goedpraten van oor- logsmisdaden. Het was onder de leiding van Brentjens dat TAK naar Rome trok in 1984 met een amnestiepetitie met 2.665 handtekenin- gen van Vlaamse geestelijken. Dat zullen dan allemaal extreemrechtsen geweest zijn, zeker?
Wie de geschiedenis van de Vlaamse bewe- ging kent, en in het bijzonder de persoon Brentjens zou kennen, zou moeten weten dat laatstgenoemde altijd gegruweld heeft van extreemrechts. Zijn moeilijke relatie met bij- voorbeeld Voorpost, leidde tot een afscheuring onder de naam Uilenspiegelkomitee.
In 1986 moest Brentjens zijn functies bij TAK neerleggen omdat hij ook in de plaatselijke VU actief werd (wat volgens de statuten van TAK niet kan). Dat is al 26 jaar geleden. Verleden week mocht hij doodsbedreigingen ontvan- gen, al is nog niet duidelijk vanuit welke hoek die kwamen.
De kemels dansen
Bruno Stevenheydens wordt eerste sche- pen in Beveren. Niet zonder slag of stoot. Want eerst zou het kartel Groen/sp.a mee met N-VA een coalitie vormen (zonder Stevenheydens als eis), waarna onder druk van Beke en De Wever de N-VA uiteindelijk zou samengaan met de CD&V.
In het heetst van de strijd werd er zelfs mee gedreigd dat men “een foto zou uitbrengen van Bruno Stevenheydens op de IJzerbedevaart in
’97”. Daarop zou Stevenheydens staan die als
“VNV’er oud-strijders sloeg”, aldus te lezen in De Morgen.
Dat Bruno Stevenheydens ooit VNV’er
geweest is, betwijfelen we sterk, want hij is geboren in 1968. En de tumultueuze IJzerbe- devaart waarnaar verwezen wordt, had plaats in 1996, niet in 1997.
Stevenheydens was al in 1994 verkozen als gemeenteraadslid. De kans is bijzonder klein dat hij in 1996 nog rondliep in VNJ-uniform…
Zo’n berichtgeving, moeten we daar nu mee lachen of mee huilen?
Irritante militanten
Wat kwam ons vorige week ter ore uit de mond van een Sint-Niklase ooggetuige, over de avond van stembusdag 2012. Toen N-VA- lijsttrekker en kandidaat-burgemeester Lieven Dehandschutter al kort na de bekendmaking van de uitslag aankondigde dat er een coali- tie was gesmeed tussen zijn partij en de sos- sen van Christel Geerts, zouden een aantal militanten hun lidkaart naar zijn hoofd gesme- ten hebben. Uiteraard van pure blijdschap om de kracht van verandering met... weer van het- zelfde. Blijkbaar zijn er in Sint-Niklaas N-VA’ers die het er moeilijk mee hebben dat zij de ver- kiezingen hebben gewonnen en dat de socia- listen opnieuw de lakens mogen uitdelen. Vol- gens bepaalde geruchten is het trouwens niet eens zeker dat De Handschutter burgemeester wordt, want zijn naam wordt genoemd, samen met die van partijgenoot Bracke, als kandidaat- gouverneur van Oost-Vlaanderen. Wie leeft, zal zien. Maar als Lieven Dehandschutter gouver- neur wordt, kan hij geen burgemeester zijn en dan is het weer aan… Christel Geerts.
Ronse
In de taalgrensstad Ronse behaalde de N-VA meteen vijf zitjes in de gemeenteraad.
Burgemeester Dupont, die met zijn CD&V een kartel met Groen gesloten had, sleepte tien zetels in de wacht. De uitslagen waren nog niet definitief of hij had al een akkoord met N-VA en de Liberale Unie gesloten. De sp.a werd de wacht aangezegd, wat haar ten zeerste veront- waardigde. We kijken benieuwd uit of er ook een schepen van Vlaamse Aangelegenheden zal komen, en of de N-VA haar actieprogramma voor Ronse zal kunnen waarmaken. De laatste jaren zijn in Ronse, een stad van vergane glo- rie, de problemen er niet minder om geworden.
Rudolf in Kortrijk
N-VA-lijsttrekker Rudolf Scherpereel had niet verwacht dat zijn partij in Kortrijk met- een zeven zetels in de wacht zou slepen. De prognoses gewaagden van vier of vijf zetels.
De Guldensporenstad heeft op politiek gebied niet bepaald een Vlaams-nationale traditie.
Opmerkelijk is dat de N-VA kiezers bij Vlaamse Belang (van zes naar twee zetels) en bij CD&V (van achttien naar vijftien zetels) heeft weg- gekaapt, maar niet bij Open Vld van toekom- stig burgemeester Quick. De man/vrouw in de straat had eerder verwacht dat N-VA met CD&V in zee zou gaan, maar de sirenenzang van Lorelei Quick was te verleidelijk om er niet op in te gaan. Of er snel schipbreuk zal volgen, is koffiedik kijken.
Wordt Jef Cleeren schepen?
De 78-jarige Jef Cleeren is druk aan het solliciteren voor een postje als schepen van zijn stad Sint-Truiden. De man haalde zo maar even 2.424 voorkeurstemmen; alleen lijsttrek- ker Veerle Heeren ging hem vooraf. De Jef, zo is hij gekend in de Trudostad, wil graag sche-
pen van Sport worden. Veertig jaar geleden is hij via de sport in de politiek geraakt. Hij wil die cirkel graag rond maken. Cleeren behoort tot de oude garde, zelfs Louis Tobback is met zijn 74 jaar jonger, maar hij kent het politieke spel als geen ander. Als jonge verkozene kreeg hij te maken met burgemeester de Marneffe, een aristocraat. Die deelde de postjes uit, en Cleeren, ‘die kwajongen moest zwijgen’, pakte er naast. Dé Jef greep toen het sigarenkistje van de burgemeester en gooide het hem in ’t gezicht. Dé Jef werd toen drie jaar schepen en drie jaar OCMW-voorzitter. Zo ging dat in die tijd, veertig jaar geleden.
Tripartite in Limburg
De kopstukken van CD&V, sp.a-Groen en Open Vld hebben een princiepsakkoord bereikt over de nieuwe coalitie in het provinciebe- stuur. Het wordt opnieuw een klassieke tripar- tite. CD&V met 18 zetels en N-VA met 17 zetels kunnen wel een meerderheid vormen. Er werd gepraat, maar het bleef bij een beleefdheidsge- sprekje. Ook de poging van N-VA om met sp.a en Open Vld een coalitie te vormen, is mislukt.
N-VA, dé tweede grootste partij in de provin- cieraad, blijft dus in de kou staan. De raadsle- den van de drie partijen hebben hun handteke- ning gezet onder de voordrachtakte en zo werd de coalitie beklonken. Blijft: het aanduiden van de gedeputeerden. Alle huidige gedepu- teerden zijn kandidaat, maar elke coalitiepar- tij heeft eigen spelregels. Het blijft afwachten wie de volgende zes jaar mag beschikken over een riant loon en een wagen met chauffeur.
Geen schepen voor Vlaamse Zaken
N-VA levert in januari in zes Limburgse gemeenten de burgemeester, in zes andere zit ze mee in het bestuur. Karolien Grosemans (N-VA), die straks OCMW-voorzitter wordt in Herk-de Stad, zal de briefwisseling in ’t oog houden. “Als er straks nog officiële brieven in ’t Frans aankomen, die gaan onmiddellijk
‘terug aan afzender’.” En zij zou veel liever een straat noemen naar Miel Cools dan weer eens naar een vroegere sp.a-burgemeester.
Grosemans had, tijdens haar huisbezoeken in haar eigen dorp, Schulen, een pleintje ontdekt met de naam ‘Jeux de pétanque’. Dat schoot haar onmiddellijk in het verkeerde keelgat: dat moet toch in het Nederlands kunnen. Zo hoort het. Maar in geen enkele gemeente met N-VA in het bestuur is momenteel sprake van een schepen voor Vlaamse Zaken, naar het voor- beeld van Aalst. Afwachten maar.
Van harte?
West-Vlaams gedeputeerde Dirk de fauw
“koos” voor Brugge, verzaakte zijn mandaat in het provinciebestuur om nieuwe schepen en OCMW-voorzitter te worden. Hij verloor nipt het burgemeesterschap aan Renaat Landuyt.
Van harte? “Als trouw CD&V-partijlid pleeg ik altijd eerst overleg!” Vermelden we daarbij dat de Brugse politieke geschiedenis ons leert dat de OCMW-voorzitter veel kans maakt bij een volgende gelegenheid burgemeester te wor- den. Dan toch een geplande tussenstap? Veel van zijn verliezende, maar vooral “winnende”, collega’s kermen over het feit dat men geen rekening houdt met de wil van de bevolking.
Een aanfluiting van de democratie in Kortrijk, Oostkamp, Beernem? Doen ze dat op hoger niveau misschien beter?
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie info:
nvandendriessche@delta-em.eu
