Het poppenspel gaat verder..

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

De heksenjacht op de N-VA

Voor wie het nu nog niet doorheeft: la Belgique (België) wordt bestuurd vanuit de Keizerslaan 13. Dat is het hoofdkwartier van de Parti Socialiste, waarvan le Paleis/het Paleis een bijhuis is. Het volstaat de gebeurtenissen van vorige donderdag even te over- lopen om dit ten volle te beseffen.

Op donderdagochtend pleit PS-kenau Onkelinx op enkele radiozenders voor een

“actieve rustperiode” in de onderhandelingen over de staatshervorming. Herhaal eens even bij uzelf: een actieve rustperiode. Wat is me dat? Het komt er volgens Onkelinx op neer dat experts de verschillende voorgestelde modellen over de financieringswet zou- den moeten onderzoeken. Zelf denkt ze aan deskundigen van de Nationale Bank of het Planbureau. Intussen zouden de onderhandelaars moeten verder praten over andere pun- ten waarover “foute interpretaties” de ronde kunnen doen, zoals de regionalisering van de arbeidsmarkt of de kinderbijslag.

Donderdagmiddag wordt zijne keizerlijke majesteit Elio Di Rupo ontvangen op het fili- aal van de PS in Laken. Hij krijgt een “audiëntie” van drie uur, versta: hij prent Albert nauwkeurig en langdurig in wat de socialistische gemeenschappelijke actie bedisseld heeft.

Di Rupo maakt zijn koninklijke onderdaan duidelijk dat alleen de linkerzijde la Belgique (België) nog kan redden, en dat er zonder dralen in die zin moet worden gehandeld.

Nauwelijks heeft het PS-opperhoofd de koude paleistuinen verlaten, of Vande Lanotte wordt bij officiële missive tot bemiddelaar - hoewel: in het Frans heet hij conciliateur - gebombardeerd. En hoe wordt zijn opdracht omschreven? Vande Lanotte wordt belast ...

met het testen van de verschillende hypothesen die zijn voorgesteld aangaande de finan- cieringswet, ten einde de gevolgen voor het federale niveau en de “gefedereerde entitei- ten” te voorspellen. Hij moet ook nagaan of deze ramingen te verzoenen zijn met de 12 overeengekomen principes voor de aanpassing van bedoelde financieringswet (een andere dada van de PS). En hij moet dat werk uitvoeren ... in samenwerking met de Nationale Bank en het Planbureau!

Vermits de N-VA het bij Di Rupo volkomen verkorven heeft (en ook bij Albert), leeft le Palais/het Paleis ook nauwkeurig de orders van de PS-keizer na om De Wever en zijn kompanen niet vooraf in te lichten, laat staan naar hun mening te vragen. Ze moeten het nieuws maar vernemen uit de pers, dat zal die smerige flaminganten leren, en bovendien zullen ze dan ook wel twee keer nadenken alvorens in de toekomst nog teksten op een democratische manier openbaar te maken. Onderhandelingen over de toekomst van het land dienen achter de schermen te gebeuren en de schimmige afspraken daarover horen enkel in de cahiers van socialistische preformateurs of dito bemiddelaars te worden neergepend. Opvallend is overigens dat er geen enkele timing op de opdracht van Vande Lanotte wordt gekleefd. Een eerste verslag zou hij binnenbrengen op 2 november en dan mag hij nog onbepaalde tijd verder ijveren “om het vertrouwen te herstellen”. De bedoe- ling is duidelijk: palaveren, palaveren en nog eens palaveren tot andere partijen (CD&V, wie weet Open VLD) murw zijn gepraat en de N-VA overboord kan worden gegooid.

Keizer Di Rupo zal het De Wever en zijn addergebroed nooit vergeven dat ze hem al een keer smadelijk in het stof hebben doen bijten. De jacht is open, het uur van de wraak aan- gebroken! Que crève la N-VA!

De voorbedachtheid van het manoeuvre wordt nog minder subtiel omdat het ABVV op dezelfde dag een publieke haatcampagne tegen de N-VA lanceert: ‘De N-VA bedriegt u: regionalisering van de belastingen betekent meer armoede en meer ongelijkheid! Sluit u aan bij het linkse front tegen de N-VA! Laat de sp.a nog meer opmarcheren aan de zijde van de PS!’ En als de groenen willen, mogen ze van de rode vakbond ook meedoen bij het kielhalen van nationalisten en separatisten. Dan kunnen ze volgens Rode Rudy ook bewij- zen dat ze niet aan het handje lopen van de Vlaamse Satan en Belzebub.

Het ABVV verliest blijkbaar uit het oog dat Vande Lanotte ook zonder de aanmaning van de vakbond geen enkele scrupule heeft wat het uitverkopen van politieke tegenstan- ders betreft. Hij zal alleen het roosteren van de N-VA wat verfijnder proberen aan te pak- ken, maar het einddoel is wezenlijk van dezelfde aard: De Wever moet branden, zodat ook een andere, via de radio doorgegeven aanbeveling van Onkelinx kan worden uitge- voerd: het vormen van een tussenregering naar het voorbeeld van Verhofstadt III eind 2007. CD&V weigert voorlopig nog aan dat spel mee te doen, maar wat als binnen enkele weken de druk extra wordt opgevoerd?

Voor de N-VA is de huidige situatie zowel een zegen als een vloek. Het botte gedoe van de rode wrakbond is eens te meer een cadeau, en het bewijst alleen maar de domheid van die aartsconservatieve organisatie in de omgang met de publieke opinie. Maar tegelijk zit de N-VA nog altijd opgesloten in dat gedoe van “de zeven partijen” en kan ze moeilijk op haar eentje nieuwe verkiezingen uitlokken zonder de mogelijke weerbots te ondervin- den. Vorige week zag het er even anders uit, maar nu moet ze weer de dwangbuis van het tricolore zwartepietenspel ondergaan. De N-VA heeft weliswaar een krachtige boodschap aan haar kant: regionalisering van de belastingen is juist nodig om belastingverhogingen en vermindering van de welvaart tegen te gaan. De vraag wordt alsmaar nijpender of ze binnen het Belgische kader wel resultaten boeken kan.

Het poppenspel gaat verder..

Eenentwintig jaar later

Ze zaten met z’n vieren aan hun stam- tafel. De parachutemoord werd fel bespro- ken met de andere tafels. Als deze jury had moeten beslissen, was Clottemans er met niets minder dan levenslang van af gekomen.

“Ja”, vond één tegenstem, “maar die Els van Dooren wordt toch ook heiliger voorgesteld dan ze was. Jarenlang haar vent horens gezet en dan maar zeggen welke goede moeder en vrouw ze was. Hallo...!” Ook deze veroor- deling kon op ruime instemming rekenen.

De vox populi heeft de neiging streng te zijn.

Marcel zweeg, tegen z’n gewoonte in. Door- gaans liet hij zich in dit soort discussies niet onbetuigd. Vorige week was Myriam dodelijk verongelukt in het verkeer. In een stad op een uur rijden van zijn dorp. Niemand wist er van en hij had het niemand verteld. Met Myriam was hij ruim twintig jaar getrouwd geweest tot ze hem, nu eenentwintig jaar geleden, plots in de steek liet. Bleek ze al enkele jaren vertier gezocht te hebben in het ledikant van een goede huisvriend en met hem zou ze een betere toekomst uitbouwen. Ze verhuisde naar die stad, een uur rijden verderop, en verbrak alle contact. De echtscheiding werd via advocaten afgehandeld en kinderen had- den ze niet.

Myriam had zijn leven vernietigd en hij was die slag nooit echt te boven gekomen, want hij had echt van haar gehouden. En dan ga je op zoek naar verklaringen, die er al snel op neerkomen dat je de schuld op de eigen schouders neemt. Zijn zelfvertrou- wen was er door verpletterd, tot hij jaren later de rug weer rechtte. Voor de buitenwe- reld althans, die hem weer zag opbloeien.

Maar de wonde én het gevoel van gemis

bleven onderhuids woekeren. Enkele weken geleden had Myriam hem gebeld. Dat haar relatie met ‘de huisvriend’ al snel ook op de klippen was gelopen, had hij eerder via-via vernomen. Ook latere pogingen met andere mannen waren elke keer faliekant afgelopen, vernam hij nu. Ze had zich er mee verzoend dat ze niet voor een vaste relatie in de wieg was gelegd, had ze gezegd, en hij moest zich zeker geen verwijten maken. Dat vertelde ze hem éénentwintig rotte jaren later. Maar de klank van haar stem had hem verlamd. Had het vuur zelfs weer aangewakkerd. Zijn ver- stand bleek geen partij voor z’n hart. Ze zou- den nog eens afspreken, had ze beloofd en sedertdien wachtte hij ongeduldig op een vol- gende telefoon. Maar dan kwam die andere telefoon, van een vriendin van haar. Stom- weg onder een auto gelopen omdat ze over- stak bij rood licht. Doen en dan nadenken, zo kende hij Myriam, ‘zijn’ Myriam. Hij was naar haar begrafenismis gegaan, bleef zitten op de achterste rij en vertrok voor het einde.

Twintig jaar later en toch had hij moeten wenen. Voor de vrouw die hem meer heeft gekwetst dan wie ook. Die van zijn leven een puinhoop had gemaakt. Zijn hart had hem verweten dat hij haar niet gelukkig had kun- nen maken. Zijn verstand verweet hem zijn gebrek aan zelfrespect. Weer won zijn hart en sedertdien had hij geen nacht meer goed geslapen.

Zijn hart begreep de weduwnaar van Els van Dooren, zijn verstand minachtte hem.

Daarom mengde hij zich deze keer niet in de gesprekken.

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Opnieuw naar het stemhok? 2

• Brief aan Bébert 3

• De (interloktuele) zielenpootjes 4

• Roodgloeiende haat voor de MR 7

• Gevaarlijke “asielzoekers” 8

• Het smoelenboek op pellicule 10

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

65

jaargang • nummer 43 • woensdag 27 oktober 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Wel en niet meldenswaard

Over een perfect gevoel voor juiste timing die men van een legerofficier toch zou mogen verwachten, beschikt de kolonel trouwens ook niet echt. Op momen- ten dat de twee verschillende landen binnen de Belgische constructie “evenwich- tig” - dat wil zeggen zoals de francofonie het wil - naast en met elkaar leven, zou zijn in het tricolore legerhoenderhok geworpen knuppel allicht mediagekakel van jewelste hebben ontketend. Wat de bedoeling was, maar wat de kolonel door duidelijke wereld- vreemdheid zelf deed mislukken. Gennart moest het, in de marge van wat pogingen heet om tot een regeringsvorming te komen, stellen met miniaandacht voor zijn zure oprispingen. Bovendien werden ze afgedaan met een veelal “eigen schuld, dikke bult”- commentaar. Want hij redeneerde duidelijk nog in de lijn van voor 1959, toen de wet nog niet gold die wil dat hogere officieren voor geschiktheid tot bevelvoering een examen in de tweede landstaal moesten afleggen.

In de eerste jaren dat de wet werd toegepast bleek dat examen in alle geval- len een zware klus voor Vlaamse en in (te) veel gevallen weinig meer dan een lachertje voor Waalse officieren. Dat Vlamingen ook in deze geleidelijk aan ook die toestanden niet langer voor lief namen, leidde tot ver- strengen van het taalexamen voor francofo- nen. En vermits ook in het leger “de Vlaams”

leren en spreken eerder als een getuigenis van “goodwill” dan als een “must” gold, slonk het aantal geslaagden voor het taalexamen in verhouding. Tot de door Gennart thans aan- geklaagde toestand dat van de 33 generaals en admiraals die het Belgisch leger momen- teel “rijk” is, er 23 Nederlands- en 10 Frans- talig zijn. Kom dan daar heilige verontwaar- diging over uitkrijten op het moment dat

“België barst” eerder nog een kwestie van tijd lijkt dan iets dat van ver gelijkenis met een wensdroom toont.

Zwartwit

Hoe dan ook kon kolonel Gennart - die ondertussen met pensioen wil gaan - nog op enige mediabelangstelling rekenen voor zijn gezwets. Dat kan niet iedereen zeggen.

Neem nu Jurgen Verstrepen, als journalist stukken gedrevener dan als politicus. Het moet zijn dat die eigenschap zijn confraters meer afschrikt dan verbondenheid creëert.

Hij was benieuwd naar de reacties op zijn eerste heraanknopen met zijn “zwart-wit”- programma, waarmee hij destijds al ophef maakte tot de “politiek correcte” club het welletjes vond en alles in het werk stelde om hem, overigens met succes, de das om te doen. Maar als er iets is waarin Jurgen zich vastbijt, is het wel zijn journalistieke knob- bel. Vandaar zijn terugkeer met “zwart-wit”.

Op zondagmorgen op Gunktv.

In zijn eersteling en misschien wel zijn laatseling, want Gunktv zou ermee ophou-

den - pakte Verstrepen uit met een confron- tatie tussen Abu Amrin, drijvende kracht achter Sharia4Belgium, en Filip Dewin- ter, zijn absolute tegenvoeter. Ik zag het programma en stond verbaasd over, één, de korankennis van Dewinter die Abu niet goed uitkwam. Twee, over de huiveringwek- kende denkwereld waarin Abu zich als een vis in het water voelt. Daardoor alleen al kwam het relevante van het debat over als tien keer meer dan een dozijn afleveringen van “de zevende dag”.

De boerka? Vrouwen moeten die dragen om zich te beschermen tegen de lusten van mannen, wist Abu. Na de vraag van Dewin- ter waarom vrouwen zich in een textielsar- cofaag moeten wringen voor mogelijk fout gedrag van anderen, in casu mannen, kon hij alleen maar slikken. Het was niet de enige keer dat de heraut van “alleen de sjaria kan de mensheid redden en weg met elke vorm van democratie” de extreem islamitische mist in ging. Zijn sterkste staaltje verweer?

Wie niet in Allah gelooft, is de duivel en doet er goed aan om nu al op te krassen uit het enige echte toekomstige paradijs van de sja- ria waarin ook België thuishoort. Het kan aan de even voorspelbare als duidelijke winnaar van het “debat” gelegen hebben dat Jurgen Verstrepen op zijn honger is blijven zitten qua respons van zijn vakgenoten op het inhoudelijke van zijn eerste nieuwe “zwart- wit”. Maar het kan ook aan stug volgehouden wereldvreemdheid liggen die hoger in deze bijdrage en in een gans ander verband al tot uiting kwam in het beklag van een legerko- lonel. In elk geval werd in de regimemedia met geen woord en/of letter gerept over een “debat” waarbij iedereen die de moeite nam om het te volgen, alleen maar stil kon worden.

In de roos

In tegenstelling tot de klacht van kolonel Luc Gennart was, naar politiek cor- recte traditie, en in de ogen van de daaraan verk(n)ochte regimemedia ook de aan Bart de Wever gerichte “open brief” van Vlaams Belangvoorzitter Bruno Valkeniers geen half gesproken of geschreven woord waard. In zijn tijd als zakenman en gerespecteerde havendeskundige hingen diezelfde media aan Valkeniers’ lippen telkens zich daar gelegen- heid toe bood. Sinds hij toetrad tot de enige

“foute” partij in dit land, kraamt hij blijkbaar nog alleen onzin uit. Of hoe het vakkundig (?) denken van het journaille evolueert naarge- lang volwaardige gesprekspartners van toen veranderd zijn in vandaag te mijden creatu- ren op grond van hun overtuiging die niet past bij het eigen kleinburgerlijke redene- ren. Alleen in dit krantje vond de oproep van Bruno Valkeniers gehoor om, vermits Bart de Wever nu toch bezig was met het afvegen van borden, dat gezamenlijk, écht, en eens en voor altijd te doen. D.Mol

Vorige week meende de Franstalige kolonel en commandant van de luchtmacht- basis van Florennes, Luc Gennart, zich in de media te mogen beklagen over “de vervlaamsing” van het leger. De man had er moeite mee dat, zoals in “de goede oude tijd” die anderhalve eeuw heeft geduurd, in “la Belgique” niet al de leger- lakens meer worden uitgedeeld in de taal van Napoleon. Het moet zijn dat hij, zoals een meerderheid van zijn zich superieur voelende taalgenoten, de voeling met de realiteit van vandaag ietwat verloren heeft en vergeten is zijn “cocon”

te ontsluiten die ergens tussen de twee wereldoorlogen in van de fabrieksband gerold moet zijn.

Hoe de stembus vermijden?

Bij N-VA zullen ze van al die aanvallen niet wakker liggen. Dat ze de zwarte Piet krijgt van de Franstaligen, de vakbonden en het gros van de opiniemakers in Vlaanderen, staat toch als een paal boven water. Maar het verleden heeft geleerd dat de Vlaamse publieke opinie dat juist wel op prijs weet te stellen.

De voorbije week was voor N-VA vanuit communicatief oogpunt dan ook één van de betere. De Wevers nota werd (tot opluch- ting van N-VA’ers die hun eigen programma er nog eens op hadden nageslagen) onfat- soenlijk snel afgeschoten door de PS, waarna die partij aan een parcours begon waar zelfs geoefende rollercoasterliefhebbers duizelig van worden. Maandag was Di Rupo nog “ver- bijsterd” over De Wevers huiswerk dat hij

“een frontale aanval op België” noemde. ‘s Anderendaags liet PS-kroonprins Magnette op de VRT-radio weten dat diezelfde nota voor 90% identiek was aan die van Di Rupo en dat er wel te praten viel. Ongeveer tege- lijkertijd lanceerde hij op de RTBF-radio een scherpe aanval op De Wever. Weer ‘s ande- rendaags noemde Magnette zijn 90%-uit- spraak in De Morgen “onhandig” om die- zelfde dag in La Libre Belgique te verklaren dat Wallonië bij een splitsing van België mis- schien best bij... Duitsland zou aansluiten.

De Wever zou het eens moeten riskeren om zoiets te zeggen. Enfin, wie de PS nog kan volgen, mag de vinger opsteken. De nauw- lettend opgebouwde reputatie van Di Rupo in Vlaanderen kreeg in elk geval een ste- vige dreun.

De koning kiest partij

Maar niet alleen bij de vakbonden en de PS was men vorige week druk bezig de nakende verkiezingscampagne voor de N-VA te ondersteunen. Ook bij La Cour/Het Hof zitten er vermoedelijk omfloerste N-VA- aanhangers met dikke vingers in de pap te brokkelen. Maandag mocht de koninklijke verduidelijker de vorst komen inlichten.

Daarna werden zes partijvoorzitters uitge- nodigd om hun kijk op de zaak te geven.

Dat de liberalen weer eens over het hoofd werden gezien, was opmerkelijk. Dat de N-VA-voorzitter niet eens werd gehoord, moet ronduit ongezien genoemd worden.

Het heeft de vorst behaagd de leiders van PS, cdH en Ecolo te ontmoeten, samen goed voor zowat 65% van de Franstalige kie-

zers. Hij nodigde ook de voorzitters uit van CD&V, sp.a en Groen! uit op de thee, samen geen 39% van de Vlaamse kiezers groot.

Mag het verbazen dat de N-VA dat geschenk in dank ontving en dat Liesbeth Homans (in De Standaard) en Jan Jambon (in De Morgen) niet nalieten om dat feit in de weekeindkranten uitgebreid aan te klagen? Zou men in Laken echt denken de ploeg van De Wever op die manier tot meer Belgische inschikkelijkheid te kunnen aan- zetten? Iemand als Johan Vande Lanotte, door de N-VA twee weken geleden nog gewraakt, in het veld sturen, lijkt ook niet echt een manoeuvre dat De Wever en co.

beter gemutst zal maken.

Zelfmoordproject

Homans en Jambon wezen ook beiden de optie van nieuwe verkiezingen veront- waardigd af. Homans: “Voortpraten, zeker, want verkiezingen lossen echt niets op.”

Jambon: “Verkiezingen lossen niets op, het balletje rolt toch gewoon weer terug naar ons.” Mooi ingestudeerd nummertje.

Maar zo’n verkiezingen zetten het mes wel millimeterdicht op de nek van het Belgische koninkrijk. Een godengeschenk voor N-VA zou je dan denken.

Dat weten ze in Laken dan weer wel.

Daarom dat Vande Lanotte ruim de tijd krijgt om op zoek te gaan naar een rekenma- chine. Belachelijk, want berekeningen over de financieringswet kunnen op enkele dagen tijd worden uitgevoerd. Maar de staatsbe- houdende krachten hopen de N-VA toch nog uit te roken.

Tot ze op de knieën gaat, de Vlaamse par- tijen akkoord gaan zonder N-VA zeewaarts te trekken of tot de kiezer zich van die partij afwendt. Het eerste deed De Wever in zijn nota al behoorlijk diep, maar de grens is nu toch wel bereikt voor zijn partij (mogen we hopen). Het tweede is een zelfmoordpro- ject en daar zien we geen Vlaamse partijen zich voor beschikbaar stellen. Het derde is meer een hoop dan een verwachting en de communicatiezege van de N-VA vorige week heeft niet echt geholpen om die hoop realistischer te maken. Hoe creatief de oude heren rond de vorst zich ook tonen, de doos met opties voor het Hof geraakt stilaan leeg.

Hou je dus klaar voor nieuwe verkiezingen.

J. K.

Zaterdagmiddag 13 uur; VRT-radionieuws: “De ACV-voorzitter Cortebeeck bracht geen rechtstreekse kritiek uit op de N-VA.” Betekenisvol feit. Het mag nu nieuws genoemd worden als er géén kritiek wordt gespuid op de partij van Bart de Wever. Rudi de Leeuw van het ABVV had zich donderdag nog even goed laten gaan. Hij ging ongeremd in de aanval tegen de N-VA en riep op tot een links front van sp.a en Groen! tegen de voorstellen van die partij. Van een front gespro- ken. Beide partijen waren in juni goed voor 21,5% van de Vlaamse stemmen, de N-VA kwam alleen aan 27,8%. Logisch dat De Leeuw - what’s not in a name - blij is hulptroepen te kunnen laten aanrukken vanuit Wallonië in de vorm van PS-stem- men om zijn oorlog te kunnen voeren. Als Cortebeeck zich twee dagen later beperkt tot een neo-unitaire oproep zonder de N-VA nadrukkelijk te noemen, dan komt dat inderdaad al bijna over als een verrassing.

EindElijk koning?

Ons hart sprong op van vreugde toen wij het heuglijke nieuws vernamen dat de koning overweegt zijn troon over te dragen aan zijn oudste koter Filip de Taaie. Vooral onze kolderschrijvers en onze tekenaars van spot- prenten waren door het dolle heen van geluk.

Dat zij dat nog mogen meemaken! Maar ook de ernstige en meer bezadigde redacteurs glimlachten tevreden. Is dat een teken dat zèlfs Albert Second het niet meer zit zitten met de overlevingskansen van zijn Belzjiek- ske? Vertrekt hij naar Monaco of Monte Carlo, terwijl zijn zoon met de brokken en de onont- warbare politieke knoop blijft zitten? Voor zover wij Filip de Taaie kennen zal hij zich niet

door de lamentabele situatie van zijn konink- rijk laten afschrikken. Hij zal onverwijld begin- nen met zijn herculische sisyphustaak: het redden van België. En waarschijnlijk brengt dat de onafhankelijkheid weer een stap dich- terbij. Zo’n brokkenpiloot kan de samenhang van Het Edel Land in enkele maanden meer schaden toebrengen dan de N-VA en het VB in jàren. Hij zal ongetwijfeld een miljoen en oneffen lauwe Vlamingen van de monarchie vervreemden en wanhopig in de armen van de separatisten drijven. Met zo’n oen als koning wordt zelfs de hevigste monarchist tenslotte republikein. Ja, wij verwachten heel veel van het bewind van Filip de Taaie. Het zal heel snel Filip de Laatste worden. Of Filip zonder Land.

Een dag later

Allerheiligen, 1 november, valt op volgende maandag. Dat betekent dat u uw

‘t Pallieterke een dag later in de brievenbus zult krijgen. Als compensatie voor uw op de proef gestelde geduld, krijgt u volgende week een ‘t Pallieterke van twintig (20) bladzijden. We laten namelijk de Boekenbeurs niet onopgemerkt aan ons oog voorbijgaan.

3

De dingen dezer dagen

Aan Bébert

De Tweede en de Laatste Laken

Brief aan ...

Gij Hansvorst,

Er zijn zowaar burgers in dit land die absoluut niet begrijpen dat gij Vande Lanotte tot Koninklijke Gastarbeider hebt benoemd zonder daarin de N-VA te kennen, maar wij, wij weten wel beter.

Het heeft natuurlijk alles te maken met dat gemene zinnetje dat Bart de Pezewever in zijn nota gesmokkeld had, verklarende namelijk ‘dat de volgende regering de Koninklijke functie wil moder- niseren’. En hoewel er nog altijd Konink- lijk stond met een hoofdletter K, bleek er geen enkel begrip uit voor de beproe- vingen die gij sinds 13 juni hebt moeten doorstaan. (Alleen al het verzinnen van al die potsierlijke titels en functies!) Neen, de mede-uitbater van frituur ‘t Draakske meende te mogen stellen dat gij met de uwen na de regeringsvorming tot een zui- ver protocollair niveau zoudt vervallen en dat zinde u uiteraard van geen kanten. En al kon de Verduidelijker verduidelijken dat hij zijn mening bij andere partijen had afge- toetst, het was toch wel degelijk hij zelf die de verguisde woorden daadwerke- lijk op papier zette en ze op de bevolking afvuurde. Welk een vernedering! Welk een belediging! Welk een majesteitsschennis!

A bas la N-VA!

En gij herinnerde u de historische woor- den die Albert de Eerste ooit geschreven heeft, bijna een eeuw geleden na de Eerste Wereldoorlog: ‘Mijn troon wordt ingeslo- ten door de conservatieve elementen die tegen de staat zijn en door Vlaams-activis- tische elementen die tegen het vorstenhuis en tegen de Belgische nationaliteit zijn. Om mij staande te houden heb ik slechts de steun van het socialisme dat nationaal is, dus de Belgische eenheid voorstaat en cen- tralistisch is - drie omstandigheden waar- door het solidair is met het vorstenhuis.’

De eigentijdse parallel was snel getrok- ken en de telefonische verbinding met Di Rupo nog sneller tot stand gebracht. Ook die was recent door De Wever op een zijspoor gezet en stond te popelen van ongeduld om wraak te nemen. Nu nog een instrument gezocht om die wraakneming

in de vereiste banen te leiden. Gij naamt daarop het befaamde naslagwerk “Leu- gens en Grootspraak in de Belgische poli- tiek” ter hand, en stootte op de volgende passage: ‘De Vlaamse kiezers geven het signaal dat Vlaanderen meer autonomie moet krijgen. Er is nooit eerder zo com- munautair gestemd.’ Was getekend: Johan Vande Lanotte, aftredend sp.a-voorzitter, in den Humo van 19 juni 2007.

Kijk, kijk, peinsde gij, ik ken dat ventje als een eerste klas kazakkendraaier, die in 2007 met de staart tussen de benen zijn partij in de steek liet na een historische verkiezingsnederlaag, maar zich geleidelijk aan weer is beginnen opdringen in de hoop ooit nog eens opnieuw minister te kunnen worden. Die man is duidelijk bereid om alles in te slikken wat hij eerder heeft ver- klaard. Laat hem maar eens het voortouw nemen bij de verdediging van mijn Konink- rijk en mijn Dynastie.

Bij die dynastie hoort namelijk ook een zekere Flup thuis, waarvan iedereen weet dat hij een helikopter niet van een was- machine kan onderscheiden - ze hebben allebei draaiende onderdelen - en com- pleet ongeschikt is voor het onderhoud van de troon. Maar de andere leden van uw sibbe zijn zo mogelijk nog dwazer en incompetenter, en de Belgische bloedlijn moet toch worden gevrijwaard, nietwaar!

En heeft Flup niet ooit gezworen dat hij met de blote borst het Vlaams Gevaar (of was het nu het Vlaams Belang?) te lijf zou gaan? Laat ik hem dan als papa niet teleur- stellen en de plannen ondersteunen die hij koestert. Vande Lanotte, hier! Wilt ge opnieuw vice-premier worden? Doe dan wat Di Rupo en ikzelf u bevelen: lever ons De Wever uit!

Het vervolg, beste lezer, zal u bij leven en welzijn terugvinden in een nieuwe uit- gave van ‘Gevallen Tronen, Verdwenen Vorstenhuizen’, op de markt gebracht in 1976 (De Haan-Bussum) en dringend aan herziening toe. Zodra de nieuwe versie verschenen is, geven wij 1830 exemplaren aan ons lezerspu-

bliek cadeau.

Hoe zou het nog zijn met...

het VB?

In 1925 lanceerde Sovjet-econoom Nikolai Kondratiëv het idee van regelmatige welvaartscycli in de kapitalistische econo- mie. Gezien de algemene sepsis jegens deze quasiastrologische theorie genoot Gaus’

voorspelling niet veel bijval. Toch scoort hij op korte termijn goede punten. Het Franse Front national beleefde zijn hoogtepunt in 2002, het VB in 2004, om dan verrassend snel terrein te verliezen en intern in een knoop te geraken. Hun remonte zou pas vanaf 2024 beginnen.

Bij het VB verlaten partijtenoren het huis, gemeenteraadsfracties raken ontvolkt, de militanten zijn gedemoraliseerd. De situa- tie van voortdurende blootstelling aan uit- sluiting en genadeloze haat vanwege overhe- den en medeburgers leidt tot kleinmenselijk falen en noodlottige politieke fouten. Par- tijgetrouwen gaan betwijfelen of de partij- lijn wel de juiste was, nu landen zonder der- gelijke sterke nationalistische partij wél in staat blijken tot het soort maatregelen dat het VB hier tevergeefs bepleit. De partij verkeert in een existentiële crisis net nu zij inzake haar belangrijkste strijdpunten gelijk lijkt te krijgen. Zeer velen in binnen- en bui- tenland erkennen nu dat België vierkant draait, maar vooral: het geloof in de mul- ticultuur stuikt ineen. Het wordt verlaten door zijn mondigste pleitbezorgers (Luckas Vandertaelen) en steunt nu alleen nog op repressieve wetten en de traagheid van de conformisten. Zelfs Femke Halsema bezweert haar Groenlinkse achterban dat de islam een kritischer benadering verdient.

Angela Merkel verklaart nu dat “het multi- culproject volledig mislukt” is.

Islamkritiek

Maar behalve Benno Barnard geeft geen enkele bekeerling het VB krediet voor zijn pioniersrol in die stellingname. Tijdens de voorstelling van het islamboek van Wim en Sam van Rooy, Islam: kritische opstel- len over een politieke religie, zat voorzit- ter Bruno Valkeniers er eenzaam bij. Nie- mand van de sprekers maakte enig gebaar van erkenning in zijn richting. Tijdens het informele gedeelte wees kamerlid Tanguy Veys de hoofdauteurs erop dat zij eigenlijk oogsten waar het VB gezaaid heeft.

Daar is iets van aan, maar niet alles.

Islamkritiek als politiek thema is door het VB in de loop van de jaren 90 geadopteerd en behoort niet tot de oorspronkelijke kern van het partijprogramma. Een nostalgische fractie van de achterban en het partijkader (nu deels gehergroepeerd in het Nieuw-

Solidaristisch Alternatief) kon er zich niet in herkennen. Zij sympathiseert met de anti- moderne, anti-Amerikaanse en antizionisti- sche agenda van de islam. Het VB heeft het islamprobleem nooit op de brede politieke agenda kunnen plaatsen zoals Pim Fortuyn en Geert Wilders gedaan hebben, omdat het andere ballast meevoerde. Gezagheb- bende islamcritici contrasteren de islam met de Verlichting en de mensenrechten; maar juist deze verworvenheden van de moderni- teit zijn in sommige Vlaamse rechtse kringen nog omstreden. Zolang het VB geassocieerd wordt met de erfenis van WO2 (en kán het die afschudden?) is het niet echt geloofwaar- dig als voorvechter van de vrijheden tegen de islam. Het blijft dan niet alleen de antifa- fantasten tot koortsdromen over een drei- gende nazi-herleving prikkelen, maar ook de gemiddelde Vlaamse kiezer afstoten.

Berusting

Het enige scenario waarin het VB genoeg kiezers kan (terug)winnen, is als de situa- tie zo grimmig wordt dat die zijn twijfels bij het aangebrande imago van de partij opzij- schuift om in haar het enige alternatief voor de ondergang te verwelkomen. Daarom kwam de VB-propaganda in de jaren 90 hierop neer: we staan op het punt om over- spoeld en weggevaagd te worden, en alleen het VB bepleit ondubbelzinnig een beleid dat het tij kan keren.

Vandaag schijnt de bevolking ervan over- tuigd dat het niet zo’n vaart zal lopen. Men is nu veel meer gewend aan de aanwezig- heid van allochtonen dan in de beginjaren van de partij. Ondanks hun militante taal lijken moslimagitatoren toch maar papie- ren tijgers te zijn, die bv. het hoofddoek- verbod niet kunnen verhinderen. Hun pro- jecten voor een islamitische zuil met eigen banken en scholen, of voor een aparte mos- limpartij, hebben weinig succes. Maatrege- len tegen de hoofddoekprovocaties blijken bovendien uit te gaan van mainstream-poli- tici als Nicolas Sarkozy en Patrick Janssens, dus de nood aan een radicaal nationalistische partij is minder evident.

Als deze nieuwe marsrichting van de geves- tigde partijen uiteindelijk slechts een oefe- ning in “perceptie” blijkt te zijn, een onop- rechte imitatie, kan het VB als origineel een tweede adem vinden. Maar onder het motto:

“optimisme is een plicht”, kan men zich ook voorstellen dat zij onder druk van de feiten en de kiezers de problemen van de multicul- tuur echt ernstig gaan nemen en zo het VB overbodig maken. Koenraad Elst De Gentse professor Gaus voorspelde in 2004 dat de rechts-radicale partijen, die toen een hoogconjunctuur beleefden, spoedig aan een neergang zouden begin- nen. Hij baseerde die prognose op een beweerde correlatie tussen de fortuin van zulke partijen en de vijftig jaar durende Kondratiëv-cyclus.

Echo’s uit de Koepelzaal

Zitten

•

Wij hopen dat voorzitter Jan Peumans het ons in zijn (grote, want Limburgse) goed- heid moge vergeven, maar wij zijn voor twee weken stomweg vergeten te melden dat vanaf dinsdag 12 oktober in de ‘Loket- ten’-zaal van het Vlaams Parlement nieuwe zitkubussen staan! Op de webstek van onze zwartgele praatbarak wordt zelfs gemeld dat

‘de vele jongeren die een rondleiding of een educatief dagprogramma van de Kracht van je Stem volgen, (hiervan) kunnen (...) gebruik maken’. Jaja, echt waar: wat we zelf doen,

doen we (stukken) beter! En bovendien: je moet er maar opkomen...

Besparen

•

Zoals reeds gemeld heeft (vooral) minister Joke Schauvliege de boter gegeten omwille van haar (inderdaad niet steeds even logische en consequente) besparingen in de culturele sector. Vorige week was het de beurt aan de watermeloenen van de natuur- en milieuver- enigingen om via hun vertegenwoordigers in de Vlaamsche Parochieraad te proteste- ren tegen de besparingen (via de kaasschaaf- methode) op de overheidssubsidies in hun biotoopje. Als kampioenen van het voorspel- baar verongelijkt gezwam traden voor hen in het parlementair strijdperk de achtbare heren Hermes Sanctorum (Groen!) en John Crombez (sp.a). We schreven het al: door (het begin van) de besparingen die eraan zit- ten te komen, worden een aantal parasite- rende muizen (en hun uitgebreide familie) tot hun grote verbazing én woede uit de over- heidskaas gebonjourd. Helaas gebeurt dat op een nogal onconsistente wijze, maar het begin lijkt gemaakt...

Verantwoordelijkheid

•

Daarnaast was er de actuele vraag van VB-fractievoorzitter Filip Dewinter, gericht

tot de minister-president over diens verkla- ringen over de onderhandelingen voor een staatshervorming en de vorming van een nieuwe federale regering. Zij werd samen met een vraag van Matthias Diependaele (N-VA) behandeld, hoewel die eerder ging over de door Peeters (vanuit Sint-Petersburg in Rusland) geciteerde cijfers van de Vlaamse en Waalse export.

Dewinter drukte vooral zijn ontgooche- ling uit in Peeters omdat die in deze ‘cruciale tijden van grote crisis’ zijn verantwoordelijk- heid niet zou nemen. ‘De impasse is gigan- tisch op het federale niveau. Ik heb het al her- haaldelijk gezegd en ik blijf het zeggen. Het

zal er ooit wel van komen, net zoals andere dingen die we de voorbije decennia hebben voorspeld. We zijn er niet ver meer van af.

Ik denk dat het de taak is van de Vlaamse Regering om zelf het initiatief te nemen tot onderhandelen, rechtstreeks met de Waalse regering. Wat niet lukt op het federale vlak, kan misschien wel lukken op het niveau van de deelstaten, die ongetwijfeld meer verant- woordelijkheid aan de dag zullen leggen dan uw federale collega’s in het verleden hebben gedaan.’ Het zal wellicht niemand echt ver- bazen dat hierop enkel applaus klonk vanaf de banken van het VB.

Vervolg blz. 14

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Luchtledige praatbarak

•

Er was geen plenaire vergadering vorige week donderdag. De Belze politieke chaos werkt verlammend op het parlementaire werk. Iedereen loopt er wat onwezenlijk bij in het politieke luchtledige. Er waren wel enkele commissies bijeengeroepen, maar ook daar kwam lang niet iedereen opdagen. In enkele commissies haalde men zelfs het quo- rum niet om geldig een beslissing te kunnen nemen. Hoewel, quorum? Normaal moet de meerderheid in aantal zijn om te kun- nen stemmen. Maar... er is momenteel geen meerderheid, want nog geen regering. Men bereikt dan maar het quorum met een meer- derheid van het aantal commissieleden. Voor alles hebben ze een ruime trukendoos in de praatbarak.

Stem uit Vlaanderen

•

Wie daarmee niet blij waren, waren de Frantaligen. Unisono waren zij van oordeel dat de ‘flamandisation’ een halt moet toege- roepen worden. In een poging om het pro- bleem buiten proportie uit te vergtoren, eisten zij bij monde van zoontje Ducarme hoorzittingen, statistieken en dies meer.

Toen ook de Linkebeekse burgemeester Damien Thiéry het woord vroeg, kwam de gehaaide en kuitenbijtende commissievoor- zitter Boze Filip de Man - jawel, een Boze als voorzitter van een op en top Belze com- missie! - zeer gevat uit de hoek toen hij het woord aan betrokkene gaf: “En nu... nóg een stem uit Vlaanderen.” Thiéry was in snelheid gepakt, hapte naar adem en zei dat hij enkel Nederlands spreekt als de wet hem daar- toe verplicht...

Hatelijk ventje

•

Aartsdiaken Van der Maelen van de Vlaamse sossen is een antimilitarist tot in de kist en beukt steevast tegen het militaire

beleid, tenminste als defensie niet in handen is van een socialist. Dat zijn partij tot voor twee legislaturen mee in de regering zat en dus mee verantwoordelijk is voor een en ander, lijkt hij vergeten te zijn. Zijn schiet- schijf is onverbiddelijk minister Crembo over wie hij geen goed woord over zijn lippen kan krijgen. Op een zeker moment ging hij hate- lijk kort door de bocht toen hij uitschru- welde: “Alleen al om u op Defensie te zien vertrekken, hoop ik dat er zo snel mogelijk een regering komt.” Erg, heel erg is dat. En tekenend voor een klein rood ventje. Met onze excuses aan de tuinkabouters.

Verveling

•

Voor nieuwelingen in de Kamer zijn de commissievergaderingen soms erg saai en slaapverwekkend. Heel vaak staat er een hele reeks vragen aan de agenda, waarvan de meeste vergezocht zijn en enkel moe- ten dienen om de persoonlijke score van de praatbarakkers de hoogte in te jagen. Kwes- tie van aan de achterban te kunnen tonen dat men ‘goe bezig’ is. Voor Siegfried Bracke was het in de commissie landsverdediging al na een halfuurtje genoeg geweest en als kers- vers staatsman trok hij met een pak dossiers onder de arm en de gsm aan het oor de deur achter zich dicht. Ook Minneke de Ridder zag het na een tijdje in de commissie Infrastruc- tuur niet meer zitten en muisde er stilletjes tussenuit. Nochtans... de nieuwelingen zou- den beter goed opletten, want alleen zo krijgt men de knepen van het vak onder de knie.

Geen nieuwe Belgen meer

•

De Niveane Sarah Smeyers heeft tijdens de vorige legislatuur al meermaals bewezen dat ze op haar plaats zit in de praatbarak. Na jarenlang protest tegen de snelbelgwet door de Bozen, maakt ze dat discours ook tot het hare. In de commissie Naturalisaties stelde

ze prompt voor dat de Kamer voorlopig geen buitenlanders meert Belg zal maken omdat er eerst criteria dienen te komen om vreemde- lingen om te toveren tot Belg. Ze kreeg daar- toe de steun van het Vlaams Belang, maar ook van de MR en zelfs van ... de VLD, de uitvin- ders van de snelbelgwet onder Vrhfstdt. Mooi is dat. Maar het heeft allemaal iets vreemds.

Na jaren komen de zgn. ‘democratische’ par- tijen met voorstellen van de Bozen af die vlot worden aangenomen. Om maar te zeggen dat de Belze democratie niet alleen onrede- lijk, maar zelfs ten gronde oneerlijk is. Hoe dan ook: door de demarche van Sarah liggen nu maar liefst 16.000 dossiers geblokkeerd.

Beter laat dan nooit. Maar toch, in maart 2008 keurde zij de massale regularisatie, voorzien in het regeerakkoord van Leterme I, nog mee goed. Spijt gekregen, Sarah?

Getater

•

We hebben misschien nog geen rege- ring, maar wat we sinds vorige week weer wel hebben en al onmiddellijk in overvloed:

mondelinge vragen, dé bezigheidstherapie voor parlementsleden die hun maatschap- pelijk nut vooral aan zichzelf moeten bewij- zen. Voor wie dat nog niet kent, willen we dat wel even toelichten. Men stelle zich een vergadering voor van politici die zichzelf heel belangrijk en een geschenk aan het volk vin- den, die absoluut geen respect hebben voor regels en geplogenheden, die met graagte het eigen reglement overtreden en vergade- ringen op die manier onwerkbaar maken en doen verzanden tot dat té weinig gewaar- deerde woord: praatbarak. Wandelt u even

mee? Lees verder blz. 14

De zielenpootjes

Goering Jr. had op 11 juli in het Brusselse stadhuis “zijn bezorgdheid geuit over het gebrek aan identiteit” in Vlaanderen. Hij had volgens la gauche caviare een aantal

“artistieke en intellectuele kringen gehe- keld voor wie het bon ton zou zijn om het Vlaamse identiteitsgevoelen te minimaliseren, ja zelfs te ontkennen.” Die Peumans toch! En na die ingooi vervolgt de petitie met al de redenen dat onze cultuur en identiteit niet mag “opgevuld” worden met een Vlaams- nationalistisch concept. Heerlijk tekstje.

Zo uit de pc van de gestaalde kaders.

Naast Peumans worden ook Bourgeois en De Wever bij naam genoemd als uitsluiters, vervreemders, asocialen, verzwakkers van burgerweerbaarheid (het staat er echt alle- maal). De petitie toont ons allerintiemst de methoden van neplinkse cultuurzwendelaars.

Ruk een tekst uit zijn verband, citeer selec- tief en lieg desnoods zonder blozen, want voor de ware cultuurlinkse telt alleen het doel; alle middelen zijn geoorloofd. Alleen de oude slogan ontbreekt, maar de petitie is er de perfecte illustratie van: “Wallon et Flamand est notre prénom, Belge est notre nom de famille!” Vroeger werd dat dan ook uitsluitend in die taal gezegd, maar zoveel durf hebben de opstellers en onderteke- naars nou ook weer niet.

Wat heeft de vervreemder en uitslui- ter, de asociale Peumans echt gezegd? “Ver- sta me nu niet verkeerd: Vlaamse identiteit betekent natuurlijk niet dat over alles en nog wat in Vlaanderen op uniforme wijze moet worden gedacht. Identiteit is geen streven naar een eenheidsworst en houdt vanzelf- sprekend ook diversiteit in.”

Heeft die Peumans dat echt zo gesteld?

Ja, dat heeft hij. Maar dat is toch lijnrecht het tegengestelde van wat de cultuurlinksen beweren? Ja, dat is het. Zijn die bedriegers dan niet beschaamd? Nee, dat zijn ze niet,

want zij hebben nu eenmaal geen moraal. En gaat dat zo de hele tijd door? Jawel. En zeg- gen ze niets zinnigs? Dat nu ook weer niet.

Ik zou bijna zeggen: integendeel.

Ze stellen: “We aanvaarden niet dat onze Franstalige landgenoten worden voorgesteld als dragers van een cultuur die gekenmerkt zou worden door gebrek aan verantwoor- delijkheid, luiheid, profitariaat, diefstal en expansiedrang.

“Dat woordje “niet” in die zin is er vier letters teveel aan, maar voor de rest is dit toch een perfecte definitie van Wallonië en het Franstalig deel van Brussel. Hulde aan de opstellers voor deze korte, maar duidelijke omschrijving. Natuurlijk is hun definitie zo juist omdat de aloude Vlaamse spreuk stelt dat “aan u zelf kent men een ander.”

De gewone ondertekenaars

Want wie zijn de ondertekenaars? “The usual suspects” zoals de uitdrukking luidt in Vlaanderens toekomstige tweede taal.

Goossens, Hemmerechts, Fonteyn, Van Istendael, Zinzen en alle andere zeurders uit De Standaard, De Morgen en de slecht beke- ken praatshows van de omroep. Opvallend is vooral een aantal bekende en onbekende mensen uit het theatermilieu. Blijkbaar is daar de actie gestart. Zijn daar veel namen bij van mensen die de eigen broek kunnen ophouden en die niet tot het gesubsidieerde theater behoren; die niet op kosten van de belastingbetaler leven? Weinig: een Hubert Damen bijvoorbeeld wiens Witse niet langer meer geproduceerd wordt. Kent u Hilde Heijnen, Lisette Mertens, Simone Milsdochter, Alain Rinckhout?

Ik heb nog nooit van die luitjes gehoord.

En natuurlijk bulkt het van de dapperen die in het hoger politiekcorrecte onderwijs een geboterd broodje verdienen en dus ook geen angst hebben dat ze op straat staan als de

Waalse maffiosi erin slagen Vlaanderen mee in hun economisch moeras te trekken.

De Vlaamsche literatuur is vertegenwoor- digd met nitwits als Verhulst en Provoost en al de gelukkigen die dank zij de cultuur- mens Anciaux ruime toelagen binnenrijfden.

En dan zijn er nog de eerder onnozele dui- ven genre Will Ferdy (blij dat er iemand aan hem dacht) of de platte opportunisten à la Jozef Deleu die dank zij de Vlaamse zaak een loopbaan konden opbouwen en onder paars dachten dat het linkse anti-Vlaamse gras nog groener was.

Wie ontbreekt op het lijstje? Uiteraard iedereen die niet gesubsidieerd wordt, die succes genoeg heeft als acteur, zanger, grap- penmaker om niet over de solidariteit met de Waalsche medemens te leuteren.

Maoisten

De meesten van de ondertekenaars zijn

“nuttige idioten” die maar half begrijpen dat ze gebruikt worden door het antidemocra- tisch geboefte van de PVDA. die zich in de beste communistische traditie een beetje op de achtergrond houdt en een reeks snullen het werk laat doen (zoals indertijd met Objectief 405247). De tekst verscheen oorspronkelijk bij de extreemlinkse website DeWereldMorgen.

Als je de webstek van noord naar zuid, van west naar oost bekijkt valt het op dat je geen enkele naam vindt van de eigenaars. Maar dank zij een andere “progressieve” web- site Indymedia Antwerpen weten we dat twee van de drie baasjes van die wereld van morgen keiharde Maoïsten zijn: Han Soete en Christophe Callewaert. Indymedia vertelt ons ook dat DeWereldMorgen

“vergeten” is zelfs maar één lijntje te beste- den aan de Nobelprijs voor de vrede voor een Chinese dissident. Toch zijn de aspirant- laogai-bewakers (Laogai = Chinese strafkam- pen) niet 100 % zuiver in de leer.

In de bewuste cultuurtekst wordt ook hulde gebracht aan de grote solidaire idealis- ten uit het verleden: priester Daens, Anseele en ...Julien Lahaut (de in 1950 vermoorde communist; een keiharde Stalinist die maar al te graag de goelag had geïntroduceerd). Het zegt iets over de historische kennis van de sukkels die het manifest ondertekenden.

VRT-ambtenaren

De kinderen doen maar? Niet helemaal.

Want welke namen staan er nog op het lijstje Ook gehoord van of gelezen over het wereldschokkende petitie-initiatief van

het zichzelf op een voetstuk tillende pseudolinkse culturele wereldje met een tekstje “solidariteit-maakt-een-cultuur-groot”?

Deze zielenpoten, verworpenen-der-Vlamingen, zien hun archaïsch en verraderlijk wereldbeeld verdwijnen in de Götterdämmerung van hun Belgique bien aimée. De oorzaak van deze opstoot van de laatste carré van la Belgitude flamande et colloboratrice zijn de gruwelijke woorden uitgesproken door de enige overlevende kleinzoon van Hermann Goering onder het pseudoniem Jan Peumans.

met hun beroep? Juist. Verscheidene men- sen van de VRT. Dat gepensioneerden als De Poortere of Zinzen het piepkleine schaam- lapje afwerpen is hun zaak.

Iets anders is dat een paar huidige journalisten of medewerkers hier hun mede- werking aan verlenen (neen, er zijn geen echt bekende namen bij maar dat is niet de essentie).

Dat zijn beambten die betaald worden door de gemeenschap en die democratisch verkozen Vlaamse parlementairen vervreem- ders en uitsluiters noemen; parlementai- ren die zij volgens hun deontologie strikt objectief moeten benaderen en over wie ze

“duiding” kunnen brengen.

Hoe duidt je dan objectief de daden van politici die je, nog voor er iets van een echte staatshervorming is, al asocialen noemt? De vraag stellen is het antwoord geven. Het feit dat ranzige democratiehaters bij de openbare omroep schaamteloos fatsoen- lijke politici mogen aanvallen, is een pluim op de hoed van Bert zwansbaron de Graeve.

Tijdens zijn beheer en later dat van Napole- onneke Mary was alles immers toegestaan in de strijd tegen het Vlaams Belang en dus ook een bondgenootschap met de open- lijke aanhangers van een schurkenideologie die vijf keer meer mensen vermoordde dan Hitler en co.

Een en ander is ook niet los te zien van de houding van de collaborateurs bij het natio- nale ABVV (cfr. Herr De Leeuw en zijn aan- val op de N-VA). De huidige grote man van de ACOD-VRT is namelijk zelf een bekende Maoïst die altijd op de verkiezingslijsten van de laogai-partij staat. Ik heb nog meegemaakt dat het ABVV de kandidatuur van ene Wim Frison als voorzitter van de VRT-vakbond liquideerde omdat hij op een communisti- sche lijst had gefigureerd in Mechelen.

Eerst jaren na zijn bekering tot goede socialist mocht hij voorzitter spelen. Nu kan de Maoïst Luc Vandenhoeck uiteraard zelf de petitie ondertekenen en al zijn VRT-vak- bondsleden op 19.10. om 16 u aanraden dit nobele voorbeeld te volgen en radicaal hun achterwerk te vegen aan hun deontologie.

Vroeger zou een PVDA’er nooit een sleutel- rol in een rode vakbond gekregen hebben, maar wat vandaag de landverraders van alle marxistische inspiratie bindt, is groter dan hun sectaire geschilpunten.

Jan Neckers

Koning ziet De Wever niet meer staan

5

Als de dag van gisteren

Joris van Steenland

Joris Vansteenland was een kind van Bach- ten de Kupe waar hij op 2 februari 1899 in Sint-Joris-aan-den-IJzer geboren werd. Zijn vader was er kapper en kleermaker. Moeder was afkomstig uit het pittoreske Stuivekens- kerke. Samen had het echtpaar zes kinderen.

Joris was de oudste zoon.

Na het onder water zetten van de IJzervlakte werd het gezin in oktober 1914 naar Alveringem geëvacueerd. Daar leerde Joris kapelaan Cyriel Verschaeve kennen.

Onder zijn invloed werd de jongeman vurig Vlaamsgezind. Tijdens de oorlogsjaren stu- deerde hij in Nieuwpoort voor onderwij- zer. Eenmaal afgestudeerd werd hij haast onmiddellijk gemobiliseerd en nog in 1918 als brancardier aan het front ingezet. Na de wapenstilstand deed de jonge onderwijzer nog een tijdlang dienst in het militair hospi- taal van Oostende.

De teruggekeerde familie vestigde zich in het nabije Gistel. In deze gemeente kreeg Joris Vansteenland in 1920 een betrekking als onderwijzer aangeboden. Hij zou onder- wijzer blijven tot in 1928. Daarna richtte hij in Gistel een pantoffelfabriekje op. Als bij- verdienste werkte hij als verzekeringsma- kelaar voor de maatschappij Noordstar en Boerhave. Na het opheffen van zijn fabriekje in het midden van de jaren 1930 werd hij vol- tijds verzekeringsagent.

Gemeenteraadslid

In mei 1923 huwde Joris met Magda Vereecke. Zij deelde het Vlaamse idealisme van haar echtgenoot. Het echtpaar kreeg drie kinderen. Na het vroegtijdig overlijden van zijn echtgenote hertrouwde hij met haar jongere zus.

Joris Vansteenland engageerde zich ten volle in het Vlaamsgezinde verenigings- leven van Gistel. Onmiddellijk na de stich- ting ervan werd hij lid van het Verbond van Vlaamse Oudstrijders (VOS). Hij lag mee aan de basis van de stichting van een VOS- toneelgroep en een VOS-muziekmaatschap- pij. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1932 werd Joris Vansteenland voor het Katholiek Vlaamsch Nationaal Verbond (KVNV) tot gemeenteraadslid verkozen. In 1938 werd hij herkozen.

De jonge Vansteenland was een nauwe medewerker en vriend van de rondborstige en vurige Jeroom Leuridan, die arrondis- sementsleider en volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Oostende-Veurne- Diksmuide was. Na de stichting van het VNV in oktober 1933 sloot Vansteenland zich samen met het grootste deel van de KVNV bij de nieuwe partij aan. Ook werd hij lid van de partijmilitie de Grijze Brigade.

Een andere intieme vriend van hem was Reimond Tollenaere. Geregeld kwam hij met de trein naar Gistel en dan gingen beide vrienden een pint drinken, en discussieerden ze over de politiek. Tollenaere toonde zich dan van zijn meest luimige zijde. Tijdens de warme maanden van het jaar gebeurde het dat ze naar Oostende trokken om in zee te zwemmen.

Penningmeester

In 1935 werd Joris Vansteenland arron- dissementsleider in opvolging van Leuridan die tot gouwleider promoveerde. Bij de par- lementsverkiezingen van april 1939 stelde advocaat Leuridan zich kandidaat voor de Senaat, terwijl de ijverige Vansteenland tot zijn opvolger in de Kamer van volksvertegen- woordigers gekozen werd. De periode dat Vansteenland als Kamerlid zetelde, was even- wel te kort om veel op te vallen.

Op 10 mei 1940, dag van de Duitse inval, was Joris Vansteenland in het parlement aan-

wezig. Hij werd er niet verontrust. Tijdens die meidagen bleef het gezin in Gistel. Als een van de eerste vrienden trok hij er met zijn fiets op uit om de pas uit zijn gevan- geniscel in Saint-Malo bevrijde Tollenaere in Ardooie te gaan opzoeken. Het werd een hartelijk weerzien. Kort daarna vroeg Tollenaere hem om penningmeester van de pas opgerichte Zwarte Brigade te wor- den. Een taak die Vansteenland aanvaardde.

Commandantgeneraal Tollenaere bevorderde Vansteenland daarop prompt tot Brigade- leider.

Aan het Russische front

Bij het vertrek van Tollenaere als oost- frontvrijwilliger duidde hij zijn vriend als zijn plaatsvervanger aan, en kreeg hij de titel commandantgeneraal a.i. (ad interim) van de DM/ZB. Tijdens de eerste weken van Unternehmen Barbarossa kwamen talrijke geruchten van allerhande misbruiken van de Vlaamse NSKK’ers ten gehore van de VNV- leider. In diens opdracht reisde Vansteen- land op 18 augustus 1941 naar het oostfront om de inbreuken ter plaatse te gaan vast- stellen. Vansteenland was vergezeld van zijn adjudanten Jozef Boydens, Omer Smessaert, Frans Delaeter en Abel Marchand. Na een kort verblijf van enkele dagen in Warschau reisde het kleine gezelschap door naar Minsk.

Ter plekke konden ze zich vergewissen van een aantal inbreuken op het contract. Zo droegen de Vlaamse NSKK’ers een in het zwart geverfd voormalig Frans uniform, ver- voerden ze wapens en munitie en waren ze bewapend om zich tegen partizanen te kunnen verdedigen. Van een burgerlijke tewerkstelling was allang geen sprake meer.

Laat staan dat ze niet in een oorlogsge- bied tewerkgesteld zouden worden. Veel kon Vansteenland er evenwel niet uitrich- ten. Van de Duitsers verkreeg hij enkel de belofte dat de Vlamingen meer bewegings- vrijheid zouden krijgen, en de chauffeurs die naar huis wilden, konden vertrekken. Als opvolger van de in januari 1942 gesneuvelde Tollenaere kwam Vansteenland regelmatig in conflict met de politiek van de SS en de Duitse bezetter. Meer dan eens werd zijn gezag door zijn tegenstanders op de proef gesteld. Het waren voor de nieuwe comman- dantgeneraal zenuwslopende tijden. Daar- bij kwam ook de morele druk van de talloze begrafenissen van gesneuvelde DM/ZB-man- nen die hij bijwoonde, en de vaak hartver- scheurende brieven van moeders, vaders, verloofdes en echtgenotes die hij ontving.

Zij allen dienden een persoonlijk woord van troost te ontvangen.

Tollenaeremarsch

De maanden na het sneuvelen van Tolle- naere besteedde Vansteenland aan een gron- dige hervorming van de DM/ZB. Door het afvloeien van zo’n 2.000 manschappen naar de NSKK, het Legioen, de Waffen-SS en de Fabriekswacht ontstond er binnen de DM/

ZB een enorm tekort aan manschappen en officieren. Feitelijk was de DM/ZB perma- nent een werfreservoir voor andere mili- taire en paramilitaire organisaties. Op 12 maart 1942 stelde de VNV-leider het lid- maatschap verplicht voor alle VNV-leden tussen 18 en 25 jaar. Toch onttrokken heel wat leden zich aan deze verplichting. Gere- geld werden de achterblijvers op hun plicht gewezen. Hoogtepunten uit het bestaan van de DM/ZB waren de Tollenaeremarsch in juli 1942 en de rouwdienst voor Staf de Clercq in oktober 1942. Beide manifestaties vonden op de Grote Markt van Brussel plaats.

Kort na de landing van de geallieerden op de Normandische stranden, 6 juni 1944,

bracht Vansteenland een bezoek aan zijn vriend Leuridan. Deze liet hem zonder meer weten dat alles waarvoor ze gestreden hadden, verloren was.

Lippstadt

Op 3 september 1944, diende Joris Vansteenland leider Elias naar Lummen te vergezellen. Aanvankelijk was hij hele- maal niet zinnens het land te verlaten. Na een paar dagen op het kasteel van Lummen vertoefd te hebben, bleek het er niet meer veilig te zijn. De VNV-leider en zijn gevolg vluchtten via Nijmegen verder naar het Lipp- stad in Duitsland. In deze barokke stad sloeg het VNV zijn tenten op.

Vooral tijdens de eerste maanden van zijn verblijf in Duitsland verleende Vansteen- land ontslag aan talrijke gewone DM-leden en Wachtbrigademannen, die niet wens- ten over te gaan naar de Vlaamse Flakbri- gade, laat staan naar de Langemarck-of de Volksgrenadierdivision van Jef van de Wiele.

Vansteenland raadde hen aan in de Duitse industrie te gaan werken. Voor het overige hield hij zich strikt aan het ordewoord van Elias: “Geen collaboratie buiten de gren- zen.” Als commandant-generaal-zonder- troepen weigerde Vansteenland dan ook manschappen vrij te stellen voor de zoge- naamde sabotagescholen van Bad Ems en Niederbacheim.

Doodstraf

Tijdens de meidagen van 1945 verbleef hij op een boerderij nabij Lippstadt. In juli keerde hij op eigen houtje weer naar Bel- gië en gaf hij zich uit eigen beweging in Ver- viers aan. De gewezen commandantgeneraal van de DM werd niet mishandeld en overge- bracht naar de gevangenis. Hij verbleef in de gevangenissen van Leuven, Brugge en Gent.

De meeste tijd sleet Vansteenland echter in

de gevangenis van Sint-Gillis, waar de meeste veroordeelde collaborateurs vertoefden.

Tijdens de tweede helft van maart 1946 kwam zijn zaak voor de krijgsraad van Gent voor. De gewezen verzekeringsmakelaar werd tot de doodstraf en een boete van tien miljoen frank veroordeeld. Hierte- gen tekende hij op 13 april beroep aan. Het krijgshof van Gent bevestigde echter op 11 oktober 1946 het vonnis. Gedurende twee jaar verbleef Vansteenland in de ‘dodengang’

van Sint-Gillis. Op 16 oktober 1948 werd de doodstraf in levenslange dwangarbeid omge- zet. Dankzij de wet-Lejeune kwam hij op 22 augustus 1951 vervroegd vrij.

Bouwbedrijf

Na zijn vrijlating vestigde Vansteenland zich met zijn gezin in Gent. De gewezen alge- mene secretaris van het VNV Ernest van den Berghe deed hem het aanbod samen een fabriek voor machines op te starten. Zo werd in 1952 de firma MMB (Machines en Materialen voor het Bouwbedrijf) met zetel in Aalst opgestart. Gedurende twintig jaar zou Joris Vansteenland er het management op zich nemen.

Hoewel hij nog jaarlijks de IJzerbedevaart bijwoonde, was hij niet meer actief in de Vlaamse beweging. Wel steunde hij achter de schermen de Volksunie tijdens haar begin- jaren.

Enkele jaren voor zijn overlijden verhuisde hij met zijn vrouw naar Aalst. Daar overleed hij op zijn verjaardag, 2 februari 1972.

Pieteraerens

Voor meer informatie over het leven van Joris Vansteenland kan de lezer terecht in het uitgebreide arti- kel dat verscheen in deel vier van de

“Cahiers Staf de Clercq” van Pieter Jan Verstraete (Burg. Danneelstraat 83, 8500 Kortrijk)

In één van zijn columns schreef Gas- ton Durnez: “Het gebeurde in de hoog- tijdagen van de collaboratie in de Tweede Wereldoorlog. Ergens in het Vlaamse land zou Hendrik Elias zijn troepen schouwen.

Omringd door zijn staf stond hij op een podium, terwijl de Dietse Militie onder tromgeroffel kwam aangestapt. Voor de tribune hield de brigade stil en comman-

dant Joris Vansteenland liep naar voor, sloeg de hakken tegen mekaar, stak de rechterarm in de lucht en riep: ‘Leider, de Dietse Militie staat aan- getreden!’ Elias boog zich even voorover en glimlachte: “Ik zie het, Joris, jongen; ik zie het.”

Wie was nu Joris Vansteenland, de opvolger van Reimond Tollenaere als

‘commandantgeneraal’ van de Dietsche Militie/Zwarte Brigade (DM/ZB)?

Hierna volgt een beknopte en dus onvolledige levensschets.

Rudi van der Paal

Met het heengaan van de 85-jarige Rudi van der Paal in de vroege ochtend van dins- dag 19 oktober 2010, overleed het laatste stichtende lid van de Volksunie. Hij was een ongelooflijk dynamische en energieke man; zowel als Vlaams-nationalist en als zakenman. In de jaren 1960 werd hij niet voor niets de “ongekroonde koning van Sardinië” genoemd.

Op de herrijzende naoorlogse Vlaamse Beweging drukte hij zijn onuitwisbare stempel. In dit korte bestek dienen we ons tot enkele gebeurtenissen uit zijn rijk en gevarieerd leven te beperken. Tussen 1945 en 1950 was hij zowel groepsleider van de volkskunstgroep De Trompe als algemeen beheerder van de Volksculturele Gemeen- schap, die alle Vlaamse volkskunstgroe- pen bundelde. Van het tweede Paascon- gres van de Vlaamse jongeren was hij in 1953 samen met Herman Todts secreta- ris. Van 1952 tot 1954 was Rudi beheer- der en commissaris van het ANZ. In 1953 was duvelstoejager Van der Paal de draai- schijf rond de boycot van het door de CVP ingerichte Dag van het Vlaamse Lied op de Grote Markt van Brussel. Datzelfde jaar richtte hij in het immense Sportpaleis de eerste Vlaams-Nationale Landdag in. De deelnemers moesten hierbij spitsroeden te lopen. Achteraf kwam het tot zware rel- len met allerhande zogenaamde vaderland- lievende verenigingen. De landdagdeelne- mers moesten door de Antwerpse politie beschermd te worden. In deze jaren vijf- tig was de overledene ook actief als secre- taris/penningmeester van het Grammens- fonds, en als secretaris van de Antwerpse afdelingen van het Erasmusgenootschap, het Algemeen Nederlands Verbond en de Vlaamse Kring. In 1959 stichtte hij de Ant- werpse Kontaktklub. Tot 1970 was hij er secretaris van.

Gedurende meer dan vijftien jaar was Rudi van der Paal, als algemeen secretaris en propagandaleider, de sterke man van de Volksunie in de Antwerpse regio en tot ver daarbuiten. Een van zijn ‘wapenfeiten’

als secretaris was de organisatie van de grote amnestiebetoging van de Volksunie in april 1959. Aanvankelijk zou ze plaats- grijpen in Aartselaar maar na een verbod van de burgemeester, ging ze in Lier door.

Zowel de eerste voorzitter Walter Cou- vreur als diens opvolger Frans van der Elst waren aan hem schatplichtig. Meer dan eens diende Rudi zijn volle gewicht in de weegschaal te werpen om het politieke leven van meester Van der Elst te redden.

Ook tegenover Hugo Schiltz, die maar al te graag Van der Elst uit Antwerpen zag verdwijnen.

Na financiële tegenslagen diende Rudi van der Paal in 1970 zijn ontslag in bij de Volksunie, en trok hij zich terug uit de actieve politiek. Na het totstandkomen van het Egmontpact steunde hij aanvanke- lijk van op de achtergrond de Vlaams Nati- onale Partij en daarna het Vlaams Blok.

Inmiddels was Rudi op politiek vlak een overtuigde aanhanger van het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven geworden. In 1980 richtte hij met enkele aanhangers de Vlaams-Nationale Debatclub op. De maandelijkse conferenties werden een suc- cesformule. Dankzij zijn talrijke contac- ten kreeg hij het bijvoorbeeld voor elkaar dat de gewezen secretaris-generaal van de NAVO, Jozef Luns, voor de Debatclub kwam spreken.

Rudi van der Paal was iemand met enorm veel kennissen en maar weinig vrienden.

Voor hem - die nu niet bepaald op piep- jonge leeftijd in het huwelijksbootje stapte - was dat een bewuste keuze. Vriendschap was iets voor het leven, stelde hij. Het ver- trouwen tussen oprechte vrienden moest volledig zijn. Tot die vrienden behoorden bijvoorbeeld Karel Dillen en Mark Gram- mens.

Rudi van der Paal werd vorige vrijdag in intieme kring gecremeerd. Op 6 novem- ber zal er een herdenkingsdienst worden gehouden in Berchem, maar het staat nog niet vast in welke kerk. Wij houden u op de hoogte. Aan Rudi’s echtgenote Mia en zijn twee zonen en dochter betuigt ‘t Pallie- terke zijn oprechte en innige deelneming.

P.S.: Voor het overlijden van Rudi PJV van der Paal had ‘t Pallieterke lange gesprekken over zijn rijkelijk gevuld leven. Eerlang zal de neerslag van die herinneringen te lezen zijn in ‘t Pallieterke.

In memoriam